ความคิดเห็นที่ 1 21/2 ห้องนอนกว้างมืดสนิทเฉกเช่นท้องฟ้ายามราตรีกาลภายนอก เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานสม่ำเสมอดังกลบเสียงหรีดหริ่งเรไร กระนั้น ความสะดวกสบายเหล่านี้ก็หาได้ช่วยให้ร่างซูบเซียวบนเตียงขนาดคิงไซส์ข่มตาหลับลง ใจของเธอต่างหากที่ร่ำร้องเอ็ดอึง ต่อว่าต่อขานความไม่ยุติธรรมของโชคชะตา เสียงของตนนั้นย่อมดังกลบเสียงใดๆ หมออนุญาตให้รสรินกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้เมื่อพ้นขีดอันตราย พร้อมด้วยพยาบาลพิเศษซึ่งพิรุณจัดหามาจากสถานรับดูแลผู้พิการและผู้สูงวัย รสรินสมเพชตัวเองยิ่งนัก เธอจำต้องอยู่ร่วมชายคากับผู้ที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิต โดยตนไม่สามารถแม้แต่จะปริปากขับไล่กาฝากนั้นไปได้ ตอนนี้เธอไม่กลัวติดคุกใดๆ ทั้งสิ้น จิตวิญญาณที่ถูกขังอยู่ในร่างกายซึ่งขยับเขยื้อนไม่ได้คือการจองจำอันทรมานที่สุด เธอพยายามกระดิกนิ้วออกกำลังอย่างที่พยาบาลแนะนำ หากปลายนิ้วเพียงสั่นเล็กน้อย น้ำใสขังคลอหน่วยตาเมื่อร่างกายไม่เป็นดั่งใจ “อื๊อ!” รสรินกรีดร้องในลำคอ ระบบขับถ่ายซึ่งไม่สามารถควบคุมได้ปล่อยปัสสาวะเจิ่งนองที่นอน หญิงสาวส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหงุดหงิด เจ็บใจตนเอง เด็กรับใช้ซึ่งนอนอยู่บนพื้นข้างเตียงสะดุ้งตื่นเมื่อหูแว่วเสียงครางของนายสาว พันตรีพิรุณเคยกำชับนักหนาว่าหากมีสิ่งใดผิดปกติแม้เพียงน้อยนิดล้วนอยู่ในความรับผิดชอบของเธอ คิดได้ดังนั้นเจ้าหล่อนจึงรีบลุกไปหาผู้เป็นนาย “คุณโรส เจ็บตรงไหนคะ หรือว่าต้องการอะไร” เด็กสาวคลานเข่าขึ้นเตียง พร้อมกับฝ่ามือสัมผัสลงบนรอยแฉะชื้นบนฟูก “อุ๊ย คุณโรสฉี่ราดหรือคะ” ดวงตาวาววับของรสรินตวัดมองด้วยความเคียดแค้น หากยังไม่เท่าความสมเพช ชิงชังในร่างกายอันไร้ประสิทธิภาพของตัวเอง ร่างเล็กพยายามพลิกตัวเจ้านายอย่างที่พยาบาลเคยสอนแต่ไม่สำเร็จ ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ตอนกลางวันเธอคงพอเป็นผู้ช่วยพยาบาลได้ แต่เรี่ยวแรงเธอคนเดียวไม่อาจขยับเขยื้อนร่างแข็งเกร็งของนายสาวได้เท่าไร เด็กรับใช้วิ่งตื๋อออกไปหาคนมาช่วย ก่อนกลับเข้ามาพร้อมบุรุษผู้เป็นนาย ดวงตาวาวโรจน์ของรสรินฉายความเกลียดชังต่อสามีชัดแจ้ง เธอกัดริมฝีปากออกแรงแข็งขืนเมื่อเขาตรงเข้ามาประคองเธอตะแคง หากร่างกายมิอาจตอบสนองดังสมองสั่งการ “เอาผ้าลงไปแช่ก่อนไป ฉันจะเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนชุดให้คุณโรสเอง” เขาสั่งหลังเด็กสาวดึงผ้าปูเตียงออกสำเร็จโดยใช้ผ้ายางปูรองผู้ป่วยไว้แทน พิรุณปลดกระดุมชุดกระโปรงนอนของภรรยาเมื่อลับตาคนอื่นแล้ว เขารับรู้ได้ถึงการต่อต้านของอีกฝ่ายจึงเลือกที่จะไม่สบดวงตากราดเกรี้ยว บรรจงใช้ผ้าชุบน้ำหมาดเช็ดเนื้อตัวซูบเซียวแผ่วเบา ร่างผอมแห้งผิดตาของเจ้าหล่อนสร้างความสะเทือนใจแก่เขาอย่างประหลาด ผิวหนังบริเวณสะโพกเริ่มปรากฏรอยช้ำจากการนอนท่าเดียวนานๆ แล้วก็ให้นึกสงสาร เห็นใจผู้อื่นมากกว่าตัวเอง เพราะความทะเยอทะยานของเขาได้ฉุดดึงผู้หญิงคนหนึ่งลงมาหลงวนกับความรัก โลภ โกรธ หลง ซ้ำเขายังทรยศต่อความรัก ความไว้เนื้อเชื่อใจของเธออย่างไม่น่าให้อภัย บัดนี้พิรุณรังเกียจตัวเองไม่น้อยไปกว่าความรู้สึกของเจ้าหล่อนเลย ยิ่งเมื่อเห็นริมฝีปากแห้งผากมีโลหิตซึมออกมาจากการกัดเม้มของเธอ “โรส” ชายหนุ่มใช้ผ้าสะอาดซับริมฝีปากภรรยาแผ่วเบา ดวงตาโกรธเกรี้ยวของเธอยังคงขึงตึงอย่างถือตัว “ผมรู้ว่าคุณเกลียดผม แล้วคุณจะทำร้ายตัวเองเพราะคนที่คุณเกลียดทำไม โรส เมื่อไรที่คุณแข็งแรง อย่างน้อยก็พอสื่อสารกับลูกน้องคุณได้ ผมจะไปเอง” เนื่องจากตอนนี้รสรินทำได้เพียงกะพริบตาและนิ่วหน้าเท่านั้น เมื่อใครถามอะไรก็กะพริบตาแทนการตอบรับ หรือขมวดคิ้วปฏิเสธ พิรุณจำต้องอยู่ที่นี่เพื่อควบคุมเหล่าลูกจ้างไม่ให้ก้าวร้าวกับเธอ เมื่อไรที่เธอพอสื่อสารได้ เขาจะไปโดยไม่รอให้เธอเอ่ยไล่ทันที ไปไหน... ไปทำอะไร... เขายังไม่รู้อีกเหมือนกัน ใจเพียงอยากจะหนีจากความรู้สึกผิดชอบชั่วดีซึ่งคอยกัดกร่อนจิตใจเขาตลอดเวลา พิรุณพลิกร่างแข็งเกร็งนอนหงายช้าๆ หลังเด็กสาวปูผ้าผืนใหม่เรียบร้อย เป็นครั้งแรกที่เขาพูดจากับเธอ ปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน มิใช่ต่อปากต่อคำเพื่อเกทับกัน ทว่าท่ามกลางแสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียง ดวงตารสรินวาววับจากหยาดน้ำซึ่งรื้นขึ้นมาด้วยความขุ่นเคืองคำพูดของสามี บัดนี้ความคิดที่จะขับไล่เขาไปเปลี่ยนแปลงเสียแล้ว เรื่องอะไรเธอจะปล่อยให้เขาตัดช่องน้อยแต่พอตัว หนีไปมีความสุขคนเดียว เธอจะป่วยเช่นนี้ จะรั้งเขาไว้ไม่ให้มีความสุขอีกต่อไป! อนิจจา เกลียดหรือรัก เส้นแบ่งนั้นช่างบางเบาเหลือเกิน... จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 13:44:01

