PANTIP.COM : W11038015 เพลงฝันวันวาร [ตอนที่ 16] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 16

“ไอ้ฉายมันอาการหนักมากนะเนี่ย ถึงขั้นจะยกเลิกงานแต่งงานเลย เป็นเรื่องแน่ๆ เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับครอบครัวนี้ พ่อกับพี่ของสิตางศุ์น่ะ ไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่”

เอธัชกระซิบกับนรุตม์ขณะกำลังเดินทางในรถตู้ของบริษัท เพื่อตระเวณไปแจกแผ่นตัดซิงเกิ้ลใหม่ล่าสุดตามคลื่นวิทยุต่างๆ ฉายะชาตินั่งหลับตานิ่งฟังเพลงโดยใช้หูฟังและเครื่องเล่นเพลงแบบพกพาอยู่แถวหน้าสุดใกล้กับคนขับรถเพียงคนเดียว แถวถัดมามีกีต้าร์ตัวหนึ่งวางไว้ แล้วถัดมาจึงเป็นกีรติ เอธัชกับนรุตม์ที่นั่งพูดคุยกันมาตลอดทาง

“มันน่าแปลกตรงที่ว่า ก่อนใบปอกลับมา มันก็ไม่เห็นออกอาการขนาดนี้เลย ทำท่าเหมือนจะเปลี่ยนใจไปรักสิตางศุ์จริงๆด้วยซ้ำ ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะ”

นรุตม์ตอบพลางส่ายศีรษะอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน กีรติซึ่งนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ทางซ้ายมือสุดได้ยินที่เพื่อนสองคนคุยกันแล้วก็ทำเสียงเยาะในลำคอและหันหน้ามาพูดแสดงความเห็นบ้างว่า

“หึหึ ฉันว่ามันคงเสียดายน่ะ ที่มันโง่ปล่อยให้ผู้หญิงอย่างใบปอหลุดมือไปได้ อุตส่าห์ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษผู้รักจริงหวังแต่ง คอยเฝ้าทนุถนอมมาตั้งหลายปี สุดท้ายก็อด”

น้ำเสียงดูหมิ่นเพื่อนของกีรติทำให้นรุตม์กับเอธัชต้องหันมามองหน้ากันอย่างไม่สบายใจนัก

“แกก็พูดเกินไปนะต้าร์ เดี๋ยวฉายมันได้ยินเข้าก็ได้ทะเลาะกันอีกหรอก”

“แล้วฉันพูดไม่จริงตรงไหนวะ ถ้ามันได้ใบปอแล้ว มันคงไม่ออกอาการเหมือนหมาหวงก้างแบบนี้หรอก พวกแกอย่าเพิ่งบอกมันเรื่องที่มีนิตยสารโทรมาติดต่อฉันให้ถ่ายแบบคู่กับใบปอนะ ฉันอยากเห็นคนคุ้มคลั่งว่ะ”

นักร้องหนุ่มยังคงพูดต่อไปอย่างสนุกปาก คนฟังทั้งสองไม่ทันได้โต้ตอบอะไร บทสนทนาหัวข้อก็ต้องยุติลงชั่วคราวเมื่อรถยนต์ก็เลี้ยวเข้าที่จอดพอดี ทุกคนจึงเดินลงไปจากรถ เตรียมตัวเข้าไปพูดคุยในรายการวิทยุเพื่อให้สัมภาษณ์และเปิดตัวซิงเกิ้ลในอัลบั้มใหม่ล่าสุด

…

ปุณณมีต้องแปลกใจอย่างมาก เมื่อเธอตอบตกลงรับงานเป็นพิธีกรรายการออล อะเบาท์ เอเชีย ในส่วนของภาษาและวัฒนธรรมประเทศญี่ปุ่น กับผู้กำกับรายการซึ่งโทรมาพูดคุยด้วยตนเองแล้ว และหลังจากวางสายโทรศัพท์นั้นไปไม่นาน ก็มีโทรศัพท์ติดต่อมาขอให้ไปร่วมงานถ่ายแบบและสัมภาษณ์นิตยสารถึงสองฉบับ ที่สำคัญ ทั้งสองงานเป็นงานถ่ายแบบคู่ ซึ่งเธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน โดยเฉพาะของนิตยสารไทม์ ทราเวล ที่อยากให้เธอถ่ายแบบคู่กับตุลยวัตในคอนเซปคู่รักไปเที่ยวฮันนีมูน พอได้เวลาเลิกงานหญิงสาวจึงรีบตรงไปหานิดาถึงที่ทำงานเพื่อขอคำปรึกษาทันที

