ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่  7 ก็อกๆ!!....... เสียงเคาะประตูทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอ่านรายงานจากแฟ้มต้องเงยหน้าขึ้นมา  และเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเคาะและเปิดประตูเข้ามา  เขาก็ส่งยิ้มให้พร้อมกับเอ่ยทัก “อ้าว  คุณแม่”   อาทิตยะทักมารดาที่กำลังเดินตรงมายังเขา คุณพิมผกาเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามบุตรชายคนเดียวก่อนจะเอ่ยถาม “เมื่อวานไม่มาทำงาน เป็นอะไรรึเปล่า   เอะ!  แล้วหัวไปโดนอะไรมา”   คุณพิมผกาถามด้วยความสงสัยหลังจากเห็นผ้าก็อตบางๆแปะอยู่ที่ศรีษะของลูกชาย อาทิตยะจับไปที่ผ้าก็อตก่อนจะตอบผู้เป็นมารดาด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆแบบไม่เห็นสำคัญ “อ๋อ!  ไม่มีอะไรมากหรอกครับ  พอดีเมามากไปหน่อย   หึหึ  เลยล้มไปโดนขอบเตียง”  ชายหนุ่มปดมารดาเพราะเขาไม่อยากเล่าอะไรให้มากความ คุณพิมผกาหายสงสัยแต่กลับเตือนลูกชาย  “เอาอีกแล้ว  เรานี่น้า  รู้ว่ากินเหล้าไม่เก่งก็ยังจะกิน   แล้วไปกินกับนายโต้ใช่มั้ย” อาทิตยะทำหน้าสงสัยก่อนจะเอ่ยถามารดา  “  คุณแม่รู้ได้ไงครับ” “ก็ ถ้าเมาขนาดนี้จะไปกับใครได้ละ  แล้วนี่คุณจิตราก็โทรมาบ่นๆ  กับแม่เรื่องนายโต้” “ทำไมครับ” “ก็เห็นบอกว่าจะดัดนิสัยนายโต้น่ะสิ  แล้วให้แม่มาบอกเราน่ะ  ว่าถ้านายโต้มายืมเงินห้ามให้เด็ดขาด” “ฮ่าฮ่า  ยังงี้นายโต้ก็แย่สิครับ”   อาทิตยะหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องขำมากกว่าจะเป็นเรื่องซีเรียส  ก่อนจะตอบมารดา  “ครับ ได้ คุณแม่บอกคุณน้าจิตราด้วยว่าผมจะให้ความร่วมมือ  อยากให้นายโต้มันโตเหมือนกัน” หลังจากคุยเรื่องโตมรเรียบร้อยแล้ว  คุณพิมผกา ก็ถามลูกชายถึงเรื่องที่เขาไปอยู่กับคุณย่า  ว่าเป็นไงบ้างลำบากมากมั้ย  เพราะที่คุณพิมผกาทราบก็คือ  สิ่งอำนวยความสะดวกบ้านนั้นแทบจะหาไม่เจอเลยที่เดียว  เมื่อเทียบกันกับบ้านของเธอ    และยังถามเลยไปถึงหญิงสาวที่คุณหญิงรับเป็นบุตรบุญธรรมด้วย   อาทิตยะตอบมารดาไปว่า  เรื่องที่อยู่ไม่ได้ลำบากอะไร  ถึงจะร้อนไปบ้างเพราะไม่มีแอร์แต่ด้วยความที่เป็นบ้านสวนอีกทั้งต้นไม้ก็เยอะ  ก็ไม่ถึงกับทำให้ร้อนมาก  อีกอย่าง “ผมว่า  อยู่บ้านแบบคุณย่าก็ดีนะครับ  อากาศดีต้นไม้ที่คุณย่าปลูกไว้ก็หอมๆ  ทั้งนั้น  ผมว่าบ้านเราน่าจะปลูกบ้างนะครับ  ต้นไม้ไทยๆเวลาตอนกลางคืน  ผมว่ากลิ่มหอมดีนะครับ”   อาทิตยะพูดพร้อมกับนึกถึงกลิ่นดอกไม้ที่ปลูกอยู่รอบๆตัวบ้านไม้ทรงไทย  ของคุณย่าขเขา  ทั้งโมกข์  ทั้งแก้ว  และยังต้นลีลาวดีต้นใหญ่สองต้น  ที่ปลูกอยู่หน้าบ้านตรงบันไดทางขึ้น  ดอกสีขาวเต็มต้นแทบจะไม่มีใบเลย  ยิ่งเวลาช่วงหัวค่ำไปจนดึกๆ เวลาที่มีลมพัดมา  ทำให้กลิ่นหอมเย็นๆโชยเข้ามาทางชานบ้าน  จึงหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ   ชายหนุ่มยังคิดไปอีกว่า  บริเวณชานหน้าบ้านซึ่งเป็นเหมือนด่านแรกของตัวบ้าน  ด้านบน  ถ้ามีเตียงหรือหรือตั่งวางไว้  เขาคงต้องหาโอกาสมานอนดูดาวสักครั้งแน่     คุณพิมผกามองท่าทางของลูกชายก่อนจะเอ่ยถามต่อ  “แล้วเด็กนั่นละเป็นไง  ประจบคุณย่าเราไปถึงไหนแล้ว” อาทิตยะมองหน้ามารดานิดนึงก่อนจะตอบ  “อือ...ผมว่าเขาก็ไม่เชิงประจบหรอกนะครับคุณแม่  ดูแล้วก็ไม่น่าจะมีอะไร”   ชายหนุ่มตอบมารดาด้วยความรู้สึกจริงๆ  เพราะตั้งแต่เขาไปอยู่ที่บ้านของคุณย่า  เขาก็เห็นเธอก็ไม่ได้ประจบประแจงคุณย่าของเขาจนเกินไป  แต่เขากลับรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำเป็นแค่เด็กที่อยากจะดูแลผู้มีพระคุณก็เท่านั้น “นั่นไง  แม่ว่าแล้ว  เราน่ะ  ยังไม่รู้อะไร  ไปอยู่ได้ไม่นานก็ทำท่าจะหลงกลเข้าแล้ว  หยั่งว่านะ...นิสัยนี่มันถ่ายทอดทางสายเลือดได้จริงๆ”   คุณพิมผกาพูดออกมาด้วยความโมโหก่อนจะนึกเลยไปถึงหน้าของผู้หญิงอีกคนที่เคยทำให้เธอเกือบจะเสียสามีไป นั่นก็คือแม่ของรัตติกาลนั่นเอง “อะไร นะครับคุณแม่  เมื่อกี้คุณแม่ว่าไงนะครับ”  อาทิตยะทำหน้าขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยถามมารดาด้วยความสงสัย คุณพิมผกาได้สติจึงมองหน้าลูกชายคนเดียวก่อนจะตอบและพยายามทำน้าเสียงให้ปกติ “เอ่อ ไม่มีอะไร  แต่เราก็ระวังๆละ  ผู้หญิงสวยๆหน้าตาท่าทางอ่อนหวานบางทีมันก็ไม่ได้ดีแบบหน้าตาท่าทางหรอกนะลูก”    พูดจบคุณพิมผกาก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องทำงานชายหนุ่มไป  โดยปล่อยให้ชายหนุ่มงงๆ  กับคำพูดของผู้เป็นแม่   อาทิตยะทำหน้าสงสัยได้ไม่นานเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีงานที่เร่งด่วน  จึงรีบหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านก่อนจะเซ็นชื่อ  และทำงานตรงหน้าต่อไป                                    **#########################** “โธ่  คุณแม่ครับ  คุณแม่ทำแบบนี้ผมก็แย่สิครับ”     โตมรโอดครวญกับมารดา  ขณะนั่งเผชิญหน้ากับมารดาที่ห้องทำงานด้านในของโชว์รูมจิลเวลลี่  ของครอบครัว  ซึ่งโชว์รูมนี้เป็นโชว์รุมที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาโชว์รูมทั้งหลายที่เปิดอยู่  ของตระกลูเผ่าพานิชย์ คุณจิตรานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยท่าทางไม่สนใจกับลูกชายคนเล็กของเธอที่ขณะนี้  