ความคิดเห็นที่ 1 (2)                          ฟ้าร้องเสียงดัง พยากรณ์อากาศบอกว่าฝนจะตกหนัก พายุจะเข้าทางภาคเหนือ  ตะวันออก ตะวันตก และใต้ของประเทศไทย ปริมาณจำนวนของพายุอาจจะมากถึงยี่สิบลูก มีการรายงานถึงธรณีพิบัติภัย แถมด้วยเขื่อนแตกประชาชนอาจจะประสบเวรกรรมต่าง ๆ นานา แต่กระนั้นกรดาก็ไม่ได้คิดว่าภารกิจสำคัญในตอนนี้ของตน จะเป็นเรื่องการระวังภัยน้ำท่วม การกักตุนอาหาร หรือแม้กระทั่งการนั่งหวั่นวิตกกับการมาถึงของปี 2012 เลยสักนิด หญิงสาวยังคงจับจ้องที่หน้าจอขนาดสิบสี่นิ้วครึ่ง ในขณะที่เลนส์แว่นตาสะท้อนภาพของแหล่งเพาะปลูกที่กระจายรายได้ให้แก่บริษัท เจ้าของที่อย่างเป็นกอบเป็นกำ                กรดาคลิ๊กเมาส์เก็บผักผลไม้ พลางบ่นเมื่อเห็นแปลงที่เข้ามาเก็บไม่ทัน ผลผลิตเสียหายหงิกเน่าคาที่ เริ่มเข้าใจความรู้สึกของเกษตรกรขึ้นมาตะหงิด ๆ  พลันในใจก็คิดจะจัดการบริหารฟาร์มของตัวเองใหม่ ยังมีเรื่องที่เธอต้องทำอีกเยอะ ทั้ง บริหารพื้นที่ บริหารเวลา บริหารเม็ดเงิน บริหารความเสี่ยง บริหารเพื่อนฝูงและนอมินีที่จะทำให้อัตราการขยายตัวและพัฒนาฟาร์มของเธอ เพิ่มขึ้น นี่ยังไม่นับรวมบริหารล็อกอินอื่น ๆ ที่ตนเองสมัครเพื่อความสำเร็จทางด้านธุรกิจอีก                แววตาของหญิงสาวมุ่งมั่นมาก แน่นอนว่าจิตใต้สำนึกของเธอรู้ว่าตัวเองมีงานรออยู่ ทว่าความประสบความสำเร็จแม้เพียงแค่ในเกมมันก็ช่างหอมหวลเสียจริง นี่ยังไม่นับรวมการได้ชื่นชม ยกยอตัวเองว่าเทือกนาไร่สวนของเพื่อนฝูงเล็กกว่า ได้อวดสมบัติทั้งกังหัน เกวียน ช้าง ม้า วัว ควาย ที่ยืนเรียงกันทำหน้าตาเหมือนโดนสะกดจิตอยู่ตลอดเวลา หาได้มีประโยชน์มากกว่าการกำหนดศักดินาในโซเชียล เนตเวิร์กชื่อดังเท่านั้น แต่ถึงจะรู้แบบนี้...มันก็สร้างความสุขให้แก่เธอ                จัดการกิจในฟาร์มเสร็จแล้ว ก็ต้องเข้าไปดูร้านขนม ร้านอาหาร แล้วก็สร้างบ้านบริหารความสัมพันธ์ในโลกเสมือนอีก ... หญิงสาวคิดและแม้ว่าเธอจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่า การเล่นเกมทั้งหมดนั้นได้สร้างหายนะในโลกความจริงเพียงใด กรดาก็หยุดไม่ได้ เอาแค่งานที่ต้องรีบพิมพ์งานส่งถ้าไม่รีบเริ่มทำ ภายในสองชั่วโมงนี้เห็นทีจะต้องเลทนัดลูกค้าไปอีก                ในระหว่างที่กำลังใช้พลังงานสมองทั้งหมดให้กับวิชาการบริหารฟาร์มขั้นสูง อยู่นั้น เสียงเพลง My Discarded Men ก็ดังขึ้น กรดาฟังเพลงนี้ทีไรก็รู้สึกรื่นรมย์ทุกครั้ง เธอชอบความร้ายกาจของหญิงสาวและชายหนุ่ม ซึ่งซ่อนความลับอย่างกำกวมไว้ในเบื้องหลังเสมอ เย้ายวน เปี่ยมด้วยเสน่ห์ เมื่อนึกถึงความรู้สึกนี้แล้วทำให้กรดารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิด ๆ จินตนาการอันเพริศแพร้วของเธอ กำลังฝันหวานถึงผู้ชายสักคนที่ให้ความรู้สึกแบบนั้น แน่ล่ะ...ไม่ได้ฝันอย่างเดียว แต่คิดเป็นตุเป็นตะด้วยว่า เขาจะมายอมศิโรราบแทบเท้า ปฎิบัติต่อเธอเหมือนดั่งเจ้าหญิง                แต่พอกะพริบตาทีเดียวภาพฝันก็หายไป กรดาฉีกยิ้มเซ็ง ๆ ให้กับตัวเองในกระจก พอลองมองรอบตัวแล้ว ชีวิตในฝันไม่มีทางเป็นจริงขึ้นมาได้หรอก ว่าแล้วหญิงสาวถอนหายใจแล้วคอตก แค่ชุดสวย ๆ ในตู้เธอยังไม่มีเลย กรดายกแขนด้วยความเร็วพอ ๆ กับทากคืบเพื่อคว้าโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเป็นรอบที่สาม                “ฮัลโหล” กรดากรอกเสียงลงไป โดยไม่มองว่าปลายสายเป็นใคร ถึงตอนนี้คนที่โทรศัพท์หาเธอมีไม่ถึงห้าคน และก็มีคนเดียวด้วยที่โทรมาเวลาเดิมทุกวัน หญิงสาวปรายตาไปทางนาฬิกามันบอกเวลาเที่ยงครึ่ง...ซึ่งอยู่ในช่วงเวลาที่คน ทำงานจะได้พักหายใจหายคอ                 “กรี๊ด.....” เสียงกรีดร้องไม่ดังนัก แต่ยังคงความบ้าคลั่งไว้อย่างครบถ้วนดังสวนขึ้นมาทันที                ช่างได้อารมณ์...กร ดาคิด ปลายสายชื่อวิมาดาเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยอนุบาลของเธอ เราสนิทกัน...และบางทีเราสองคนก็มานั่งคิดว่าสนิทกันได้อย่างไร แถมยังสร้างปัญหาโลกแตกขึ้นมาว่า ทำไมทั้งคู่ถึงคบกันนานขนาดนั้น สรุปสุดท้ายก็อยู่ที่คำว่า ช่างเถอะทุกที                “เขากลับมาแล้วเหรอ” กรดาถามเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้าย                “ใช่ ยังหล่อเหมือนเดิมเลย เฮ้อ ดีจังเลยนะที่ได้ทำงานที่นี่” เป็นความจริงที่ว่าวิมาดาเพื่อนสาวของเธอ เป็นผู้หญิงเก่งมีความสามารถ แต่จนป่านนี้ยังได้กินตำแหน่งเพียงพนักงานในฝ่ายประชาสัมพันธ์ ซ้ำยังทำหน้าที่ธุรการจิปาถะทั่วไป ไม่ได้ออกงานเป็นหน้าเป็นตาแก่บริษัทเหมือนคนอื่น ๆ                “เหรอ ทำไมแกไม่เดินไปบอกเขาล่ะ มาบอกฉันแล้วได้อะไรขึ้นมา” กรดากลอกตาแล้วคลิ๊กเปลี่ยนเกมส์ เธอจิ้มไปยังโลโก้ทรงเพชรสีน้ำเงินเข้ม เกมส์นี้เป็นบทพิสูจน์สำหรับเธอได้ว่าความเป็นจริงนั้น การใช้ชีวิตอย่างมีแบบแผนก็ไม่ได้ง่ายเสมอไป                “ถ้าฉันบอกได้ก็ดีน่ะสิ แกจะบ้าเหรอ รู้ทั้งรู้ว่าการแอบรักมันทรมานแค่ไหน” วิมาดาอยู่ในมุมหนึ่งของห้องเก็บอุปกรณ์สำนักงานที่ไม่มีใครใช้แล้ว                “รู้สิ ฉันยินดีที่จะเป็นที่ปรับทุกข์ให้เพื่อนนะ แต่ต้องในกรณีที่อกหัก รักคุด สามีทิ้ง ตุ๊ดหักอก ทอมตีจาก หรือว่าการแอบรักแล้วไม่สมหวัง”                “อ้าว แล้วทำไมแกถึงทำเสียงใส่ฉันแบบนั้น ไล่ให้ฉันไปวิ่งไปบอกเขาว่าชอบ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าการแอบรักของฉันมันไม่สมหวัง แกก็น่าจะเห็นอกเห็นใจฉันสิ”                “ฉันเห็นใจแก” กรดาว่าในขณะคลิ๊กสั่งให้ตัวเองในโลกเสมือนไปเยี่ยมเพื่อนบ้านข้าง ๆ พร้อมกับเล็งโซฟาตัวใหม่ ที่ต้องสะสมแต้มยากแสนยาก วิธีที่ง่ายที่สุดเห็นจะเป็นการเพิ่มค่าใช้จ่ายให้กับตัวเอง                “นี่แกเล่นเกมส์อยู่ใช่ไหม” วิมาดาพูดเสียงเข้ม เมื่อเห็นเพื่อนพูดแบบถามคำตอบคำแล้วเงียบหายไปเลย                “เปล่า ฉันกำลังทำงานอยู่ต่างหาก” กรดาเถียงกลับ มองตัวละครในเกมส์นั่งหน้าคอมพิวเตอร์                 “อย่าไม่หลอกเสียให้ยาก เมื่อไหร่แกจะเลิกเล่นเกมส์เป็นเด็ก ๆ สักทีนะ นี่มันเข้าขั้นโรคจิตแล้วนะ แกติดเกมส์จนจะแยกไม่ออกแล้วว่าโลกไหนจริงอันไหนไม่จริง ถ้าแกเงยหน้าจากคอมฯออกมาได้ ก็จะเห็นอะไรอีกเยอะเลย เออ...แล้วนี่เมื่อไหร่จะหางานหาการทำสักที เดี๋ยวนี้เวลาฉันโทรหาแกนะ เสียงแกไม่ยินดียินร้ายขึ้นทุกวัน ทำเหมือนคนปลงชีวิต ซังกะตายอย่างนั้นแหละ”                 “แกก็พูดเวอร์ไป ฉันแยกออกน่าว่าอะไรจริง ไม่จริง หรือดีไม่ดี การเล่นเกมส์นี่มันก็แค่งานอดิเรกเท่านั้นแหละ...”                “งานอดิเรกที่หยุดไม่ได้ว่างั้น...” วิมาดาถอนหายใจหนัก เธอค่อนข้างเป็นห่วงอาการติดเกมส์ของเพื่อน กรดาเหมือนเด็ก ๆ ที่ใช้ชีวิตอยู่ในกรอบที่จริงๆ แล้วมันลวงตามากสำหรับเธอ หญิงสาวอยากให้เพื่อนลุกเดินออกจากห้อง ลุกขึ้นมาแต่งตัวแล้วออกมาใช้ชีวิตเสียบ้าง                “ใช่ หยุดไม่ได้ ก็มันเป็นอย่างเดียวที่เป็นความสุขทางใจของฉันนี่หว่า แกล่ะอย่ามาเทศนาหน่อยเลย เดี๋ยวถึงเวลาฉันก็หางานทำเองนั่นแหละ รอพี่ชายก่อน”                “รอพี่ชายก่อน...รอพี่ชายก่อน แกรอมาจะห้าปีแล้วนะ รอจนวัยสาวกำลังจะร่วงโรยแล้ว เขากลับมาไหมล่ะ ห้าปีมีอีเมล์กับจดหมายมาถึงบ้านไม่ถึงสิบฉบับ นี่ถ้าเขากลับมาแล้วบอกว่ายังจำแกได้นะ ฉันจะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากเลย” สิ่งหนึ่งที่กรดาไม่ชอบเกี่ยวกับวิมาดามีสองอย่างก็คือ หนึ่ง เพื่อนเธอชอบทำตัวเทศนาอย่างเป็นจริงจังและช่างเสียดสีได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่เวลาปกติแล้วไม่เคยเป็น สองคือ เพื่อนของเธอมักจะทำตัวเป็นแฟนเกริล์ ตามแอบชอบหนุ่ม ๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไร ออกแบบรักเอง เจ็บเองตลอดเวลา                “หยุด...ฉันต้องการให้แกใช้การเทศนาของฉัน เป็นเครื่องมือย่อยอาหารหรอกนะ สรุปแล้วก็เหมือนเดิมแหละ ทุกวันแกโทรหาฉันหลังกินข้าว ถ้าไม่ได้เรื่องผู้ชายที่แกแอบรักก็เรื่องงาน แต่ณ.จุดนี้ฉันจะขอบอกแกว่า ฉันเป็นคนที่มีด้านอ่อนโยนอยู่บ้าง ดังนั้นฉันเห็นใจเพื่อนที่กำลังเป็นทุกข์เรื่องความรัก แม้ว่าฉันจะไม่มีความรักแบบจริงจังสักครั้งเลยก็ตาม แต่...ฉันแยกแยะออกว่าอันนั้นคือการแอบรัก และอันไหนคือการแอบหลง ฉันจะบอกแกนะวิ ถ้าแกอยากให้ฉันเลิกตดเกมส์แล้วล่ะก็ จงเลิกทำตัวเป็นแฟนเกิร์ล เปลี่ยนผู้ชายที่แอบปลื้มทุกสิบวัน หรือปลื้มทีละหลาย ๆคน แล้วเวลาโทรมาปรึกษาฉันทุกวันก็ไม่ซ้ำกันเลยสักคนแบบนี้” กรดาร่ายยาว ซึ่งมีแต่คำว่าแหม ๆ ...จากวิมาดา พร้อมเสียอ่อย ๆ อย่างคนที่ต้องยอมรับความจริงอย่างเสียไม่ได้กลับมาเท่านั้น                “ แกก็พูดเวอร์ไป...” วิมาดาใช้คำเดียวกันกับที่กรดาใช้ย้อนกลับไป ก่อนจะรวบรวมสติที่โดนเพื่อนทำลายกระจัดกระจายรวมเข้ากันใหม่                “แต่ระยะนี้ คือระยะสองปีนี้แกก็เห็นว่าฉันไม่ได้ทำตัวแบบนั้นแล้วนะ อาจจะมีบ้างแต่ว่าก็น้อยมาก”                “ย่ะ อาการดีขึ้นจริงๆ” กรดาประชดกลับไป                 “เออน่า ประเด็นคือตอนนี้ฉันปลื้มเขาคนเดียวเท่านั้น” วิมาดาเคืองเพื่อนเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมองข้ามไม่ได้ เธอหันมาทำเสียงเคลิ้มฝันอีกครั้ง                “พ่อเทพบุตร เจ้านายใหญ่นั่นเหรอ” กรดากดออกจากเกมส์ แล้วก็เริ่มรู้สึกไม่อยากเลิกขึ้นมาเฉย ๆ บางทีการคุยกับวิมาดาอาจจะกินพลังงานเธอมากกว่าที่คิด                “ใช่ แกเอ๋ย หล่อมาก ออร่าเทวดาจับระยิบระยับมากเลย การศึกษาสูง เลิศเลอ เพอร์เฟกต์ พระเอกในนิยายยังไงยังงั้นเลย”                “แกพูดรอบที่สามร้อยแล้ว ฉันรู้แล้วล่ะว่าถ้าอยากเห็นเทวดาให้ไปที่บริษัทแก”                “ถ้ามาก็แต่งตัวสวย ๆ ด้วยนะยะ บริษัทใหญ่ไม่ต้อนรับคนโทรม” วิมาดาได้ทีว่าแดกดัน แต่คนฟังทำท่าเพียงแค่ยักไหล่                “เอาเถอะ ถ้าแกชอบเขา แกก็ควรจะบอกว่าชอบ” จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 10:09:24

ความคิดเห็นที่ 2 “แกจะบ้าเหรอ เขาเป็นเจ้านาย...แล้วอีกอย่างนะ” วิมาดาทำหน้าเศร้ากับตัวเอง ก่อนเอ่ยต่อว่า “อีกอย่าง...ผู้ชายแบบนั้นเขาไม่สนใจผู้หญิงอย่างเราหรอก”                “เหรอ ผู้หญิงอย่างเราทำไมล่ะ ไม่น่าสนใจตรงไหน” สิ่งที่กรดาถามไม่ได้ยียวนกวนประสาทแต่อย่างใด ที่จริงแล้วเธอรู้ว่าสิ่งที่เพื่อนพูดนั้นหมายความไปทางไหน แต่สิ่งที่เธอมักจะยึดเอาไว้ประจำใจเสมอก็คือ คนเราถึงแม้ว่าในสายตาของคนอื่นจะดูน่าสมเพชแค่ไหน ก็ไม่ควรที่จะลืมไปว่าท้ายที่สุดแล้ว ยังไงเราก็ยังมีดีอยู่ ซึ่งนั่นก็หมายถึงว่าถ้ามีใครสักคนมองเห็น แล้วเผอิญเป็นผู้ชายออร่าเทวดาฟ้าดินประทานให้เหลือล้นนั่นแล้วล่ะก็ ...ชีวิตก็ไม่ได้เรียกว่าฟลุ๊ค หรือโชคดีหรอก ถ้าจะถามว่าเรียกอะไร กรดาก็ตอบได้ว่ามันคือชีวิตก็เท่านั้น                “แกลองส่องกระจกดูตัวเองสิ แล้วจะรู้ว่าเราเป็นแบบไหน” กรดามองใบหน้าตัวเองในกระจกทันที รู้สึกเหมือนมัน...ไม่ใช่เธอ                “เอาเถอะ นอกจากเรื่องเทวดากลับมาประทับด้านบนตึกที่แกทำงานแล้ว นอกนั้นชีวิตแกมีอะไรอีกไหม” สิ้นคำถาม ปลายสายเงียบไป กรดาได้ยินเสียงหายใจหนักแล้วคำตอบสั้น ๆ ว่า                “ไม่มี” คราวนี้แหละที่หญิงสาวรู้สึกเห็นใจเพื่อนสนิทจริง ๆ วิมาดาน่าจะก้าวหน้าในที่ทำงานได้มากกว่านี้ หากเธอจะกล้าแสดงออกและมีความทะเยอทะยานพอที่จะขับเคลื่อนชีวิตของตัวเอง ให้ผลิบานอย่างเต็มที่เสียที ว่าไปความยึดติดของคนเรามันก็พูดยาก                วิมาดาเปลี่ยนงานมาแล้วสองรอบ ด้วยหวังว่าจะก้าวหน้าเติบโตให้สมวัย สมความสามารถ แต่สุดท้ายแล้วมันก็หยุดอยู่ตรงที่ใดที่หนึ่งเสมอ เพราะเพื่อนเธอนั้นไม่ช่างเจรจา สื่อสารความนัก ถ้าจะพูดได้มากก็กับเพื่อนสนิทเท่านั้น ความไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นที่ต้องตา ก็ยิ่งทำให้วิมาดาดูกลมกลืนไปกับบรรยากาศโดยรอบ ในยามปกติไม่มีใครนึกถึง ถ้าจะมีใครนึกถึงก็คงเป็นเรื่องงานในอำนาจหน้าที่ซึ่งคิดว่าวิมาดารับผิดชอบ ได้ โดยรวมแล้วก็เป็นพวกจิปาถะ จับฉ่าย ตั้งแต่การประสานงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปจนถึงการจัดเตรียมการสัมมนา ประชุมต่าง ๆ เป็นผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังและมักจะใช้แรงมากกว่าใคร                “แกไม่คิดจะเปลี่ยนงาน...” พอกรดาเริ่มเอ่ยปาก อีกฝ่ายก็พูดขัดคอขึ้นมาทันที                “หยุดพูดได้แล้ว เปลี่ยนงานมันก็เป็นแบบนี้อยู่ดีล่ะแก อายุมากขึ้นทุกวันฉันไม่อยากเสี่ยงแล้ว ถ้าอยู่ที่นี่ต่อไปอาจจะมีอะไรดีขึ้นมาก็ได้” เสียงของวิมาดาเศร้าหม่น ราวกับหนังอาร์ตตลกร้ายที่เปิดขึ้นมาด้วยสีสันฉูดฉาด ดำเนินเรื่องแบบขาดๆ เกิน ๆ แต่กลับมีเสน่ห์ ทั้งดูรู้เรื่องอยู่ ทว่า...ตอนจบกลับทำให้ทุกคนรู้สึกเคว้ง เหมือนโดนหลอกให้ดูหนังสงครามท่ามกลางชีวิตจริง                “ชีวิตมันก็มีแค่นี้ล่ะแก มีแต่ปัญหา” กรดาเอ่ยเธอรู้ว่าพูดไปก็วนอยู่ที่เดิม สุดท้ายก็ตามแบบของเธอ ถ้าคิดอะไรไม่ออกก็ช่างมันเอาไว้ก่อน                “ชีวิตมันไม่แค่นี้หรอกแก ปัญหามีไว้ให้แก้ แต่อยู่ที่ว่าเราจะปีนไปได้สูงแค่ไหน” คำพูดของวิมาดาทำให้ทั้งคู่เงียบลง                “นั่นสินะ ยัยผู้หญิงใจง่ายตกหลุมรักไปเรื่อย” ในที่สุดกรดาก็เอ่ยขึ้นมา                “ก็เหมือนอย่างที่แกพูดนั่นแหละ ยัยคนน่าสมเพช ติดเกมส์” วิมาดารับคำ ก่อนทั้งคู่จะประสานเสียงถอนหายใจกันอันเป็นสิ่งสุดท้ายที่มักทำก่อนวางสาย                