ความคิดเห็นที่ 1 ต้นเดือนสิงหาคม อากาศร้อนอบอ้าวสมกับเป็นฤดูฝน ท้องฟ้าไม่มีแดดมากนัก แต่ก็ไม่มีแม้แต่ลมที่จะช่วยให้จิตใจของเหล่านักศึกษาที่เตรียมสอบมิดเทอมจะเย็นสบายขึ้นได้เลยสักนิด บนม้านั่งที่วางกระจัดกระจายอยู่รอบๆภาควิชาวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ เต็มไปด้วยเหล่าเด็กหนุ่มเด็กสาวในชุดนักศึกษาที่ถูกต้องตรงตามระเบียบ ชุดนักศึกษาชายติดกระดุมเม็ดบนและผูกเนคไท ชุดนักศึกษาหญิงติดเข็มมหาวิทยาลัยเรียบร้อย และการที่แต่งตัวถูกต้องตรงตามระเบียบทุกประการนี่เอง ที่เป็นเหมือนเครื่องชี้บอกให้เห็นว่าพวกเขาเหล่านี้ยังเป็นแค่เด็กปี 1 เท่านั้น ท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปมา เสียงพลิกหน้ากระดาษดังคลอกับเสียงขีดเขียน เสียงซุบซิบปรึกษาแนวข้อสอบดังมาจากโต๊ะตัวนั้นตัวนี้ที่มีคนนั่งอยู่ตั้งแต่ 2-3 คนไปจนถึงหลายสิบคน และที่โต๊ะที่ตั้งอยู่บริเวณหน้าสระน้ำก็มีเด็กสาวสองคนที่กำลังนั่งจมอยู่ท่ามกลางกองหนังสือเช่นกัน “ข้อนี้เธอทำได้มั้ย?” เด็กสาวที่รวบผมมัดเป็นหางม้าถามขึ้นด้วยสีหน้าเหมือนคนกำลังท้องผูก ดวงตามองเขม่นใส่ข้อสอบเก่าปีล่าสุดอย่างกับคู่อาฆาต มันเหลือเวลาอีกแค่ 2 อาทิตย์ก็จะถึงวันสอบมิดเทอมแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอคนนี้จะยังไม่อาจญาติดีกับ Calculus 1 ได้เลย “ถ้าทำได้ ป่านนี้ฉันก็คงลุกขึ้นเต้นสวอนเลคไปนานแล้วล่ะ ปู” สาวผมสั้นตอบด้วยสีหน้าตึงเครียดไม่แพ้กัน มือที่จับดินสอแน่นขึ้นเช่นเดียวกับคิ้วที่ขมวดแล้วขมวดอีกจนแทบคลายไม่ออก บางทีการที่เธอกับปูกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันได้หลังจากที่รู้จักกันในรั้วมหาวิทยาลัยแค่ไม่กี่เดือนนั้น คงเป็นเพราะความไม่เก่งเอาเสียเลยในด้านวิชาคณิตศาสตร์ที่สูสีกันอย่างยากจะหาใครเทียบติด “แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ฟาง ใกล้สอบแล้วด้วย ยังจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง” เด็กสาวที่ถูกเรียกว่า ปู โอดครวญพลางซบหน้าลงกับกองชีทที่สกปรกด้วยรอยลบครั้งแล้วครั้งเล่า หวังเหลือเกินว่าความรู้จะสามารถออสโมซิสผ่านทางผิวหนังขึ้นมาได้ แต่น่าเสียดายที่มันคงเป็นไปไม่ได้... “ถึงจะเหลือเวลาอีกตั้ง 2 อาทิตย์ แต่พวกเราต้องสอบตั้ง 7 วิชาเลยนะ แถมแคลฯยังสอบเป็นวันแรกอีก เวลาก็ยิ่งน้อยสุดๆ” มันช่างเป็นความทุกข์ระทมของนักศึกษาทั้งมหาวิทยาลัย ไม่ใช่เพียงแค่สาขาวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์  ที่ต้องพบว่า พวกตนกำลังเผชิญกับภัยพิบัติที่มีชื่อว่า Calculus 1 อันเป็นวิชาบังคับของทุกสาขา กล่าวกันว่ามันเป็นวิชาในตำนานที่สามารถชี้ชะตาของนักศึกษาคนหนึ่งได้ หลายคนที่ต้องลิ้มรสกับเกรด D ตั้งแต่เทอมแรกที่เข้าเรียน หลายคนยิ่งกว่าที่จำเป็นต้องดรอปวิชานี้ทันทีหลังจากคะแนนมิดเทอมออกเพื่อป้องกัน F หลายคนกว่านั้นที่ต้องได้เห็นเกรดที่น่ารังเกียจที่สุดปรากฏอยู่บนใบแจ้งเกรดของตน และ F ที่แสนน่ารังเกียจตัวนั้นก็จะกลายมาเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้พวกเขาต้องถูกรีไทร์ จากสถิติที่ทางมหาวิทยาลัยรวบรวมไว้ พบว่า ทุกๆปีจะมีนักศึกษาประมาณ 30% ของทั้งมหาวิทยาลัยทำเรื่องขอดรอป Calculus 1 หลังจากที่รู้ผลสอบมิดเทอม ทั้งนี้อันเนื่องมาจากกฎของมหาวิทยาลัยที่อนุญาตให้นักศึกษาสามารถทำเรื่องขอดรอปวิชานั้นๆได้ภายใน 2 อาทิตย์หลังจากทราบผลสอบมิดเทอม หลังจากนั้นจะไม่อนุญาตให้มีการดรอปอีก ดังนั้นเองเพื่อเป็นการป้องกัน F บนใบแจ้งเกรด หลายคนที่ไม่แน่ใจว่าตนเองจะเอาชีวิตรอดได้จึงย่อมทำเรื่องดรอปเสียก่อน แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งที่จำนวนนักศึกษาที่ดรอปหลังมิดเทอมมีมากถึง 30% แต่เมื่อผลสอบไฟนอลออก ก็จะพบว่ามีนักศึกษาอีกถึง 20% ด้วยกันที่ติด F จากวิชานี้ และเมื่อ 2 ปีก่อนนี้เองที่อาจารย์ผู้ออกข้อสอบได้ทำสถิติสูงสุด ด้วยการทำให้นักศึกษาปี 1 ถึง 70% ของทั้งมหาวิทยาลัยสอบตกวิชา Calculus 