นั่งทำหน้าออดอ้อนตามสไตล์ของชายหนุ่ม  โดยเธอทำทีเป็นก้มหน้าก้มตาจัดชุดเครื่องเพชรที่มาใหม่  ให้เข้าชุดกัน  โดยไม่สนใจเสียงร่ำร้องของบุตรชายที่ยกแม่น้ำทั้งห้าขึ้นมาหว่านล้อมให้เธอคืน บัตรเครดิตให้กับเขา   เวลาผ่านไปได้สักพักโตมรที่พูดมาจนไม่รู้จะเอาอะไรมาอ้างกับมารดาอีก  เขาจึงคิดใช้ไม้ตาย  คือ  โตมรลุกจากเก้าอี้และเดินมาคลุกเข่าที่ข้างเก้าอี้ที่คุณจิตรานั่งอยู่  ก่อนจะเอื้อมมือไปโอบกอดมารดาเอาไว้ด้วยท่าทางประจบสุดๆ  และเป็นวิธีที่ชายหนุ่มใช้มาตลอดเมื่อต้องง้อมารดา โตมรทำหน้าเศร้า  พร้อมกับเงยหน้ามองมารดาด้วยตาละห้อย  ก่อนจะเอ่ย “คุณแม่ครับ  หายงอนโต้เถอะนะครับ  โต้จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว  นะครับคุณแม่   โต้จะหยุดเทียว  จะใช้เงินประหยัดๆ  นะครับคุณแม่ครับ” คุณจิตราใช้หางตาเหลือบมองลูกชายคนเล็กก่อนจะเอ่ย  “แน่ใจ” “ครับคุณแม่  แน่ใจครับ”   โตมรตอบมารดาด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้นมาทันที “กี่ครั้งแล้ว  ที่โต้พูดแบบนี้กับแม่”    คุณจิตราทำน้ำเสียงจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา  ทำให้โตมรถึงกับหน้าเจื่อนลง  แต่ก็ยังคงทำตาปริบๆมองมารดา  ก่อนจะเอ่ยตอบ “โธ่....คุณแม่ครับ” คุณจิตราทำหน้านิ่งๆ  มองลูกชายก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทางจริงจัง  “เอาอย่างนี้  แม่ให้แกเลือก  แกจะไปเรียนต่อหรือจะทำงาน   ถ้าเรียนต่อแม่จะให้พี่สาวแกติดต่อที่เรียนให้   แต่ถ้าแกเลือกทำงานแกต้องไปฝึกงานกับลุงชิต”   “ห๊ะ  จะให้โต้ไปฝึกงานกับลุงชิต  เนี่ยนะ  โห...”   โตมรโวยวายออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืนชายหนุ่มเดินมานั่งหมดแรงที่โซฟารับแขกตัวยาวสุดหรูที่จัดไว้รับแขก  วีไอพี  ของคุณจิตรา  ก่อนจะนึกไปถึงลุงชิตพี่ชายของแม่เขาที่ดุราวกับทหารก็ไม่ปาน ลุงชิตคือพี่ชายของแม่เขาที่ทำธุรกิจด้านผลิตและส่งออกไวน์  ซึ่งธุรกิจนี้ตั้งอยู่ที่  จ. นครราชสีมา  ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยตอบมารดาซึ่งขณะนี้นั่งจ้องหน้าลูกชายเพื่อรอฟังคำตอบ “เฮ้อออ..คุณแม่ให้เวลาผมคิดก่อน.....ได้มั้ยครับ”   ชายหนุ่มทำเสียงอ่อยๆเพราะท่าทางที่ดูจริงจังของมารดาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ทำให้เขาไม่กล้าโวยออกมาชายหนุ่มทำท่านึกอยู่แป๊ปนึงก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง  “คุณแม่ไม่มี  ช้อยส์ที่สามเหรอครับ” คุณจิตราที่นั่งลุ้นกับคำตอบของลูกชายทำหน้าโมโหก่อนจะตอบกลับลูกชายทันทีที่เขาเอ่ยจบ  “ ไม่มี!  แล้วแม่ก็จะให้เวลาแกคิด  เดือนนึง” “แล้วถ้าผมยังคิดไม่ได้ละครับ”   โตมรเอ่ยตอบมารดาแบบหวั่นๆ “แม่ก็จะไม่สนใจแกอีก”  คุณจิตราพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดก่อนจะไม่สนใจใยดีลูกชายที่นั่งทำหน้าเซ็งๆ  เหมือนกับเด็กๆที่ไม่เคยโดนขัดใจ                                **#######################** “หมวยเล็ก!  โทรศัพท์ลูก”   เสียงตะโกนเรียกภาวินีดังมาใกล้ๆ  ทำให้หญิงสาวที่ง่วนอยู่กับการนั่งทำงานของเธออยู่ที่น่าจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คในห้องรับแขกกลางบ้าน  ต้องเงยหน้าขึ้น  ก่อนจะยื่นมือไปรับโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่วางลืมไว้ที่ห้องอาหารจากมารดา   คุณอรพินมารดาของ  ภาวินี  เธอเป็นผู้หญิงไทยเชื้อสายจีน  ที่มีน่าตาผิวพรรณออกไปทางคนจีนมากกว่าคนไทย  เธอมักจะเรียกลูกสาวคนเล็กของเธอว่าหมวยเล็กมากกว่าจะเรียกชื่อ  ภา  ที่เป็นชื่อที่เพื่อนๆ ของเธอใช้เรียกภาวินี  เธอเป็นแม่บ้านมากกว่าจะออกไปทำงานนอกบ้าน  และมีหน้าที่หลักคือดูแลลูกๆ ทั้งสามคน  ซึ่งตอนนี้ลูกชายคนโตของเธอก็ทำหน้าที่ดูแลกิจการที่เป็นของครอบครัวช่วยผู้เป็นพ่ออยู่แล้ว   หลังจากส่งโทรศัพท์ให้ลูกสาวแล้ว  คุณอรพินก็นั่งลงที่โซฟาใกล้ๆไม่ห่างจากลูกสาวมากนัก   เมื่อรับโทรศัพท์จากมารดาแล้วภาวินีก็ก้มดูเบอร์โทรที่โชว์อยู่หน้าจอก่อนจะทำหน้าเบื่อๆ และกดรับสาย “ว่าไง พี่โต้” (โห  ภา ทำไมรับช้าจัง  พี่ว่าจะวางอยู่แล้วนะเนี่ย..)  โตมรกรอกเสียงมาตามสาย “มีอะไรอีกละ  นี่ก็รีบรับแล้วนะ  หรือพี่โต้จะวางก็ได้นะ”   (เอ้ย  แหมม...พูดแค่เนี่ยทำงอน) “เฮ้อ  มีอะไรอีกละคราวเนี่ย  ถ้าเรื่องฟ้าไม่ต้องมาให้ภาช่วยแล้วนะ” (เปล่า  ไม่ใช่เรื่องฟ้าหรอก  พอดีพี่เซ็งๆอ่ะ  ก็เลยโทรมาคุย)   “เฮ้ย!! พี่โต้ ภาไม่ได้ว่างมากนะ  ถ้าโทรมาแก้เซ็งก็โทรไปหาคนอื่นดีกว่า”  ภาวินีพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญๆ  จนโตมรต้องรีบพูดเพราะกลัวว่าเธอจะวางสาย   ตามจริงแล้วเขาก็มีเพื่อนอยู่ไม่มากนักยิ่งเพื่อนที่เป็นผู้หญิงเอาไว้ปรับทุกข์นี่ยิ่งไม่มีใหญ่  ที่แรกเขาก็ว่าจะโทรหาอาทิตยะแต่พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาได้เขาก็กดหา  ภาวินีซะงั้น (เฮ้ย!  ภา  โธ่... พี่ไม่ได้เซ็งเพราะไม่มีเพื่อนคุยหรอก  แต่พี่กำลังกลุ้มใจน่ะ) ภาวินีทำหน้าแปลกใจก่อนจะถามกลับไปยังโตมรด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง  “กลุ้มใจเรื่องอะไรอีกละ”   (เฮ้อออ...)   