ความคิดเห็นที่ 1 ตอบความคิดเห็นกระทู้ที่แล้วค่ะ >>> อรุสา (npuiy) <<< ขอบคุณคุณอรุสาที่มาอ่านค่ะ ดีใจที่ชอบนะคะ ^ ^ >>> ลูนาติก <<< โป๊ะเชะ ถูกต้องที่สุดเลยค่ะพี่หมอ ภูผาอยากเป็น 'กามนิต' ก็เพราะ 'วาสิฏฐี' นี่แหละ อิอิ >>> ดีแอน <<< มาตอนใหม่เลยโดยแซวตามระเบียบค่า ส่วนน่านน้ำก็โผล่มาให้เห็นแว่บๆ นะคะ ขอบคุณคุณดีแอนที่ติดตามค่ะ ถึงคนเขียน จะมาช้า แต่ก็พยายามจะลงต่อให้เรื่อยๆ นะคะ >>> Travel to the moon <<< ทั้งแผ่นฟ้า น่านน้ำ ผืนดิน รวมถึงภูผา มากันครบเลยค่ะในตอนใหม่นี้ ^^ >>> :::อาราเร่::: <<< 555 ก็นะ งานนี้ต้องตามใจคนเขียนนิดหนึ่งค่า >>> กุลธิดา (kdunagin) <<< อาจจะมีคู่แข่งคนอื่นโผล่มาก็ได้นะคะ แต่ภูผาไม่สนจริงๆ นั่นแหละค่ะ เขาค่อนข้าง มั่นใจในความสามารถตัวเองเสียด้วย คงไม่ เรียกว่าคู่แข่ง แต่อาจเป็นอุปสรรคซะมากกว่า >>> pormare <<< พี่ฟ้าน่าสงสารนิดหน่อย แต่ก็มีคนปลอบนะ หรือน้องปอจะอาสาทำหน้าที่นี้แทนดี อิอิ >>> นารีจำศีล <<< มาต่อแล้วนะคะพี่นุ้ย ^ ^ หนุ่มๆ เรื่องนี้เขาไม่ยอมน้อยหน้ากันหรอกค่ะ ขยันมาทำคะแนนกันเยอะ เกลี่ยๆ บทจนชัก สงสัยแล้วตกลงพระเอกนางเอกคือใครเนี่ย ความเด่นชักไม่มี เหอๆๆ ขอบคุณกิฟต์ด้วยนะคะ ขอบคุณคุณ npuiy, Travel to the moon, Setakan, นารีจำศีล, Friday Story, ลูนาติก, :::อาราเร่:::, kdunagin, แก้วกังไส, mimny, และคุณ pormare ค่า ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:28:16

ความคิดเห็นที่ 2   8.       “จะกลับเดี๋ยวนี้แหละพี่วัตร์.. อือ.. เพื่อนวาจะไปส่ง ไม่ต้องห่วงน่า วาไม่ใช่เด็กๆ แล้วซะหน่อย”   ชื่อที่ใช้แทนตัวบวกกับน้ำเสียงที่คุ้นหู แม้จะได้ยินเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ก็ทำให้ภูผาเหลียวหันไปมองยังต้นเสียง ซึ่งเขาก็ไม่ผิดหวัง เจ้าของประโยคคำพูดที่ได้ยินคือวาสิฏฐี น้องสาวเพื่อนของเขาจริงๆ   เขารีบควักเงินจ่ายค่ากาแฟร้อน ซึ่งเป็นเพียงกาแฟสำเร็จรูปชนิดทรีอินวัน แกะซองใส่ถ้วยกระดาษ กดน้ำร้อนที่ทางร้านมีให้ก็เป็นอันเสร็จ   กำลังจะหันหลังเดินกลับมาทักคนที่เขาเห็น แต่ก็ไม่ทันที่เจ้าตัวซึ่งเดินคุยโทรศัพท์ไม่สนใจมองทางจะเดินมาชนเขาเข้า ภูผาจำต้องรีบยกถ้วยกาแฟขึ้นสูงหลบร่างเล็กตรงหน้าทันที   “จะเดินชนผมอีกครั้งแล้วนะครับ”   “คุณภู!..” วาสิฏฐียกมืออีกข้างปิดไมค์โทรศัพท์มือถือแทบไม่ทัน   “วาจะเดินชนคนน่ะพี่วัตร์ แค่นี้ก่อนนะ เพื่อนมาแล้วด้วย ค่าๆ ไม่ต้องห่วง  บายค่ะ”   ก่อนจะรีบละล่ำละลัก อธิบายให้พี่ชายฟังไปทางโทรศัพท์โดยพูดไม่จริงไปบ้างเพื่อความสบายใจ (และสบายหู) ของตัวเอง   โชคดีแค่ไหนที่วัตรภูไม่ได้อยู่เห็นว่าจริงๆ แล้วเธอกำลังเดินชนกับคนรู้จักซ้ำยังทักเขาเสียงหลง วาสิฏฐีหวังเหลือเกินว่าเธอยกมือปิดไม่ให้เสียงเรียกชื่อซึ่งเป็นชื่อผู้ชายนั้นลอดเข้าไปในหูโทรศัพท์ให้พี่เธอได้ยินได้ทัน   “ขอโทษนะคะ วาซุ่มซ่ามอีกแล้ว” เธอหันกลับมาก้มหัวขอโทษภูผาหลังจากที่ปิดสายพี่ชายจอมหวงไปแล้ว   “ไม่เป็นไรครับ คุณวายังไม่ได้เดินชนผมสักหน่อย ผมหลบทัน” พ่อม่ายหนุ่มใหญ่ว่ายิ้มๆ สงสัยตัวเองว่าหากอยู่ใกล้หญิงสาวคนนี้ เขาคงต้องระมัดระวังตัวเองเพิ่มขึ้นอีกสักเท่าตัวเสียแล้วล่ะมั้ง   “เจอกันโดยบังเอิญอีกแล้วนะครับ” ชายหนุ่มฉีกยิ้มมากขึ้นไปอีก   “มาทำอะไรที่นี่ครับ(คะ)”   ทั้งภูผาและวาสิฏฐีถามคำถามนี้ขึ้นเกือบจะพร้อมกัน จึงหลุดหัวเราะเสียงดังออกมาด้วยกันทั้งคู่ แต่ก่อนจะมีบทสนทนาอะไรเพิ่มเติมของคนรู้จักมาเจอกัน