ความคิดเห็นที่ 1 ประตูห้องพักพิเศษที่โรงพยาบาลถูกเปิดออก พร้อมกับความแปลกใจไม่น้อยของกชกรที่ได้เห็นอารยามาพร้อมกับ ม่านเมฆ แต่นั่นก็ยังไม่เท่ากับความแปลกใจที่ม่านเมฆได้เห็นคนที่ตนเคยหลงรักมาก่อนกำลังนอนรักษาตัวอยู่ที่นี่ เกิดอะไรขึ้น... “ยายบัว เป็นยังไงบ้าง บอกฉันซิว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมเธอถึงมานอนเจ็บอยู่ที่นี่ได้” สาวตาหยีรัวคำถาม เข้าใส่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล ทว่าเธอก็ไม่ถามถึงชวาลสักนิด ด้วยพอเดารู้ว่ากชกรคงทำตามแผนที่วางไว้แล้ว “นั่นซิครับ เกิดอะไรขึ้น แล้วพี่วาหายไปไหนครับ ทำไมไม่มาดูแลคุณบัว” คนที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุอะไรเลย เอ่ยถามแล้วมองไปรอบๆ ห้องด้วยสีหน้าแปลกใจและระคนด้วยความกังวล “เอ่อ... คือ... คุณเมฆค่ะ เรื่องนั้นเอาไว้บัวจะเล่าให้ฟังทีหลังนะคะ” กชกรยังไม่ต้องการให้ได้รู้เรื่องราวต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นมระหว่างตนกับชวาลตอนนี้ อารยาเห็นสายตาและท่าทีของเพื่อนสนิทแล้ว เธอก็พอเดารู้ถึงความอึดอัดใจที่กชกรมีอยู่ “เอาเถอะๆ แค่ตอนนี้เธอปลอดภัยมันก็ดีแล้วล่ะ ยังไม่ต้องเล่าอะไรทั้งนั้นแหละ แล้วว่าแต่เธฮมีอะไรให้ฉัน ช่วยไหมยายบัว” “นั่นซิครับ ถ้ามีอะไรให้พวกเรา เอ่อ... ผมช่วยก็บอกนะครับ ผมยินดี” “นี่นายจะมาพูดอะไรซ้ำๆ กับฉันทำไม” อารยาหันไปต่อว่า “เอ๊ะ แล้วทำไมคุณต้องหาเรื่องผมตลอดเลยเนี่ย ตั้งแต่นั่งรถมาแล้วนะครับ” ม่านเมฆทำหน้าจ่อยสนิท ต่างจากทุกครั้งที่เขาเคยทะเลาะกับอารยา จนกชกรต้องเผยรอยยิ้มออกมาในท่าทีที่แลดูน่ารักน่าเอ็นดูนั้น ในขณะเดียวกันเธอก็ยังรู้สึกได้ว่าการกระเง้ากระงอดกันในวันนี้มีสัญญาณที่ดีบางอย่างบ่งบอกขึ้นมาแล้ว อคติไม่มีผลดีอะไรเลย... จู่ๆ คำนี้ก็สะท้อนเข้ามาในใจของกชกร “ลูกหยี เดี๋ยวเธอช่วยอะไรฉันหน่อยนะ” คนป่วยหันมาบอกเพื่อนสนิท “ได้ซิ จะให้ช่วยอะไรล่ะ” คำถามของอารยาจบลงพร้อมเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นก่อนที่คนเคาะจะเปิดเข้ามา และเมื่ออารยาได้เห็น หน้าค่าตาของนราธรแล้ว เธอก็ถึงกับอ้าปากค้าง แสดงความแปลกใจมากออกมา “พี่นัด!” อารยาอุทานเสียงดัง พร้อมๆ กับที่อีกฝ่ายหันมามองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจมากไม่แพ้กัน “อ้าว ลูกหยี มาได้ยังไงเนี่ย” ผู้กองนราธรถามแล้วมองไปที่กชกรด้วย “อ้าว รู้จักกันมาก่อนหรือคะเนี่ยผู้กอง” คนป่วยรีบถาม ในขณะที่คนรู้จักกันทั้งสองก็มีท่าทีเขินอายน้อยๆ และยิ่งสร้างความประหลาดใจให้กับคนที่เหลือมากขึ้น โดยเฉพาะม่านเมฆ “เอ่อ... เอาตรงๆ เลยนะยายบัว เนี่ยแฟนคนแรกของฉันเอง ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเลยนะ” คนกล่าวบอกทั้งอาการเก้อเขิน เล่นเอาผู้กองหนุ่มต้องหลุดอาการเขินออกมาด้วยเช่นกัน ทว่าม่านเมฆนั่นซิกลับมีทีท่าปั้นปึงขึ้นมาทันที ใช่ เขากำลังรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาดื้อๆ เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของหนุ่มตาตี่หนอ “ช่างบังเอิญจังเลยนะคะเนี่ย” กชกรบอกพร้อมรอยยิ้ม “ยายลูกหยีเป็นเพื่อนสนิทของบัวค่ะ ส่วนผู้กองนัดคือคนที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้เองยายลูกหยี” กชกรขยายความเพิ่ม “อ้อ อย่างนั้นเองเหรอ” อารยาเอ่ยด้วยท่าทีเขินอายเช่นเดิม “แล้วว่าแต่ว่าที่เธอบอกว่าจะให้ฉันช่วยน่ะ มีอะไรเหรอ” สาวตาหยีเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องไปเสีย “พอดีฉันจะให้เธอไปที่บ้านฉันกับผู้กองนัดหน่อยน่ะ แล้วเธอช่วยเข้าไปหยิบไดอารี่ที่วางอยู่บนหัวเตียง ให้ผู้กองหน่อย พอดีเลยนะ เธอกับผู้กองนัดจะได้มีเวลาคุยกันมากขึ้นด้วยไง” อารยาทำหน้าแปลกใจกับภารกิจที่ได้รับมอบหมาย แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งอะไรออกมา “งั้นนายอยู่เป็นเพื่อนยายบัวนะนายผ้าม่าน” สาวตาหยีหันมาบอกม่านเมฆ แต่ก็ได้พบเจอกับสีหน้าบึ้งตึง ของเขา “เชิญคุณเถอะ ตามสบายเลย ไม่ต้องห่วงคนที่นี่หรอก” เสียงแข็งบอกและไม่ยอมหันมามองคนฟังสักนิด กชกรลอบยิ้มออกมาเพราะพอจะเข้าใจอะไรๆ มากขึ้นแล้ว ผู้กองนราธรและอารยาออกไปจากห้องนี้แล้ว ม่านเมฆยอมทิ้งความกังวลและปั้นปึงในเรื่องระหว่างอารยาและ แฟนเก่าของเธอออกไปจากใจก่อน แล้วจึงเดินเข้ามาหาคนที่นออยู่บนเตียง “ผมจะไม่ถามอะไรคุณบัวนะครับ ทั้งที่ในใจของผมก็อยากรู้มากว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณบัวกับพี่วา แต่ผมภาวนานะครับว่าขออย่าให้ความรักที่ยิ่งใหญ่ของพวกคุณทั้งสองต้องมีสะดุดลงเลย” ชายหนุ่มกล่าวจากความรู้สึกที่สัมผัสได้ และเมื่อได้เห็นสีหน้าที่ซีดเผือดลงของอีกฝ่ายแล้ว เขายิ่งมั่นใจว่า สถานการณ์ระหว่างคนทั้งสองคงไม่สู้ดีนัก “บัวดีใจนะคะที่คุณเมฆไม่ได้โกรธบัว ที่บัวปฏิเสธความรู้สึกดีๆ จากคุณ แถมบัวยังทำเรื่องที่ผิดและ น่าละอายเหลือเกินอีก” “ผมจะโกรธทำไมล่ะครับ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าความรักมันไม่ใช่เรื่องที่ฝืนใจกันได้ ไม่มีดี ไม่มีเลว หรือแม้กระทั่งเหตุผลใดๆ รักคือรักครับ” คนกล่าวยิ้มนิดๆ “บัวดีใจด้วยค่ะที่คุณเมฆค้นพบความจริงของความรักแล้ว แต่บัวเองต่างหากที่ไม่รู้ใจตัวเองเลยด้วยซ้ำว่า ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่” “ไม่ว่าสิ่งที่คุณบัวพูดมันจะคืออะไร แต่ผมก็เชื่อว่าคุณบัวรักพี่วา และพี่วาก็รักคุณบัวมาก” ...!!! หัวใจของคนฟังเบาหวิว