PANTIP.COM : W11008912 เพลงฝันวันวาร [ตอนที่ 14] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 14

ปุณณมีเลือกที่จะปิดเสียงโทรศัพท์มือถือแล้วเปิดลิ้นชักโต๊ะเก็บมันไว้ในนั้นแบบไม่แยแส วันนี้เป็นวันทำงานวันแรก เธออยากจะทำงานอย่างมีสมาธิและไม่อยากรับรู้ด้วยว่าเขาจะโทรมาทำไม ไม่ได้โกรธเกลียดจนไม่อยากคุยด้วย เพียงแต่ตอนนี้มันควรจะเป็นเวลาทำงานมากกว่า ทว่า พอเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อศึกษาตัวอย่างงานเกี่ยวกับการวิเคราะห์ปริมาณจราจรในอนาคตของรุ่นพี่คนก่อนที่เพิ่งลาออกไปเรียนปริญญาเอกที่ต่างประเทศ

ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หญิงสาวก็รู้สึกกระวนกระวาย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สิ่งที่อ่านและศึกษาอยู่มันไม่ได้เข้าหัวเลยสักนิดเดียว ท้ายที่สุดก็ต้องเปิดลิ้นชักข้างตัวออกมา ไฟหน้าจอโทรศัพท์ยังคงกระพริบต่อเนื่อง เมื่อมองดูดีๆ ก็พบว่า ไม่ใช่ชื่อของฉายะชาติแล้ว แต่เป็นตุลยวัต ปุณณมีขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะหยิบมันออกมากดรับโดยไม่ต้องคิดมากหรือลังเลเหมือนตอนเห็นชื่อฉายะชาติเลย

“ฮัลโหล ใบปอ เลิกงานรึยัง”

หญิงสาวถอนใจเบาๆกับคำทักทายน้ำเสียงกวนๆของอีกฝ่าย

“ไม่มีนาฬิกาให้ดูเหรอ นี่มันเพิ่งจะบ่ายสาม ใครเค้าเลิกงานเวลานี้กัน”

“เรานี่ไง เราเลิกแล้ว ตอนนี้กำลังนั่งพักผ่อนอยู่ แล้วใบปอจะเลิกงานกี่โมงเราจะได้ไปรับ”

คำตอบแบบไม่คิดว่าจะได้ยินจากเขาทำเอาคนฟังต้องขมวดคิ้วแน่นอีกครั้งด้วยความงุนงง

“มารับทำไม ทำไมต้องมารับ เราก็รู้ว่าตุลเป็นเจ้าของบริษัทที่ตอนนี้กำลังว่างจัด แต่เราไม่มีเวลาว่างมาเล่นด้วยหรอกนะ”

“ไม่ได้เล่น อ่ะ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ก็วันนี้เรากับคุณพ่อ คุณแม่ จะไปเยี่ยมสิตางศุ์ที่โรงพยาบาล แล้วก็จะมีนักข่าวมาทำข่าวพอดีด้วย พี่สาวของสิตางศุ์นัดมาน่ะ เราก็เลยคิดว่า ใบปอน่าจะไปด้วยกันนะ ไปในฐานะแฟนเราไง”

“บ้าไปแล้วเหรอตุล ก็รู้อยู่ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง จะไปให้มันยุ่งยากขึ้นอีกทำไม ยังไงเราก็ไม่ไปหรอก”

ปุณณมีตอบกลับอย่างไม่เข้าใจกับความคิดของชายหนุ่ม

“อ้าว ใบปอว่าแม่เราบ้าเหรอ นี่เป็นความคิดของคุณแม่นะ คุณแม่บอกว่า การที่ใบปอไปด้วย อย่างน้อยก็จะได้ทำให้ครอบครัวของสิตางศุ์สบายใจขึ้นและก็ไม่สงสัยอะไรในตัวฉายอีก”

น้ำเสียงที่ตอบกลับมาฟังดูจริงจังไม่มีแววล้อเล่นแบบตอนแรกแล้ว

“ไม่เอานะตุล อย่าให้เราเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเลยนะ แล้วถ้าตุลมีธุระแค่นี้ เราต้องขอวางสายก่อนแล้วกันเพราะเรามีงานต้องทำอีกเยอะ แค่นี้นะ”

หญิงสาวไม่สามารถบังคับน้ำเสียงไม่ให้แสดงอารมณ์หงุดหงิดได้ และเธอก็วางสายทันทีโดยไม่รอฟังว่าเขาจะตอบกลับมาว่าอย่างไร

....

