PSYCHO..........DIARY

ดัดแปลงมาจาก Diary of a madman (ยกฟ้อง)  
ของ Psycho man

***********

จิตแพทย์กำลังจะอ่านบันทึกของคนไข้ทางจิตคนต่อไป หยิบหนังสือพิมพ์ ขึ้นหน้าหนึ่งตัวเท่า “หม้อข้าวหม้อแกง” จั่วหัวข้อ “ยกฟ้องคดีฆ่าหั่นศพ” ยกผลประโยชน์ให้แก่จำเลย ลงถังขยะ เขารู้สึกรำคาญกับข่าวประเภทนี้และซึมซับสภาพความไม่ยุติธรรมของสังคมมากขึ้นเรื่อยๆ


สองวันก่อน อ่านข่าว ดาราหนุ่มหน้าเกาหลี เมาแล้วขับรถชนคนกวาดถนนตายคาไม้กวาด เรียกว่าตายในหน้าที่ก็ว่าได้ แทบไม่มีใครพูดถึงคนกวาดถนนผู้น่าสงสาร หลายคนพูดถึงเลขทะเบียนรถแล้วนำไปซื้อหวย หน่วยงานทางจิตมาตรวจสภาพจิตใจของดาราหนุ่มอย่างเป็นห่วง  สาวหลายคนส่งข้อความทางอินเตอร์เน็ตแสดงความเห็นใจ มีบางคนเข้ามาแสดงความเห็นในทางตรงกันข้าม ปรากฏว่าถูกสาวๆถล่มยับเยินไม่มีชิ้นดี

เกิดมาหน้าตาดี รวย เด่น ดัง ทำอะไรก็ดูจะได้รับการปรานีไปแทบทุกเรื่อง คุณหมอคิดในใจอย่างเหนื่อยหน่าย หันไปคว้าสมุดบันทึกของคนไข้มาอ่าน

บันทึกของคนไข้อ่านสนุกมากกว่า

++++++++

ผมเป็นคนฆ่าเอง

ข้อความแรกของบันทึกก็น่าสนใจแล้ว คุณหมอขยับแว่นอ่านต่ออย่างตั้งใจ

บังเอิญโชคร้ายเกิดมารวย พ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายร่ำรวย มีตำแหน่งทางการเมืองสูงส่ง มีอำนาจมีอิทธิพลล้นฟ้า แต่กลับทำให้ชีวิตของผมเต็มไปด้วย “ความทุกข์” งงใช่ไหม...ก็ลองคิดดูง่ายๆ  อยากได้อะไรก็ได้ อยากมีอะไรก็มี อยากทำอะไรก็ทำ ไม่มีใครว่า เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก มันทำให้น่าเบื่อหน่ายเหลือเกิน ตอนอยู่อนุบาล บางวันผมต้องแอบเอาเงินในกระเป๋าทิ้งถังขยะตอนเช้า เพราะขี้เกียจพก อย่างว่าล่ะครับ สมัยนั้นยังไม่มีบัตรเครดิต

สุดท้ายผมเรียนอยู่ที่บ้าน จ้างครูมาสอน แล้วก็เรียนจบแบบงงๆ



สมัยเรียนอนุบาลก่อนออกมาเรียนที่บ้าน ผมเคยเอาก้อนหินทุบหน้าของเพื่อนคนหนึ่งอาการปางตาย เพราะหมอนั่นไม่ยอมเขียนการบ้านให้ มันทำไมเห็นแก่ตัวอย่างนั้นนะ คนอย่างมันไม่เห็นมีอะไรดีเลย นอกจากเรียนเก่ง สอบได้ที่หนึ่ง นิสัยดี เรียบร้อย เท่านั้น น่ารังเกียจมาก คนแบบนี้ บาดแผลฝากไว้กับใบหน้ามันคงทำให้สำนึกว่าขัดใจคนรวยจะเป็นอย่างไร

ผลนะเหรอ เจ้านั้นถูกพักการเรียน ฐานทำให้ลูกชายผู้มีอุปการะคุณ คนหนึ่งของโรงเรียน ระคายเคืองทางอารมณ์

ครูคนหนึ่ง ให้การบ้านผม 2 ข้อ ผมไม่ได้ทำ ครูคนนั้นถามผมในห้องเรียนว่าทำไมไม่ทำการบ้าน วันรุ่งขึ้น ครูคนนั้นถูกย้ายไปอยู่ชายแดน ข้อหาดูถูกนักเรียน อย่างว่าล่ะครับ อะไรก็เป็นไปได้ ถ้าอยากจะเป็นไปได้ สำหรับโลกของผม


