ความคิดเห็นที่ 1 พนักงานสาวยิ้มเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนขอหนังสือเดินทางทั้งสามคนและรีบนำเงินไปให้แคชเชียร์เขียนค่ามัดจำห้องละร้อยดอลลาร์อย่างไว ไม่นานนักริสกาญจน์ก็กลับมาพร้อมกับใบเสร็จค่ามัดจำ พร้อมอธิบายให้ล่ามรับเชิญฟังอย่างละเอียดก่อนคืนหนังสือเดินทางหลังจากถ่ายเอกสารและใบตรวจคนเข้าเมืองเรียบร้อยแล้ว “ตรวจสอบชื่อของพวกคุณ จำนวนเงิน วันเข้าพักและออก และนี่เห็นมั้ยครับ ‘ค่ามัดจำ’ ไม่ใช่ค่าห้อง ดังนั้นวันที่พวกคุณกลับก็มายื่นที่นี่เพื่อขอรับเงินคืนได้เลย” “ห้องของพวกเราซีวิวหรือเปล่า” คนแปลทำหน้าที่ต่อทันที รีเซฟชั่นสาวถอดสีหน้าทันทีก่อนจะคิดอย่างรวดเร็วว่า ไม่มีใบจองแล้วยังบอกอีกด้วยว่า จองห้องซีวิว ทำไมมันไม่จบไม่สิ้นกันซักที เธอรีบบอกว่า “เห็นทะเลแค่ห้องเดียวค่ะ อีกสองห้องเป็นเมาท์เท่นวิว แต่ห้องจะกว้างกว่ามาก” สิ้นสุดคำแปลเป็นภาษาแม่ของทั้งสี่คน สาวรัสเซียนก็กรี๊ดแตกขึ้นมาทันที แม้ว่าจะดังแต่ก็ถูกเสียงของความจอแจของผู้คนภายในล็อบบี้กลบจนดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “กรี๊ด! พวกฉันจ่ายค่าห้องที่เห็นวิวทะเลมานะ แล้วทำไมได้ห้องที่ไม่เห็นวิวทะเล เธอต้องเอาเงินของพวกฉันคืนมาเดี๋ยวนี้ เข้าใจมั้ย!!” ยังไม่ทันที่ริสกาญจน์จะสวนกลับถามหาหลักฐานใบจองที่รู้แล้วว่า ‘ไม่มี’ อะไรมายืนยัน  หนุ่มในกลุ่มที่มาด้วยกับพวกเธอตอบกลับทันควัน “ผมเหนื่อยแล้ว ห้องอะไรก็เอามาเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน นี่มันสองทุ่มกว่าแล้วนะ” คำตอบเฉียบขาดจากเจ้าของห้องทำให้สองสาวเงียบเสียงลงได้ทันที ก่อนจะหันมองคนแปล “บอกเธอด้วยว่า พรุ่งนี้ขอเป็นห้องซีวิวตามใบจองก็แล้วกัน” หลังจากที่เขาแปลให้รีเซฟชั่นสาวฟังแล้ว เธอพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะมอบกุญแจห้องและมองตัวปัญหาทั้งสามคนเดินผละจากล็อบบี้ไป “ขอบคุณนะคะ” เธอกล่าวตามมารยาท “ไม่เป็นไรครับ ผมว่าผมเชคอินรับห้องไปเลยดีกว่า” เขาพูดยิ้มๆ “สักครู่นะคะ” เธอรับคำสั้นๆ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านหลังพร้อมเอกสารเต็มมือของสามคนเมื่อตะกี้ “สวัสดีค่ะ ขอหนังสือเดินทาง ใบจองและค่ามัดจำร้อยดอลลาร์ด้วยค่ะ” ชายหนุ่มกะพริบตาปริบๆ มองรีเซฟชั่นสาวคนใหม่ก่อนจะถามว่า “คนเมื่อตะกี้ไปไหนแล้วล่ะครับ” “อ๋อ เธอไปเคลียร์งานนิดหน่อยค่ะ และฝากให้ดิฉันรับเชคอินแทนค่ะ” เขาจึงจำใจต้องเชคอินกับรีเซฟชั่นคนนี้แทน ก่อนจะเขียนขยุกขยิกบนกระดาษใบเล็ก “ฝากบอกเธอด้วยนะครับว่า ผมชื่อเซรเก้ พักห้องเบอร์นี้ หากเธอต้องการให้ผมช่วยให้โทรมาได้เสมอครับ” เขาฝากฝังนามบัตรของเขากับคนที่รับเชคอินก่อนจะพูดต่อว่า “เอ่อ เธอชื่ออะไรเหรอครับ” “ริสกาญจน์ค่ะ” “แต แต กระแต!” “อะไรพี่นาง! เรียกแตซะดังเชียว” คนกำลังยุ่งหัวฟูตอบขณะสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ “แตกำลังหาบุกกิ้งไอ้บ้าที่มันมายืนด่าๆๆ แตอยู่เนี่ยะ เขาบอกว่า จองซีวิวมา 3 ห้อง แถมมีเงินค่าห้องมาแล้วด้วย ยื่นใบเสร็จภาษาบ้าอะไรก็ไม่รู้แตอ่านไม่ออก โอ๊ยยย ทำไมแขกเยอะๆ อย่างนี้เรสเซอร์เวชั่นไม่ทำโอทีเหมือนเราบ้างเนี่ยะ บุกกิ้งมีปัญหาจะไปถามใคร” ริสกาญจน์ระบายอารมณ์ที่คีย์บอร์ดตรงคำว่า ‘Enter’ ดังป๊าบๆๆ เดือนนี้หญิงสาวทำงานอยู่รอบเช้าซึ่งควรจะต้องกลับเมื่อตอนสี่โมงเย็น และหากทำโอทีก็ไม่ควรเกินหนึ่งทุ่ม แต่ตอนนี่ปาเข้าไปจะสามทุ่มแล้ว เธอยังปิดเคสนี้ไม่ได้ซักที “พี่ว่าแตกลับบ้านไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ทำเคสนี้เอง ไม่งั้นพรุ่งนี้แตจะไม่ไหวเอานา” พี่นาง เป็นระดับซุปเปอร์ไวเซอร์รอบบ่าย เธอเห็นความพยายามของริสกาญจน์ผสมกับความดื้อรั้นก็นึกอยากจะช่วยให้เบาไปเปาะหนึ่ง “ไม่ล่ะพี่นาง แตจะหาบุกกิ้งของเขาให้เจอก่อน ไม่งั้นคืนนี้แตนอนไม่หลับแน่” “ไหนเอามาให้พี่ดูหน่อยสิ” ขณะที่ซุปเปอร์ไวเซอร์เอ่ยช่วยเหลือค้นหาบุกกิ้งเจ้าปัญหา เจี๊ยบก็เปิดประตูก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้าง “แต อ่ะคู่บ่าวเอามาให้” มือเรียวยื่นนามบัตรให้กับคนที่นั่งขมวดคิ้วมุ่นหัวฟู “ไรพี่เจี๊ยบ คู่บงคู่บ่าวไร แตไม่ใช่คนอีสานแปลไม่ออก ตอนนี้แตอยากจะแหวะออกมาเป็นภาษารัสเซียแล้วพี่” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวทำท่าประกอบให้ดูอีกต่างหาก “มีคนฝากนามบัตรมา เขาบอกว่าถ้าอยากให้ช่วยก็โทรไปที่ห้องเขาได้” ริสกาญจน์เลิกคิ้วนิดๆ อย่างแปลกใจกับคำพูดของเพื่อนรุ่นพี่ ก่อนจะตอบอย่างไม่ใยดี “ทิ้งไปเถอะพี่ พี่นางกำลังช่วยแตอยู่” หญิงสาวตอบเสียงห้วน เพราะตอนนี้เธอทั้งเหนื่อย หิว ง่วง และรู้สึกอยากถอดชุดเครื่องแบบอันแสนอึดอัดออกไปเร็วๆ แถมมัดผมจนตึงเปรี๊ยะ ตอนนี้เธออยากอาบน้ำมากที่สุดในโลก “อั่นแน่ . หนุ่มคนนั้นเป็นใครอ่ะเจี๊ยบ ไหนอ่านชื่อให้เค้าฟังหน่อยสิ” นางยิ้มกระตุ้นเจี๊ยบเพื่อนวัยเดียวกันก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเลห์ทำตาสระอิใส่ริสกาญจน์ “เซอร์เก้ ตุรุนอฟ เป็นนักข่าวกีฬา มาจากเมืองมอสโคว์ ประเทศรัสเซีย .” “พักอยู่ห้อง 1434 ถึงวันที่ 9 ธันวาคม ” เจี๊ยบพูดประโยคแรก แต่คำพูดสนับสนุนมาจากนางที่กำลังกดหาชื่อตามที่เพื่อนบอก “ชื่อเซอร์เก้มีกันทั้งประเทศ แถวบ้านแตเรียกว่า ‘คนชื่อโหล’ แตไม่สนใจเขาหรอก ถ้าคืนนี้แตหาเงินของไอ้บ้าคนนี้ไม่เจอ พรุ่งนี้เขาได้มาบีบคอแตที่เคาเตอร์แน่” ริสการญจน์ทำท่าสยองที่อาจจะต้องโดนด่าอีกระลอกแน่ หากไม่เจอบุกกิ้งของลูกค้าเมื่อครู่พร้อมเงินค่าห้องทั้งอาทิตย์ จำนวนสามห้อง “ไหนเอาก็อปปี้พาสปอร์ตเขามาสิแต” ซุปเปอร์ไวเซอร์สาวมองก็อปปี้หนังสือเดินทางทั้งสามใบ ก่อนจะกดนิ้วคีย์หาข้อมูล คนแรก No founded คนที่สอง มีรายชื่อขึ้นแต่เป็นระยะเวลาเข้าพักเป็นของปีหน้า ทว่านามสกุลตรงกันหากชื่อช่างห่างไกลเสียเหลือเกิน “หรือเขาจะจำวันที่เข้าพักผิด นี่ไงแต เห็นมั้ย มีชื่อของแม่สาวคนนี้ Artyukova Svetlana แต่ในเครื่องเป็น Artyukova  Marina” ซุปเปอร์ไวเซอร์เทียบก็อปปี้หนังสือเดินทางกับหน้าจอ “งั้นเหรอพี่นาง ดีล่ะพรุ่งนี้แตจะไปฉะกับเขาอีกรอบ” “ใจเย็นๆ ก่อนซี่แต เรายังไม่ได้หาชื่อคนสุดท้ายเลย” นางตบไหล่รุ่นน้องเป็นเชิงปลอบใจเบาๆ “พี่นางไม่เห็นไอ้บ้านั่นด่าแต