ขณะที่ตุลยวัตก็ยกมือเกาหัวพลางวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะอย่างอ่อนใจ ได้แต่หวังว่าปุณณมีจะไม่สงสัยในสิ่งที่เขาอ้างว่าเป็นความคิดของมารดา เพราะความจริงแล้วมันเป็นความคิดของเขาเองแหละที่อยากพาเธอไปด้วยเพื่อให้ทางครอบครัวของสิตางศุ์รู้สึกสบายใจจริงๆว่าเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉายะชาติอย่างที่ทุกคนสงสัยในตอนแรก แต่ในเมื่อเธอยืนยันว่าจะไม่ไปเขาก็คงไม่มีสิทธิ์ไปบังคับอะไรเธอ ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้งจากที่ตั้งใจว่าจะรออีกสักพักแล้วค่อยออกไปรับพ่อกับแม่ก่อนจะไปรอรับปุณณมี เพื่อไปโรงพยาบาลที่สิตางศุ์พักรักษาตัวอยู่พร้อมๆกัน ทว่า ถึงตอนนี้คงไม่ต้องรอเวลาไปรับเธออีกแล้ว เขาจึงลุกขึ้นเตรียมตัวไปหาพ่อกับแม่ตามที่ได้ตกลงกันไว้ตั้งแต่ตอนเช้า

บริเวณหน้าห้องพักผู้ป่วยวีไอพีที่สิตางศุ์พักรักษาตัวอยู่ เมื่อใกล้เวลาที่นุศรานัดกับนักข่าวไว้ กลุ่มนักช่าวจำนวนหนึ่งก็เริ่มทยอยกันมายืนรอ โดยมีพลตำรวจโทสันต์ ยืนให้สัมภาษณ์อาการของบุตรสาวอยู่

“โอเคครับ เรื่องถ่ายภาพไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ผมต้องขอความกรุณาทุกท่านงดใช้แฟลชด้วยนะครับ”

ขณะที่พลตำรวจโทสันต์กำลังพูด บรรดานักข่าวต่างก็หันไปให้ความสนใจกับสามผู้มาใหม่ที่กำลังเดินตรงเข้ามาบริเวณนี้

“เอ๊ะ ทำไมมากันแค่นี้ แล้วคุณฉายล่ะ”

เสียงนักข่าวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย เมื่อตุลยวัตกับนายแพทย์วิรัชและนางรัชนีเดินเข้ามาสวัสดีทักทายพลตำรวจโทสันต์ที่ยกมือรับไหว้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“มากันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้นกถึงบรรยากาศตอนวันแถลงข่าวแต่งงานเลยนะคะท่าน แต่ เอ๊ะ แล้วว่าที่เจ้าบ่าวล่ะคะ ทำไมวันนี้ยังไม่เห็นหน้าเลย”

นักข่าวสาวคนเดิมถามพลางมองทุกๆคนอย่างรอคำตอบ

“ฉายติดงานด่วนน่ะครับ ต้องเข้าห้องอัด เดี๋ยวคงตามมาตอนดึกๆ”

ตุลยวัตตอบเพียงแค่นั้น นุศราก็เปิดประตูเดินออกมาจากด้านใน พร้อมกับพยาบาลที่เข็นรถเข็นซึ่งมีสิตางศุ์นั่งอยู่ ออกมาด้วย หญิงสาวมีสีหน้ายิ้มแย้มแม้จะยังดูซีดเซียว นอกจากขาข้างที่ได้รับบาดเจ็บถูกเข้าเฝือกไว้ก็แทบมองไม่เห็นบาดแผลหรือความผิดปกติอื่นๆเลย

