PANTIP.COM : W10991922 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑๖ จูบแลกโกรธ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๖ จูบแลกโกรธ

ถึงแม้เมื่อคืนจะนอนดึกแค่ไหน แต่เช้าวันใหม่อารียาก็ยังงัวเงียตื่นขึ้นในเวลาเดิมเช่นทุกวัน หลังลุกตัวขึ้นมานั่งได้ เรื่องราวก่อนจะเผลอหลับก็ไหลกลับเข้ามาในความทรงจำ

“นี่ฉันกลับมานอนในห้องได้ยังไงกัน” ก็จำได้ว่านั่งซบไหล่คนไม่ใส่เสื้อดูดาวอยู่ดีๆ แล้วเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน ที่สำคัญกลับมานอนในห้องได้ยังไง ริมฝีปากบางมีรอยยิ้มสุขใจติดอยู่เมื่อระลึกถึงความทรงจำก่อนจะหลับ

“เดี๋ยวเจอคงต้องถามเสียหน่อยแล้ว” พูดพลางร่างบางก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวเพื่อเข้าห้องน้ำเช่นที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน

ไม่รู้ตัวว่าในกิจวัตรประจำวันของเธอ ไม่มีการหยิบกรอบรูปข้างพนักหัวเตียงขึ้นมาดูอยู่ด้วยมานานเท่าไหร่แล้ว

เมื่อลงบันไดมา ก็จวนได้เวลาพระสงฆ์มารับบาตรหน้าบ้านพอดี ป้าพิกุลกับลุงบุญใส่บาตรอย่างแจ่มใสเมื่อได้ยินเธอบอกว่าณัฐวุฒิกลับมาแล้วอย่างปลอดภัย

“ไอ้ทิดคงกลับมาดึกล่ะซีหนูหยา ป่านนี้ยังไม่ตื่น” หลังใส่บาตรรับพรพระเรียบร้อย ป้าพิกุลก็ถามอย่างพอจะเดาได้ ก็ตั้งแต่ไก่โห่มานี่นางยังไม่เห็นแม้เงาของลูกชายคนเดียวเลยทั้งที่ปกติเขาก็เป็นคนตื่นนอนแต่เช้า

“ดึกค่ะป้า ประมาณตีสองได้มั้งคะ เห็นว่ามัวถอนต้นยางอยู่เลยกลับดึก” หญิงสาวที่อาสาอยู่รอการกลับบ้านของณัฐวุฒิเมื่อคืนเล่าเรื่อยๆ

“ถ้ายังงั้นก็ปล่อยให้นอนไปเถอะ เดี๋ยวสายๆ ก็คงลงมาเอง” ลุงบุญดักคอป้าพิกุลอย่างรู้ทันว่าภรรยาคิดจะขึ้นไปปลุกลูกชาย

“อ้าว... แล้วนั่นหนูหยาหยุดมองต้นมะพร้าวทำไมล่ะลูก” ป้าพิกุลออกปากถามเมื่อเห็นหญิงสาวที่เดินนำหน้ากลับเข้าบ้านอยู่ดีๆ กลับหยุดกวาดตามองขึ้นๆ ลงๆ ต้นมะพร้าวริมทางเข้าบ้านนิ่งด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ปล่อยให้สามีเดินนำหน้าเข้าครัวไปก่อน

อารียาแหงนหน้ามองยอดมะพร้าวสูงลิ่วจนคอตั้งบ่าด้วยสีหน้าขยาดพลางบอกโดยไม่หันมา “มะพร้าวที่นี่สูงจังนะคะ แล้วอย่างนี้หนูจะปีนขึ้นไปถึงได้ยังไง

“อ้าว” ป้าพิกุลร้อง ‘อ้าว’ เป็นคำรบสองอย่างงงงัน

“แล้วหนูจะปีนขึ้นไปทำไมล่ะลูก” นางพลอยแหงนหน้าขึ้นมองยอดมะพร้าวตามแล้วถามอย่างหลากใจ ผู้หญิงที่ไหนเขาจะลุกขึ้นมาปีนต้นมะพร้าวสูงขนาดนี้กัน

“ก็ที่หนูจะไปประกวดธิดามะพร้าวแข่งกับส้มจีนไงคะ” หญิงสาวบอกสั้นๆ อย่างคิดว่าป้าพิกุลจะเข้าใจดีอยู่แล้วว่าการปีนขึ้นไปเก็บมะพร้าวเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ผู้เข้าประกวดจะต้องแข่งขันกัน

แต่ป้าพิกุลก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ประกวดธิดามะพร้าวแล้วเกี่ยวอะไรกับต้องมาปีนต้นมะพร้าว “ประกวดก็ส่วนประกวด ทำไมจะต้องปีนต้นมะพร้าวด้วยล่ะจ๊ะ”

“อ้าว” คราวนี้คนที่คิดว่าตัวเองจะต้องปีนต้นมะพร้าวเป็นฝ่ายร้อง ‘อ้าว’ ละสายตาที่กำลังคำนวณความสูงของต้นมะพร้าวมามองผู้สูงวัยกว่าอย่างแปลกใจ ยืนยันความเข้าใจของตัวเองว่า