“ฉันงงมากเลยนะ หนังสือเล่มนี้ถ้าไม่บ้าก็คงอยากให้ยอดขายตกฮวบฮาบแน่ๆ ถึงอยากให้ฉันไปถ่ายแบบกับตุลน่ะ”

นิดายิ้มขำกับคำพูดของเพื่อน

“ก็ตอนนี้ ใครๆเค้าก็เข้าใจว่าแกกับพี่ตุลเป็นแฟนกันจริงๆนี่นา แล้วพี่ตุลก็ธรรมดาซะที่ไหน ปีก่อนเค้าก็ดังมากในแวดวงนักธุรกิจไฟแรง ได้รางวัลหนุ่มสมาร์ท อะไรซักอย่างจากแวดวงนิตยสารด้วยแหละ แล้วตกลงแกรับปากเค้าไปสักเล่มรึยัง”

“ยังเลย แต่เค้าบอกว่าก่อนโทรมาหาฉัน ทั้งสองเล่มนี้โทรไปติดต่อต้าร์กับตุลก่อนแล้ว แล้วสองคนนั้นก็ตอบเหมือนกันคือ แล้วแต่ฉันจะตัดสินใจ”

“พูดง่ายๆคือ สองคนนั้นตอบตกลงรับงานแล้วนั่นแหละ ทีนี้ก็เหลือแต่แก ถ้าให้ฉันแนะนำ ฉันคิดว่าก็น่าจะลองดูนะ ไหนๆก็ก้าวท้าวมาทางนี้ข้างนึงแล้วนี่ รู้สึกว่านิตยสารไทม์ ทราเวล เค้าจะชอบไปถ่ายตามสถานที่ท่องเที่ยวสวยๆแถวต่างจังหวัดด้วยนะ ดีออก ได้เที่ยวด้วย งานพิธีกรก็อัดรายการเฉพาะวันเสาร์อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ไม่น่าจะชนกันหรอก”

ปุณณมีตั้งใจฟังคำแนะนำของเพื่อนด้วยสีหน้าครุ่นคิด นึกถึงตอนที่ได้มีส่วนร่วมในงานเดินแบบครั้งแรกก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นงานอีกอย่างที่ได้สัมผัสด้วยตนเองแล้วเกิดความประทับใจมาก อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกมั่นใจและภูมิใจในภาพลักษณ์ภายนอกของเธอได้เป็นอย่างดี ใครๆก็คงอยากรู้สึกว่าตัวเองสวยและมีเสน่ห์ต่อผู้พบเห็นกันทั้งนั้น ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลกตรงไหน

“ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันเคยคิดว่าแค่อยากลองทำงานเดินแบบให้พี่ซันนี่เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตเฉยๆ ไม่คิดจริงๆว่าจะมีใครสนใจมาชวนไปถ่ายแบบ ไปเป็นพิธีกรอะไรแบบนี้”

“ฉันว่า ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ฉันไม่ได้พูดชมหรืออวยเพื่อนจนเว่อร์ไปหรอกนะ แต่พูดจริงๆว่าแกเป็นผู้หญิงที่สวยนะใบปอ สวยแบบสะดุดตาเลยล่ะ เสียอย่างเดียว ตรงที่แยกไม่ค่อยออกว่ากำลังยืนหันหน้าหรือหันหลัง”

ประโยคสุดท้าย นิดาพูดปนหัวเราะพลางเลื่อนสายตามองไปตรงหน้าอกของเพื่อนอย่างจงใจ ปุณณมี ค้อนขวับใส่เพื่อน

“มาหัวเราะเยาะฉัน ของแกก็เป็นไข่ดาวไม่ต่างกันนักหรอก”