โตมรถอนหายใจยาวๆออกมาก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ภาวินีฟัง หลังจากฟังจบภาวินีก็เอ่ย  “สงสารเนอะ” (ขอบใจนะ  แต่ไม่ต้องสงสารพี่หรอก)   โตมรเอ่ยด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง  ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าทันที่ทีภาวีนีพูดต่อ “ไม่ต้องขอบใจหรอก  เพราะภาไม่ได้สงสารพี่   ภาสงสารคุณแม่พี่ต่างหาก  ที่มีลูกชายไม่ได้เรื่องอย่างพี่” (ห๊ะ!  อะไรนะ!  ภาว่าพี่ไม่ได้เรื่องเหรอ) “อือ  ใช่!  ก็พี่โต้คิดดูดีดีซิ  ลูกชายที่เป็นความหวังของพ่อแม่  ทำตัวแบบเนี่ย  นี่ยังดีนะพี่โต้น่ะ  ยังมีทางเลือก  ลองคิดถึงคนอื่นดูบ้างซิ  บ้านที่เขาต้องเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่   พี่โต้ดีแค่ไหนพ่อแม่ก็ไม่ต้องเลี้ยง  แถมท่านยังทำอะไรไว้ให้อีกตั้งมากมาย  เฮ้อ  โตแต่ตัวจริงๆนะเนี่ย” (นี่ภา  พี่โทรมาปรับทุกข์นะ  ทำไมต้องพูดขนาดนี้ด้วย) “ก็ภาพูดความจริงนิ  หรือถ้าพี่โต้อยากฟังเรื่องโกหก  พี่โต้ก็ต้องโทรไปหาคนอื่นแล้วละ   คิดดูดีดีนะพี่โต้  ถ้ายังไม่อยากเรียนก็ลองทำงานดูก่อนสิ   เที่ยวทุกวันไม่เบื่อรึไง” โตมรฟังสิ่งที่หญิงสาวซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นน้องของเขาพูด  ด้วยความรู้สึกที่แปลกๆ  เพราะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นจะไม่พูดกับเขาแบบนี้แน่นอน  ตอนแรกที่หญิงสาวพูดเขาก็เกือบจะโมโหจนวางสายไปแล้ว  แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ทำให้เขาฟังคำของเธอจนจบ เมื่อวางสายจากภาวินีแล้วชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดขึ้นลอยๆ  “โอ้ยยย....เซ็งโว้ย”   พูดจบชายหนุ่มก็เอนตัวลงนอนบนที่นอนตัวเอง    ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาก่ายหน้าผากเหมือนกำลังคิดหนัก ด้านหนึ่ง  เมื่อคุณอรพินเห็นลูกสาววางโทรศัพท์แล้ว  เธอก็ถามลูกสาวคนเล็กด้วยสีหน้าสงสัย “คุยกับใครอ่ะ  ลูก  ทำไมไปว่าเขาแบบนั้นละ” “รุ่นพี่อ่ะ  ม่าม้า  ทำตัวเป็นเด็กไม่โต  ก็ต้องสั่งสอนกันหน่อย” “ใคร  ม่าม้ารู้จักมั้ย”  คุณอรพินถามลูกสาวเพราะส่วนมากเธอจะรู้จักเพื่อนของภาวินีแทบจะทุกคนก็ว่าได้  เพราะลูกสาวของเธอนั้นสนิทกันแทบจะคุยกันทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ ภาวินีมองหน้ามารดาก่อนจะเล่าเรื่องของโตมรให้ผู้เป็นแม่ฟัง    หลังจากฟังจบคุณอรพินก็ทำหน้ากังวล  เพราะเธอเองก็พอจะรู้ถึงสรรพคุณความเจ้าชู้  ของโตมรผ่านหน้าหนังสือพิมพ์และหนังสือก็อตซิบดาราที่ชอบแซวดาราสาวๆ ที่เป็นคู่ควงของเขา  เธอจึงเอ่ยเตือนลูกสาว “โอ้...ม่าม้าว่า  อย่าไปยุ่งมากนักเลยลูก  เอ่อ...แล้วนี่เขาไม่ได้มาจีบเราใช่มั้ย” “ปะเปล่า  ม่าม้า แหมม...น่าตาอย่างภา  เขาไม่จีบหรอก  เขาจีบฟ้านะ  แต่ถึงจีบภา  ภาก็ไม่เอาหรอก จะดูแลเราได้รึเปล่าก็ไม่รู้  ” “หึหึ  ทำไมละหน้าตาของหนูมันเป็นไง  ม่าม้าว่าน่ารักออก  หึหึ”  คุณอรพินพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปขยี้หัวลูกสาวด้วยความเอ็นดู  ภาวินีมองหน้ามารดาก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้และพูดขึ้นว่า  “ก็น่ารักแบบเราเนอะม่าม้า” “อือ จ๊ะ  หึหึ” เพราะความที่คุณอรพิน เป็นคนไม่ค่อยแต่งตัวมากนักเธอจึงไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ทันสมัยให้กับลูกสาว  ทำให้การแต่งตัวของภาวินีจึงเป็นไปแบบเด็กๆ  มากกว่าจะทันสมัยเหมือนสาวๆในยุคนี้  และเธอเองก็คิดเรื่องเรียนมากกว่าจะสนใจเรื่องการแต่งตัว  เธอจึงกลายเป็นหญิงสาวที่ออกจะดูเชยๆไปบ้างในบางครั้ง                                  **##########################** จากแสงสีเหลืองนวลๆที่ส่องออกมาจากหลอดไฟที่ติดอยู่ตามหัวเสาของเรือนไม้ทรงไทยของคุณหญิงเปิดสว่างขึ้น นั่นแสดงว่าแสงของอาทิตย์ในวันนี้ได้ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว   คุณหญิงนั่งอยู่บนตั่งไม้สักที่มีลักษณะเป็นเตียงนอนกรายๆ  ที่วางอยู่มุมหนึ่งของชานบ้านซึ่งคุณหญิงใช้เอนหลังในเวลาบ่ายๆ  หรือตอนหัวค่ำ  ซึ่งวันนี้ก็เช่นกันแต่ที่จะแปลกไปกว่าทุกวันก็คือวันนี้คุณหญิงนั่งอยู่นานกว่าปกติ  เพราะเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว  แต่หญิงชราก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเข้าห้องนอนของตัวเองแต่อย่างใด   ทำให้หญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องถึงกับทำหน้าสงสัย รัตติกาลซึ่งเธอพึ่งจะอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ เดินเข้ามานั่งลงที่พื้นเบื้องหน้าของหญิงชราก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณยายยังไม่เข้าห้องนอนอีกเหรอค่ะ”   เธอพูดพร้อมกับมองหน้าหญิงชราด้วยรอยยิ้ม หญิงชราก้มหน้ามองหญิงสาวที่ตัวเองเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยด้วยสายตาอ่อนโยนและแฝงความเมตตาในตัว  ก่อนจะส่งยิ้มคืนให้เธอและเอ่ยตอบ “ว่าจะเข้าแล้วละลูก  อือ..