1!! ในตอนนั้นมันกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต จนถึงกับอธิการยังต้องออกมาจัดการเรื่องวุ่นวายนี้ด้วยตัวเอง ปีนั้นนักศึกษาจึงได้รับอนุญาตให้ทำเรื่องดรอปหลังจากรู้ผลสอบไฟนอลแล้วเป็นกรณีพิเศษ และมันก็กลายเป็นอีกหน้าหนึ่งของเรื่องเล่าชวนสยองในรั้วมหาวิทยาลัย และในปีนี้ก็เป็นอีกปีที่จะต้องมีคนจำนวนหนึ่งต้องพานพบกับเรื่องราวสยองขวัญนั้น..!!? ปุณยวีร์ หรือ ปู ถอนใจเฮือกก่อนจะพบว่ามันไม่ใช่แค่เธอที่ถอนหายใจออกมาในเวลานั้น แต่มันรวมถึงเพื่อนสนิทอย่างฟาง และเพื่อนคนอื่นๆที่นั่งโต๊ะข้างเคียงที่ต่างก็มีสีหน้าของคนที่สิ้นหวังแล้วกับชีวิตไม่แพ้กัน นั่นก็เพราะว่า.... “เซตเป็นภาษาคณิตศาสตร์ ใช้แทนกลุ่มคน สิ่งของ หรือตัวเลข  ยูเนียนของเซต A และ B คือเซตที่ประกอบด้วยสมาชิกซึ่งเป็นสมาชิกของเซต A หรือ เซต B หรือของทั้งสองเซต เขียนแทนด้วย A U B   อินเตอร์เซคชั่นของเซต A และ B คือเซตที่ประกอบด้วยสมาชิกซึ่งเป็นสมาชิกทั้งในเซต A และ เซต B .....เรื่องแบบนี้ถึงรู้ไปก็ทำข้อสอบไม่ได้อยู่ดี!!” เสียงท่องตำรากลับกลายเป็นเสียงที่ดังจนแทบเป็นตะโกน มือเรียวกระแทกสันหนังสือแคลคูลัส 1 ลงกับโต๊ะดังปัง ถือโอกาสระบายความหงุดหงิดออกมาผ่านทางเสียงและการกระทำของตน..กับความอยุติธรรมที่ว่า เนื้อหาในหนังสือและแบบเรียนนั้นมักจะง่ายกว่าข้อสอบเสมอ “ก็นั่นน่ะสิ! ในหนังสือล่ะเขียนซะง่าย แต่ทีในข้อสอบเก่านี่ดันมีทั้งเซต ลิมิต อนุพันธ์ อะไรก็ไม่รู้ ของแบบนี้ใครมันจะไปทำได้!!” เด็กหนุ่มชื่อ แชมป์ ช่วยร่วมอุดมการณ์ด้วยการทุบโต๊ะดังโครมใหญ่ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงสูดปากจากความเจ็บ มือที่สะบัดเร่าๆแทบไม่ได้รับความเห็นใจจากเพื่อนๆที่ต่างก็กำลังกลัดกลุ้มใจในเรื่องเดียวกัน กับความจริงที่ว่าถ้ายังคงเป็นแบบนี้ต่อไปแล้วล่ะก็..พวกเขารวมแล้วกว่าสามสิบชีวิตคงได้จูงมือกันดรอปวิชานี้แน่ๆ “ทำไม่ได้ก็ต้องหาทางทำให้ได้”  ฟางว่าอย่างปลงตก  “อ.สุชาติไม่มีทางให้คะแนนนายแค่เพราะเขียนกลอนสรรเสริญครูบาอาจารย์ลงไปในกระดาษคำตอบแน่ ดีไม่ดีมีหวังอาจารย์จะเอามาอ่านประจานให้ฟังหน้าชั้นล่ะไม่ว่า” “อาจารย์ที่นี่จะโหดไปไหนเนี่ย” เด็กหนุ่มร้องโหยหวน มือยกขึ้นกุมขมับที่เริ่มปวดแปล๊บๆอย่างน่ากลัวไมเกรนกำเริบ ดูเหมือนว่าคะแนนสอบมิดเทอมเต็ม 45 คะแนนนี่จะดูได้มายากเย็นเสียเหลือเกิน “อาจารย์ไม่คิดจะให้ค่าน้ำหมึกพวกเรากันหน่อยรึไง โหดร้าย...” “ชู่ว! เบาๆหน่อย มีคนเดินมาโน่นแล้ว” ฟางรีบให้สัญญาณให้เหล่าเพื่อนๆที่ตั้งท่าจะนินทาอาจารย์ต่อต่างก็รีบงับปากลงอย่างทันท่วงที ทั้งหมดต่างหันมาก้มหน้าก้มตามองชีทบนโต๊ะด้วยท่าทางขยันเรียนสุดชีวิต แม้กระนั้นก็ยังอดไม่ได้ที่จะลอบปรายตามองไปยังคนที่กำลังเดินใกล้เข้ามา ก่อนที่ปูจะรีบก้มหน้าลงกระซิบถามลอดไรฟันอย่างสงสัย “นั่นใครน่ะ?” มันยากที่จะละเลยความอยากรู้ไปได้ ด้วยเพราะชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสะอาดตาที่กำลังเดินผ่านเข้ามาในคณะนั้น ให้อย่างไรก็ไม่มีทางจะเป็นนักศึกษาไปได้ หรือถ้าจะบอกว่าเขาคนนี้เป็นนักศึกษาปริญญาโท ก็ไม่น่าที่จะมีเด็กบางคนยกมือขึ้นไหว้ แต่ถ้าจะบอกว่าเป็นอาจารย์แล้วล่ะก็..นี่มันจะไม่หนุ่มไปหน่อยหรือ? “นั่น อ.จิรันดน์ ไงล่ะ” แอนกระซิบตอบพลางมองอาจารย์หนุ่มรูปหล่อด้วยสายตาเคลิ้มฝัน  “ปูไม่รู้จักสินะ อ.จิรันดน์เป็นอาจารย์พิเศษที่ทางคณะเชิญมาสอนวิชาคอมฯของพวกปี 4 แทนอ.สุกัญญาที่ลาคลอดน่ะ น่าอิจฉาพวกพี่ปี 4 จะตายได้อาจารย์หล่อๆแบบนี้มาสอนด้วย” “แล้วไม่ใช่แค่หล่ออย่างเดียวนะ” มินท์รีบบรรยายสรรพคุณต่อ “ได้ยินว่า อ.จิรันดน์เป็นศิษย์เก่าที่นี่แล้วพอเรียนจบก็ได้ทุนไปต่อปริญญาโทที่เยอรมัน เพิ่งจะสำเร็จการศึกษาแล้วกลับมาไทยได้ไม่กี่เดือนเท่านั้นเอง” ว่าจบก็ตามด้วยข้อมูลอีกมากมายของอาจารย์หนุ่มตั้งแต่อายุยี่สิบกว่าๆไปจนถึงสัดส่วน ฐานะทางบ้านที่จัดได้ว่าดีมาก ครอบครัวที่มีพ่อแม่กับน้องชายอีกหนึ่ง แล้วยังดีกรีความรู้..อย่างที่หากว่าเขาเป็นยาแก้ไอแล้ว สรรพคุณของอ.