PANTIP.COM : W11074226 เพลงฝันวันวาร [ตอนที่ 18] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 18

เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม กว่าตุลยวัตจะพาปุณณมีกลับมาถึงบ้าน พร้อมข้าวของมากมายทั้งยาสมุนไพรหลายขนาน เช่น ทองพันชั่ง ใบพลูแก ใบพลูคาว หรือที่บรรจุเป็นแคปซูลตามคำแนะนำของเจ้าของสวนสมุนไพร ซึ่งเป็นแพทย์แผนโบราณผู้มีความเชี่ยวชาญมาช้านาน ก่อนจะแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อข้าวกล้อง ผักกับผลไม้ที่มีสรรพคุณเหมาะสำหรับผู้ป่วยโรคมะเร็ง เมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็พบกับมารดาที่เพิ่งยกถาดยาลงบันไดมาพอดี

“ไปซื้ออะไรกันมาเยอะแยะเลยลูก”

“มากมายหลายอย่างค่ะคุณแม่ อ้อ ได้ขมิ้นชันอัดเม็ดที่คุณแม่โทรไปบอกให้หาซื้อมาด้วยนะคะ แล้วคุณพ่อล่ะคะ เข้านอนแล้วเหรอ”

ปุณณมีพูดพลางหันไปส่งถุงใส่ข้าวของที่ถืออยู่ในมือให้กับป้าสา

“ทานยาเสร็จแล้วก็พักผ่อนน่ะลูก แล้วหนูสองคนทานอะไรกันมารึยัง เดี๋ยวทานข้าวที่นี่ก่อนค่อยกลับบ้านนะตุล อุตส่าห์พาน้องไปซื้อของมา คงหิวแย่เลย”

นางเอมอรหันไปพูดกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังลูกสาวด้วยน้ำเสียงใจดีเช่นเคย

“ผมก็กำลังจะถามอยู่เหมือนกันครับ ว่ามีอะไรให้ทานบ้างมั้ย ไม่ได้มาทานข้าวบ้านคุณป้าต้องนานแล้วนะครับ”
ตุลยวัตตอบพลางยกมือลูบท้องเหมือนจะบอกให้รู้ว่ากำลังหิวอยู่จริงๆ

“ใบปอพาตุลไปทานข้าวด้วยกันไปลูก กับข้าวป้าสาทำไว้เยอะเลย เดี๋ยวแม่ว่าจะขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อ”
“ค่ะ คุณแม่”

ปุณณมีตอบรับคำสั่งมารดา แล้วหันไปพยักหน้ากับตุลยวัตเป็นเชิงบอกให้เดินตามมา

บรรยากาศที่โต๊ะอาหาร มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบกับจานท่ามกลางความเงียบงัน ถึงแม้ว่าจะหิวและจริงจังกับมื้ออาหารตรงหน้ามากแค่ไหน แต่ในสายตาคมของตุลยวัตก็คอยแอบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามด้วยความเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา เธอกำลังเครียดและวิตกกังวลเรื่องอาการป่วยของบิดาอย่างแน่นอน เขาเองก็พอมองออกตั้งแต่พบกันหน้าตึกที่ทำงานของเธอ สิ่งที่เห็นได้ชัดคือเธอแต่งหน้าโทนสีเข้มกว่าปกติ ชายหนุ่มเดาว่าเพราะต้องปกปิดร่องรอยบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ยิ่งตอนไปบ้านสวนสมุนไพรของ แพทย์แผนโบราณซึ่งเป็นชาวจีนสูงอายุก็พูดแบบขวานผ่าซากกับเธอเกินไป เล่นบอกให้ทำใจล่วงหน้าไว้ว่าเต็มที่ก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสองปี เพราะปล่อยให้อาการหนักถึงระยะสุดท้ายแทบจะสายเกินแก้แล้ว ได้ยินแบบนั้น ต่อให้จิตใจเข้มแข็งแค่ไหนก็รับไม่ไหวหรอก

“ไม่กินอะไรซะหน่อยเหรอ อย่าบอกนะว่าจะไดเอทน่ะ แค่นี้ก็ผอมจนแทบไม่เหลือ อะไร แล้วนะ”

