ความคิดเห็นที่ 1 วันหนึ่งอุปกรณ์การเขียนทั้งหลายก็มีเพื่อนใหม่ “สวัสดี”              ดินสอทักทายเพื่อน ๆ “............”           เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ ดูไม่ค่อยจะมีใครสนใจดินสอซักเท่าไหร่ “สวัสดี”              ยางลบทักตอบ ยางลบ               “เธอผอมจังนะ แถมสูงอีกต่างหาก” ดินสอยิ้ม ไม่พูดอะไร ยางลบแอบแนะนำเพื่อน ๆ ให้ดินสอรู้จัก “คนนั้นเค้าชื่อไม้บรรทัด เค้าเป็นคนที่ชอบตีกรอบให้คนอื่นไปทั่วน่ะ..มีอะไรก็พูดตรง ๆ ไม่เคยอ้อม ค้อมเลยซักครั้งเดียว..แต่เค้านิสัยดีนะ” “คนนี้ชื่อสีไม้ เค้าเป็นคนช่างฝันน่ะ..สดใสอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา..เค้าเป็นคนที่จินตนาการอัดอั้น มากเลย จนบางครั้งเค้าก็ต้องระบายออกมา” “ส่วนคนนั้น ปากกาแดง ฉันไม่ค่อยจะรู้จักเค้าดีซักเท่าไหร่ แต่เห็นว่ามักจะเป็นคนที่คอยตัดสินว่า อะไรถูกหรืออะไรผิด แล้วก็ไม่ค่อยจะให้โอกาสใครเค้าแก้ตัวซักเท่าไหร่ ถ้าเธออยากรู้อะไรลองถาม เค้าดูก็ได้ เพราะเค้ามักจะเป็นคนที่มาคู่กับคำตอบสุดท้ายเสมอ ๆ” “แล้วก็นั่น..ขวิด ชอบขวิดคนอื่นเค้าไปทั่ว ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเกิดมาชื่อนี้” “คนนั้น..ปากกาน้ำเงิน เค้าเพิ่งหัวแตกมาเมื่อวานซืนน่ะ ลืมใส่หมวกกันน็อค สมองคงได้รับการ กระทบกระเทือน ตอนนี้เลยจะออกก๊ง ๆ หน่อย..บางทีก็เงียบฉี่..แต่บางทีก็เยิ้มมม...เชียว..” ยางลบต้องกระซิบให้เบากว่าเดิม กลัวปากกาน้ำเงินได้ยิน “ส่วนฉัน..ยางลบ..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันเป็นคนยังไง ชอบอะไร ก็ยังค้นหาตัวเองอยู่ แต่ก็..ยินดี ที่ได้รู้จักนะ..แล้วเธอล่ะเป็นคนแบบไหน” ดินสอ                  “ฉันหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ................................................................... จากคุณ : lomocoma (lomocoma) เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:13:36