“คิดถึงเมื่อก่อนนะ ตอนก่อนแกจะสอบทุนไปเรียนต่อญี่ปุ่นได้ จำได้มั้ยมีค่ายหนังอยู่ค่ายนึงติดต่อไปทำสกรีนเทสต์น่ะ ถ้าครั้งนั้นแก่พลาดทุนญี่ปุ่น แล้วได้ไปเป็นนางเอกหนังแทน ป่านนี้อาจจะเป็นนางเอกดังแถวหน้าของวงการไปแล้วก็ได้”

“หรือไม่ก็อาจจะดับ เพราะทำหนังเค้าเจ๊ง แล้วเงียบหายจ้อยไป ไม่มีผลงานอะไรอีกเลย ฉันว่าฉันก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากมายนะที่ปฏิเสธเค้า ช่วงนั้นฉันคงบ้าอยากไปญี่ปุ่นมากๆด้วยล่ะ”

หญิงสาวพูดไปก็ยิ้มไปเมื่อนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาเหล่านั้น ก่อนรอยยิ้มจะค่อยๆจางหายเมื่อคิดถึงอีกเหตุผลที่เธอไม่ได้ไปทำสกรีนเทสต์กับค่ายหนัง ซึ่งเป็นเหตุผลที่นิดาคงไม่เคยรับรู้ว่าเป็นเพราะคำขอร้องของฉายะชาติที่บอกว่าเขาหวงและไม่อยากให้เธอเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับวงการมายา

“แค่ลองจินตนาการว่าคุณใบปอต้องเข้าฉากกับผู้ชายที่เป็นพระเอกในหนังรักโรแมนติก ผมก็รับไม่ไหวจริงๆนะครับ ผมอาจจะเป็นบ้าตายไปเลยก็ได้”

“เว่อร์อีกแล้วนะฉาย เราก็ตัดสินใจแล้วไงว่าเราจะไม่ไปสกรีนเทสต์ สบายใจได้รึแล้วน่า”

“ใบปอ เหม่ออีกแล้วนะ กำลังคิดมากเรื่องอะไรอยู่รึเปล่า”

ปุณณมีถึงกับสะดุ้งกับเสียงค่อนข้างดังและมือข้างหนึ่งของนิดาที่เอื้อมมาแตะหลังมืออย่างห่วงใย

“ก็ พอดีมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย เอ้อ นิ แกพอจะรู้รึเปล่า ว่าคนที่ไม่สบายเรื้อรัง ไอบ่อยๆ ไม่ยอมหายซะที จะกลายเป็นโรคอะไรร้ายแรงรึเปล่านะ ฉันลองชวนเค้าไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลด้วยกันตั้งหลายครั้ง แต่เค้าก็อ้างว่างานเยอะ ไม่มีเวลา ไม่ยอมไปซะที”

“โห ถามเหมือนฉันเป็นหมอเลยนะแก มีคุณหมออยู่ข้างบ้านทั้งคน ทำไมไม่ลองไปปรึกษาดูล่ะ แล้วคนที่แกพูดถึงเนี่ยใคร คุณพ่อหรือคุณแม่”

“คุณพ่อน่ะสิ ไม่สบายตลอดตั้งแต่ฉันกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว เดี๋ยวนี้ผอมลงมากเลยด้วย แกพูดทำให้ฉันคิดได้เลยนะเนี่ย ฉันลืมคิดถึงคุณอาหมอไปได้ไง ถ้างั้น ฉันกลับบ้านเลยดีกว่า จะได้ไปรอคุยกับคุณอาดู”

“อ้าว นึกว่าจะไปทานข้าวเย็นด้วยกันซะอีก แต่ไม่เป็นไรหรอก ไว้วันหลังก็ได้”

