ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 17 ตุลยวัตเดินจูงมือผู้เป็นมารดาออกมาที่ซุ้มม้านั่งนอกบ้าน ตามคำบอกของนายแพทย์วิรัชที่ต้องการจะพูดคุยกับปุณณมีตามลำพัง   “ตุลเป็นอะไรรึเปล่าลูก ทำหน้าไม่ดีเลย” นางรัชนีเอ่ยถามบุตรชาย เมื่อสังเกตว่าชายหนุ่มแหงนหน้าเหม่อมองไปบนท้องฟ้าในคืนเดือนมืดอยู่เงียบๆตั้งแต่มานั่ง โดยไม่ยอมพูดจาอะไรสักคำ “สงสารใบปอนะครับแม่ สงสารคุณลุงกับคุณป้าด้วย” น้ำเสียงเศร้าๆที่ตอบมาของชายหนุ่ม ทำให้มารดาต้องกระชับมือใหญ่ของเขาแน่นขึ้น คล้ายจะปลอบใจ “เรื่องโรคภัยไข้เจ็บ มันเป็นเรื่องที่ห้ามไม่ได้นะลูก แม่กับพ่อก็รู้สึกเห็นใจครอบครัวคุณลุงปิติเหมือนกัน ที่เราทำได้คือเป็นกำลังใจและคอยช่วยเหลือพวกเค้าในฐานะของมิตรที่ดีต่อกันมายาวนาน  แม่ขอถามอะไรตุลหน่อยได้มั้ยลูก” “ครับ” เขาตอบรับพร้อมกับหันมามองสบตามารดาอย่างสงสัย “ลูกกับใบปอก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว  คิดๆดูก็ตั้งแต่ตุลอายุประมาณขวบนึงแล้วย้ายออกจากบ้านคุณยายมาอยู่ที่นี่ ตอนนั้นคุณป้าเอมก็กำลังท้องแก่ จะคลอดใบปออยู่พอดี พอแกคลอด แม่นมของตุลก็ชอบพาตุลไปหาน้องไปวิ่งเล่นบ้านนู้นอยู่บ่อยๆ นี่ก็ผ่านมา 25 ปีได้แล้วมั้ง ที่แม่อยากจะถามก็คือ ลูกคิดหรือรู้สึกอะไรกับใบปอบ้างรึเปล่าตุล  คิดทบทวนความรู้สึกตัวเองดีๆ ก่อนจะตอบแม่นะลูก ไม่ต้องรีบ” ตุลยวัตหลบสายตาคมของมารดาไปทางอื่นอีกครั้ง นึกแปลกใจไม่น้อยกับคำถามที่ได้ยิน ถือเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่ถูกถามตรงๆแบบนี้  แล้วเสียงประตูเหล็กดัดระหว่างรั้วบ้านทั้งสองหลังที่ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของป้าสาแม่บ้านที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ก็ดึงความสนใจของสองแม่ลูกให้รีบลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาด้วยความตกใจ “ป้าครับ ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ได้หกล้มกันพอดี มีเรื่องอะไรเหรอครับ” ตุลยวัตวิ่งเข้าไปประคองหญิงสูงวัย ที่หยุดนิ่งและหันมามองเขาพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยๆ   “คุณผู้ชายมีไข้สูงมาก อาการไม่ค่อยดีเลยค่ะคุณตุล  คุณผู้หญิงก็เลยให้ป้ามาตามคุณหมอไปช่วยดูหน่อย” “เดี๋ยวแม่ไปบอกคุณพ่อเองลูก” นางรัชนีพูดกับลูกชายแล้วรีบก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน  ไม่นานนักก็ออกมาพร้อมกับนายแพทย์วิรัชและปุณณมี แวบหนึ่งที่ตุลยวัตมองหญิงสาววิ่งตามบิดาเขาไป ชายหนุ่มต้องใจหาบวาบเพราะแววตาที่หม่นหมองไม่ต่างจากดวงดาวอับแสงของเธอ ปุณณมียืนกอดร่างที่สั่นสะท้านเล็กๆด้วยความหวาดหวั่นของมารดาเอาไว้แน่นในห้องนอนที่นายแพทย์วิรัชกำลังตรวจและรักษาอาการไข้ขึ้นสูงของผู้เป็นบิดา “ต้องไปโรงพยาบาลมั้ยคะ คุณอาหมอ” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ เมื่อนายแพทย์เก็บกระเป๋าใส่อุปกรณ์การแพทย์แล้วลุกขึ้นยืน “ไม่ต้องหรอกใบปอ  ตอนนี้ไข้ก็เริ่มลดลงแล้ว  อย่างที่อาบอกหนูไปแล้ว ว่าช่วงเย็นๆค่ำๆ พ่อหนูก็จะมีอาการไข้ มากบ้างน้อยบ้างในแต่ละวัน” “ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ” “ไม่เห็นต้องขอบคุณเลยครับคุณเอม ผมบอกแล้วไงว่าครอบครัวของพวกเราเป็นมากกว่าเพื่อนบ้านมานานแล้ว เราเหมือนญาติสนิทกันมากกว่า  ถ้ามีอะไรก็ไปตามผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ” “เดี๋ยวหนูลงไปส่งคุณอาหมอนะคะคุณแม่” ปุณณมีบอกเสียงเบา และเดินเคียงข้างนายแพทย์วิรัชออกจากห้องไป จนลงบันไดมาถึงห้องโถงชั้นล่าง “ใบปอคงไม่โกรธคุณพ่อกับคุณแม่นะลูก ที่ท่านไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับหนู” “ไม่ค่ะ ไม่โกรธเลย หนูแค่เสียใจที่หนูน่าจะรับรู้และแบ่งปันความทุกข์ใจจากคุณพ่อคุณแม่ได้เร็วกว่านี้” “ถึงตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปนะลูก” นายแพทย์วิรัชบอกอย่างเข้าใจความรู้สึกของหญิงสาวที่ตัวเขาก็ทั้งรักและเป็นห่วงไม่ต่างจากเป็นลูกสาวอีกคน “แล้วจะมีทางไหนที่ทำให้คุณพ่อหายดีอีกมั้ยคะ” ปุณณมีถามด้วยแววตามีความหวัง “พ่อของหนูรู้ตัวช้าเกินไป  อาจเป็นเพราะท่านค่อนข้างมีสุขภาพแข็งแรงมาตลอดเลยไม่คิดเอะใจ  กว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมันก็ลุกลามจากปอดไปถึงต่อมน้ำเหลืองแล้ว  อาต้องบอกตรงๆว่า ถึงขั้นนี้แล้ว ที่จะหายขาดไปเลยคงไม่มีทางเป็นไปได้  แต่ถ้าคุณพ่อหนูมีกำลังใจที่ดีและรักษาสุขภาพให้แข็งแรงอยู่เสมอ ก็จะใช้ชีวิตต่อไปได้อีกยาวนานแน่นอน” หญิงสาวพยักหน้าอย่างทำใจยอมรับ ในใจกำลังคิดไปถึงคุณปู่ก็ที่จากไปเมื่อสิบปีก่อนด้วยโรคร้ายนี้เช่นกัน สาเหตุก็คือการสูบบุหรี่จัดมาตั้งแต่วัยหนุ่ม เช่นเดียวกับบิดาของเธอที่แม้ว่าจะพยายามเลิกสูบบุหรี่แบบเด็ดขาดได้สำเร็จเมื่อปีก่อน แต่มันคงช้าเกินไป “หนูจะเข้มแข็งและดูแลคุณพ่อคุณแม่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ คุณอาหมอ” ช่อดอกกุหลาบสีส้มในมือของชายหนุ่มถูกวางลงบนโต๊ะข้างๆเตียงซึ่งมีร่างของหญิงสาวเจ้าของห้องนอนหลับตานิ่งอยู่  เขายืนมองเธออยู่ครู่หนึ่งก็หันหลังเตรียมตัวจะเดินจากไป ทว่า คนที่เปิดประตูเดินเข้ามาเผชิญหน้าก็ทำให้ต้องชะงัก “โผล่หัวมาได้แล้วเหรอ คิดว่าลืมไปแล้วนะว่ามีใครที่เฝ้ารอให้แกมาหาอยู่ทุกวันแทบไม่เป็นอันกินอันนอนน่ะ” ฉายะชาติถอนใจยาวกับถ้อยคำและสายตาที่แสดงความเกลียดชังเขาอย่างเปิดเผยของนุศรา “ผมงานยุ่ง  ไม่ค่อยมีเวลา” เขาตอบเสียงเนือย เหมือนไม่อยากคุยด้วย “งั้นหรอกเหรอ พ่อคนงานเยอะ  ทำงานจริงๆ หรือเอาเวลาไปหาผู้หญิงคนอื่นกันแน่  ถ้าไม่ติดว่าน้องฉันรักแก คนโลเล ไม่เอาไหนอย่างแก ไม่มีทางได้มาเกี่ยวดองกับตระกูลของฉันหรอก  แกมันไม่คู่ควรกับความรักของน้องสาวฉันแม้แต่นิดเดียว” “ถ้าคุณคิดแบบนั้น รังเกียจผมมากขนาดนั้น ทำไมไม่ปล่อยผมไปตามทางซะทีล่ะครับ น้องสาวคุณจะได้พบเจอกับผู้ชายที่คู่ควรกับเค้าจริงๆ”   “แกนี่ยังมีความคิดเอาแต่ได้ เห็นแก่ตัวเหมือนเดิมนะฉาย  แกทำให้น้องสาวฉันเสื่อมเสียชื่อเสียง จนเกือบจะเสียผู้เสียคนขนาดนี้แล้วคิดจะหนีเอาตัวรอดสบายใจคนเดียวหน้าตาเฉยเลยเหรอ  คงคิดหาทางกลับไปหาคนรักเก่าอยู่น่ะสิ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ” “พี่ฉาย !  เสียงพี่ฉายใช่มั้ย  พี่นุศคุยกับพี่ฉายอยู่เหรอคะ” เสียงตื่นเต้นดีใจที่ดังขึ้นจากอีกด้านของห้องพักผู้ป่วย ทำเอาทั้งสองคนที่ยืนเริ่มถกเกียงกันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆต้องหยุดและหันกลับไปมองพร้อมกันอย่างตกใจ นุศราถือโอกาสดึงแขนฉายะชาติเป็นเชิงบังคับให้เข้าไปยืนใกล้ๆเตียงของสิตางศุ์ โดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจแม้แต่นิดเดียว “เดี๋ยวพี่ว่าจะออกไปหากาแฟกินหน่อย  ฝากดูแลน้องดีๆด้วยนะฉาย” นุศราออกคำสั่งเสียงเข้มก่อนปล่อยมือจากแขนของชายหนุ่มแล้วเดินออกจากห้องไป “พี่ฉาย  สิตางศุ์คิดถึงพี่ฉายมากที่สุดเลยค่ะ  คิดว่าจะไม่มียอมมาหากันซะแล้ว วันนี้พี่ฉายต้องมาอยู่กับสิตางศุ์ทั้งวันเลยนะคะ” สิตางศุ์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจระคนตัดพ้อ  สองมือเอื้อมมาจับมือชายหนุ่มไว้แน่นราวกับกลับว่าเขาจะหนีหายไปไหนอีก   ฉายะชาติมองหญิงสาวแล้วก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้  เขาแค่สงสารแค่นั้นจริงๆ  ไม่ได้รู้สึกอื่นใดมากไปกว่านั้นเลย ทั้งที่พยายามแล้ว “ขอโทษนะครับ ที่หายไป ช่วงนี้พี่งานยุ่งจริงๆ เพิ่งปล่อยเพลงอัลบั้มใหม่ด้วย เลยต้องเดินสายโปรโมทกันหน่อย” เขาตอบพลางดึงเก้าอี้มานั่งลง “หิวรึยัง  พี่เห็นมีแอปเปิ้ลอยู่ อยากทานรึเปล่า” “อยากค่ะ  แต่พี่ฉายต้องเป็นคนปอกเปลือกและป้อนให้ด้วยนะคะ” ฉายาติมองแววตาเป็นประกายด้วยความดีใจของหญิงสาวแล้วก็พยักหน้าเหมือนไม่มีทางเลือกอีกแล้ว  ชายหนุ่มลอบถอนใจเบาๆขณะลุกไปหยิบมีดกับลูกแอปเปิ้ลบนโต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยของเยี่ยมไข้มากมาย  เขาใจแข็งได้เสมอเมื่อไม่ต้องพบเจอหรือเห็นหน้าเธอ นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาต้องหลีกเลี่ยงการมาพบเธอ เพราะเห็นแววตาคู่นั้นครั้งใด เขาก็ต้องยอมใจอ่อนด้วยความสงสารทุกที ชายหนุ่มค่อยๆใช้มีดปอกเปลือกสีแดงของผลแอปเปิ้ลออกไปอย่างคล่องแคล่ว ภาพนัยน์ตาคู่หวานที่ติดอยู่ในความรู้สึกฉายวาบขึ้นมาในห้วงความคิดคำนึง จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 15:15:41

