ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าสุดท้ายแล้วคนที่อยู่เบื้องหลังคดีของพี่บุษและคดีของเธอจะกลายเป็นยายพีรพาตัวแสบ ไปได้น่ะ” อารยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสลดหดหู่ใจเมื่อได้ทราบข่าวว่าตอนนี้พีรพา นกน้อยและเหล่าลูกสมุนได้ถูกตำรวจจับกุม ตัวได้แล้ว “คำว่าปล่อยวางและให้อภัยนี่มันยากเกินกว่าที่จะทำให้คนทุกคนเข้าใจได้จริงๆ ไม่ว่าจนหรือรวยล้นฟ้าแค่ไหน” อารยาทำเสียงอ่อนใจ จนลืมสังเกตสีหน้าของเพื่อนสนิทที่ดูเจื่อนไปถนัดตา และนั่นทำให้อารยาเริ่มสำนึกได้ ในคำกล่าวของตนที่ช่างแทงใจดำของกชกรเหลือเกิน “ฉันขอโทษนะยายบัว ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะ...” “ไม่เป็นไรหรอกลูกหยี ฉันเข้าใจ และที่เธอพูดมันก็ถูกทุกอย่าง” คนกล่าวพยายามฝืนยิ้มออกมาให้ เพราะถึงตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตนเองได้ทำผิดกับชายหนุ่มคนหนึ่งไว้มากเหลือเกิน “แต่ได้ข่าวว่าตอนนี้ทางบ้านของยายพีรพายื่นขอประกันตัวลูกสาวออกไปสู้คดีแล้ว ฉันก็ได้แต่หวังนะว่าความ ยุติธรรมของสังคมนี้จะมีอยู่บ้าง” อารยายอมเปลี่ยนเรื่องไปเสีย ทว่าเมื่อหันไปมองคนฟังก็กลับได้พบกับ แววตาเหม่อลอยที่สบจ้องไปที่เพดานห้องเท่านั้น อารยารู้ดีว่าตอนนี้กชกรคงกำลังรู้สึกผิดไม่น้อยที่นำความโกรธเคือง ชิงชังในใจไปแก้แค้นลงที่ชวาล ชวารัตน์ เพียงคนเดียว ทั้งที่เขาไม่ได้ทำร้ายหรือย่ำยีบุษกรอย่างที่กชกรเข้าใจมาตลอดเลย “ยายบัว...” อารยาร้องเรียกเอาสติของคนที่กำลังจมอยู่ในภวังค์ให้กลับมา “ยายบัว” เมื่อสาวตาหยีร้องเรียกซ้ำอีกครั้ง คนถูกเรียกจึงยอมหันมาพร้อมกับน้ำใสๆ ที่เอ่อล้นออกมาจากสองตาจนได้ “ฉัน...” ความรู้สึกผิดมันจุกอกจนกชกรไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้เลย “ฉันเข้าใจว่าเธอกำลังรู้สึกยังไงนะยายบัว ฉันเข้าใจ” อารยาเอื้อมมือมาจับเรียวกุมของเพื่อนสนิทเอาไว้ หวังจะให้กชกรได้คลายจากความย่ำแย่ทางจิตใจที่เกิดจากความสำนึกผิดลงบ้าง “ฉัน... ฉันสับสน” เสียงสั่นเครือบอกออกมา “ตอนนี้เธอต้องมีสติให้มากที่สุด เมื่อจิตใจของเธอสงบลงแล้ว ฉันว่าเธอคงคิดได้ว่านะว่าจะทำยังไงต่อไป” คนกล่าวยังไม่ละมือมาจากเรียวมือของอีกฝ่าย “เธอช่วยบอกฉันทีได้ไหมว่าสิ่งที่ฉันทำมาทั้งหมด มันเป็นสิ่งที่ฉันสมควรทำ” นั่นเป็นเพียงความต้องการ จะร้องขอความมั่นใจให้กับตัวเองบ้าง กชกรยอมรับว่าตอนนี้ขาดมันไปและแทบไม่มีสิ่งนี้หลงเหลืออยู่ ในจิตใจเลย และคำถามก็ทำให้คนถูกถามรู้สึกอึดอัดลำบากใจมาก “เอ่อ... คือ... ฉันว่ามันก็...” “ถึงเขาไม่ได้ย่ำยีพี่บุษ แต่เขาก็... ก็เป็นต้นเหตุให้พี่บุษต้องถูกยายพีรพาทำร้ายร่างกาย จิตใจ จนต้องฆ่าตัวตายไม่ใช่หรือลูกหยี” ความสับสนกับการกระทำของตัวเองที่ผ่านมาทำให้กชกรพยายาม ที่จะหาเหตุผลมายืนยันความถูกผิดเพื่อให้ตนมั่นใจและหนักแน่นมากขึ้น ทั้งที่ตอนนี้เธอไม่สามารถ ปฏิเสธต่อความรู้สึกผิดที่ล้นปริ่มดวงใจของตนได้เลย ท่าทีอึดอัดลำบากใจของอารยาที่แสดงออกมามากขึ้นทำให้กชกรรู้สึกถึงหัวใจที่เบาหวิวได้ทันที นั่นหมายถึง ว่าเพื่อนสนิทไม่เห็นด้วยอย่างนั้นใช่ไหม... “ถ้าเขาไม่หลอกให้พี่บุษรัก หรือเข้ามาพัวพันกับพี่บุษ ยายพีรพาก็คงไม่หึงจนต้องจ้างใครมาทำร้ายพี่บุษ จริงไหมลูกหยี” น้ำเสียงของคนกล่าวเริ่มฟูมฟายออกมาน้อยๆ “เฮ้อ... มันก็จริงล่ะนะยายบัว” คนอึดอัดถอนหายใจเฮือกใหญ่ระบายความอึดอัดออกไปก่อน เพราะอย่างไรเสียในวันนี้เธอเองก็ต้องดึงเพื่อนสนิทให้ออกมาจากวังวนของความเจ้าคิดเจ้าแค้นให้ได้ “ฟังฉันนะเพื่อน ตอนนี้ฉันอยากให้เธอหยุดคิดเรื่องพวกนี้ได้แล้ว เธอก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือไงว่าเกิดเรื่องร้ายๆ อะไรขึ้นกับตัวเธอเองบ้าง หรือแม้แต่กับยายพีรพาโรคจิตนั่นก็เหมือนกัน ทุกอย่างที่มันร้ายๆ มันเกิดมาจาก อะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่ความแค้น ความอาฆาต” ประโยคของสาวตาหยีทำเอาคนฟังต้องอึ้งและนิ่งไป “ฉันว่าตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเธอต้องพักผ่อนให้ร่างกายและจิตใจแข็งแรงที่สุด เพราะที่สุดแล้วฉันว่า เวลาและความจริงจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น และเมื่อนั้นล่ะหัวใจของเธอจะให้คำตอบกับตัวเองได้ว่าควรทำ อะไรต่อไป” “ความจริงงั้นเหรอ” กชกรทวนคำนี้ออกมาเบาๆ แล้วเหม่อมองขึ้นไปมองบนฝ้าเพดานอีกครั้ง หญิงสาวยอมรับว่ากำลังกลัวเหลือเกินกับคำว่าความจริงที่ว่านี้ และตอนนี้ความจริงของหัวใจบางอย่าง ก็ทำให้เธอเองกำลังทุกข์และทรมานใจเหลือเกิน ป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ้างนะคุณวา... ********     ณ คฤหาสน์หลังใหญ่โตของตระกูลชวารัตน์ หญิงชราผู้เป็นประมุขของบ้านกำลังนั่งซึมเศร้าน่าเวทนาอยู่ในโถงใหญ่ ของบ้านเมื่อเวลานี้นางได้ยอมรับแต่โดยดีแล้วว่าภายหลังที่ได้ทราบข่าวที่ตำรวจได้จับกุมตัวพีรพาไปแล้ว หัวใจที่เคย เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวมาตลอดก็กลับอ่อนแอลงและหวั่นไหวสับสนเหลือเกินกับการกระทำที่ผ่านมาของตน ครั้นยิ่งได้รู้ความจริงว่าแท้จริงแล้วกชกรคือน้องสาวของบุษกร หญิงสาวที่ฆ่าตัวตายจากไปโดยมีเรื่องราวความสัมพันธ์ ที่ยังคลุมเครืออยู่กับบุตรชายของนางด้วยแล้ว นางก็มีความรู้สึกหวาดหวั่นกังวลใจเพิ่มเข้ามาด้วย และแม้ไม่ได้มีส่วน เกี่ยวข้องกับคดีทำร้ายร่างกายและคดีกระทำชำเลาบุษกร