...............จ้างเธอให้รัก ตอนที่13..................

ลิงค์ของตอนที่ผ่านมานะคะ

บทนำและตอนที่ 1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10613052/W10613052.html
ตอนที่2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10644126/W10644126.html
ตอนที่3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10661938/W10661938.html
ตอนที่4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10682612/W10682612.html
ตอนที่5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10712662/W10712662.html
ตอนที่6
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10756171/W10756171.html
ตอนที่7
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10770518/W10770518.html
ตอนที่8
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10800113/W10800113.html
ตอนที่9
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10850347/W10850347.html
ตอนที่10
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10875048/W10875048.html
ตอนที่11
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10966374/W10966374.html
++++++++++++++++++++

บทที่สิบสอง

วาเลนไทน์



วันวาเลนไทน์?

วันวาเลนไทน์สำหรับนีรนาคืออะไร? เธอตอบไม่ได้

เพราะมันก็คือวันธรรมดาซึ่งเธอต้องเดินทางไปมหาวิทยาลัยเพื่อช่วยงานใหม่ของอาจารย์

วันนี้นับเป็นวันที่สามของข้อตกลงระหว่างเธอกับปรุฬห์ซึ่งนับจากวันนั้นแล้วเธอกับปรุฬห์ก็ไม่ติดต่อกันอีก เช็คที่เขาให้ก็เป็นเงินให้เปล่าอย่างที่เขากล่าวเอาไว้จริงๆ

ทันที ที่ตัวเลขในบัญชีของเธอมีหน่วยแสน แววตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความพึงพอใจ เธอมีความสุขจนแทบจะตะโกนออกมาขณะอยู่ในธนาคารแม้ว่าจำนวนเงินดังกล่าวคงยืด เวลาให้กับความสะดวกสบายของเธอเพียงประมาณหนึ่งปีกว่าเท่านั้น

ปรุฬห์ไม่ได้โกหกเธอ เขาต้องการจ้างเธอจริงๆ ถึงเวลาที่เธอควรจะตอบแทนงานนี้แก่เขา ทว่าเธอจะเริ่มต้นอย่างไรได้ในเมื่อปรุฬห์ไม่มีเวลาว่างพอติดต่อมาหาเธอตลอดสามวันที่ผ่านมานี้ อีกทั้งการบังคับเป็นแฟนคงไม่สามารถทำได้ดีอย่างเป็นธรรมชาตินอกเสียจากว่าเธอต้องแสดงละครเหมือนที่เขากล่าวเอาไว้เท่านั้น



ขณะที่นีรนาเดินผ่านอาคารหลังโรงอาหารเธอก็พบกับหญิงสาวสวยซึ่งเป็นแฟนของทีคสวนทางมาพร้อมรอยยิ้มหวาน ... ผู้หญิงคนนี้ก็คงจะรู้จักนีรนาจากทีคหรือไม่ก็เพื่อนในภาควิชาเดียวกันแน่ๆ ในมือของหญิงสาวขณะเดินจากไปนั้นถือดอกไม้ช่อใหญ่ จากใครกัน? คงจะเป็นทีค ...

น่าเสียดาย เธอไม่ได้คบหากับเขาจนถึงวันวาเลนไทน์ เธอปรารถนาลึกๆจะได้รับดอกไม้ช่อใหญ่ช่อนั้น ... แม้ว่าตอนนี้ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้วก็ตามที

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังตกอยู่ในภวังค์ ปรุฬห์ก็โทรศัพท์มาหาเธอ

หญิงสาวจึงรีบรับสาย

“เย็นนี้ว่างหรือเปล่า ผมจะไปรับ”เขาพูดรัวเร็วขณะที่นีรนากำลังนึก

“มารับทำไมคะ?”นีรนาวางตัวไม่ถูก

“อ้าว”ปรุฬห์ต้องหัวเราะ “ผมไปรับไม่ได้ใช่ไหม?”

“เปล่า ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”

“ตกลงว่างหรือไม่ว่าง?”

