ความคิดเห็นที่ 1 22.สัตว์ร้ายกับเจ้าของโรงปักษา (ครึ่งแรก) เด็กหนุ่มลื่นไถลตกลงมาจากทางลาดชันอย่างรวดเร็วก่อนจะค่อยๆ ช้าลงเมื่อทางลาดนั้นเริ่มปรับระดับเป็นแนวระนาบขนานกับพื้นดิน จากนั้นเมื่อรู้ว่าตัวเองหยุดกลิ้งไถลแล้วเด็กหนุ่มจึงลองขยับตัว เขาพบว่าตนเองไม่เป็นอะไรมากนักทั้งๆ ที่ตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น เพราะนอกจากบาดแผลถลอกตามเนื้อตัวแล้วดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่เขาต้องกังวลใจ เนื่องจากเขาสามารถหลบกระบองที่ตั้งใจหวดมาเต็มแรงนั้นได้ทัน มันจึงปรากฏแค่เพียงรอยแดงจางๆ บนข้างศีรษะ แต่เพราะการเอี้ยวตัวหลบอย่างฉับไวนั่นเอง ทำให้ร่างของเขาเสียหลักจึงพลัดตกลงมาจากขอบถ้ำได้ ข้าน่าจะระวังตัวมากกว่านี้ รามิตนึกโทษตัวเอง แต่ความโกรธนั้นพลันจางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อตระหนักในเวลาต่อมาว่าเขาตกลงในสถานที่ใด ถ้ำใต้ดินหรือ...จริงสิ รามิตคิดในใจ ก่อนจะขยับกายขึ้นลุกนั่ง ในทันใดนั้นมือของตนที่ยันพื้นไว้นั้นพลันสัมผัสของเหลวข้นที่มีกลิ่นคล้ายคาวเลือด แต่กระนั้นเด็กหนุ่มก็ยังไม่แน่ใจเพราะข้างในถ้ำนี้มีแต่กลิ่นเน่าเหม็นอย่างร้ายกาจ ยิ่งกว่ากลิ่นใดๆ ที่เขารู้จัก รามิตเปิดกระเป๋า เจ้านุ่นพลันกลิ้งหลุนๆ ออกมา จากนั้นมันก็พยายามเดินแต่ทำไม่ได้สะดวกนักเนื่องจากหัวมันยังหมุนติ้ว มันจึงทำได้แค่เดินเป๋ไปเป๋มา   หลังจากรู้ว่าเจ้านุ่มไม่เป็นอะไรนัก รามิตยืดกายขึ้นมองถ้ำใต้ดินแล้วจึงร่ายเวทเบาๆ จากนั้นถ้ำหรือรังอะไรก็ตามพลันสว่างด้วยแสงสีฟ้าอ่อน ขนาดของถ้ำใต้ดินไม่ได้กว้างนักแต่ยาวลึกเข้าไปในใต้ดินคล้ายอุโมงค์หรือถูกสิ่งที่มีขนาดเท่าๆ กันขุดเป็นโพรง และเป็นจริงตามที่คาดไว้ บนพื้นดินปรากฏรอยเลือดเป็นทางยาว และขนนกขนาดใหญ่ตกอยู่ตามพื้นหลายสิบอัน สภาพของมันถูกฉีกขาดและยับเยิน ความจริงแล้วรามิตสามารถปีนย้อนกลับขึ้นไปบนปากถ้ำได้เพราะมันไม่ได้ลาดชันชนิดที่ปีนขึ้นไปไม่ได้ แต่ความสงสัยในรอยเลือดปริศนาทำให้เด็กหนุ่มไม่ได้ตัดสินใจกลับขึ้นไปในทันที เพราะเขาแน่ใจว่าไม่ได้ทำร้ายหรือทำอันตรายต่อเจ้าตัวประหลาด อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ทำร้ายมันจนทำเลือดตกยางออก ดังนั้นนี่เป็นเลือดของใคร? ความคิดแรกของเด็กหนุ่มคือ เจ้าของกองเลือดเหล่านี้อาจเป็นของเหยื่อที่โดนลากเข้ามาในรังก็เป็นได้ รามิตมองสลับทางใต้ดินที่ดำมืดและกองเลือดบนพื้นถ้ำกับทางเดินที่เพิ่งจากมาที่ยังคงสามารถมองเห็นแสงสว่างรำไร เขาถอนหายใจและสบถด่าตัวเอง ก่อนจะก้มลงช้อนเจ้านุ่มที่เดินเป๋ไปจนชนผนังถ้ำเข้าอย่างจังแล้วล้มลงมาหงายท้องขาชี้ฟ้าใส่กระเป๋าดังเดิม จึงเดินตามรอยเลือดเข้าไปภายใน ยิ่งเดินลึกเข้าไปด้านใน กลิ่นสาปสางก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น รามิตเดินระวังทุกฝีก้าว ด้วยตระหนักดีว่าเจ้าของรังอาจโผล่ออกมาจากโพรงขนาดเล็กกว่าที่แตกแยกออกไปจากเส้นหลักได้ทุกเมื่อ กระทั่งเจ้านุ่มที่หายมึนแล้วยังขดตัวสั่นอยู่ในกระเป๋าไม่โผล่หัวออกมารับลมดังเคย จนเมื่อรามิตเดินมาได้ระยะหนึ่งช่องทางเดินนั้นเปิดกว้างออก และเป็นบริเวณที่มีกลิ่นเหม็นรุนแรงที่สุดนั่นเอง เขาจึงได้พบกับคำตอบ ในห้องหนึ่งของถ้ำมีสภาพคล้ายรังหนูขนาดยักษ์ มีเศษกิ่งไม้สานไว้กันอย่างลวกๆ บนพื้นเกลื่อนไปด้วยเศษกระดูกของสัตว์หรือตัวอะไรก็ตามที่เจ้าของรังคาบมากิน แต่สิ่งที่รามิตเห็นจนต้องหลับตาลงในทีแรกคือ ร่างหนึ่ง...ร่างไร้ชีวิตของชาวเทพ ร่างนั้นยังคงนั่งอยู่บนอานปักษ์และคาดสายนิรภัย จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 23:33:14

ความคิดเห็นที่ 2 ผู้นี้คงเป็นนภบาลที่หายไปนั่นเอง...รามิตคิดในใจก่อนจะหลับตาลง ก่อนหน้านี้เขาได้ยินว่ามีปักษบาล ที่ทำหน้าที่เป็นนภบาลผู้ส่งสาส์นหายตัวไปในบริเวณป่าแห่งนี้ เด็กหนุ่มกวาดสายตามองบนพื้นเห็นแต่เศษขนนกขนาดใหญ่เช่นเดียวกับตรงบริเวณปากถ้ำกองเกลื่อนรวมกับเศษกระดูก เจ้าสัตว์ร้าย ล่ากินได้กระทั่งสดายุ ...ข้าต้องนำเขาออกไป...เมื่อตัดสินใจได้แล้วเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น สำรวจร่างอันยับเยินอีกครั้ง และก้าวเข้าไปในรังมรณะใกล้กว่าเดิม ลำตัวซีกซ้ายของชาวเทวะผู้โชคร้ายหายไปเกือบทั้งแถบ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งแบบเดียวกับเจ้าสัตว์ร้าย... แต่แล้วในทันใดนั้นเอง เด็กหนุ่มกลับพลันสังเกตความเคลื่อนไหวได้จากหางตา จากนั้นเขาจึงเห็นว่าบนรังที่รกไปด้วยสัมภาระของปักษบาลผู้สิ้นชีพไปแล้วยังมีอีกสองร่าง หนึ่งร่างนั้นไม่ขยับแล้ว แต่อีกร่างหนึ่งกลับกำลังเคลื่อนไหว นิ้วมือสั่นระริกของเขาชี้มาที่รามิต อดีตศิษย์เอกจอมเทพกำลังจะกล่าวตอบว่า ไม่ต้องกลัว เขามาช่วย  แม้จะเดาจากเครื่องแต่งกายที่ฝ่ายตรงข้ามสวมใส่อยู่ไม่ได้ว่าเขาเป็นผู้ใด