ความคิดเห็นที่ 1 ...เวลาคือสิ่งที่ไม่เคยหยุดนิ่ง แต่บางครั้งมันก็เคลื่อนเร็วเกินไป...มาก “เหลือเวลาอีก 5 นาทีนะคะ” นั่นคือความคิดที่อยู่ในหัวของนักศึกษาแทบทุกคนที่กำลังตวัดปากกาเป็นวงสวิงครั้งแล้วครั้งเล่า หลังจากได้ยินเสียงของอาจารย์ผู้คุมสอบ คนที่ทำใกล้แล้วเสร็จยิ่งเพิ่มสปีดในการเขียนให้เร็วกว่าเดิม คนที่ทำไม่ใกล้เสร็จยิ่งลนลานเขียนจนกระดาษแทบขาด คนที่หน้ากระดาษยังว่างเปล่า เริ่มพลิกข้อสอบตั้งแต่หน้าแรกกลับมาหน้าสุดท้ายอีกครั้งเผื่อจะโชคดีทำได้สักข้อ จนกระทั่งในที่สุด คำพูดที่ไม่มีใครอยากได้ยินก็ดังขึ้น “หมดเวลา! ทุกคนวางปากกาด้วยค่ะ” แว่วเสียงปากกาหลายด้ามทิ้งลงกับโต๊ะอย่างสิ้นหวัง เสียงถอนหายใจของเหล่านักศึกษาและเสียงขีดเขียนของคนที่ยังคงพยายามในวินาทีสุดท้ายก่อนที่อาจารย์จะเดินมาถึงตัว แต่แน่ล่ะว่ามันก็เพิ่มมาแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น แล้วการสอบวิชาแคลคูลัส 1 ก็สิ้นสุดลง “เป็นไงบ้าง?” ปุณยวีร์ถามทันทีที่เดินออกมาเจอเพื่อนสนิทที่รออยู่ ทว่าถ้าสภาพของเธอเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิงจากการขยี้หัวตัวเองระหว่างสอบแล้ว สภาพของฟางก็แทบจะไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย “แล้วแต่ฟ้าจะลิขิต” ฟางตอบทั้งรอยยิ้มระรื่น ที่แปลออกมาได้ง่ายๆว่า ห่วยแตก และเมื่อดูจากสีหน้าที่เกือบๆจะคาดหวังแต่กลับดูสิ้นหวังเสียมากกว่าของคนถามแล้ว ดูท่าครึ่งวันเช้านี้ก็คงไม่ใช่วันที่ดีของปูเช่นกัน “เอาน่า ช่างมันเถอะ ไงๆก็สอบไปแล้วจะมัวมากลุ้มอะไรอยู่ได้” ฟางหัวเราะอย่างปลงตก “เดี๋ยวตอนบ่ายต้องสอบชีวะนะ เตรียมตัวมาพร้อมรึยัง?” “แน่นอนอยู่แล้ว” แม้จะอยู่ในสภาพจิตตก แต่ปุณยวีร์ก็ยังอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมากับการเตรียมพร้อมของพวกเธอ เพราะสิ่งที่ต้องเตรียมมาพร้อมนั่นคือ เครื่องคิดเลขวิทยาศาสตร์ที่เด็กภาคแมทต่างก็มีกันคนละเครื่อง มันเป็นเครื่องคิดเลขที่มีฟังก์ชั่นต่างๆให้กดมากมาย แต่สำหรับนักศึกษาทั่วไปในภาคนี้แล้ว ลำพังแค่กดบวกลบคูณหารได้ก็คงเป็นอะไรที่มากสุดที่พวกเขาจะใช้เป็น แน่นอนว่าทางภาควิชาไม่ได้บังคับให้ซื้อมาใช้ แต่เนื่องจากหลายวิชาสามารถนำเครื่องคิดเลขเข้าห้องสอบได้ ดังนั้นการที่คุณไม่มีมันจะไม่ใช่แค่ตกเทรนด์ แต่อาจจะกลายเป็นการสอบตกอีกด้วย เพราะทุกคนต่างก็พกเครื่องคิดเลขนี้เข้าห้องสอบในทุกวิชาที่อนุญาต สำหรับวิชาแคลคูลัส แน่นอนว่าเครื่องคิดเลขเป็นสิ่งจำเป็นโดยพื้นฐาน สำหรับวิชาเคมี บางทีเครื่องคิดเลขก็อาจเป็นสิ่งจำเป็นพื้นฐาน แต่สำหรับวิชาไมโครฯ หรือที่เรียกกันว่า ชีววิทยานั้น เครื่องคิดเลขมีความจำเป็นแค่ไหนในการใช้? คำตอบคือ มันเป็นสิ่งที่จำเป็นมากพอๆกับปากกาที่ใช้เขียนชื่อ นั่นเพราะสำหรับข้อสอบปรนัยแล้ว สิ่งที่มาคู่กันเสมอย่อมเป็นการมั่วชอยส์ที่มีเกิดขึ้นเป็นประจำ แต่ว่าสำหรับใจมนุษย์แล้ว..การมั่วที่เกิดขึ้นโดยการเดาสุ่มย่อมไม่มีความน่าเชื่อถือเทียบเท่ากับการใช้โปรแกรมคำนวณ ดังนั้นเอง เครื่องคิดเลขวิทยาศาสตร์เครื่องนี้จึงกลายเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง! ขอเพียงแค่กดใช้สูตร Random บนเครื่องคิดเลข โดยกดเครื่องหมาย shift , dot , X , 4 , + , 1 บนเครื่องคิดเลขตามลำดับ เครื่องอันสวยหรูก็จะเข้าโหมดแรนด้อมและทำการสุ่มตัวเลขต่างๆออกมาให้คุณ...เพื่อใช้สำหรับกามั่วลงบนข้อสอบแบบปรนัย มีหลายคนเชื่อว่าการกด ‘เครื่องหมายเท่ากับ’ ซ้ำเป็นจำนวนเท่ากับข้อนั้นๆจะทำให้ได้ตัวเลขที่ถูกต้อง หลายคนเชื่อว่าควรกดเครื่องหมายเท่ากับ 4 ครั้ง แล้วนำเลขที่ได้ทั้งหมดมาหาค่าเฉลี่ย แน่นอนว่าไม่มีใครยืนยันได้ว่าความเชื่อแบบไหนเป็นสิ่งที่ถูกต้องกว่ากัน แต่ว่าสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือความจริงที่กว่า 80% ของนักศึกษาเลือกจะใช้วิธีนี้ในการเดาข้อสอบ “เอาล่ะ เครื่องคิดเลขจ๋า...” อีกหลายชั่วโมงต่อมาในห้องสอบ เมื่อปุณยวีร์มองเครื่องคิดเลขในมือด้วยสายตาแบบเดียวกับที่ใช้มองอาหาร “ช่วยแรนด้อมชอยส์ที่ถูกออกมาให้ทีเถอะนะ...” และแล้วพร้อมกับที่สัญญาณให้เริ่มทำข้อสอบดังขึ้น..ภายในห้องสอบที่ไม่ควรจะมีการคำนวณเกิดขึ้น ก็กลับปรากฏเสียงกดเครื่องคิดเลขดังกระหึ่มจากทุกสารทิศ ท่ามกลางเสียงถอนหายใจของอาจารย์คุมสอบผู้เห็นภาพอันน่าสมเพชเช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วนเช่นกัน...     และเพราะเห็นมามากแล้ว เหล่าอาจารย์คุมสอบจึงคร้านที่จะบอกว่า บางครั้งแม้จะพยายามพึ่งดวงมากแค่ไหน แต่สำหรับคนที่ไม่มีดวงแล้ว..ไม่ว่าจะสุ่มคำตอบด้วยลูกเต๋าหรือเครื่องคิดเลข มันก็ไม่มีดวงอยู่นั่นเอง... ...1 สัปดาห์ให้หลัง ฟ้าก็ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าใครบ้างที่เป็นหนึ่งในคนที่ไม่มีดวงเหล่านั้น... เสียงออดหมดคาบ 5 ดังขึ้น พร้อมกับที่ร่างของเด็กสาวในชุดนักศึกษาคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องเรียนบนชั้นสามด้วยอาการเหี่ยวเฉา ที่เดินตามหลังมาคือเหล่าเพื่อนๆที่หลายคนก็ตกอยู่ในสภาพวิญญาณออกจากร่างไม่แพ้กัน อันเป็นผลมาจากการบอกคะแนนสอบในคาบชีวะที่ผ่านมา “ไม่เป็นไรนะ แอน?” ในฐานะของเพื่อนชั้นปีเดียวกัน ปุณยวีร์พยายามปลอบเท่าที่จะทำได้ “วิชานี้มีคะแนนเก็บตั้ง 20 คะแนน ถ้าขยันเข้าเช็คชื่อก็คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ....มั้ง” คำสุดท้ายที่เบาเสียยิ่งกว่าเบา เพราะตัวเธอเองก็ยังไม่เข้าใจเรื่องเกณฑ์การให้เกรดในระดับมหาวิทยาลัยดีนัก แล้วจะให้มาปลอบเพื่อนนั้นก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงหรือไม่ “นี่ไง วันนี้ตอนบ่าย 3 อาจารย์ที่ปรึกษานัดให้พวกปี 1 ไปพบที่ห้อง SCL601 ด้วย..