เพลงดวงดาว ตอนที่ 10

คีย์นั่งเหม่ออยู่ภายในรถที่กำลังพุ่งไปอย่างรวดเร็ว เส้นทางที่เลือกยังคงเป็นทางสายเดิม และจุดหมายปลายทางก็ยังคงเป็นสถานที่แห่งเดียวกัน หากจะมีที่ใดในโลก ที่อำนาจของสำนักวิทยาศาสตร์ไม่อาจเอื้อมเข้าไปถึง คำตอบคงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น นั่นคือ ศาสนจักรแห่งศาสนาจักรวาล และเขาหวังว่าตัวเองจะคิดถูกในเรื่องนี้

'นี่มันเรื่องอะไรกัน' ตั้งแต่ที่ได้รับรู้ข่าวการเสียชีวิตของบิดา เรื่องราวต่างๆ ก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนหน้านี้เพียงไม่ถึงหนึ่งวัน เขายังคงเป็นเพียงเด็กนักเรียนธรรมดาๆ ที่ใช้ชีวิตให้หมดไปกับการเรียน กิจกรรมที่สนใจ และเพื่อนๆ ถึงแม้ว่าข้อสุดท้ายนั้น เขาจะไม่ค่อยมีก็ตาม

เมื่อนึกถึง จันทร์ ดุริยดารา สิ่งที่ปรากฏขึ้นภายในหัวของเขาก็คือ 'ชายที่เป็นภาพเคลื่อนไหวอยู่ในหน้าจอ' ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่เพราะความเกี่ยวข้องที่มีมาแต่กำเนิด กลับทำให้ชีวิตของเขา และเพื่อนต้องตกอยู่ในอันตราย 'บางทีทั้งสองคนนั้นอาจจะตายไปแล้วก็ได้' เขาพยายามสลัดความคิดนั้นทิ้งไป

'มีประโยชน์อะไรที่จะต้องดิ้นรนทำตามความต้องการของพ่อ' ซึ่งความจริงแล้ว ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้แน่ว่ามันจะเป็นความต้องการของบิดาจริงหรือไม่ หญิงสาวปริศนาคนนั้นคือใคร หรืออะไร และพินัยกรรมในจดหมายลึกลับที่หายไปต่อหน้าต่อตาเขา ก็ยังคงไม่มีคำตอบ

'ใครๆ ก็รู้ว่าสำนักวิทย์ ทำหน้าที่คอยปกป้องมนุษยชาติมาโดยตลอด การลงมือของทริกในครั้งนี้ คงต้องมีเหตุผลสำคัญอยู่เบื้องหลังใช่หรือไม่' ปัญหานั้นมีอยู่มากมาย แต่น่าเสียดายที่เขาแทบจะไม่รู้คำตอบ หรือแม้แต่วิธีที่จะค้นหามัน เขาควรจะหลบหนีแบบนี้ต่อไปหรือไม่ แต่หากยอมมอบตัว นั่นอาจหมายถึงชีวิตของเขาเองก็ต้องจบสิ้นลงด้วย และเพื่อนทั้งสองคนก็คงต้องตายเปล่า

ทันใดนั้นไฟกระพริบสีแดงพร้อมเสียงเตือนก็ดังขึ้น เรียกสติของเขาให้หวนกลับมาสู่สถานการณ์ปัจจุบัน จากข้อมูลที่แสดงอยู่บนหน้าจอ ตัวรถยังคงพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วคงที่อยู่เช่นเดิม และเขาคงได้แต่ต้องเชื่อพวกมัน เพราะการนั่งอยู่ภายในกระสวยโลหะนี้ ไม่มีทางที่เขาจะบอกความแตกต่างระหว่างการเคลื่อนที่ กับการหยุดนิ่งได้เลย

“กรุณาอยู่ในความสงบ นั่งลงบนเก้าอี้โดยสาร และรัดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยค่ะ...ขอย้ำอีกครั้ง...”