อีกทั้งเกือบทั้งศีรษะของชายผู้โชคร้ายมีใครบางคนหรือเจ้าตัวเองเอาเศษเสื้อผ้าพันรอบเอาไว้เพื่อรักษาบาดแผลและห้ามเลือดจนไม่สามารถเห็นใบหน้าได้อย่างถนัด ทว่าเขาน่าจะเป็นนักเดินทางที่ถูกเจ้าสัตว์ร้ายจู่โจมและคาบมาไว้ในรังนั่นเอง หากในวาระต่อมารามิตพลันตระหนักได้ว่า ผู้บาดเจ็บไม่ได้ชี้มายังเขา แต่เป็นตัวอะไรที่อยู่ด้านหลังเขาต่างหาก กลิ่นเหม็นน่าสะอิดสะเอียนของเจ้าของรังช่างผสมกลมกลืนกับสิ่งสกปรกที่อยู่ในถ้ำจนรามิตแยกความแตกต่างไม่ได้ แต่เมื่อได้ยินเสียงครูดกับพื้นที่ดังขึ้นเบื้องหลังนี่เอง ทำให้รู้ว่าตนเองหลงเข้ามาในกับดักอย่างจัง ทว่าเมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มกลับยิ่งประหลาดใจว่าเจ้าสัตว์ร้ายนั้นไม่ได้เดินตรงมายังตนเอง หากเดินฉีกไปอีกทางหนึ่ง หรือมันจะไม่ทันสังเกต? รามิตนิ่งเงียบอย่างที่สุด พลางสังเกตอาการของเจ้าสัตว์ร้ายไปด้วย มันเดินลากร่างอันใหญ่โตผ่านรามิตตรงไปยังซากที่เหลือของปักษบาลไร้วิญญาณผู้นั้น เด็กหนุ่มไม่แน่ใจเลยว่าเขาจะใจแข็งพอที่จะไม่ส่งเสียงร้องออกมาหรือไม่ หากต้องเห็นมันฉีกร่างผู้เคราะห์ร้ายออกเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าต่อตา รามิตเหลือบสายตาไปมองนักเดินทางที่ตกเป็นเหยื่อที่ยังนอนนิ่งอยู่กลางซากกิ่งไม้ ไม่กล้าขยับเขยื้อนกายเช่นกัน แม้จะไม่เห็นหน้าค่าตาด้วยแสงในโถงถ้ำนี้น้อยนักแต่รามิตก็คาดว่าฝ่ายตรงข้ามเองก็น่าที่จะอยู่ในภาวะตื่นตระหนก เจ้าสัตว์ประหลาดเอาหัวสีดำเข้าไปใกล้กับร่างของปักษบาลเพื่อเตรียมฉีกเนื้อเน่ากัดกินเป็นอาหารด้วยความตระกรุมตระกราม รามิตคิดว่าเขาควรต้องทำอะไรสักอย่าง แม้เขาจะไม่รู้จักกับปักษบาลผู้นี้มาก่อน แต่การกระทำย่ำยีต่อร่างไร้วิญญาณเช่นนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถยอมรับหรือปล่อยให้มันเกิดขึ้นโดยไม่ได้ลงมือทำสิ่งใดเลย แต่ถึงกระนั้นอดีตศิษย์เอกจอมเทพก็ยังจงใจหลีกเลี่ยงที่จะเสี่ยงเรียกอภิเวทแห่งรัตติกาล มือของเขาควานหาเศษกิ่งไม้เหมาะมือมาได้ท่อนหนึ่ง ทันใดนั้นแขนของเด็กหนุ่มกลับถูกยุดไว้โดยมือของชายผู้นั้นนั่นเองทำนองว่า อยู่เฉยๆ ดีกว่า ท่อนไม้แค่นี้ทำอะไรมันไม่ได้หรอก รามิตเลิกคิ้วข้างหนึ่ง อยากจะตอบว่า มันไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดหรอกขอรับ... จากนั้นอดีตศิษย์เอกจอมเทพขว้างเศษไม้ไปอีกทางหนึ่ง บังเกิดเสียงดังก้องสะท้อนไปมาจนลั่นโพรงใต้ดิน เจ้าสัตว์ประหลาดหันขวับ ผงกหัวขึ้นมา ผละจากร่างปักษบาลและลากร่างใหญ่โตของมันตรงไปยังบริเวณที่เกิดเสียงดังทันที เมื่อนั้นรามิตจึงขยับ เขาหันมาทางผู้บาดเจ็บก่อนเป็นลำดับแรก แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 13:53:29 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 23:43:32