ปุณณมีพยักหน้าและลุกจากเก้าอี้พร้อมกับบอกลาเพื่อน ก่อนจะรีบกลับบ้านไป

…

เกือบสองทุ่ม ปุณณมีก็เดินทางกลับมาถึงบ้านได้ หญิงสาวไม่ได้เข้าบ้านในทันทีแม้จะเห็นรถยนต์ของบิดาจอดอยู่ก่อนแล้ว เธอฝากกระเป๋าและข้าวของให้ป้าสานำไปเก็บไว้ในบ้าน พร้อมทั้งสั่งความไว้เพียงว่าจะแวะไปบ้านข้างๆ ก่อนเดินผ่านสนามหญ้าตรงไปยังประตูรั้วเหล็กดัดอันเล็กสำหรับเป็นทางเข้าออกระหว่างบ้านทั้งสองหลัง นึกสงสัยว่าป่านนี้นายแพทย์ผู้เป็นเจ้าของบ้านจะกลับมาจากโรงพยาบาลหรือยัง บริเวณรอบๆบ้านหลังใหญ่ค่อนข้างเงียบ ส่วนด้านในมองไปเห็นไฟเปิดสว่างอยู่ พอสายตามองไปเห็นรถยนต์โฟร์วีลคันคุ้นตาของนายแพทย์วิรัชจอดอยู่ริมรั้วอีกด้าน หญิงสาวก็ยิ้มได้ เพราะนั่นหมายความว่าเจ้าของบ้านน่าจะกลับมาแล้ว
พลันเสียงผิวปากที่อยู่ดีๆก็ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล ทำให้เธอต้องหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียงอย่างพอจะเดาได้ว่าคงหนีไม่พ้นลูกชายคนเดียวของบ้านนี้แหละ

“ลมอะไรพัดใบปอข้ามรั้วมาบ้านเราได้นะ ไม่เห็นหน้าเราไม่กี่วันคิดถึงจนต้องมาหาเลยเหรอ”

น้ำเสียงยียวนของตุลยวัตดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของปุณณมี หญิงสาวรีบหันไปเตรียมจะตอกกลับเขาเต็มที่ทว่า ภาพที่เห็นกลับทำให้ต้องชะงัก และไม่กล้ามองเขาเต็มตาเท่าใดนัก

“ทำไมไม่รู้จักแต่งตัวให้เรียบร้อยนะตุล”

หญิงสาวบ่นอุบ และต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่มองร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่สวมกางเกงบ็อกเซอร์ลายสก็อตสีดำเพียงตัวเดียว ในขณะที่ร่างกายท่อนบนไม่สวมอะไรเลยนอกจากสร้อยคอ เผยให้เห็นความแข็งแกร่งกำยำตามแบบฉบับผู้ชายที่ดูแลสุขภาพอย่างดีเยี่ยม ตุลยวัตอมยิ้มกับท่าทางของหญิงสาว

“เราเพิ่งล้างรถเสร็จแล้วก็กำลังจะไปอาบน้ำ แต่เดินมาเจอใบปอก่อนก็เลยมาทัก ปกติอยู่บ้านคนเดียวเราก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว มันเย็น แล้วก็โล่งสบายดี”

เขาพูดอย่างอารมณ์ดี พลางก้าวเท้าเข้ามาใกล้หญิงสาวพร้อมรอยยิ้มกริ่มอย่างนึกสนุกที่ได้เห็นอาการขัดใจ ทำอะไรไม่ถูกของเธอ ปุณณมีขมวดคิ้วมองเขาราวกับชายหนุ่มกำลังทำความผิดร้ายแรงที่มาทำให้เธอต้องใจเต้นแรงขึ้นมาเฉยๆ

“จะไปอาบน้ำก็รีบไปสิ มายืนโชว์เป็นพวกโรคจิตอยู่ได้”

ตุลยวัตหัวเราะลั่นกับคำพูดนั้น ยิ่งทำให้ปุณณมีเริ่มหงุดหงิดที่ทำอะไรเขาไม่ได้

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 18:00:53

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 16 ต่อ)

“ถ้าเราเป็นพวกโรคจิตจริงๆ อย่างที่ใบปอบอกนะ ใบปอคงไม่ได้เห็นแค่นี้หรอก จะถอดให้หมดไม่เหลืออะไรติดตัวเลย อยากลองดูป่ะ”

“คนทุเรศ ลามก!”

