ความคิดเห็นที่ 1 22. สัตว์ร้ายกับเจ้าของโรงปักษา (ครึ่งหลัง) พิทยาถึงกับสะอึก จากนั้นทำทีจะเข้ามาราวีเด็กหนุ่มต่อ แต่แล้วในขณะเดียวกันนั้นเองบังเกิดความแตกตื่นเมื่อเหล่ามือปราบกำลังนำเจ้าสัตว์ประหลาดที่ถูกพันธนาการไว้กับตาข่ายเวทมนตราอย่างแน่นหนาเพื่อไปลงโทษที่หอลงอาญานั่นเอง อยู่ๆ เจ้าสัตว์ร้ายที่ดูเหมือนคล้ายจะสิ้นท่าจนหมอบราบคาบแก้วด้วยฤทธิ์เดชะของมือปราบเทวะทั้งหลายนั้นกลับอาละวาดขึ้นมา พละกำลังของมันทำเอาตาข่ายเวทมนตร์ถูกฉีกขาดสะบั้น มือปราบถูกแรงกำลังของมันเหวี่ยงกระเด็นกระดอนไปคนละทิศทาง จากนั้นมันก็ลากร่างอันใหญ่โตของมันพุ่งตรงไปยังเหยื่อที่ดูเหมือนอ่อนแอที่สุด ซึ่งก็คือเทพบัณฑิตที่ยังคงบาดเจ็บจนเดินเหินไปไหนมาไหนไม่ได้ แต่ก่อนที่มันจะจู่โจมใส่ร่างผู้เคราะห์ร้าย โตมรกระโจนเข้าขวางหน้าเจ้าสัตว์ร้าย หัวหน้ามือปราบตัดสินใจไม่ใช้กระบองหากกลับเรียกอาวุธมีคมซึ่งเป็นดาบเล่มโตและมีอานุภาพร้ายแรงกว่า แต่แล้วในวาระที่เขากำลังจะใช้มันฟาดฟันเจ้าสัตว์ร้ายนั่นเอง ร่างใหญ่โตราวกำแพงหนาของหัวหน้ามือปราบเทวะกลับกระดอนออกไปในทิศทางตรงข้าม ดาบพลัดหลุดจากมือ เมื่อเขาผงกศีรษะขึ้นมาด้วยอาการมึนงงว่าเขาโดนอะไรดีดกระเด็นกลับมานั่นเอง สองตาของโตมรก็มองเห็นแต่ร่างของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งยืนจังก้าขวางทางประหารของเขา ซ้ำในมือของฝ่ายตรงข้ามยังถือดาบของเขาที่หลุดกระเด็นเอาไว้อีกด้วย ท่วงท่าและวิธีการจับอาวุธนั้นเพียงแค่มองปราดแรกโตมรตระหนักรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ระดับสามัญ เมื่อนั้นหัวหน้ามือปราบผู้สุขุมแทบจะควบคุมสติตนเอาไว้ไม่อยู่เพราะคิดว่าตนถูกหลอก ถึงแม้ว่าพิทยาจะว่าเด็กหนุ่มลับหลังและเอาแต่พูดจาใส่ความให้เขาลงโทษอารมันแต่โตมรก็คิดเพียงว่าพิทยาคงจะอาฆาตแค้นเป็นการส่วนตัวที่เด็กหนุ่มทำให้มือปราบผู้มีศักดิ์ศรีเสียหน้ากลางที่สาธารณะมากกว่าที่จะเป็นเรื่องจริงจัง ขนาดเมื่อครู่ที่อุมามารายงานว่าไม่พบอารมัน เขายังคิดห่วงอยู่เลยว่าพิทยาอาจจะลอบทำร้ายเด็กหนุ่มเพราะลุแก่โทสะเสียก็ได้ แต่ว่าทั้งหมดนี่...กลับเป็นการเข้าใจผิดทั้งหมดงั้นหรือ? อารมันเป็นผู้บงการเจ้าสัตว์ประหลาดให้ทำร้ายชาวบ้านและนักเดินทาง พิทยาเป็นฝ่ายคิดถูกมาตลอดหรือ? ทันใดนั้นราวกับรามิตสามารถเดาออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอย่างไร “พวกท่านจะทำร้ายมันไม่ได้นะขอรับ” เขาตะโกนลั่น เมื่อนั้นพิทยาเห็นได้ทีจึงวิ่งรี่เข้ามาพร้อมกับเสกอาวุธมาอยู่ในมือ “ไอ้วายร้ายยังจะปากแข็งอีก ดี! ข้าจะสังหารแกและ:-)ร้ายไปพร้อมกัน” “นี่ไม่ใช่สัตว์ร้ายนะขอรับ! ดูให้ดีสิขอรับ!” แต่พิทยาไม่ฟังอะไรทั้งสิ้นเขาปรี่เข้าใส่เด็กหนุ่ม รามิตไม่มีทางเลือกเขาใช้ดาบของโตมรรับคมดาบของพิทยา แต่ก่อนที่ดาบทั้งสองปะทะกันกลางอากาศหากกลับเป็นฝ่ายมือปราบที่กลับกลายเป็นฝ่ายกระเด็นถอยหลังอีกครา เหมือนกับเขากำลังจู่โจมเข้าใส่หินผาที่มีกำลังก็ไม่ปาน  เจ้าสัตว์ร้ายนั่นเองที่ใช้ส่วนหนึ่งของตัวมันเองยื่นเข้ามาขวางไว้และเพียงแต่มันสะบัดตัวเพียงครั้งเดียว พิทยาก็เสียหลักกระเด็นออกไปจนพ้นระยะจู่โจม แต่จะทำให้พิทยามีจิตใจทดท้อก็หาไม่ เขาตวาดกลับ บันดาลโทสะ ตวัดอาวุธตรงรี่เข้าหาเด็กหนุ่มอย่างมาดร้าย “ข้าจะสังหารพวกแกให้สิ้นซาก!” “เดี๋ยวก่อน พิทยา!” โตมรร้องห้ามลั่น หากมือปราบหนุ่มไม่ฟังเสียงห้าม เขาจงใจร่ายเวทกำราบมารแห่งวธกา บังเกิดเป็นกงจักรเวท เขาจึงเขวี้ยงไปยังเป้าหมายที่ใหญ่โตคือลำตัวของเจ้าสัตว์ประหลาด ทว่าทันใดนั้นรามิตใช้มือหนึ่งจับดาบของมือปราบมั่น จากนั้นเขาตวัดอาวุธในมือเพื่อหักเหทิศทางการจู่โจมของกงจักรเทวะ แต่เพราะการณ์นั้นเองทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดตื่นตกใจ ลากร่างใหญ่โตของมันกลับเข้าไปในป่า ขณะเดียวกันอาวุธสังหารของพิทยาเปลี่ยนทิศทางมันพุ่งตรงไปยังร่างของผู้เคราะห์ร้ายที่ยังนอนสิ้นสติอยู่ไม่ห่างโดยที่ไม่มีผู้ใดช่วยเอาไว้ได้ทันเนื่องจากสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว พิทยาร้องออกมาอย่างตกใจ มือปราบที่เพิ่งมาถึงต่างตกตะลึงในภาพตรงหน้าเมื่อกงจักรเวทตรงไปปักกลางลำตัวของเทพบัณฑิต มือปราบหนุ่มหันมามองอารมันอย่างเคียดแค้น “แก...จะต้องชดใช้!” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 23:16:49

ความคิดเห็นที่ 2 ในทีแรกเด็กหนุ่มไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรก่อน ระหว่างตามเจ้าสัตว์ประหลาดเข้าไปในป่า หรือจะอยู่เสี่ยงอันตรายที่นี่ ในที่สุดรามิตะโกน  “ระวังนะขอรับ มันจะกำลังตื่น” ว่าแล้วเขากระโดดเข้ามาขวางโตมรและพิทยาที่กำลังจะวิ่งเข้าไปหาผู้บาดเจ็บ “อะไรของ...” พิทยากล่าวค้างเพราะบังเกิดเสียงแตกตื่นจากบรรดาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์เพราะผู้ที่น่าม้วยมรณ์ไปแล้วด้วยกงจักรเวทของพิทยา กลับลุกขึ้น และค่อยๆ ยืดกายขึ้นอย่างผิดธรรมชาติ โดยเฉพาะใบหน้าของมันยืดยาวขึ้น แขนที่ทอดอยู่ข้างลำตัวแตกตัวออกราวกับฝูงงูที่พรูออกมาจากรัง เมื่อนั้นเหล่ามือปราบเพิ่งตระหนักว่าตนกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่ “สตกะ!” ใครคนหนึ่งร้องเสียงหลง “เจ้าสัตว์ร้ายที่แท้คือตัวสตกะ ที่ใช้ร่างเทพบัณฑิต!” เมื่อถูกเปิดเผยร่างแล้วเจ้าสัตว์ร้ายจึงยิ่งขยายร่าง บัดนี้มันไม่แปรสภาพเพื่อลอกเลียนอะไรทั้งสิ้น มือหรือหนวดประหลาดของมันแผ่ออกมาจากกลางลำตัวที่บัดนี้ขยายขึ้นจนสูงท่วมตัว และฟาดใส่เหล่ามือปราบอย่างดุร้าย พิทยาร้องเสียงหลงเมื่อเจ้าหนวดประหลาดข้างหนึ่งของมันอ้อมหนีร่างรามิตเหมือนไม่อยากปะทะฝีมือด้วย เพราะมันเลือกที่จะจู่โจมพิทยาก่อน ตวัดรัดพันข้อเท้าจนตัวเสียหลัก จากนั้นก็จับเหวี่ยงร่างของเขาจนห้อยอยู่กลางอากาศ พิทยายิ่งร้องดังกว่าเก่าเมื่อเห็นปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวเรียงเป็นตับที่เปิดอ้าของมัน หากก่อนที่มือปราบหนุ่มจะกลายเป็นอาหารมือโอชะของตัวสตกะ เจ้าหนวดที่พันรอบข้อเท้าของพิทยาก็ถูกกระแทกอย่างแรงจนร่างของชายหนุ่มตกแอ้กลงมาบนผืนหญ้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจึงเห็นอารมันกำลังถือก้อนหินขนาดเหมาะมือเขวี้ยงเข้าใส่หนวดประหลาดของมัน ซ้ำดูเหมือนว่ามันกลับแม่นยำและได้ผลยิ่งกว่าเวทของมือปราบที่ทำอะไรหนวดที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วของมันแทบไม่ได้เลย ดังนั้นเจ้าตัวประหลาดจึงเริ่มขยับหนีเข้าไปในพงป่ารกที่อยู่ด้านหลัง “มันกำลังจะหนี! ระวังอย่าให้มันลอกแบบได้” โตมรกล่าวเสียงดัง แต่ก็สายเสียแล้วเจ้าตัวสตกะกลืนหายไปในผืนป่าอย่างรวดเร็วเหมือนกับเวลาที่มันแปลงร่างเป็นสัตว์ร้าย “บัดซบ!” โตมรสบถออกมาอย่างหัวเสียสุดขีด จากนั้นเขาจึงสั่งให้มือปราบที่ไม่ได้รับบาดเจ็บให้แยกย้ายกันออกค้นทั่วทั้งป่า “ข้าจะไปตามหามันนะขอรับ” ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ไม่รอคำทัดทานจากหัวหน้ามือปราบ โตมรสบถอีกครั้งแล้วจึงวิ่งตามเด็กหนุ่มโดยไม่สนใจตาเขียวๆ ของพิทยาเมื่อโตมรสั่งให้เขาคอยอยู่ที่นี่ ดูเหมือนหัวหน้ามือปราบเลิกคิดสงสัยในตัวอารมันแล้ว หัวหน้ามือปราบหน้าลายเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนเขานึกแปลกใจเด็กหนุ่มผู้นี้ไยถึงมีความเร็วนัก? ดังนั้นทั้งเขาและอารมันจึงออกห่างจากกลุ่มมือปราบที่กำลังตามหลังมาพอสมควร จนกระทั่งเมื่อถึงบริเวณหนึ่งโตมรที่วิ่งตามอยู่ตามหลังกลับหยุดนิ่ง “เอาละ” จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ คล้ายต้องการสำรวจรอบบริเวณอีกครั้ง คงไกลพอแล้ว ทันใดนั้นโตมรหันกลับมาฟาดแขนที่อยู่ๆ ก็ยืดยาวออกมาอย่างผิดธรรมชาติ แต่แล้วเขาก็ต้องพบกับความประหลาดใจว่าเด็กหนุ่มที่วิ่งอยู่ด้านหน้ากลับพลันหายไป แต่กลับมีธุลีเวทสีดำมาแทนที่ นัยน์ตาสีแดงก่ำกวาดไปทั่วบริเวณ พร้อมกับแลบลิ้นเลียเหนือริมฝีปาก รอยสักที่ใบหน้าก็แลดูบิดเบี้ยวไม่คล้ายรูปเดิม “ทำไมถึงรู้ว่าเป็นข้า” น้ำเสียงที่อีกฝ่ายกล่าวฟังดูแล้วไม่คล้ายโตมรหัวหน้ามือปราบคนเดิมเลย ส่วนแขนที่ยืดออกจนผิดรูปคล้ายหนวดทรงพลังนั้นยังตวัดผืนป่าไปมาเพื่อควานหาตัวเด็กหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่ปากก็ยังสนทนาปราศรัยอย่างปกติ หากเมื่อไม่ยินเสียงใดโต้ตอบกลับมา ร่างจำลองก็กล่าวออกมาอีกเพื่อหลอกล่อให้เหยื่อเผยที่ซ่อนตัว จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 23:20:35

ความคิดเห็นที่ 3 “ขนาดโตมรที่ว่าฉลาดนักหนา ข้ายังต้องใช้เวลาหลายวันเพื่อหลอกล่อมัน เพราะเจ้ามือปราบเหล่านี้น่าจะเป็นอาหารแก่ฝูงของข้าได้อิ่มพอดี” พอมันกล่าวจบพลันบังเกิดเสียงร้องอย่างตื่นตระหนกดังมาจากป่าอีกฟากหนึ่ง สตกะจ่าฝูงจึงยิ้มพยายามยืดร่างประหลาดออกมาอีกเพื่อค้นหาอารมัน “ในทีแรกฝูงของข้าได้แต่มีชีวิตอย่างหลบๆ ซ่อนๆ แค่ดักจับพวกนักเดินทางเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นข้าก็หิวตลอดเวลา หากจะโทษก็ต้องโทษเจ้านักเดินสาส์นหน้าโง่ที่ไม่ยอมทิ้งนกปีกหักตาบอดของมันไป ทั้งๆ ที่พวกข้าต้องการแค่เนื้อสดายุเท่านั้น โอ...แต่เพียงแค่แขนข้างเดียวของเจ้านักเดินสาส์นนั่นเท่านั้น มันช่างโอชะและมีพลังอย่างยิ่งยวด เลือดเนื้อของชาวเทวะที่ข้าได้ดื่มกิน มันเพิ่มพลังให้ข้ายิ่งกว่าได้กินเดนมนุษย์ทั่วไปอย่างเหลือหลาย เช่นนี้แล้ว...