นั่นเป็นเสียงคำสั่งที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน ถึงแม้ว่าจะมีโอกาสได้นั่งรถแบบนี้เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น แต่เขาก็บอกตัวเองได้ในทันทีว่า ต้องมีความผิดพลาดบางอย่างที่ร้ายแรงกำลังเกิดขึ้น ใบหน้าของผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งเด่นชัดขึ้นมาในห้วงความคิด ถึงแม้ว่ามันจะดูเหลือเชื่อก็ตาม 'ทริก คุณกำลังทำอะไรกันแน่'

#####

“...ท่านคะ...”

ไอรอนยังคงก้มหน้าก้มตาหาทางแก้ไขปัญหาของเธออยู่เช่นเดิม เหตุการณ์ที่พึ่งผ่านพ้นไปนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น หากปล่อยให้มันลุกลามต่อไป เธอฟังน้ำเสียงของทรีดออกในทันที และได้แต่ถอนใจ ในขณะที่มือยังคงเคลื่อนไหวไม่ยอมหยุด

“ข่าวร้ายอีกแล้วหรือ มีอะไรก็รีบว่ามา”

“...รายงานจากเจ้าหน้าที่ทริกค่ะ เธอปฏิบัติงานผิดพลาด เป้าหมายสามารถหลบหนีออกจากโรงเรียนอพอลโลได้สำเร็จ และกำลังมุ่งหน้าไปยังที่ตั้งของศาสนจักรเพียงลำพังค่ะ”

เธอหยุดมือทันที พร้อมกับยกมือขึ้นบีบนวดไปที่ขมับทั้งสองข้าง ก่อนที่สุดท้ายจะทุบทั้งสองมือลงไปบนโต๊ะ พร้อมกับระเบิดอารมณ์ออกมา มันเป็นอาการที่ทรีดไม่เคยเห็นมาก่อน และทำให้เธอรู้สึกตกใจ

“พวกเธอเป็นบ้ากันไปหมดแล้วหรือไง ที่ฉันต้องการก็แค่เพชรเม็ดเล็กๆ เพียงเม็ดเดียวเท่านั้น มันจะอะไรกันนักกันหนา...”

ทรีดได้แต่นิ่งเงียบ ไอรอนสูดลมหายใจเข้าออกอีกสองสามครั้ง ก่อนค่อยๆ กลับคืนสู่ความเป็นหญิงเหล็ก

“...ถ้าแผนการณ์ที่จะใช้เด็กคนนั้นในการเข้าไปเอาเพชรล้มเหลว ก็คงเหลืออยู่แค่หนทางเดียวแล้ว”

“เจ้าหน้าที่ทริกได้แจ้งขอลาออกจากตำแหน่งเจ้าหน้าที่พิเศษของสำนักวิทยาศาสตร์มาเรียบร้อยแล้วค่ะ”

เธอเพียงพยักหน้ารับทราบด้วยอาการสงบ

“ดี ให้การลาออกของเธอมีผลในทันที”

“...ท่านคะ”

“ยังมีอะไรอีกหรือ ทรีด”

น้ำเสียงของเธออ่อนลง พร้อมทั้งแสดงความเหน็ดเหนื่อยออกมา 'บางทีฉันอาจจะแก่เกินไปแล้วสำหรับเรื่องพวกนี้' แม้แต่หญิงเหล็กก็ไม่อาจหลบหนีจากความจริงในข้อนี้ไปได้

“...มีความเสียหายเกิดขึ้นภายในโรงเรียนอพอลโลจากการปฏิบัติงานในครั้งนี้ด้วยค่ะ...”

