บันทึกความทรงจำบทที่ 8 การมาถึงของฤดูหนาว

บทที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10975128/W10975128.html

บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10979146/W10979146.html

บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984035/W10984035.html

บทที่4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10995582/W10995582.html

บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11005206/W11005206.html

บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11012191/W11012191.html

บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11031811/W11031811.html

หลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาอันแสนโกลาหลมาสามวัน ช่วงเย็นวันอาทิตย์ก็เป็นวันที่ลี ยุน จีกลับจากลอนดอน อยากสารภาพว่า คืนก่อนหน้านี้ผมนอนน้ำตาคลอคิดถึงเธอเลยทีเดียว เว่อร์ไปมั้ยครับ 5555 ผมคิดว่า เรื่องอื่นช่างมันก่อน ขอแค่ได้เห็นหน้าเธอผมก็พอใจแล้วครับ ตกเย็นวันอาทิตย์ผมออกไปรอเธอที่ป้ายรถโค้ชด้านหน้ามหาวิทยาลัย เพราะเวลามีรถกลับจากลอนดอนจะมีรถเข้ามาถึงมหาวิทยาลัยเลย ที่เป็นแบบนี้ก็เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับนักศึกษาโดยเฉพาะนักศึกษาต่างชาติ ตอนนั้นตกเย็นมากแล้วเริ่มมืด อากาศเริ่มหนาว ตอนนี้เข้าเดือนพฤศจิกายน ลมหนาวเริ่มพัดมา เป็นสัญญาณของการย่างเข้ามาของฤดูหนาว ผมยืนรอเธออยู่ที่นั่น รอด้วยความปราถนาอย่างแรงกล้า แม้จะเป็นคนรักกันไม่ได้แต่เป็นเพื่อนกันก็ได้ การพยายามไขว่คว้าให้ใครคนนึงเป็นของเรานั้นดูจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย ผมเองก็เข้าใจความรู้สึกของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่รู้ถึงความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอก็ตาม แต่ถ้าวันใดเธอเกิดรู้ว่าผมรู้สึกยังไง เธอคงต้องสร้างระยะห่างจากผม แล้วความสัมพันธ์ของเราจะต้องเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมอย่างแน่นอน ผมนั่งคิดโน่นคิดนี่เพลิน ไม่นานรถโค้ชก็แล่นมาเทียบป้าย ผมลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น ไม่ทันไร ผมก็เห็นยุน จี เดินลงมา เธอยิ้มกว้างทันทีที่เห็นผม แล้วเดินเข้ามาทักทาย

 "มารอนานแล้วเหรอ....อากาศหนาวๆแบบนี้รอในหอพักก็ได้นี่"

 "ไม่เป็นไร พอดีมาเดินเล่นแถวๆนี้ด้วย บังเอิญเธอก็มาพอดี บังเอิญจริงๆ ไปลอนดอนมาสนุกมั้ย" ผมไม่อยากบอกเธอหรอกว่าผมมารอเธอ เพื่อไม่ให้เธอระแคะระคาย

 "สนุกมากเลย...อ้อ ลืมไป มีของมาฝากเธอด้วยนะ เดี๋ยวพอถึงหอพักแล้วจะเอามาให้ดู" เราเดินไปคุยกันไป ผมรู้สึกมีความสุขดีจริงๆ

 "ขอบคุณมากนะ จริงๆแล้วไม่ต้องซื้อมาฝากก็ได้ ของเยอะแยะเลย ช่วยถือดีกว่า" ผมรับของที่เธอถือพะรุงพะรังมา ส่วนเธอก็ลากกระเป๋าของเธอเดินต่อไป

 "ไม่ต้องเกรงใจหรอก เธอเองก็เป็นเพื่อนรักของชั้น ช่วยชั้นตั้งหลายอย่าง" เธอพูด แล้วเว้นช่วงไปนิดนึงแล้วพูดต่อ

  "จำได้ว่าก่อนไป เห็นคริสตี้อยู่ในห้องของเธอ มีอะไรกันรึเปล่าเนี่ย" เธอพูดพลางเอาข้อศอกมาสะกิดที่ท้องของผมเบาๆ

