หนุ่มไม้ขวดกับสาวไม้ดอก ตอนที่ 1

ยามบ่ายแก่ๆเจิดจ้ากลางเดือนเมษายน ยิ่งอยู่ในห้องปลอดเชื้อที่ปิดทึบทุกด้านยิ่งร้อนมากขึ้นเป็นเท่าตัว เอกรัตน์กำลังสาละวนอยู่กับการฉีดแอลกอฮอล์ใส่ขวดน้ำกลั่นที่เพิ่งผ่านการนึ่งฆ่าเชื้อเสร็จ ขวดโหลเล็กๆขนาดเหมาะมือถูกแกะออกจากถุงพลาสติกชื้นแฉะเพื่อฉีดฆ่าเชื้ออีกครั้งก่อนถูกหย่อนลงชั้นวางขวดน้ำกลั้น กลิ่นแอลกอฮอล์ 70% บวกกับความร้อนทำให้เขาอยากออกไปจากห้องนี้เร็วๆ

“ไปเดี๋ยวนี้ละดัมมี่” เอกรัตน์ร้องเพราะหมาที่เลี้ยงไว้ตะกุยประตูดังสนั่นด้วยความที่อยากเล่นด้วย ก่อนเลื่อนประตูปิดเขาเกือบลืมกดเปิดสวิตช์หลอดยูวีฆ่าเชื้อเสียแล้ว เมื่อเช้าเจ้าดัมมี่เล็ดลอดผ่านประตูสองชั้นมาถึงหน้าห้องปลอดเชื้อได้ หากงานเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อของลูกค้าเสียหายคงลำบากแย่

ชายหนุ่มเดินผ่านประตูอีกบานที่ใช้กันไม่ให้หมาน้อยเล็ดลอดเข้าไปส่วนสำคัญได้แล้วก็เปิดประตูหน้าให้หมาน้อยพันธุ์ผสมของเขาเข้ามาวิ่งเล่นบนพื้นกระเบื้องเย็นๆ เจ้าดัมมี่เป็นหมาพันทางที่ผสมกันในหมู่คอกเกอร์สปาเนียล ขนสีดำหยิกทั่วตัวและหูยาวๆน่าจับทำให้เขาอดอุ้มมากอดไว้ไม่ได้  

“ร้อนๆแบบนี้เรามาอาบน้ำกันดีกว่า จะได้เช็ดหูด้วยเดี๋ยวหูเน่า” เอกรัตน์ลูบหัวสัตว์เลี้ยงแสนรักเบาๆในขณะที่หมาน้อยพยายามหนีลงมาแต่ไม่สำเร็จ ลานหน้าบ้านเป็นพื้นปูนเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้และดอกไม้นานาชนิด ต้นไม้บางกระถางจึงกลายเป็นที่ลับคมเขี้ยวของหมาน้อยโดยปริยาย

“เอก กล้วยไม้ที่พ่อฝากไปลงขวดปลูกตาได้หรือยัง” สาวน้อยร้านขายต้นไม้ข้างบ้านเขย่งขาขึ้นมาคุยข้ามรั้วบ้าน คนๆนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้บ้านของเขาเต็มไปด้วยไม้กระถาง พ่อของเจ้าหล่อนเล่นกล้วยไม้เป็นงานอดิเรกจึงเอาต้นพันธุ์มาให้เขาปั่นตาและเพาะเมล็ดให้เสมอ

“เข้ามาเอาสิเดี๋ยวเปิด...” เอกรัตน์จะชวนให้เพื่อนสาวเข้ามานั่งเล่นในบ้านแต่คุณพ่อของหล่อนหันมามองด้วยแววตามั่นคงอย่างน่ากลัว เขากับวรรณวิศาชอบกันมาตั้งแต่จบจากมหาลัยแล้วแต่ไม่สามารถคบกันอย่างเปิดเผยได้ “เดี๋ยวเอามาให้ก็แล้วกัน เพื่อนบ้านลดครึ่งราคา”

ไม่กี่นาทีขวดโหลเล็กๆบรรจุเนื้อเยื่อสีเหลืองอ่อนก็ถูกส่งข้ามกำแพงอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาอยากคุยนานๆแต่ติดที่คุณพ่อของศามักโผล่ออกมาได้จังหวะทุกครั้ง เอกรัตน์ไม่รู้ว่าทำไมจึงหวงลูกสาวนัก สมัยนี้ก็หมดยุคคลุมถุงชนหรือจับลูกสาวแต่งกับคนรวยๆแล้ว อีกทั้งเขาก็ฐานะปานกลางไม่ได้อดมื้อกินมื้อสักหน่อย จนแล้วจนรอดก็ไม่รู้สาเหตุที่ถูกกีดกัน