ปกติแล้วส่วนหนึ่งของความสวยงามแห่งมิตรภาพอยู่ที่การแบ่งปัน ในภาวะที่ชีวิตขาดความปลื้มปิติใด ๆ สิ่งสำคัญที่สุดก็คือกำลังใจ กรดากับวิมาดาต่างรู้ดีกว่าทั้งคู่มีมุมที่น่าสมเพชเพียงใด แต่ที่ทนอยู่ได้และพร้อมจะสู้ต่อไป ก็เพราะต่างมีกันและกัน แม้ว่าเวลาคุยจะทะเลาะ ถกเถียง นอกเรื่อง ไร้สาระไปบ้าง แต่ทั้งคู่ก็รู้ดีซึ้งดีว่าการมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ยังดีกว่ามีเพื่อนเที่ยวนับล้านคน                ปริมาณงานในวันนี้ของชนาเมธมากกว่าเดิมเล็กน้อย อันที่จริงแล้วเขาต้องขอบคุณก้องภพที่จัดการทุกอย่างได้อย่างไม่ขาดตก บกพร่อง ถ้าถามว่าตอนนี้ใครคือคนสำคัญสำหรับเขา ชื่อของหนุ่มรุ่นน้องคนนี้ก็คงเป็นอันดับแรกที่เขาจะเอ่ยถึง แต่เปล่า...ก้องภพไม่ได้ครองอันดับหนึ่งในด้านนี้อย่างแท้จริงอยู่ ถึงจะได้รับคำชื่นชอบและเอ่ยถึงจากเข้าก็ตามที                “เข้ามา” ชายหนุ่มเอ่ยปากหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างสุภาพ เสียงเปิดประตูและก็ปิดลง จากนั้นก็เงียบ...ราวกับว่าไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ในห้องนี้ ทว่าชนาเมธรู้ว่าความเป็นจริงไม่ใช่เช่นนั้น ชายหนุ่มยังก้มหน้าดูเอกสารตรงหน้า รอจนกระทั่งรู้สึกถึงเงาคนที่ทรุดตัวนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม                ริมฝีปากอิ่มเผยยิ้มอย่างพอใจ ช่วงเวลาที่เขาไปต่างประเทศเธอไม่ได้เจอเขาเลย ...คิดถึงจะแย่ เธอคิดแล้วมองคนตรงข้ามอย่างหลงใหล                “สวัสดีค่ะพี่เมฆ”                ไหนก้องภพบอกว่าลีย่าไม่มาแล้วไง...ชายหนุ่มคิดบ่นในใจอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา                 “งานเยอะเลยนะคะ หายไปแค่สี่วันเอง มีอะไรให้ลีย่าช่วยหรือเปล่าคะ” แม้ว่าเสียงที่เอื้อนเอ่ยจะไพเราะราวกับการกระทบกันของแก้วเนื้อดี แต่มันก็หาได้เรียกความสนใจของผู้เป็นเจ้าของห้องได้เลยสักนิด                คนพูดย่นจมูกเล็กน้อยที่อีกฝ่ายไม่สนใจ ดวงตาคมเสมองไปรอบ ๆ ห้อง รสนิยมของชนาเมธมักจะตั้งอยู่บนพื้นฐาน เรียบ หรู ดูดีออกจะน่าเบื่อสำหรับเธอไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร วันใดที่เธอได้อยู่ใต้ชายคาเดียวกับเขา คงมีสิทธิ์ที่จะได้ไปปรับเปลี่ยนโลกของเขาให้สดใสตามไสตล์ของเธอบ้าง                “ลีย่าคิดถึงพี่เมฆจังเลยค่ะ”                “ขอบใจ” ในที่สุดเขาก็เปิดปากขึ้น แต่ก็ตอบเพียงเท่านั้น                “ไม่คิดว่าจะเงยหน้าขึ้นมาคุยกันหน่อยเหรอคะ ลีย่ามีเรื่องที่อยากจะปรึกษาพี่เมฆตั้งเยอะแน่ะ” ท่าทางอันไร้มารยาทของชนาเมธก็หาได้สร้างความขุ่นเคืองใจให้กับผู้มาเยือน เลยสักนิด ซ้ำยังหัวเราะคิกอย่างชอบใจก่อนจะเอาแขนเท้ากับโต๊ะ แล้วเอาคางเกยมองชนาเมธอย่างหลงใหล                ลีลาเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ เธอมีใบหน้าคมสวย ผิวสองสีแบบไทยแท้ อาจจะไม่ใช่ความงามตามสมัยนิยม แต่เมื่อหญิงสาวปรุงแต่งร่างกายด้วยเครื่องสำอางค์ชั้นดี ทรงผมที่ออกแบบด้วยช่างผมชื่อดัง และเสื้อผ้าแบรนเนม สวย เปรี้ยว ก็ยากที่ใครจะปฏิเสธได้ว่ารูปโฉมเธออ่อนด้อยแพ้ใคร หรือไม่โดดเด่นสะดุดตา                “นี่จะปล่อยให้ลีย่ารอนานแค่ไหนกันคะ” หญิงสาวเอ่ยตั้งใจทำเสียงเง้างอน ติดอ้อนนิด ๆ ที่มักใช้เรียกความสนใจใครต่อใครได้เสมอ และมันก็ได้ผล...                