และคาดคิดในใจว่าตอนนี้ชวาลอาจจะไม่ได้คิดอย่างที่ม่านเมฆบอกอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอทำผิดกับเขาไว้มากเหลือเกิน บางทีทุกอย่างก็อาจเป็นได้แค่เกมส์และคงจะจบลงเมื่อเกมส์โอเวอร์ แล้วเท่านั้น กชกรพยายามหักห้ามความรู้สึกเสียใจที่เริ่มรุมเร้าเข้ามาด้วยการเปลี่ยนเรื่องสนทนาไปเสีย “แต่บัวก็ดีใจนะคะที่คุณเมฆกับยายลูกหยีหันมาญาติดีกันได้” ม่านเมฆมีท่าทีเขินยิ้มนิดๆ กับสิ่งที่กชกรบอก และแววตาของหญิงสาวดูเหมือนกำลังอ่านใจของเขาออก “แต่เพื่อนคุณบัว เค้าก็คงทำไปอย่างนั้นล่ะครับ คงเพราะรำคาญผมมากกว่า” “ทำไมถึงคิดล่ะค่ะ” “ก็...  ผมทำอะไรไม่ดี แถมปากไม่ดีกับเขาไว้ตั้งเยอะนี่ครับ” คนบอกทำเสียงเศร้า “แหม... คุณเมฆอย่ากังวลไปเลยค่ะ เพื่อนบัวน่ะ ก็เจ้าแง่แสนงอนไปอย่างนั้นเอง จริงๆ แล้วยายลูกหยีน่ะ เป็นคนใจดี และมีเหตุมีผลนะคะ บัวเองก็ได้สติเพราะคำเตือนของเพื่อนคนนี้อยู่บ่อยๆ” “ถ้าเรื่องอื่นอาจจะใช่นะครับ แต่สำหรับเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับผมเนี่ย เห็นทีจะยกเว้นไว้ข้อหนึ่งครับ” กชกรได้แต่ยิ้มและมองคนที่ทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจน่าสงสาร เห็นทีว่าระหว่างม่านเมฆและอารยาคงจะได้ เรียนรู้และเห็นถึงข้อดีของกันและกันแล้วเป็นแน่ โอกาสและเวลาเท่านั้นที่จะทำให้คนทั้งสองสามารถเปิดใจ และรู้ซึ้งถึงความจริงในใจของพวกเขาเองได้ ******** จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 16:04:13

ความคิดเห็นที่ 2 ณ ชายหาดแสนสวย ที่ไม่เหลือเค้าของความสวยงามของความรักความผูกพันอีกต่อไปแล้วสำหรับชายหนุ่ม ที่กำลังนั่งมองคลื่นทะเลอยู่ท่ามกลางความเงียบเหงาในช่วงใกล้ค่ำ บัว ป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ้าง คุณจะรู้ไหมว่าผู้ชายคนหนึ่งที่คุณทำร้ายให้อยู่อย่างเดียวดายคนนี้กำลังท้อแท้ สิ้นหวังเหลือเกิน ทุกอย่างที่วาดหวังไว้มันพังทลายลงไปจนหมดสิ้นภายในพริบตา เมื่อคุณจากไป... ชวาลนั่งทบทวนความในใจกับทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น ความเจ็บปวดทรมานใจที่เกิดขึ้นจากการถูกทอดทิ้งให้อยู่ ณ ชายหาดแห่งนี้เพียงผู้เดียว แม้จะมากมายจะเพียงใด ทว่าก็ยังไม่เท่าความปวดร้าวใจที่เกิดจากความสงสัย ถึงสาเหตุที่หญิงสาวซึ่งเขารักมากที่สุดได้ทำลงไป คุณทำแบบนี้ทำไมบัว คุณให้ความหวังผม แล้วคุณก็พังมันลงด้วยมือของคุณเอง ทำไม... อาการเหม่อลอยมีอันสะดุดลงเมื่อชวาลรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังเดินมาจากเบื้องหลัง ชายหนุ่มรีบหันไปมอง และได้พบกับรอยยิ้มของชายชราเจ้าของบ้านเช่า อันเปรียบเสมือนเรือนหอที่ได้แรมร้างไปแล้ว “ลุงขอโทษนะพ่อหนุ่มที่เข้ามารบกวน” ชายชราบอกแล้วเดินมานั่งที่ขอนไม้ใหญ่อันเดียวกัน “ไม่เป็นไรครับ” ชวาลยิ้มให้ตามมารยาท “คุณลุงมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ” “เปล่าหรอก พอดีว่าป้าเค้าเห็นว่าพ่อหนุ่มนั่งอยู่ตรงนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว เค้าเป็นห่วงก็เลยให้ลุงออกมาดูเสียหน่อย ว่าเป็นอะไรไหม” “ขอบคุณคุณลุงกับคุณป้ามากนะครับที่เป็นห่วงผม ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ แค่ออกมานั่งรับลมเย็นๆ เท่านั้นเองครับ” คนกล่าวก้มหน้าลงและมีท่าทีเศร้าสร้อยมากกว่าเดิม “ถึงขนาดนี้ยังบอกไม่ได้เป็นอะไรอีกนะ หนุ่มสาวสมัยนี้นี่เป็นยังไงนะ ไม่ค่อยชอบบอกความจริงของหัวใจกันเลย” ชายชรายอมกล่าวออกมาตรงๆ พร้อมเสียงหัวเราะปลายประโยคและนั่นทำให้ชาลต้องเงยหน้าขึ้นมาสนใจ “เอาเถอะ แล้วเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น จงใช้สติค่อยๆ ไตร่ตรองไปนะพ่อหนุ่ม ปัญหาทุกปัญหามีทางแก้ แต่เราต้องการทางแก้ให้เจอเท่านั้นเอง และสตินี่แหละจะช่วยเราได้” “ขอบคุณมากนะครับคุณลุง” คนกล่าวยิ้มให้จากใจจริง “น่าแปลกนะครับกับความจริงบนโลกใบนี้ คุณลุงกับคุณป้าไม่เคยรู้จักผมมาก่อนด้วยซ้ำ แต่ยังมีกระจิตกระใจ เป็นห่วงเป็นใย แต่กับคนที่ผมรักมากที่สุดกลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด” คำกล่าวเชิงน้อยอกน้อยใจออกมา พร้อมสายตาที่ทอดยาวไปมองเวิ้งทะเลกว้างอีกครั้ง “แล้วรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ห่วง” “ก็ถ้าเธอห่วง เธอรัก เธอคงไม่จากผมไปโดยที่ไม่บอกสาเหตุสักคำแบบนั้นหรอกครับ แค่เพียงบอกเหตุผลผมสักนิด ก็ยังดีว่าผมทำผิดอะไร ความเจ็บปวดมันจะได้น้อยลงบ้าง” “เจ็บคือเจ็บ รักคือรัก ไม่มีมากมีน้อยหรอกในเรื่องของหัวใจคนเนี่ย” น้ำเสียงนิ่งราบเรียบบอกออกมา “ถ้าไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าเขาทำอย่างนั้นทำไม ก็ตามไปถามซิ จะจมอยู่กับความเศร้าความค้างคาอยู่แบบนี้ทำไม” ชายชรายกมือตบที่ไหล่ของชายหนุ่มเบาๆ “เรื่องทุกเรื่องย่อมมีเหตุมีผลอยู่แล้ว แต่บางครั้งเราเองนั่นแหละที่ไม่กล้าบอกมันออกมา หรือบางครั้งเราก็ไม่กล้า ที่จะยอมรับมัน ลุงเองไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างพ่อหนุ่มกับแฟนหรอกนะ แต่ลุงกล้าพูดว่า ถ้าเป็นลุง แล้วลุงรักเค้า มาก ลุงจะไม่ยอมอยู่กับความสงสัยแบบนี้หรอก ลุงจะพยายามทำทุกอย่างให้รู้สาเหตุ ว่าเราด้อยหรือเราผิดตรงไหน และถ้าลุงสามารถแก้ไขได้ลุงจะขอโอกาสและพยายามแก้ไขมัน” ชวาลนิ่งฟังประโยคของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน “และถ้าลุงทำหรือแก้ไขอะไรไม่ได้ อย่างน้อยถ้าเรายอมรับว่าผิดจริง สิ่งที่ทำได้ก็คือคำว่าขอโทษ” “แล้วถ้าเรารักเขา แล้วเค้าไม่ได้รักเราล่ะครับ มันจะมีประโยชน์อะไร” “แล้วแฟนพ่อหนุ่ม เขาบอกพ่อหนุ่มแล้วหรือว่าเขาไม่รัก” ชวาลส่ายหน้า “แต่เธอบอกผมด้วยการกระทำครั้งนี้แล้วยังไงล่ะครับ” “เราจะเชื่อได้ยังไงกับการกระทำ เพราะถ้าอย่างนั้นคนที่แกล้งทำดีกับเรา ก็แสดงว่าเขารักเราด้วยงั้นหรือ” คำตอบทำเอาชวาลถึงกับอึ้งไป “ลุงถึงบอกให้พ่อหนุ่มไปตามหาคำตอบไง ไปได้ยินคำตอบที่แท้จริงจากปากเขา ไปขอโอกาส แก้ไข อย่าทิ้งเวลา ให้ผ่านเลยไป โดยที่ยังไม่ได้พยายามเพื่อคำว่ารัก หรือคนที่เรารักเลย” ชายหนุ่มนิ่งฟังและคิดตาม “ลองคิดดูนะพ่อหนุ่ม คิดทบทวนดูว่าอะไรที่ผ่านมาบ้างที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอรักพ่อหนุ่ม” คนกล่าวตบที่ไหล่ ของชวาลอีกครั้งแล้วหยัดกายยืนขึ้นทำท่าจะเดินจากไป “อ้อ เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันที่บ้านลุงนะ ป้าเค้าฝากชวนมา วันนี้โอกาสพิเศษจริงๆ” ชายชราไม่ลืมหันมาบอก “ขอบคุณครับ แต่...” คนเกรงใจทำท่าจะปฏิเสธ “ห้ามแต่ บอกแล้วไงว่าโอกาสพิเศษจริงๆ” “พิเศษเหรอครับ” ชวาลทำท่าฉงนสงสัย “เอาน่า ถ้าไปแล้วจะรู้เองนั่นแหละ” คนกล่าวยิ้มกว้างให้แล้วเดินจากไป ทิ้งให้ชายหนุ่มผู้น่าสงสารต้องอยู่กับ สายลมเย็นและเสียงคลื่นพร้อมกับการครุ่นคิดไตร่ตรองหาคำตอบทุอย่างให้กับตัวเองต่อไป   อย่างน้อยถ้าเราผิดจริง สิ่งที่ทำได้ก็คือคำว่าขอโทษ... ประโยคแนะนำของชายชราเจ้าของบ้านเช่าดังก้องในหูของคน ที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนักหน่วง บอกตรงๆ นะครับบัวว่าตอนนี้ผมเจ็บจนไม่อยากจะกลับไปพบหน้าใครอีกแล้ว โดยเฉพาะคุณ... ******** พลบค่ำของวันเดียวกัน ชวาลไม่ลืมมาตามคำเชิญของผู้เป็นเจ้าของบ้านเช่า และเมื่อมาถึงก็พบว่าตอนนี้มีชาวบ้าน บนเกาะมารวมตัวกันที่นี่ราวเกือบยี่สิบคนเห็นจะได้ งานเลี้ยง... บรรยากาศทำให้ผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามารับรู้ได้ แม้จะเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ ตามประสาชาวเกาะ แต่เขาก็ยังแปลกใจ กับคำว่าโอกาสพิเศษของผู้เชิญชวนอยู่ดี “อ้าว พ่อหนุ่ม เข้ามาเร็วๆ มานั่งตรงนี้” เจ้าของบ้านรีบกวักมือให้ชวาลไปนั่งข้างๆ “สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า” หนุ่มชาวกรุงยกมือไหว้เจ้าของบ้าน และหันไปไหว้ทุกคนในงานด้วย “นี่จ๊ะ พ่อหนุ่ม ทานข้าวด้วยกันนะ วันนี้ป้าแสดงฝีมือเต็มที่เลย” ภรรยาเจ้าของบ้านยื่นส่งจานข้าวมาให้ และกวาดสายตามองไปที่กับข้าวหลายอย่างซึ่งส่วนใหญ่เป็นอาหารทะเล “ขอบคุณครับ ว่าแต่วันนี้โอกาสพิเศษอะไรครับเนี่ยคุณลุง คุณป้า” “อ้อ วันนี้เป็นวันครบรอบวันหนีตามกันมาของลุงกับป้าเขาน่ะพ่อหนุ่ม ฮ่ะฮะฮะ” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งรีบตะโกน