เมื่อหญิงสาวกลับไปรดน้ำต้นไม้อีกรอบเอกรัตน์ก็กลับมาทำตามความตั้งใจเดิมคือจับเจ้าดัมมี่มาอาบน้ำให้ได้ คราวนี้หมาน้อยรู้ทันเข้าไปแอบหลังบ้านที่เป็นโรงเรือนกล้วยไม้ เนื่องจากไม่มีที่ให้ซ่อนนอกจากชั้นวางกระถางและเครื่องมือจึงจับตัวได้อย่างไม่ยากเย็น กล้วยไม้นับร้อยต้นที่ใส่กระถางไว้ในโรงเรือนเป็นความภูมิใจของเขา ส่วนหนึ่งเป็นต้นที่ลูกค้าสั่งซื้อ อีกส่วนเป็นของที่ลูกค้าไม่ต้องการเพราะลักษณะไม่ดีหรือไม่มารับตามกำหนด

“สวยไหมดัมมี่ ถ้าลูกของผกากรองออกมาสวยเหมือนแม่คงจะดีนะ” เขาอุ้มหมาน้อยเข้าไปในห้องเล็กๆที่รวบรวมกล้วยไม้ของเขาที่คัดไว้เป็นแม่พันธุ์

ผกากรองเป็นชื่อของแคทลียากลีบสีม่วงปากสีขาว เขาทดลองผสมโดยใช้แคทลียาพันธุ์อื่นเป็นต้นพ่อ รอแค่นำฝักมาเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อแล้วรอให้ออกดอกเท่านั้น หากโชคดีลูกที่ได้จะมีลักษะดีกว่าต้นแม่มันจะนำชื่อเสียงและรางวัลมา

เอกรัตน์ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำและเช็ดหูให้สัตว์เลี้ยงตัวโปรด เป็นกฎที่เขาตั้งขึ้นเองว่าหากเล่นกับหมาแล้วห้ามเข้าไปในห้องปลอดเชื้อภายในสิบสองชั่วโมง เพราะในอากาศและขนหมาเต็มไปด้วยเชื้อราและแบคทีเรียสารพัดชนิด หากเชื้อพวกนี้เล็ดลอดเข้าไปในห้องปลอดเชื้อได้อาจเป็นหายนะสำหรับงานเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อ เขาจึงมานั่งตัดเล็บให้สั้นกว่าเดิมฆ่าเวลาก่อนไปเตรียมข้าวเย็น เจ้าดัมมี่เห็นนายนั่งง่วนอยู่กับการตัดเล็บจึงเข้ามาสีหวังแก้แค้นที่ถูกจับอาบน้ำ

“ไปเอือกกับผ้าโน่นไป” ชายหนุ่มดันเจ้าตัวเปียกชื้นให้ไปเช็ดตัวกับผ้าขนหนูสีขาวชื้นๆ...


ยามเย็นกลับมาเยือนบ้านหลังเล็กๆของเขาอีกครั้ง วันนี้ก็เหมือนกับทุกวัน เขาอุ่นกับข้าวกินส่วนเจ้าดัมมี่ก็ให้ข้าวคลุกไก่สับบ้างอาหารเม็ดบ้างตามอารมณ์ แต่วันนี้หมาน้อยตัวสะอาดเอี่ยมจึงให้นอนในบ้านได้ พอเสร็จเขาก็เข้าไปเล่นอินเตอร์เน็ทเพราะนี่คือทางเดียวที่เขาสามารถคุยกับหวานใจของเขาได้โดยไม่มีคุณพ่อเข้ามาขวาง กลิ่นแสบอ่อนๆจากห้องปลอดเชื้อทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าจะต้องเตรียมขวดแก้วเอาไว้สำหรับงานในวันพรุ่งนี้

“กล๊อกซีเนียห้าขวดคงพอ...อี๋ รายนี้กุหลาบต้องใช้ผงถ่าน ยิ่งขี้เกียจๆอยู่ด้วย”

