ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 16 ::. หลายชีวิต .:: รสากลับไปอยู่ในห้องเดิม... ความมืดและหนาวเย็นกางแขนออกมาต้อนรับ หญิงสาวเป็นคนเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องนั้นด้วยตัวเอง หากแต่ครั้งนี้บรรยากาศเปลี่ยนแปลงไปบ้าง เหมือนคนเดินมาจากที่สว่างแล้วเอาความสว่างนั้นติดตัวตามเข้าไปด้วย เป็นความสว่างที่อาจไม่สว่างจ้าเหมือนพระอาทิตย์ ไม่ได้เรื่อเรืองอย่างพระจันทร์ หากเพียงกระพริบพรายเหมือนแสงสว่างจากหิ่งห้อย แต่ก็พลันทำให้ห้องมืดสนิทห้องหนึ่งสว่างโพลงขึ้นมาได้ ห้องนี้ไม่ได้มืด แคบ และเดียวดายอย่างที่คิด รสาได้ยินเสียงดนตรีจากหีบเพลงเบาๆอยู่ตรงมุมในสุดของห้อง หญิงสาวเดินเข้าไปตามเสียงเพลงนั้น มุมห้องเป็นผนังตั้งฉากกัน ด้านหนึ่งเป็นกระจก อีกด้านหนึ่งเป็นหน้าต่างที่เชื่อมต่อกับโลกภายนอก รสามองออกไปนอกหน้าต่างมีเพียงหมอกลงจัดมองไม่เห็นทาง จึงหันไปอีกด้านของผนังที่มีกระจก ภาพที่ปรากฏในเงาของกระจกนั้นสะท้อนภาพหญิงสาวชุดสีชมพูยืนอยู่เดียวดาย ใบหน้าที่ปรากฏนั้นเป็นใบหน้าของเธอเอง ...หรือไม่ใช่... “ไม่ใช่” เสียงนั้นเป็นเสียงเด็กสาววัยแรกรุ่น แสงสว่างวาบเข้าตา ปรากฏเป็นภาพในห้องนอนของรสาและฟ้าใสในวัยมัธยม เด็กสาวคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาโอบด้านหลังเด็กสาวอีกคนที่กำลังนั่งมองกระจกสี่เหลี่ยมเล็กๆสองบานที่วางทำมุมกัน  ตรงกลางของกระจกสองบานนั้นมีตุ๊กตาขนาดเท่าก้อนยางลบวางอยู่ กระจกทั้งสองบานวางทำมุม 120 องศาต่อกัน เงาสะท้อนตุ๊กตานั้นมีอยู่ 2 ตัว เด็กสาวที่นั่งอยู่กางกระจกให้กว้างขึ้น ภาพยังคงมีเท่าเดิม “ต้องทำมุมให้น้อยลงอีก” ไม่พูดเปล่า ฟ้าใสเอื้อมมือขยับกระจกสองบานให้ตั้งฉากกัน ภาพตุ๊กตาในกระจกรวมกันเพิ่มขึ้นเป็น 3 ตัว “ว้าว” รสาหันไปมองดูตัวเองในวัยเด็ก ที่คะยั้นคะยอฟ้าใสให้อธิบายเพิ่ม “มันเป็นกฎการสะท้อนของแสง รังสีและมุมตกกระทบ จะเท่ากับรังสีและมุมสะท้อน ถ้าเราเอาวัตถุไปวางหน้ากระจกเงาราบ เงาตกกระทบจะสะท้อนเข้าตาเราในมุมเดียวกัน และเส้นทางเดียวกันกับที่วัตถุนั้นทำมุมกับกระจก” “กลับจากซ้ายไปขวา ” รสาเป็นคนพูดน้อยมาแต่ไหนแต่ไร เอ่ยปากได้ไม่กี่คำ ฟ้าใสก็แย่งพูดไปเสียหมด “ไม่ใช่ มันเป็นแค่มายา นี่ ลองดูกระจกนี่สิ” ฟ้าใสเลื่อนกระจกห่างออกไป ทำให้เห็นภาพครึ่งตัวของรสาโดยมีฟ้าใสอยู่ด้านหลัง “เวลามองกระจก คนเราจะคิดว่า ภาพในกระจกจะสะท้อนด้านซ้าย ไปเป็นด้านขวา ด้านขวาไปเป็นด้านซ้าย แต่จริงๆไม่ใช่ มันคือด้านหลัง กลับมาเป็นด้านหน้าต่างหาก” “เอ๋...” “อย่างตอนนี้ตัวหันหลังให้เค้า มือซ้ายกับมือขวาของตัวกับเค้า จะอยู่ฝั่งเดียวกัน เห็นมั้ย” “อื้ม ” “มา หันมาทางนี้มั่ง” ฟ้าใสจับรสาหมุนตัวมาเผชิญหน้ากันแล้วจับมือของฝาแฝดตนไว้ทั้งสองข้าง “แต่พอตัวหันหลังกลับมา มือข้างซ้ายของตัว จะจับอยู่กับมือข้างขวาของเค้า ทำให้ตัวมองเห็นว่าคนที่อยู่ตรงกันข้าม จะมีทุกอย่างกลับด้าน คือจากฝั่งซ้ายเป็นฝั่งขวา ดังนั้น ที่จริงภาพในกระจกเลยไม่ใช่การกลับจากซ้ายเป็นขวา แต่เป็นการกลับจากข้างหลัง มาข้างหน้าต่างหาก” “อ้อ...” รสาร้องเบาๆ “เข้าใจมั้ย” ฟ้าใสถามย้ำ “เอ... เข้าใจมั้ง” ฟ้าใสอธิบายได้เห็นภาพ แต่รสาไม่ได้ฟังลึกถึงรายละเอียด ได้แต่ยิ้มรื่น ขยับที่ให้ฟ้าใสมานั่งข้างๆ “ส่วนนี่ ถ้าเราเอากระจกสองบานมาทำมุมกัน จำนวนภาพที่เกิดจากการทำมุมของกระจกสองบานนี้ จะเท่ากับ 360 องศา หารด้วยมุมนั้น แล้วเอามาลบด้วย 1 อย่างถ้ามุมฉากหรือ 90 องศา ก็จะปรากฏเงา 3 เงา เห็นมั้ย” “อือ...” รสามองภาพในกระจกตามไป “ถ้าองศาที่กระจกทำมุมกันน้อยลงไปเรื่อยๆ ภาพก็จะยิ่งมีจำนวนมากขึ้น” ฟ้าใสลากกระจกให้มาใกล้กัน จำนวนเงาก็เพิ่มตาม “แล้วถ้าวางกระจกขนานกันล่ะ” รสาถามขึ้น “ก็แปลว่ามุมที่ทำต่อกันเป็น 0 องศา ภาพที่ออกมาจะกลายเป็นภาพอนันต์ เรียกภาษาอังกฤษว่า อินฟินิตี้” “ไม่มีวันสิ้นสุดหน่ะเหรอ” “อื้ม ไม่มีสิ้นสุด คาดเดาไม่ได้ ว่ามีเงาจำนวนเท่าไหร่ ทั้งๆที่วัตถุจริงมีแค่ 1 เดียว ที่เหลือเป็นแค่ภาพเสมือน มีอยู่ทฤษฏีนึงที่คล้ายๆปรากฏการณ์นี้นะ ชื่อว่าเอกภพคู่ขนาน คือมีเราเหมือนกัน แต่เหตุการณ์ทุกอย่างกลับตรงข้ามกันไป โดยไม่มีทางมาบรรจบกัน”  “ยากจังฟ้า ตัวไปเรียนเรื่องพวกนี้มาจากไหนเนี่ย” “จำมาจากในหนัง แล้วก็ไปค้นในหนังสือวิทยาศาสตร์เอาน่ะสิ ใครจะนั่งอยู่แต่ในห้อง อ่านวรรณคดีร้อยกรองอย่างตัวได้ตลอดเวลา น่าเบื่อจะตาย” “ฟ้าก็... เราชอบคนละแบบกันนี่นา... เออ... แต่ในวรรณคดี ก็มีเรื่องประมาณเอกภพคู่ขนานเหมือนกันนะ” รสาเริ่มเป็นฝ่ายเล่าบ้าง “ยังไงเหรอ” ฟ้าใสยักคิ้วถาม “ก็อย่างเช่น ตรงที่เรานั่งอยู่ตรงนี้ อาจจะมีนางฟ้า เทวดา หรือวิญญาณนั่งอยู่เหมือนกัน เพียงแต่อยู่คนละภพภูมิ เลยสัมผัส สื่อสาร หรือพูดคุยกันไม่ได้ นอกจากจะมีจังหวะที่ข้ามมิติเข้ามาหากัน อะไรทำนองนั้น” “โอ้...” ฟ้าใสพยักหน้า ตาโต “เค้าไม่ได้กำลังเล่านิทานนะ เค้าพูดถึงเรื่องที่อยู่ในวรรณคดี ไม่ก็ตำราโบราณ ในนั้นมีพูดถึงจริงๆ” คนพูดตัดพ้อ เมื่อรู้ว่าคู่สนทนาแกล้งทำเป็นสนใจไปอย่างนั้น คนถูกจับได้เอาแต่หัวเราะร่วน เสียงหัวเราะและพูดคุยเบาลงและเงียบหายไป เด็กสาวสองคนถูกเรียกให้ไปรับประทานอาหาร พวกเธอวิ่งผ่านร่างของรสาที่ยืนมองอยู่ราวกับวิ่งผ่านหมอกจางๆ   รสาเดินตามออกไปทางประตูห้อง พอเธอก้าวข้ามผ่านธรณีประตู ผนังห้อง ข้าวของเครื่องใช้ ก็เปลี่ยนแปลงไป ภาพต่างๆผ่านเข้ามาแล้วผ่านไปเหมือนการฉายสไลด์ รสามองดูการเจริญเติบโตของเด็กทั้งสองคนไปเรื่อยๆ ฟ้าใสเป็นเด็กหัวไว เรียนรู้เร็ว ปรับตัวเก่ง ขี้เล่น แต่บางครั้งก็ เจ้าอารมณ์ ตรงข้ามกับรสาที่ค่อนข้างเก็บอารมณ์ ใจอ่อน และขี้สงสาร ทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกันแต่สุดท้ายก็ต้องพลัดพรากจากกันเมื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ต่างคณะ และเป็นคนละแห่ง พอถึงปีสุดท้ายในการเรียนมหาวิทยาลัย ฟ้าใสเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ รสารับปริญญา บรรจุเข้าทำงานในโรงพยาบาล และได้พบกับอนัลยานี วันที่รสาประสบอุบัติเหตุ เธอเห็นฟ้าใสอยู่ริมถนน จนถึงวันนี้ รสาเห็นฟ้าใสอีกครั้ง แต่กลับมาปรากฏโดยร่างของตัวเธอเอง รสากระพริบตาอีกหน ตนก็กลับมาอยู่ในห้องขังห้องเดิม แสงสว่างจางหายลง ความมืดเริ่มปกคลุมจนทั่วห้องอีกครั้ง บางที ถ้าเพื่อแลกเปลี่ยนให้ฟ้าใสได้มีชีวิตใหม่ นี่อาจจะเป็นเอกภพคู่ขนาน ที่เธอต้องอยู่ต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด หรืออาจเป็นอณูของภพภูมิหนึ่งซึ่งเป็นที่ที่เธอควรอยู่  เมื่อคนหนึ่งเป็นของจริง อีกคนก็ต้องเป็นภาพเสมือน เมื่อต่างอยู่คนละภพ ย่อมไม่มีทางมาบรรจบกัน พอปลงใจเชื่อเช่นนั้น ผนังห้องก็กลับไร้ขอบเขตและแปรสภาพใหม่ พื้นห้องอ่อนยวบก่อนเปลี่ยนไปเป็นเมือกเหลวแล้วค่อยๆหลอมรวมเป็นผืนน้ำสีดำมืด และดูดกลืนหญิงสาวให้เข้าไปสู่ก้นบึ้ง แต่ในทันใดนั้นกลับมีมือหนึ่งดึงเธอขึ้นมาจากผืนน้ำนั้น  รสารู้สึกราวกับถูกกระชากขึ้นทั้งตัวและได้ยินเสียงวี้ดจากเครื่องมือช่วยชีวิตที่คุ้นหู แสงสว่างจ้าสะท้อนเข้าตาจนพร่าเลือน รสาหรี่ตาแล้วค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ จากนั้นได้ยินเสียงหัวใจเต้น  สัมผัสได้ถึงลมหายใจ อ๊อกซิเจนครอบที่จมูกอัดลมให้ไหลผ่านจมูกเข้าสู่ปอด รสาได้ยินกระทั่งเสียงลมที่เดินทางผ่านทางเดินหายใจ พร้อมกับได้ยินเสียงผู้คนรายล้อม “คนไข้ปลอดภัย หัวใจกลับมาเต้นแล้ว” รสาไม่มีแรงขยับตัวมากนัก รู้สึกว่าแขนขาเล็กลงกว่าที่เคยคุ้นชิน แต่ที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้น ท่ามกลางเจ้าหน้าที่ในชุดสีขาวรายรอบ เธอเห็นแอนี่เดินจากไปอย่างช้าๆ โดยไม่มีใครเหลียวมองเลยแม้แต่คนเดียว `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* (มีต่อ [น 18+] ค่ะ) แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 54 09:31:46 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 21:17:51