“ก็...ว่างค่ะ”

“เวลาหกโมงเย็น คุณรอใต้ตึกพยาบาลนะครับ”น้ำเสียงของปรุฬห์ราบเรียบ เมื่อกล่าวนัดแนะเรียบร้อยเขาก็วางสายในทันทีนั้น



นีรนานั่งทำงานจนกระทั่งเย็นค่ำ วันนี้เธอเจอทีคแวะมาหาบอลอีกแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้ทักทายเธอเหมือนเคยเมื่อแฟนของเขาเดินเข้ามานั่งในห้องด้วย หญิงสาวเหลือบสายตามองช่อดอกกุหลาบซึ่งแฟนคนสวยของทีคถือมาตลอดเย็นอย่างหวงแหน เธอต้องรู้สึกอึดอัดเมื่อพบว่าหญิงสาวคนดังกล่าวพยายามเหลือบหางตามองนีรนาทุกครั้งที่มีโอกาส

ทำไมล่ะ? ประเมิณตัวฉันอยู่หรือ? นีรนาต้องนึกในใจก่อนที่เธอจะเก็บสัมภาระและเดินออกไปรอปรุฬห์ใต้อาคารตามสถานที่นัดแนะแห่งเดิม

เธอนั่งรออยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเห็นว่าทีคกับแฟนของเขาเดินผ่านมาแล้วก็สวนทางกับปรุฬห์

นีรนาต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้จ้องมองพวกเขาทักทายกันแล้วปรุฬห์ก็มีท่าทีกระสับกระส่ายก่อนจะชี้นิ้วมายังนีรนา สายตาของทีคและแฟนของเขาหันมาจับจ้องมองเธอด้วยความฉงน สีหน้าของทีคดูไม่สู้ดีนัก

เมื่อแฟนสาวของทีคคะยั้นคะยอให้รีบกลับ ปรุฬห์จึงรีบปลีกตัวมาหานีรนาโดยไว

“หลบหน้าใครน่ะ ทีคเหรอ”ปรุฬห์ถาม

“ไม่ได้หลบ”

“โกหก”ปรุฬห์บอกพลางหัวเราะรีบเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้คุณอยากไปเที่ยวกับผมหรือเปล่า?”

นีรนาฟังเขาพูดพร้อมรอยยิ้มหวานๆนั้นแล้วก็ต้องแปลกใจใหญ่ เธอไม่เห็นสีหน้ารื่นเริงของปรุฬห์มาสักพักแล้ว “ที่ไหนคะ”

“อยากไปที่ไหนล่ะ?”ปรุฬห์ถาม “หรือว่าพวกเราจะไปทานอาหารริมแม่น้ำด้วยกัน”

คำว่า ด้วยกัน ...ของเขานั้นฟังดูดีจัง ... บอกถึงความจริงใจจนทำให้เธอต้องเผลอยิ้มหน้าแดง นีรนาพยักหน้าไม่คัดค้านอีก

ปรุฬห์จึงรีบพาเธอไปยังร้านอาหารซึ่งเขาชอบเป็นพิเศษ เพียงแค่เขาก้าวเท้าเข้าไปในร้าน บริกรและเจ้าของร้านต้องออกมาทักทายอย่างรู้จักกันดี ทว่าเจ้าของร้านเป็นคนฝรั่งเศสทำให้ขณะที่ปรุฬห์สนทนาแล้วผายมือมาที่นีรนาเธอก็ต้องตกใจสงสัยสิ่งที่พวกเขากล่าวถึง

“ผม บอกว่าวันนี้เป็นวันพิเศษ แล้วเขาก็ถามว่าปีนี้มีใครเป็นพิเศษหรือเปล่า ผมก็เลยพูดว่าคนพิเศษของผมก็คือคุณ”ปรุฬห์บอกก่อนจะจิบไวน์แดงหันไปมองหน้า หญิงสาวใต้แสงเทียน

บรรยากาศร้านริมแม่น้ำช่างร่มรื่นจนนีรนารู้สึกสดชื่นและอุ่นใจ

นีรนาต้องเผยยิ้มบางๆด้วยความเขินอายขณะที่ปรุฬห์หัวเราะเบาๆ

“ไม่ขำนะ”นีรนาขัดใจเมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่เข้าใจอารมณ์ของเธอเอาเสียเลย

“ก็ไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าผมขำ”

“กวน”นีรนาต้องหรี่ตามองพร้อมออกความเห็น

“ใคร? ผมหรือกวนคุณน่ะ”ปรุฬห์พูดพลางจิบไวน์ทีละน้อย

“ก็พูดจากวนประสาททุกที”นีรนาบ่น

“น้อยๆหน่อยเถอะ พอเล่นด้วยก็เอาใหญ่เลยนะ”ปรุฬห์กล่าวเสียงแข็งไม่พอใจ

“ไม่ได้บอกว่าอยากเล่นด้วย ฉันไม่ชอบ”นีรนากล่าวประชด ...ผู้ชายแบบเขารู้จักความโรแมนติกบ้างหรือเปล่านะ

ปรุฬห์ไม่อยากพูดเถียง เขาจึงใช้ข้อนิ้วเขกหน้าผากหญิงสาวเบาๆเธอจึงแลบลิ้นตอบในทันทีนั้น เมื่ออาหารถูกเสิร์ฟ หญิงสาวก็รับประทานโดยไม่สนใจเขาอีก

“ช่วงเย็นคุณมีเวลาว่างให้ผมได้บ้างไหม”ปรุฬห์ถามในที่สุดแล้วนีรนาจึงเงยหน้ามองดูเขา

“ทุกเย็น?”

“ใช่ ทุกเย็นยกเว้นวันที่ผมต้องการช่วยดีลงานกับต่างประเทศ”ปรุฬห์บอก “ผมจะมารับคุณกลับหอพัก”

นีรนาเคี้ยวอาหารหันไปมองแม่น้ำยามเย็นแล้วจึงส่งเสียงในลำคอตอบ “ก็ได้ค่ะ แต่ตั้งใจจะส่งที่บ้านของนีรจริงๆน่ะหรือ?”

“อ้าว! คุณย้ายไปอยู่ที่ไหนอีกแล้วล่ะ”ปรุฬห์แปลกใจใหญ่ แน่ล่ะ ... ทีคคงไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่เขาว่านีรนาย้ายออกจากหอพักไปแล้วและตอนนี้เธอก็อาศัยในห้องเช่าของพี่สาวชั่วคราว “คราวก่อนที่บอกว่าไม่อยากให้ผมไปหาที่หอพักคงหมายถึงอย่างนี้สินะ”

“เปล่าค่ะ แค่สถานที่พักแห่งใหม่ของฉันมันไม่ได้ใหม่สมชื่อ”นีรนาเบ้ปากตอบ “แต่โทรมสุดๆ”

“อยู่แถวไหน”

“ไม่ไกลจากหอพักของเพื่อนๆที่อาศัยในย่านที่คุณเรียกว่าซ่อง”

“อ้อ!”ปรุฬห์พยักหน้าอย่างรู้ดี ... อย่าบอกนะว่าเธอไม่สามารถจับทีคให้อยู่หมัดได้จึงกลับไปอยู่ในถิ่นฐานเดิม

“อ้ออะไรของคุณ”นีรนาพอจะรู้ว่าเขาคิดดูถูกเธออยู่

ปรุฬห์เงยหน้ามองพร้อมหัวเราะเบาๆ “โทรมแค่ไหน พอให้ผมเข้าไปเดินสำรวจได้บ้างไหม”

“สถานที่ส่วนตัว”นีรนาย่นคิ้ว ถึงแม้ว่าบ้านเช่าจะไม่น่าอยู่แต่เธอก็ไม่อยากให้เขาดูแคลนแค่เพียงมองประตูรั้วขึ้นสนิมกับฝุ่นหนาๆสกปรกๆก็คงพอทนอยู่หรอก

“ส่วนตัวของคุณก็คือส่วนตัวของผม”ปรุฬห์ต้องยักคิ้วให้พร้อมกับมองสีหน้ามุ่ยของเธออย่างถูกใจ “ทำไมล่ะ? ทีคไม่เคยพูดจากวนคุณแบบนี้เหรอ” นีรนาต้องหลุบตาลงทันทีนั้น เธอไม่อยากเอ่ยถึงบุรุษที่สามขณะทานอาหารกับปรุฬห์ด้วยกันในวันที่เรียกว่าวันแห่งความรักของพวกเขาเพียงแค่สองคน “หรือว่าแขกที่คุณเคยให้บริการด้วย พวกเขาปากหวานใส่คุณทุกคน”

“คุณปรุฬห์”นีรนาต้องเงยหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มในทันทีนั้น “พูดจาชวนให้ตบปากอีกแล้วนะ”

“ไม่ดีหรือ? คุณอยากหาคู่ซ้อมตบปากอยู่แล้วนี่ ตบสิ”ปรุฬห์เยาะเย้ยตีสีหน้ากวนๆตอบ “ตบสิ ตบสิ ตบจูบน่ะเคยได้ยินไหม คุณตบผม ผมก็จูบคุณไง”

