ความคิดเห็นที่ 1 ชวาลกลับมาใช้ชีวิตประจำวันของตัวเองเช่นเดิมอีกครั้ง ทว่าในใจของชายหนุ่มก็รับรู้ดีแก่ใจว่ามันไม่มีทางเปลี่ยนกลับไป เป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว และสิ่งที่ดีขึ้นในชีวิตของเขาตอนนี้ก็คือความสัมพันธ์กับมารดาเท่านั้นที่มีความเข้าอกเข้าใจ กันมากขึ้นกว่าในอดีตอย่างมากมาย ตะวันลาลับขอบฟ้าไปนานโขแล้ว ชวาลเพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน คงมีแต่การทำงานหนักเท่านั้นที่จะสามารถทำให้ชายหนุ่ม สามารถลืมแผลในใจอันแสนจะเจ็บปวดไปได้บ้าง แต่มันก็เป็นเพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น เพราะเมื่อได้มองเห็นโต๊ะทำงาน ของกชกรทีไร ความเจ็บปวดทรมานใจก็ถาโถมเข้ามาทำร้ายอีกจนได้ เขาอยากจะย้ายมันออกไปให้ไกลสายตา แต่สุดท้าย ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดต้องสั่งตัวเองให้เลิกล้มความตั้งใจนี้ไปทุกที ความจริงบางอย่างที่ชายหนุ่มเพิ่งได้รับฟังจากปากของราตรี พนักงานสาวฝ่ายบุคคลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างบุษกร และกชกร ทำให้ความสงสัยเกี่ยวกับการกระทำทุกอย่างของกชกรที่ผ่านมากระจ่างขึ้นทันที พร้อมๆ กับความเจ็บปวดใจ ที่เพิ่มอย่างทวีคูณด้วยเช่นกัน “ตอนแรกราตรีก็แค่สงสัย แต่พอลองเช็คข้อมูลดูลึกๆ แล้ว ก็แน่ใจว่าน้องบุษกรและน้องกชกรเป็นพี่น้องกันจริงๆ ค่ะ เพียงแต่ใช่คนละนามสกุลกันเท่านั้น” คำบอกเล่าของราตรีดังขึ้นในหัวของชวาลอีกครั้งในระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังนั่ง คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ อยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน จากที่ชายหนุ่มเคยคิดจะกลับมาขอโอกาสแก้ตัวกับกชกรอีกครั้ง ทว่าเมื่อความจริงได้ปรากฏออกมาในรูปแบบนี้ ความตั้งใจที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่กับความรักที่มีต่อเธอก็จบลงไปด้วย “ที่แท้ทุกอย่างที่ผ่านมา คุณก็คงแค่ต้องการจะแก้แค้นให้กับพี่สาวของคุณใช่ไหมบัว แต่ยังไงผมก็อยากรู้ว่าผมผิดอะไร ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้” ชวาลรำพึงรำพันเบาๆ “มานั่งทำไมตรงนี้ฮึตาวาลูกแม่” เสียงของนางปานหยาดดังขึ้นทันทีที่เดินมาถึง ทำเอาคนที่นั่งใจลอยอยู่ถึงกับสะดุ้งน้อยๆ “อ๋อ คุณแม่ยังไม่ขึ้นข้างบนหรือครับ” ชวาลหันมาหาคนที่เพิ่งเดินมาถึง “ผมกำลังนั่งคิดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะครับคุณแม่” “ช่วงนี้ลูกคงต้องเหนื่อยหน่อยนะ เพราะลูกคงต้องช่วยดูแลงานแทนหนูพายไปก่อนจนกว่าคดีจะจบลง เฮ้อ... คิดๆ ไปแล้ว แม่ก็ยังอดโทษตัวเองไม่ได้ที่พยายามจับคู่ระหว่างลูกกับหนูพายให้แต่งงานกัน” คนกล่าวเดินมานั่งข้างๆ บนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกัน “แม่มองคนแค่ภายนอกจริงๆ คิดแต่ว่าความเพียบพร้อมภายนอกจะทำให้ลูกของแม่สบายและมีความสุขได้ ตอนนั้นแม่คงจะตาบอดและขาดสติจริงๆ แม่ถึงลืมนึกถึงเรื่องจิตใจและความรู้สึกของคนอื่นไปเสียสนิท และแม่ไม่คิดว่าหนูพายจะกล้าทำเรื่องร้ายกาจแบบนั้นได้ลงคอ” “ช่างมันเถอะครับคุณแม่ อย่าโทษตัวเองเลยครับ ไหนๆ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว อีกอย่างผมเองก็เข้าใจแล้วว่า ที่คุณแม่ทำไปเพราะคุณแม่รักผมมากจริงๆ” “แม่บอกตรงๆ นะว่ากลัวมากตอนที่ได้ยินหนูพายพูดที่โรงพยาบาลว่าเธอสามารถฆ่าลูกและฆ่ากชกรได้ ตอนนั้นแม่นี่ใจสั่นไปหมดเลย” ชวาลเอื้อมมือมาจับเรียวมือของมารดาไว้เพื่อให้นางคลายจากความหวั่นกังวลจากเรื่องในอดีตลงบ้าง “คุณแม่เลิกกังวลได้แล้วนะครับ ตอนนี้ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วครับ ผ่านไปได้ด้วยดี” คนฟังหันมามองหน้าบุตรชายแบบเต็มตา และการที่เขาหลบตาก็ทำให้นางรู้ดีว่าชวาลไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย “แน่ใจเหรอตาวาว่าทุกอย่างมันจบลงด้วยดี” ชวาลถึงกับนิ่งไป เพราะไม่สามารถโกหกใดๆ ออกมาได้อีก “สิ่งที่แม่ทำมาทั้งหมด แม่ยอมรับแล้วว่าแม่ทำผิดมาตลอด และแม่ยินดีแก้ไขทุกอย่างนะตาวา ต่อไปนี้ไม่ว่าลูกของแม่ นั้นรักใคร แม่ก็ยินดีที่จะรักคนคนนั้นด้วย แม่ไม่สนแล้วว่าเธอคนนั้นจะเป็นใคร มาจากไหน ฐานะอะไร ขอเพียงเธอทำให้ลูกของแม่สุขใจที่ได้รักเธอก็พอ” “ขอบคุณครับคุณแม่ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันสายไปแล้วครับ ทุกอย่างมันจบลงแล้วครับ” “ไม่มีคำว่าสายหรือจบหรอกนะลูกสำหรับคำว่ารักน่ะ” นางปานหยาดพลิกมือเปลี่ยนมากุมมือของบุตรชายเอาไว้บ้าง “ที่ผ่านมา แม่ทำผิด แม่ยังได้โอกาสจากลูกเลยนี่นา ไม่ใช่เพราะความรักหรอกหรือที่ทำให้เรามีโอกาสเริ่มต้น ใหม่อีกครั้ง แล้วทำไมกับคนที่ลูกรักมากอีกคนอย่างกชกร ลูกจะให้โอกาสเธอไม่ได้” “แต่มันไม่เหมือนกันนี่ครับคุณแม่ ผมรักแม่และแม่ก็รักผม ในขณะที่ผมรักคุณบัว แต่เธอ... เธอไม่ได้รักผม ทุกอย่างเลยเป็นไปไม่ได้” ชวาลค่อยๆ จับมือของมารดาออกจากมือของตนเองเบาๆ ก่อนจะลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้ “แม่ว่าลูกลองพยายามดูอีกสักครั้งดีไหม ลองพยายามเพื่อความรักของตัวเองอีกสักครั้งเถอะ” “ไม่ล่ะครับคุณแม่ ผมพยายามมามากพอแล้ว แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาก็เป็นเพียงคำว่ารักที่โกหกหลอกลวง ที่จริงแล้วเธอเห็นผมเป็นแค่ศัตรูเท่านั้นเอง" “แต่นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ความจริงเปิดเผยแล้วว่าคนที่ทำร้ายบุษกรคือหนูพายต่างหาก ไม่ใช่ลูก” “เมื่อไหร่ก็คงเหมือนกันครับ ถ้าในหัวใจของคุณบัวไม่มีผมอยู่เลย ไม่มีตั้งแต่แรก” นางปานหยาดไม่สามารถหว่านล้อมจิตใจบุตรชายได้อีกต่อไป ประโยคสุดท้ายของเขาแลดูจริงจังมากเหลือเกิน และเห็นทีว่าความรักครั้งนี้ของชวาลคงต้องปล่อยให้เป็นไปตามบุญตามกรรมแต่เพียงเท่านั้น และหากว่าผลความดี ของบุตรชายซึ่งนางคิดว่ามีอยู่เต็มเปี่ยมจะส่งผลช่วยเหลือได้บ้าง นางก็ขอภาวนาให้กชกรรักชวาลอย่างที่เขารักเธอ ด้วยเช่นกัน เพราะนางเองก็ต้องการเห็นบุตรชายที่แสนดีคนนี้ได้พบกับความสุขที่แท้จริงเสียที ******** กชกรนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลจนกระทั่งอาการทางกายและใจค่อยๆ ทุเลาขึ้นมาก เธอจึงตัดสินใจที่จะออก จากโรงพยาบาลเสียที ด้วยเกรงว่าผู้เป็นบิดาที่เพิ่งได้ทราบความจริงจากการคาดคั้นเอาความจากสว่างและกำลัง เดินทางมากรุงเทพฯ จะรู้สึกเป็นห่วงและเป็นกังวลมากขึ้น ระหว่างที่กชกรกำลังเก็บข้าวของเพื่อรออารยาและม่านเมฆมารับกลับบ้าน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนที่ผู้กองนราธร และหญิงสาวคนหนึ่งจะก้าวเข้ามา “สวัสดีค่ะผู้กองนัด” กชกรไหว้ทักทายผู้มีพระคุณ และหันไปมองหญิงสาวอีกคนด้วยสีหน้าแววตาสงสัย “คุณบัวครับ นี่คุณหมอเพชรอุมาครับ” ผู้กองนราธรผายมือแนะนำ กชกรจึงประนมไหว้ทักทายตามมารยาท “คุณหมอเพชรอุมาเป็นจิตแพทย์ครับ” คำบอกเล่าทำให้กชกรรู้สึกแปลกประหลาดใจมากขึ้น ผู้กองนราธรพาจิตแพทย์มาทำไม... “นี่อย่าบอกนะคะว่าบัวต้องเช็คสภาพจิตของตัวเองก่อนออกจากโรงพยาบาลด้วย” คนถามหัวเราะเบาๆ ตบท้ายประโยค แต่เมื่อได้เห็นสีหน้าของคนทั้งสองแล้ว พวกเขากลับไม่มีแม้รอยยิ้มเผยออกมาสักนิด ตรงกันข้ามสีหน้าที่ได้เห็นกลับแลดูจริงจังจนกชกรอดใจหายขึ้นมาไม่ได้ “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ เพียงแต่ผมและคุณหมอมีบางอย่างที่เป็นเรื่องสำคัญมากจะบอกคุณบัวให้ทราบครับ” ผู้กองนราธรบอกด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก “ความจริงอะไรคะ” คนคิ้วผูกโบว์รีบถาม “เอ่อ... จากหลักฐานในไดอารี่ของคุณบุษกร ทางตำรวจได้พบกับเบอร์โทรตัวเล็กๆ ที่เขียนไว้ด้วยลายมือ คุณบุษกรเองเบอร์หนึ่ง  และเมื่อเราลองโทรติดต่อไปก็พบว่าเป็นเบอร์ของคุณหมอเพชรอุมาครับ” คนกล่าวบอกเล่าแล้วมองมาทางคุณหมอสาวผมสั้นซอยแค่ท้ายทอย “คุณบุษกรเคยมาปรึกษาดิฉันค่ะ” คุณหมอเพชรอุมาบอกเสียงนุ่ม “นี่พวกคุณคงไม่ได้กำลังจะบอกบัวว่าที่จริงแล้วพี่บุษ...” “ค่ะ” คุณหมอสาวพยักหน้ารับ สีหน้าแลดูมีรอยกังวลอยู่ไม่น้อยด้วยไม่อาจคาดเดาได้เลยว่ากชกรจะรู้สึก อย่างไรกับข่าวที่ตนได้นำมาบอก “จากที่ดิฉันได้พบและคุยกับคุณบุษกรมาระยะหนึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่มากพอสมควรที่ทำให้ดิฉันมั่นใจว่าเธอ มีอาการหลายอย่างที่สอดคล้องกับโรคจิตเภท” “โรคจิตเภท...” กชกรตกใจมากและเผลอทวนชื่อนี้อีกครั้งเบาๆ แม้เคยได้ยินมาบ้าง แต่กชกรก็ไม่รู้ชัดเจนนัก ว่ามันร้ายแรงเพียงใด จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 17:35:16