  "อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก พอดีให้คริสตี้เอาวินโดว์มาลงให้" ยังดีที่ผมยังจำคำที่คริสตี้พูดกับยุน จี เมื่อเช้าวันก่อนโน้นได้

  "จริงเหรอ นึกว่ามีอะไรกันแล้วซะอีก 5555 จริงๆนะ คริสตี้เป็นคนสวยมากเลย ทำไมเธอไม่จีบล่ะ"

  "อย่าเลย ไม่อยากโดนพวกแฟนคลับเล่นงาน" พอได้ยินเท่านั้นเธอก็หัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน

 "เธอนี่น่ารักจังเลยนะ อ่ะ ถึงแล้ว เดี๋ยวหาการ์ดก่อน"

เวลาเข้าหอพักนักศึกษาจะต้องใช้การ์ดรูดเปิดประตูก่อน แล้วจึงจะใช้กุญแจไขเข้าแฟลต พอเราเดินเข้ามาในแฟลตเราแวะเข้าในครัวก่อน เห็นเพื่อนๆกำลังทำอาหารกันอยู่ หนึ่งในนั้นก็มีคริสตี้อยู่ด้วย ทุกคนทักทายยุน จี กับผม แต่ก็ไม่วายแซว

 "ไง ยุน จี ไปลอนดอนสนุกมั้ย รู้รึเปล่ามีคนร้องไห้คิดถึงเธอไม่เป็นอันกินอันนอนเลยนะ " คริสตี้เอ่ยขึ้นมาเป็นคนแรก จริงๆแล้วพูดกันซะแบบนี้ ยุน จีก็คงจะรู้แล้วมั้งครับว่า ผมรู้สึกยังไงกับเธอ เพราะขนาดคนรอบๆข้างก็รู้กันหมด แต่ยุน จีก็ไม่ได้มีท่าทีเปลี่ยนไปเลยซักนิด

 "ใครล่ะ ที่ร้องไห้ บอกหน่อยสิ ชั้นจะได้กอดเค้าซักทีให้เค้าหายคิดถึง" ยุน จีพูดไปหัวเราะไป

 "ไม่รู้สิ แต่ยังไงก็มีคนนึงล่ะ" คริสตี้ตอบพลางชายตามองผม

 "นี่ กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ" ผมชิงถามคริสตี้เรื่องอื่นเป็นการตัดบท

 "ใช่ กินแล้ว กำลังจะกลับห้องนี่แหละ พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า" พูดจบเธอก็เดินออกไป แต่ก่อนจะถึงประตูเธอกระโดนเข้ามาหอมผมต่อหน้าธารกำนัล อะไรกันเนี่ยยยยย จะไปแล้วยังไม่วายทิ้งระเบิดอีก ฟอดนั้นของเธอเรียกเสียงฮือฮาจากเพื่อนๆในครัวกันเลยทีเดียว ส่วนยุนจีได้แต่ทำหน้า   -_-'   -_-'  แบบนี้แหละครับ แล้วเธอก็ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องก่อนจะมาทำอาหารเย็น ผมนัดกับเธอว่าจะมาทำอาหารด้วยกัน และขอร้องให้เธอเล่าเรื่องการเข้าลอนดอนของเธอคราวนี้ให้ผมฟังด้วย......