ชายหนุ่มเน้นเสียงตรงคำว่าอะไร พร้อมทั้งเลื่อนสายตาจากดวงหน้าของหญิงสาวลงไปเรื่อย ปุณณมีเงยหน้ามองเห็นว่าสายตาทอประกายกึ่งล้อเลียนของเขากำลังมอง อะไร ของเธออยู่ก็ลุกพรวดขึ้นยืนอย่างพร้อมกับกระแทกเสียงใส่เขาอย่างหมดความอดทน

“ไม่กวนประสาทกันซักวันจะตายมั้ย ใช่เวลามาล้อเล่นเหรอ กินข้าวเสร็จแล้วรีบๆกลับบ้านไปเลยนะ”

แล้วก็เดินหนีออกจากโต๊ะอาหารด้วยอาการเบื่อหน่ายเต็มที ตุลยวัตมองตามแล้วก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่

“ค่อยยังชั่ว อย่างน้อยก็ยั่วให้เหวี่ยงได้อยู่ คิดว่าจะไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วซะอีก”

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะรีบดื่มน้ำแล้วลุกเดินออกไปบ้าง พอออกมาตรงห้องโถงก็เห็นปุณณมีนั่งคุกเข่าอยู่หน้าชั้นวางของที่ผนังด้านหนึ่งของห้องเหมือนกำลังค้นหาอะไร ก็ค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ กวาดสายตามองไปรอบๆตัวอย่างสนใจแล้วจึงเดินหยุดมองกรอบรูปซึ่งติดอยู่ตรงฝาผนังด้านที่หญิงสาวค้นหาของ เป็นภาพวาดการ์ตูนล้อฝีมือของเขาในฐานะตัวแทนครอบครัว ที่มอบให้กับเจ้าของบ้านหลังนี้และภรรยาในวันครบรอบวันแต่งงานปีที่ 20 เมื่อหลายปีก่อน จำได้ดีว่าตอนนั้น ทั้งเขาและปุณณมีต่างก็ยังเรียนมหาวิทยาลัยกันอยู่

“มายืนทำอะไรอยู่อีก ไม่ได้ยินเหรอ บอกว่ากินข้าวแล้วก็ให้กลับบ้านไปซะที”

ปุณณมีบอกเสียงห้วนโดยไม่หันมามองชายหนุ่มแม้แต่น้อย ตุลยวัตลอบถอนใจเบาๆ และก้มมองหญิงสาวยิ้มๆ
“เมื่อกี้โกรธเหรอ แค่แซวเล่นเฉยๆเอง คือตอนนี้เราอิ่มมากเลย ให้อาหารย่อยซะหน่อยแล้วค่อยกลับแล้วกันนะ”

เขาบอกพลางย่อตัวนั่งลงบนพื้นห่างจากเธอไปไม่ใกลนัก หญิงสาวยังคงมุ่งมั่นกับการรื้อหนังสือเล่มที่ต้องการจากในชั้นออกมาวางเรียงกันข้างๆตัว เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้หนังสือที่ต้องการครบแล้ว ก็ต้องชะงักเมื่อหันกลับมาเห็นตุลยวัตนอนหนุนแขนที่ประสานกันไว้หลังท้ายทอยพร้อมเหยียดแข้งเหยียดขาอย่างสบายใจบนพื้นห้องนั่งเล่นราวกับกำลังพักผ่อนอยู่ในบ้านของตัวเอง ทั้งที่คิดว่าเขาน่าจะกลับบ้านไปตั้งนานแล้ว

“ช่างมีความสุขเหลือเกินนะตุล กินอิ่มแล้วก็มานอนเลื้อยเป็นงูอยู่เนี่ย”

ชายหนุ่มยิ้มรับหน้าตาเฉย นัยน์ตามีแววขบขัน ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านใดๆกับเสียงบ่นของเจ้าของบ้าน

“ขอบใจนะที่อย่างน้อยก็ไม่บอกว่าเราเป็นหมูน่ะ”

ปุณณมีทำหน้าเอือมระอาก่อนจะตอบ

“ก็เหมือนกันนั่นแหละ กินเสร็จแล้วนอนเลื้อยเป็นงูแถมแถมเป็นงูตัวอ้วนใหญ่เหมือนหมูอีก”