ความคิดเห็นที่ 2 “ค่ะ โรคจิตเภทคือโรคที่ผู้ป่วยมีความผิดปกติทางความคิดและการรับรู้ และในเคสของคุณบุษกรอาการของเธอ จะออกไปทางการชอบเพ้อฝัน จินตนาการและเข้าใจไปเองคนเดียว” กชกรทำหน้าสงสัยหนักกว่าเดิม เพราะสิ่งที่คุณหมอสาวกล่าวออกมามันช่างยากแก่การทำความเข้าใจอยู่ไม่น้อย “ดิฉันจะยกตัวอย่างอาการของเธอนะคะ ตอนที่ดิฉันได้คุยกับเธอ เธอเคยหลุดปากว่าคุณแม่ของเธอยังอยู่ที่บ้าน และยังไม่เสียชีวิต เธอมีอาการเลื่อนลอยทุกครั้งที่เอ่ยปากเกี่ยวกับเรื่องนี้” สิ่งที่ได้ยินทำให้กชกรถึงกับสลดหดหู่ใจในทันที เธอรู้สึกเวทนาสงสารผู้เป็นพี่สาวมากเหลือเกิน หากเธอรู้มาก่อนเกี่ยวกับอาการนี้ของพี่สาว อย่างน้อยเธอก็จะได้มาดูแล เยียวยาจิตใจของบุษกรให้หาย เป็นปกติได้ แต่ตอนนี้มันสายไปเสียแล้ว โธ่... พี่บุษขา ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับพี่บุษด้วยนะ บัวเสียใจจริงๆ ที่ช่วยอะไรพี่บุษไม่ได้เลย “แล้ว ทำไมพี่บุษถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะคะคุณหมอ และพี่บุษไปพบกับคุณหมอได้ยังไงคะ” คนสงสัยรีบถามออกมา “เอาที่เรื่องสาเหตุก่อนนะคะ จริงๆ แล้วโรคนี้สาเหตุมีหลายประการค่ะทั้งทางชีวภาพและสิ่งแวดล้อม แต่สำหรับกรณีของคุณบุษกรน่าจะเกิดภาวะเครียดอันเกิดจากการเสียคนที่รักไป” “คุณหมอหมายความว่าการตายของแม่ทำให้พี่บุษเสียใจมากจนต้องป่วยเป็นโรคนี้หรือคะ” “เอ่อ... ก็อาจมีส่วนค่ะ แต่คงไม่ใช่ทั้งหมด สภาพจิตใจที่ซึมเศร้าของเธอก่อนหน้าที่คุณแม่ของคุณจะเสียไป ก็เป็นปัจจัยพื้นฐานอยู่บ้าง เพราะจากที่ได้คุยกับเธอ เธอเป็นคนที่ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวมากพอสมควร” ประโยคของคุณหมอทำให้กชกรนึกย้อนไปถึงคำบอกเล่าของแม่บ้านสว่างเกี่ยวกับกรณีนี้ ซึ่งมันก็มีมวลอยู่ไม่น้อย “ส่วนที่ว่าเธอมาพบดิฉันได้อย่างไรนั้น...” ก๊อกๆๆ...  คุณหมอเพชรอุมากล่าวไม่ทันจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน และคนที่ก้าวเข้ามานั่นก็เปรียบ เสมือนคำตอบที่คุณหมอกำลังจะเฉลยออกมาพอดี ชวาลมาที่นี่เพราะคำขอร้องของคุณหมอเพชรอุมาและผู้กองนราธร ทั้งที่ในใจของเขายังเจ็บปวดไม่หายและ ไม่พร้อมที่จะเจอหน้ากชกรตอนนี้ด้วยซ้ำ แต่ถ้าหากมันจะทำให้เรื่องราวราวเกี่ยวกับคดีของบุษกรกระจ่างขึ้นมา เขาก็พร้อมที่จะทานทนต่อความปวดร้าวทางใจได้ เพราะถึงอย่างไรบุษกรก็เคยเป็นน้องสาวและเพื่อนที่ดี และน่าสงสารเหลือเกินมาก่อน คุณวา... หัวใจของกชกรแทบหยุดเต้นเมื่อในที่สุดก็ได้พบกับเขาอีกครั้งหนึ่ง