“ก็เมื่อคืนทิดพร้าวของป้าเขาเพิ่งบอกหนูว่าคนเข้าประกวดจะต้องปีนต้นมะพร้าว เก็บลูกมะพร้าวลงมาให้ได้สิบลูก แล้วก็เอามาปอกเปลือก ใครเสร็จก่อนก็จะได้คะแนนเยอะนี่คะ”

“ไฮ้... อะไรกัน ไม่ใช่แล้วหนูหยา” นางรีบค้านเสียงสูงออกมา ไม่เข้าใจลูกชายตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องบอกหญิงสาวให้เข้าใจผิดแบบนี้ด้วย

“ไอ้ที่ต้องปีนขึ้นไปแล้วลงมาปอกเปลือกเนี่ย มันเป็นของพวกผู้ชายที่เขาแข่งหาแชมป์ ‘บุรุษสุดยอดมะพร้าว’ กันนะจ๊ะ ประกวดธิดามะพร้าวแบบหนูน่ะไม่ต้องปีนต้นมะพร้าวหรอกจ้ะ แค่แสดงฝีมือทำอาหารที่มีมะพร้าวอยู่ด้วยให้กรรมการเขาชิมก็พอแล้ว”

จากตอนแรกที่งง มาถึงตอนนี้อารียาไม่รู้ว่าอะไรจะมากกว่ากันระหว่างโกรธที่ถูกหลอกซึ่งๆ หน้ากับโล่งอกที่ไม่ต้องปีนต้นมะพร้าวแล้ว กลั้นอกกลั้นใจบอกป้าพิกุล “งั้นป้าไปทานข้าวก่อนนะคะ ไม่ต้องรอหนู เดี๋ยวหนูมาค่ะ”

หญิงสาวผละจากป้าพิกุล ความเบิกบานอิ่มเอิบจากการได้ตักบาตรรับพรพระแต่เช้ามลายสิ้น สลัดมาดนางฟ้าคุณหนูผู้ไฮโซทิ้งอย่างไม่ใยดีเมื่อนางมารร้ายเข้าสิงเสียแล้ว เดินจ้ำพรวดขึ้นบันไดฉับๆ โยนมารยาทอันดีที่จะต้องเคาะประตูก่อนที่จะเข้าห้องผู้อื่นทิ้ง งานนี้เธอกระชากประตูเปิดผลัวะแล้วก้าวพรวดเข้าไปเมื่อเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อกอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรทั้งสิ้น รู้แต่ว่าเขาอยู่ที่ไหนเธอก็จะตามไปเอาเรื่องให้หายโมโหเลยเชียว หน็อย... กล้าดียังไง มาหลอกคุณหนูอารียาได้ซึ่งๆ หน้า

กวาดตามองรอบห้องแวบหนึ่ง แล้วก็ไม่ฟังอีร้าค่าอีรม ตรงเข้าไปกระชากไหล่บุรุษที่กำลังยืนหันหน้าเข้าหากระจกบานสูงกลางห้องให้หันมาเผชิญหน้ากับเธอทันทีที่เห็น

“นี่คุณ” หญิงสาวที่บุกรุกห้องนอนของผู้อื่นแผดเสียงอย่างที่พักหลังๆ มานี้เธอก็ไม่เคยทำกับเขาแล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่เขามาทำให้เธอตบะแตกเองทำไม ยิ่งเห็นหน้าเหรอหราของเขาก็ยิ่งโกรธควันแทบออกหู กระชากเสียงเกรี้ยวกราดใส่หน้าเขา

“ทำไมต้องมาหลอกฉันด้วย”

ในขณะที่ณัฐวุฒิยังเหวอกับสึนามิที่ซัดขึ้นฝั่งโดยไร้การเตือนภัยตรงหน้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางฟ้าแสนดีเมื่อคืนที่ตอนนี้อยู่ในโหมดนางมารเสียแล้ว หลุดปากออกมาอัตโนมัติว่า “อะไรกันครับ เกิดอะไรขึ้น”

อารียายิ่งปากคอสั่น โกรธทวีคูณกับหน้าซื่อไร้เดียงสาของคนตัวสูง “ไหน เมื่อคืนคุณบอกฉันว่ายังไงนะ จะประกวดธิดามะพร้าวต้องปีนขึ้นไปเก็บลูกมะพร้าวลงมาปอกเปลือกใช่มั้ย” พร้อมกับปากที่เอ่ยต่อว่า กำปั้นเล็กๆ ก็ทุบโครมลงไปบนอกกว้างของคนที่บังอาจมาหลอกเธอด้วย

มือใหญ่แข็งแรงกว่าของฝ่ายถูกคลื่นสึนามิซัดจึงคว้าหมับกำรอบข้อมือเรียวเล็กข้างนั้นไว้มั่น แต่อารียาก็ไม่ยอมสิ้นฤทธิ์ง่ายๆ ยกกำปั้นอีกข้างที่ยังเป็นอิสระขึ้น เป้าหมายคือทรวงอกของเขาอีกเช่นกัน แต่คราวนี้ณัฐวุฒิไม่เปิดโอกาสให้อีกแล้วรีบคว้าไว้ทันควัน พลางสืบเท้าถอยหลังโดยอัตโนมัติเพราะคนตัวเล็กบางสืบเท้าบุกอย่างไม่ลดละ

