PANTIP.COM : W11051896 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑๘ เปิดบัญชีแค้น [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๘ เปิดบัญชีแค้น

ร่างสูงแทบจะก้าวพรวดเดียวก็ขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ เหนี่ยวประตูปิดเสียงดังสนั่นชนิดไม่กลัวว่ามันจะหลุดร่วงลงไป

ท่าทีนั้นทำเอาพี่หมูและผู้ชายหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์ รีบกระโจนขึ้นกระบะท้ายรถรวดเร็วเพราะรู้ดีว่าเขาจะไปทำอะไร

ในขณะที่อารียารีบเปิดประตูแทรกตัวขึ้นไปนั่งเบาะหน้าคู่คนขับทันในจังหวะที่ชายหนุ่มโยกเกียร์รุนแรง มือแข็งแรงอีกข้างเตรียมหมุนพวงมาลัยตีวงออกมาจากหน้าอาคารพอดี ก่อนที่รถจะออกตัวฉิวปานลูกธนูหลุดออกจากแล่ง

รถเก่าบุโรทั่งคันนั้นวิ่งควบเต็มเหยียดด้วยความเร็วปานพายุพัดได้อย่างไม่น่าเชื่อจนฝุ่นถนนลูกรังฟุ้งตลบ น่าหวาดเสียวอย่างยิ่งสำหรับอารียาจนต้องรีบเอามือยันคอนโซลไว้แน่น เขาเข้าโค้งแต่ละครั้งรถแทบจะเหวี่ยงเธอไปกระแทกประตูรถ แต่นั่นก็ดูเหมือนยังไม่เร็วทันใจคนขับที่นั่งหน้าถ...ทึง ดวงตาที่วาวโรจน์ตอนนี้กลับเย็นเยียบแต่ฉายแววคุกคามเอาเรื่อง มือที่กุมพวงมาลัยแข็งเกร็งจนเห็นข้อนิ้วปูดโปนชัดเจน

‘น่ากลัว’ อารียาบอกตัวเองเช่นนั้น ไม่รู้ว่าแววตากรุ้มกริ่มเป็นประกายพราว รอยยิ้มทะเล้นที่เธอเห็นจนชินตาเร้นหายไปทางไหน นี่ถ้ารู้มาก่อนว่าถ้าเขาโกรธจริงจังแล้วน่ากลัวขนาดนี้เช้าวันนั้นจ้างให้เธอก็คงไม่กล้าบุกเข้าไปอาวะวาดใส่เขาแบบนั้นแน่ นึกเสียวไส้แทนคนที่เขาจะไปเอาเรื่องด้วย ค่อยๆ พูดกับเขาว่า

“เอ่อ... คุณคะ”

แต่ก็ยังเงียบ ไม่มีเสียงขานตอบจากคนหน้าดุที่อารมณ์ร้อนกำลังพุ่งถึงขีดสุดหลังพวงมาลัยน้องเจนนี่ อารียาเริ่มคิดว่าน้ำมะพร้าวหอมหวานชื่นใจแบบเขาอยู่ดีๆ ทำไมถึงกลายเป็นน้ำมันที่พร้อมจะติดไฟเพื่อเผาผลาญทุกสิ่งให้วอดวายในกองเพลิงแห่งความโกรธแบบนี้ไปได้

“ฉันว่า...” เธอพูดไม่ทันจบ เขาก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน

“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย วันนี้ถ้าผมไม่ได้จัดการอะไรหมอนั่นกลับไปบ้าง ผมคงกระอักเลือดออกมาแน่”

อารียาจำต้องยอมนั่งนิ่งหุบปากเงียบกับน้ำเสียงที่บอกชัดว่าไม่ยอมเปลี่ยนความตั้งใจแน่นอนของเขา มองหน้าคมสันที่ความดุดันถ...ทึงไม่ได้คลายลงเลยอย่างสงบ เริ่มรู้นิสัยอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นอีกอย่างว่าเขาเองก็ ‘ดื้อ’ ไม่แพ้เธอนั่นแหละ คิดจะทำอะไรแล้วอย่ามาห้ามเสียให้ยาก เข้าใจคำว่า ‘เหนือฟ้ายังมีฟ้า’ ดีก็วันนี้เอง แต่ความอยากรู้ก็ทำให้เอ่ยถามออกมาจนได้