ความคิดเห็นที่ 3 ทว่ายังไม่ทันที่จะให้การช่วยเหลือใดผู้บาดเจ็บก็ร้องเตือนระวังเสียงหลง เมื่อเห็นร่างใหญ่โตวกกลับมาอย่างรวดเร็วและเข้ามาจู่โจมด้วยอาการดุร้าย ร่างสีดำของมันขยายขนาดออกและผงาดอยู่เหนือศีรษะของคนทั้งสอง เป็นเวลาเดียวกับที่เจ้านุ่มอัศวินตัวน้อยของรามิตกระโจนพรวดออกมาจากช่องเปิดข้างกระเป๋าส่งเสียงร้องเสียงแหลม จนทำให้ร่างประหลาดหยุดชะงักไปชั่วครู่ และในวาระต่อมานั่นเองรามิตได้ยินเสียงระเบิดดังกึกก้อง ก่อนจะตามมาด้วยแสงไฟสว่างจ้าบาดตา รามิตจึงได้เห็นสภาพของรังใต้ดินได้อย่างชัดเจน ทั้งเจ้าสัตว์ประหลาด ร่างไร้วิญญาณของปักษบาล และนักเดินทางผู้บาดเจ็บ ศิษย์เอกจอมเทพตระหนักดีว่าทางเดียวที่จะปราบเจ้าสัตว์ร้ายตัวมหึมาในระยะกระชั้นชิดเช่นนี้ได้ ต้องมีแต่เรียกอภิเวทเท่านั้น แต่กระนั้นเด็กหนุ่มกลับเลือกที่จะไม่ทำสิ่งใดเลย แม้แต่หาช่องทางหลบหนี เพราะความคิดเดียวที่แล่นปราดเข้ามาในสมองกลับเป็นคำพูดของจอมเทพแห่งศิลาลัย สิ่งที่ดูเหมือนไร้ค่าและอัปลักษณ์บางทีก็ไม่ใช่อย่างนั้นเสมอไป เจ้าอย่ามองสิ่งใดๆ เพียงแค่ผิวนอก หากจงมองถึงแก่นแท้ข้างใน ข้านี่มันไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย ***** “จับเจ้าสัตว์ประหลาดได้แล้ว!” เสียงตะโกนของมือปราบดังแข่งกับเสียงร้องลั่นป่าของเจ้าสัตว์ประหลาดตัวดำมะเมื่อม มันกำลังติดตาข่ายเหล็กของพวกมือปราบที่กางขึงไว้รอบโพรงถ้ำด้านบนเพื่อดักจับเจ้าสัตว์ร้ายหลังจากที่พวกเขาใช้ผงแสงเทเข้าไปในลูกกลมสีดำแล้วโยงด้วยสายหน่วงไฟ แล้วปล่อยให้มันระเบิดตัวจากนั้นจึงบังเกิดเสียงดังและแสงสว่างเพื่อล่อให้เจ้าตัวร้ายขึ้นมาติดกับดับด้านบน โตมรหัวหน้ามือปราบยืนจังก้าสั่งการอยู่บนปากหลุม เขาตบมือดังฉาดเมื่อแผนการที่วางไว้เป็นไปได้ด้วยดี เจ้าสัตว์ประหลาดที่เหล่ามือปราบตามล่ามานานหลายวันพุ่งพรวดขึ้นมาจากรังใต้ดินตามหลังเสียงระเบิดไม่นาน ติดตาข่ายเข้าอย่างจังจนหนีไปไหนไม่รอด จากนั้นโตมรจึงสั่งให้ขนย้ายเจ้าสัตว์ร้ายที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยตาข่ายลงมนตราอย่างแน่นหนา เพื่อไปลงโทษที่หอลงอาญาประจำเมือง ไม่นานหลังจากแผนการวางกับดับเป็นไปได้ด้วยดี