“น้องสิตางศุ์ อาการเป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นรึยัง วันนี้น้อยใจรึเปล่าคะที่พี่ฉายไม่มาเยี่ยม”

เพียงแค่คำถามแรก ก็ทำเอาทุกคืนที่ยืนอยู่รอบๆดูมีอาการอึดอัดไม่น้อย ในขณะที่ผู้ถูกถามก็ยิ้มรับแบบไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องหนักใจอะไร

“พี่ฉายต้องเข้าห้องอัดด่วนค่ะ พี่เค้าไปทำงาน สิตางศุ์จะน้อยใจทำไมล่ะค่ะ วันที่เค้าว่างก็มาหาตลอดอยู่แล้ว อีกอย่าง วันนี้ คุณอาทั้งสองท่านกับพี่ตุลก็มากันพร้อมหน้าเลย”

หญิงสาวตอบก่อนจะหันไปยิ้มกับครอบครัวของตุลยวัตที่ยิ้มตอบมาเช่นกัน นุศรายืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกสงสารน้องสาวเป็นที่สุด เพราะความเป็นจริงก็คือ ตั้งแต่กลับมาจากเล่นมินิคอนเสิร์ตที่พัทยา ฉายะชาติก็ยังไม่ได้โผล่หน้ามาให้เห็นอีกเลย แม้แต่วันนี้ที่อุตส่าห์นัดนักข่าว นัดครอบครัวของเขามาอย่างดิบดี สุดท้ายก็ต้องมาโกหก ตบตานักข่าวกันอีกจนได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจกับพฤติกรรมของผู้ชายคนนั้นจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

เหตุการณ์ต่างๆดูจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี บรรดานักข่าวขอถ่ายภาพรวมครอบครัวของสิตางศุ์กับครอบครัวของตุลยวัตพร้อมด้วยกระเช้าดอกไม้ที่นำมาเยี่ยมเป็นภาพสุดท้ายก่อนจะแยกย้ายกันกลับไป ช่วงที่นายแพทย์วิรัชกับนางรัชนีกำลังพูดคุยกับพลตำรวจโทสันต์แบบติดพันอยู่นั้น สิตางศุ์ก็เอื้อมมือไปดึงแขนพี่สาวที่ยืนอยู่ข้างๆ

“พี่นุศคะ ไปบอกพี่ตุลให้หน่อยสิคะ ว่าสิตางศุ์อยากคุยกับพี่ตุล”

นุศราตวัดสายตาไปมองชายหนุ่มที่ยืนก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์มือถืออยู่อีกมุมหนึ่งไม่ไกลนัก แล้วหันมาตอบน้องสาว

“ให้คุณพยาบาลพาไปรอในห้องก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปบอกเค้าให้”

พยาบาลสาวเข็นรถเข็นพาสิตางศุ์กลับเข้ามาในห้องพักได้ไม่นานตุลยวัตก็เปิดประตูเดินตามเข้ามา หญิงสาวหันไปมองสบตากับพยาบาลที่พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ความหมายแล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้หญิงสาวพูดคุยกับชายหนุ่มตามความต้องการ

“ว่าไงครับ มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอ”

ตุลยวัตถามอย่างใจดี ที่ผ่านมาเขาอาจจะไม่ได้สนิทสนมอะไรกับเธอมากนัก แต่ทุกครั้งที่มีโอกาสได้พบเจอหรือพูดคุยกัน เขาก็จะมองเธอด้วยความรู้สึกเอ็นดูเหมือนเป็นสมาชิกอีกคนที่กำลังจะเข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันในฐานะน้องสะใภ้ อันที่จริงชายหนุ่มออกจะเห็นใจเธอด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่า ฉายะชาตินั้นไม่ได้รักหรือมีใจให้เธอเลย สิ่งที่เธอครอบครองเป็นเจ้าของได้ก็แค่ตัวเขาเท่านั้น