วันนี้อากาศดีเนอะ  ยายเลยนั่งเพลินไปหน่อย  หึหึ”  หญิงชราพูดจบก็เงยหน้ามองออกไปยังชานหน้าบ้านที่อยู่ห่างไปจากมุมที่เธอนั่งอยู่ไม่ไกลมากนัก   รัตติกาลมองตามสายตาของหญิงชราไปก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด  และเธอก็คิดตามที่คุณหญิงบอกคือวันนี้อากาศดีจริงๆ  เพราะลมเย็นๆที่พัดมาเรื่อยๆ  ที่ผ่านมายังช่องลมทางด้านหน้าบ้าน  และตามช่องหลังคามุมจั่วตามแบบบ้านไม้โบราณ  ทำให้ลมสามารถผ่านทะลุเข้ามาได้ไม่ยากนัก  จึงทำให้บริเวณที่เธอกับคุณหญิงนั่งอยู่มีอากาศที่เย็นสบาย  ทั้งยังกลิ่นดอกไม้หอมนานานชนิดที่คุณหญิงปลูกเอาไว้  จึงทำให้บรรยากาศนั้นช่างน่ารื่นรมย์ยิ่งนัก รัตติกาลนึกอยู่ได้ไม่นานเธอก็เอื้อมมือไปจับแขนของหญิงชราด้วยท่าทางนุ่มนวลก่อนจะเอ่ย “ฟ้า นวดให้นะคะคุณยาย”   คุณหญิงยิ้มพรางพยักหน้าให้กับหญิงสาว  สองสาวต่างวัยนั่งอยู่ด้วยกันด้วยความรู้สึกผูกพันรักใคร่  บรรยกาศที่ดูเหมือนจะหนาวๆแต่ภาพที่ปรากฏมันทำให้ความอบอุ่นแผ่ไปทั่วบริเวณ   รัตติกาลพร่ำบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่า  ถ้าเธอไม่มีหญิงชราผู้นี้เลี้ยงดูไว้ปานนี้เด็กกำพร้าอย่างเธอจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้  เธอจึงรักและเคารพคุณหญิงมากจนเธอคิดว่าเธอสามารถที่จะทำอะไรก็ได้ถ้าหญิงชราผู้นี้จะมีความสุข    เธอจึงตั้งใจเรียนและทำตัวให้เหมาะสมกับเป็นเด็กที่ท่านชุบเลี้ยง  และไม่เคยไปบอกกับใครว่าเธอเป็นลูกบุญธรรมของท่าน   รัตติกาลนั่งหันหน้ามาทางคุณหญิงจึงไม่ทันเห็นว่ามีใครเดินขึ้นบันไดมา  จนเมื่อคุณหญิงเอ่ยทักเธอจึงหันไปมอง “อ้าว  อาทิตย์”  คุณหญิงทักหลานชายด้วยรอยยิ้มบางๆ อาทิตยะยิ้มให้คุณหญิงพร้อมกับเดินตรงเข้ามาและนั่งลงบนตั่งข้างๆคุณหญิงและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ยังไม่นอนเหรอครับ  คุณย่า” ชายหนุ่มพูดจบก็เหลือบสายตาไปมองหญิงสาวที่นั่งพับเพียบนวดคุณหญิงอยู่  ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่รัตติกาลเหลือบตาขึ้นมาพอดี  จึงทำให้ทั้งสองหนุ่มสาวสบตากันโดยบังเอิญแต่เพียงแค่ไม่ถึงเสี่ยวนาที   รัตติกาลก็เป็นฝ่ายหลบสายตาของเขาก่อน “จ๊ะ  วันนี้ไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่  เราละช่วงนี้กลับดึกทุกวันเลยนะ  งานยุ่งเหรอลูก” “อืม...ก็ ครับยุ่งนิดหน่อยครับ  พอดีเลขาของผมเขาลาคลอดนะครับ  ก็เลยไม่มีคนช่วย” “อ้อ  อืม...แล้วทำไมไม่หาใครมาช่วยก่อนละลูก” “ก็...หาอยู่ครับ    แต่ก็ยังไม่ได้เลย  สงสัยคงต้องเหนื่อยแบบนี้ไปอีกหลายเดือน”   อาทิตยะพูดเหมือนบ่นอยู่กรายๆ คุณหญิงมองสภาพหลานชายคนเดียวด้วยความสงสาร  ก่อนจะทำท่านึกอะไรขึ้นมาได้  คุณหญิงหันมาทางรัตติกาลที่นั่งนิ่งๆเป็นผู้ฟังที่ดี  ก่อนจะเอ่ยกับหญิงสาว “เออ  ฟ้า” “ค่ะคะ  คุณยาย”  รัตติกาลสดุ้งนิดนึงก่อนจะตอบ   “เป็นอะไร ลูก  ขวัญอ่อนไปได้เรานี่” “หึหึ  คุณยายมีอะไรเหรอคะ”   “ที่ฟ้าบอกจะหางานทำนะ ได้รึยังลูก   ” “เอ่อ  ฟ้ากำลังจะไปทำงานกับที่บ้านของ ภาอ่ะค่ะ  คุณยาย” “เหรอ  อืม...เขารับคนเพิ่มเหรอลูก” “หึหึ  เปล่าหรอกค่ะ  คือฟ้าขอเขาฝึกงานกับภานะคะ” “อ้าว  งั้นถ้าเขาไม่ได้ขาดคน  ฟ้าก็มาช่วยงานพี่เขาก่อนได้มั้ยลูก” “คะ!  อะไรนะคะคุณยาย   ให้ฟ้าไปช่วย  เอ่ม...คือ  ฟ้า” “ทำไม ละ  มีอะไร” รัตติกาลทำหน้าลำบากใจ  เธอพยายามคิดหาวิธีที่จะพูดปฏิเสธ  แต่พอเงยหน้าสบตาคุณหญิงที่มองมาเพื่อรอคำตอบ  รัตติกาลก็เริ่มที่จะอึดอัด   เธอเหล่สายตาไปมองอาทิตยะแว่บนึง  ก่อนจะนึกคำพูดขึ้นมาได้ “เอ่อ  คุณยายขา  คือฟ้าเอ่อ  ฟ้ายังไม่เก่งอ่ะคะ  กลัวไปเป็นภาระมากกว่าจะไปช่วย” “ไม่เป็นไรครับคุณยาย  ดูแล้วก็น่าจะไปเป็นภาระจริงๆ  เสียดายนะครับ  เห็นทำตัวเก่ง  นึกว่าเก่งจริง ฮึ!”   อาทิตยะจงใจพูดแหนบแนมหญิงสาว ทำให้รัตติกาลถึงกับหันไปมองชายหนุ่มด้วยสายตาบ่งบอกความโมโหที่เขาพูดจาสบประมาทเธอ  ซึ่งเขาเองก็จ้องมองเธอด้วยสายตายั่วๆอยู่ก่อนแล้ว   วินาทีนั้นเองที่รัตติกาลตัดสินใจ  เธอเอ่ยออกมาโดยสายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่เขาเช่นเดิม “คุณยายค่ะ  ตกลงคะ  ฟ้าจะไปทำงานให้คุณอาทิตย์ค่ะ”   คุณหญิงที่นั่งฟังอยู่ก็พอจะจับท่าทางและน้ำเสียงที่ทั้งสองคนตอบโต้กัน  ว่ามันไม่ปกติเท่าไหร่นัก   แต่เธอก็ได้แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เพราะทางที่ดีที่สุดของเธอคือเข้าข้างใครไม่ได้ อาทิตยะยิ้มยั่วๆให้กับเธอที่ดูจากท่าทางแล้วเหมือนเด็กที่กำลังโกรธเพราะโดนผู้ใหญ่แกล้ง                                **################################** จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 13:17:53

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันต่อมา “อ้าว!   คุณฟ้าจะไปไหนเหรอค่ะ”  แม่บ้านทักหลังจากเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในครัว “ทำงานค่ะ ป้าเพ็ญ”   รัตติกาลตอบน้ำเสียงเซ็ง   จนแม่บ้านจับน้ำเสียงได้  ก่อนจะเอ่ย “แล้วทำไมต้องทำเสียงแบบนี้ละคะ   ไหนบอกป้าว่าอยากทำงานไงค่ะ” “เฮ้อ....ก็อยากค่ะ  แต่งานนี้ฟ้าไม่อยากทำเลยอ่ะ” “อ้าว!  