ความคิดเห็นที่ 2 สนามหน้าตึกคณะครุศาสตร์ถูกตกแต่งด้วยซุ้มลูกโป่งและดอกไม้แสดงความยินดีแก่บัณฑิตใหม่ บรรดาบัณฑิตในชุดครุยต่างผลัดเปลี่ยนกันถ่ายรูป บ้างก็ถูกรุ่นน้องล้อมวงบูม บรรยากาศชื่นมื่นกระจายไปรอบงานดังสายลมเย็นยามเช้าซึ่งพัดพาไปทั่วบริเวณอย่างเป็นใจ หน้าป้ายคัตเอาท์ลวดลายสวยงามป้ายหนึ่งนั้น นักศึกษาสาวในชุดครุยกำลังยืนถ่ายรูปร่วมกับครอบครัวเพื่อนชายคนสนิท พร้อมด้วยช่อดอกไม้และตุ๊กตาในอ้อมแขน ดวงหน้าสวยหวานซึ่งล้อมกรอบด้วยผมเปียถักเรียบตึง ติดกิ๊บพาดเปิดหน้าผากนั้นมีรอยยิ้มประดับตลอดเวลา ขับให้ใบหน้านั้นแลดูผุดผาดผ่องใส ต้อนรับอนาคตอันสดใสที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า หากไม่มีใครสังเกตเห็นรอยหม่นในแววตาคู่งามยามหญิงสาวเผลอไผลนึกถึงคนสำคัญที่สุดที่ส่งเธอจนถึงฝั่งฝัน แต่ไม่มีโอกาสร่วมฉลองความสำเร็จที่เจ้าหล่อนมีส่วนสร้างมันขึ้นมา “ทางนี้ ทิพย์ ยิ้มหน่อย คนสวย” เสียงศรัณย์ร้องเรียก ก่อนลั่นชัตเตอร์ทันทีที่เธอหันไป “นัท ถ่ายเราดีๆ ซี” ว่าที่ปลัดอำเภอหนุ่มยักคิ้วรับค้อนคมของเพื่อนสาว เขาสำเร็จการศึกษาก่อนรุ่งทิพย์ปีหนึ่งด้วยหลักสูตรครุศาสตร์นั้นต้องเรียนถึงห้าปีจึงจะจบ วันนี้บัณฑิตใหม่จึงได้ตากล้องสมัครเล่นมาเป็นช่างภาพส่วนตัว ศรัณย์เอี้ยวตัวหลบไม่ให้เจ้าหล่อนแย่งกล้องซึ่งเขาลงทุนซื้อใหม่เพื่องานนี้โดยเฉพาะไปได้ ใบหน้าเพื่อนสาวงอง้ำขณะถอยห่างจากเขาอย่างแสนงอน แต่แล้วกลับซีดเผือดลงจนชายหนุ่มตกใจ “ทิพย์ เป็นอะไร” เขาฉวยท่อนแขนไว้ไม่ให้เธอเซไปข้างหลัง รุ่งทิพย์สั่นศีรษะปฏิเสธ ดวงตากลมโตหยุดนิ่งยังบางสิ่งเบื้องหน้า ศรัณย์หันมองตามสายตาเพื่อน ก่อนพบว่าร่างสูงสง่าในเครื่องแบบทหารที่ยืนอยู่แต่ไกลคือสาเหตุนั่นเอง เออนะ แววตาวูบไหวของเจ้าหล่อนตอกย้ำว่าพิรุณตัดสินใจผิดที่แบกหน้ามาร่วมแสดงความยินดี เขาอยากหันหลังกลับเสียเดี๋ยวนี้ หากเมื่อหลุบตามองช่อดอกไม้ในอ้อมแขนตน หนุ่มใหญ่ก็พลันเกิดแรงฮึดขึ้นมา เขาไม่ต้องการเห็นมันนอนกองอยู่ในถังขยะอย่างหมดท่า ไร้ค่าเช่นตัวเขา พิรุณสูดหายใจลึกอย่างรวบรวมกำลังใจ เขาก้าวช้าไปยังบัณฑิตสาวในชุดครุย นึกขอบคุณที่เจ้าหล่อนไม่หันหนีจากไป จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 13:45:54