“ก็ใช่”

คนโมโหเดือดตาลุกวาว ดูสิ... จนป่านนี้แล้วยังจะมีหน้ามาตีหน้าซื่อหลอกเธออยู่อีก ก้าวเท้าเอาเรื่องตามร่างสูงใหญ่ไปเรื่อยอย่างไม่รู้ตัว เพราะพอเขาถอยเขาก็ดึงข้อมือเธอที่ยังกำไว้อยู่ตามไปด้วย

“ตาบ้า ทำไมต้องมาหลอกฉันด้วย” หญิงสาวแทบจะกัดฟันคำราม รัวคำต่อว่าออกมาอีก

“ป้าพิกุลบอกฉันหมดแล้วว่า ว้าย!”

แล้ววาจาเผ็ดร้อนที่จะต่อว่าเขาก็อยู่แค่เพียงในลำคอ เมื่อร่างสูงใหญ่ที่เธอตั้งใจจะใช้กำปั้นประทุษร้ายนั้นเสียหลักล้มลงเพราะถอยไปชนเข้ากับขอบเตียงกว้าง อะไรไม่ร้ายเท่ามือใหญ่ที่กำรอบข้อมือเธอไว้ทั้งสองข้างดึงเธอให้ล้มลงไปด้วยกัน

มารู้ตัวอีกที อารียาก็เห็นดวงตาคมไม่มีแววโกรธเหมือนอย่างเธอแต่กลับเป็นแววหวานเจือกรุ้มกริ่มอยู่ใกล้แค่นี้เอง ใกล้จนเธอรู้สึกว่า ‘อันตราย’

แต่... ช่วยไม่ได้ เธอไหวตัวช้าไปเสียแล้ว

กว่าจะรู้ ว่าตัวเองและร่างสูงใหญ่ที่เธอล้มทับอยู่ในสภาพไหน แขนทั้งสองข้างของเขาก็โอบรัดไปรอบเอวเสียแล้ว แถมใบหน้าของชายหนุ่มยังโน้มเข้ามาใกล้จนชิด แล้วริมฝีปากหนาอบอุ่นของคนตัวใหญ่ก็ประทับลงแผ่วเบาดังปีกผีเสื้อโบยในเบื้องแรก ก่อนจะค่อยๆ ทวีความหนักหน่วงเรียกร้องขึ้นเป็นลำดับ เรียกความรู้สึกวาบหวามรัญจวนใจให้เกิดขึ้นกับหัวใจทั้งสองดวง

ชายหนุ่มตัดใจถอนริมฝีปากออกจากความหวานชื่นที่กำลังได้รับอย่างแสนเสียดาย เพราะแค่นี้เขาก็เอาเปรียบเธอมากเกินไปแล้ว พลิกตัวให้ร่างแบบบางบนอกเป็นฝ่ายลงไปอยู่เบื้องล่างบ้าง มือใหญ่รวบข้อมือฝ่ายเพลี่ยงพล้ำไว้เหนือศีรษะ มืออีกข้างสอดเข้าไปใต้แผ่นหลังบาง ตรึงร่างบางของคนโกรธที่บุกเข้ามาหาเรื่องเขาแต่เช้าไว้กับที่นอนด้วยน้ำหนักตัวของตัวเอง จ้องตาใส่ดวงตาตระหนกปนจับต้นชนปลายไม่ถูกของคนโดนเอาเปรียบ ก็กำลังว้ากเขาอยู่ดีๆ กลายมาเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง

“หยา... ฟังผมนะ” เขาเรียกขานเธอในแบบที่อยากเรียกมานาน ไม่ต้องมีคุณนำหน้า รอยยิ้มบางๆ ระบายไปทั่วใบหน้าทั้งปากและตา

“ที่คุณโกรผมนี่เพราะที่ผมบอกเมื่อคืนเรื่องประกวดธิดามะพร้าวใช่มั้ย”

อารียาพยักหน้ารับเบาๆ ดวงหน้าเรียวสวยร้อนผ่าวและคงแดงก่ำจรดริมหู ปากยังไม่ทำงานเพราะยังตั้งตัวไม่ติดดีนัก

“ผมยอมรับว่าผมโกหกคุณเรื่องนี้จริงๆ แล้วผมก็จะไม่ขอโทษคุณด้วยเพราะมันเป็นความตั้งใจของผม”

อารียาที่เพิ่งหลุดจากมนต์จูบพิฆาตโกรธเมื่อสักครู่ จนพอจะมีสติสตังออกฤทธิ์ออกเดชได้อีกครั้งส่งเสียงแหว “นี่คุณ พูดอย่างนี้ได้ยังไง โกหกคนอื่นให้เขาเป็นทุกข์แทบแย่แล้วยังจะมีหน้าบอกว่าไม่ขอโทษอีกเหรอ” ถึงแม้จะยังไม่เต็มเสียงดีนักและต้องบังคับไม่ให้สั่นก็ตาม หัวใจยังเต้นรัวเป็นกลองเพล พยายามดันตัวเองให้พ้นจากการถูกตรึงไว้ทั้งตัวของร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับ

ในขณะที่ชายหนุ่มยังอารมณ์เย็น บอกเสียงนุ่ม “ก็ผมไม่อยากให้คุณไปประกวดจริงๆ นี่นา ก็เลยโมเมโกหกคุณไปแบบนั้น คุณน่ะดื้อน่าตีนัก ขืนผมห้ามตรงๆ คุณก็คงไม่ฟังผมหรอก”

“แล้วทำไมถึงไม่อยากให้ฉันไปประกวดล่ะค่ะ คุณก็เห็นอยู่ว่ายายช้างจีนนั่นมาท้าฉันต่อหน้า แล้วฉันจะไม่รับคำท้าได้ยังไง” เพราะเสียงนุ่มไม่มีความโกรธเข้าปะปนของเขา ทำให้อารียาพลอยเย็นลงได้ น้ำเสียงจึงไม่เกรี้ยวกราดเหมือนแรกๆ

ชายหนุ่มมองดวงหน้าสวยผุดผาดของคนในอ้อมแขนนิ่งชั่วอึดใจ “ผมหวง”

“ฮะ... หวง” หญิงสาวอุทานเสียงสูง ไม่อยากจะเชื่อกับเหตุผลที่เธอคาดไม่ถึงมาก่อนของเขา

“ใช่ จริงๆ นะ ผมหวง ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากเก็บคุณไว้ในอ้อมแขนของผมคนเดียวอย่างนี้ ไม่อยากให้ใครพบไม่อยากให้ใครเห็นคุณเลย”

พอได้ฟังเหตุผลที่แท้จริงของเขา อารียาก็ปลาบปลื้มในอก หัวใจอัดแน่นด้วยความอุ่นซ่านบางอย่างจนพองฟู แต่ยังตีสีหน้าแง่งอนอยู่เดี๋ยวอีกฝ่ายจะได้ใจเสียเปล่าๆ “ทำไมคะ”

“ก็...” ชายหนุ่มทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ บอกแค่ว่า

“เอาเป็นว่า ผมไม่อยากให้คุณไปเดินโชว์ให้ใครเห็นก็แล้วกัน” แค่นี้ศัตรูหัวใจผมก็เยอะพอแล้ว ณัฐวุฒิบอกต่อให้หัวใจตัวเองฟัง

ใบหน้าที่ยังไม่ทันจะหายแดงของอารียากลับซ่านขึ้นอีกรอบกับคำสารภาพจากใจแบบที่เธอไม่คิดว่าจะมาได้ยินของชายหนุ่ม เริ่มใจเย็นพอจะคุยกับเขาดีๆ โดยไม่ใช้ความโกรธนำหน้าแบบเมื่อครู่อีก เพราะเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายมีวิธีจัดการความโกรธของเธอเสียอยู่หมัดแบบไหน

“คุณช่วยลุกขึ้นก่อนได้มั้ยคะ คุยกันแบบนี้ฉันอึดอัดหายใจไม่ออก” ส่งเสียงอ่อนอ่อยประท้วงออกมา เพราะรู้สึกว่านอกจากจะหายใจไม่ออกแล้วลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดผิวแก้มกับใบหน้าหล่อเหลาสมชายแท้ที่อยู่ชิดใกล้ยังพานให้คิดอะไรไม่ค่อยจะออกด้วย

“ได้ แต่คุณต้องทำอะไรไถ่โทษให้ผมก่อนนะ ที่คุณทุบผมเมื่อกี้น่ะ ยังเจ็บไม่หายเลย” เขาไม่คลายอ้อมแขนให้แม้แต่น้อย แถมยังยื่นเงื่อนไขเข้าข้างตัวเองเสียอีก ทั้งที่ฤทธิ์กำปั้นเล็กๆ เมื่อครู่ไม่มีพิษสงอะไรกับเขาเลยก็เถอะ

“ก็คุณ...”

หญิงสาวตะกุกตะกัก ความเขินอายปรากฏขึ้นเต็มใบหน้าจนต้องหลบตาลง กิริยานั้นเรียกความอ่อนหวานให้วาบขึ้นจับใจชายหนุ่มเป็นทบทวี ถึงแม้ภายนอกสตรีผู้นี้จะดูเจ้าอารมณ์ มั่นใจในตัวเองสูงจนดูเหมือนร้ายกาจแทบจะไม่เคยแคร์สายตาใคร

แต่เขารู้ดีว่าภายใต้ท่าทีนั้นอารียาก็ยังคงเป็นผู้หญิงธรรมดา เขินอาย อ่อนหวาน และไม่ได้ดูกระด้างอย่างที่เห็นเลย จูบแรกที่เขาได้สัมผัสเมื่อสักครู่บอกเขาได้ดีทีเดียวว่านั่นเป็นจูบแรกในชีวิตของเธอ และนั่นก็ยิ่งทำให้ภาพของเธอที่สลักอยู่ในใจเขายิ่งงดงามทบทวี

“ปล่อยฉันก่อนไม่ได้หรือคะ นะนะ” อารียาพยายามส่งเสียงออดอ้อนอุบอิบต่อรอง เริ่มเสียใจว่าตัวเองไม่ควรบุกเข้าห้องนี้มาตั้งแต่แรก ไม่น่าปล่อยให้ความโกรธขึ้นนำหน้าเลยเชียว

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 54 04:43:34

ความคิดเห็นที่ 2

ชายหนุ่มหัวเราะหึ เอ็นดูกับท่าทีเอาตัวไม่ค่อยจะรอดของหญิงสาวในวงแขน เจอน้ำเสียงออดอ้อนแค่นั้นใจเขาก็ละลายแล้ว เกร็งแขนช้อนหลังอารียาให้ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน แต่ก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดออกให้อยู่ดี

“ปล่อยด้วยค่ะ” พอเริ่มหายใจหายคอถนัด อารียาก็เริ่มประท้วง

“อ้าว... ก็เมื่อกี้คุณบอกว่าให้ผมลุกขึ้นอย่างเดียว ไม่ได้บอกว่าให้ผมปล่อยคุณด้วยนี่” คนฉลาดเรียนจบปริญญาโทตีสีหน้าซื่อจนหญิงสาวนึกหมั่นไส้เป็นกำลัง

“แต่ถ้าคุณยังกอดฉันไว้อย่างนี้ ฉันก็ยังคิดอะไรไม่ค่อยออกอยู่ดีนี่คะ” อารียาพยายามบีบเสียงให้น่าเห็นใจเอาตัวรอด เริ่มเรียนรู้ว่ากับผู้ชายคนนี้ใช้ความรุนแรงด้วยไม่ได้เขาจะมีวิธีตอบโต้หลากหลายรูปแบบที่เธอนึกไม่ถึงทีเดียว แต่ถ้าพูดกันดีๆ เขาก็พร้อมจะรับฟังอย่างเข้าใจ

แล้วก็ได้ผลจริงๆ เขาคลายวงแขนให้อย่างว่าง่าย ลุกขึ้นเดินไปอิงสะโพกไว้กับขอบหน้าต่าง เพราะรู้ดีว่าหัวใจตัวเองมักจะอยู่เหนือการควบคุมทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดหญิงสาว และนั่นก็ทำให้อารียาหายใจหายคอได้ทั่วท้องขึ้น ความคิดความอ่านค่อยแล่นหน่อย กลับมาเป็นอารียาคนเก่าที่เอ่ยปากอย่างมั่นใจในตัวเองอีกครั้ง

“ฉันว่า การประกวดธิดามะพร้าวแบบบ้านๆ ของคุณเนี่ย คงไม่ถึงกับต้องใส่ทูพีชโชว์หรอก เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาบอกว่าหวงฉัน” พลางลุกเดินไปหยุดยืนตั้งหลักใกล้ประตูไว้ก่อน มีอะไรจวนตัวขึ้นมาจะได้เผ่นเอาตัวรอดทัน ถึงแม้จะปลาบปลื้มหัวใจพองโตที่รู้ว่าเขาหวง แต่อารียาก็ยังยืนยันความคิดเดิมที่จะเข้าประกวด จะให้ยอมเสียหน้าไม่รับคำท้าของส้มจีนได้ยังไง

“ถึงจะยังงั้น ผมก็ยังหวงคุณอยู่ดีนี่นา ดูอย่างวันนั้นคุณนุ่งผ้าซิ่นของแม่ผมไปวัดซิ นายสายัณห์ยังมาเหล่คุณเข้าจนได้ แล้วถ้าต้องใส่ทูพีชประกวดจริงๆ ล่ะก็ คุณฝันไปเถอะว่าชาตินี้จะได้ไปประกวด ไม่มีทาง”

ณัฐวุฒิยังยืนยันหนักแน่น เรียกความปลื้มให้อิ่มเอิบขึ้นในใจหญิงสาวอีกรอบ แต่กระนั้นก็ยังแย้งว่า “แต่ฉันรับคำท้าของส้มจีนไปแล้วนี่คะ จะเบี้ยวได้ยังไง เสียหน้าตายเลย”

ณัฐวุฒินิ่งไปชั่วอึดใจ “ก็ได้ๆ คราวนี้ผมยกให้ครั้งนึง แต่คราวหน้าจะไม่มีแบบนี้แล้วนะ คุณจะทำอะไรต้องบอกผมก่อน เข้าใจไหม”

“ค่ะ” อารียาพยักหน้างงๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเคยเอาแต่ใจเอาแต่ความคิดความต้องการของตัวเองเป็นใหญ่มาจนเคยตัว แล้วกลับมายอมลงให้ผู้ชายคนนี้ง่ายๆ ได้อย่างไร

