ความคิดเห็นที่ 1           นางรู้เห็นและเข้าใจภาระของนายสาวได้ดีกว่าใคร แม้ลึกๆ จะสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกล สังหรณ์ใจว่าบางทีอาจไม่มีโอกาสได้เห็น 'คุณ' ของนางอีก ทำใจให้คิดอยู่แต่ว่าคงเป็นเพราะสภาพสงครามซึ่งฟังดูน่ากลัว อีกทั้งสถานการณ์อย่างนี้ไม่มีใครบอกได้ว่าจะจบสิ้นลงเมื่อไร และจะมีผลต่อผู้คนอย่างไร ถ้าจากกันในเวลาปกติเหมือนครั้งที่หญิงสาวไปเข้าโรงเรียนประจำ นางคงไม่รู้สึกเช่นนี้             "ถ้ากรุงเทพไม่มีอะไรน่ากลัว ฉันจะกลับมารับยายนะจ๊ะ" ไอรีนย้ำประโยคนั้นอีกครั้ง ไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะมาไม่ถึง             เธอเคยคิด...เมื่อสงครามสงบแล้ว...ว่าถ้ารู้อะไรล่วงหน้า เธอจะทิ้งยายไวไว้ที่ชะอำไหม               เสียงปืนและเสียงระเบิดเงียบไปนานแล้ว เงียบจนให้สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น การสู้รบสิ้นสุดลงแล้วกระนั้นหรือ คำตอบมาเองเมื่อขึ้นรถไฟแล้วเห็นทหารต่างชาติต่างภาษาปะปนอยู่กับผู้โดยสาร ทหารเหล่านั้นดูมีระเบียบวินัยดี ไม่มีใครแสดงกิริยาอาการรุ่มร่ามกับผู้โดยสารคนใด คงเป็นเพราะมีนายทหารระดับผู้บังคับบัญชาควบคุมอยู่อีกต่อ             ทั้งหมดที่เห็นชวนให้สงสัยว่าหมายความว่าอย่างไร ทำไมทหารญี่ปุ่นจึงขึ้นลงรถไฟในเครื่องแบบได้เหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาเช่นนี้ อดสงสัยต่อไปไม่ได้ว่าถ้าคุณรามมาเห็นจะคิดอย่างไร ในเมื่อถ้าว่ากันถึงเรื่องรักชาติรักแผ่นดินแล้วสามีเธอไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน ก็ดูเอาเถอะ เพราะความรักชาติ และเทิดทูนองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวนี่แหละ เขาจึงต้องถูก 'ปล่อยเกาะ' อย่างนี้             จากสายตาของเพื่อนร่วมโดยสารก็พอดูออกว่าผู้คนพากันมองทหารญี่ปุ่นเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันไป บางคนหวาดระแวง บางคนเพียงสงสัยเหมือนเช่นเธอ บางคนอยากรู้อยากเห็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กเล็กๆ ที่จ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่เกรงใจด้วยว่าฝ่ายนั้นจะคิดอย่างไร             ในสถานการณ์แวดล้อมซึ่งไม่ค่อยจะน่าไว้ใจนี้ สิ่งเดียวที่ช่วยให้เชื่อมั่นว่าถึงอย่างไรก็ไม่ต้องคิดต้องตัดสินใจอยู่คนเดียวมีเพียงชายหนุ่มที่มาด้วย ชายหนุ่มผู้ไม่ยอมอยู่ห่างเธอแม้ชั่วขณะจิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสื้อกางเกงเครื่องแบบสีกากีที่เขาจงใจสวมขึ้นรถไฟเป็นเสมือนยันต์คุ้มกัน ทำให้ทหารญี่ปุ่นได้แต่เมียงมอง ไม่มีสักคนที่กล้าเข้าใกล้             กริชจงใจสวมเครื่องแบบซึ่งใส่ไปทำงานมาตั้งแต่เช้า แรกๆ เป็นเพราะไม่อยากเสียเวลาเปลี่ยนเมื่อต้องรีบขึ้นรถไฟกลับพระนครในบ่ายวันเดียวกัน นายอำเภออรุณเองก็เห็นดีด้วย หากแต่มองไปอีกแบบ             'ถ้าทหารฝ่ายโน้นเขาเห็นก็คงเกรงใจบ้างดอก อย่างไรก็เครื่องแบบด้วยกัน' แกมองไปในแง่นั้น             กริชเองก็เพิ่งเห็นจริงตามที่ว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสังเกตเห็นว่าทหารญี่ปุ่นบางคนลอบมองคุณหญิงอย่างสนอกสนใจ ส่วนใหญ่ไม่กล้ามองตรงๆ แต่ทุกครั้งที่เขากวาดตาดู จะมีใครคนใดคนหนึ่งกำลังมองเธออยู่ทุกครั้ง เดาได้ไม่ยากว่าเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาที่ค่อนไปทางผู้หญิงตะวันตกของเธอนั่นเอง ทหารญี่ปุ่นคงสงสัยว่าเป็นผู้หญิงชาติไหน ทั้งสีผม สีตา สีผิว เธอเหมือนแม่มากกว่าพ่อ             เขาไม่รู้หรอกว่าคุณหญิงสังเกตเห็นหรือไม่ว่าตัวเป็นจุดสนใจของใครๆ เพียงไร หรือถ้าเห็น เธอก็ไม่แสดงออกให้รู้เลยแม้แต่น้อย                 สภาพสงครามเป็นเช่นไรนั้นเห็นได้ชัดเมื่อถึงพระนคร ถนนหนทางจากสถานีรถไฟไปบ้านริมคลองสาทรนั้นว่างเปล่า รถลากนานๆ จะผ่านมาให้เห็นสักคัน รถม้า รถจักรยาน รถยนต์แทบไม่มีให้เห็น มีก็แต่รถรางซึ่งยังวิ่งตามปกติ แต่ก็ร้างผู้โดยสารเสียจนแทบจะมีแต่รถว่างๆ เสียงกระดิ่งจากรถรางดังเก๊งๆ เหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่คุ้นเคยและพอสร้างความมีชีวิตชีวาให้กับเมืองหลวงซึ่งเงียบเหงาไปถนัดใจนี้ได้บ้าง             กริชยังคิดว่าโชคดีที่ได้รถกูบคันนี้ คนขับมาจอดคอยผู้โดยสารก่อนรถไฟเทียบชานชาลาเพียงไม่นาน             "รัฐบาลเขาประกาศว่าให้อยู่ในความสงบ ก็เลยไม่มีใครกล้าออกจากบ้านกัน" คนขับรถสูงวัยเล่าเมื่อผู้โดยสารทั้งคู่ขึ้นนั่งเรียบร้อย "ดีนะคุณที่วันนี้โรงเรียนปิด"             นั่นแหละกริชจึงคิดขึ้นได้ว่าทางพระนครจะมีงานฉลองรัฐธรรมนูญที่เขาดินวนาและสวนอัมพร โรงเรียนจึงหยุดเรียนตั้งแต่วันนี้เรื่อยไปจนถึงวันที่สิบสี่ ที่จริงก่อนมาจากชะอำ เขาน่าจะสั่งครูพรหมให้ปิดโรงเรียนไปเสียเลย แล้วค่อยไปเปิดในวันเดียวกันกับที่นี่ เพราะถึงวันนั้นก็น่าจะรู้แล้วว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไรต่อไป แต่ในเวลานั้นไม่ทันได้คิด             เพียงไม่นานรถม้าก็สวนกับกองทหารญี่ปุ่นซึ่งกำลังเดินเรียงแถวเหมือนสวนสนาม มีชาวบ้านที่พอจะกล้าหน่อยออกมายืนดูอยู่สองข้างทาง คนขับรถช่างพูดช่างเจรจาเงียบไปถนัดใจ จนทหารกองนั้นผ่านไป แกจึงเล่าต่อ             "เห็นเขาว่าทหารยี่ปุ่นพวกนี้มาขึ้นที่บางปู คุณมาจากชุมพรใช่ไหม แถวนั้นมีบ้างรึยัง"             กริชหันมองหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ แวบหนึ่ง เห็นเพียงแก้มนวล บางจนเห็นริ้วเส้นเลือด เธอกำลังมองออกไปภายนอก เขาจึงเป็นฝ่ายตอบคำถามเสียเอง             "มาจากชะอำครับลุง ที่นั่นยังไม่เห็นมี"             ปรายตาไปทางซ้ายมืออีกครั้ง หญิงสาวก็ยังคงเหม่อมองข้างทาง รถกูบมีหลังคาคันนี้มีขนาดที่นั่งผู้โดยสารไม่กว้างนัก เมื่อนั่งเคียงจนไหล่แทบจะชนกันแบบนี้ บางครั้งบางคราจึงได้รู้สึกถึงสัมผัสจากผิวนุ่มละไมผ่านแขนของตัว หากทว่าในสภาพการณ์เช่นนี้ไม่มีเวลาให้กับความรู้สึกอ่อนไหวใดๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณหญิงดูจะหนักใจกับสิ่งที่เห็นพอควรทีเดียว กริชเห็นเธอถอนใจหลายครั้งแล้ว                 หน้าบ้านริมคลองสาทรดูแปลกตาไปเมื่อมีรถทหารสองคันจอดอยู่ภายนอกประตูใหญ่ แทบจะเรียกได้ว่าขวางประตูเลยทีเดียว ไม่เพียงเท่านั้นยังมีทหารรูปร่างเตี้ยล่ำในเครื่องแบบยืนคุมเชิงอยู่สองคนด้วย             ไอรีนขยับนั่งตรง จ้องมองอย่างงุนงง             "อะไรกัน ทหารมาทำอะไรที่บ้าน"             คนขับรถกูบชักบังเหียนให้ม้าเข้าหยุดข้างทาง แต่เสียงใสๆ จากข้างหลังเร่งเร้า             "เข้าไปข้างในเลยจ๊ะลุง"             