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาเย็นย่ำ ราชรถคันงามเคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่งซึ่งอยู่เกือบท้ายซอย ริมรั้วมีรถเก๋งขนาดกลางจอดอย่างสงบนิ่งอยู่หนึ่งคัน ไฟหน้าบ้านเปิดไว้สลัวๆ ประตูรั้วล็อคไว้ด้วยแม่กุญแจคล้องกับกลอนประตูอีกหนึ่งชั้น ฟ้าใสมองชายคาบ้านผ่านกระจกหน้าต่างของรถที่นั่งมา บรรยากาศของบ้านดูเงียบเหงาซึมเซา แต่เธอยังจดจำได้ถึงทุกสรรพสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใน  ภาพเด็กสาวผมเปียสองคนกระโดดขึ้นรถเก๋งคันเก่าของพ่อ มีไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่รสาจะได้เลื่อนขึ้นมานั่งตรงตักแม่ เนื่องด้วยอภิสิทธิ์นั้นขึ้นตรงกับฟ้าใสที่จับจองพื้นที่ด้านหน้า ที่ถ้าหากถนนว่างจากยวดยานคราใด เธอก็จะสามารถเลื่อนไปนั่งบนตักของพ่อและสามารถสวมบทคนขับรถได้อย่างแนบเนียน หากพ่อต้องการให้ลูกสาวคนโปรดนั่งนิ่งๆ จะต้องหอมแก้มเธอหนึ่งครั้งเป็นสินบนและต้องลูบหัวก่อนลงจากรถทุกครั้ง   ไม่น่าเชื่อว่าพ่อที่แสนรักแสนห่วงลูกสาวขนาดนั้น จะใจร้ายใจดำไปมีผู้หญิงใหม่ ทิ้งฟ้าใส ทิ้งรสา และทิ้งแม่ของเธอไปในที่สุด พ่อไม่ใช่พ่อคนเดิมอีกต่อไป นี่เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นได้เลยสักนิด... “ถึงบ้านแล้วครับคนดี” วินทร์ดับเครื่องยนต์และปลดเข็มขัดนิรภัย เมื่อเห็นตุ๊กตาหน้ารถยังคงนั่งนิ่งก็เอียงคอมอง หญิงสาวข้างกายกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบงัน “รสา...” หญิงสาวไม่ขานรับด้วยลืมไปว่าตนอยู่ในร่างของพี่สาวฝาแฝด ปฏิกิริยานั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มสงสัยจนต้องเอื้อมมือไปแตะไหล่และไถ่ถาม “คุณครับ” “คะ” ฟ้าใสเพิ่งรู้สึกตัวและหันมาสบตาทั้งที่น้ำตากำลังรินไหล ประกายตาเหงาเศร้าอย่างล้ำลึกนั้น ทั้งดึงดูดทั้งสร้างความกังวลใจให้ชายหนุ่มอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ “เป็นอะไรไปครับ คุณร้องไห้ทำไม” “เอ่อ... ขอโทษค่ะ” เธอก้มหน้า ยกมือขึ้นปาดน้ำตา พยายามฝืนยิ้มให้ “ก็แค่... กำลังนึกถึงอะไรบางอย่างแล้วสะเทือนใจ คุณวินทร์ ” บทสนทนาขาดช่วงลง วินทร์โน้มตัวเข้าไปใกล้และใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าของหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาจากขอบตาและปัดออกจากพวงแก้ม ฟ้าใสรู้สึกรุมร้อนขึ้นมาอย่างกะทันหันจนใบหน้าแดงระเรื่อแต่ก็ไม่ขยับตัวขัดขืน ทั้งสองฝ่ายต่างโน้มตัวขยับเข้าไปชิดใกล้กัน เมื่อตาต่อตาประสาน แรงดึงดูดชนิดหนึ่งที่อยู่ในดวงตาและลมหายใจที่รินรด ก็ปลดเปลื้องความกระดากอายทั้งหลายทั้งปวงเสียหมดสิ้น ชายหนุ่มพรมจุมพิตตั้งแต่ดวงตาไล่มาถึงแก้มนวล ในเวลานั้น เขารับรู้ได้ถึงวงแขนของหญิงสาวที่โอบกอดเขาไว้อย่างโหยหา ดูราวกับเด็กกำพร้าที่รอคอยความรักอย่างเดียวดายและอ้างว้างมาเป็นเวลานานเหลือแสน เมื่อริมฝีปากของทั้งสองขยับเข้ามาใกล้ชิดกันก็กลับกลายเป็นฝ่ายหญิงที่พยายามเร่งเร้า ชั่ววินาทีนั้นคำพูดของมารดาก็ดังแว่วเข้ามาในมโนสำนึก “แน่ใจนะ ไม่ใช่ว่าแม่คนนั้นเขาหันมาโอนอ่อนผ่อนตามลูกเพราะเพิ่งรู้ว่าบ้านเรามีอันจะกิน แม่ไม่ได้รังเกียจเรื่องหัวนอนปลายเท้าหรอกนะ แต่ความประพฤติโดยเฉพาะช่วงหลังๆ แม่ว่าดูแปลกๆ พิกลยังไงอยู่” ภาพของรสาเมื่อแรกพบกับปัจจุบันก็แตกต่างกันดังคำที่มารดาเอ่ยอ้าง ในช่วงเวลาที่รสารับรู้ว่าเขาเป็นเพียงนักข่าวหรือช่างภาพกระจอกๆ เธอวางตัวห่างเหินและเดินหนีทันทีเมื่อรู้ว่าเขาโกหก แล้วนี่วันนี้ หญิงสาวกลับกลายเป็นฝ่ายรุกไล่และดูสับสนในตัวเองจนน่าผิดสังเกต... วินทร์ถอนจูบและค่อยๆ ดึงแขนของหญิงสาวมาคว้ามือจับไว้ ฟ้าใสหน้าเสียและขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ชายหนุ่มดึงมือข้างนั้นมาจุมพิตปลอบใจและเอ่ยเสียงเบา “ขอโทษครับ ผมว่าเวลานี้ คุณคงยังไม่พร้อม” “คะ...” ฟ้าใสขานรับเสียงค่อย เมื่อเห็นวินทร์ถอนหายใจเบาๆ ก็ก้มหน้าม่อยแม้ในใจรู้สึกว้าวุ่นเหลือกำลัง อุตส่าห์ให้ท่าขนาดนี้แล้วยังบอกว่าเธอไม่พร้อมหน้าตาเฉย ใครไม่พร้อมกันแน่... “ผมไม่อยากคบใครแค่ผิวเผิน เราควรจะค่อยเป็นค่อยไป และให้เกียรติกันไปจนกว่าจะถึงเวลา... นะครับ” “ค่ะ...” ฟ้าใสฝืนยิ้มออกมาจนได้ แม้จะยังรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่บ้าง ระหว่างที่ผละออกจากกัน หญิงสาวจึงได้ยินเสียงสตาร์ทของรถเก๋งคันที่จอดนิ่งอยู่ริมรั้ว จากนั้นก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างเงียบเชียบ เมื่อฟ้าใสหันไปมองประตูบ้าน ก็พบว่ามารดายืนมองอยู่ด้วยสีหน้าและสายตาตึงเครียด นภารับไหว้ชายหนุ่มและหญิงสาวที่ลงมาจากรถ เมื่อลูกสาวของเธอปลีกตัวเข้าบ้านและวินทร์ขับรถจากไป นางก็รู้สึกสงสารและเสียดาย ที่ปล่อยให้ไตรรัตน์ออกมาเจอภาพที่ดูจะไม่เจริญตาแก่นายแพทย์หนุ่มเท่าไรนัก `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* (มีต่อค่ะ) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 21:20:19