ตอบคำถามแทน พร้อมกับเสียงของคนอื่นๆ ที่หัวเราะขันขึ้นพร้อมกัน "แหม... ไอ้เทิด เรียกให้มันเพราะๆ หน่อยซิว่ะ ว่าวันครบรอบแต่งงานโว้ย” ลุงเจ้าของบ้านบอกแล้วเอื้อมมือไปโอบ ที่ไหล่ของภรรยา “อุ้ย ตาแก่ก็ รู้จักอายคนอื่นเขาบ้างซิ เราแก่แล้วนะ” คนเป็นภรรยารีบปัดมือสามีออกด้วยความเขินอายแล้วค้อนให้ เสียวงใหญ่ “แหม... ยายแก่ก็ จะอายทำไมกัน คนเรารักกันก็ต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อความรักซิ ความรักน่ะ ยิ่งนานวัน ยิ่งเก่าแก่ไปก็ยิ่งเข้าใจและมีคุณค่ามากขึ้น จริงไหมพวกเอ็ง” คนกล่าวตะโกนถามทุกคนในงาน แล้วหันมามองชวาล ประหนึ่งกำลังตั้งใจจะบอกบางอย่างให้เขาได้คิด จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 16:04:48

ความคิดเห็นที่ 3 ชวาลรับรู้ได้ และรีบก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปาก ทั้งที่สมองก็ยังไม่วายครุ่นคิดไปกับประโยคของชายชราตั้งแต่เมื่อช่วงเย็น กระทั่งงานเลี้ยงดำเนินมาถึงเวลาจวนเจียนจะห้าทุ่ม ชาวบ้านก็ทยอยกันกลับไปจนหมด ชวาลจึงได้โอกาสที่จะขอ ลากลับบ้าง ทั้งที่ไม่ได้อยากกลับไปอยู่คนเดียวที่บ้านไม้หลังนั้นสักเท่าใด เพราะทุกครั้งที่เหยียบย่างเข้าไปในนั้น ภาพของกชกรก็จะแว๊บเข้ามาในความทรงจำของเขาทุกครั้ง โดยเฉพาะภาพเก่าๆ ในค่ำคืนนั้น คืนที่ทำให้เขาแน่ใจ ว่าเธอรักเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลายลงในเช้าวันต่อมา หญิงชราเจ้าของบ้านเดินออกมาส่งหนุ่มชาวกรุงที่หน้ารั้วบ้าน เพราะผู้เป็นสามีกำลังคุยออกรสออกชาติอยู่กับแขก คนอื่นๆ ที่ยังเหลือ “ส่งผมแค่นี้ก็ได้ครับคุณป้า คุณป้าเข้าไปสนุกต่อเถอะครับ อ้อ แล้วก็ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ สำหรับอาหารเย็นวันนี้ ฝีมือคุณป้าอร่อยมากๆ เลยครับ” “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะพ่อหนุ่ม เอาไว้ก็แวะมาทานข้าวที่นี่บ่อยๆ ก็ได้” “ครับ งั้นผมขอตัวกลับเลยนะครับ” หญิงชราพยักหน้ารับทราบ หากพอเมื่อชายหนุ่มหมุนตัวจะเดินจากไปแล้ว นางก็นึกบางอย่างได้ “อ้อ พ่อหนุ่ม” คนถูกเรียกหันมามองพร้อมสีหน้าสงสัย “ป้าขอพูดอะไรสักอย่างได้ไหม” ชวาลพยักหน้าอนุญาตพร้อมรอยยิ้ม “ก่อนที่ป้าจะตัดสินใจตามลุงมาอยู่ที่นี่ ป้าเคยไม่เชื่อมั่นในตัวเขาว่าเขาจะรักป้าจริงไหม เพราะหลายๆ การกระทำที่เขา แสดงออกมันทำให้ป้าเข้าใจว่าเขาไม่รักป้าเลย” คนฟังยังนิ่งเงียบและต้องการรู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะบอกอะไร... “ป้าเองก็ไม่เคยถามว่าเพราะอะไร และลุงเค้าก็ไม่เคยบอกว่าเพราะอะไรเหมือนกัน และทุกอย่างก็กำลังจะจบลง เพราะเราไม่ยอมหันหน้ามาคุยกัน” หญิงชราเดินเข้ามาใกล้คนที่ยังยืนฟังอยู่ “จนกระทั่งวันที่มีคนต่างตำบลมาสู่ขอป้านั่นล่ะ มันถึงทำให้ป้าต้องบอกและยอมรับกับตัวเองว่าป้ารักลุงมากเหลือเกิน และป้าจะต้องถามลุงให้รู้เรื่องว่ารักป้าไหมก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป” ชวาลรู้สึกสนใจขึ้นมาทันทีว่าเรื่องราวความรักของสองลุงป้าจะเป็นอย่างไรต่อไป “พร้อมๆ กับที่ลุงเองก็ตัดสินใจบอกกับป้าเช่นกันว่า เขารู้สึกว่าตนเองจนและด้อยกว่าป้ามากเหลือเกิน มากจนไม่อยากให้ป้าต้องมาทนลำบากกับเขา” “แล้วคุณป้าว่ายังไครับ” ชวาลรีบถาม “ป้าจะว่าอะไรได้ เพราะป้ารับรู้แล้วนี่นาว่าลุงรักป้ามากแค่ไหน ป้าตัดสินใจบอกพ่อของป้าว่าป้าจะไม่แต่งงาน กับใครทั้งนั้น นอกจากลุงคนเดียว” คนบอกยิ้ม “แล้วคุณพ่อของคุณป้าว่ายังไงครับ” “เขาก็โกรธว่าทำไมลุงไม่ยอมทำตามตรอกออกทางประตู พ่อของป้าไม่ได้โกรธที่ลุงเขาจน แต่โกรธที่ลุงไม่ยอม ทำตามความรู้สึกตัวเองต่างหาก” ชวาลยิ้มกว้างให้กับความรักของสองลุงป้า “เห็นไหมว่าความรักมันจะจบลงหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับคนสองคนจริงๆ ไม่มีใครมีอำนาจเหนือไปกว่าคนสองคน ที่มีใจรักต่อกันได้หรอก” “ขอบคุณมากนะครับคุณป้าที่เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง” คนขอบคุณยังไม่จางจากรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ป้าแค่คิดว่าถ้ามันมีประโยชน์และมันจะทำให้ความรักทุกความรักยืนยาวได้ ป้าก็ยินดี ป้าเข้าบ้านก่อนนะ” หญิงบอกทั้งรอยยิ้มและคิดว่าชายหนุ่มจะสามารถเข้าใจได้ในเจตนาของตนที่บอกเล่าออกมา ขอบคุณมากนะครับคุณป้า... ชวาลยังยืนมองหญิงชราที่กำลังย่างเท้าเข้าไปในบ้านด้วยความซาบซึ้งใจ และแน่นอน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับความรักของตัวเอง... ******** พีรพาเพิ่งกลับจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้าน อาการป่วยทางกายแทบจะไม่มีอะไรแล้ว หากแต่อาการป่วยทางจิตใจ กลับทวีเพิ่มมากขึ้นเมื่อรู้ว่าคนที่จ้างวานให้ไปจัดการเรื่องสำคัญไม่สามารถทำตามที่เธอต้องการได้ พีรพาออกคำสั่งให้นกน้อยบอกลูกสมุนที่ผลงานไม่เข้าตาเอาเสียเลยให้หลบไปกลบดานที่อื่นสักพัก กระนั้นในใจ ของคนบงการก็มิได้เป็นสุขมากนัก เพราะเกรงว่าสิ่งที่ตนได้ทำลงไปจะส่งผลย้อนกลับคืนมา ครั้นยิ่งได้รู้ข่าวว่า ตอนนี้กชกรได้อยู่ในการคุ้มครองของตำรวจที่โรงพยาบาลด้วยแล้ว เธอยิ่งร้อนใจไปมากกว่าเดิม ไม่หรอก ยังไงซะ เรื่องก็ไม่มีวันสาวมาถึงได้หรอก... กระนั้นพีรพาก็ยังคิดปลอบใจตัวเองอยู่เสมอๆ กระทั่งเช้าวันนี้ โทรศัพท์มือถือของสาวขี้วีนก็ดังขึ้นในช่วงสาย เจ้าของเครื่องยอมรับว่าตกใจไม่น้อยเมื่อเห็น เบอร์ที่แสดงหลาบนหน้าจอ “มีอะไร!” เสียงห้วนๆ เอ่ยทักทายปลายสายทันที ด้วยรู้สึกรำคาญใจเหลือเกินที่ลูกน้องสาวโทรมากวนใจ “คุณพายขา! คุณพายต้องช่วยนกน้อยนะคะ ฮือๆๆ...” น้ำเสียงร้อนรนปนเสียงสะอื้นไห้ดังสวนตอบกลับมา และทำให้หัวใจของพีรพาแทบหยุดเต้น เกิดอะไรขึ้น... “มีอะไร! ทำไมต้องช่วย! มีอะไร!” คนที่อยู่ในอารามตกใจรีบตะคอกถามเสียงหลง “คือ... ฮือๆๆ คือ...” “บอกมาซิ! จะมัวอ้ำอึ้งทำไม! บอกมา!” “คุณพายขา ตอนนี้คนของเราถูกตำรวจจับไปแล้วคนหนึ่งค่ะ ฮือๆๆ” บอกแล้วนกน้อยก็ปล่อยโฮออกมาหนัก กกว่าเดิมเพราะความหวาดกลัวที่จู่โจมเข้ามา เธอกำลังกลัวว่าเรื่องจะซัดทอดมาถึงตัวเอง “อะไรนะ!” คนรับข่าวเองก็แทบช๊อกเมื่อได้ฟัง “ถูกจับได้ยังไง ในเมื่อฉันบอกแกไปบอกพวกมันให้หนีไปเก็บตัวไกลๆ แล้วไง” “นกน้อยบอกแล้วค่ะ แต่พวกมันถูกจับได้ที่กาญจนบุรี ก่อนจะข้ามชายแดนไปค่ะ ฮือๆๆ...” “โง่! โง่และบัดซบที่สุดเลย!” พีรพาตะเบ็งด่าออกมาสุดเสียง ตอนนี้มีทั้งความกลัวและความโกรธกริ้วที่รุมเร้า สุมทรวงอยู่ “ค่ะ โง่ พวกมันโง่มากๆ ค่ะ” บรรยากาศแบบนี้ นกน้อยยังไม่วายทำตัวเป็นนายว่า( ^o^ )พลอยอยู่ดี ทว่ามันผิดเวลา “แกด้วย! แกมันโง่! ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงจัดการไม่ได้ พวกแกมันโง่กันทั้งหมดจริงๆ!” ผู้เป็นนายสวนคำด่าออกมา จนหูของอีกฝ่ายแทบจะแตก “ฮือๆๆๆ...” และยิ่งทำให้นกน้อยปล่อยโฮออกมาหนักกว่าเดิม “แกจะร้องไปหาพระแสงอะไรนังนกน้อย หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ฉันบอกให้หยุดไง!” “แต่นกน้อยกลัวนี่ค่ะคุณพาย แล้วคุณพายจะให้นกน้อยทำยังไงต่อไปคะ ฮือๆๆ” คนที่ทำอะไรไม่ถูกเอ่ยถาม ทั้งน้ำเสียงฟูมฟาย “แล้วแกจะอยู่รอให้ตำรวจมาลากคอแกไปคุกหรือไงนังเตี้ย นังโง่ หนีไปซิ หนีไป!” พีรพาโมโหจนตัวสั่น “ฉันจะไม่ช่วยอะไรแกทั้งนั้นแหละ รู้ไว้ เพราะพวกแกมันชุ้ยยังไงล่ะ เรื่องมันถึงได้เลวร้ายแบบนี้ เชิญเอาตัวรอด เองเถอะนะ” “แต่...” “หยุดแต่ได้แล้ว แล้วรีบหนีไป นังโง่เอ้ย!” พ่นพิษโมโหเสร็จแล้ว คนที่กำลังรู้สึกหวั่นกลัวขึ้นเรื่อยๆ ก็ชิงวางสายไปเสีย เธอเองก็ยอมรับว่าทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน เพราะไม่นึกว่าเรื่องราวมันจะบานปลายใหญ่โตขึ้นได้ถึงเพียงนี้ คราที่จัดการ กับบุษกร มันง่ายเสียจนเธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทว่าในคราวนี้เหตุใด กลับไม่เป็นอย่างนั้น... “ไม่ได้แล้ว ฉันต้องหนีไปต่างประเทศสักพัก” คนคิดไม่ทันได้ก้าวเท้าไปไหนด้วยซ้ำ สาวใช้นางหนึ่งก็ก้าวเข้ามาเสียก่อน พร้อมกับข่าวที่ทำให้หัวใจของผู้เป็นนายแทบหยุดเต้น “คุณพายค่ะ ตำรวจค่ะ ตำรวจมาเต็มเลยค่ะ!” !!! ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 16:05:15

ความคิดเห็นที่ 4 มาจองที่อ่าน จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 23:13:37