เขาเหลียวหลังมามอง แล้วชายตาดูทหารญี่ปุ่นซึ่งยืนอยู่ข้างรถยนต์หนึ่งในสองคันอย่างไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไรนัก             "จะดีหรือคุณ"             "เข้าไปเถอะจ้ะ นี่เป็นบ้านของฉันเอง"             ประโยคหลังนั้นแฝงแววถือสิทธิครอบครองเต็มเปี่ยม นี่เป็นบ้านของคุณราม เธอตระหนักมาตลอดว่ากำลังดูแลบ้านช่องไว้ให้เขา เป็นครั้งแรกที่มีความรู้สึกหวงแหนสมบัติของสามีอย่างแท้จริงเยี่ยงนี้ ในความหวงนั้น ยังไม่เคยมีครั้งใดที่ลึกล้ำเท่าครั้งนี้มาก่อน ที่จริงจะลงที่หน้าบ้านแล้วเดินเข้าไปเองก็ย่อมได้ เคยทำอย่างนั้นออกบ่อยไป หากแต่คราวนี้ต้องการแสดงให้ทหารต่างด้าวได้เห็นว่าบ้านนี้มีเจ้าของ ถือสิทธิ์อะไรมาจอดรถขวางประตูอยู่เช่นนี้             สิบสามปีมาแล้ว นับแต่แต่งงานแล้วย้ายมาอยู่ในบ้านหลังนี้ ยังไม่มีครั้งไหนเลยที่จะรู้สึกรุนแรงขนาดนี้ คุณรามทำพินัยกรรมไว้ก่อนที่เขาจะเข้าร่วมกับฝ่ายพระองค์เจ้าบวรเดช ในพินัยกรรมระบุว่ายกบ้านและสวนทั้งสองฝั่งคลองให้เธอแต่เพียงผู้เดียว คุณวิไลผู้เป็นน้องสาวเขานั้นได้ห้องแถวของคุณหญิงละออไปทั้งสองหลัง หากแต่ไอรีนยังคิดเสมอว่าตัวเพียงดูแลทรัพย์สินไว้ให้เขาและน้องสาวเขาเท่านั้นเอง ยิ่งในเวลานี้เขาก็ยังมีชีวิตอยู่ เธอจึงไม่เคยสนใจข้อความในพินัยกรรมนั้น เช่นเดียวกับคุณวิไล แม้จะรู้ว่ารายได้จากห้องแถวที่ให้คนเช่าทั้งหมดเป็นของตัว แต่ก็ยังคงปล่อยให้พี่สะใภ้เป็นคนจัดการอยู่เหมือนเดิม ไม่เคยสนใจจะถามถึงรายได้ส่วนนั้นเลยด้วยซ้ำ             "เข้าไปเถอะจ๊ะ ไม่เป็นไรหรอก"             ถ้อยคำกึ่งสั่งนั้นอ่อนลงเมื่อคิดได้ว่าเสียงพูดเมื่อครู่ออกจะกระด้างเกินไป ใช่ความผิดของคนขับรถกูบเสียที่ไหนที่เหตุการณ์เป็นแบบนี้...ที่ทหารต่างชาติบุกรุกเข้ามาในบ้านโดยพลการอย่างนี้             หากแต่รถม้ารับจ้างก็เข้าไปในบริเวณบ้านได้ไม่ไกล มีรถยนต์อีกคันจอดขวางทางลาดซีเมนต์ซึ่งนำไปยังตัวตึก             ในเวลานั้นเริ่มโพล้เพล้แล้ว แม้จะยังไม่ถึงกับมืด หากก็มีคนเปิดไฟฟ้าบนตัวตึกไว้สว่างไสว ประตูด้านหน้าเปิดอยู่กว้าง มีทหารญี่ปุ่นอีกสองนายยืนคุมอยู่ที่ทางขึ้นบันได             ไอรีนใจหายวาบเมื่อคิดถึงน้องสะใภ้ คุณวิไลอยู่บนตึกหลังใหญ่กับบ่าวรุ่นสาวของหล่อนอีกคนเท่านั้นเอง เวลานี้หล่อนจะเป็นอย่างไรบ้าง             พอบ่าววัยหนุ่มซึ่งเคยเป็นคนสนิทของสามีวิ่งอ้อมตึกตรงรี่เข้ามารับกระเป๋าของเธอไปเสียจากกริช เธอจึงได้ถามถึง             "คุณวิไลล่ะ สมบุญ"             "อยู่ที่เรือนไม้ขอรับ" จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:03:37

ความคิดเห็นที่ 2             ถึงกระนั้นก็ยังไม่วายเป็นห่วง น้องสาวสามีนั้นขวัญอ่อนเพียงไร เธอรู้ดี มีอะไรผิดแผกไปจากชีวิตประจำวันทีไร คุณวิไลผวาทำอะไรไม่ถูกทีนั้น             "คุณวิไลไม่เป็นไรใช่ไหม ไม่มีใครทำอะไรคุณวิไลใช่ไหม"             "ไม่ขอรับคุณ"             บ่าวสูงวัยที่สุดในบ้านตามมาทัน ร่างผอมเกร็งกระย่องกระแย่งเหมือนต้องเดินทางมาไกล พอถึงตัวผู้เป็นนายก็รีบรายงานก่อนอื่นใดหมด             "เขามากันหลังเที่ยงไม่นานขอรับคุณหญิง" แกปรายตาไปทางทหารสองนายที่เชิงบันได แน่ใจว่าอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยิน หรือถ้าได้ยินก็คงฟังไม่รู้เรื่อง             "มากันหลายคันเลยขอรับ คันอื่นไปกันหมดแล้ว เหลืออยู่เท่าที่เห็นนี่แหละขอรับ มาถึงก็บอกว่าจะขอเช่าบ้านชั่วคราว"             ประโยคหลังสุดยิ่งเบาลงอีกเมื่อเดินตามกันมาจนเกือบถึงเชิงบันไดและเห็นผู้ชายร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสีเทา กำลังก้าวเร็วๆ ลงมารับพร้อมกับผู้ชายในชุดนายทหารญี่ปุ่นตามออกมาด้วย             "หมอซูซูกิเป็นคนพามาขอรับ"             ไอรีนยกมือไหว้หมอฟันซึ่งรู้จักมานาน เขามาเปิดร้านทำฟันอยู่ที่ตึกแถวบนถนนสาทรนี่เอง หมอซูซูกิอยู่เมืองไทยมานับสิบปีแล้ว อยู่มานานจนพูดภาษาไทยได้ดี สำเนียงไม่ผิดเพี้ยนไปจากคนไทยพูดสักเท่าไรนักถ้าไม่ตั้งใจจับผิด             "คนที่นี่บอกว่าคุณหญิงลงไปใต้ กว่าจะกลับก็อีกหลายวัน" นายแพทย์สูงวัยเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายก่อน...ด้วยถ้อยคำซึ่งพยายามให้เป็นกันเองที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยิ้มจืดเจื่อนบนใบหน้าบอกให้รู้ว่าเขาเองก็อึดอัดใจไม่น้อย             คุณหญิงวัยสาวมองผ่านร่างอวบท้วมขึ้นไปบนตึก เห็นว่านายทหารผู้นั้นยังคงยืนเหมือนดูเชิงอยู่เพียงประตู สีหน้าที่มองตรงมาเรียบเฉย พอสบตากัน รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก             คำบอกเล่าของคนขับรถกูบเมื่อครู่แว่วมาอีกครั้ง             'รัฐบาลเขาตกลงเป็นพันทะมิดกับยี่ปุ่นแล้ว เห็นว่ายี่ปุ่นเขาขอแค่ใช้เราเป็นทางผ่านไปมะลายูเท่านั้นดอก'             นั่นหมายความว่าอย่างไร หมายความว่าฝ่ายเราเป็นฝ่ายพ่ายสงครามอย่างนั้นหรือ หรือว่ารัฐบาลยอมเข้าอยู่ฝ่ายเดียวกับญี่ปุ่นแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นจะหมายความว่าฝ่ายไทยกลายเป็นประเทศคู่สงครามของอังกฤษหรือเปล่า             เมื่อคิดไปในแง่นั้น ไอรีนอดคิดถึงแม่ไม่ได้ แม้จะแทบไม่รู้จักแม่เลยก็เถอะ แต่ท่านก็เป็นผู้หญิงอังกฤษ คุณรามของเธอก็เติบโตและเรียนหนังสือจบจากอังกฤษ จึงให้มีความรู้สึกผูกพันกับประเทศนั้นอย่างแนบแน่น ความรู้สึกนั้นก่อให้เกิดความขุ่นเคืองอยู่ลึกๆ ที่เหมือนถูกกำหนดให้กลายเป็นศัตรูกับอีกครึ่งหนึ่งของตัวเองไปเสียแล้ว             "สมบุญ ช่วยเอากระเป๋าของฉันไปที่เรือนด้วยเถอะจ้ะ" เสียงสั่งบ่าวคนใกล้ชิดของสามีก็พลอยเครียดเคร่งตามไปด้วย สายตายังไม่ละจาก 'ผู้บุกรุก' ซึ่งออกมายืนเหมือนต้อนรับก็ไม่ใช่ ข่มขู่ก็ไม่เชิง             ต่อด้วยอีกประโยคเพื่อบอกเป็นนัยๆ ให้ผู้ซึ่งตามติดมาข้างหลังได้รู้ถึงความต้องการ             "ของกริชด้วยนะจ๊ะ"              กริชเข้าใจว่าหญิงสาวต้องการอะไร ผู้หญิงตัวเล็กๆ เพียงคนเดียวจะปล่อยให้ไปเจรจากับทหารต่างชาติตามลำพังได้อย่างไรกัน แม้นายทหารผู้นั้นจะไม่แสดงท่าทีข่มขู่คุกคามใดๆ เลยก็ตาม             ส่งกระเป๋าใบเล็กของตัวให้คนสูงวัยกว่าพลางยิ้มให้นิดหนึ่ง สถานการณ์คับขันเช่นนี้ทำให้ไม่มีเวลาทักทายกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว เขาและสมบุญเติบโตมาในบ้านหลังนี้ด้วยกัน สนิทสนมกับมานานพอดู             "เป็นห่วงบ้านค่ะ ก็เลยต้องรีบกลับ"             ไอรีนชี้แจงเพียงเท่านั้น ไม่เห็นความจำเป็นอันใดจะต้องขยายความอะไรอีก