ความคิดเห็นที่ 3 ไตรรัตน์เดินทางกลับถึงที่พัก... มันคือคอนโดสูงหกชั้นและค่อนข้างโอ่โถงอยู่ในย่านชุมชน เขากดลิฟต์ขึ้นไปยังห้องพักชั้นบนสุดและเดินตรงไปยังด้านในสุดของอาคาร ภายในห้องพักที่ถูกเหมาซื้อคราวเดียวสองห้องและถูกปรับปรุงให้เป็นเรือนพักรักษาตัวขนาดย่อมยังมีทางเดินเป็นซอกซอยเข้าไปอีกชั้น ด้านในกั้นเอาไว้ด้วยผนังกระจกใส นายแพทย์หนุ่มถอดเสื้อคลุมแขวนไว้ตรงราวไม้ริมหน้าต่างก่อนจะเดินตัดไปยังห้องน้ำ เขาเปิดฝักบัวแรงสุดแล้วชำระล้างร่างกายอยู่นาน เมื่อเดินออกมาจึงเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นเสื้อเชิ้ตผืนบางสีขาวสะอาด จากนั้นชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องกระจกดังกล่าว เลี้ยวเข้าไปมุมในสุดของห้องมีเตียงผู้ป่วยตั้งอย่างโดดเดี่ยว บนเตียงนั้นมีร่างผอมบางนอนหันหลังให้ ติดผนังห้องมีอุปกรณ์การแพทย์คล้ายตู้อบขนาดใหญ่ ส่วนด้านข้างมีเครื่องช่วยหายใจ และเครื่องบอกสัญญาณชีพครบครันคล้ายห้องดูแลผู้ป่วยพิเศษในโรงพยาบาลขนาดย่อมๆ  “กลับมาแล้วครับคุณแม่...” “อือ...” ร่างผอมบางบนเตียงขานรับ ขยับปากจะพูดต่อก็ไอโขลกเขลก ไตรรัตน์เข้าไปประคองให้นางลุกนั่ง “แม่ไม่สบายหรือครับ ผมบอกแล้วว่าอย่าออกไปข้างนอก” “แม่ก็ไม่ได้ออกไปไหนนี่นา แค่ออกไปยืนริมหน้าต่าง” “นั่นแหละครับ อากาศข้างนอกก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” “ยังไม่ดีพออีกหรือ นี่ก็ชั้นบนสุดของอาคารแล้วนะ ถ้าวันไหนลิฟต์เสียขึ้นมา แม่คงลงบันไดไม่ไหว ไปไหนไม่ได้กันพอดี” “โธ่... คุณแม่ก็ไม่เห็นต้องออกไปไหนนี่ครับ” ไตรรัตน์ปลอบใจมารดา พร้อมสำทับ “เอาไว้ผมหาเงินได้เยอะๆกว่านี้ จะพาแม่ไปรักษา ไปผ่าตัดที่เมืองนอก ที่มีหมอเก่งๆนะครับ” “ยังต้องไปรักษาที่ไกลๆ อีกหรือ ลำพังที่พัก กับอุปกรณ์พวกนี้ ลูกก็หมดเงินไปมากแล้วนะ” นางหันไปมองอุปกรณ์ชิ้นใหญ่ที่สุดของห้อง ไตรรัตน์เพิ่งเปิดสวิตซ์เดินเครื่อง ขณะเดียวกันก็เอามือลูบแขนนางคลำหาเส้นเลือด หญิงชราเมินหน้าไปทางอื่น ข่มอาการเจ็บจี๊ดเมื่อลูกชายแทงเข็มเข้าไปหนึ่งเข็มใต้ข้อพับ ปล่อยแขนตกลงด้านล่าง เลือดของนางไหลลงตามสายยางและถูกดูดเข้าเครื่อง จากนั้นเข็มที่สองก็ถูกแทงตามมาทางด้านบน ถึงจะชินชากับความเจ็บปวด แต่นางก็ยังทำใจไม่ได้ที่จะหันไปมองกระบวนการทั้งหมดที่ลูกชายทำให้ “ไหนจะค่าบำรุงรักษา ไหนจะค่าใช้จ่าย ...แค่ก” หญิงชรายกมืออีกข้างปิดปาก ลูกชายหาน้ำมาให้จิบโดยไม่ต้องออกคำสั่ง นางจิบน้ำพลางมองลูกชายอย่างสงสัย นึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อน... “ลูกไปเอาเงินมาจากไหน ทำห้อง ซื้ออุปกรณ์พวกนี้มา ไม่เห็นต้องลำบากเลย แม่คอยเทียวไปฟอกเลือดที่โรงพยาบาลเหมือนที่เคยทำก็ได้” “ไม่ได้หรอกครับแม่ ผมไม่มีสิทธิ์สวัสดิการแล้ว ผมลาออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ” “ตายๆ โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยออกใหญ่โต เพิ่งเล่าให้แม่ฟังเมื่อเดือนที่แล้วว่าอีกพักใหญ่ก็ได้เป็นอาจารย์หมอ ทำไมจู่ๆถึงลาออกล่ะลูก” “ผมได้งานเอกชนน่ะครับ ค่าตอบแทนสูงกว่าเดิมเยอะมาก แล้วสิทธิ์สวัสดิการเขาก็ให้การรักษาให้แม่ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย ขั้นตอนยุ่งยาก ผมดูแลแม่ได้ ผมก็ดูแลเองดีกว่า” ระหว่างพูด ลูกชายของนางหลบสายตาลงต่ำแต่ก็ฝืนยิ้มบางๆ “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ” ยามปรนนิบัติมารดาที่นอนป่วยอยู่บนเตียงแต่สายตายังทอความห่วงใยร้อยรัดเขาอยู่เสมอ ไตรรัตน์สลัดภาพหญิงสาวชายหนุ่มโอบกอดและจุมพิตกันทิ้งไปพร้อมกับปลายเข็มฉีดยาที่หักโยนลงในถังขยะ ก่อนหันไปตอบรับมารดาด้วยรอยยิ้มชนิดหนึ่งที่ยากจะบรรยาย “มีผมอยู่ทั้งคน แม่ไม่ต้องกังวลนะครับ” รอยยิ้มในวันนี้ไม่ต่างจากรอยยิ้มเมื่อสามปีก่อนเท่าใดนัก ปลอบโยน แต่ปกปิดเงื่อนงำอะไรบางอย่างไว้ นางไม่อยากถามต่อให้ลูกชายลำบากใจ จึงได้แต่เอนตัวลงนอนราบ ปล่อยให้เครื่องฟอกไตทำงานไปตามปกติ เวลาเดียวกันนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือด้านนอกห้องดังขึ้น ไตรรัตน์ขอตัวออกไปรับ ผู้เป็นแม่หลับตาลง ระยะห่างระหว่างห้องไกลเกินไปที่จะได้ยินเสียงลูก -โปรดติดตามตอนต่อไป- จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 21:24:23