ผมเรียนจบ มีการงานทำ  ทุกอย่างสะดวก อิทธิพลชาติคระกูลหนุนเกื้อเต็มสูบ

กฏหมายหรือครับ

อ๋อ.... ไม่มีปัญหาอะไร เงินซื้ออะไรไม่ได้ทุกอย่าง ซื้อคนตายให้ฟื้นขึ้นมาไม่ได้ แต่ก็ซื้ออะไรต่อมิอะไรได้ไม่น้อยเลย ซื้อวุฒิทางการศึกษา ซื้อหลักฐานการผ่านเกณฑ์ทหาร ซื้อตำแหน่ง ซื้อผิดให้เป็นถูก ซื้อหน้ามือให้เป็นหลังมือก็ยังได้ ดังนั้นผมจึงเป็นอะไรก็ได้ที่อยากเป็น แต่ขอบคุณที่ผมไม่อยากเป็นนายกในตอนนั้น ผมคิดว่ามันน่าเบื่อ


ผมสั่งขีปนาวุธต่อสู้อากาศยาน มาติดตั้งรอบบ้าน เพราะวันหนึ่งผมรู้สึกรำคาญเครื่องบินโดยสารของสายการบินซึ่งบินผ่านย่านนั้นไป ผมประกาศกร้าวทางสื่อต่างๆ ถ้าขืนบินเฉียดใกล้มาอีก จะสอยให้ตก สนามบินย้ายจากดอนเมืองไปอยู่สุวรรณภูมิหลังจากเหตุการณ์นั้น นี่เป็นความลับที่ผมไม่เคยบอกใคร ว่าแต่จะมีคนเชื่อผมไหมนะ..

ผมนี่ล่ะอยู่เบื้องหลังการย้ายสนามบิน

ความรวยทำให้ชีวิตน่าเบื่อ อยากได้อะไรก็ได้มาง่ายๆ ไม่มีความหมายอะไรเลย

มีเรื่องเร้าใจตื่นเต้นอยู่ก็ตอนที่แม่สาวคนนี้พัวพันไม่ยอมเลิก ก็แน่ล่ะครับ ผมหล่อขนาดนี้ แถมยังรวยไม่รู้จบอีก สาวๆก็ต้องหลงเป็นธรรมดา ขนาดบางทีเห็นหน้าตัวเองในกระจกยังนึกเบื่อกับหน้าหล่อทั้งที่ไม่ได้ทำหน้าหล่อสักนิด เดี๋ยวว่างๆจะฟ้องกรมการแพทย์ว่าทำไมไม่ผลิตยาลดความหล่อความรวยออกมาจำหน่าย


เธอน่าจะรู้ว่าผมไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหน เพราะผมรวยเกินกว่าเหตุ แต่หล่อนยังตามตื้อผมอยู่ได้ ด้วยหวังว่าจะมอบตำแหน่งสามีในทางกฎหมายให้กับผม

ผมยื่นคำขาด และเสนอเงินมหาศาล

แต่เธอไม่ยอม

ดังนั้นผมจึงจัดการหล่อน

ในห้องครัว...ผมหั่นเธอออกเป็นชิ้นๆ เหมือนคุณหั่นเนื้อนั่นล่ะ สนุกอย่าบอกใครเชียว เสียงคมมีดกระทบกระดูก เสียงคมมีดกรีดลงไปบนเนื้อ มันไพเราะเพราะพริ้งยิ่งกว่าซิมโฟนีหมายเลข 4 ตับไตไส้พุงกองท่ามกลางสีแดงฉานแต่งแต้มงดงามราวภาพฝัน เปล่า...ผมว่าเธอไม่ได้เจ็บปวดอะไรหรอกครับ ใบหน้าของเธอยังคงประดับด้วยรอยยิ้มขณะเงยหน้ามายิ้มหวานให้กับผม

“ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้คุณไปไหนไปหาใครหรอกค่ะ...นอกจากฉัน”

นั่น....ยังมีหน้ามาพูดอีก ขนาดมีแค่หัว คิดดูแล้วก็ตลกดีเหมือนกันครับ ทำไมเธอไม่รู้สึกอะไรเลย คุณว่าแปลกดีไหมล่ะครับ

ตำรวจมาขณะผมนั่งชื่นชมผลงาน

ในคุก... โลกคงน่าตื่นเต้นมากกว่าภายนอกอันจืดชืดนี่มากนัก ผมอยากติดคุกดูสักสิบ ยี่สิบปี เล่นๆ เย็นๆ ใจ ผมวาดภาพหวัง....