“พี่ฉายบอกพี่ตุลรึเปล่าคะ ว่าทำไมวันนี้ถึงไม่ยอมมา”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่พยายามโทรตามแล้ว แต่ติดต่อฉายไม่ได้เลย”

ตุลยวัตตอบไปตามความจริงและมองเธออย่างเห็นใจ ใบหน้าของหญิงสาวตอนนี้ดูเศร้าลงไปถนัดตา

“พี่ตุล ต้องช่วยสิตางศุ์นะคะ สิตางศุ์กลัวพี่ฉายจะกลับไปคืนดีกับแฟนเก่าของเค้า สิตางศุ์คงทนไม่ได้แน่ๆถ้ามันต้องเป็นแบบนั้น เรื่องในข่าวของพี่ตุลกับ... กับคุณใบปอ”

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 54 21:12:22

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 14 ต่อ)

“ทำไมล่ะครับ สิตางศุ์กำลังสงสัยอะไรพี่เหรอ”

ชายหนุ่มย้อนถามเมื่อเห็นสายตามีรอยเคลือบแคลงที่มองมาของเธอ

“สิตางศุ์แค่อยากแน่ใจว่าเค้าจะไม่กลับมาคืนดีกับพี่ฉายอีก ถ้าข่าวของเค้ากับพี่ตุลเป็นความจริง …”

“ก็เป็นความจริงน่ะสิครับ ตอนนี้พี่กับใบปอกำลังคบกันอยู่จริงๆ และพี่ขอยืนยันว่าใบปอจะไม่มีทางกลับไปหาฉายอีกแน่นอน สิตางศุ์สบายใจได้”

“ฉันหวังว่าที่คุณพูดมาจะเป็นความจริงนะคะคุณตุล ถ้าไม่ใครหรืออะไรมาทำให้งานแต่งงานของน้องสาวฉันต้องล้มเลิกล่ะก็ เราได้เห็นดีกันแน่ๆ”

ตุลยวัตหันไปมองเจ้าของเสียงพูดที่เขาเดาว่าน่าจะแอบได้ยินสิ่งที่เขาคุยกับสิตางศุ์ทั้งหมด แล้วก็ยิ้มนิดๆเหมือนไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรกับคำพูดนั้นเลยสักนิด

“งานแต่งงานจะล้มเลิกหรือไม่ ผมว่ามันน่าจะขึ้นอยู่กับคนสองคนที่จะเป็นเจ้าบ่าวและเจ้าสาวมากกว่านะครับ คนอื่นๆ คงไม่ได้มีอิธิพลต่อการตัดสินใจมากขนาดนั้น คุณพ่อกับคุณแม่ผมคงรอนานแล้ว ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พี่ไปก่อนนะสิตางศุ์ แล้วว่างๆจะมาเยี่ยมใหม่ ขอให้หายเร็วๆนะครับ”

เขาหันมาพูดประโยคสุดท้ายกับหญิงสาวที่นั่งอยู่บนรถเข็นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

...

กว่าปุณณมีจะฝ่ารถติดในช่วงเลิกงานกลับมาถึงบ้านได้ก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว ทั้งที่อุตส่าห์ออกมาจากที่ทำงานตั้งแต่เลิกงานตอนห้าโมงครึ่งแล้ว ก็ยังมาถึงช้ากว่าที่ตั้งใจไว้อยู่ดี เพราะเธอตั้งใจว่าจะกลับมาพูดคุยปรึกษาพ่อและแม่เรื่องการรับงานพิธีการรายการสอนภาษาทางโทรทัศน์ ซึ่งตอนก่อนจะได้เวลาเลิกงานประมาณครึ่งชั่วโมงทางผู้ผลิตรายการก็โทรติดต่อเข้ามาพูดคุยด้วยตัวเองอยู่เป็นนานสองนาน ทว่า เมื่อเข้ามาจอดรถยนต์ในบ้านเรียบร้อยแล้วก็ต้องแปลกใจที่ยังไม่เห็นรถของบิดาเลย ปกติท่านทั้งสองก็กลับจากทำงานเวลาประมาณนี้หรืออาจจะช้ากว่าก็ไม่ถึงชั่วโมง