เจ้าจะยังให้ข้าทำสิ่งใด? กลับไปกินเจ้าพวกมนุษย์ที่ไม่เคยทำให้ข้าอิ่มหรือ? นอกจากล่อให้พวกมันเข้ามาล่าข้า โดยหารู้ไม่ว่าพวกมันนั่นเองจะกลายเป็นเหยื่ออย่างไม่รู้ตัว...” มันหยุดนิดหนึ่ง และหันร่างกลับมาย้อนทางเดิม “และมันก็น่าจะเป็นไปได้ด้วยดี หากไม่มีแกเข้ามายุ่งเกี่ยว” ทันใดนั้นแขนที่ยืดออกเป็นกล้ามเนื้อทรงพลังก็พลันกวาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่โดยรอบรัศมีลงราบพนาสูร แต่ทันใดนั้นเองพุ่มไม้ที่อยู่นอกเขตรัศมีการทำลาย กลับพลันสั่นไหว เด็กหนุ่มที่ซ่อนตัวอยู่จงใจปรากฏกายให้เห็น จ่าฝูงสตกะที่กำลังโกรธและหิวตรงเข้าหาเหยื่อทันที รามิตเห็นดังนั้นจึงวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง ความจริงแล้วหากเจ้าจ่าฝูงสัตว์ร้ายได้ใช้สมองมากกว่าความตะกละตะกลามจะสังเกตได้ว่าความเร็วในการเคลื่อนตัวของเด็กหนุ่มไม่เร็วเท่าในคราแรก มันอาจจะได้ตระหนักและกลับตัวทันว่าสิ่งที่มันกำลังไล่ล่าอยู่นั้นไม่ใช่เหยื่อไร้พิษสงอย่างที่มันเข้าใจในทันใดนั้นที่มันคิดว่ากำลังจะไล่ทันแล้วเป็นเวลาเดียวกับที่ป่าทะลุเปิดออกเป็นช่องโล่ง ด้วยความที่คิดว่าตัวเองกำลังจะได้กินเหยื่อโอชะ มันจึงโถมกำลังเข้าหาเต็มที่ หากทันใดนั้นเองมันเพิ่งตระหนักว่าเมื่อพ้นแนวป่าผืนดินกลับทรุดตัวลงต่ำคล้ายกับหลุมยักษ์ดังนั้นร่างของจึงมันร่วงลงสู่โพรงขนาดใหญ่ แต่แทนที่ตัวมันจะตกลงไปสู่ถ้ำใต้ดินแบบเดียวกับที่รามิตเคยตกลงไป ทว่าขอบโพรงถ้ำกลับถูกตาข่ายเหล็กขึงรอบเอาไว้ดังนั้นเจ้าตัวร้ายจึงพุ่งร่างเข้าหากับดับที่วางไว้เข้าอย่างจัง “ปลดตาข่าย!” เสียงของผู้สั่งการดังกึกก้องก่อนที่ตาข่ายเหล็กจะถูกปล่อยลงมาจากบนท้องฟ้าคลุมจับเจ้าสัตว์ร้ายอีกชั้นหนึ่งได้อย่างถนัดถนี่ หลังจากนั้นไม่นานก็ปรากฏหลายร่างเดินออกมาจากแนวป่ารอบโพรงใต้ดิน ผู้มาใหม่นี้แต่งกายไม่เหมือนกับเหล่ามือปราบ บ้างเป็นชาวเทวะบ้างเป็นมนุษย์ธรรมดา “อารมัน เป็นอะไรหรือไม่?” ผู้สั่งการเมื่อครู่กระโดดลงมาจากหลังพญาคฤธร เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวจ่าฝูงสิ้นฤทธิ์อยู่ในเขตตาข่ายมนตราแล้ว เธอวิ่งมาหาเด็กหนุ่มอย่างเป็นห่วง “ข้าไม่เป็นอะไรขอรับ ท่านอุมา” รามิตเดินออกมาให้เห็นชัดๆ จากนั้นเขาจึงรีบเอ่ยถาม “ท่านพาคนเจ็บออกไปแล้วใช่ไหมขอรับ?” อุมาพยักหน้า “โตมรปลอดภัยแล้ว ต้องขอบใจเจ้าที่ช่วยเขาไว้ได้ทัน” รามิตส่ายหน้า “ข้าไม่ได้ช่วยอะไรเลยขอรับ หากข้าไม่พบที่นี่โดยบังเอิญล่ะก็ ป่านนี้พวกเราก็ยัง...” เสียงของรามิตขาดหายเนื่องจากเจ้าตัวสตกะที่กำลังดิ้นรนอย่างหนักเพื่อให้เป็นอิสระ จากนั้นมันจึงหลุดจากเขตวงมนตราแล้วพุ่งร่างเข้าหาผู้ที่เปิดเผยร่างจริงของมัน “ท่านอุมา หลบขอรับ!” เด็กหนุ่มร้องเตือนเสียงหลง ความจริงแล้วแม้อุมาจะเตี้ยกว่าเด็กหนุ่มทว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่มีรูปร่างบอบบางเลย หากรามิตกลับใช้แรงดึงร่างของมือปราบสาวให้พ้นจากอันตรายได้อย่างง่ายดาย เพราะตำแหน่งของเธอนั้นยืนหันหลังให้เจ้าสัตว์ร้ายจึงไม่สามารถเห็นการจู่โจมที่รวดเร็วได้ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 23:23:57

ความคิดเห็นที่ 4 ในวาระที่รามิตกำลังเตรียมเรียกอภิเวทเพื่อกำราบสัตว์ร้ายและเสี่ยงต่อการเปิดเผยตัวตนนั่นเอง ทันใดนั้นปรากฏละอองมนตราสีทองที่มีกำลังฤทธีพุ่งทะลุแนวป่าออกมา รูปร่างของมันคล้ายสัตว์ปีกที่มีขนาดใหญ่ตรงเข้าขวางทางการจู่โจมของตัวสตกะ ธุลีเวทตรงเข้าล้อมกรอบเจ้าสัตว์ร้าย จากนั้นไม่ว่ามันจะสะบัดหนีอย่างไรก็ไม่อาจดิ้นหลุดจากเวทที่น่ากลัวนี้ได้ เสียงคำรามกลายเป็นกรีดร้องอย่างเจ็บปวดขณะที่ร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่งนั้นค่อยๆ หดเล็กลง โลหิตสาดกระจายไปทั่วบริเวณคล้ายกับร่างของมันกำลังถูกกัดกินทั้งเป็น ขณะนี้แม้แต่พวกมือปราบที่ไล่ล่าสัตว์ร้ายมานับต่อนับ เคยลงอาญาเหล่าเดรัจฉานมานับไม่ถ้วน ยังจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความตื่นตระหนก ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นสตกะมาก่อนแต่เป็นเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นเวทปราบมารที่รุนแรง โหดร้ายและน่ากลัวเช่นนี้มาก่อนเลย “อะ..อะไรนั่นน่ะ” อุมาครางและค่อยๆ ยืดกายขึ้น นัยน์ตาทั้งสองข้างของหญิงสาวกำลังจดจ้องภาพตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่น เธอจึงไม่เห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ความจริงแล้วรามิตเองก็ตื่นตกใจไม่แพ้คนอื่นๆ บางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ...เขากำมือตนเองแน่นด้วยตระหนักดีว่าเขาเป็นผู้ ‘เรียก’ มันมาเอง แต่เด็กหนุ่มไม่ได้ตั้งใจให้เหตุการณ์เป็นเช่นนี้เลย ความจริงเวทที่เขาเรียกใช้เป็นเพียงเวทรัตติกาลแค่ระดับสามัญเท่านั้น ไม่คิดเลยว่ามันจะมีกำลังมากจนเขาควบคุมมันไม่ได้ คล้ายกับมันรอเวลาที่จะสำแดงเดช รอให้เขาปลดโซ่ตรวนของมัน รอช่วงชิงเวลาที่เขาอ่อนล้า รอคอยอย่างอดทนเพื่อให้มันเป็นอิสระ... ตายไปเสียรามิต...ข้าจะได้อยู่รอด เสียงของชายร่างประหลาดดังเข้ามาในโสตประสาท บัดนี้รามิตเพิ่งรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร และส่งผลร้ายแรงต่อตัวตนของเขาเพียงไหน เจ้าอยากแข็งแกร่งไม่ใช่หรือรามิต? เสียงกระซิบผะแผ่วลอยมาตามสายลม หากรามิตกลับได้ยินชัดเจนและดังยิ่งฟ้ากัมปนาท ...ดูข้าสิ! ข้าแค่กำลังเพียงนิด ก็บดขยี้เจ้าเดรัจฉานตัวนี้จนแหลกราญ หรือต่อให้เป็นยอดทองของวังสุริยันข้าก็หักได้...ขอเพียงเจ้าสั่งเท่านั้น... บัดนั้นรามิตยิ่งกำมือแน่น ไม่...เขาปฏิเสธ เจ้าเข้าใจข้าผิดไปแล้ว... เมื่อนั้นอดีตศิษย์เอกจอมเทพหลับตาลง และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาตัดสินใจสลายเวทที่ตัวเองสร้างขึ้นมา ซึ่งความจริงแล้วก่อนหน้านี้รามิตสามารถทำได้อย่างไม่ยากเย็นอะไรเลย หากบัดนี้เด็กหนุ่มกลับรู้สึกว่าต้องใช้ความพยายามอย่างหนักหน่วงยิ่งกว่าการต่อสู้ทั้งมวลที่เขาเคยประสบมา ในเวลาไม่นานธุลีเวทสีทองก็ค่อยๆ จางลง ตัวสตกะถูกกัดกินพลังเวทจนร่างของมันกลับกลายเป็นดังเดิม จากนั้นมันก็ม้วนตัวขดเป็นก้อนแข็ง คล้ายซากสัตว์ยุคดึกดำบรรพ์และแน่นิ่งกลางตาข่ายเวทสิ้นฤทธิ์โดยพลัน จากนั้นไม่ว่าจะเป็นมือปราบหรือหน่วยลาดตระเวนไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปใกล้หรือสำราจซากของตัวสตกะเลย หรือถามถึงเวทสีทองประหลาดทว่าน่ากลัวและทรงพลังนักราวกับว่ามันผู้ใดบังอาจเอ่ยวาจาจะถูกสาปให้ดับดิ้นเช่นเดียวกับตัวสตกะ ทั่วทั้งบริเวณต่างจึงอยู่ในสภาวะเงียบงัน อุมาเป็นผู้ที่ได้สติก่อนใคร เธอขยับร่างและหันมาถามรามิตอย่างห่วงใยว่าเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บที่ไหนหรือไม่ เด็กหนุ่มไม่ได้กล่าวตอบ เพียงแต่ส่ายศีรษะ เขาหอบหายใจถี่อย่างเหนื่อยอ่อน ใบหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด อุมาเห็นผิดสังเกตเธอจึงมองสลับไปมากับเหตุการณ์เมื่อครู่ สายตาของเธอฉายแววพิศวง “นี่เจ้าคงไม่ได้...” “ห้ามแตะต้อง สตกะยามจำศีล!” เสียงทุ้มกังวานนั้นทำให้ทุกอย่างกลับมาสู่สภาพปกติ ซึ่งเสียงดังสนั่นแกมวางอำนาจกลายๆ ดังมาจากเบื้องหลังเด็กหนุ่มนี่เอง รามิตและอุมาจึงหันไปทางต้นเสียงทันที จากนั้นร่างสูงใหญ่ปานกำแพงหนาของคนผู้หนึ่งก็เดินส่ายอาดๆ ทะลุแนวป่าออกมา ผ่านหน้าคนทั้งสองโดยไม่สนใจสีหน้าตกตะลึง จากนั้นเขาก็ออกมายืนเท้าเอวจังก้าบนปากขอบถ้ำอย่างไม่เกรงว่าจะก้าวพลาดจนตกลงไป คนผู้นั้นสวมเครื่องแต่งกายรัดกุมคล้ายหน่วยลาดตระเวน ทว่าผิดแผกที่ผู้มาใหม่นั้นคาดสายคล้องซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ทำมาเพื่อรัดสายนิรภัยให้เข้ากับอานปักษ์ และมองอย่างพินิจอีกครั้งมันคล้ายเครื่องแบบของชาวเทวะที่สิ้นชีวาเพราะป้องกันภัยแก่วิหคเทพที่รามิตพบในโพรงใต้ดิน จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 23:27:38

ความคิดเห็นที่ 5 หากกระนั้นก็ไม่มีอะไรน่าตื่นตกใจเท่าแววตาเจ้าเล่ห์ดุจจิ้งจอก ที่เห็นกี่ครั้งก็ไม่มีทางลืมเลือน แม้ว่าบัดนี้ใบหน้าของเขาจะไร้ซึ่งหนวดเคราหนาเพื่ออำพรางโฉมหน้าที่แท้จริง ทว่าเมื่ออีกฝ่ายปรากฏร่างออกมาให้เห็นตั้งแต่คราแรก รามิตก็จดจำได้ในทันที “ท่าน...คาชะ...” ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดเต็มชื่อ อุมาก็ร้องทักทายเสียงดัง “ท่านชาคริต!” มือปราบร้องพลางสาวเท้าไปหาชายที่ดูเหมือน ‘คาชา’ แต่ไม่ปรากฏท่าทางกร่างของนายพ่อค้าคราบโจรเจ้าเล่ห์เลยสักนิดเดียว อีกทั้งหนวดเคราที่อีกฝ่ายเคยไว้จนรกครึ้มกลับถูกกำจัดออกจนเหลือแต่เพียงไรเคราเขียวๆ ข้างแก้ม หากเพราะอุมาเอ่ยอีกนามที่รามิตไม่คุ้นนั้นเอง ทำให้เด็กหนุ่มยับยั้งไม่ให้เขาได้พลั้งปากหรือร่ายเวทเพื่อป้องกันตัวแต่อย่างใด เนื่องจากการพบกันแต่ละครั้งระหว่างเขาและคาชาผู้นี้ทำให้รามิตเฉียดตายมาไม่ต่ำกว่าสามครั้ง “ตัวสตกะแม้ย้อนคืนกลายเป็นดักแด้หินแล้ว แต่ก็ยังอันตรายเพราะมันยังไม่ตาย...ท่านควรแจ้งต่อตุลาการเมืองให้นำหีบเวทลงทัณฑ์มาจะปลอดภัยกว่า” ประโยคหลังชายผู้มาใหม่หันมาทางอุมา เมื่อได้ยินว่าตนยังมีหน้าที่ต้องทำต่อเธอจึงละความสงสัยไว้ชั่วคราว แล้วอุมาจึงสั่งให้หน่วยลาดตระเวนในสังกัดตนรีบไปส่งข่าวในเมือง หากก่อนที่หญิงสาวจะถามต่อไปว่าฝ่ายตรงข้ามเดินทางมาถึงที่นี่ได้อย่างไร ชาคริตหรือคาชาที่รามิตรู้จักชิงพูดออกมาก่อน “โชคดีที่ข้ากับนภบาลที่มาคราวนี้มีชาวเทวะที่มีพละเวทมาด้วย เลยสามารถจับตัวสตกะที่เหลือได้แล้ว พิทยาและมือปราบคนอื่นๆ ก็ปลอดภัยดี ส่วนโตมร ข้าให้คนของข้าส่วนหนึ่งช่วยนำไปหอเวชศาสตร์ในเมือง ไม่ต้องห่วงเพราะทางนี้น่ะท่าทางหนักที่สุด” อุมาถอนหายใจอย่างโล่งอก “ต้องลำบากท่านอีกแล้ว” อีกฝ่ายเบ้ปาก ขยับไหล่ “ไม่หรอก เพราะถึงอย่างไรข้าก็ต้องมาตามหานภบาลกับสดายุในสังกัด ‘เสริวาต’ ของข้าที่หายไปอยู่ดี” “ข้าเสียใจด้วย ที่ทำงานช้าเกินไป” ชาคริตส่ายหน้า กล่าวอย่างมีไมตรีอีกครั้ง “ไม่หรอก คงเป็นคราวเคราะห์น่ะ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ ข้าต้องขอบใจท่านมือปราบต่างหาก” “เรื่องใดกัน?” อุมาสงสัย ตลอดเวลารามิตได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ที แม้เขาจะแน่ใจอย่างแน่นอนว่าชายตรงหน้าคือคาชา ข่าน หัวหน้าสมาพันธ์พ่อค้าแสนเจ้าเล่ห์แน่ๆ แต่ท่าทางของเขาดูผิดไปจากเดิมมาก ทั้งการพูดจาและกิริยาพาที นอกจากนี้ดูเหมือนเหล่ามือปราบคล้ายจะคุ้นเคยกับคนที่ชื่อชาคริตมาก่อน จึงไม่ได้พูดคัดค้านออกไป แต่...