ถ้าไงเดี๋ยวลองถามอาจารย์ดูก็ได้ว่ายังพอมีหวังมั้ย” ฟางร้องบอกเสียงใส ร่างโปร่งยกมือขึ้นไพล่หลังพลางเอียงคอมองเด็กสาวที่เพิ่งได้คะแนนไม่ดีวิชาแรกก็เล่นเอาจ๋อยเสียแล้ว “ไม่ต้องไปคิดมากหรอกน่า ดูอย่างเราสิ เคมี ภาษาอังกฤษ ทฤษฎีกราฟ..ยังหาวิชาไหนที่ได้คะแนนดีๆไม่เจอเลย” ว่าพลางก็หัวเราะขบขันอย่างที่น้อยคนนักจะทำได้เมื่อต้องตกอยู่ในสภาพเช่นเดียวกันนี้ เมื่อหลังจากผ่านมิดเทอมมาได้ 1 สัปดาห์ คะแนนของแต่ละวิชาก็เริ่มทยอยออกมาเรื่อยๆ และในตอนนี้ที่ห่างจากวันสุดท้ายในการทำเรื่องถอนวิชาเพียงแค่ 3 วัน ก็เหลือวิชาที่ยังไม่ประกาศผลอีกไม่มากแล้ว ซึ่งน่าเสียดายที่วิชาที่ปุณยวีร์รอคอยด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆนั้น..ก็เป็นหนึ่งในวิชาที่ยังไม่บอกผลเช่นกัน แม้ว่าความทรมานจากการรอคอยนั้นกำลังจะสิ้นสุดลงในวันนี้...!? “เฮ้ย พวกเรา..!!” เสียงตะโกนดังมาก่อนที่จะเห็นตัว เมื่อในนาทีต่อมา ร่างของเพื่อนคนหนึ่งก็เลี้ยวโค้งวิ่งมาตามระเบียงอย่างเร่งรีบ มือข้างหนึ่งยกขึ้นโบกเป็นสัญญาณฉุกเฉิน “อะ..อาจารย์เอาผลสอบแคลฯมาติดที่บอร์ดชั้น 1 แล้วล่ะ..” “ว่าไงนะ!?” วินาทีแรกคำพูดนั้นมันทำให้นักศึกษากว่าครึ่งถึงกับตัวชาวาบ รับรู้ถึงความเย็นที่แล่นปราดจากสมองไปจนถึงปลายเท้า และจากปลายเท้าเด้งกลับมาที่ตำแหน่งหัวใจซึ่งกำลังเต้นตึกตักด้วยส่วนผสมของความอยากรู้มากพอกับที่ไม่อยาก แต่ว่า..ไม่ว่าจะอยากรู้หรือไม่ก็ตาม พวกเขาก็จำเป็นต้องรู้..ก่อนที่จะถอนวิชาไม่ทัน! ด้วยความว่องไวที่อาจเร็วยิ่งกว่าการกระพริบตา ภายในไม่กี่นาทีหลังจากที่ผลสอบถูกติดประกาศ นักศึกษาของคณะวิทยาศาสตร์ชั้นปีที่ 1 กว่าสามร้อยคนก็กรูกันเข้าไปเบียดเสียดยัดเยียดอยู่ที่หน้ากระดานบอร์ดที่ตั้งอยู่บนทางเดินเชื่อมระหว่างภาคคณิตศาสตร์กับภาคฟิสิกส์ มันจัดได้ว่าเป็นหนึ่งในความโหดร้ายบนความบันเทิงของพวกอาจารย์ที่สนุกกับการให้นักศึกษาได้เห็นผลสอบอันน่าอายของคนอื่นๆอย่างทั่วถึง และเวลานี้กับความพยายามที่แทบจะขี่คอกันดูผลสอบของเหล่านักศึกษา..มันก็เห็นได้ชัดว่าแคลคูลัส 1 คือวิชาที่ทุกคนตั้งตารอคอยแค่ไหน!! มันใช้เวลากว่าสิบนาทีกว่าที่ปูและฟางจะฝ่าฝูงชนเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าบอร์ดได้ ลูกตาสองคู่สี่ข้างมองคัวอักษรเบ้งๆบนสุดที่เขียนว่า คะแนนเต็มคือ 90 ก่อนจะเริ่มกราดมองไล่ตามรหัสนักศึกษาที่มีกว่าร้อยคนลงมา เพื่อจะพบชื่อของพวกเธอ..และคะแนนของพวกเธอ 54215715 น.ส.ปุณยวีร์ พจน์มณี 11 คะแนน ปุณยวีร์เบิกตากลมกว้างมองคะแนนของตนด้วยอาการที่ใกล้เคียงกับคำว่าอ้าปากค้าง มันไม่สำคัญหรอกว่าคะแนนของคนอื่นก็อยู่ในระดับไล่เลี่ยกัน เพราะสำหรับเธอแล้วคะแนนนี้ไม่ว่าจะดูยังไงมันก็... “ไม่นะ...” ถ้ามีพื้นที่เหลือพอให้ทรุดลงไปกองกับพื้น เด็กสาวก็อาจที่จะทำอย่างนั้น แต่เพราะฝูงชนที่แออัดกันเข้ามาจนแม้อยากล้มก็ยังล้มไม่ได้ ปุณยวีร์จึงได้แต่มองไปทางเพื่อนของตนด้วยอาการสิ้นหวัง “...แย่ที่สุดเลย” มันแย่มาก..ทั้งที่เธอทุ่มเทเวลาในการอ่านสอบกว่าครึ่งมาที่วิชานี้ แต่ของที่มันไม่เข้าใจ ให้ยังมันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี และเพราะความไม่เข้าใจนั่นเอง มันก็ได้ส่งผลตอบกลับมาผ่านทางคะแนนแบบนี้ “เอาน่า เราก็ได้แค่ 15 คะแนนเท่านั้นเอง ไม่ห่างกันมากหรอก” ฟางช่วยปลอบใจเพื่อนสนิทไปตามมีตามเกิด “ดูคะแนนคนอื่นๆสิ แทบไม่ห่างกันเท่าไหร่เลย แบบนี้คงไม่เป็นไรหรอก..” มั้งนะ... คำต่อท้ายที่เด็กสาวทั้งสองคนต่างก็เลือกจะเก็บเอาไว้ในใจ เมื่อในตอนนั้นเองคลื่นฝูงชนก็พลันส่งเสียงฮือฮาออกมาจากการปรากฏตัวของเด็กหนุ่มผิวคล้ำที่เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าบอร์ด ใบหน้าคมสันคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่เชิงยิ้ม ขณะมองคะแนนของตนด้วยท่าทางของผู้ที่คาดหมายเอาไว้อยู่แล้ว “โว้ว! ท็อปอีกแล้วนี่หว่า ไอ้พีท!!” กลับเป็นเพื่อนๆที่แสดงอาการดีใจออกมามากกว่า มือตบลงไปบนไหล่ของเด็กหนุ่มที่ได้คะแนนสูงสุดทุกวิชา จนกลายเป็นที่ล่ำลือไม่เพียงแต่ในภาคคณิตศาสตร์ แต่รวมถึงคณะวิทยาศาสตร์ทั้งหมด และเมื่อดูจากคะแนนของวิชาแคลคูลัส 1 อันเป็นวิชาที่เด็กทั้งมหาวิทยาลัยต้องเรียนแล้ว ชื่อเสียงในฐานะ ‘เทพประจำชั้นปี’ ของ ‘นิติธร’  หรือ ‘พีท’ ก็คงจะขจรขจายไปทั่วอย่างแน่นอน ปุณยวีร์มองไปทางเด็กหนุ่มผู้เป็นเพื่อนในชั้นปีเดียวกัน แต่ก็อยู่กันคนละกลุ่มจนแทบไม่ค่อยได้พูดคุยด้วยความรู้สึกทอดถอน ก็ 82 คะแนนที่อีกฝ่ายได้มานั้น คิดยังไงมันก็น่าอิจฉาจนอยากจะเข้าไปขอแบ่งมาสักสิบยี่สิบคะแนนเพื่อมาโปะรวมกับคะแนนของเธอเหลือเกิน “น่าอิจฉาเนอะ” ฟางพยักเพยิดไปยังคนที่อาจเรียกได้ว่าเป็นขั้วตรงข้ามของเธอ ผู้ได้คะแนนชวนสิ้นหวังแทบทุกวิชา “...ขนาดหมอนั่นไม่ได้ไปใส่บาตรแอปเปิ้ลสักหน่อย ยังได้คะแนนลุ้น A มาซะทุกวิชาเลย” “นั่นสิ” ปุณยวีร์และผองเพื่อนที่ร่วมอุดมการณ์ตักบาตรแอปเปิ้ลต่างก็พากันพยักหน้า และทั้งหมดก็คงจะได้ยืนถกเรื่องความศักดิ์สิทธิ์หรือไม่ของแอปเปิ้ลกันต่อ ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงตะโกนบอกจากรุ่นพี่ที่ยืนอยู่นอกวงล้อมของฝูงชนออกไป “เฮ้! พวกปี 1 ภาคแมท! อ.พิบูลย์ให้มาเรียกพวกนายไปพบที่ห้อง SCL601 เดี๋ยวนี้เลย!!” เหล่านักศึกษาต่างหันมามองกันด้วยความสงสัย มีบ้างที่ยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาด้วยความงุนงง นั่นเพราะอ.พิบูลย์ก็คือหนึ่งในอาจารย์ที่ปรึกษาของนักศึกษาภาคคณิตศาสตร์ชั้นปีที่ 1 และยังเป็นคนที่เรียกให้พวกเขามาพบวันนี้ตอนบ่าย 3 โมง แต่ว่าทั้งที่นี่ยังห่างจากเวลานัดอยู่กว่าครึ่งชั่วโมงได้ แต่อาจารย์กลับสั่งให้พวกเขาไปรวมตัวด่วนเช่นนี้ หรือจะเป็นเพราะ...การประกาศคะแนนของแคลคูลัส 1 กันแน่? จากคุณ : Mukkuk (Mukkuk) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 23:52:41