การว่าง่ายของเธอเรียกรอยยิ้มยินดีขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มได้เต็มหน้า นั่นทำให้หญิงสาวรีบเรียกร้องถึงเงื่อนไขของตัวเองโดยยืมคำพูดของเขามาใช้บ้าง

“คราวนี้ฉันยกให้คุณครั้งนึง แต่คราวหน้าจะไม่มีแบบนี้แล้วนะ ต่อไปนี้คุณก็ต้องไม่โกหกฉันเหมือนกัน” หญิงสาวยกแขนขึ้นกอดอกสีหน้าจริงจัง เรื่องเอาคืนเขาได้แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อารียาก็ยังไม่ยอมละเว้นให้

คนฟังให้คำมั่นสั้นๆ “ได้”

แต่อารียาไม่มีโอกาสได้เห็นว่ามือข้างที่ท้าวขอบหน้าต่างเบื้องหลังของเขา นิ้วชี้กับนิ้วกลางไขว้กันอยู่ พูดอีกว่า

“ฉันเป็นคนเปิดเผย ตรงไปตรงมา คิดยังไงก็พูดยังงั้น คนเราคบกันไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตามฉันว่าความชื่อสัตย์เป็นเรื่องสำคัญ ถ้าคบกันแล้วมานั่งโกหก หลอกลวง หรือว่าปิดบังอะไรกัน ฉันคิดว่าเราคงจะหาความจริงใจจากคนๆ นั้นไม่ได้ แล้วจะคบกันไปทำไม”

คราวนี้ณัฐวุฒิรู้สึกเหมือนถูกไฟลนร้อนไปทั้งตัว มือที่แอบไขว้นิ้วกลางกับนิ้วชี้ไว้ตกลงข้างตัวโดยไม่รู้ตัว ใจหายกับคำพูดและท่าทางจริงจังของหญิงสาวอย่างคนมีชนักปักหลัง กลั้นใจถามว่า

“ทำไมหรือครับ”

หญิงสาวโพล่งออกมาอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด “ฉันเกลียดการโกหกที่สุด มีอะไรก็พูดก็บอกกันตรงๆ ก็ได้นี่นา ถึงฉันจะเอาแต่ใจไปหน่อย แต่ฉันก็ยังฟังคนอื่นอยู่นะ” ในความเข้าใจของเธอ เธอแค่เอาแต่ใจหน่อยเดียวเองจริงๆ นะ

“อย่างเรื่องนี้ก็เหมือนกัน ถ้าคุณบอกฉันว่าหวงไม่อยากให้ประกวดเสียแต่แรก ฉันก็พร้อมจะเข้าใจคุณ ไม่มาโวยวายแล้วก็ทุบให้คุณต้องเจ็บตัวอย่างนี้หรอก” แล้วฉันก็ไม่ต้องขาดทุนโดนจูบแบบนี้ด้วย อันนี้อารียานึกต่อในใจ

ในขณะที่ชายหนุ่มยิ่งฟังยิ่งใจไม่ดี ลอบกลืนน้ำลายเอื้อก “แล้วถ้าเกิดมีคุณโกหกคุณเข้าล่ะ คุณจะทำยังไง”

หญิงสาวทำท่าใช้ความคิด “ก็ต้องดูว่าคนๆ นั้นเป็นใคร สำคัญสำหรับฉันแค่ไหน แล้วก็โกหกเรื่องอะไร ด้วยเหตุผลที่ฟังขึ้นหรือเปล่า ถ้าเหตุผลพอฟังได้ ฉันก็อาจจะแค่วีนเล็กๆ แล้วอภัยให้ได้”

“แล้วถ้าคนๆ นั้นเป็นผมล่ะ”

ชายหนุ่มหยั่งเชิงอย่างพอมีหวังว่าจะรอดตัวไปได้ง่ายๆ แต่หญิงสาวที่ไม่ชอบการการโกหกหลอกลวงดับความหวังของเขาลงเสียทันควันด้วยน้ำเสียงไร้ความปราณีในความรู้สึกของเขา

“ถ้าเป็นคุณเหรอ โกรธสิบเท่า อาละวาดให้บ้านแตกไปเลย จริงๆ นะ คนที่ฉันคิดว่าใกล้ตัวฉัน มีความสำคัญกับฉันมาก แต่กลับมาโกหกกันเสียเองนี่ คุณว่ามันน่าโกรธมั้ยล่ะ”

ยิ่งฟัง ณัฐวุฒิก็ยิ่งคิดว่าเขาควรแอบไปโทรศัพท์หาอาจารย์สุเทพเป็นการด่วนเสียแล้ว

“ก็จริงอย่างที่คุณว่านะ ยิ่งเป็นคนใกล้ตัวมาโกหกกันเสียเอง ก็ยิ่งน่าโกรธ” คราวนี้เขาเข้าใจหญิงสาวตรงหน้าแล้ว ว่าทำไมถึงบุกมาอาละวาดใส่แต่เช้าแบบนี้ ถึงแม้บ้านจะยังไม่แตกเพราะเจอจูบหยุดโลกเข้าไปเสียก่อน แต่เขาก็รู้ว่าเธอโกรธเขามากแค่ไหน