แต่คนเจ้าเล่ห์เช่นนั้นจะญาติดีกับมือปราบได้หรือ? รามิตยิ่งคิดยิ่งสับสน จากความแน่ใจเริ่มเป็นลังเล และก่อนที่เด็กหนุ่มจะคาดการณ์ได้ว่าสิ่งใดกำลังจะเกิดขึ้นกับตน ชาคริตผู้นั้นก็ก้าวมาหาอดีตศิษย์เอกจอมเทพ หยุดยืนตรงหน้าครู่หนึ่งแล้วยิ้มกริ่มแอบแฝงด้วยแววตาเล่ห์กระเท่ห์แบบที่เขาเคยเห็น จากนั้นคาชากลับเอื้อมมือตบไหล่เด็กหนุ่มอย่างเป็นกันเอง แล้วกล่าวด้วยประโยคที่รามิตไม่คาดว่าจะได้ยินมาก่อนเลย “หลานชายของข้ากวนใจท่านหรือไม่?” “อารมันเป็นหลานของท่านหรือ?” อุมาร้องด้วยความฉงน มองตรงไปที่บุคคลทั้งสองอย่างไม่เชื่อสายตา จากนั้นกว่าที่รามิตจะตั้งตัวได้ทัน มือแข็งแรงของคาชา ข่านหรือชาคริตแห่งปักษาคารเสริวาตพลันออกแรงคว้าหมับเข้าที่ไหล่ข้างหนึ่งแล้วตบป้าบๆ แบบไม่เกรงใจ “ใช่..เอ๊ะ! ข้ายังไม่ได้บอกท่านหรือ? นี่คือหลานบุญธรรม ‘ผู้มีเกียรติ’ และช่างหาเรื่องสารพัดใส่ตัวทุกเวลา อารมัน แห่งอรัญวา...” จบคำของคาชาแม้แต่รามิตยังอ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึง ***** คุยกันท้ายบท: อะเหย ใครจำตัวสตกะได้บ้างหรือไม่คะ? ส่วนคาชาตัวแสบโผล่มาอีกแล้วววว คราวนี้มาในอีกบุคลิกหนึ่ง แต่ยังยียวนกวนประสาทเช่นเดิม เขามาช่วยรามิตทำไม และเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป อ่านตอนหน้านะคะ ตอนที่ 23: ลูกไม้ของคาชา ค่ะ (อ่านชื่อตอนก็รู้แล้วว่าบทเป็นของใคร) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 54 23:31:11

ความคิดเห็นที่ 6 ตบโต๊ะ ด้วยความคาดไม่ถึง คาชานายตัวใหญ่ไป ฉันกะเข็มขัดสั้นไปเยอะ เอ้ย ไม่ใช่ สโตกเกอร์ตัวจริงมาจนได้ ลุ้นสนุก ทั้งฉากไขปริศนา ต่อด้วยปัญหาพลังของรามิต จบที่คาชาขโมยซีน อ่านเพลินมากค่ะ ไว้ค่อยมาอ่านช้าๆ อีกรอบตอนสมองใสๆ (เช่นเคย) กลับมารอบสอง มาชักกระบี่ เอ้ย ทักที่สะดุด แต่ก่อนที่ดาบทั้งสอง(จะ)ปะทะกันกลางอากาศ /หากกลับเป็น/ ฝ่ายมือปราบ /ที่/กลับกลายเป็นฝ่ายกระเด็นถอยหลังอีกครา (ส่วนที่// ไว้ ไม่จำเป็นค่ะ เป็นการใช้กลับซ้อนกลับ) ในที่สุดรามิ(ต)ตะโกน  “ระวังนะขอรับ มันจะกำลังตื่น” จนกระทั่งเมื่อถึงบริเวณหนึ่งโตมรที่วิ่งตาม(หลัง)อยู่/ตามหลัง/กลับหยุดนิ่ง หากเมื่อไม่(ได้)ยินเสียงใดโต้ตอบกลับมา ...ดูข้าสิ! ข้าแค่(ใช้)กำลังเพียงนิด ก็บดขยี้เจ้าเดรัจฉานตัวนี้จนแหลกราญ (ลาญ) ยิ้มกริ่มแอบแฝงด้วยแววตาเล่ห์กระเท่/ห์/แบบที่เขาเคยเห็น ส่วนย่อหน้านี้ สงสัยค่ะ ว่านี่คือความคิดของสตกะ  หรือบทบรรยายหลอกของนายโรง "สองตาของโตมรก็มองเห็นแต่ร่างของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งยืนจังก้าขวางทางประหารของเขา... เขายังคิดห่วงอยู่เลยว่าพิทยาอาจจะลอบทำร้ายเด็กหนุ่มเพราะลุแก่โทสะเสียก็ได้" แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 54 17:01:38 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 54 16:57:49 จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 00:13:40