ทว่าสุดท้ายด้วยความละอายใจ ที่มีมากโขก็ทำให้หญิงสาวจำต้องหลบตาเขาและเลี่ยงใบหน้าไปทางอื่น “คุณชวาลค่ะ คุณชวาลเป็นคนพาเธอมาปรึกษาดิฉัน” ประโยคนี้ทำให้กชกรสะดุ้งในใจและรีบหันมามองหน้า ชายหนุ่มอีกครั้ง “อะไรนะคะ! หมายความว่ายังไงคะ” เสียงร้อนรนของกชกรรีบถาม “ผมสังเกตความผิดปกติของคุณบุษได้ดี และในวันหนึ่งผมได้พบเธอในสภาพที่กำลังหวาดกลัวและระแวง ในบางอย่างอยู่ เธอบอกว่ามีคนจะทำร้ายเธอครับ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมปักใจเชื่อได้หรอกนะครับว่าเธอ มีอาการทางจิต จนกระทั่งผมได้พบกับข้อความในกระดาษที่เธอเขียนไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ เรื่องเกี่ยวกับ ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอซึ่งหลายอย่างที่ไม่ได้เป็นความจริง” คนเล่าอึดอัดลำบากใจมากที่จะต้องเอ่ย ถึงเรื่องราวเหล่านี้อีกครั้ง “พี่บุษเขียนว่าคุณเป็นแฟนของพี่บุษใช่ไหมคะ” กชกรรีบถามออกมาก่อน พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมา ทันที ใช่! เพราะความหวั่นกลัวในความจริงข้อนี้มันถาโถมเข้าจู่โจมจนแทบตั้งหลักไม่ทัน ชวาลพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก “ผมพยายามอธิบายให้เธอเข้าใจ ว่าผมเอ็นดูเธอในฐานะเพื่อนและน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น แต่เธอไม่ยอม รับฟังอะไรเลย จนผมตัดสินใจพาเธอไปปรึกษากับคุณหมอเพชรอุมา และทำให้ในช่วงนั้นเราสองคนดู สนิทสนมกันมากจนคุณแม่และพีรพาเข้าใจผิดจนเกิดเรื่องแย่ๆ กับเธออยู่หลายครั้ง” “แล้วพี่บุษยอมไปหาคุณหมอกับคุณง่ายๆ เลยเหรอ” ชวาลไม่ตอบคำถามนี้จากกชกร เขาหันไปทางคุณหมอสาวให้ทำหน้าที่ตอบคำถามนี้แทนซึ่งดูจะเหมาะสมกว่า “ตอนแรก เธอไม่เต็มใจนักหรอกค่ะ แต่ที่เธอยอมก็เพราะเธอรักและต้องการจะอยู่ใกล้ๆ กับคุณชวาลค่ะ เธอบอกกับดิฉันว่าเธอไม่เหลือใคร นอกจากคุณชวาล” “งั้นก็แสดงว่าความจริงแล้ว ระหว่างคุณกับพี่บุษไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ ฉันท์ชู้สาวเลยงั้นหรือคะ” “ดิฉันขอตอบคำถามนี้นะคะ” คุณหมดเพชรอุมาเสนอตัว “สำหรับคุณบุษ เธอรักคุณชวาลมากค่ะ แต่มันเป็นความรักข้างเดียว และจินตนาการไปเองว่าคุณชวาลรักเธอ เช่นกันค่ะ” “พี่บุษ...” กชกรถึงกับผงะถอยหลังไปครึ่งก้าวกับความจริงในข้อนี้ เพราะนั่นเท่ากับว่าที่ผ่านมาเธอเข้าใจผิด ไปเองมาโดยตลอด และที่สำคัญผลของการเข้าใจผิดนี้ทำให้เธอทำร้ายชวาล ชวารัตน์ได้อย่างร้ายกาจและ เลือดเย็นเหลือเกิน จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 17:35:49