ความคิดเห็นที่ 2 เพราะปากกาหัวแตก เค้าเลยต้องพักรักษาตัวอยู่ในกล่องดินสอเรื่อยไป ดินสอจึงต้อง ออกไปทำหน้าที่แทนอยู่บ่อยครั้ง เวลานี้..ยางลบรู้แล้วว่าตัวเองเกิดมาทำไม .................................................................... แต่พักหลังมานิ้ดินสอมีปัญหาต้องแก้หลายอย่าง แต่มันก็ช่างเป็นปัญหาที่แก้ยากเสียจริง คิดจนหัวเริ่มโตขึ้นเรื่อย ๆ เรื่อย  ๆ จนบางทีเขาก็คิดอะไรไม่ออก ดินสอเริ่มเศร้า จนทุกคนรับรู้ ถึงความผิดปกตินี้.. ยางลบ                “ฉันพอจะช่วยอะไรเธอได้บ้างมั้ย ดินสอ?” “ฉันไม่รู้..”            ดินสอตอบ สีไม้                    “ฉันช่วยอะไรเธอได้บ้างรึเปล่า” “ฉันไม่รู้..”            ดินสอตอบ “ฉันพอจะชอบเธอได้บ้างมั้ย”           ปากกาน้ำเงินถามอย่างเยิ้ม ๆ “ฉัน..”                  ดินสอยังไม่ทันตอบ “ช่วย!!?”               ทุกคนร้องออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ “เอ้อ ฉันจะถามเธอว่าฉันพอจะป่วยเธอได้บ้างมั้ย”          ปากกาน้ำเงินยังเยิ้มอยู่ “พอเถอะปากกาน้ำเงิน แค่นี้แกก็ป่วยพอแล้ว” ปากกาแดงกากบาทใส่ปากกาน้ำเงิน “แกเยิ้มจนพูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว และชั้นก็ช่วยแกไม่ได้แล้วด้วย แกเป็นหนักเกินไป จะไปช่วยเค้า เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” ลิควิดหันมาพูดกับปากกาน้ำเงิน เพราะแบบนี้ยังไง ปากกาน้ำเงินถึงต้องหยุดพักรักษาตัว เพราะทำเอาใครต่อใครเข้าใจผิดมาหลาย ราย ตอนนี้เลยกลายเป็นหมาหัวเน่า! หลังจากที่เงียบกันไปซักพัก แล้วสีไม้ก็พูดขึ้น      “ให้ฉันลองช่วยเธอดูก็แล้วกัน” ........................................................................... จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:14:10

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากที่สีไม้ไปทำหน้าที่กลับมา.. “เป็นยังไงบ้าง?” “เป็นไง?” “เป็นไง?” ทุกคนรุมถามสีไม้ “ฉัน..” “ฉัน..” สีไม้อ้ำอึ้ง “ฉันอะไรก็ว่าไปซี๊ มัวแต่ฉัน ๆ อยู่ได้” ลิควิดว่า “ฉัน..ฉันทำไม่ได้” สีไม้ตอบ “เพราะอะไร ไหนว่ามาซิ” ปากกาแดงต้องการคำตอบ สีไม้ “เค้าให้ฉันหาสมการของการถ่ายทอดลักษณะเด่นจากโครโซมของยีนส์แม่ไปสู่ยีนส์ลูกอะไรก็ไม่รู้ พวกเธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบการคำนวณ” ยางลบ “แล้วเธอตอบว่าอะไรไป” สีไม้ “เธอก็รู้ว่าในประวัติบุคคลสำคัญของฉันนั้นก็มีโรเบิร์ต ไอน์สไตน์รวมอยู่ด้วย” “อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์!” สีไม้โดนปากกาแดงกากบาทใส่ สีไม้ “เออ นั่นแหล่ะ แล้วโรเบิร์ตเค้าก็เป็นเจ้าพ่อวิทยาศาสตร์ใช่มะ มันก็น่าจะเกี่ยวข้องกันบ้างล่ะน่า..” ยางลบ              “นั่นเธอหมายถึงบิดาแห่งวิทยาศาสตร์ใช่มั้ย? ” ลิควิด               “จะหมายถึงอะไรก็ช่าง แล้วแกตอบไปว่าอะไร?” “จินตนาการสำคัญกว่าความรู้..” ยางลบ “สีไม้ตอบถูกรึเปล่าดินสอ?” “ฉันไม่รู้” ดินสอคิดอะไรไม่ออก “ถูกรึเปล่าปากกาแดง?” ยางลบหันไปถาม “เอ..อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจ” ปากกาแดงตอบ “เออ..แต่เค้าบอกว่าสามารถวาดภาพประกอบได้นะ ฉันคำนวณไม่เป็น อธิบายไม่เก่ง แต่เรื่องนี้แหล่ะ ที่ฉันถนัดนักล่ะ” สีไม้พูดอย่างภูมิใจ “แล้วเธอวาดอะไรไป?” ยางลบถามไม่หยุด “ฉันก็วาด..สีฟ้าเป็นก้อนเมฆ สีส้มเป็นดวงอาทิตย์ สีเขียวเป็นต้นไม้ หนึ่งตัวเป็นหมา และสองตัวเป็นนก หนึ่งตัวมีปีก และอีกตัวไม่มี” สีไม้อธิบาย “แกวาดอะไรของแก?!” ลิควิดเริ่มหงุดหงิด “แล้วมันเกี่ยวกับคำถามตรงไหน”   ไม้บรรทัดไม่เข้าใจ “ตรงนกไง ฉันวาดนกแม่กับนกลูก นก..อะไรเป็นลักษณะเด่น?” “ปีก” ใครคนหนึ่งตอบ “บิน” และใครอีกคนหนึ่งตอบ ยางลบหันมาทางปากกาแดงเป็นเชิงถาม " / "..ปากกาแดงตอบ “ก็นั่นไง..บินคือลักษณะเด่นที่มาจากปีก ในภาพก็เลย..นกแม่ให้ปีกกับนกลูก อย่างนี้ใช่ถ่ายทอดรึเปล่า?”    สีไม้อธิบาย “พูดอีกก็ถูกอีก”   ปากกกาแดงตอบ “เห็นมั้ย ฉันบอกแล้ว เรื่องวาดรูปน่ะ ฉันถนัด” สีไม้ภูมิใจตัวเองเป็นอย่างมาก “แต่..” แล้วสีไม้ก็ทำหน้าเศร้า “แต่อะไร” ยางลบถามสีไม้ “ฉันไม่รู้” แต่ดินสอตอบ “แต่..ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า บางคนมองฉันแปลก ๆ บางคนมองแล้วก็หัวเราะ ฉันไม่ชอบอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลย.. ฉันเสียใจ..ฉันอยากช่วยเธอนะ..ขอโทษนะดินสอ”   สีไม้ระบายไปร้องไห้ไป “ฉัน..ไม่รู้” ดินสอคิดอะไรไม่ออก “เฮ้อ..นี่ก็อาการหนัก” ลิควิดว่า . จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:15:53

ความคิดเห็นที่ 4 ดินสอคิดอะไรไม่ออกเลย จนตอนนี้เพื่อน ๆ ทุกคนได้รับผลกระทบกันหมด . . . “ปากกาแดง ฉันเชื่อในสัญชาติญาณของเธอนะ เธอมักจะมาพร้อมกับสิ่งที่ถูกต้องเสมอ ๆ ฉันคิดว่าคนที่จะช่วยพวกเราได้ ก็มีแต่เธอเท่านั้น” ยางลบพูดกับปากกาแดง ปากกาแดงสัญญาว่าจะหาคำตอบมาให้จงได้ เพราะเมื่อไม่มีดินสอแล้ว ปากกาแดงก็ไม่รู้จะกาถูกกาผิดให้กับอะไร เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน “ขอบใจนะ” ยางลบกล่าวขอบคุณปากกาแดง จากนั้นไม่นาน ไม้บรรทัดก็มาบ่นกับปากกาแดงว่าเขาเองก็ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้ด้วยเช่นกัน “ถ้าเธอเป็นอะไรไปด้วยอีกคน ก็ไม่เหลืออะไรมาขีดเส้นอีกแล้ว ไร้ค่าขนาดนี้ ตายดีกว่า” ไม้บรรทัดจะร้องไห้.. จากคำพูดของไม้บรรทัด ทำให้ปากกาแดงงงว่าเขาหรือดินสอกันแน่ที่เป็นต้นเหตุของเรื่อง ขนาดลิควิดเอง หลังจากที่ปากกาน้ำเงินหัวแตกไป งานเขาก็ได้ลดลงเป็นอย่างมาก “แค่นี้ก็ไร้ค่ามากพออยู่แล้ว ดินสอก็ยังจะมาเป็นไปด้วยอีกคน แล้วนี่เธอก็ไม่มีอะไรจะกา ฉันก็ยิ่งไม่มีอะไรให้ลบเข้าไปใหญ่ โอย แย่ ๆ ๆ ๆ ๆ จะมีใครซวยไปกว่าฉันมั้ยเนี่ยะ?!” ส่วนสีไม้ที่ดูจะเป็นผู้ที่ได้รับผลกระทบน้อยที่สุด แต่จากที่ได้ไปช่วยดินสอครั้งนั้น สีไม้ก็พยายามฝึกวิธีคำนวณให้มากขึ้น และพยายามคิดหาสูตรคำนวณใหม่ ๆ เช่นหารแนวแทยงมุม คูณเลขแบบขั้นบันได เพราะเค้าเองก็รู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยเพื่อนได้ “ฉันน่าจะตอบสมการไปว่า E=mC กำลัง 2 ใช่มั้ยดินสอ” “.........” ดินสอพยายามคิด “ฉัน..ไม่รู้” ดินสอคิดอะไรไม่ออกเลย และหลังจากนั้นอีกไม่นาน..ปากกาแดงก็มาพร้อมคำตอบ.. จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:17:24