ความคิดเห็นที่ 3 ร่มเงาของอาคารสูงบดบังชายหญิงสองคนแยกจากกลุ่มคนรื่นเริง ชื่นมื่นกับวันแห่งความสำเร็จอีกก้าวหนึ่งของชีวิต ความอึดอัดปกคลุมคนทั้งสองดังเงาครึ้มซึ่งทาบทับลงมา พิรุณขยับตัวอย่างอึดอัดพลางกระแอม ดวงตาคมกล้าทอแสงอ่อนโยนอย่างที่เคยมีให้เธอผู้เดียว ขณะจับจ้องร่างแบบบางซึ่งก้มมองช่อดอกลิลลี่สีขาวจากเขาในอ้อมแขนเธอ “ชอบไหม” คำถามธรรมดาสามัญ หากนายทหารหนุ่มกลับคิดว่ามันฟังโง่เง่าสิ้นดี “ค่ะ” “ฉันไม่รู้จะให้อะไรเธอ ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะคู่ควรกับเธอด้วยซ้ำ” ดวงตาคู่คมทอดมองคนตรงหน้าแน่วนิ่ง ราวกับว่าถ้าคลาดสายตาเมื่อไร เธอจะหายไปทันที ใจสาวแกว่งไกวกับถ้อยความตัดพ้อของเขา รุ่งทิพย์อึดอัดกับสถานการณ์นี้จนพลอยรู้สึกไม่เป็นสุข โดยเฉพาะเมื่อคิดว่าการลอบพบกันระหว่างเธอและเขานำมาซึ่งการสูญเสียทั้งสองฝ่าย เธอสูญเสียมารดา ขณะที่เขาสูญเสียอนาคตการงานและคนรักคนเดิม “คุณโรส...เธอเป็นอย่างไรบ้างคะ” “ก็ยังต้องทำกายภาพบำบัดทุกวัน มือซ้ายพอหยิบจับอะไรได้บ้างแล้ว แต่เขาไม่พูด...ยังไม่พูด” การปิดปากสนิทของรสรินทำให้คดีความไม่คืบหน้ามากว่าปี หากพิรุณไม่อาจปรักปรำว่าภรรยาตนเสแสร้งแกล้งทำ “เธอคงเป็นห่วงเรื่องคดีกระมัง ฉันอยากขอให้เธอเห็นแก่คนป่วย หากเขารักษาตัวจนค่อยยังชั่วเมื่อไร เรื่องทุกอย่างย่อมต้องดำเนินไปตามตัวบทกฎหมาย” “ทิพย์ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ แล้วก็ไม่คิดจะโทษใคร เราทุกคนต่างมีความผิดด้วยกัน” “ใช่ เราทุกคน ยกเว้นเธอ ทิพย์ ฉันรู้ว่าเธอเฝ้าโทษตัวเองที่ทำให้รสรินเข้าใจผิด และฉันก็เห็นแก่ตัวปล่อยให้เธอเข้าใจอย่างนั้น เพราะกลัวว่าถ้าเธอรู้ความจริงทั้งหมด เธอจะเกลียดฉันอีกคน” “หมาย...หมายความว่าไงคะ” “ฉันเคยมีความสัมพันธ์กับคุณดาว” เสียงทุ้มของเขาเอ่ยช้า ชัด ราวกับพื้นที่หยัดยืนทรุดลงทันใด รุ่งทิพย์รู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดลงไปในท่อสุญญากาศ เธอหูอื้อ ตาลายไปหมด ไร้เรี่ยวแรงประคองช่อดอกลิลลี่สีขาวบอบบางจนมันหล่นแทบเท้า หญิงสาวหวนนึกถึงนายทหารคนสนิทของพลโทกุญชรซึ่งมักแวะเวียนมาบ้านตนลำพังโดยปราศจากผู้บังคับบัญชาของเขา หากเธอกลับคิดว่าเขาอาจมาทำธุระให้ท่านแทน ซ้ำยังหลงตื่นเต้นยินดีเมื่อได้มีโอกาสพบเจอบุรุษที่ตนมีใจ ทว่า ณ ช่วงเวลาเดียวกันนั้น เธอหาได้ติดใจสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมารดาของเธอเลย ความสัมพันธ์อย่างที่เขาเรียกว่า ‘เรื่องของผู้ใหญ่’ ปิดกั้นเธอจากความจริง น่าละอายเหลือเกินที่เธอเคยหลงรักบุรุษซึ่งสมควรได้รับศักดิ์เป็น ‘พ่อ’ ของเธอ เขาช่างใจร้ายที่หลอกลวงเธอด้วยคำหวาน ทั้งที่รู้แก่ใจถึงความเป็นไปได้อันไม่มีวันเกิดขึ้นจริง