ชนาเมธเงยหน้าขึ้น พร้อมสีหน้าเรียบเฉย ก่อนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแล้วเอ่ยว่า “อ้าว ลีย่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพี่ไม่เห็นเลย”                คำพูดของเขาถึงกับทำให้ลีลาถึงกับหมดอารมณ์ ดวงตาเคลิ้มฝันของเธอหายไป หญิงสาวถอนหายใจหนัก ก่อนมองไปรอบ ๆ พลางคิดหาวิธีการที่จะทำให้เขาใส่ใจเธอมากกว่านี้                “ยังใจร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะคะ” สุดท้ายแล้วเมื่อคิดไม่ออก ก็ได้แต่ฉีกยิ้มหวานแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงดึงความสนใจเช่นเดิม                “แต่ท่าทางลีย่าจะชินแล้วนะ” ชนาเมธเอ่ยยิ้มเย็นที่มุมปาก แล้วยังคงตั้งหน้าตั้งตาเคลียร์งานของตนต่อไป                ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่า เขาไร้ความสนใจในตัวเธอ แต่ลีลาก็ชินเสียแล้วชนาเมธก็เป็นแบบนี้แหละ เรื่องใดที่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขา ก็คือสิ่งที่ไร้ค่าในโลกอันเป็นปัจเจกของตน                 “ลีย่าว่าจะมาชวนพี่เมฆไปทานอาหารกลางวันด้วยกันสักหน่อย” หญิงสาวเอ่ยอีก เธอมองใบหน้าอันสมบูรณ์แบบของคนตรงข้าม                “ไม่ไป” ชนาเมธตอบปฏิเสธทันที                 “แล้ววันนี้พี่เมฆจะไปทานอาหารที่ไหนคะ” เธอยังไม่ละความพยายาม                “ไม่รู้” ชายหนุ่มเอ่ย ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มงาน หญิงสาวกัดริมฝีปากเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจ                 “แล้ว...ทานกับใครคะ” ลีลาไม่ละความพยายาม                “คนเดียว” ชายหนุ่มตอบเช่นเคย                “ลีย่าไปด้วยนะคะ” เธอกะตือรือร้นขึ้น                 “ไม่ได้”                “ทำไมล่ะคะ” คราวนี้ลีย่าที่บอกกับตัวเองว่าชินกับความใจร้ายของเขาแล้ว ก็ยังอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียง                “เพราะฉันไม่กินข้าวกับใครนอกจากก้องภพ” ชนาเมธตอบตามตรง เขาเริ่มเบื่อหน่าย                “ก้องภพ” ลีลาชะงักไป สายตาที่มองชนาเมธเปลี่ยนไปอีกครั้ง คราวนี้มันเต็มไปด้วยความระแวง เคลือบแคลง สงสัย  เป็นจังหวะเดียวกับที่ชนาเมธรู้สึกเบื่อหน่ายได้ที่ เขายกโทรศัพท์ต่อสายถึงผู้ช่วยคนสำคัญ...                 “ก้องตอนนี้นายอยู่ที่ไหน” ทันทีอีกฝ่ายรับสาย ท่าทางของชนาเมธก็ดูจะผ่อนคลายลงทันที เขามีน้ำเสียงที่สดใสขึ้น ซึ่งเหล่านี้อยู่ในสายตาของลีลาตลอดเวลา อากัปกิริยาของคนนั่งตรงข้ามเธอเปลี่ยนไป แม้ไม่ได้เรียกว่าหน้ามือเป็นหลังมือ แต่ก็พูดได้ว่า ดีกว่าที่ชนาเมธปฏิบัติต่อเธอเยอะ จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 10:11:32

ความคิดเห็นที่ 3 “นายไปที่นั่นทำไม” เจ้าของห้องทำเสียงไม่พอใจ ที่ปลายสายตอบกลับมาว่ากำลังอยู่ที่คอนโดของเขาก้องภพอธิบายว่าต้องให้ภัคพร น้องสาวของตนกับเพื่อนมาช่วยกันดูพื้นที่จริง ทว่าชนาเมธก็ไม่ฟังอะไร เขาสั่งทันที                “รีบกลับมาเลย ฉันหิวอยากจะกินข้าวกับนาย” ก้องภพบ่นโอดครวญกลับมา                “นายเป็นผู้ช่วยของฉัน ก็ต้องฟังคำสั่งของฉัน แล้วนี่มันเป็นเวลางาน ฉันบอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าจะไปไหนให้บอก” พูดจบชนาเมธวางสายลงทันที                “ดูท่าจะสนิทกันดีจังเลยนะคะ” คนที่นั่งฟังแล้วลอบสังเกตอาการของชายหนุ่มตั้งเอ่ยขึ้น                “ก็พอสมควร” คราวนี้ชนาเมธไม่ได้พูดเปล่า เขาจงใจที่จะเผยรอยยิ้มซึ่งให้ความรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย นั่นก็เพียงพอแล้วที่ จะทำให้ลีลารู้สึกสะอึก อันที่จริงหญิงสาวพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องนี้แล้ว เพราะหลักฐานชี้ชัดว่าเขาเป็นผู้ชายประเภทเปิดเผยแล้วน่าตกใจนั้น มีแต่ก้องภพเท่านั้นที่แสดง                “พี่เมฆคะ...เอ่อ...” ตอนนี้สิ่งที่ลีลาคิดในใจมันแจ่มแจ้งอยู่แล้ว เพียงแต่ระยะเวลาที่ผ่านมาหลายวันเธอบอกกับตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า ไม่มีทางเป็นไปได้                “มีอะไรเหรอ” คราวนี้ชนาเมธเลิกสนใจงานตรงหน้าแล้ว เขารู้ว่าอีกฝ่ายสงสัยอะไรอยู่ และจะยินดีเป็นอย่างมากถ้าอีกลีลาอะไรออกมา                “คือ...ก่อนที่พี่เมฆจะไปญี่ปุ่น คุณแม่ให้ลีย่าเอาเอกสารไปให้พี่เมฆที่บ้าน” เธอเริ่มเอ่ยปากอย่างไม่แน่ใจนัก                 “แล้วไง” ชายหนุ่มถามสั้น ๆ                “วันนั้นลีย่าไม่ได้ให้เอกสารพี่เมฆ เพราะว่าเข้าไปแล้วพี่เมฆกำลังอยู่กับนายก้อง” สรรพนามที่เรียกขานก้องภพของลีลาบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอรู้สึกต่อเจ้าของชื่อ ไม่ดีเท่าไหร่                 ชนาเมธมองลีลานิ่ง การที่จะเข้ามาบ้านของเขาในขณะที่ชายหนุ่มอยุ่นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย นอกจากมีกุญแจแล้วก็จะมีรหัสและการที่มีใครสักคนเข้ามาก็มีเสียงสัญญาณบอก ก่อนแล้ว ดังนั้นตั้งแต่ลีลาก้าวเข้าบ้านเขา ชายหนุ่มก็รู้ตัวมาตลอด เขาจึงไม่ตกใจในเรื่องที่เธอเอ่ย แต่กลับไปพูดในสิ่งที่ค้างคาใจอยู่แทน                “สรุปเธอมีกุญแจบ้านพี่” คำพูดของชนาเมธ ทำให้ลีลาอึ้งไปเธอรู้สึกชาและสังหรณ์ใจแล้วว่ากำลังจะชักเรื่องเข้าตัวแล้ว                “ทำไมเธอถึงมีกุญแจบ้านพี่ได้นะ ปกติแล้วคนมีกุญแจก็คือพี่และแม่บ้านที่ทำความสะอาดเท่านั้น” ชายหนุ่มเอ่ยอีก                “เอ่อ..ลีย่ามาวันนี้เพราะว่าจะปรึกษาเรื่องการประชุมกับมิสเตอร์ทาเคชิน่ะ ค่ะ” ฝ่ายหญิงเห็นว่าการเงียบไม่ใช่เรื่องดี แต่การพูดเรื่องที่ชักศึกเข้าตัวเองก็ยิ่งไม่ดีใหญ่ ดังนั้นลีลาจึงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง                “ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องหรอกลีย่า พี่ไล่แม่บ้านออกหมดแล้ว การที่เขาเอากุญแจบ้านเจ้านายไปให้ใครต่อใคร เป็นเรื่องที่พี่ยอมรับไม่ได้ อันที่จริงเรื่องนี้มันก็เสี่ยง แต่พี่ก็ไม่คิดว่าคนที่จะเข้าออกบ้านคุณโดยไม่ได้รับอนุญาตจะเป็นลีย่าไป ได้” การที่ชนาเมธพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แววตากลับคมดุนั้นยิ่งทำให้คนฟังรู้สึกว่าตัวเองคล้ายกับแมลงตัวเล็ก ๆ ที่พร้อมจะโดนขยี้                “พี่ขอเตือนเธอเอาไว้นะ ว่าพี่ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก เพราะเรายังต้องทำงานกันอีกนาน” ชนาเมธส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้ว่า หากเกิดการล้ำเส้นขึ้นมาอีก เขาไม่อยู่เฉยแน่ แต่มันคำพูดของเขาก็กลับไปกวนความถือดีที่เหลืออันน้อยนิดของอีกฝ่ายขึ้นมา