เขาใส่แตไม่ยั้งเลยนะพี่” คนกำลังหงุดหงิดนั่งกอดอกพิงพนักเก้าอี้อย่างแรง “แตไม่เข้าใจจริงๆ คนพวกนี้มาพักแล้วก็ไป ไม่ได้อยู่ตลอดซักหน่อย จะเอานู่น จะเอานี่ น่าเบื่อ” รุ่นพี่มองหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังนั่งบ่นอย่างหงุดหงิด “ก็เรื่องปกตินะแต แตลองคิดดูนะว่า เราเดินทางเป็นชั่วโมงๆ มาถึงที่พักที่เราจ่ายเงินแล้วก็อยากจะนอนในห้องแอร์เย็นๆ อีกอย่างเขาซื้อความสะดวกสบายนะแต” “เนี่ยะเหรอ ที่เขาบอกว่า ‘ลูกค้าคือพระเจ้า’ แล้วพระเจ้าทำกับพวกเราอย่างนี้เหรอพี่ เราก็มีเกียรติเหมือนกันนะ บริการก็เต็มที่ ข่มอารมณ์ก็แล้ว ถ้าวันหนึ่งแตโดนแขกด่าใส่หน้าซัก 3 คน แตลาออกแน่พี่นาง” ริสการญจน์บ่นยังไม่สะใจ เธอจึงบ่นต่อ “อย่างไอ้บ้านั่นรู้ว่าจะมาต่างประเทศ แต่ดันพูดภาษาอังกฤษไม่เป็น เขาน่าจะไปฝึกพูดภาษาอังกฤษให้เก่งๆ ก่อนแล้วค่อยมาเที่ยวต่างประเทศ เกิดหลงทางจะทำยังไง” คนปลอบใจยิ้มในหน้า “เราเป็นผู้ให้บริการ ถ้าผู้รับบริการไม่ให้เกียรติก็ตัดบทให้ห้องพักเขาไปเลย เราไม่ใช่คนรองรับอารมณ์เขานี่ แต่พี่เชื่อว่าวันนี้เขาว่าเรา แต่พรุ่งนี้เขาจะจากเราไปด้วยความสุข เพราะเขาได้เติมเต็มสิ่งที่เขาต้องการแล้ว” คนเด็กกว่ามองหน้ารุ่นพี่ที่เธอนับถือ แม้ว่านางจะพูดภาษาอังกฤษไม่เก่งเท่าเธอ แต่รุ่นพี่คนนี้ก็สามารถแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้ และเป็นที่พึ่งของหัวหน้าได้เมื่อคราวที่หัวหน้าหยุดพักผ่อน “มาพิมพ์ชื่อคนสุดท้ายเถอะพี่ แตเริ่มง่วง จะงอแงแล้ว” ริสกาญจน์รีบตัดบท จริงๆ แล้วเธอรักการทำงานด้านบริการตั้งแต่ตัดสินใจเลือกเรียนสาขาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวตอนเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ซุปเปอร์ไวเซอร์สาวพิมพ์ชื่อคนสุดท้าย หน้าจอก็ปรากฏ No Founded  เหมือนคนแรกไม่มีผิด เธอจึงเปลี่ยนความคิดเดินไปหยิบสมุดจองห้องพักเล่มใหญ่เหมือนสมุดเซนต์ ก่อนให้ริสกาญจน์ช่วยหาบุกกิ้งที่มีนามสกุลทั้งสามคน “หาแบบแมนนวลเหรอพี่นาง!” เจ้าของเคสทำตาโต ร้องเสียงหลงเพราะวันหนึ่งๆ มีบุกกิ้งอย่างต่ำก็ 150 บุกกิ้งต่อวันไม่รวมกรุ๊ปทัวร์ และเมื่อได้รับคำตอบเธอก็แทบจะเป็นลมแอร์ (ไม่ใช่เป็นลมแดด หรือเป็นลมวิงเวียน แต่อาการคล้ายๆ กัน) โอ๊ยยย อยากจะบ้า ทว่าริสกาญจน์ไม่มีทางเลือก เธอจึงต้องกัดฟันหาชื่ออย่างเร็ว การตามหาบุกกิ้งแบบแมนนวลใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ริสกาญจน์ก็เจอชื่อคนจองเจ้าปัญหา “พี่นาง แตเจอแล้ว นี่ไง นี่ไง แต่แหมมมม . มันน่า!” เธอละคำที่ต่อเติมเองในใจอย่างเหลืออด “ไหนๆ “ คนถูกเรียกหันขวับทันที “พี่ แตอยากจะบ้า ตัวสะกดตรงกับในพาสปอร์ตเดี๊ยะ ยกเว้นอักษรไอ้ตัวหน้า พี๊ .” เธอลากเสียงยาวก่อนจะคิดต่อว่าแผนกที่เกี่ยวข้อง “อย่างนี้เรสเซอร์เวชั่นหลุดใช่มั้ยเนี่ยะ” “เดี๋ยวใจเย็นๆ แต” นางรีบห้ามคนเลือดร้อนอีกครั้ง ก่อนจะรีบบอก “แตกดดูในเครื่องเลยว่าบุกกิ้งนี้มีเงินมาจริงมั้ย” ริสกาญจน์รีบทำตามทันที เพราะหญิงสาวรู้ว่าเวลากลับบ้านใกล้เข้ามาทุกๆ ทีแล้ว ในที่สุดเธอก็หาเจอ นัยน์ตาสีดำเข้มดูรายละเอียดของบุกกิ้งนี้ที่จองมา 