กลัว .....

บทความเรื่องนี้อาจจะมีคำไม่สุภาพมากหน่อยนะครับ เนื่องจากอารมณ์แปรเปลี่ยนตามสถานการณ์
ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย


(1)

อดีตฝังใจเมื่อสมัยเด็กๆ

ผมกลับไปหายายที่ต่างจังหวัด บ้านไม้ริมน้ำบรรยากาศชิลๆ ช้าๆ เนิบๆ

ผมเดินเข้าห้องน้ำ อยากจะปลดทุกข์ให้ทุกข์มันหลุดพ้นออกจากร่างกาย

แต่แค่เดินผ่านประตูห้องน้ำไป 2 ก้าวเท่านั้น

ผงะ !! ตกใจแทบหงายหลัง "ตุ๊กแก"ตัวอย่างเบ้ง มันเกาะอยู่บนผนัง

เข้าใจในสัจธรรมและความจริงเลยว่า "ไม่ต้องฉี่ที่ชักโครกก็ได้"



ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา มั่นใจเลยว่าตุ๊กแกจัดอยู่ในอันดับต้นๆสำหรับสิ่งที่ทำให้ผมกลัวแน่ๆ

.
.
.

(2)

ย้อนกลับไปเมื่อ 3 เดือนก่อน

ภายในห้องครัวอันรกรุงรังที่บ้าน ผมมองเห็นสัตว์สี่เท้า ตัวสีเข้มๆเกาะอยู่บนผนังแอบซ่อนอยู่หลังตู้เย็น

แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ก็คิดว่าเป็นเพียงจิ้งจกธรรมดาทั่วไป

1 วันผ่านไป
2 วันผ่านไป
3 วันผ่านไป

เจอมันทุกวัน ที่เก่า ไม่ไปไหน .... ไอ้ตัวผมเริ่มเอ๊ะใจ

"เอ๊ๆๆ ทำไมหางมันลายๆ และทำไมขามันใหญ่ๆ "



เรียกแม่และคนงานที่อิมพอร์ตมาจากต่างประเทศมาดู ฟันธงกันเลยครับว่ามันไม่ใช่จิ้งจกแน่ๆ

" ตุ๊กแก ก ก ก กกกกกกกกกกกกกกกก !!!!! "

มันเข้ามาในชีวิตกรูอีกแล้ว -*- ทำไงดีวะ



ด้วยอำนาจที่พอจะมี ก็เลยบอกคนงานไปว่า

" จับมันไปปล่อยข้างนอกไป ให้มันได้อยู่กับธรรมชาติ...... น่าจะดีกว่า" ผมพูดเชิงวิชาการ

" หือออออ ไม่เอาอ่ะ หนูกลัว" คนงานพูดเสร็จพร้อมเดินหนีไปเลย



แม่ผมเอาธรรมะเข้ามาสอดแทรกทันที

" มันอยู่ของมัน เราก็อยู่ของเรา เรากลัวมัน มันก็กลัวเรา " พูดเสร็จก็เดินจากไปนิ่งๆ

อื้อหือ วิถีแห่งเซนมากๆ แม่ผม


สรุปคือปล่อยมันทิ้งไว้แบบนั้นแหละ ..

เฝ้าดูการเจริญเติบโตของมันไปเรื่อยๆ -*-


.
.
.

(3)