“แล้วคุณรู้แล้วหรือคะ ว่าใครที่มาทำลายน้ำมันมะพร้าวพวกนั้น”

ณัฐวุฒิบิดปากยิ้มเหยียดดูแคลนราวกับว่าคนๆ นั้นมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า “หมาลอบกัด กัดคนอื่นเขาลับหลังแบบนี้ไม่มีใครเขาทำกันหรอกนอกจากไอ้สายัณห์”

“แน่ใจหรือคะ” คนฟังไม่วายแย้ง ก็เธอเห็นอยู่ว่าในโรงผลิตน้ำมันมะพร้าวนั่น ไม่มีหลักฐานอะไรสักอย่างที่จะบ่งชี้ไปถึงตัวคนทำได้ แล้วนี่เขาแน่ใจได้ยังไงว่าจะต้องเป็นหนุ่มไทยเชื้อสายจีนคนนั้นแน่ๆ

“ผมไม่เคยทำอะไรโดยที่ยังไม่แน่ใจ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงมาดมั่น มั่นใจว่าตัวเองสงสัยคนที่กล้ามาลอบกัดเขาไม่ผิดคน และแน่ใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะไปทำด้วย

ไม่น่าเชื่อว่าน้องเจนนี่ในสภาพเก่าโทรมขนาดนั้น แต่ถูกห้อตะบึงเต็มเหยียดผ่านถนนลูกรังมาไกลก่อนจะขึ้นถนนเพชรเกษมแล้วตัดผ่านหน้าตลาดเข้าสู่บริเวณที่ว่าการอำเภอโดยเครื่องยนต์ยังไม่น็อกคาเท้าคนที่เหยียบคนเร่งจมไปเสียก่อน

ณัฐวุฒิเหยียบเบรกเอี๊ยดจนได้ยินเสียงล้อบดถนนลั่นจนกระบะท้ายสะบัด ที่พื้นปรากฏรอยยางสีดำเป็นรูปโค้งครึ่งวงกลม ทำเอาหญิงสาวที่นั่งมาด้วยหน้าเกือบคะมำ ดีที่ยกมือยันคอนโซลไว้ทัน

“รออยู่ที่นี่ อย่าลงไปไหน” ชายหนุ่มบอกขณะเปิดประตูก้าวออกไปเร็วๆ ไม่แม้แต่จะเสียเวลามองหน้าเธอสักแวบ ก่อนจะก้าวยาวๆ ตรงออกไป ปล่อยให้พวกผู้ชายท้ายกระบะกระโดดแผล็วแล้วเดินขนาบหลังตามไป

อารียามองภาพนั้นอย่างห่วงใยสุดใจ แม้อยากจะไปด้วยแต่ก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงเช่นเธอควรจะเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้อง พึมพำกับตัวเองเบาๆ “เหมือนในละครที่ป้าพิกุลชอบดูเลย”

ในยามนี้เธอได้แต่ภาวนา ว่าเขาก็คงจะเหมือนพระเอกในละคร ที่ยังไงเสียก็ต้องชนะเหล่าตัวร้ายปลอดภัยกลับมาหาเธอซึ่งเป็นนางเอกได้อย่างไร้รอยขีดข่วน หรือถ้าจะมีรอย ก็ขอแค่รอยสองรอยเล็กๆ พอหอมปากหอมคอก็พอแล้ว ถ้ามากกว่านั้นคนเป็นห่วงอยู่ข้างหลังอย่างเธอคงทำใจลำบาก

ร่างสูงที่พกพาความโกรธทะลุพิกัดมาด้วยก้าวยาวๆ ผ่านเต็นท์ที่ถูกขึงกับเสาแล้วหลายหลังเพื่อให้เจ้าของซุ้มทยอยเอาสินค้ามาจัดซุ้มได้ ดวงตาคมกริบฉายแววเอาเรื่องกวาดเร็วๆ มองหาคนที่เขาตั้งใจมาชำระบัญชีแค้น ด้านข้าง พี่หมูและชาวบ้านหลายคนที่โดดขึ้นรถมาด้วยกันเร่งฝีเท้าขึ้นมาเดินขนาบซ้ายขวาเป็นกลุ่มใหญ่ ปล่อยให้คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมองตามอย่างสงสัยระคนอยากรู้อยากเห็นกับชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่นับสิบที่อยู่ๆ ก็ยกกันมาเหมือนจะไปถล่มคู่อริที่ไหน