“คุณพ่อกับคุณแม่ยังไม่กลับมาเหรอคะ ป้าสา”

หญิงสาวเอ่ยถามแม่บ้านที่มารอรับเมื่อเปิดประตูก้าวลงมาจากรถ

“ก่อนออกไปเมื่อเช้าเห็นว่าจะกลับดึกหน่อยนะคะวันนี้ อ้อ ป้าจะมาบอกว่า คุณฉายมารอพบคุณใบปออยู่ที่ม้าหินในสวนนะคะ มานั่งรอเกือบๆชั่วโมงแล้วค่ะ สงสัยวันนี้จะว่าง ปกติแทบไม่ได้เห็นหน้าเลย”

ปุณณมีได้ยินก็ทั้งแปลกใจและสงสัย เวลานี้ฉายะชาติควรจะอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขาถึงมารอเธอที่นี่ได้ล่ะ

ปุณณมีค่อยๆเดินไปอีกด้านหนึ่งของบ้านซึ่งเป็นสวนหย่อมเล็กๆใกล้กับรั้วบ้านฝั่งที่ติดกับบ้านของนายแพทย์วิรัช ดูเหมือนฉายะชาติจะยังไม่รู้ว่าเธอมาแล้ว เขายังนั่งหันหลังและมีกีต้าร์ตัวหนึ่งวางอยู่บนตัก หญิงสาวหยุดยืนนิ่งเมื่อมาอยู่ในรัศมีที่ได้ยินเสียงร้องเพลงคลอเบาๆกับเสียงกีต้าร์โปร่งซึ่งคุ้นเคยมาตลอด เมื่อก่อนเขาก็มานั่งเล่นกีต้าร์รอเธอแบบนี้ในทุกๆเช้าวันหยุด และไม่ว่าจะรอนานแค่ไหนก็ไม่เคยบ่นให้ได้ยินสักคำ

มีความจำเป็นที่อยากขอให้เธอเข้าใจฉันขอโทษ โปรดจงทบทวนให้ดีอีกครั้ง อีกครั้งหนึ่ง จากวันนั้นที่ฉันได้ทำผิดเธอจะคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า จดจำเวลาที่ผ่านมาได้ไหม จากครั้งที่เรายังชิดใกล้ เธออยู่ในใจเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไรไปจากวันนั้นเลย หากถ้าย้อนคืนเวลานั้นมาได้จะไม่ยอมให้เธอจากไป… ฉันยังรักเธอ^[1]

“มาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่ ทำไมไม่ไปโรงพยาบาล”

น้ำเสียงต่อว่าด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองที่ได้ยินทำให้ฉายะชาติรีบวางกีต้าร์ลงแล้วลุกขึ้นเดินไปหาคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ข้างหลังเขาทันที

“คุณใบปอ ทำไมคุณใบปอไม่รับโทรศัพท์ผมล่ะครับ ผมโทรไปตั้งหลายครั้ง ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณใบปอเยอะแยะมากมาย และผมทนรอไม่ไหวอีกแล้ว”

ฉายะชาติมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาลึกซึ้ง แบบที่ทำให้อีกฝ่ายต้องเมินหน้าไปทางอื่นราวกับไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วฉาย สิ่งที่ฉายควรทำตอนนี้คือ กลับไปที่โรงพยาบาล ไปดูแลคุณสิตางศุ์ให้ดีที่สุด อย่าพยายามอีกเลยนะฉาย วันวานที่มันผ่านไป ยังไงมันก็คงไม่มีวันย้อนคืนมาได้อีก”

ปุณณมีพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจอย่างใจที่สุด แต่ดูเหมือนฉายะชาติจะยังเชื่อมั่นในความคิดของตัวเองอยู่อย่างเดียว