ความคิดเห็นที่ 5 “ฉันว่าที่ดินสอเป็นอย่างนี้เนี่ยะนะ..เพราะเค้าหัวไม่แหลมอีกต่อไปแล้วนั่นเองล่ะ” ปากกาแดงตอบ “อ๋อ..หัวทื่อ?” ลิควิดถาม “หา..แกหมายถึงมันโง่น่ะเหรอ” ไม้บรรทัดถามอย่างตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม “ใช่..จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่เรียกว่าหัวทื่อฟังดูจะดีกว่านะ” “แล้วเราจะแก้ปัญหานี้กันยังไงล่ะ” ยางลบถาม “ไม่รู้ซี..” ดินสอตอบ ดินสอรู้สึกเศร้ากับคำตอบของปากกาแดง ถ้าเขาโง่อย่างที่ไม้บรรทัดว่า ก็เท่ากับหมดอนาคตการเป็นดินสออีกต่อไป ดินสอพูดอะไรไม่ออก เขารู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ดินสอแอบไปร้องไห้คนเดียวที่มุมในสุดของกล่องดินสอ. จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:17:51

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วปากกาแดงก็พูดขึ้น.. ”ฉันรู้ว่าใครที่จะช่วยเธอได้นะ..ดินสอ” “แต่..ฉันไม่รู้ว่าจะหาเขาเจอได้ที่ไหน” “และอีกอย่างเขาไม่ใช่คนธรรมดานะ..เขาเป็นเจ้าชาย” “ฮ้า..?”    ใครคนหนึ่งร้องขึ้น “ใช่..เจ้าชาย..เขาเป็นเจ้าชายกบเหลาดินสอ” “เจ้าชายโดนแม่มดสาปให้เป็นกบ แต่เจ้าชายเกลียดกบมาก เขาจึงขอร้องกับแม่มดให้สาปให้เขาเป็นอย่างอื่นแทน” (((((((ได้..งั้นเจ้าจงเป็นเจ้าชายกบเหลาดินสอ ฮ่าฮ่าฮ่า)))))))   แม่มดได้กล่าวกับเจ้าชาย (((((((เจ้าจะเป็นที่ต้องการของใครหลายคน และเขาเหล่านั้นก็จะต้องเจ็บอย่างที่สุด ฮ่าฮ่าฮ่า))))))) จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:18:52

ความคิดเห็นที่ 7 “เจ้าชายกบเหลาดินสอสามารถช่วยให้เธอกลับมาหัวแหลมอย่างเดิมได้นะดินสอ..แต่เขาก็จะทำให้เธอเจ็บเป็นที่สุด และ..เธอก็จะกลับมาพร้อมกับการเตี้ยลงอีกสิบเซ็นต์..” “ฮ้า..?!”      ใครคนเดิมร้องขึ้น “เตี้ยลงอีกสิบเซ็นต์?” ดินสอย้ำ “ใช่ สิบเซ็นต์” “แต่รับรองว่าเธอจะหัวแหลมเหมือนเดิม แน่นอน..” ปากกาแดงว่า “.........” ดินสอเงียบ ไม่แปลก ที่เค้าจะรักตัวเอง “ทำไมจะต้องเตี้ยลงด้วยล่ะ” ยางลบถาม “เธอคิดว่าในโลกนี้จะมีอะไรฟรีอย่างนั้นเหรอ ยางลบ ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ ล้วนมีเจ้าของจับจองไว้หมดแล้ว ดังนั้นคนเราจึงต้องยอมแลกเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตนต้องการ เราไม่สามารถเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บนโลกใบนี้ได้หรอกนะ เว้นแต่โลกใบเล็กของเธอ เธอมีอิสระที่จะมอบอะไรให้กับใครมากแค่ไหนก็ได้ แต่อย่าลืม ว่าถ้าเธอได้แต่ให้ไม่เคยได้รับเลย วันนึงมันก็จะหมดนะ ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนจิตใจดี แต่เธออย่าสับสนระหว่างโลกใบเล็กของเธอกับใบใหญ่ ๆ ใบนี้สิ”    ปากกาแดงอธิบายกับยางลบ จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:19:59