จิรันดน์ก็คงไม่ต่างไปจากยาที่มีราคาสูงมากจนยากจะหาได้ในท้องตลาด หรือก็คือเป็นสิ่งที่ไกลเกินเอื้อม แต่ในขณะเดียวกันก็ยังคงเป็นอาหารตาที่ดีอยู่นั่นเอง... “ถ้าสรรพคุณดีขนาดนี้ แสดงว่าพวกสาวๆในภาคเราก็ต้องตามตื๊ออาจารย์กันน่าดูเลยสิ” ปุณยวีร์ถามพลางพยายามยืดคอมองชายหนุ่มที่กำลังหยุดยืนตอบคำถามของนักศึกษาชั้นปี 4 แต่น่าแปลกที่แม้จะมีสายตาหลายต่อหลายคู่ลอบมองไปยังอาจารย์หนุ่ม แต่กลับแทบไม่มีสาวคนไหนเลยที่จะลุกขึ้นไปหาอาจารย์..ทั้งที่นานๆจะมีหล่อขนาดนี้ผ่านมาในภาคแท้ๆ “ไม่มีใครกล้าตื๊ออาจารย์หรอก” เพื่อนสาวตอบพลางส่ายหน้า “เหตุผลก็เพราะ...” คำพูดที่พลันหยุดลงแค่นั้น เมื่อเสียงซุบซิบจากสาวๆเรียกสายตาของอาจารย์ให้หันมามองแบบกราดผ่าน และเพียงแค่ได้มองสบกับดวงตาคมดุที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังกรอบแว่นสีใสคู่นั้น ดวงตาที่เหมือนจะสัญญาถึงการหักคะแนนความประพฤติแบบไม่ให้เหลือแม้แต่แต้มเดียวของอีกฝ่าย มันก็มากพอที่จะทำให้เหล่าคนช่างนินทาต่างก็รีบงับปากลงอย่างรวดเร็ว ไม่เว้นแม้แต่คนชอบอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านอย่างปุณยวีร์ ผู้เพียงแค่มองสบตากับอาจารย์เพียงแวบเดียว ก็รีบเบนสายตาหลบไปหานกหาไม้ทางอื่นทันที แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 54 14:39:37 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 54 14:38:33 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 54 14:37:22 จากคุณ : Mukkuk (Mukkuk) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 14:36:22

ความคิดเห็นที่ 2 “แน่อยู่แล้ว เห็นหล่อๆแบบนั้นโหดเอาเรื่องเลยนะ แถมได้ยินมาว่าเมื่อเดือนก่อนมีพี่ปี 3 คนนึงพยายามไปจีบอาจารย์ ก็เลยโดนสวดยับแถมหักคะแนนเรียบเลยล่ะ” “บรื๊อ! น่ากลัวจัง” ไหล่บางทำท่าสั่นสะท้านจากอาการขนลุกแบบเกินจริง รอยยิ้มใสๆประดับบนใบหน้าหมดจดของปุณยวีร์อย่างคนที่มีนิสัยร่าเริงอยู่เสมอ กระนั้นแล้วรอยยิ้มนั้นก็ยังต้องกลายเป็นยิ้มค้างไป เมื่อเพื่อนๆของเธอที่นั่งอยู่ตรงข้ามต่างก็ชะงักนิ่ง ก่อนจะตามด้วยเสียงกระซิบแผ่วหวิวราวแมงหวี่ “เฮ้ย..อ.จิรันดน์กำลังเดินมานี่แล้ว” ไวเท่าความคิด มือทุกข้างของคนรอบๆต่างก็คว้าหนังสือขึ้นมาทำท่าอ่านอย่างขะมักเขม้น จริงอยู่ว่าอ.จิรันดน์อาจจะไม่ใช่อาจารย์ที่สอนพวกเธอโดยตรง แต่ว่า..ภายใต้การจับจ้องจากดวงตาที่เข้มงวดถึงเพียงนั้น มันก็มากพอที่จะทำให้เหล่านักศึกษาต่างก็พร้อมใจที่จะทำตัวเป็นคนขยันขึ้นมาอีกนิด แน่นอนว่าปุณยวีร์ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น มือขาวๆรีบคว้าชีทขึ้นมาทำท่าอ่าน ในตำแหน่งที่เด็กสาวนั่งอยู่ซึ่งเป็นการนั่งหันหลังให้กับทางเดิน จึงย่อมไม่อาจเห็นว่าอาจารย์เดินผ่านไปแล้วหรือไม่ เธอจึงได้แต่ก้มหน้าลงมองตัวเลขที่น่าเวียนหัวในกระดาษ พร้อมกับรอคอยสัญญาณอะไรสักอย่างจากเพื่อนของเธอว่าคนคนนั้นเดินผ่านไปแล้ว ทว่า..น่าเสียดายที่ปุณยวีร์คงไม่มีทางที่จะได้รับสัญญาณนั้น นั่นเพราะ... “สวัสดีครับ นักศึกษา” เสียงนุ่มทุ้มพลันดังขึ้นอย่างที่ทำให้ร่างโปร่งถึงกับสะดุ้งสุดตัว ไม่จำเป็นที่ปุณยวีร์จะต้องหันไปดูก็ยังรู้ว่าเสียงนั้นดังมาจากข้างหลัง และเพียงแค่มองเงาที่ทอดยาวทับลงมาบนตัว..เธอก็รู้ว่าเขาคนนั้นไม่ใช่แค่ยืนอยู่แถวๆด้านหลัง แต่เป็นกำลังยืนอยู่ข้างหลังของเธอ..!? แต่ทำไมล่ะ? ความคิดวิ่งปราดอย่างรวดเร็ว ปุณยวีร์มั่นใจว่าเธอไม่ได้ทำอะไรให้เป็นที่สะดุดตาหรือระคายเคืองใจแก่ท่านอาจารย์ผู้นี้ เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้แอบมองเขามากไปกว่าที่สาวๆคนอื่นแอบมอง เธอมั่นใจว่าวันนี้เธอยังไม่ได้เผลอทำอะไรที่ผิดระเบียบจนถึงกับให้อาจารย์ต้องมาตักเตือน ก็ถ้าอย่างนั้นแล้วอ.