ความคิดเห็นที่ 1 หลังคนตัวเล็กเดินกลิ่นสบู่หอมฟุ้งออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าภาสพัทธ์กำลังนั่งหน้าดำคร่ำเครียดถกเถียงกับบุคคลออนไลน์ในหน้าจอโน้ตบุ๊ค ปาจารีย์เดินไปยอบตัวนั่งลงบนโซฟาเคียงข้างอย่างหวังว่าตนอาจพอช่วยอะไรได้บ้าง ชายหนุ่มมองมาที่หล่อนแว่บหนึ่งก่อนหันไปยังจอคอมพิวเตอร์ดังเดิม “พี่บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้สิแพท” “แต่เด็กต้องกินนมแม่ พี่พัทธ์จะให้แพททำยังไง” แพทรียาต้องการกลับมาปรากฏตัวในบ้านเทพธาราเพื่อใกล้ชิดและให้นมบุตรเอง โดยจะทำทีเป็นเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเพราะอยากเห็นหน้าหลาน ซึ่งคงไม่ผิดแปลกนักในเมื่อทุกคนที่บ้านต่างก็เห่อหลานชายคนนี้ทั้งนั้น หากแต่ปัญหาคือหน้าท้องที่ยังไม่ยุบตัวดีซึ่งอาจต้องใช้เวลาเป็นเดือนกว่าร่างกายจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ซึ่งภาสพัทธ์แน่ใจทีเดียวว่ารูปร่างของแพทรียาในตอนนี้ไม่อาจเล็ดลอดสายตาของบุคคลที่เคยตั้งครรภ์มาก่อนได้ ไม่ว่าจะคุณเพชรรัตน์ คุณเกษรา ดุจดาว ดุจเดือน หรือแม้แต่ป้ามะลิ เขาพยายามอ้างถึงอุปกรณ์ปั้มน้ำนมใส่ขวดทว่าอีกฝ่ายก็ยังคงไม่ยินยอม คุณแม่หมาดๆ เชื่อว่าน้ำนมอุ่นๆ จากอกมารดานั้นดีที่สุด หญิงสาวไม่อาจประมาทในจุดเริ่มต้นที่สำคัญอันอาจจะส่งผลกระทบต่อภูมิคุ้มกันของลูกไปตลอดชีวิต บุศรัณย์ลอบมองเสี้ยวหน้าหวานของคนข้างกายที่ยืนกรานหนักแน่นแล้วก็ยิ่งเห็นใจภาสพัทธ์ คุณหนูใหญ่ของแม่มะลิเจอแต่ปัญหาหนักๆ เข้าออกไม่ได้เว้นแต่ละวัน “คุณดิษ... คิดอะไรออกบ้างคะ” บุศรัณย์เอ่ยถามอีกคนในหน้าจอที่นั่งกอดอกนิ่งฟังอยู่นาน คนถูกถามไม่ได้ตอบสาวมาดแมนแต่เลือกสนทนาโดยตรงกับญาติผู้พี่ “รีสอร์ทเฟสสองที่หัวหินมีปัญหาได้นะ ถ้าพี่พัทธ์ต้องการ...” ประกายตาของดิษพงศ์ทำให้ซีอีโอหนุ่มพอจะคลายปมที่หัวคิ้วได้บ้างก่อนกระตุกยิ้ม ...งานนี้ต้องพลิกวิกฤตเป็นโอกาส! ปาจารีย์อุ้มทายาทของแพทรียานั่งอยู่ปลายเตียงพลางมองเด็กรับใช้เข้ามาจัดเตรียมกระเป๋าเดินทางให้ ขณะที่ภาสพัทธ์กำลังออกไปจัดการทุกอย่างตามแผน วิธีแก้ปัญหาแบบฉบับของภาสพัทธ์ในแต่ละครั้งใช้เงินจำนวนไม่น้อยเลย เด็กชายจิรัฏฐ์คลอดก่อนกำหนด แม้ระบบต่างๆ ในร่างกายจะทำงานได้ดีแต่ก็ไม่สู้จะปลอดภัยนักหากต้องเดินทางไกลในช่วงเวลานี้ ภาสพัทธ์ต้องจ้างทีมแพทย์และพยาบาลมาช่วยดูแลในการเดินทางเป็นพิเศษ รวมถึงต้องหาตั๋วเดินทางทริปต่างประเทศดีๆ มาเบี่ยงเบนความสนใจไม่ให้บิดามารดาตามไป หล่อนมองดูเด็กชายในอ้อมแขนแล้วก็ถอนหายใจเบา... โชคดีแค่ไหนแล้วจิรัฏฐ์ที่มีภาสพัทธ์ เทพธารา เป็นลุง... “เจไดครับ... แม่ปุ่นจะช่วยภาวนาทุกคืนให้โปรเจคนี้ลุล่วงไปด้วยดี” ปาจารีย์บอกพร้อมกับจุมพิตบางๆ กลางหน้าผากเด็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเด็กรับใช้อีกคนเปิดประตูมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ จึงเลิกคิ้วพร้อมยิ้มแทนคำถามว่ามีอะไร “คุณปุ่นขา... คุณปรียามาหาค่ะ” ประโยคนั้นทำให้คนฟังถึงกับสะดุดลมหายใจ หล่อนลืมนึกไปได้อย่างไร ว่าอีกไม่นานมารดาจะต้องมารับขวัญหลานในฐานะคนเป็นยาย! จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:18:57

ความคิดเห็นที่ 2 การมาของคุณปรียาทำให้แผนเดินทางไปหัวหินพรุ่งนี้ถูกเลื่อนออกไป ภาสพัทธ์ยอมรับว่าเขารู้สึกปวดหัวจี๊ดราวกับจะเป็นไมเกรน ร่างเล็กบนเตียงเดียวกันพลิกกายไปมาพาให้ชายหนุ่มต้องหันไปมอง ปาจารีย์ลุกขึ้นนั่งกอดเข่าในความมืดอย่างคนคิดไม่ตกจนเขาต้องลุกขึ้นตาม “เป็นอะไรไปปุ่น” หญิงสาวหันเสี้ยวหน้ามาหาเขาในแสงสลัว แสงสีเงินของดวงจันทร์จากบานหน้าต่างสะท้อนประกายตากังวลของคนร่วมเตียงชัดเจน เมื่อในสมองเอาแต่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น... ภาพคุณปรียาอุ้มลูกของแพทรียาในฐานะคนเป็นยายด้วยความรักใคร่ ไม่สู้ทำให้ตนสบายใจนัก เพราะไม่วันหนึ่งวันใด สถานะสามีภรรยาของหล่อนและเขาก็ต้องสิ้นสุดลง และหากวันที่หล่อนเลิกกับภาสพัทธ์มาถึง... ทางเดียวที่จะทำให้คุณปรียายอมปล่อยมือจากหลานก็ไม่พ้นต้องบอกความจริง แต่เมื่อถึงตอนนั้นแม่หล่อนคงเผลอรักหลานคนนี้ไปจนหมดหัวใจ แล้วก็จะต้องเสียใจมาก... ยิ่งคิดก็ยิ่งลังเล... หรือหล่อนควรบอกความจริงกับแม่เสียตั้งแต่ตอนนี้... “เรื่องนี้จะจบเมื่อไหร่คะ” คำถามนั้นพาให้หัวใจเขาดิ่งวูบ ภาสพัทธ์นิ่งไปครู่นึงก่อนเอ่ยถาม “ทำไม” น้ำเสียงเรียบต่ำไม่ยินดียินร้ายทำให้อีกฝ่ายคิดไปเองว่าเจ้าของเสียงทุ้มไม่ได้รู้สึกอะไร หากแต่ปาจารีย์ไม่รู้หรอกว่าใบหน้าย้อนแสงที่หล่อนมองไม่เห็นนั้นกำลังแสดงความรู้สึกบางอย่างออกมา “ปุ่นก็แค่อยากรู้ จะได้บอกแม่ถูก