ความคิดเห็นที่ 1 21. อารมัน (ครึ่งหลัง) “เจ้าเก่งมากทีเดียวอารมัน ใครเป็นคนสอนเจ้าหรือใครเป็นอาจารย์เจ้าหรือ?” อุมากล่าวถามเสียงดัง เพราะกำลังพูดแข่งกับสายลมที่มาปะทะ หลังจากเหตุวุ่นวายตอนเช้าหัวหน้ามือปราบจึงสั่งให้อุมาพาอารมันมาส่งที่ด้านนอกเมืองโดยใช้พญาคฤธรของหน่วยมือปราบเพื่อจะได้เป็นการไถ่โทษที่คนของเขาทำให้เด็กหนุ่มต้องเดือดร้อนเป็นครั้งที่สอง เมื่อได้รับคำสั่งอุมาจึงพารามิตมายังปักษาคาร เมื่อเธอเห็นว่าเด็กหนุ่มหยุดยืนมองเหล่านกยักษ์ จึงตีความหมายการหยุดนิ่งของอีกฝ่ายไปอีกทางหนึ่ง “ใช่...นี่คือพญาคฤธร ไม่ใช่สดายุ พวกเราจะใช้มันทำงานตอนกลางคืน แต่มันไม่ใช่สายพันธุ์เดียวกับหน่วยกาฬวิหคที่ดุร้ายของทุ่งกาลีหรอกนะ เจ้ากลัวหรือ?” เมื่อได้ยินประโยคคำถาม รามิตหันกลับมา เขาส่ายศีรษะพลางยิ้ม “ไม่ใช่หรอกขอรับ เพียงแต่...ข้าไม่เคยเห็นพญาคฤธรในที่อื่นแบบใกล้ๆ อย่างนี้มาก่อน” อุมาพยักหน้าเข้าใจ “เจ้าเคยเห็นแต่สดายุสินะ...แต่รออีกสองปี เจ้าก็จะได้มีสิทธิเลือกสดายุแล้ว” “หา? อะไรนะขอรับ?” “เจ้ามาจากศิลาลัยใช่ไหม? พูดจาด้วยสำเนียงภาษากลางชัดเจนอย่างนี้น่ะ มาจากเทวะตระกูลใดเล่า?” “เอ่อ...ข้าไม่ได้เป็นชาวเทวะที่มาจากศิลาลัยหรอกขอรับ” รามิตกล่าวถูกครึ่งเดียว “ไม่ใช่หรือ?” อุมาถามเสียงสูง “ไม่ใช่ขอรับ” รามิตยืนยัน อุมาเพ่งมองเด็กหนุ่มตรงหน้า สุดท้ายเธอก็ขยับไหล่ เอื้อมมือจับสายจูงพาพญาคฤธรตัวหนึ่งออกมาจากคอก จากนั้นก็หันมาทางเด็กหนุ่ม “สำหรับผู้ที่ไม่เคยนั่งพญาแร้งอาจน่ากลัวสักหน่อย หน่วยมือปราบของโตมร...ข้าหมายถึงหัวหน้ามือปราบที่เจ้าเจอเมื่อครู่น่ะนะไม่นิยมใช้สดายุเพราะมันบินไม่ทน เจ้า...ไหวนะ...” อุมาถามอย่างเป็นห่วงเพราะคาดว่าเด็กหนุ่มอายุน้อยอย่างอารมันมักจะไม่เคยเห็นพญาคฤธรมาก่อน แม้ดูจากเครื่องแต่งกายภายนอกเด็กหนุ่มดูคล้ายชาวบุราทิศชั้นสามัญ หากเมื่อพินิจจากลักษณะการพูดจาและกิริยาพาทีมีมารยาทคล้ายผู้ที่ถูกสั่งสอน อบรมมาเป็นอย่างดี โดยเฉพาะดวงตาสีควันไฟที่ฉายแววเอาจริงเอาจังเกินอายุ ทำให้มือปราบสาวแน่ใจว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่เด็กหนุ่มพเนจรหรือไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างเด็ดขาด “ท่านไม่ต้องห่วงข้าหรอกขอรับ” เด็กหนุ่มกล่าวตอบ จากนั้นอุมาก็พลันตระหนักว่าไม่ต้องห่วงอารมันจริงๆ เพราะเขาช่างดูคุ้นเคยกับการบินของพญาคฤธร เหมือนกับเป็นปักษบาลผู้เชี่ยวชาญ ***** “ท่านว่ากระไรนะขอรับ?” รามิตกล่าวถาม แม้จะได้ยินอย่างชัดแจ้ง “ข้าถามว่าใครเป็นคนสอนเจ้าหรือใครเป็นอาจารย์เจ้าหรือ?” อุมาย้ำ พลางกระตุกบังเหียนนกให้พญาแร้งบินไปในทิศทางที่ถูกต้อง เธอพารามิตผ่านกำแพงเมืองมาแล้วและกำลังมองหาสถานที่กว้างๆ ร่อนลงเพื่อส่งเด็กหนุ่ม “ข้า...เอ่อ...ทะ...ท่านลุงของข้าเป็นคนสอนเองขอรับ” อีกครั้งที่รามิตพูดถูกครึ่งเดียว “งั้นท่านลุงของเจ้าคงเก่งมากเลยสินะ” มือปราบหญิงพยักหน้าอย่างยอมรับ แน่นอนอย่างที่สุด...เด็กหนุ่มนึกในใจ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 54 22:24:42 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 22:23:56