'อีกแล้ว' ความเสียหาย กับความสำเร็จของทริก เป็นสองสิ่งที่ไม่อาจแยกออกจากกันได้ นั่นเป็นข้อเสียที่ใหญ่ที่สุดของเธอ ไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะไม่ทำข้าวของแตกหักเสียหาย ไอรอนแอบหวังเอาไว้ว่าครั้งนี้อาจจะแตกต่างออกไป เพราะเป้าหมายเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น

“ฉันไม่อยากรู้รายละเอียดอีกแล้ว เธอจัดการไปตามที่เห็นสมควรก็แล้วกัน”

“...ค่ะท่าน”

เธอคิดจะเลิกสนใจเพียงแค่นั้น แต่แล้วคำถามบางอย่างก็ผุดขึ้นมา 'ทำไมเด็กคนนั้นจะต้องหลบหนีด้วย และที่สำคัญ เขาทำสำเร็จได้อย่างไร' เธอจึงออกคำสั่งเพิ่มเติมไปอีกอย่างหนึ่ง

“ส่งรายงานของทริกเข้ามาให้ฉันดูด้วยนะ”

แต่หลังจากนั้น เธอก็กลับไปหมกมุ่นอยู่กับปมปัญหาเดิมที่ยังคงค้างคาอยู่ และลืมมันไปในที่สุด

#####

จิอาโน อามานี่ หรือ โนอา กำลังนั่งอยู่ภายในห้องทำงานซึ่งถูกออกแบบให้เป็นรูปห้าเหลี่ยม ภายในห้องนี้มีวัตถุโบราณที่ทรงคุณค่าจัดแสดงอยู่หลายชิ้น แต่สิ่งที่เขาชื่นชอบมากที่สุดย่อมต้องเป็น ดาบญี่ปุ่นโบราณที่มีชื่อเรียกขานว่า 'มาสะมุเนะ' เขาถึงกับสั่งให้ย้ายมันมาอยู่ทางด้านหลังโต๊ะทำงาน เพื่อให้สามารถเอื้อมถึงได้โดยสะดวก

อาวุธที่ถูกทำขึ้นด้วยการม้วนพับเหล็กจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน ก่อนตีให้ยืดยาวจนกลายเป็นรูปร่างพื้นฐานของดาบ เผาด้วยความร้อนจนถึงจุดที่เหมาะสม แล้วแช่ในน้ำเพื่อให้อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว จนได้เนื้อโลหะที่มีความพิเศษเฉพาะตัวขึ้นมา เป็นดาบที่คม บาง แกร่ง แต่หยุ่นเหนียว ไม่แตกหักง่าย

ที่สำคัญคือ มันยังคงสามารถสืบต่อวัตถุประสงค์เพียงหนึ่งเดียวของผู้สร้างมาได้จนถึงทุกวันนี้ ซึ่งก็คือการฟาดฟันได้อย่างหมดจดนั่นเอง 'ถ้าหากยังมีใครคิดจะนำมันออกมาใช้อีกครั้งนะ' เขายิ้มให้กับความคิดของตนเอง

“ท่านประธานสภาครับ”

เสียงที่ดังผ่านลำโพงทำลายความเงียบสงบภายในห้องไป ตั้งแต่ที่เขาเข้ารับตำแหน่ง ประธานสภานวโลกา ก็ไม่มีใครเรียกเขาว่า โนอา อีกเลย

“ได้อะไรมาบ้าง”

เขาถามออกไปอย่างมีความหวัง ในค่ำคืนนี้กำลังมีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้น เขารู้สึกถึงมันได้ และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขายังคงนั่งรอคอยอย่างอดทนจนถึงเวลานี้ มันอาจเป็นโอกาสที่เขาเฝ้ารอมาอย่างยาวนาน และหากเป็นเช่นนั้นจริง เขาก็จะไม่ยอมปล่อยให้มันหลุดมือไป

“ตรวจพบปัญหาพลังงานไม่เสถียรพร้อมกันทั้งระบบเลยครับ แต่กินเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น”

'เธอต้องรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว' เขานึกทบทวนถึงการโต้ตอบที่ผ่านมาอีกครั้ง 'เธอกำลังมีปัญหา' พลังงานไม่เสถียรที่เกิดขึ้นนี้ อาจเป็นเพียงยอดเล็กๆ ของก้อนน้ำแข็งที่ปรากฏออกมาให้เห็น ในขณะที่ตัวตนของปัญหาที่แท้จริง อาจใหญ่โตเหมือนกับน้ำแข็งส่วนที่จมอยู่ใต้ผิวน้ำ

'เหมือนกับเรื่องของ เรือที่ไม่มีวันจม' เขานึกไปถึงตำนานของเรือโบราณที่มีชื่อว่า ไททานิก หรือ เรือที่ไม่มีวันจม แต่ด้วยการชนเข้ากับก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่กลางทะเลเพียงครั้งเดียว สุดท้ายมันก็ลงไปนอนนิ่งอยู่ในสุสานใต้สมุทรตั้งแต่เที่ยวแรกของการเดินทาง มีนักวิชาการหลายคนให้ความเห็นไว้ว่าบางที มันอาจเป็นเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นในอดีตก็เป็นได้

ภาพของไอรอนกำลังยืนอยู่ที่หัวเรือพร้อมกับกางแขนทั้งสองข้างออก ทำท่าทางราวกับจะโบยบินขึ้นฟ้า ในขณะที่เรือยักษ์ซึ่งมีชื่อว่าสำนักวิทยาศาสตร์ กำลังมุ่งหน้าตรงเข้าหาก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ ทำให้เขาอดหัวเราะไม่ได้ 'ทำไมฉันถึงได้คิดอะไรแปลกๆ แบบนี้นะ'

“...มีอะไรหรือเปล่าครับท่าน”

“...ไม่...ไม่มีอะไร แล้วนอกจากนี้ล่ะ”

“มีรายงานด่วนแจ้งเข้ามาว่า เจ้าหน้าที่พิเศษคนหนึ่งพึ่งลาออกไป ในขณะที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ลับ ซึ่งไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อนเลยครับ”

เขาเห็นด้วยอย่างเต็มที่ว่ามันแปลกเกินไป

“ใครกัน”

“เจ้าหน้าที่ ที่มีชื่อเรียกว่า...ทริก ครับ”

“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”

เขาจำสาวคนนั้นได้ขึ้นใจ เจ้าของหุ่นอวบอัด พร้อมกับหมัดที่รวดเร็ว และหนักหน่วงอย่างไม่น่าเชื่อ เธอกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่มีชื่อเรียกว่า ทรีด เปรียบเหมือนกับมือขวา และ มือซ้ายของหญิงเหล็ก คนหนึ่งอยู่ข้างกายไม่เคยห่าง ส่วนอีกคนหนึ่งก็คอยซ่อนตัวอยู่ภายในเงามืด

เรื่องพวกนี้ต้องมีเบื้องหลังซ่อนอยู่ และเชื่อมโยงกันอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขายังมีข้อมูลในมือน้อยเกินไป จึงไม่อาจบุ่มบ่ามทำอะไรลงไปได้

ผู้คนทั่วไปต่างรู้ดีว่าอำนาจในโลกปัจจุบันนี้ถูกถ่วงดุลเอาไว้ด้วยสองส่วน คือ สภานวโลกา กับ ศาสนจักรแห่งศาสนาจักรวาล แต่ที่คนส่วนใหญ่คิดไม่ถึงคือ ภายในสภานวโลกานั้นอำนาจส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นของ ประธานสภา แต่กลับเป็นของ ผู้อำนวยการสำนักวิทยาศาสตร์ แทน

ทั้งหมดนี้มีที่มาแสนสลับซับซ้อนตั้งแต่ในสมัยก่อน ซึ่งเขาก็เข้าใจมันดี และยังนับถือไอรอนในหลายๆ ด้าน แต่ความมุ่งหวังในการเข้ารับตำแหน่งของเขา ก็คือการนำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงของดุลอำนาจดั้งเดิมเหล่านี้

