ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ครั้นเหลือเพียงสามคนพี่น้องแล้ว วรกายบางทรุดองค์ลงกับตั่งที่วางอยู่กลางกระโจมอย่างอ่อนล้า พักตร์นวลเผือดซีดเห็นได้ชัด เนตรสีนิลที่เคยเป็นประกายแจ่มใสแกมซุกซนนั้นมาบัดนี้ฉายแววตระหนกอย่างเห็นได้ชัด สองพี่น้องต่างทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าขนาบซ้ายขวาผู้เป็นทั้งน้องแลนายโดยมิได้นัดหมาย ความเงียบอันน่าอึดอัดแผ่คลุมอยู่อึดใจ เจ้าหลวงกาสะลองจึงรับสั่งกับแจ้งหล้า “พี่แจ้งหล้า เมื่อครู่นี้ พี่เห็น...เอ้อ เห็นสิ่งใดผิดวิกลไปหรือไม่” ทรงเลี่ยงที่จักเอ่ยถึงมันโดยตรง หทัยยังวูบวับอยู่ไม่หาย คำถามนั้นยังให้คนฟังถึงแก่สะดุ้งน้อยๆ เมื่อคิดประหวัดไปถึงลางบอกเหตุที่ตนเพิ่งได้ยินได้เห็นมาเมื่ออึดใจใหญ่ๆ ที่ผ่านมา แจ้งหล้ารู้สึกถึงลำคอที่แห้งผากของตน หากพอเห็นสายพระเนตรตระหนกของน้องน้อยแล้ว จึงฝืนทูลตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับให้เป็นปกติ “หากทรงหมายถึงลางร้าย เจ้า ข้าเจ้าเห็นเช่นกัน” “แล้วคนอื่นล่ะพี่” “ไม่มีผู้ใดเห็นเช่นที่ข้าเจ้าเห็นเลยเจ้า” อีกคำรบหนึ่งที่เจ้าหลวงกาสะลองทรงหนาวเยือกขึ้นในหทัย ชัดเจนแล้วสิหนอ รหัสเหตุนั้นจงใจให้รู้เพียงองค์เองแลลูกผู้พี่ทั้งสองเท่านั้น นั่นหมายความได้เพียงประการเดียว เหตุร้ายนั้นย่อมเกิดกับพระประยูรญาติเป็นแม่นมั่น หากเป็นพระองค์ใดเล่า นามหนึ่งที่ผุดขึ้นตรงแก่นกลางใจยังให้เจ้าตัวถึงกับทรงสะดุ้ง “พี่ภูหลวง พี่แจ้งหล้า ฤๅจักเป็น” แจ้งหล้ามองสบตาพี่ชายนิ่งทั้งที่ในใจประหวั่นนัก หากจักแสดงท่าทีอันใดออกไปเพลานี้ อาจยิ่งทำให้ทรงขวัญเสีย แลพานเกิดความเสียหายต่อการใหญ่ที่กำลังจักทรงทำได้ ภูหลวงเห็นสายตาของน้องชายก็เข้าใจ   “เจ้าหลวงเจ้า ข้าเจ้ารู้ว่าทรงรู้สึกเยี่ยงใด แต่เพลานี้หาใช่เพลาที่จักทรงครุ่นคำนึงถึงสิ่งอื่น” ทั้งที่ตนก็คิดเฉกเดียวกับนายสาว แต่จักให้เอ่ยออกไปไย วงศาแห่งขัตติยะเวียงภูแก้วได้รับการปลูกฝังมานับแต่จำความได้ ระหว่างหน้าที่แลความรู้สึกส่วนตัว แม้นต้องเลือก จงเลือกข้างหน้าที่ ภูหลวงยิ้มบางๆ เมื่อเห็นเนตรคู่งามสบมา สายพระเนตรฉายชัดถึงการตัดสินพระทัย   ทรงเลือกแล้ว จักวางหทัยไว้ ณ ตำแหน่งใด เสียงร้องหวีดแหลมยามราตรีเรียกให้ผู้ที่กำลังก้มหน้าง่วนอยู่กับงานเงยขึ้นมองที่หน้าต่างห้องทันที ร่างสูงวางขนนกลงแล้วเร่งลุกขึ้นสืบเท้าเข้าไปยืนที่หน้าต่าง เพียงอึดใจเสียงกระพือปีกก็ดังได้ยินถนัดพร้อมกับสิ่งมีชีวิตสีดำบินพุ่งมาเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่าง เจ้าของห้องขมวดคิ้วทันทีที่เห็นกระบอกสารขนาดเล็กที่ผูกเอาไว้กับข้อเท้าของมัน ยังไม่ทันจักแกะออก เสียงเคาะประตูดังเป็นรหัสสั้นยาวสามคาบก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน จึงเอ่ยปาดอนุญาตให้ผู้มาเยือนยามวิกาลอีกคนหนึ่งให้เข้ามา “ลั่นดาลเสียด้วยเจ้าเนตร” เจ้าหลวงเมืองคำรับสั่งบอกโดยที่มิได้หันไปทอดพระเนตร หากทรงเร่งปลดกระบอกสารที่ติดอยู่กับข้อเท้าของเจ้านกตัวนั้นอย่างเร่งรีบ เจ้านางหลวงเนตรดาราทรงทำตามที่พระสวามีบอกแล้วก็ดำเนินยาวๆ เข้ามาสมทบทันที “น้องยินเสียงเหยี่ยว เอ๊ะ! เจ้าละบูนี่เจ้า” เจ้าละบู เหยี่ยวเลี้ยงของแสนภู ลูกครอกเดียวกันกับเจ้าลาชานั่นเอง เจ้านางหลวงเนตรดาราทรงมุ่นพระขนง เพราะนานครั้งแสนภูจึงจักใช้เหยี่ยวส่งข่าวยามราตรีสักที แลแต่ละครั้งก็เป็นเรื่องเร่งด่วนทั้งสิ้น ขณะนั้นเจ้าหลวงเมืองคำทรงแกะกระบอกสารออกทอดพระเนตรแล้ว พักตร์เข้มถึงกับซีดเผือด วรกายสูงทรงองค์เอาไว้ไม่อยู่ถึงกับเซไปปะทะขอบพระบัญชร พระกิริยานั้นยังให้จอมนางเวียงฟ้าทรงเข้าประคองทันที “เจ้าพี่เจ้า ท่านแสนภูส่งข่าวอันใดมาเจ้า” “อ่านเองเถิดเจ้าเนตร