บทที่ 7 สามวันกับสาวไฮเปอร์

บทที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10975128/W10975128.html

บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10979146/W10979146.html

บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984035/W10984035.html

บทที่4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10995582/W10995582.html

บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11005206/W11005206.html

บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11012191/W11012191.html

หลังจากที่เธอยื่นคำขาด ผมก็ตอบตกลงโดยไม่ทันได้ฉุกคิด ด้วยเพราะความกลัวเธอจะเอาเรื่องนี้ไปปูดให้ชาวบ้านรู้ ที่ผมไม่อยากที่สุดคือไม่อยากให้เรื่องนี้เข้าหู ยุน จี ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกันก็ตาม แต่มันคงไม่ดีถ้าให้เธอได้ฟังเรื่องราวด้านลบ ด้านทุเรศของผม

หลังจากที่ผมตอบตกลง คริสตี้ ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย (อีกแล้ว) เดินเข้ามาหาผม ใกล้เข้ามาอีกๆๆๆ จนเอาหน้าเข้ามาชิด แล้วเธอก็เริ่มออกคำสั่ง....

"ไปทำอาหารเช้าเดี๋ยวนี้...ทำเผื่อชั้นด้วย"

ผมก็เดินออกไปอย่างว่าง่าย อะไรก็ไม่รู้ แต่ก็เอาเถอะ ทำอะไรก็ทำ แล้วเช้านี้จะกินอะไรดีล่ะ ยุนจี ก็ไปแล้ว หนังสือก็จะต้องอ่าน ไหนจะต้องทำตามคำสั่งคริสตี้อีก (นี่ถ้าไม่สวยเผลอๆ อาจมีด่ากลับไปมั่ง อิอิ) เปิดเช็คของในตู้เย็น มีเหลือพอแค่ทำอาหารเช้าเท่านั้นเอง ต้องออกไปซื้อใหม่ ไม่ทันไรคริสตี้ก็เดินตามเข้ามาชะโงกหน้ามาดูในตู้

"เอาส่วนของชั้นรวมเข้าไปด้วยสิ ยังพอมีไข่เหลือ เช้านี้ทำไข่ดาวกินกับขนมปังก็แล้วกัน แล้วค่อยออกไปซื้อของกัน" เธอสั่ง

"จ้ะๆๆๆ"

ปกติผมไม่ใช่คนที่จะอดทนอะไรง่ายๆหรอก แต่คราวนี้มันมีเรื่องที่จะต้องจำใจยอม พอทานอาหารเช้าเรียบร้อย จู่ๆเธอก็พูดขึ้นมาทันทีว่า

"เธอทำอาหารมันก็พอกินได้ล่ะนะ...อืมม จะว่าไม่อร่อยก็ใช่มั้ง"

"เธอจะพูดอะไรกันแน่ งง"

"เอาเถอะ ไปซื้อของกันดีกว่า เดินไปซื้อที่ Waitrose กัน"

"Waitrose!!!!!!!!!!! โอ้ แม่เจ้า เธอจะเดินไปจริงๆเหรอ"

ไอ้ Waitrose ที่ว่านี่นะครับ มันเป็นซุปเปอร์มาร์เก็ตมีของขายเยอะ ของก็ดีมีคุณภาพ เสียอย่างเดียวคือ มันไกลมาก ไกลมากจริงๆ ไม่อยากคิด เดินออกไปจากมหาวิทยาลัยหลายกิโล เธอยังจะเดินไปอีก เธอบ้าไปแล้ว

"ไปเถอะน่า อย่าเถียง บอกให้ไปก็ไปสิ" เธอเริ่มมีอารฒณ์แล้ว

เราตั้งต้นเดินจากด้านหลังหอพัก ตัดเข้าถนน Bluebell เป็นถนนด้านหลังมหาวิทยาลัยทอดตัวยาวสุดลูกหูลูกตา มีต้นไม้ทั้งสองข้างทาง ปกติตอนหน้าร้อนทั้งถนนจะเขียวครึ้ม สวยงาม ตอนนี้ใบไม้เปลี่ยนสี สวยกว่าเดิม ผมเริ่มปลอบใจตัวเองว่า เดินๆไป เดี๋ยวก็ถึง บรรยากาศรอบตัวคงช่วยให้หายเหนื่อยได้ เราเดินไปซักพักนึง อยู่ๆ เธอก็เอ่ยขึ้นมาว่า

"เมื่อยแล้วล่ะ...ขอขี่หลังหน่อยสิ!!!"