ความคิดเห็นที่ 8 “..........” ดินสอยังคงเงียบอยู่ “เป็นอะไรไปแก?” ลิควิดถาม “ฉันกำลังคิด” ดินสอตอบ “คิดอะไรของแก?” “ฉันไม่รู้” ดินสอตอบ “ฉันว่าเวลานี้แล้ว แกต้องเลือกแล้วล่ะ ดินสอ” ลิควิดว่า “เลือก? ระหว่างอะไรกับอะไร” ยางลบถาม “ไม่ใช่ระหว่างอะไรกับอะไร แต่ต้องเลือกที่จะไป ไปหาเจ้าชายกบเหลาดินสอต่างหากล่ะ” ลิควิดตอบ “แต่มันจะทำให้ดินสอเจ็บตัวมากนะ และ..แถมจะต้องเตี้ยลงอีกสิบเซ็นต์ด้วย..” ยางลบแย้ง “ก็เลยไม่ต้องไปน่ะเหรอ ปล่อยให้พวกเราไร้ค่ากันไปอย่างเนี้ยะน่ะเหรอ ตอนที่แกไม่มีอะไรจะทำ ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในกล่องดินสอ แกรู้สึกยังไงแกลืมไปแล้วเหรอ ยางลบ แกอยากจะเป็นแบบนั้นอีกก็ได้ แต่ไม่ใช่ที่นี่!” ลิควิดโมโห “พอเถอะ อย่าทะเลาะกันเลย ยางลบ..ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไป” ดินสอรู้สึกไม่สบายใจที่เป็นต้นเหตุทำให้เพื่อน ๆ ต้องตกงานและตกที่นั่งลำบาก.. “แต่..ฉันไม่รู้ว่าเจ้าชายกบเหลาดินสอเค้าอยู่ที่ไหนนะ..เรื่องจะหาเจ้าชายนี่ฉันจนปัญญาจริง ๆ ล่ะ” ปากกาแดงไม่รู้จริง ๆ “ฉันคงต้องออกเดินทาง ตามหาเจ้าชายกบเหลาดินสอ ซึ่งอาจจะอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งของโลกใบนี้ อาจจะใกล้ หรืออาจจะไกล..” ดินสอพูดกับเพื่อน ๆ วันหนึ่ง ขณะที่ดินสอกำลังเตรียมตัวเก็บข้าวของเตรียมออกเดินทาง.. ทันใดนั้น ก็เกิดแผ่นดินไหว ทุกคนกระเด็นกันไปคนละทิศละทาง ดินสอไม่ได้ใส่หมวกกันน็อคที่ปากกาน้ำเงินได้ให้ไว้เป็นที่ระลึก   ดินสอหัวแตกเล็กน้อย.. เป็นภาพสุดท้ายที่ยางลบเห็น.. และไม่มีใครได้เห็นดินสออีกเลย.. จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:20:47

