PANTIP.COM : W10990747 เพลงฝันวันวาร [ตอนที่ 13] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 13

งานแสดงมินิคอนเสิร์ตโดยวงไลท์บลูที่ผับชื่อดังแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองพัทยาสิ้นสุดลงตอนเกือบๆ หนึ่งนาฬิกา หลังจากทั้ง 4 หนุ่มเก็บข้าวข้องเครื่องดนตรีเรียบร้อยแล้วก็มานั่งทานอาหารว่างมื้อดึกซึ่งทางผู้ว่าจ้างจัดเตรียมไว้ให้ก่อนจะกลับโรงแรมที่พัก

“ความจริงแกน่าจะอยู่เฝ้าแฟนแกที่โรงพยาบาลมากกว่านะฉาย พวกฉันสามคนเล่นเพลงแบบอคูสติกก็ได้ ทุกคนก็เข้าใจดีแหละว่ามันมีเรื่อง ไม่มีใครว่าอะไรอยู่แล้ว”

นรุตม์พูดอย่างเห็นใจเพื่อน เพราะตั้งแต่เดินทางมาเตรียมตัวเล่นมินิคอนเสิร์ตจนถึงตอนนี้ ฉายะชาติดูไม่ค่อยมีสมาธิกับงานเท่าไหร่นัก แววตาดูครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา แถมบางครั้งก็มีอาการเหม่อลอยอีกด้วย

“ฉันขอตัวกลับโรงแรมก่อนนะ อยากนอนแล้ว”

ฉายะชาติบอกเสียงเนือย เหมือนอยากจะไปจากตรงนี้เต็มทน

“อ้าว แล้วไม่กินข้าวต้มกันก่อนเหรอ จะได้คุยกันเรื่องงานด้วย ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกนะ”

กีรติส่งเสียงทักท้วงอย่างไม่ค่อยพอใจนัก นรุตม์กับเอธัชหันมามองสบตากันอย่างกังวล ระยะหลังๆนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างกีรติกับฉายะชาติ เปลี่ยนไปมาก ทั้งสองมักจะทำให้บรรยากาศการทำงานไม่ว่าจะจริงจังหรือสนุกสนาน กลับกลายเป็นความตึงเครียดชวนให้อึดอัดได้อยู่เสมอ

“ฉันไม่หิว แต่ถ้าแกจะคุยเรื่องงานก็รีบๆพูดมาเลย”

เขากระแทกเสียงตอบพลางเลื่อนเก้าอี้มานั่งลงด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ กีรติยืนมองอาการของเพื่อนอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน

“ที่ฉันจะพูดก็คือ ฉันลองคุยๆกับทีมงานหลายบ้างแล้ว เกี่ยวกับเรื่องการปล่อยซิงเกิ้ลใหม่ ในเมื่อการแต่งงานของแกต้องเลื่อนออกไปแบบนี้ เราก็คงต้องปล่อยเพลงออกมาก่อนงานแกแล้วล่ะ เพราะช่วงนี้กระแสเรื่องแกกับสิตางศุ์มันเปลี่ยนไป กลายเป็นเรื่องความไม่แน่ใจว่าจะมีงานแต่งงานเกิดขึ้นจริงมั้ย ซึ่งถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ดี ที่เราจะโปรโมตเพลงใหม่”

ทันทีที่กีรติพูดจบ ฉายะชาติก็ลุกพรวดจากเก้าอี้ พุ่งตรงเข้าไปผลักที่อกเขาอย่างแรง ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้กีรตีถึงกับเซถลา แต่เอธัชที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็เข้ามาประคองไว้ได้ทัน

“อยากทำอะไรก็ทำไปเลยนะ สมองของแกมันมีแต่เรื่องผลประโยชน์อยู่แล้วนี่ ไม่เคยสนในหรอก ว่าคนอื่นจะรู้เป็นไงจะรู้สึกยังไง ”

“เฮ้ย ฉาย ใจเย็นๆหน่อยสิวะ แกโมโหเรื่องอะไรอีกเนี่ย”

นรุตน์รีบดึงร่างของคนที่กำลังตัวสั่นด้วยความโกรธห่างออกมา ก่อนที่กีรติจะลุกขึ้นมาตอบโต้ ทว่าฝ่ายนั้นก็มีเอธัชคอยดึงรั้งไว้