แต่รู้ไหม เขาพิพากษาผมว่าอย่างไร

......

ยกฟ้องคดีฆ่าหั่นศพ เพราะไม่มีพยานเห็นว่าผมเป็นคนลงมือฆ่า พวกตำรวจเห็นเพียงแต่ว่า ผมนั่งอยู่ในที่เกิดเหตุเท่านั้น แต่ไม่ได้เห็นตอนลงมือฆ่า เมื่อไม่เห็นว่าลงมืออย่างไร ก็ไม่มีหลักฐาน

ยกฟ้อง... ยกผลประโยชน์ให้แก่จำเลย

....

ผมแผดร้องโหยหวน

ผิดหวังเป็นครั้งแรก พยายามประกาศก้องว่าผมคือฆาตกร ตัวจริง เสียงจริง ผมฆ่าเธอกับมือและพยายามแสดงว่าทำอย่างไร แต่ไม่มีใครเชื่อว่าคนหล่อรวยดังเด่นอย่างผมจะทำแบบนั้นได้

แต่ทั้งตำรวจ ทั้งกฎหมาย ไม่เห็นใจผม พวกเขาพยายามยัดเยียดข้อหา “ผู้บริสุทธิ์” ให้ผม

เงินซื้ออะไรทุกอย่างไม่ได้จริงๆ

“แย่หน่อยนะคะ...ที่เป็นแบบนี้”  เสียงของเธอคนนั้นดังด้วยนำเสียงแสดงความเห็นใจ เธอยังคงปรากฏตัวให้มองเห็นเป็นระยะ บางครั้งก็ในห้องน้ำ ในห้องครัว นอกหน้าต่าง หรือบางครั้งก็มาปรากฏตัวบนเตียงช้างๆ ท่าทางไม่ยอมปล่อยผมจริงๆ ผมไม่ได้กลัวอะไรหรอกครับ แต่บางคืนก็ตกใจเหมือนกันเมื่อเห็นเธอยืนนิ่งผมปรกหน้าตัวแข็งทื่ออยู่ในมุมมืดของบ้าน เธอล้อผมเล่นเท่านั้น

“ไม่เป็นไร..ผมยังมีแผนสอง” ผมบอกอย่างยิ้มกริ่ม ไม่มีวันหรอกจะยอมแพ้ ยังไงก็จะติดคุกให้ได้ มันเป็นเกมชีวิตใหม่น่าตื่นเต้นเร้าใจเหลือเกิน

“พยายามเข้านะคะ”

"ขอบคุณ" ผมยิ้มแค่นๆ เธอหัวเราะแล้วยิ้มให้ผมอย่างไม่ถือสาหาความ


วันต่อมาผมถึงคิดแผนการใหม่ได้

ผมไปยืนอยู่หน้าโรงพัก ลากผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเดินผ่านหน้าโรงพักมา ลากหล่อนไปต่อหน้าตำรวจทั้งโรงพักแล้วจัดการสับหล่อนเป็นชิ้นๆต่อหน้าต่อตาตำรวจและนักข่าว เอาสิว่าจะทำอย่างไร

ทนายของตระกูล วิ่งมาหาผมในเวลาสิบนาทีอีกแล้ว เหมือนพวกเขารออยู่รอบตัวผม บินวนรอบตัวเหมือนแมลงวัน เหมือนฝูงเหลือบอย่างไรอย่างนั้น

“ใจเย็นๆนะครับ คุณหนู” เขาบอกพลางยิ้มอย่างมั่นใจ แก้วตาเปลี่ยนเป็นรูปเงินใบละพันลอยฟ่องเต็มดินฟ้าอากาศ

“คุณหนูไม่ได้ทำอะไรผิด สิ่งที่คุณหนูทำคือเฉือนเนื้อของเธอคนนี้เท่านั้น แต่เธอตายของเธอเองไม่เกี่ยวกับคุณหนู”

โว้ย.........

