ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่  6 เมื่อแยกกันกับโตมรแล้วอาทิตยะก็ขับรถออกจากสถานบันเทิงเพื่อตรงกลับบ้าน  ซึ่งขณะนี้เวลาประมาณตีสองกว่าๆ  ทำให้ถนนโล่งแทบจะไม่ค่อยมีรถวิ่งให้เห็นมากนัก  ชายหนุ่มนั่งอยู่หลังพวงมาลัย ด้วยอาการกรึ่มๆ  ถึงเมาเป๋เลยทีเดียว เพราะทุกครั้งที่สองหนุ่มได้เที่ยวดื่มด้วยกันเมื่อไหร่  เป็นไม่มีใครเตือนใครได้เลย  นอกจากจะดื่มกันไม่ยั้ง     เขาพยายามพารถมาจนถึงหน้าประตูรั้วบ้านคุณหญิง    ชายหนุ่มบีบแตรอยู่หลายครั้งกว่าที่ตาแป๊ะคนสวนที่มีที่พักอยู่ด้านหน้าใกล้รั้วจะตื่นขึ้นมาเปิดให้  ตาแป๊ะเปิดประตูรั้วให้หลังจากเห็นว่าเป็นรถของใครด้วยท่าทางงัวเงีย อาทิตยะเปิดกระจกรถก่อนจะยื่นหน้าออกมากล่าวกับคนสวนเก่าแก่ “ขอบจายน้า  ตาแป๊ะ  อึก”    เขาพูดกับคนสวนด้วยเสียงยานคางลักษณะคนเมา ตาแป๊ะเกาหัวตัวเองก่อนจะตอบ  “เอ่อ  ไม่เป็นไรครับ” เมื่อรถของอาทิตยะผ่านหน้าไปแล้ว  ตาแป๊ะมองตามหลังรถไปก่อนจะพูดกับตัวเอง  “ท่าจะเมามาก  เฮ้อออ”                                  **######################** เสียงกุกกัก  กุกกัก   ดังมาแว่วๆจากทางบานประตูห้องของเธอ  ทำให้รัตติกาลสดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ  ก่อนจะค่อยๆพยายามเงี่ยหูฟังเพื่อให้แน่ใจว่าเสียงนั้นดังมาจากทิศใด   เสียงนั้นยังดังอยู่เป็นระยะๆ  จนเธอต้องทำหน้าขมวดคิ้วด้วยคาวมสงสัยปนหวาดๆ  เพราะเสียงมันเหมือนกับว่ามีคนพยายามที่จะดันประตูห้องของเธอเข้ามา รัตติกาลพยายามตั้งสติ  ก่อนจะค่อยๆเปิดมุ้งและ ก้าวเท้าลงจากเตียงนอนด้วยเสียงที่เบากริบ  หญิงสาวค่อยๆเอื้อมมือไปคว้าแจกันใบหย่อมที่วางอยู่ติดกับเตียงก่อนจะเดินย่องๆโดยใช้ปลายเท้าค่อยๆแตะพื้นเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง   รัตติกาลเดินมาจนเกือบจะถึงบานประตูที่มีลักษณะเป็นบานพับสองบานปิดเข้าหากัน  เธอพยายามเพ่งมองลอดช่องเล็กๆที่มีแสงไฟจากหัวเสาด้านนอกที่เปิดไว้ในเวลากลางคืน   เธอมองเห็นเงาคนตะคุ่มๆลางๆ  เหมือนพยายามผลักประตูอยู่เป็นระยะๆ  เป็นเพราะแสงไฟส่องมาจากด้านหลังของคนที่พยายามดันประตูทำให้เธอมองเห็นหน้าไม่ถนัด  หญิงสาวกำมือที่ถือแจกันไว้จนแน่นด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น  เพราะตอนนี้อาวุธที่จะป้องกันตัวได้ก็เห็นจะมีแต่แจกันที่อยู่ในมือของเธอเท่านั้น   หญิงสาวแทบจะกลั้นหายใจเมื่อทั้งเสียงและแรงที่พยายามดันประตูมีมากขึ้นจนเธอ  แทบจะร้องไห้  เพราะตั้งแต่เธอเกิดมายังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน  อีกทั้งประตูไม้ที่มีเพียงไม้ท่อนเล็กเสียบไว้มันก็เริ่มขยับเขยือนจนเกือบจะหลุดเพราะแรงผลักนั้น     รัตติกาลสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเหมือนกำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี  ก่อนจะตั้งท่าเตรียมสู้ อีกด้านของประตู   อาทิตยะใช้มือทั้งสองข้างจับที่จับประตูเขาทั้งเขย่าทั้งผลักทั้งดันอยู่นานด้วยอาการและแรงของคนเมา  คือรวบรวมกำลังได้ก็พยายามจะเปิดประตูให้ได้  พอหมดแรงก็เอาตัวพิงกับประตูไว้  เป็นอยู่อย่างนี้หลายครั้ง จนครั้งสุดท้ายเขาพิงประตูอยู่นานก่อนจะรวบรวมแรงที่มีผลักประตูจนสุดแรง ด้วยความเมาบวกกับที่ใช้แรงไปเยอะ  อีกทั้งธรณีประตูที่ขวางไว้อีก  ทำให้อาทิตยะที่ผลักประตูอย่างแรงถึงกับหน้าคะมำตามแรงหลังจากบานประตูที่เขาผลักเปิดออก  เป็นจังหวะเดียวกันกับ  รัตติกาลที่รอจะจัดการกับคนที่เธอนึกว่าเป็นขโมย   หญิงสาวชูมือที่ถือแจกันเอาไว้ทั้งสองมือฝาดลงมายังบุคคลตรงหน้าสุดแรง    แต่ด้วยท่าทางและจังหวะที่ผิดพลาด   ทำให้แจกันในมือเธอได้แค่เฉียดไปที่ศรีษะของชายหนุ่ม   ถึงแม้จะไม่โดนจังๆแต่มันก็ทำให้ชายตรงหน้าเธอ  ถึงกับร้องเสียงหลงออกมา “โอ้ย!!!”   “เอ้ย!!” โครม!   เสียงร้องบวกกับเสียงดังโครมครามตามมา   อาทิตยะล้มลงมา  ทำให้รัตติกาลเซเสียหลักล้มลงตามลงมาด้วย   ชายหนุ่มทั้งเจ็บทั้งหมดแรงจนไม่มีแรงขยับเขยื้อนตัว ที่ทาบทับลงมาบนตัวของหญิงสาว ผิดกับรัตติกาลที่ทั้งดันทั้งผลักทั้งดิ้นรนสุดแรงเกิดเพื่อให้ตัวหลุดออกมาจากการล้มทับของเขา  จนในที่สุดเธอก็โวยวายออกมา “ช่วยด้วย!!  