เพียงแค่นี้ก็คงรู้ได้เองว่าทำไมจึงทำให้ต้องเป็นห่วงบ้านขนาดต้องรีบกลับแบบนี้ ก็เห็นๆ อยู่ว่าอะไรเป็นอะไร และเมื่อนายแพทย์สูงวัยนำความยุ่งยากมาให้แบบนี้ ก็ไม่กะจิตกะใจจะไต่ถามทุกข์สุข   เดินนำขึ้นบันไดมาหยุดยืนตรงหน้านายทหารซึ่งพอเห็นใกล้ๆ ก็ได้รู้ว่ายังหนุ่มอยู่มาก             หมอซูซูกิพึมพำอะไรบางอย่างเป็นภาษาที่เธอไม่สนใจจะฟัง ถึงพยายามฟังก็ไม่เข้าใจอยู่ดี นายทหารผู้นั้นทำเสียงอือๆ สองสามครั้งในลำคอ แล้วโค้งให้นิดหนึ่งด้วยท่าทีแข็งขัน             "นี่คือนายพันตรีซากาโมโต้ครับคุณหญิง เป็นนายทหารคุมกองสื่อสาร"             ไอรีนยืดตัวตรง ไม่คิดจะไหว้ ไม่คิดจะก้มตัวตอบ มิใช่เพราะต้องการแสดงว่าไม่ลงให้ แต่เป็นเพราะเครื่องแบบที่อีกฝ่ายสวมใส่ ประกอบกับเป็นคนต่างชาติต่างวัฒนธรรม จึงไม่แน่ใจว่าควรทักทายด้วยวิธีใดจึงจะเหมาะสมที่สุด             ฝ่ายนั้นกลับมองไปอีกแบบ ไม่ได้รู้สึกขัดใจนักหรอกที่เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ รูปร่างหน้าตาละม้ายคล้ายหญิงตะวันตก แต่ดูหมดจดและอ่อนหวานมากกว่าแข็งกร้าวอย่างหญิงไทยจะมองตอบด้วยท่าทีเฉยเมยเช่นนี้ ร่างน้อยๆ ดูเหมือนจะพยายามยืดให้สูงขึ้นอีกนิดอย่างไว้ตัว ว่าไปแล้วก็ออกจะชื่นชมกับอากัปกิริยาเรียบเฉย สงบนิ่ง แต่ไม่ยโส ไม่ตีโพยตีพาย สีหน้าไม่ส่อเค้าว่าตื่นตระหนกแม้เพียงน้อยนิด ผิดกับผู้หญิงอีกคนที่พอเขามาถึงก็ผลุนผลันลงจากตึกไปโดยไม่ยอมพูดจาอะไรด้วย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้ชายสูงอายุซึ่งเวลานี้ยืนคุมเชิงอยู่ข้างหลังหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบ้านเป็นคนมารับหน้า แต่ดูเหมือนคนๆ นี้ก็ไม่อยู่ในฐานะจะตัดสินใจอะไรได้อีกเหมือนกัน ได้แต่บอกว่า 'คุณหญิง' ผู้เป็นเจ้าของบ้านนั้นไม่อยู่ จึงไม่มีใครกล้าตัดสินใจอะไรแทน แต่เมื่อเขายืนยันว่าจะอยู่ที่นี่ให้ได้ ผู้ชายคนนั้นก็ขอโทรศัพท์ไปหาใครก็ไม่รู้ แล้วบอกว่าให้คอยอยู่ก่อน คนที่โทรศัพท์ไปหาจะมาเจรจาแทน             แต่แล้วก็ไม่ได้เรื่องอีก คอยอยู่นานจนจะมืดค่ำแล้วก็ไม่เห็นว่ามีใครมาเจรจาด้วย จนคนซึ่งเป็นเจ้าของบ้านตัวจริงมาถึงก่อนนี่แหละ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:08:57

ความคิดเห็นที่ 3 มาจองที่นั่งด้านหน้าครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:09:18

ความคิดเห็นที่ 4          นายพันตรีหนุ่มพิจารณาใบหน้าหวานละมุนอย่างชื่นชม พยายามนึกเปรียบเทียบว่าเหมือนอะไร เพียงครู่เดียวก็นึกได้ เหมือนดอกซากุระ...ดอกซากุระสีขาวสะอาดเพิ่งแย้มกลีบ สวยพิศุทธ์จนตะลึงลานเลยทีเดียว รูปถ่ายคู่กับสามีซึ่งแขวนเด่นเป็นสง่าอยู่บนผนังของโถงด้านหน้านั้นว่างามแล้ว ตัวจริงยิ่งงามอ่อนช้อยเสียยิ่งกว่า บุคลิกที่ดูไว้ตัวอยู่ในทีนั้นก็ไม่ขัดเขิน เป็นเพียงการวางตัวห่างเหินในฐานะเจ้าของบ้านเมื่อเห็นคนแปลกหน้าบุกรุกเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญมากกว่า เป็นท่าทีดูเชิงว่าอีกฝ่ายจะเอาอย่างไร             ท่วงทีน่ายำเกรงนั้นทำเอาเขาเองต้องเป็นฝ่ายลงให้ และจำต้องกล่าวคำลุแก่โทษซึ่งไม่ได้เตรียมมาล่วงหน้า                    "ต้องขอโทษ...คุณหญิง...