เมื่อเร็วๆนี้

หลังจากดูบอลในช่วงค่ำคืนเสร็จ

ผมเริ่มเก็บซากพวกห่อขนมต่างๆและจานข้าวที่เอาขึ้นมากินตอนดูบอล

ยกของพวกนั้นลงไปข้างล่างเพื่อที่จะล้างทำความสะอาด

เดินผ่านพ้นบันไดขั้นสุดท้าย เลี้ยวซ้ายเพื่อตรงไปห้องครัว

แต่ในขณะที่ผมกำลังทะยานร่างผ่านเข้าห้องครัว

สายตาเหลือบไปเห็นอะไรสักอย่างนึง ตัวลายๆ หางยาวๆ หัวเหลี่ยมๆ

แมร่งเกาะอยู่บนฝาผนังหน้าทางเข้าห้องครัว


" เห้ย !!! " ผมร้องแบบโครตตกใจ แล้วมีเสียงตามมา

" เพล้ง !! " จานหล่นจากมือแตกสิคร้าบบบบบบบ

สัญชาตญาณของมนุษย์ในตัวผมทำงานทันที

ผมก้าวเท้าถอยหลังออกไปโดยอัตโนมัติ 3 ก้าว

ตกใจสุดขีดหัวใจแทบทะลุออกจากทรวงอก




ในช่วงที่ผมร้อง " เห้ย !! "  ผมสังเกตเห็นมันก็สะดุ้งตกใจเหมือนกัน

ตัวมันสะดุ้งอยู่ในสภาพแนวนอนขนานกับพื้นดิน

ขาซ้ายด้านหน้าของมันลื่นปรื๊ดๆ เหมือนจะเกาะผนังไม่อยู่


" เมิงจะสแคลชผนังทำไมวะ? " นี่คือความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัว

" เวรละ ถ้าแมร่งยึดผนังไม่อยู่ แมร่งตกลงที่พื้น แมร่งจะวิ่งไปทางไหนวะเนี่ย

ไอ้เรื่องที่มันจะวิ่งไปทางไหนไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าแล้วกรูจะวิ่งไปไหน? "



ก่อนที่ผมจะตอบคำถามของตัวเอง ผมรีบถอยยาวออกจากตรงนั้นไม่ต่ำกว่า 10 ก้าว

เฝ้ามองดูมันจากระยะไกล ระยะที่ผมมั่นใจว่าถ้ามันตกลงมาที่พื้น ชีวิตผมต้องปลอดภัย



หลังจากสติเริ่มกลับมาและเจ้าอสูรร้ายตัวนั้นมันยืดขาหน้าของมันกับกำแพงได้มั่นแล้ว



ตอนนี้ความคิดมากมายพรั่งพรูออกมาจากสมอง

" เมิงไม่ควรจะมาอยู่ผนังเตี้ยๆตรงนั้น" มันเตี้ยมากจนไม่กล้าเดินผ่านประตู

" ไม่สิ เมิงไม่ควรที่จะมาอยู่ในผนังหรือเพดานไม่ว่าจะเตี้ยหรือจะสูงก็ตาม เกิดตกใส่หัวมากรูช็อคตายแน่ๆ"

" แต่ก่อนแมร่งตัวเท่าจิ้งจก กรูยังไม่กล้าจับ ตอนนี้แมร่งตัวเท่ากิ้งก่า โอ้ยย อยากจะบ้า "



สติมาปัญญาเกิด ธรรมะเค้าว่างั้น

รวบรวมความกล้าลากเก้าอี้ไป 1 ตัว ยืนห่างจากมันประมาณ 5 เมตร

จัดการโยนเก้าอี้ไปให้ใกล้กับทางเดินมากที่สุด




.. สุดยอด!! ได้ผล แมร่งตกใจ หนีเข้าไปหลังตู้

ไม่เคยรู้สึกโล่งใจอะไรมาก่อนมากมายขนาดนี้ อารมณ์ประมาณว่าหุ้นขึ้น100จุดยังไงอย่างนั้น

แต่กลับมาคิดดูเมื่อกี๊ ไอ้ตอนที่เราลากเก้าอี้และโยนเข้าไปใกล้มัน

ถ้าเกิดมันตกใจแล้วตกลงมาที่พื้น  ???????   ( ลืมคิดไปเลย )



ตั้งแต่วันนั้นล่วงเลยมาจนวันนี้ ผมไม่กล้าเข้าห้องครัวตอนดึกๆอีกเลย  -*-

จากคุณ	: pingpui2
เขียนเมื่อ	: 15 ก.ย. 54 20:10:52