ภูผาสังเกตเห็นว่าเขากับหญิงสาวยังยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน เรียกว่าเกือบจะขวางทางคนอื่น เขาจึงถามวาสิฏฐีว่าจะซื้อของอะไรหรือเปล่า ซึ่งเธอก็ยกหมากฝรั่งที่อยู่ในมือขึ้นให้เขาดูก่อนจะวางให้พนักงานคิดเงิน เสร็จเรียบร้อยจึงเดินตามชายหนุ่มซึ่งชวนเธอออกไปนั่งยังม้านั่งหินอ่อนเยื้องๆ ร้านสะดวกซื้อที่เธอและเขามองเห็นก่อนหน้านี้       “ตกลงคุณภูมาทำอะไรที่นี่คะ มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า”   วาสิฏฐีเลือกที่จะเป็นฝ่ายถามคำถามเดิมกับเขาก่อน ทันทีที่ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินที่ภูผาเชื้อเชิญให้เธอนั่งก่อนตามมารยาท     “เปล่าหรอกครับ ผมไม่ได้มาทำอะไรในโรงพยาบาลนี้ เพียงแต่ผ่านมาเลยแวะหากาแฟดื่มในร้านสะดวกซื้อนี้เฉยๆ”   เขาว่าพลาง ชูถ้วยกาแฟในมือประกอบ “คุณวาล่ะครับ ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลที่คุณทำงานนี่ครับ หรือว่ารับจ๊อบพิเศษที่โรงพยาบาลนี้อีกที่”   “วาไม่ได้มาทำงานพิเศษอะไรหรอกค่ะ มาเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลนี้ต่างหาก เพื่อนวาผ่าตัดไส้ติ่งค่ะ วากับเพื่อนอีกคนเลยมาเยี่ยม กำลังจะกลับแล้วล่ะ แต่เพื่อนวาลืมของเลยขึ้นไปเอา นั่นไงคะ เดินมานู้นแล้ว” หญิงสาวลุกขึ้นยืนโบกมือทันทีที่เห็นเพื่อนเดินจ้ำตรงมาหา   ภูผาอดยิ้มให้กับกิริยาของอีกฝ่ายไม่ได้ หากไม่รู้จากนายแพทย์ติสรณ์มาบ้างว่าน้องสาวเขาอายุเกือบจะสามสิบแล้ว ภูผาจะนึกว่าวาสิฏฐีอายุน้อยกว่าลูกชายคนโตของเขาเสียด้วยซ้ำ ทั้งรูปร่างหน้าตาที่ดูอ่อนวัยว่าอายุจริง และความไม่มีจริตจะกร้านอย่างผู้หญิงที่ผ่านโลก ผ่านวัยทำงานมาแล้วหลายปี ความเป็นธรรมชาติบวกกับรอยยิ้มกระจ่างแจ่มใสดูจริงใจนี่ก็ประทับใจเขาตั้งแต่วันแรกที่สังเกตเห็นจะกระทั่งถึงวันนี้       <มีต่อค่ะ> จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:33:07

ความคิดเห็นที่ 3   “ได้ของแล้วใช่ไหมอิน”   หญิงสาวถามทันทีที่เพื่อนเดินเข้ามาถึงตัว พออีกฝ่ายพยักหน้ารับ พร้อมทั้งส่งสายตาเหมือนมีคำถามถึงผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างตัว เธอก็นึกขึ้นได้ แนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน   “คุณภูผา เพื่อนพี่หมอติน่ะอิน พอดีมาเจอกันโดยบังเอิญ อินหรืออินทุอรค่ะคุณภู เพื่อนวา เป็นเภสัชกรเหมือนกัน”   เพื่อนสาวที่วาสิฏฐีแนะนำให้รู้จักก็ยกมือไหว้ภูผาทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายคงอายุมากกว่า และเขาก็รับไหว้เธอแทบจะทันทีเหมือนกัน   ภูผาเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายมีอะไรอยากจะพูดกับวาสิฏฐี เขาจึงคว้าถ้วยกาแฟขอตัวเดินหลบออกมาห่างๆ แต่ก็ไม่ได้ไกลจากที่ทั้งสองยืนอยู่นัก ยกกาแฟขึ้นจิบเหมือนไม่ได้สนใจฟังเรื่องที่พวกเธอกำลังพูด แต่เขาก็ได้ยินบทสนทนานั้นแทบจะทั้งหมด   “คุณแม่โทรมาจากที่บ้านน่ะวา บอกตาหนึ่งตัวร้อนไข้ขึ้น สงสัยอินจะไปส่งวาถึงบ้านไม่ได้แล้ว ทำยังไงดีล่ะ” อินทุอรเป็นเภสัชกรสาววัยเดียวกับวาสิฏฐี เธอเคยแต่งงานแต่ก็หย่าร้างกับสามีไปแล้ว หญิงสาวได้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกชายคนเดียว เวลาทำงานก็ให้มารดาช่วยเลี้ยง พอรู้ว่าลูกชายป่วยจึงเป็นกังวลค่อนข้างมาก   “อินไปส่งวาแถวท่ารถก็ได้ เดี๋ยววาเรียกรถกลับไปเอง รีบกลับไปดูลูกเถอะ” วาสิฏฐีเสนอ เธออาศัยติดรถเพื่อนมาก็คิดจะกลับกับเพื่อนซึ่งพักอยู่หอพักแถวที่ทำงานและจะกลับบ้านในช่วงสุดสัปดาห์ แต่เมื่ออีกฝ่ายมีเหตุทำให้ต้องกลับบ้านไม่ใช่ที่หอพักซึ่งสามารถแวะไปส่งเธอที่บ้านได้ วาสิฏฐีก็ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้เพื่อนแต่อย่างใด   “คุณอินกลับเลยก็ได้นะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงคุณวาหรอก เดี๋ยวผมไปส่งคุณวาที่บ้านให้เอง ยังไงผมก็ต้องกลับเข้ากรุงเทพฯ อยู่แล้ว แถมบ้านคุณวาผมก็รู้จักดี เคยไปส่งเขาแล้วด้วย”   จู่ๆ ภูผาก็เดินกลับเข้ามา เอ่ยอาสาพาวาสิฏฐีไปส่งบ้านให้เอง ซ้ำยังเอ่ยประโยคคำพูดเหมือนเขาสนิทสนมกับเจ้าตัวเป็นอย่างดี จนอินทุอรต้องหันกลับมามองหน้าคนเป็นเพื่อน ลอบยิ้มเมื่อมองเห็นสีหน้าแดงระเรื่อของคนตัวเล็ก แม้จะไม่ชัดเจนนักในช่วงเวลาที่ฟ้ามืดขนาดนี้และมีเพียงแค่แสงจากไฟนีออนไม่กี่ดวงหน้าร้านสะดวกซื้อรวมไปถึงลานจอดรถในโรงพยาบาล แต่ถ้าเป็นนงคราญ เพื่อนเภสัชกรอีกคนของพวกเธอมาเห็นท่าทางแบบนี้ของวาสิฏฐีแล้วล่ะก็ รับรองได้เลยว่าจะต้องเป็นข่าวเม้าท์ไปทั่วห้องยาแน่ๆ เผลอๆ อาจรู้ไปถึงหน่วยอื่นในโรงพยาบาลด้วยซ้ำ   โชคดีที่วันนี้อีกฝ่ายติดเวรและก็ไม่ได้สนิทสนมกับเพื่อนที่ต้องเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดไส้ติ่งฉุกเฉินคนนี้เท่ากับพวกเธอ จึงมีเพียงเธอกับวาสิฏฐีเท่านั้นที่แวะมาเยี่ยมเพื่อนด้วยกัน และอินทุอรก็ไม่ใช่คนช่างนินทา เธอเคยผ่านชีวิตครอบครัวที่แย่ๆ มาแล้ว รู้ดีว่าการโดนพูดถึงลับหลังไม่ว่าเรื่องดีหรือไม่ดี ไม่มีใครชอบใจทั้งนั้น เรื่องเพื่อนเธอจะมีคนรักหรือไม่ จะคบกับใครหรือเปล่า จึงไม่ใช่เรื่องที่อินทุอรจะเอาไปพูดต่อแน่นอนอยู่แล้ว   “งั้นอินฝากเพื่อนด้วยแล้วกันนะคะคุณภู อินไปก่อนนะวา เจอกันที่โรงพยาบาลพรุ่งนี้นะจ๊ะ” ในเมื่อเพื่อนเธอบอกแล้วว่ารู้จักผู้ชายคนนี้ และท่าทางเขาก็ดูสุภาพ การแต่งกายก็ดูดี รู้จักพี่ชายของอีกฝ่าย ซ้ำยังเคยไปส่งที่บ้านมาแล้ว ซึ่งเพื่อนเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรด้วย อินทุอรก็วางใจ คิดว่าย่อมดีกว่าการที่จะปล่อยให้เพื่อนเธอไปเรียกรถกลับเอง เป็นไหนๆ   ฝากฝังวาสิฏฐีกับชายหนุ่มเสร็จ คุณแม่ลูกหนึ่งก็ไม่รอให้เพื่อนเอ่ยแย้ง ขอตัวกลับออกไปก่อนทันที กว่าวาสิฏฐีจะตั้งสติได้ เพื่อนสาวเพียงคนเดียวที่มาด้วยกันก็จ้ำอ้าวไปถึงรถยนต์ส่วนตัวของตนเอง ขับออกไปเสียแล้ว เธอจึงต้องหันกลับมารับข้อเสนอของภูผาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไหนๆ ก็เคยให้เขาไปส่งบ้านครั้งหนึ่งแล้ว จะไปส่งเธออีกครั้ง ก็คงไม่เสียหายอะไรล่ะมั้ง   โชคดีที่วันนี้พี่วัตร์ของเธอออกไซต์งานต่างจังหวัดไม่กลับบ้าน ซึ่งถ้าไม่มีใครบอก เขาก็ไม่มีทางรู้ว่าคนที่ไปส่งเธอที่บ้านไม่ใช่อินทุอร คราวก่อนที่ภูผาอาสาไปส่งเธอ วาสิฏฐีก็เลี่ยงให้เขาจอดส่งเธอแค่ที่หน้าบ้านได้ วันนี้คงไม่จำเป็นต้องเสี่ยงหลบสายตาพี่ชายขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมให้คนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่นาน ไปมาหาสู่ตนเองที่บ้านได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรอกนะ       <มีต่อค่ะ> จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:36:49