เอกรัตน์หยิบขวดแก้วเล็กๆออกมาตามตามจำนวนที่เขียนเอาไว้ ปกติรายได้หลักของเขาคือคนเลี้ยงกล้วยไม้ แต่ก็มีลูกค้าที่เอาต้นไม้อย่างอื่นมาให้ทำเหมือนกัน อย่างต้นกล๊อกซีเนียดอกแดงเป็นของอาจารย์ที่รู้จักเอามาให้ช่วยเพาะต้นลูกที่ปลอดเชื้อให้ ส่วนกุหลาบวาเลนไทน์เป็นของเจ้าปราโมทย์เพื่อนเก่า พรุ่งนี้เขาคงต้องหมกตัวทำวุ้นอาหารทั้งวันเพราะอาหารของกุหลาบมีความพิเศษกว่าอย่างอื่น

“สวัสดีครับแม่ มีธุระอะไรหรือครับ” ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับสาย “กินแล้วครับแม่ เอกชอบมะม่วงมันต้นนั้นจะตาย” เขามองผ่านประตูกระจกเข้าไปในครัว ถุงมะม่วงมันจากบ้านยังกองอยู่ที่เดิมมาสามวันนับตั้งแต่เขาไปเยี่ยมบ้านตอนสงกรานต์

“เจ้านัทจะบวชอาทิตย์หน้าจริงหรือครับ เห็นดูฤกษ์กันนานนัก...ก็ให้ยัยวีออกเงินไปคนเดียวสิแม่” เอกรัตน์ยิ้มอย่างร่าเริงเมื่อพูดถึงน้องสาวที่ถูกบังคับให้เรียนพยาบาล “ให้ลูกรักของแม่ออกเงินทำงานใหญ่คนเดียวผิดตรงไหน เอกทำอะไรไม่ดีตลอดแหละ นี่ขอแค่บ้านกับที่ดินที่ใกล้ขายทิ้งกับชื่อพ่อมาค้ำประกันหน่อยเดียวเอง”

“เอกทำงานเป็นนักเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อนะแม่ไม่ใช่นักการเมือง แค่สองปียังคืนทุนไม่ได้หรอก...แค่นั้นก็ให้ได้อยู่เพราะเพิ่งได้เงินจากลูกค้ารายใหญ่มาเมื่อวันก่อน พรุ่งนี้จะโอนเข้าบัญชีให้ แค่นี้นะครับ คิดถึงครับแม่” เอกรัตน์วางสายแล้วทำหน้าเหมือนมีอะไรขมๆติดอยู่ที่คอ เขาเพิ่งมาเป็นลูกรักตอนทำงานเก็บเงินนี่ละ อย่างน้อยแม่ของเขาก็เห็นแล้วว่าคนเรียนพยาบาลบางทีก็ทำตามอุดมการณ์มากกว่าเงิน

“ออกไปปล่อยข้างนอกไป” เอกรัตน์รีบเปิดประตูให้ดัมมี่ออกไปปล่อยเบาข้างนอก เขาเลี้ยงเจ้าตัวนี้มาเกือบปีแล้วยังหัดให้ฉี่เป็นที่ไม่ได้สักครั้ง...


“เอก ตอนบ่ายสามว่างไหม พ่ออยากคุยด้วย” วรรณวิศาทำให้เขาครุ่นคิดว่าพ่อของหล่อนมีแผนอะไรกันแน่ คนหวงลูกสาวขนาดกล้าตะเพิดหนุ่มๆที่เข้ามาจีบคงไม่เรียกไปคุยว่าจะจัดงานหมั้นให้แน่นอน

“เดี๋ยวจับกล๊อกซีเนียใส่ขวดสักชั่วโมงก็เสร็จ...ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันใช่ไหม” ชายหนุ่มยื่นชามใส่ปลาทับทิมนึ่งทำเองให้เพื่อนบ้าน “แล้วคืนนี้จะเล่นเน็ทตอนไหน”