“นึกภาพตามแล้วน่าเกลียดพิลึกแฮะ ครึ่งงูครึ่งหมูเลยนะนั่น แต่เราไม่มีวันเป็นแบบนั้นหรอก ใบปอสบายใจได้เรายังคงหน้าตาดีแบบนี้ต่อไป และมีแนวโน้มจะดีขึ้นเรื่อยๆ ประมาณว่ายิ่งโตยิ่งหล่อน่ะ”

“เฮ้อ พอไม่พูดยั่วโมโห ก็ยังพูดจาเพ้อเจ้อไม่เข้าหูอยู่นั่นแหละ”

ชายหนุ่มหัวเราะลั่นกับคำพูดเหน็บแนมของหญิงสาว

“ถ้าเราจะถามว่าพูดไม่เข้าหูแล้วใบปอได้ยินได้ไง จะถือเป็นการยั่วโมโหอีกรึเปล่าล่ะ”

เขาเอ่ยขึ้นมาลอยๆพลางยันตัวลุกขึ้นนั่ง สายตาจับจ้องอยู่ที่ภาพวาดตรงผนังทำให้ปุณณมีต้องมองตามด้วยความสงสัยว่าเขาสนใจมองอะไรอยู่ ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง เหมือนจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

“ใบปอ จำวันที่บ้านเราเอาของขวัญอันนี้มาให้คุณลุงกับคุณป้าได้ป่ะ วันนั้นใบปองอนเราด้วยที่ไม่ได้วาดรูปใบปออยู่กับคุณลุงคุณป้าในภาพนี้”

ตุลยวัตหันหน้าไปถามและมองหญิงสาวด้วยสายตาเอ็นดูเมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้น

“จำได้สิ แล้วตุลก็แก้ตัวว่า เพราะเป็นวันครบรอบวันแต่งงานเลยอยากทำให้คุณพ่อกับคุณแม่เราเป็นพิเศษ ไว้จะแก้ตัวด้วยการวาดให้ใหม่ในวันครอบครัว แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นจะได้เลย”

ปุณณมีตอบเสียงขุ่นพร้อมตวัดตามองค้อนชายหนุ่ม ที่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีทีท่าจะทำตามที่รับปากไว้จนเวลาล่วงเลยมาหลายปี

“แหม คนเรามันก็ต้องมีหลงๆลืมๆกันบ้าง ถ้าใบปอยังอยากให้เราวาดให้อยู่ เราขอเวลาไม่เกินหนึ่งเดือนได้ภาพครอบครัวอบอุ่นของพ่อแม่ลูกพร้อมหน้าพร้อมตาแน่นอน”

หญิงสาวมองตอบแบบไม่ค่อยอยากจะเชื่อคำพูดเขาเท่าไหร่นัก

“ถามหน่อยสิ วาดภาพการ์ตูนล้อแบบนี้ มันยากหรือง่ายกว่าวาดให้เหมือนจริง”

ตุลยวัตขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด ก่อนจะหันไปตอบเธอ

“มันยากคนละแบบ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน สำหรับเรามันยากพอๆกันนั่นแหละ แต่ภาพการ์ตูนล้อ เราจะมีวิธีนำเสนอในแบบของเราก็คือ อะไรเป็นสามอย่างแรก เมื่อเรานึกถึงตัวตนของคนๆนั้น แล้วก็เอามาสร้างเรื่องราวให้เหมือนมีชีวิต มีเอกลักษณ์ส่วนตัวชัดเจนว่าเป็นคนๆนั้น แม้ว่ามันจะเป็นภาพล้อ ไม่ใช่ภาพเหมือนจริง”

“เหรอ งั้นถ้าตุลจะวาดภาพเราก็ต้องนึกถึงสามอย่างที่เป็นตัวเราด้วยน่ะสิ”

“ใช่ แล้วเราก็คิดๆไว้แล้วด้วย ว่า สามอย่างที่บ่งบอกความเป็นใบปอมีอะไรบ้าง”

“อะไรบ้างล่ะ”

ปุณณมีถามอย่างสนใจสายตาจ้องมองชายหนุ่มอย่างรอคำตอบ

“อย่างแรกเลยก็เพลงเจ-ป๊อบ สองก็หัวหอมทอด อย่างที่สามก็คือชูก้ารือายของใบปอไง”