จิรันดน์จะมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเธอทำไม? ท่ามกลางความคิดอันวุ่นวาย มือเรียวยาวเอื้อมเข้ามาดึงชีทออกจากมือของเด็กสาว มือข้างนั้นช่วยพลิกชีทที่อยู่ในสภาพกลับหัวกลับหางให้กลับมาอยู่ในทิศทางที่ถูกต้อง ก่อนจะส่งคืนให้แก่คนที่รับมันคืนมาด้วยอาการตัวแข็งทื่อ “เธอชื่อปุณยวีร์ ชื่อเล่นว่า ปู สินะ?” คำถามที่ทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้ง เวลานี้แม้จะยังอยู่ในสภาพนั่งหันหลังให้ หากปุณยวีร์ก็มั่นใจเต็มร้อยว่าอาจารย์กำลังเพ่งเล็งมาที่เธอ และยังเพ่งเล็งมามากพอที่จะรู้แม้แต่ชื่อของเธออีกด้วย!? ‘นี่เธอไปแอบก่อเรื่องอะไรมาน่ะ ปู?’ ฟางผู้ก้มหน้าลงจนแทบชิดกับโต๊ะทำปากพะงาบๆถามผู้เป็นเพื่อนที่หน้าซีดจนไม่รู้จะซีดมากกว่านี้ได้อย่างไร แต่น่าเสียดายที่ปุณยวีร์ก็ไม่มีคำตอบให้กับคำถามนี้เช่นกัน แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไง!? อย่างช้ามากถึงมากที่สุด เด็กสาวค่อยๆหันหน้ามาหาคนที่ยืนค้ำหัวเธออยู่ รอยยิ้มหวานแต่งแต้มบนริมฝีปากอย่างเต็มฝืน เมื่อจำต้องเอ่ยสารภาพความผิดเดียวที่เธอพอจะนึกออกออกมา “เอ้อ..อาทิตย์นี้หนูวิ่งข้ามถนนหน้าม.โดยไม่ขึ้นสะพานลอยแค่ 2 ครั้งเองนะคะ เพราะงั้นอาจารย์ช่วยอย่าหักคะแนน....” “ไม่ใช่เรื่องพวกนั้นหรอกน่า” จิรันดน์ขัดขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะทันได้สารภาพบาปจนจบ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นดูจะอ่อนแสงลงนิดหนึ่ง เมื่อมองมายังร่างบางที่มีท่าทางกระสับกระส่าย วงหน้าอ่อนเยาว์ไร้เครื่องสำอางพยายามที่จะฝืนยิ้มสู้ให้แก่เขา กระนั้นก็ยังแทบไม่อาจลบเลือนความไม่สบายใจบนสีหน้าได้แม้แต่น้อย และนั่นก็ทำให้อาจารย์หนุ่มกลับเป็นฝ่ายยิ้มออกมา ...เพราะเธอคนนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย... “ไม่ได้เจอกันเสียนานนะ..น้องปู” “หา!!?” ใครอ้ะ!!? ดวงตากลมโตกวาดมองตั้งแต่หัวลงมาจรดปลายเท้าของชายตรงหน้า ก่อนจะมองจากปลายรองเท้าสีดำผ่านกางเกงแสล็คเนื้อดีขึ้นไปถึงเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสะอาด แล้วหยุดอยู่ที่ใบหน้าของคนที่ทักทายเธอเหมือนรู้จักดีเสียเต็มประดา ทั้งๆที่เธอไม่เห็นจะจำเขาได้เลยสักนิด มั่วนิ่มเปล่าอะพี่? ถ้าคนตรงหน้าเป็นแค่เพื่อนหรืออย่างน้อยก็รุ่นพี่ ปุณยวีร์คงไม่ลังเลเลยที่จะถามคำถามนั้นออกไป แต่เพราะว่าคนตรงหน้าเป็นหนึ่งในอาจารย์ของภาควิชาที่เธอเรียนอยู่ และเพราะอย่างนั้นเด็กสาวจึงได้แต่พยายามหุบปากที่อ้าค้างเข้าหากัน ก่อนจะทักทายตอบเสมือนว่ารู้จัก “จริงด้วยสินะคะ อาจารย์ ไม่ได้เจอกันนานเลย” ร่างบางตอบทั้งรอยยิ้มหวาน มือยกขึ้นเกาหัวแกรกๆพยายามขุดความทรงจำขึ้นมาคิดว่าคนตรงหน้าคือใครกันแน่ หากน่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าจิรันดน์ก็จะรู้เช่นกันถึงการแกล้งเนียนตอบเสมือนว่าจำได้ของอีกฝ่าย... “ไม่ได้เจอกันหลายปีก็จำไม่ได้แล้วเหรอ น่าผิดหวังจังนะ น้องปู” อีกครั้งกับสรรพนามที่เรียกว่า ‘น้อง’ และถึงว่านี่จะเป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอถูกเรียกด้วยคำว่าน้องจากอีกฝ่าย แต่ไม่ว่าจะเป็นครั้งไหน มันก็ยังสั่นคลอนเส้นประสาทของปุณยวีร์ได้ทุกครั้ง กับการที่ต้องถูกอาจารย์เรียกหาเช่นนี้!? “เอ้อ....อาจารย์พอจะบอก...” “ได้สิ บอกได้อยู่แล้ว” มันเป็นอีกครั้งกับรอยยิ้มที่หาดูได้ยากของหนุ่มหล่อ แต่ในขณะเดียวกันสำหรับคนที่ยืนเผชิญหน้ากับคนที่ไม่ใช่แค่หนุ่มหล่อ แต่เป็นอาจารย์หนุ่มหล่อที่อาจจะกุมคะแนนเก็บของเธอไว้ในมือแล้ว ปุณยวีร์ก็พบว่าตนเองไม่สามารถที่จะเคลิ้มไปกับรอยยิ้มของเขาได้เลยสักนิด แน่ล่ะว่าโดยเฉพาะเมื่อเพื่อนร่วมภาคต่างก็กำลังแอบมองมาจากทุกทิศทุกทางแบบนี้!! “ตอนเธออายุ 5 ขวบ เธอตัดสินใจว่าการกินหนังสือจะทำให้เธอฉลาดขึ้น เพราะงั้นเธอก็เลยพยายามกินหนังสือวิชาสังคมลงไป โชคดีที่พี่มาช่วยชีวิตหนังสือสังคมเล่มนั้นทันก่อนที่เธอจะแทะหน้าปกขาด” “หา...!!?” “ตอนเธออายุ 7 ขวบ เธอมานอนค้างที่บ้านพี่ แล้วก็ทำให้พี่ติดอีสุกอีใสจากเธอ ก่อนพี่จะต้องสอบเข้ามัธยมประมาณ 1 อาทิตย์” “อะ..” “ตอนเธออายุ 8 ขวบ เธอต้องเข้าโรงพยาบาลไปผ่าตัดไส้ติ่ง แล้วเธอก็กลัวผีจนนอนร้องกรี๊ดๆทั้งคืน จนพวกพยาบาลตกใจนึกว่าไฟไหม้” “คะ...