ช่วยด้วยค่ะ!  ใครก็ได้ช่วยฟ้าด้วย  เอ้ยยย  อือ  เฮ้ย! ออกไปนะ  ช่วยด้วย” “มีอะไรลูก!!  ฟ้าเป็นอะไร”    คุณหญิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของตัวบ้านตะโกนถามและไม่ลืมที่จะเอื้อมมือไปเปิดไฟ   หญิงชราเดินอย่างเร็วตามกำลังของเธอ และเปิดไฟทุกดวงที่เธอเดินผ่าน   ขณะเดียวกันแม่บ้านและสาวใช้ทีพักอยู่ห้องด้านล่างของตัวบ้านก็รีบวิ่งขึ้นมาสมทบ   ด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ   โดยเฉพาะหล้าสาวใช้วัยเกือบ  20 ปี  เธอถือไม้กวาดติดมือขึ้นมาด้วยในลักษณะเตรียมพร้อม    เมื่อ  หญิงสาววัยต่างกันทั้งสามคน  มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องที่เกิดเหตุ  และภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ทุกคนที่ก่อนหน้านี้มีสีหน้าตกใจ  เปลี่ยนมาเป็นสงสัยกับแปลกใจแทน   เพราะภาพตรงหน้าคือหลานชายของเธอนอนคว่ำหน้าทับมาบนตัวของหญิงสาวที่คุณหญิงเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก และที่พื้นก็มีแจกันกับดอกไม้กระจัดกระจายอยู่  เมื่อรัตติกาลเห็นคนมาช่วยเธอก็รีบพูดออกไป “คุณยาย!! ช่วยฟ้าด้วยค่ะ”   หญิงสาวตะโกนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจแต่มือก็พยายามจะดันตัวคนที่ทับเธออยู่ด้วยความยากเย็น คุณหญิงหันไปบอกให้หล้าไปช่วยดึงอาทิตยะให้ออกจากตัวรัตติกาล  หล้าทิ้งไม้กวาดลงพื้นก่อนจะรีบเดินเข้าไปช่วยยกตัวชายหนุ่มขึ้นมา   เช้าวันรุ่งขึ้น อาทิตยะยกมือขึ้นมากุมที่ศรีษะตัวเองพร้อมกับทำหน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บปวด  ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา   เขากระพริบตาอยู่สองสามครั้งก่อนจะเอื้อมมือไปที่โต๊ะหัวเตียงโดยไม่มองด้วยความเคยชินเพื่อหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา   ชายหนุ่มควานมือไปทั่วๆได้ไม่นานก็หันมามอง  พอไม่เห็นนาฬิกาเขาก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย  ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองให้ลูกขึ้นนั่ง   ชายหนุ่มใช้สายตากวาดไปรอบๆตัว  อย่างช้าๆด้วยความมึนงง  พลันสายตาก็ไปสดุดกับสิ่งหนึ่ง  นั้นคือโต๊ะเครื่องแป้งไม้สักตัวขนาดไม่ใหญ่มากที่ตั้งอยู่ติดกับฝาไม้ด้านขวามือของเขา  บนนั้นมีลิปสติกและข้าวของเครื่องใช้ซึ่งเขาแน่ใจว่ามันไม่ใช่ของของเขาแน่นอน   อาทิตยะขมวดคิ้วอีกครั้งพร้อมกับพยายามใช้ความคิด  และยกมือขึ้นมากุมศรีษะตัวเองแล้วก็ต้องแปลกใจอีกรอบ  ชายหนุ่มลูบหน้าผากข้างซ้ายของตัวเองหลังจากมือไปสัมผัสโดนอะไรบางอย่าง     “เอ้ย!  อูยย”  เขาอุทานออกมาเบาๆอย่างลืมตัว  แต่ก่อนที่เขาจะนึกอะไรออกเสียงเคาะประตูก็ดังมาก่อนที่มันจะเปิดออก อาทิตยะมองไปที่ประตูก็พบหญิงสาวร่างบางหน้าตาบอกบุญไม่รับกำลังก้าวข้ามธรณีประตูเพื่อเข้ามา  ชายหนุ่มขยับตัวนิดนึงพร้อมทั้งทำสีหน้าประหลาดใจแต่ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยอะไร  เสียงหนึ่งก็ดังมาจากด้านหลังของหญิงสาว “ตื่นแล้วใช่ไหมลูก”  เสียงของคุณย่าของเขานั้นเอง คุณหญิงเอ่ยเมื่อเห็นหลานชายนั่งทำตาปริบๆอยู่บนเตียง   รัตติกาลเบี่ยงตัวหลบนิดนึงเพื่อให้คุณหญิงเดินเข้ามานั่งที่ปลายเตียง  เมื่อคุณหญิงนั่งลงแล้วเธอก็เอ่ยถามหลานชายอีกครั้งด้วยน้ำเสียงห่วงใยกับสีหน้าที่เป็นกังวล “เป็นไงบ้างลูก”   ชายหนุ่มทำหน้าสงสัยกับคำถามของผู้เป็นย่า  ทำให้คุณหญิงต้องพูดต่อ “ที่หัวเราน่ะ  เป็นไงบ้างเจ็บมากมั้ย” อาทิตยะยกมือขึ้นจับที่ศีรษะตัวเองอีกครั้งก่อนจะตอบ “อ๋อ!  ก็...ครับเจ็บครับ  แต่...เอ่อ...คุณย่าครับ..แล้ว..ผมไปโดนอะไรมาเหรอครับ..ผมจำไม่ได้จริงๆ” ชายหนุ่มถามผู้เป็นย่าด้วยความสงสัย  ก่อนจะเหลือบไปเห็นสายตาของหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่พื้นข้างๆคุณย่าของเขา  เขารู้สึกว่าสายตาของเธอนั้นมันเหมือนกำลังยิ้มเยาะสมน้ำหน้าเขายังไงบอกไม่ถูก   “ก็เรานะสิ  เมาจนไม่รู้เรื่อง  มาพังประตูห้องยายฟ้าเขา  ดีน้า...