หญิงสาวปิดเปลือกตานิ่งนาน เธอไม่ต้องการให้เขาเห็นแววตัดพ้อซึ่งฉายออกมาจากก้นบึ้งจิตใจ ไม่ต้องการให้ชายผู้นี้ล่วงล้ำเข้ามาในใจเธอง่ายดายอย่างเคย พิรุณจับตามองท่าทีคนตรงหน้าอย่างระแวดระวัง ร่างแบบบางโอนเอน แต่เธอก็ประคองตัวเองให้ทรงตัวอยู่ในที่สุด ดวงตาคู่งามลืมขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง แววชื่นมื่นกับความสำเร็จของบัณฑิตหรือชื่นชมในความสวยงามของดอกไม้เมื่อครู่รางเลือนไป หากมันกลับแห้งผากดังทะเลทรายซึ่งดูดกลืนความสดชื่น สดใสทั้งมวล “คุณโต้งมีเรื่องพูดกับทิพย์เท่านี้ใช่ไหมคะ” “ทิพย์...” เสียงแหบห้าวเอ่ยเรียกเธอสั่นพร่า รุ่งทิพย์ไม่ใช่เด็กสาวขี้ใจอ่อนที่เขาเคยรู้จักอีกแล้ว เขาเองนั่นแหละทำลายโลกอันสดใส สวยงามของเธอ จนเธอต้องสร้างโลกใหม่ซึ่งมีเกราะคุ้มกันอันแน่นหนาขึ้นมา พิรุณจมจ่อมกับความรู้สึกผิดในใจ เขากำลังตายลงช้าๆ ตายไปจากความรักความนับถือ การมีตัวตนสำหรับใคร “เธอจะอภัยให้ฉันได้ไหม ทิพย์ เธอพออภัยให้ฉันได้ไหม” เขาเว้าวอน น้ำตาลูกผู้ชายรื้นขึ้นมาด้วยความอัดอั้นราวอกจะระเบิด “ฉันไม่ได้หวังให้เธอรักหรือนับถือฉันเหมือนเดิม ขอเพียงเธออย่าเกลียดฉันเลยนะ ทิพย์ ฉันไม่รู้จะอยู่ได้อย่างไรท่ามกลางความเกลียดชังของทุกคน” หญิงสาวกะพริบตาไล่หยาดน้ำที่เอ่อคลอหน่วยตา เธอไม่เคยเกลียดเขา ไม่ได้ต้องการทำร้ายเขาเลย นอกจากรวบรวมกำลังใจตนให้เข้มแข็งเท่านั้น แล้วเขากลับทำให้มันอ่อนลงเหมือนที่เคยทำสำเร็จทุกที หากครั้งนี้แตกต่างออกไป รุ่งทิพย์เชื่อมั่นในความรู้สึกตนเอง เธออ่อนลงในหลักของตน หาได้โอนอ่อนไปกับความรู้สึกหวือหวาดังเคย เมื่อมีสติไตร่ตรองอย่างปราศจากทิฐิมานะ เขาบอกความจริงกับเธอก็เพื่อปลดปล่อยเธอจากความรู้สึกผิดว่าตนเป็นต้นตอของโศกนาฏกรรมทั้งหมดมิใช่หรือ เธอควรจะขอบคุณเขา ขอบคุณที่เขาช่วยดึงเธอออกมาจากคลื่นความรู้สึกผิดซึ่งซัดสาด กัดกร่อนจิตใจตลอดมา เหมือนครั้งเขาเคยช่วยชีวิตเธอ แล้วเหตุใดเธอกลับผลักไสเขาให้คลื่นลูกนั้นดูดกลืนเขาไปอย่างที่เธอเคยตะเกียกตะกายทรมาน บุรุษที่เธอเคารพนับถือ เขาคือคนรักของแม่เธอ ความฝันวัยเยาว์ที่ภาวนาให้เขาเป็น ‘พ่อ’ ของตนใกล้เคียงความจริงในที่สุด “ทิพย์ไม่เคยเกลียดคุณโต้ง คุณโต้งคือผู้มีพระคุณของทิพย์ รู้ไหมคะ ทิพย์เคยฝัน เคยภาวนาให้คุณเป็นพ่อของทิพย์ ทิพย์ควรจะดีใจที่อย่างน้อยความฝันนั้นก็ใกล้เคียงความจริง ไม่ว่าอย่างไรคุณโต้งก็จะเป็นคนที่ทิพย์เคารพนับถือตลอดไป” ดวงตาหม่นหมองฉายแววปวดร้าว เธอหยิบยื่นน้ำใจให้เขา ขณะเดียวกันก็วางเขาไว้ในฐานะสูงส่งเหลือเกิน สูง...