เขาตอบพร้อมกับยิ้มมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนเต็มเปี่ยมไปด้วยความผูกพันที่ดูเหมือนจะมีเพิ่มมากขึ้นทุกวันโดยไม่รู้ตัว เป็นสายตาที่ปุณณมีมองตอบแล้วก็รู้สึกราวกับกำลังถูกมนต์สะกดและไม่สามารถหลบสายตาคมของเขาได้เลย น่าแปลก ที่ตลอดชีวิตตั้งแต่รู้จักกันมา เธอไม่เคยสังเกตหรือจดจำได้เลยว่าเขาเคยมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น อ่อนโยนกับรอยยิ้มละมุนเช่นครั้งนี้บ้างหรือเปล่า แต่แล้วอยู่ๆ ตุลยวัตก็อ้าปากหาวด้วยความง่วง ทำลายบรรยากาศทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดสิ้น ปุณณมีกลอกตามองไปทิศทางอื่นพลางถอนใจ

“อ้าปากกว้างขนาดนี้ แมลงวันบินเข้าไปเป็นฝูงแล้วมั้ง กลับไปบ้านนอนได้แล้วไป”

“ก็คนมันง่วงนี่ หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนเป็นธรรมดา”

ตุลยวัตแก้ตัวก่อนจะอ้าปากหาวอีกครั้ง

“แล้วชอบมาว่าเราเป็นเด็กอนามัย ตัวเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหรเลย แค่สี่ทุ่มก็ง่วงซะแล้ว”

“กลับก็ได้ แต่ใบปอต้องเดินไปส่งเราที่รั้วนะ”

“โอ๊ย ตุล ถ้ากลับเองไม่ได้ก็นอนอยู่หน้าประตูบ้านเราเลยแล้วกัน ขอขึ้นไปดูคุณพ่อคุณแม่บ้าง ไปก่อนนะ”

“แค่พูดเล่นแค่นี้ คิดจริงจังไปได้”

ตุลยวัตพึมพำกับตัวเองขณะยิ้มมองร่างหญิงสาวที่หอบหนังสือเดินขึ้นบันไดจนลับสายตาไป จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับไปบ้านของตัวเองเงียบๆ

…

ฉายะชาติอยู่เฝ้าสิตางศุ์ที่โรงพยาบาลตลอดทั้งคืนและกลับมาถึงบ้านในตอนเช้าตรู่ ด้วยหวังว่าจะนอนพักผ่อนสักพักก่อนออกไปทำงานกับวงไลท์บลูในช่วงบ่าย พอเปิดประตูลงมาจากรถ ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงพูดคุยที่คุ้นหูดังแว่วมาจากในครัว เป็นเสียงของน้าน้อยกับน้าจอมสองสามีภรรยาซึ่งเป็นคนทำงานเก่าแก่ในบ้านมายาวนาน ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจฟังและจะเดินกลับบ้านเล็กของตัวเองอยู่แล้ว ทว่า ก็ต้องหยุดนิ่งตั้งใจฟังในทันใด เมื่อได้ยินชื่อของใครบางคนเข้า

“เห็นป้าสาแกว่า คุณใบปอแกแอบร้องไห้ ไม่ให้คุณพ่อกับคุณแม่เห็นหรอก กลัวทุกคนจะเครียด ฉันฟังแล้วก็สงสาร ไม่อยากจะคิดเลย ถ้าคุณผู้ชายบ้านโน้นไม่อยู่แล้วจริงๆ เหลือแค่สองคนแม่ลูกจะอยู่กันยังไง”
“แกก็พูดเหมือนแช่งเค้า บางทีเค้าอาจจะแข็งแร็งอยู่ได้นานเป็นสิบปีก็ได้ใครจะไปรู้”

“ฉันไม่ได้แช่งนะพี่จอม ฉันก็แค่พูดถึง แต่จะอยู่นานเป็นสิบปีตามที่พี่พูด สงสัยต้องมีปาฏิหาริย์ โรคมะเร็งปอดระยะสุดท้ายเชียวนะ ไม่ใช่ธรรมดา ได้ยินคุณหมอพูดอยู่ว่า ช่วงนี้อาการเหมือนมีแต่ทรงกับทรุด แล้วตอนนี้ก็ลาออกจากงานมาอยู่บ้านแล้วด้วย เห็นมีเพื่อนฝูงที่ทำงานแวะมาเยี่ยมกันทุกวันเลย”