เหล่ามือปราบเดินทางมาถึงบริเวณเดียวกับหน่วยลาดตระเวนของอุมากำลังช่วยเหลือกลุ่มเทพบัณฑิตอยู่ ส่วนตัวของอุมานั้นบอกว่าจะไปตามหาอารมันที่ไม่รู้ว่าหายไปไหน แม้เทพบัณฑิตยังอยู่ในภาวะขวัญหนีดีฝ่อแต่เมื่อเห็นเหล่ามือปราบมาให้การช่วยเหลือจึงมีกำลังใจขึ้นมาก โดยเฉพาะเด็กชายตัวเล็ก ขณะนี้สิ่งที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดคืออาการบาดเจ็บของเทพบัณฑิตทั้งสองที่ยังนอนไร้สติแม้จะได้รับการช่วยเหลือจากหน่วยลาดตระเวนแล้วก็ตาม โตมรส่งเสียงพอใจในลำคอ เขาหันไปมองเจ้าสัตว์ร้ายที่อยู่ในตาข่ายมนตร์ ก่อนจะยกมือขึ้นตบไหล่ผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างชมเชย “เจ้าทำดีมากพิทยา ที่ไปบอกพวกเราให้มาที่นี่ก่อน แทนที่ตะลุยทื่อเดี่ยวๆ ตามนิสัยประจำของเจ้าน่ะ” “ขอรับหัวหน้า” พิทยายิ้มรับ “ข้าเห็นจะต้องมองเจ้าใหม่เสียแล้ว” “เช่นนั้นตำแหน่งหัวหน้ามือปราบชุดใหม่ที่กำลังจะจัดตั้งนั้น...” พิทยากล่าวไม่จบประโยคเพราะทันใดนั้นเองบังเกิดเสียงดังเอะอะที่บริเวณป่าด้านหลัง เขาและพิทยาจึงหยุดการสนทนาไว้ชั่วคราว จากนั้นโตมรเห็นลูกน้องของตนสามสี่คนเดินมาพร้อมกับเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง หนึ่งในมือปราบบอกว่าพบเจ้าหนุ่มคนนี้หลังจากเกิดการระเบิด หัวหน้ามือปราบใช้เวลาเพียงครู่ก็จดจำเด็กหนุ่มผู้นั้นได้ หากยังไม่ทันได้ร้องถามว่าเหตุใดอารมันถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ พิทยากลับตวาดขึ้นมาก่อน จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 23:48:15

ความคิดเห็นที่ 4 “ทุกคนถอยออกมา! ระวังให้ดี ข้าบอกแล้วว่าไอ้เด็กนี่เป็นพวกเดียวกับเจ้าสัตว์ร้ายนั่น” พิทยาชี้หน้ารามิต แต่ถึงแม้เขาจะบอกให้ทุกคนถอยห่างจากเด็กหนุ่ม แต่มือปราบที่เหลือก็ไม่ได้ทำตามคำสั่งนั้น “พวกท่านเข้าใจผิดแล้วขอรับ” รามิตกล่าว “หึ! หลักฐานพร้อมจะมัดตัวเจ้าอยู่แล้ว ยังจะปากแข็งอีก” มือปราบร้อง “เจ้าหนีออกมาจากรังของมัน ไม่ต่างอะไรกับ:-)ประหลาดนั่น จะให้พวกเราเข้าใจว่าอย่างไร” “ไม่ใช่นะขอรับ โพรงนั่นไม่ใช่รังของมันเลย พวกท่านกำลังเข้าใจผิด” “จะเข้าใจผิดได้อย่างไร ชะ! ไอ้หนุ่มคิดว่าฉลาดนักหรือ ถึงจะหลอกพวกมือปราบอย่างข้าได้น่ะ” รามิตถอนหายใจยาว เขาไม่อยากจะโต้เถียงไร้สาระกับชายผู้นี้อีกแล้ว “ข้าจะมาแจ้งว่าในถ้ำใต้ดินนั้นยังมีผู้บาดเจ็บรอการช่วยเหลือจากพวกท่านอยู่ รอช้าไม่ได้นะขอรับ ข้านำพวกเขาขึ้นมาไม่ได้เพราะข้าไม่มีเวทเวชรักษ์ หากพวกท่านลงไปพร้อมกับข้าจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด” พิทยาหัวเราะลั่นลงลูกคอ “ไอ้ผู้ร้ายปากแข็งเอ๋ย! คิดว่าพวกข้าจะโง่เง่าพอที่จะตามเจ้าถลำเข้าไปในกับดักหรือ? เกิดในนั้นยังมีพวกมันรอจับกินพวกข้าอยู่เป็นฝูง เจ้าจะพาพวกข้าไปตายล่ะหรือ?” “ข้าไม่ได้โกหกนะขอรับ” แม้จะลงท้ายด้วยคำสุภาพแต่น้ำเสียงของรามิตเริ่มจะดังขึ้นมาบ้างแล้ว “อีกอย่างข้าตกลงไปในถ้ำได้อย่างไร ท่านเองน่าจะรู้ดีที่สุด” “ไอ้...” “เดี๋ยวก่อนพิทยา” ในที่สุดโตมรก็เอ่ยห้ามยก หลังจากมองคนนี้ทีคนนั้นที เขาก้าวเท้าขึ้นมาขวางทางระหว่างสองหนุ่มก่อนที่จะเรื่องจะบานปลายกว่านี้ “ที่เจ้าทั้งสองพูดออกมามีข้อสงสัยทั้งคู่” โตมรสรุป พิทยากำลังอ้าปากเถียงแต่หัวหน้ามือปราบยกมือห้ามเสียก่อน แล้วหันมาเด็กหนุ่ม “ความจริงข้าดีใจที่เห็นเจ้าปลอดภัยนะอารมัน แต่ข้าก็ยังสงสัยว่าเหตุใดเจ้าจึงไม่เป็นอะไรเลย เจ้าก็รู้ว่าพวกข้าออกตามล่าเจ้าสัตว์ประหลาดนี่มาหลายวันแล้ว ฤทธิ์มันก็ไม่ใช่น้อย...เอาล่ะเจ้าจะอธิบายได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น รามิตมองหน้าเหล่ามือปราบก่อนจะตัดสินใจกล่าว เขาไม่แน่ใจเลยว่าจะมีผู้ใดเชื่อคำพูดของตน “พวกท่านตามล่าสัตว์ร้ายผิดตัวขอรับ” “อะไรนะ?” โตมรร้อง “อะไรทำให้เจ้าบอกอย่างนั้น” “พวกท่านต้องตามข้าลงไปที่...” “เฮอะ! ท่านหัวหน้าอย่าไปหลงคารมเจ้าเด็กวายร้ายเลย พามันไปสำเร็จโทษพร้อมกับบริวารชั่วของมันที่หอลงอาญาของพวกเราดีกว่า” พิทยากระชากเสียง ก่อนที่โตมรจะตัดสินใจว่าควรจะทำอย่างไร นายทหารประจำเมืองวิ่งมารายงานว่าท่านเจ้าเมืองกำลังรอข่าวอยู่ หัวหน้ามือปราบรีรออยู่ครู่หนึ่งจึงสั่งการ “พามันไปที่หอลงอาญา” เขาหมายถึงเจ้าสัตว์ประหลาดที่ตามล่ามาได้ “ไม่ได้นะขอรับ ท่านกำลังไปผิดทาง แล้วข้างล่างยังมีผู้บาดเจ็บอีกนะขอรับ” รามิตแย้ง “เท่าที่ข้ารู้ไม่มีการแจ้งคนหายอีกนะอารมัน” โตมรหันขวับมาทางเด็กหนุ่ม “ผู้รอดชีวิตได้รับการช่วยเหลือหมดแล้ว หรือเจ้าจะบอกนามของพวกเขาให้ข้ารู้ได้ไหม? ว่าผู้บาดเจ็บที่รังใต้ดินที่เจ้าอ้างถึงน่ะเป็นใคร มาจากไหน?” หากรามิตไม่ได้ตอบ เขากลับย้อนถาม “หากข้าสามารถชี้ตัวผู้กระทำผิดที่แท้จริงได้เล่าขอรับ” “เจ้าหมายความว่า มีคนร้ายอยู่ในหมู่พวกเราตอนนี้งั้นหรือ?” โตมรถามย้ำคล้ายไม่แน่ใจว่าหูฝาดไปหรือไม่ รามิตผงกศีรษะ พิทยาหัวเราะแค่น “นี่มันจะมากไปแล้วไอ้หนุ่มถึงกับมาปรักปรำมือปราบ ไม่ง่ายไปหน่อยหรือ” “ข้ายังไม่ได้กล่าวหาท่าน หรือมือปราบผู้ใดเลยนะขอรับ” รามิตบอกเสียงเรียบ ***** คุยกันท้ายบท: เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ต่อครึ่งหลังนะคะ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 13:39:57 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 23:51:58

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ออกแนวนิยายสืบสวนไปเสียแล้ว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 54 23:56:20

ความคิดเห็นที่ 6 ดีมากรามิตแบบนี้ต้องจัดให้หนัก....555 จากคุณ : Phoenixorus เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 00:02:34

ความคิดเห็นที่ 7 แสดงเหตุการณ์ผู้ถือความจริงจะทำให้คนเชื่อ หรือผู้ใช้ความลวงจะพาให้คนหลงได้สนุกดีค่ะ ได้เห็นทักษะการพูดของรามิตแล้วชื่นใจ เหมือนอ่านมา 2 ภาค รามิตพูดน้อย (คิดเยอะ)เอ่อ ป๋าก็พูดไม่เยอะน่ะนะ (แต่พูดทีรัวเป็นชุด) มีอ่านสะดุดอยู่ 2 ที่นะคะ เขาก้าวเท้าขึ้นมาขวางทางระหว่างสองหนุ่มก่อนที่(จะ)เรื่องจะบานปลายกว่านี้ แต่หัวหน้ามือปราบยกมือห้ามเสียก่อน แล้วหันมา...เด็กหนุ่ม แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 16:12:00 จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 00:37:45

ความคิดเห็นที่ 8 รามิตกับคดีฆาตรกรรมปริศนา จากคุณ : Ezel เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 01:53:30

ความคิดเห็นที่ 9 กำลังสนุกเลย รามิตเหมือนโดนรังสีอารมันแทรกซึม เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงทางบุคลิกภาพ ^^.. อะไรกัน พิทยาออกอาการเจนาดนี้เชียว.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 06:39:20

ความคิดเห็นที่ 10 ภาคนี้รู้สึกจะมีหลายอารมณ์น่ะครับ ตัวรามิตเองก็เริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงอารมณ์ให้กลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากกว่าภาคที่แล้วน่ะครับ สงสัยหนังสือภาคนี้เล่มคงจะหนามากน่ะครับกว่าจะจบภาค เขียนได้ชวนติดมากเลยอ่ะครับ จะทนรอตอนต่อไปครับ จากคุณ : Aurora_sky (Aurora_Sky) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 09:03:29