ลีลากัดริมฝีปากล่างอย่างเจ็บใจ                “งั้นพี่เมฆก็เป็นอย่างที่ลีย่าเห็น” เธอโพล่งออกมา ชายหนุ่มปิดแฟ้มงานตรงหน้าแล้วโยนไปที่กอง ก่อนที่จะเอาแขนเท้าบนที่วางของเก้าอี้แล้วประสานมือหลวม ๆ มองมาทางอีกฝ่าย                “แล้วเธอคิดว่าพี่เป็นอะไร” ในที่สุดเขาก็ถามขึ้นมา ซ้ำยังเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเล็กน้อย                “ลีย่าเห็นพี่อยู่กับนายก้องในห้องเพียงลำพัง” เธออุตส่าห์สงบใจด้วยการไม่เหยียบเข้ามาในบริษัทตลอดเวลาที่ชนาเมธไปต่าง ประเทศ เพราะส่วนหนึ่งเชื่อว่าทั้งหมดนั้นไม่เป็นความจริง ชนาเมธต้องไม่ใช่และอีกส่วนก็คือเธอไม่อยากเห็นหน้าก้องภพ เพราะเกรงว่าเขาจะทำให้ความเชื่อมั่นที่สร้างขึ้นมาอีกครั้งอย่างยากลำบาก ของเธอต้องพังทลายลงไป                “แล้วไง” ชายหนุ่มเปลี่ยนเอามือมาเท้าคางอีกด้าน มองไปที่โมเดลโมเมนตัมบนโต๊ะทำงาน คล้ายกับใส่ใจมันมากกว่าลีลา                “นอกจากอยู่ในห้องเดียวกัน ตามลำพัง กอดกันแล้วนายก้องก็ยัง...ก็ยัง...” หญิงสาวไม่กล้าเอ่ยต่อ                “นุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวน่ะเหรอ” ชนาเมธเอ่ยต่อให้ สีหน้าเขาไม่แสดงความตกใจเลยสักนิด ด้วยรู้ดีว่าวันนั้นเหตุการณ์จริง ๆ เป็นเช่นไร                “ใช่ค่ะ แบบนั้นมันหมายความว่าอย่างไรกันคะ” ลีลาลุกขึ้นมองชายหนุ่มอย่างสับสน เสียใจ มีความผิดหวังฉายชัดอยู่ในดวงตาเธอ แต่ชนาเมธหาได้สนใจไม่                “มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอนี่” เขาเพียงแต่พูดเท่านี้ แล้วมองท่าทางอยากจะกรีดร้องของอีกฝ่ายด้วยแววตาเรียบเฉย                “แสดงว่าพี่เมฆเป็นแบบนั้น....พี่เมฆเป็นเกย์เหรอคะเนี่ย” ลีลาพูดคำที่เธอไม่อยากจะคิดออกมา หญิงสาวเอามือแตะปากตัวเองคล้ายกับว่าสิ่งที่พูดนั้นเท่ากับความจริง ชนาเมธลุกขึ้นจับกระดุมเสื้อสูทที่ข้อมือ                “ก็แล้วแต่เธอจะคิดนะ” เขาพูดแล้วออกเดิน ไม่สนใจสีหน้าตกตะลึงของลีลาเลยสักนิด ชายหนุ่มเดินออกจากห้องไป ประตูปิดลง...เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของลียา                ชนาเมธหันกลับไปมองทางประตู ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก สำหรับลีลาแล้วปล่อยให้คิดแบบนี้ต่อไปก็คงดี จะได้เลิกยุ่งกับเขาเสียที ถ้าไม่ติดว่ามารดาของลีลาเป็นผู้ถือหุ้นกว่าสามสิบเปอร์เซนต์และตัวเธอก็ทำ หน้าที่เป็นผู้บริหารด้านประชาสัมพันธ์อย่างยอดเยี่ยมแล้ว เขาคงปลดเธอออกตั้งแต่วันแรกที่เดินเข้ามาทำตาเยิ้มใส่ และพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเข้าใกล้เขาจนน่ารำคาญใจเป็นแน่ จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 10:18:04

ความคิดเห็นที่ 4 ตามอ่านค่าพี่ยุ้ย สู้ๆ จากคุณ : p_in_blue เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 19:21:07

ความคิดเห็นที่ 5 ณ ไม่ต้องมีจุดค่ะ อ่านแล้วรู้สึกร่วมกับกรดามาก นี่เดี๋ยวต้องรีบไปเก็บผักซะหน่อยแล้ว ฮิๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 20:16:15

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 19:42:17

ความคิดเห็นที่ 7 แอบมาอ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : หมอนนุ่น เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 17:19:16