ความคิดเห็นที่ 9 หลังจากที่เกิดแผ่นดินไหวขึ้น ปากกาน้ำเงินหัวกระแทกพื้นอย่างแรง เพราะหมวกกันน็อคของเขาได้มอบให้กับดินสอไว้เพื่อออกเดินทางไกล ปากกาน้ำเงิน อาการหนักเกินเยียวยา เป็นภาพสุดท้ายที่ลิควิดเห็น และก็ไม่มีใครเห็นปากกาน้ำเงินอีกเลยเช่นกัน.. เวลานี้ในกล่องดินสอยังคงมีไม้บรรทัด ลิควิด สีไม้ ปากกาน้ำเงินคนใหม่ ปากกาแดง และยางลบ หลาย ๆ คนเวลานี้ดีขึ้นมาก..มีแต่ยางลบที่ยังคงหงอยเหงา เพราะไม่มีดินสอแล้ว..เขาก็ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในกล่องดินสอ ไม่มีอะไรทำ ยางลบคิดถึงดินสอ.. จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:21:12

ความคิดเห็นที่ 10 และในวันนี้ ที่อากาศแจ่มใส สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น กล่องดินสอถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง และสมาชิกทั้งหลายก็ได้เพื่อนเพิ่มอีกหนึ่งคน ไม่ใช่ใครที่ไหน ดินสอนั่นเอง ดินสอกลับมาแล้ว เขาเตี้ยลงสิบเซ็นต์ เป็นความจริง แต่เขาก็หัวแหลมขึ้นมากเลยทีเดียว “สวัสดี” ยางลบยิ้ม “สวัสดี” ดินสอยิ้ม ยางลบ “เธออ้วนกว่าเดิมนิดนึงนะ แถมยังเตี้ยลงอีกต่างหาก" จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:21:52

ความคิดเห็นที่ 11 ยางลบแนะนำเพื่อน ๆ ให้ดินสอรู้จัก “คนนั้นเค้าชื่อไม้บรรทัด หลังจากที่เกิดวิกฤตก็พยายามตีตัวเองให้ตายหลายครั้ง แต่ไม่ประสบความสำเร็จ ตอนนี้กลับไปเอาดีทางด้านตีเส้นตีกรอบเหมือนเดิม” “คนนี้ชื่อสีไม้ หลังจากที่พยายามคิดค้นสูตรการหาสาระสำคัญของชีวิต เค้าก็พบว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าที่.. จินตนาการสำคัญกว่าความรู้” “ส่วนคนนั้น ปากกาแดง นอกจากจะเป็นคนที่มาคู่กับคำตอบสุดท้ายเสมอ ๆ แล้ว เขาก็ได้พบคำตอบของตัวเองแล้วว่า ไม่มีอะไรที่ถูกเสมอ และอะไรที่ผิดเสมอ เพราะมันขึ้นอยู่กับว่าเราใช้อะไรตัดสิน” “ถูกต้องนะคร้าบ....”     เสียงของปากกาแดงตะโกนมาไกล ๆ   “แล้วก็นั่น..ขวิด ซึ่งมีชื่อเต็ม ๆ ว่าลิควิด นอกจากจะชอบขวิดคนอื่นไปทั่วแล้ว แต่อีกสิ่งหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากเขาก็คือ เขาเป็นคนที่ให้โอกาสคนอื่นได้ลองแก้ไขตัวเองเพื่อความถูกต้อง ซึ่งนั่น เป็นสิ่งดี..” “และสุดท้าย คนนั้น..ปากกาน้ำเงินคนใหม่ เป็นคนที่เข้ามาช่วยชีวิตของใครหลาย ๆ คนเอาไว้ ได้เรียนรู้จากประสบการณ์ของคนอื่นแล้ว..ก็พยายามจะใส่หมวกกันน็อคไว้ตลอดเวลา..” ส่วนฉัน.. ยางลบ.. ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าฉันเป็นคนยังไง แต่รู้แล้วว่าชอบอะไร ยินดีที่ได้รู้จักเธอจริง ๆ นะ.. แล้วเธอล่ะเป็นคนแบบไหน ชอบอะไร? ฉันเหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน.. ว่าแต่...เธอชอบอะไรล่ะ เฮ้อ...ดินสอ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...................................................... จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:22:11

ความคิดเห็นที่ 12 จบแล้วค่ะ :) เรื่องนี้เขียนไว้นานแล้ว สมัยรายการแฟนพันธุ์แท้ กับหนังเรื่องเพื่อนสนิทกำลังดัง แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 54 16:26:04 จากคุณ : lomocoma เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 16:22:34