“ปากพล่อย”นีรนาอยากจะลุกไปตบเขาเสียจริงๆถ้าหากเธอไม่ได้นั่งอยู่ในภัตตาคารหรูร่วมกันกับเขาแบบนี้ ทว่าปรุฬห์ทานอาหารพลางมองเธอด้วยความสนุกใจเป็นอย่างยิ่ง “ไม่คุยด้วยแล้ว”เธอกลับงอนใส่จนเขารู้ตัวว่าต้องเลิกแกล้งเสียที

“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนั้นนะ”ปรุฬห์บอกพลางสบตามองเธอเพื่อต้องการคำยืนยัน “ถ้าหากคุณไม่ว่างก็รีบโทรศัพท์บอกผมก่อนนะครับ”

เมื่อกลับมาเข้าประเด็นนีรนาจึงตอบคำถามของเขาอีกครั้ง“ก็ดีเหมือนกัน”

ปรุฬห์ รู้สึกสบายใจเมื่อเธอตอบรับเขาง่ายกว่าที่คิด แต่ทว่าอันที่จริงแล้วนอกจากช่วงเวลาเย็นนีรนาก็ต้องอยู่ในภาควิชาตลอดและ ปรุฬห์ก็รู้ดีว่าเธอไม่ยอมเสียสละเวลางานมาเพื่อเขาเหมือนที่เขาต้องการให้ เวลาช่วงกลางวันคือการบริหารธุรกิจเช่นกัน

“วันนี้มีงานวัดด้วยล่ะ" นีรนาเพิ่งจะนึกขึ้นได้

“นึกว่าคุณอยากจะบอกว่ามีงานเทศกาลจัดในโบสถ์หรือในห้างสรรพสินค้าเสียอีก”ปรุฬห์ต้องหัวเราะร่าแอบผิดหวังเล็กน้อย

“คุณคงไม่เคยไปเที่ยวงานวัด”

“เคยสิ เมื่อตอนเด็กๆน่ะ”ปรุฬห์กล่าวแย้ง “อยากไปไหม? ผมจะพาไป”

นีรนาพยักหน้าตอบ “ฉันเข้าใจว่าสำหรับคุณแล้วทุกอย่างต้องเป็นสิ่งที่เรียกว่ารสนิยมสูง”

ปรุฬห์เหยียดยิ้มบางๆ “ก็ในเมื่อแฟนอยากจะไปผมจะเอ่ยขัดได้ยังไงกันครับ”เขาพูดจาหวานใส่เธออีกแล้ว หญิงสาวต้องรีบหลบสายตาก่อนที่เขาจะรู้ว่าเธอกำลังเขิน



หลังจากรับประทานอาหารด้วยกันเสร็จเรียบร้อยแล้วปรุฬห์จึงตามใจนีรนาเดินทางไปยังงานวัดซึ่งเธอปรารถนา หญิงสาวต้องการเห็นบรรยากาศงานรื่นเริงที่เธอไม่ได้พบเห็นมานานแรมปี

เด็กๆกับลูกโป่ง ชิงช้าสวรรค์ แผงลอยขายอาหารทอดและน้ำหวาน บรรยากาศอันเคยคุ้นทำให้เธอยิ้มออกมาทันทีขณะที่เดินดูสีสันภายในงานรอบกายตนเอง ผู้คนมากมายเดินเบียดกันจนปรุฬห์ต้องจับมือของเธอเอาไว้เกรงนีรนาจะหลุดหายไปในฝูงชน

“ดูนั่นสิ สาวตกน้ำ”ปรุฬห์ชี้ให้ดูแล้วเสียงเฮจากมุมของซุ้มกิจกรรมก็ดังขึ้นมา

ปรุฬห์ชวนเธอไปดูใกล้ๆก่อนที่เขาจะซื้อลูกบอลยี่สิบบาทต่อแถวรอปาเป้า หญิงสาวนุ่งกางเกงขาสั้นนั่งอยู่เหนือถังน้ำกำลังโบกไม้โบกมือกระหยิ่มยิ้มดีอกดีใจเมื่อลูกค้าของร้านปาไม่โดนเป้า

เมื่อถึงรอบของปรุฬห์ชายหนุ่มก็หันไปยักคิ้วให้สาวเจ้าก่อนจะปาโดนเป้าอย่างจังแล้วเธอก็หล่นลงไปในน้ำเสียงเฮดังลั่น นีรนาพลอยปรบมือด้วยความสนุกสนาน