อ่านแล้ววานบอกพี่ทีเถิดว่ามันไม่ใช่ความจริง” อักษรในแผ่นหนังนั้นยังให้เจ้านางหลวงเนตรดาราต้องทอดพระเนตรซ้ำอีกคำรบอย่างไม่เชื่อสายพระเนตร ข้อความนั้นสั้นเพียงสี่คำเท่านั้น หากเป็นสี่คำที่ทำให้เลือดในกายคล้ายจับตัวเป็นก้อนแข็ง เนตรกลมโตสีนิลช้อนขึ้นสบพระสวามี รับสั่งอันใดไม่ออกแม้สักครึ่งคำ เจ้าหลวงเมืองคำทรงยืนนิ่งประดุจหุ่นปั้นไร้ชีวิตอยู่ครู่หนึ่งก็พยายามรวบรวมพระสติก่อนรับสั่ง “เจ้าเนตร เพลาที่เข้ามาหาพี่ คำอินทร์กับสินทรยังอยู่หรือไม่” “อยู่เจ้า พี่นวลตองก็อยู่ด้วยเจ้า” “เจ้าเนตร น้องจงถ่ายทอดคำสั่งพี่  ให้คำอินทร์กับสินทรไปตามทุกคนมาพร้อมกันที่หอคำ ส่วนนวลตองให้ไปเรียกเมืองดาวกับปิ่นตะวันมาที่คุ้มนี่ก่อน พี่ขอสางราชกิจอีกสักน้อย ลูกมาถึงเมื่อใด เราจักออกขุนนางพร้อมกัน ราตรีนี้เราต้องจัดการทุกสิ่งให้เรียบร้อย อรุณรุ่งเมื่อใดเราจักไปเวียงภูแก้วทันที” “เจ้า เอ้อ เจ้าพี่เจ้า แล้วกาสะลองล่ะเจ้า” เจ้านางหลวงเนตรดาราเองก็ทรงตั้งพระสติได้เร็วพอกันกับพระสวามี การนี้จักขาดพระประยูรญาติองค์ใดองค์หนึ่งไปมิได้ แต่ในเพลาศึกเยี่ยงนี้ จอมนางเวียงฟ้าจำจักต้องทูลขอความเห็นจากพระสวามีเสียก่อน จักทรงเรียกพระธิดากลับคืนเวียงทันทีนั้นหาควรไม่ เจ้าหลวงเมืองคำทรงชะงักไปวิบหนึ่ง ก่อนรับสั่งถามสุรเสียงพร่า “ลาชากลับไปหรือยัง” “ยังเจ้า น้องกักตัวมันไว้ก่อน คิดว่าจักส่งมันไปหากาสะลองวันพรุ่งเจ้า” เจ้าลาชาเพิ่งมาส่งข่าวชัยชำนะครั้งแรกเมื่อยามแลงนี้เอง เจ้านางหลวงเนตรดาราทรงเห็นว่ามันอาจเหนื่อยด้วยบินมาระยะทางไกลพอดูจึงหาเหตุกักตัวมันไว้เพื่อให้มันได้พักบ้าง อันที่จริงทิวานี้เจ้าลาชาเองก็ผิดปกติไปเช่นกัน มันไม่เคยให้ผู้ใดแตะต้องตัวนอกจากเจ้าหลวงกาสะลองกับแจ้งหล้า หากคราวนี้มันกลับยอมให้พระนางจับตัวมัน ยอมกระทั่งให้ผูกเชือกล่ามข้อเท้ามันไว้กับคอนแต่โดยดี มิหนำทุกครั้งที่มันมาส่งข่าวแล้ว ก็จักบินกลับไปหาผู้เป็นนายทันที ไม่มีเสียล่ะที่จักยอมให้รั้งตัวมันง่ายๆ เยี่ยงนี้ จอมนางเวียงฟ้าเพิ่งจักทรงรู้ถึงสาเหตุก็ครานี้เอง “ให้ลาชากลับไปหากาสะลองบัดเดี๋ยวนี้ ส่วนการศึกนั้นสุดแล้วแต่กาสะลอง เห็นควรว่าอย่างใดก็ให้ทำไปตามนั้นเถิด” ราตรีนั้น องค์จอมทัพใหญ่ทรงหารือด้วยแม่ทัพนายกองทั้งปวง ตลอดจนมิตรใหม่ทั้งสองที่มาสู่ค่ายด้วยสีพระพักตร์เคร่ง แผ่นหนังแผนที่ขนาดใหญ่ถูกวางแผ่ไว้บนโต๊ะเตี้ยกลางกระโจม พระนางทอดพระเนตรกากบาทแดงที่ทำเครื่องหมายกระจายอยู่ทั่วแผนที่นั้นแลแผนผังการจัดทัพอย่างตั้งพระทัย พลางหันไปรับสั่งถามแม่ทัพฝ่ายเวียงตองเทียนเป็นระยะ “นักโทษสำคัญลอบหนีออกมาเยี่ยงนี้ มีหรือที่อัคนีจักไม่ส่งคนติดตามมา เรารอช้าไม่ได้เสียแล้ว ข้าคิดว่าจักชิงลงมือเปิดศึกก่อน พวกท่านมีความเห็นว่าอย่างใด” “กำลังทหารของธาตวากรด้านในกำแพงล้อมมีมากกว่าเราเกือบกึ่งหนึ่งเจ้า หากประมือกันโดยตรง เราจักเป็นฝ่ายเสียเปรียบมากกว่า” หนึ่งในจารบุรุษที่หนีออกจากที่คุมขังมาได้เอ่ยทูล เจ้าหลวงกาสะลองทรงนิ่งไปน้อยหนึ่งอย่างครุ่นคิด แม้จักแบ่งกำลังทหารออกเป็นกองย่อยแลเข้าตีจากหลายทางพร้อมกันก็ยังยากนัก สิ่งเดียวที่พอจักทำได้คือการตลบหลังช่วงชิงความได้เปรียบ แต่จักทรงใช้วิธีการเยี่ยงใด กระทั่งสายพระเนตรเหลือบไปทางระเมาโดยมิได้ตั้งพระทัย รอยแย้มพระโอษฐ์อย่างสมพระทัยจึงปรากฏขึ้น ยังไม่ทันที่จักทรงเอ่ยความว่าอย่างใด เสียงร้องหวีดแหลมก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน เจ้าหลวงกาสะลองทรงหันขวับมาทางภูหลวงกับแจ้งหล้าทันทีที่ยินเสียงนั้น จักเป็นสิ่งใดไปมิได้นอกจากเจ้าลาชา  ไวเท่าความคิด วรกายโปร่งดำเนินลิ่วออกไปด้านนอกกระโจม ตามด้วยสองแม่ทัพใหญ่ที่ลุกตามไปติดๆ ท่ามกลางความตกใจของทุกคนในที่นั้น