“ รุตม์ แกพาฉายกลับสงบสติอารมณ์ที่โรงแรมดีกว่าไป อารมณ์ดีกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกันใหม่”

เอธัชตะโกนบอกเสียงเครียด ในขณะที่ฉายะชาติก็หันหลังเดินก้าวยาวๆออกไปตั้งแต่เขายังพูดไม่จบด้วยซ้ำ สามคนที่เหลือจึงได้แต่หันมามองหน้ากันอย่างเซ็งๆ

ฉายะชาติพกพาเอาอารมณ์อันคุกรุ่นกลับมาจนถึงห้องพักในโรงแรมซึ่งอยู่อีกฟากถนนของผับที่จ้างพวกเขามาเล่นมินิคอนเสิร์ต เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ตอนที่ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าประตูห้องบนชั้น 8 พอเห็นชื่อสายที่โทรเข้ามาเขาก็กดปิดเครื่องแบบไม่มีลังเลสักนิด แล้วก็เก็บมันไว้อย่างเดิมพร้อมกับหยิบเอากุญแจห้องออกมา เตรียมจะเข้าห้อง แล้วอยู่ๆ ก็มีใครมากไหนไม่รู้มาแตะมือเป็นเชิงห้ามไม่ให้เขาไขกุญแจ ฉายะชาติเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นหญิงสาวแรกรุ่นอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบปีในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีขาวกางเกงยีนส์ข้าสั้นเหนือเข่าขึ้นไปกำลังยิ้มมองเขาอยู่ และยังไม่ทันจะมีใครได้พูดอะไร หญิงสาวก็ดึงมืออีกข้างของเขาออกมาแล้ววางสิ่งของที่เธอกำไว้ในมือให้ จากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป โดยไม่ลืมทิ้งสายตายั่วยวนสื่อความหมายให้ชายหนุ่มต้องหายใจไม่เป็นจังหวะ ฉายะชาติก้มมองสิ่งของในมือซึ่งก็คือกุญแจห้องพักกับซองพลาสติกสี่เหลี่ยมสีเงินขนาดเล็กที่บรรจุอุปกรณ์คุมกำเนิด ชายหนุ่มไม่ได้ตื่นเต้นหรือแปลกใจอะไรกับของทั้งสองอย่างที่ได้รับมามากนัก เพราะครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ ถ้าจะให้หวนคิดไปถึงครั้งแรกที่ไปทำงานต่างจังหวัดแล้วมีผู้หญิงเอากุญแจห้องของตัวเองซึ่งพักในโรงแรมเดียวกันมาให้แบบนี้ ตอนนั้นเขาทั้งตกใจ ทั้งกลัว คิดเสมอว่าเป็นเรื่องไม่เหมาะสม และเป็นสิ่งที่ผิดมากๆ เขาปฏิเสธหญิงสาวคนนั้น ทว่าพอพวกเพื่อนๆในวงรู้เข้ากลับหัวเราะราวกับเป็นเรื่องตลกนักหนา นรุตม์กับเอธัชบอกว่า เขาเป็นคนดีและซื่อสัตย์กับคนรักมากเกินไป ในขณะที่กีรตินั้นก็พูดจาเป็นเชิงดูถูก ทั้งหาว่าเขาโง่และพูดจาด้วยถ้อยคำดูหมิ่นหาว่าเขาเป็นคนไร้ความสามารถ เป็นพวกไก่อ่อน หลายๆครั้งเข้าความรู้สึกที่อยากจะเป็นคนดีไม่ออกนอกลู่นอกทางเพื่อหญิงสาวที่เขารักมากที่สุด ที่อยู่ห่างไกลแสนไกล ก็พ่ายแพ้ต่อความต้องการส่วนลึกของตนเองจนได้

“แกทำถูกแล้วเว้ย ของแบบนี้เป็นเรื่องธรรมชาติของลูกผู้ชายเต็มตัวอย่างพวกเรามันคนละส่วนกับเรื่องความรักอยู่แล้ว คนที่เรารักเราก็ยังรักอยู่เสมอนี่ ไม่ได้คิดจะเปลี่ยนใจซะหน่อย อีกอย่าง พวกผู้หญิงพวกนี้ก็เต็มใจเอาตัวมาเสนอเราเองนี่หว่า ไม่ได้ไปล่อลวงหรือบังคับขืนใจใครซะหน่อย เค้าเสนอมาเราก็ต้องสนองให้หน่อยสิ จริงมั้ยวะ”

คำพูดของกีรติที่เคยพูดจาหว่านล้อมชักชวนเขา เมื่อครั้งไปทำงานคอนเสิร์ตที่ต่างจังหวัดในคืนที่มีผู้หญิงสองคนมาเคาะประตูห้องพักที่เขาพักอยู่กับกีรติ ชายหนุ่มยังจำวันนั้นได้ขึ้นใจ

ฉายะชาติถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้งก่อนจะพลิกมองหมายเลขห้องกับกุญแจที่ถืออยู่ในมือ ไหนๆห้องก็อยู่ชั้นเดียวกัน และเขาก็กำลังเบื่อและเซ็งมากด้วย ได้หาอะไรทำระบายความเครียดบ้างก็คงดี คิดแบบนี้แล้วชายหนุ่มก็เดินตรงไปข้างหน้าแทนที่จะกลับเข้าห้องพักของตัวเอง

....

ช่วงเช้าวันทำงานที่ค่อนข้างวุ่นวายในบริษัทเล็กๆซึ่งตั้งอยู่ที่โครงการโฮมออฟฟิศ 3 ชั้นชื่อดังแถบชานเมือง ดูจะคึกคักและวุ่นวายกว่าที่เคยเป็น เพราะข่าวในหนังสือพิมพ์หลายฉบับ ไม่ว่าจะเป็นคอลัมน์วงการบันเทิงหรือ ซุบซิบแวดวงสังคมชั้นสูง แทบไม่มีฉบับไหนไม่พูดถึงเรื่องของชายหนุ่มผู้เป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งบริษัทรับออกแบบตกแต่งภายในแห่งนี้

“สวัสดีค่ะ ทุกคน กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอคะ ท่าทางน่าสนุกเชียว”

เสียงของผู้มาเยือน ทำให้กฤษณากับพนักงานอีก 2 คนที่รุมอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งอยู่หันไปมองต้นเสียงและแยกย้ายกันทันที

“มาแต่เช้าเลยนะพิ้งค์ ตุลนัดมาคุยงานเหรอ”

พิรยาส่ายหน้ายิ้มๆเป็นเชิงปฏิเสธ

“ไม่ใช่ตุล แต่เป็นพจน์ที่นัดมา เมื่อกี้เห็นอ่านหนังสือพิมพ์กัน ข่าวตุลกับใบปอใช่มั้ย พิ้งค์เพิ่งอ่านตอนก่อนออกมาจากบ้านเหมือนกัน ยังงงๆอยู่เลยว่าสองคนนี้ไปคบกันตอนไหน ใบปอเองก็เพิ่งเลิกกับฉายไม่ใข่เหรอ”

กฤษณายังไม่ทันได้พูดหรือตอบอะไร ประตูกระจกตรงทางเข้าก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง และเป็นพจน์ที่เดินหอบข้าวของมากมายเข้ามา

“เฮ้ย พิ้งค์มาถึงเร็วจัง ขอโทษทีนะ เรามาช้าไปหน่อย”

เขาพูดพลางเดินเข้ามาด้วยอาการีบร้อน

“ไม่ช้าหรอก พิ้งค์ก็เพิ่งมาถึงก่อนพจน์ประมาณห้านาทีได้มั้ง”

“ถ้างั้นก็ไปห้องประชุมกันเถอะ เราจะได้ให้พิ้งค์ดูพรีเซ้นต์งาน ก้อย ฝากบอกพี่ต้อยให้เอากาแฟตามไปให้สองแก้วด้วยนะ”

พจน์พูดประโยคสุดท้ายกับกฤษณาแล้วก็พาพิรยาเดินขึ้นบันไดไปยังห้องประชุมขนาดเล็กซึ่งอยู่บนชั้นสองของออฟฟิศ