และห่างไกล... พิรุณจำต้องรับเกียรติที่หญิงสาวมอบให้อย่างจำนน เขาไม่สมควรเรียกร้องสิ่งใดจากเธออีกแล้ว เกียรติที่เธอมอบให้ช่างยิ่งใหญ่ และเขาจำต้องรักษามันให้ดีที่สุด...เพื่อตัวของเขาเอง เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะร้องเรียกยามเธอหันหลังจากไป ไม่มีหน้าตามเธอไปด้วยซ้ำ เออนะ อย่างน้อยเธอก็ก้มหยิบช่อดอกไม้ซึ่งหล่นลงแทบเท้าเธอไปด้วย แล้วเธอจะรู้ไหมหนอว่าหัวใจของเขาที่หล่นลงแทบเท้าเธอพร้อมกับดอกลิลลี่ช่อนั้น บัดนี้มันหลุดจากขั้วไปอยู่ยังอ้อมแขนเธอพร้อมกับช่อดอกไม้นั้นเช่นกัน ........................................................................ สวัสดีค่ะ พอดีแพรวเพิ่งออกจากรพ.เลยหายไปนาน เรี่ยวแรงลดลงไปเยอะเหมือนกัน เลยพิมพ์ตอบคอมเมนต์ไม่ไหว แต่ขอบคุณทุกคนมากนะคะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 13:47:44

ความคิดเห็นที่ 4 เหมือนตัวละครแต่ละตัว จะมีเส้นทางชีวิตของตัวเองกันหมดแล้วเนอะ ปล. ขอให้แข็งแรงเร็วๆ นะจ๊ะ รักษาสุขภาพด้วยน้ะจ๊ะน้องแพรว จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 19:00:17

ความคิดเห็นที่ 5 แข็งแรงไวๆนะคะ คุณแพรว คิดถึงเสมอค่ะ จากคุณ : minafiba เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 20:58:46

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นหายไปนาน น้องแพรวไม่สบายหรือคะ ขอให้แข็งแรงเร็วๆ นะคะ เอาใจช่วยเสมอค่ะ ถึงตอนนี้สงสารรสรินค่ะ เริ่มมองพิรุณในแง่ดีขึ้นบ้างแล้วเมื่อสำนึกตัวได้แบบนี้ แถมพยายามชดใช้ความผิดด้วย รู้ว่าพิรุณเคยมีอะไรๆ กับแม่ตัวเองคงเป็นจุดหักเหให้รุ่งทิพย์ตัดใจจากพิรุณได้เด็ดขาดเลยนะคะเนี่ย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 01:53:12

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว แข็งแรงหายเร็วๆ ค่ะ รสรินน่าสงสารที่สุด แย่จัง พิรุณทำดีที่สุดก็ตอนบอกความจริงนี่แหละ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 19:26:39

ความคิดเห็นที่ 8 แข็งแรงไวๆนะจ๊ะน้องแพรว ดูแลรักษาสุขภาพตัวเองให้ดีนะ เป็นกำลังใจให้เต็มที่เลยจ้ะ จากคุณ : พิชช์ (pichayaratana) เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 17:03:43