หากอึดใจหนึ่งต่อมาทุกชีวิตในค่ายแห่งนั้นก็มีอันต้องขนลุกชันด้วยความหวาดสยอง เมื่อยินเสียงหนึ่งร้องแทรกมากับเสียงเจ้าลาชาด้วย ครั้นตั้งสติได้ต่างก็รีบตามผู้เป็นนายออกไปจนสิ้น เจ้าหลวงกาสะลองซึ่งทรงเผ่นออกมายืนอยู่ที่กลางข่วงคอยรับเจ้าลาชา ครั้นยินเสียงนกตัวนั้นร้องแทรกขึ้นก็พระทัยหายวาบ ทรงเงยพักตร์ขึ้นมองหาที่มาของเสียง ก็ทอดพระเนตรนกสีขาวตัดกับความมืดสลัวของราตรีขึ้นสิบเอ็ดค่ำบินผ่านไปทางทิศประจิม หัตถ์บางยกขึ้นปิดโอษฐ์กลั้นสุรเสียงอุทานอย่างตกพระทัย นกแสก! ขณะที่เจ้าลาชาก็บินพุ่งลงมาหาผู้เป็นนายแทบจักทันทีเช่นกัน เนตรสีนิลตวัดทอดพระเนตรที่ข้อเท้าของเหยี่ยวทรงเลี้ยงทันที ก็ทอดพระเนตรกระบอกสาส์นขนาดเล็กที่ถูกผูกติดไว้ จึงทรงเร่งแกะออกทอดพระเนตร ครั้นอักษรในสาสน์ปรากฏชัดในคลองจักษุ น้ำอุ่นจัดพลันไหลอาบนวลปรางพร้อมสุรเสียงสั่นเครือที่เรียกหาลูกผู้พี่ทั้งสองซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ “พี่แจ้งหล้า พี่ภูหลวง เจ้าลุง เจ้าลุงสิ้นแล้ว” กระแสรับสั่งนั้นมิได้เบาเลย ความนั้นยังให้ผู้ที่ได้ยินต่างตกตะลึงกันไปทั้งหมด ห้าแม่ทัพใหญ่ตั้งสติได้ก่อนก็ปราดเข้ามาล้อมองค์จอมทัพใหญ่เอาไว้ โดยภูหลวงกับแจ้งหล้ายืนขนาบข้างซ้ายขวาผู้เป็นนายอย่างใกล้ชิดด้วยเกรงจักทรงประชวรพระวาโย หากเจ้าหลวงกาสะลองกลับทรงเข้มแข็งกว่าที่คาดไว้ ด้วยเพียงไม่นานก็ทรงตั้งพระสติได้ แลรับสั่งความที่ผู้ใดก็ไม่คาดว่าจักออกมาจากพระโอษฐ์ “กลับเข้าไปด้านใน เราจักหารือแลวางแผนการรบต่อ” แสงชวาลาที่สาดต้องพักตร์งามละมุนนั้น ยิ่งทำให้ดูคล้ายรูปสลักมากกว่าที่จักเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อ หากไม่มีสุรเสียงที่คอยซักถามหารือกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่แล้ว เห็นจักมีผู้ที่เชื่อโดยสนิทว่าเป็นพระรูปปั้นแทนพระองค์เป็นแน่ ทว่าลักษณาการเยี่ยงนี้ นอกจากจักทำให้ข้าราชบริพารเห็นใจสงสารแล้ว สิ่งหนึ่งที่พวกเขาไม่อาจปฏิเสธได้ นั่นคือความชื่นชมแลนับถือน้ำพระทัยของผู้เป็นนาย “เราจักแบ่งทหารออกเป็นสองกองทัพ ทัพหนึ่งจักซุ่มอยู่ทางกำแพงเมืองด้านอาคเนย์ เห็นสัญญาณบุกเมื่อใดให้บุกเข้าไปด้านในกำแพงเวียง ผ่านทางอุโมงค์ที่ระเมาทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ อาจต้องเสี่ยงอยู่บ้างเรื่องที่ทางเข้าออกอาจถูกปิด แต่ข้าค่อนข้างแน่ใจ อัคนีไม่มีเพลาสืบหาความเรื่องนี้ กว่ามันจักรู้ตัวเราก็บุกถึงตัวแล้ว ส่วนกองที่สอง เราจักเข้าทางประตูด้านทักษิณ ล่อให้พวกมันสนใจแต่ศึกด้านนี้” “เจ้าหลวงเจ้า ลำพังเพียงทางเข้าออกที่ระเมาทำไว้ก่อนหน้าเห็นจักไม่พอนัก ข้าเจ้าขอแบ่งทัพย่อยราวหนึ่งร้อย ลอบเข้าทางด้านอุดรเจ้า” น้อยหล้าที่นั่งฟังอยู่นานเสนอขึ้น เจ้าหลวงกาสะลองทรงหันมาทอดพระเนตรเป็นเชิงถาม “ทางอุดรนี้จักเป็นเขตของอุทยานหลวง การวางเวรยามไม่สู้จักแน่นหนานัก พอลอบเข้าไปได้โดยสะดวกอีกทางเจ้า ข้าเจ้าแน่ใจว่าอัคนีไม่ได้ให้ความสนใจกับเขตอุทยานนี้สักเท่าใด ยิ่งการศึกที่เห็นชัดว่าศัตรูเข้ามาทางใดแล้ว มันก็จักมุ่งความสนใจอยู่แต่ทางด้านนั้นเจ้า” “เช่นนั้นก็ตกลง ข้าจักแบ่งทหารให้ท่านกับท่านหาญไวไปสองร้อย ส่วนตรงอุโมงค์นี้ ระเมากับแสนหลวงจักเป็นคนนำทัพย่อยห้าร้อยเข้าไป  เมื่อเปิดทางแล้ว ให้แสนหลวงส่งสัญญาณแจ้งกลับมา ข้า อุ่นเมือง แลแจ้งหล้าจักนำทหารพันหนึ่งตามเข้าไป ส่วนหน้าที่คุมทัพล่อนั้น เป็นของภูหลวงกับเสือปก” “ข้าเจ้าไม่เห็นด้วยเจ้า” แสนหลวงที่ฟังมานานเอ่ยค้าน “ข้าเจ้าไม่อาจให้เจ้าหลวงทรงร่วมการศึกได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว สิ่งที่ต้องทรงทำเพลานี้คือการเร่งนิวัติเวียงภูแก้ว