“สนุกดี ลองไหมครับ”ปรุฬห์ถามก่อนที่หญิงสาวจะส่ายหน้าตอบ

“อยากไปดูซุ้มอื่นมากกว่า”

“ดูอะไรดี”ปรุฬห์พูดพลางเดินตามหลังเธอไปจนถึงซุ้มซึ่งมีตุ๊กตาวางเรียงรายอยู่ข้างหน้าร้าน “ปาลูกโป่ง”ชายหนุ่มพึมพำเสียงแผ่ว

“ดอกละสามสิบ แต่ถ้าหากต้องการหนึ่งชุด ชุดละสามดอกก็หนึ่งร้อยครับ”เจ้าของร้านบอก

“สามดอกหนึ่งร้อย?”

“ดอกเดียวต้องปาสามครั้งได้ตุ๊กตาครับ แต่ถ้าหากซื้อเป็นชุดปาให้โดนเพียงครั้งเดียวก็เอาตุ๊กตาไปได้เลยครับ”ฟังดูแล้วก็แพงมากสำหรับนีรนา แต่ปรุฬห์ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นด้วย เขายอมควักธนบัตรออกมาโดยง่ายหันไปมองลูกโป่งในชั้นวางเรียงเกลื่อน รอบกายของเขามีแต่ผู้พิชิตรางวัลได้ไปบ้างก็ใหญ่น้อย เสียงร้องไห้ของเด็กก็เต็มไปหมด

“ขอตุ๊กตาตัวนี้”นีรนาย้ำ “ตัวนี้นะ หรือว่าตัวนี้ดีคะ เอาสองตัวเลยก็แล้วกัน อ๊ะ สามตัวดีกว่าเอาไปวางบนหัวเตียงนอน”

“คร้า บ ครับคุณนีร”ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ได้พาเด็กเล็กมาในงานวัดแต่นีรนาซึ่งส่ง เสียงเจื้อยแจ้วกวนเขาอยู่เบื้องหลังนั้นช่างให้ความรู้สึกเหมือนเขาพาลูก สาวมาด้วย

ปรุฬห์ไม่เคยพลาดเรื่องการปาหรือการกะระยะสายตาเพื่อปาเป้าตั้งแต่ไหนแต่ไรมา เขาสามารถนำตุ๊กตาสามตัวให้แก่หญิงสาวโดยง่ายดายพร้อมยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ทว่านีรนาไม่ได้สนใจหรอก เธอสนใจเพียงตุ๊กตาสามตัวซึ่งเธอได้รับเพื่อเอาไว้ประดับเตียงนอนของเธอไม่ให้ดูโล่งเกินไปเท่านั้นเอง

“วัน วาเลนไทน์ทั้งที คนที่มีแฟนเขาคงไม่มาเดทกันในงานวัดหรอกจริงไหม”ปรุฬห์กล่าวขณะมองหญิงสาว ซึ่งเดินเลี้ยวเข้าไปในซุ้มอาหารซื้อไอศกรีมโดยไม่สนใจเขาเลยเพียงสักนิด เดียว นีรนาเดินกลับมาพร้อมกับยื่นโคนไอศกรีมให้แก่ชายหนุ่ม “ไม่ฟังผมพูดเลยใช่มั้ยเนี่ย?”

“ไปเล่นชิงช้าสวรรค์ดีไหมคะ”นีรนาหันไปมองด้วยความตื่นเต้นดีใจ เธอสัมผัสอารมณ์วัยเด็กซึ่งห่างหายไปนานได้ในทันทีนั้น หญิงสาวว่าพร้อมลากแขนปรุฬห์ซื้อตั๋วโดยไม่ฟังเขาถามย้ำ

“คุณคงจะสนุกมาก”ปรุฬห์ออกความเห็นอย่างเหนื่อยหน่ายใจขณะนั่งในกรงแคบๆน่าอึดอัด ทว่าดูเหมือนหญิงสาวจะตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง

“คิดถึงเมื่อก่อน”นีรนากล่าว

“หลอกตัวเองว่ายังเป็นเด็กอยู่อีกสินะ”