งานอะไรเหรอค่ะ”  แม่บ้านทำเสียงสงสัย รัตติกาลเองก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ  เมื่อนึกถึงงานที่รออยู่  ความจริงถ้าเป็นเรื่องงานเธอไม่เกี่ยงอยู่แล้วแต่ที่เธอเซ็งก็เพราะคนที่จะต้องร่วมงานนั้นเอง                                **##############################** ตลอดทางที่เธอนั่งรถมากับเขา  เธอนั่งนิ่งจนแทบจะเป็นหินเลยก็ว่าได้  เส้นทางตอนเช้าในเวลาเร่งด่วนที่ทุกคนต่างรีบเร่งเพื่อให้ทันเวลางาน  ทำให้บนท้องถนนแออัดไปด้วยจำนวนรถที่มากมาย    หญิงสาวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่สังเกตว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ  ซึ่งทำหน้าที่คนขับกำลังเอี้ยวตัวไปทางเบาะหลังเพื่อจะหยิบแฟ้มงานในขณะที่รถจอดติดไปแดงอยู่  แต่เพราะแฟ้มอยู่ห่างจากมือเขาและยังมีอยู่หลายเล่มทำให้เขาดูวุ่นวายกับการหา รัตติกาลต้องหันมามองเพราะรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวอยู่ข้างๆตัว  เมื่อเธอเห็นท่าทางหงุดหงิดของเขาเธอก็เอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย “จะเอาอะไร  บอกมาจะหยิบให้”  หญิงสาวพูดด้วยความรำคาญ “ไม่เป็นไร”  ชายหนุ่มตอบแต่มือก็ยังคงควานหาแฟ้มที่ต้องการอยู่ “นี่ ไฟเขียวแล้วนะ”  รัตติกาลรีบพูดเมื่อห็นรถคันหน้าเคลื่อนตัวออกไปแล้ว อาทิตยะยืดตัวขึ้นมาตามเสียงที่หญิงสาวพูดก็เห็นจริงตามนั้นเขาจึงต้องหันกลับมาทำหน้าที่คนขับก่อน   รัตติกาลทำหน้าเซ็งก่อนจะถาม “จะเอาอะไร  บอกมาสิ” ชายหนุ่มเหลือบตามองหญิงสาวนิดนึงก่อนจะพูด   “แฟ้มที่มีเอกสารที่เขียนว่า  เปิดตัวโครงการอ่ะ” รัตติกาลเอี้ยวตัวไปไม่นานเธอก็หยิบมันติดมือขึ้นมาก่อนจะหันตัวกลับมาที่เดิม “แล้วไงต่อ”  เธอถามเขา ชายหนุ่มส่งโทรศัพท์มือถือของเขาให้กับเธอ   หญิงสาวทำหน้างงๆ แต่ก็รับมันมา “กดหาชื่อ  คุณบีมที” หญิงสาวกดหาชื่อตามที่เขาบอกเมื่อต่อสายเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็พูดสายโดยใช้สมอลล์ทอกล์ “สวัสดีครับ  คุณบีม  ขอโทษนะครับที่โทรมาเช้าไปหน่อย  หึหึ” อาทิตยะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ  ออกจะเกรงใจอยู่ในที (ไม่เป็นไรค่ะ  คุณอาทิตย์ )  เสียงหวานสดใสตอบมาตามสาย รัตติกาลนั่งฟังการสนทนาของชายหนุ่มกับหญิงสาวนิรนามที่เธอไม่เห็นหน้า  อยู่ด้วยความหมั่นไส้  เพราะถึงแม้ว่าการสนทนาจะเน้นเรื่องการปรึกษางานแต่เธอก็รู้สึกว่าน้ำเสียงและท่าทางของเขาดูออกจะชื่นชมและเกียรติหญิงสาวที่คุยอยู่ด้วยไม่น้อยเลยที่เดียว หลังจากอาทิตยะจบการสนทนาได้ไม่นานชายหนุ่มก็ขับรถมาจนถึงที่ทำงาน  ซึ่งเป็นตึกสูงขนาดใหญ่                                  **############################** เมื่อลงจากรถแล้ว  รัตติกาลก็เดินตามหลังชายหนุ่มมาแบบเงียบๆ  จนก้าวตามเขาเข้ามาในตัวอาคาร  ซึ่งขณะนี้เป็นเวลาช่วงเช้าพนักงานต่างๆทั้งหญิงทั้งชายต่างทยอยเดินทางเข้ามาเพื่อไปทำงานตามแผนกของตัวเอง ตามทางเดินที่ชายหนุ่มเดินผ่าน พนักงานต่างหลีกทางให้เขาเดินไปก่อนด้วยความนอบน้อม  บางคนก็ยกมือไหว้เขาเป็นการทักทาย  ซึ่งทุกครั้งที่มีคนยกมือไหว้เขา  เขาก็จะยกมือขึ้นมารับไหว้ตอบทุกครั้ง  ซึ่งรัตติกาลเองก็รู้สึกชื่นชมเขาในจุดนี้ รัตติกาลเริ่มรู้สึกแปลกๆ  ถึงสายตาที่มองมาเมื่อเธอเดินเข้ามาในเขตน่าจะเป็นส่วนปกครองของเขา    สายตาหลายคู่ที่มองมาด้วยความสงสัยปนกับความแปลกใจ  จนทำให้หญิงสาวรู้สึกได้    แต่เธอก็ได้แต่พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด   เมื่อเข้ามาถึงห้องทำงานอาทิตยะเดินมานั่งลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองโดยมีหญิงสาวเดินตามหลังมาไม่ห่างมากนัก  เธอหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะของเขาโดยไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปยกโทรศัพท์ภายในที่วางอยู่ที่มุมโต๊ะทำงานและกรอกเสียงเรียกใครคนหนึ่ง  และเพียงไม่นาน  เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตามมาด้วยหญิงสาวรูปร่างอวบๆ  วัย 40 ต้นๆ หน้าตาท่าทางเป็นมิตรก็เดินเข้ามา     “ค่ะ  คุณอาทิตย์”   หญิงสาวที่เข้ามาใหม่เอ่ย “คุณเยาว์  นี่ รัตติกาลเลขาใหม่ของผมครับ  คุณเยาว์ช่วยแนะนำงานให้เธอด้วยนะครับ”   ชายหนุ่มเอ่ยแค่นั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก   นอกจากเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้า รัตติกาลยกมือไหว้ คุณเยาว์ตามมารยาท  ก่อนจะยิ้มบางๆให้กับเธอ  คุณเยาว์เองก็รับไหว้หญิงสาวก่อนจะเดินนำเธอออกมาจากห้อง เมื่อออกมาจากห้องแล้ว  คุณเยาว์ก็แนะนำตัวเองอีกครั้ง “เรียกพี่เยาว์ก็ได้  พี่เป็นเลขาของคุณแม่คุณอาทิตย์ค่ะ   เอ่อ แล้วน้องชื่ออะไรค่ะ” “รัตติกาลค่ะ  แต่เรียกฟ้าก็ได้นะคะ” “อ๋อ  จ๊ะ  น้องฟ้า”  เลขาอาวุโสส่งยิ้มให้กับเลขาวัยสาวด้วยท่าทางเป็นมิตรก่อนจะพูดต่อ “ชั้นนี้เป็นชั้นของฝ่ายบริหารจ๊ะ   ห้องที่อยู่ด้านข้างทั้งสองฝั่งเป็นห้อง  ผจก  ของแต่ละแผนก  ส่วนสาวๆที่นั่งกันอยู่ตามหน้าห้องก็เป็นเลขาทั้งนั้นค่ะ  หึหึ  แล้วนี่ก็เป็นโต๊ะทำงานของน้องฟ้านะจ๊ะ” รัตติกาลฟังคำแนะนำของเลขาอาวุโสด้วยความตั้งใจและเป็นเพราะความที่คุณเยาว์ดูเป็นมิตรและทำตัวเป็นกันเองกับเธอ  รัตติกาลถึงกล้าที่จะถามคำถามที่เธอคาใจ “เอ่อ  พี่เยาว์ค่ะ  คือ อืม...ฟ้าถามอะไรหน่อยได้มั้ยค่ะ”  เธอถามด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “จ๊ะ  ได้จ๊ะ  มีอะไรสงสัยถามพี่ได้เลยจ๊ะ” “คือ  ทำไมคนในนี้มองฟ้าแปลกๆ  จังค่ะ  หึหึ” “อ๋อ!! ฮ่าๆๆ  ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ  เขาคงสงสัยว่าฟ้าเป็นใครนะสิ   ก็ตำแหน่งเนี่ย...