หาใช่ทำศึกไม่” “ให้ข้าละทิ้งคำมั่นแลพวกพ้องเพื่อตนเองกระนั้นหรือ แสนหลวง” สุรเสียงที่รับสั่งถามเยือกเย็นนัก “มิใช่เจ้า” “แม้นไม่ใช่ ก็แล้วเหตุใดข้าต้องละทิ้ง” “แท้แล้วศึกครานี้เป็นการชำระหนี้แค้นของข้าเจ้ากับอัคนีโดยตรง เหนือสิ่งใด เวียงตองเทียนคือบ้านเกิดเมืองนอนของข้าเจ้าแลชาวเวียงตองเทียน เท่าที่ทรงช่วยเหลือข้าเจ้ามาจนถึงทิวานี้ก็เป็นพระมหากรุณาธิคุณนักแล้วเจ้า” แสนหลวงทูลบอกเสียงกร้าว เขาไม่อาจเห็นแก่ตัวรั้งผู้เป็นนายให้อยู่เป็นมิ่งขวัญทัพ ทั้งที่พระนางเธอก็ทรงมีพระราชภาระที่ต้องกระทำ ไยเขาจักไม่รู้ว่าในพระทัยทรงรู้สึกเยี่ยงใด มีผู้ใดบ้างที่จักไม่เศร้าโศกเพราะการจากไปของบุคคลอันเป็นที่รัก อีกประการหนึ่งนั้นเล่า เขารู้จากเสือปกว่า เจ้าหลวงกาสะลองทรงเป็นพระภาติยะที่เจ้าหลวงเมืองแก้วทรงโปรดปรานที่สุด กระนี้แล้วเขายังจักใจร้ายไม่ยอมให้นายสาวเสด็จนิวัติเวียงภูแก้วเพื่อทำหน้าที่แห่งพระภาติยะเป็นครั้งสุดท้ายอีกหรือ   “เวียงตองเทียนคือถิ่นเกิดเจ้ากับพวกพ้องนั้นข้าไม่เถียง แสนหลวง หากสิ่งที่เจ้าไม่ควรจักลืม เวียงตองเทียนคือเวียงพี่เวียงน้องเช่นทุกเวียงในอาณาจักรเวียงภูแก้ว พี่น้องมีภัย จักให้ข้านิ่งเฉยได้ฤๅ ที่สำคัญ ธาตวากรคือศัตรูของเวียงภูแก้วดุจเดียวกัน” ครานี้แสนหลวงเถียงไม่ออก ด้วยรู้ดีว่าเป็นเช่นที่รับสั่ง เจ้าหลวงกาสะลองแย้มพระโอษฐ์นิดๆ พระวาจาที่รับสั่งสืบต่อยังให้ทุกผู้ที่ได้ยินต่างนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจักถวายการเคารพอย่างสูงสุดต่อองค์จอมทัพใหญ่ มิใช่ด้วยหน้าที่ หากด้วยหัวใจแลชีวิตที่พร้อมจักถวายเป็นราชพลี “ข้าจักกลับ ต่อเมื่อได้ชัยชำนะแล้ว เจ้าคิดฤๅว่าเจ้าลุงจักยินดีที่เห็นข้าละทิ้งเพื่อนพ้องกลับเวียงกลางคันเยี่ยงนี้ พวกเจ้าอยู่ที่ใด ข้าก็จักอยู่ด้วย เราจักรบเคียงกัน หากต้องตาย ข้าก็พร้อมยอมตายกับพวกเจ้า” ปลายปัจฉิมยามราตรีนั้น กองทัพย่อยเวียงสบสองต่างลอบเคลื่อนทัพเข้ามาช้าๆ ท้องฟ้ามืดมิดไร้แสงดาวด้วยพยับฝนที่ตั้งเค้านั้น ช่วยให้การเป็นไปโดยสะดวกยิ่งขึ้น จากจุดที่ซ่อนตัวอยู่นี้มองเห็นกำแพงเชิงเทินเวียงตองเทียนอยู่ห่างออกไปราวสิบวา ด้านบนนอกจากคบไฟที่ปักเป็นระยะให้ความสว่างแล้ว ยังมีแสงไฟของทหารเดินยามที่เคลื่อนไหวไปมาอยู่เป็นระยะ ส่วนทหารที่ยืนยามนิ่งอยู่นั้นบางคนก็ยืนหลับนก บ้างก็สนทนากับสหายแก้ง่วง หากไม่มีสักคนที่จักระแวดระวังภัย หรือสำเหนียกรู้ว่ามีกองทัพของศัตรูมาตั้งทัพอยู่ที่ปลายจมูกเลย เจ้าหลวงกาสะลองทรงให้สัญญาณทัพย่อยของน้อยหล้ากับหาญไวแยกตัวแฝงเงาไม้อ้อมไปทางกำแพงเมืองด้านทิศอุดร ซึ่งค่อนข้างทึบด้วยต้นไม้ใหญ่ มองดูแล้วก็ไม่เห็นว่าทั้งสองจักเข้าไปได้อย่างใด หากองค์จอมทัพใหญ่ทรงคาดเดาได้ไม่ยาก สองสิงเมืองย่อมรู้ดี ทางเข้าออกอย่างลับๆ อยู่ ณ ที่ใด แลมิได้ทรงเอ่ยซักถามถึงเรื่องนี้ ความลับของเวียงใดพึงรู้เฉพาะคนเวียงนั้น คล้อยหลังทัพย่อยของน้อยหล้าชั่วอึดใจหนึ่ง แสนหลวงกับระเมาก็ค่อยพาคนของตนเคลื่อนเข้าไปชิดแนวกำแพงเมืองอย่างเงียบๆ กอปรกับบริเวณนั้นมีไทรใหญ่ต้นหนึ่งแตกรากสาขาดูรกทึบยืนต้นอยู่ จึงช่วยบังสายตาจากทหารบนเชิงเทินได้ไม่ยากนัก แสนหลวงเพิ่งรู้เพลานี้เองว่าคนสนิทได้ใช้ประโยชน์จากไทรใหญ่ที่ชาวเวียงตองเทียนต่างนับถือว่าเป็นไทรสรีเมืองอย่างใดบ้าง “นี่รึทางเข้าออกของเจ้า ระเมา” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นระเมานำทางเข้ามาหยุดอยู่ตรงกึ่งกลางระหว่างกำแพงเมืองแลต้นไทรที่มีระยะห่างกันราวกึ่งวา ก่อนใช้ดาบเขี่ยใบไม้ที่ทับถมกันจนหนาออก เผยให้เห็นไม้ไผ่สานหยาบๆ ปิดเอาไว้ เมื่อยกออกก็เห็นเป็นหลุมลึกลงไปข้างใต้ “เจ้า เมื่อก่อนข้าเจ้าชอบมานั่งเล่นที่นี่ สังเกตมานานแล้วว่า