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบจดหมายก่อนค่ะ ('',) ::. คุณเซโก้4 .:: ไม่ค่อยแน่ใจในข้อสงสัยของคุณเซโก้นะคะ ^^ v v (ฟ้าใส) มากับอนัลยานีได้ยังไงหว่า? หรือว่าเจ้าหนูน้อยก็มองไม่เห็น? ^ ^ เสี่ยงๆ เดาดู - รอบนี้ฟ้าใสไม่ได้มากับอนัลยานีนะคะ มากับวินทร์และเชิด - รอบก่อนหน้าที่ฟ้าใสอยู่ในร่างของอนัลยานี ฟ้าใสอยู่ในอวัยวะชิ้นเดียว และมีตัวตนเพียงน้อยนิดจนหนูน้อยเองก็ไม่ได้สังเกตเห็นค่ะ ตอบตรงกับที่สงสัยไหมนี่ ('',) + + + + ::. คุณ GTW .:: เฉลยเรื่องที่ค้างคาใจแล้วนะคะ ว่าฟ้าใสจะปลุกปล้ำนายวินทร์สำเร็จไหม ต้องบอกว่ายากสักหน่อย ผู้ปกครองไม่ยอมอนุมัติค่ะ ^^ + + + + ::. คุณ อรุสา (npuiy)  .:: ยินดีด้วยที่ได้รับหนังสือจากมือพ่อยอดนะคะ ได้ไปแล้วอ่านด้วยนะ อย่ามัวกรี๊ดเพลิน ^___^ + + + + ::. คุณ mamahuhu  .:: ขอบคุณที่แวะมาคุยเล่นกันค่ะ ^___^ ที่จริงกระทู้ดูเหมือนเลขรันไปเยอะ แต่จริงๆแล้วก็มีแต่คนกันเองมาวิ่งเล่นกันนะคะ อยากชวนคุณมาม่ามาวิ่งเล่นเสียเลยด้วยซ้ำค่ะ แต่เกรงว่าจะรบกวนเวลางานเกินไป (แฮ่ๆ) แค่แวะมาอ่านมาแลกเปลี่ยนความเห็นกันก็ดีใจแล้วนะคะ (^^)v + + + + ::. คุณ ดินสอสีน้ำ  .:: หันมาคุยกับแฝดพี่ (แบบคนงานการมีแต่ไม่ยอมทำ^^) วันก่อนนู้นคุยกับนักเขียนใหญ่ท่านนึงค่ะ ว่าจะรีไรท์เรื่องนี้ยังไงดี ให้ความยาวมากขึ้น และเติมบทเติมซีนอะไรที่ชาวบ้านเขามีบ้าง เรากลั่นกรองความคิดแล้ว เห็นว่า จะทำออกแนวปลาบู่ทอง 2011 คือรสาจะไปเกิดเป็นปลาบู่ จากนั้นโดนฟ้าใสเอาไปทำต้มยำ จากนั้นไปเกิดเป็นต้นมะเขือ ก็โดนฟ้าใสเด็ดไปแกล้มลาบ เกิดเป็นนกแก้ว ก็โดนฟ้าใสเอาไปทำต้มแซ่บ เลิฟซีนก็ให้ฟ้าใสปล้ำคุณวินทร์ไปเลย จัดได้เต็มที่ อย่างนี้อาจได้ความยาวหน้ากระดาษเพิ่มขึ้น และกระโดดข้ามกำแพงได้ ไชโย ^^ อิอิ แต่ถ้าเขียนอย่างนั้น แฝดพี่คงไม่ยอมคนนึงล่ะเนอะคะ ^____^ เอาล่ะ กลับมาเป็นตัวของตัวเองดีกว่า ('',) ตอบเฉพาะที่แฝดพี่ถาม อีกประมาณ 4 ตอน รสาจะได้เข้าร่างตัวเองนะคะ ^___^ + + + + ::. คุณ จันทร์พันฝัน  .:: สองอาทิตย์ไม่แน่ใจว่าแผลจะหายพอให้ถือไม้เท้าเดินได้หรือเปล่านะคะ ^^ ตอนหลังเลยเปลี่ยนเป็นสองเดือน เพื่อรอให้ฟ้าใสออกรพ.ได้ก่อน แต่ลืมแก้ตรงที่วินทร์คุยกับแม่ชี :S ขอบคุณคุณจันทร์ที่ช่วยทักค่ะ ^___^ (แก้ไขเรียบร้อยแล้วนะคะ ^^) ต้องสองเดือนนั่นละ นานพอให้รสาเก่งพอจะสร้างวิมานได้ด้วย แฮ่ๆ ปูลู เลิฟซีนมีแล้วนะคะ แต่อาจไม่ใช่อย่างที่หลายคนอยากอ่าน แฮะๆ ^^ + + + + + + + ถัดจากนั้น ขอบคุณทุกคนที่แวะเวียนมาพบปะพูดคุยกันนะคะ และที่ขาดไม่ได้  นิยาย นิราศ เรื่องสั้น โดนัท ใครยังไม่ได้เอามาลงต่อ ขอทวงในคราวเดียวเลยนะคะ ^^ ขอบคุณคุณแพรวดาว ที่ช่วยตรวจคำผิดให้ค่ะ ขอบคุณคุณผู้อ่านพูดน้อยแต่รีบมาในทันใด คุณ ravio ค่ะ ^^ ขอบคุณเพื่อนๆที่มาวิ่งเล่น ไม่ว่าจะเป็น น้องจ๋าว คุณแพรวดาว จารย์จี คุณกีวี่ หนูกาแฟ หนูปุ้ย ที่มาพูดคุยกัน จนทำให้กระทู้เดินทางไปถึง 300 และเปี่ยมชีวิตชีวาค่ะ ('',) และสุดท้าย ขอบคุณน้ำใจที่แบ่งปันมาให้ด้วยกิ๊ฟน่ารักๆ จากคุณๆ ดังนี้นะคะ :  Kiwi_brown, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, เซโก้4, npuiy, GTW, zoi, แพรวดาว, mamahuhu, ดินสอสีน้ำ, จันทร์พันฝัน แล้วมาติดตามลุ้นกันต่อในตอนหน้าค่ะ ^____^ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 54 10:51:19 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 54 22:57:06 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 54 22:54:16 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 21:26:10

ความคิดเห็นที่ 5 กันท่า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 21:40:37

ความคิดเห็นที่ 6 ตามที่รักมา... จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 21:52:16

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ จ๋อมแจ๋มเสร็จแล้วเหรอคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 21:53:58

ความคิดเห็นที่ 8 = = = = = Bonus Pics = = = = = ยกมาจากกระทู้ที่แล้ว เผื่อใครเห็นว่ากระทู้ยาวไป โหลดไม่ไหว หรือบางคนไม่ได้กลับไปอ่านจนถึงความเห็นล่างสุดค่ะ ^^ วันเสาร์ที่ผ่านมา... รุริกะพาน้องสาวไปพบคุณปู่และคุณพ่อที่พลัดพรากจากกันไปนาน แอนูตื่นเต้นมาก ที่จะได้พบคุณปู่เจียวต้ายและพ่อจี ใหม่ๆ ตื่นเต้นจนพูดไม่ออกและได้แต่นั่งเงียบ ข้าวปลาไม่กล้าทาน เราใช้เวลาอยู่นาน (4 ชั่วโมงกว่าๆ) ในการนั่งคุยกันในร้านอาหาร ฟังคุณปู่สอนหลาน คุณพ่อแซวคุณลูกอยู่นานก่อนจะอำลาจากกัน และหวังว่าจะได้กลับมาทานอาหารร่วมโต๊ะกันใหม่ มีรูปถ่ายมาฝาก 2-3 รูปค่ะ ^___^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:02:45

ความคิดเห็นที่ 9 กอดเลย! อย่าได้แคร์สายตาใคร จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:04:47

ความคิดเห็นที่ 10 ส่วนทางนี้ เป็นรูปคุณปู่ชมสวนค่ะ ^____^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:06:13

ความคิดเห็นที่ 11 น่ารักทุกรูปเลย อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:08:15

ความคิดเห็นที่ 12 พ่อจีอยู่หนาย....................?? จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:09:23

ความคิดเห็นที่ 13 ระหว่างที่รับประทานอาหารกันอยู่นั้น ญาติของสมาชิกในถนนนักเขียนท่านหนึ่งก็โทรเข้ามา (ขออนุญาตสงวนนามนะคะ ความตั้งใจของเธอคงเป็นเช่นนั้น ^^) เลยออกไปพบกันหน้าร้าน รุริกะได้ฝากของไปบริจาคให้กับโรงเรียนในหุบเขา ส่วนพี่เขาก็ได้ฝากจดหมายขอบคุณมาจากรพ.เด็กค่ะ (ยับยู่ยี่ไปหน่อย แฮ่ๆ) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:11:22

ความคิดเห็นที่ 14 พ่อจีไม่อาจเปิดเผยใบหน้าอันหล่อเหลาเหมือนหนุ่มเกาหลีได้ค่ะแม่กาแคว พ่อจีเกรงว่าสาว ๆ จะมารุมกรี๊ดและรุมขายขนมจีบให้ จึงขอเก็บความหล่อเอาไว้ให้ลูกสาวอย่างเค้าชื่นชมคนเดียวไปก่อน 555+ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:12:09

ความคิดเห็นที่ 15 ^ พ่อจีไม่ยอมให้เอารูปมาลงจิหนูกาแฟ ^^ กิจกรรมยังไม่หมดเท่านี้นะคะ แต่ขอลงหลังจากคนอ่านทยอยมาอ่านนิยายกันก่อน รูปเลี้ยงน้องที่ราชบุรีมีเต็มเลย กำลังคัดรูปและหาที่ลงอยู่ค่ะ ^___^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:14:33

ความคิดเห็นที่ 16 คัดรูปน่ารัก ๆ นะคะพี่จ๋าว ว่าแต่พ่อจีหลับไปแล้วมั้งเนี่ย ไม่เห็นมาเลย พี่แพรวดาวด้วย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:22:53

ความคิดเห็นที่ 17 ตื่นมาลาไปมุดผ้าห่มแล้วจ้า เค้าอยู่นี่นู้นู ... ส่วนพ่อจีเดี๋ยวทำใบงานเสร็จคงมา ไว้อ่านพรุ่งนี้นะค้า ไม่ไหวแหล่ว หัวโขกคอมไปหลายโป๊ก ไนท์ๆ ม้วบๆ บายๆ คุณรุิกะ นู้นู หลิงหลิง แม่กาแฟน และชาวโลกทุกคน จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:31:05

ความคิดเห็นที่ 18 ฝันดีนะคะพี่แพรวดาว ม้วบ ๆ พรุ่งนี้มาวิ่งเล่นใหม่นะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:34:32

ความคิดเห็นที่ 19 ไปนอนแล้วดีกว่า บ๋ายบายค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 23:02:49