จนไปถึงเต็นท์ที่ตั้งอยู่ในชัยภูมิที่ดีที่สุด น่าจะมีคนเดินผ่านได้มากที่สุด ชายหนุ่มก็เจอคนที่เขาตั้งใจมาคิดบัญชีด้วย

เจ้าของบัญชีแค้นที่ณัฐวุฒิจะมาชำระกำลังชี้นิ้วสั่งอะไรลูกน้องวุ่นอยู่ แต่เมื่อหันมาเห็นกลุ่มคนที่เดินตรงเข้ามาหาเป็นพรวนเช่นนั้น ชายหนุ่มเชื้อสายจีนก็ยืนตั้งหลักประจันหน้ากับกลุ่มคนที่ดาหน้ามาหาถึงที่นำโดยคนที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุดอย่างไม่พรั่นพรึงเช่นกัน ด้านหลังมีลูกน้องที่ติดตามเขามาดูแลการจัดซุ้มด้วยสามคนยืนอยู่ประกบอยู่

“มีอะไรหรือวะไอ้พร้าว” เลิกคิ้วถามสีหน้าเรียบเฉย แม้จะรู้แก่ใจดีอยู่แล้วว่าอะไรที่เป็นเหมือนไฟลนก้นให้คู่อริบึ่งมาหาเขาได้รวดเร็วทันใจแบบนี้

“ผลั๊วะ!!!” แทนคำตอบ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น

ชายหนุ่มเจ้าของชื่อไอ้พร้าวไม่ตอบคำถามนั้นด้วยปาก แต่โหนตัวประเคนกำปั้นหนักๆ ตันๆ ใส่ครึ่งปากครึ่งจมูกของฝ่ายนั้นเต็มแรง ท่อนแขนแข็งแรงล่ำสันที่จับงานหนักในสวนมาตลอดบวกกับความโกรธที่เดือดดาลอยู่ในใจส่งให้ใบหน้าที่รับกำปั้นของเขาเข้าไปถนัดถนี่ถึงกับผงะหงายไปด้านหลัง ดีที่ลูกน้องคนหนึ่งรับร่างของลูกพี่ไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นก็คงได้ร่วงผล็อยลงไปกองกับพื้นไปแล้ว

เพียงแค่นั้นลูกน้องของหนุ่มเชื้อสายจีนอีกสองคนที่เหลือก็ทะยานเข้าหาณัฐวุฒิพร้อมกัน ถึงแม้เจ้าของสวนมะพร้าวแบบเขาจะไม่ใช่นักเลงประจำถิ่น ไม่ใช่พระเอกนักบู๊ในทีวีที่อารียาดู ไม่ใช่บรู๊ซ ลี กลับชาติมาเกิด แต่ชายหนุ่มก็รับมือสองลูกสมุนนั้นได้อย่างไม่เพลี่ยงพล้ำหรือเจ็บตัวมากนัก ก่อนที่ทั้งสองคนจะโดนชาวบ้านที่มาด้วยกันกรูเข้ามาล็อกตัวไว้ พ่อค้าแม่ขายที่เริ่มทยอยกันมาจัดซุ้มพากันล้อมวงเข้ามาดูมวยฟรีที่ไม่ต้องถ่ายทอดสดตรงหน้า

สายัณห์ที่เพิ่งสร่างมึนจากกำปั้นตันๆ ไม่มีรู ที่เรียกเลือดสดๆ ให้ทะลักออกมาทางจมูกจนเขาต้องยกหลังมือขึ้นปาดทิ้ง รสปะแล่มๆ ปนคาวติดปลายลิ้นทำให้รู้ว่าคงมีแผลแตกเกิดขึ้นในปากเขาด้วย ส่งเสียงห้าวๆ ถามออกมาอย่างเอาเรื่องเมื่อรู้สึกว่าดาวที่ขึ้นในยามใกล้เพลอันตรธานไปหมดแล้ว

“เฮ่ย! ลื้อทำยังงี้หมายความว่าไงวะ”