ช่องว่างระหว่างไทรกับกำแพงเมืองนี้เป็นที่ลับตาคน ความที่ถือว่าไทรเป็นสรีเมืองเลยทำให้ค่อนข้างปลอดคน ทหารที่เข้าเวรบนเชิงเทินก็ไม่มีคนใดกล้าเข้าใกล้” “เพราะเรื่องที่เล่ากันมาว่าต้นไทรมีเชนเมือง๒แลภูติผีที่เป็นบริวารแท้เทียว” แสนหลวงเอ่ยกลั้วหัวเราะ เขาเองก็เคยกลัวต้นไทรต้นนี้หนักหนา หากมาถึงเพลานี้ เชนเมืองแลภูติผีตนใดสิ่งสู่อยู่ก็ตาม คงไม่อาจทนเห็นลูกหลานชาวเวียงตองเทียนต้องตกระกำลำบาก จึงบันดาลให้ความกลัวเหล่านั้นหายไปจากใจ “เราเข้าไปก่อนเถิดระเมา แล้วให้คนที่ไว้ใจได้กึ่งหนึ่งรออยู่ตรงนี้รอสัญญาณจากเจ้าหลวง”   “แต่เจ้าหลวงรับสั่งให้รอก่อนหนา นายน้อย” “หากพวกมันซ้อนแผนเรา เจ้าหลวงจักเป็นอันตราย ข้ารู้ว่าโทษแห่งการฝ่าฝืนอาญาทัพเป็นอย่างใด แต่ข้ายอมให้เจ้าหลวงทรงเป็นอันตรายมิได้” ระเมายินแล้วก็สะดุดใจในวาจาสุดท้ายของผู้เป็นนาย ไม่ยอมให้เจ้าหลวงทรงเป็นอันตรายหรือ จริงอยู่ว่าทหารทุกนายล้วนคิดเยี่ยงเดียวกับแม่ทัพใหญ่ แต่น้ำเสียงที่มากกว่าความเทิดทูนนั้นต่างหากที่ทำให้เขาเริ่มสะกิดใจ ทว่าระเมาเองไม่มีเพลาที่จักสงสัยมากไปกว่านี้ เมื่อเสียงสู้รบดังแว่วมาตามลม นำพาให้เชิงเทินด้านบนนี้เกิดความโกลาหลย่อยๆ จากเสียงฝีเท้าแลเสียงตะโกนโหวกเหวกต่อๆ กัน จนแทบจักไม่ได้ยินเสียงนกกลางคืนตัวหนึ่งที่ร้องหวีดแหลมยาว สัญญาณแห่งการบุก! *** มีต่อค่ะ จากคุณ : กรวิกาภา - อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 14:17:21

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ชายหนุ่มเป่าปากอย่างโล่งใจที่ทางเข้าออกลับนี้ยังไม่ถูกปิด จึงให้สัญญาณคนที่รออยู่ให้ตามขึ้นมาพร้อมกันทั้งหมด ครั้นขึ้นมาครบสิ้นแล้ว ระเมาขอเป็นคนนำทางออกจากตรุแห่งนี้ การลอบเข้ามาในกำแพงล้อมประสบความสำเร็จแลราบรื่นด้วยดี เพราะกกำลังทหารส่วนใหญ่นั้นล้วนประจำอยู่ที่เชิงเทินหอรบแล้วทั้งสิ้น กว่าพวกมันจักรู้ว่าศัตรูลอบเข้ามาถึงใจกลางเวียงได้ก็สายเกินไปเสียแล้ว โชคเป็นของฝ่ายเวียงสบสองอีกคำรบ เมื่อทหารของเวียงตองเทียนที่เคยจำใจจำยอมศิโรราบให้กับอริราชเมื่อครั้งก่อนนั้น ต่างรวบรวมสมัครพรรคพวกเข้าร่วมการศึกด้วย เสียงฝีเท้าที่วิ่งขึ้นมาบนคุ้มหลวง ยังให้คนที่กำลังหลับสนิทถึงกับสะดุ้งตื่นรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับคว้าดาบที่วางไว้ข้างกายติดมือมาด้วยตามความเคยชิน ร่างสูงพุ่งไปที่ประตูห้องซึ่งถูกเคาะอย่างถี่ยิบ เมื่อบานประตูเปิดออก ทหารนายหนึ่งก็รีบรายงานด้วยท่าทีแลน้ำเสียงที่ตื่นตระหนกตนฟังไม่เป็นคำ กิริยานั้นยังให้คนฟังหงุดหงิดหาน้อยไม่ ที่สุดก็ตวาดออกมาอย่างคุมโทสะไม่อยู่ “อันใดของเจ้า ฟังไม่เป็นคำเอาเสียเลย เล่ามาใหม่” ทหารนายนั้นสูดลมหายใจลึกยาวเพื่อข่มความตกใจ ถึงหน้าตาท่าทางจักยังฟ้องชัดว่าไม่ได้ดีกว่าเดิมสักกี่มากน้อย แต่วาจาของเขาก็ฟังดูเป็นภาษาคนขึ้นบ้าง ไม่ใช่ลนๆ รัวๆ จนเหมือนกับเสียงแมวกัดกันอย่างเมื่อครู่ “พวกข้าศึกขอรับ พวกมันเข้ามาในเมืองได้แล้วขอรับ” “ข้าศึกเข้ามาในเมือง” อัคนีร้องถามเสียงดังอย่างไม่เชื่อหู จักเป็นไปได้หรือ ในเมื่อเขาวางกำลังรักษากำแพงเมืองแลเชิงเทินทุกด้านเอาไว้อย่างเข้มแข็ง ทหารธาตวากรจักพลาดท่าให้พวกมันตีหักเข้ามาได้ง่ายๆ เทียวหรือ “พวกมันเข้ามาทางทิศใด” นายทหารผู้นั้นทำหน้าปั้นยากเต็มที เพราะเรื่องนี้เขาไม่รู้จักบอกกับนายว่าอย่างไร ประตูเมืองทุกด้านยังปิดสนิทแลยังรบติดพันกันอยู่เสียด้วยซ้ำ แต่ในขณะเดียวกัน ด้านในกำแพงเมืองก็มีข้าศึกโผล่มามากมายเต็มไปหมด จนกระทั่งอัคนีตวาดถามซ้ำ เขาจึงเล่าตามความเป็นจริง คราวนี้ผู้เป็นนายกลับเป็นฝ่ายตกตะลึงเสียเอง กระทั่งได้ยินเสียงโห่ร้องอย่างปรีดาของฝ่ายเวียงสบสองที่ดังใกล้เข้ามา ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จึงได้สติ รีบผลุนผลันลงจากคุ้มทันที แม้ฝ่ายเวียงสบสองจักบุกเข้ามาถึงด้านในแล้วก็ตาม แต่ก็มิได้จุดเพลิงเผาทำลายสถานที่ใดสักน้อยหนึ่ง ด้วยองค์จอมทัพใหญ่รับสั่งกำชับนักว่าอย่าได้เผาทำลายส่วนหนึ่งส่วนใดของเวียงตองเทียนโดยเด็ดขาด เว้นเสียแต่จำเป็นจริงๆ เท่านั้น ซึ่งทหารทุกนายต่างน้อมรับพระบัญชาอย่างเคร่งครัด   แสนหลวงนั้นเมื่อเปิดทางให้กองทัพได้แล้ว ก็สอดส่ายสายตาหาคู่อริทันที จังหวะหนึ่งที่แม่ทัพหนุ่มรบพลางมองไปทางนายสาว ครั้นเห็นว่าอีกฝ่ายทรงโรมรันติดพันอยู่ทางหนึ่งก็ขยับจักเข้าช่วย หากยังช้ากว่าสองแม่ทัพที่ปราดเข้าประกบซ้ายขวาของผู้เป็นนายอยู่ดี เขาหวนคิดถึงเพลาก่อนเคลื่อนทัพเมื่อสักครู่ใหญ่ ที่พระนางเธอดำเนินเข้ามาใกล้เขาแล้วรับสั่งพอได้ยินกันสองคนมิได้     “เมื่อเข้าไปได้แล้ว ข้าจักคุมเชิงรบอยู่ด้านนอก ทางอัคนีนั้นข้ายกให้ หนี้แค้นของผู้ใดก็ทวงคืนกันเอาเอง” เจ้าหลวงกาสะลองรับสั่งพลางยักพระขนงให้เขาด้วยกิริยาของน้องสาวแสนซนมากกว่าจักเป็นกิริยาที่องค์จอมทัพใหญ่จักทรงทำกับแม่ทัพ พระกิริยานั้นยังให้ชายหนุ่มอดหัวเราะออกมามิได้ “นี่เป็นพระบัญชาหรือเจ้า” “ใช่ มีอันใดรึ” “ทรงทำราวกับว่าจักไปแอ่วเล่นในเวียงกระนั้น” “ก็เข้าไปแอ่วจริงๆ มิใช่หรือ แต่คงไม่เห็นสิ่งใดเจริญตานักหรอก” “ข้าเจ้าขอถวายสัญญา การศึกแล้วเมื่อใด ข้าเจ้าจักพาเจ้าหลวงประพาสเวียง” “ข้ายินดีนัก แต่ขอผลัดไปก่อนเถิด” เนตรสีนิลหมองลงเมื่อดำริถึงการที่รออยู่เบื้องหน้า แสนหลวงเห็นแล้วก็ใคร่จักรวบเอาวรกายบางนั้นเข้ามากอดปลอบ หากแม่ญิงตรงหน้าจักเป็นมิ่งแก้ว หาใช่เจ้าหลวงกาสะลองไม่ แลเป็นอีกคำรบที่เขาบอกกับตนเอง กิ่งฟ้าอยู่สูงเกินกว่าชาวดินจักเอื้อมถึง เจ้าหลวงกาสะลองทรงเหลียวมาทอดพระเนตรอีกฝ่ายพอดีก็ส่งรอยแย้มพระโอษฐ์แจ่มใสมาให้ ก่อนจักทรงพยักพระพักตร์น้อยๆ อย่างรู้กัน แสนหลวงยิ้มตอบก่อนจักตะลุยฝ่าไปทางหนึ่ง รอยแย้มพระโอษฐ์ที่เป็นเสมือนน้ำอมฤตชูใจให้มีกำลังจักต่อสู้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ผืนฟ้าเริ่มแปรเป็นสีเทาอ่อน เมื่อแสนหลวงฝ่าทหารของธาตวากรเข้ามาถึงด้านในกำแพงล้อม แม่ทัพหนุ่มยิ้มเหี้ยมเมื่อเห็นร่างสูงที่กำลังรบติดพันกับทหารอยู่ตรงหน้า พลางตะลุยฝ่าเข้าไปจนประชิดตัวของคู่อริสำคัญได้ ร่างนั้นเพิ่งยันดาบของทหารคนหนึ่งออกไปได้ เมื่อหันกลับก็เจอใบดาบขาววับตัดผ่านมาตรงหน้า ดีที่ยกดาบรับเอาไว้ทันแลยันออกไปทางหนึ่ง ครั้นเห็นหน้าเจ้าของดาบชัด อัคนีมีท่าทางคล้ายตกใจวิบหนึ่งก่อนจักเปลี่ยนเป็นยิ้มหยัน “ยังอยู่อีกรึแสนหลวง ข้านึกว่าเจ้าตายไปแล้วเสียอีก” “ข้าไม่ยอมตายจนกว่าจักเอาเลือดเจ้าไปรดหลุมศพน้องข้าหรอก” แม่ทัพหนุ่มตอบเสียงกร้าว นัยน์ตาสีเหล็กวาวโรจน์ ภาพที่มันกระทำแก่น้องสาวตนนั้นยังไม่เคยเลือนจากความทรงจำสักทิวาเดียว อัคนีแสยะยิ้มก่อนหัวเราะอย่างเห็นเป็นเรื่องขันเต็มที “ก็เอาสิ แสนหลวง ถ้าเจ้าคิดว่าจักเอาชนะข้าได้” ความที่เคยประมือกันมาก่อน ทำให้อัคนีรู้ดีว่าฝีมือรบของแสนหลวงยังด้อยกว่าเขามากนัก ชัยชำนะที่เคยได้รับยังให้เจ้าตัวนึกทะนงในฝีมือตนหนักหนา จักเป็นอันใดเล่าหนา หากครานี้เขาจักสั่งสอนเด็กน้อยตรงหน้าอีกสักครั้ง คิดแล้วก็จู่เข้าหาอีกฝ่ายทันทีโดยไม่ยอมให้ตั้งตัว แสนหลวงเซถอยไปก้าวหนึ่งเมื่อยกดาบในมือขึ้นรับดาบของอัคนีที่โจมฟันลงมาด้วยกำลังแรง แล้วเร่งสะบัดออกไปทางหนึ่งทั้งที่แขนขวาเจ็บร้าวอยู่ไม่น้อย แม่ทัพหนุ่มได้แต่ถอยแลตั้งรับเท่านั้น เขาขบกรามแน่นอย่างแค้นใจตนเองที่การณ์เริ่มกลับเป็นเช่นคราก่อน ลำพังเพียงกำลังนั้นเขารู้ดีว่าไม่สามารถต้านอีกฝ่ายได้ สิ่งเดียวที่เขาพอจักทำได้เพลานี้คือการหลอกล่อให้มันเหนื่อยไปเอง