3 ห้อง พัก 7 วัน และมีเงินโอนมาเรียบร้อย ริสกาญจน์พิงพนักเก้าอี้อย่างโล่งอก แต่ก็ต้องมาเด้งตัวจากเก้าอี้เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ ระบุว่า ‘จองห้องซีวิว’ กรี๊ดดด . เธอร้องอยู่ในใจเมื่อเห็นเบอร์ห้องที่จัดไว้ให้พวกเขา เพราะเป็นห้องสวีทอีกต่างหาก ริสกาญจน์เลิกงานสี่โมงเย็นตรงเป๊ะ เพราะเมื่อวานอยู่ทำโอทีแล้ว ซุปเปอร์ไวเซอร์จึงอนุญาตให้เธอกลับบ้านตรงเวลา สถานที่แรกที่เธอคิดจะไปผ่อนคลายคือ ห้างโรยัล การ์เดน พลาซ่า หญิงสาวผมยาวประบ่าใบหน้ารูปไข่ยังมีเครื่องสำอางบางๆ เคลือบอยู่บ้าง เดินตรงไปซื้อไอศครีมที่เคาเตอร์ข้างลานน้ำพุ เธอเดินไปและเล็มไอศครีมไปเดินดูร้านและห้องเสื้อต่างๆ ในขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น ริสกาญจน์ก็รู้สึกถึงมือของใครสักคนแตะเบาๆ ที่ด้านหลัง หญิงสาวหันไปอย่างตกใจ หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ “สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้ว” เจ้าของเสียงเป็นคนเดียวกับคนที่ช่วยเป็นล่ามให้เธอเมื่อคืน “คุณนั่นเอง ตกใจหมดเลยค่ะ” “ขอโทษครับ ดีใจไปหน่อยที่เจอคุณที่นี่ ผมมากับเพื่อนซึ่งแยกกันเที่ยวนะครับ” เซรเก้พูดอย่างกันเอง “วันนี้ทำงานเป็นยังไงบ้างครับ” จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 17:45:07

ความคิดเห็นที่ 2 เขามองเธอในระยะใกล้และสว่างถึงเห็นชัดเต็มตาว่าเธอมีใบหน้ารูปไข่คมเข้ม ผมและนัยน์ตาสีดำเข้ม รูปร่างสูงพอประมาณ ผิวของเธอสีแทน ทุกอย่างตรงข้ามเขาไปหมด เว้นแต่จมูกโด่งที่ไม่เหมือนสาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ “อ๋อ เอ่อค่ะ เรียบร้อยค่ะ ขอบคุณค่ะคุณ ” เธอเว้นจังหวะระดมความคิดชื่อเขานิดหน่อยก่อนจะนึกชื่อโหลๆ ของหนุ่มรัสเซียน “เซอร์เก้” “เซรเก้ครับ เซ-ระ-เก้ ไม่ใช่เซอร์ครับ ผมไม่ใช่ท่านเซอร์ที่ชื่อเกย์ครับ” หญิงสาวทำหน้านิ่งฟังเขาออกเสียงชื่อของเขาก่อนจะหัวเราะลั่นกับมุขตลกของเขา “ค่ะ ท่านเซอร์” น่าแปลกที่หัวใจของเธอเต้นแรงอีกครั้ง จะเป็นเพราะมุขตลกหรือเพราะรอยยิ้มสว่างไสวของเขาก็ไม่รู้ “มาเดินช้อปปิ้งคนเดียวเหรอครับ” “เปล่าคะ ฉันไม่ชอบช้อปปิ้งเลย ฉันจะมาดูหนังสามมิติ เข้าบ้านกระจก และบ้านผีสิงค่ะ” สาวไทยบอกโปรแกรมอย่างร่าเริงก่อนจะชวนเขา “ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธยอมเดินตามเธอขึ้นบันไดเลื่อนไปถึงชั้นสาม สิ่งแรกที่เซรเก้สังเกตเห็นเกี่ยวกับชั้น 3 ของห้างขนาดเล็ก ก็คือ มีแต่วัยรุ่นเดินเต็มไปหมด คนตัวเล็กที่มากับเขาเดินตรงไปที่ช่องขายตั๋วของโรงหนังสามมิติทันที “ฉันชอบมาเล่นที่นี่มาก เรื่องหนึ่งก็ประมาณ 7 นาที และบัตรนี้สามารถดูได้ 2 เรื่อง” “แค่ 7 นาทีเองเหรอครับ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น เพราะ 7 นาทีจะไปเข้าใจอะไรได้ สิ้นคำประหลาดใจ ริสกาญจน์ก็หัวเราะเสียงใสออกมา “ 7 นาทีก็เคยทำให้ฉันแทบมึนเหมือนกันนะคะ ฉันว่าคุณพิสูจน์เองเลยดีกว่า” เขาไม่เข้าใจคำพูดของเธอหากไม่ปฏิเสธ ยอมเลี้ยงหนังซัก 2 เรื่องให้เธอ “เป็นไงบ้างคะคุณ” เซรเก้นั่งพิงพนัก