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 10:48:29

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 18 ต่อ)

ฉายะชาติได้ฟังบทสนาเพียงแค่นั้นก็พอจะคาดเดาและปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทั้งหมด ชายหนุ่มรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ความคิดถึงและเป็นห่วงหญิงสาวอัดแน่นอยู่ในหัวใจ เขาไม่รอช้ารีบเดินตรงไปยังรั้วข้างบ้านฝั่งที่เป็นรั้วเดียวกันกับบ้านของปุณณมีทันที นาฬิกาที่ข้อมือของเขาบอกเวลาหกโมงตรงพอดี ชายหนุ่มไม่รู้ว่าปกติเธอจะออกจากบ้านไปทำงานตอนกี่โมง แต่ก็มั่นใจว่าตอนนี้ยังไม่ออกมาแน่ๆ จึงตัดสินใจเดินก้าวผ่านประตูเหล็กดัดเข้าไปด้านใน และยืนรออยู่ตรงนั้นอย่างใจเย็น เกือบครึ่งชั่วโมงผ่านไป ประตูกระจกบานเลื่อนหน้าบ้านก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหญิงสาวที่เขารอคอยในชุดเสื้อเชิ้ตเข้ารูปแขนยาวสีฟ้าอ่อนกับกางเกงผ้าเนื้อดีและกระเป๋าสะพายแบบเข้าชุดกันก็เดินออกมาช้าๆ นับว่าเป็นครั้งแรกที่ฉายะชาติได้เห็นเธอในบุคลิกแบบนี้ แบบหญิงสาวที่กำลังจะไปทำงาน สายตาที่เขาทอดมองเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะแบบไหน หญิงสาวก็เป็นยังมีรสนิยมในการแต่งกายที่ดูเข้ากับตัวเองเป็นอย่างดีอยู่เสมอ และความพิถีพิถันนั้นก็เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มาถึงเขาอยู่บ่อยๆ ยามที่ต้องจัดเตรียมเสื้อผ้าสำหรับทำงานในฐานะศิลปินตั้งแต่มีผลงานอัลบั้มแรก แม้แต่ตอนอยู่ญี่ปุ่น เขาก็คอยถามและขอคำปรึกษาเรื่องนี้กับเธอบ่อย ทว่า วันนี้ มันคงไม่มี ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

“ฉาย!”

เสียงเรียกคล้ายดังมาจากที่ใกลๆ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง ประหลาดใจตัวเองไม่น้อยที่เขาไม่ทันรู้ตัวเลยว่าหญิงสาวมายืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่

“คุณใบปอ…”

เขาเรียกชื่อเธอเสียงแผ่ว เหมือนพูดอะไรไม่ออก เมื่อได้เห็นดวงตาคู่หวานซึ่งบัดนี้มันเจือด้วยความเศร้าจนน่าใจหาย

“มีอะไรรึเปล่า อย่าบอกนะว่ามารอเรา”

ปุณณมีถามอย่างสงสัย น่าแปลกที่การพบกับเขาในเวลานี้ ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดหรืออยากจะวิ่งหนีไปไกลๆให้พ้นจากสายตาของเขาเหมือนที่ผ่านมาอีกเลย หรือเป็นเพราะความทุกข์หนักหนาสาหัสของครอบครัวที่กำลังเผชิญ ทำให้ความรู้สึกไม่สมหวังในความรักระหว่างเขากับเธอ กลายเป็นเรื่องที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรในชีวิตเธอแล้ว หรือถ้ายังพอมีหลงเหลือก็คงบางเบาคล้ายเป็นหมอกควันจางๆแค่นั้น

“ผมเพิ่งทราบข่าวคุณพ่อของคุณใบปอ คือผม ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร แค่อยากมาให้กำลังใจ มาบอกให้รับรู้ว่าถึงยังไงผมก็เป็นห่วงคุณใบปอมากที่สุดนะครับ”

หญิงสาวยิ้มรับและมองตอบเขาอย่างขอบคุณ

“ขอบใจนะ เราก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน สิ่งที่เราทำได้ก็คือ ต้องเข้มแข็ง เพื่อเป็นพลังให้กับคุณพ่อคุณแม่ เราคงทำได้ดีที่สุดแค่นี้แหละฉาย”