มีคนจ้องกันอยู่หลายคน  ฮ่าๆๆ  อีกอย่างนายไม่เคยพาผู้หญิงมาที่ทำงาน  ก็เลยสงสัยกันเป็นธรรมดา   หึหึ  แต่น้องฟ้าไม่ต้องกังวลอะไรนะจ๊ะ  แผนกเลขาของเรารักและสามัคคีกันเป็นปึกแผ่นจ๊ะ  พี่รับรอง” รัตติกาลมองท่าทางและคำพูดของเลขาอาวุโสแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่สดชื่นขึ้น  หลังจากแนะนำงานให้หญิงสาวไปบ้างแล้ว  เธอก็ขอตัวไปทำงานของเธอ  ที่โต๊ะถัดจากรัตติกาลไปไม่มากนัก รัตติกาลทำหน้าที่ของเธอด้วยความตั้งใจ  คือจัดเตรียมเอกสารที่มีพนักงานแต่ละแผนกมายื่นเสนอและรอการอนุมัติจากชายหนุ่มซึ่งขณะนี้เขาได้กลายเป็นเจ้านายของเธอไปแล้ว รัตติกาลทำงานของเธอด้วยความตั้งใจ  จนอาทิตยะเองก็รู้สึกชื่นชมเธอเพราะเพียงเวลาไม่กี่วันเธอสามารถ  จัดตารางงานของเขาให้เข้าที่เข้าทางได้  และยังเตรียมเอกสารการประชุมได้เรียบร้อย  และดูจากที่เขาถามไปยังเลขาอาวุโส  ก็ได้รับคำบอกเล่ามาว่าเธอเข้ากับคนในแผนกได้ดี   มีแต่คนชอบเธอเพราะทั้งหน้าตากิริยา  ดูเรียบร้อยจนสาวๆในแผนกเลขารู้สึกเอ็นดูเธอ   ทุกเช้าเธอจะนั่งรถมาทำงานกับเขา  แต่ในระหว่างวันเธอก็จะทำน้าที่พนักงานธรรมดาทั่วไป  คือทานอาหารเที่ยงกับพนักงานด้วยกัน  เวลากลับบ้านส่วนมากเธอจะเลี่ยงกลับเองโดยพยายามที่จะไม่กลับบ้านพร้อมเขา   ซึ่งอาทิตยะเองก็พอจะรู้เขาก็ทำเป็นไม่สนใจแม้บางวันเขาจะพยายามอยู่รอเพื่อจะกลับบ้านพร้อมกับเธอ  แต่เมื่อเธอไม่สนเขาก็ทำเป็นไม่สนเหมือนกัน ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นพนักงานในบริษัทต่างก็สงสัย  แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม  เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าของบริษัท                                **#####################** “สวัสดีค่ะ คุณพิม”   นงเยาว์เลขาอาวุโสรับโทรศัทพ์จากเจ้านายโดยตรงของเธอ (เป็นไงบ้าง  เยาว์ มีอะไรเร่งด่วนอีกมั้ย)   คุณพิมผกาส่งเสียงถามมาตามสายขณะนั่งอยู่ที่ห้องทำงานภายในคฤหาสน์ตัวเอง   “ค่ะ  ไม่มีอะไรแล้วค่ะ” (เอ่อ  เอกสารที่ส่งมาฉันเซ็นให้แล้วนะ  ) “ค่ะ”   และก่อนที่จะวางสายคุณพิมผกาก็ไม่ลืมที่จะถามถึงลูกชาย (เอ่อ  เดี๋ยวๆ  เยาว์  แล้วลูกชายฉันได้เลขารึยัง) “อ๋อ  ได้แล้วค่ะ  ทำงานเก่งด้วยนะคะ  คุณพิมไม่ต้องห่วงค่ะ” (อือๆ  งั้นฝากด้วยแล้วกันนะ)                                **###############################**   “อย่าพึ่งไปไหนนะ  รอก่อน”   อาทิตยะออกคำสั่งกับรัตติกาลขณะกำลังจะเดินเข้าห้องทำงานตัวเอง รัตติกาลทำหน้าแปลกใจก่อนจะยกนาฬิกาบนข้อมือตัวเองขึ้นมาดู “จะใช้อะไรอีกเนี่ย  นี่มันหมดเวลาทำงานแล้วนะ ฮึ!”   รัตติกาลบ่นแต่ก็นั่งรออยู่ ไม่นานประตูห้องเปิดออกชายหนุ่มเดินออกมาและพูดโดยไม่มองเธอ “ปะ”  พูดจบเขาก็เดินนำหน้าออกไปเลย รัตติกาลได้แต่ทำหน้าสงสัยปนขัดใจที่เขาไม่ยอมบอกอะไร  เธอจึงเดินตามเขาแบบไม่ค่อยสนใจเท่าใหร่   จนอาทิตยะต้องหันมามองก่อนจะพูด “เร็วหน่อยสิ” “จะไปไหน   นี่มันหมดเวลางานฉันแล้วนะ”   รัตติกาลลอยหน้าพูด อาทิตยะหันกลับมามองเธอทั้งตัวก่อนจะพูด “นี่ตกลง  เพราะมันเลยเวลาทำงานแค่นั้นใช่มั้ย   งั้นฉันจะจ่ายค่าแรงเพิ่มให้แล้วกัน  ไปกันได้รึยัง” “ฉันไม่ได้อยากได้ค่าแรงนะ  แล้วฉันก็ไม่อยากทำโอด้วย”   เธอตอบเขาแบบไม่ยอมแพ้ “เอะ!  เธอนี่ยังไงนะ  ตอนทำงานฉันสั่งอะไร  ก็ดูจะเหมือนคนเข้าใจอะไรง่ายๆ  แต่พอเลยเวลาทำงาน   วิญญาณเลขามันก็ออกจากร่างเลยเหรอ  ห๊ะ”   ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยความระอา “เฮ้ย  นี่คุณว่าฉันไม่อยู่กับร่องกับรอยเหรอ” ชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบด้วยท่าทางกวนๆ  ทำให้เธอถึงกับเดือดขึ้นมาทันที “นี่!!  ที่ฉันไม่ไปเนี่ย  ก็เพราะคุณไม่บอกฉันว่าจะไปไหน  คุณเล่นสั่งอย่างเดียว  ถ้าฉันตามคุณไปง่ายๆ  เกิดคุณพาฉันไปฆ่า  ฉันไม่ตายฟรีเหรอ” “เหอะๆ  เธอนี่ช่างคิดเนอะ  ตกลงที่ไม่ไปเนี่ย  เธอกลัวฉันใช่มั้ย” “เปล่า  ฉันแค่ต้องระวังตัว” อาทิตยะส่ายหน้าเอื้อมๆก่อนจะพูด “เธอไม่ต้องกลัวฉันไม่พาเธอไปฆ่าหรอก  แต่ถ้าเธอไม่ไปฉันจะถือว่าเธอกลัวฉัน” พูดจบเขาก็เดินนำออกไป   รัตติกาลทำหน้ามุ่ยพร้อมกับบ่นๆ  อยู่ในลำคอแต่เท้าก็ก้าวตามชายหนุ่มไปแบบกลัวจะเสียฟรอม์ อาทิตยะยิ้มขำกับการกระทำของเธอโดยที่รัตติกาลมองไม่เห็น   เมื่อมาถึงรถแล้วรัตติกาลก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะด้านข้างคนขับด้วยความเซ็ง   อาทิตยะเองก็ทำเป็นไม่สนใจกับการกระทำของเธอ ชายหนุ่มขับรถมาจนถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานเท่าไหร่  รัตติกาลสงสัยแต่ก็ไม่เอ่ยปากถามอะไร  โดยเธอทำตามที่เขาบอกเหมือนกับเป็นหุ่นยนต์มากกว่าจะเป็นคน ชายหนุ่มเดินนำเข้ามาในห้างและเดินไปสอบถามอะไรกับพนักงานหญิงที่ยืนอยู่บริเวณนั้น สองสามประโยคก่อนจะหันมาส่งสายตาให้หญิงสาวเดินตามมา รัตติกาลเดินตามหลังชายหนุ่มมาได้ไม่นานเธอก็ทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นเขาหยุดเดิน   เพราะแผนกที่เขาเดินมาหยุดนั้นมันคือแผนก  เด็กอ่อนที่มีทั้งเสื้อผ้า  ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆมากมายที่เกี่ยวกับเด็กตั้งแต่แรกเกิดไปจนถึงเด็กโต “นี่  คุณจะมาดูอะไรเหรอ”   รัตติกาลเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้จึงเอ่ยถามเขา แต่ก่อนที่อาทิตยะจะตอบอะไร  