"ว่าไงนะ พูดใหม่อีกทีซิ" ผมไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เธอจะขี่หลังผม

"ขี่หลังไง เป็นผู้ชายทำตัวให้เป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิคะ สามี"

"โทษที นี่มันไม่ใช่ถ่ายหนัง ถ่ายละครซีรีย์นะ จะขอขี่หลังกันง่ายๆเนี่ยนะ ลืมไปได้เลย" ผมเริ่มมีอารมณ์

"ก็ได้ๆ แต่พอสาวเกาหลีของเธอกลับมา เวลาชั้นพูดอะไรออกไปก็เตรียมทำใจไว้ได้เลยนะ" เฮะขู่อีกแล้ว

"อ่ะๆๆๆ เอาก็เอา อ่ะ ขึ้นมาสิ" ผมนั่งยองๆ "ขึ้นมาสิ!!!" เธอยังไม่ขึ้นมาซักที ผมเลยหันไปมองด้านหลัง พอดีผมเห็นเธอวิ่งขึ้นมา!!!

"เฮ้ยยยยยยย" เธอตั้งต้นวิ่งจากด้านหลังไกลออกไปพอสมควร แล้วกระโดดขึ้นหลังผม หน้าผมคะมำลงพื้น หัวโขกกับพื้นถนน

"อะไรของเธอเนี่ยยยย!!!!!"

"5555555" เธอหัวเราะร่วน "โทษทีๆๆ อ่ะขึ้นละ อึ้บเดินดีๆสิ เป๋แล้วๆๆ"

"ตัวหนักเป็นบ้าเลย" ผมเดินแบกเธอขึ้นหลังเดินไปเรื่อยๆ ตามทาง เธอก็ชวนคุยโน่นนี่ไปเรื่อย จากอากาศที่เคยเย็นสบายๆ ตอนนี้ผมร้อนไปหมดแล้ว ไหนจะต้องเดินไกล ไหนจะต้องแบกคนอีก บอกแล้วว่า เหล้าไม่เคยทำให้ใครได้ดี ผมเลยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่กินเหล้าเมาไม่ได้สติอีกแล้ว เราเดินกันมาไกลมากแล้ว ผมเองยังไม่เห็นวี่แววว่าจะถึง Waitrose เลย ทำไมมันไกลแบบนี้ เดินมาตั้งเกือบชั่วโมงแล้ว

"อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วล่ะ" เธอบอก

"หายเมื่อยรึยัง ถ้าหายเมื่อยแล้วยังไงก็รบกวนช่วยลงเดินด้วยนะครับ"

"โอเคๆๆ" เธอพูดแบบไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ก็ไม่วายหัวเราะออกมาอยู่ดี

ตอนนี้เราก็มาถึงซะที เฮ้อออออ เหนื่อย หลังจากนั้นผมกับเธอ ไม่สิ ต้องเป็นผมมากกว่าที่นั่งพักเหนื่อยอยู่หน้าร้าน พอให้หายเหนื่อยก่อน ตอนนั้นก็เกือบๆ เที่ยงแล้ว ผมกับเธอเลยซื้อเบอร์เกอร์กินกันก่อน แล้วค่อยซื้อของ ขากลับเธอขอให้เดินกลับ ผมยื่นคำขาดด้วยการวิวอน ของก็ซื้อซะเยอะ ขากลับใจคอจะเดินกลับเนี่ยนะ ผมไม่เอาด้วยเด็ดขาด เธอเองก็เริ่มใจอ่อน ตกลงนั่งรถเมล์กลับ เฮ้อออออออออ......................................

แล้วเราก็กลับมาถึงหอพัก ด้วยความเหนื่อยอ่อน ที่เหนื่อยเนี่ยผมคนเดียวนะครับ ยังดีที่วันนี้เป็นวันศุกร์ ผมไม่มีเรียน ยังพอพักผ่อนได้บ้าง หลังจากจัดของเข้าตู้เย็น ผมรีบขอตัวไปอาบน้ำ แล้วนอนแผ่ เหนื่อยเหลือเกิน ตอนนี้ผมคิดถึงแต่ ลี ยุน จี คนเดียวเท่านั้น ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่นะ คงกำลังมีความสุขกับคนรัก คิดแล้วก็ปวดใจ แต่ผมก็ยังอยากให้เธอกลับมาเร็วๆ เย็นวันอาทิตย์เธอก็คงกลับ ผมอยากเจอเธอเหลือเกิน ความคิดผมมันก็ฟุ้งต่อไป เรื่อยเปื่อยไปจนถึงวันที่เราต้องจากกัน แยกย้ายกันกลับบ้านเมืองของตัวเอง ผมเฝ้าภาวนาให้วันนั้นมาถึงช้าที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แล้วผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตู.....คริสตี้ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตู พอผมเปิดประตูเท่านั้นแหละ เธอก็โผเข้ากอดผม ครับ นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงกอด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แทนที่ผมจะรู้สึกชอบ แต่กลับรู้สึกเฉยๆมากกว่า

