ความคิดเห็นที่ 1 ดาวไร้แสง ตอน 1 ฉันรู้สึกเสียใจมากที่เมื่อคืนทำความสะอาดหูไปเสียนี่ เพราะตอนนี้หูของฉันไม่มีสิ่งกีดขวางเสียงของแม่ที่เอาแต่บ่น ๆ ๆ ความไม่เอาไหนของฉันที่ไม่สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐบาลได้อย่างพี่ชายแสนเก่งของฉันไงล่ะ        “แกฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย” แม่ของฉันถามขึ้น        “ฟังจ้า แม่จ๋า” ฉันลากเสียงแบบกวนประสาท        “แกอย่ามาทำเสียงแบบนี้นะ แกมันไม่เอาไหน ถ้าขยันเรียนคงสอบได้เป็นหมอคนแทนที่จะเป็นหมอยา”        แม่เงียบไปฉันก็คิดว่าจะหยุดพูดแล้วเสียอีก แต่เปล่าเลย แม่ยังพูดต่ออีก        “แกจะไปอยู่หอพักหรือจะอยู่บ้าน” แม่ถามฉันพร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึง        “ไปอยู่หอดีกว่า” ฉันตอบแม่บังเกิดเกล้า        “แกอยากจะหนีจากฉันใช่ไหม” แม่หวีดเสียงขึ้นมาอีก        “เปล่าแม่ วิชาที่ฉันเรียนถึงแม้ว่ามันจะไม่ยากขนาดคุณหมอ แต่มันก็เรียนหนักนะคะแม่ขา” ฉันลากเสียงยาวกวนประสาทอีกหน        “แกตั้งใจจะกวนประสาทฉันตลอดเวลาเลยใช่ไหม” แม่ถลึงตาใส่ทำเอาฉันต้องยิ้มแหยๆ “เออ ลูกสาวของน้าแก เขาจะมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับแกด้วยนะ ให้เขาไปอยู่หอพักเดียวกับแกแล้วกัน แล้วอย่าพาเขาเหลวไหลล่ะ พ่อแม่เขาหวงมาก เข้าใจใช่ไหม”        “ลูกสาวแสนสวยของน้านะเหรอ โอ๊ย! ท่าทางเป็นคุณหนูจะตายแล้วเขาจะมาอยู่กับฉันได้เหรอ อยู่หอพักคงไม่สะดวกสบายเหมือนอยู่บ้านหรอกนะแม่” ฉันร้องโอดโอยเมื่อนึกถึงเด็กหญิงตัวขาว สวมมงกุฏ ใส่กระโปรงบาน ที่ยืนจ้องมองฉันราวกับไม่เคยเห็นเด็กตัวดำอย่างฉันมาก่อน        “แกก็ไปหาหอพักที่ดีๆ หน่อยซิ น้าเขาจะได้ไม่ต้องห่วง” แม่บอกฉันอีก        “โอ๊ย ห้องดีๆ ราคาก็ต้องแพง เดี๋ยวแม่ก็จะมาบ่นว่าฉันใช้เงินเปลืองอีก”        “แกไปหามาก่อนแล้วฉันจะคุยกับน้าแกเอง น้าแกเขารวยจะตายเขาคงยอมเสียเงินให้ลูกเขาหรอกน่า”        “ฉันว่าแล้ว แม่เหรอ จะยอมเสียเงินแพงๆ โธ่”        “แกจะไปไหนก็ไป ไป๊” แม่หวีดเสียงดังใส่ฉันจนลุกออกมาจากบ้านแทบไม่ทัน ขนาดฉันออกมาแล้วแม่ก็ยังมีเรื่องใหม่มาบ่นอีก ก็จะเรื่องอะไรเสียอีก ก็เรื่องพ่อของฉันน่ะแหละ        พ่อของฉันไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ แหมทุกคนคงจะคิดว่าพ่อฉันเป็นคนดีล่ะซิ แต่คนทุกคนต้องมีข้อเสียทั้งนั้นแหละ ก็พ่อของฉันเจ้าชู้เป็นที่สุด เมื่อคืนแม่ก็พาฉันไปลุยพ่อกับพวกผู้หญิงทั้งหลาย ฉันล่ะอายที่สุด แต่ก็ต้องไปเป็นเพื่อนแม่น่ะ ทุกครั้งที่แม่ไปอาละวาดพ่อ ฉันแทบอยากเอาไอ้โม่งคลุมหัวไปด้วยเสียทุกครั้งซิน่า ก็จะไม่ให้อายใครได้ยังไงล่ะ ก็คุณเธอท้าวสะเอวด่ากราดไปทั่ว ตั้งแต่พ่อยันเจ้าของร้าน        อ๋อ ฉันลืมบอกไปว่าฉันชื่อปิ่น คงคิดสินะว่าไม่เหมาะกับตัวฉันเลย เพราะชื่อปิ่น คงนึกถึงภาพหญิงสาวแสนสวย เรียบร้อยน่ารักล่ะซิ แต่ทุกอย่างที่กล่าวมา ตรงข้ามกับฉันทุกข้อกรณี โชดดีที่เด็กดำอย่างฉัน พอโตขึ้นมาสีผิวก็เปลี่ยนเป็นผิวสีแทนหรือที่เขาเรียกกันว่าผิวน้ำผึ้งไง ผมฉันน่ะก็ตรงเป็นที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมมันยุ่งชี้ฟูอยู่ตลอดเวลา แต่โชคดีที่ฉันก็ยังไม่ได้ถูกพระเจ้าลงโทษมากนัก เพราะว่าอะไรรู้ไหม ก็มีคนชมว่าฉันตาสวยนะซิ แหมจะไม่ให้สวยได้ยังไงล่ะก็มันทั้งกลมทั้งโต ใสซะขนาดนั้น        “ปิ่นโต ลงมานี่เดี๋ยวนี้” เสียงมารดาบังเกิดเกล้าของฉันมาแล้ว แหม! อย่าคิดว่าฉันโกหกนะเพียงแค่ฉันบอกไม่หมดเท่านั้นเอง