เวลาผ่านไปราวสองชั่วโมง พิรยาก็เดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมกับพจน์และก็ขอตัวกลับออกไป ชายหนุ่มเดินมาส่งเพื่อนสาวถึงประตูเรียบร้อยแล้ว กฤษณาก็ลุกจากโต๊ะทำงานตนเองมาคุยด้วย

“เป็นไงบ้าง งานโอเคป่ะ”

“ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะ เหลือแค่เรื่องผนังร้าน พิงค์บอกอยากให้มันดูขรึมๆกว่าเดิมหน่อย เพราะร้านค่อนข้างเน้นบรรยากาศแบบผู้ใหญ่ แล้วท่านตุลยวัตมาถึงยังเนี่ย”

พจน์เรียกชื่อเพื่อนรักเป็นเชิงล้อ เหมือนทุกครั้งที่เขาไม่ได้อยู่ร่วมวงสนทนา

“ยังเลย มาถึงเดี๋ยวก็เห็นเองแหละ เอ้อ เมื่อเช้าตอนก่อนแกเข้ามา พิ้งค์ถามฉันด้วยเรื่องตุลกับน้องใบปอ โชคดีนะ แกเข้ามาช่วยชีวิตพอดีฉันเลยไม่ต้องตอบอะไร”

กฤษณาพูดอย่างโล่งใจ หญิงสาวได้รับฟังคำอธิบายจากปากของชายหนุ่ม ตอนที่เห็นข่าวในอินเตอร์เนตแล้วโทรไปถามเขาตั้งแต่แรกแล้ว และก็นำมาเล่าให้พจน์ฟังเมื่อวาน

“ทำไมล่ะ ก็ตอบไปตามความจริงอย่างที่ตุลมันบอกพวกเรา ไม่เห็นยากอะไร”

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 20:43:51

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 13 ต่อ)

“ก็ฉันไม่รู้นี่หว่า ว่าตุลมันอยากให้บอกแบบไหน ให้เค้าไปถามๆกันเองเถอะ”

พจน์พยักหน้ารับ

“พูดถึงแล้วก็ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าพิ้งค์กับตุลจะเคยคบกันมาก่อน ฉันแทบจำตอนสองคนนั้นเป็นแฟนกันไม่ได้เลย”

“เออ นั่นสิ ฉันก็จำไม่ค่อยได้ว่ะ เหมือนกับว่า มันไม่ค่อยไปไหนมาไหนด้วยกันเลย แต่จำตอนพิ้งค์บอกเลิกตุลได้แม่นเลยนะเว้ย”

“แหม ให้ผู้ชายคนใหม่ขับรถพามาบอกเลิก แล้วก็ขึ้นรถไปกับเขา ฉันก็จำได้ว่ะ”

“ตอนนั้นเป็นห่วงตุลแทบแย่ คิดว่ามันจะต้องเฮิร์ตมาก ที่ไหนได้มันนิ่งสุดๆ ไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกอะไรเลย ไม่มีอาการเหมือนคนโดนทิ้ง ผ่านไปไม่กี่วันมันก็เหมือนเดิมของมัน แล้วแกรู้ป่ะ พิ้งค์พูดถึงตุลกับพวกเพื่อนสนิทว่าไงบ้าง สารพัดจะหาเรื่องมาว่า ทั้งบอกว่ามันเป็นพวกลูกแหง่ อะไรๆก็แม่ เป็นคนเทคแคร์ผู้หญิงไม่เป็น รักแต่ตัวเอง นึกจะโทรหาตอนไหนก็โทร ไปไหนก็ต้องชวน ไม่เคยเป็นฝ่ายชวนก่อน เห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเอง ผู้ชายแบบนี้ ได้มาเป็นแฟนก็มีแต่เซ็งกับเซ็ง”