คุณคือ...” “แล้วปีที่พี่กำลังเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย เธอก็ตัดสินใจจะมาเล่นจุดประทัดปีใหม่ที่บ้าน จนบ้านพี่เกือบไฟไหม้ แถมหนังสือเตรียมสอบของพี่บางเล่มก็ปกเกรียมเพราะเธอขว้างประทัดไม่ดูตาม้าตาเรือ...” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถึงตรงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาก็ก้มลงมาหาเด็กสาวพร้อมด้วยรอยยิ้มจางๆ “ทีนี้..จำพี่ได้แล้วรึยัง น้องปู..” “พะ..พี่บอมบ์!!?” ปุณยวีร์เอ่ยนามที่แทบลืมเลือนไปจากความทรงจำด้วยระดับเสียงเดียวกับเวลาร้องขอความช่วยเหลือเมื่อเกิดเพลิงไหม้ มันเป็นสัญชาตญาณล้วนๆที่ทำให้เธอถลาเข้าไปฉุดแขนของอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะลากตัว ‘คนที่เธอเคยรู้จัก’ ออกไปจากที่นั่นทันที!! ทิ้งไว้แต่สายลม และฝุ่นที่ตลบขึ้นมาจากความเร็ว.... จากคุณ : Mukkuk (Mukkuk) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 14:44:25

ความคิดเห็นที่ 3 วิ่ง วิ่ง วิ่ง เธอต้องวิ่ง!! บนทางเดินที่ทอดยาวจากภาควิชาหนึ่งไปอีกภาควิชาหนึ่ง เด็กสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งด้วยความเร็วที่เหมือนมีปีศาจไล่ตาม และในความเป็นจริงแล้ว มันก็มีใครคนหนึ่งกำลังไล่ตามเธอมาจริงๆ นั่นเพราะมือของเด็กสาวที่คว้าจับข้อมือของชายหนุ่มไว้มั่น ก่อนจะใช้กำลังลากคนคนนี้ให้ตามมา..แม้ว่าเธอจะยังไม่รู้เลยก็ตามที ว่าควรจะไปวิ่งไปที่ไหน “พี่คงไม่ได้ขอมากไปใช่มั้ย ถ้าจะหวังว่าเธอจะไม่วิ่งพาพี่หนีเข้าไปในห้องน้ำหญิงแบบนางเอกหนังน่ะ?” จิรันดน์เอ่ยขึ้นลอยๆ ก่อนที่ผู้ถูกลากตัวจะกลับกลายเป็นฝ่ายลากตัวอีกฝ่ายไว้แทน ด้วยการหยุดยืนนิ่งเพื่อให้ปุณยวีร์ต้องพลอยชะงักเท้าไปด้วย “ถ้าอยากหาที่สงบๆคุยกันล่ะก็ ตามพี่มาดีกว่าน้องปู” ว่าทั้งรอยยิ้มอย่างที่ทำให้คนที่มีคดีความติดตัวกับอีกฝ่ายอยู่ถึงกับหนาวเยือก ข้อมือแกร่งบิดออกจากการเกาะกุมของเด็กสาวอย่างง่ายดาย เมื่อเลือกจะเป็นฝ่ายเดินนำหน้า โดยเชื่อเหลือเกินว่าน้องสาวร่วมโลกของเขาคนนี้จะต้องตามมา และปุณยวีร์ก็เดินตามมาอย่างว่าง่ายดังคาด ร่างโปร่งก้มหน้างุดพยายามไม่สนใจสายตาที่ลอบมองมาจากรอบข้าง เธอรู้เสียยิ่งกว่ารู้ว่าภายใน 1 วันเรื่องนี้จะกลายเป็นข่าวลือที่ปิดกันให้แซ่ดในภาค และภายใน 3 วันข่าวลือนี้ก็จะแตกแขนงออกไปในทางที่เหลือเชื่อมากขึ้น แต่ว่าสำหรับเธอในตอนนี้ก็ยังไม่มีกะใจจะห่วงเรื่องข่าวลือ มากไปกว่าห่วงเรื่องความปลอดภัยของชีวิตตนเอง นั่นเพราะ..แม้ว่าเธอกับเขาจะได้พบกันครั้งสุดท้ายเมื่อหลายปีมาแล้วก็ตาม แต่ว่าปุณยวีร์ก็ยังจำได้ดีว่าเธอกับเขาคนนี้..ไม่เคยเลยที่จะญาติดีกัน!? มันเป็นความสัมพันธ์ที่เริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน โดยไม่รู้ฟ้าสาปสวรรค์สร้างแต่อย่างใดจึงทำให้มีผู้หญิงสองคนที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาก ชวนพิศและวิยดารู้จักสนิทสนมกันแต่เด็กและเมื่อเติบโตขึ้นก็แต่งงานมีสามี และมีลูก โดยที่ความสนิทสนมนั้นก็ยังไม่เคยจะลดน้อยลง ชวนพิศแต่งงานกับนายแพทย์และมีลูกชายด้วยกัน 2 คน ขณะที่วิยดานั้นแต่งงานกับผู้จัดการโรงแรมแห่งหนึ่ง และมีลูกสาวเพียงคนเดียวที่อายุน้อยกว่าลูกชายทั้งสองของเพื่อนรักอยู่หลายขวบปี พวกเธอยังคงติดต่อสนิทสนมกัน และพาลูกๆมาแนะนำให้รู้จักกันและเล่นด้วยกันอยู่เสมอ สำหรับปุณยวีร์แล้ว...เมื่อจำความได้เธอก็รับรู้ว่ามีพี่ชายร่วมโลกอยู่ 2 คน คนหนึ่งชื่อว่า พี่บีม ซึ่งมีอายุมากกว่าเธอแค่ 3 ปีและยังรักสนุก ชอบก่อเรื่องวุ่นวายอย่างที่เข้ากับเธอได้ในทุกๆด้าน ขณะที่พี่บอมบ์นั้นอาจเป็นเพราะเขาอายุมากกว่าเธออยู่หลายปี จึงทำให้ภาพพจน์ของเขาในความทรงจำของเธอดูจะน่ากลัวอยู่มาก ทั้งนิสัยเงียบขรึม เอาจริงเอาจังแบบพี่ชายคนโต จึงทำให้เธอสนุกที่จะได้แอบหาเรื่องก่อกวนเขาอยู่เสมอ ปุณยวีร์ทุ่มเทเวลาในวัยเด็กไปกับการเล่นซนกับพี่ชายคนรอง และปณิธานที่จะก่อกวนพี่ชายคนโตในทุกวิถีทางที่เป็นไปได้ พวกเธอต่างก็สนิทสนมกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ หรือจะว่าไปแล้วจากเท่าที่เคยฟังจากแม่มา เหมือนว่าพี่บอมบ์อาจจะเคยแม้แต่เปลี่ยนผ้าอ้อมให้เธอด้วยซ้ำไป! จนกระทั่งโรงแรมได้เปิดสาขาใหม่ที่ต่างจังหวัดและพ่อของเธอถูกย้ายให้ไปประจำอยู่ที่นั่น แม่และเธอจึงได้ย้ายตามไปด้วย ภาพของพี่ชายทั้งสองที่มายืนส่งที่สถานีรถทัวร์คือภาพสุดท้ายที่ปุณยวีร์ได้เห็นพวกเขา แล้วหลังจากนั้นเส้นทางชีวิตของเขากับเธอก็ไม่เคยจะตัดผ่านกันอีกเลย แม้ว่าพวกผู้ใหญ่จะยังคงติดต่อกันอยู่ แต่สำหรับเด็กๆที่ต่างก็เริ่มเติบโตแล้ว บางครั้งเรื่องราวในวัยเยาว์ก็เป็นสิ่งที่ลืมเลือนได้ง่ายเหลือเกิน และถ้าเป็นไปได้ การลืมไปเลยนั้นก็อาจจะเป็นเรื่องดีที่สุด!! ปุณยวีร์กัดฟันกรอดเมื่อก้าวตามเข้าไปในห้องพักอาจารย์ที่ทางคณะจัดสรรแยกให้เป็นส่วนตัวห้องละคน แม้แต่อาจารย์พิเศษที่จะสอนแทนเพียงแค่ปีเดียวก็ยังได้รับห้องส่วนตัวเช่นกัน และในเวลานี้เธอกับเขาก็กำลังนั่งเผชิญหน้ากันโดยมีโต๊ะคั่นกลาง “อาจารย์...” “หืมม์? ตะกี้เรียกพี่ว่าไงนะ น้องปู?” จิรันดน์โคลงศีรษะน้อยๆ ก่อนจะแสร้งทำท่าเหมือนกำลังเงี่ยหูฟังใหม่ “...........พี่บอมบ์” “ผิดแล้ว อยู่ที่มหาวิทยาลัยต้องเรียกพี่ว่าอาจารย์สิ” งั้นแล้วเมื่อกี้นายขัดฉันทำไมล่ะยะ!! ถ้าดวงตาของปุณยวีร์สามารถพ่นไฟออกไปฆ่าคนได้ล่ะก็ ร่างของจิรันดน์ก็คงจะมอดไหม้จนไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่านไปนานแล้ว แต่เพราะดวงตาของเธอไม่อาจปล่อยไฟหรือลำแสงพิฆาตได้ สิ่งเดียวที่ปุณยวีร์มีจึงเป็นเพียงการมองผู้ชายที่กวนอย่างเหลือเชื่อด้วยสายตาอาฆาตเท่านั้น “ยังขี้โมโหเหมือนเดิมเลยนะเรา” จิรันดน์ว่าเสียงขัน มันช่างน่าสนุกสนานนักกับการได้เอาคืนเล็กๆน้อยๆจากยัยตัวแสบนี่ “พี่แค่อยากจะบอกว่าเวลาอยู่ที่มหาวิทยาลัย พี่กับเธอจะต้องปฏิบัติตัวเหมือนอาจารย์กับนักศึกษา แต่ถ้าอยู่นอกมหาวิทยาลัย พี่ก็อยากให้เธอเรียกพี่เหมือนแต่ก่อนนะ น้องปู” “งั้นมันก็คงจะสายไปแล้วล่ะค่ะ!” ปุณยวีร์แดกดันใส่อย่างอดไม่ได้ “ในเมื่ออาจารย์เล่นทักทายซะโจ่งแจ้งแบบนั้น ป่านนี้ใครต่อใครคงเอาไปลือให้ทั่วกันแล้ว” “ถ้าพูดอย่างงั้นแสดงว่าคุณยังไม่เข้าใจนะครับ นักศึกษา” รอยยิ้มบางปรากฏบนมุมปากได้รูป มันเป็นรอยยิ้มของคนที่ถือไพ่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด “ถึงเด็กในภาคจะเอาไปลือกันสักแค่ไหน แต่จะไม่มีแม้แต่คนเดียวที่กล้ามาลือต่อหน้าผม แต่ไม่ใช่ต่อหน้าคุณ..” ถ้าเอากำปั้นชกหน้าอาจารย์แล้วไม่สอบตก ปุณยวีร์กล้าสาบานต่อพระเจ้าว่าเธอจะซัดเขาให้น่วมเสียเดี๋ยวนี้  เพราะประโยคที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสนั่นมันบอกชัดว่าเขาอาจรู้ผลกระทบของสิ่งที่ตนเองทำมาตั้งแต่ต้นแล้วก็เป็นได้ แน่ล่ะว่าจะไม่มีนักศึกษาคนไหนกล้าเอาข่าวลือไร้สาระนี้ไปพูดให้อาจารย์ได้ยิน แล้วมันก็แน่นอนพอกันที่หลังจากวันนี้ไป เธอจะต้องทนกับข่าวลือที่จะซัดใส่เข้ามายิ่งกว่าน้ำป่า และถ้าลางสังหรณ์ในแง่ร้ายที่สุดเป็นจริงแล้วล่ะก็ สิ่งที่เธอต้องตั้งรับอาจไม่ใช่แค่ข่าวลือ แต่อาจเป็นสายตาทิ่มแทงจากเหล่าสาวๆที่หมายปองหนุ่มหล่อด้วยนี่สิ “ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ล่ะก็..หลังจากนี้ฉันจะไม่แอบมองหนุ่มหล่อที่ไหนอีกเลย..” ปุณยวีร์ว่าด้วยเสียงเกือบสะอื้น ใครเล่าจะคาดว่าการเผลอสบตากับหนุ่มหล่อเพียงแวบเดียว จะนำมาซึ่งสารพัดเรื่องวิบัติแบบนี้ “ขอบคุณนะครับที่ชมพี่ตรงๆ” นิ้วเรียวขยับแว่นน้อยๆ พลางมองมายังคนที่ทำท่าเหมือนจะทรุดลงตรงหน้า “ทีนี้ก็มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมพี่ถึงรู้ว่าเธอมาเข้าเรียนที่นี่” “ปูไม่เห็นอยากจะรู้เลย” ร่างบางสะบัดหน้าไปอีกทางอย่างหงุดหงิด ลืมตัวโดยสิ้นเชิงว่าเผลอใช้ชื่อเล่นเรียกแทนตนเองกับเขาอย่างเมื่อหลายปีก่อน “อย่างพี่บอมบ์ก็คงแค่เผอิญเห็นปูเข้า เลยเดินมาหาเรื่องล่ะมั้ง” “เปล่า พี่รู้ว่าเธอมาเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอมแล้ว” ร่างสูงตอบทั้งรอยยิ้ม “คุณอาวิยดาเป็นคนบอกน่ะ” “แม่บอก???” ปุณยวีร์หันหน้ากลับมาหาอย่างงุนงง ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองพี่ชายร่วมโลกของเธออย่างไม่เข้าใจเลยสักนิด “ทำไมแม่ปูถึงต้องโทรมาบอกพี่บอมบ์ด้วยล่ะว่าปูเรียนที่นี่?” “อืมม์..