ความคิดเห็นที่ 2 “ลุงของเจ้าชื่ออะไรเล่า? ข้าพอจะรู้จักหรือไม่? หรือเจ้าเป็นเทพนักรบ อยู่หุบเขาไหนล่ะ?” “ข้าและท่านลุงของข้าอยู่ในสถานที่ที่ไกลจากนี้มาก ท่านคงไม่รู้จักหรอกขอรับ” “ช่างระวังตัวจริงนะอารมัน กลัวใครจะรู้ว่าเจ้ามาจากไหนหรืออย่างไรกัน?” อุมากล่าวประชด แต่เธอก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อเพราะเคารพความเป็นส่วนตัวของฝ่ายตรงข้าม ในขณะนั้นเองเธอก็มองเห็นสิ่งผิดปกติที่อยู่เบื้องล่าง เป็นแนวหักโค่นของต้นไม้คล้ายกับโดนสิ่งของขนาดยักษ์ลากแหวกเป็นแนว “ท่านอุมามีคนอยู่ข้างล่าง” รามิตที่นั่งอยู่ข้างหลังบอก “ดูเหมือนพวกเขามีคนบาดเจ็บนะขอรับ” เป็นดังที่รามิตกล่าวมีคนจับกลุ่มอยู่ในบริเวณที่ต้นไม้ถูกแผ้วถางเป็นทางลึกเข้าไปในป่ารก ผู้ชายสามในสี่นอนอยู่ในที่พักชั่วคราว กองเลือดที่เปื้อนเสื้อผ้าบ่งบอกความสาหัสของบาดแผล “ข้าจะลงไปดูพวกเขาให้เอง” รามิตอาสาพลางปลดสายคาดนิรภัย เนื่องจากบริเวณนี้เป็นพื้นที่ป่ารกชัฏทำให้ไม่สามารถนำพญาแร้งร่อนลงยังผืนดินอย่างปลอดภัยได้ มือปราบสาวจึงทำได้เพียงแค่บินในระดับเรี่ยยอดไม้ แต่กระนั้นก็ยังห่างจากผืนดินพอสมควร “ไม่ได้นะ อารมัน เจ้าจะลงไปได้อย่างไร” อุมาร้องห้าม “แต่พวกเขาอาจต้องการความช่วยเหลือนะขอรับ” รามิตค้าน และขยับตัวลุกขึ้นจากที่นั่งด้านหลัง “อารมัน..ไม่ต้อง เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก ข้าจะไปตามหน่วยลาดตระเวนมาช่วยพวกเขาเอง” รามิตมองสลับกับผู้บาดเจ็บและสายตาของผู้ที่รอคอยความช่วยเหลืออยู่ด้านล่าง “อาจจะไม่ทันการณ์นะขอรับ” ยังไม่ทันที่อุมาจะเอ่ยว่าอย่างไรต่อ ผู้ที่นั่งอยู่ด้านหลังเมื่อครู่ก็กระโจนลงไปจากอานวิหคแบบห้ามไม่ฟัง หญิงสาวใจหายรีบกระชากบังเหียนนกให้วกกลับมายังบริเวณที่คาดว่าเด็กหนุ่มกระโดดลงไป แต่แล้วในวาระนั้นเองอุมาก็ต้องมองด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าอารมันถึงผืนดินเบื้องล่างแล้วอย่างปลอดภัย ซ้ำยังโบกมือไปมา จากนั้นทำมือเป็นเชิงส่งสัญญาณว่าเขาจะอยู่ที่นี่เองไม่ต้องกังวล รบกวนท่านอุมาไปตามหน่วยลาดตระเวนเถิดขอรับ อุมาลังเลอยู่เพียงครู่ แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจบังคับนกจากไปอย่างเสียไม่ได้ หากก่อนจะไปเธอตะโกนบอกอารมันว่าจะรีบกลับมาอย่างเร็วที่สุด ห้ามไปไหนทั้งสิ้น รามิตเพียงแต่พยักหน้ารับแล้วเดินตรงมายังบุคคลทั้งสี่ ถึงแม้พวกเขาจะยังมีความแคลงใจแต่ทว่าความเป็นห่วงในคนของตนมีมากกว่า ดังนั้นก่อนที่จะเอ่ยปากร้องขอความช่วยเหลือ เด็กหนุ่มกลับกล่าวออกมาก่อนอย่างมีไมตรี “มีอะไรให้ข้าช่วยได้บ้างขอรับ?” หลังจากนั้นไม่นานผู้ชายที่ท่าทางอาวุโสที่สุดแต่ดูเหมือนจะยังพอเคลื่อนไหวได้จึงก้าวเท้าออกมา แขนของเขาข้างหนึ่งถูกผ้าพันเอาไว้แล้วผูกคล้องกับต้นคอ ชายมากอาวุโสเดินนำรามิตไปยังผู้บาดเจ็บ ต่อมาเด็กหนุ่มจึงรู้ว่าทั้งหมดเป็นเทพบัณฑิต พวกเขาเดินทางลงมาจากวิหารเพื่อไปยังศิลาลัย แล้วจึงพักแรมในป่านี้ในยามราตรี ในตอนกลางดึกที่ผ่านมานี่เองที่พวกเขาโดนโจมตีและลอบทำร้าย “พวกมันมาเร็วมาก...เราไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ม้าของพวกเราโดนมัน...” เทพบัณฑิตผู้อาวุโสกล่าวค้างแล้วหลับตาลงเหมือนไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ผ่านมา แต่เพียงชั่วครู่เขาก็รวบรวมความกล้าเอ่ยต่อได้ “พอม้าของพวกเราหนีเตลิด มันจึงออกตามล่าม้าแทน แต่ตอนนั้นวิชาลกับวิชัยก็โดนมันทำร้ายและอย่างสาหัสที่สุดด้วยเพราะป้องกันข้ากับหลาน” จากนั้นเขาหันไปทางเด็กชายอายุราวเจ็ดแปดขวบที่กำลังนั่งตัวงอซบศีรษะบนหัวเข่าทั้งสองข้าง และไม่เงยหน้าขึ้นมาพูดกับผู้ใดเลย คงเสียขวัญ...รามิตคิดในใจ จากนั้นเขาจึงไม่ได้ถามสิ่งใดต่อ ทรุดกายนั่งลงข้างๆ ผู้บาดเจ็บ ดูเหมือนผู้ที่ชื่อว่าวิชาลจะอาการหนักกว่าวิชัย ความจริงเด็กหนุ่มไม่ถนัดเรื่องเวชศาสตร์นักแต่ก็พอมีพื้นฐานอยู่บ้าง เพราะช่วงเวลาวัยเด็กของเขาในปราสาทจันทรคราสจำเป็นต้องรู้ไว้พื่อช่วยเหลือตนเองจากภัยรอบตัว บาดแผลของวิชาลคล้ายโดนของมีคมกรีดเป็นทางลึกเข้าไปอย่างน่ากลัวทั่วทั้งตัว โดยเฉพาะที่ต้นขาดีที่ว่ามีผู้ขันเฉนาะเหนือแผลเอาไว้แล้วจึงทำให้เลือดไม่พุ่งทะลักออกมา รามิตหยิบเอากล่องยาของมัสลินออกมาจากกระเป๋าเพื่อช่วยเหลือ แต่เมื่อเห็นกล่องยานั่นเองชายชราก็ตาโตกลับร้องออกมาอย่างยินดี “โอ...เจ้าเป็นเทพเวชรักษ์เองหรอกหรือ?” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 22:27:21