พจน์ฟังแล้วก็ยิ้มขำ

“นึกแล้วก็ตลกดี พอต่างคนต่างเรียนจบมาเจอกันใหม่ ไอ้เราก็คิดว่าสองคนนี้จะมองหน้ากันไม่ติดแล้วนะ เอ้อ แต่ก็ไม่น่าเชื่อยังคุยกันดีอยู่ ฉันก็ไม่รู้นะว่ามุมมองของผู้หญิงหรือคนที่เคยเป็นแฟน ตุลมันเป็นคนยังไง เท่าที่คบกับมันมา ฉันว่าฉันเข้าใจในความเป็นลูกคนเดียวของมันนะ อะไรๆ ที่มันเป็นเจ้าของ ต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุดและมันก็ไม่จำเป็นต้องคิดเผื่อหรือแบ่งให้ใคร แกดูอย่างเรื่องแซนด์วิชที่แม่ทำให้มันเอามากินที่ทำงานสิ พอพวกเราแซวว่าไม่คิดจะเอามาเผื่อเพื่อน วันต่อมา มันเอามาให้เลยกล่องนึง แต่ แยกกันกับกล่องของตัวเองนะ ไม่ใช่แบ่งจากกล่องตัวเองมาให้ ตลกดี”

“นั่นไง ตายยากจริงๆ กำลังนินทาอยู่ โผล่มาแล้ว ท่าทางจะอารมณ์ดีด้วยว่ะ”

กฤษณาสะกิดบอกเพื่อน เมื่อมองไปเห็นตุลยวัตกำลังเดินยิ้มร่าตรงเข้ามาในห้อง พร้อมกับส่งเสียงร้องเพลงดังมาแต่ไกล

“หากไม่ดูเป็นการรบกวน ก็จะชวนเธอมารักกัน ถูกใจเธอมาตั้งนานรู้มั้ย หากไม่ดูเป็นการรบกวนก็จะชวนมารวมหัวใจ ก็คิดว่าช่วยหน่อยก็แล้วกัน”

สองคนที่ยืนอยู่ก่อนหันมามองหน้ากันอย่างแปลกใจระคนขำกับอาการของเพื่อน

“อารมณ์ดีจริงนะครับ ท่านตุล”

สิ้นเสียงพูดเย้าของพจน์ ตุลยวัตก็ยักคิ้วและร้องเพลงต่อ

“อารมณ์ดีเพราะมีความสุข ไม่มีทุกข์จะให้ไม่สุขได้อย่างไร อารมณ์ดีเพราะมีเธออยู่ ก็มันรู้ว่ามีใครอยู่ข้างใน หลับตาคิดถึงเธอเมื่อไร ปลื้มใจและอารมณ์ดี”

“แบบนี้มันน่าไปคาราโอเกะกันจริงๆ เย็นนี้เลยดีมั้ย”

กฤษณาเอ่ยชวนน้ำเสียงจริงจัง ตุลยวัตยิ้มกว้างเหมือนจะเห็นด้วย แต่อยู่ดีๆเขาก็ยกมือเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

“เฮ้ย เดี๋ยวๆ ไม่ได้ ไปเย็นนี้ไม่ได้ เย็นนี้ครอบครัวฉันต้องไปเยี่ยมน้องสิตางศุ์ที่โรงพยาบาลว่ะ จะมีนักข่าวมาทำ
ข่าวด้วย ไม่ไปไม่ได้เลยจริงๆ เอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่านะ ว่างชัวร์”

“ตกลงน้องเค้าเป็นไงบ้าง เห็นน้องฉายแถลงข่าวว่าต้องเลื่อนงานแต่งงานออกไปนี่นา”

“ก็ต้องเลื่อนสิก้อย ขายังเข้าเฝือกอยู่เลย จะจัดงานแต่งงานได้ไง”

“แล้วแกกับน้องใบปอล่ะ เป็นไงบ้าง จะมีข่าวดีเมื่อไหร่”

พจน์ถามยิ้มๆ แบบล้อเล่น

“อันนี้ต้องแล้วแต่เจ้าตัวล่ะ ส่วนฉันน่ะพร้อมเสมอ”

คำตอบแบบทีเล่นทีจริงของตุลยวัตทำเอาเพื่อนทั้งสองพากันจ้องมองเขาอย่างต้องการคำตอบหรือคำอธิบายอะไรมากกว่านี้