ทว่านางปานหยาดเองก็ยอมรับว่าตนคงมีส่วนผลักดันให้พีรพา กระทำการอันร้ายกาจอย่างนั้นอยู่ไม่น้อย แล้วผลกรรมที่นางมีส่วนอยู่บ้างทางอ้อมนั้นจะส่งผลตกถึงบุตรชายคนเล็ก ของนางหรือไม่... นั่นคือความหวั่นกลัวที่ทำให้นางปานหยาดเป็นกังวลมากจนเกิดเป็นความห่วงใยชวาลมากเหลือเกิน ป่านนี้เขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรหนอ... ความโดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยวที่นำพาความหวั่นไหวอ่อนแอมาให้ทำให้นางเกิดถวิลหาและห่วงใยในตัวของบุตรชาย คนเล็กมากเหลือเกิน ป่านนี้เขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรหนอ... หยาดน้ำตาของคนเป็นแม่ไหลนองอาบสองแก้มเมื่อรู้สึกถึงความทรมานใจที่เกิดจากการความรู้สึกว่าไม่มีใคร เหลือเลยในชีวิต ทุกๆ คนพากันหนีจากนางไปกันหมดด้วยวิธีทางที่แตกต่างกันไป ไม่ว่าจะเป็นสามีที่หนีไปอยู่ ต่างประเทศกับคนที่เขาให้เหตุผลว่ารักและเข้าใจในตัวเขาจริงๆ หรือจะเป็นบุตรชายคนโตที่หนีจากไปด้วย ความตายหลังจากติดยาเสพติดอย่างหนัก และสุดท้ายแม้แต่ลูกคนเล็กที่นางเชื่อมั่นว่าเขาจะเป็นคนเลี้ยงดูแล นางในยามที่แก่เฒ่าก็จากนางไปอีกคนพร้อมกับคนที่เขารัก ทว่าการจากไปของชวาลก็ทำให้เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นมาด้วย พลอยทำให้นางปานหยาดยอมย้อนมองดูตัวเองได้อย่างประหลาด “นี่ฉันผิดหรือไง ที่ฉันทำทุกอย่างเพราะต้องการให้บ้านเป็นบ้านที่มั่นคง ต้องการให้ครอบครัวอยู่กันอย่างมี ระเบียบแบบแผน ฮือๆๆๆ...” คนที่กำลังร่ำไห้ถามตัวเองทั้งน้ำตาแล้วก้มหน้าลงด้วยความสังเวชในชะตากรรม ของตนเอง “ชวาล แม่คิดถึงลูก ทำไมต้องปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวแบบนี้ แกทิ้งแม่ไปทำไม ฮือๆๆๆ...” หญิงชราเริ่มรู้ซึ้งแล้วว่าสิ่งล้ำค่าใดๆ ก็คงไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว หากว่าต้องเหลือแต่นางเพียงคนเดียว ในบ้านหลังโตนี้ แต่การสำนึกรู้นี้คงจะสายเกินไปเสียแล้ว ไม่ได้ซิ ฉันต้องไปถามแม่กชกรว่าเอาลูกชายฉันไปไว้ที่ไหน... จากตอนแรกที่ยังหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี ทว่าเวลานี้สิ่งเดียวที่นางต้องการกลับคืนมาก็คือชวาล ฉะนั้นนางจะยอมลดทิฐิทุกอย่างลงเพื่อดึงเอาชวาล กลับมาให้ได้ ทว่านางปานหยาดไม่ทันได้ลุกขึ้นเพื่อไปทำตามที่ต้องการ เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมาเท่านั้น เสียงโฮลั่นก็ถูก ปล่อยออกมาโดยอัตโนมัติ จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 10:24:32