แต่... ถ้าฟังให้ดีๆ เมื่อกี้เธอพูดว่ายังไงนะ ถ้าเป็นเขาจะโกรธสิบเท่า เพราะเขาเป็นคนใกล้ตัว มีความสำคัญกับเธอมากอย่างนั้นหรือ นี่เธอยอมยกให้เขาเป็นคนสำคัญของเธอแล้วใช่มั้ย คราวนี้หัวใจที่ตุ้มๆ ต่อมๆ มานานก็ค่อยๆ พองฟูคับอกบ้าง

“ทีนี้ ถ้าคุณอยากให้ฉันหายโกรธจริงๆ คุณก็ต้องมีวิธีมาไถ่โทษฉัน” อารียากอดอกบอก พลางส่งยิ้มอย่างเป็นต่อให้เขาด้วย ดูซิ ว่าต่อไปจะกล้ามาโกหกเธออีกมั้ย

“คุณจะให้ผมทำอะไร”

อารียาลอยหน้าบอก สีหน้ามีความสุขที่เอาคืนเขาได้ รับรองว่าสามสมแน่ “สองอย่าง”

“หา... สองอย่างเลยเหรอ” ชายหนุ่มแกล้งโอดครวญ ทั้งที่จริงๆ แล้วอะไรที่เขาสามารถทำให้เธอได้ แม้ว่าจะลำบากยากเข็ญแค่ไหน เขาก็ยินดีทำให้

อารียายิ้มอย่างเป็นต่อ “ใช่ อย่างแรก คุณต้องลงแข่งปีนต้นมะพร้าว แล้วเก็บลูกลงมาปอกให้ครบสิบลูกแบบที่คุณโกหกฉันไว้นั่นแหละ ที่สำคัญต้องได้รางวัลชนะเลิศด้วย เข้าใจ๋” จัดหนักให้ณัฐวุฒิไปหนึ่งเรื่อง ต้องโดนแบบ ‘ดาบนั้นคืนสนอง’ อย่างนี้ล่ะถึงจะสาสมที่มาโกหกให้หลงเป็นทุกข์เสียเกือบแย่

“โธ่... คุณ” แต่เจอแบบนี้เข้าไป ร่างสูงริมหน้าต่างก็แทบจะปีนหน้าต่างหนีให้รู้แล้วรู้รอด “ผมปีนต้นมะพร้าวเป็นเสียที่ไหนกันล่ะคุณ คนนะไม่ใช่ลิง”

“ไม่รู้แหละ คนอื่นเขาปีนกันได้ คุณก็ต้องปีนได้เหมือนกัน” ดูฤทธิ์คนเสกสรรทุกอย่างได้ด้วยการอ้าปากสั่งอย่างเดียวเสียบ้าง

“แล้วอีกอย่างนึงล่ะ” ว่าที่ลิงเก็บมะพร้าวกลั้นอกกลั้นใจถามถึงอีกหนึ่งข้อที่เหลือ หวังว่าคงจะไม่ได้ให้เขาไปประกวดธิดามะพร้าวแทนหรอกนะ

“อีกอย่างนึงเหรอ อันนี้ไม่ยาก คุณต้องมาช่วยฉันคิดว่าฉันควรจะทำอาหารอะไรไปประกวดให้กรรมการตะลึงตึ่งตึ๊งไปเลย แล้วก็ช่วยสอนฉันด้วย ที่สำคัญอาหารที่คุณเสนอมาต้องทำให้ฉันได้คะแนนมากกว่าของยายช้างจีนด้วยนะ ไม่งั้นฉันก็จะไม่ยกโทษให้ที่มาโกหกฉัน”

อารียาร่ายข้อแม้ยาวเป็นหางว่าว สำทับด้วยว่า “เห็นมั้ย สองอย่างแค่นี้เอง ไม่เห็นจะยากที่ตรงไหนเลย”

ข้อนี้ค่อยยังชั่วหน่อยสำหรับณัฐวุฒิ “เรื่องทำอาหารเนี่ยพอช่วยได้ ผมต้มไข่สุก ทอดไข่ดาวพอกินได้ เจียวไข่ก็ได้แต่ไม่ค่อยฟูเท่าไหร่ คุณจะเอาเมนูไข่แบบไหนล่ะ” เจ้าของเมนูไข่หัวเราะเมื่อเห็นคนฟังทำหน้าเมื่อย

“มันจะเบสิคมากไปหรือเปล่า ประกวดธิดามะพร้าวนะ ไม่ใช่เข้าค่ายลูกเสือ”

“งั้นเปลี่ยนเป็นอะไรดีน้า... อ้อ นึกออกแล้ว” ชายหนุ่มดีดนิ้วเปาะ ให้อารียายื่นหน้านิดๆ ลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ ว่าเขาจะคิดอะไรได้ขึ้นมา

“ไม่เอาไข่ งั้นยำปลากระป๋องล่ะกัน”

“แหวะ” หญิงสาวยื่นปากส่งเสียงแหวะอย่างไม่เกรงใจ นึกว่าจะคิดอะไรเด็ดๆ ได้ เฮ้อ... จะฝากความหวังไว้ได้มั้ยเนี่ย