“ไม่ต้องมองแบบนี้เลย ฉันพูดเล่น ก็อย่างที่บอกไป ว่าข่าวที่ออกมามันเป็นวิธีที่จะช่วยไม่ให้ใบปอต้องตกเป็นเป้าหมายของพวกนักข่าวที่จะขุดคุ้ยเรื่องปัญหาของฉายกับสิตางศุ์ ข่าวลือเรื่องมือที่สามที่เป็นต้นเหตุทำให้สองคนนั้นทะเลาะกำลังเป็นที่สนใจของสื่ออยู่ไง นี่ก็มีข่าวลือใหม่อีกนะ ว่างานแต่งงานจะล่ม เฮ้อ คิดแล้วก็เหนื่อยใจแทน ไปทำงานกันดีกว่าพวกเรา ป่ะ”

“อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องสิคะ ท่านตุล ยังมีเรื่องสงสัยอยากถามอยู่เลย”

กฤษนารีบท้วงพร้อมกับดึงแขนเขาไว้

“ร้องเพลงอารมณ์ดีขนาดนี้ มันอาการของคนมีความรักชัดๆ บอกมานะ น้องใบปอใช่มั้ย”

ตุลยวัตอ้าปากนิดๆกับคำถามตรงๆของเพื่อน

“โห ถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออกไปเลยทีเดียว”

พจน์พูดปนหัวเราะอีกคน ทว่า ตุลยวัตก็เปลี่ยนเรื่องแบบหน้าตาเฉย

“เฮ้ย วันนี้ฉันมาถึงที่ทำงานสายมากเลยนะเว้ย ต้องรีบไปเคลียร์งานแล้ว พวกแกก็เหมือนกัน มัวแต่ยืนเม้าส์เรื่องคนอื่นอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวพวกลูกน้องก็พากันเอาเยี่ยงอย่างทั้งออฟฟิศ ไม่ต้องทำงานทำงานพอดี”

เขาแกล้งบ่นเพื่อจะหลีกหนีหัวข้อสนทนานี้ แล้วรีบเดินหนีขึ้นบันไดไปห้องทำงานชั้นบนอย่างรวดเร็ว กฤษณาหันไปมองหน้ากับพจน์ด้วยแววตาสงสัยไม่ต่างกัน

“สรุปว่า ที่เราเดาๆกันอยู่เนี่ย มีความเป็นไปได้สูงนะเนี่ย ถึงจะเสียดายคู่น้องฉายกับน้องใบปอที่ต้องมาเลิกกันทั้งที่คบกันมานาน แต่ฉันก็พร้อมจะเชียร์พี่ตุลนะ พี่ตุลสู้ๆ”

“โห แต่มันอาจจะไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ใบปอ เหมือนจะไม่ค่อยถูกกันกับตุลเท่าไหร่ไม่ใช่เหรอ จำได้ป่ะ ตอนเราไปบ้านตุล ที่เหมือนจะเถียงๆอะไรกัน แล้วน้องบอกว่า ถ้าฉายไม่อยู่บ้านนี้ ก็ไม่ได้อยากจะเข้ามานักหรอก ได้ยินแล้วอึ้งไปเลยตอนนั้น”

“โธ่ นั่นเรื่องมันผ่านไปตั้งนานแล้ว ลองมาคิดๆดูนะ ถึงตุลจะหล่อสู้ฉายไม่ได้ แต่ตุลก็น่ารักนะเออ เหมือนได้อยู่กับที่โลกสดใสตลอดเวลา ไม่เครียด ไม่โกรธ ไม่คิดมาก น้องใบปอจะได้ลืมเรื่องฉายได้เร็วๆไง”

“แต่ตุลมันนิสัยเหมือนเด็กนะ ไม่เกี่ยวกับความรับผิดชอบหรือตอนเอาจริงเอาจังกับงาน มันเด็กจนใบปอไม่อยากเรียกพี่คิดดูแล้วกัน แถมชอบให้คนมาเอาใจอีกต่างหาก แล้วใบปอก็อย่างที่พวกเราเคยเห็นว่าฉายตามใจแค่ไหน จะรอดเหรอสองคนเนี้ย บ้านพังซะล่ะมั้ง”