“ก็สั่งสอนไอ้คนrayam ทำตัวเป็นหมาลอบกัดน่ะสิ” ชายหนุ่มชาวสวนที่กล้าบุกมาเอาเรื่องผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของท้องถิ่นถึงที่กัดฟันกรอด กระชากเสียงกร้าวตอบ ดวงตาวาวโรจน์โชนแสงดุดันไม่เสื่อมคลาย แค่หมัดเดียวแลกกับเครื่องจักรแลกกับน้ำพักน้ำแรงของชาวบ้านที่ร่วมแรงร่วมใจกันผลิตน้ำมันมะพร้าวพวกนั้นขึ้นมาแค่นี้ยังถือว่าน้อยมาก

“ลื้อพูดให้มันดีๆ หมาที่ไหนมันไปลอบกัดลื้อ” หนุ่มเชื้อสายจีนกระชากเสียงตอบกลับมาอย่างไม่ยอมลดละเช่นกันแม้ปากที่แตกจะเริ่มบวมเจ่อ ระบมจนปวดตุบ

“ฉันว่าไอ้หมาตัวนั้นมันคงรู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันไปลอบกัดใครที่ไหนไว้ ฝากนายบอกไอ้หมาrayamตัวนั้นด้วยแล้วกันว่าถ้ายังขืนลอบกัดไม่เลือกที่แบบนี้อีกระวังมันจะถูกทุบหัวฝังดินไม่รู้ตัว”

สายัณห์ยิ้มยียวนแม้จะถูกเปรียบเปรยเป็นตัวสี่ขาชอบลอบกัดก็ตาม เพราะรู้ดีว่าถ้าไอ้พร้าวคู่อริของเขาเต้นได้ขนาดนี้ล่ะก็ แสดงว่างานที่เขาสั่งลูกน้องไปลงมือคงทำให้มันเสียหายย่อยยับสมใจหมายของเขา หึ... สาแก่ใจนัก เล่นกับใครไม่เล่น กล้ามาเล่นกับคนอย่างสายัณห์งั้นหรือ

“คนเราในเมื่อมันถูกลอบกัดก่อน มันก็ต้องเอาคืนแบบนี้ล่ะวะ” สายัณห์กระชากเสียงกลับ ยังแค้นไม่หายในสิ่งที่ณัฐวุฒิกล้าทำกับเขาก่อน

ณัฐวุฒิแค่นบิดปากยิ้มเย้ย ทั้งที่ตายังลุกโชนไปด้วยแสงแห่งโทสะร้อนแรง “อย่าบอกนะว่า ไอ้ต้นยางที่ไม่รู้ว่าอยู่ๆ มันก็ไปขึ้นอยู่บนเขาพวกนั้นเป็นของนาย” เขาถามอย่างรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่อยากให้คู่อริเอ่ยปากยอมรับออกมาให้มั่นใจว่าที่เขามั่นใจถูกต้องแล้ว

สายัณห์ยังคงยิ้มยียวนได้เหมือนเดิม มั่นใจในอำนาจแห่งน้ำเงินและอิทธิพลที่หนุนหลังตนอย่างแน่นหนา จะมากลัวอะไรกับแค่ชาวบ้านธรรมดาไร้พิษสงที่จะมาเล่นงานหรือเอาผิดจับเขาเข้าคุกเข้าตะรางได้อย่างไอ้พร้าวตรงหน้า เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งพลางบอกอย่างไม่ยี่หระ

“ถือเสียว่าแลกกัน”

แค่นั้น ณัฐวุฒิก็โมโหทะลุจุดเดือดขึ้นมาอีกรอบ ต้นยางที่ถูกเขาและพี่โชคพี่รบฟันทิ้งเพราะเจ้าของปลูกอย่างไม่ชอบธรรม เห็นแก่ความร่ำรวยของตัวเองจนกล้าละเมิดกฏหมายรุกป่า จะเอามาแลกกับน้ำพักน้ำแรง ความหวังที่จะมีรายได้พอเลี้ยงปากท้องเลี้ยงครอบครัวของชาวบ้านได้อย่างไร

“ฉันกลัวนายจะขาดทุน เอานี่แถมไปด้วยก็แล้วกันนะ”

และรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด ที่ณัฐวุฒิถลันเข้าถึงตัว ปล่อยหมัดลุ่นๆ กระแทกเข้าครึ่งปากครึ่งจมูกของสายัณห์อีกรอบ ตรงตำแหน่งเดิมไม่ผิดเพี้ยน ทำให้ร่างของสายัณห์ที่คราวนี้ลูกน้องคว้าไม่ทันและไม่ทันคว้าหมุนคว้างเหมือนนกปีกหักล้มลงไปกระแทกพื้นซีเมนต์เสียงดังพลั่ก หนุ่มชาวสวนทะยานตามติดแล้วย่อตัวทิ้งเข่าลงกระแทกลิ้นปี่ใต้ยอดอกของอีกฝ่ายเข้าเต็มรัก

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา ขนาดพี่หมูที่ยืนใกล้ชายหนุ่มที่สุดยังมองตามแทบไม่ทัน แต่เมื่อหางตาเห็นว่าลูกน้องของสายัณห์ที่ยืนประคองลูกพี่ของตนตอนที่โดนหมัดแรกทำท่าจะถลาเข้าไปช่วย ลูกจ้างในสวนของณัฐวุฒิก็กระชากคอเสื้อลากมาให้ชาวบ้านช่วยกันล็อกตัวไว้ได้อีกคนเสียก่อน

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 03:44:17

ความคิดเห็นที่ 2

มือใหญ่กระชากเสื้อเหนือไหล่ของร่างที่นอนหมดท่าเพราะจุกอยู่กับพื้นอย่างไม่ปรานีปราศรัยขึ้นมาทั้งสองข้าง ณัฐวุฒิมองเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่ไม่ชอบหน้ากันจนกลายเป็นศัตรูคู่อริในวันนี้ด้วยสายตาเย็นเยียบน่ากลัว ริมฝีปากได้รูปเหยียดออกเป็นรอยยิ้มเหี้ยมชวนขนลุก ส่งเสียงเข้มๆ ราวคำรามออกมาจากอกใส่หน้าว่า

“หวังว่างานนี้นายคงไม่ขาดทุน ที่ลงทุนทำกับน้ำมันมะพร้าวเสียขนาดนั้น”

ก่อนที่เขาจะหุบยิ้มเหี้ยมเกรียมลงสนิท ใบหน้ากลับไปถ...ทึงดุดันยิ่งกว่าตอนแรกเมื่อเอ่ยประโยคนี้ “แล้วก็บอกคนของนายให้เลิกติดตามอารียาได้แล้ว นายทำอะไรอย่าคิดว่าฉันไม่รู้”

และยิ่งประโยคต่อมาสีหน้านั้นราวกลายเป็นพยัคฆ์ร้ายพร้อมขย้ำเหยื่อ “เธอเป็นผู้หญิงของฉัน อย่าได้คิดแตะต้องแม้ปลายเล็บ ไม่อย่างนั้นล่ะก็”

ณัฐวุฒิทิ้งท้ายไว้ให้คิดต่อเอาเองเพียงแค่นั้น แต่ชกเปรี้ยงเข้าไปที่ซีกหน้าของสายัณห์เต็มเหนี่ยวด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดจากท่อนแขนกำยำ จนใบหน้านั้นสะบัดหงายหลับกลางอากาศก่อนที่จะไปกระแทกกับพื้นซีเมนต์เสียอีก เรียกเสียงร้องวี้ดว้ายอย่างตกอกตกใจจากบรรดาไทยมุงที่อยู่รอบด้านได้อื้ออึง ไอ้ทิดพร้าวที่หลายคนรู้จักมักคุ้นกันดีวันนี้มันไปกินดีหมีที่ไหนมาถึงกล้าบุกมาเอาเรื่องคนที่เปรียบเหมือนเป็นเจ้าพ่อประจำถิ่นถึงที่เสียสลบเหมือดคามือในสามหมัดแบบนี้

ชายหนุ่มหยัดตัวขึ้นยืนตรงจากร่างที่สลบแน่นิ่งด้วยหมัดลุ่นๆ ของตัวเองไปแล้วอย่างไม่หวั่นเกรงอะไรหรือใครหน้าไหนทั้งสิ้น แม้จะรู้ดีว่าหลังจากนี้ไปเขาจะต้องผจญกับอิทธิพลของคู่อริคนนี้ทั้งในทางตรงและทางลับอีกมากก็ตาม หางตาคมดุตวัดมองร่างที่ทอดยาวบนพื้นที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นแวบหนึ่ง พูดสั้นๆ กับพี่หมู

“กลับ”

แล้วก้าวยาวๆ ออกเดินตัวตรงหน้าเข้มออกมา ไทยมุงที่ล้อมเป็นวงกลมดูเหตุการณ์อยู่แหวกออกเป็นช่องเมื่อเขาเดินผ่าน หลายคนที่รู้จักกันดีกับชายหนุ่มอยากจะทักแต่เมื่อเห็นท่าทีเคร่งขรึมดุดันแบบนั้นเข้าก็เลือกที่จะหุบปากเงียบไว้ก่อนดีกว่า

พี่หมูมองตามนายจ้างหนุ่มที่เดินนำหน้าลิ่วๆ ออกไปแล้ว หันไปพยักหน้ากับพรรคพวกที่มาด้วยกันเป็นเชิงบอกว่าให้ปล่อยลูกน้องทั้งสามคนของสายัณห์ได้แล้ว ซึ่งพอได้อิสรภาพทั้งสามคนก็ทำท่าฮึดฮัดเหมือนยังไม่อยากจบ

“ทำไม อยากลงไปนอนวัดพื้นเหมือนลูกพี่เอ็งหรือไง”

พี่หมูรีบปราม ซึ่งก็ได้ผล เพราะลูกจ๊อกทั้งสามคนก็พอจะคิดได้ว่างานนี้ถ้าขืนซ่าไม่ดูตาม้าตาเรืออาจมีสิทธิ์ได้ตีตั๋วนอนแบบลูกพี่ของตัวเองก็ได้ เพราะฝ่ายตัวเองมีแค่สามแต่ที่มากับณัฐวุฒิมีเกือบสิบคน ได้แต่ฮึดฮัดไปตามเรื่องก่อนจะเข้าไปหิ้วปีกลูกพี่ตัวเอง

พี่หมูส่ายหน้ายิ้มๆ ปนสมเพช ‘ก็ดีแต่ลอบกัดคนอื่นข้างหลังล่ะว้า’ แล้วเดินตามณัฐวุฒิที่เห็นหลังไวๆ ออกมา

อารียาเดินกลับไปกลับมารอคอยอย่างกระวนกระวายอยู่ข้างๆ น้องเจนนี่ ชะเง้อคอยืดคอยาวมองไปตามฟุตบาธริมถนนที่เรียงรายไปด้วยเต็นท์หลากสีที่กางเต็มพื้นที่หมดแล้ว

“หายไปนานจัง ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับมาอีกนะ”

หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง ทำไมพักหลังๆ มานี้เขาชอบทำอะไรเสี่ยงอันตรายให้เธอต้องคอยอย่างเป็นห่วงอยู่ข้างหลังแบบนี้อยู่เรื่อยเลย แล้วก็เปิดยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นร่างสูงๆ ของคนที่เธอรอคอยก้าวยาวๆ พ้นเต็นท์หลังสุดท้ายตรงมาหา

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” พลางมองสำรวจร่างสูงจากศีรษะจรดเท้ารวดเร็ว เมื่อไม่เห็นมีอะไรบุบสลายก็รัวคำถามต่อ

“แล้วเจอสายัณห์มั้ยคะ”

ตามติดอีกคำถาม “แล้วเขาว่ายังไงมั่ง”

ณัฐวุฒิที่เดินเข้ามาถึงตัว ยกมือขึ้นขยี้เรือนผมนุ่มบนศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ ยังกับว่าทำกับน้องน้อยคนเล็ก ก้มลงยิ้มให้ไม่เต็มหน้านักเพราะยังไม่เรื่องให้ต้องคิดและจัดการอีกมากรอเขาอยู่ ตอบสั้นๆ ได้ใจความว่า

“เจอ”

อารียาเลยต้องถามคำเดิม “แล้วเขาว่ายังไงมั่งคะ” อีกรอบอย่างตื่นเต้นปนอยากรู้

ใจจริงเธออยากจะตามณัฐวุฒิเข้าไปด้วยใจจะขาด แต่กลัวว่าถ้าพวกผู้ชายเขายิงกันโป้งป้างเหมือนในละครกันขึ้นมาเธอจะลำบากและเป็นตัวถ่วงให้ชายหนุ่มห่วงหน้าพะวงหลังเสียเปล่าๆ ถึงได้ตัดใจเดินไปเดินมารออย่างกระวนกระวายอยู่ที่รถนี่