ความคิดเห็นที่ 13 มาอ่านค่ะ ฮาดีตรงหัวแหลมกับทู่ (10 เซ็นต์เลยหรอ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 19:56:07

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักดีนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 54 20:05:10

ความคิดเห็นที่ 15 10 เซ็นต์ทีเดียว เกือบหมดแท่ง (แปลว่าเจ้าชายกบก็ไม่ค่อยแหลมสินะครับ เหลาไปหักไป ^^;;; ) ฮาปากกาน้ำเงินแท่งแรก เยิ้มได้ใจ ครั้งที่สองคงไม่ใช้เยิ้ม แต่สงสัยหัวแตกหมอไม่รับเย็บ สนุกดีครับ ^^ จากคุณ : runaway guy (runaway guy) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 10:16:32

ความคิดเห็นที่ 16 สนุกจังเลยค่ะ  ทึ่งไอเดียคุณที่แฝงปรัชญามากับสมาชิกในกล่องดินสอ เราก็ชอบเขียนแนวเดียวกับคุณเลย แต่เนื้อเรื่องสั้นกว่าคุณประมาณ 5 เท่า (เพราะความคิดตัน 55) ยังไม่กล้าเอามาลงด้วย ขอทำใจก่อน ชอบรายละเอียดตรง ไอน์สไตน์  ^ ^ กับบทสรุปมากๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 54 14:34:37 จากคุณ : prickly pear เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 11:24:17

ความคิดเห็นที่ 17 ผูกเรื่องเก่งจังค่ะ ตัวละครก็น่ารักมากมายเชียว ทั้งเจ้าลิขวิดที่วีนๆร้ายๆ แต่ให้โอกาสคนอื่นแก้ไข เจ้าปากกาน้ำเงินหัวแตก กับปากกาแดงชอบตัดสิน แต่น่ารักสุดก็นี่แหละ เจ้ายางลบ ว่าไปก็น่าสงสารยางลบนะ วันๆ ได้แต่ตามรอยเจ้าดินสอ แล้วเมือไหร่ ดินสอจะรู้ตัวสักทีน้า จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 13:20:23 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 18 สมัยเรียนหนังสือมอปลาย ปากกาน้ำเงินกับปากกาดำ ใช้จนหมึกหมด พอหลังๆ พี่ๆ ได้ปากกาฟรีเพียบ เอามาใช้กันสนุกเลย ได้ดินสอกดด้วยนะ จำได้ว่าสมัยเด็กๆ ดินสอกดแพงมาก และค่าเงินบาทสมัยนั้น ก็แพงด้วย ปากกาหมึกแห้งด้ามละยี่สิบสามสิบบาท ทำขายมาก็ไม่มีใครซื้อหรอก ไม่งั้นก็ต้องทำแพงๆ ไปเลย เช่น ตราลูกศร ปัจจุบัน ปากกาหมึกน้ำเงินหมึกดำที่มี ไม่มีเยิ้ม ไม่มีหัวแตกแล้ว มีแต่แห้งคาด้าม ต้องคอยหยิบเขียน ด้ามโน้นที ด้ามนี้ที แถมได้รับแจกมาเพียบ ถ้าปากกาหมึกน้ำเงินหมึกมีชีวิตจิตใจแบบเรื่องนี้ คงงอน น้อยใจเจ้าของมากๆ เลย จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 14:08:39

ความคิดเห็นที่ 19 ดีใจที่มีคนชื่นชม ขอบคุณทุกท่านเลยนะคะ รวมถึงคุณหนมจีนและคุณ prickly pear ด้วยค่ะ คุณ prickly pear เอามาลงเถอะค่ะ มีแต่ประโยชน์ค่ะ ได้ฟัง feedback จากท่านอื่น ๆ เพื่อจะได้นำไปปรับปรุงผลงานในอนาคต สำหรับท่านอื่น ๆ ที่เข้ามาอ่าน ก็แนะนำติชมได้ค่ะ น้อมรับฟัง จากคุณ : lomocoma (lomocoma) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 14:45:29