“สามทุ่ม” หญิงสาวพูดแล้วรีบรับชามกับข้าวเพื่อไม่ให้พ่อของตนสงสัย

หลังจากทานอาหารเสร็จเอกรัตน์ก็เปิดเพลงเบาๆเพื่อสร้างอารมณ์ในการทำงาน เจ้าดัมมี่นอนหมอบข้างตู้เย็นอย่างเคย มันเริ่มรู้แล้วว่าหากไม่ซนและไม่เล่นข้างนอกจนตัวเลอะจะได้เข้ามานอนในบ้านจึงยอมอยู่อย่างสงบ เมื่อแช่ใบกล๊อกซีเนียในน้ำยาเสร็จก็ล้างแขนด้วยน้ำสบู่สองครั้ง จากนั้นก็ใช้ศอกเปิดประตูห้องปลอดเชื้อแล้วเริ่มการทำงานช่วงบ่ายต่อ เขาจะต้องล้างใบกล๊อกซีเนียด้วยน้ำกลั่นฆ่าเชื้อในตู้ปลอดเชื้อก่อนจะตัดอย่างระมัดระวังเพื่อให้ได้ชิ้นส่วนใบที่สะอาดและไร้รอยช้ำ

บ่ายสามโมงมาถึงเร็วจนน่าใจหาย อย่างน้อยเขาก็ทำความสะอาดตู้ปลอดเชื้อหลังเลิกงานเสร็จทัน หน้าบ้านของวรรณวิศาเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้น้อยใหญ่แบ่งไว้อย่างชัดเจนว่าเป็นส่วนของไม้ดอก ไม้ยืนต้น และต้นไม้ที่ขายตามขนาดถุง เขาคิดว่าตอนออกมาจะซื้อมะม่วงต้นใหม่เอาไปฝากแม่ที่บ้านเพราะลูกของต้นเก่าไม่ได้มีความอร่อยเลยสักนิด

“นั่งก่อนสิ” อาจารย์ธวัชชัยพ่อของวรรณวิศาเรียกให้เขาไปนั่งที่โต๊ะม้าหิน แววตาเคร่งขรึมจ้องมองเขาผ่านแว่นตากรอบหนาทำให้รู้สึกกล้าๆกลัวๆ

“ผมรู้มานานแล้วว่าศากำลังคบกับคุณอยู่” ว่าที่พ่อตาทำให้เขาแอบถอนหายใจเฮือก ในที่สุดก็ยอมรับว่ารู้แล้วหรือ แต่ลองพูดแบบนี้คงจะกล่อมให้เลิกคบล่ะสิ เอกรัตน์คิด “เห็นว่าคุณมีน้ำอดน้ำทนและเอาการเอางานกว่าคนอื่นที่เข้ามาคบหาศา ก็เลยคิดว่าจะให้คุณกับศาคบกันอย่างเปิดเผยสักที...แต่คุณต้องผ่านข้อแม้อย่างหนึ่งให้ได้เสียก่อน”

เอกรัตน์อุทานในลำคอเบาๆ เพราะภรรยาของอาจารย์ธวัชชัยเสียไปแล้วแกจึงหวงลูกสาวคนเดียวจนเกินเหตุ มีผู้ชายหลายคนวนเวียนซื้อของมาฝากศาทั้งดอกไม้สวยๆและตุ๊กตา แต่ของฝากเหล่านั้นลงเอยด้วยการถูกแขวนประจานไว้หน้าร้านหรือไม่ก็กลายเป็นของแถมสำหรับลูกค้า สองสิ่งที่ท่านอาจารย์คนนี้ยอมให้มอบเป็นของขวัญแก่ลูกสาวคืออาหารกับกล้วยไม้พันธุ์ดี แต่ใครจะคิดว่าทั้งพ่อทั้งลูกสาวจะบ้ากล้วยไม้เหมือนกัน

เอกรัตน์หลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อว่าที่พ่อตาหยิบกองฝักกล้วยไม้ขึ้นมาวางไว้หน้าเขา ฝักกล้วยไม้สีเขียวสดขนาดพอๆกับนิ้วก้อย ดูจากขนาดและรูปร่างแล้วเขาคิดว่าน่าจะเป็นฝักของกล้วยไม้พวกเอื้องที่ออกดอกเป็นช่อใหญ่ เท่าที่กะด้วยสายตามีอยู่ร่วมสิบฝัก แต่แค่สิบฝักนี้สามารถเพิ่มจำนวนได้อีกหลายพันต้นในครั้งเดียว