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เขาคงคว้าตัวเธอมากอดแนบแน่นด้วยความห่วงใยและความรักหมดหัวใจ เพื่อแบ่งปันความรู้สึกหลากหลายที่เธอต้องแบกมันไว้คนเดียว ทว่า ในเวลานี้ เขาทำได้เพียงแค่ใช้สายตาปลอบโยนเธอเท่านั้น ราวกับว่าปุณณมีเองก็รับรู้และมองสบตาตอบเหมือนจะใช้สายตาสื่อสารกับชายหนุ่มแทนคำพูดเช่นกัน

“ขอพูดอะไรอย่างนึงได้มั้ยฉาย”

ฉายะชาติพยักหน้ารับอย่างเต็มใจ

“ถ้าเลิกสูบบุหรี่ได้ เลิกตั้งแต่ตอนนี้ยังทันนะ”

เป็นคำพูดประโยคสั้นๆ ที่ทำให้คนฟังแทบจะหยุดหายใจ ทั้งคำพูดและแววตาที่มองมา มันสื่อความหมายกับความรู้สึกได้อย่างชัดเจนที่สุด ทั้งๆที่ในช่วงเวลาที่คบหากันมายาวนาน ปุณณมีไม่เคยแม้แต่จะบ่นหรือต่อว่าเรื่องที่เขาติดบุหรี่สักคำเดียว เพราะไม่ว่าเรื่องใดที่เธอมองว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาเธอจะไม่ก้าวล้ำเส้นเข้ามาให้ต้องลำบากใจ อย่างมากก็แค่มองด้วยสายตาตำหนิติเตียน ยามเขาเผลอทำให้เห็น หากในวันนี้เธอถึงกับเอ่ยปากเตือนเขาตรงๆ เพราะไม่อยากเห็นเขาต้องเป็นโรคร้ายเหมือนพ่อของเธอ ยิ่งรู้สึกได้ถึงความรักความปรารถนาดีที่มันยังไม่ได้แปรเปลี่ยนไป เขาก็ยิ่งเจ็บร้าวลึกในหัวใจ ที่เป็นคนทำลายทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายด้วยตัวของเขาเอง

“อรุณสวัสดิ์ ใบปอ!”

เสียงทุ้มห้าวเจือความสดใสที่ได้ยิน ดึงความสนใจจากทั้งสองให้หันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมๆกัน และดูเหมือนว่าเขาก็เพิ่งจะเห็นว่าหญิงสาวที่ตนเองส่งเสียงเรียก ไม่ได้ยืนอยู่ลำพังคนเดียว

“อ้าว ฉาย ก็อยู่นี่ด้วยเหรอ เพิ่งกลับมาตอนเช้าเลยใช่มั้ย”

ตุลยวัตถามเป็นเชิงทักทายเมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆ

“ครับ เพิ่งกลับมาถึงบ้านตอนประมาณหกโมงได้”

ฉายะชาติตอบและมองตุลยวัตอย่างงุนงง เพราะปกติ ไม่เคยเห็นเขาออกไปทำงานเวลาเช้าขนาดนี้บ่อยนัก

“แล้วสิตางศุ์เป็นไงบ้าง เมื่อไหร่หมอถึงจะให้กลับบ้านได้ล่ะ ตอนเราไปเยี่ยม เค้าก็บ่นอยู่นะ ว่าเริ่มเบื่อ อยากกลับไปทำงานแล้ว”

“น่าจะอีก 2-3 วันครับ แต่ยังไม่ถอดเฝือกก็คงยังทำงานไม่ได้อยู่ดี”

ตุลยวัตพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปมองทางปุณณมีที่ยืนนิ่งฟังอยู่เงียบๆ

“จะไปกันรึยัง ใบปอ ออกช้ากว่านี้เดี๋ยวสายนะ”

“เราน่ะพร้อมจะไป และก็ออกมารอตุลตั้งนานแล้ว ใครกันแน่ที่ช้าน่ะ”

“พอดีว่า เมื่อวานเราไปรับใบปอไปหาซื้อยาสมุนไพรให้คุณลุงด้วยกันน่ะ รถใบปอจอดอยู่ที่ออฟฟิศ วันนี้เราเลยต้องพาไปส่ง”