“ก็ไม่ว่าไง ผมจัดการเรียบร้อยไปแล้ว” ณัฐวุฒิตอบเรื่อยๆ ทำท่ายังกับเพิ่งไปกดเงินจากตู้เอทีเอ็มมา ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงหรือกังวลใจอีก ไม่ใช่บุกไปเอาเรื่องอีกฝ่ายเสียสลบเหมือดแบบนั้น

อารียาคงนึกไม่ถึง ที่เขาบอกว่าจัดการเรียบร้อยไปแล้วจะหมายถึงต่อยเสียสลบคาหมัดไปแล้ว คิดว่าไปถามพอให้รู้เรื่องว่าส่งคนไปทำลายผลิตภัณฑ์น้ำมันมะพร้าวหรือเปล่าแค่นั้น บอกกับคนร่างสูงที่เดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้ว่า

“ดีแล้วล่ะค่ะ อย่ามีเรื่องกันเลยจะดีกว่า”

ท่าที่ถอนหายใจอย่างโล่งอก บวกกับการพูดแบบนั้นของเธอ ทำให้ชายหนุ่มเข้าใจผิด

“อ้อ...ที่มายืนรอถามนี่ เพราะเป็นห่วงไอ้สายัณห์มันหรือ”

“ฮื้อ... ไอ้ที่โดนทุบน่ะเครื่องจักรนะ ไม่ใช่หัวคุณ จะบ้าไปแล้วหรือไง ธุระอะไรฉันถึงจะต้องเป็นห่วงคุณสายัณห์อะไรนั่น” อารียาโวยกับคำถามเหมือนเด็กชายพาลเกเรของคนตัวโต

“ก็จะไปรู้หรือ พอเดินมาถึงก็เห็นคุณถามถึงแต่หมอนั่นน่ะ”

อารียาเถียงทันควัน “ที่ถามนี่ก็เพราะห่วงคุณนี่แหละค่ะ แต่ก็เอาเถอะ ถ้าผลของการเป็นห่วงคือการโดนคุณแขวะเอาอย่างนี้ฉันไม่ถามแล้วก็ได้” ว่าพลางเธอก็ทรุดตัวลงนั่งบนเบาะอย่างกระแทกกระทั้น เหนี่ยวประตูรถที่อีกฝ่ายยังจับค้างอยู่ปิดเต็มแรง ความน้อยใจแล่นออกจากหัวใจดวงน้อยกลายมาเป็นก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่ลำคอ

ณัฐวุฒิเองก็เริ่มรู้ตัว ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปกับหญิงสาวที่นั่งหน้าตูมอยู่ในรถ สีหน้าของเธอบอกถึงความน้อยใจเสียใจฉายชัด ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ก้าวเข้าไปนั่งนิ่งๆ หลับตาลงเรียบเรียงความคิด ปรับอารมณ์ใหม่อึดใจหนึ่ง บอกตัวเองว่าอย่าให้ตะกอนความรู้สึกที่มีกับศัตรูคู่อริส่งผลมากระทบถึงแก้วตาดวงใจของเขาคนนี้

“หยา ผมขอโทษ” เสียงนุ่มทุ้มอย่างขอโทษจากใจจริงมาพร้อมกับที่มือใหญ่เอื้อมมาคว้ามือเล็กนุ่มบนตักไปกุมไว้แน่น รู้สึกได้ถึงอาการสะบัดของมือเล็กในอุ้งมือ

“พอดีวันนี้ผมเจอแต่เรื่องที่มันผิดแผนผิดคาดมาตั้งแต่เช้าก็เลยหงุดหงิดไปหน่อย ขอบคุณมากที่เป็นห่วงผม”

นั่นเองอารียาถึงได้ยอมละสายตาที่มองผ่านออกไปทางช่องกระจกประตูรถ หายงอนเมื่อหันกลับมาเห็นใบหน้าเครียดๆ เพราะเรื่องร้ายแรงที่เขาต้องประสบมาตั้งแต่เช้า ปะปนกับแววสำนึกผิดปนออดอ้อนงอนง้ออยู่ในทีที่ทอแสงมาจากดวงตาของเขา