“ไม่ครับ ผมตัดสินใจดีแล้ว ผมไม่ได้รักสิตางศุ์ แต่ผมรักคุณใบปอคนเดียวเท่านั้นในชีวิตนี้ ผมจะรีบเคลียร์ตัวเองให้เร็วที่สุด เพื่อพิสูจน์ให้คุณใบปอเห็นว่า ผมไม่เคยลืมเรื่องระหว่างเราเลย และผมก็เชื่อว่าคุณใบปอก็คงไม่มีวันลืมมันไปจากใจได้ง่ายๆเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นคุณใบปอคงไม่พกพิมเสนน้ำที่ผมเคยฝากเอาให้ติดกระเป๋าไว้เผื่อเวลาที่ผมเป็นลมหรอก คุณใบปอไม่ชอบและไม่เคยมันแต่ยังเก็บมันไว้ แล้วจะให้ผมคิดยังไง ได้โปรด ให้โอกาสผมได้แก้ตัวนะครับ”

เขามองหญิงสาวอย่างขอความเห็นใจและรู้สึกสำนึกผิดจริงๆ ปุณณมีไม่อาจปฏิเสธได้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันเป็นความจริงทุกอย่าง เธอไม่เคยลืมเรื่องในวันวานระหว่างเธอกับเขาได้จริงๆ แต่จะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมมันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

“พอเถอะฉาย ทุกอย่างมันไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมแล้ว จะต้องให้เราพูดคำนี้อีกสักกี่ครั้ง ฉายถึงจะเข้าใจ ถึงยังไง พิมเสนน้ำของฉายเราก็แค่ลืมเก็บมันทิ้งไปก็เท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย ทางที่ดีจากวันนี้ไปเราควรเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดี แค่นี้ดีกว่านะ”

ปุณณมีพูดพลางก้าวถอยหลังอย่างไม่ไว้ใจเมื่อฉายะชาติก้าวเข้ามาใกล้เธอพร้อมแววตาที่ลุกโชนอย่างน่ากลัว

“เพราะคุณใบปอมีคนอื่นแล้วใช่มั้ยครับ บอกผมมาสิครับ”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงคาดคั้นชวนให้อึดอัดจนหญิงสาวต้องผลักร่างเขาออกไปให้ห่างจากตัวเธอ

“ถ้ามีแล้วจะทำไม มันก็เป็นเรื่องของเรา แล้วฉายก็ไม่เกี่ยวด้วย รู้ไว้ซะ”

พูดจบ ปุณณมีรีบเดินหนีกลับมาทางหน้าบ้านโดยไม่คิดจะหันกลับไปตามเสียงเรียกของเขาอีกเลย หญิงสาวก้มหน้าก้มตาเดินมาถึงประตูบ้านแล้วก็ต้องเงยหน้าด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกว่ามีร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก้าวมายืนขวางไว้

“ที่ไม่ไปโรงพยาบาลกับเรา เพราะอย่างนี้นี่เอง เราก็พอเข้าใจนะว่ามันยากที่จะตัดใจ ยังไงๆ ก็ระวังหน่อยแล้วกัน
เพราะตอนนี้ฉายน่ะเป็นผู้ชายของคนอื่นไปแล้ว เดี๋ยวจะถูกกล่าวหาว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าสองคนต้องร้าวฉานจนไม่ได้แต่งงานกัน แล้ว…”

“มันจะมากไปแล้วนะตุล !!”

ปุณณมีตวาดสวนกลับอย่างโมโหทั้งที่เขายังพุดไม่จบประโยค สองสายตามองประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำด้วยความโกรธ เมื่อรู้สึกได้ว่าประกายตาคู่คมของชายหนุ่มฉายแววเยาะหยันเธออย่างชัดเจน เธอเกลียดเวลาที่เขาใช้สายตาแบบนี้กับน้ำเสียงแบบนี้มากที่สุดตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ความรู้สึกเดิมๆแบบแย่ๆที่เคยมีต่อเขา ซึ่งมันได้เลือนลางจางหายไปในช่วงเวลายาวนานที่ไม่ค่อยได้พบเจอกันจนเธอกลับมาจากต่างประเทศ วินาทีนี้ ความรู้สึกแย่ๆแบบนั้นมันกลับมาอีกแล้ว