“ตุล คุยกับใครอยู่ลูก ได้เวลาทานข้าวเย็นแล้วนะ อ้าว ใบปอเองเหรอ”

น้ำเสียงใจดีที่ทั้งสองคนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับร่างท้วมของเจ้าตัวที่เดินตรงมาหาหนุ่มสาวทั้งสอง ปุณณมีหันไปยิ้มเจื่อนๆให้อย่างนึกกลัวนิดๆว่า นางจะได้ยินที่เธอเพิ่งว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนว่าเป็นคนทุเรศ ลามกด้วยหรือเปล่า

“ตายแล้ว ดูสิ แม่ก็คิดว่าล้างรถเสร็จไปอาบน้ำแล้วตั้งนานแล้ว รีบเลย รีบไปอาบน้ำอาบท่าเดี๋ยวนี้ คุณพ่อรอทานข้าวอยู่ มายืนถอดเสื้อถอดแสงคุยกับผู้หญิงแบบนี้ได้ไง เสียมารยาทรู้มั้ยลูก”

นางรัชนีหันมาดุลูกชายด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก ชายหนุ่มยิ้มหวานออดอ้อนก่อนจะเข้าไปกอดมารดาและหอมแก้มอย่างเอาใจ

“ครับแม่ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แล้วครับ บ่นมากเดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก”

พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในบ้าน และก่อนไปก็ไม่ลืมหันมายักคิ้วให้กับหญิงสาวที่มองด้วยสายตาหมั่นไส้กับความช่างอ้อนและช่างประจบประแจงของชายหนุ่ม โตจนป่านนี้แล้ว ยังทำตัวเป็นเหมือนเด็กติดแม่อยู่ได้ คงคิดว่าตัวเองน่ารักเสียเต็มประดา

“ตุลเค้าทำอะไรให้ใบปอไม่พอใจรึเปล่าลูก บอกอามาเลยนะ อาจะได้จัดการให้”

“เปล่านะคะ ตุลไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะ เค้าเห็นหนูเข้ามาก็เลยเดินมาทักเฉยๆ”

หญิงสาวรีบปฏิเสธทันควัน ไม่อยากให่เรื่องที่ถกเถียงกันแบบไม่มีสาระระหว่างเธอกับเขาต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่โต

“คุณอาหมออยู่ข้างในใช่มั้ยคะ พอดีหนูมีเรื่องจะรบกวนปรึกษาหน่อยน่ะค่ะ”

“อยู่จ้ะ กำลังจะทานข้าวเย็นกันพอดี ใบปออยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะลูกนะ วันนี้มีกับข้าวอร่อยๆเยอะแยะเลย คุณพ่อคุณแม่กลับมาจากทำงานรึยัง ให้น้อยไปชวนมาทานด้วยกันก็ดีนะ”

“อย่าเพิ่งเลยค่ะ คุณอา”

หญิงสูงวัยมองตอบอย่างสงสัย กับคำพูดและสีหน้าท่าทางเหมือนมีเรื่องอะไรในใจของปุณณมี

“คือ หนูอยากปรึกษาคุณอาหมอเรื่องอาการป่วยของคุณพ่อน่ะค่ะ ถ้าชวนคุณพ่อคุณแม่มาด้วยคงไม่ได้ถามกันพอดี”

ปุณณมีสังเกตได้ว่าพอเธอบอกจุดประสงค์จริงๆของการมาครั้งนี้แล้ว สายตาของนางรัชนีก็มีร่องรอยหนักใจอย่างชัดเจน

ที่โต๊ะอาหารอาหารในบ้าน กับข้าวมื้อเย็นทำเสร็จใหม่ๆส่งกลิ่นหอมชวนรับประทานถูกนำมาวางบนโต๊ะ ซึ่งมีนายแพทย์วิรัชนั่งอ่านตำรารออยู่ก่อนแล้ว

“วันนี้ใบปอมาทานข้าวด้วยนะคะคุณ เห็นว่ามีเรื่องอยากจะปรึกษาด้วยล่ะค่ะ”

นายแพทย์ผู้เป็นเจ้าของบ้านละสายตาจากหนังสือขึ้นมองหญิงสาวและเรียกมานั่งข้างๆอย่างใจดี

“นั่งก่อนสิใบปอ ไหนมีอะไรอยากปรึกษาอา ว่ามาเลยลูก”

“ไว้ทานข้าวก่อนค่อยคุยกันก็ได้ค่ะ”