เพราะถึงยังไงสุดท้ายท่านก็ต้องรู้ความจริงอยู่ดี สู้บอกตอนนี้จะไม่ดีกว่าเหรอคะ” “ไม่ดี” ภาสพัทธ์ตอบสวน “และก็ยังเลิกกันตอนนี้ไม่ได้ อย่างน้อยๆ ต้องรอให้เด็กหย่านมแม่ก่อน ไม่งั้นแม่ฉันคงสงสัย” “แล้วเมื่อไหร่ล่ะคะ” ปาจารีย์ถามด้วยความอยากรู้หาได้เกี่ยงงอน แต่ภาสพัทธ์กลับมองหล่อนตาขวาง “ไม่รู้... ก็รอดูไปสิ แล้วทำไม... อยู่กับฉันมันลำบากมากนักรึไง” อาการเหวี่ยงนั้นทำเอาหญิงสาวงุนงง “ที่ปุ่นถามก็เพราะต้องเตรียมตัวเหมือนกัน เรื่องนี้มันเกี่ยวพันไปถึงคนในครอบครัวปุ่นด้วย คุณพัทธ์จะให้ปุ่นรอรับคำสั่งไปวันๆ ไม่ให้รับรู้อะไรเลยมันก็จะเกินไปนะคะ” เมื่อข้อโต้แย้งมีน้ำหนักมากพอ ภาสพัทธ์จึงลดอาการวัยทองลงบ้างหากก็ไม่หายเสียทีเดียว ปลายเสียงยังเหวี่ยงนิดๆ ตามนิสัย “ดิษมันวางแผนเป็นอย่างดี ไม่ต้องห่วงหรอก พอถึงเวลาเราก็จะทำทุกอย่างให้แนบเนียน ทั้งบ้านฉันบ้านเธอจะได้ไม่แปลกใจที่อยู่ๆ ก็เลิกกัน อย่างนั้นแล้วเธอยังจะต้องเตรียมอะไรอีก” “เตรียมใจมั้งคะ” อารามน้อยใจกึ่งหมั่นไส้ทำให้ปาจารีย์ตอบคล้ายจะประชดก่อนล้มตัวลงนอน โดยไม่ได้รู้เลยว่าประโยคนั้นมันยิ่งกว่าสะกิดต่อมหวั่นไหวของคนร่วมเตียง... จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:19:18

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันถัดมาปาจารีย์พาลูกชายในนามลงมาหาคุณปรียาแต่เช้า คนเป็นยายอุ้มหลานพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างเคย เจไดเป็นเด็กดีไม่งอแง จัดว่าเป็นเด็กยิ้มง่ายน่าเอ็นดู “ดูสิ ปากเชิดเหมือนปุ่นเลยนะเนี่ย ได้มาทั้งพ่อทั้งแม่เชียว” คุณปรียาเอ่ยชมขณะที่คนฟังได้แต่ยิ้มรับแห้งๆ ใครต่อใครก็ว่าอย่างนั้น เด็กชายจิรัฏฐ์มีรูปหน้าคล้ายภาสพัทธ์ก็จริง แต่หากบอกว่าเป็นลูกแพทรียาก็ไม่ได้ผิดแปลกอะไร เพราะสองพี่น้องตระกูลเทพธารามีโครงหน้าใกล้เคียงกัน ส่วนรูปปากนั้นจะว่าคล้ายหล่อนก็คล้าย นับว่าเป็นความโชคดีไปแล้วกันที่ความคล้ายคลึงนี้จะทำให้ทุกอย่างยิ่งดูสมบูรณ์ “แม่จ๋า... ตอนปุ่นเล็กๆ ปุ่นกินนมแม่จนถึงกี่เดือน” คำถามนั้นพาให้คุณปรียาระบายยิ้ม “ปุ่นน่ะเหรอ กินนมแม่จนถึงสามขวบเชียวล่ะ แม่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเลิกซะที จนเอานมรสช็อกโกแลตใส่ขวดให้กินนั่นล่ะ เบื่อนมแม่ไปเสียเฉยๆ” คนเคยถูกเมินแสร้งค้อนใส่ลูกสาวแม้เรื่องราวจะผ่านมากว่ายี่สิบปีแล้ว ปาจารีย์ถลึงตากับระยะเวลาที่ได้ยิน ถ้าต้องอยู่ที่นี่อีกสามปีล่ะก็... คิดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดชะงักเพราะกลัวในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะจินตนาการ อันส่งผลโดยตรงต่อจังหวะการเต้นของหัวใจ “นานขนาดนั้นเลยเหรอแม่... ปุ่นนึกว่าเด็กๆ จะกินนมแม่แค่ไม่กี่เดือน” คุณปรียาฟังแล้วก็ปรายยิ้ม “นมแม่น่ะให้กินแค่ไม่กี่เดือนก็ได้ แต่ทางที่ดีอย่างน้อยๆ ก็สักหกเดือน เพราะพอถึงตอนนั้นเด็กก็จะเริ่มกินอาหารอย่างอื่นได้แล้ว นมแม่ก็จะเป็นอาหารเสริมไป แต่ในความคิดแม่... ก็ควรให้ตราบเท่าที่ยังมีน้ำนมนั่นล่ะ แม่บางคนน้ำนมน้อย ลูกได้กินแค่เดือนสองเดือนก็มี... ว่าแต่เราเถอะ น้ำนมเยอะไหม” คำถามนั้นทำให้ปาจารีย์ได้แต่ยิ้มแหะๆ ก็จะให้ตอบอย่างไรในเมื่อมันแห้งสนิท จึงเปลี่ยนเรื่อง “แล้วพ่อเป็นยังไงบ้างจ๊ะ” “ก็ตามประสาเขานั่นล่ะ นี่แม่ก็ฝากพวกป้าๆ ให้เขาช่วยดู” ปาจารีย์พยักหน้าเข้าใจ ความโชคดีของคนต่างจังหวัดก็คือมิตรภาพของเพื่อนบ้านที่คอยสอดส่องดูแล ฝากผีฝากไข้ได้บ้าง ไม่ใช่ต่างคนต่างอยู่อย่างสังคมในเมืองใหญ่ คุณปรียามองหน้าลูกสาวแล้วจึงวางมือแตะบนหน้าตัก “ปุ่น... มาคราวนี้แม่คงอยู่ด้วยได้ไม่นาน คุณตาป่วยและให้คนมาตาม” คำบอกกล่าวนั้นพาให้หญิงสาวเลิกคิ้ว “หมายความว่าตารู้อยู่ตลอดเลยเหรอแม่ ว่าครอบครัวของเราอยู่ที่ไหน” ทว่ามารดาส่ายหน้า “เมื่อก่อนตอนแรกที่แม่ตัดสินใจออกมา คุณตาก็น่าจะยังสั่งให้คนมาตามสืบตามดู กะว่าไม่วันใดวันนึงแม่ก็จะถูกพ่อทิ้ง แต่พอผ่านไปนานเข้าเรายังอยู่ด้วยกันดี ท่านก็คงตัดใจ นี่ก็ถ้าไม่เพราะล้มป่วยก็คงไม่ให้คนมาตาม” “แล้วตาจะไม่รู้เชียวเหรอแม่ ว่าพวกเราเดือดร้อน” คำถามจากลูกสาวทำให้คุณปรียาส่ายหน้าอีกครั้ง “แม่คิดว่าท่านคงไม่รู้ความเป็นไปของเราขนาดนั้น น่าจะเพิ่งให้คนมาสืบมากกว่า” ปรียารู้จักบิดาของตนดี หากให้คนติดตามความเป็นไปอย่างสม่ำเสมอจะต้องเอะใจในความเปลี่ยนแปลงที่ดิ่งลงอย่างชัดเจน เพราะสภาพบ้านหลังที่อยู่ในปัจจุบันเปรียบเทียบไม่ได้เลยกับของเดิมในอดีตสมัยที่กิจการโรงสีรุ่งเรือง และเมื่อรู้... บิดาตนจะไม่มีวันนิ่งเฉย อย่างน้อยๆ ก็ต้อง ‘แอบ’ ให้ความช่วยเหลือ เพราะแม้นโกรธเคืองกันอย่างไร แต่ตนก็ยังคงเป็นลูกสาวคนเล็กที่ ‘เคยเป็น’ และ ‘ยังเป็น’ แก้วตาดวงใจของเขาอยู่เสมอ สายเลือดมันข้นเกินกว่าจะตัดกันขาดได้ง่ายดาย การที่เงียบหายไป ย่อมหมายถึงผู้เป็นพ่อปลงใจ ยอมรับแล้วว่า ‘สิทธา’ ดูแลลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนได้ดีจนท่านวางใจ แต่ทิฐิและศักดิ์ศรีของคนที่อยู่เหนือกว่าก็ทำให้ไม่อาจเอ่ยปากตรงๆ สิ่งที่คนสูงวัยทำ คือการยอมรับอย่างเงียบๆ และตัดใจ... “แม่น้อยใจตาไหม” คำถามของลูกสาวทำให้คุณปรียายิ่งรำลึกถึงอดีต นอกจากเรื่องนี้แล้ว ไม่เคยมีสิ่งใดที่ผู้เป็นพ่อให้ตนไม่ได้... ความรักมันน่าพิศวงก็ตรงนี้ แม้จะรู้สึกผิดเสมอที่เลือกคนอื่นแทนที่จะเป็นบิดา แต่หากย้อนเวลากลับไปได้ ปรียาก็ยังคงจะเลือกเดินบนเส้นทางนี้... ทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบมันอาจหอมหวนนุ่มนวล แต่ช่วยไม่ได้เลยที่เส้นทางวิบากซึ่งเต็มไปด้วยขวากหนามพาให้เจ็บเนื้อเจ็บตัวล้มลุกคลุกคลานนั้นมีคนที่หล่อนรักถึงสองคน แม้วันนี้ผู้ชายผู้นำทางคนนั้นจะยอมแพ้ชะตาชีวิตอย่างน่ารันทด แต่ตนก็ยังมีลูกสาวที่น่าภาคภูมิใจอย่างปาจารีย์อีกทั้งคน เด็กสาวไม่ได้ฉลาดเป็นกรด ไม่ได้เก่งไปกว่าใคร ทว่าเข้มแข็งและอดทนเหลือเกิน นี่ล่ะ... ลูกสาวที่ตนแสนรักและภาคภูมิ คำถามที่ว่าน้อยใจกับการตัดสินใจของบิดาไหม หากบอกว่าไม่ก็คงโกหก แต่สัจธรรมคือสิ่งที่ทุกคนต้องยอมรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ปุ่นเชื่อในผลกรรมไหมลูก... กรรมที่เป็นผลมาจากการกระทำของเราเอง สิ่งที่แม่พบเจอมาจนวันนี้ล้วนแล้วแต่มาจากการตัดสินใจของแม่ทั้งนั้น การที่ตาโกรธและไม่ได้ช่วยเหลือเรา ก็เป็นเพราะแม่ทำตัวแม่เอง การที่ปุ่นอยู่ที่นี่ก็เหมือนกัน มันก็มาจากผลการกระทำของแม่กับพ่อทั้งนั้น ถ้าไม่ต้องมาทำงานหาเงินส่งไปช่วยที่บ้าน หนูก็คงไม่ได้จับพลัดจับพลูมาเจอคุณพัทธ์ แม่ก็คงยังไม่มีหลานน่ารักๆ แบบเจได” คนเป็นยายเอ่ยแล้วก็มองไปยังหลานคนแรกอย่าง ‘เด็กชายจิรัฏฐ์ เทพธารา’ “จำไว้นะปุ่น ทุกอย่างที่เราทำมันมีผลกับอนาคตที่จะตามมา แม้แต่เรื่องเล็กๆ แค่เลือกที่จะเดินไปทางซ้ายหรือทางขวา แม่ถึงได้ย้ำปุ่นนักหนา ว่าเรื่องคุณพัทธ์น่ะ ตัดสินใจให้ดีๆ” คำเตือนนั้นสะกิดใจคนฟังเหลือเกิน... คุณปรียาลูบกระหม่อมบางของลูกสาวก่อนเอ่ยต่อ “แม่คงไปไม่กี่วัน... ” พอจินตนาการถึงการพบเจอกันครั้งแรกในรอบยี่สิบห้าปีก็ทำให้หัวใจฟีบแบน เพราะความทรงจำครั้งหลังสุดนั้นเป็นการจากที่ไม่ดีเอาเสียเลย หากถามว่าลึกๆ รู้สึกอย่างไรในเรื่องที่ผ่านมา บางทีเวลาก็ทำให้หมอกหนาแห่งทิฐิเบาบางลงไปได้มากเหมือนกัน อย่างไรความรักในสายเลือดก็ยังคงเข้มข้น มิเช่นนั้นอีกฝ่ายคงไม่ให้คนมาตามตนเป็นแน่แท้... “ปุ่นควรต้องไปด้วยไหมแม่” ปาจารีย์ถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะไม่คุ้นนักกับคนเป็นตา ที่เพิ่งรู้ว่าเขายังอยู่ “ให้แม่ไปดูก่อน ไม่รู้จะยังไง... เท่าที่รู้มา กายไม่ได้เป็นอะไรหรอก ป่วยใจเสียมากกว่า คนแก่เจ้าเผด็จการก็อย่างนี้” คุณปรียาเอ่ยอย่างไม่ได้ใคร่จะต่อว่า ที่พูดมานี่เรื่องจริงทั้งนั้น ปาจารีย์มองสีหน้าของมารดาแล้วก็ใจชื้น ดูเหมือนเรื่องดีๆ กำลังจะกลับคืนสู่ครอบครัวของตนอีกครา หวังว่ามันจะทดแทนความเสียใจของแม่ เมื่อรู้ถึงแผนการวุ่นวายที่หล่อนและภาสพัทธ์ร่วมมือกัน เมื่อวันนั้นมาถึง... ...หวังว่านะ... จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:20:12

ความคิดเห็นที่ 4 ผู้ร่วมขบวนการอีกสามคนได้ล่วงหน้าเดินทางไปก่อน ภาสพัทธ์รอส่งคุณปรียาขึ้นเครื่องบินแล้วจึงจัดการพาภรรยาและลูกทางนิตินัยไปยังรีสอร์ทที่หัวหิน แพทรียารับลูกชายไปกอดด้วยความคิดถึง จิรัฏฐ์เหมือนจะรู้ว่านี่คืออ้อมอกแม่ เขาดันหน้าเข้าซบจนแพทรียายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “เดี๋ยวแพทพาลูกไปกินนมก่อนนะคะ” ว่าแล้วคุณหนูเล็กก็อุ้มบุตรเข้าไปในห้อง ภาสพัทธ์จึงหันมาหาดิษพงศ์ ว่าด้วยเรื่องความปลอดภัยจากผู้คุกคาม “จัดการดีแน่แล้วนะ ไม่ใช่เดี๋ยวพ่อกับแม่ฉันแอบมาเซอร์ไพร์สจนเจอยัยแพทล่ะจะซวยกันหมด” “ชัวร์น่าพี่พัทธ์ ผมดักไว้แล้วทุกทาง ไม่ว่าจะรายชื่อผู้โดยสารขาเข้า หรือแม้แต่ยามด้านหน้ารีสอร์ทรวมไปถึงพนักงานต้อนรับ แถมบ้านพักหลังนี้ยังอยู่ในสุด ยาก... ที่จะตามเจอ เพราะข้อมูลผู้เข้าพักผมก็ใส่ชื่ออื่นอีกต่างหาก” พอได้ฟังอย่างนั้นทุกคนต่างก็วางใจ บุศรัณย์เดินเข้าไปกอดปาจารีย์ด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูกและเชื่อว่าเพื่อนสาวก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ก่อนจะจูงมือกันเดินออกไปข้างนอกอย่างต้องการความเป็นส่วนตัว ภาสพัทธ์ลอบมองตามออกไปด้วยจังหวะหัวใจที่ไม่สู้ดี... ดิษพงศ์ละสายตาจากสองสาวมาเห็นญาติผู้พี่แล้วก็ยิ้มขัน “เศร้าเนอะ อกหักเพราะรักแฟนทอมเนี่ย” คำแซวนั้นส่งผลให้คนรักแฟนทอมหันกลับมาตวัดตาวาบใส่ไม่วายขยับปากแบบไร้เสียงนับได้สองพยางค์ถ้วนอ่านว่า กวน (...) คนโดนด่าหาได้โกรธแต่กลับหัวเราะออกมาเสียสะใจ พาให้คนตาขวางยิ่งหมั่นไส้ “เออ หัวเราะได้หัวเราะไป อย่าให้ฉันจับได้ว่าแกหลงรักทอมบ้างก็แล้วกัน” ว่าจบชายหนุ่มก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง ปล่อยให้คนบางคนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น... สายลมโชยจากทะเลริมหาดทำให้สองเพื่อนสาวผ่อนคลายก่อนจะพากันเดินไปนั่งใต้ร่มลีลาวดีใกล้ๆ ต่างคนต่างมีความรู้สึกผิดเล็กๆ ในใจ บุศรัณย์รู้ว่าช่วงหลังได้ให้ความสำคัญกับแพทรียามากเกินไปจนหลายครั้งละเลยเพื่อนสาวตัวเล็ก ขณะเดียวกันปาจารีย์ก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ก่อตัวขึ้นมาในหัวใจ สาวมาดแมนเตือนหล่อนแล้วว่าอย่าได้ประมาทในเสน่ห์ของภาสพัทธ์ ปาจารีย์ไม่ปรารถนาจะเปิดเผยความรู้สึกนั้นให้เขารู้เพราะนั่นคือการไม่ประมาณตน “ปุ่น ฉันขอโทษนะ ที่พักหลังนี้ไม่ค่อยได้มาดูดำดูดีอะไรแกนัก” “ไม่เป็นไรหรอกบุศย์ เรื่องนั้นปุ่นเข้าใจ” ปาจารีย์ยิ้มหวานให้คนมอง “พวกคุณทิพย์เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับแกรึเปล่า” สาวมาดแมนอดห่วงไม่ได้จริงๆ เพราะแต่ไหนแต่ไรก็ไม่ได้รู้จักธารทิพย์ดีเท่าไหร่เลย เคยเห็นตอนเด็กๆ เพียงไม่กี่ครั้งอีกทั้งยังไม่ได้คลุกคลี ปาจารีย์ตอบคำถามนั้นด้วยการส่ายหน้า “บอกตรงๆ นะ ทีแรกทีรับงานนี้ปุ่นคิดว่าต้องเจอเรื่องแม่ผัวกับลูกสะใภ้ โดนกดดันต่างๆ นานา แต่เชื่อไหมบุศย์ คุณพัทธ์จัดการทุกอย่างได้ดี จนปุ่นแทบจะไม่มีรอยขีดข่วนอะไร นึกถึงตอนชกปากเขาครั้งนั้นทีไร อดรู้สึกผิดไม่ได้ทุกที” บุศรัณย์ฟังแล้วก็ยิ้มขัน “นั่นแหละคุณพัทธ์ เขาเป็นผู้ชายที่แปลกนะ เวลาที่เราคิดว่าไม่น่าจะพึ่งได้ เขากลับพึ่งได้เสมอ แต่เวลาที่เราคาดหวัง เขาชอบทำมันพังอยู่บ่อยๆ” ปาจารีย์ฟังแล้วก็อมยิ้ม จริงอย่างที่บุศรัณย์ว่า ภาสพัทธ์น่ะเหมือนจะเป็นผู้ใหญ่แต่บางครั้งก็นิสัยเด็กเหลือเกิน เด็กเกรียนเสียด้วย “บุศย์เคยโตมากับคุณพัทธ์คงเจอหนักไม่น้อยเลยสิ ถามจริงๆ นะ คุณพัทธ์วัยทองอย่างนี้ตั้งแต่เด็กเลยรึเปล่า” สาวมาดแมนขำกับคำว่าวัยทอง “ว่าเข้าไปนั่น เดี๋ยวได้ยินล่ะยุ่งเลยนะ รายนั้นขี้งอนออก งอนแบบผู้ชายๆ ตลกชะมัด... คุณพัทธ์ตอนเด็กๆ น่ะ ทั้งเฮี้ยวทั้งฮอตเลยล่ะ สาวๆ งี้ตามมากรี๊ดไม่ขาด เอาของขวัญมาแขวนไว้หน้าประตูบ้านเยอะแยะยังกับทุกวันเป็นวันวาเลนไทน์ แต่รู้อะไรไหมปุ่น ของขวัญพวกนั้นน่ะคุณพัทธ์เขาไม่เอาหรอก ฉันงี้สบาย... ขนเข้าห้องได้หมดเลย ช็อคโกแลตเอย ขนมเอย ตุ๊กตา โคมไฟตั้งโต๊ะ ผ้าเช็ดหน้า สารพัดสารพันเลยล่ะ” พูดถึงตรงนี้คนไม่ได้ถูกเอ่ยถึงก็เดินเข้ามาในกรอบสายตา เรื่องเล่าเกี่ยวกับภาสพัทธ์จึงชะงักไป “ทำเป็นเดินริมหาด นึกว่าเท่ตายล่ะ” บุศรัณย์เบ้ปากใส่ดิษพงศ์ที่ยืนอยู่ไกลๆ พอฝ่ายนั้นหันมายิ้มและทำทีจะเดินเข้ามา สาวมาดแมนก็ลุกพรวดเดินหนีออกจากชายหาดไปเสียดื้อๆ พาเอาคนตัวเล็กได้แต่หันกลับไปมองไล่หลังอย่างงุนงง “จะรีบไปไหนของเขาน่ะ” ดิษพงศ์ถามปาจารีย์ทั้งที่สายตายังมองตามแผ่นหลังคนที่เดินออกไป “ไม่รู้สิคะ กำลังเล่าเรื่องของขวัญที่สาวๆ แขวนไว้ให้คุณพัทธ์หน้าบ้าน พอหันมาเห็นคุณดิษแล้วบุศย์ก็ลุกออกไปเลย” หล่อนอธิบายคล้ายจะแซว แต่คนถูกแซวกลับหน้าเสียบ่นพึมพำ “คนอะไรแค้นฝังหุ่น ถึงฉันไม่บอก พี่พัทธ์เขาก็ดูออกอยู่ดีนั่นแหละ” ประโยคที่แว่วเข้าหู ทำเอาปาจารีย์สงสัย “เรื่องอะไรเหรอคะ” แล้วคำตอบที่ดิษพงศ์หลุดปากออกมาเพราะยังตกอยู่ในห้วงคิด ทำเอาคนฟังสะดุดลมหายใจไปเลย... “ก็เรื่องที่บุศย์แอบชอบพี่พัทธ์ไง” !!! จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:20:34

ความคิดเห็นที่ 5 ประกายไฟที่ประทุขึ้นมาจากถ่านแดงๆ ในเตาบาร์บีคิว เกือบจะเป็นเสียงเดียวกับสายตาเปรี๊ยะๆ ที่บุศรัณย์ส่งให้ดิษพงศ์ ที่เสนอ(หน้า)ตัวเองเข้ามาช่วยปิ้งอยู่ฝั่งตรงข้าม บุศรัณย์ไม่ได้อยากจะพาลใส่เขาแบบนี้แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่การเล่าถึงของขวัญหน้าประตูบ้านเทพธาราเมื่อสิบกว่าปีก่อนจะทำให้หล่อนนึกโมโหผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง ดิษพงศ์ชอบมาแกล้งเย้าแหย่หาว่าเพราะบุศรัณย์หึงสาวๆ พวกนั้นจึงไม่ยอมเอาของขวัญมากมายไปให้กับญาติผู้พี่ของเขา ทั้งที่ต่างก็รู้ดีว่านี่คือความต้องการของภาสพัทธ์ที่บอกว่าไม่เอา ‘มีแต่ของกุ๊กกิ๊กของผู้หญิง ฉันจะเอามาทำอะไร เธอเอาไปเถอะ’ นั่นล่ะคำสั่งจากคุณหนูใหญ่ของแม่มะลิที่หล่อนจำได้แม่น จนวันวาเลนไทน์ มีจดหมายมากมายส่งถึงเขาและชายหนุ่มก็รับไว้ทั้งหมด ไม่ว่าจะที่มีหญิงสาวมาให้กับตัว หย่อนไว้ในล็อกเกอร์ หรือแม้แต่ตู้ไปรษณีย์หน้าบ้าน บุศรัณย์ไม่กล้าเอาไปหย่อนไว้ตรงจุดไหนให้ใครเห็น หล่อนแอบรวบรวมมันเข้ากับจดหมายที่อยู่ในตู้ไปรษณีย์กะว่าจะเดินเอาไปยื่นให้เขาทั้งหมด แต่โชคไม่ดีเอาเสียเลยที่ดิษพงศ์ดันเห็นตอนหล่อนรวบจดหมายของตนเข้ากับของสาวๆ ปึกนั้น ทั้งยังโผเข้ามาแซวจนต้องรีบดึงจดหมายฉบับนั้นออกไปเผาไฟ เรื่องมันน่าจะหยุดแค่นั้น แต่ดิษพงศ์กลับเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ภาสพัทธ์ฟัง หล่อนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดอย่างไร เชื่อหรือไม่... เพราะปฏิกิริยาของเขาไม่ได้ผิดแปลกจากเดิมเลยสักนิด... ทว่าแม้ภาสพัทธ์จะไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แปลกไป แต่ช่วยไม่ได้เลยที่บุศรัณย์โกรธดิษพงศ์มากเหลือเกิน เขาพยายามขอโทษแบบเด็กๆ อยู่ไม่นาน ก่อนจะย้ายไปเรียนต่างประเทศ และหากจำไม่ผิดหลังจากนั้นเดือนเศษๆ แม่มะลิกับพ่อก็แยกทางกัน หล่อนย้ายไปเรียนต่างจังหวัดกว่าจะกลับเข้ามากรุงเทพอีกครั้งก็ตอนเข้ามหาวิทยาลัยจนได้รู้จักกับปาจารีย์... “เลิกโกรธได้แล้วน่าบุศย์ ฉันขอโทษจริงๆ” ดิษพงศ์รับรู้ได้จากสายตาตำหนิคู่นั้น “เราโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ ถ้าเธอยังโกรธก็แปลว่าเธอยังรักพี่พัทธ์อยู่” แม้เสียงพูดของเขาจะเบา แต่ก็ทำเอาคนฟังสะดุ้งโหยงรีบหันไปมองกลุ่มคนที่นั่งบนชุดโต๊ะเก้าอี้กลางสนามที่ตั้งห่างออกไป “หยุดปากพล่อยๆ ของคุณสักทีได้ไหมคุณดิษ” “เธอก็หยุดโกรธฉันสักทีสิ” “แล้วคุณจะมาเดือดร้อนอะไรนักหนา ฉันจะโกรธจะเกลียดคุณมันสำคัญยังไง” ประโยคนั้นทำเอาดิษพงศ์ชะงักไปนิดหน่อย บุศรัณย์ไม่รู้หรอกว่าอารมณ์ฉุนเฉียวที่ถ่ายทอดออกมาด้วยน้ำเสียงเบาราวกับกระซิบของหล่อนกรีดเนื้อหัวใจของเขาไปแล้ว ไม่รู้เลยหรือไง ว่ามีเหตุผลอะไรที่เด็กผู้ชายชอบแกล้งเด็กผู้หญิงคนนึงเป็นประจำ แกล้งจนล้ำเส้น แกล้งจนหล่อนโกรธเขามาจนถึงทุกวันนี้... “เธอยังรักพี่พัทธ์รึเปล่า” เสียงนั้นเบาแต่ก็หนักแน่นพอๆ กับดวงตาที่จ้องมา คนถูกถามอ้าปากค้างไปนิดหน่อย ก่อนจะตีหน้าหงิก “แล้วมันธุระกงการอะไรของคุณ” “จะลงทุนอะไรสักอย่างมันก็ต้องรู้บ้างว่าโอกาสเสี่ยงมันมากน้อยแค่ไหน” “พูดบ้าอะไรเนี่ย” คิ้วเข้มเหนือดวงตาคู่สวยขมวดเข้าหากันทั้งยังรู้สึกราวกับประสาทจะกิน แต่คนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกลับยิ้มเย็นอารมณ์ดี “ไว้เธอก็ลองลุ้นดูสิ” ดิษพงศ์ยักคิ้วข้างนึงก่อนยกบาร์บีคิวเดินไปที่โต๊ะ ทิ้งให้สาวมาดแมนได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไล่หลังจอมวางแผน! จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:20:58

ความคิดเห็นที่ 6 ภายในหัวของปาจารีย์มีแต่คำถามซ้ำๆ ว่า ‘เพื่อนหล่อนก็ชอบเขาหรือเนี่ย’ ภาสพัทธ์ร้ายกาจเกินไปแล้ว หว่านเสน่ห์ใส่บุศย์คนเดียวไม่พอ ยังมาหว่านเสน่ห์ใส่หล่อนอีก คิดเองก็เคืองเองโดยที่คนถูกเคืองหาได้รู้เรื่องด้วย ภาสพัทธ์ยังคงรินไวน์ใส่แก้วยกขึ้นจิบนั่งซึมซับไปกับบรรยากาศภายใต้แสงจันทร์กระจ่างฟ้า ดิษพงศ์เดินถือบาร์บีคิวเข้ามาพร้อมๆ กับจังหวะที่แพทรียาขอตัวพาลูกเข้าไปข้างใน ปาจารีย์จึงขอลุกไปหาเพื่อนสาวทางด้านโน้นบ้าง ญาติผู้น้องมองตามหลังของพี่สะใภ้ปลอมๆ ก่อนจะหันมายิ้มอารมณ์ดีใส่ภาสพัทธ์พลางจับขวดไวน์ที่ยุบลงในเวลารวดเร็วขึ้นมาดู “อากาศมันดี หรือว่าอารมณ์คนมันไม่ดีกันแน่ล่ะเนี่ย” เสียงแซวนั้นทำเอาญาติผู้พี่หรี่ตาลงเล็กน้อย “หยุดกวนกันสักวัน มันจะลำบากมากไหม” ภาสพัทธ์ถามพร้อมกับดึงขวดกลับมารินซ้ำ “มอมตัวเองได้ก็เท่านั้นล่ะพี่พัทธ์ คืนนี้ไม่ได้นอนห้องเดียวกับปุ่นแล้วนะ” ดิษพงศ์ว่ากลั้วขำแต่อีกฝ่ายไม่ขำด้วย “รู้อะไรไหมดิษ บางทีนะ ไวน์ค่อนขวดมันก็ทำให้ฉันเมาปลิ้นขนาดที่ชกแกได้โดยไม่รู้สึกผิดอะไร” “โหๆ ใจเย็นพี่พัทธ์” ดิษพงศ์แสร้งทำเป็นกลัว ก่อนจะต่อรอง “เอางี้ เพื่อเป็นการไถ่โทษ ผมมีข่าวดีจะบอก” “หน้าอย่างแกเนี่ยนะ มีข่าวดี โผล่มาทีไรเห็นมีแต่เรื่องร้ายๆ ตลอด” ภาสพัทธ์ส่ายหน้า “บุศย์กับปุ่นเป็นแค่เพื่อนกัน” คำบอกกล่าวแบบยิงตรงพาให้คนฟังขมวดคิ้วพร้อมหันไปมองสองคนที่ยืนอยู่หน้าเตาบาร์บีคิวไกลๆ ก่อนวกกลับมาที่ดิษพงศ์ “อย่ามาตลก” “ผมดูเหมือนกำลังเล่าเรื่องโจ๊กอยู่เหรอ” คนเปิดประเด็นถามหน้านิ่งพาเอาเสียงหัวใจแผ่วๆ ของอีกฝ่ายค่อยเต้นดังขึ้นมาบ้าง “พี่พัทธ์อยู่กับปุ่นแทบทั้งวัน นอนห้องเดียวเกือบทุกคืน ไม่รู้สึกเหรอว่าปุ่นน่าจะเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้ชาย” ภาสพัทธ์อยากจะพยักหน้าตอบรับว่า ‘ใช่’ ใจแทบขาด