ความคิดเห็นที่ 4   “คิดอะไรอยู่หรือเปล่าครับ”   ภูผาเห็นเภสัชกรสาวทำหน้าเหวอ ตกตะลึงกับการตัดสินใจของคนเป็นเพื่อน สักพักก็ปลงตก ถอนหายใจน้อยๆ ออกมาก่อนจะยอมตามเขาขึ้นมาบนรถแต่โดยดี นั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรเงียบๆ จู่ๆ ก็พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง แล้วก็ส่ายศีรษะไปมา ทั้งน่าขันและน่าสงสัยว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่พอกัน   “ก็คิดว่าไม่ยอมให้คุณภูไป..เอ้ย.. ป.. เปล่าค่ะ ไม่ได้คิดอะไร”   วาสิฏฐีเผลอตัว ตอบในสิ่งที่ตนเองกำลังคิด ก่อนจะปฏิเสธอีกฝ่ายแทบไม่ทัน   “หืม.. ไม่ยอมอะไรผม” ภูผาละสายตาจากการมองทาง เหลียวหันมองอีกฝ่ายก็เห็นเพียงเสี้ยวหน้าที่ก้มงุดหลบตาเขา แต่เพราะไม่สามารถละสายตานานๆ ได้จึงต้องหันกลับไปสนใจทางต่อทำให้ไม่รู้ว่าหญิงสาวข้างตัวเขินอายที่หลุดความเผลอเรอของตัวเองออกมาจนเกือบให้เขาจับได้ว่าเธอกำลังคิดถึงเรื่องของเขาอยู่นั่นแหละ   “ป.. เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรจริงๆ เอ่อ..คุณภูทำ..ที่ทำงาน บริษัทคุณภูอยู่แถวนี้หรือคะ”   วาสิฏฐีแสร้งทำเป็นซักถามชวนคุย กลบเกลื่อนอาการเขินอายของตัวเองกับอีกฝ่าย   “ถ้าที่ทำงานจริงๆ อยู่ในกรุงเทพฯ นั่นแหละครับ แต่พอขยายงาน สร้างโรงงานผลิตเพิ่มในพื้นที่เดิมไม่ได้ ต้องหาที่ใหม่ เลยมาได้ที่แถวนี้น่ะครับ”   “แล้วต้องลงมาดูโรงงานเองเลยหรือคะ” ถ้าจำไม่ผิด เธอได้ยินภูผาเล่าว่าเคยเป็นคนออกแบบจิวเวลรี่ให้ภูตะวัน แต่เขาก็เป็นหุ้นส่วนของที่นั่น ซึ่งก็น่าจะอยู่ในฐานะผู้บริหาร แล้วจะต้องมาดูโรงงานด้วยตนเองเลยอย่างนั้นหรือ..   “พอดีที่โรงงานมีปัญหาเรื่องการผลิตสินค้าน่ะครับ ผมเลยเข้ามาดู อืม..คุณวาชอบดูงานออกแบบเครื่องประดับใช่ไหมครับ ประมาณเดือนหน้าจะมีโชว์เครื่องเพชรของบริษัทอัญมณีไทย ซึ่งเป็นคู่ค้ากับบริษัทของผมเอง ผมได้บัตรเชิญมาสองใบ แต่ยังไม่มีใครไปเป็นเพื่อนเลย คุณวาว่างหรือเปล่าครับ สนใจไปดูโชว์ด้วยกัน..กับผมมั๊ยครับ”   ภูผาตอบคำถามอีกฝ่ายแค่คร่าวๆ ไม่ได้ลงรายละเอียดเพราะถือว่าเธอเป็นคนนอก แต่กลับชักชวนเธอไปงาน ที่นับได้ว่าจัดกันค่อนข้างเป็นการภายใน เชิญเพียงบริษัทคู่ค้าไม่กี่สิบราย ผู้สื่อข่าวก็อนุญาตให้เฉพาะสายเศรษฐกิจและสังคมเท่านั้น นักข่าวสายอื่นก็คงยากหากจะหาทางเข้างาน อย่าว่าแต่หาบัตรเชิญเผื่อบุคคลภายนอกเลย   “อะ..อะไรนะคะ”   วาสิฏฐีถึงกับพูดติดอ่างทันทีที่ได้ยินคำชวนแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของอีกฝ่าย   “ก็ไปดูโชว์เพชรด้วยกันไงครับ เน้นงานออกแบบทั้งจากอัญมณีไทยและภูตะวันเองด้วย”   งานแสดงครั้งนี้ก็เพื่อแถลงข่าวการร่วมหุ้นอย่างเป็นทางการระหว่างบริษัทของเขากับอัญมณีไทย (Thai Gems industrial Co.,Ltd.) ของชิดจันทร์ เป็นการแสดงศักยภาพของทั้งสองบริษัทกับบริษัทคู่ค้ารายอื่นๆ ฉะนั้นจึงไม่ใช่งานเปิดประมูลที่จะขายบัตรให้บุคคลภายนอกเข้าชมด้วยได้ คนที่ได้รับเชิญจะต้องเป็นบุคคลสำคัญหรือมีส่วนเกี่ยวข้องกับภูตะวันหรืออัญมณีไทยจริงๆ   ตอนแรกภูผาตั้งใจจะให้ยุพิน เลขาของเขาไปเป็นเพื่อน แต่เมื่อเขารู้ว่าน้องสาวของนายแพทย์ติสรณ์ชอบดูการออกแบบเครื่องประดับ เขาก็อยากจะอวดฝีมือการออกแบบของเขากับอีกฝ่าย อยากได้ยินคำพูดแสดงอาการชื่นชอบหรือแววตาชื่นชมงานที่เขาทำจากหญิงสาว มากกว่าจะได้รับจากคนอื่นใด   “ไปได้หรือเปล่าครับ งานนี้ผมขอยืมเครื่องเพชรชุด ‘Angel’ จากคุณกวินภพมาจัดโชว์ด้วย จริงๆ จะขอยืมตัว ต้นแบบที่ทำให้ผมออกแบบงานชิ้นนี้มาเป็นนางแบบด้วยแต่คุณกวินไม่ยอม ยังดีที่ยอมให้ยืมเครื่องเพชร”   “มีโชว์เพชรชุด ‘Angel’ ด้วยหรือคะ!” เภสัชกรสาวปิดบังน้ำเสียงตื้นเต้นไว้ไม่มิดแม้แต่น้อย   “เขาว่าคุณกวินหวงเครื่องเพชรชุดนี้มาก ให้คนออกแบบสำหรับภรรยาเขาโดยเฉพาะ คนที่เคยเห็นบอกว่าสวยมาก ทั้งสร้อยคอ แหวน ต่างหู เข้าชุดและเหมือนจะทำขึ้นเพื่อภรรยาคุณกวินเท่านั้น วาเพิ่งรู้ว่าคุณภูเป็นคนออกแบบเครื่องเพชรชุดนี้เอง”   วาสิฏฐีอยากเห็นเครื่องเพชรชุดนี้ตั้งแต่ได้ยินคนพูดหนาหูเมื่อปีก่อน พี่ชายเธอเล่าให้ฟังว่ากวินภพสั่งทำต่างหูซึ่งเข้าคู่กับสร้อยคอและแหวน มอบให้กับภรรยาในวันแสดงภาพเขียนของเขา ต่อมาคนที่ออกแบบเครื่องประดับที่ศิลปินหนุ่มสั่งทำให้ภรรยาก็ใช้ชื่อเครื่องเพชรชุดนี้ว่า ‘Angel’ ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับภาพเขียนที่กวินภพมอบให้ภรรยาเช่นกัน   นักสะสมหรือแม้แต่คนซึ่งชื่นชอบเครื่องเพชรพยายามขอซื้อต่อจากศิลปินหนุ่ม ให้ราคาแพงมหาศาลแค่ไหน แต่กวินภพก็ไม่คิดจะขายให้ใครทั้งนั้น หลายคนจึงทำได้เพียงแค่ชื่นชมยามเห็นอีกฝ่ายพาภรรยาออกงาน แต่ก็นานๆ ครั้งถึงจะได้เห็นคนทั้งคู่ออกงานสังคม โดยเฉพาะระยะหลังมานี่ที่ภรรยาเจ้าตัวซึ่งกำลังตั้งครรภ์ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มที จึงไม่มีใครเห็นทั้งคู่ออกงานร่วมกันอีกเลย   “ครับ ผมออกแบบให้พวกเขาเอง แต่แทบไม่มีโอกาสได้ชื่นชมเป็นเจ้าของสักวันครึ่งวันเลย คุณกวินเขาหวงของเขามาก ผมตื๊อตั้งนานกว่าจะขอยืมมาได้ ถ้าไม่ไปงานนี้ คงอีกนานล่ะครับกว่าจะได้เห็นคุณต้นน้ำใส่ออกงานอีก” ภูผายิ่งเพิ่มคำพูดโน้มน้าวใส่เข้าไปอีก เมื่อเห็นว่าหญิงสาวปิดบังความสนใจของตัวเองไม่ได้เลย   “แต่.. วาไม่แน่ใจว่าจะติดเวรหรือเปล่า” วาสิฏฐียังคงลังเล แต่ความอยากเห็นเครื่องเพชรชุดนี้เต็มๆ ตามีมากกว่า   “ไม่ต้องรีบร้อนให้คำตอบผมวันนี้ก็ได้นะครับ ไว้สัก..ประมาณอาทิตย์สองอาทิตย์หน้า คุณวาค่อยบอกผมอีกทีว่าไปได้หรือเปล่า” ระหว่างนี้ เขาก็คงแวะเวียนมาหา พอถึงเวลาก็น่าจะไม่ได้ยินคำตอบปฏิเสธจากอีกฝ่ายแล้ว     <มีต่อค่ะ> จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:42:33

ความคิดเห็นที่ 5   ภูผายอมรับกับใจตัวเองว่าเขาสนใจหญิงสาวจริงๆ วาสิฏฐีไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าอยากรู้จักเธอแค่ฉาบฉวยเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ผู้หญิงตัวเล็กๆ มองผ่านๆ แทบไม่สะดุดตาด้วยซ้ำ แต่พอได้รู้จัก ได้พูดคุย ภูผากลับอยากสนิทสนม อยากรู้จักเธอให้มากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่   เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เพิ่งจะริมีความรัก เขาผ่านชีวิตการแต่งงาน มีครอบครัว มีผู้หญิงที่เคยรักมาก่อน แม้คคนางค์จะตายจากไปแล้ว แต่เขาก็ยังรักเธออยู่ ภูผาไม่เคยคิดจะเอาใครมาแทนที่ภรรยาของเขา แต่เขาก็ไม่เคยคิดปิดกั้นตัวเองจากผู้หญิงคนไหน เพียงแต่เขายังไม่เจอใครจนกระทั่งได้มารู้จักกับวาสิฏฐี ซึ่งถ้านับดูแล้ว เขาเพิ่งจะได้พบกับหญิงสาวเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น แต่เธอทำให้เขารู้สึกราวกับจะกลับไปเป็นเด็กหนุ่มอีกครั้ง   “ถ้าคุณวาไม่รังเกียจว่าผมเป็นพ่อม่าย ผมจะแวะไปหา ไปกินข้าวหรือไปดูหนังฟังเพลงด้วยกันบ้าง พอจะได้ไหมครับ”   พอเขาขับรถมาจอดนิ่งสนิทหน้าบ้านที่เขาเคยมาส่งหญิงสาวแล้ว ไม่ทันปล่อยให้เธอลงจากรถ ภูผาก็เอ่ยความตั้งใจของตัวเองออกไปทันที   “คุณภู!” วาสิฏฐีเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงหลง   จู่ๆ เขาก็จู่โจมไม่ให้ตั้งตัว จะไม่ให้เธอตกใจได้อย่างไร   “คุณ..คุณจะ..”   “ถ้ายังหนุ่มกว่านี้ ผมจะบอกว่า ‘จีบ’ ครับ ผมกำลังจีบคุณวาอยู่ แต่ผมอายุขนาดนี้แล้วจะให้เหมือนหนุ่มจีบสาวก็คงเป็นไปไม่ได้ แต่อยากจะขอแค่โอกาส ให้คุณวาลองพิจารณา.. ลองคบกัน ทำความรู้จักกันให้มากขึ้นกว่านี้ คุณวาว่าพอจะเป็นไปได้ไหมครับ”   “วา.. วา.. วาเข้าบ้านก่อนดี..ดีกว่าค่ะ” ลูกอ้อนของพ่อม่ายลูกติดทำเอาเภสัชกรสาวแทบไปต่อไม่ได้ คว้าที่เปิดประตูรถยนต์ผิดๆ ถูกๆ ไม่กล้ามองสบสายตาอีกฝ่าย ซึ่งถ้าไม่ใช่เวลากลางคืนมีเพียงแสงของดวงไฟสลัว ภูผาคงได้เห็นใบหน้าเธอแดงก่ำจรดใบหูก็เป็นได้   “ถ้า..ถ้าคุณภูอยากฟังคำตอบ ค่อยโทรหาวาอีกทีแล้วกันนะคะ”   แต่ก่อนจะเปิดประตูรั้วแล้วทำสถิติเดินเข้าบ้านด้วยความเร็วติดจรวด วาสิฏฐีก็เปิดกระเป๋าถือ คว้านามบัตรยื่นส่งให้เขา ภูผาได้แต่ฉีกยิ้มกว้างมองตามหลังร่างเล็กจนกระทั่งลับหายเข้าไปในตัวบ้าน เขาถึงได้สตาร์ทเครื่องรถยนต์ เลี้ยวรถเพื่อหันกลับสู่บ้านตนเอง   พ่อม่ายหนุ่มไม่ได้ดีใจกับแค่เรื่องอีกฝ่ายส่งนามบัตรให้เขาหรอก แค่เบอร์โทรศัพท์เขามีหนทางหามาได้ด้วยตนเองอยู่แล้ว แต่ที่เธอเป็นฝ่ายให้เองโดยไม่เกี่ยงงอนมากกว่า เป็นการบอกให้รู้ว่า เจ้าตัวก็มีใจโน้มเอียงมาทางเขาเช่นกัน   ไม่ต้องรอจนถึงคราวหน้าหรือวันรุ่งขึ้นหรอก คืนนี้นี่แหละที่เขาจะใช้ความสามารถทำให้ได้รับคำตอบจากอีกฝ่าย และจะต้องเป็นคำตอบที่ทำให้เขาพึงพอใจที่สุดด้วย..   คุณหนีผมไม่ได้แล้วนะ คุณหนูวา..     <มีต่อค่ะ> จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 54 23:49:46

ความคิดเห็นที่ 6   เสียงผิวปากเป็นจังหวะเพลงลอดเข้ามาก่อนร่างสูงเก้งก้างแบบเด็กหนุ่มที่ยังโตไม่เต็มที่จะเดินมาถึงยังบริเวณโต๊ะอาหาร   ผืนดินใช้แขนข้างที่ยังดีของตนเอื้อมไปหยิบขนมปังแผ่นที่พี่ชายคนโตเตรียมไว้ให้ทุกคนสำหรับเป็นอาหารเช้าบนโต๊ะกินข้าว โดยที่ยังหนีบกระเป๋านักเรียนด้วยแขนข้างที่ยังคล้องอยู่ในผ้าคล้องไหล่ น่านน้ำเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของน้องชายจึงดึงกระเป๋าออกมาวางไว้บนเก้าอี้ให้ เขาถึงได้ทรุดตัวลงนั่งพร้อมทั้งส่งขนมปังเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ   “ไงไอ้เสือ.. เจ็บตัวขนาดนี้ยังอารมณ์ดีได้อีกนะเรา”   ภูผาลดหนังสือพิมพ์ที่กำลังเปิดอ่านลง เอ่ยพูดกับอีกฝ่าย เขาเคยชินกับความไม่เรียบร้อยของบุตรชายคนเล็ก แต่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเพราะรู้ว่าเดี๋ยวแผ่นฟ้าก็มาบ่นว่าน้องชายให้แทน   “นั่งกินดีๆ ไม่เป็นหรือไงเรา” ไม่ทันขาดคำ พี่ชายคนโตของน่านน้ำกับผืนดิน ก็เดินถือถ้วยกาแฟและแก้วนมมายืนส่งให้คนเป็นพ่อกับน้องชายคนเล็ก พร้อมด้วยเสียงบ่นอย่างที่ภูผาคิดไว้ไม่มีผิด   แต่คงเพราะเห็นว่าน้องชายยังเจ็บตัว ทำอะไรได้ไม่ถนัดเท่าไหร่ แผ่นฟ้าจึงไม่ได้บ่นว่าอะไรมากนัก แถมเวลานี้เขามีเรื่องอื่นของคนเป็นน้องมาเล่าให้พ่อและน้องชายอีกคนฟังมากกว่า   แผ่นฟ้ามองหน้าน้องเล็กยิ้มๆ อย่างที่เจ้าตัวเกิดอาการขนลุก ก่อนจะหันหน้าไปทางภูผา เอ่ยบอกถึงสาเหตุที่ผืนดินยังคงอารมณ์ดีได้ทั้งที่ก็เจ็บตัวให้คนเป็นพ่อฟัง   “จะไม่ให้อารมณ์ดีได้ยังไงล่ะครับพ่อ เล่นทำตัวเป็นฮีโร่อวดสาวซะขนาดนั้น เจ็บตัวแค่ไหนนายดินก็ยิ้มออก”   “เฮ้ย! พี่ฟ้า!!”   “ห๊า..!! จริงอะ”   ทั้งพ่อและลูกร้องเสียงหลงแทบจะพร้อมกัน เพียงแต่ต่างความรู้สึกกันออกไปเท่านั้น   “เรื่องจริงหรือพี่ฟ้า ผมนึกว่าเมื่อคืนพี่ฟ้าแกล้งอำผมเล่นเสียอีก” น่านน้ำถามพี่ชายยิ้มๆ ขำใบหูแดงๆ ของคนเป็นน้อง แผ่นฟ้าบอกเขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าผืนดินเข้าไปช่วยเพื่อนนักเรียนหญิงที่กำลังจะถูกทำร้าย แต่เขาก็คิดแค่ว่าเป็นแค่เพื่อนธรรมดาของน้องชายเขาเท่านั้น   “แสดงว่าสาวคนนี้ต้องน่ารักมากๆ แน่ๆ เลยใช่มั้ย เจ้าดินถึงได้ยอมเจ็บตัวได้แบบนี้”   ภูผาแกล้งถามลูกชายคนโตซึ่งรู้เหตุการณ์มากที่สุดอยู่คนเดียว เขาแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ตอนเห็นนายผืนดินทำตาหงายตาคว่ำค้อนปะหลับปะเหลือกให้เขากับพี่ชายของเจ้าตัว   “น่ารักสิครับคุณพ่อ หน้าตาจิ้มลิ้ม น่าเอ็นดู แต่ท่าทางโตขึ้นกว่านี้คงจะสวยมาก หนุ่มๆ ได้ตามจีบกันเป็นแถวแน่ๆ ไม่รีบตีตราจองก่อน ระวังจะเสียใจที่หลังนะน้องรัก”   ไม่ทันจบประโยคที่ความหมายเหมือนจะหวังดีแต่แท้จริงแล้วเจตนาพูดแซวน้องชายของแผ่นฟ้า เจ้าตัวก็นั่งนิ่งทนถูกรุมไม่ไหว ผืนดินคว้าแก้วนมขึ้นมาดื่มอั้กๆ ตามด้วยน้ำเปล่าอีกแก้วใหญ่ๆ เสร็จก็ลุกพรวด เอ่ยเสียงดังกลบเกลื่อนอาการที่บอกไม่ถูกว่าเขินอายหรือเสียหน้าที่โดยพี่ชายจับไต๋ได้กันแน่   “ดินอิ่มแล้ว ไปรอที่รถนะพ่อ กินเร็วๆ ล่ะ เดี๋ยวดินจะเข้าโรงเรียนสาย” พูดจบ นายน้องเล็กก็คว้ากระเป๋านักเรียน หันหลัง เดินกระแทกเท้า งอนป่องลดอายุตัวเองเหมือนทุกครั้งยามที่ถูกขัดใจ แต่ก็ทำให้พ่อและพี่ๆ หัวเราะกับท่าทีแบบนี้ของผืนดินได้อยู่เสมอ   <มีต่อค่ะ>  จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:01:09

ความคิดเห็นที่ 7   “เจ้าดินมันไวไฟเหมือนพ่อมันไม่มีผิด ฮ่าๆ..”   ภูผาหัวเราะ หันหน้ากลับมาทางลูกชายอีกสองคนที่เหลือ เอ่ยพูดทีเล่นทีจริงกับพวกเขา   “เราสองคนจะยอมน้อยหน้าน้องได้เหรอ รีบๆ หาแฟนกันได้แล้ว น้ำน่ะ..เพื่อนที่มหา’ลัย ชอบๆ หรือสนใจคนไหนเป็นพิเศษบ้างหรือยัง”   “ไม่มีคุณพ่อ..! ผมยังไม่คิดจะหาแฟนตอนนี้ อยากเรียนหนังสือให้จบก่อน”   เมื่อบิดาวกคำถามมาทางเขาโดยตรง น่านน้ำก็รีบปฏิเสธทันที สำหรับเขา เวลานี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการเรียน น่านน้ำไม่อยากให้พ่อและพี่ชายผิดหวังในตัวเขา แม้ภูผาจะไม่เคยกะเกณฑ์ว่าเขาต้องมีผลการเรียนดีเยี่ยม ไม่เคยแม้แต่จะบังคับด้วยซ้ำว่าลูกๆ จะต้องเรียนอะไร แต่น่านน้ำก็ยังอยากสร้างความภาคภูมิใจให้กับผู้เป็นพ่อและพี่ชายของเขา ถ้าเรื่องผู้หญิงทำให้เขาจะต้องไขว้เขว้ น่านน้ำก็ไม่อยากจะเกี่ยวข้องและใกล้ชิด ให้เขาต้องสูญเสียความตั้งใจของตัวเองไป   “อ้าว แล้วเพื่อนที่เคยมาที่บ้าน ไม่ใช่แฟนน้ำหรอกเหรอ”   ภูผาหันหน้าไปหาลูกชายคนโต ซึ่งก็ส่ายศีรษะแสดงความไม่รู้หรือไม่แน่ใจมากกว่าจะปฏิเสธแทนน้องชาย   “เมเป็นแค่เพื่อนผมเท่านั้นแหละครับ คุณพ่อถามพี่ฟ้าดีกว่า ผมว่าพี่ฟ้าแอบไปชอบสาวที่ไหนมาแล้วแน่ๆ วันก่อนกลับจากไปซื้อหนังสือ ก็เดินยิ้มหน้าบานเข้ามา อารมณ์ดีไม่ต่างจากนายดินวันนี้เลย”   ปกติน่านน้ำไม่ใช่คนช่างพูด ไม่ค่อยชอบล้อชอบแซวมากเท่าคนอื่นๆ ในบ้าน แต่เมื่อพูดหรือบอกอะไรขึ้นมาที เขามักทำให้ทุกคนอึ้งได้เสมอๆ เพราะความรู้จริงและช่างสังเกตของเขานั่นเอง   “เฮ้ย!.. ห๊า!!”   และหนนี้ก็เป็นการประสานเสียงของพ่อและลูกชายอีกครั้ง หากแต่เป็นลูกชายคนโต ไม่ใช่คนเล็กแบบเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา   “ม..ไม่ใช่นะครับพ่อ.. ก็..