ความคิดเห็นที่ 20 บทของแอนูนิดเดียวแต่ก็ทำให้ใจหายอย่างประหลาด ฉากเลิฟซีน อ่านข้ามไป ไม่กล้าอ่าน หมอไตรกลับกลายเป็นตัวละครที่เก็บกดมีลับลมคมใน นายวินทร์ยังคะแนนติดลบแบบไม่มีเหตุผล และโครงการปลาบู่ทอง 2011 ความจริงน่าสนใจนะครับ ยืดออกไปเป็นสิบๆตอนเลย ^^ ช่วงบรรยายภาพจากกระจก 2 บาน ที่จริงต้องใช้คำว่า วัตถุจริง แทนคำว่า ภาพจริง นะครับ เพราะภาพที่เกิดจากกระจกเงาจัดเป็นภาพเสมือนทั้งหมด ไม่มีภาพจริง เอาฉากรับไม่ได้สักภาพ (ครูวิทย์มาเอง) แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 54 23:40:35 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 23:39:31

ความคิดเห็นที่ 21 ^ พ่อจีมาซะดึกเลยนะคะนั่น อรุณสวัสดิ์วันพุธสีเขียวค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 06:12:35

ความคิดเห็นที่ 22 เอ๊ะ... จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 06:12:56

ความคิดเห็นที่ 23 ผมชอบสำนวนการเขียนครับ คุณรุริกะ น่าสงสารบางคนกดผ่าน "ฉากเลิฟซีน อ่านข้ามไป ไม่กล้าอ่าน " ของเขานุ่มนวลจะตายไป ลองแข็งใจอ่านหน่อยซิครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 06:50:48

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณคุณปู่ค่ะ ^_______^ (ยิ้มหน้าบานเลย) วันนี้หลานจะไปอัดรูป (น่าจะได้สักพรุ่งนี้-มะรืน) แล้วส่งไปให้คุณปู่นะคะ รูปของคุณปู่ที่ถ่ายคู่กับจารย์จีที่จริงก็ดูดีและเท่ห์มาก แต่เจ้าตัวอย่างไรก็ไม่ยอมให้เอามาลงในกระทู้ค่ะ ^^" จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 07:33:25

ความคิดเห็นที่ 25 มอร์นิ่ง คุณเจียวต้าย จารย์แม่ และทุกคนค่ะ:) ชอบสำนวนเหมือนคุณเจียวต้าย โดยเฉพาะท่อนนี้ "....ปลดเปลื้องความกระดากอายทั้งหลายทั้งปวง..." ชอบมาก!! ดาหลิง นู้นูที่รัก จุ๊บๆได้ป่ะ :) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 07:41:06

ความคิดเห็นที่ 26 อรุณสวัสดิ์ค่ะชาวโลกหลายชีวิต...ม้วบๆ อ่านจบแล้ว งงตอนกระจกส่องกันไปส่องกันมา ว้า...ไม่เข้าใจ ... อิอิ นึกว่าจะกึ๋ยๆ มากกว่านี้อีกนิด แต่ก็ยังดีกว่ามีแต่จับมือมาดมฟุดฟิดๆ ล่ะเนอะ หมอไตร จะเกี่ยวข้องอะไรกับฟ้าใสด้วยหรือเปล่านะ? มาทำงานที่นี่เพื่อแก้แค้นอะไรหรือเปล่าหว่า? แอนี่ทำอะไรนั่น? ดังนั้น อังคารหน้ามาแต่เช้าหน่อยนะคะ คนน่ารักไม่อยากรอนาน...อิอิ ซะงั้น กรี๊ดดดดดด คุณลุง ... ขอหนูกอดมั่งจิ งิงุ งุงิ หงุงหงิง ^___^ สวัสดีวันพุธวันกินผักกินหญ้าค่า จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 07:47:19

ความคิดเห็นที่ 27 หลิงหลิงจะจุ๊บใคร? จุ๊บแต่นู้นู ไม่จุ๊บเค้าใช่ป้ะ? ชิส์ !!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 07:49:53

ความคิดเห็นที่ 28 มาแล้ว ๆ วันนี้เนตอืดกว่าทุกวัน ยิ่งกว่าหอยทากอีกแน่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 08:57:01

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านจบแว้วววววววววววววววววววววววว ปิดตาอ่านเลิฟซีน นั่งหน้าแดงอยู่หน้าจอคอมที่ทำงานอยู่คนเดียว พอหันมาอ่านนิยายตัวเองเพื่อเขียนต่อ กระชากอารมณ์สุด ๆ ตรงกันข้ามกับของพี่จ๋าวเลยทีเดียว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 09:28:00

ความคิดเห็นที่ 30 ไม้ไส้ไหลกองไปถึงไหนแล้ว? โทะ...เน็ตเพิ่งอืดไม่กี่วันทำบ่น เค้าน่ะ อืดมานานและ ยังไม่เห็นบ่นเลย (เหรอออออออออออออออออ????) ^^' จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 10:09:19

ความคิดเห็นที่ 31 ^ แอ๊ คุณแพรวดาวไม่เห็นอืดเลยค่ะ มาก่อนเค้าทุกที ^^" + + + + + + + แก้ไขคำว่า “ภาพจริง” เป็นวัตถุจริง 1 คำ และของจริง 1 คำ แล้วนะคะ ขอบคุณอาจารย์จีค่ะ ^___^ อัพบล็อกเรียบร้อยแล้วด้วย เผื่อใครจะไล่อ่านทีเดียวทั้งหมดก็กดไปทางนั้นได้เลย + + + + + + + แอนูต้องปิดตาอ่านบทเลิฟซีนเลยเหรอ ไม่เชื่อหรอก ปิดตาแล้วจะอ่านได้ยังไง ^^ ปูลู เขียนคนละอารมณ์ก็ไม่เป็นไร ผลัดกันหวาน ผลัดกันโหดเนะ (",) ว่าแต่เมื่อไรจะเอามาลงล่ะ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 54 10:13:53 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 10:12:15

ความคิดเห็นที่ 32 ไม่จริงๆ ไม่ได้มาก่อนทุกทีนะ บางทีก็พลาดท่ามาทีหลังอดกันท่า...คริคริ แต่จริงๆ คำว่าอืดของเค้าไม่ได้หมายถึงเน็ตนะ หมายถึงตัวเค้านี่ล่ะ ... ^^' จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 10:31:19

ความคิดเห็นที่ 33 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 10:34:03

ความคิดเห็นที่ 34 ก็ปิดตามองลอดหว่างนิ้วไงพี่จ๋าว ก็เพิ่มเติมปรับแต่งจากที่พี่สาวพิมพ์ไว้ให้น่ะแหล่ะค่า เอาพ่อจีมาใช้งานซะเลย 555+ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 10:38:43

ความคิดเห็นที่ 35 พี่จ๋าวแย่ง 33 เค้า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 10:42:12

ความคิดเห็นที่ 36 เค้าไปหม่ำก่อนนะคะ เขียนไส้ทะลักก่อนไปกินข้าว คงอร่อยดีแท้ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 11:22:36

ความคิดเห็นที่ 37 ^^ มาชมรูปครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 12:12:09

ความคิดเห็นที่ 38 ใกล้เข้างานแล้ว อิ่มปุ๊บ...ง่วงปั๊บ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 12:16:50

ความคิดเห็นที่ 39 อิ่มปุ๊บ...ง่วงปั๊บ....จุ๊บป๊วบ 555 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 13:02:27

ความคิดเห็นที่ 40 555+ กล้าจุ๊บเค้าเหรอที่รัก อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 13:04:58

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่ชอบฟ้าใสอ่ะ ขโมยซีนงี้ได้ไง จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 13:50:35

ความคิดเห็นที่ 42 ได้จูบไปแล้วด้วย อ๊ายยยยยยยยยยยย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 13:55:34

ความคิดเห็นที่ 43 ไม่มีใครอยู่ใช่ป่าว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 14:16:11

ความคิดเห็นที่ 44 งั้น...งาบละนะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 14:17:39

ความคิดเห็นที่ 45 กลับถึงบ้านแล้ววววววววววววววววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 18:36:06

ความคิดเห็นที่ 46 เค้าจ๋อมแจ๋มเสร็จแล้วนะ ยังไม่มีใครมาอีก เฮ้อออออออออออออออออออออออออ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:36:38

ความคิดเห็นที่ 47 ก๊อก ก๊อก จารย์แม่ เค้าไม่ชาบาย ... ขอยากินหน่อยยยย ^____^ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 54 19:41:37 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:41:16

ความคิดเห็นที่ 48 แค่ก แค่ก ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว ดูดิ๊ ทั้งไอทั้งจาม แหะ แหะ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:43:09

ความคิดเห็นที่ 49 พี่จ๋าว เค้าปวดหัววววววววววววววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:43:43

ความคิดเห็นที่ 50 เป็นอะไรไปหมดแล้วนี่ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:04:30

ความคิดเห็นที่ 51 พ่อจี ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:05:48

ความคิดเห็นที่ 52 หายไปดูละครกันหมดแล้วแน่เลย เฮ้อออออออออออออออออ ไปก็ได้ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:47:25

ความคิดเห็นที่ 53 ไปนอนแล้วนะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:48:29

ความคิดเห็นที่ 54 พรุ่งนี้จะมาวิ่งเล่นใหม่ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:48:52

ความคิดเห็นที่ 55 อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:49:06

ความคิดเห็นที่ 56 คุณ KTH ได้เห็นรูปคุณปู่กับแอนูแล้ว~ เหมือนที่คิดๆไว้ไหมคะ ^___^ + + + +  ^^ ไหนๆ ใครเป็นอะไร กีวี่หรือเจนนี่ไม่สบาย ถ้ากีวี่เป็น ต้องพาไปหาสัตวแพทย์ ส่วนถ้าเจนนี่เป็น แม่ตะเองก็จ่ายยาได้นี่นา ไม่ต้องมาอ้อนเค้าเลย ที่รักตะเองก็มีตั้งสองคนเนะ  แต่เดี๋ยวนะ กำลังแต่งรูปให้ดูกันอยู่ ^____^ + + + + + ปูลู แอนูเลขเวลาสวย! (^_^)b จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:58:01