แต่จักเป็นไปได้มากน้อยเท่าใดนั้นยังกังวลอยู่ใช่น้อย เพราะจนถึงเพลานี้อัคนีก็ยังไม่มีอาการเหน็ดเหนื่อยออกมาให้เห็นเลยสักน้อย 'ข้าเจ้าขอถวายสัญญา การศึกแล้วเมื่อใด ข้าเจ้าจักพาเจ้าหลวงประพาสเวียง' จู่ๆ คำมั่นนี้ก็ดังขึ้นมาในโสต พร้อมกับรอยแย้มพระโอษฐ์สดใสที่ตรึงใจมิเว้นวาย การศึกครานี้ใช่เพื่อแผ่นดินเกิด หากเพื่อแม่ญิงนางเดียวที่เป็นดั่งดวงใจ เจ้าหลวงกาสะลองทรงเคยสัญญาไว้อย่างใดกับเขา ก็ทรงทำได้ดั่งที่ลั่นคำจนครบสิ้น เพราะทรงมั่นพระทัยในตัวเขาฤๅมิใช่ ที่ทำให้รับสั่งว่า 'ทางอัคนีนั้นข้ายกให้ หนี้แค้นของผู้ใดก็ทวงคืนกันเอาเอง' แล้วจักทำให้ทรงผิดหวังฤๅอย่างไร แสนหลวงกัดฟันรวบรวมกำลังโต้คืนอัคนีไปบ้าง ไม่ว่าจักอย่างไร เขาต้องชำระหนี้แค้นให้ได้ก่อนแสงอุษาแรกจักทาบฟ้า ไม่นานนัก ดาบในมือของอัคนีก็ถูกปัดหลุดจากมือกระเด็นไปทางหนึ่ง แสนหลวงยิ้มน้อยๆ ก่อนจักทิ้งดาบในมือของตนลง การใช้อาวุธต่อสู้กับคนมือเปล่านั้นเป็นเรื่องขลาดไปสักหน่อย สองสิงห์ยืนประจันหน้ากันอยู่ท่ามกลางการสัประยุทธ์ของทหารทั้งสองฝ่าย ราวกับว่าเพลานี้มีเพียงพวกตนเท่านั้น เพลาจักผ่านไปสักเท่าใดนั้นทั้งสองไม่อาจทราบ อาจชั่วอึดใจเดียวหรือนานนับชั่วยาม แต่สำหรับพวกเขานั้นเสมือนนานชั่วกัปกัลป์ ในที่สุดแสนหลวงก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นก่อน “เจ้าพร้อมที่จักสู้กับข้าเป็นครั้งสุดท้ายหรือไม่” แม่ทัพหนุ่มเน้นคำว่า 'เป็นครั้งสุดท้าย' วาจานั้นทำให้ฝ่ายตรงข้ามมีแววตระหนกขึ้นในดวงตาเป็นครั้งแรก แต่ก็เพียงวิบเดียวเท่านั้น เมื่อสบสายตากร้าวกระด้างของแสนหลวง “จักใช้อาวุธใด” “อาวุธใดจักเทียมเท่าอาวุธในกาย หรือพอไร้ศัสตราวุธแล้วเจ้าเกรงว่าจักเอาชนะข้ามิได้” อัคนีขบกรามแน่นกับวาจาเยาะหยันนั้น ก่อนเอ่ยรับคำท้าออกไป อึดใจเดียวสองร่างก็เผ่นโผนเข้าหากันแลเริ่มต้นสัประยุทธ์ด้วยมือเปล่าอย่างน่าทัศนายิ่ง ท่ามกลางทหารของทั้งสองฝ่ายที่รามือจากการรบถอยเข้ามายืนคุมเชิงอยู่กับฝ่ายของตน แลล้อมผู้เป็นนายทั้งสองเอาไว้ตรงกลางอีกชั้นหนึ่ง ร่างสูงใหญ่เซถลาลงไปคลุกฝุ่นเมื่อถูกหมัดลุ่นๆ ของอีกฝ่ายเสยเข้าปลายคางอย่างถนัดถนี่ กระนั้นยังเร่งพลิกตัวหลบเมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามพุ่งตามลงมาติดๆ จนคนรุกล้มลงกับพื้น อัคนีกัดฟันข่มความมึนงงรีบเผ่นลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หากแสนหลวงก็ไวพอที่จักผุดลุกขึ้นยืนประจันหน้า แม่ทัพหนุ่มเวียงตองเทียนยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอาการมึนงงจากพิษหมัดของตนจากอัคนี เขาไม่รอให้โอกาสอันงามเสียไปแน่ เพลานี้ทั้งสองฝ่ายเองก็ได้เลือดจากคมหมัดของแต่ละฝ่ายปรากฏอยู่บนใบหน้าไม่น้อย แสนหลวงยกมือขึ้นปาดเลือดที่ไหลจากแผลปลายคิ้วนิดหนึ่ง ก่อนจักโผนเข้าหาอีกคำรบ ทว่าก็ต้องเบี่ยงหลบแทบไม่ทันเมื่ออัคนีดึงมีดสั้นที่เก็บซ่อนไว้ในชายพกออกมาสะบัดคมเข้าใส่ “อัคนี เจ้า..” “ไม่ได้บอกไว้นี่แสนหลวง ว่าจักต่อสู้ด้วยมือเปล่าไปตลอด” อัคนีว่ากลั้วหัวเราะ พลางสืบเท้าเข้าหา แสนหลวงถอยวนไปรอบๆ สายตาจ้องจับที่มีดสั้นในมืออีกฝ่ายอย่างระมัดระวังแลหาโอกาส เพลานี้สถานการณ์ของเขาพลิกกลับเป็นรองอีกคำรบหนึ่ง ยังไม่ทันที่เขาจักคิดหาวิธีใดๆ สิ่งหนึ่งก็หวีดตัดอากาศเฉียดหน้าเขาไปแค่องคุลีเดียว แม่ทัพหนุ่มเหลียวมองตามก็เห็นมีดสั้นด้ามงาเล่มหนึ่งปักตรึงอยู่กับต้นไม้ใกล้ๆ จักมาจากที่ใดนั้นเขาไม่มีเพลาที่จักหาที่มาของมันเพลานี้ ร่างสูงปราดเข้าดึงมีดเล่มนั้นออกมาถือไว้ในมือทันที อัคนีเห็นเช่นนั้นก็ไม่ยอมให้แสนหลวงได้เป็นฝ่ายบุกก่อน เขาเผ่นเข้าประชิดหมายฝังคมเข้ากับซอกคอของอีกฝ่าย ทว่าแสนหลวงก็เร็วพอที่จักยกเท้าขึ้นถีบเข้ากลางตัวอีกฝ่ายจนกระเด็นออกไปเช่นกัน