ที่เราบุกรุกเข้ามาที่นี่แบบนี้"             เจ้าของบ้านสาวไม่ตอบรับหรือปฏิเสธคำขอโทษนั้น ด้วยเห็นว่าไม่จำเป็น จะยกโทษให้หรือไม่นั้นจะแปลกอะไร ก็ในเมื่อเขาเข้ามาถึงในบ้านแล้วอย่างนี้             "เชิญผู้พันข้างใน" ออกปากเชิญอย่างเป็นงานเป็นการ แล้วเดินผ่านหน้าเขา นำเข้าไปภายในห้องโถง             "คนที่นี่บอกว่าคุณหญิงลงไปทางตอนใต้ของประเทศ" เสียงถามจากข้างหลังนั้นสุภาพ ฟังดูเกือบเหมือนอ่อนโยนเสียด้วยซ้ำ             "ค่ะ"             เธอตอบเพียงเท่านั้น มือผายไปที่เก้าอี้บุนวมตัวหนึ่ง เดาได้ว่าเขาคงนั่งคอยอยู่ที่นั่นก่อนหน้าแล้ว เพราะบนโต๊ะตัวเล็กข้างเก้าอี้มีหมวกนายทหารใบหนึ่งวางสงบอยู่ คอยให้เขาลงนั่งก่อนที่ตัวจะเลือกนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม             เมื่อนั่งประจันหน้ากันเช่นนี้ และภายใต้แสงไฟส่องสว่างอย่างนี้ จึงได้เห็นว่าจริงๆ แล้วนายทหารยศพันตรีผู้นี้ดูหนุ่มกว่าที่เห็นเมื่อครู่มากทีเดียว ใบหน้านั้นแม้จะคร้ามเกรียมไปบ้าง หากก็ดูออกว่าผิวพรรณเต่งตึง ส่อเค้าว่าปกติคงขาวจัดทีเดียว นัยน์ตาคู่ยาวรีอ่อนโยน ออกจะชวนฝันเสียด้วยซ้ำ หาใช่ดวงตาขึงขังหรือดุดันแบบทหารบางคนที่เห็นบนรถไฟไม่             "กองทหารของผมเพิ่งมาถึง" เขาว่า "ยังหาที่พักกันไม่ได้ ก็เลยจะขอเช่าที่นี่ชั่วคราว คงเพียงไม่กี่วันหรอกครับ อาจจะเป็นอาทิตย์เดียว หรืออย่างมากที่สุดก็สองอาทิตย์ คุณหญิงคงไม่ขัดข้อง"             เขาตีขลุมแล้วหยุดนิดหนึ่งเพื่อหยั่งเชิง เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนั่งฟังเงียบๆ จึงได้ว่าสืบไป             "ค่าตอบแทนแล้วแต่คุณหญิงจะเรียกร้อง เพราะเรามากันอย่างกะทันหัน ผมจึงจะไม่ต่อรองอะไร"             "ดิฉันไม่เคยให้ใครเช่าบ้าน ไม่เคยคิดจะให้ใครเช่า" เสียงใสสงบราบเรียบ "ก็เลยไม่เคยทราบหรอกค่ะว่าควรคิดค่าเช่าอย่างไร"             นายทหารหนุ่มเอียงตัวไปทางหมอซูซูกิ ทั้งคู่ตอบโต้กันไปมาครู่หนึ่ง แล้วข้อเสนอค่าเช่าต่ออาทิตย์ก็มาจากนายแพทย์ผู้นั้น เป็นอัตราค่าเช่าซึ่งสูงจนเธอเองก็คาดไม่ถึง             เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลใสเบิกกว้างแสดงชัดถึงความแปลกใจ นายทหารหนุ่มจึงยืนยันความตั้งใจ             "ผมรับรองว่าจะไม่ทำให้คุณหญิงต้องเดือดร้อน คนที่มาพักที่นี่จะมีแต่นายทหารเป็นส่วนใหญ่"             จะให้ไอรีนตอบว่าอย่างไรได้อีก ค่าเช่าสูงลิ่วนั้นมิใช่สิ่งดึงดูดใจนักหรอก แต่เธอเหมือนถูกมัดมือชก จะปฏิเสธอย่างนั้นหรือ ทางออกทางเดียวในเวลานี้คือสร้างข้อเรียกร้องเพื่อความปลอดภัยของผู้คนในบ้านให้มากที่สุด และเพื่อให้เขาตระหนักว่าถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้เต็มใจให้เช่าสักเท่าไรนักหรอก             "ทางเลือกของดิฉันคงไม่มีใช่ไหมคะ"             ริมฝีปากเรื่อสีโลหิตของอีกฝ่ายขยับจะโต้ตอบ แต่ช้าไป             "ดิฉันขอเพียงให้คุณจำกัดขอบเขตทหารของคุณเพียงหน้าบ้านกับตัวตึกนี้เท่านั้น ทางด้านหลังนับจากเรือนบ่าว หมายถึงเรือนไม้ด้านข้างน่ะค่ะ เรื่อยไปจนถึงท่าน้ำ ขอให้ยังคงเป็นที่อยู่ของเรา กรุณาอย่าให้ทหารของคุณเข้าไปวุ่นวายเพราะเรามีผู้หญิงอยู่หลายคน"             นายทหารหนุ่มโค้งศีรษะให้อย่างสุภาพ             "ผมรับรองความปลอดภัยของคนของคุณหญิงด้วยตัวเอง"     (จบบทค่ะ)   บทที่ 2-3  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10969232/W10969232.html จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:10:45