“ไม่เอา คุณยำเอาไว้กินเองคนเดียวเถอะ” หญิงสาวค้อนประหลับประเหลือก หมั่นไส้เต็มแก่ แต่ก็ยังดูน่ารักเสมอในสายตาของคนได้รับค้อน

“ฉันซีเรียสนะ งานนี้ถ้าฉันแพ้ยายช้างจีนนั่นล่ะก็ ฉันจะโทษว่าเป็นความผิดของคุณคนเดียวเลยที่สอนฉันทำอาหารไม่ดี เพราะถ้าวัดกันด้วยคะแนนความสวยอย่างเดียวล่ะก็ ฉันกินยายนั่นขาดอยู่แล้ว”

ณัฐวุฒิปรับโหมดสีหน้าจากทะเล้นรื่นรมย์มาเป็นจริงจังขึ้น “งั้นเดี๋ยวผมจะลองหาเมนูอะไรเด็ดๆ ดู แต่ว่าถ้าคุณจะฝึกทำจริงๆ คงต้องให้แม่ช่วย ถ้าคุณทำออกมาแล้วรสชาติเป็นเหมือนงบกุ้งวันนั้นล่ะก็ รับรอง...”

“รับรองอะไร”

“ตกรอบแรก” คนตอบ ตอบตรงเผง ไม่เกรงใจคนฟังเอาเสียเลย

“อี๋ ตาบ้า คนเขาอุตส่าห์ทำให้กิน ขอบใจสักคำยังไม่มี แล้วยังจะมาว่าเขาอีก” คราวนี้อารียางอนจริงจัง น้อยใจมากด้วย

ร่างสูงริมหน้าต่างก็คงจะรู้ตัว สืบเท้าเข้ามาหยุดตรงหน้า ค่อยๆ กุมมือบางขึ้นมาบีบไว้เบาๆ ทอดเสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนหากหนักแน่นในน้ำเสียงว่า “แต่ผมไม่ใช่กรรมการพวกนั้นที่จะชิมเพียงเพื่อให้คะแนน สำหรับผมอะไรที่คุณทำให้ ตั้งใจให้ผม มีค่าสำหรับผมเสมอ ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่งบกุ้งรสชาติเพี้ยนไปนิดพวกนั้นก็ตาม”

“จริงๆ นะคะ” อารียายิ้มออก ความปลาบปลื้มแล่นขึ้นสู่หัวใจอีกครั้ง แต่เมื่อได้เห็นประกายบางอย่างจากดวงตาดำใหญ่ของใบหน้าที่ก้มต่ำลงมา หัวใจก็เต้นกระหน่ำอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้ช่างใช้ดวงตาแทนดวงใจบอกอะไรๆ ได้มากมายนัก

“เอ่อ...” หญิงสาวหุบยิ้มเมื่อเริ่มรู้สึกถึงคลื่นอันตรายที่แผ่ห้อมล้อมรอบตัวอีกครั้ง ตะกุกตะกักว่า “ฉันขึ้นมานานแล้ว ป่านนี้ป้าพิกุลคงหิวรอกินข้าวแย่ไปแล้วก็ไม่รู้ เอ่อ... ขอตัวก่อนนะคะ”

บุรุษเจ้าของดวงตาหวานฉ่ำ ยิ้มหวานฉ่ำให้ไม่แพ้ดวงตา พยักหน้าให้เบาๆ

“ครับ แล้วเดี๋ยวผมตามลงไป” พลางคลายมือออกช้าๆ ให้อีกฝ่ายได้ดึงมือเล็กบางของตัวเองออก หันหลังเดินเร็วจี๋ออกไปไม่ผิดกับตอนเข้ามา จนเขาต้องหัวเราะหึๆ ไล่หลัง รู้ดีว่าเธอกลัวอะไร

เมื่ออีกฝ่ายลับประตูห้องไปแล้ว แววอ่อนหวานในดวงตายังคงเดิม แต่สีหน้ากลับเคร่งเครียดขึ้น ร่างสูงเดินกลับไปที่โต๊ะเล็กๆ วางของกระจุกกระจิกข้างเตียงนอน คว้าโทรศัพท์มือถือกดเลขหมายของอีกหนึ่งผู้สมรู้ร่วมคิด

เรื่องนี้ ถึงแม้เขาจะไม่ได้โกหก แต่ก็พูดไม่ได้เต็มปากเต็มคำว่าตรงไปตรงมา เพราะยังมีอีกส่วนหนึ่งที่เขาปิดบังไว้ไม่ได้บอกเธอทั้งหมด แล้วอย่างนี้จะเข้าข่ายหลอกลวงหรือเปล่า

“สวัสดีครับอาจารย์” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไปทันทีที่รู้ว่าปลายทางกดรับสาย

<<< ตอนหน้า พี่มะพร้าวจะเริ่มเปลี่ยนโหมดจากหวานหยดไปบู๊ล้างผลาญแล้วนะคะ โปรดติดตาม>>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 54 04:46:59