ชื่อเต็มๆ ของฉันคือ ปิ่นโต แต่ฉันไม่ชอบชื่อนี้เลย ฉันมักจะบอกเพื่อนๆ เสมอว่าฉันชื่อปิ่นแต่เพื่อนชอบเรียกว่า “นังป่น” ฉันละเกลียดเพื่อนตัวแสบของฉันจริงๆ เล้ย        “มีอะไรแม่” ฉันตะโกนถามก่อนรีบวิ่งลงมาหาให้ไวที่สุดจนเกือบพลัดตกบันได ไม่ใช่เพราะความซุ่มซ่ามของฉันหรอกน่าแต่เพราะความตะลึง โอ้ ฉันเจอนางฟ้า พูดโอเว่อร์ไปหรือเปล่า ก็เพราะว่าลูกน้าที่แม่บอกว่าสวย ฉันไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้ พอฉันไปยืนใกล้ๆ ฉันดูตัวเตี้ยไปเลย ขนาดฉันสูง 165 เซนติเมตร ก็ไม่เตี้ยนะถ้าเทียบกับเพื่อน ๆ ตัวกะเปี๊ยกของฉัน แต่เธอคนนี้คงจะสูงราวๆ 170 กว่าแน่ๆ เลย รูปร่างอย่างกับนางแบบ ผิวขาวอมชมพู ปากเล็กเรียวแดง แต่ว่านัยน์ตาเศร้าไปหน่อย        “นี่ปิ่นโต น้าเขยกับน้าแกไง” แม่แนะนำฉันกับน้า        “สวัสดีค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยกมือไหว้น้าทั้งสองของฉัน        “และนี่ลูกของน้าแก แพรวา” แม่แนะนำลูกของน้ากับฉันอีก        ฉันยิ้มให้เขาอย่างเต็มที่ แต่มีเพียงรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นที่มุมปากสวยของแพรวา ฉันงงไปเลยและคิดสงสัยว่าเธอคนนี้คงจะไม่ค่อยมีเพื่อนแน่ๆ เพราะว่ายิ้มยากชะมัด ไหนเขาบอกกันว่ารอยยิ้มช่วยให้สถานการณ์ที่เลวร้ายดีขึ้นได้แต่คงจะใช้ไม่ได้กับลูกของน้าคนนี้เป็นแน่        “พาแพรวาขึ้นไปเก็บของที่ห้องแกก่อน เดี๋ยวเราจะได้ไปดูหอพักกัน” แม่บอกกับฉัน        ฉันพาคุณหนูแพรวาขึ้นไปบนห้องวิมานของฉัน เฮ้อ! คืนนี้ฉันคงต้องระเห็จลงไปนอนบนพื้นแน่ๆ เพราะว่าคุณหนูคงจะนอนบนพื้นไม่ได้        “นี่ไงวิมานของฉัน เธอเอาของเก็บเข้าตู้นะ ฉันจะช่วยจะได้เสร็จเร็วๆ เพราะว่าถ้าแม่เรียกฉันอีกทีมีหวังโดนบ่นอีกโขเลยแหละ” ฉันรีบกุลีกุจอช่วยแพรวาเก็บของก่อนหันไปแนะนำตัวเองอีกครั้ง        “แม่เรียกฉันว่าปิ่นโต แต่เธอเรียกฉันว่าปิ่นก็พอนะ ฉันอาย แล้วเธอล่ะจะให้ฉันเรียกว่าแพรวา หรือว่าแพรดีล่ะ” ฉันถามเพราะคุณหนูส่วนใหญ่ชอบให้คนเรียกชื่อตัวเองยาวๆ บางคนมีชื่อแค่พยางค์เดียวก็ยังอุตส่าห์หาคำต่อท้ายมาใส่ชื่อตัวเองจนได้ เหมือนเพื่อนของฉันคนหนึ่ง คุณเธอชื่อนา แต่บอกทุกคนว่าชื่อนาน่า ฉันเคยถามคุณเธอครั้งหนึ่งว่า ชื่อนาน่า จริงๆ น่ะเหรอ รู้ไหมคุณเธอตอบว่าอะไร คุณเธอตอบว่าคุณเธออยากมีชื่อสองพยางค์บ้าง แต่แล้วความจริงก็เปิดเผยเมื่อมีการประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียน คุณพ่อคุณแม่ของคุณเธอ เรียกคุณเธอเสียเสียงดังเลยว่า ยัยท้องนา แม่อยู่นี่ โอ้ แท้จริงแล้วคุณเธอก็มีชื่อสองพยางค์มาตั้งแต่กำเนิดนั่นเอง “เรียกฉันว่า แพรน่ะแหละ” แพรวาตอบด้วยเสียงที่เรียบสุดๆ ราวกับคนไม่มีชีวิตชีวา จากคุณ : เจ้าช่อสะบันงา (เจ้าช่อสะบันงา) เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 20:20:00

ความคิดเห็นที่ 2 ดาวไร้แสง ตอน 2 ในที่สุดฉันกับแพรวาก็มาอยู่หอพักด้วยกันเป็นวันแรกโดยมีขบวนมาส่งมากมายแต่ไม่ใช่ของฉันหรอกนะ ของแพรวาคนสวยต่างหาก เพราะว่าน้าซื้อทั้งเครื่องซักผ้า,ตู้เย็น,โทรทัศน์ และเครื่องอำนวยความสะดวกมากมายให้ลูกสาวคนเดียวของเขา ส่วนฉันต้องอาศัยใบบุญของคุณหนูแพรวา ฉันมีเพียงแค่กระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบเท่านั้นแหละและก่อนที่น้าและน้าเขยของฉันจะกลับก็สั่งเสียแพรวาเป็นการใหญ่        “ลูกแพร ดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้าเงินไม่พอใช้ โทรมาบอกแม่นะแม่จะโอนเงินเข้าให้ทันที” น้าสาวของฉันบอกกับลูกสาวของเขาซึ่งแตกต่างจากฉันอย่างสิ้นเชิง มีแต่บอกว่าใช้ให้พอนะ ถ้าไม่พอฉันจะไม่ให้แกอีก โธ่ชีวิตของปิ่นโต        หลังจากที่ชมรมรักลูกสาวกลับไปแล้วก็เหลือเพียงเราสองคน        “ฉันเอาห้องเล็กแล้วกัน เพราะว่าเธอจ่ายเงินมากกว่าเรา” ฉันบอกแพรวาพร้อมกับจัดของเข้าตู้เสื้อผ้าทันที        “เราจัดของเสร็จแล้วไปซื้อของใช้กับของกินกันไหมปิ่นโต” แพรวาถามฉัน ซึ่งทำให้ฉันถึงกับตกใจเลยแหละ แพรวาพูดกับฉันเป็นประโยคยาว ๆ นอกจากคำว่า อือ หรือ ใช่        “ได้สิ และฉันอยากขอร้องเธออีกครั้ง กรุณาอย่าเรียกฉันว่าปิ่นโตอีกเลย ฉันอาย เพราะว่าไม่มีใครชื่อปิ่นโตข้าวเหมือนฉันกันหรอก” ฉันขอร้องแม่คนสวยที่ยืนยิ้มฟันสวยอยู่ตรงหน้า        “ก็ได้ ก็ได้” แม่คนสวยตอบแต่ก็ยังไม่วายอมยิ้มให้ฉันเห็นอีก        “ฉันเรียนคณะเภสัช เธอล่ะเรียนคณะอะไร” ฉันถามแพรวา        “ฉันเรียนคณะบริหารการตลาด พ่อกับแม่อยากให้เรียน เพราะท่านอยากให้ฉันไปช่วยงานธุรกิจที่บ้านน่ะ” แพรวาตอบ        และแล้วคืนนี้ฉันก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะว่าตื่นเต้นที่จะได้ไปเรียนในวันพรุ่งนี้ ส่วนแม่คนสวยแพรวาน่ะเหรอ ก็นอนไม่หลับเหมือนฉันน่ะแหละอาจจะเพราะแปลกที่ก็เป็นได้ และฉันพึ่งรู้วันนี้เองว่าคนสวยกว่าจะได้หลับได้นอน โอ๊ย!สารพัดจะบำรุงหน้า พอกหน้า ถ้าเป็นฉันล่ะก้อคงได้นอนหลับไปหลายตื่นแล้วล่ะ        วันนี้ฉันออกไปมหาวิทยาลัยกับสาวสวย โอ้แม่เจ้า มีแต่คนมอง ฉันอึดอัดแทบบ้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก็จะเคยเป็นมาก่อนได้ไงล่ะ ตั้งแต่เติบโตมายังไม่เคยมีคนมองมากขนาดนี้เลย แต่ดูแม่คนสวยซิ เดินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น        “แยกกันตรงนี้แล้วกันนะ เพราะว่าฉันต้องไปคณะแล้วล่ะ ตอนเย็นค่อยเจอกัน กลับหอพักเองได้นะ” ฉันบอกแพรวาเมื่อหยุดยืนหน้าตึกคณะเภสัช        เพื่อนต่างโรงเรียนมีมากมายเต็มไปหมด แต่เพื่อนเหล่านี้ไม่ใช่คนที่ฉันกำลังมองหาอยู่ตอนนี้ ก็เจ้าตัวเล็กเพื่อนรักของฉันตั้งแต่สมัยโรงเรียนเก่าน่ะซิ ป่านนี้ยังไม่มาเลย และขณะที่ฉันกราดสายตามองหาอีกครั้ง ก็พบแล้ว นั่นไงเจ้าตัวเล็กของฉัน        “ตัวเล็กฉันอยู่ทางนี้ เธอมานานแล้วเหรอ” ฉันถามเพื่อนตัวเล็กของฉัน        “เออ มานานแล้ว แล้วแกล่ะอยู่หอพักวันแรกเป็นไง ฉันบอกแกแล้วว่าให้ไปอยู่กับฉัน จะได้ไม่เปลืองเงิน” ตัวเล็กบอกฉัน        “แล้วฉันจะพาไปดูห้องพักของฉัน พาไปดูเพื่อนร่วมห้องของฉันด้วย สวยน่าดูเลยแหละ” ฉันกระซิบบอกตัวเล็กด้วยความภาคภูมิใจ        และวันนี้ก็หมดไปกับการปฐมนิเทศน์ ฉันนั่งหลับบ้างอะไรบ้างตามประสาคนนั่งฟังอะไรนานๆ ไม่ค่อยได้ รุ่นพี่สลับกันมาแนะนำตัว เวลาผ่านไปจนกระทั่งเด็กใหม่อย่างพวกฉันถูกปล่อยกลับบ้าน        “เป็นไงบ้าง ได้เพื่อนใหม่กี่คนล่ะ” ฉันถามแพรวาหลังจากคุณเธอเปิดประตูเข้ามาในห้อง        “ยังไม่รู้จักใครเลย รู้จักแต่รุ่นพี่” แพรวาตอบแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจจะถามเขาหรอกว่ารุ่นพี่ที่แพรวารู้จักเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ฉันเดาวว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ผู้ชายเสียเป็นส่วนใหญ่        “ฉันจะไปรับน้องที่ระยอง แล้วเธอล่ะไปรับน้องที่ไหน” ฉันชวนแพรวาคุยระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งดูทีวีอยู่ด้วยกัน        “ได้ยินรุ่นพี่บอกว่าไปจะรับน้องที่ระยองเหมือนกันนะ” แพรวาตอบ        “จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย หวังว่าจะได้ไปรับน้องที่เดียวกันนะเผื่อจะได้เจอหนุ่มการตลาดบ้าง เขาลือกันว่าหน้าตาดี” ฉันพูดไปหัวเราะไป        “เธอชอบผู้ชายเหรอ เห็นออกจะห้าวๆ” แพรวาเอียงหน้าถาม        “โธ่ ฉันก็แค่อยากรู้ว่าไอ้ที่ว่าหล่อน่ะ มันจะหล่อขนาดไหน” ฉันตอบแพรวา        หลังจากที่คุยกับแพรวาวันนั้น ฉันก็แทบไม่ได้คุยกับแพรวาอีกเลย เพราะว่าต่างคนต่างต้องซ้อมเชียร์กันทุกวัน กลับมาก็เหนื่อยทำให้พวกเราต้องนอนเร็วขึ้นเลยไม่มีเวลาได้คุยกันเท่าไหร่ โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด เราสองคนจึงมีเวลาคุยกันมากขึ้น ฉันจึงได้โอกาสถามถึงข่าวลือเรื่องของแพรวา        “แพร ฉันได้ยินว่ามีรุ่นพี่แย่งกันตามจีบเธอจนถึงกับทะเลาะกันเลย จริงหรือเปล่า” ฉันถามแพรวาแบบกล้าๆ กลัวๆ        “ใครบอกเธอเหรอ คนละคณะกันทำไมเธอถึงรู้เรื่องล่ะปิ่น” แพรวาถามฉันเรียบๆ จนฉันเกรงใจ        “เออ ถ้าเธอไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากให้ใครนินทาเธอ ฉันจึงอยากรู้จากปากของเธอมากกว่า”        “ถ้าอย่างนั้นฉันจะเล่าให้ฟัง เผอิญว่าวันที่เกิดเรื่องเป็นวันที่ฉันไปซ้อมเชียร์ช้า เพราะว่าไม่มีใครบอกฉันเลยว่ารุ่นพี่เปลี่ยนสถานที่ซ้อมเชียร์ พี่ต้นที่เป็นหัวหน้าเชียร์ก็เลยลงโทษให้วิ่งรอบสนาม 10 รอบ แต่พี่เอกบอกว่าทำเกินไป เขาก็เลยเถียงๆ กัน สุดท้ายพี่ต้นก็เลยไล่พี่เอกออกไปเพราะว่าพี่ต้นมีอำนาจในการคุมซ้อมเชียร์วันนั้น ก็แค่นั้นเอง” หลังจากเล่าจบแพรวาก็พอกหน้าต่อไป        “พี่ต้นกับพี่เอก ใครหล่อกว่ากันเหรอ” ฉันถามด้วยความอยากรู้ “พี่ต้นเขาก็เข้มๆ สไตล์นักกีฬา ส่วนพี่เอกเขาก็ตี๋ๆ ลักษณะเป็นหนุ่มสำอางน่ะ” แพรวาตอบเสียงฟังไม่ค่อยชัดเจนอาจเป็นเพราะว่าหน้าคงจะตึงเพราะแป้งที่พอกไว้แน่ๆ เลย ฉันจึงหยุดถามเพียงแค่นั้น จากคุณ : เจ้าช่อสะบันงา (เจ้าช่อสะบันงา) เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 20:22:21

ความคิดเห็นที่ 3 ดาวไร้แสง ตอน 3 ในที่สุดวันรับน้องก็มาถึงบางคนไม่ชอบแต่ฉันซิชอบมากที่สุดยิ่งโหดยิ่งมันส์  วันนี้ฉันก็พึ่งรู้ว่าแพรวาก็รับน้องวันเดียวกับฉันนี่แหละ แต่โลกคงไม่กลมขนาดมารับน้องที่เดียวกันหรอกนะฉันคิด และแล้วฉันก็คิดผิดเมื่อรถบัสของคณะบริหารการตลาดเลี้ยวรถเข้ามาที่เดียวกับที่คณะของเรามารับน้องเช่นกัน        “นั่นไง พี่สองคนที่ทะเลาะกันเพื่อแย่งผู้หญิงคนนั้นไง” เสียงของกลุ่มผู้หญิงอยากรู้เรื่องของคนอื่นดังขึ้น        แต่ฉันเองก็อดที่จะเหลียวมองไปตามแม่ผู้หญิงอยากรู้พวกนี้ไม่ได้ และดวงตากลมโตของฉันก็เห็นผู้ชายสองคนนั้นแล้ว จัดว่าหน้าตาดีทั้งคู่เชียวแหละ คนหนึ่งตี๋ ขาว แต่ดูท่าทางจะกะล่อนไม่เบา เดินตามติดแพรวาของฉันตลอดเวลาเลย เห็นแล้วก็รำคาญแทน        ฉันต้องรีบเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนเพราะกลัวว่าหลอดลมของรุ่นพี่จะอักเสบไปเสียก่อน แต่ก่อนไปฉันก็หันไปยักคิ้วให้แพรวาเมื่อคุณเธอหันมาเห็นฉันเช่นกัน        คืนนี้มีการประกวดดาวด้วย และฉันได้ยินว่าดาวคณะบริหารก็คือเพื่อนร่วมห้องของฉันน่ะแหละแพรวา หลังจากกิจกรรมตอนกลางคืนจบรุ่นพี่ก็ปล่อยตัวพวกเราไปนอน และขณะที่ฉันกำลังเดินไปนอนกับเจ้าตัวเล็กเพื่อนของฉัน ฉันก็พลันเหลือบไปเห็นแพรวากำลังเดินออกไปนอกที่พักกับรุ่นพี่หน้าตี๋ ฉันจึงรีบเข้าไปทักด้วยความสงสัยว่าสองคนนี้จะไปไหนด้วยกันตามลำพัง        “แพร จะไปไหนเหรอ ดึกแล้วนะ” ฉันถามแพรวาแบบไม่หัวเราะเหมือนเคย        “เราจะออกไปพักข้างนอกกันน่ะเพราะห้องพักที่นี่เต็มหมดแล้ว เผอิญพี่เขามีคอนโดอยู่ที่นี่พอดีเลย” แพรวาตอบฉัน        “จะออกไปพักคนเดียวเนี่ยนะ จะบ้าหรือเปล่า” ฉันทำเสียงไม่พอใจ        “เราไม่ได้ไปคนเดียว พี่เขาบอกว่ารุ่นพี่ผู้หญิงเขาจะไปนอนด้วย แต่เขาจะตามมาทีหลัง เพราะพวกพี่ๆ เขาต้องตรวจดูความเรียบร้อยก่อนน่ะ ไม่ต้องห่วงเราหรอกนะ” แพรวาตอบก่อนเดินเคียงคู่ไปกับรุ่นพี่หน้าตี๋        ฉันฟังแล้วก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากกลับไปนอนและถ้าฉันรู้ว่าการที่ฉันปล่อยให้แพรวาออกไปข้างนอกแบบนี้จะเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของแพรวาแล้วล่ะก็ ฉันคงไม่มีทางยอมให้เจ้าหน้าตี๋คนนั้นพาแพรวาออกไปแน่        “นี่เธอ ฉันได้ยินว่า ดาวคณะของการตลาดออกไปข้างนอกเมื่อคืนนี้ และตอนนี้ยังไม่กลับเข้ามาเลยนะ” ฉันได้ยินเพื่อนที่คณะพูดถึงแพรวาทำให้ฉันไม่สบายใจอย่างมาก และเมื่อรุ่นพี่ปล่อยให้พวกเราเป็นอิสระฉันก็เดินตามหาแพรวาจนทั่วรีสอร์ท แต่ไม่มีใครเห็นแพรวาเลยและฉันก็ไม่รู้ว่าแพรวามีเพื่อนสนิทหรือเปล่าเพราะแพรวาไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเกี่ยวกับเพื่อนเลย และวันนี้ก็เป็นวันที่พวกเราต้องกลับบ้านกันแล้วด้วย แล้วแพรวาล่ะจะกลับบ้านกับใคร และขณะที่ฉันกำลังกลุ้มใจ เผอิญก็หันไปเจอพ่อหนุ่มนักกีฬาที่ชื่อต้นเข้าให้ ฉันจึงรีบเดินเข้าไปถามทันที “พี่ ๆ เห็นแพรวาไหม?” ฉันถามหนุ่มนักกีฬาที่ชื่อต้น        “ไม่เห็นหรอกน้อง แล้วน้องทำไมไม่ไปรวมตัวกับเพื่อนๆ เขากำลังจะกลับกันแล้วนะ” พี่ที่ชื่อต้นถามฉัน        “เออ คือฉันไม่ได้อยู่คณะเดียวกับพี่น่ะ ฉันอยู่คณะเภสัช” ฉันตอบพี่ต้นไปก่อนที่คุณรุ่นพี่จะวางอำนาจใส่รุ่นน้องแบบฉัน        “อ้าว แล้วมาที่นี่ทำไม รุ่นพี่เธอไม่ได้บอกเหรอว่า เขาแบ่งเขตกันระหว่างคณะบริหารกับคณะเภสัช” หนุ่มนักกีฬาตะคอกใส่หน้าฉันจนได้        “พี่ พูดดีๆ ไม่ได้เหรอไง ทำไมต้องตะคอกด้วย ฉันไม่ได้อยู่คณะเดียวกับพี่นะ จะมาตะคอกใส่ฉันทำไม ฉันแค่มาถามถึงเพื่อนของฉันเท่านั้น ฉันเป็นห่วงเพื่อนของฉันรู้ไหม เพื่อนตัวดีของพี่พาเพื่อนฉันออกไปข้างนอกตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ยังไม่กลับเข้ามาเลย” ฉันตะโกนใส่หน้าเขาบ้างก่อนรีบวิ่งสี่คูณร้อยจากไปอย่างรวดเร็ว        ฉันสงสัยว่าหมอนี่น่าจะบ้าอำนาจเอามากๆ ถ้าแพรวากลับมาที่ห้อง ฉันจะซักฟอกให้น่าดูเชียว โทษฐานทำให้ฉันโดนตาต้นตะคอกใส่        ฉันรอแพรวานานมากคุณเธอก็ยังไม่มาเสียที ฉันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเพราะว่าฉันกลับมาถึงหอพักตั้งแต่บ่ายสี่โมงและตอนนี้ก็เป็นเวลาสามทุ่มเข้าไปแล้วคนสวยแพรวาก็ยังไม่มาอีก ฉันได้แต่รอ รอ รอ และในที่สุดการรอคอยของฉันก็สิ้นสุดลง แพรวามาถึงห้องตอนสี่ทุ่ม แพรวาเดินเข้ามาโดยไม่สบตาฉันเลย ฉันรอให้แพรว่าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จเพื่อคำถามที่มีในใจมากมายจะได้ถามเสียที        “เธอไปไหนมาเนี่ย แล้วไปค้างคืนคนเดียวหรือมีรุ่นพี่ไปด้วย แล้วหายไปไหนไม่ยอมกลับเข้าไปร่วมกิจกรรมของคณะอีก” ฉันถามรัวเป็นชุด        “เราไปค้างคนเดียว” คำเดียวสั้นๆ ที่ตอบออกมาก่อนเงียบไปโดยไม่ยอมตอบอะไรอีกเลย        “แน่ใจว่าไปค้างคนเดียวนะ ฉันตามหาเธอจนทั่วก็ไม่เห็นเจอเลย ฉันเป็นห่วงมากเลยรู้ไหม และเธอไปไหนต่อทำไมไม่กลับมา เธอจะให้ฉันถามอีกสักกี่ครั้งกันเนี่ย ทำไมไม่ตอบอะไรฉันเลย ถ้าเธอคิดว่าฉันไม่ใช่เพื่อนก็ไม่ต้องตอบฉันหรอก” ฉันพูดด้วยความโมโหก่อนเดินเข้าห้องไป        