ช่วงค่ำของวันอาทิตย์เราใช้เวลาหมดไปกับเรื่องราวของเธอ เธอเล่าให้ฟังว่า ดอง อุก พาเธอไปเที่ยวหลายที่ในลอนดอน ที่ๆเธอไม่เคยไป เรียกได้ว่า เห็นทุกซอกทุกมุมของลอนดอนเลยทีเดียว เขาเป็นผู้ชายที่เทคแคร์เก่ง ดูแลเธออย่างดี ฟังไปผมก็อดที่จะเศร้าไม่ได้ แต่ก็ฟังเพราะผมอยากรู้เรื่องราวที่เกี่ยวกับเธอ แล้วเธอก็ถามผมว่าช่วง 3 วันที่เธอไม่อยู่ผมทำอะไรบ้าง ผมได้แต่เล่าเรื่องที่ไปซื้อของกับคริสตี้ให้ฟัง เธอเอาแต่หัวเราะ หาว่าผมเป็นคนเจี๋ยมเจี้ยม แถมยังบอกว่าดูๆไปผมกับคริสตี้ก็เหมาะกันดี ในที่สุดเธอก็วกเข้าเรื่องนี้อีกจนได้ จนผมขี้เกียจปฏิเสธ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอยู่กับเธอแล้วมีความสุขขนาดนี้ อาจเป็นเพราะผมหลงรักเธอจริงๆแล้วก็ได้ อากาศเริ่มเย็นลงอีกจนเราต้องปิดหน้าต่างครัว....แล้วตัดสินในเข้านอน เตรียมตัวเรียนในวันพรุ่งนี้ต่อไป คืนนี้ผมมีความสุขจริงๆครับ.....

ตอนนี้เข้าสู่ช่วงกลางเทอมแล้ว การเรียนของผมเป็นไปด้วยดีไม่ว่าจะเป็นการหารือกลุ่มในห้องเรียน การทำงานส่ง การเรียนปริญญาโทในอังกฤษใช้เวลาประมาณ 1 ปี ซึ่งจะแบ่งออกเป็น 2 เทอม เทอมแรกเรียก autumn semester เทอมที่สองเรียก spring semester ใช้เวลาเรียนเทอมละ 12 สัปดาห์ ส่วนวิชาที่เรียนทั้งปี 6 วิชา แบ่งเป็นเทอมละ 3 วิชา เท่ากับว่า เทอมนี้ผมมี coursework ที่ต้องส่งอาจารย์ 3 ชิ้นด้วยกัน ผมเองก็คร่ำเคร่งกับการเรียน เริ่มคิดหัวข้อการทำ coursework ทั้ง 3 วิชา และทำ outline คร่าวๆ ไว้แล้ว ส่วนยุน จี เธอขยันซ้อม ขยันอ่านหนังสือเหมือนกัน บางครั้งเราก็นัดกันเดินไปห้องสมุด อ่านหนังสือ บางครั้งเธอก็เอาคีย์บอร์ดไปเล่นที่ลาน square เล็กๆ หน้าคณะของเธอ เพราะเธอต้องซ้อมหนัก และเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนพวกเพื่อนๆในแฟลตมากเกินไปแม้ว่าเพื่อนๆ จะไม่ว่าอะไรก็ตาม แต่ตามมารยาทแล้วมันก็ไม่ควร ผมเป็นคนช่วยเธอหิ้วคีย์บอร์ด วันนี้ก็เช่นกัน เราสองคนเดินไปที่เดิม เธอซ้อมเล่นดนตรีเหมือนเดิม ส่วนผมก็นั่งอ่านหนังสือข้างๆ เธอ สำหรับผมแล้วไม่คิดว่าเสียงดนตรีของเธอรบกวน แต่มันกลับช่วยให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเวลาอ่านหนังสือ ที่สำคัญที่สุดคือ ผมชอบมองเธอเวลาที่เธอเล่น เวลาเห็นเธอเอาจริงเอาจัง ดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด จากที่เธอเล่าให้ฟัง บทสุดท้ายที่เธอจะต้องทำเพื่อสอบคือ การแต่งเพลง ซึ่งยากเอาการ ผมเองก็เป็นกำลังใจให้เธอตลอด หวังว่าเธอจะทำได้

