ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 5         งานเลี้ยงดูจัดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศสบายๆในสวน มีดนตรีบรรเลงเบาๆทำให้คูผ่อนคลายมากขึ้น  สวนพักผ่อนข้างห้องสมุดที่เมื่อก่อนเป็นที่ทำการบ้าน  อ่านหนังสือตลอดจนเป็นที่จับกลุ่มนั่งเมาท์ วันนี้ที่ที่เดี่ยวกันถูกเปลี่ยนให้เป็นงานเลี้ยงในสวนอย่างลงตัว   ศาลาไม้กับตะแบกต้นใหญ่สถานที่แห่งความทรงจำยังคงสภาพเดิมทุกอย่าง แต่วันนี้ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้และดวงไฟหลากสี  ผู้มาใหม่ที่ก้าวเข้ามาในงานคนหนึ่งตาคมผมยาวเฉียดเอวถีรดาสวมขุดกระโปรงเปิดไหล่สีเข้ม ส่วนวสีวันนี้เธอเลือกชุดกางเกงขายาวสีดำกับเสื้อกล้ามสีเดียวกันปักมุดสีเงินเพิ่มเข็มขัดสีแดงทำให้ดูเป็นสาวมั่นมากขึ้น  ทันทีที่ทั้งคู่ก้าวเข้ามาในงานบรรดาแขกผู้เกือบมีเกียรติทั้งหลายก็ให้การต้อนรับอย่างคนเคยคุ้น “มาแล้ว สองสหายไม่คลายรัก คิดแล้วว่าต้องมาด้วยกัน” เพื่อนเก่าที่ชื่อแอนทักทายสองสาวอย่างสนิทสนม “นังดาแอบเปรี้ยวนะแก” เพื่อนที่จะว่าหญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงเดินเข้ามาจับๆต้องๆชุดหรูที่ถีรดาสวมมา “วสี.....วสีใช่มั้ยเนี้ย สวยขึ้นจำเกือบไม่ได้เลย”   เพื่อนเกือบสาวคนเดิมแบนเป้าหมายมาที่วสี   “วสีน่ะเค้าสวยอยู่แล้วย่ะ แกนั่นแหละที่เพิ่งตาถึง แต่ถ้าเป็นฉันก็ว่าไปอย่างสวยชัดเจนสม่ำเสมอ”   ถีรดาพูดพรางไล้มือไปตามข้างลำตัวเน้นเห็นสิ่งที่เรียกว่าสวยให้ชัดขึ้น   “มีคนบอกว่าคนเราอายุมากขึ้นสมองกลับ เลอะเลือน หลงลืมอะไรได้ง่ายฉันว่ามันเกิดขึ้นแล้วกับเพื่อนเรา” การเย้าหยอกแบบเพื่อนสนิทเกิดขึ้นคล้ายวันเก่าๆ “แกไม่ได้ว่าฉันแก่หรอกใช่มะ” “เปล่าหรอกเขาว่าแกสวยหน้าเด็ก แต่สมองเป็นยายอายุหกสิบต่างหาก”   วสีถือโอกาสทับถมอีกทาง “แน่ะ มาด้วยกันแท้ๆ ทำกันได้”   ถีรดาค่อนเอาบ้าง   “เพื่อนคนอื่นๆละ ยังมาไม่ถึงกันหรอ” วสีถามหาบรรดาเพื่อนเก่าที่ตอนนี้ยังไม่เห็นหน้า “เจมาแล้ว พาว่าที่ภริยามาด้วย สวยด้วยนะ ตอนนี้คงกำลังเอาแฟนไปอวดเพื่อน ยัยก้อยเห็นอยู่เมื่อกี้หายไปไหนแล้วไม่รู้ รังสรรค์ก็มานะ” เพื่อนสาวกล่าวถึงเพื่อนคนโน้นคนนี้ แต่บุคคลเหล่านั้นเป็นเพื่อนที่แม้ว่าวสีจะดีใจที่ได้พบเจอแต่คงไม่ดีใจเท่าการได้เจอคนคนนั้น  คนที่วสีรอคอยการพบเจอมาตลอด   “เดี๋ยวฉันมานะ” วสีปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน เธอเดินตรงไปยังบริเวณจัดนิทรรศการซึ้งมีผลงานแสดงอยู่มากมายทั้งผลงานของศิษย์ปัจจุปันและศิษย์เก่า วสีเดินชมผลงานไปเรื่อยๆแต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังมองหาอะไรอยู่มากกว่า ผลงานที่จัดแสดงมีทั้งภาพความสำเสร็จของบุคคลที่มีหน้ามีตาในสังคม สิ่งประดิษฐ์ใหม่จากฝีมือนักเรียน