ความคิดเห็นที่ 2 “นี่ๆ อ.พิบูลย์เรียกพวกเรามาทำไมน่ะ?” มินท์แอบกระซิบถาม หลังจากเข้ามานั่งอยู่ในห้องเรียบร้อย “ดูเหมือนว่าอาจารย์จะอธิบายเรื่องการให้เกรดให้พวกเราฟังน่ะ” แชมป์กระซิบตอบด้วยระดับเสียงเดียวกัน “เห็นว่าไม่ใช่แค่ภาคเรานะ พวกภาคฟิสิกส์ เคมี อะไรก็โดนอ.ที่ปรึกษาเรียกไปพบหมดเลย” “นั่นก็เพราะวิชาแคล 1 ไม่ใช่เหรอ?” ปูยื่นหน้าจากแถวหลังมาร่วมวงกระซิบด้วย “เมื่อกี้ฉันถามรุ่นพี่มา เห็นว่าคะแนนปีนี้ตกต่ำที่สุดในรอบสิบปีเลยล่ะ” “จริงน่ะ?” เอกหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “งั้นก็ดีน่ะสิ จะได้มีเพื่อนตกกันเยอะๆหน่อย” “ชู่ว..อ.พิบูลย์มาแล้วนะ” สรรพเสียงจ้อกแจ้กจอแจพากันเงียบสงบลงทันควัน เมื่ออาจารย์หนุ่มใหญ่ผู้รับผิดชอบสอนวิชาด้านคอมพิวเตอร์เดินเข้ามาในห้อง สำหรับนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ภาคคณิตศาสตร์ สาขา วิทยาการคอมพิวเตอร์ประยุกต์แล้ว..พวกเขาได้รับการจัดสรรอาจารย์ที่ปรึกษามาให้เป็นจำนวน 2 คน โดยที่อาจารย์ทั้งสองคนจะรับผิดชอบนักศึกษาโดยตัดแบ่งตามเลขที่ นักศึกษาครึ่งแรกจะมีอ.พิบูลย์เป็นอ.ที่ปรึกษา และนักศึกษาครึ่งหลังจะมีอ.ชูศักดิ์เป็นที่ปรึกษา แต่ในความเป็นจริงแล้วอาจารย์ทั้งสองท่านก็มักจะช่วยกันดูแล และในครั้งนี้ผู้ที่มาให้คำปรึกษาในด้านการเรียนกับพวกเขาก็คือ อ.พิบูลย์ นั่นเอง “ผมเชื่อว่าพวกคุณทุกคนน่าจะรู้คะแนนแคลฯของตัวเองหมดแล้ว” อาจารย์เข้าเรื่องโดยไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า “แต่ก็มีหลายคนที่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปกับคะแนนที่ได้มา เพราะฉะนั้นขอให้พวกคุณลองฟังผม และใช้สิ่งที่ผมอธิบายมาช่วยในการตัดสินใจว่าจะสู้ต่อไปหรือจะดรอปวิชานี้ทิ้ง” อาจารย์พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก และนี่ก็เป็นอีกแค่หนึ่งครั้งในบรรดาหลายสิบครั้งที่เขาต้องอธิบายเรื่องนี้ให้แก่เด็กปี 1 ฟัง ซึ่งถ้าจะมีต่างไปบ้างแล้วก็คงเป็นการที่ปีนี้ดูท่าจะร่อแร่กว่าปีก่อนๆเท่านั้นเอง “อย่างที่พวกคุณน่าจะรู้อยู่แล้วว่าการตัดเกรดทุกวิชาจะกระทำโดยการอิงกลุ่มหรืออิงเกณฑ์ แต่สำหรับวิชาแคลคูลัสจะใช้สองอย่างนี้ควบคู่กันไป สำหรับการอิงกลุ่มเราจะดูที่ค่า Mean เป็นหลัก” จอขนาดใหญ่ด้านหลังปรากฏคำภาษาอังกฤษขึ้น 4 คำ และตัวเลขอีกจำนวนหนึ่ง “อย่างแรกเลยพวกคุณจะต้องรู้ค่า MAX ซึ่งก็คือคะแนนสูงสุดของแคล 1 สำหรับปีนี้คือ 82 คะแนน” ซึ่งไม่จำเป็นต้องบอกซ้ำก็ยังรู้ว่าใครที่เป็นเจ้าของคะแนนนี้ ที่เหยียบแม้แต่พวกวิศวะให้ยังต้องด้อยกว่า “และค่า MIN คะแนนต่ำสุดของครั้งนี้คือ 0 คะแนน” ...และนี่ก็เป็นคะแนนที่ปรากฏทุกปีเช่นกัน... “แคลคูลัส1 จะตัดเกรดรวมทั้งมหาวิทยาลัย ดังนั้นเราจึงต้องหาค่า Mean หรือค่าเฉลี่ยจากจำนวนนักศึกษาประมาณพันกว่าคน วิธีคำนวณคือเอาคะแนนของทุกคนบวกกันแล้วหารด้วยจำนวนนักศึกษาทั้งหมดที่สอบก็จะได้ออกมาเป็นค่า Mean ซึ่งตามปกติแล้วทางอาจารย์จะเป็นฝ่ายคำนวณแล้วบอกให้ทราบอยู่แล้ว สำหรับปีนี้ค่า Mean คือ 13 คะแนน” เสียงฮือฮาเริ่มดังออกมาจากเหล่านักศึกษาที่ต่างก็เริ่มใจชื้นขึ้นกับค่ามีนที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินเสียจนจัดได้ว่าพวกเขายังมีหวัง อย่างไรก็ตามมันก็ยังอีกตัวเลขหนึ่งที่เป็นตัวแปรอยู่.. “ต่อไปคือค่า SD หรือค่าความแปรปรวน สูตรของมัน พวกเธอส่วนใหญ่ต้องเคยเรียนมาแล้วในระดับมัธยม แต่ถ้าลืมไปแล้วก็จะได้เจอมันใหม่ในวิชาสถิติตอนเทอม 2 สำหรับปีนี้ค่า SD ของวิชานี้ คือ 2” นั่นหมายความว่า สำหรับการตัดเกรดโดยใช้หลักการอิงกลุ่มของมหาวิทยาลัยนี้ ผู้ที่ได้คะแนนพอดี Mean โดยบวกลบไม่เกิน 2 คะแนนตามค่า SD หรือก็คือคะแนนในช่วง 11 – 15 จะมีโอกาสได้เกรดที่ C+ และสำหรับผู้ที่ได้คะแนนเกินไป 1 SD หรือก็คือ ตั้งแต่ 16 ขึ้นไป ก็จะมีโอกาสลุ้นตั้งแต่ B ขึ้นไปเป็นลำดับ และสำหรับคนที่ได้ 82 คะแนนด้วยแล้วก็เหมือนกับมี A มาอยู่ในกำมือแล้วนั่นเอง! อย่างไรก็ตาม โลกเราก็มักจะไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้.... “ต่อไปคือเรื่องของการอิงเกณฑ์ แม้ว่าคะแนนของพวกเธอจะเกาะมีนหรืออย่างไรก็แล้วแต่  แต่สำหรับวิชาแคลคูลัสมีเกณฑ์อยู่ว่า จะตัด F ที่ 25 คะแนน ซึ่งก็คือถ้าพวกเธอไม่สามารถทำคะแนนรวมได้เกิน 25 ก็จะได้ F ไปอยู่ดี” ประโยคที่ทำให้เหล่านักศึกษาถึงกับช็อคค้าง รอยยิ้มที่เพิ่งจะแสดงถึงความดีใจออกไปยังคาอยู่บนปากที่เริ่มสั่นน้อยๆ แล้วเสียงตะโกนถามก็ดังออกมาจากทั่วสารทิศ..ซึ่งแน่นอนว่าสำหรับอาจารย์ผู้เจอปรากฏการณ์เช่นนี้มาทุกปีแล้ว คำถามเหล่านั้นล้วนแต่ลอยผ่านหูออกไปโดยสิ้นเชิง “แคลฯ1 มีคะแนนเต็มทั้งหมด 100 คะแนน โดยแบ่งเป็น มิดเทอม 45 คะแนน ไฟนอล 45 คะแนน และคะแนนเก็บอีก 10” อาจารย์อธิบายต่ออย่างไม่สนใจเสียงนกเสียงกา “มิดเทอมที่ผ่านมา ข้อสอบคะแนนเต็ม 90 จะต้องเอาไปหารสองให้เหลือเต็ม 45 ดังนั้นถ้าพวกคุณได้พอดีมีน ก็จะได้คะแนนจริงๆคือ 6.5” คะแนนที่ได้ฟังมันช่างชวนให้สิ้นหวัง โดยเฉพาะเมื่ออาจารย์ยังคงอธิบายต่อ “สมมุติว่าพวกคุณเข้าเรียนทุกครั้ง คะแนนเก็บได้เต็ม 10 ก็แปลว่าพวกคุณมีคะแนนอยู่ในมือแล้ว 16.5 คะแนน ก็จะต้องทำอีก 8.5 คะแนนจาก 45 หรือ 17 คะแนนจาก 90 ก็จะรอด F พอดี” อาจารย์เริ่มเก็บข้าวของและแผ่นสไลด์ “อย่างไรก็ตามในฐานะที่ปรึกษาของพวกคุณ ผมขอแนะนำว่าเนื่องจากไฟนอลข้อสอบมักจะยากกว่ามิดเทอมเสมอ เพราะฉะนั้นใครที่ได้คะแนนดิบต่ำกว่า 20....พวกคุณสามารถไปขอใบถอนวิชาได้ที่ตึกอธิการบดี แล้วนำมาให้ผมเซ็นวันพรุ่งนี้” ว่าจบก็พยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงทำความเข้าใจตรงกันแล้ว ก่อนที่อาจารย์จะฉวยโอกาสที่นักศึกษายังตะลึงไม่หายรีบเดินจ้ำออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเมื่อขาก้าวพ้นประตูไปแล้ว เขาจะอดใจไม่ได้ที่จะชะโงกคอกลับมาบอกรายละเอียดเพิ่ม “พรุ่งนี้ผมต้องไปรับลูกตอน 5 โมงเย็น เพราะฉะนั้นผมจะรออยู่ที่ห้องถึงแค่ 4 โมงเย็นเท่านั้นนะ” ตามด้วยเสียงเลื่อนประตูกระจกปิดดังแกร๊ก และมันก็เป็นเสียงแกร๊กเบาๆที่มากพอจะเรียกสติของนักศึกษาทุกคนให้กลับคืนมา เมื่อในชั่วพริบตาหลังจากนั้นเสียงเอะอะโวยวายก็ดังลั่นไปทั่วด้วยความตื่นตระหนกที่ทัดเทียมกันของแทบทุกคน “ทำไงดี!! แบบนี้ต้อง F แน่ๆเลย...” “ถ้าถอนวิชาแล้วต้องทำไงต่อน่ะ? แล้วแบบนี้จะได้ค่าหน่วยกิตคืนมั้ย??” “ได้ 20 คะแนนพอดีแบบนี้ จะถอนหรือจะต่อดีล่ะเนี่ย??” กับอีกคำถามมากมายที่ดังมาจากทุกทิศทางด้วยเสียงที่มากพอจะทำร้ายแก้วหูของคนปกติได้ แต่สำหรับคนที่ก็ตกอยู่ในสถานภาพเดียวกันแล้ว...ปุณยวีร์กลับเพียงมองคะแนนของตนที่ต้องทำเพิ่มในไฟนอลอีกถึง 19 คะแนนดิบหรือ 9.5 คะแนนจริง ก่อนจะถอนหายใจยาว.. ..บางทีถึงจะอยากหรือไม่อยาก แต่ก็ยังดีกว่าให้แม่รู้ว่าสอบตกแน่... ร่างบางถอนใจออกมาอีกเฮือก ถึงจะไม่อยากเลยแม้แต่นิดเดียวแต่มันก็คงมีแต่ทางนี้แล้วเท่านั้น “ไปด้วยกันมั้ย ฟาง?” ปุณยวีร์หันมาถามเพื่อนสนิทผู้ส่ายหน้าปฏิเสธทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น เพราะความที่สนิทกันจนรู้ใจในบางเรื่อง ทำให้ฟางรู้ว่าปูคิดจะทำอะไร และแน่ล่ะว่า..แม้ว่าเขาคนนั้นจะดูมีดีกรีดีแค่ไหน แต่เมื่อคิดถึงดวงตาคมดุคู่นั้นแล้ว เธอก็ไม่อยากไปติวด้วยอย่างแน่นอน “ถ้าไม่ไปแล้วฟางจะทำยังไงล่ะ? คะแนนก็ยังเสี่ยงอยู่เหมือนกันนี่นา” “อย่าห่วงเลยปู” ฟางตอบ พลางเหลือบตามองไปที่เด็กหนุ่มผิวคล้ำที่แทบจะเป็นคนเดียวในห้องที่ยังรักษาความเยือกเย็นไว้ได้ มิหนำซ้ำยังไม่ใช่แค่ความเยือกเย็น แต่ยังรื่นรมย์พอที่จะคว้ากีตาร์ขึ้นมาดีดเบาๆอย่างสนุกสนาน “...ฉันคิดว่าพอจะหาทางเอาตัวรอดได้นะ” ขณะเดียวกัน..ไม่รู้ว่าเป็นเพราะในห้องเปิดแอร์แรงไปหรืออย่างไร จึงทำให้พีทรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ... แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 54 00:05:00 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 54 00:00:07 จากคุณ : Mukkuk (Mukkuk) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 23:55:53