การที่สภา กับศาสนจักร ไม่อาจเชื่อมเข้าหากันได้นั้น สำนักวิทยาศาสตร์มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบอยู่มาก ในความคิดของเขา หากการรวมกันของทั้งสองส่วนนี้ยังคงไม่เกิดขึ้น ก็ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นการฟื้นฟูโลกอย่างแท้จริง

เพื่อให้บรรลุถึงเป้าหมาย เขาไม่ลังเลที่จะทำทุกสิ่ง จนได้ตำแหน่งประธานสภามาไว้ในครอบครอง และพร้อมจะเขี่ยใครก็ตามที่เข้ามาขวางให้ออกไปพ้นทาง 'ถึงแม้จะเป็นคุณก็ตาม ไอรอน' หลายปีที่ผ่านมานี้ เขายังคงหาวิธีเพื่อเจาะเข้าไปในฐานอำนาจของเธอ

“หารายละเอียดเพิ่มเติมเรื่องนี้ให้ผมด้วย เธออยู่ที่ไหน กำลังทำอะไร ก่อนที่จะลาออก...”

เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะถึงแม้จะมีอะไรที่น่าสนใจหลายอย่างเกิดขึ้น แต่พวกมันก็ยังไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

“...แล้วเรื่องฐานดวงจันทร์ไปถึงไหนแล้ว”

“ยังไม่มีความคืบหน้า...”

เป็นคำตอบที่ไม่ผิดจากความคาดหมายของเขา

“...แต่เราตรวจพบอะไรแปลกๆ บางอย่างครับ”

“ว่ามาเลย”

“ไม่มีการติดต่อระหว่างที่นั่น กับพื้นโลก มาประมาณสองวันแล้วครับ การเชื่อมต่อยังคงอยู่ แต่ไม่มีการส่งข้อมูลเกิดขึ้นเลย เราสงสัยว่าพวกเขาอาจเจอปัญหาใหญ่บางอย่าง”

“...มันเกิดขึ้นภายหลังการตายของศาสตราจารย์จันทร์ใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

เขาขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่มันก็ยังไม่ใช่สิ่งที่เขาจะใช้เล่นงานเธอได้อยู่ดี 'ต้องมีอะไรที่มากกว่านี้ อะไรที่' แล้วทันใดนั้น ห้องทำงานห้าเหลี่ยมของเขาก็ตกอยู่ในความมืดมิด เหมือนกับเขากระพริบตานานเกินไป ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเป็นเช่นเดิม เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“...ผมไม่ได้คิดไปเอง มันเกิดขึ้นจริงๆ ใช่ไหม”

เขาถามเพื่อต้องการคำยืนยัน

“เรื่องจริงครับท่าน...และตอนนี้ เรากำลังใช้พลังงานสำรองกันอยู่ครับ”

'นี่แหละที่ฉันต้องการ เรื่องใหญ่ๆ ที่จะใช้เล่นงานเธอ” แม้จะดีใจ แต่เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเริ่มมองเห็นน้ำแข็งส่วนที่ซ่อนลึกอยู่ใต้น้ำ เพราะมันคือก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์อย่างไม่ต้องสงสัย

'พลังงานคือแกนกลางของเรื่องราวทั้งหมดนี้' มันคือรากฐานของทุกสิ่งที่ถูกนำกลับมาใช้ในปัจจุบัน เป็นเพราะการค้นพบแหล่งพลังงานของสำนักวิทยาศาสตร์ หรือที่ถูกเรียกว่า 'การฟื้นฟูโลก' ที่ทำให้มนุษย์สามารถรอดพ้นจากยุคมืดที่สุด และก้าวเดินไปอย่างรวดเร็วได้อีกครั้ง ในเวลาเพียงไม่นาน

การควบคุมแหล่งพลังงาน คืออำนาจในการต่อรองของสำนักวิทยาศาสตร์ ที่ไอรอนใช้ในการผลักดันสภา ให้เดินไปตามทิศทางที่เธอต้องการ รวมถึงการขัดขวางความพยายามที่จะรวมโลกทั้งหมดให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง เขาเองก็ไม่เข้าใจว่า เพราะเหตุใดคนอย่างเธอถึงมีความคิดแบบนั้นได้