หากแต่ความไม่ไว้ใจในโหมดช่างอำของญาติผู้น้องก็ทำให้เขาได้แต่นิ่งฟัง “เอาอะไรมามั่นใจ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยถาม ฉันถามแล้ว และปุ่นก็ไม่ปฏิเสธ” “เพื่อนใครใครก็รัก เอาน้ำตาลมาวางไว้ใกล้มดแบบนี้ ถ้าไม่หาวิธีป้องกันเลยจะเหลืออะไรล่ะจริงไหม?” ดิษพงศ์เริ่มเอะใจมาพักใหญ่แล้วเรื่องความสัมพันธ์ของสองคนนั้น และยิ่งแน่ใจเมื่อเห็นสายตาของบุศรัณย์ที่ลอบมองภาสพัทธ์ตั้งแต่กลับมา... “ถามบุศย์อาจจะไม่ได้ผล แต่ผมว่าพี่พัทธ์น่าจะมีวิธีเค้นความจริงเรื่องนี้จากปุ่นนะ... ลองดูน่าพี่พัทธ์ ถ้าเป็นจริงก็จะได้รู้ไว้ แต่ถ้าไม่ลองแล้วไม่ใช่ เราเสียใจฟรีนะ” ภาสพัทธ์มองไปที่สองสาวแล้วก็ถอนหายใจ ความสงสัยที่มีอยู่เป็นทุนเดิม ยิ่งดิษพงศ์มาเติมเชื้อไฟให้อย่างนี้ หัวใจของเขาก็เริ่มจะเต้นเร่าๆ ด้วยความอยากรู้ อยากพิสูจน์ “อย่าป๊อดน่าพี่พัทธ์ แค่ถามเอง... หรือไม่กล้า” ภาสพัทธ์พ่นลมหายใจ เขาล่ะเกลียดคำท้าทายคล้ายหาว่า ‘ไม่แน่’ อย่างนี้จริงๆ ตอนมีเรื่องกับปาจารีย์เมื่อแรกเจอก็เพราะถูกถามอย่างนี้นี่แหละ! “คอยดูแล้วกัน” ฉับพลันภาสพัทธ์ก็ลุกทันที ดิษพงศ์ยิ้มด้วยประกายตา งานนี้ไม่ใช่แค่ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เพราะนอกจากญาติผู้พี่จะได้รู้ตัวตนและความรู้สึกของปาจารีย์ ดีไม่ดี... งานนี้บุศรัณย์อาจอกหักจากภาสพัทธ์เสียด้วย! ฟากปาจารีย์และบุศรัณย์ที่ยืนช่วยกันปิ้งบาร์บีคิวอยู่นั้นก็กำลังสนทนา คนตัวเล็กไม่กล้าถามตรงๆ ว่าบุศรัณย์ชอบภาสพัทธ์หรือเปล่าเนื่องจากไม่อยากให้ดิษพงศ์เดือดร้อนจึงใช้วิธีถามอ้อมๆ ยิ่งคิดยิ่งสังเกตก็ยิ่งคล้อยตาม สาวมาดแมนประทับใจอะไรต่อมิอะไรในตัวคุณหนูใหญ่ของแม่มะลิมากมาย แม้ในประโยคที่ตำหนิ ประกายตาชอบใจกับรอยยิ้มขำขันก็ยังสวนทาง “บุศย์ ฉันยืมตัวปุ่นหน่อยนะ” ภาสพัทธ์บอกง่ายๆ พร้อมดึงข้อมือปาจารีย์เดินออกไป คนตัวเล็กดูงงๆ นิดหน่อยแต่ก็เดินตาม บุศรัณย์มองความสนิทสนมกันแบบนั้นแล้วคิ้วเข้มเรียวสวยก็ขมวดเข้าหากัน พร้อมๆ กับที่ดิษพงศ์ก้าวเดินเข้ามา... “คุณพัทธ์จะลากปุ่นไปไหนคะเนี่ย” ปาจารีย์เริ่มถามเมื่อถูกเขาดึงมาไกลจากบ้านพักทุกทีๆ ภาสพัทธ์ตอบคำถามนั้นง่ายๆ สั้นๆ แค่ว่า “เดินเล่น” “เดินเล่น?... กับปุ่นเนี่ยนะคะ” ปาจารีย์พยายามจะแกะมือเขาหากแต่อีกฝ่ายกระชับแน่น แถมยังเดินลัดริมหาดไปเรื่อยๆ ทำให้หญิงสาวต้องก้าวตาม “ฉันมีเรื่องไม่สบายใจ แค่อยากออกมาเดินเล่นกับคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ...ไม่ได้เหรอ” ภาสพัทธ์หันกลับมาสบตาพาเอาหัวใจของปาจารีย์ไหววูบ “ก็... ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกค่ะ แต่ปุ่นว่ามันไม่เหมาะ คุณดิษก็มา คุณพัทธ์น่าจะชวน...” “ไอ้ดิษมันกวน ฉันอยู่กับมันแล้วประสาทจะกิน” ภาสพัทธ์เอ่ยแทรกก่อนจะรั้งมือหล่อนให้นั่งลงข้างๆ บนหาดทราย ปาจารีย์ลอบมองสีหน้าเรียบเฉยของเขาแล้วก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะถามถึงตัวเลือกอีกหนึ่งที่ยังเหลือ... “แล้วทำไมคุณพัทธ์ไม่ชวนบุศย์ ไม่สนิทกันหรอกเหรอคะ” หญิงสาวจ้องมองเสี้ยวหน้านั้นอย่างค้นหา ปาจารีย์อยากเห็นแววตาคู่นั้นว่ามันประกายแสงอย่างไรยามเมื่อพูดถึงเพื่อนของตน แต่ก็ไม่พบอะไรเลยจากแววตาข้างหนึ่งที่พอมองเห็น ณ เวลานี้ ซ้ำคำตอบของเขายังเรียบเฉย แค่บอกว่า “เคยสนิท” “แล้วตอนนี้...” “ตอนนี้ฉันอยากนั่งที่นี่กับเธอ คุยเรื่องของเรามากกว่า” ฝ่ามืออุ่นที่บีบกระชับแน่นขึ้นทำเอาหญิงสาวยิ่งอึดอัดใจ ภาสพัทธ์ทำแบบนี้ไม่รู้หรือยังไง ว่าหล่อนจะคิดอย่างไรจากสัมผัสแบบนี้ในสถานที่ซึ่งไม่จำเป็นต้องตบตาใครต่อใคร ที่นี่หล่อนและเขาไม่ได้อยู่ในฐานะสามีภรรยา หากแต่เป็นผู้หญิงและผู้ชายคู่นึง... ร่างบางลุกพรวดพราดอย่างต้องการจะไปให้พ้นจากตรงนี้ ปาจารีย์ไม่สามารถปล่อยหัวใจตัวเองไปกับภาสพัทธ์ได้อีกแล้ว แม้รู้ดีว่าบุศรัณย์คงไม่มานั่งหึงหวงชายหนุ่มกับตนเอง แต่ในฐานะเพื่อน ภาสพัทธ์ก็คือผู้ชายต้องห้าม... คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด แต่จะให้ทำผิดทั้งๆ ที่รู้ก็ทำไม่ได้เช่นกัน! หากแต่คนอยากหนีก็ไปไหนไม่รอด เพราะแค่ภาสพัทธ์กระตุกมือ ร่างเล็กก็เซล้มลงมาอยู่ตรงหน้าตักเขา “คุณพัทธ์ปล่อยนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็น” ยิ่งดิ้น มือใหญ่ก็ยิ่งสวมกอดรอบเอวได้ง่าย “ช่างสิ ใครๆ ก็รู้ว่าเธอกับฉันเป็นอะไรกัน” ปาจารีย์รู้สึกได้ถึงไอร้อนวาบฉาบบนใบหน้ายามเมื่อได้ยิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์อันไม่จำเป็นเอาเสียเลย “ปุ่น... ฉันต้องการกอดบำบัด” เสียงอ้อนอย่างเจ้าเล่ห์ของภาสพัทธ์ทำเอาคนตัวเล็กฟังแล้วอยากจะร้องไห้ ไม่น่าหลวมตัวยอมให้ในคราวนั้นเลย