มันบ้าอะไรกันนี่ ตอนนั้นเองผมจึงสังเกตว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือผู้หญิงที่ผมฆ่าเธอไปแล้วในห้องครัวนั่นเอง ทำไมมาปรากฏตัวให้ผมหั่นเธออีก หรือว่าเป็นอารมณ์ขันแบบตลกร้ายสยองของเธอ

“คุณมาได้ไง.....” ผมครางด้วยความแปลกใจ เธอขยับศีรษะไปมาอยู่ในกองชิ้นส่วนอวัยวะ ท่าทางเธอดูสบายใจดีไม่เดือดร้อนอะไร

“บอกแล้วไงคะว่า ฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณ”

“ทำไมทำแบบนี้”

“คุณต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือคะ”

ยังมีหน้ามาย้อนถาม ผมหันไปมองหน้าตำรวจคนหนึ่งเป็นเชิงบอกว่าให้จัดการกับเศษพวกนี้เสียที เขารีบวิ่งไปหาถุงขนาดใหญ่มาทันที เธอส่งเสียงหัวเราะเหมือนคนเส้นตื้นเมื่อถูกลำเลียงชิ้นส่วนไปเก็บในถุง

“เจอกันที่บ้านนะคะ”   เธอร้องบอกด้วยเสียงรื่นรมย์ส่งท้าย

ศาลยกฟ้องอีกแล้ว คราวนี้เหตุผลคือ ผู้หญิงคนนี้ตายเองเพราะไม่ยอมหายใจ ไม่เกี่ยวกับผม สิ่งที่ผมทำคือหั่นเนื้อ ..คนหั่นเนื้อผิดตรงไหน..ศาลพยายามชี้แจงอย่างจริงจัง...หั่นเนื้อเหมือนกับคนหั่นเนื้อในร้านอาหารทั่วไปเขาทำกัน คนขายลาบ ก้อย ซกเล็ก หน้าปากซอยยิ่งหั่นมากกว่าผม ทั้งหั่นทั้งสับจนละเอียด ก่อนโรยด้วยพริกป่น บีบน้ำมะนาว หยอดน้ำปลา ใสน้ำดีรสขมๆ  นั่นยิ่งโหดกว่า ทำไมไม่ติดคุกล่ะ

ศาลแยกระหว่างความตาย กับ การสับ หั่นเนื้อ ออกจากกัน ผมจึงรอดอีกครั้ง

“เสียใจด้วยนะคะ เราต้องอยู่ด้วยกันนอกคุกต่อไป”

เธอหันมายิ้มหวาน ขณะผมเดินคอตกออกมาจากศาล น่าแปลกว่าเงินซื้อคุกให้คนอย่างผมไม่ได้

มันจะมากเกินไปแล้วนะ

คนอยากติดคุกจนตัวสั่นอย่างผม ทำไมถึงทำไม่ได้ ผิดเหรอที่ผมเกิดมาบนกองเงินกองทอง แม่นมคนเลี้ยงบอกว่า ตอนคลอด ผมคาบช้อนเงินช้อนทองออกมาเสียด้วยซ้ำ

อย่างนั้นผมจะฆ่าให้หมดโลกเลย มีระเบิดนิวเคลียร์มากมายอยู่ในประเทศแถวตะวันออกกลาง ผมจัดการให้คนติดต่อสั่งซื้อทันที สินค้าพวกนี้หาซื้อง่ายจะตายถ้ามีเงิน เห็นประกาศขายโจ่งแจ้งทั้งในหนังสือพิมพ์และทางอินเตอร์เน็ตอย่างที่คุณรู้คุณเห็นล่ะครับ

+++++++++

หมอถอนใจ วางสมุดบันทึกลง คนไข้รายนี้เป็นโรคจิตหลอน ชัดๆ คนเราก็อย่างนี้ล่ะ รับความจริงไม่ได้ต้องสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมา เขาคิดว่าเรื่องราวในบันทึกนี้เป็นเรื่องเพ้อเจ้อ ไร้สาระตามประสาคนบ้า แทบทั้งหมด....

พลันประตูเปิดออก เจ้าหน้าที่คนหนึ่งวิ่งหน้าซีดเข้ามาบอกด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ

“เร็วเข้าครับคุณหมอ คนไข้อาการกำเริบอีกแล้ว คนไข้ที่หมอเพิ่งหยิบบันทึกมาจากห้องเขาวันนี้ไงครับ”

“คุณออกไปก่อน เดี๋ยวผมตามไป” หมอบอกเสียงเนือยๆ ไม่ตื่นเต้นอะไรมาก เพราะเจอเหตุการณ์แบบนี้จนชินแล้ว มันปกติธรรมดาเหมือนคนเดินออกไปทานข้าวกลางวันอย่างนั้นล่ะ  อะไรก็เป็นไปได้ในสังคมแห่งนี้

...