ความคิดเห็นที่ 3 รามิตส่ายศีรษะ “ก่อนหน้านี้ข้าป่วยมาก สหายของข้าจึงให้ยืมชั่วคราวขอรับ” เขาอธิบาย แต่ดูเหมือนคำตอบของรามิตจะยิ่งสร้างความประหลาดใจแก่ชายชรา เพราะเขายังคงถามเด็กหนุ่มด้วยแววตาสงสัย “ไม่ใช่...เจ้าไม่รู้หรือว่า...นี่ไม่ใช่ ตลับโอสถธรรมดา...มันคือ...” หากก่อนที่ชายชราจะจบประโยค และรามิตจะช่วยผู้บาดเจ็บได้ทัน เสียงคำรามดังขึ้นลั่นป่า ทันใดนั้นเด็กชายที่นั่งชันเข่าคุดคู้อยู่พลันร้องลั่นและขยับตัว วิ่งเข้ากอดบัณฑิตอาวุโสในทันใด บัดนั้นผืนป่าโดยรอบพลันสั่นไหว เจ้านุ่มผลุบหัวหายเข้าไปในกระเป๋าสะพายของรามิตเมื่อได้กลิ่นสาปสางรุนแรงแบบเดียวกับเมื่อคืนที่ผ่านมา ต้นไม้ในแนวป่าเบื้องหน้าพลันไหวลู่และโยนไปมาด้วยคล้ายกำลังโดนวายุเทพกระหน่ำ ทันใดนั้นปรากฏร่างประหลาดแหวกดงไม้ออกมาเป็นทางและหากมองจากเบื้องบนจะสังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่ามันตรงเข้าจู่โจมเหยื่อที่ยังบาดเจ็บก่อนเป็นอันดับแรก แต่ก่อนที่มันจะถึงตัวของเหยื่อที่ยังนอนอยู่บนพื้นอย่างช่วยเหลือตนเองไม่ได้นั่นเอง ศิษย์เอกจอมเทพก้าวเท้ามายืนขวาง จากนั้นพลันบังเกิดธุลีเวทสีดำจากผืนดินตรงเข้าขวางทางล่าเหยื่อของมัน พละเวทนั้นถึงกับทำให้ร่างใหญ่โตของมันกระเด้งกลับถอยหลังไม่ต่างจากการปะทะกับกำแพงหินจนทำให้ต้นไม้ที่อยู่ในทางหักโค่นเป็นแนว แต่กระนั้นมันก็ไม่คิดจะถอยหนี มันลากขาที่มีกรงเล็บคมกริบพร้อมเสียงสวบสาบคล้ายกับกับลากบางอย่างที่มีขนาดใหญ่และยาวขยับไปทางอีกแนวหนึ่ง รามิตเงยหน้ามองแนวไหวของต้นไม้ เพื่อคะเนทิศทางการจู่โจมครั้งต่อไปของมัน พลางบอกให้เทพบัณฑิตระวังตัว ไม่นานหลังจากนั้นมันก็วกกลับเข้ามาอีกแต่ก่อนที่มันจะได้ตรงเข้ามาทำร้ายอีกเป็นคำรบที่สอง มันกลับหยุดการเคลื่อนไหวเสียดื้อๆ เมื่อแนวยอดไม้เริ่มขยับอีกครั้ง มันกลับหันเหทิศทางไปอีกด้านหนึ่งกลิ่นสาปสางที่น่าสะอิดสะเอียนของมันจึงจางลงไปด้วย เด็กหนุ่มมีเวลาคิดเพียงเสี้ยวไฟปะทุ “ทุกท่านกรุณารออยู่ที่นี่ จนกว่ามือปราบจะมาถึงนะขอรับ” ก่อนที่ชายชราจะคิดทันและรั้งตัวเด็กหนุ่มไว้ได้ รามิตขยับกระเป๋าเพื่อให้เคลื่อนไหวได้สะดวกยิ่งขึ้น จากนั้นวิ่งตามแนวหักของต้นไม้ตามหลังเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นไปอย่างไม่ลังเลใจโดยไม่สนใจเสียงร้องห้าม ศิษย์เอกจอมเทพวิ่งตามเสียงหักของกิ่งไม้ที่นำหน้าอยู่ไม่ห่าง เจ้านุ่มโผล่หัวออกมาจากข้างกระเป๋าพร้อมกับส่งสายตาประท้วง แต่แล้วทันใดนั้นเจ้าเสียงที่นำหน้าอยู่นั้นกลับพลันเงียบหายไป แนวต้นไม้ก็หยุดเคลื่อนไหวตามไปด้วย กลิ่นเน่าเหม็นก็จางหายไปอย่างไร้ร่องรอย สิ่งรอบตัวก็คล้ายจะหยุดนิ่ง ทั้งๆ ที่เมื่อครู่ดูเหมือนทั้งผืนป่าคล้ายกำลังอยู่ในสภาวะบ้าคลั่ง