ความคิดเห็นที่ 2 “ตาวา... ตาวาลูกแม่... ฮือๆๆ...” ภาพของบุตรชายที่ยืนอยู่ตรงประตูของห้องโถงในสภาพที่โทรมจนไม่เหลือเค้ามาดของผู้บริหารบริษัท เลยแม้แต่น้อยทำให้หัวใจนางปานหยาดอ่อนแอลงจนแทบขาดสะบั้นไปเสียให้ได้ ในขณะที่ชวาลค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาหามารดาช้าๆ พร้อมกับหยาดน้ำใสๆ ที่ไหลรื้นออกมาคลอที่สองตาจนแดงกล่ำไปหมด ชายหนุ่มค่อยๆ ก้มลงกราบที่เท้าของมารดาพร้อมๆ กับที่หยาดหยดน้ำตาได้ร่วงหล่นจากสองตารดลง บนเท้าของผู้มีพระคุณที่เขาเคยทิ้งนางไปเพื่อแลกกับความรัก ความอิสระที่สุดท้ายก็พังทลายลงไปจนได้ ภายในไม่กี่วัน “คุณแม่ครับ ผม... ผมขอโทษครับ” เสียงสะอื้นไห้บอกออกมา และยังคงก้มซบใบหน้าอยู่บนหลังเท้า ของมารดาอย่างนั้น “ตาวา ฮือๆๆ... ตาวาลูกแม่ ฮือๆๆ กลับมาแล้วเหรอลูก ฮือๆๆ กลับมาอยู่กับแม่เหมือนเดิมแล้วใช่ไหม ฮือๆๆ...” คนเป็นแม่เอาแต่ร่ำไห้ฟูมฟายจนน้ำเสียงฟังแทบไม่ได้ศัพท์ “คุณแม่ครับ ผมขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว ผม... ขอโทษ” ชวาลเองก็ยังคงพรั่งพรูคำขอโทษออกมาซ้ำๆ อย่างนั้น จนกระทั่งคนเป็นแม่ก้มลงจับที่ไหล่ทั้งสองข้างแล้วดึงฉุดเขาขึ้นมา ชวาลก็โถมตัวเข้าสวมกอด กับมารดาอย่างแนบแน่นที่สุดทันที ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าคนที่รักตนเองมากที่สุดก็คือคนเป็นแม่คนนี้นั่นเอง “คุณแม่ครับ ผมขอโทษครับ” “พอเถอะลูก ไม่ต้องขอโทษแล้ว แม่เอง แม่ผิดเอง ฮือๆๆ แม่รู้แล้วว่าที่ผ่านมาแม่ก้าวกร่ายชีวิตของลูก มากเกินไป แม่ขอโทษๆ อย่าหนีแม่ไปไหนอีกนะ ตอนนี้แม่รู้แล้วว่าตัวเองผิด แม่รู้แล้ว ฮือๆๆ...” “ผมรักคุณแม่นะครับ ต่อไปผมจะไม่ทำให้คุณแม่ต้องเสียใจและร้องไห้อีก ผมสัญญา” นางปานหยาดดันร่างบุตรชายออกจากอ้อมอก แล้วพยายามควบคุมความโศกเศร้าของตัวเองเอาไว้ให้ดีที่สุด ก่อนจะเพ่งมองดูเขาอย่างเต็มสองตาอย่างนั้นครู่หนึ่ง “ต่อไปนี้แค่ลูกไม่หนีแม่ไปไหน อยู่กับแม่ที่นี่ แม่ก็มีความสุขมากแล้วล่ะลูก” กล่าวจบ นางก็ดึงร่างของ บุตรชายเข้ามาสวมกอดอีกครั้ง ในวันนี้ชีวิตที่เคยแขวนรั้งอยู่กับการคาดหวัง มุ่งหวัง และพึงประสงค์จะให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่หัวใจ ของตัวเองปรารถนาของนางปานหยาดได้รู้ซึ้งและเข้าใจแล้วว่าบางครั้งหากเราจะหันมามองและเปิดรับ กับความสุขเล็กๆ น้อยๆ บ้าง แม้จะเป็นเพียงการได้กินอิ่ม นอนหลับ การได้อยู่ในครอบครัวที่พร้อม หน้าพร้อมตา นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคำว่า “ความสุข” ซึ่งมิต้องใช้ความยากเย็นแสนเข็ญในการแสวงหา เสียยาวนานจนแทบจะลบลืมคำว่าความสุขที่แท้จริงไปอย่างที่นางเคยเข้าใจและหลงผิดกระทำมา ******** ระยะเวลาสองวันที่จู่ๆ ม่านเมฆก็ขาดการติดต่อไปทำให้อารยารู้สึกว้าวุ่นใจอยู่ไม่น้อย ความทรมานใจ ที่ไม่ได้เจอหน้าหนุ่มตาตี่ทำให้เธอรู้ใจตัวเองมากขึ้นว่ารู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่ สาวตาหยีพยายามโทรติดต่อม่านเมฆอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ยอมรับสายอยู่ดี พร้อมๆ กับความทรมานใจ ของหญิงสาวที่ทวีมากขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน เกิดอะไรขึ้นกับม่านเมฆนะ... “เป็นอะไรไปนะอีตาบ้าผ้าม่าน จู่ๆ ก็เงียบหายไปอย่างอย่างนั้น” คนที่กำลังมุ่งหน้าเดินไปเยี่ยมกชกร ที่ห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลบ่นอุบออกมา หลังจากพยายามโทรหาเขาอีกครั้ง แต่ก็ยังไร้การตอบรับ ที่ดีเช่นเคย “เอาเถอะ ถ้านายไม่อยากจะคุยกับฉัน ฉันก็จะไม่โทรหานายอีกก็ได้นายผ้าม่าน เอาเป็นว่าที่ผ่านมา เราสองคนชดใช้เวรกรรมซึ่งกันและกันหมดแล้ว” ว่าแล้วสาวตาหยีก็ลงมือกดลบเบอร์ของเขาออกจาก โทรศัพท์มือถือทันที “เป็นไงล่ะ คิดเหรอว่าผู้หญิงสวยๆ อย่างฉันจะง้อผู้ชายขี้เต๊ะอย่างนายน่ะ เชอะ!” เอ่ยแล้วอารยาก็ก้าวเดิน ต่อไปทั้งที่จิตใจไม่ค่อยจะเป็นสุขเท่าใดนัก ณ ห้องพิเศษที่กชกรนอนรักษาตัวอยู่ เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่อารยาจะเปิดมันออกและก้าวเข้ามา ทว่าสาวตาหยีก็มีอันต้องสะดุ้งในใจเมื่อพบว่าคนที่อยู่ด้วยกับกชกรในนี้คือม่านเมฆนั่นเอง คนที่เพิ่งเข้ามาตีหน้าบึ้งเข้าใส่ทันที ก่อนจะหันไปปรับสีหน้าใหม่ให้กับคนป่วย “เป็นยังไงบ้างวันนี้ยายบัว ดีขึ้นบ้างไหม” “จริงๆ ฉันก็ดีขึ้นตั้งนานแล้วนะ ตอนนี้อยากจะกลับบ้านแล้วล่ะ เบื่อจะแย่” กชกรบ่นอุบ “ฉันว่า...” “เอ่อ... คุณบัวครับ ยังไงผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีธุระต้องทำด่วนน่ะครับ เพิ่งนึกขึ้นมาได้” ม่านเมฆรีบเอ่ยแทรกประโยคของอารยาก่อน เพราะรู้สึกทรมานใจไม่น้อยที่จะต้องอยู่ใกล้ๆ กับคนที่ตน เริ่มรู้ตัวเองว่ารัก ทว่าเขาก็คิดไปเองเช่นกันว่าอีกฝ่ายคงไม่มีใจให้ “อ้าว ทำไมล่ะคะคุณเมฆ จู่ๆ ก็มีธุระขึ้นมาเสียอย่างนั้น” กชกรพอเดารู้ในอาการของคนทั้งสองได้ดี และเธอก็อยากให้พวกเขามีเวลาได้เปิดอกคุยกันบ้าง “ช่างเขาเถอะน่ายายบัว เพื่อนสนิทของเธออยู่ตรงนี้แล้วทั้งคนแล้วนี่นา คนอื่นไม่อยากอยู่ก็ปล่อยเขาไปเถอะ” อารยารีบบอกน้ำเสียงแข็งและไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าเขา กชกรหันมาทำหน้ายักษ์ใส่เพื่อสนิททันที เพราะเธอรู้ว่าหากอารยายังคงทำทีเจ้าแง่แสนงอนแบบนี้อยู่อีก เมื่อไหร่กันที่หัวใจสองดวงจะได้เปิดเผยความจริงให้กันและกันได้รู้เสียที “พอดีผมมีธุระจริงๆ ครับ ต้องรับสะสางให้เสร็จ” ม่านเมฆไม่แม้จะสนใจหรือเลือกที่จะต่อปากต่อคำกับ สาวตาหยีด้วยซ้ำ และนั่นทำให้อารยายิ่งรู้สึกร้อนรนใจมากขึ้นอีก “เอาอย่างนั้นหรือคะคุณเมฆ” เห็นทีว่ากชกรจะรั้งเขาไว้ไม่ได้แล้ว “ครับ หายเร็วๆ นะครับคุณบัว” ม่านเมฆกล่าวแล้วเดินออกไปทันที แต่ก่อนออกไปเขาไม่ลืมหันมาสบตา กับอารยาอีกครั้ง และนั่นทำให้คนที่ถูกจ้องสบถึงกับทำหน้าทำตาไม่ถูก และเลือกที่จะหลบตาเขาไปเสีย “นี่ยายลูกหยี เธอไปเหน็บแนมประชดประชันคุณเมฆเค้าทำไมกัน” กชกรรีบต่อว่าอารยาทันทีเมื่อประตู ถูกปิดงับลงแล้ว “ก็...” “ก็อะไร” กชกรรีบถามในประโยคที่ค้างอยู่นั้น “ก็... ก็...” อารยาทำเสียงอึกอักอ้ำอึ้ง จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 10:25:33

ความคิดเห็นที่ 3 “ไม่รู้” ทว่าสุดท้ายคนที่ไม่กล้ายอมรับกับความจริงของหัวใจตัวเองก็เลือกที่จะตอบคำถามส่งๆ ปัดๆ ไปอย่างนั้นเอง “แต่ฉันรู้ และฉันก็คิดว่าเธอควรรีบตามคุณเมฆไปเดี๋ยวนี้เลย” “รู้อะไร เธอรู้อะไรมิทราบย่ะเพื่อนสาว แล้วทำไมฉันจะต้องรีบตามเขาไปด้วย ไม่มีความจำเป็นสักนิด” คนถามทำหน้าตาย แล้วเชิดหน้า ก้าวเดินหมายจะไปนั่งที่โซฟา หากไม่ทันได้หย่อนก้นลงนั่ง สิ่งที่กชกรบอกเล่า ออกมาก็ทำให้คนฟังแทบจะล้มพับลงไปก่อน “คุณเมฆบอกกับฉันว่าเขาจะไปเมืองนอกสักระยะ” !!! หัวใจของคนฟังหล่นวูบไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม กระนั้นครู่หนึ่งก็ยังแสร้งทำท่าทีกลบเกลื่อนออกมา “แล้วไง” คนถามฝืนยิ้มเจื่อนๆ ให้ด้วย “แล้วเธอจะปล่อยให้ผู้ชายที่รักเธอจากไปเมืองนอกแบบไม่มีกำหนดอย่างนี้เนี่ยเหรอ” ...!!!  “อะไรนะยายบัว! เธอว่าใครรักใครนะ ฉันฟังไม่ถนัด” “ก็คุณเมฆเขามาสารภาพกับฉันว่าเขารู้ใจตัวเองแล้วว่าเขารักเธอ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจว่าเธอกับผู้กองนัด แฟนเก่าของเธอคงกำลังเกิดถ่านไปครุครุ่นกันอยู่ เขาก็เลยเสียใจมากที่รู้ใจตัวเองช้าไป จนจะต้องหนีไป เมืองนอกเพื่อทำใจยังไงล่ะ” “แล้วคราวนี้เธอจะตามเขาไปได้หรือยังเพื่อน” อารยายังทำทีสับสนลังเลอยู่อย่างนั้น “หรือเธอไม่ได้รักเขาล่ะ ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องตามไปก็ได้นะ ปล่อยไปเถอะไอ้รถไฟขบวนสุดท้ายเนี่ย” “จะบ้าเหรอ! ปล่อยไปได้ยังไงล่ะ ฉัน... ฉัน... เอ่อ... ฉันก็รักเขานี่นา” ความร้อนใจและเวลาที่เร่งเร้าทำให้ อารยายอมเปิดเผยความจริงของหัวใจเสียที กชกรยิ้มกว้างที่ได้รู้ว่าที่สุดแล้วหัวใจสองดวงก็รู้สึกตรงกันจนได้ “เอ้า ถ้ารักเขาก็รีบตามไปซิยายลูกหยี มัวยืนแข็งเป็นเสาหลักเสาปูนอยู่ทำไมเล่า” เสียงกระตุ้นเตือนทำให้ อารยาสะดุ้งเฮือกและได้สติ “ใช่ ใช่ ฉันต้องตามไป ฉันต้องตามเขาไป ฉันต้องไปตามหัวใจตัวเอง” เสียงร้อนรนของสาวตาหยีบอก แล้วรีบหุนหันวิ่งออกจากประตูไป ทิ้งให้กชกรต้องนอนอมยิ้มขันไปกับท่าทีตลกๆ ของคนที่เพิ่งจะรู้ใจตัวเอง ด้านของคนที่กำลังวิ่งตามหัวใจตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีสิทธิ์จะตามม่านเมฆได้ทัน แต่ความตกใจและทรมานใจ เหลือเกินก็ทำให้เธอบอกตัวเองให้วิ่งและวิ่งเพื่อตามหาเขาให้เจอ จนกระทั่งรู้สึกได้ว่าตัวเองเหนื่อยเต็มทน เธอจึงหย่อนกายลงนั่งที่เก้าอี้หินอ่อนตรงสวนหย่อมเล็กๆ หน้าโรงพยาบาลนั่นเอง “เฮ้อ... โรงพยาบาลกว้างขนาดนี้ ลานจอดรถก็มีตั้งหลายที่หลายชั้น แล้วฉันจะตามนายทันได้ยังไงเล่า” อารยาบ่นอุบทั้งลมหายใจเหนื่อยหอบ “จริงซินะ แล้วฉันจะวิ่งตามหานายอยู่ทำไมกัน ความจริงฉันโทรหานายก็ได้นี่นา” อารยาเพิ่งนึกได้ หากเมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาจากระเป๋าถือแล้ว หญิงสาวก็ต้องเผยสีหน้าเศร้าออกมาอีกครั้ง “จริงซินะ ฉันลบเบอร์นายทิ้งไปแล้วนี่นา โอ้ย... อยากจะบ้าตาย” คนสิ้นหวังหย่อนเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าอีกครั้ง “อีตาบ้าผ้าม่าน นายรักฉัน แล้วไปบอกยายบัวทำไม ทำไมนายไม่บอกฉันเล่า” คนที่ทำท่าอยากจะร้องไห้ออกมา เสียให้ได้บ่นพึมพำขึ้น “ฉันไม่ยอมหรอกนะ นายไปประเทศไหน ฉันก็จะสืบให้รู้จนได้แหละ แล้วฉันจะตามนายไป” คนที่ยืดตัวตรง ขึ้นมาบอกเสียงดัง “ไม่ทราบจะตามใครไปไหนเหรอคุณ” ...!!! เสียงที่ดังอยู่เบื้องหลังทำให้อารยาถึงกับตัวแข็งทื่อ “นี่ฉันเหนื่อยจนหูแว่วเลยเหรอไงเนี่ย” สาวตาหยีถามตัวเองเบาๆ แล้วยกมือขึ้นตบเบาๆ ที่ใบหูตัวเอง “ผมถามว่าคุณจะไปตามใครที่ไหนครับ” ทว่าเมื่อเสียงอันคุ้นหูดังขึ้นอีกครั้ง อารยาจึงแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูแว่วไปแน่ๆ เธอรีบหันหลังไปมองและยิ่งทำให้ เธอรู้สึกช็อกมากไปกว่าเดิมอีกหลายเท่า “นายผ้าม่าน ” เธอร้องเรียกชื่อคนที่ยืนยิ้มกว้างอยู่เสียงเบา “ทำไมนายยังอยู่ตรงนี้อีกล่ะ ฉันนึกว่า...” “นึกว่าผมขับรถออกไปแล้วใช่ไหม” คนกล่าวเลิกคิ้วพร้อมทำตาใสเข้าใส่ “จริงๆ ผมก็ขับออกไปได้ไกลแล้วนะ แต่พอดีคุณบัวเขาโทรหาผม แล้วบอกว่ามีคนแถวนี้กำลังวิ่งตามหาหัวใจ ตัวเองอยู่ ผมก็เลยขับรถวกกลับมาอีกครั้ง” “กลับมาทำไมยะ” อารยาทำเสียงแข็งแล้วรีบเบี่ยงหน้าไปทางอื่น “เอ้า ก็เอาหัวใจกลับมาให้ใครบางคนไงเล่า” ชายหนุ่มเดินอ้อมมาประจันหน้ากับคนที่ตนรักอีกครั้ง “ตกลงจะเอาไหมเนี่ย หัวใจดวงเนี้ย” คนถามชี้ไปที่อกด้านซ้ายของตัวเองด้วย “ใครยะ ใครอยากได้หัวใจของนายกัน นายผ้าม่านตาตี่” อารยาเบี่ยงหน้าหนีไปอีกครั้ง “เอ้า ก็คุณไงครับ คุณหมวยตาหยี คุณบัวบอกผมหมดแล้วว่าคุณบอกอะไรเธอบ้าง” “ตายแล้วยายบัว ยายเพื่อนทรยศ” สาวตาหยีต่อว่าเพื่อนสนิทเบาๆ “อย่าไปว่าเธอเลยครับ ตอนนี้ผมว่าเรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่านะครับ” ม่านเมฆเดินมาประจันหน้าอีกครั้ง และคราวนี้เขาอยู่ใกล้กับเธอมากจนอารยาต้องพาตัวเองก้าวถอยหลังหนีออกมา “นี่อย่ามาเยอะกับฉันนะยะ เรื่องของรงของเราอะไรกันมิทราบ ไม่มีทั้งนั้นล่ะ ฉันไม่อยากคุยกับคนโลเล ไม่แน่นอนอย่างนายหรอก นึกอยากจะเงียบหายไปก็เงียบ ไม่ยอมติดต่อใดๆ ทั้งสิ้น” คนกล่าวค้อนให้เขาเสียวงใหญ่ “เอ้า ก็ผมเข้าใจผิดนี่นา ผมนึกว่าคุณกับผู้กองนัด เอ่อ... แบบว่า...” “จะบ้าหรือไง พี่นัดเขาแต่งงานมีเมียไปแล้วย่ะ ฉันจะไปทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกทำไมกัน คิดบ้าๆ” “แหมคุณ ก็ใครจะรู้ล่ะครับ ก็คนมันรักแล้วก็หึงมากนี่นา” ...!!! “ประสาท พูดบ้าๆ” “ตอนนี้ไม่มีประซงประสาท แล้วก็ไม่มีบ้าบอทั้งนั้นล่ะคุณ มีแต่คำว่ารักอย่างเดียวเท่านั้น แล้วตกลงจะเป็น แฟนกับผมไหมเนี่ย” “นี่นาย จะมาขอฉันเป็นแฟนตรงนี้เนี่ยนะ นี่มันโรงพยาบาลนะยะ” อารยาทำเสียงสูงกลบเกลื่อนอาการเก้อเขิน ของตัวเองเอาไว้ ทว่าสีหน้าที่แดงกล่ำเป็นลูกตำลึงก็ไม่สามารถปกปิดได้แน่ๆ “แล้วมันแปลกตรงไหนเล่า จะเป็นที่ไหนๆ เวลาไหน ผมก็มั่นใจแล้วว่าผมรักคุณ ผมรักคุณได้ยินไหม” ท้ายประโยคเขาทำตาหวานฉ่ำเข้าใส่จนอารยาต้องเลี่ยงหลบด้วยการก้มหน้า “แล้วคุณล่ะ ตกลงรักผมไหม” “เอ่อ... นายจะถามทำไมเล่า ยายบัวก็บอกนายหมดแล้วนี่นา” คนเขินอายยังคงก้มหน้าก้มตา “แต่ผมอยากได้ยินจากปากคุณมากกว่านี่นา ใครๆ ก็ย่อมอยากได้ยินคำว่ารักจากปากของคนที่เรารักด้วยกันทั้งนั้นล่ะ” “แต่ฉัน...” “หรือว่าที่คุณบอกคุณบัวมันไม่ใช่ความจริง ตกลงผมคิดไปเองคนเดียวใช่ไหม” ม่านเมฆรีบเดาออกมาก่อน “เปล่านะ ไม่ใช่อย่างนั้น” “ถ้าไม่ใช่ คุณก็บอกซิว่าคุณรักผม” เขายังคงคาดคั้นเอาคำตอบเพื่อให้แน่ใจ ทั้งที่ก็พอที่จะเดารู้และมั่นใจแล้ว “เออ ก็ได้ๆ รักก็รัก” อารยาทำเสียงรำคาญตัดบท แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายยังไม่พอใจ “แล้วใครรักใครเล่า เอาให้ชัดๆ ซิครับ” เขาถามกวนๆ “ก็... ก็... ฉัน... ฉันรักนายไง” สิ้นคำตอบ ม่านเมฆก็ดึงร่างบางของสาวตาหยีเข้ามาสวมกอดจนแน่นและลืมใส่ใจ ต่อสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณนี้ไปเลย ในที่สุด จากคู่กัดที่ตอนแรกเจอกันทีไรมีอันต้องทะเลาะเหน็บแนมกันทุกครั้ง แต่ในวันนี้เมื่ออคติถูกลบเลือนไป และมิอาจมาขวางกั้นและปกปิดความจริงใดๆ ของหัวใจได้อีก คำว่าอคติก็แปรเปลี่ยนไปสู้คำว่ารักจนได้ แล้วระหว่างกชกรกับชวาลนั้นเล่า เมื่ออคติถูกลบเลือนแล้ว ความรักของพวกเขาทั้งคู่จะเป็นไปได้ตามรอยทางที่ อารยาและม่านเมฆพิสูจน์ไว้แล้วหรือไม่...   ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 10:26:08