“มากไปตรงไหน หรือว่ามันแทงใจดำซะจนทนฟังไม่ได้ ขนาดว่าแค่คำพูดของเราคนเดียวนะ แล้วลองคิดดูสิว่า คนอื่นๆ ที่ไม่ใช่เรา เค้าจะคิดจะมองใบปอแบบไหน”

“คนอื่นๆจะมองแบบไหน มันก็คงไม่รู้สึกแย่เท่ากับคนที่คิดว่ารู้จักกันดี แต่พูดเหมือนไม่ได้รู้จักกันเลยแบบนี้หรอก”

สายตาที่มองมาอย่างผิดหวังในตัวเขากับน้ำเสียงเย็นชาของเธอ ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกเหมือนใจหายไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม แววตาของเขาดูอ่อนลงคล้ายเริ่มรู้สึกผิด แต่ มันก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วเมื่อปุณณมีเดินชนเขาอย่างแรงเพื่อเบียดให้เขาพ้นจากกรอบประตูแล้วเธอก็วิ่งหายขึ้นบันไดไป ความรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองอยู่ทำให้เขาต้องหันไปมองรอบตัวและก็ได้เห็นร่างสูงฉายะชาติที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาโดยไม่รีรอ ฉายะชาติควรจะได้รู้ว่าความไม่รับผิดชอบของเขาในวันนี้มันส่งผลกระทบต่อใครอย่างไรบ้าง…

บนห้องนอนของปุณณมี หญิงสาวทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงแล้วหันไปคว้าเอาตุ๊กตากระต่ายตัวยักษ์ตรงหัวเตียงมาวางบนตักจินตนาการว่าหน้าตาของมันคนที่เป็นสาเหตุทำให้เธอโมโหมากขนาดนี้แล้วจะกำหมัดรัวกำปั้นใส่มันไม่ยั้งด้วยอารมณ์โกรธที่ยังคงคุกรุ่น ทำไมนะ ? ทั้งๆที่หลายวันมานี้เธอเกือบจะรู้สึกดีกับเขาเหมือนเป็นเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานานอยู่แล้ว แต่เขาก็กลับมาทำให้มันกลายเป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกจนได้ หญิงสาวหวนคิดถึงความทรงจำเมื่อครั้งวันวาน หลายครั้งหลายหนที่คำพูดล้อเล่นบ้างจริงจังบ้างแบบแรงๆของตุลยวัตทำให้เธอรู้สึกแย่จนถึงขั้นเบื่อหน่ายไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากพูดคุยอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะเรื่องของเธอกับฉายะชาติ ทว่า มัน่าแปลกตรงที่ ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวอะไรกับฉายะชาติ หรือมีแค่เธอกับเขา กับเพื่อนคนอื่นๆ เขาก็จะพูดจาและปฏิบัติต่อเธอดีมากจนน่าแปลกใจเสมอ จนถึงวันนี้ เธอก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่ เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเป็นสิ่งยืนยันได้อย่างดี ปุณณมีกำมือที่หูของตุ๊กตากระต่ายแน่น เมื่อภาพเหตุการณ์ที่ไม่อยากจดจำที่สุดกำลังโผล่เข้ามาในห้วงความคิดเป็นฉากๆ มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับสายลมพัดผ่าน และมันก็ทำให้เธอไม่ยอมพูดกับเขานับปีโดยที่เขาก็ไม่พยายามจะพูดหรืออธิบายอะไรเช่นกัน หญิงสาวยกมือข้างหนึ่งขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเองแผ่วเบาอย่างลืมตัว ด้วยหัวใจที่เต้นแรงราวกับว่าเหตุการณ์นั้นเพิ่งผ่านไปเพียงเมื่อวาน เพราะเธอยังจำฝังใจไม่เคยลบเลือน

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

จบตอนที่ 14

^[1]_{เพลง อีกครั้ง (I’m Sorry) ศิลปิน อาร์มแชร์}

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 54 21:14:19