เขาไม่อยากนึกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง หากแหล่งพลังงานดังกล่าวต้องสูญหายไปอีกครั้ง 'มีบางอย่างเกิดขึ้นกับฐานดวงจันทร์' ซึ่งต้องเกี่ยวข้องกับการตายของศาสตราจารย์จันทร์อย่างไม่ต้องสงสัย และเธอกำลังหาวิธีแก้ไขมันอย่างเร่งรีบ 'ซึ่งน่าจะเกี่ยวข้องกับการลาออก และหายตัวไปของทริก'

แน่นอนที่ปัญหานี้ต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน 'แต่อาจเป็นหลังจากที่หญิงเหล็กหลุดจากตำแหน่งของเธอไปแล้ว'

#####

ไอรอนมองดูค่าตัวเลขต่างๆ บนหน้าจอ แต่ภายในหัวของเธอกำลังมองเห็นผลที่เกิดขึ้นจากตัวเลขเหล่านั้น นอกจากภายในสภานวโลกาแห่งนี้ ทั่วทั้งโลกต่างต้องตกอยู่ในความมืดมิดอีกครั้ง ผู้คนอาจกำลังส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ในที่สุดสิ่งที่เธอไม่ต้องการก็เกิดขึ้นจนได้

“อีกกี่นาที”

“...ประมาณสิบนาทีค่ะ กว่าที่ระบบสำรองจะทำงานได้อย่างสมบูรณ์”

ทรีดตอบกลับมาด้วยเสียงสั่น 'อดทนเอาไว้ทุกคน แค่สิบนาทีเท่านั้น' เธอไม่อยากนึกถึงความเสียหายที่จะเกิดขึ้นเลย 'ระบบสำรองจะจ่ายพลังงานทดแทนให้' แล้วทุกอย่างก็จะกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง 'ใช่ ความสงบที่ยาวนานประมาณสี่สิบแปดชั่วโมง'

ถ้าหากพวกเธอยังหาทางแก้ปัญหาไม่ได้ พลังงานสำรองจะหมดลงภายในระยะเวลาประมาณสี่สิบแปดชั่วโมง แล้วหลังจากนั้นฝันร้ายของมวลมนุษยชาติก็จะเริ่มต้นขึ้น ยุคมืดที่สุด จะหวนคืนกลับมาอีกครั้ง และพวกเราอาจไม่สามารถยืนขึ้นมาได้อีกเลย

#####

“...ขอย้ำอีกครั้ง...กรุณาอยู่ในความสงบ นั่งลงบนเก้าอี้โดยสาร และรัดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยค่ะ...”

คีย์นั่งลง และรัดเข็มขัดนิรภัยตามที่เสียงนั้นบอก และก่อนที่เขาจะทันได้รู้ตัว รอบกายก็ตกอยู่ในความมืดมิด เขารู้สึกตัวเบาราวกับไม่มีน้ำหนัก เหมือนกับจะสามารถลอยขึ้นจากพื้น แต่ก็ถูกเข็มขัดพวกนั้นรัดเอาไว้ เขาค่อยๆ ทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ไม่มีแสงสว่าง ก็หมายถึงไม่มีพลังงาน และหมายความว่าไม่มีสนามแม่เหล็กที่คอยพยุงรถคันนี้เอาไว้ เขากำลังตก รถคันนี้กำลังร่วงลงสู่พื้นด้วยความเร็ว ตัวเขาเหมือนกับนั่งอยู่ภายในไข่ที่กำลังร่วงหล่นลงสู่พื้น และเขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อการเดินทางสู่พื้นดินในครั้งนี้จบสิ้นลง

เขาเริ่มส่งเสียงกรีดร้อง ก่อนที่จะรู้สึกถึงแรงกระแทกที่พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง

จากคุณ	: zoi
เขียนเมื่อ	: 10 ก.ย. 54 22:26:36