โดนแค่เฉียดๆ”  คุณหญิงอธิบายให้หลานชายฟัง ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะถามต่อ “โดน  โดนอะไรเหรอครับ” คุณหญิงยิ้มบางๆก่อนจะเล่าถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา  และในระหว่างที่เธอเล่านั้นคุณหญิงก็วานให้รัตติกาลช่วยดูแผลที่ศรีษะของชายหนุ่ม     แม้ใจจริงรัตติกาลจะไม่อยากทำแผลหรือต้องทำอะไรให้กับเขา แต่เพราะคุณหญิงเอ่ยปากเธอจึงจำใจที่จะต้องทำ   รัตติกาลขยับตัวลุกขึ้นมานั่งลงบนเตียงโดยนั่งในลักษณะเผชิญหน้ากับชายหนุ่มโดยมีคุณหญิงนั่งอยู่ทางด้านหลังไปทางปลายเตียง เธอเอื้อมมือไปจับผ้าก๊อตที่ปิดอยู่ที่หน้าผากของชายหนุ่มด้วยท่าทางคล่องแคล่ว   โดยสายตาก็จับจ้องไปที่แผลนั่นโดยไม่ใส่ใจกับสายตาของชายหนุ่มที่เหลือบมองมายังเธอ หญิงสาวเปิดผ้าออกมาก็พบว่ารอยแผลที่เธอได้ฝากเอาไว้เมื่อคืน  คือมันบวมแดงมีรอยถลอกเป็นทางไม่ยาวมากนักแต่ก็มีเลือดซึมออกมาหน่อยๆ  ซึ่งเธอเองนึกเสียดายอยู่ว่าถ้าเธอแม่นกว่านี้อีกสักหน่อย  แผลนี้คงได้เย็บกันบ้างไม่มากก็น้อย   ระหว่างที่คุณหญิงเล่า  รัตติกาลก็ทำแผลให้เขาใหม่ซึ่งเธอเองทำแบบไม่นุ่มนวลออกจะใส่แรงลงไปบ้างในบางจังหวะ  ทำให้ชายหนุ่มต้องเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บ   แต่เขาก็ไม่กล้าบ่นเพราะหลังจากทราบเรื่องทั้งหมด   ชายหนุ่มได้แต่แอบมองเธอด้วยสายตาที่จะว่าสำนึกผิดก็ไม่เชิง  เพราะเขาก็ยังคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุเขาไม่ได้มีเจตนาจะเข้าห้องของเธอ  แต่เป็นเพราะเขาเมามาก “เสร็จแล้วเหรอลูก” คุณหญิงทักหลังจากเห็นรัตติกาลเก็บเครื่องมือทำแผลลงกล่อง “ค่ะ  คุณยาย” รัตติกาลตอบพร้อมกับหยิบยาแก้ปวดส่งให้กับชายหนุ่ม  เธอยื่นยาให้กับเขาแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่  ชายหนุ่มยกมือขึ้นมารับยาก่อนจะรับน้ำจากเธอที่ส่งมาตามหลัง  เมื่อจัดการทำแผลให้ยาชายหนุ่มแล้ว  รัตติกาลก็ลุกขึ้นเดินกลับมานั่งลงที่พื้นตามเดิม “กินยาแก้ปวด  ก่อนนะลูก   แล้วนี่จะไปทำงานไหวมั้ยเนี่ย”   คุณหญิงถามหลานชายหลังจากเห็นเขากินยาแล้ว “อือ..สงสัยคงต้องหยุดสักวันครับ”   ชายหนุ่มตอบ “แล้ว  จะลุกกลับไปนอนที่ห้องตัวเองไหวมั้ย” “ครับ  ไหวครับ”  อาทิตยะตอบพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง   แต่พอจะยืนขึ้นเต็มตัว  ชายหนุ่มก็ทรุดลงไปนั่งที่เตียงอีกครั้งเหมือนคนยังไม่หายทั้งเมาทั้งมึน   จนคุณหญิงที่ยืนมองอยู่ต้องหันมาวานให้  รัตติกาลช่วย “ฟ้า   ฟ้าช่วยประคองพี่เขาหน่อยลูก”   รัตติกาลทำหน้าเหวอนิดนึง  ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียง  เธอหยุดยืนเฉยๆโดยไม่ทำอะไร  จนสบสายตาสงสัยของคุณหญิง  รัตติกาลจึงจำใจต้องก้มตัวลงไปพร้อมทั้งยื่มมือไปจับแขนชายหนุ่มเพื่อช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้น   อาทิตยะเหลือบตามองหญิงสาวนิดนึงก่อนจะใช้มืออีกข้างยันให้ตัวเองลุกขึ้นอีกแรง  เมื่อชายหนุ่มยืนขึ้นได้แล้วเขาก็ทำท่าจะเซ  รัตติกาลจึงต้องยกแขนของเขาขึ้นมาพาดที่คอของเธอและมืออีกข้างของเธอก็เอื้อมไปโอบเอวของเขาเอาไว้   รัตติกาลพยายามจะไม่มองหน้าเขา   เธอค่อยๆประคองชายหนุ่มให้เดินมาห้องนอนของเขา  โดยมีคุณหญิงเดินตามมาทางด้านหลัง  เมื่อถึงหน้าประตูห้อง “เดี๋ยวฟ้า  พาพี่เขาเข้าไปก่อนนะ  ยายจะเรียกให้หล้ามันยกข้าวขึ้นมาให้” “ค่ะ คุณยาย”   รัตติกาลรับคำก่อนจะประคองพาชายหนุ่มก้าวข้ามธรณีประตูไป เมื่อถึงเตียงรัตติกาลจงใจปล่อยตัวชายหนุ่มอย่างแรงทำให้เขาถึงกลับตกใจ  ก่อนจะพูด “นี่เธอ” “อะไร”  รัตติกาลลอยหน้าตอบทันทีก่อนจะพูดต่อเหมือนบ่นกับตัวเองด้วยความเสียดาย  “ไม่น่าพลาดเล้ยยย ให้ตายเถอะ” อาทิตยะขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม  “ไม่น่าพลาดอะไร” “ก็หัวคุณนะสิ ฉันไม่น่าพลาดเลยไม่งั้นนะ  ฮึ!”   รัตติกาลทำน้ำเสียงหยันๆ “ไม่งั้นทำไม” “ไม่งั้นคุณก็คงได้ไปนอนโรงพยาบาล  ไม่ต้องมานอนให้คนในบ้านต้องลำบากลำบนนะสิ” “เหรอ ฮึ!  เสียดายด้วยนะ  แต่ยังไงมันก็พลาดไปแล้ว  แล้วเธอคงต้องลำบากลำบนอีกเยอะ” “อะไรของคุณ!!  