และที่น่าเครียดยิ่งกว่าคือตัวเองที่ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเมื่อถูกอีกฝ่ายเอารัดเอาเปรียบเท่าที่ควรเนี่ยสิ ภาสพัทธ์เกยคางบนไหล่บางพลางเอี้ยวหน้าหันมาจนปลายจมูกเกือบชนแก้ม กลิ่นหอมที่คุ้นจมูกบนหมอนใบที่ชอบกอดยามเช้า โชยมาตามกระแสลมที่พัดแรง เขาชอบกลิ่นนั้นของแชมพูบนผมปาจารีย์ พอๆ กับที่หล่อนชอบกลิ่นสบู่บนกายหลังอาบน้ำของเขา “เธอกับบุศย์ไม่ได้เป็นอะไรกันใช่ไหม” คำถามที่ไร้การเกริ่นนำให้คนฟังต้องหันไปสบตา “คะ?” “บอกฉันทีว่าเธอกับบุศย์เป็นแค่เพื่อนกัน” แววตาแน่นิ่งของเจ้าของอ้อมแขนแกร่งทำให้ปาจารีย์ยิ่งสับสน เดิมทีที่ปล่อยให้เข้าใจผิดก็เพียงต้องการใช้มันเป็นเกราะป้องกันตัว หากแต่ตอนนี้ที่ปราการหัวใจพังทลายไปแล้วก็ย่อมไม่จำเป็นต้องหลอกเขาอีกต่อไป ทว่าเมื่อนึกถึงบุศรัณย์... คำตอบที่ควรจะออกไปโดยง่ายกลับถูกเก็บซ่อนเพราะเจ้าหล่อนเม้มริมฝีปากห้ามไม่ให้สารภาพความในใจตนไว้แน่น ตราบใดที่ความรู้สึกของเพื่อนยังไม่ถูกยืนยัน ปาจารีย์จะไม่มีวันฉกฉวยในสิ่งที่อาจเป็นของรักของเพื่อน แต่ไม่ว่าหญิงสาวจะพยายามเก็บกักความในใจสักเพียงใดก็ไม่อาจตบตา ภาสพัทธ์รู้จักความรักมากพอที่จะดูออกถึงความรู้สึกแท้จริงของอีกฝ่ายจึงไม่คิดดึงเกมอีกต่อไป ชายหนุ่มช้อนมือข้างขวาของปาจารีย์ขึ้นมาจุมพิตเบาๆ ตั้งแต่ปลายนิ้วอีกทั้งสบตาคู่หวานไปด้วย ปาจารีย์เขินอายหากแต่ไม่อาจถอนสายตาที่ราวกับมีแรงดึงดูดของภาสพัทธ์ เขาค่อยๆ ดึงตัวเธอโน้มเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นแอลกฮอลปะปนมากับลมหายใจ ริมฝีปากนั้นกำลังจะจุมพิตเข้ามาแต่ถูกมือบางกันเอาไว้ “อย่าค่ะคุณพัทธ์... ปุ่นแพ้เหล้า” เสียงเล็กตอบอึกอัก อีกทั้งยังละอายใจตนเอง คนถูกปรามแม้จะเสียดายแต่ก็ต้องยอมถอยใบหน้าออกมา หากปาจารีย์สลบไป งานนี้เขาได้เสียคนแน่ๆ “งั้นก็บอกมาสิ ว่าเธอกับบุศย์ ตกลงเป็นยังไง ไม่งั้น...” ภาสพัทธ์ยื่นหน้าเข้าใกล้แทนคำขู่ เขารู้ว่าลึกๆ ต่อให้ปาจารีย์อยากรับสัมผัสจุมพิตจากเขาแค่ไหน แต่คงไม่มีใครปรารถนาให้มันเกิดขึ้นและจบไปในเวลาไม่นานแล้วผล็อยหลับแบบนั้นแน่ ปาจารีย์บ่ายเบี่ยงอยู่ครู่นึงหากแต่พอภาสพัทธ์ทำท่าจะจูบจริงหล่อนจึงยอมสารภาพ พาให้ชายหนุ่มสบายใจและยอมปล่อยให้หญิงสาวหลุดออกจากอ้อมแขนที่พันธนาการ เพราะหากแม้นตะกรองกอดต่อไปอีกสักวินาทีเขาอาจอดใจไม่ไหวจูบหล่อนจริงๆ ก็ได้ “ปุ่นว่า... ปุ่นง่วงแล้ว ขอกลับบ้านพักก่อนนะคะ” พูดจบก็ทำท่าจะวิ่งออกไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกเขาเรียกเอาไว้ ปาจารีย์หันกลับมาเลิกคิ้วน้อยๆ ภาสพัทธ์สบตาเธอนิ่งขณะเดียวกันมุมปากกลับยิ้มอย่างคนที่กำลังมีเรื่องถูกอกถูกใจ “รู้ใช่ไหม ว่าทั้งหมดนี้หมายความว่าอะไร” คนถูกถามหน้าแดงวาบและหันหลัง ริมฝีปากบางกลั้นยิ้มไม่อยู่ก่อนจะเดินหนีออกมา แล้วเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวกระทั่งกลับไปถึงสนามหน้าบ้านซึ่งไม่มีใครอยู่แล้ว ปาจารีย์ค่อยๆ ดันประตูเดินเข้าไปข้างในได้ยินเสียงแพทรียาดังแว่วมาจากโถงกลาง “ก็ไม่เห็นจะต้องโกรธจริงจังอะไรขนาดนั้นนี่นา... เรื่องมันก็ตั้งนานมาแล้ว พี่ดิษเขาก็ล้อก็แซวไปด้วยความคึกคะนองแบบเด็กๆ เว้นซะแต่ว่า...บุศย์จะชอบพี่พัทธ์จริงๆ” “ป... เปล่านะ” สาวมาดแมนปฏิเสธเมื่อถูกนัยน์ตาหวานของคนวิเคราะห์มองเจาะมา “เรื่องมันนานมากแล้ว ถ้าบุศย์โกรธพี่ดิษเพราะเขาพูดไม่จริง ตอนนี้บุศย์ควรจะเลิกโกรธได้แล้ว แต่ถ้าโกรธเพราะเขาพูดจริง แพทว่ามันก็ไม่แฟร์นะ” บุศรัณย์ฟังแล้วก็ขมุ่นคิ้ว วิธีคิดของแพทรียาไม่เห็นจะโกรธดิษพงศ์ได้สักทาง ขณะเดียวกันเด็กชายจิรัฏฐ์ก็เริ่มส่งเสียงคล้ายเตรียมจะร้องไห้ออกมาอย่างต้องการนม คุณแม่มือใหม่จึงถอดใจ “ช่างเถอะ... แพทรู้ว่าตัวเองไม่เคยเค้นเอาความจริงอะไรจากบุศย์ได้สักอย่าง แต่แพทขอล่ะ โตๆ กันแล้วมา ยังจะทะเลาะกันเป็นเด็กๆ อยู่ได้ อายหลานหน่อย เนอะเจไดเนอะ ป่ะ... แม่แพทพาไปกินนมดีกว่า” ว่าแล้วคุณหนูเล็กก็อุ้มลูกพาเดินขึ้นบันไดไป บุศรัณย์ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เสียงเบะของจิรัฏฐ์ช่วยต่อลมหายใจตน โชคไม่ดีเอาเสียเลยที่หล่อนเดินหนีดิษพงศ์เข้ามาในบ้านแล้วอีกฝ่ายตามมาวุ่นวายพาให้ทะเลาะกันเสียงดังจนแพทรียาต้องลงมาไกล่เกลี่ย แต่เพราะตนไม่ยอมรับฟัง ญาติผู้น้องจึงต้องส่งสัญญาณให้ญาติผู้พี่ออกไปข้างนอกก่อน ดิษพงศ์ขับรถออกไปไหนไม่รู้ หายไปพักใหญ่แล้ว ความจริงอะไรๆ มันก็เจือจางไปตามกาลเวลา หล่อนแค่นึกเคืองเขาเป็นพักๆ เท่านั้น โดนแพทรียาเทศไปเกือบครึ่งชั่วโมง ตอนนี้อารมณ์โกรธที่มีต่อดิษพงศ์ก็เริ่มแผ่วๆ จนแทบไม่เหลือ บุศรัณย์ชะงักไปในทันทีที่ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหมุนกลับมาพบปาจารีย์ “เอ่อ... ไงปุ่น กลับเข้ามานานรึยังเนี่ย” “สักพัก...” ปาจารีย์ตอบเสียงเบา สีหน้าครุ่นคิดราวกับตัดสินใจบางอย่าง ซึ่งบุศรัณย์รู้ความหมายของท่าทางแบบนั้นดีทีเดียวจึงตั้งท่าจะหลีกหนี “ง่วงแล้ว ไปนอนก่อนดีกว่า” “เดี๋ยวบุศย์” เสียงท้วงของคนตัวเล็กทำเอาสาวหล่อต้องหยีตาร้องซี้ดอยู่ในใจ... อย่างงี้แล้วจะไม่ให้เคืองดิษพงศ์ได้อย่างไร ขยันสร้างเรื่องปวดหัวให้ขนาดนี้ “ที่คุณแพทพูดน่ะจริงรึเปล่า บุศย์ชอบคุณพัทธ์ใช่ไหม” สาวมาดแมนหันกลับมายิ้มจนตาหยีก่อนหุบฉับตอบกลับว่า “ไม่” “สั้นไปนะ สำหรับเวลาที่บุศย์ใช้แก้ไขความเข้าใจผิด” ความสนิทสนมกันทำให้ไม่ใช่แค่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดรู้จักใครดีกว่า หากแต่ต่างได้เรียนรู้กันและกันจนมองตาก็แทบจะรู้ใจ “ถามแบบนี้แกชอบคุณพัทธ์ใช่ไหม” บุศรัณย์ถามกลับบ้าง และปาจารีย์ได้แต่นิ่งอึ้ง “....ถ้าชอบก็ชอบไปเถอะ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน” “แล้วบุศย์ชอบคุณพัทธ์รึเปล่า” บุศรัณย์เริ่มเอียนกับคำถามนี้ นับๆ ดู หล่อนถูกถามซ้ำจากคนสามคนรวมแล้วก็สามรอบ ขาดแค่ภาสพัทธ์กับจิรัฏฐ์ที่ยังพูดไม่ได้เท่านั้น “ฟังนะปุ่น ตอนนั้นคุณพัทธ์หล่อจะตาย เด็กผู้หญิงคนไหนก็ชอบทั้งนั้นแหละ แล้วมันก็เรื่องเก่าแก่ปีมะโว้แล้วด้วย แกจะมารื้อฟื้นหาพระแสงอะไร” “ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าเรื่องเก่าแก่อะไรเลย มันอยู่ที่ว่าบุศย์ยังชอบคุณพัทธ์อยู่รึเปล่า” ปาจารีย์ยังไม่เลิกที่จะเค้นความ “ทำไม... ถ้าฉันชอบ แกจะยกคุณพัทธ์ให้รึไง” คำถามของสาวหล่อทำเอาคนตัวเล็กสะดุดลมหายใจ “ไม่เอาน่าปุ่น อย่ามาบ้าหน่อยเลย เรื่องไร้สาระแท้ๆ” ยังไม่ทันที่จะขาดคำ ปาจารีย์ก็เอ่ยสวนออกมา “ปุ่นยกให้” “อะไรนะ!” บุศรัณย์ถึงกับตกใจ “ถ้าเป็นบุศย์ ฉันยกให้” “ปุ่น หยุดพูดเดี๋ยวนี้ แกจะบ้าเหรอ” “ไม่ได้บ้า ถ้าให้เลือกระหว่างบุศย์กับคุณพัทธ์ ฉันเลือกบุศย์อยู่แล้ว” “ฉันไม่เอาโว้ย แล้วฉันก็ไม่ได้รักคุณพัทธ์ด้วย แกต่างหากที่รักเขา” “ปุ่นเปล่า ปุ่นไม่ได้รักคุณพัทธ์” “ฉันไม่ได้โง่นะปุ่น ที่จะดูเรื่องแค่นี้ไม่ออก” “ฉันเปล่ารักเขา” ปาจารีย์ยืนยัน “พอเถอะ แกก็รู้ว่าฉันไม่เชื่อ” ปาจารีย์ไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครแตะเนื้อต้องตัวง่ายๆ โดยไม่มีเหตุผล แต่จากที่บุศรัณย์ได้เห็นมา... ระหว่างสองคนนี้ความสัมพันธ์ได้ล้ำเส้นเกินความเป็นคนอื่นสำหรับกันและกันไปแล้ว เมื่อสาวมาดแมนยืนยันไม่เชื่อ ปาจารีย์ก็จนมุมจึงต้องยอมรับออกไป “มันก็เหมือนอย่างที่บุศย์บอกนั่นแหละ คุณพัทธ์ทั้งหล่อทั้งแสนดี ใครจะไม่หวั่นไหว แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะรักเขานี่” “พอเถอะปุ่น ฉันไม่โง่พอที่จะไม่รู้ว่าแกทำอย่างนี้ทำไม เลิกบ้าซะ อยากรักเขาก็รักไป ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไร” พูดแค่นั้นบุศรัณย์ก็วิ่งขึ้นบันไดหนีไปเป็นการตัดบท ปาจารีย์จึงตะโกนไล่หลัง “ถ้าบุศย์ไม่เชื่อ ปุ่นจะไปบอกคุณพัทธ์เดี๋ยวนี้!” “ไม่ต้อง...” เสียงต่ำที่ดังมาจากเบื้องหลังทำให้หัวใจของปาจารีย์สั่นถึงขั้นสะท้าน “ฉันได้ยินหมดแล้ว” ภาสพัทธ์ก้าวเดินออกมาหลังชั้นวางมุมประตู เขาเดินกลับเข้ามาได้พักใหญ่ นานพอที่จะได้ยินปาจารีย์พูดว่าหากหล่อนต้องเลือก ...เขาจะเป็นฝ่ายแพ้... “คุณพัทธ์!” ปาจารีย์หันกลับมาด้วยความตกตะลึง แม้จะพูดจริง หากแต่การที่เขาได้ยินโดยไม่ได้ตั้งตัวมันก็ทำให้หล่อนวางตัวไม่ถูก “สรุปว่าเธอไม่รู้... ว่าเรื่องที่หาดเมื่อกี๊มันหมายความว่าอะไร” ภาสพัทธ์พูดเรียบๆ เสียงเบา ดวงตาสีรัตติกาลว่างเปล่าจนน่าใจหาย จากนั้นก็เดินออกไปทิ้งให้อีกฝ่ายยืนใจหายวูบก่อนจะค่อยๆ สะอื้นไห้ออกมา... จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:21:11

ความคิดเห็นที่ 7 ตัดข้อความเยอะไปหน่อย และไม่ได้ตอบคำถามคราวก่อน ต้องขออภัยอีกรอบค่ะ ตอนนี้เนกำลังทำงานแข่งกับเวลา รีไร้ท์รอบนี้ต้องละเอียดให้มากด้วย ไม่งั้นจะโดนเด้งให้มาปรับบรรยายอีกรอบล่ะงานเข้าเลย ฮ่า... จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:24:58

ความคิดเห็นที่ 8 ตกลงยังรักหรือเปล่าล่ะบุศย์อ่ะ >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 16:16:45

ความคิดเห็นที่ 9 ตาของปุ่นเป็นใครคะ? เรื่องเดิมก็ยังค้างคา เรื่องหัวใจก็เพิ่มขึ้นอีกสิเนี่ย จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 19:59:51

ความคิดเห็นที่ 10 น้องเนย์ ยูแวะมาอ่านแก้เหงา ออกเมื่อไหร่ส่งข่าวด้วยนะ จากคุณ : yuechan เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 21:58:02