“นี่คือลูกผสมใหม่ที่ผมทดลองผสมเอง เอื้องกุหลาบเหลืองโคราชกับเอื้องป่าจากเมืองกาญจน์” อาจารย์จอมหวงลูกสาวพูดด้วยแววตามั่นใจ เอกรัตน์รู้ว่าผสมกล้วยไม้คนละพันธุ์ให้ติดฝักเป็นเรื่องยากแต่เล่นผสมได้มากขนาดนี้ต้องเรียกว่าโชคดีจริงๆ “ที่เห็นนี่เป็นรุ่นหลานผสมจากคู่ผสมเดียวกัน ลูกของต้นที่ฝากไปปั่นตานั่นละ”

“นี่คือข้อแม้ที่พูดถึง” อาจารย์ธวัชชัยยิ้มอย่างมีเลศนัย เอกรัตน์เริ่มได้กลิ่นอะไรแปลกๆโชยมาจากกองฝักกล้วยไม้ “คุณต้องเลี้ยงกล้วยไม้จากฝักพวกนี้ให้ออกดอก และให้เอาต้นที่ได้ไปประกวด ประกวดชนะเมื่อไรผมจะให้คุณคบกับลูกสาวผมอย่างเปิดเผย”

ในหัวของเขาเต็มไปด้วยคำว่าตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ กว่าจะเลี้ยงเมล็ดกล้วยไม่ให้โตจนเอาออกจากขวดลงกระถางได้ก็กินเวลาเป็นเดือน กล้วยไม้บางชนิดกว่าจะออกดอกใช้เวลาเป็นปี ลูกผสมใหม่โอกาสจะได้ต้นสวยออกมาในรุ่นหลานก็น้อยมาก ถึงจะได้ดอกสวยขนาดส่งประกวดชนะแต่ชื่อเสียงและคู่ผสมใหม่ก็เป็นสิทธิ์ของท่านพ่อตาที่เคารพรักซึ่งมันอาจกินเวลาเป็นสิบปีก็ได้ หากตอนนั้นมีชายอื่นมาติดพันวรรณวิศาจนอาจารย์ยอมใจอ่อนแล้วเขาจะทำอย่างไรเล่า

“บอกไว้ก่อนว่าผมมีต้นแม่สมบูรณ์ให้เทียบกับต้นที่คุณเลี้ยงได้ หากฝักหมดผมยังมีอีกรุ่นหนึ่งรอให้ใช้ต่อด้วย...ตกลงไหม” อาจารย์ธวัชชัยหัวเราะในลำคอ เอกรัตน์มองกองฝักกล้วยไม้กับวรรณวิศาสลับกันอย่างร้อนรน ความรักในตัวหญิงสาวและความท้าทายในฐานะคนคลั่งกล้วยไม้ทำให้เขาตัดสินใจรับข้อเสนอ

“ตกลงครับอาจารย์ ผมจะทำจนกว่าจะประกวดชนะ” เอกรัตน์ตอบอย่างมั่นใจ อย่างน้อยเขาก็มีไพ่ตายที่เรียกกว่าการควบคุมอัตราการเผ่าเหล่าเป็นพวก เขาจะทำให้เมล็ดในฝักพวกนี้เกิดการผ่าเหล่าขึ้นในช่วงเวลาที่กำลังเติบโตเป็นต้นสมบูรณ์ แม้โอกาสจะมีแค่หนึ่งในหมื่นแต่เขาก็พร้อมเสี่ยง “แต่เรื่องวรรณวิศา”

“ระหว่างนี้ผมจะให้ศาไปบ้านคุณเพื่อดูว่ามีการทำผิดกติกาหรือเปล่า ให้ไปได้แค่วันละครั้ง” อาจารย์ธวัชชัยหยิบถุงพลาสติกมาใส่ฝักกล้วยไม้ให้เป็นการจบการสนทนาระหว่างพ่อกับคนที่มาจีบลูกสาว “แล้วแม่ผกากรองติดฝักหรือยัง” รอยยิ้มแบบผู้คร่ำหวอดในวงการกล้วยไม้กลับมาอีกครั้ง

“ดอกเริ่มโรยแล้วครับสักอาทิตย์คงรู้ว่าได้ฝักสมบูรณ์หรือเปล่า” เอกรัตน์ยิ้มน้อยๆ ต้นพ่อที่นำมาผสมกับแม่ผกากรองเป็นของอาจารย์ท่านนี้ซึ่งพวกเขาตกลงกันว่าจะแบ่งเมล็ดเป็นสองส่วนสำหรับสองคน “แล้ววันพฤหัสหน้าไปตลาดนัดด้วยกันอีกไหมครับ เผื่อจะได้เอื้องจากพม่ามาแบบคราวก่อนอีก”

“คงไม่ได้เพราะผมมีนัดตรวจเอกสารการวิจัย เอาไว้อาทิตย์หน้าก็แล้วกัน” อาจารย์ธวัชชัยตบกองเอกสารขนาดย่อมๆบนเก้าอี้

เอกรัตน์เดินตัวลีบกลับบ้านอย่างอารมณ์ดีเนื่องจากเรื่องที่เขาชอบวรรณวิศาไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแล้ว แถมเขายังชวนสาวเจ้าไปเยี่ยมบ้านได้ทุกวันเสียอีก รอยยิ้มของหล่อนทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้นเป็นเท่าตัว ประเดี๋ยวต้องใช้อาหารกล้วยไม้ที่เหลือเก็บไว้จากคราวก่อนมาใช้เพาะเมล็ดจากฝักพวกนี้

“ดีใจไหมดัมมี่ ในที่สุดอาจารย์ธวัชชัยก็ยอมรับว่าฉันคู่ควรแล้ว ถึงจะมีการทดสอบสุดหินมาคั่นก็ไม่เห็นเป็นไร ลูกสาวเขาทั้งคนนี่” ชายหนุ่มก้มลงลูบหัวหมาน้อยอย่างอารมณ์ดี

เอกรัตน์ใช้เวลาที่มีค่าสองชั่วโมงกระทำการแช่ฝักในน้ำยาฆ่าเชื้อ จากนั้นนำไปลนไฟในตู้ปลอดเชื้อแล้วกรีดฝักอย่างระแวดระวังเพื่อช้อนเอาผงสีเหลืองอมเขียวเล็กๆเหมือนผงแป้งขึ้นมาหย่อนลงในขวดขนาดกลางที่บรรจุวุ้นอาหารสีดำอยู่ไม่ถึงครึ่ง ฝักเล็กๆเพียงฝักเดียวเขาสามารถแบ่งใส่ขวดได้ถึงสามขวดเลยทีเดียว เมื่อเสร็จก็ใช้พาราฟินพันฝาขวดให้แน่นก่อนจะทำความสะอาดตู้ปลอดเชื้อและติดป้ายถุงฝักกล้วยไม้ก่อนนำไปเก็บในตู้แช่

ด้วยความดีใจเขาเพิ่มไก่สับให้เจ้าหมาน้อยเสียพูนจานและยอมให้มันกินในบ้านโดยใช้กระดาษหนังสือพิมพ์รอง ชายหนุ่มมองขวดที่บรรจุเมล็ดกล้วยไม้นับร้อยด้วยความรู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดความรักของเขาก็ใกล้สมหวังแถมยังสำเร็จด้วยการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อที่เขาถนัดเสียอีก บางสิ่งในหัวใจของเขาเริ่มผลิบานออกมาเหมือนดอกไม้แรกแย้ม

“พรุ่งนี้ไปตลาดด้วยกันไหมดัมมี่ มันฝรั่งหมด จะได้ไปซื้อขนมมาตุนไว้ให้แกด้วย” เขาลูบหัวสัตว์เลี้ยงแสนรักเบาๆด้วยความเมตตา มันฝรั่งกับกล้วยหอมเป็นสองสิ่งที่จำเป็นในการผสมวุ้นอาหารสำหรับกล้วยไม้

เอกรัตน์ชักมือกลับเพราะอยู่ดีๆเจ้าหมาน้อยก็หยุดทานอาหารแล้วขู่ครางอย่างฉับพลัน ชายหนุ่มมองไปรอบห้องหาสิ่งผิดปกติเพราะเจ้าดัมมี่ไม่เคยขู่ใครเวลากินข้าว อากาศในบ้านเย็นลงอย่างเฉียบพลันความกดดันจากรอบด้านถาโถมเข้ามาเหมือนอากาศถูกอัดเป็นของแข็ง ข้างประตูหน้าที่สว่างด้วยแสงจากภายนอกมีความมืดปกคลุมเหมือนหมึกหยดลงผิวน้ำ กลุ่มก้อนสีดำรวมตัวหนาแน่นเป็นรูปร่างเป็นทรงกลมแล้วหายไปทิ้งร่างของคนๆหนึ่งเอาไว้ที่จุดนั้น

จากคุณ	: Lazy return
เขียนเมื่อ	: 30 ส.ค. 54 18:46:20