แต่แล้ววสีต้องมาหยุดตรงภาพเขียนภาพหนึ่ง           ภาพเจดีย์กลางแม่น้ำในบรรยากาศพลบค่ำ เพียงแค่มองแวบเดียววสีก็มั่นใจได้ว่าเจ้าของภาพเป็นคนคนเดียวกับคนที่เธอรอมานาน ‘ใช่แล้วภาพนี้เป็นของชยิน ชยินมางานนี้ด้วยแต่ทำไมเขาไม่ไปหาเพื่อนๆ  เขาคงอยู่ที่มุมไหนสักมุมในงานนี้แน่นอน’ วสีเดินออกจากสถานที่นั้นโดยเร็ว จิตใจชุ่มชื่นสดใสขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ‘วันนี้มาถึงแล้ววันที่เธอรอมาตลอด   เขาอยู่ตรงไหนหนอที่ที่เขาชอบไปในโรงเรียนแห่งนี้  สนามบาส ห้องศิลปะ  สระน้ำข้างโรงอาหาร ใช่แล้วต้องเป็นที่นั้นแน่ วสีเดินจนเกือบวิ่งเพื่อให้ไปถึงที่นั่นโดยเร็ว แต่ดูเหมือนว่าแต่ละก้าวย่างจะช้ากว่าการเดินทางของหัวใจมากเพราะตอนนี้หัวใจของเธอได้รอเขาอยู่ ณ ที่นั้นเรียบร้อยแล้ว   เงาดำในความมืดที่เห็นไกลๆทำให้สาวหน้าขาวนวลต้องเร่งฝีเท้ามากขึ้น  แม้อากาศจะเย็นสบายแต่วสีกลับร้อนรุ่มไปทั้งตัว ไรผมปรากฏเม็ดเหงื่อบาง ๆ “โอ๊ย........”  ด้วยความรีบร้อนทำให้วสีสะดุดรากไม้ล้มลงไม่มีเวลาโอดโอยเธอรีบลุกขึ้นเดินต่อ ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าอาการปวดแปลบที่ข้อเท้าทำให้หญิงสาวต้องชะงักอีกครั้ง “โอ๊ย บ้าจริงเชียว” วสีก้มลงถอดรองเท้าสันสูงที่สวมมาถือแล้วออกเดินต่อ “ชาติ ชาติใช่มั้ย”   “เราเอง รังสรรค์” เสียงจากเงาในความมืดที่ร้องตอบมาทำให้ใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มแห่งความหวังสลดลงทันที วสีชะลอฝีเท้าเดินไปหาบุคคลต้นเสียงช้าๆ ความหวังความอบอุ่นที่เคยมีมลายหาย “วสี ใช่มั้ย ดีใจจังที่ได้เจอ”   รังสรรค์เป็นเพื่อนร่วมรุ่นอีกคนที่เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของชยิน "มายืนทำอะไรที่นี่ อะ รังสรรค์” วสีกล่าวทักทายเพื่อนเก่า รังสรรค์เป็นคนผิวคล้ำแต่ตัวเล็กและท้วมกว่าชยินเล็กน้อย     “ในงานเสียงดัง เลยมานั่งตากลมแถวนี้” รังสรรค์เสหน้ามองเลยไปทางอื่นแล้วจึงพูดต่อ “พอดีเราไม่ค่อยชอบเพลงที่เขาเปิดในงาน น่ะ” “รังสรรค์มาอยู่ที่นี่นานแล้วหรอ” “ก็สักครู่ใหญ่แล้วล่ะ” “มีคนอื่นมาที่นี่อีก มั้ย”     วสีพยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียให้ปกติที่สุด “มี สิ” คำตอบทำให้วสีเผลอหลุดรอยยิ้มน้อยๆออกมาอีกครั้ง “เมื่อกี้เห็น มีรุ่นพี่สองสามคนเมาเดินเล่นแถวนี้แต่เขาไปแล้วล่ะ” วสีแทบหมดแรงทรุดร่างลงกับพื้นดีแต่มีเก้าอี้ไม้ตัวยาวยันกายไว้ภาพนั้นจึงดูไม่ผิดปกติมากนักในสายตารังสรรค์ เมื่อไม่เจอคนที่เฝ้าคอยหญิงสาวจึงทำได้เพียงหันหลังเดินกลับเข้างานไปอย่างอ่อนแรง ทันทีที่ร่างแบบบางของสาวหน้าขาวนวลเดินลับตาไป ชายหนุ่มหน้าคมเข้มรูปร่างสูงโปร่งที่เฝ้าดูสถานการณ์อยู่หลังพุ่มไม้มาตลอดเดินตรงเข้ามาหารังสรรค์   “ขอบใจมากรังสรรค์”  ชยินมองภาพนั้นจนลับตาแล้วหันมาพูดกับเพื่อน “ข้าไม่เข้าใจทำไมนายต้องหลบหน้าวสีด้วย” ไม่มีคำตอบจากปากของชายหนุ่ม แต่อาการนิ่งเงียบที่เกิดขึ้นทำให้รังสรรค์ไม่อยากจะรบเร้าให้มากความได้แต่มองดูชยินและเปรยตามองไล่หลังวสีอย่างไม่เข้าใจคนทั้งคู่ ภาพของวสีที่เดินขากะเผลกเข้ามาทำให้ถีรดาต้องวางแก้วน้ำในมือแล้วรีบไปพยุงเพื่อนโดยเร็ว “วสีขาแกไปโดนอะไรมา”   ถีรดาร้องถามเพื่อนสาวพร้อมด้วยท่าทางร้อนรนเป็นห่วง “สะดุดรากไม้นิดหน่อย” “นิดหน่อยอะไรกันมีเลือดออกด้วย” ถีรดามีอาการตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหัวเข่าของวสีมีน้ำสีแดงข้นไหลออกมา “ฉันจะพาแกไปทำแผล” “ไม่เป็นไรฉันอยากกลับแล้ว” น้ำเสียงที่หลุดจากปากวสีมีแววข่มขื่นแต่คนฟังยังจับอาการไม่ได้ “อ้าวทำไมรีบกลับจัง แกเป็นอะไรหรือเปล่า”   ไม่มีคำตอบจากปากของสาวหน้านวล แสงไฟสลัวทำให้ถีรดาเห็นใบหน้าเศร้าหมองนั่นเพียงลางๆ   “ฉันอยากกลับแล้วแกพาฉันกลับบ้านเถอะ”   “ได้ๆฉันจะพาแกกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย” อาการของเพื่อนทำให้ถีรดากระวีกระวาดลุกลนแม้จะแปลกใจกับอาการของเพื่อนแต่ก็ไม่อยากขัด “ฉันจะไปลาเพื่อนๆก่อนแกไปกับฉันมั้ย”   “แกไปเถอะฉันจะไปรอที่รถ” “รอฉันเดี๋ยวนะ” วสีปล่อยให้ถีรดาเดินกลับเข้างานไป แล้วตัวเองจึงเดินกลับไปรอเพื่อนสาวที่ลานจอดรถ วสีเฝ้าคิดทบทวนกับเรื่องราวสับสนที่เพิ่งผ่านมา มารู้ตัวอีกทีก็มาหยุดที่ศาลาไม้ใต้ต้นตะแบก ที่ที่เมื่อก่อนเคยเป็นทั้งที่อ่านหนังสือทำการบ้าน หรือแม้แต่งานลอยกระทงก็จะต้องหอบอุปกรณ์ทุกอย่างมาจับจองพื้นที่ตรงนี้เพื่อประดิษฐ์กระทงส่งเข้าประกวด วสีเกือบจะเดินผ่านเลยสถานที่แห่งนี้ไปแต่เงาของผู้ที่อยู่ในความมืดตรงข้างศาลาเด่นชัดจนทำให้อดคิดไม่ได้ว่าบุคคลที่ยืนอยู่ตรงนั้นอาจจะเป็นคนที่เธอกำลังเฝ้ารออยู่ก็เป็นได้   ยิ่งหญิงสาวเดินเข้าใกล้บุคคลในเงานั้นมากเท่าไรความมั่นใจว่าเป็นเขาที่รอก็เพิ่มมากขึ้น หากอีกใจก็ไม่อยากมั่นใจจนเกินไปเช่นกันเพราะเธอก็เพิ่งผิดหวังมาเมื่อครู่นี้เอง   เมื่อเดินเข้ามาใกล้ทำให้รู้บุคคลผู้นั้นเป็นผู้ชายแน่นอน เสียงย้ำเท้าของวสีทำให้บุรุษร่างสูงใหญ่ในเงามืดรู้ตัวทำท่าขยับจะเดิน แต่ไม่เร็วไปกว่าเสียงร้องทักของวสีที่ดังขึ้นทำให้ร่างนั้นหยุดการเคลื่อนไหวอีกครั้ง   “ใครอะ” วสีส่งเสียงถามค่อยข้างดังเพราะเกรงว่าคนในเงามืดจะรีบเดินหนีเธอไป เมื่อรู้สึกว่าตัวเองใช้เสียงแข็งไปอาจจะทำให้อีกฝ่ายตกใจ พาลไม่ได้รู้กันพอดีว่าเป็นใคร จึงร้องถามอีกครั้งคราวนี้พยายามปรับน้ำเสียงให้อ่อนและเบากว่าเดิม “ใครค่ะ มาอยู่มืดๆคนเดียว ทำไมไม่เข้าไปในงาน” ไม่มีเสียงตอบ อีกฝ่ายยังคงนิ่ง วสีเริ่มสงสัยอาการของอีกฝ่ายที่นิ่งเงียบผิดปกติ “คุณเป็นแขกที่มาในงานรึเปล่าค่ะงานเริ่มนานแล้วเชิญคุณในงานเถอะค่ะ” ร่างสูงใหญ่ในความมืดขยับเล็กน้อย  แสงไฟที่สาดต้องใบหน้าแม้เพียงด้านข้าง แต่ก็ทำให้วสีมองเห็นวงหน้าคมสันดวงนั้นชัดขึ้น หัวใจที่เคยสงบมาไม่นานเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง  บุรุษร่างใหญ่ในเงามืดทำท่าจะก้าวเท้าออกเดิน “ชาติ......