ความคิดเห็นที่ 3 “วันนี้กลับเย็นจังนะ จิรันดน์” เสียงทักทายเรียกสายตาที่จับจ้องอยู่หน้าจอโนตบุคให้เลื่อนขึ้นมาที่ประตูห้อง ซึ่งมีร่างของชายวัยใกล้เกษียณยืนอยู่ “อ.อุตสาหะเองก็เหมือนกันนี่ครับ” จิรันดน์ตอบกลับยิ้มๆ “พอดีผมมีงานค้างอยู่นิดหน่อย อีกอย่างนี่ก็เพิ่งจะ 6 โมงเท่านั้นเอง” อุตสาหะเลิกคิ้วน้อยๆ จากเดิมทีที่ตั้งใจเพียงแค่เข้ามาทักทายก่อนกลับบ้าน กลับเปลี่ยนเป็นปิดประตูลง ก่อนจะเดินมานั่งตรงข้ามลูกศิษย์คนโปรดที่ถูกเขาชวนให้กลับมาเป็นอาจารย์ที่นี่ “คิดจะหลอกครูมันยังเร็วเกินไปนะ จิรันดน์” อาจารย์วัยเลยกลางคนมองดวงตาภายใต้กรอบแว่นที่คล้ายจะกำลังยิ้มน้อยๆของอดีตลูกศิษย์อย่างพิจารณา “ปกติครูเห็นเธอเคลียร์งานเสร็จก่อนเวลาทุกที ยังไม่เคยเห็นมีสักครั้งที่เธอต้องทำงานล่วงเวลาด้วย จริงๆแล้วเธอนั่งทำอะไรอยู่กันแน่” บางทีมันอาจเป็นคำถามที่ละลาบละล้วงเกินไป แต่สำหรับความสัมพันธ์ของอาจารย์ลูกศิษย์ที่เคยเป็นทั้งอ.ที่ปรึกษา เป็นอ.ดูแลโปรเจ็คจบให้ และก็ยังติดต่อกันเรื่อยในช่วงเวลาที่ผ่านมาแล้ว คำถามนั้นก็อาจไม่ได้มากเกินไปนัก “ไม่มีอะไรหรอกครับ” จิรันดน์หัวเราะเบาๆ นิ้วเรียวยาวคลิกเมาส์เซฟงานที่กำลังทำอยู่ ก่อนจะปิดโนตบุคลง “ก็แค่รออะไรนิดหน่อย” อะไรนิดหน่อยที่ไม่จำเพาะเจาะจงลงไปว่าเป็นคน สัตว์หรือสิ่งของ กระตุ้นความสนใจของอุตสาหะขึ้นมาอย่างยากจะอดใจได้ และเขาก็คงจะเลียบๆเคียงๆถามออกไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะสายตาสอดรู้ที่บังเอิญสังเกตเห็นหนังสือ Calculus 1 ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างน่าผิดแปลก “หนังสือแคลฯบนโต๊ะอาจารย์สาขาคอมพิวเตอร์งั้นเหรอ?” มือหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาพลิกเปิดดูผ่านๆ มองสภาพของหนังสือที่บอกชัดว่าผ่านการใช้งานมาแล้ว ทั้งยังมีโน้ตย่อสอดอยู่ในเล่มแบบละเอียดยิบ “คงไม่ใช่ว่า....” ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นขัดคำพูดที่แสดงถึงความคาดเดาของอาจารย์ผู้สูงวัยลง เมื่อผู้ที่อยู่ในห้องทั้งสองต่างก็หันไปมองยังประตู ก่อนที่ผู้แก่วัยกว่าจะหัวเราะออกมาเบาๆ “ที่แท้ก็รอใครอยู่งั้นเหรอ ถ้างั้นครูไม่กวนล่ะนะ” ร่างสูงลุกขึ้นยืน พลางเลื่อนหนังสือแคลคูลัสส่งคืนให้แก่เจ้าของห้อง “ยังไงก็....ระวังข่าวอื้อฉาวไว้บ้างก็ดีนะ อ.จิรันดน์” คำว่า อาจารย์ ถูกเน้นมากกว่าที่ควรจะเป็น เรียกรอยยิ้มบางๆจากผู้ถูกกล่าวหา “อย่าห่วงเลยครับ ผมรู้ว่าอะไรควรไม่ควรดี” มือขาวสะอาดรับหนังสือมาอย่างสุภาพ “นี่มันก็แค่..พี่ชายติวให้น้องสาวเท่านั้นแหละครับ” อ.อุตสาหะกลอกตา เพราะถึงอีกฝ่ายจะยืนยันมั่นคงแค่ไหน ถึงว่าคนคนนี้จะเป็นลูกศิษย์ที่เขาไว้วางใจได้ แต่ว่าในฐานะของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนแล้ว..เขาก็รู้ดีว่าเรื่องบางเรื่องนั้นมันยากจะห้ามกันได้ โดยเฉพาะแพทเทิร์นพี่ชายกับน้องสาวร่วมโลกที่มีให้เกร่อในนิยายนี่อีก... ผู้แก่วัยกว่าลอบถอนใจเบาๆ ตัดสินใจว่าเรื่องนี้ยังไม่ใช่ปัญหาสำคัญอะไรนัก เมื่อเพียงแต่พยักหน้าให้กับอดีตลูกศิษย์ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูออก... “หวา..!!” สิ่งแรกที่สะท้อนในดวงตาที่ฝ้าฟางด้วยวัยแต่ยังคมกริบด้วยความอยากรู้อยากเห็น นั่นคือกำปั้นน้อยๆที่ยกค้างขึ้นสูงอย่างหวิดจะประเคนลงมาบนดั้ง หากโชคยังดีที่ปฏิกิริยาของเด็กสาวจะรวดเร็วพอที่จะชะงักมือไว้กลางอากาศ ไม่เช่นนั้นจากการเคาะประตูอาจได้เป็นการเคาะดั้งจมูกของอาจารย์หัวหน้าสาขาวิชาคอมพิวเตอร์แทนก็เป็นได้ ...1...2...3.... อ.อุตสาหะนับเลขในใจอยู่สามวินาทีกว่าจะรวบรวมสติกลับมาจากเหตุการณ์ที่เกือบถูกลอบประทุษร้ายได้ มันต้องใช้ความอ่อนโยนในฐานะอาจารย์เต็มหัวใจเพื่อที่เขาจะเค้นรอยยิ้มน้อยๆออกมา “จิรันดน์รออยู่ข้างในแน่ะ” “อ๊ะ! ค่ะ..ขอบคุณค่ะ” เด็กสาวผู้เกือบได้ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์มหาวิทยาลัยรีบก้มหัวประหลกๆ ก่อนจะฉวยโอกาสที่อาจารย์เดินเฉียดตัวผ่านไป รีบแทรกตัวเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูตามหลังอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังภายใต้ชุดนักศึกษายันกับประตูไว้ราวกับกลัวว่าจะมีใครเปิดเข้ามา เมื่อเงยหน้าที่ยังดูตื่นๆขึ้นมองไปยังทิศทางที่เธอต้องการมาพบมากพอกับที่ไม่ต้องการ.. “ไง น้องปู?” จิรันดน์ทักทายด้วยเสียงเรียบเฉย วงหน้าคมคายไม่ปรากฏซึ่งความรู้สึกใด ยกเว้นก็แต่ริมฝีปากที่คล้ายจะยิ้มอยู่บางๆ “มาหาพี่มีเรื่องอะไรเหรอ?” คำถามที่ทำให้ปุณยวีร์ถึงกับสะอึก เธอน่าจะรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีทางทำให้เรื่องนี้ง่ายขึ้นสำหรับเธอ ด้วยนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นพยาบาทจองเวรของพี่บอมบ์..ที่แม้แต่ความแค้นตั้งแต่หลายปีก่อนก็ยังไม่ลืมนั่น มีหรือที่จะยอมปล่อยโอกาสที่จะได้กลั่นแกล้งเธอให้หลุดไปจากมือ!? ไม่เป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย..!! เด็กสาวก่นด่าอยู่ในใจ โดยเลือกจะทำเป็นลืมว่าตัวเธอก็มีนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่แพ้กัน แต่อันว่าคนเรายกขึ้นได้ก็ต้องวางลงได้ ในบางครั้งบางสถานการณ์ก็ต้องเก็บความแค้นเอาไว้ก่อน และยึดถือสถานการณ์ใหญ่เป็นหลัก เหมือนดังคำคมที่ว่า แพ้ในศึกเล็ก แต่ชนะในศึกใหญ่ และศึกเล็กที่ว่านั้นก็คือพี่ชายร่วมโลกตรงหน้า ขณะที่ศึกใหญ่นั้นย่อมเป็น.... ปุณยวีร์ฝืนแย้มรอยยิ้มหวาน มันเป็นรอยยิ้มอย่างที่น้องสาวพึงประจบประแจงต่อพี่ชาย และรอยยิ้มนั้นก็คงจะน่ารักกว่านี้มาก ถ้าไม่ใช่เพราะมือที่ซ่อนเอาไว้โดยการยกขึ้นไพล่หลังซึ่งกำแน่นเสียจนน่าเป็นห่วง เมื่อจำต้องพูดในประโยคที่แทบจะกัดลิ้นตัวเองเพื่อพูดออกมา “ปูมาขอร้องให้พี่บอมบ์ช่วยติวแคลฯให้น่ะค่ะ!” (ติดตามอ่านต่อตอนหน้าค่า ^^) แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 54 00:14:56 จากคุณ : Mukkuk (Mukkuk) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 54 23:59:22