ปุณณมีตอบอย่างเกรงใจขณะเดินไปนั่งเก้าอี้ใกล้ๆนายแพทย์วิรัช

“งั้นเดี๋ยวรอตุลอาบน้ำแป๊บนึงนะลูก ปกติตุลอาบน้ำไม่นานหรอก อีกสัก 5 นาทีก็ลงมาแล้วมั้ง แล้วหนูทำงานเป็นไงบ้าง เห็นคุณแม่เล่าว่าจะไปเป็นพิธีกรรายการทีวีด้วยใช่มั้ย รายการมันมาตอนกี่โมงเหรอลูก อาจะได้รอดู”

”หนูเพิ่งตอบรับงานนี้ไปเมื่อกลางวันนี้เองค่ะ รู้สึกว่ารายการจะออกอาการทุกวัน วันละ 15 นาที ก่อนข่าวภาคค่ำ พี่ทีมงานเค้านัดคิดบันทึกเทปครั้งแรกวันเสาร์นี้ แต่หนู่ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเทปจะออนแอร์เมื่อไหร่ อาจจะประมาณอีกเดือนนึงมั้งคะ”

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังพูด ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ทุกคนกำลังรอก็ก้าวเข้ามาด้วยท่าทางอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ปุณณมีแอบถอนใจอย่างโล่งอก ที่อย่างน้อยเขาก็สวมเสื้อผ้าครบถึ้งแม้มันจะเป็นแค่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นเหมือนคนเตรียมจะเข้านอน ก็นี่มันบ้านของเขานี่นา จะทำตัวตามสบายขนาดไหนก็คงไม่มีใครกล้าว่าอะไร ตุลยวัตเดินไปหยุดตรงด้านหลังเก้าอี้ของมารดาและโน้มตัวไปกอดไว้หลวมๆพร้อมกับหอมแก้มอย่างเอาใจ ก่อนจะไปนั่งเก้าอี้ของตนเอง ภาพนั้นอยู่ในสายตาของหญิงสาวตลอดเวลา ซึ่งจะว่าไป มันก็เป็นภาพความน่ารักอบอุ่นของคนในครอบครัวนี้ที่เธอก็เห็นจนชินตามาตั้งแต่จำความได้ เขาชอบทำตัวเหมือนเป็นเด็กแบบนี้เสมอเวลาอยู่กับแม่ แต่พอถึงเวลาต้องออกไปนอกบ้าน ต้องเข้าสังคมกับเพื่อนฝูงและสังคมการทำงานอื่นๆ ชายหนุ่มก็จะดูเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน เขาดูเป็นผู้ใหญ่และค่อนข้างจริงจังเกินไปด้วยซ้ำเมื่ออยู่ในหน้าที่และความรับผิดชอบของตนเอง

“เสียดายจัง ไม่รู้ล่วงหน้าใบก่อนว่าใบปอจะมาทานข้าวด้วย จะได้ทำหัวหอมทอดไว้ให้ แต่ว่า วันนี้มีไก่ผัดเม็ดมะม่วงฯ ของโปรดใบปออีกอย่าง คงแทนกันได้เนอะ”

ตุลยวัตพูดพลางเอื้อมมือไปตักไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ไปวางบนจานข้าวของหยญิงสาว เธอยิ้มตอบนิดๆเป็นเชิงขอบคุณ โดยไม่พูดอะไร

“ใบปอทานเยอะๆนะลูกนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“โห แม่ บอกแต่ใบปอ ไม่เห็นบอกผมบ้างเลยครับ”

ชายหนุ่มแกล้งพูดเรียกร้องความสนใจ ทั้งพ่อและแม่พากันส่ายหน้ากับลูกชายที่ชอบทำตัวเหมือนไม่ยอมโตสักที

“ถ้าต้องบอกแม่คงต้องบอกให้ตุลทานน้อยๆลงหน่อยมากกว่ามั้งลูก นับวันชักจะกินจุขึ้นทุกวันแล้วนะ”

ปุณณมีแอบอมยิ้มกับบรรยากาศอบอุ่นของพ่อแม่ลูก แต่ชายหนุ่มกลับมองว่าเธอกำลังหัวเราะขำเขามากกว่าพอหญิงสาวยื่นมือพร้อมส้อมมาเพื่อจะจิ้มชิ้นทอดมันกุ้งชิ้นหนึ่งในจานตรงหน้าก็รีบยื่นมือพร้อมส้อมของตนเองไปจิ้มชิ้นเดียวกันแบบนึกอยากจะแกล้ง พอคนถูกแย่งชิ้นทอดมันตวัดสายตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจขึ้นมอง เขาก็ยักคิ้วตอบเหมือนมีความสุขมากที่ได้แกล้งเธอเล็กๆน้อยๆ ปุณณมียอมปล่อยทอดมันชิ้นนั้นและยังคงมองเขาอย่างคาดโทษ เอาเถอะ ที่นี่บ้านของเขา ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่เธอจะต้องหาวิธีเอาคืนเขาแน่ๆ

มื้ออาหารที่บรรยากาศอบอุ่นเป็นกันเองผ่านไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งแม่บ้านยกถาดของหวานก็คือกล้วยบวชชีมาวางแทนอาหารคาวที่เพิ่งเก็บไป ปุณณมีสังเกตว่าตุลยวัตเป็นผู้ชายที่ทานจุมากจริงๆนั่นแหละ เขาเติมข้าวถึงสองครั้ง และเป็นคนสุดท้ายที่เก็บกวาดกับข้าวแต่ละจานที่ยังเหลือจนหมดเกลี้ยง ตบท้ายด้วยกล้วยบวชชีที่เขาขอเพิ่มถึงสองครั้ง

“ดูเอาเถอะใบปอ ตุลน่ะ เป็นอย่างที่อาพูดไว้มั้ย นับวันชักจะกินจุขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้สาวที่ไหนจะเลี้ยงไหวเนี่ย”

“แม่พูดผิดแล้วครับ ผมเป็นผู้ชายต้องเป็นฝ่ายเลี้ยงสาวผู้โชคดีคนนั้นสิ”

ปุณณมีได้ยินประโยคนั้นก็แอบค้านในใจอย่างไม่เห็นด้วย สาวผู้โชคดีเหรอ? โชคร้ายที่สุดในโลกล่ะสิไม่ว่า

“แล้วอีกอย่าง ก็แม่ทำกับข่าวอร่อยมากๆนี่ครับ ผมก็เลยเจริญอาหารเป็นธรรมดา”

ชายหนุ่มไม่ลืมใช้วาจาออดอ้อนมารดา ก่อนจะเข้าไปกอดพะเน้าพะนอให้ผู้ร่วมโต๊ะ ต้องแอบมองด้วยความหมั่นไส้อีกครั้ง ตกลงนี่เขาเป็นลูกคนหรือลูกแมวกันแน่นะ ช่างออดอ้อนเกินไปหน่อยมั้ย พอเหลือบไปมองข้างๆตัวและเห็นว่านายแพทย์วิรัชวางช้อนขนมลงและดื่มน้ำแล้ว ปุณณมีจึงเริ่มต้นพูดคุยเรื่องที่กำลังเป็นกังวลเกี่ยวกับบิดามาหลายวันแล้ว

“คุณอาหมอ พอจะทราบรึเปล่าคะ ว่าทำไมคุณพ่อหนูถึงป่วยนานจัง มีอาการไอเรื้อรังไม่หายซะที แถมยังดูผอมลงมาก ดูเหนื่อยง่าย ไม่ค่อยแข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน หนูชวนคุณพ่อไปตวรจสุขภาพแล้ว ก็ไม่ไป เอาแต่อ้างว่าไม่มีเวลา ถ้าคุณอาหมอช่วยพูดหรือเป็นคนตรวจอาการให้ คุณพ่ออาจจะยอมเชื่อก็ได้นะคะ”

อากัปกิริยาของทุกคนดูเปลี่ยนไปชัดเจนจนปุณณมีรู้สึกได้ ทุกคนดูเหมือนหนักใจกับสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกไป ซึ่งมันยิ่งตอกย้ำในสิ่งที่เธอกำลังกลัว ตอนก่อนออกจากที่ทำงานไปหานิดา เธอลองค้นหาอาการของบิดาว่าเข้าข่ายป่วยเป็นอะไรกันแน่ และข้อมูลที่ค้นเจอมันมีหลากหลายคำตอบที่ล้วนแต่ทำให้เธอหวาดกลัวเหลือเกิน

..........................................................................................................................................................................................................

จบตอนที่ 16

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 18:01:28