ความคิดเห็นที่ 57 นู้นู อย่าเพิ่งนอนจิ ดูละครช่อง3 พี่เคนก่อน :) จารย์แม่ อิอิ :) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 21:12:05

ความคิดเห็นที่ 58 เสร็จแล้วหนึ่ง ไม่ไปลงที่ไหนล่ะ มาดูกันในกระทู้นี้เลย เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา (ที่พูดมานี่แหละเสียเวลาแล้ว) จะแปะ 1 รูปใหญ่ๆ กับคำบรรยายประกอบสั้นๆ ในความเห็นถัดไปนะคะ ^__^ วันนี้เสนอตอน... *~ ไปเลี้ยงอาหารกลางวันน้องๆ ที่สถานสงเคราะห์เด็กพิการทางสมองและปัญญาจังหวัดราชบุรีกันค่ะ ~* จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 21:45:21

ความคิดเห็นที่ 59 ^ บรรยายภาพข้างบนค่ะ ^____^ (1.) ป้ายต้อนรับในโรงอาหาร ระบุเป็นกลุ่ม "นิยาย" ในเฟสบุค และนามสกุลของครอบครัวผู้มีอุปการะคุณท่านหนึ่ง เราเดินเข้าไปถึงโรงอาหารแล้วอึ้งเลย ^^ คำว่ากลุ่ม "นิยาย" เป็นเพียงชื่อของกรุ๊ปเล็กๆ ที่เราตั้งไว้เวลาอัพเดทนิยายตอนใหม่ในเฟสบุค แล้วทำ tag ให้เพื่อนๆ พี่ๆ เข้ามาอ่านไม่ไหว(หลงหูหลงตาไปก็มาก) เวลาต่อมาก็เลยทำเป็นกรุ๊ปขึ้น ถ้าหากตัวเลขในกรุ๊ปมีความเห็นเพิ่ม เพื่อนๆ ก็จะได้เข้ามาดูโดยเราไม่ต้องคอย tag แต่วันนี้ กรุ๊ปของเรากลายเป็นกลุ่มก้อน คอยพากันไปทำบุญ ไปเที่ยว ไปปลูกปะการัง โน่น นี่ นั่น และมาปรากฏอยู่ในป้ายต้อนรับของสถานสงเคราะห์จนได้ :) ปูลู และตอนหลังเปลี่ยนชื่อกรุ๊ปใหม่แล้วนะคะ ^^ ให้สอดคล้องกับกิจกรรม ไม่บอกว่าเปลี่ยนเป็นกรุ๊ปไหน เพื่อยืนยันว่านี่ไม่ใช่การโฆษณาหาคนไปเข้ากรุ๊ป ('',) (2.) โพสท่า แอ๊คติ้งกันหน่อย ^^ แม่ครัวก็รออยู่ เมื่อไหร่จะเริ่มทานสักทีค้า~ (3.) ข้าวของที่พากันนำไปบริจาค (4.) เด็กๆในสถานสงเคราะห์ฯ ค่ะ ที่เห็นนี่ไม่ได้เกณฑ์มา เขาทานข้าวเสร็จกำลังจะเดินกลับเรือนที่พักไปกินยาและพากันนอน พอเดินผ่านพวกเราที่ถือกล้อง ก็มาโพสต์ท่ากันใหญ่ ถ่ายเสร็จแล้วต้องให้ดูด้วย แต่ละคนเป็นต้นแบบการแอ๊บแบ๊วให้พี่ๆได้เป็นอย่างดี ^____^ (5.) โฉมหน้าขบวนการ (ส่วนหนึ่งที่ไปกันในวันนั้น) (6.) ขนข้าวของ รวมทั้งตุ๊กตา อภินันทนาการจากแอนู มีทั้งตัวเล็กๆ และตัวใหญ่บะเอ้งขนาดเกือบเท่าตัวคนเลยล่ะ ^____^ (7.) จะกลับแล้วนะ... (8.) รีเพลย์ไปตอนที่แจกขนมน้องๆหน่อย ^^ (9.) มีแดนเซอร์ด้วยค่ะ ไปเต้นกับเด็กๆ จนหมดแรงไปตามๆกัน ^____^ หลังจากหักค่าอาหาร ค่ายารักษาโรค และแยกของบริจาคไว้ต่างหาก ยังมีเงินที่เพื่อน พี่ น้อง ที่ไป(และไม่ได้ไป)กันในวันนั้น มอบให้กับทางสถานสงเคราะห์อีกเป็นจำนวน 33,536.50 บาทค่ะ อนุโมทนาบุญร่วมกันนะคะ ^______^ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 54 22:46:26 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 22:07:21

ความคิดเห็นที่ 60 แวะมาดูรูปและอ่านบทเลิฟซีนค่ะ ^^ อิอิ พี่อ้อทำรูปเล็กๆแบบนี้น่ารักจัง จากคุณ : a r i t s u m e m o o n เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 23:02:26

ความคิดเห็นที่ 61 ^ จะได้ดูตัวเล็กไปด้วยใช่มั้ยล่ะน้องขวัญ อิอิ คิดถึงน้องหมีนุ่มนิ่ม อนุโมทนาบุญค่า คริคริ ปูลู อรุณสวัสดิ์ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 06:24:27

ความคิดเห็นที่ 62 อิอิ :) น้องหมีกะนู้นู มอร์นิ่งจารย์แม่ นู้นู น้องขวัญ และทุกท่านจ้า:) ดาหลิงแวะมาดูรูปยัง อิอิ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 07:21:00

ความคิดเห็นที่ 63 คุณรุริกะ เคยเห็น(รูป)แล้วทั้งคู่ครับ คุณรุริกะก็เห็นลางๆ ละ พอนึกภาพออก (ว่าแต่ใช่คนที่คุณนูกอดรึเปล่า) เหลือคุณ GTW นี่ล่ะก็ยังไม่เห็น อิอิ ^^ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 07:54:17

ความคิดเห็นที่ 64 ^ คุณ : KTH นักเขียนสมัยก่อน คนอ่านก็แทบไม่เคยได้เห็นหน้าค่าตาเลยเนอะคะ เป็นปริศนาไปจนกระทั่งล้มหายตายจากกันไปก็มี ก็เป็นเสน่ห์อีกแบบหนึ่งให้สนใจงานเขียนอย่างเดียวหรือเปล่านะ อาจารย์จีก็อาจจะเป็นแบบนั้น ^____^ ปูลู ลืมตอบคุณ KTH ว่าใช่ไหม = ใช่ค่ะ ^____^ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 09:25:46 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 08:48:37

ความคิดเห็นที่ 65 ^ ^ น้องขวัญชอบบทเลิฟซีนที่เขียนไหม อยากอ่านอีกขอหน้าไมค์เลย ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ ^^ แต่ก็อย่างที่เห็นในบทนี้แหละ เป็นเลิฟซีนที่ไม่ได้เขียนให้คนอ่านเคลิบเคลิ้มพาฝัน ไฟกับน้ำมันอยู่ใกล้กันก็จุดความใคร่ได้ตามอารมณ์พาไป แต่ก็หยุดได้ด้วยเหตุด้วยผลเช่นกัน ^^ ถ้ายุให้เขียนอีก เดี๋ยวก็มีหักมุมอีก แอ่แฮ่ + + + + + แอนูไปถึงที่ทำงานเจอ flash drive ยัง? เย็นนี้จะได้อ่านมั้ยงึ ^^ + + + + + กีวี่หายป่วยยังเน่ รักษาสุขภาพด้วยนะ อยากเห็นคนไปชิงชนะเลิศที่เกาหลีแล้วถ่ายรูปมาฝาก ('',) + + + + + คุณแพรวดาวหายแซ้บ ป่วยไปอีกคนหรือเปล่าคะ ^_____^ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 09:19:29 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 09:07:57

ความคิดเห็นที่ 66 แบร่ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 09:13:38

ความคิดเห็นที่ 67 อยากอ่านบทเลิฟซีนของพระเอกกับนางเอกด้วยอ่ะค่ะ 555+ ได้คืบจะเอาศอก จากคุณ : a r i t s u m e m o o n เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 09:41:48

ความคิดเห็นที่ 68 เจอแล้วค่ะพี่จ๋าว เสียบคาเครื่องเลย 555+ สายแรกก็คุยเป็นชั่วโมง มึนแต่เช้าเลย หวัดดีค่ะทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนน แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 10:08:11 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 10:05:11

ความคิดเห็นที่ 69 #65 กรี๊ดดดดดดดดด จารย์แม่ล่ะ มาอู้จะอี้ เฮากดดั๊น กดดันเน่อ 555 ที่ไหนกันไม่มีไรต้องกดดันเพราะรู้ว่าปีนี้ตกรอบชัวร์ ม้ามืดตัวอวบพี 555 #68 นู้นู คุยนานเป็นชั่วโมงเนี่ย ลูกค้าป่าวน้า อิอิ??? จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 11:10:23

ความคิดเห็นที่ 70 เดี๋ยวขอพักกินข้าวก่อนนะคะ มึนมาก ปวดหัวแต่เช้าเลย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 11:17:08

ความคิดเห็นที่ 71 อื้อ พักได้เลยนะ ดีเหมือนกัน รู้จักมีเวลาถ่านหมดบ้าง ^^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 11:51:21

ความคิดเห็นที่ 72 555+ พี่อ้อ พี่แอน สู้ๆนะคะ จากคุณ : a r i t s u m e m o o n เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 12:20:53