พนักงานขายที่เป็นผู้หญิงก็เดินเข้ามาทักก่อน “ต้องการให้ช่วยอะไรมั้ยค่ะ” “อ๋อ  ครับคือผมอยากได้ของใช้สำหรับเด็กอ่อนนะครับ  ไม่ทราบว่าอยู่มุมใหน” พนักงานหญิงเดินนำทั้งคู่มาที่มุมหนึ่งซึ่งเป็นมุมที่มีของใช้ของเด็กแรกเกิดแทบจะครบเลยที่เดียว “นี่ค่ะ  หึหึ  ตามสบายนะคะ   เอ่อ  ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าท้องกี่เดือนแล้วคะ” ประโยคสุดท้ายพนักงานพูดพร้อมกับมองคนทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม รัตติกาลตกใจก่อนจะรีบปฏิเสธ  “  ไม่ค่ะไม่  เอ่อ ดิฉันไม่ได้ท้องค่ะ  คือเอ่อ” “อ้าว  ขอโทษค่ะ  ยังนึกอยู่ว่าจะแนะนำชุดคลุมท้องให้  ขอโทษด้วยนะคะ  หึหึ  งั้นตามสบายนะคะ” เมื่อพนักงานเดินแยกออกไปแล้วอาทิตยะก็ทำหน้าขำๆ  กับท่าทางรีบปฏิเสธของเธอก่อนจะเอ่ย “เอาละๆ  เนี่ย  ที่ฉันอยากให้เธอช่วย”   อาทิตยะพูดพร้อมกับมองไปที่ของใช้เด็ก รัตติกาลทำหน้าสงสัย   ชายหนุ่มจึงต้องอธิบาย “เธอช่วยเลือกของใช้เด็กอ่อนให้หน่อยสิ  เอาให้ครบเลยนะ  เธอพอจะรู้ใช่มั้ยว่าต้องใช้อะไรบ้าง  ฉันจะเอาไปเยี่ยมเลขาฉันนะ” “อือ  ก็พอจะรู้แต่  ก็ไม่มากนะ” “อือๆ  ก็ยังดี งั้นก็ช่วยๆกันละกัน” พูดจบทั้งสองก็หยิบเครื่องใช้ต่างๆมากมาย  ทั้งขวดนม  ผ้าอ้อม  ซึ่งส่วนใหญ่รัตติกาลจะเป็นผู้เลือกซะมากกว่า  บางครั้งที่เธอเห็นเขาหยิบอะไรที่มันไม่ถูกต้องอย่างเช่นขวดนมที่มีรูปทรงแปลกๆ  เธอก็จะหยิบออกจากรถเข็นที่เขาใช้เข็นตามเธอ   “เอ้า  คุณเอาออกทำไมละ”  อาทิตยะเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะของหลายชิ้นแล้วที่เขาเลือกถูกเธอหยิบออกโดยไม่บอกกล่าว “มันล้างยากนะ  ขวดนมที่คุณเลือกน่ะ  แล้วจุกนมนี้อีก  คุณดูไซส์ด้วยสิ  อันนั้นอีกของเล่นอ่ะ  เฮ้อ!  กว่าจะเล่นได้ฉันว่ามันจะหมดอายุไปซะก่อนนะ” รัตติกาลพูดเรื่อยๆเหมือนกำลังอ่อนอกอ่อนใจกับของใช้ที่ชายหนุ่มเลือก โดยไม่ได้หันมามองว่าเขามีสีหน้ายังไงเวลาที่ฟังเธอ อาทิตยะอมยิ้มขณะมองดูเธอทั้งบ่นทั้งหยิบนู้นนี่ออกจากรถด้วยความรู้สึกเอ็นดูเธอขึ้นมา  เขาแปลกใจกับตัวเองว่าทำไมเขาถึงไม่รู้สึกโกรธที่เธอบ่นเขา  อาจเป็นเพราะท่าทางจริงจังและใส่ใจของเธอทำให้ชายหนุ่มไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกมา  เขาจึงปล่อยให้เธอเลือกเองโดยมีเขาเป็นคนเข็นรถตามหลัง หลังจากเลือกซื้อของใช้เรียบร้อยแล้ว เขาก็พาหญิงสาวไปบ้านของเลขาคนสนิทของเขา  ซึ่งขณะนี้พักฟื้นอยู่ที่บ้าน บ้านตึกหลังกะทัดรัดเหมาะกับครอบครัวเล็กๆ  เปิดอ้ารับผู้มาเยือนด้วยรอยยิ้มของสามีเจ้าของบ้าน “สวัสดีครับพี่  พัฒน์”  อาทิตยะส่งเสียงทักทายชายวัยเกือบ 40 ปีด้วยความคุ้นเคย “สวัสดีครับ  คุณอาทิตย์   เชิญเข้าบ้านก่อนครับ  เชิญครับคุณ”    พัฒน์พูดพร้อมกับเชิญหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆอาทิตยะ “ฟ้า ครับ เขาชื่อฟ้าครับ” “ครับๆ  เชิญครับเชิญ” ห้องรับแขกของบ้านถูกจัดขึ้นมาใหม่กลายเป็นห้องเลี้ยงเด็กอ่อน   ซึ่งขณะนี้มีหญิงสาวนั่งอุ้มเด็กอ่อนอยู่ในอ้อมแขนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส “ขอโทษนะครับ  คุณก้อยผมมาช้าไปหน่อย” “ทำไมต้องขอโทษด้วยละคะ  คุณอาทิตย์นี่   แค่มาเยี่ยมก้อย....ก้อยก็ดีใจแล้วค่ะ  แล้วยังซื้อของมาให้อีกตั้งเยอะ”  ก้อยพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจด้วยรอยยิ้ม “เอ่อ  นี่คุณก้อยเลขาผม”  อาทิตยะหันมาทางรัตติกาลที่นั่งยิ้มน้อยๆอยู่ใกล้ๆ รัตติกาลส่งยิ้มให้ก้อยก่อนจะยกมือขึ้นไหว้  “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีค่ะ  คุณฟ้าใช่มั้ยค่ะ”  ก้อยรับไหว้ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร รัตติกาลทำหน้างงๆ “อ้าว  คุณก้อยรู้ได้ยังไงครับ”   อาทิตยะเอ่ยถาม “หึหึ  ก็แหม..คุณอาทิตย์คะ  ก้อยก็มีสายอยู่ที่ทำงานนะคะ  หึหึ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วได้ไม่นานก็ยิ้มออกมาเหมือนรู้  “คุณเยาว์”  ชายหนุ่มพูดออกมาลอยๆ “หึหึ  ค่ะ  พี่เยาว์โทรมาเล่า ให้ก้อยฟัง  ว่าคุณอาทิตย์ได้เลขาใหม่แล้ว    ทั้งสวยทั้งเก่ง  แกยังบอกอีกว่า  ก้อยตกงานแล้ว  หึหึ”  ก้อยพูดเล่นมากกว่าจะคิดจริงจัง “โอ๊ะ!  ไม่หรอกคะ  คุณก้อย  ฟ้ามาช่วยแค่ตอนที่คุณก้อยพัก  คุณก้อยไม่ต้องกังวลนะคะ”  รัตติกาลตอบแบบจริงจัง “ไม่ได้กังวลอะไรหรอกค่ะ  ความจริงพี่ก็อยากอยู่บ้านเลี้ยงลูกเหมือนกัน  แต่ห่วงคุณอาทิตย์กลัวไม่มีคนช่วย”  สองสาวคุยกันต่อได้อีกไม่กี่คำเสียงร้องของทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่ก็ดังขึ้น “โอ้  โอ้  ลูก  เป็นอะไรจ๊ะ”   ก้อยก้มลงมองทารกน้อยพร้อมกับจับผ้าอ้อมเพื่อดูว่าลูกน้อยเป็นอะไร รัตติกาลมองดูด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม  “น้องเป็นอะไรคะ” “อ๋อ  หึหึ  สงสัยจะรำคาญตัวน่ะค่ะ  คงต้องเปลี่ยนแพมเพิสแล้ว”  ก้อยตอบพร้อมกับมองหน้าคนถามก่อนจะจัดแจงเตรียมที่นอนเด็กอ่อนที่วางอยู่ข้างๆ ตัวมาปูที่ด้านหน้าของตัวเอง  ก่อนจะค่อยๆเลื่อนตัวลงมาและวางทารกน้อยไว้บนเบาะ   รัตตากลที่นั่งอยู่โซฟาเดียวกันกับอาทิตยะเลื่อนตัวลงมาที่พื้นด้านล้างและเขยิบมาจนใกล้เบาะที่มีเด็กน้อยนอนดิ้นดุดดิกไปมาด้วยความสนใจ  ด้วยความลืมตัว  เพราะสนใจกับเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้า  