แพรวาเดินตามมาที่ห้องของฉันและก็เริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฉันฟัง ทันทีที่แพรวาเล่าจบ น้ำตาเจ้ากรรมของฉันก็ไหลออกมาเองโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันรู้สึกเสียใจแทนแพรวาอย่างมาก แพรวาได้เสียความบริสุทธิ์ให้กับนายหน้าตี๋คนนั้นไปแล้ว ฉันเสียใจราวกับตัวเองเป็นถูกกระทำเสียเอง        “ร้องไห้มาเถอะแพร ถ้าเธออยากจะร้อง” ฉันปลอบแพรวาขณะที่ตัวเองก็ร้องไห้ออกมาเป็นเผาเต่า        “ตอนแรกเราก็เสียใจมากเลย แต่เราก็ไม่ได้รังเกียจพี่เขาหรอกนะเพราะพี่เขาอ่อนโยนต่อเรามาก และพี่เขาบอกว่าเขาจะรับผิดชอบเราด้วย ถ้าเราเรียนจบเขาจะขอเราแต่งงาน” แพรวาบอกฉันทั้งน้ำตา        “แล้วถ้า ถ้าท้องขึ้นมาล่ะ” ฉันถามตะกุกตะกัก        “ไม่หรอก พี่เขาบอกว่าเขาป้องกัน” แพรวาตอบ        ต่างคนก็ต่างนิ่งเงียบไป ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำอย่างไรดี น้าของฉันก็หวังว่าฉันจะดูแลลูกสาวเขาได้ แต่สุดท้ายฉันก็ทำไม่ได้ ฉันเสียใจมาก มากกว่าที่จะพูดออกมาว่าฉันรู้สึกอย่างไร ฉันผิดที่ไม่ห้ามแพร ถ้าคืนนั้นฉันห้ามเขาและแก้ปัญหาโดยไปบอกรุ่นพี่คนอื่นๆ เขาอาจจะช่วยให้แพรวาได้ห้องพักโดยไม่ต้องโดนหลอกออกไปข้างนอกแบบนั้น        “เราขอร้อง อย่าบอกแม่ปิ่นและแม่เราเลยนะ” แพรวาพูดขึ้นทำลายความเงียบและความคิดของฉันลง        หลังจากวันนั้น บางครั้งฉันก็เห็นแพรวาน้ำตาไหลออกมา ฉันคิดว่าถึงแม้แพรวาจะบอกว่าไม่เป็นไรและดูเหมือนจะเข้มแข็ง แต่ผู้หญิงเมื่อเสียความบริสุทธิ์และไม่สามารถเปิดเผยให้ใครรู้ได้ มันคงเป็นเรื่องที่ลำบากใจที่สุด การปิดบังซ่อนเร้นมันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยจริงไหม        แต่ต่อมาไม่นานฉันก็เห็นแพรวาไปไหนต่อไหนแบบเปิดเผยกับพี่หน้าตี๋คนนั้นตลอดมาจนกระทั่งนายหน้าตี๋เรียนจบ และบ่อยครั้งที่แพรวากลับดึกแต่แพรวาก็กลับมาที่ห้องทุกครั้ง ฉันเคยขอแพรวาว่าไปไหนได้แต่ขออย่างเดียวให้กลับมาที่ห้องทุกครั้ง เพราะถ้าไม่กลับมามันดูจะจงใจเกินไปและจะทำให้ฉันลำบากใจที่ฉันไม่เล่าพฤติกรรมของแพรวาให้พ่อแม่แพรวารับรู้ จากคุณ : เจ้าช่อสะบันงา เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 20:25:03

ความคิดเห็นที่ 4 ดาวไร้แสง ตอน 4 ตอนนี้ฉันเรียนหนักมากจนไม่มีเวลาคุยกับแพรวาเลยจนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังนั่งทำรายงานฉันก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน        “แพรไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ ถ้าพี่คิดว่างานสำคัญมากก็ไม่ต้องมาหาแพรอีก” แพรวาพูดโทรศัพท์ก่อนปิดตู้เย็นเสียงดังโครม อารมณ์แบบนี้มีหรือที่ฉันจะกล้าเข้าไปถาม ผู้หญิงสวยเวลาโกรธก็น่ากลัวชะมัด        หลังจากนั้นพี่เอกก็หายไปจากชีวิตแพรวาแต่กลับมีหนุ่มน้อยหน้าใสเข้ามาในชีวิตของแพรวาแทน ที่ฉันรู้ก็ไม่ใช่เพราะว่ามีเวลาไปสืบเสาะเรื่องของแพรวาหรอกนะแต่เพราะแพรวาเคยพาเด็กคนนั้นมาเที่ยวที่ห้อง        “แพร เด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กมหาวิทยาลัยเราใช่ไหม” ฉันถามแพรวาในวันหนึ่ง        “ใช่ ฉันเจอเขาที่คลับแห่งหนึ่ง เขาเป็นเด็กเสิร์ฟที่คลับนั่นแหละ” แพรวาตอบฉัน        “เขาเรียนหนังสือหนังหาหรือเปล่าเนี่ย” พอถามออกไปก็นึกขำตัวเองที่ใช้คำพูดที่แม่ด่าฉันมาใช้ จะดูแต่ทีวีไม่เรียนหนังสือหนังหาหรือไง นั่นแหละคำพูดที่ท่านแม่พูดกับฉันทุกวัน ว่าแต่ตอนนี้ฉันกลายเป็นผู้ปกครองคนสวยไปซะแล้วซิเนี่ย