ขอพี่ลองทบทวนดูสักนิดนะ เธอที่ไม่เคยไปพ้นแถวบ้านตัวเองได้โดยไม่หลงทาง เธอที่อาศัยอยู่แต่ในต่างจังหวัดมาหลายปี และเธอที่ตอนนี้เข้ามาเช่าหอพักอยู่ในกรุงเทพตามลำพัง...พี่ก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมคุณอาวิยดาถึงได้เป็นห่วงลูกสาวคนเดียว จนถึงกับต้องโทรมาฝากให้พี่ช่วยดูแลน่ะ” ถ้าก่อนหน้านี้คำพูดที่จิรันดน์เอ่ยออกมาคือการฮุคซ้ายแบบเต็มเหนี่ยว ประโยคเมื่อครู่ก็ไม่ต่างไปจากการฮุคขวาตามด้วยอัดเข้ากลางลำตัว ปุณยวีร์พยายามตั้งการ์ดขึ้นรับ แต่น่าเสียดายที่เวลาหลายปีที่เธอไม่ได้พบกับเขาและสถานะอาจารย์กับนักศึกษาในเวลานี้ ดูจะทำให้เธอกลับไร้หนทางสู้โดยสิ้นเชิง ร่างบางเม้มปากแน่น ไม่จำเป็นต้องให้อีกฝ่ายบอก ปุณยวีร์ก็รู้ว่าพี่ชายของเธอคนนี้ยังไม่ลืมความแค้นแต่เก่าก่อน ตอนที่เธอยังเด็กและถือปณิธานหลักในชีวิตคือการทำให้ชีวิตของจิรันดน์วุ่นวายให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอเคยแม้แต่แอบทำอาหารให้กินจนอีกฝ่ายอาหารเป็นพิษมาแล้ว และในเวลานี้ดูเหมือนว่าอายุที่มากขึ้นจะไม่ทำให้เขาคนนี้ใจกว้าง แล้วลืมเลือนอดีตนั่นไปเสียเลย “อย่าห่วง พี่ไม่ได้คิดแค้นเรื่องเมื่อก่อนอะไรนั่นหรอก” โกหก!! ปุณยวีร์เถียงกลับอยู่ในใจ ให้อีกฝ่ายอมพระทั้งวัดมาพูด เธอก็ไม่มีทางเชื่อคำพูดนี้เด็ดขาด!! “เอาเป็นว่าปูรู้แล้วว่าพี่บอมบ์ทำงานอยู่ที่นี่ ถ้าพี่บอมบ์ไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ปูก็จะไปล่ะ” เด็กสาวตัดสินใจลุกขึ้นยืนอย่างหมายจะจบการสนทนาลงแค่นั้น “แล้วก็ถ้าเป็นไปได้ ไม่ต้องมาทักปูอีกจะดีมากเลยค่ะ ปูยังไม่อยากกลายเป็นขี้ปากชาวบ้านหรอกนะ” “เห็นทีจะไม่ได้น่ะสิ” ร่างสูงค้านทั้งรอยยิ้ม ดวงตาภายใต้กรอบแว่นทอประกายขบขันอย่างที่ทำให้เด็กสาวยิ่งนึกถึงอันตราย “คุณอาวิยดารู้เรื่องที่น้องปูอ่อนวิชาคณิตศาสตร์ดี ก็เลยฝากให้พี่ช่วยติววิชาแคลคูลัสให้น้องปูด้วย แล้วการที่พี่จะติวหนังสือให้ มันก็คงยากที่จะไม่ทักน้องปูอีกน่ะนะ” โธ่!! แม่นะแม่..!! เด็กสาวกรีดเสียงร้องอยู่ในใจ แก้มนวลขึ้นสีเรื่อจากความอายที่ถูกคนที่เธอไม่อยากให้รู้จุดอ่อนของเธอที่สุด มารู้ว่าเธอนั้นอ่อนวิชาแคลคูลัสแค่ไหน  จริงอยู่ว่าแม่อาจจะหวังดี และจริงยิ่งกว่าว่าเธออาจจำเป็นที่จะต้องได้รับการช่วยเหลือในวิชานี้อย่างเร่งด่วน แต่ว่า... “แล้วทำไมปูถึงต้องให้พี่บอมบ์มาช่วยติวแคลให้ด้วยไม่ทราบ ทำยังกับว่ามีพี่บอมบ์มาติวแล้ว ปูจะสอบได้เกรดดีๆอย่างนั้นแหละ” ปุณยวีร์แกล้งทำเสียงดูหมิ่น “นั่นสินะ อย่างน้อยพี่ก็หวังว่าเธอจะเคยเรียนเกี่ยวกับพื้นฐานของวิชานี้มาบ้างเหมือนกัน” จิรันดน์เอ่ยทั้งยิ้มละไม “สมมุติว่า พี่คือเซตของคนที่ได้เกรด A วิชาแคลคูลัสทุกเทอม และเธอคือเซตของคนที่ทำเทสต์ย่อยแคล 1 เมื่อวันก่อนได้แค่ 2 คะแนนจากเต็ม 30 ไม่ลองคิดดูบ้างเหรอว่าถ้าเราเอาสองเซตนี้มายูเนียนกัน เราก็อาจจะได้เซตของคนที่ไม่สอบตกแคล 1 นะ” คำพูดที่เชือดกันนิ่มๆมากพอจะทำให้ปุณยวีร์ถึงกับหน้าร้อนผ่าว ไม่อยากแม้แต่จะถามด้วยซ้ำว่าเขาไปรู้มาได้ยังไงถึงคะแนนเทสต์ย่อยที่แสนน่าอับอายของเธอ คะแนนอันสุดแสนอัปยศอย่างที่เธอไม่คิดแม้แต่จะบอกให้เพื่อนสนิทอย่างฟางได้รู้ด้วยซ้ำ “ทำไมใช้แค่ยูเนียนล่ะคะ ไม่ใช้อินเตอร์เซคไปเลยล่ะ พี่บอมบ์!” เด็กสาวประชดกลับเท่าที่ภูมิความรู้วิชาคณิตศาสตร์จะพอมีเหลือ แต่บางทีการโต้เถียงกลับนั้นก็อาจจะไม่ได้อะไรเลยนอกจากความโกรธที่มากกว่าเดิม “ไม่ได้หรอก ก็ถ้าใช้ความสัมพันธ์แบบอินเตอร์เซคล่ะก็..พี่กับน้องปูก็ไม่มีทางจะได้มาอยู่เซตเดียวกันแน่” ...เพราะพี่กับเธอไม่มีอะไรเหมือนกันเลย... เสียงนุ่มทุ้มกับวงหน้าหล่อเหลาที่กำลังแย้มรอยยิ้มบางๆ มากพอจะทำให้มือของปุณยวีร์คันยุบยิบด้วยความรู้สึกที่อยากจะปล่อยหมัดขวาออกไป มีหรือที่เธอจะไม่รู้ถึงนัยของคำพูดนั้น..