ตุลยวัตรีบอธิบายเมื่อเห็นสายตามีคำถามของฉายะชาติ

“งั้นก็ ไปกันเถอะ ช้ากว่านี้ได้สายจริงๆแน่ เราไปทำงานก่อนนะฉาย”

ประโยคสุดท้ายปุณณมีหันมาพูดกับฉายะชาติแล้วเดินตรงไปที่รถยนต์ของตุลยวัตซึ่งจอดรออยู่หน้าประตูรั้ว โดยมีเจ้าของรถรีบก้าวเท้าตามไปติดๆ พร้อมกับบอกว่า

“ไม่สายหรอกน่า รับประกันได้ เอ้อ เราทำแซนด์วิชมาเผื่อใบปอด้วยนะ เอาไว้กินรอแก้เบื่อตอนรถติด”

ฉายะชาติยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกสะท้อนใจ คนที่ทำหน้าที่ตรงนั้นควรจะเป็นเขา ไม่ใช่ตุลยวัต เขาอยากอยู่เคียงข้าง ช่วยเหลือเธอ ยามที่เธอกำลังมีความทุกข์และต้องเผชิญปัญหาไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม แต่คงเป็นได้แค่ในความฝันที่ไม่มีวันเป็นความจริงได้อีกแล้ว ที่ๆเขาเคยยืนข้างเธอกำลังจะมีคนอื่นเข้าไปแทนในขณะที่ตัวเขาก็เองต้องกลายเป็นคนอื่นสินะ ภาพความผูกพันในอดีตยังคงตราตึงอยู่ในหัวใจเสมอคล้ายเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ...

เสียงดีดกีต้าร์แปร่งหูเงียบลงไปแล้ว พร้อมกับเสียงอุทานด้วยความเบื่อหน่ายของหญิงสาว

“โอ๊ย เป็นแบบนี้อีกแล้ว ฉาย ตั้งสายกีต้าร์ให้หน่อยสิ”

ฉายะชาติละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านเตรียมตัวสอบ แล้วยื่นมือไปรับกีต้าร์ตัวเก่งของเขาที่หญิงสาวยืมไปเล่น ระหว่างมานั่งติวหนังสือด้วยกันบนเสื่อกลางสนามหญ้าในบ่ายวันหยุดสุดสัปดาห์

“ไหนบ่นว่าเจ็บมือ ไม่ใช่เหรอครับ ทำไมยังอยากเล่นอยู่อีกล่ะ”

ชายหนุ่มเอ่ยถามยิ้มๆพลางทดลองดีดกีต้าร์ที่เพิ่งตั้งสายใหม่

“อ้าว ก็ฉายบอกว่า ถ้าทนเจ็บจนนิ้วด้านแล้ว ต่อไปเวลาเล่นก็จะไม่ค่อยเจ็บอีกไม่ใช่เหรอ ยิ่งเล่นเป็นประจำก็จะยิ่งเคยชิน เราก็อยากลองดูบ้างว่าจะทำสำเร็จมั้ย ตั้งสายเสร็จแล้วก็เอาคืนมา เราจะหัดเล่นเพลงนี้ต่อ”

หญิงสาวพูดอย่างดื้อดึงและคว้ากีต้าร์ที่เขาส่งมาเริ่มเล่นจริงจังอีกครั้งราวกับเป็นเจ้าของมันซะเอง ฉายะชาติไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้เธอเล่นกีต้าร์แบบถูกๆผิดๆ ไปเรื่อย เนื่องจากว่าปุณณมี มีนิ้วมือทั้งเล็กและสั้นเธอจึงเล่นได้เพียงบางคอร์ดเท่านั้น ยิ่งคอร์ดที่ต้องใช้นิ้วก้อยแทบไม่ต้องพูดถึง แม้ว่าจะอดทนและพยายามฝึกแล้วก็ยังเป็นอุปสรรคใหญ่หลวงอยู่ดี จนคนสอนที่คอยชำเลืองมองเป็นระยะอดใจไม่ไหวต้องเข้าไปช่วย

“คอร์ดนี้ คุณใบปอต้องวางนิ้วก้อยตรงนี้นะครับ แล้วก็กดลงไปแน่นๆ ลองใหม่อีกครั้งสิครับ”

เขาบอกพร้อมกับยื่นมือมาช่วยจัดวางให้นิ้วของหญิงสาวอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้องบนสายกีต้าร์

“ถ้าเล่นไม่เป็นก็เอามันวางไว้เฉยๆเถอะ อย่าเล่นมั่วๆให้เสียงมันรบกวนคนอื่น เราต้องใช้สมาธิอ่านหนังสือสอบนะ ไม่ได้อยู่ว่างๆ อยากเล่นมากก็เอาไปหัดเล่นที่บ้านตัวเองได้ป่ะ”

ฉายะชาติถึงกับสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากหน้าต่างห้องนอนชั้นบนของตุลยวัต ทว่า พอจะเอ่ยปากขอโทษและอธิบายก็ไม่ทันอีกคนซะแล้ว

“บอกกันดีๆก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องพูดแบบนี้เลย คิดว่าอยากเข้ามาบ้านนี้นักรึไง ไปกันเถอะฉาย เราไม่อยากยุ่งกับคนบางคนอีกแล้ว”

ปุณณมียืนพูดอย่างโกรธจัดก่อนจะเก็บข้าวของของตัวเองเดินหนีออกจากตรงนั้นไปอย่างรวดเร็ว ฉายะชาติหันรีหันขวางอย่างทำอะไรไม่ถูก เขารีบเก็บเสื่อกับหนังสือและกีต้าร์ไปฝากไว้ในห้องครัวแบบรีบร้อนสุดชีวิตแล้วรีบวิ่งตามหญิงสาวซึ่งเดินออกจากบ้านตรงไปยังสนามเด็กเล่นของหมู่บ้านอย่างที่เขาเดาไว้ว่าเธอต้องไปที่นั่นแน่ๆ พอไปถึงก็พบเธอนั่งร้องไห้อยู่ตรงชิงช้าจริงๆด้วย

“คุณใบปอ อย่าร้องไห้เลยนะครับ คุณตุลคงกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่ได้ตั้งใจพูดให้คุณใบปอรู้สึกไม่ดีหรอกครับ”

ฉายะชาติเดินมาหยุดยืนด้านข้างหญิงสาวมือหนึ่งจับโซ่ชิงช้าเอาไว้และอีกมือก็คอยลูบศีรษะเธอเบาๆเป็นการปลอบใจ

“ไม่ได้ตั้งใจเหรอ มันกี่ครั้งแล้ว ที่เค้าชอบหาเรื่องว่าเราตลอด เราเบื่อตุล เบื่อมากๆ ไม่รู้ว่าเคยไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กับเค้านักหนา ถึงได้ตามรังควานอยู่ได้ เราไม่เข้าใจจริงๆนะฉาย”

ปุณณมีพูดปนเสียงสะอื้นด้วยความคับแค้นใจ

“คุณใบปออย่าเก็บเอาคำพูดของคุณตุลมาคิดมากเลยครับ คุณตุลก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ปากพูดไปอย่างนั้น แต่ลึกๆในใจจริงๆก็ไม่มีอะไรหรอกครับ”

“ฉายก็พูดแต่แบบนี้ทุกทีแหละ จะเข้าข้างเค้าไปถึงไหน”

ฉายะชาติลอบถอนใจเบาๆ เอาล่ะสิ แล้วเธอก็พาลมาลงที่เขาด้วยอีกจนได้ ที่ผ่านๆมา ในฐานะของคนกลางยามเกิดปัญหาระหว่างปุณณมีกับตุลยวัต เขาคิดว่าเขาก็ทำหน้าที่ได้ดีแล้ว

“ก็ได้ครับ ผมจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับคุณตุลแล้ว คุณใปบอเองก็ต้องเลิกคิดเหมือนกันนะครับ เราไปร้านกาแฟกันดีมั้ยครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงบานอฟฟี่พายเอง เมื่อเช้าคุณใบปอบ่นอยากทานไม่ใช่เหรอครับ”

ปุณณมีพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะลุกขึ้นเดินไปร้านกาแฟและเบเกอร์รี่หน้าหมู่บ้านที่ทั้งสองเดินไปด้วยกันเป็นประจำ

….............................................................................................................

จบตอนที่ 18

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 10:49:51