“พูดมาก”เธอหันไปมองเสียงหัวเราะของปรุฬห์ก่อนจะเลียไอศกรีมพร้อมบ่ายหน้ามองออกไปภายนอกกรงเหล็กสีฟ้าสด จู่ๆเธอก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังจ้องมองเธอภายใต้ความเงียบนานพอสมควรพร้อมรอยยิ้มบาง “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ก็แค่อยากมอง”ปรุฬห์บอกพลางสบประสานนัยน์ตาสีดำสนิทของหญิงสาว “ผมอยากจะนั่งมองคุณเฉยๆบ้างไม่ได้เหรอ?”เขาเห็นสีหน้าขวยเขินของฝ่ายตรงข้ามแล้วก็อดขำขันไม่ได้ ชายหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ “ผมซื้อมาให้คุณน่ะ” นีรนาต้องเหลือบสายตามองกล่องแบนๆสีเทาด้วยความใคร่รู้

ปรุฬห์แกะกล่องออกหญิงสาวก็พบว่ามันเป็นสร้อยเงิน จี้เป็นรูปดอกไม้ฝังด้วยทับทิมสีม่วงสะอาดตา

“อเมทิสต์ใช่ไหมคะ? สวยจัง”

“ครับ ชอบไหม”ปรุฬห์ถามพลางสวมสร้อยให้แก่เธอ

ขณะที่เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้หญิงสาวก็สัมผัสความรู้สึกที่มากกว่างานว่าจ้าง ... เขาซื้อให้เธอจริงๆ ... ใช่สิ เธอเป็นแฟนของเขา แม้ว่าเป็นเพียงในนามก็ตาม

ปรุฬห์ก้มลงมองสร้อยคอก่อนจะเหลือบสายตามองดูหญิงสาว แววตาประทับใจของเธอทำให้เขาเผยยิ้ม

ริมฝีปากได้รูปของเธออยู่ใกล้แค่เอื้อมถึง ... เขาควรจะมีสิทธิ์จูบเธอสินะ แต่เขาก็กำลังลังเลว่าควรจะจูบกันตอนนี้ดีหรือเปล่า? ในเมื่อเวลาก็เป็นใจ บรรยากาศซึ่งอยู่เพียงลำพังก็เป็นใจและนีรนาคงไม่ปฏิเสธเขาหรอก ประสบการณ์การจูบของเธออาจจะทำให้เขาชอบพอก็เป็นได้... ทว่าระหว่างที่เขาก้มลงมองใบหน้านวลของนีรนาอยู่นั้นเวลาในการนั่งชิงช้าสวรรค์ก็หมดลง ชายหนุ่มช่วยดึงแขนของเธอออกมาจากกรงเล็กๆอันน่าอึดอัดจากนั้นแล้วจึงเดินเลียบเข้าไปในงานโดยต่างฝ่ายต่างไม่พูดไม่จาอีก

ปรุฬห์หันไปมองหญิงสาวซึ่งเดินนำเขาลิ่วๆแล้วจึงรีบคว้าไหล่ก่อนจะเลื่อนมือไปจูงมือกับเธอ นีรนาต้องเงยหน้ามองดูเขาอย่างประหลาดใจ

“กลัวผมเหรอ?”

“เปล่า”หญิงสาวกล่าวก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายกุมมือนุ่มของเธอเอาไว้แน่นๆ “ขอบคุณค่ะ”

“ครับ?”

“สร้อยเส้นนี้น่ะ”นีรนากล่าวพลางชี้ความหมายของเธอ

ปรุฬห์ต้องมองก่อนจะฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ตอบแทนคำขอบคุณด้วยการใส่สร้อยเส้นนี้บ่อยๆให้ผมเห็นก็แล้วกัน” นีรนาเต็มใจพยักหน้ารับในทันทีนั้น “เพราะผมกลัวคุณจะเอามันไปขายน่ะ”

นีรนาต้องหันขวับไปจ้องหน้าเขม็งครั้นแล้วจึงตีแขนอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ ทว่าปรุฬห์กลับสนุกที่ได้หยอกล้อจนทำให้เธอโกรธเขาได้

วาเลนไทน์ของทั้งสองอาจจะไม่โรแมนติกเหมือนคู่รักคนอื่นๆ

แต่พวกเขาต่างก็พบว่ามันเป็นค่ำคืนที่ดีในการเริ่มต้นคบหากันภายใต้เงื่อนไขของผู้ว่าจ้างและผู้ถูกว่าจ้างให้เป็นแฟนกัน

จากคุณ	: davidmccartney
เขียนเมื่อ	: 5 ก.ย. 54 20:27:44 A:202.12.74.2 X: TicketID:318829