ความคิดเห็นที่ 73 มาแล้ว ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 12:28:12

ความคิดเห็นที่ 74 พี่จ๋าวว่าเค้าทำไมง่ะ แง้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่รักเค้าคุยกับลูกค้านะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 12:33:11

ความคิดเห็นที่ 75 โดนัท ที่มาช้าอาจดีกว่าไม่มา (หรือไม่มาอาจจะดีกว่าหว่า) เงาเที่ยงคืน “คอยดูให้ดีนะ” ดาวบอกกับกลุ่มเพื่อนๆ ที่กำลังเฝ้าดูการกระทำของเธอสดๆ ผ่านทาง เว็บแคม ในแต่ละคืนทุกคนในกลุ่มจะผลัดกันหาเรื่องแปลกๆ มาทำให้สมาชิกในกลุ่มได้ดูกัน และคืนนี้เป็นคิวของเธอ เธอจุดเทียนที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ ก่อนปิดไฟในห้องให้มืด เพื่อนๆ ในกลุ่มของเธอต่างพอจะเดาได้แล้วว่าเธอคิดจะทำอะไร เวลาบนหน้าจอค่อยๆ ขยับไป และเหลืออีกเพียงไม่กี่วินาทีก็จะถึงเวลาเที่ยงคืน เธอจะทำการจุดเทียนส่องกระจก ณ เวลาเที่ยงคืน ซึ่งเชื่อกันว่าจะทำให้มองเห็นโลกอีกโลกหนึ่ง โลกที่แตกต่างออกไปจากโลกที่เราอาศัยอยู่นี้ เธอทำการขยับกล้องเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อให้เพื่อนๆ ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจนที่สุด หลายคนเริ่มส่งเสียงนับถอยหลังเบาๆ ไปพร้อมกับเธอ “...สาม สอง หนึ่ง...” เธอมองเข้าไปในกระจกแล้วไฟในห้องก็สว่างขึ้น พร้อมกับเสียงตวาดของใครบางคน “ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ลูกแอบลงมาทำอะไร หา” ‘ซวยแล้ว แม่ดันดื่นขึ้นมาได้’ เธอต้องรีบคิดหาข้อแก้ตัวดีๆ ให้ได้ และอย่างรวดเร็วด้วย ‘หวังว่าเพื่อนๆ จะตามน้ำกันทันนะ’ “พอดีหนูลืมทำงานอย่างหนึ่งค่ะแม่ ต้องส่งครูพรุ่งนี้แล้วด้วย ก็เลยมาถามจากพวกเพื่อนๆ อยู่...” เธอหันไป และเห็นหน้าจอมืดสนิท ไม่มีใครออนไลน์อยู่กับเธอเลยแม้แต่คนเดียว ‘อะไรจะหนีกันไวปานนี้’ “ พอดี สายคงหลุดไปน่ะค่ะ แม่” แม่ของเธอเดินตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม แต่มันกว้างออกไปเรื่อยๆ อย่างไม่น่าเชื่อ และดวงตาคู่นั้นก็ดูไม่เหมือนกับแม่ของเธอเลยสักนิด “เด็กโกหกต้องถูกลงโทษ ลูกก็รู้ไม่ใช่เหรอ” “ หนูไม่ได้โกหกนะคะ...แม่ไม่สบายหรือเปล่าคะ” แม่ยิ้มเผยให้เห็นฟันขาวแวววาวเรียงเป็นแถว เธอจำได้ว่าแม่ฟันไม่สวยขนาดนี้ และที่สำคัญฟันเขี้ยวก็ดูยาว และแหลมจนทำให้เธอรู้สึกสยอง “แม่สบายดี แต่รู้สึกหิวน้ำนิดหน่อย” “ถ้างั้น เดี๋ยวหนูไปเทน้ำมาให้นะคะ” แม่แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่ดูแห้งฝาก ลิ้นของแม่ดูยาว และแดงจนเกินปกติ หรือว่าอาจเป็นเพราะ ริมฝีปาก กับใบหน้านั้นดูซีดเซียวเกินไปก็เป็นได้ “ไม่ต้องหรอก ลูกยืนอยู่ตรงนั้นแหละ ให้แม่ได้ดื่มเลือดสักหน่อย...แก้กระหายดีนัก” เธอถอยไปยังมุมห้อง ‘นี่มันผิดปกติมากจนเกินไปแล้ว’ แม่ของเธอยื่นมือที่มีเล็บแหลมคมออกมากวักเรียกเธอ แขนของแม่ดูยาวผิดสัดส่วน รวมถึงขา และตัวของแม่ด้วย ตอนนี้ร่างนั้นไม่มีอะไรที่เหมือนกับแม่ของเธออีกต่อไปแล้ว เธอกรีดร้องพร้อมกับคว้าเอาสิ่งที่อยู่ใกล้มือขึ้นมา มันเป็นหัวไม้กอล์ฟอันโปรดของพ่อนั่นเอง และดูเหมือนจะเป็นอาวุธที่เหมาะมืออย่างที่สุด มันจ้องมองเธอพร้อมกับกรีดร้องเสียงแหลม “นังเด็กเนรคุณ ฉันเลี้ยงแกขึ้นมานะ ฉันจะทำอะไรกับแกก็ได้” “ไม่ อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา” มันไม่รอช้า รีบพุ่งตรงเข้ามาทันที เธอเงื้อไม้กอล์ฟ กรีดร้องโหยหวน พร้อมกับฟาดกระหน่ำลงไปไม่นับ จนกระทั่งร่างของมันลงไปนอนนิ่งอยู่บนพื้น เลือดสีแดงเนืองนอง พร้อมกับสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนไปบนกำแพง และสิ่งของที่อยู่ใกล้ๆ เธอตัวสั่น มือสั่น ขาสั่น “แกทำอะไรลงไป แกทำอะไร” ตัวประหลาดอีกตัวในชุดของพ่อวิ่งเข้ามาในห้อง มันมองดูร่างที่นอนกองอยู่บนพื้น ก่อนมองอาวุธที่อยู่ในมือของเธอ “แก...แกบ้าไปแล้ว แกฆ่าแม่ตัวเอง” ร่างของเธอหยุดสั่นพร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อยๆ ผลิบาน ‘เข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว’ เธอตรงเข้าไปหวดไม้กอล์ฟเข้าใส่ใบหน้าของตัวประหลาดที่พึ่งมาใหม่เต็มแรง เลือดพร้อมกับฟันกระเด็นออกจากปากพร้อมกับเสียงร้องอู้อี้ด้วยความเจ็บปวด มันตายง่ายเสียยิ่งกว่าตัวก่อนหน้านั้นเสียอีก เธอรีบกลับไปดูที่คอมพิวเตอร์ และพบว่านาฬิกาของมันยังคงบอกเวลาเที่ยงคืนอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ‘ใช่จริงๆ ด้วย’ เธอรีบจุดเทียน พร้อมกับเดินไปปิดไฟในห้องอีกครั้ง โดยไม่สนใจกับร่างของตัวประหลาดทั้งสอง และรอยเลือดที่เปื้อนเปรอะอยู่บนร่าง ‘การจุดเทียนส่องกระจก ณ เวลาเที่ยงคืน ไม่ได้แค่ทำให้มองเห็นอีกโลกหนึ่งเท่านั้น แต่บางครั้งมันยังอาจทำให้เราข้ามเข้าไปอยู่ในโลกนั้นได้ด้วย’ โลกที่เธอไม่อยากแม้แต่จะทำความรู้จักกับมัน แต่ตอนนี้เมื่อเวลายังคงหยุดเดินอยู่ที่เที่ยงคืน เธอก็ยังมีโอกาส ‘ถ้าฉันส่องกระจกอีกครั้ง’ เธอก้าวไปยืนอยู่ที่หน้ากระจก แล้วเสียงกรีดร้องของเพื่อนๆ ผ่านลำโพง ก็เรียกสติของเธอให้กลับคืนมา เธอรีบหันไปยังคอมพิวเตอร์ และเวลาของมันกลายเป็นเที่ยงคืนสิบห้านาที เพื่อนหลายคนหายไป แต่ยังมีอีกหลายคนยังออนไลน์อยู่ แต่พวกนั้นกลับเอาแต่กรีดร้อง และตะโกนอะไรที่ฟังไม่รู้เรื่องเลย ทันใดนั้นก็มีเสียงเอะอะดังขึ้นที่หน้าบ้าน คล้ายกับมีใครหลายคนกำลังพังประตูเข้ามา เธอยืนงงอยู่ในความมืด กลิ่นคาวที่ไม่ได้รู้สึกในตอนแรกโชยคละคลุ้งไปทั่วห้อง ภายในความมืด มีเงาร่างของใครบางคนนอนนิ่งอยู่บนพื้น พร้อมกับสีคล้ำๆ ของอะไรบางอย่างที่สาดเปื้อนอยู่ทั่วห้อง เธอยกมือขึ้นมา และในมือขวายังคงถือไม้กอล์ฟเอาไว้ อะไรบางอย่างที่เหนียวหนึบหนับเปื้อนเต็มอยู่ในมือทั้งสองข้าง “นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้” เธอได้แต่กรีดร้อง กรีดร้อง และกรีดร้อง จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 12:49:24