ช่วงเพลานั้นเองที่เขาเห็นดวงหน้าใครคนหนึ่งเด่นอยู่ท่ามกลางทหารหาญ แสนหลวงยิ้มนิดๆ อย่างคนที่ได้กำลังใจใหญ่หลวง แจ้งใจแล้วว่าเจ้าของมีดสั้นด้ามงานี้จักเป็นผู้ใดไปมิได้ แม่ทัพหนุ่มบุกเข้าหาอย่างไม่พรั่นพรึงต่อสิ่งใดอีก เป็นคำรบสองที่เขาเหวี่ยงร่างของอัคนีลงไปคลุกฝุ่นได้ แลเร่งทะยานเข้าคร่อมร่างของมันพยายามจักแทงมีดเข้าที่คอ แต่อัคนีไม่ยอมโดยง่าย มันยกมือขึ้นดันอีกฝ่ายไว้แล้วพลิกกลับเป็นฝ่ายคร่อมบ้าง แสนหลวงเห็นมคมมีดที่กดลงมาจนเกือบถึงหน้าของเขาด้วยใจระทึก อีกเพียงองคุลีเดียวแลแขนของเขาก็แทบจักสิ้นกำลังทานอีกฝ่ายแล้ว หากเสี้ยวเพลานั้นเองที่เขาฮึดรวบรวมกำลังทั้งหมดผลักมือของอีกฝ่ายไปพ้นตัวสำเร็จ แล้วใช้โอกาสนั้นยกมีดขึ้นฝังคมเข้าที่ซอกคอของอัคนีทันที เสียงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่พลิกตกจากร่างของตนนั้น บอกให้รู้ว่า ทุกสิ่งจบลงแล้ว อัคนีดิ้นพราดสำลักเลือดแลอากาศอยู่กับพื้นดินนั่นเอง แสนหลวงลุกขึ้นเดินมายืนค้ำร่างมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม แล้วก้มลงจับมีดกระชากออกจากคอของมัน ไม่สนใจกับธารโลหิตพุ่งกระเซ็นเข้าที่หน้า ก่อนที่ผู้ใดจักทันคาดคิด มีดเล่มเดียวกันนั้นตวัดเชือดคอศัตรูตัวร้ายซ้ำสอง ร่างนั้นกระตุกขึ้นนิดหนึ่งก่อนจักแน่นิ่ง ท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างยินดีของฝ่ายเวียงสบสองแลเวียงตองเทียน รอยยิ้มสาใจสมใจผุดขึ้นบนใบหน้าเข้ม หนี้แค้นจบสิ้นลงแล้ว  พร้อมกับผืนฟ้าที่กระจ่างขึ้น แม้จักมีพยับเมฆอยู่ก็ตาม หากยังมองเห็นแสงตะวันแรกที่สาดส่องผ่านลงมาสู่ผืนหล้า                                                                   อริญชย์ -กรวิกาภา **********     หมายเหตุ ๑ สิงเมือง ภาษาล้านนา หมายถึง มุขมนตรี หรือข้าราชการระดับสูง ๒ เชนเมือง คือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประเภทหนึ่ง ที่มีลักษณะคาบเกี่ยวระหว่างอารักษ์ซึ่งเป็นผีที่คอยคุ้มครองเมือง กับบรรพบุรุษของเมืองจำนวนหนึ่ง ทำหน้าที่ดูแลพระศาสนาและปกป้องเมือง จากคุณ : อริญชย์ -กรวิกาภา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 14:18:34

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนเก่าๆ ค่ะ[b/] บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10770865/W10770865.html บทที่ ๑๕ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10853784/W10853784.html บทที่ ๑๕ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10895304/W10895304.html [b]คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ ขอบคุณกิฟท์น่ารักๆ จากคุณ GTW และ Setakan  ค่ะ ^^ คุณ GTW : 555+ สงครามทั้งที คงสวยหวานไม่ออกแล้วค่ะ พี่ชาย ************ คุณ อรุสา (npuiy) : แหม ช่างพูด 55+ ************ คุณ Setakan  : อ่ะนะ ไม่เอาง่ะ พี่สาว คนในเครื่องแบบเนี่ย คิกๆ แล้วอย่าลืมสัญญากะหนูน้า ^^ ************ จากคุณ : อริญชย์ -กรวิกาภา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 14:22:47

ความคิดเห็นที่ 4 อัคนี ตายได้สาสมใจมาก จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 09:24:16

ความคิดเห็นที่ 5 สิ้นสุดกันทีกับคู่แค้น ก็ตายง่ายเหมือนกันเนาะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:53:56

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ nasa nasa 555+ ตายง่ายไปนิดค่ะ แต่ก็จัดการฆ่าไปได้อีกหนึ่ง ทีนี้จะเหลือแต่ตัวหลัก กะตัวสำคัญละ ******** พี่ชาย เง้อ สาสมเหรอคะเนี่ย ขอบอกว่าต้นฉบับแรกโหดกว่านี้อีก อุอุ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 18:51:10