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณที่ติดตามอ่านตอนที่ 1 จนมาถึงตอนที่ 2 นี่นะคะ ^^ ก่อนอื่นขอตอบข้อสงสัยของคุณ scottie ที่ว่า มันคือ drop หรือ withdraw นั้น ถ้าจะเอาตามหลักการเลยก็คือ withdraw ค่ะ แต่เนื่องจากในความเป็นจริงแล้วคงจะหาคนที่พูดว่า "อ.คะ หนูจะ withdraw วิชานี้" ก็คงลำบากอยู่ (ว่ากันตามตรงไม่เคยได้ยินใครใช้คำนี้พูด) และเนื่องจากในมหาวิทยาลัยที่จะไม่มีการระบุนามนี้ ก็ได้ใช้คำว่า Drop เป็นคำที่ใช้แทนความหมายในกรณีนี้มากกว่าค่ะ แต่ถ้าจะเอาให้ถูกตามหลักการ มันก็คือ withdraw นั่นแหละค่ะ สำหรับเรื่องเซตนั้น..อยากจะขอชี้แจงว่า นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากประสบการณ์ตรงของผู้เขียน เพราะฉะนั้นเนื้อหาการเรียนการสอน การใช้ชีวิตที่มหาวิทยาลัยนี้ จึงเป็นสิ่งที่ผู้เขียนได้ผ่านมาแล้วด้วยตัวเองค่ะ รับรองความถูกต้องแน่นอนไม่มั่วนิ่มค่ะ ^^ นอกจากนี้ แคลคูลัส 1 จริงๆคือวิชาที่เรียนกันในระดับมัธยมนั่นแหละค่ะ แต่ในระดับมหาวิทยาลัยจะมีการลงรายละเอียดลึกขึ้น ยากขึ้น และเรื่องเซตนั้นก็คือ พื้นฐานซึ่งอยู่ในบทแรกของหนังสือแคลคูลัส 1 กันเลย (เปิดตำราแคลฯไปแต่งไปเลยล่ะค่ะ) และสำหรับเซตนั้นก็เป็นพื้นฐานของพื้นฐานที่จะปรากฏอยู่ในแคลคูลัสทุกตัวยันจบปี 4 นั่นแหละค่ะ อย่างไรก็ตาม นิยายเรื่องนี้แม้จะมีการสอดแทรกความรู้ด้านแคลฯเข้ามาบ้าง แต่จะเป็นแค่ผิวเผินแน่นอนค่ะ เพราะถ้าผู้แต่งลงลึกไประดับการดิฟ อินทิเกรต หาพื้นใต้กราฟ ฯลฯ จริง ก็คาดว่าอาจจะมีผู้ไม่เข้าใจเยอะ และการให้ผู้อ่านทุกคนที่ไม่จำเป็นต้องจบสายวิทย์มาอ่านรู้เรื่อง ก็เป็นสิ่งที่น่าจะดีที่สุดนะคะ ^^ กลับมาในเนื้อหาของตอนที่ 2 กันต่อ ^^ ในตอนนี้หนูปูได้ใช้เครื่องคิดเลขวิทยาศาสตร์ในการสุ่มชอยส์ที่ถูก ซึ่งเครื่องคิดเลขชนิดนี้จะมีฟังก์ชั่นสำหรับการ Random โดยเฉพาะค่ะ หน้าตาของเครื่องคิดเลขก็จะเป็นแบบนี้ค่ะ Credit รูป : http://jipata_.igetweb.com/index.php?mo=3&art=427844 จากคุณ : Mukkuk (Mukkuk) เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 00:14:31