ส่วนตัวผมเองตอนนี้วิชาหลักๆ คือทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ผมคิดเรื่องได้คือ การจับทฤษฎี Realism มาสัมพันธืกับเหตุการณ์จริง พูดง่ายๆ คือ เอาทฤษฎีมีอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ผมเลือกเอาเคสค่อนข้างโบาราณหน่อย คือ เรื่องความล้มเหลวของสันนิบาตชาติ ในการป้องกันไม่ให้เกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 ผมยกกรณีของเยอรมัน อิตาลี และญี่ปุ่นมาอธิบาย และวิเคราะห์พฤติกรรมของประเทศผู้ชนะสงครามอย่างอังกฤษและฝรั่งเศสมาร่วมอธิบายด้วย เพราะพฤติกรรมของประเทศเหล่านี้ทำให้สันนิบาตชาติอ่อนแอ นำไปสู่ความล้มเหลวในที่สุด รู้สึกว่าวิชาการไปหน่อยมั้ยครับ ส่วนอีกสองวิชาผมค่อยๆทะยอยคิดว่าจะทำเรื่องอะไร เอาส่วนที่น่าสนใจ อย่างสหภาพยุโรป อย่างเรื่องการพัฒนา

อากาศค่อนข้างหนาว แต่เราสองคนก็นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ไปไหน แม้ว่าอากาศข้างนอกจะหนาวแต่ผมรู้สึกอบอุ่นจริงๆ รู้สึกอบอุ่นที่ได้เห็นเธอ เห็นรอยยิ้มที่อบอุ่น น่ารัก เป็นมิตร ผมคงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้ สำหรับเธอแล้วคงเคยชินกับอากาศแบบนี้ เพราะเท่าที่รู้เกาหลีอากาศหนาวกว่านี้มาก เรานั่งกันไปเรื่อยๆ ไม่ได้พูดอะไรกัน มีเพียงแต่เสียงดนตรีเท่านั้นที่ทำลายความเงียบงันระหว่างเรา พอเล่นจบก็ตกเย็นพอดี เธอพูดขึ้นมาว่า

“ขี้เกียจทำอาหารจังเลย เหนื่อยจริงๆ ซื้อกลับไปกินดีกว่ามั้ย”

“ได้สิ เดี๋ยวเดินเข้าไปใน UFO (Union Food Outlet) แล้วหาซื้ออะไรกิน”

“พิซซ่าดีมั้ย แค่เข้าเตาอบก็กินได้แล้ว”

พอได้ยินเตาเอาเท่านั้นแหละ ผมถึงกับชาไปทั้งตัว ไม่ต้องสงสัยครับ เพราะผมเคยเกือบหัวทิ่มเข้าไปในนั้นตอนที่คริสตี้กระโดดขี่หลัง น่ากลัวมาก แต่ก็เอาเถอะวันนี้หัวคงไม่ทิ่มล่ะน่า.........

หลังจากซื้อของเสร็จเราสองคนก็กลับหอพัก เอาพิซซ่าเข้าเตาอบ ผมเป็นคนอาสาทำเอง ด้วยความอยากเป็นสุภาพบุรุษ เธอก็ไม่ว่าอะไร ผมยืนหน้าเตาอบเพลิน ทันใดนั้นก็มีคนกระโดดขี่หลังผมอีกครั้ง คราวนี้หัวผมกระแทกกับเตาอบอย่างจัง โชคดีที่หัวไม่เข้าไปในเตาอบ เอาอีกแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ คงเป็นคริสตี้อีกตามเคย แต่พอแหงนหน้าขึ้นไปดูกลับกลายเป็น ยุน จี ซะอย่างนั้น เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย...

“ทำอะไรของเธอ!!! อันตรายนะรู้มั้ย...ไม่ต้องมาหัวเราะเลย” ยุน จี ลงจากหลังผม แล้วยืนหัวเราะอยู่เป็นนาน

“คริสตี้เล่าให้ฟังว่า เธอชอบให้ทำแบบนี้ ก็เลยลองทำดู”

“จะบ้าเหรอ ใครจะไปชอบตอนหัวตัวเองกระแทกเตาอบ อูยยย เจ็บ”

“เถอะน่าๆ ก็เธอน่าแกล้งดีนี่นา ชอบจะตาย 5555555”

เฮ้อออออออออ เอาเถอะครับ ถ้าเธอชอบผมก็ยินดี ยินดีเจ็บตัว!!!!

จากคุณ	: Red Boomer
เขียนเมื่อ	: 14 ก.ย. 54 07:17:35