เด็กหนุ่มมองไปรอบตัวอย่างระวังภัย เขาเลื่อนมือไปลูบหัวเจ้านุ่มที่โผล่พ้นข้างกระเป๋าออกมาเพื่อให้มันอยู่เงียบๆ จากนั้นเคลื่อนตัวไปข้างหน้าใช้ข้างลำตัวแหวกสุมทุมพุ่มไม้อย่างระแวดระวังกว่าเดิม เผื่อว่าจะโดนเจ้าตัวประหลาดซุ่มทำร้าย จนเมื่อถึงระยะหนึ่งและพ้นแนวต้นไม้ที่ขึ้นรกชัฎนั่นแล้ว เขาจึงเข้าใจ... สุดทางของแนวต้นไม้ที่ขึ้นจนแน่นขนัดนั่นเองคือปากของหลุมลึกแห่งหนึ่ง ร่องรอยของแนวกรงเล็บที่ถูกครูดเป็นทางยาวเป็นแนวกลืนลึกไปในกับความมืดของถ้ำใต้ดิน รามิตยืนลังเลอยู่บนขอบหลุมพลางประเมินสถานการณ์ ด้วยครั้งล่าสุดที่พาตัวเองถลำลงไปใต้พิภพโดยไม่รอบคอบและพิจารณาให้ดีก่อนนั้น เขาเกือบเอาชีวิตไปทิ้ง เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปยังเบื้องบนจึงเห็นกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ใหญ่ที่ยื่นออกมาครอบคลุมปากถ้ำแห่งนี้ไว้จนแน่นขนัด รามิตแน่ใจว่าเมื่ออยู่หลังพญานกแล้วไม่ว่าจะเป็นปักษบาลหรือนภบาลที่มีสายตาดีเพียงไร คงไม่อาจสังเกตเห็นปากหลุมนี้ได้แน่ หรือเพราะอย่างนี้ พวกมือปราบหรือหน่วยลาดตระเวนจึงตามรอยไม่ได้...รามิตคิดในใจ สายลมอ่อนๆ ที่พัดขึ้นมาจากถ้ำใต้ดินนำพาเอากลิ่นร้ายกาจแสนเน่าเหม็นขึ้นมาจากเบื้องล่าง จนเด็กหนุ่มต้องขยับเอามืออังจมูกของตนเองไว้ นี่อาจจะเป็นรังของมันก็ได้...ข้าควรจะแจ้งกับเหล่ามือปราบน่าจะเป็นหนทางที่เหมาะสมกว่า...เมื่อครั้นรามิตตัดสินใจเป็นที่เรียบร้อยแล้วและกำลังจะชักเท้ากลับออกมาจากปากถ้ำเป็นเวลาเดียวกับที่โสตประสาทคมกริบของศิษย์เอกจอมเทพได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากป่ารกด้านหลัง เขาหันขวับไปยังต้นกำเนิดเสียงโดยทันที แต่แล้วเมื่อสังเกตเห็นเครื่องแบบมือปราบและตรากงจักรที่คุ้นตาจากช่องว่างระหว่างต้นไม้ที่ขึ้นจนหนาทึบนั้นเขาจึงเบาใจ และยืนรออยู่ที่เดิม “ข้าไม่เป็นไรขอรับ...” เด็กหนุ่มตะโกนบอกไปก่อนเพราะคาดว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นหน่วยลาดตระเวนที่ท่านอุมาบอกว่าจะไปตามมาช่วยเหลือ จากนั้นเขาหันหน้ากลับไปทางปากถ้ำพลางชี้แจง “ที่นี่น่าจะเป็นรังของตัวประหลาดที่พวกท่านกำลังตามล่าอยู่นะขอรับ...ข้าเห็นว่าควรจะตาม...” รามิตกล่าวค้างเพราะเมื่อเขาหันกลับมาอีกครั้ง สายตาของเขากลับเห็นแต่กระบองของฝ่ายตรงข้าม หวดเข้าไปที่ข้างศีรษะอย่างแรง ร่างของเด็กหนุ่มจึงผวาไปตามแรง พลัดตกจากปากถ้ำ แล้วกลิ้งตกลงไปในหลุมใต้ดิน ***** คุยกันท้ายบท: พระเอกงานเข้าทั้งปี (= =”) ช่วยไม่ได้ดันมาเป็นตัวเอกเรื่องนี้นี่เน้อ คราวหน้ามาต่อกันค่ะ ตอนที่ 22: สัตว์ร้าย ค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 22:30:52