ความคิดเห็นที่ 5 มาลงชื่อไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 08:32:22

ความคิดเห็นที่ 6 อ่อค่ะ พอดียังมีโอกาสคลุกคลีกับคณะวิทยาศาสตร์อยู่บ้าง ไม่ได้จะทักท้วงว่าต้องเขียนให้ คนจบสายวิทยาศาสตร์รู้เรื่องหรอกนะคะ พอดีว่าในความทรงจำของตัวเอง ตอนที่เรียนแคลคูลัสในคณะวิทย์ ก็เข้า differential กันเลยค่ะ ลึกขึ้นกว่าม.ปลายแค่นั้น และส่วนตัวรู้สึกว่าเซ็ตเป็นเรื่องพื้นฐานมาก ไม่น่าจะเป็นประเด็นเปิดเรื่องเพื่อกล่อมว่าตัวละครมีปัญหาได้ แล้วมหาวิทยาลัยตัดเกรดวิชาแคลคูลัสรวมกันทั้งมหาวิทยาลัย จำนวนนักศึกษาเป็นพันคนจริงๆ หรือคะเนี่ย ถามด้วยความสงสัยจริงๆ ค่ะ เพราะเข้าใจว่าแคลคูลัสเองก็หลากหลาย จัดให้ตามความต้องการของผู้ขอรับบริการ (คือคณะต่างๆ) นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ย่อมต้องการความรู้ทางนี้ แตกต่างจากนักศึกษาคณะอื่น เช่น คณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นต้น ถ้าจะกรุณาชี้แจงเพิ่มเติมจะขอบคุณมากค่ะ เพราะว่าอ่านแล้วไม่ชวนให้เชื่อจริงๆ ปล. ดิฉันได้ยินคนพูดว่า "อาจารย์คะ หนูจะ withdraw วิชานี้" ไม่บ่อยเท่าไหร่ แต่ถ้าพูดว่าหนูจะถอนวิชานี้ล่ะก็ บ่อยมากค่ะ ไม่ใช่ประเด็นจะบอกว่าใครถูกหรอกนะคะ ที่ทักก็เพียงแค่ว่า W จะปรากฎในระเบียน แต่การลดรายวิชาไม่ส่งผลใดๆ แค่นั้นค่ะ เพิ่มเติม ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไปค้นข้อมูลมา คณะวิทย์ที่ยังพอเกี่ยวข้องอยู่ มีวิชาแคลคูลัส 1 จำนวน 6 รายวิชา สำหรับนักศึกษาวิทยาศาสตร์กายภาพ วิทยาศาสตร์ชีวภาพ วิศวกรรมศาสตร์ สถิติ+ครุศาสตร์ เภสัช และ บัญชี (commerce) แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 54 20:16:59 จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 19:52:26

ความคิดเห็นที่ 7 แม้ คราวนี้มีเครื่องคิดเลขให้ด้วยดีจัง :) 55 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 19:55:26

ความคิดเห็นที่ 8 #6 เอ้อ..ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอ่านที่เราเขียนเข้าใจมั้ยนะคะ คือจุดประสงค์ของเรื่องนี้คือแม้แต่คนที่ไม่ได้จบสายวิทย์มาก็น่าจะอ่านได้รู้เรื่อง เพราะฉะนั้นคนที่จบสายวิทย์มาก็ควรอ่านรู้เรื่องด้วยเหมือนกันสิคะ ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าคุณ scottie จะทักท้วงทำไม?? ส่วนเรื่อง differential นั้น แน่นอนว่ามีในแคล1 แน่ค่ะ แต่จะมีในเรื่องนี้มั้ยก็อาจจะมีบ้างแบบผิวเผิน เพราะการอธิบายการ diff มันค่อนข้างจะยุ่งยากอยู่และขัดกับจุดประสงค์ของเราที่จะให้คนที่ไม่ได้จบสายวิทย์หรือแม้แต่เด็กที่ยังไม่เรียนแคลฯอ่านรู้เรื่องค่ะ สำหรับการที่คุณว่า เซ็ตเป็นเรื่องพื้นฐานนั้น เราก็บอกได้ค่ะว่ามันพื้นฐานมากสำหรับเรา แต่การไม่เอาตัวเองเป็นที่ตั้งเป็นสิ่งที่ดีกว่านะคะ คุณอาจคิดว่าคุณเห็นว่ามันง่าย แต่คนอื่นล่ะคะ? เนื่องจากเราได้ลงนิยายเรื่องนี้ในหลายๆที่ เพราะฉะนั้นจึงได้เห็นแล้วว่ามีผู้อ่านหลายคนมากที่ไม่ค่อยเข้าใจในเรื่องเซ็ต อาจเพราะไม่ตรงกับสาขาที่เรียน หรือเพราะอะไรก็แล้วแต่ แต่ก็อย่าเอาความคิดของลำพังตัวเองมาเป็นที่ตั้งว่าตัวเองเข้าใจง่าย แล้วคนอื่นจะเข้าใจง่ายด้วยเลยค่ะ เพราะว่าเราต้องการให้ผู้อ่านเรื่องนี้สามารถเข้าใจและสนุกกับเนื้อเรื่องได้มากกว่าค่ะ ^^ สำหรับเรื่องการตัดเกรดทั้งมหาวิทยาลัยและเรื่องที่แต่ละคณะต้องเรียนแคลฯแตกต่างกันแล้ว อันนี้เราอาจจะตอบได้ง่ายๆด้วยการบอกว่า มหาวิทยาลัยในเรื่องนี้ชื่อว่าอะไร แต่เพราะจะเก็บเอาไว้ให้ผู้อ่านทายเล่นกัน เพราะฉะนั้นคงไม่สามารถบอกได้ล่ะนะคะ อย่างไรก็ตาม จากประสบการณ์ของเรานั้น ทั้งมหาวิทยาลัยไม่ได้ตัดเกรดแคล1 ร่วมกันทั้งมหาวิทยาลัยก็จริง แต่นี่ก็เป็นนิยายนะคะ การเสริมเติมแต่งเล็กๆน้อยๆก็ไม่น่าจะผิดอะไร นอกจากนี้กรณีของเรานั้นตัดเกรดร่วมกับวิศวะคอม วิศวะเคมี และอีก 2-3 คณะพร้อมกันค่ะั ปิดท้ายกันที่ปล. ขอออกตัวว่าอ่านแล้วงงๆ "คณะวิทย์ที่ยังพอเกี่ยวข้องอยู่ มีวิชาแคลคูลัส 1 จำนวน 6 รายวิชา สำหรับนักศึกษาวิทยาศาสตร์กายภาพ วิทยาศาสตร์ชีวภาพ วิศวกรรมศาสตร์ สถิติ+ครุศาสตร์ เภสัช และ บัญชี (commerce)" ไม่แน่ใจว่าต้องการสื่ออะไร แคล1 มันเป็น 1 รายวิชา ก็ไม่น่าจะแยกร่างเป็น 6 รายวิชาได้ แต่ถ้าพิมพ์ผิดโดยต้องการสื่อว่า มีแค่ 6 คณะตามที่คุณว่ามาเท่านั้นที่เรียนล่ะก็ เราขออธิบายตามนี้แล้วกันค่ะ 1. การที่มหาวิทยาลัยที่คุณรู้จักหรือเรียนเป็นอย่างนั้น ไม่ได้หมายความว่ามหาวิทยาลัยอื่นๆจะต้องมีหลักสูตรเหมือนกันหมดนี่คะ 2. ที่แน่ๆเลยคือ จากข้อมูลที่คุณเอ่ยอ้างมา เรามั่นใจเต็มร้อยเลยค่ะว่าเรามาจากคนละมหาวิทยาลัยกันแน่นอน ^^ ปล. ถึงตรงนี้แล้วถ้าคุณยังไม่เชื่อ เราก็คิดว่าคงไม่สามารถชักชวนให้คุณเชื่อในเรื่องที่เขียนได้มากไปกว่านี้แล้วล่ะค่ะ เพราะนี่ก็พยายามอธิบายเต็มที่เท่าที่เราพอจะปิดๆบังๆโดยไม่เป็นการสปอยล์ซะค่อนเรื่องไปแล้ว ยังไงก็ขอบคุณที่อุตส่าห์ตามอ่านนะคะ >< จากคุณ : Mukkuk (Mukkuk) เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 22:49:45