"เย็นแล้วนะ...ไปทำอาหารให้กินหน่อยสิ แล้วค่อยออกไปเดินข้างนอกกัน"

"ไอ้ทำอาหารน่ะ ทำให้ได้ แต่ถ้าจะให้เดินอีก คงไม่ไหว"

"สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่า จะทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง"

"โอเคๆ ได้ๆ" เฮ้ออ ผมได้แต่หวังว่าคงไม่ต้องแบกเธอขึ้นหลังอีก

"น่า...แค่ 3 วันเอง เดี๋ยววันอาทิตย์นี้ก็ได้เจอ ยุน จี แล้วน่า ช่วงนี้ก็อยู่กับชั้นไปก่อน เดี๋ยวพอ ยุน จีมา ชั้นจะปล่อยเธอไปทันที สัญญา" เธอทำออดอ้อน

"แน่ใจนะ ไม่ได้หลอกกันเล่นนะ"

"จ้า ไม่หลอก"

ผมค่อยมีกำลังใจทำอาหารขึ้นหน่อย เรากินกันสองคนในครัว จากนั้นไม่นานเพื่อนๆ ในแฟลตก็ทะยอยกันเข้ามาทำอาหาร

"อ้าววันนี้ อยู่กับคริสตี้เหรอ แล้วยุน จี ล่ะ ไม่อยู่เหรอ" ลิเลียน่า เพื่อนชาวเวเนซูเอล่าถาม

"เข้าลอนดอน กลับวันอาทิตย์น่ะ" ผมตอบ

"แล้วอยู่กับคริสตี้เนี่ย ไม่กลัวบรรดาแฟนคลับของเค้าจะมากระทืบเหรอ"

"อะไรนะ!!!??? แฟนคลับเหรอ" ผมหันไปถามคริสตี้ เธอได้แต่หัวเราะแหะๆๆ

"ก็บรรดาผู้ชายที่มาจีบไง ป่านนี้มองเธอสองคนด้วยสายตาอิจฉาแล้วล่ะ ปิง ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ" ลิลเียน่า หัวเราะ

งานเข้าแล้ววว ผมลืมเรื่องนี้ไปสนิท เธอมีผู้ชายมาจีบเยอะนี่หว่า แล้วไอ้พวกนั้นจะว่าไงเนี่ย แล้วยิ่งถ้าพวกนั้นเห็นสภาพผมกับเธอเมื่อเช้า สงสัยผมโดนฆ่าแน่นอน

"ไม่ต้องกลัว แค่เย็นวันอาทิตย์นี้แหละ...แต่หลังจากที่ชั้นปล่อยเธอไปแล้ว ถ้าวันไหนชั้นต้องการเธอ ชั้นจะเรียกนะ"

"ต้องการ ต้องการแบบไหน ฟังดู 2 แง่ 2 ง่ามยังไงพิกล" ผมสงสัย

"ต้องการใช้เธอไง อย่าคิดมาก"

พอกินข้าวเสร็จ เราก็ออกไปเดินริมทะเลสาป ที่เดิมที่ผมกับยุน จี เคยเดินเที่ยวกัน บรรยากาศเดิม อากาศที่เย็นขึ้น ผมต้องแต่งตัวมิดชิด เอาผ้าพันคอขึ้นมาปิดหนจมูกกับปาก เพราะนอกจากจะกันหนาวแล้วยังช่วยอำพรางตัวให้ปลอดภัยจากบรรดาแฟนคลับของคริสตี้ ไม่ให้จำหน้าผมได้ด้วย ผมฉลาดมั้ยครับ 555555

บรรยากาศ ริมทะเลสาปตอนพระอาทิตย์จะตกเนี่ย สวยมากเลยครับ มันส่องแสงกระทบน้ำระยิบระยับ เราจึงมานั่งตรงขอนไม้ริมทะเลสาป คริสตี้ก็นั่งลงแล้วซบไหล่ผม

"ปิง...ถ้าชั้นจะบอกอะไรกับเธออย่างนึง เธอจะว่าอะไรชั้นมั้ย" เธอพูดพลางทอดสายตาออกไป

"อะไรเหรอ..."

"ชั้นชอบเธอ......."