ความคิดเห็นที่ 4 โอะ...เกือบลืม รูปเจ้านุ่มค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 22:32:13

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยมือปราบที่มาคือ พิทยา เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 23:29:53

ความคิดเห็นที่ 6 สบายไปได้ 2 ตอน โดนแกล้งอีกแล้ว รามิตเอ๊ย.... จากคุณ : Ezel เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 23:53:12

ความคิดเห็นที่ 7 เจ้านุ่ม ไม่ต่างจากที่คิดไว้เท่าไหร่ ตั้งแค่เจอเจ้านุ่มครั้งแรกนั้น ทำให้นึกถึงเกมส์เกมส์หนึ่ง (จำชื่อเกมส์ไม่ได้ค่ะ) ที่เป็นการ์ตูนตัวมีขนทั้งตัวลักษณะกลมๆ เห็นแต่ลูกนัยน์ตากลมโต เพื่อนบางคนบอกเห็นเจ้าตัวในเกมส์นี้แล้วบอกน่ากลัว แต่เราเห็นว่า น่าร้ากอ่ะ (เอาเสียงแบบโก๊ะตี๋นะ ได้อารมณ์สุดสุด) จากคุณ : tpw (toonka_toon) เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 54 00:18:54

ความคิดเห็นที่ 8 มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า ถ้าสบายก็มิใช่รามิตแล้ว (ขนาดตอนจบภาคที่แล้ว ยังลูกผีลูกคนอยู่เลย) จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 54 01:32:04

ความคิดเห็นที่ 9 เจ็บไปเจ็บมาทุกวัน... นึกถึงเพลงเก่าๆ ท่อนนี้เลย อ่านตอนใกล้รุ่งแบบนี้ ไม่เจอคำผิดเลย แต่เดี๊ยวสติมาครบจะขอติงเรื่องประโยคนิดนะคะ กลับมาแล้ว อิอิ ติดกิฟท์ไว้ก่อน หมดแล้วค่า เพราะกระหน่ำกับกระทู้ทวิภพไปเยอะ จากนั้น/อุมาก็/พลันตระหนัก/ว่าไม่ต้องห่วงอารมันจริงๆ  (คำว่าจากนั้น คือ ระยะเวลาต่อมา แต่พลันนั้นแสดงถึงระยะเวลากระชั้นชิด พอเรียงต่อกันแปลกๆ) แต่เมื่อเห็นกล่องยานั่นเองชายชรา/ก็/ตาโต/กลับ/ร้องออกมาอย่างยินดี (ตาโต กับ ร้อง เป็นกิริยาที่ไปในทางเดียวกัน ใช้ กลับ เชื่อมซึ่งแสดงถึงความขัดแย้ง ไม่เหมาะ) แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 54 19:47:15 จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 54 04:19:22