กฤษณาถึงกับหลุดหัวเราะกับคำพูดของพจน์ ในใจนั้นค่อนข้างเห็นด้วยไม่น้อยทีเดียว ทั้งสองยืนพูดคุยกันอีกเล็กน้อยก็แยกย้ายกันไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ซึ่งของกฤษณานั้น มีห้องอยู่ที่ชั้นล่างสุด พจน์อยู่ชั้นสอง ส่วนตุลยวัตก็อยู่ที่ชั้นสาม

…

หลังจากงานเดินแบบแฟชั่นวีคผ่านไป ปุณณมีก็คิดว่า ชีวิตของเธอจะกลับมาเป็นชีวิตที่ปกติธรรมดาเหมือนเดิม ทว่า หญิงสาวคิดผิด วันที่เริ่มทำงานด้านวิศวกรวันแรก ในบริษัทสัญชาติญี่ปุ่นแห่งหนึ่งซึ่งเป็นบริษัทที่อาจารย์ที่ปรึกษาแนะนำมา เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากซันนี่ ว่ามีนิตยสารหลายเล่มติดต่อขอสัมภาษณ์และขอคิวถ่ายแบบ แต่ที่คาดไม่ถึงก็คือบริษัทที่ผลิตรายการโทรทัศน์ ที่ติดต่อผ่านซันนี่มาชักชวนให้ไปเป็นพิธีกรรายการใหม่ของรายการที่กำลังอยู่ในขั้นตอนการดำเนินงาน

“ทางเจ้าของรายการ เค้าระบุมาเลยนะว่าต้องเป็นน้องใบปอ เค้าอยากได้พิธีกรหน้าใหม่ มาทำรายการสอนภาษาและวัฒนธรรมเอเชียตะวันออก ก็คือ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ทีนี้ ในส่วนของเกาหลีกับจีน เค้าได้คนแล้ว ก็เหลือแต่ญี่ปุ่นคนเดียวนี่แหละค่ะ น้องใบปอน่ะ เหมาะสมทุกประการ ทั้งสอบชิงทุนได้ไปเรียนจนจบกลับมา แถมประวัติก็เลิศหรู เป็นถึงลูกหลานตระกูลเก่าแก่ในแวดวงการเมือง แค่นี้ก็ทำให้รายการได้รับความสนใจตั้งแต่ยังไม่ออกอากาศเลยล่ะค่ะ พี่ว่า”

“โห ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งคะ พี่ซันนี่”

หญิงสาวบอกกับปลายสายด้วยน้ำเสียงที่ยังงุนงงกับหลายๆข่าวที่นำมาบอก

“โอ๊ย พี่ไม่ได้เว่อร์นะคะ พูดเรื่องจริงทั้งนั้น ยังไงหนูก็ลองไปคิดดูดีๆแล้วกันนะจ๊ะ เพราะว่า มันก็ไม่ได้กระทบกับงานประจำที่ทำอยู่ พี่ถามเค้าแล้ว เค้าบอกว่าอัดเทปรายการทุกวันอาทิตย์วันเดียว เอาเป็นว่า พี่คงต้องขออนุญาตให้เบอร์มือถือของใบปอกับคนที่เค้าอยากร่วมงานกับหนูให้พุดคุยตกลงกันเองดีมั้ยจ๊ะ ทั้งงานถ่ายแบบหรือขอสัมภาษณ์ด้วย”

“ก็ได้ค่ะ พี่ซันนี่ ต้องขอบคุณพี่ซันนี่มากนะคะที่เป็นธุระให้”

“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย โอเค ถ้างั้นก็ทำงานต่อเถอะจ้ะ พี่รบกวนเวลามามากแล้ว แล้วไว้คุยกันใหม่นะจ๊ะ”

ปุณณมีกดวางสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าครุ่นคิด ถ้าข้อเสนอของรายการที่ติดต่อให้เธอไปเป็นพิธีกร มันไม่มีอะไรส่งผลกระทบมาถึงงานประจำที่ทำอยู่ตอนนี้จริงๆ ก็นับว่าน่าสนใจอย่างยิ่งและไม่ควรปล่อยให้โอกาสดีๆในชีวิตครั้งนี้หลุดมือไปเลย เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวเหลือบตาไปมองชื่อสายที่โทรเข้า คือ ฉายะชาติ นั่นเอง

…………………………………………………………………………………………………………………………………………..

จบตอนที่ 13

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 20:44:21