ความคิดเห็นที่ 7 ตบเก้าอี้ ป๊าบ จำตัวสตกะได้ ที่เคยบังอาจแปลงเป็นป๋าวิษนั่นเอง คาชา มาอีกแล้ว (คิดอะไรไม่ออกบอก ชาคริต) เขาคงช่วยชี้ทางให้รามิตไปดีอีกเช่นเคย จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 01:01:50

ความคิดเห็นที่ 8 ตบหัวตัวเองป้าบ อะไรจะซับซ้อนยอกย้อนดุเดือดขนาดนี้ ทำเอาใจหายใจคว่ำ ลุ้นปางตาย ไม่รู้ไม่สนล่ะ อุมา โผล่มาแล้ว บุษบรรณ ไทรา ไปอยู่ไหนนะ ฮี่ๆๆ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 06:51:10

ความคิดเห็นที่ 9 ปัญหาเรื่องพลังของรามิตนี่น่าเป็นห่วงจริงๆ แล้วคาซาตัวแสบมาอีกแล้วงานนี้สนุกแน่.......555 จากคุณ : Phoenixorus เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 12:40:17

ความคิดเห็นที่ 10 รามิตได้เปรียบนะเนี่ย เพราะเคยเจอตัวสตกะมาก่อน ใช่ปะ เทวะที่บาดเจ็บนั้นเป็นโตมรหรือเปล่าคะ ถึงได้ดักทางถูก แหม รามิต คาชาข่านน่ะก็ช่วยตัวมาหลายหนอยู่นะ ออกจะแน่นแฟ้นกับป๋าวิษ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 20:22:31

ความคิดเห็นที่ 11 อืมตัวละครลับออกมาร่ายเวทให้คนอ่านสับสนอีกแล้วน่ะครับในตอนนี้ เริ่มจะเดาทางไม่ค่อยจะถูก แต่คิดว่า คาชา ข่าน จะต้องเกี่ยวพันลึกซึ้งกับเทวะรัตติกาลแน่นอน รึเปล่า....งงงงงงง จากคุณ : bill1529@hotmail.com (Aurora_Sky) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 21:50:45

ความคิดเห็นที่ 12 คุยกับคนอ่านนะคะ คุณ ซาลาสซา: ขอบคุณมากค่ะ มาตั้งสองรอบ, คาชามาจากไหน? เดี๋ยวรู้กันตอนไคล์แมกซ์ค่ะ (อะ ฮ้า!) คุณ zoi: แน่ใจเหอ? มันอาจจะชี้ให้ไปผิดทางก็ได้นะคะ คุณ ไซโคแมน: คุณเป็นนักอ่านความจำดีพอๆ กับหลายใจเลย (ชะ โดนซะละ) เรื่องสาวๆ ใจเย็นๆ เน่อ คุณ Phoenixorus: นั่นสิเนอะ น่ากลัวจริงๆ คุณ scottie: ใช่แล้วค่ะเทวะที่บาดเจ็บอยู่ในรังใต้ดินคือโตมรตัวจริง ถูกต้องแล้วค่ะ (เย้!) ตาดีมากๆ เพราะเราเขียนบอกแค่บรรทัดเดียว แต่จะมีสรุปเรื่องราวอีกครั้งแบบเคลียร์ๆ ในตอนต่อไปนะคะ เพราะหากมาอัดในตอนเดียว มันจะยืดยาดไปสักหน่อยค่ะ ว่าแต่ โอ๊ะ โอ...เราไม่แน่ใจว่าป๋าวิษฯ จะยอมเป็นพันธมิตรกับอีตาคาชารึเปล่านะคะ คุณ Aurora_sky: เอ...เขียนให้ผู้อ่าน เดาทางไม่ได้ กับ เขียนให้งง มันไม่เหมือนกันนา...อืม...ถ้าเป็นอันแรกเราชอบนะ เพราะตั้งใจให้เป็นแบบนั้นค่ะ แต่ถ้าเป็นอันหลังแสดงว่าต้นฉบับยังต้องปรับปรุงค่ะ ส่วนคาชา ข่านเกี่ยวข้องกับเทวะฝ่ายตะวันตกหรือไม่? ไม่เกี่ยวกันเลยค่ะ (เชื่อหรือไม่?) ขอบคุณมากสำหรับทุกความเห็นค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 00:10:22

ความคิดเห็นที่ 13 ระวังเจ็บมือนะครับ คุณซาลาสซา  กะคุณzoi ส่วนอาจารย์จีเจ็บหัวไหมครับ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 16:40:07

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ ^ คุณลูนาติก มิต้องห่วงค่า ตบโต๊ะ แต่บนโต๊ะมีเบาะ ส่วนคนน่าเป็นห่วงจริงๆ ก็คุณ Psycho man เซลล์ประสาทอาจตายไปหลายตัว จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 18:18:00

ความคิดเห็นที่ 15 นึกว่าภาคนี้จะไม่ออกมาซะแล้ว จะรออ่าน คาชา ข่าน ซุปเปอร์ขโมยซีน จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 19:32:17