ความคิดเห็นที่ 76 ขอต่ออีกนิด ศาสตราจารย์จีเงยหน้าขึ้นมองลึกเข้าไปในดวงตาของดาว คนไข้สาวที่นั่งเล่าเรื่องทั้งหมดนี้ออกมา เธอไม่ได้ถูกใส่กุญแจมือเอาไว้ตามคำขอของเขา แต่ตำรวจสองนายยังคงเฝ้ารออยู่หน้าห้อง เขายิ้ม พร้อมกับถอนหายใจยาว “คุณดาว คุณพูดความจริงมาดีกว่า ผมทดสอบคุณแล้ว ไม่ว่าคุณจะฉลาด พยายามแกล้งหลอกยังไงก็ตาม แต่ผมบอกได้ว่าคุณไม่ได้บ้าตามความหมายทางการแพทย์ คุณเพียงแค่ไม่ค่อยปกติ...เหมือนกับพวกเราทุกคนนั่นแหละ คุณไม่ได้บ้า คุณทำแบบนี้ทำไม” เธอยิ้มให้กับเขา ยิ้มอย่างจริงใจ แต่ยังไม่ยอมตอบ เขาพลิกแฟ้มในมือเหมือนหาอะไรบางอย่าง แต่ความจริงแล้ว เขาแค่รอจังหวะ เพื่อดูการตอบสนองของเธอ ข้อมูลที่จำเป็นทั้งหมดอยู่ในหัวของเขาหมดแล้ว “ไม้กอล์ฟ ไปอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร” “คุณแอบเล่นเน็ตมานานแล้ว แต่คืนนั้นทั้งแม่ และ พ่อของคุณกลับตื่นขึ้นมา และเข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ได้อย่างพอเหมาะพอดี และอีกอย่าง คนต้นคิดเรื่องกิจกรรมประหลาดนี้ก็คือตัวคุณเอง” เธอถอนใจ “ก็ได้หมอฉลาดมาก ฉันเป็นคนวางแผนทั้งหมดนี้ขึ้นมาเอง ถ้าหมออยากรู้ว่าเพราะอะไร ฉันก็จะเล่าให้ฟัง...” เรื่องของเธอทำเอาเขารู้สึกหดหู่ไปอีกหลายวัน ไม่คิดว่าพ่อแม่ที่ไหนจะทำกับลูกของตัวเองแบบนั้นได้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเอนเอียงเข้าข้างเธอขึ้นมาเสียแล้ว แต่เขาจะทำอย่างไรดี หากเขาบอกผลการตรวจว่าเธอไม่ได้เป็นบ้า เธอก็จะถูกดำเนินคดีตามปกติ และคงไม่พ้นโทษประหาร แต่หากเขาบิดเบือนผลการตรวจเพื่อช่วย เธอก็อาจจะมีทางรอดเปลี่ยนเป็นการคุมขังเพื่อทำการรักษาอาการ และได้กลับออกไปใช้ชีวิตในโลกภายนอกอีกครั้ง เมื่อหายป่วย ตำรวจสองนายใส่กุญแจมือ และพาเธอกลับไปยังห้องคุมขังอีกครั้ง ‘ท่าทางหมอคนนั้นจะเชื่อเรื่องที่ฉันเล่าให้ฟัง’ ยิ่งดูท่าทางของเขาเมื่อครู่เธอก็ยิ่งมั่นใจ ‘ต้องไม่รีบ อาจจะแกล้งให้ท่าเขาบ้างอย่างอ้อมๆ’ เธอเห็นเขาแอบเหลือบมองรูปร่างของเธออย่างไม่ตั้งใจอยู่หลายครั้ง ‘ไม่ต้องรีบ ค่อยๆ ให้เขาติดกับด้วยตัวเอง’ เธอยิ้มให้กับอิสรภาพของตัวเองที่ตอนนี้มองเห็นอยู่รำไร ‘โลกที่น่าสนุกอย่างนี้จะรีบจากไปทำไมกัน’ จบจริงๆ แล้ว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 13:13:51

ความคิดเห็นที่ 77 ขออีกหน่อยละกัน จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 13:14:36

ความคิดเห็นที่ 78 ตัวละครว่าเนียนแล้ว คนเขียนเนียนกว่าอีก ^^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 13:23:13

ความคิดเห็นที่ 79 ภาพประกอบโดนัท ตอนคนไข้สาวเจอหมอโรคจิต (ที่มาจากฉากหนึ่งในภาพยนตร์ HORSEMEN เนื้อหาก็ไปในทำนองเดียวกันเสียด้วยสิ ^^) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 13:31:42

ความคิดเห็นที่ 80 เอาอีก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านแบบมึน ๆ วันนี้เค้าจะมึนทั้งวันเลยใช่มั้ยเนี่ย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 13:51:46

ความคิดเห็นที่ 81 คุณ mamahuhu  .:: ขอบคุณที่แวะมาคุยเล่นกันค่ะ ^___^ ที่จริงกระทู้ดูเหมือนเลขรันไปเยอะ แต่จริงๆแล้วก็มีแต่คนกันเองมาวิ่งเล่นกันนะคะ อยากชวนคุณมาม่ามาวิ่งเล่นเสียเลยด้วยซ้ำค่ะ แต่เกรงว่าจะรบกวนเวลางานเกินไป (แฮ่ๆ) แค่แวะมาอ่านมาแลกเปลี่ยนความเห็นกันก็ดีใจแล้วนะคะ (^^)v คุณรุริกะ โพส มาม่ายำๆตอบ สวัสดีเพื่อนๆที่น่ารัก ทุกท่าน ที่ช่วยหาอะไรมาให้อานเล่นแก้เหงา อยากคุยด้วยนะคะแต่เป็นคนคุยไม่เก่งเลยค่ะ นี่ถ้าคุยเก่ง จะเขียนนิยายแข่งมั่ง เขียนทีไร ไม่เคยจบ โม้กับเพื่อนว่าจะเขียนนิยายมา 10 ปีกว่าแล้ว จนป่านนี้ยังเขียนตอนแรกไม่จบสักที แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 14:41:38 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 14:38:44

ความคิดเห็นที่ 82 ทุกอย่างต้องมีก้าวแรกนะคะคุณ mamahuhu ลองเขียนดูสิคะ แล้วจะรู้ว่ามันสนุกแค่ไหน มาบ่อย ๆ ก็คุยเก่งเองล่ะค่ะ อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 14:45:52

ความคิดเห็นที่ 83 พอรู้ว่ามีเลิฟซีน ก็รีบปาดลงไปเจาะหาทันที อ่านจบแล้ว ก็แปลงกายเป็นนก ร้อง จิ๊บๆๆๆๆ เลฟซีนที่ขาวสะอาดเจ็งๆ คริคริ จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 14:51:30

ความคิดเห็นที่ 84 เขียนนิยายนี่เชื่อเจ็งๆค่ะคุณนูว่าสนุก เพราะมาม่า สมมติตัวเองเป็นนางเอกทุกเรื่องที่ตัวเองแต่ง พระเอกมาม่าต้องหล่อ คมเข้ม รวยโคตะระ โหด แต่รักมาม่า เอ๊ย นางเอกมาม่าคนเดียว แต่เขียนยังไงให้จบนี่สิคะ ไม่หนุกเลย จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 14:58:48

ความคิดเห็นที่ 85 555+ อยากให้มีมากกว่านี้มั้ยคะ ลองมาช่วยกันก่อม็อบดีมั้ย อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 14:59:54

ความคิดเห็นที่ 86 ลองเรื่องสั้นแบบตอนเดียวจบมาก่อนก็ได้ค่ะ พอได้ที่ค่อยเขียนเป็นนิยาย ต้องมีสักเรื่องที่เขียนจนจบได้บ้างล่ะค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 15:03:24

ความคิดเห็นที่ 87 วันนี้คนหายไปไหนกันหมดเนี่ย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 15:07:32

ความคิดเห็นที่ 88 ยู๊ฮู ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 15:11:32

ความคิดเห็นที่ 89 เตรียมตัวกลับบ้านแล้วดีกว่า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 16:27:41

ความคิดเห็นที่ 90 ซ้ำนะคะ ลบอันบนก็แล้วกัน (อันล่างเลขเวลาสวยกว่า 5555+) แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 20:28:37 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 17:37:09

ความคิดเห็นที่ 91 ^ หนูขวัญกล้าขอจริงด้วยแฮะ (แล้วจะให้พี่เขียนยังง้ายย) ^____T + + + + + แอนูถึงบ้านยัง รอบนี้เอา flash drive กลับมาด้วยป่าว ^^ + + + + + คุณมาม่ายำๆ คุยเยอะขึ้นแล้ว เย้ ^____^ เลิฟซีนขาวสะอาดขอถือว่าเป็นคำชมนะคะ ^^' (อย่างน้อยก็ดีกว่าก่อนหน้านี้ที่ไม่มีเลยจริงๆ นี่นาเนอะ) เพื่อเป็นการชดเชย หลังจากนี้อีกไม่กี่ตอน จะเพิ่มดีกรีการจัดเรทเป็น (น25+) แทนค่ะ เพราะอะไรถึงได้เรทนั้น ต้องรอดูกันต่อไป ^____^ ปูลู มาแก้เรท.... ^^" แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 20:18:15 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 17:37:37

ความคิดเห็นที่ 92 ปั๊ด!! พี่พัน แต่เบิ้ลแล้วเลขเวลางาม พอให้อภัย ^^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 17:52:27

ความคิดเห็นที่ 93 ว่าให้ก็ไม่ได้ T T แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 17:55:34 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 17:53:04

ความคิดเห็นที่ 94 ถึงบ้านแว้ว วันนี้ไม่ได้เขียนเพิ่มเลย เอากลับมานะ (รึป่าว) 555+ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:22:38

ความคิดเห็นที่ 95 หิวข้าวจังเลย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:22:54

ความคิดเห็นที่ 96 ไปทำกับข้าวก่อนดีกว่า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:32:43

ความคิดเห็นที่ 97 พี่จ๋าวไปแล้วเหรอ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:33:47

ความคิดเห็นที่ 98 กระทู้เป็นของเค้าแล้วนะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:34:12

ความคิดเห็นที่ 99 งั้นงาบซะเลย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:34:38

ความคิดเห็นที่ 100 ไปจริงละ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 18:34:53