ความคิดเห็นที่ 9 ย้อนกลับมาให้กำลังใจคุณ MuK ก่อนออกไปเรียนหนังสือในช่วงบ่าย อยากบอกว่านิยายเป็นเรื่องที่สร้างสรรอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นการเขียนถึงเนื้อหา หาการคำนวณที่ลึกซึ้งตรงตามหลักวิชา หรือจะเลือกนำบางส่วนมาเขียนเพื่อ ให้เข้าใจได้ง่ายและไม่เสียอรรถรสของนิยาย แต่จุดประสงค์หลักคือการใช้จินตนาการอันสวยงามถ่ายทอดเนื้อหาของนิยาย เรื่องนี้ออกมา นี่คือ คุณค่าของผลงานที่แท้จริง เขียนต่อไปเถอะค่ะ ^_____^ .... แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 54 17:55:07 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 54 17:54:44 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 12:17:15

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้นึกถึงตอนเรียนแคล 1,2 เป็นวิชาที่ต้องใช้ความพยายามมากจริงๆ จากคุณ : sayuridsu29 เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 06:29:44

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านตอนที่ 2 จบแล้ว ขอบอกว่าเรื่องน่ารักดี (ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกแล้วค่ะ) พี่บอมบ์น่ารักดี กวนดีค่ะ ชอบ... แม้นิยายเรื่องนี้จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กที่เรียนคณะวิทยาศาสตร์ และแม้ตัวเองจะไม่ใช่เด็กสายวิทย์ แต่ก็อ่านเรื่องนี้เข้าใจนะคะ ก็คุณ Mukkuk ไม่ได้ใช้ภาษายากนี่นา...จริงมะคะ เอาเป็นว่าเค้าอ่านแล้วชอบ...เข้าใจ...และก็ชอบมากด้วย เพราะฉะนั้น สู้ ๆ นะคะ จะตามอ่านต่อไปค่ะ   การเขียนนิยายเป็นการสร้างสรรงานเขียนจากผู้แต่งที่นำเอาประสบการณ์มาผสมผสานกับจิตนาการ เพราะฉะนั้น...ไม่มีคำว่าผิดหรือถูกแต่ประการใด เพียงแต่สิ่งที่สำคัญคือการเรียบเรียงความคิดแล้วถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือยังไงให้ผู้อ่านเข้าใจและเห็นภาพตามที่คนเขียนจินตนาการได้ และสิ่งที่สำคัญอีกประการหนึ่งคือการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องตามหลักภาษาไทยเพื่อนุรักษ์ภาษาไทยอันเป็นสิ่งที่เป็นที่น่าภาคภูมิใจของเราและเป็นตัวอย่างให้กับคนรุ่นหลังได้เรียนรู้คำสะกดภาษาไทยที่ถูกต้องเท่านั้นเองค่ะ (สาระไปมั้ยเนี่ยเรา )   สุดท้าย...แต่ไม่ท้ายสุด...รออ่านตอนต่อไปนะคะ อยากรู้ว่าพี่บอมบ์จะกวนอะไรน้องปูอีก 555+ ปล. เรื่องนี้ทำให้นึกย้อนกลับไปสมัยยังเป็นนักศึกษาและวิ่งกรูไปที่หน้าบอร์ดคณะเวลาคะแนนสอบออก เป็นความรู้สึกที่ยังจำไม่รู้ลืมเลยค่ะ แม้ว่าบางวิชาคะแนนจะแย่แค่ไหนก็ตาม อ่านเรื่องนี้แล้วอยากกลับไปเรียนอีก อยากไปเจอเพื่อน ๆ ทุกคน...คิดถึงมหาวิทยาลัยด้วย แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 54 15:25:21 จากคุณ : แอนู (NUAOFFYHUB) เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 15:22:52

ความคิดเห็นที่ 12 อ้อ...ลืมบอกไปอีกอย่างหนึ่ง ไอ้เจ้าเครื่องคิดเลขเครื่องนั้น มันยังนอนอยู่ในเกะที่บ้านเลยค่ะ ไม่กล้าแตะอีกเลย เพราะเคยใช้สอบแค่ครั้งเดียว วิชา Statistic ขนาดเครื่องนี้ให้กดโจทย์เข้าไปแล้วกด Enter ก็จะได้คำตอบที่ถูกต้องออกมาแล้ว...สุดท้ายก็ตกอยู่ดี ไม่รู้ว่าโง่หรือไม่ฉลาดเองก็ไม่รู้ มีเครื่องทุ่นแรงซะขนาดนี้ 555+ เล่าให้ฟังขำ ๆ เฉย ๆ นะคะ ห้ามแอบด่าในใจด้วย อิอิ จากคุณ : แอนู (NUAOFFYHUB) เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 15:29:03

ความคิดเห็นที่ 13 #12 55555+ มาช่วยขำ คริ คริ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 20:38:11

ความคิดเห็นที่ 14 แน่ะ...มาขำเค้า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 22:00:13

ความคิดเห็นที่ 15 ขำด้วย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 08:13:23

ความคิดเห็นที่ 16 ขำอะไรคะพ่อจี นี่แน่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 15:38:47

ความคิดเห็นที่ 17 หุๆ เดาว่าหลังจากวันนั้นพระคงไม่อยากฉันแอปเปิ้ลไปอีกนาน ข้างบนขำอะไรกันคะเนี่ย ลูกปูสู้ๆ ค่ะ มิดเทอมท็อปจบด้วยซีบวกมีถมไป...อย่างเค้าเป็นต้น หรือ มิดเทอมตกมีนแต่กลับได้เอก็มีเยอะ...อิอิ อันนี้เค้าก็เคย แบบว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา เหอๆ ปล. ว่าจะทายมหาวิทยาลัยที่เคยเรียนซักหน่อยค่ะ เห็น SCL601 แต่ตัวเองดันเรียน Engineering Mathematics I, II, III และต่อด้วย Numerical Method ซะงั้น จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 19:12:18

ความคิดเห็นที่ 18 ความเห็นที่11-12 แอบแย่งซีน ว่าแต่เราเข้ามาแอบขำด้วยจะเป็นไรไหมเนี่ย แต่เห็นด้วยกะจขกทนะคะว่าแต่ละมหาวิทยาลัยหรือแม้แต่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่เวลาผ่านไป กฎเกณฑ์ระเบียบก็คงจะมีปรับปรุงเปลี่ยนแปลงหรือแตกต่างกันไปบ้าง ว่าแล้วนึกถึงมหาวิทยาลัยเรา..เอิ่ม..ผ่านไปนานโขนึกอะไรไม่ออก จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 23:53:32