ความคิดเห็นที่ 5  น้องอรุสา (npuiy) :  เป็นความรักกับความผูกพันธ์ฝังใจมาแต่เด็กเลยค่ะ กริชเห็นไอรีนครั้งแรกตอนที่ไอรีนแต่งงานแล้วเข้ามาอยู่ในบ้าน ตอนนั้นไอรีนอายุ 17 กริชอายุ 12 ความรู้สึกนั้นเริ่มจากประทับใจ จนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความรัก แต่ก็เป็นความรักที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เพราะไอรีนเป็นภรรยาของคนที่มีพระคุณเลี้ยงดูตัวเองแล้วก็ส่งให้เรียน แถมพอสามีไอรีนติดคุก ไอรีนรับภาระเรื่องในบ้านทั้งหมดมา ก็กลายเป็นคนอุปการะกริชแล้วก็ส่งให้กริชเรียนจนจบเองด้วย ยิ่งไปกันใหญ่เลยค่ะ แต่เรื่องของความรัก มันห้ามกันยากเนอคะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ Travel to the moon : จริงๆ ค่ะ สมัยนั้นการเดินทางโดยรถไฟสะดวกสบายที่สุดแล้ว รถไฟสายกรุงเทพ-หัวหินนี่หรูมากเลยค่ะ มีบริการอาหารเมนูแบบฝรั่ง มีพนักงานแต่งตัวแบบสวยหรูคอยเสิร์ฟ เพราะสมัยนั้นคนที่นั่งรถไฟไปหัวหินมีส่วนหนึ่งเป็นเจ้าใหญ่นายโต เป็นคนร่ำรวยจากกรุงเทพที่ไปพักผ่อนที่หัวหินค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  น้องมน มนต้นไม้@^.^@ (Setakan) : น้องมนจะไปแจกลายเซ็นที่บูธนายอินทร์ในงานมหกรรมหนังสือไหมคะ ไปวันไหน เวลาใด บอกด้วยเด้อ ข้อยจะไปเข้าคิวขอลายเซ็น ความรักเรื่องนี้เป็นรักต้องห้ามค่ะน้องมน ต่างจากลอออรกับเจ้าดิเรกรุจเยอะเลยค่ะ คู่นั้นต่างกันที่วัยกับลอออรเคยแต่งงานมาก่อน 2 ครั้ง แต่กรณีนี้นอกจากวัยจะต่างกันแล้ว กริชเคยเป็นเด็กในบ้านของไอรีน แล้วไอรีนก็เคยเป็นผู้อุปการะกริชแทนสามีด้วยค่ะ กริชถึงได้ละเมอเพ้อฝันไปว่าเส้นแบ่งนี้ยังหนาแน่นนัก แม้ตัวเองจะอยู่ในอีกสภาพ คือเป็นนายอำเภอแล้ว มีตำแหน่งหน้าที่การงานดีๆ แล้ว และไอรีนก็เป็นหญิงม่าย สามีไม่มีแล้ว แต่เส้นแบ่งนี้ก็ยังหนักหนาอยู่ดี ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ  ravio : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ Mnemosyne : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ GTW : ฉากสงครามมีนิดหน่อยค่ะ ไม่อยากให้กลายเป็นนิยายสงครามไปน่ะค่ะถ้าไปเน้นที่จุดนั้นมากเกินไป แต่ก็มีให้เห็นสภาพชีวิตผู้คนสมัยสงครามด้วยเหมือนกัน ถ้าไม่มีเลยเดี๋ยวคนอ่านจะสงสัยว่าสงครามอะไร (ฟะ) ไม่เห็นมีไรเลย ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ pormare : ไอรีนไม่เผลอใจให้กริชง่ายๆ ค่ะ ยิ่งตอนช่วงสงครามยิ่งไม่เพราะสามีก็ยังมีชีวิตอยู่ ไอรีนรักเดียวใจเดียวด้วยค่ะ เป็นรักแรกด้วย มองไม่เห็นใครอีกเลยค่ะ กริชต้องทำงานหนักหน่อยค่ะในแง่นั้น ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณแก้ว (แก้วกังไส) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณสามปอยหลวง : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ idakok : ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  น้องนุ้ย (นารีจำศีล) : ไอรีนแก่กว่ากริช 5 ปีค่ะ ดูเหมือนแก่กว่าหลายปีเพราะตอนที่ไอรีนแต่งงานเข้ามาอยู่ในบ้านนั้นก็อายุ 17 ปี เป็นสาวแล้ว ในขณะที่กริชอายุตอนนั้น 12 ขวบ ให้ความรู้สึกเหมือนต่างกันมาก แต่พอต่างคนต่างเป็นผู้ใหญ่ วัยเหมือนจะตามกันทัน แถมกริชก็พยายามสร้างตัว มีงานทำเป็นหลักเป็นฐานแล้ว ความแตกต่างทางฐานันดรศักดิ์เหมือนจะลดลง แต่ปัญหายังมีเพราะกริชเคยอยู่ในความอุปการะของไอรีน ตอนที่ไอรีนรับหน้าที่ดูแลคนในบ้านแทนราม กับความรักที่ไอรีนมีให้ราม ใครก็แทรกเข้ามาแทนไม่ได้เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  น้องมิ้ม (รพิชา) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  น้องเกด (makokchor) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  น้องมิ้ว (mimny) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 54 00:40:41 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:11:46

ความคิดเห็นที่ 6 ให้กิฟต์ก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับมาอ่านรวดเดียวตั้งแต่กระทู้ที่แล้ว (ตอนแรกอ่านจบแต่เม้นต์ไม่ทัน) จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:24:14

ความคิดเห็นที่ 7 ไอรีนยังอ่อนหวานอ่อนโยนเหมือนเดิม^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:06:53

ความคิดเห็นที่ 8 มาลงชื่ออ่านค่ะ เห็นคุณหญิงไอรีนกับพันตรีซากาโมโต้แล้วคิดถึงอังศุมาลินกับโกโบริขึ้นมาเลย ว่าแต่ซากาโมโต้นี่จะมาดีหรือมาร้ายหว่า จากคุณ : idakok เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:33:32

ความคิดเห็นที่ 9 นึกถึง(โดยไม่ตั้งใจ)อังศุมาลินกับโกโบริ ตอนอ่านช่วงท้าย ไอรีน  นิ่ง และเยือกเย็น เป็นตัวละครที่บุคลิกภาพโดดเด่น จนไม่อยากให้ใครมาเกาะแกะกับเธอ นายพันตรีซากาโมโต้ มาในมาดเข้ม ชนิดเขียนให้เป็นตัวเอกคนหนึ่งได้เลยถ้าจะเขียนไปอีกทาง .....รัฐบาลเขาตกลงเป็นพันทะมิดกับยี่ปุ่นแล้ว เห็นว่ายี่ปุ่นเขาขอแค่ใช้เราเป็นทางผ่านไปมะลายูเท่านั้นดอก....พันทะมิด (จงใจใช้คำนี้ หรือเปล่าครับ) จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 05:11:19

ความคิดเห็นที่ 10 เริ่มเข้าสู่บรรยากาศสงครามโลกกับทหารญี่ปุ่นแล้ว  อ่านแล้วเห็นภาพตามเลยค่ะ ^^ มีข้อสงสัยนิดนึงค่ะ พอดีว่าไม่ได้อ่านเรื่องก่อนหน้านี้ของคุณหญิงไอรีน ที่เรียกคุณหญิงไอรีน เพราะเป็นหม่อมราชวงศ์หรือเรียกเพราะว่าแต่งงานกับคุณรามที่มียศเป็นท่านเจ้าคุณฯคะ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 10:26:02

ความคิดเห็นที่ 11 คุณกุลธิดาตอบมาแบบนี้ทำให้หลงรักคุณหญิงมากขึ้นค่ะ ส่วนตอนนี้มีตัวละครขึ้นมาใหม่ พันตรีซากาโมโต้ จะมาทำให้เรื่องนี้ดำเนินไปอย่างไร ไม่อยากจะคาดเดาแล้วล่ะค่ะ 555 รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 18:22:24

ความคิดเห็นที่ 12 เก็บไปก่อนนะคะ ไม่มีเวลาอ่าน จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 19:22:39

ความคิดเห็นที่ 13 เพิ่งเห็นค่ะว่ามาลงให้อ่าน ใหม่ หรือคะ เดี๋ยวขอเวลาตามอ่านก่อนนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 20:13:48

ความคิดเห็นที่ 14 ขอตอบคุณ Travel to the moon ก่อนนะคะ สามีไอรีน (นามเดิม - ราม) เป็นพันเอกก่อนต้องโทษค่ะ มีบรรดาศักดิ์เป็นพระยา ไอรีนก็เลยเป็นคุณหญิงตามบรรดาศักดิ์ของสามีค่ะ ให้กิฟต์ใครไม่ได้เพราะกิฟต์หมดแล้ว แต่อีกวันสองวันก็เมื่อขึ้นเดือนใหม่แล้วนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 54 00:06:58