ความคิดเห็นที่ 3 “แล้ว... แล้วทำไมคุณถึงไม่อธิบายเรื่องอาการป่วยของพี่บุษให้ทุกคนรับรู้ล่ะค่ะ โดยเฉพาะคุณแม่ของคุณ และคุณพีรพา” “ผม...” ชวาลทำท่าอึกอักกับคำตอบของตัวเองอยู่ครู่สั้นๆ เพราะไม่รู้จะสื่อความรู้สึกที่มีออกมาเป็นประโยค ได้อย่างไร “ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าคุณบุษมีอาการทางจิต เพราะนั่นเท่ากับว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะต้องถูกมองในแง่ไม่ดี แต่สิ่งที่ผมตั้งใจทำก็คือผมต้องการให้เธอบำบัดอาการให้หาย แต่ผมก็รู้ว่าผมตัดสินใจผิดพลาดเมื่อได้รู้ว่าเธอ ตัดสินใจฆ่าตัวตาย” ยิ่งกล่าวถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร หัวใจของชวาลก็เสมือนถูกตอกย้ำด้วยคำว่าผิดลงไปอีก หลายร้อยพันเท่า “แต่ผมก็ตัดสินใจปกปิดเรื่องนี้เอาไว้อีกครั้ง หลังจากที่คุณบุษเสีย เพราะผมไม่อยากให้ใครมองน้องสาว...” เขาเลือกที่จะใช้คำนี้กับบุษกร เพราะนี่คือความรู้สึกที่แท้จริงที่เขามีให้เธอมาตั้งแต่ต้น เขาเอ็นดูเธอได้ใน ฐานะนี้เท่านั้น “ผมไม่อยากให้ใครมองน้องสาวของผมแบบนั้นไม่ได้ ไหนๆ เธอก็จากไปแล้ว ผมอยากให้เธอจากไป อย่างสงบ และหมดห่วง” ชวาลก้มหน้าลงอย่างเศร้าสะเทือนใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง “ส่วนคุณ...” ชายหนุ่มมองมาที่กชกรกแล้วหยุดค้างประโยคไว้ “หากผมรู้ความจริงมาก่อนว่าคุณคือน้องสาวแท้ๆ ของบุษ ผมคงจะเล่าความจริงทุกอย่างให้คุณฟังตั้งแต่แรก ผมจะไม่ปล่อยให้เรื่องราวระหว่างเรามันบานปลายมาจนถึงขั้นนี้แน่ๆ” ท้ายประโยคมีความสั่นเครือปะปนอยู่ “ฉัน...” กชกรถึงกับน้ำตาไหลพราก เพราะตอนนี้เธอกำลังสำนึกได้ว่าตัวเองหลงทำผิดอย่างใหญ่หลวงลงไป กับคนที่รักเธอมากอย่างชวาล เพียงเพราะความเข้าใจผิดคิดไปเองง่ายๆ มาตลอด “ฉันขอโทษ... ฉัน... ขอโทษ” เสียงฟูมฟายพรั่งพรูออกมาจากคนที่กำลังบอบช้ำจิตใจที่สุด เธอไม่เคยคิดเลย ว่าที่สุดแล้ว เรื่องราวมันจะมาจบสิ้นและมีผลเฉลยออกมาแบบนี้ โง่ที่สุด เธอโง่เขลาที่สุดเลยกชกร... หญิงสาวด่าตัวเองในใจ ด้านของชวาลเองเมื่อได้เห็นท่าทีโศกเศร้าเสียใจของคนที่ตนรักแล้ว เขาอยากที่จะปลอบประโลมเธอที่สุด แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ระหว่างตนกับเธอ ความรู้สึกต่างๆ อาจจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว อย่าลืมซิชวาลว่าที่ผ่านมาเธอทำเพื่อการแก้แค้นเท่านั้น... ชายหนุ่มบอกตัวเองในใจที่กำลังสับสนและปวดร้าว ไม่ต่างกัน กระทั่งเสียงจากการเปิดประตูอย่างปัจจุบันทันด่วนของใครคนหนึ่งได้ดังขึ้นและได้สร้างความตื่นตระหนก ให้กับคนที่อยู่ในห้องอย่างที่สุด เมื่อคนที่โผล่พรวดเข้ามามีท่าทีที่บ่งบอกว่าคงไม่ได้ต้องการมาเยี่ยมคนป่วย แบบธรรมดาแน่ๆ “พาย!” ชวาลร้องเรียกชื่อของคนที่มีน้ำตาไหลอาบสองแก้มและกำลังอยู่ในช่วงประกันตัวเพื่อสู้คดี แล้วเหตุใด จู่ๆเธอก็ปรากฏกายขึ้นพร้อมกับความไม่คาดฝันของทุกคนได้ ปืน!!! เสียงของหัวใจทุกคนแทบจะร้องออกมาเหมือนๆ กัน เมื่อจู่ๆ พีรพาก็ฉวยล้วงหยิบมันออกมา จากกระเป๋าถือ ผู้กองนราธรรีบชักปืนที่เอวออกมาเตรียมพร้อม และรีบเดินอ้อมตัวคุณหมอเพชรอุมาออกมาประจันหน้ากับพีรพา ทว่าท่าทีของเขาก็แลดูระแวดระวังอยู่มาก เพราะพอเดารู้ว่าตอนนี้คนร้ายคงกำลังขาดสติอย่างที่สุดอยู่เป็นแน่ ผู้กองนราธรส่งสัญญาณมือบอกกชกรให้เดินมาหลบอยู่ด้านหลังตนเองใกล้ๆ กับคุณหมอเพชรอุมา แต่กชกรไม่ทันได้ก้าวเดินไปไหนก็มีอันต้องชะงักฝีเท้าลงอย่างทันควัน “นังกชกร!!!” หญิงสาวซึ่งกำลังไร้สติจากความเครียดที่รุมทำร้ายมาตลอดตั้งแต่ถูกจับกุมได้ตะเบ็งเสียงตะคอก จนดังลั่น กชกรรู้ว่าอันตรายอันใหญ่หลวงกำลังจะมาเยือนอีกครั้งแล้ว “แกทำให้เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้ แก... แกอย่าอยู่เลย ฉันจะฆ่าแก อือๆๆๆ” เสียงฟูมฟายของพีรพาตะโกนออกมา “อย่านะพาย อย่าทำอย่างนี้นะ มันจะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายมากกว่าเดิม” ชวาลรีบร้องห้าม “เชื่อผมซิ เชื่อผม ส่งปืนมาให้ผมเถอะ” น้ำเสียงนุ่มเบาของชวาลที่กำลังพยายามเกลี้ยกล่อมพีรพาดังขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปใกล้ แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้าลงจนได้เมื่อตอนนี้พีรพาได้หันปลาย กระบอกปืนมาทางเขาแล้ว “ฉันไม่เชื่อใครทั้งนั้นล่ะ คุณมันก็อีกคนที่ทำร้ายฉัน วันนี้ฉันจะฆ่าให้หมดเลย ฮ่ะฮะฮะ” จู่ๆ เสียงหัวเราะของพีรพาก็ดังขึ้นและยิ่งตอกย้ำให้ทุกๆ คนเข้าใจว่าตอนนี้เธอไม่มีสติหลงเหลืออยู่เลย “แกคิดจะมาแก้แค้นแทนพี่สาวแกหรือไงนังกชกร ถ้าฉันรู้มาแกเป็นน้องสาวของมันตั้งแต่แรก ฉันคงจัดการ แกไปนานแล้ว” ปลายกระบอกปืนหันมาทางกชกรอีกครั้ง “อย่านะพาย อย่าทำอย่างนั้น” ในขณะที่ชวาลก็พยายามร้องเรียกสติของคนที่ถือปืนอยู่ให้กลับมา แต่ดูเหมือนว่าคงจะแสนยากลำบากเหลือเกิน “ดีแล้วที่อยู่ทั้งพี่ ทั้งน้อง ฉันจะได้ฆ่าให้ตายไปซะทั้งคู่” ประโยคนี้ทำให้ทุกคนถึงกับประหลาดใจ นั่นแสดงว่าพีรพากำลังเห็นภาพหลอนอยู่ใช่ไหม... “นังบุษกร! เมื่อไหร่แกจะตายไปจากชีวิตฉันเสียทีฮึ ฉันเกลียดแก ฉันเกลียดแกได้ยินไหม!” พีรพาพูดจาคนเดียวและแลดูเลื่อนลอยมากขึ้นจนน่ากลัว “หยุดเถอะพาย กลับบ้านเถอะ ผมจะพาคุณกลับบ้านเอง ส่งปืนมาให้ผมเถอะ” ชวาลใช้ความพยายามอีกครั้ง “ไม่! ไม่ให้! นังบุษกรกับน้องสาวของมันกำลังจะฆ่าฉัน มันจะฆ่าฉัน คุณไม่เห็นหรือไง” พีรพาทำท่าทีหวาดระแวงพร้อมกับก้าวถอยหลังออกไปจนเกือบติดกับประตูหน้าห้อง “มันโกรธฉันที่ฉันขังมันไว้ในห้องเก็บเอกสาร มันโกรธที่ฉันจ้างคนไปข่มขืนมัน ฮ่ะฮะฮะ” คนไร้สติยังมีท่าทีไม่อยู่กับร่องกับรอย