ความคิดเห็นที่ 10 เริ่มจะเข้าแนวหนังจีนกำลังภายในอีกแล้วน่ะครับเนี่ย พระเอกตกหน้าผาแล้วก็ไปเจอกับเคล็ดลับวิชา คงจะเก่งขึ้นไปอีกแน่นอน จากคุณ : Aurora_sky (Aurora_Sky) เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 54 11:06:56

ความคิดเห็นที่ 11 เขาไม่เคยคิดเลยว่าเจ้านุ่มมีหางและสีทึมๆ นึกว่าสีแปร๋นๆ (อ่า อย่าบอกใรนะ เวลาบรรยายฉากหรือเสื้อผ้าข้าวของ เราจะอ่านผ่านๆ เพราะอ่านแล้วก็ยังคิดตามไม่ทันอยู่ดี) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 54 13:00:42

ความคิดเห็นที่ 12 ต้องบอกได้คำเดียวว่า โดนอีกแล้วนะ รามิต จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 54 15:14:23

ความคิดเห็นที่ 13 หลุมสยอง!!! จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 01:49:49

ความคิดเห็นที่ 14 คุยกันคนอ่านนะคะ (มาช้าไปหลายวันเลย, แต่ละวันมันยุ่งจริงเน้อ) คุณ ลูนาติก: คราวนี้มาเสียหัววันเลยนะคะ (แต่คุณชัดเจนฯ เร็วกว่า) คุณ Ezel: เป็นพระเอกเรื่องนี้ต้องทำใจค่ะ คุณ toonka_toon: ขอบคุณมากค่ะที่นึกตัวหมอนเม่นได้คล้ายๆ กันนะคะ คุณ zoi: นั่นสินะคะ หากสบายๆ ก็ไม่ใช่รามิตแล้ว คุณ ซาลาสซา: ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำแนะนำดีๆ นะคะ, สำหรับกระทู้ทวิภพร้อนๆ เราเข้าไปอ่านในห้องเฉลิมไทยเหมือนกัน ก็อืม...ไม่รู้ว่าจะว่าอย่างไรเช่นกันค่ะ น่าจะเป็นบทเรียนที่ดี (หากนำไปแก้ไข) สำหรับผู้เกี่ยวข้องสำหรับ 'สื่อ' และ 'สาร' กับการเสนอในเชิงสร้างสรรค์ ก่อนจะนำวรรณกรรมดีๆ ไปตีขลุมแทนที่จะตีความ (แต่อย่างเราก็ได้แต่บ่นล่ะนะ) คุณ Aurora_sky: ไม่อยากให้ผิดหวังนะคะ แต่ไม่ใช่เลยค่ะ (คิดได้ไงนี่?) รามิตจะเก่งได้ตัวมันเองทั้งสิ้น จะไม่มีตัวช่วยใดๆ อีกแล้วค่ะ คุณ Scottie: ถูกแล้วค่ะ, ขนของเจ้านุ่มแท้จริงมันเปลี่ยนสีได้(มีอธิบายความอยู่ในภาคแรก << ไหนว่าอ่านผ่านๆไงคะ? โกหกนี่นา ฮื้อ....) แต่หลังๆ คนเขียนขี้เกียจ เย่ย...ไม่ใช่ค่ะ, คนเขียนจะเขียนให้มันอยู่ในโหมดสี 'ปกติ' คือ สีดำเป็นหลักค่ะ คุณ Septer: เจอแต่ของง่ายๆ มันจะเก่งได้อย่างไร? คุณ GTW: สยองหรือไม่ ต้องติดตามค่ะ ขอบคุณมากๆ ทุกความเห็นเลยค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 23:00:42