คนไข้ใช้ผ้าปูที่นอนผูกคอกับตนเองห้อยต่องแต่งอยู่กับพัดลมเพดานห้อง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะรอดหรือไม่

เจ้าหน้าที่และตำรวจเดินทางมาถึงในเวลาสิบนาทีพร้อมกับทนายคนหนึ่งด้วย

“ผมว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”
ยอดทนายหันมาบอกกับจิตแพทย์ “เขาไม่ได้ฆ่าใคร ผมรู้ เขาฆ่าใครไม่ได้หรอก แม้แต่ตัวเขาเอง เขาไม่ผิดนะครับ จะเอาลูกความผมเข้าคุกไม่ได้”

จิตแพทย์มองร่างซึ่งกำลังถูกยกออกไปจากห้อง ยกมือลูบใบหน้าซึ่งมีรอยแผลเป็นอยู่กลางแสกหน้าอย่างไม่ตั้งใจ บันทึกคนไข้ฉบับนั้นไร้สาระจริง แต่ไม่ทั้งหมด..เพียงแต่เกือบทั้งหมด..

“ใช่...” เขาพยักหน้าเห็นด้วย หางตาเหมือนมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่มุมห้อง แล้วก็ค่อยๆจางหายไปต่อหน้าต่อตา แต่ไม่มีใครสนใจ คุณหมอถอนใจ กล่าวต่อไปช้าๆว่า

“เขาเพียงแต่เอาคอไปผูกกับเชือกแล้วห้อยลงมาจากเพดานเท่านั้น…เขาไม่เคยฆ่าใครเลย แล้วจะฆ่าตัวเองได้อย่างไร”

"ถูกต้อง เป็นสมมุติฐานที่ดีมาก ยกฟ้อง" ทนายความพยักหน้าเห็นฟ้องด้วย

ไม่รู้ว่ายกฟ้องกับใคร

“ไม่ๆๆ ไม่ใช่แบบนี้...”

จู่ๆ ร่างของคนไข้ซึ่งเพิ่งถูกนำใส่เปลหามออกไปก็พุ่งพรวดเข้ามาทางประตู ทำเอาคุณหมอตกใจแว่นตาแทบหลุดกระเด็น ลำคอของเขาพับผิดรูปแบบซากศพไร้ชีวิตแต่ยังพยายามเรียกร้องหาความยุติธรรมใส่ตัว มือทั้งสองข้างไขว่คว้าไปมาในอากาศ แต่แล้วหญิงสาวคนหนึ่งก็กระชากคอเสื้อของคนไข้คนนั้นหายกลับไปแบบ  Drag me to Hell

คุณหมออ้าปากค้าง มันอะไรกัน......ใครดีใครบ้ากันแน่

พลันมีตำรวจสองนายเดินมาประกบตัวจิตแพทย์ คนแรกล็อคคอ คนที่สองคว้ามือเขาไปใส่กุญแจมือ

“อะไรกันนี่”

เขาร้องลั่นอย่างตกใจและแปลกใจ พยายามดิ้นให้หลุดแต่มีหรือจะสู้นายตำรวจซึ่งถูกฝึกมาเป็นอย่างดี

“ดร. ฮันนิบาล เล็คเตอร์ คุณตกเป็นผู้ต้องสงสัย คดีหั่นเนื้อเมื่อเช้าวานนี้ หลักฐานคือเนื้อวัวครึ่งกิโลกรัม อยู่ในครัวของคุณ มันเป็นคดีสะเทือนขวัญมาก รู้ไหม...โหด..สยอง..อำมหิตลั่นโลก..มันเป็นร่องรอยหลักฐานฆาตกรรมอำพราง แบบโรคจิต คิดกินเนื้อทั้งเป็น ติดคุกหัวโตล่ะงานนี้ คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูด เพราะคำพูดของคุณสามารถนำไปเป็นพยานในชั้นศาล”

“จะบ้าเหรอ...พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ผมจะทำอาหารเท่านั้น” หมอโวยวายลั่น แต่ในที่สุดก็ถูกนำตัวออกไปจนได้


....

นายตำรวจสองนายแอบมองหน้ากันพลางยิ้มเอ๋อๆ ให้กันแบบคนปัญญาอ่อนน่ารักน่าเอ็นดู พยายามเก็บ “บัตรคนไข้”ของตัวเองให้มิดชิด ขณะคุมตัว “ผู้ต้องสงสัย”  ออกไป


จะถูกยกฟ้องไหมนะ?


the end.

แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 09:55:34

จากคุณ	: Psycho man
เขียนเมื่อ	: 4 ก.ย. 54 09:46:45