คอพับเพราะหลังจากออกจากโรงหนังสามมิติก็ต่อด้วยบ้านกระจกวงกต สุดท้ายปิดฉากด้วยบ้านผีสิง แค่สามอย่างนี้เขาก็แทบหมดแรงเพราะหนังสามมิติทำเอาเขารู้สึกว่าไส้พุงยังปั่นป่วนอยู่แถมบ้านกระจกก็ดูงงงวย ส่วนบ้านผีสิงก็มีผีวิ่งตามมาไม่ใช่หุ่นลุกนั่งอย่างที่เขาเคยเข้าไปในบ้านผีสิงตามสวนสนุก “ดีขึ้นแล้วครับ ไม่คิดว่าคุณจะอึดแบบนี้” “ฉันมาบ่อยค่ะ เวลาเครียดๆ ก็มาที่นี่ ถ้าเดือนไหนบริหารเงินไม่ดีก็มายืนอ่านหนังสือที่ร้านหนังสือ” หญิงสาวหัวเราะเสียงใสอย่างลืมตัว โดยไม่รู้เลยว่า กิริยานั้นทำให้หัวใจคนที่อยู่ข้างๆ แกว่งๆ ชอบกล ชายหนุ่มปัดอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นทิ้งไป ก่อนจะเสถามขึ้นมาว่า “หิวหรือยังครับ” “แมคโดนัลส์” เธอยิ้มตอบราวกับมีคำตอบนั้นอยู่ในใจหากถูกถามด้วยคำถามนี้ ก่อนจะเดินนำหน้าพาเซรเก้ไปร้านแมคโดนัลส์ที่อยู่ชั้นล่างเห็นวิวทะเล ริสกาญจน์สั่งชุดแฮ็ปปี้มีลและเพิ่มโฟลท์ช็อค ส่วนเซรเก้สั่งดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์กับกาแฟ “คุณดื่มกาแฟตอนนี้ไม่เป็นนกฮูกทั้งคืนเหรอคะ” “คุณไม่ชอบกาแฟเหรอครับ” เขาย้อนถาม “ฉันชอบดื่มโกโก้มากกว่า แต่ถ้าให้ดื่มกาแฟตอนนี้ขอบายดีกว่าค่ะ ฉันเคยอ่านเจอว่าคนยุโรปชอบดื่มชากับกาแฟ” “ครับ” ชายหนุ่มยอมรับ “คุณไม่รู้หรือคะว่าดื่มกาแฟมากๆ ทำให้หน้าแก่ ” เซรเก้ถอนหายใจออกมา “กลัวอะไรแปลกๆ คุณอายุแค่ 18 – 19 ไม่ต้องกลัวหรอกครับ” “ปีหน้าฉันจะยี่สิบสอง” มือที่กำลังยกถ้วยกาแฟชะงักกลางอากาศ ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนพูด ซึ่งเธอก็พยักหน้าพร้อมกับทำหน้าตาขึงขังว่า ‘ไม่ได้พูดเล่น’ “ผะ ผมขอโทษ นึกว่าคุณยังเรียนในมหาวิทยาลัยอยู่ คุณหน้าเด็กมาก” ริสกาญจน์หัวเราะคิก “ขอบคุณค่ะ จริงๆ แล้วตอนฉันอายุ 13 – 14 หน้าฉันก็เหมือนคนอายุ 19 ปี แล้วมั๊งคะ ดังนั้นก็เลยดูเหมือนหน้ายังเด็กอยู่ กระทั่งตอนนี้” เจอมุขของเธอเข้าไปเต็มๆ แบบนี้ เขาได้แต่ยกธงขาวเพราะมุกชื่อของเขาดูไม่จืดเลยทีเดียว “พรุ่งนี้คุณจะมาเที่ยวที่นี่อีกมั้ยครับ” “ยังไม่ได้วางแผนอะไรคะ” “มาเที่ยวด้วยกันมั้ยครับ ผมจะมาเป็นเพื่อนทานแมคฯ หรือคุณจะมาดูหนังสามมิติอีกก็ได้” เธอยิ้มให้เขาบางๆ ไม่เชิงตอบรับหรือปฏิเสธ หากเซรเก้ไม่ยอมแพ้ “คำตอบล่ะครับ สำหรับพรุ่งนี้” เสียงของริสกาญจน์ดังเข้ามาในความคิด ลักษณะแบบนี้จะแปลเป็นอย่างอื่นไม่ได้ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องมาเที่ยวคนเดียว หรือนั่งกินชุดแฮ็ปปี้มีลมองคนคู่รักหยอกล้อกันจนน่าอิจฉา คิดได้ดังนั้น เธอจึงให้คำตอบเขาไป “ถ้าไม่ได้ทำโอทีนะคะ” สามวันแล้วที่เซรเก้มักมีขนมหรือของฝากติดไม้ติดมือมาหลังจากกลับจากทัวร์ที่ทางสมาคมมวยสากลจัดให้กับสื่อมวลชนและผู้ที่เกี่ยวข้อง ริสกาญจน์ไม่สามารถปลีกตัวไปเที่ยวตามที่ตกลงกับเขาเพราะหลังจากวันนั้นเธอต้องทำงานล่วงเวลาจนถึงวันนี้ “คุณไม่เหนื่อยบ้างเหรอครับ” “ก็มีบ้างค่ะ” ริสกาญจน์ตอบสั้นๆ ขณะเดินสำรวจความเรียบร้อยของล็อบบี้ และมีลูกค้าคนนี้เดินเคียงข้าง “แล้ว คุณไม่มีวันหยุดบ้างเหรอครับ” พูดถึงวันหยุด