ก็แค่มองว่า.. เขาน่ารักเฉยๆ”   แผ่นฟ้าอ้อมแอ้มจะตอบปฏิเสธ แต่สายตาคาดคั้นของคนเป็นพ่อทำให้เขาต้องยอมรับ “แต่คงไม่ได้เจอเขาอีกแล้วล่ะ รู้จักแต่ชื่ออย่างเดียว เบอร์โทรติดต่อก็ไม่มี”   น้ำเสียงชายหนุ่มสลดลง เขาเจออีกฝ่ายอย่างบังเอิญ ไม่ทันได้สานต่อความสัมพันธ์ก็แยกย้ายกันออกไป แผ่นฟ้าเคยกลับไปที่ร้านยาที่เคยเจอกับวาสิฏฐีในครั้งแรก แต่ก็ไม่ได้เจอเธออีก เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้ทำงานที่ร้านนั้นแล้ว ไม่รู้ว่าเธอแค่รับพาร์ทไทม์เฉพาะบางวันให้กับที่ร้านนั่นเท่านั้น    “เอาน่า.. ถ้ามีวาสนาต่อกันก็คงได้เจอกันอีก”   ภูผาตบหลังบุตรชายคนโตเพื่อปลอบใจ ไม่ทันรู้สักนิดว่าผู้หญิงที่ลูกพูดถึงเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่เขาไปส่งถึงบ้านเมื่อคืน   “ป๋า..! เสร็จยัง!!”   คิดจะบอกเล่าให้ลูกๆ ฟังถึงเรื่องบางอย่าง เสียงตะโกนเรียกจากบุตรชายคนเล็กจากหน้าบ้านก็กลบปิดความคิดของเขาออกไปเสียก่อน “เจ้าดินมันเร่งพ่อใหญ่แล้ว พ่อไปส่งน้องก่อนแล้วกันนะ”   เมื่อลูกชายคนโตและคนกลางยกมือไหว้ลา ภูผาก็คว้าสูทและกระเป๋าทำงาน เดินออกไปทำหน้าที่เป็นสารถีส่งลูกชายคนเล็กไปเรียน ก่อนจะไปทำงานของเขาตามปกติ   พ่อม่ายหนุ่มใหญ่ตั้งใจจะบอกเรื่องที่เขาคิดจะคบหาผู้หญิงคนหนึ่งให้กับลูกๆ ฟัง เขาอยากรู้ว่าลูกชายทั้งสามคนจะคิดอย่างไร ถ้าหากว่าสักวันหนึ่งเขานึกอยากจะแต่งงานใหม่ขึ้นมา ถึงแม้ภูผาจะค่อนข้างแน่ใจว่าลูกๆ ย่อมยินดีกับเขาด้วย เขาก็ยังอยากถามความเห็นของทุกคนก่อนอยู่ดี   ซึ่งเมื่อถึงวันที่ภูผาได้บอกเรื่องนี้แก่ลูกๆ ของเขาจริงๆ ชายหนุ่มก็ไม่ได้ผิดหวังอย่างที่คิด ทุกคนดีใจที่จะได้เห็นคนเป็นพ่อมีความสุขอีกครั้ง โดยที่ภูผาไม่ทันรู้เลยว่าวันนั้นจะทำให้เขากลายเป็นคนที่เกือบจะทำร้ายความรู้สึกของลูกชายคนหนึ่งของเขาเอง            <จบตอนที่ 8> ติดตามตอนต่อไป...     พ่อภูของเราไม่รู้อะไรเสียเลยค่ะ และดูท่าจะไม่รู้ต่อไปอีกนานเสียด้วยล่ะคะ  ^ ^"  จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:03:59

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านไม่ทันขอเซฟเก็บไว้อ่านนะคะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 00:08:32

ความคิดเห็นที่ 9 ภูผาเล่นรุกแบบนี้วาสิษฐีก็เขินแย่ สงสัยว่าพ่อกับลูกจะผิดใจกันขนาดไหน แล้วพ่อจะยอมเสียสละเพื่อลูกหรือเปล่า คอยตอนต่อไปค่ะ อ้อ กิฟต์หมดแล้วค่ะ ต้องคอยเดือนหน้าถึงจะให้กิฟต์ได้ใหม่ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 02:49:00

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ใช่ใครเสียสละให้ใคร มันอยู่ที่คนกลางว่าหนูวาจะเลือกใครมากกว่านะผมว่า และตอนนี้คุณพ่อทำคะแนนทิ้งคุณลูกไปไกลแล้วด้วย แถมคุณลูกดีไม่ดีอาจจะอายุน้อยกว่าหนูวาก็ได้ เพราะหนูวาแกหน้าเด็ก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 11:02:02

ความคิดเห็นที่ 11 มีแนวโน้มว่าแผ่นฟ้าจะน่าสงสาร -*-  พ่อภูทำคะแนนนำไปซะไกลเชียว งั้นไปลุ้นน่านน้ำกับเมดีกว่า  ซะงั้น >< จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 11:39:18

ความคิดเห็นที่ 12 เฮ้อ พ่อภูไม่รู้ตัวจริงๆ ลุ้นคู่น้องเล็กดีกว่า น่าฮักขนาด ว่าแต่พี่เกดจะให้ปอปลอบพี่ฟ้าจริงหรือคะ สมัครด่วนแบบไม่มีค่าตัว เหอๆ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 18:43:47

ความคิดเห็นที่ 13 พ่อก้าวหน้าไปเยอะเลยนะ ลูกล่ะสู้ไม่สู้ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 54 18:18:25

ความคิดเห็นที่ 14 คุณพ่อทำดีมากค่ะ เชียร์คุณพ่อสุดใจ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 23:04:39