ชาติใช่มั้ย” ยังไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่ายเช่นเดิม ร่างนั้นไม่ทนฟังคำถามอีกต่อไปเขารีบเดินออกจากที่นั่นโดยไม่ตอบคำถามวสีสักคำ  เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินหนีวสีก็ออกวิ่งตาม “ชยิน....นายชยินหยุดนะ” วสีตะโกนออกคำสั่งอย่างสุดเสียงด้วยหวังว่าจะสามารถยับยั้งอีกฝ่ายได้ ชยินหยุดการเคลื่อนไหวพร้อมกับจังหวะที่วสีเดินมาประชิดตัวพอดี บุรุษหน้าคมเข้มเบื้องหน้าแม้จะเปลี่ยนไปบ้างตามวัยและเวลาแต่ยังมีเค้าโครงหน้าแบบเดิมที่วสีไม่มีวันลืมคนคนนี้ไปได้ “ชาติ ใช่เธอจริงๆด้วย”   วสีมีทีท่าดีใจอย่างเห็นได้ชัดเจน “ทำไมไม่เข้าไปในงาน เธอเป็นไงบ้างสบายดีไหม ไม่ค่อยได้ข่าวเธอเลย เพื่อนถามหาเธอกันทุกคนเลย” สาวหน้าขาวนวลพรั่งพรูถ้อยคำโดยไม่ทันสังเกตอาการนิ่งเงียบของอีกฝ่าย “เข้าไปในงานกันเถอะเพื่อนๆรออยู่นานแล้ว” วสีพูดพลางออกเดินนำหน้าโดยลืมไปสนิทว่าตัวเองกำลังปวดขา “ฉันจะกลับแล้วคงไม่เข้าไปในงาน”   คำพูดที่หลุดออกจากปากชายหนุ่มทำให้ผู้ที่ได้ยินชะงักการเคลื่อนไหว   “ อ้าว ทำไมล่ะ มีธุระเหรอ” “เปล่า”     น้ำเสียงนั้นยังคงนิ่งทุ้มเหมือนทุกครั้งแต่ครั้งนี้กลับทำให้ผู้ฟังสัมผัสได้ถึงอาการเฉยชาอย่างชัดเจน   “เธอเป็นอะไรไป ชาติคนเดิมหายไปไหน ทำไมเธอถึงเย็นชาได้ขนาดนี้” วสีหมดความอดทนอีกต่อไป “เธอเปลี่ยนไปมากรู้ตัวไหม” วสีพรั่งพรูถ้อยคำอย่างสับสนในขณะที่อีกฝ่ายยังคงเงียบ “ฉันไม่คิดว่าช่วงเวลาแค่ไม่กี่ปีจะทำให้เธอเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้  ชาติคนเดิมหายไปไหน  ชาติคนที่ฉันเคยรู้จักไม่ใช่คนเย็นชาอย่างนี้”   น้ำเสียงนั้นเริ่มสั่นเครือ   “อย่าเอาตัวเองไปตัดสินคนอื่น คนเราจากกันไปพบเจออะไรต่างกัน  ความคิด  ความเข้าใจมันอาจจะเปลี่ยนไปได้” “เธอยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าเธอไม่ใช่ชาติคนเดิม”   ชายหนุ่มยังคงควบคุมอารมณ์และน้ำเสียงได้ดีต่างกับวสีที่น้ำเสียงสั่นเครืออย่างสังเกตได้ชัด “ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ แต่การพยายามจะทิ้งการเขียนภาพที่เธอรักไม่ใช่การเปลี่ยนไปในทางที่ดีแน่” “เราไม่ชอบการเขียนภาพและเราก็จะไม่หันไปหามันอีกแล้ว” สิ้นเสียงพูดชายหนุ่มเดินออกจากสถานที่นั้นทันที “ถ้าเธอไม่ชอบมันจริงแล้ว ทำไมเธอต้องเขียนภาพเจดีย์กลางน้ำมาให้โรงเรียนด้วย” ชยินหยุดเดินเมื่อได้ยินคำพูดจากอีกฝ่าย “ภาพนั้นไม่ใช่ของฝีมือฉันและฉันจะไม่หันไปจับฟู่กันอีก” สิ้นเสียงพูดชายหนุ่มก็ออกเดินต่อโดยไม่สนใจคนฟังที่อยู่เบื้องหลัง วสีนิ่งสับสน น้ำตาที่อดกลั้นมาตลอดการสนทนาไหลอาบแก้ม สิ้นสุดแล้วสินะการรอคอย ที่ผ่านมาวสีรอคอยการมาถึงของความเจ็บปวดกระนั้นหรือ ถ้ารู้ว่าวันสิ้นสุดของการรอคอยจะปวดร้าวขนาดนี้วสียินดีที่จะรอต่อไปเพื่อความรู้สึกดีๆที่มีให้กันเรื่อยมาจะได้เหมือนเดิม                                    ตะแบกบานร่วงแล้ว                        ลาต้น                                    คงสิ่งตรอมตรมไว้                          ดั่งข้า                                    อดีตเก่าเราได้                               เติบใหญ่  เคียงมา                                   เหลือที่นี่เพียงน้ำ                           ตาเปื้อน อาลัย            อพาร์ทเม้นท์สีขาวสูงห้าชั้นแม้บรรยากาศภายนอกดูโทรมเก่าแต่ด้านในกลับสะอาดเรียบร้อยเพราะฝีมือการทำความสะอาดของแม่บ้านประจำอพาร์ทเม้นท์ที่ทำหน้าที่ตรงเวลาเก้าโมงเช้าทุกวัน เสียงเคาะประตูดังขึ้นตรงห้องริมสุดของชั้นสามชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดกางเกงเลสีหม่นและเสื้อกล้ามสีขาวเปิดประตูออกมาด้วยอาการงัวเงียลักษณะเช่นนี้บอกให้ผู้มาเยือนรู้ได้ทันทีว่าตนได้ทำลายการพักผ่อนที่แสนหวานของเจ้าของห้องลงแล้ว “จะเที่ยงอยู่แล้วยังไม่ตื่นอีก” คำพูดนั้นเพียงกล่าวขึ้นผ่านๆไม่ได้หมายจะต่อว่าผู้ฟัง สตรีที่ก้าวเท้าเข้าห้องมาวางถุงผลไม้กับปิ่นโตสายใหญ่แล้วจึงเดินไปเปิดตู้เย็นอย่างคนคุ้นเคย “วันหยุดน่ะพี่ชม ขอนอนให้เต็มอิ่มหน่อย”   ว่าแล้วชายหนุ่มก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจผู้ที่มาเยือน “ทำไมห้องถึงรกอย่างนี้ เสื้อผ้าก็ไม่ซัก จานชามก็ไม่ล้าง” สตรีที่มีศักดิ์เป็นพี่สาวพูดพรางจัดเก็บข้าวของที่นำมาเข้าตู้เย็น “ไม่ว่างอะพี่  ทำงานเกือบทุกวัน พี่ชมมาก็ดีแล้ว ซักผ้าให้ด้วยนะ” คนพูดยังอยู่ในท่านอนสบายทิ้งให้พี่สาวทำหน้าที่ต่อไป   ชยุดาจะแวะเวียนมาหาชยินเดือนละสองครั้งตั้งแต่น้องชายแยกออกมาอยู่ตามลำพังเธอมั่นใจว่าน้องชายสามารถดูแลตัวเองได้แต่ก็ยังห่วงเรื่องอาหารการกิน   ที่หลับที่นอน หรือแม้แต่เรื่องส่วนตัวอย่างเรื่องเสื้อผ้า ของใช้จำเป็น ทุกครั้งที่ชยุดามาที่นี่หน้าที่แม่บ้านจึงตกเป็นของเธอ ทั้งทำกับข้าว ซักผ้า ล้างจาน ครั้งแรกๆชยินมักจะห้ามเธอไม่ได้ทำแต่เมื่อหลายครั้งเข้าบวกกับความเคยตัวชยินจึงยอมให้พี่สาวทำทุกอย่าง ทางด้านชยุดาก็ยินดีที่จะทำเพราะเธอรู้ดีว่าผิดจากเธอแล้วน้องชายก็ไม่มีใครที่จะสามารถดูแลเขาได้ การมาหาแต่ละครั้งไม่เพียงแค่ส่งเสบียงและทำความสะอาดห้อง  แต่ยังเป็นยาเพิ่มแรงใจขนานเอกให้น้องชาย  แม้ว่าชยินจะไม่เคยแสดงออกว่าดีใจแค่ไหนแต่เมื่อถึงเวลากลับชยุดาจะสัมผัสถึงความเงียบเหงาตรอมตรมในหัวใจของน้องได้เสมอ “ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้กินข้าว วันนี้พี่อยู่ได้ไม่นานนะ”   คนเป็นพี่สาวร้องบอกเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย "พี่ทำขนมจีนน้ำยากะทิกับแกงไตปลามาฝาก  น้ำยากะทิต้องรีบกินเดี๋ยวจะเสีย ส่วนแกงไตปลาถ้ากินไม่หมดค่อยเอามาอุ่นร้อนกินได้อีก” ขณะที่พูดก็สาละวนอยู่กับการจัดขนมจีนลงจาน กลิ่นหอมของน้ำยากะทิทำให้ชยินรีบดีดตัวลุกไปอาบน้ำโดยไม่ต้องรอให้พี่สาวพูดซ้ำ “พี่ชมเอาซองอะไรมาด้วย”   ชยินหมายถึงซองกระดาษสีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะ  “กินข้าวก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยพูดกัน”  อาการบ่ายเบี่ยงของพี่สาวยิ่งทำให้ชยินสงสัย “  นี่มันอะไรกันพี่ชม”     ซองกระดาษสีน้ำตาลถูกแกะออกข้างในมีเอกสารสีขาวหนาพอควร หมดปัญญาจะอ้อมค้อมชยุดาจึงต้องอธิบายทุกอย่างให้น้องชายฟัง   “เอกสารสมัครสอบคัดเลือกเป็นนักเรียนนายสิบตำรวจ พี่โชคให้พี่เอามาให้ชาติ” “ใครบอกพี่ว่าผมอยากเป็นตำรวจ”   น้ำเสียงแข็งกร้าว อย่างไม่พอใจ “ไม่มีใครบอกพี่หรอกชาติ” ชยุดาทิ้งจังหวะนิดหนึ่งเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนกำลังจริงจัง “แต่คนเรามันต้องมีความมั่นคงในชีวิต ชาติจะอยู่เป็นไม้หลักปักเลนอย่างนี้ไม่ได้แล้ว ชีวิตต้องมีหลักประกัน การมีหน้าที่การงานที่มั่นคงทำให้เราอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร”   “แต่ผมไม่อยากเป็นตำรวจ” แม้น้ำเสียงจะอ่อนลงแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมง่ายๆ “พี่และพี่โชคอยากให้ชาติลองสอบดู ถ้าสอบผ่านพี่โชคเขาพอมีเส้นสายหาทางช่วยเราได้” ชยินนิ่งฟังพี่สาวอธิบาย “ผมมีทางเลือกของผมไม่จำเป็นให้ใครมาชี้นำ” ชยินเป็นอย่างนี้เสมอแม้จะนิ่งแต่ในใจไม่ได้หมายความว่าเขายอม “พี่ว่าเราโตแล้วนะชาติน่าจะคุยกันรู้เรื่อง  พี่บอกว่าให้ลองไม่ได้ให้เลือก เถอะน่าลองสอบดูทำให้พี่โชครู้ว่าเราไม่ใช่คนขี้คลาด ยอมแพ้อะไรง่ายๆ” ชยินมีทีท่าอ่อนลงเพราะพอจะเข้าใจเจตนาดีของพี่สาว “ผมขอคิดดูก่อน ถ้าผมอยากไปผมจะบอก แต่ถ้าไม่พี่ก็จะไม่เห็นผมไปสอบ” ชยุดาแย้มรอยยิ้มน้อยๆโดยที่ชยินไม่ทันสังเกต “ถ้าไงพี่จะไปส่งใบสมัครให้ก่อน”   พูดเสร็จชยุดาก็ลุกไปเก็บซองเอกสารแล้วกลับออกจากห้องไป   ผ่านไปนานพอสมควรหลังจากที่ชยุดาลากลับชยินยังคงคิดไม่ตกกับปัญหาที่พี่สาวฝากทิ้งไว้  เขาเข้าใจความหวังดีที่พี่ทั้งสองมีให้ชัดเจนแต่เขาไม่อยากทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบเพราะไม่ใช่แค่เขาไม่อยากทำแต่เขารู้ว่าแม้ทำไปแล้วผลที่ออกมาก็ไม่ดีแน่                นาฬิกาแขวนภาพสีน้ำมันคลาสสิกตรงพนังห้องบอกให้รู้ว่าเวลาเลยสามทุ่มมาเยอะแล้ว  