หญิงสาวชะงักฝีเท้าลงทันทีก่อนหันไปถามคนเดินเคียงข้าง “พรุ่งนี้คุณว่างกี่โมง” “ทั้งวันเลยครับ” เซรเก้ยิ้มกว้างขวาง ความหวังเล็กๆ พร้อมหัวใจที่กำลังพองโตราวกับลูกบอลลูนกำลังทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเบาเหมือนนุ่น “เยี่ยมค่ะ เจอกันเจ็ดโมงเช้านะคะที่หน้าโรงแรมฯ” หนุ่มรัสเซียนลืมตาตื่นในเช้าของวันที่หกที่ได้มาอยู่ที่ประเทศไทยพร้อมกับสปริงตัวขึ้นจากเตียงเมื่อนึกถึงนัดเดตกับเจ้าถิ่น โทรศัพท์เครื่องเล็กที่ส่งเสียงร้องเป็นจังหวะเพลงทำให้เซรเก้แทบจะเหวี่ยงกางเกงยีนส์ที่เตรียมตัวจะสวมโยนบนโซฟาทันที “สวัสดีครับ” เขารู้ว่าเธอโทรมาหาเขา และเป็นจริงตามคาดเมื่อได้ยินเสียงหวานใสด้วยภาษาอังกฤษบอกว่าเธอรออยู่ที่ด้านหน้าโรงแรมแล้ว ตั้งแต่เกิดมาเขารู้จักแต่รถเมล์เพราะเกิดและโตที่กรุงมอสโคว์ แต่รถกระบะที่เธอเรียกมันว่า ‘สองแถว’ กำลังทำผมสีน้ำตาลอ่อนที่เขาเซตมาเรียบร้อยฟูเป็นรังนก ไม่นานนักสองหนุ่มสาวต่างสัญชาติก็ลงสุดทาง เจ้าถิ่นสาวพาชายหนุ่มลัดเลาะจนถึงตลาดสด หรือตลาดนัดที่มักจะตั้งร้านกันตั้งแต่เช้าตรู่ถึงสี่โมงเย็น “คุณทานข้าวเช้ามาหรือยัง” วันนี้เป็นวันหยุดของริสกาญจน์ เธอสวมเสื้อยืดสีฟ้าพอดีตัวกับกางเกงยีนส์และใบหน้าของเธอไม่มีเครื่องสำอางค์ใดๆ มาบดบังผิวเนียนซึ่งเขาลงความเห็นว่า ผิวสาวเอเชียละเอียดกว่าผิวสาวชาวยุโรปจริงๆ “อยากลองกินข้าวเหนียวหมูปิ้งไหมคุณ” เมื่อเขาไม่ตอบเธอจึงเอ่ยชวน “อ่ะ ครับ” ชายหนุ่มรีบตอบเพราะเธอเล่นดึงเสื้อสะกิดเขา ก็แค่มองใบหน้าของเธอเพลินไปหน่อยเขาจึงไม่ทันได้ยินเธอถามตอนแรก จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 17:47:26

ความคิดเห็นที่ 3 เซรเก้มองไกด์ของเขาซื้อทั้งนมถั่วเหลือง ปาท่องโก๋ ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ขนมครก จริงๆ แล้วเขาไม่รู้สิ่งที่เธอซื้อมาซักกะอย่าง ทว่าเธอเอ่ยชื่อพวกนั้นพร้อมชี้ให้เขาดู ส่วนเขามีหน้าที่พยักหน้ารับอย่างเดียว ยังไงซะสิ่งที่เธอซื้อมันต้องกินได้แน่ๆ “พายแอ็ปเปิ้ล ผมชอบ” เขาหมายถึงสับปะรด ริสกาญจน์ไม่ขัดใจลูกทัวร์ เธอซื้อทั้งมะม่วงและสับปะรดให้เขาทันที “ผมอยากถ่ายรูปกับคุณได้มั้ยครับ” จู่ๆ เขาก็เอ่ยหลังจากริสกาญจน์จ่ายค่าผลไม้เสร็จ คนขายผลไม้เป็นสาววัยกลางคนเห็นชาวต่างชาติยื่นกล้องส่งให้ลูกค้าคนสวย เธอเดาว่าหนุ่มผม บลอนด์คนนี้ต้องการอะไร “เดี๋ยวน้าถ่ายรูปหนูกับแฟนให้นะ” ริสกาญจน์หน้าแดงก่อนจะปฏิเสธพัลวัน “ไม่ใช่แฟนหนู เพื่อนค่ะเพื่อน ” ชายหนุ่มเห็นไกด์จำเป็นหน้าแดง เขาเดาได้ว่าเธอกำลังถูกแซวว่ายังไง ว่าแล้วเขาก็ถือโอกาสเลือกมุม และจัดท่าทางให้เธอยืนข้างๆ เขา “เอ้า ยืนห่างกันขนาดนี้ เดี๋ยวรูปออกมาไม่สวยนา หนูกระเถิบไปทางพ่อหนุ่มบักสีดาหน่อยเร๊ว” เธอขำคำว่า ‘บักสีดา’ ซึ่งน้าคนขายผลไม้หมายถึง(ผลไม้) ‘ฝรั่ง’ จะตีความหมายอื่นไปไม่ได้นอกจาก หนุ่มข้างๆ เธอนี่เอง เธอจึงปล่อยให้ตัวเองยิ้มสวยเคียงข้างเขาอย่างไม่อิดออด ทั้งสองเดินทะลุจนสุดตลาดสด เจ้าถิ่นสาวจึงเอ่ยชวนอย่างธรรมชาติ “เดี๋ยวจะพาไปกินที่ดีๆ” เขานึกประหลาดใจที่ประเทศไทยจะมีร้านอาหารที่ยอมให้ลูกค้านำอาหารจากข้างนอกเข้าไปด้วยเหรอ เซรเก้ชอบรสชาติที่เธอบอกเขาว่ามันคือ ‘หมูปิ้ง’ กลิ่นหอมๆ ของเนื้อหมูกับรสชาติหวานๆ กินกับข้าวเหนียวที่เขารู้สึกเริ่มอิ่มขึ้นมาทีละนิดๆ ก่อนจะรับขนมกลมๆ ประกบเป็นคู่ๆ ที่เขาพยายามนึกชื่อของมันแต่ก็นึกไม่ออกจนเธอบอกว่า ‘ขนมครกเจ้านี้อร่อยนะ ฉันกินมาตั้งแต่เด็ก’ เขาเคี้ยวตุ้ยๆทอดสายตามองไปยังทะเลกว้างเบื้องหน้าชักชอบร้านอาหารแบบแนวสันเขื่อนเพื่อไม่ให้น้ำทะเลเซาะ หากบริเวณนี้ยังจัดเป็นสวนสาธารณะอีกด้วย นึกแล้วเขาอยากให้ทะเลเมืองหนาวแบบประเทศรัสเซียเป็นสีฟ้าสดหรือไม่ก็สีเขียวมรกตแบบนี้บ้างกับบรรยากาศที่ไม่ต้องหนาวเย็นตลอดทั้งปี แม้นานๆ ครั้งจะรู้สึกอบอุ่นจากแสงแดดบ้างก็ตาม “เซรเก้ตาสวยเนอะ” คนถูกชมแบบไม่บอกก่อนล่วงหน้าแทบสำลักน้ำเต้าหู้ที่เธอเจาะด้วยหลอดผอมยาว ก่อนจะเอ่ย “ผมชอบตาสีดำแบบคุณมากกว่า ผมว่าตาสีเขียว ผมสีน้ำตาลอ่อนมันดูตลกๆ” หญิงสาวกลั้วหัวเราะออกมากับคำวิจารณ์ของเขา “โธ่! คุณรู้มั้ยสาวไทยอยากมีตาสีเขียว สีฟ้าสดใสแบบคนยุโรปกันทั้งนั้นขนาดลงทุนใส่คอนแทกซ์เปลี่ยนสีตากันเลยนะ” “พวกเขาสายตาสั้นกันเหรอครับ” คำถามนั้นเล่นเอาริสกาญจน์ปล่อยก๊ากออกมาอีกครั้งก่อนจะป้ายน้ำตาที่เล็ดตรงหางตา “เปล่า คุณไม่สังเกตเหรอแม่ค้าบางคนยังไปย้อมผมมาด้วยซ้ำ” คำพูดของเธอเล่นเอาเขาต้องเอามือลูบท้ายทอยแก้เขินก่อนเห็นด้วยกับเธอ “แล้วทำไมคุณไม่ทำอย่างพวกเขาบ้างล่ะ” “เปลืองตังค์” คำตอบสั้นๆ กลั้วเสียงหัวเราะของเธอเล่นเอาเขาสะอึกผสมสะดุ้งพร้อมๆ กันทีเดียว อะไรจะตอบตรงปานนั้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะรับพฤติกรรมของเธอไม่ได้ เธอจึงกระแอมเรียกตัวตนยามทำงานเข้าสิงแทน “เอ่อ ฉันเก็บเงินไว้ไปเที่ยวนะ” หนุ่มรัสเซียมองหน้าเธอซ้ำอีกครั้ง “อยากไปเที่ยวไหนล่ะครับ” “ที่ไหนก็ได้ที่นั่งเครื่องบิน ฉันยังไม่เคยนั่งเครื่องบินไปเที่ยวเลย” นัยน์ตาสีดำเข้มมองทอดไปยังทะเลกว้างเบื้องหน้า ก่อนพูดลอยๆ ออกมาต่อว่า “มันจะรู้สึกยังไงบ้างน๊า” เธอยิ้มทั้งปากและดวงตาราวกับเด็กน้อยที่มีความฝันอันสดใส “มันก็เอ่อ ธรรมดาๆ ครับไม่โยกเยกเหมือนนั่งรถยนต์ เพียงแต่เราอยู่บนพื้นที่จำกัดกับคนหมู่มาก บางคนมีเด็กอ่อนร้องไห้จ้าเราก็ต้องทน หากคนข้างๆ นอนกรนก็ต้องทนจนกว่าจะไปถึงที่หมายครับ” เขาเล่าประสบการณ์ที่เคยนั่งเครื่องบิน “คุณคงไปเที่ยวต่างประเทศบ่อยสินะคะ” “ส่วนมากไปทำงานครับ เหมือนอย่างตอนนี้” เซรเก้ตอบก่อนจะเริ่มชวนคุยเพราะพรุ่งนี้เขาจะต้องจากประเทศไทยตั้งแต่หกโมงเช้า และคงไม่มีโอกาสได้ลาเธอ “ขอบคุณมากนะครับสำหรับชอปปิ้งวันนี้ อาหารไทยอร่อยมาก และผมชอบทะเลมากที่สุด” “ค่ะฉันก็ชอบทะเลเหมือนกัน ดีใจที่คุณชอบ อีกอย่างฉัน ” เธอพูดค้างแค่นั้นก่อนจะคุ้ยหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเป้ “นี่ถือเป็นสิ่งตอบแทนเล็กน้อยที่ช่วยฉันวันนั้นนะคะเซรเก้” มือเรียวถือตุ๊กตาแมวถักไหมพรมสีขาวยื่นตรงหน้าให้กับผู้มีน้ำใจ เขาเอ่ยขอบคุณเบาๆ “ถ้าผมกลับไปที่โน่นแล้ว เรายังติดต่อกันได้มั้ยครับ” ริสกาญจน์ยิ้มตอบรับทั้งปากและดวงตาด้วยความเต็มใจ เสียงหัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวเข้ากับเสียงคลื่นกระทบกับเขื่อน จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 17:55:33