พร้อมทั้งส่งเสียงหัวเราะออกมาทั้งหยาดน้ำตาที่ยังชุ่มอยู่บนสองแก้ม “แต่มันทำอะไรฉันไม่ได้ เพราะฉันเป็นลูกสาวเจ้าของบริษัท ฉันอยากทำอะไร อยากได้อะไร ฉันก็ทำได้ ฮ่ะฮะฮะ” “ไม่มีใครทำอะไรคุณได้หรอกนะคะคุณพีรพา เรื่องทุกอย่างมันจะจบลงด้วยดีนะคะ ส่งปืนให้คุณชวาลเถอะค่ะ” กชกรบอกด้วยน้ำเสียงที่นิ่งและนุ่มเบาที่สุด ทั้งที่ในหัวใจของเธอกำลังเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ “นะคะ ส่งปืนให้พวกเราเถอะค่ะ ไม่มีใครทำอันตรายคุณได้นะคะ เชื่อดิฉันนะคะ” คุณหมอเพชรอุมาก็พยายาม ช่วยด้วยอีกแรก ในเวลานี้ต้องทำให้พีรพาสงบลงให้ได้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป “ส่งปืนมานะครับพาย ผมจะพาคุณกลับบ้านเอง” ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะได้ผล เมื่อพีรพายอมสงบลงได้ และชวาลกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบคว้าปืนมาจากมือของพีรพาได้ ทว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น เพราะจู่ๆ พีรพาก็สะดุ้งเฮือกขึ้นมา “อย่าทำอะไรฉันนะนังบุษกร! อย่านะ!” สิ้นเสียงอุทานด้วยความตกใจแล้ว พีรพาก็เล็งกระบอกปืนไปหา กชกรอีกครั้ง และชวาลรู้ดีว่าคราวนี้คงไม่มีใครห้ามพีรพาได้อีกแล้ว ไม่มีเวลาแล้วชวาล... ภายในเสี้ยวนาทีผู้กองนราธรก็ถลาเข้าไปแย่งปืนจากคนร้ายในทันที พร้อมๆ กับที่ชวาลเองก็กระโจนเข้าไป ขวางบังร่างของกชกรเอาไว้อย่างรวดเร็วที่สุด ปั๊ง!!! “คุณวา!!!...” สิ้นเสียงปืนแล้ว กชกรก็ตะโกนร้องเรียกชื่อของผู้เคราะห์ร้ายแทนตัวเองออกมาจนดังลั่นห้อง เมื่อผู้กองนราธรเข้าชาร์ทแย่งปืนจากคนร้ายช้าเกินไป คนที่กำลังคุ้มคลั่งและคุมสติไม่อยู่จึงลั่นกระสุนปืน ออกมาได้ก่อน และชวาลก็เป็นเหยื่อรับกระสุนนั้นเข้าไปเต็มเปาแทนคนที่เขารัก ผู้กองนราธรไม่ปล่อยให้มีการผิดพลาดอีกครั้งแน่ เขาเข้าล็อกตัวคนร้ายเอาไว้จนได้ในที่สุด ท่ามกลางความวุ่นวายที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าพีรพาจะกล้ากระทำการอันอุกอาจเช่นนี้ “ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันนะ นังบุษกรมันจะฆ่าฉัน! ปล่อยยย...” สุดท้ายพีรพาก็ถูกนำตัวออกไปจากกห้อง ด้วยความทุลักทุเลที่สุด “คุณวา! อย่าเป็นอะไรนะคะ! บัวขอโทษ บัวขอโทษค่ะ!” เลือดสีแดงสดที่ไหลอาบกายของชายหนุ่มผู้เสียสละทำให้หัวใจของกชกรแทบจะสลาย เธอไม่ต้องการให้ เรื่องทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้เลย จนถึงนาทีวิกฤตของชีวิต เขาก็ยังเป็นคนดีสำหรับเธอเสมอ   คุณวาคะ อย่าเป็นอะไรเลยนะคะ บัวขอโทษ... ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 17:36:11

ความคิดเห็นที่ 4 ขอมาลงชื่อก่อนกำลังตามอ่านตอนเก่าอยู่ค่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 21:34:22