คนที่เพิ่งกลับเข้าห้องมาอยู่ในอาการอิดโรยเต็มที่เพราะตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอไม่เคยกลับบ้านทันเวลาละครหลังข่าวเลยด้วยเพราะงานที่รับผิดชอบเกิดความผิดพลาดจึงต้องรับหน้าที่แก้ไขเองทั้งหมด   “ช่วงนี้กลับดึกทุกวันเลยนะวสี” “อือ งานยุ่งน่ะ” หญิงสาวตอบกลับสั้นๆโดยไม่มีคำถามต่อเท่านี้ถีรดาก็รู้ได้ทันทีว่าผู้เป็นเพื่อนไม่ต้องการสนทนาตอบโต้ใดใดในเวลานี้ ตั้งแต่วันที่กลับจากงานโรงเรียนถีรดารู้สึกว่าวสีเอาแต่ทำงานหนักทุกวันเหตุการณ์ในวันนั้นเกิดอะไรขึ้นถีรดาไม่เคยถามเมื่อวสีไม่เป็นฝ่ายเล่าเองก็แสดงว่าเจ้าตัวยังไม่พร้อมที่จะอธิบายอะไร “ไปอาบน้ำเถอะจะได้พักผ่อน” แม้ไม่อยากพูดอะไรมากแต่ก็อดห่วงเพื่อนไม่ได้ วสีเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำนานเกือบครึ่งชั่วโมง เมื่อออกมาอีกทีก็เห็นถีรดากำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์นานๆจะมีเสียงหัวเราะเบาๆ วสีสังเกตเห็นตั้งแต่ก่อนที่เธอจะอาบน้ำแล้วจนตอนนี้หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวจะนอน  คนเป็นเพื่อนก็ยังไม่ลุกจากหน้าจอสี่เหลี่ยมนั้นได้ “ทำอะไรของแกยัยดานั่งหัวเราะคนเดียวอยู่ได้ สติยังดีอยู่ป่าวเนี้ย”   วสีอดสงสัยไม่ได้กับอาการของอีกฝ่าย   “ตลกอะ แกลองมาดูสิวสี”     ภาพในจอคอมพิวเตอร์ที่ถีรดาเรียกให้มาดูเป็นภาพเพื่อนๆในงานเลี้ยงโรงเรียนมีทั้งภาพธรรมดาเรียบร้อยและภาพหลุดฮาๆที่ตากล้องพยายามสรรหามาให้แต่ที่เรียกเสียงหัวเราะให้ถีรดาก็เห็นจะเป็นภาพเปรียบเทียบระหว่างอดีตกับปัจจุปันของเพื่อนแต่ละคน “ภาพงานที่โรงเรียนแอนส่งมาให้ทางอีเมล์” ถีรดาบอกกับวสีเมื่อเห็นเพื่อนให้ความสนใจภาพเหล่านั้น “แอนกับแฟนน่ารักทั้งคู่เลยเนอะ”   “ดูเหล่าคนสวยพวกนี่สิแรงไม่เบานะเนี้ย” หญิงสาวทั้งคู่เริ่มวิจารณ์ภาพนั้นภาพนี้ “นี่เจกับแฟน แฟนเจสวยดีเนอะ รู้มะวสีในงานน่ะเจเขาดูแลแฟนเขาดีมากเลย เมื่อสิบปีก่อนฉันไม่น่าปล่อยเจให้หลุดมือไปเลยเนอะ ถ้าตกลงเสียตั้งแต่ตอนนั้นตอนนี้ก็คงไม่ต้องมาเข้าสมาคมคนโสดกับแกหรอก”  ถีรดาพร่ำเพ้อกับตัวเองพร้อมทำท่าหลับตาพริ้มฝันหวาน “พูดอย่างกับว่าเขามาจีบแกอย่างนั้นแหละ” วสีเอ่ยขึ้นขัดจังหวะถีรดา “อ้าวเหรอ เขาไม่ได้จีบฉันหรอกเหรอ”   ถีรดาทำหน้าเด๋อด๋าไม่รู้ไม่ชี้    “เออ แกนั่นแหละที่เป็นคนไปจีบเขาเอง” “ใช่เหรอ ฉันไม่เห็นจะจำได้ ฉันเคยทำอย่างนั้นด้วยเหรอ” วสีได้แต่อมยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าไปมากับอาการเฉไฉของเพื่อน “นี่ไงเจกับรังสรรค์จริงๆแล้วมันต้องเป็นสามทหารเสือสิขาดก็แต่นายชาติไม่เห็นจะมาในงานเลย เห็นสองคนนี้แล้วนึกถึงเมื่อก่อนเนอะ ไม่เปลี่ยนเลยทั้งคู่” ถีรดาพูดจาเรื่อยเปื่อยเปลี่ยนไปดูภาพนั้นภาพนี้เรื่อยๆโดยไม่ได้สนใจสาวหน้าขาวนวลที่ยืนหน้านิ่งอยู่ใกล้ๆ วสีอยากจะพูดเหลือเกินว่าทหารเสืออีกคนหน้าตาเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแต่สำหรับตัวตนนั้นคนอย่างถีรดาและวสีไม่สามารถเข้าถึงเข้าได้อีกแล้วเพราะคนคนนั้นได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง “เห็นภาพเพื่อนเก่าอย่างนี้แล้วคิดถึงเมื่อก่อน ดูสิวสีจำภาพนี้ได้มั้ยที่เราถ่ายกันใต้ต้นตะแบกวันที่เราเรียนจบไงมีครบทุกคนเลย” ในภาพเพื่อนแต่ละคนบ้างนั่งบ้างนอนบางคนก็ยืนกอดคอกันบ่งบอกได้ถึงความผูกพันที่มีแก่กันมา เด็กชายสูงโปร่งวงหน้าคมสันไม่ผิดจากปัจจุปันยืนกอดอกทำท่าเก๊กหล่อเต็มที่ใบหน้ามีแววขี้เล่นซ้อนอยู่ท่านี้แหละที่เป็นที่มาของฉายา ‘ไอ้ขี้เก๊ก’ ที่วสีตั้งให้ข้างกันมีสาวน้อยหน้าขาวนวลยืนชูสองนิ้วท่าไม้ตายที่ใช้ได้ทุกงานของวสี “แกจะดูต่อมั้ย ฉันง่วงแล้ว” ถีรดาพูดขึ้นเมื่อภาพในจอสี่เหลี่ยมวนกลับมาที่ภาพแรก นั่นก็หมายความว่าคนพูดดูครบทุกภาพแล้ว “ไม่ล่ะ ฉันก็ง่วงแล้วเหมือนกัน” ได้ยินดังนั้นถีรดาก็จัดการปิดคอมพิวเตอร์แล้วพาตัวเองไปประจำที่นอนไม่นานก็เข้าสู่นิทรากาล วสีเองทั้งที่วันนี้เหนื่อยล้าเต็มที่ แต่เรื่องราวเก่าๆที่เคยสลัดทิ้งได้แล้ววันนี้มันกลับวนเวียนมารบกวนความสงบของจิตใจอีกครั้ง จากคุณ : idakok เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 00:04:07

ความคิดเห็นที่ 2 ชยินกับวสีตอนเด็กๆ น่ารักดีค่ะ เป็นความผูกพันกันมาแต่เด็กเลยนะคะเนี่ย เพิ่งเห็นบทที่ 5 ค่ะ เมื่อกลางวันทันได้อ่านแค่บทที่ 4 แล้วพันทิปก็หายแว๊บไปเลย แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 54 10:18:47 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 10:02:33

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ ไม่รู้สิเป็นคนชอบศิลปะภาพวาดมั้งคะ เลยค่อนข้างอิน อ่านแล้วภาพโรงเรียนตอนสมัยมัธยมลอยมาทันทีเลย 555 อยากรู้ค่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของชยิน ที่ทำให้เขาโทษตัวเองมากขนาดนี้ ปล. อ่านทวนอีกรอบอาจจะเห็นคำผิดนะคะ มันทำให้อารมณ์สะดุดได้เหมือนกันค่ะ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 19:35:08

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ ชอบดอกตะแบกมากเลย โดยเฉพาะสีม่วง จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 16:39:44

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยจะรีบมาก สะกดผิดเยอะมาก แม้กระทั่งชื่อยังผิด ดำเนินเรื่องมาพอสมควร น่าจะเริ่มเกริ่นปัญหาไหมคะ ช้าไป จะไม่เข้าใจว่าทำไมชยินต้องอ่อนแอแบบนี้ ยังไม่รู้สึกร่วมที่วสีจะต้องเสียใจเอามากมาย ที่ไม่เจอชยินตอนต้น ก็ห่างกันไปพักนึง ไม่ได้ติดต่อกันหลายปี ทำไมต้องจะเป็นจะตายตอนนี้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 19:52:29