ความคิดเห็นที่ 4 “แต คู่บ่าวของแตเชคเอ้าท์ไปเมื่อเช้า” พี่ชาณ รีเซฟชั่นรอบดึกที่รู้เรื่องกุ๊กกิ๊กของเธอแซวแต่เช้า “แตรู้แล้ว” คนตอบว่ารู้กำลังสาละวนเชคงานรอบเช้า นัยน์ตาสีดำเข้มจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์เขม็ง เพราะยังตรวจเอกสารไม่เสร็จเสียทีทั้งๆ ที่วันนี้มีบุกกิ้งเพียงแต่ 15 ห้อง เธอเชคอยู่ที่รายชื่อเดิมอยู่หลายครั้งไม่ใช่เพราะง่วง หากความรู้สึกสดชื่นมันหายไปต่างหาก “เขาฝากซองนี่กับถุงใบนี้ให้:-)้วยนะ” เธอรับอย่างงงงวย หากในใจคิดว่ามันคงเป็นมารยาทของชาวยุโรปที่มักส่งการ์ดขอบคุณ เธอเปิดดูถุงก็เห็นแมวไหมพรมสีขาวที่เธอถักอยู่ข้างใน นึกอยากจะด่าเขาที่เอามาคืน ก่อนแกะซองจดหมาย แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 54 17:56:58 จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 17:56:34

ความคิดเห็นที่ 5 มันเป็นรูปที่เธอถ่ายคู่กับเขา เธอพลิกดูด้านหลังก็เห็นข้อความเป็นภาษาอังกฤษแบบตัวเขียนบรรจง ‘ผมจะกลับมาเที่ยวที่นี่เดือนมีนาคมปีหน้า อย่าลืมเอาคิตตี้ตัวนี้ไปรับผมที่สนามบินด้วยนะครับ’ With Love, Sergey , Moscow Boy ขอจบเรื่องนี้เพียงแค่นี้ คนเขียนยกหน้าที่ในการตอบ yes หรือ no ตามแต่หัวใจของผู้อ่านจะตัดสินใจนะคะ ^^ จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 17:57:27

ความคิดเห็นที่ 6 จบแล้วค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอโทษสำหรับส่วนที่โพสที่ทำย่อหน้าไม่เป็นค่ะ และโพสข้อความสั้นๆ ช่วงท้ายๆ เพราะระบบของเว็ปบอกว่ามีคำไม่สุภาพจึงค่อยๆ โพสทีละย่อหน้าค่ะ แต่ก็ไม่ได้แก้อะไรเพราะหาคำสุภาพไม่เจอจริงๆ ขอให้สนุกกับนักเขียนมือใหม่ที่พยายามเขียนมาเรื่อยๆ สำนวนไม่ค่อยดี อ่านไม่ลื่น ถ้าอย่างไรติงมาได้นะคะ ^^ จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 17:59:38

ความคิดเห็นที่ 7 หง่า ทำไมไม่รบกวนคุณเซระเกอ่านใบจองอันนั้นด้วยล่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 20:44:07

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ scottie มาแล้ว^^ ที่ไม่ได้ให้เซรเก้อ่านเพราะว่า แค่คิดจะให้เขาแปลเท่านั้นค่ะ บางครั้งเราก็เกรงใจลูกค้าแค่ไหว้วานให้เรียกตาคนนั้นก็กลัวลูกค้าจะคอมเพลนเหมือนกันว่า ไปใช้เขา ขอบคุณสำหรับข้อคิดเห็นของคุณ scottie นะคะ มันก็จริงแหะ น่าจะให้เซรเก้อ่าให้ด้วย ตูนจะลองแทรกเข้าไปนะคะแล้วจะปรับใหม่ค่ะ จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 10:47:07

ความคิดเห็นที่ 9 น่าจะใช้ Not Found นะคะ ไม่ใช่ No founded จากคุณ : x'mas เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 04:04:02

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 10:22:59

ความคิดเห็นที่ 11 สุดท้ายเขาให้อีเมลไว้บ้างไหมเนี่ย อิอิ อยากให้มีภาคต่อน่ะค่ะ จากคุณ : J^_^J เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 13:41:52