หญิงสาวเลยไม่ทันคิดว่าจุดที่เธอเขยิบมานั่งนั่น  ด้านหลังของเธอคือชายหนุ่มที่เธอไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้   อาทิตยะขยับขานิดนึงเมื่อเธอมานั่งพับเพียบอยู่เบื้องหน้าเขา  ที่ชายหนุ่มต้องขยับเพราะตัวของหญิงสาวดันขาของเขา   รัตติกาลนั่งชิดชายหนุ่มมากจน  ปลายผมของเธอเกือบจะเกยอยู่ที่เข่าของเขา รัตติกาลนั่งมองแม่ที่เปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกน้อยด้วยท่าทางอ่อนโยนและเธอยังพูดคุยกับทารกไปด้วย  หญิงสาวรู้สึกประทับใจกับภาพที่เกิดขึ้นจึงยิ้มออกมา เมื่อเปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกน้อยเสร็จแล้ว  ก้อยก็เงยหน้ามามองรัตติกาลก่อนจะเอ่ยถาม “อุ้มมั้ย คะ” “อุ้มได้เหรอคะ”  รัตติกาลถามกลับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ได้สิคะ” ก้อยส่งเด็กน้อยที่อยู่ในผ้าห่อตัวสำรับเด็กอ่อนให้กับหญิงสาวที่ตั้งท่ารอด้วยความตั้งใจ  รัตติกาลพยามรับเด็กน้อยจากแม่ด้วยท่าทางเก็รง อาทิตยะมองภาพหญิงสาวที่นั่งตัวเกร็งอุ้มเด็กน้อยอยู่ในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกแปลกๆ  สายตาที่เธอมองเด็กและน้ำเสียงนุ่มๆที่เธอใช้  ทำให้เขารู้สึกประทับใจจนเผลอยิ้มออกมา    เมื่อส่งลูกน้อยให้หญิงสาวอุ้มแล้ว  ก้อยก็ลุกขึ้นและเดินแยกไปเพื่อเตรียมนม อาทิตยะทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นท่าทางของรัตติกาลที่ขยับหัวไปมา เขาจึงก้มหน้าลงมาก่อนจะเอ่ยถาม “เป็นอะไร” รัตติกาลเงยหน้าขึ้นมาสบตาชายหนุ่มก่อนจะตอบ “ผมฟ้าค่ะ  มันจะโดนหน้าน้องอ่ะ” “อ้าว!  เหรอ แล้วจะทำไงละ” “เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ”  พูดจบเธอก็พยายามสะบัดหน้าเพื่อให้ผมไปทางด้านหลัง  แต่เพราะทั้งอุ้มเด็กก็ไม่เก่ง  เธอจึงไม่กล้าทำอะไรแรงมากนักเพราะกลัวว่าเด็กจะหลุดมือ อาทิตยะมองท่าทางเธออยู่ไม่นานก็ทนไม่ได้  ชายหนุ่มจึงยื่นมือมาจับผมของเธอให้มาอยู่ทางด้านหลัง  แต่มันก็ยังไหลลงมาที่ด้านหน้า  ชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นว่า “เอ้ย!  เอ่อ...เธอมีที่ผูกผมมั้ย” “เอ่อ  มีอยู่ในกระเป๋าอ่ะ  ทำไม” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่หันไปคว้ากระเป๋าของหญิงสาวขึ้นมาและล้วงมือลงไปความนหาอะไรสักครู่  และเมื่อเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว  ชายหนุ่มก็ใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองยื่นไปจับผมของหญิงสาว   รัตติกาลเบี่ยงศรีษะของตัวเองออกด้วยความตกใจพร้อมกับเงยหน้ามองชายหนุ่มและพูด “เอ้ย!  คุณ  จะทำอะไร” “นี่!  อยู่เฉยๆ”   “ก็คุณจะทำอะไรละ” อาทิตยะไม่สนใจกับคำถามของหญิงสาว  แต่เขากับพยายามรั้งศรีษะของเธอให้อยู่นิ่งๆ  ก่อนจะค่อยๆรวบผมของเธอด้วยท่าทางเก้ๆกังๆด้วยความตั้งใจ  จนในที่สุดเขาก็รวบผมเธอให้เข้ามารวมกันได้ ขณะเดียวกันรัตติกาลรู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่กล้าทำอะไรออกไปมากเพราะมีทารกน้อยที่อยู่ในมือ   เธอได้แต่ทำหน้านิ่งๆ  กลบเกลื่อนความรู้สึกที่มีอยู่ซึ่ง  เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจของเธอถึงได้เต้นเร็วผิดจังหวะขนาดนี้  เธอตื่นเต้นกับสัมผัสแบบนี้เหรอ  เธอนึกไม่ถึงจริงๆ  ว่ามือใหญ่ๆของเขาที่กำลังจับผมเธออยู่นั้นมันเบาและนุ่มนวลมาก  จนเธอเองถึงกับหวั่นไหวบอกไม่ถูก “อ่ะ  เสร็จแล้ว”  อาทิตยะพูดขึ้นเมื่อรวบผมให้เธอเรียบร้อยแล้ว “อือ”   รัตติกาลขานได้แค่นั้นก็เสทำทีก้มไปที่เด็กน้อย  และทำทีพูดคุยเล่นกับเด็ก อาทติยะมองภาพหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่า  มันอ่อนโยนและอบอุ่นขนาดไหน  และยังเผลอยิ้มตามเวลาที่เธอทำเสียงเล็กเสียงน้อยเพื่อสื่อสารกับเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ     ขณะเดียวกันในมุมหนึ่งที่ไม่ห่างจากที่สองหนุ่มสาวนั่งอยู่   “ก้อย  เขาเป็นแฟนกันเหรอ”   พัฒน์หนุ่มใหญ่เจ้าของบ้านกระซิบถามภรรยาที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยความสงสัย “ไม่รู้สิ!  แต่...ตั้งแต่ทำงานกับคุณอาทิตย์มา  ก้อยก็ไม่เคยเห็นคุณอาทิตย์มองใครแบบนี้เลยนะ”                                **#############################**   เข้ามาแนะนำพูดคุยกันได้นะคะ  มีตรงไหนมากไปน้อยไปก็แนะนำด้วยค่ะ ผู้เขียนยินดีแลกเปลี่ยนความคิดเห็นค่ะ จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 13:50:57

ความคิดเห็นที่ 3 ...ลีลาวดีพวงขาว   เปรียบดั่งสาวแรกรุ่นกรุ่นกลิ่นหอม จากคุณ : เงาไทร เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 14:18:48

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามอ่านค่ะ จากคุณ : กระรอกเมือง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 03:48:37

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ  คุณกระรอกเมือง  ที่ติดตามอ่านนะคะ จากคุณ : ดอกไม้ไทย (เงาไทร) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 07:56:23

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจให้นะคะ รอติดตามตอนต่อไปอยู่ ชอบแนวนี้มากๆ เลยค่ะ จากคุณ : ไม่ต้องมีคำบรรยาย เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 23:56:02