ใครจะลำบากลำบน” อาทิตยะค่อยๆขยับตัวจัดท่าทางตัวเองนอนลงอย่างสบายอารมณ์โดยไม่สนใจสายตาคาดคั้นกับคำถามที่จะเอาคำตอบของเธอ   รัตติกาลจ้องมองชายหนุ่มด้วยท่าทางโมโหแบบเอาเรื่อง   จนอาทิตยะต้องหันมาสบตาเธอเขาทำท่าทางและสายตากรุ้มกริ่มเพื่อต้องการจะแกล้งเธอ  ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงยั่วๆ “ออกไปได้แล้ว  ไม่ต้องเฝ้าหรอก  หรือเธออยากจะเฝ้าฉัน  งั้นก็หาที่นั่งป่ะ  เอ่อ  แล้วถ้าข้าวมาเรียกด้วยนะหิวแล้ว” อาทิตยะพูดจบก็หันหลังนอนตะแคง  ชายหนุ่มยิ้มออกมาบางๆที่มุมปากด้วยความสนุกที่เขาสามารถแกล้งยั่วให้เธอโมโหได้  ชายหนุ่มได้ยินเสียงฟึดฟัดๆอยู่ครู่หนึ่งและตามมาด้วยเสียงปิดประตูออกจะดังอยู่สักหน่อยทำให้รู้ว่าผู้ปิดอยู่ในอารมณ์ไหน  เมื่อเสียงเงียบลง   ชายหนุ่มค่อยๆหันกลับมามองที่ประตูก่อนจะเผลอยิ้มออกมา  และก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อนึกได้  “บ้าไปแล้ว..แล้วเราจะยิ้มทำไมเนี่ย  เฮ้อ”                                  **##############################** “โอ้!  โอ้!  พอ พอแล้วครับ  คุณฟ้า  ลึกไปแล้ว  ”   ตาแป๊ะที่นั่งย่องๆ อยู่ใกล้ๆร้องทักหญิงสาวด้วยความตกใจกับขนาดของหลุมที่เธอกำลังขุดอยู่  ก่อนจะเอ่ยต่อ “กุหลาบต้นเล็กนิดเดียวเองครับ  ทำไมขุดดินซะลึกขนาดน้าน”   ชายแก่ที่เป็นทั้งครูที่สอนเธอเรื่องต้นไม้ทั้งเป็นคนสวนเก่าแก่ของบ้านร้องทักเมื่อเห็นหลุมดินที่หญิงสาวกำลังขุดด้วยความแปลกใจ   รัตติกาลสดุ้งนิดนึงก่อนจะหันมายิ้มๆให้ตาแป๊ะ  “แหะแหะ  โทษทีค่ะ  ฟ้าลืมตัวไปหน่อย  หึหึ” ตาแป๊ะมองหญิงสาวด้วยสายตาเอ็นดูก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงล้อๆ  “ ไม่หน่อยแล้วละครับเนี่ย  ดูสิขุดซะอย่างกับจะลงเสาเข็ม  หึหึ”   ด้วยความที่ชายแก่เห็นหญิงสาวมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ทำให้เขากล้าที่จะล้อเธอ รัตติกาลได้แต่ยิ้มๆ  ก่อนจะรับต้นกุหลาบจากตาแป๊ะมาปลูกและทำหลุมให้เหมาะกับขนาดของต้นไม้ด้วยความตั้งใจ   และใช้เวลาอยู่ในสวนช่วยตาแป๊ะดูแลต้นไม้ตั้งแต่ตอนสายๆจนเกือบจะบ่าย                             **#################################** มีต่อ จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:11:31

ความคิดเห็นที่ 2 “เอ้ย!!  ใครเปิดม่านว่ะ”   เสียงแอะอะโวยวายดังลั่นห้องนอน ภายในคฤหาสน์สุดหรูที่เป็นบ้านของนาย โตมร  เผ่าพานิชย์ ชายหนุ่มเจ้าของห้องส่งเสียงโวยวายดังลั่นขณะตัวเองนอนอยู่บนเตียงหลุยส์ขนาดคิงไซส์  เขาโวยขณะยกผ้าห่มนวมผืนใหญ่ขึ้นมาคุมโปงเพราะแสงจากดวงอาทิตย์ช่วงบ่ายที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่เข้ามา  ทำให้ห้องนอนสว่างจ้าจนทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด “เฮ้ย!!  ปิดเลย  ใครว่ะ!”  เขาส่งเสียงเอาเรื่องมาจากใต้ผ้าห่ม  ซึ่งก็ไม่ทำให้แสงมืดลง  แต่มันกลับยิ่งสว่างขึ้นจนชายหนุ่มทนไม่ไหว  ต้องลดผ้าห่มลงมาแบบเตรียมจะเอาเรื่องกับคนที่เปิด “ใครสั่งให้เปิด ห๊ะ  กุหลาบ”  ชายหนุ่มส่งเสียงเอ็ดตะโรจนสาวใช้ที่ยืนอยู่ถึงกับสดุ้งด้วยความกลัว  สาวใช้ไม่พูดอะไรได้แต่ก้มหน้า  ทำให้เขายิ่งหงุดหงิดก่อนจะสั่งเธอให้ปิดม่านลงตามเดิม สาวใช้พะว้าพะวังทำตัวไม่ถูกได้แต่ก้มหน้างุดด้วยความกริ่งเกรง “นายโต้!!”  เสียงประกาศิตดังมาจากด้านหลังของชายหนุ่มทำให้เขาต้องหยีตาก่อนจะหันมามองด้วยความแปลกใจ คุณจิตรามารดาของเขานั่นเอง  เธอยืนมองมายังลูกชายคนเดียวด้วยความโมโหก่อนจะหันมาสั่งให้สาวใช้ออกไปก่อน เมื่อสาวใช้เดินออกไปแล้ว  คุณจิตราก็เริ่มสวดลูกชายคนเดี่ยวด้วยความขัดใจ “นี่!!นายโต้  แม่ชักจะไม่ไหวกับแกแล้วนะ ดูสิกี่โมงแล้วเนี่ย  แกจะรอให้ตะวันลับฟ้าก่อนใช่มั้ย  ถึงจะตื่นได้  ห๊ะ  แล้วนี่อีก  แก่ใช้เงินกินข้าวแต่ละมื้อนะ  แกรู้มั้ยบางคนทำงานมาเป็นเดือนนะกว่าจะหาได้” คุณจิตราพูดพร้อมกับโยนสลิปบัตรเครดิตที่เธอเจอมันวางอยู่หัวเตียงให้กับเขา  ก่อนจะพูดต่อ  “แม่ไม่ได้หวงหรอกนะเงินน่ะ  แต่ถ้าแกยังขืนทำตัวไม่เอาไหนแบบนี้  แม่จะไม่ยอมแล้ว  ถ้าแกยังไม่อยากเรียนต่อแกก็ต้องทำงาน”  คุณจิตราพูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด  ก่อนจะสบัดหน้าและเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจเสียงออดอ้อนของลูกชาย “ โธ่...  