การที่เขากับเธออินเตอร์เซคชั่นกันแล้วไม่มีเซตใหม่เกิดขึ้น มันก็หมายความว่า...พี่ไม่ได้โง่วิชาแคลคูลัสเหมือนเธอเลยสักนิด.. ปัง!! จากหมัดที่อยากจะปล่อยกลับกลายเป็นฝ่ามือที่ทาบลงกับโต๊ะทำงานอย่างรุนแรง เมื่อเด็กสาวโน้มตัวลงมาหาพี่ชายผู้แสนจะเจ้าคิดเจ้าแค้นตรงหน้า “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ! ถึงไม่มีพี่บอมบ์มาติวให้ ปูก็สอบผ่านได้อยู่แล้ว!!” “แน่ใจเหรอ?” “แน่ใจสิคะ!” ไม่ว่าเปล่าแต่ยังตามด้วยกำปั้นที่ทุบลงกับโต๊ะแรงๆอย่างหงุดหงิด ให้ชายหนุ่มมองไล่จากกำปั้นน้อยๆที่แสดงอาการคุกคามเขา ไปยังวงหน้าใสๆที่เต็มไปด้วยความโกรธนั่น แล้วจิรันดน์ก็พบว่ามันยากที่จะห้ามรอยยิ้มของตนไว้ได้ “งั้นก็ได้ มิดเทอมคราวนี้พี่จะปล่อยให้เธอลองทำด้วยตัวเองไปก่อน” น่าแปลกที่ชายหนุ่มกลับยอมถอยให้อย่างง่ายดายเกินคาด เมื่อก้มลงหยิบหนังสือแคลคูลัสเบื้องต้นขึ้นมา ก่อนจะเลื่อนส่งให้อีกฝ่าย “จำไว้ว่าพื้นฐานเบื้องต้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด พยายามเข้าแล้วกันนะ น้องปู ไม่อย่างนั้นหลังมิดเทอม..พี่ก็คงต้องไปติวเธอด้วยตัวเองแล้ว” “รับรองว่าปูไม่ต้องพึ่งพี่บอมบ์แน่ค่ะ!” มันเป็นชั่วขณะที่ดวงตาสองคู่มองสบกัน คู่หนึ่งเต็มไปด้วยความดื้อดึงเชื่อมั่น ขณะที่อีกคู่หนึ่งกลับเต็มไปด้วยความขบขันและแน่ล่ะ..ว่าความเชื่อมั่นที่มากพอจะไม่แพ้กันกับคู่อริในวัยเด็ก “...แล้วพี่จะรอดูนะ น้องปู!” จากคุณ : Mukkuk (Mukkuk) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 14:47:40

ความคิดเห็นที่ 4 (ติดตามอ่านต่อตอนหน้าค่า ^^) จากคุณ : Mukkuk (Mukkuk) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 14:50:19

ความคิดเห็นที่ 5 555+ แม้จะงงอยู่บ้าง (เพราะไม่เก่งเลขเหมือนนางเอก) แต่ก็จะลองทำความเข้าใจดูนะคะ อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 16:45:08

ความคิดเห็นที่ 6 555+ พี่บอมบ์ ยูเนี่ยน น้องปู ----> ได้เซทใหม่ที่เป็นพิ้นที่ของทั้งสองคนรวมกัน เค้าว่าเป็นเซทธรรมชาติของโลกใบนี้ที่จะมีทั้งคนเก่งและคนเกือบสอบตกอยู่รวมกัน ชอบๆ ต่อเรื่อยๆ นา... #5 มาเจอคุณนูทู้นี้ด้วย แสดงว่าชอบแคลเหมือนกัน 555 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 19:20:37

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาเพราะรัก Calculus ค่ะ อันที่จริงรัก Math ทุกแขนงเลย อันที่จริงการอยู่ร่วมกันของคนเราควรเอามายูเนี่ยนกันนะคะ สิ่งที่เราเหมือนกัน ก็มารวมกัน สิ่งที่ต่างกัน ก็อยู่ร่วมกันได้โดยไม่แตกแยก แต่เดี๋ยวนี้เจอแต่การอินเทอเซค กันทั้งนั้น ปล. หลงรักอาจารย์บอมบ์เข้าเต็มเปา นึกถึงตอนเป็นนิสิต 555 ตอนเรียนจ้องหน้าอาจารย์อย่างเดียว จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 19:50:42

ความคิดเห็นที่ 8 วิจารณ์ไม่เป็น อ่อนคำนวณอีกตะหาก แต่เรื่องน่ารักค่ะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 54 22:24:16

ความคิดเห็นที่ 9 คุณกีวี่ก็ชอบแคลเหมือนกันเหรอคะ อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 54 10:03:23

ความคิดเห็นที่ 10 ใช่ชอบ แคล ...555+ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 54 19:26:22 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 21:23:39

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านไม่จบค่ะ อ่านไปหน่อยเดียวก็สงสัยขึ้นมาเสียก่อน อย่างแรก โดยปกติหลังสอบมิดเทอมสองสัปดาห์ น่าจะเรียกว่าถอนรายวิชาค่ะ withdraw drop นั้น คือการลดรายวิชา โดยปกติจะต้องทำก่อนสอบมิดเทอม ไม่สามารถทำอะไรเป็นกรณีให้วิชาหนึ่งวิชาใดได้โดยเฉพาะหรอกค่ะ อย่างที่สอง แคลคูลัสนี่เรียนเซ็ตจริงๆ หรือคะ ถ้าจะต้องเรียนแคลคูลัส น่าจะเป็นสายวิทยาศาสตร์ เซ็ตนี่ น่าจะเรียนตั้งแต่มัธยมแล้วไหม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 54 23:52:03