ความคิดเห็นที่ 11 แหม ท่านโตมรขา พิทยามีพิรุธเห็นๆ นะเจ้าคะ จำไม่ได้จริงจริ๊ง แต่ว่าเจ้าตัวนุ่มมันแสบ มันจึงควรจะสีแปร๋นๆ ไง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 19:21:04

ความคิดเห็นที่ 12 อ่าน คคห.8 แล้วคิดถึง โคนันยอดนักสืบ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 14:51:51

ความคิดเห็นที่ 13 เหอะ..เหอะ..ยังอยู่ที่ออฟฟิคค่ะ แวบมาคุยนะคะ คุณ zoi: ไม่หรอกค่ะ เดี๋ยวเฉลยตอนหน้าก็ร้องอ๋อ... คุณ Phoenixorus: คนที่จะเตรียมจัดให้หนัก เป็นคนอื่นค่ะ (^ ^) คุณ ซาลาสซา: ขอบคุณมากค่ะ เรารู้ตัวด้วยว่ายังมีที่ผิดมากกว่านี้ แต่คุณจงใจข้ามไปใช่ม้า คุณ Ezel: อุ่ย กลายเป็นนักสืบรุ่นเยาว์เสียแล้ว คุณ ไซโคแมน: ยัง...ยังค่ะ อารมันยังไม่มา (เอ๊ะ หรือมาแล้ว?) คุณ Aurora_sky: ใช่ค่ะ เล่มนี้มันหนามากเลย ไม่รู้ว่าเขียนมาได้อย่างไรเหมือนกันค่ะ (อ้าว!) เราพยายามจะควบคุมจำนวนหน้าให้ใกล้เคียงกับสองภาคแรกแล้วนะ เง้อ คุณ scottie: เออ...ก็จริงนะ เจ้านุ่มมันเป็นตัวแสบน้อยๆ (แถมชอบทำกร่าง) น่าจะมีีสีฉูดฉาดจริงๆ ด้วย คุณ ลูนาติก: นึกถึงเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ ขอบคุณทุกท่านขอรับ จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 18:53:25

ความคิดเห็นที่ 14 อะน้า ก็ได้จ้า เอาที่จงใจข้ามด้วยก็ได้ แต่ว่ารอบนี้อ่านแล้วลุ้นกับฉากมืดๆ ตาเลยมัวๆ (อ้าว) ออกตัวว่าเก็บไม่หมดแน่ๆ เอาที่ข้ามแน่ๆ ละกันนะคะ ปล. แหม กะแล้วว่าต้องโดนทัก เจ้านุ่นพลันกลิ้งหลุนๆ ออกมา  (เจ้านุ่ม มีชื่อเล่นว่านุ่น อิอิ) ขนาดของถ้ำใต้ดินไม่ได้กว้างนักแต่ยาวลึกเข้าไป(ใน)ใต้ดินคล้ายอุโมงค์ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ทำร้ายมันจน(ทำ)เลือดตกยางออก เจ้าของกองเลือดเหล่านี้อาจเป็น(ของ)เหยื่อที่โดนลากเข้ามาในรังก็เป็นได้ รามิตมองสลับ..ระหว่าง...ทางใต้ดินที่ดำมืดและกองเลือดบนพื้นถ้ำ กับ ทางเดินที่เพิ่งจากมา กลิ่นสาป(สาบ)สางก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น มีเศษกิ่งไม้สาน(ไว้กัน...กันไว้)อย่างลวกๆ เพื่อเตรียมฉีกเนื้อเน่ากัดกินเป็นอาหารด้วยความตระกรุมตระกราม (ตะกรุมตะกราม) หมดแล้วจริงๆ น้อ... จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 20:27:27

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ นั่น...ว่าแล้วไง ก็ครั้งที่แล้วจอมยุทธ์ท่านซ่อนกระบี่นี่นา ทำไมจะดูไม่ออกล่ะเจ้าคะ? จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 23:16:50