คุณแม่ครับ  คุณแม่”  โตมรส่งเสียงเรียกผู้เป็นแม่แต่คุณจิตราก็ไม่สนใจ  เขาจึงเอาผ้าห่มมาคลุมโปงอีกครั้งด้วยความขัดใจ                                **#######################** “ครั้งนี้ฉันเอาจริงนะคุณ”   คุณจิตราพูดลงไปในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง  ขณะนั่งอยู่บนเบาะด้านหลังของรถยนต์ขนาดใหญ่  ยี่ห้อ  BENZ  โดยมีคนขับรถส่วนตัวกำลังขับมุ่งหน้าไปยัง  โชว์รูมเพชรของเธอ  ที่ตั้งอยู่ใจกลางห้างดัง “ฮ่าๆๆๆ  เอาจริงอีกแล้ว  ผมเห็นคุณก็เอาจริงทุกครั้ง   แต่พอนายโต้มาประจบหน่อย  ผมก็เห็นคุณเหมือนเดิมทู้กที   คราวนี้คุณจะงอนมันสักกี่วันดีละ  ฮ่าๆๆ  ผมว่านะไม่เกิน 2 วัน  อ่ะอ่ะ  ให้ 3 วันเลย หึหึ” นภดลชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาท่าทางภูมิฐานดูดีทั้งฐานะทางสังคมและการเงิน เขาเป็นทั้งเจ้าของบริษัทออกแบบและส่งออกจิลเวลลี่ชื่อดัง  ที่มีร้านเพชรหลายแห่งเปิดจำหน่ายอยู่ตามห้างสรรพสินค้าชั้นนำ   ส่งเสียงหยอกเย้าภรรยา  หลังจากฟังเรื่องลูกชายคนเดียวที่ภรรยาโทรมาบ่นให้ฟัง “นี่คุณ  ฉันโทรมาปรึกษานะไม่ได้โทรมาให้คุณเดา ว่าฉันจะงอนกี่วัน” คุณจิตราส่งเสียงหงุดหงิดใส่สามี “เอาเถอะน่า  เด็กผู้ชายวัยนี้มันก็เป็นอย่างนี้แหละ  เราเลี้ยงเขามาแบบนี้แต่แรกจะเปลี่ยนอะไรมันตอนนี้  ก็ต้องให้เวลามันหน่อย  คุณน่ะก็ต้องหัดใจแข็งซะบ้าง    ไม่ใช้มันมากอดมาหอมสองสามทีก็หายงอนหายโกรธ  แล้วแบบนี้มันคงกลัวคุณหรอก   คุณจำไม่ได้เหรอ  ตอนผมวัยรุ่นก็เป็นแบบนี้แหละ  พ่อแม่เตือนไม่เชื่อ  แต่มาเชื่อคุณซะอย่างนั้น”   คุณนภดลเอ่ยกับภรรยาด้วยเหตุผลก่อนจะหยอดคำหวานให้กับภรรยา “ค๊า ตกลงฉันก็ต้องรอให้มันเจอผู้หญิงดีดี  ใช่มั้ยค่ะ  เฮ้อออ...แล้วเมื่อไหร่จะเจอ  ฉันเห็นแต่ละคนที่มันควง   ฮือ!  ท่าทางจะดียาก”                                **###########################** เมื่อมารดาออกไปแล้ว  ไม่นานโตมรก็ขุดตัวเองขึ้นมาจากเตียง  และเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำธุรส่วนตัว   “เอ้ย!! ไปไหนกันหมดเนี่ย”   โตมรส่งเสียงดังเรียกคนในบ้านขณะนั่งลงที่เก้าอี้ในห้องทานอาหาร   “ค่ะ คุณโต้”  กุหลาบสาวใช้เดินเขามาหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่มด้วยท่าทางเกรงๆ   “มีอะไรกินบ้าง” กุหลาบส่ายหน้าช้าๆ ตอบชายหนุ่ม “อะไร  ส่ายหน้าแปลว่าอะไร”   โตมรขมวดคิ้วก่อนจะถาม “เอ่อ  แปลว่าไม่มีค่ะ”  กุหลาบตอบแบบหวั่นๆ “เฮ้ย! อะไร  ไม่มีได้ไงละ  งั้น  กุหลาบขึ้นไปหยิบกระเป๋าสตางค์ให้ฉันที” “เอ่อ” “เอ่อ  เอ่อ  อะไรอีกละ”  โตมรถามสาวใช้ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ก็  กระเป๋าสตางค์ของคุณโต้  คือ  คุณผู้หญิงเอาไปด้วยค่ะ” “ห๊ะ  แม่ฉันอ่ะนะ  เอากระเป๋าเงินฉันไป” “ค่ะ”   “โอ้ย!  อะไรเนี่ย” โตมรบ่นๆ  ออกมาอย่างเซ็งๆก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินกลับไปยังห้องนอนตัวเอง                                **###########################** “คุณฟ้าคะ   คุณฟ้า” รัตติกาลหยุดมือที่กำลังเด็ดดอกมะลิอยู่ก่อนจะหันมาตามเสียงเรียก “ว่าไง หล้ามีอะไร”   หญิงสาวถามกลับสาวใช้ที่ขณะนี้เดินมาหยุดยืนใกล้ๆเธอ “คุณท่านให้มาตามคะ” “อือ เหรอป่ะงั้นป่ะ  ตาแป๊ะ  ฟ้าไปก่อนนะ”  รัตติกาลไม่ลืมหันมาบอกตาแป๊ะ “ครับครับ”                                **########################** ระหว่างทางที่จะเดินกลับไปยังบ้าน  รัตติกาลก็ถามหล้าว่า “คุณยายให้มาตามมีอะไรรึเปล่า หล้า” “ก็  คุณอาทิตย์น่ะสิคะ  บ่นปวดหัว คุณท่านเลยให้หนูมาตามคุณฟ้าไปดูค่ะ”   สาวใช้ตอบคำถามของรัตติกาลเรื่อยๆ  โดยไม่สังเกตสีหน้าและแววตาที่เปลี่ยนไปของเธอ  จากที่อารมณ์ดีดี  พอได้ยินชื่อชายหนุ่มเข้าไปทำให้เธอถึงกลับหงุดหงิดขึ้นมาทันที                                **##########################** “มะยายฟ้า  มาดูแผลให้พี่เขาหน่อย”   คุณหญิงหันมาเรียกหญิงสาวที่ขณะนี้เดินเขามาเกือบจะถึงเตียงที่อาทิตยะกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่  สภาพชายหนุ่มขณะนี้คือนั่งนิ่งๆ ส่งสายตามองเธอแบบไร้ซึ่งความรู้สึก รัตติกาลทำตามที่คุณหญิงสั่งอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก  เธอทำสีหน้าเอื้อมๆก่อนจะเดินมานั่งลงที่เตียง  รัตติกาลไม่ยอมที่จะมองหน้าเขาจึงไม่เห็นว่าใบหน้าของชายหนุ่มนั้นออกจะแดงกล่ำด้วยความร้อนที่ออกมาจากภายใน  และเมื่อมือของเธอสัมผัสไปโดนหน้าผากของเขา  เธอก็ต้องตกใจอยู่ไม่น้อย  ก่อนจะหลุบสายตาลงมามองหน้าเขา  พร้อมกับใช้หลังมือตัวเองแตะๆแบบเสียไม่ได้  ไปที่หน้าผากของชายหนุ่ม  จนเธอแน่ใจว่าเขาตัวร้อนจริงๆ  จึงหันมาหาคุณหญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ “ตัวร้อนค่ะ  คุณยาย” “เหรอ  งั้นไปหาหมอมั้ยลูก  อาทิตย์”   หญิงชราผู้เป็นย่าเอ่ยถามหลานชายด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “ไม่ต้องหรอกครับคุณย่า  ฮือออ...กินยาแก้ไข้ก็พอครับ”  ชายหนุ่มตอบผู้เป็นย่าด้วยเสียงเหนื่อยๆ “แน่ใจนะลูก  ว่าไม่ต้องหาหมอ”   คุณหญิงถามย้ำอีกครั้ง “ครับ”  ชายหนุ่มตอบน้ำเสียงเนือยๆ  ก่อนจะหลับตาลง รัตติกาลมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสมเพชเวทนาและสมน้ำหน้าไปในที  เธอถูกสั่งโดยคุณหญิงให้คอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเขา  โดยคุณหญิงสั่งให้แม่บ้านเพ็ญมาคอยช่วยอีกแรง  ส่วนตัวคุณหญิงเองออกไปสั่งให้หล้าไปเอายา แม่เพ็ญอยู่ช่วยรัตติกาลได้ไม่นาน  คุณหญิงก็สั่งให้ไปเตรียมอาหารอ่อนๆ  ไว้ให้หลานชายในตอนเย็น   แม่บ้านออกไปแล้ว  รัตติกาลก็หันมาหาคุณหญิงและเอ่ย “คุณยายไปเอนหลังก่อนเถอะค่ะ  ทางนี้เดี๋ยวฟ้าดูแลให้ คุณยายไม่ต้องห่วงนะ คะ” รัตติกาลเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นมาช่วยพยุงคุณหญิงที่ดูว่าจะเหนื่อยมากแล้วในวันนี้  คุณหญิงมองหน้าหญิงสาวที่รักเหมือนลูกหลานตัวเองก่อนจะพูด “ขอบใจนะลูก  งั้นยายไปเอนหลังสักแป๊ปนะ  ฝากดูพี่เขาด้วย”  ท้ายประโยคคุณหญิงมองไปทางหลานชายที่นอนหลับหลังจากกินยาแก้ไข้ไปได้ไม่นาน “ค่ะ” เมื่อส่งคุณหญิงไปพักแล้ว  รัตติกาลก็กลับมาที่ห้องของชายหนุ่มอีกครั้ง  ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากจะดูแลเขาเท่าไหร่นัก  แต่เธอก็ปล่อยให้เขาเป็นแบบนี้ไม่ได้  ไม่ใช้เพราะเธอนึกห่วงใยเขาหรอกนะ  แต่เธอไม่อยากเห็นหญิงชราที่เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเธอจะต้องมีสีหน้ากังวลและทุกข์ใจที่เห็นหลานชายสุดที่รักนอนเจ็บอยู่แบบนี้ รัตติกาลเดินมายืนอยู่ข้างๆเตียงมองหน้าชายหนุ่มที่หลับสนิทอยู่ด้วยพิษไข้   หญิงสาวมองใบหน้าที่หลับตานั้นก่อนจะนึกอยู่ในใจคนเดียว  “หน้าตาแบบเนี่ยเหรอ ที่เพื่อนๆเธอหลงใหลได้ปลื้ม   หน้าตาคมเข้มกับจมูกโด่งได้รูปรับกับใบหน้าเรียว  ปากบางกำลังพอดี  และยิ่งดูดีเวลาที่เขายิ้ม  เชอะ  แต่ถ้าพวกเพื่อนเธอรู้ว่านิสัยที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้าตาชวนมองแบบนี้  มันไม่ได้ดูดีตามหน้าตานั้นเลย  เพื่อนๆเธอคงจะรับไม่ได้เหมือนกับเธอในเวลานี้ อาทิตยะขยับตัวนิดนึงทำให้รัตติกาลสดุ้ง  ก่อนจะรีบเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆเตียงเขา  โดยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  เธอเสมองไปทางอื่น   “ขอน้ำหน่อยสิ”   อาทิตยะค่อยๆลืมตาขึ้นมาและเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่เขาจึงเอ่ยขอน้ำดื่มจากหญิงสาว รัตติกาลหันไปมองก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่เพื่อส่งให้กับเขา   อาทิตยะพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก  จนหญิงสาวที่ยืนมองอยู่ทนไม่ไหว  เธอจึงวางแก้วน้ำลง  และเข้าไปช่วยพยุงตัวให้ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งด้วยความรำคาญ อาทิตยะรับแก้วน้ำจากมือหญิงสาวพร้อมกับกล่าว  “ขอบใจนะ” “อือ”  รัตติกาลขานรับแบบเสียไม่ได้ อาทิตยะดื่มน้ำจนหมดแก้วด้วยความกระหาย  ก่อนจะส่งแก้วเปล่าคืนให้กับหญิงสาวรัตติกาลรับแก้วน้ำมาจากชายหนุ่ม  ก่อนจะถามเขาด้วยความสงสัย “ถามจริงเถอะ  คุณแกล้งป่วยใช่มั้ย” “อะไรนะ  แกล้งป่วย”  อาทิตยะเอ่ยออกมาได้แค่นั้นเขาก็หลับตาลง “ใช่  แกล้งป่วย  เพราะคุณคิดจะแกล้งฉันใช่มั้ย  คุณนี่นะมันสนิมสร้อยจริงๆ โดนตีหัวแค่ถากๆถึงกับจับไข้เลยเหรอ  นี่ถ้าฉันตีหัวคุณแตกสงสัยต้องนอนโรงพยาบาลเป็นเดือนเลยมั้ง” “หึหึ  เธอนี่ช่างคิดเนอะ  ”  อาทิตยะเอ่ยด้วยน้ำเสียงขันๆกับความคิดและคำพูดของเธอ  เขาลืมตาขึ้นมามองหน้าหญิงสาวก่อนจะพูดต่อ  “ที่ฉันเป็นไข้เนี่ย  สงสัยจะเพราะเหล้าแล้วก็มาโดนเธอตีหัวเข้าไปอีก  เฮ้อออ...”  ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเนื่อยๆแบบไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียง หญิงสาวทำหน้าไม่อยากจะเชื่อเพราะคิดว่าคนยังเขาน่าจะหาทางแกล้งเธอมากกว่า อาทิตยะเห็นสีหน้าหญิงสาวแล้วก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดต่อ “เธอคิดว่าฉันแกล้งทำเป็นตัวร้อนเหรอ” “เปล่า  แต่ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะไม่มีแรงถึงขนาดทำอะไรเองไม่ได้” “ฮึ!  เธอคิดว่าฉันสำออย  แกล้งให้เธอต้องมาดูฉันเหรอ” “อือ แบบนั้นแหละ” “เอ.. แต่ความจริง  มันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ  เพราะเธอก็มีส่วนทำให้ฉันไม่สบาย”  อาทิตยะตอบแบบกวนๆไม่จริงจังนัก จนทำให้หญิงสาวนึกหมั่นใส้ “นี่!!  พูดมากขนาดนี้แสดงว่าหายแล้วใช่มั้ย   งั้นฉันไปละ” “เอ้ย  เดี๋ยวสิอย่าพึ่งไป”  ชายหนุ่มเอ่ย “ทำไม  มีอะไรอีก”  รัตติกาลทำหน้าเหมือนเบื่อก่อนจะเอ่ย “มาช่วยผมก่อน  ผมอยากจะเข้าห้องน้ำ”   อาทิตยะเอ่ยขอความช่วยเหลือกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งมากกว่าขอร้อง  จนหญิงสาวต้องขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ย “นี่คุณ  จะขอให้ช่วยนะพูดดีดีหน่อย” “อือ  ช่วยผมหน่อยครับ คุณฟ้า”   ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงประชด รัตติกาลทำหน้าไม่สบอารมณ์แต่เธอก็เดินเข้าไปช่วยประคองชายหนุ่มด้วยความไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก  และเธอก็เริ่มพูดระหว่างพาเขาเดินไปส่งที่ห้องน้ำ “คุณอย่าคิดว่าฉันอยากจะช่วยดูแลคุณนะ  แต่ที่ฉันยอมทำตามที่คุณบอกก็เพราะ  ฉันไม่อยากให้คุณยายไม่สบายใจที่คุณไม่สบาย  แล้วคุณก็อย่าสำออยให้มันมากนัก” อาทิตยะชงักเท้าหยุดเดินและหันหน้ามามองหญิงสาวที่ประคองเขาอยู่ก่อนจะพูดขึ้นเหมือเริ่มจะไม่สบอารมณ์  “เอะ เธอนี่” รัตติกาลสดุ้งนิดนึงก่อนจะผงะไปด้านหลังอย่างระแวงๆ  พร้อมกับเอ่ย  “อ่ะ  ฉันส่งแค่นี้นะ”  พูดจบเธอก็ปล่อยมือที่พยุงเขาออกและรีบหันหลังเดินออกไปจากห้องเลย อาทิตยะมองตามหลังหญิงสาวไปด้วยอามรมณ์หลายอย่าง  เพราะเขาเริ่มรู้สึกว่าเธอไม่ได้เก่งหรือกล้าอะไรมากนักตามที่เขาเข้าใจแต่แรก   เวลาผ่านไปจนถึงช่วงหัวค่ำ รัตติกาลก็กลับเข้ามาที่ห้องชายหนุ่มอีกครั้งโดยในมือถือถาดอาหารเข้ามาด้วย  อาทิตยะที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นมองหลังจากได้ยินเสียงเหมือนคนเปิดประตู เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่ามีคนเดินเข้ามา   รัตติกาลเดินมาหยุดที่หัวเตียงชายหนุ่มก่อนจะวางถาดอาหารที่มีข้าวต้มเครื่องวางอยู่   เธอหันมาทางชายหนุ่มที่มองเธออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับเอ่ยขึ้น “อ่ะ กินข้าวซะ  จะได้กินยา” อาทิตยะขยับตัวชะโงกหน้ามามองอาหารที่วางอยู่บนถาด  ก่อนจะเลื่อนตัวมานั่งห้อยขาและเอื้อมมือไปหยิบถ้วยข้าวต้ม  แต่เพราะข้าวต้มที่เพิ่งลงจากเตามาได้ไม่นาน  ทำให้ชายหนุ่มถึงกับสดุ้งเมื่อมือสัมผัสไปโดน “เอ้ย!”  ชายหนุ่มอุทานออกมา รัตติกาลที่มองการกระทำของเขาอยู่ถึงกับส่ายหน้าไปมาด้วยความระอาก่อนจะเอ่ย “ควันลอยขนาดนั้น  จับเข้าไปได้ยังไง  เฮ้อออ” พูดจบหญิงสาวก็เอื้อมมือไปหยิบช้อนมาคนๆข้าวต้มที่อยู่ในถ้วยไม่นานเธอก็ส่งช้อนให้เขา “อ่ะ  กินเสร็จแล้วก็กินยา  นี่นะยา”  พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไปโดยทำทีเป็นไม่สนใจสายตาของชายหนุ่มที่มองมา  เมื่อคล้อยหลังหญิงสาวไปแล้ว  ชายหนุ่มก็ทานข้าวทานยาตามที่หญิงสาวนำมาให้   รัตติกาลเดินออกมาจากห้องชายหนุ่มก็พบว่าคุณหญิงที่นั่งรออยู่ที่ชานบ้านมองมาที่เธอ หญิงสาวเดินเข้าไปนั่งลงใกล้ๆคุณหญิงก่อนจะรายงานอาการของหลานชายคนเดียวให้ท่านทราบ “ดีขึ้นมากแล้วละค่ะ  ตัวก็น่าจะหายร้อนแล้ว  คุณยายไม่ต้องห่วงนะคะ” คุณหญิงมองหน้ารัตติกาลด้วยสายตาที่คลายความกังวลก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ “จ๊ะ  ขอบใจฟ้านะลูก  เอ่อ  แล้วถ้ายังไงก่อนนอนฟ้าไปดูพี่เขาอีกทีนะ” “ค่ะ”  หญิงสาวรับคำคุณหญิงด้วยความเต็มใจ                                **###########################** รัตติกาลนั่งแปลงผมอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของเธอภายในห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ  หญิงสาวสวมชุดนอนกระโปรงยาวปิดน่องแขนเสื้อตุ๊กตาสีครีมผ้าฝ้าย  เธอวางแปลงลงก่อนจะรวบผมเป็นมวยหลวมๆไว้บนกลางศีรษะ  หญิงสาวนั่งทาครีมอยู่ได้ไม่นานเธอก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้   รัตติกาลหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่ที่ชั้น  ซึ่งมันบ่งบอกว่าเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว  หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทันทีด้วยความตกใจก่อนจะเดินก้าวเท้ายาวออกจากห้องไป หลังจากทานข้าวทานยาเมื่อตอนหัวค่ำไปได้ไม่นาน  อาทิตยะก็หลับไปอีกครั้ง   ภายในห้องนอนของชายหนุ่มอาทิตยะขยับตัวนิดนึงในความมืดหลังจากได้ยินเสียงเหมือนมีคนค่อยๆเปิดประตูเข้ามา  ชายหนุ่มเพ่งสายตาฝ่าความมืดออกไปได้ไม่นานเขาก็ค่อยๆเห็นร่างบางของใครคนหนึ่งซึ่งดูจากการเดินแล้วเธอน่าจะระวังมากเพราะเสียงฝีเท้าที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน   ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นหลับหลังจากเห็นเธอเดินเข้ามาจนใกล้เตียงที่เขานอนอยู่ รัตติกาลเดินด้วยความระวังและเพราะความมืดภายในห้องที่มีแสงไฟจากด้านหน้าประตูผ่านเข้ามาเพียงน้อยนิด  หญิงสาวจึงไม่เห็นว่าคนที่นอนอยู่รู้สึกตัวแล้ว   รัตติกาลเดินมาจนถึงเตียงชายหนุ่ม  เธอหยุดยืนนิ่งๆสักพักเพื่อให้แน่ใจว่า  คนป่วยหลับสนิทจริง  เธอจึงค่อยๆ  โน้มตัวเข้าไปและค่อยๆวางหลังมือตัวเองกับหน้าผากของชายหนุ่มอย่างเบามือที่สุด  เพราะกลัวว่าเขาจะรู้สึกตัว  หญิงสาวดึงมือกลับช้าๆเมื่อแน่ใจว่าตัวเขาเย็นลงแล้ว  ก่อนจะเอ่ยเบาๆกับตัวเอง “อือ  น่าจะหายแล้วนะ”   พูดจบเธอมองเขาแบบไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ก่อนจะเอื้อมมือข้ามตัวชายหนุ่มไปหยิบผ้าห่มที่อยู่ข้างๆตัวเขามาห่มให้   ขณะเดียวกันหญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่เธอทำนั้นคนป่วยอย่างเขารับรู้ได้ตลอด  แม้กระทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอ  ที่โน้มลงมาใกล้ๆ  ในตอนที่เธอเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้กับเขา  มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ  ทั้งท่าทางนุ่มนวลอ่อนโยนที่เธอทำกับกลิ่นหอมหวานแตะจมูกทำให้ในวินาทีนั้นเอง  ที่เขานึกเอาอารมณ์ตัวเองมาตัดสินใจกับการกระทำ อาทิตยะแกล้งทำทีพลิกตัวชายหนุ่มตวัดมือขึ้นมาโอบตัวหญิงสาวเอาไว้แบบเร็วๆ  จนทำให้รัตติกาลที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มถึงกับสดุ้งตกใจ ก่อนจะเซล้มมาปะทะกับลำตัวของชายหนุ่มตามแรงดึงของเขา   เธอรีบยันตัวเองขึ้นมาจากชายหนุ่มด้วยความเร็วหลังจากได้สติ  และทำท่าจะโวยแต่เมื่อเห็นว่าเขายังหลับตานิ่งเหมือนไม่รู้ตัวทำให้เธอนึกโกรธตัวเองที่ไม่น่าจะเข้าใกล้เขาให้มากนัก   หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเอ่ย “ฮึ้ย  นายนี่นะ  ไม่ต้องห่มมันแล้ว  ฮึ!”    พูดจบเธอก็สบัดหน้าเดินเร็วๆออกจากห้องของชายหนุ่มไปด้วยความโมโห อาทิตยะลืมตาขึ้นมาก่อนจะยิ้มออกมาบางๆที่มุมปากเมื่อนึกถึงสัมผัสที่พึ่งผ่านไปได้ไม่นาน                                **#####################** จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:38:55

ความคิดเห็นที่ 3 "" จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:42:34

ความคิดเห็นที่ 4 '' จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 13:42:59

ความคิดเห็นที่ 5 รอ ติดตามอยู่นะคะ  น่ารักมากเลย จากคุณ : lovinmoonlight เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 54 07:59:03

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 54 18:20:16