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 17 ต่อ) “ฉายตัดผมแบบนี้แล้ว หัวเหมือนลูกแอปเปิ้ลเลย” คำเอ่ยทักปนเสียงหัวเราะของหญิงสาวหลังจากชายหนุ่มเพิ่งกลับมาจากร้านตัดผมใกล้ๆมหาวิทยาลัยทำเอาเขาต้องทำหน้ามุ่ย “แล้วมันดูดีหรือดูแย่กว่าเดิมล่ะครับ คุณใบปอ  คราวก่อนก็บอกว่าหัวผมเหมือนแตงโม ผมขอยืมกระจกคุณใบปอดูหน่อยได้มั้ยครับ” ปุณณมีนั่งลงที่ม้านั่งตัวยาวริมถนนเล็กๆในสวนสาธารณะของมหาวิทยาลัยแล้วเปิดกระเป๋าถือหากระจกเงาบานเล็กที่พกติดตัวส่งให้กับฉายะชาติ “เราว่าผมข้างหน้ามันยังยาวอยู่เลยนะฉาย  เห็นแล้วรำคาญแทน ให้เราช่วยตัดให้เอามั้ย” หญิงสาวเอียงคอมองพลางเอื้อมมือไปจับผมด้านหน้าที่เธอบ่นว่ายาวของเขา และดึงให้ลงมาปิดหน้าปิดตาเหมือนนึกอยากแกล้ง “เอ้อ มองไม่เห็นตาแบบนี้ก็หล่อดีนะ” ฉายะชาติส่ายหน้ากับความช่างแกล้งของเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงมือเธอออกจากผมเขาอย่างนุ่มนวล “สนุกมากเลยนะครับ เอาแต่แกล้งผมเนี่ย” ปุณณมียังคงยิ้มกว้างคล้ายจะยอมรับว่ามันเป็นความสนุกของเธอจริงๆที่ได้แกล้งเขา  ฉายะชาติมองภาพรอยยิ้มของเธอแล้วก็ได้แต่ถอนใจ  แววตาซุกซนกับรอยยิ้มน่ารักจับใจแบบนี้แหละ ที่เขามองแล้วมีความสุขเหลือเกิน “อ้าว ปัดผมขึ้นทำไมล่ะ หมดหล่อเลย” หญิงสาวเอื้อมมือไปทำท่าจะแกล้งเขาอีก เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเสยผมที่เธอทำให้ลงมาปิดหน้าปิดตาเขากลับไปเป็นทรงเดิม “ไม่เอาครับ ไม่เล่นแล้ว  กลับบ้านกันดีกว่า วันนี้ผมไม่มีซ้อมดนตรี อยากกลับบ้านเร็วๆ คุณใบปอบอกว่าจะติวภาษาอังกฤษให้ไม่ใช่เหรอครับ” “ติวภาษาอังกฤษเหรอ  ได้สิ  แต่ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนด้วยนะ ต้องเล่นกีต้าร์เพลงที่เราขอให้ฉายไปแกะคอร์ดกับหัดร้องให้เราฟังก่อนด้วย” ได้ยินข้อแลกเปลี่ยนแล้ว ฉายะชาติก็ถึงกับทำเสียงโอดครวญ “โอ๊ย คุณใบปอครับ เพลงญี่ปุ่นเพลงนั้นคุณใปบอเพิ่งเอามาให้ผมเมื่อวานเองนะครับ  แกะคอร์ดน่ะ ไม่เท่าไหร่ แต่เนื้อร้องนี่สิ  มันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะครับ” “อะไร  เราก็อุตส่าห์เขียนเนื้อเป็นภาษาอังกฤษกับคาราโอเกะให้แล้วไง   ไม่รู้แหละ ยังไงวันนี้ฉายต้องร้องเพลงนี้ให้เราฟังด้วย  ป่ะ ลุกขึ้นกลับบ้านกัน” ปุณณมีบอกอย่างอารมณ์ดีขณะลุกขึ้นยืนและยื่นมือไปให้ชายหนุ่มที่นั่งเหมือนหมดแรงไม่ยอมลุกสักที แต่เขาก็ยอมยื่นมือมาจับมือเธอไว้และลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม “ได้กำลังใจแบบนี้ค่อยรู้สึกดีหน่อย” เขาบอกและจับจูงมือบางที่แสนอบอุ่นของหญิงสาวเดินเคียงกันไปอย่างสุขใจ... “พี่ฉายคะ” เสียงเรียกคล้ายดังมาจากที่ไกลๆ ทำให้ฉายะชาติต้องหยุดความคิดทั้งหมดไว้แล้วถือจานใส่แอปเปิ้ลปอกเปลือกหั่นเป็นชิ้นเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงหญิงสาวอย่างเดิม “ว่าไงครับ” “พี่ฉาย  งานแต่งงานของเรา จะยังมีเหมือนเดิมใช่มั้ยคะ” หญิงสาวถามในสิ่งที่ติดอยู่ในใจมาตั้งแต่วันที่เกิดอุบัติเหตุ  ทุกวันที่ไม่เห็นเขามาหา เธอคิดไปต่างๆนาๆ และกลัวไปหมด กลัวว่าเค้าจะทิ้งเธอไป  ฉายะชาติก้มหน้ามองชิ้นแอปเปิ้ลและหยิบมันยื่นไปป้อนให้เธอ “พี่ว่า  ไว้สิตางศุ์หายดีแล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กันดีกว่านะครับ  ตอนนี้ทำใจให้สบายแล้วก็ทานแอปเปิ้ลอร่อยๆกันก่อนดีกว่า” สิตางศุ์มองสายตาที่อ่านไม่ออกของชายคนรักอย่างไม่แน่ใจ  แต่ สิ่งที่เขากำลังปฏิบัติต่อเธอในเวลานี้ มันทำให้เธอรู้สึกดีใจและมีความสุขมากในรอบหลายวันที่ต้องทนเหงาและเดียวดายเพียงลำพัง จึงยอมเชื่อที่เขาพูดด้วยการไม่ซักถามถึงเรื่องงานอีก หลังเวลาเลิกงาน ปุณณมีรีบเก็บกระเป๋าลงมาด้านล่างของตึก วันนี้เธอตั้งใจว่าจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อข้าวของและอาหารต่างๆที่เป็นประโยชน์ต่อสุขภาพของผู้ป่วยโรคมะเร็งตามที่ได้สอบถามข้อมูลจากเพื่อนร่วมงานที่มีญาติกำลังป่วยเป็นโรคเดียวกันบวกกับการค้นหาข้อมูลโภชนบำบัดทางอินเตอร์เนตเองด้วย  และเมื่อเดินออกมาด้านนอกตัวอาคารก็หญิงสาวก็ต้องแปลกใจ ที่เห็นร่างสูงของตุลยวัตมายืนยิ้มมองเธอเหมือนตั้งใจมาดักรอ “ตุล มาทำอะไรที่นี่เหรอ” “งงล่ะสิ  พอดีเรามีนัดคุยกับลูกค้าแถวนี้  นึกได้ว่าใบปอทำงานอยู่ที่นี่ พอคุยธุระกับลูกค้าเสร็จก็เลยแวะมารอน่ะ  ตั้งใจว่า จะชวนใบปอไปซื้อของให้คุณลุงด้วยกัน” ปุณณมีทำหน้างงหนักกว่าเดิม แต่ยังไม่ทันถาม ชายหนุ่มก็รีบอธิบายต่อ “เรารู้จักบ้านที่เป็นสวนสมุนไพรอยู่ใกล้ๆออฟฟิศเรา  ก็เลยอยากชวนใบปอไปดู จะได้ซื้อพวกสมุนไพรให้คุณลุงควบคู่ไปกับการรักษาแบบสมัยใหม่ด้วยไง” “แต่เรากำลังคิดว่าจะแวะไปซุปเปอร์มาเก็ต ชื้ออาหารไปให้ป้าสาไว้ทำให้คุณพ่อทานเพื่อรักษาสุขภาพเหมือนกัน” “เหรอ งั้นก็ไปทั้งสองที่นั่นแหละ  ไปบ้านสวนสมุนไพรก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยไปซุปเปอร์มาเก็ต  เดี๋ยวเราพาใบปอไปเอง” ตุลยวัตยังคงยืนยันความตั้งใจเดิมในครั้งแรก ความจริงแล้ว เรื่องนัดกับลูกค้าเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น  เขาหาข้อมูลเกี่ยวกับอาหารและการรักษาผู้ป่วยโรคมะเร็งมาทั้งคืน พอรู้ว่ามีบ้านสวนสมุนไพรอยู่ไม่ไกลจากอ๊อฟฟิศ มากนักก็วางแผนไว้แต่เช้าว่าจะมารอรับปุณณมีไปที่นั่นด้วยกันให้ได้ “แล้วรถเราล่ะ” “ก็จอดทิ้งไว้นี่แหละ  แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ เรามาส่งใบปอเอง” ปุณณมีดูมีสีหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าและเดินตามชายหนุ่มไปที่รถยนต์ของเขา “คิดว่าใบปอจะไม่ยอมมากับเราซะแล้ว  ตอนมารอก็ลุ้นแทบแย่” ตุลยวัตสารภาพไปตามความจริงระหว่างทางที่กำลังขับรถออกมาจากด้านหน้าอาคาร  ปุณณมีอยากจะตอบว่าถ้ามันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องบิดาของเธอ เธอก็คงคิดหนักเหมือนกัน ที่ต้องมากับเขา แต่เพราะความรู้สึกว่าไม่อยากให้เสียบรรยากาศหรือ ไม่อยากให้เขาต้องเสียน้ำใจก็ตามแต่  หญิงสาวจึงเลือกที่จะก้มหน้าอ่านหนังสือเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพและอาหารการกินของผู้ป่วยโรคมะเร็งที่หยิบมาจากบ้านเมื่อเช้า โดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของหนังสือเล่มนี้ก็คือชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆนั่นเอง “บ้านที่ตุลจะพาไป  เค้ามีใบย่านางรึเปล่า เราอ่านเจอหลายที่แล้วว่า น้ำใบย่านางคั้นสดเนี่ย มีประโยชน์มากเลยนะ ถ้าดื่มทุกวันได้ยิ่งดี” “คิดว่ามีนะ  น่าจะมีหลายอย่างเลยล่ะ  เอ้อ ใบปอ เมื่อตอนเที่ยงๆ เราได้รับโทรศัทพ์จากคุณเนตรทิพย์ว่าใบปอตอบตกลงรับงานถ่ายแบบแล้ว” ปุณณมีปิดหนังสือและเงยหน้าขึ้นไปมองคนพูด “ทำไมเหรอ  หรือว่าตุลลำบากใจก็บอกได้นะ” “เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น” ตุลยวัตรีบแย้งกลับทันที “คนที่ลำบากใจน่าจะเป็นใบปอมากกว่าไม่ใช่เหรอ  ก็รู้ๆอยู่ว่าทางนิตยสารติดต่อมาเพราะเค้าเข้าใจว่าเรากำลังคบกันอยู่  ทีนี้เราสองคนก็ต้องทำให้เค้าเชื่อด้วย เวลาไปทำงานด้วยกัน” “เราเข้าใจที่ตุลพูดนะ  ตุลไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ว่าจะมีใครรู้ว่าเราไม่ได้คบกันจริงน่ะ แกล้งทำเหมือนเป็นแฟนกันแค่วันเดียว มันคงไม่ยากนักหรอกมั้ง  จริงๆแล้ว เราอยากไปดูสถานที่พาคุณพ่อไปเที่ยวพักผ่อนด้วย พอไม่ได้ทำงานแล้วต้องอยู่แต่บ้านอย่างเดียว เรากลัวว่าท่านจะเบื่อน่ะ” พูดจบ หญิงสาวก็หันกลับไปสนใจอ่านหนังสือต่อ ตุลยวัตมองตามแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่คิดในใจว่า เขาไม่ได้อยากแกล้งทำเหมือนเป็นแฟนกับเธอเลยจริงๆ  แต่ เขาอยากคบกับเธอเป็นแฟนจริงๆเลยต่างหากล่ะ  แล้วเขาต้องเก็บซ่อนความรู้สึกแสนทรมานนี้ไว้ในใจคนเดียวไปอีกนานแค่ไหน ? .   จบตอนที่ 17 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 15:16:36

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนบ่ายๆวันอาทิตย์ค่ะ  อากาศหลังฝนตกแบบนี้กำลังสบายชวนให้ง่วงมากมาย >< มาอ่านตอนที่ 17 กันนะคะ ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว แวะมาลงชื่อก่อนค่ะ เน็ตช้า ตุลกับต้าร์ใครจะมาวิน อิอิ ตกลงต้าร์เป็นคนดีจริงๆ หรือป่าวเนี่ย ทำเหมือนฉายไม่ใช่เพื่อนเลย (แต่ฉายก็สมควรโดน ๕๕) จากคุณ : รพิชา<<< ต้าร์กับฉายเมื่อก่อนก็สนิทกันดีค่ะ แต่พอเริ่มมีชื่อเสียง อะไรหลายสิ่งหลายอย่างระหว่างเพื่อนก็เปลี่ยนไปด้วย  แต่จะเป็นคนดีจริงรึเปล่านั้นต้องคอยดูต่อไปค่ะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) โตทำงานแล้วแต่ยังกินข้าวบ้านนี่ น่ารักมากเลย จากคุณ : scottie <<< ตุลเป็นประเภทกินยากอยู่ยาก และก็จะกินอร่อยเฉพาะอาหารที่บ้านน่ะค่ะ เลยไม่ค่อยชอบออกไปกินข้าวนอกบ้านเท่าไหร่ยกเว้นไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) คุณ : :::อาราเร่:::   ^______^  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ   ครอบครัวตุลน่ารักดีค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) <<< ใช่แล้วค่ะ น่ารักกันทั้งบ้านเลย ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะึคะ :) ตุลน่ารักอ่ะ มีอ้อนแม่ด้วย รักตุลๆๆๆ จากคุณ : อรุสา (npuiy) <<< ฮ่าๆ ทั้งอ้อนแม่แล้วก็ติดแม่มากด้วย><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) ... ** ขอบคุณกิฟท์จากคุณนารีจำศีล, รพิชา, :::อาราเร่:::, kdunagin, npuiy, สามปอยหลวง, trenah และ คุณนิชนันท์  ด้วยนะคะ ^^ พบกันอีกครั้งในตอนต่อไปค่ะ ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 15:26:07

ความคิดเห็นที่ 4 กรี๊ดดดด ประเดิมกระทู้ แล้วเขาต้องเก็บซ่อนความรู้สึกแสนทรมานนี้ไว้ในใจคนเดียวไปอีกนานแค่ไหน ==>> เศร้าอ่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 18:57:14

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าฉายจะไม่เอาเค้าแล้วจริงๆ..ก็ควรจะหายไปซะเลยนะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 54 20:12:05

ความคิดเห็นที่ 6 มาบทนี้ชักเห็นใจฉายะชาติขึ้นมานิดๆ แล้วค่ะ ตัดไม่ขาดจริงๆ นะเนี่ย แถมญาติทางฝ่ายสิตางศุ์ก็ค่อนข้างไม่ค่อยจะยอมรับเสียอีก จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 01:43:39

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาอ่านและเอาใจช่วยตุลให้ใบปอมองเห็นความดีเร็วๆคับ จากคุณ : trenah เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 15:42:06

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาอ่าน แล้วฝากบอกตุลว่า ตุลสู้ๆ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 54 17:06:41

ความคิดเห็นที่ 9 อยู่ดีๆ คุณแม่ถามตุลทำไมหว่าว่ารู้สึกยังไงกับใบปอ แต่ใบปอยอมรับเรื่องอาการป่วยของพ่อได้เร็วดีค่ะ ไม่มีอาการงอแงที่ทุกคนปิดบังด้วย กลับไปเม้นท์ตอนที่ 16 ให้แล้วนะคะ พอดีเพิ่งว่างมาอ่านค่ะ แหะๆ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 17:52:59

ความคิดเห็นที่ 10 สู้ๆ นะตุลย์ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 19:59:33