แต่ที่ฉันถามก็ไม่ใช่เพราะอยากรู้หรอกนะ แต่ฉันเป็นห่วงกลัวแพรวาจะโดนหลอกอีก        “เขาบอกว่าเรียนอยู่นะ แต่ต้องมาทำงานกลางคืนก็เพราะอยากช่วยเหลือทางบ้านอีกแรง เราว่าเขาเป็นเด็กดีเลยนะ” แพรวาบอกฉันแบบนั้นแต่ฉันไม่ค่อยมั่นใจนักเพราะแพรวาเป็นคนไม่มีเพื่อนจึงต้องการมีใครสักคนอยู่ตลอดเวลา ความสวยและเงินทำให้ผู้หญิงมีอันตรายเข้ามาหาตัวเองเร็วขึ้น        ช่วงหลังแพรวามักจะมาขอยืมเงินฉันเสมอ เธอบอกว่าไม่พอใช้ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมไม่พอใช้ทั้งที่แพรวาได้เงินใช้ต่อเดือนมากกว่าฉันเสียอีก        “ถ้าเงินไม่พอใช้ ก็ไปเที่ยวกลางคืนให้น้อยลงดีกว่าไหม” ฉันบอกแพรวาหลังจากเธอนำเงินมาคืน        “ตอนนี้ฉันก็ไปเที่ยวน้อยลงแล้วนะ แต่ว่าน้องเขาไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม น้องของเขาต้องเข้าเรียนพอดี แม่ก็เลยมีเงินไม่พอ ฉันก็เลยให้เขายืมไปก่อน” แพรวาตอบฉัน        หลังจากวันนั้นไม่นาน แพรวาก็มาขอยืมเงินฉันอีก        “คราวนี้อะไรอีกล่ะ” ฉันชักสีหน้าถามแพรวาด้วยความไม่พอใจซึ่งคุณเธออาจจะรู้เพราะคุณเธอพูดเสียงอ่อยลง        “คราวนี้ฉันตั้งใจว่าจะซื้อนาฬิกาข้อมือให้เขา เห็นเขาบ่นว่าอยากได้” แพรวาตอบแบบอายๆ        “นาฬิกายี่ห้ออะไรเหรอ ขนาดต้องยืมเงินฉันเนี่ย” ฉันถามอีก        “ก็ยี่ห้อ...............” แพรวาบอกชื่อยี่ห้อ ฉันได้แต่ร้องโอ้ โห ใส่ซะหรูเลย        ฉันก็ได้แค่ร้องเท่านั้นแหละ เพราะสุดท้ายก็ไปหยิบเงินมาให้แพรวาอยู่ดี        “กลับมาบ้านได้แล้วเหรอ คราวนี้ไปนานเลยนะ ไม่มีญาติอยู่ที่นี่ใช่ไหม” นี่แหละคำทักทายแรกที่แม่บังเกิดเกล้าพูดกับฉันหลังจากเห็นหน้าฉันเป็นวันแรกในรอบสามเดือน        “ปีสุดท้ายแล้ว รายงานมันเยอะน่ะแม่ อ๋อ แล้วมีอะไรกินบ้างเนี่ย” ฉันถามแม่หลังจากไม่ได้กินข้าวฝีมือแม่มานาน        “มี ไปหากินเองแล้วกัน เสร็จแล้วก็มาคุยกันหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”        “จะคุยเรื่องอะไรเหรอแม่” ฉันถามด้วยความตื่นเต้นก่อนโล่งใจเมื่อเรื่องที่แม่พูดไม่ใช่เรื่องของแพรวาคนสวย “ช่วงนี้น้าแกเขาบ่นว่ารายได้ไม่ค่อยดี แกจะมาอยู่บ้านแบบไปกลับหรือว่าจะเปลี่ยนหอพักที่มันราคาถูกกว่านี้หน่อยได้ไหม” แม่บอกฉันซึ่งเป็นเรื่องใหม่ที่ฉันรับรู้จากแม่เกี่ยวกับครอบครัวแพรวา        “แล้วแพรเขารู้หรือเปล่าว่าครอบครัวเขากำลังมีปัญหา” ฉันถามแม่พร้อมกับตักข้าวเข้าปาก        “เขาคงจะบอกลูกเขาเดือนนี้ล่ะมั้ง เห็นว่าจะให้เงินน้อยลง แกก็ลองไปปรึกษากันดูว่าจะเอายังไง แล้วก็มาบอกฉัน ถ้าจะย้ายมาอยู่จะได้หารถไปขนของ”        ฉันได้แต่พยักหน้ารับรู้ขณะครุ่นคิดด้วยความกลุ้มใจ เพราะไม่รู้ว่าแพรวาจะเป็นอย่างไรบ้างเมื่อรับรู้เรื่องนี้ ส่วนตัวฉันไม่เท่าไหร่หรอกเพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายก็ไม่ต้องไปเรียนทุกวัน อาจย้ายมาอยู่ที่บ้านได้        ฉันกลับมาหอพักเร็วกว่าที่บอกแพรวาไว้เพราะตั้งใจว่าจะมาคุยเรื่องที่แม่คุยกับฉันเมื่อหลายวันก่อน และทันทีที่เปิดประตูเข้าห้องไป ฉันเห็นรองเท้าผู้ชายวางอยู่ และไม่ใช่อื่นใครที่ฉันนึกถึง คงจะเป็นเด็กคนนั้นที่มาเที่ยวตามปกติเหมือนเวลาที่ฉันอยู่ แต่เมื่อฉันเดินมาถึงหน้าห้องนอนของแพรวา ฉันต้องตกใจเมื่อเห็นแพรวานอนเปลือยกายอยู่ภายใต้ผ้าห่ม และเด็กผู้ชายก็กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที        ฉันปิดประตูเสียงดังจงใจให้แพรวาได้ยิน        “แพร ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าพาใครมานอนที่ห้อง เธอทำแบบนี้ฉันไม่พอใจมากเลยนะรู้ไหม การที่เธอมีอะไรกับผู้ชายคนเดียวมันก็เกินพอแล้ว เธอคิดว่าเด็กคนนี้จะรับผิดชอบและเลี้ยงดูเธอได้อย่างนั้นเหรอ ถ้าการที่เธอมีอะไรกับคนหนึ่งไปแล้ว คนที่สอง คนที่สามก็คงจะตามมาง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ” ฉันถามด้วยความโมโหอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน        “ก็เมื่อคืนนี้ ฉันเมาเขาก็เลยมาส่งที่ห้อง แล้วก็เลยนอนค้าง” แพรวาตอบฉันแบบไม่สนใจอะไร ซึ่งต่างจากแพรวาคนเดิมอย่างสิ้นเชิง        “เธอก็เอาแต่เที่ยวแบบนี้แหละ รู้ตัวไหมว่าตอนนี้ครอบครัวเธอกำลังแย่ เราต้องเปลี่ยนที่อยู่ให้ราคาถูกกว่านี้ หรือไม่เธอก็ต้องไปอยู่ที่บ้านของฉันจนกว่าจะเรียนจบ” ฉันบอกแพรวาน้ำเสียงขุ่นมัวดุจเดิม        “ใครว่าบ้านฉันกำลังแย่ ใครบอกเธอ” แพรวาถามด้วยความสงสัย        “แม่ฉันบอกมา แต่ถ้าไม่เชื่อ ก็รอดูเงินที่ครอบครัวเธอส่งมาแล้วกัน ถ้ารู้แล้วก็มาตอบฉันด้วยว่าจะเอายังไง ด่วนก่อนสิ้นเดือนนี้” ฉันยื่นคำขาด จากคุณ : เจ้าช่อสะบันงา เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 20:25:43

ความคิดเห็นที่ 5 เอ เภสัชใช้เวลาเรียนนานกว่าบริหารธุรกิจหรือเปล่าคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 19:49:55

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้โห ถ้าจำไม่ผิด คุณ Scottie อยุ่ที่นี่มานานมากแล้วนะคะ ใช้ค่ะ เภสัช เรียนนานกว่าคณะบริหารค่ะ แพรวาเรียนจบช้ากว่าในรุ่นค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์แรกนะคะ ความจริงเขียนเรื่องนี้จบไปแล้วนะคะ อยากช่วยเขาโปรโมทเวปดีๆ ที่คนไทยทำขึ้นมาเองค่ะ ก็เลยจะรบกวนเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ถ้าสนใจอยากอ่านชีวิตของปิ่นโตและแพรวาต่อไป รบกวนมา down load  ที่นี่ได้ไหมคะ  http://www.ebooks.in.th/ebook/2047/%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%99%E0%B8%9F%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%99_%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B9%84%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B9%81%E0%B8%AA%E0%B8%87_(%E0%B8%88%E0%B8%9A%E0%B8%9A%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%9A%E0%B8%B9%E0%B8%A3%E0%B8%93%E0%B9%8C)/ มีหนังสือมากมายที่น่าสนใจเลยค่ะ ลองแวะเข้าไปดูกันนะคะ จากคุณ : เจ้าช่อสะบันงา (เจ้าช่อสะบันงา) เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 17:33:09

ความคิดเห็นที่ 7 เขียนเรื่องนี้มา 6 ปีแล้วเหรอคะ ยังทันสมัยอยู่เลยนะคะ :) ล้อเล่นน จริงๆแล้วน่าสงสารแพรวานะคะ ไม่มีผู้ใหญ่หรือคนที่พึ่งพาได้คอยดูแลใกล้ชิดให้คำแนะนำ พอพลาดไปก็เลยเถิด ปล่อยตัวเองไปตามใจจนชีวิตอับเฉา ต้องหนีคนใจชั่วไปอีก กำลังตามอ่านใน pdf ค่ะ ถ้ายังไงคุณเจ้าช่อสะบันงาลงต่อที่นี่ก็ได้นะคะ น่าจะมีคนตามอ่านอีกเยอะเลย จากคุณ : J^_^J เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 05:30:54

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณ คุณ J^_^ นะคะ เจ้าช่อคงไม่ได้ลงที่นี่แล้วนะคะ เพราะว่าเวลาลบ ต้องตามมาลบทุกคอมเม้นท์เลย ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ^_^ นักอ่านที่นี่อ่านนิยายกันเก่งมากเลยขอชื่นชมที่สุด จากคุณ : เจ้าช่อสะบันงา (เจ้าช่อสะบันงา) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 13:11:50