“จะบอกอะไรให้นะคะ ยกเว้นคุณพ่อคุณแม่ที่เสียไปแล้ว ตอนนี้นอกจากคุณปู่แล้วฉันก็ยังไม่เคยเป็นห่วงใครนอกจากคุณ” แม้จะใจอ่อนกับดวงตาของเขาลงมากแล้ว แต่น้ำเสียงของเธอก็ยังเจือด้วยความน้อยใจอยู่ดี

“ผมขอโทษนะ แล้วผมก็อยากจะบอกว่าการที่ได้มีคุณอยู่ข้างๆ ในวันนี้ช่วยอะไรผมได้มากทีเดียว”

คราวนี้อารียาหายงอนเป็นปลิดทิ้ง ยิ้มให้เขาทั้งปากและตาแบบที่เขาชอบยิ้มให้เธอ ยิ้มเพื่อที่จะให้กำลังใจเขาต่อสู้กับทุกอย่างโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเป็นคำพูดแม้เพียงคำเดียว รู้ดีทีเดียวว่ากลับไปบ้านคราวนี้งานหนักที่โรงผลิตน้ำมันมะพร้าวนั่นยังรอเขาอยู่อีกมาก

ณัฐวุฒิส่งยิ้มตอบ รับรู้ถึงกำลังใจที่อารียาส่งผ่านมาให้พร้อมรอยยิ้มนี้ของเธอได้ดี “งั้นผมขอกำลังใจเพิ่มอีกนิดก็แล้วกันนะ”

มือใหญ่ประคองมือเล็กบางในอุ้งมือขึ้น กดริมฝีปากลงบนใจกลางฝ่ามือนุ่มข้างนั้นของเธอแน่น อึดใจหนึ่งถึงได้ถอนริมฝีปากออกแต่ยังคงกุมมือเธอไว้อย่างมั่นคง เล่นเอาอารียาหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกกับวิธีสร้างกำลังใจของเขา คนตัวโตข้างตัวในเวลานี้ต่างกับผู้ชายคนที่ห้อตะบึงรถมาเมื่อตอนสายลิบลับ

“เคยทำแบบนี้กับใครมั้ยคะ” เจ้าของมือเล็กนุ่มอุบอิบถาม

“กับคุณคนเดียว ทั้งวันนี้และวันต่อไปนับจากนี้” ชายหนุ่มตอบน้ำเสียงมั่นคงดุจให้สัญญา ก่อนจะค่อยๆ คลายมือใหญ่ของตนออกอย่างนุ่มนวล สีหน้าเริ่มเคร่งเครียดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นพี่หมูและชาวบ้านด้วยกันจับกลุ่มเดินมาเกือบถึงรถ

“เอาไงต่อกันดีล่ะทิดพร้าว” พี่หมูเดินเข้ามาเกาะประตูรถถาม

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้ายาวๆ เฮือกหนึ่งอย่างพร้อมที่จะลุยกับเรื่องยุ่งยากที่สายัณห์ทิ้งไว้ให้เขาต้องตามแก้ต่อ ตอบด้วยน้ำเสียงแน่วแน่จริงจังไม่มีแววท้อถอยให้เห็นว่า

“กลับไปดูโรงผลิตของเราก่อน ป่านนี้ตำรวจคงมารอแล้ว”

<<< ติดตามตอนต่อไปนะคะ >>>

* ตอนนี้มีคำต้องห้ามสองคำนะคะ ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยค่ะ อ่านแล้วต้องเดานิดนึงว่าคำว่าอะไร มีทับเสียงภาษาอังกฤษหนึ่งคำ ส่วนอีกหนึ่งคำคือ คำสรรพนามบุรุษที่สองนั่นเองค่ะ จริงๆ ไม่ได้จะใช้ในความหมายนี้ ตั้งใจจะเขียนคำว่า ดุดันถ...ทึง แต่ระบบกรองคำของพันทิปไม่ให้ผ่าน แง๊ว

** คำว่า "ธนูหลุดออกจากแล่ง" อรุสาคุ้นกับคำนี้มากกว่า "ธนูหลุดออกจากแหล่ง" ถ้าผิดพลาดประการใดทักท้วงด้วยนะคะ ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันค่ะว่า เขาใช้ "แล่ง" หรือ "แหล่ง" กันแน่

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 03:51:50