พอสิ้นเสียงของเธอ หัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้นๆๆๆๆ เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่มีผู้หญิงบอกว่าชอบผม

"ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ ชั้นล้อเล่น 5555 อย่าบอกนะว่าคิดจริงจัง"

"บ้า แค่รู้สึกแปลกๆ เท่านั้นเอง เพราะไม่เคยมีใครพูดแบบนี้ให้ได้ยินมาก่อน"

"โอเค แต่อย่างว่าแหละ เธอเป็นสามีชั้นแล้วนี่นา"

เฮ้อออออออ ก็ไอ้เรื่องนี้แหละที่ยังค้ำคอผมอยู่ เหมือนกับผมไม่ซื่อสัตย์กับลี ยุน จี

รุ่งขึ้น ดูเหมือนว่า คริสตี้จะเข้าเมืองไปกับเพื่อนแต่เช้า แต่ไม่ได้ชวนผมไปด้วย ผมเลยได้พักผ่อนบ้าง หายเหนื่อยหน่อย แล้วก็ดีตรงที่ผมได้อ่านหนังสือ เตรียมตัวเข้าเรียนในสัปดาห์หน้า เย็นพรุ่งนี้แล้วสินะ ผมจะได้พบกับ ยุน จี จะด้วยฐานะเพื่อนหรือว่าฐานะอะไรก็ตาม แต่ผมก็อยากพบเธอ อยากฟังเสียงเปียโนของเธออีกครั้ง ผมอ่านหนังสือเรื่อยไปจนถึงเย็น ไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงเปียโนใกล้ๆ เธอกลับมาแล้วเหรอ ทำไมถึงกลับมาเร็วจังเลย ผมรีบออกไปดู แต่ห้องเธอก็ยังมืดเหมือนเดิม เสียงเปียโนดังมาจากในครัว หรือว่าเธอจะอยู่ในครัว ผมดีใจมากๆ รีบเปิดประตูเข้าไป เสียงเปียโนเพราะจังเลย แล้วก็เห็นคริสตี้ นั่งเล่น คีย์บอร์ด อยู่ที่โต๊ะ

"เป็นไง..เพราะมั้ย เพิ่งซื้อมานะเนี่ย"

"เธอเล่นเปียโนเป็นด้วยเหรอ"

"ใช่แล้ว อย่าคิดว่าสาวเกาหลีของเธอจะเล่นเป็นคนเดียวสิ"

"งั้นเล่นต่อไปเถอะ เดี๋ยวจะทำอาหารแล้ว" พอผมพูดจบ เธอก็เล่นต่อไป เสียงเปียโนทำให้ผมนึกถึงยุน จี

ผมกับคริสตี้นั่งกินข้าวด้วยกัน แล้วคริสตี้ก็ขอโทษผม แล้วเล่าให้ผมฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ผมเองก็อึ้ง เพราะวันที่ผมเมา เธอกับเพื่อนๆ พาผมมาที่ห้อง คริสตี้นี่เองที่เป็นคนถอดเสื้อถอดผ้าของผม และของตัวเธอเอง ขณะที่ผมสะลึมสะลือ ไม่ได้สติ แล้วนอนข้างๆ ผม ตกลงผมยังไม่ได้มีอะไรกับเธอ โล่งอกมาก

"ทำไมเธอถึงพูดความจริงกับชั้นล่ะ"

"ไม่มีอะไรหรอก เห็นเธอแล้วสงสาร เลยบอกความจริงดีกว่า"

"ไม่คิดว่าแรงไปเหรอ"

"ไม่เลย 55555 เธอน่าแกล้งจะตายไป"

"เออดีนะ แกล้งกันเข้าไป เฮ้ออออ แล้วไม่ชอบชั้นเหรอ" ผมแกล้งถาม

เธอมองผมด้วยสายตาหยามเหยียด แล้วหัวเราะออกมา

"5555555555 เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ผู้ชายที่ชั้นชอบน่ะ ต้องหล่อ หุ่นดี ไม่ใช่แบบเธอหรอก"

ฟังแบบนี้มันน่าเคืองนะครับ แต่ผมเองกลับรู้สึกดี เพราะไม่มีอะไรค้างคาในใจ แต่แปลกใจเหมือนกันทำไมจู่ๆเธอก็มาบอกความจริงกับผม แต่ที่แน่ๆ ผมพร้อมจะพบ ยุน จี ในวันพรุ่งนี้แล้ววววววววว...........................

จากคุณ	: Red Boomer
เขียนเมื่อ	: 6 ก.ย. 54 12:09:12