Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
[Base on my own story] เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเศร้า ตอนที่ ๑ our supper ติดต่อทีมงาน

วันนี้ตัดสินใจเอาเรื่องราวชีวิตที่เคยบันทึกเก็บไว้ในบล๊อคมาเล่าเป็นเรื่องราวผ่านทางหน้ากระทู้

สาเหตุที่ต้องมาเรียบเรียงใหม่ เพราะเพิ่งย้อนกลับไปอ่านในบล๊อคตัวเองอีกครั้ง และรู้สึกว่าตัวเองเขียนได้วกไปวนมา ภาษาที่ใช้ก็ไม่ดีเท่าไหร่ อยากเก็บเรื่องนี้ไว้แบบดีที่สุด เลยมาrewrite ผ่านทางนี้ เพื่อจะได้รวบรวมกลับไปแก้ไขเนื้อหาเดิมได้อีกครั้ง

ภาษาอาจไม่สวยหรู เพราะก็เกลาได้เท่านี้ ไม่มีความสามารถเขียนแบบนวนิยาย หรือวรรณกรรมได้ มีปัญญาทำได้แค่เล่าเรื่องแบบธรรมด๊าธรรมดา เนื่องจากเจ้าของเรื่องคนนี้ไม่เคยทำอะไรประสบความสำเร็จเลยในชีวิต ยกเว้นการที่ได้เคยถ่ายทอดเรื่องนี้ออกมาจนจบ ยังไงถ้าใครผ่านมาช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ^^



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

บันทึกวันที่ 28/8/2008


เมื่อวานเห็นกระทู้นึงตั้งคำถามว่า "สิ่งที่หรูหราที่สุดในชีวิตที่คุณเคยทำคือ?"

อยากจะตอบอยู่ แต่ก็คิดไม่ออกนะ ในชีวิตไม่เคยได้ใกล้ได้เฉียดกับคำๆนี้เลย

กลับขึ้นไปบนห้องนอน เห็นกล่องชอคโกแลตของเจสวางอยู่



น้ำตาไหล(ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ก็ไหล เป็นห่าอะไรก็ไม่รู้)

เวลาไม่เคยช่วยอะไร ผ่านมาเป็นปี ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่ร้องไห้

คิดถึงตอนที่ได้กล่องเล็กๆกล่องนี้มา ข้างในกล่องมีทรัฟเฟิลเล็กๆแค่หกลูก

เกิดมาเคยกินแต่มิคกี้บาร์ในเซเว่น โกไดว่าคืออะไรก็ไม่รู้จัก รู้แต่ว่ามันแพง

รู้ว่าแพงก็ไม่กล้ากิน กลัว ๕๕ กลัวของสูง มีใครเป็นมั๊ย สงสัยจะเป็นโรคที่จำกัดเฉพาะคนจน

เจสบอกให้กิน ก็ไม่กิน ขอเก็บไว้ก่อน ทำใจก่อน เค้าก็หัวเราะ บอกว่าซื้อมาให้กิน ไม่ได้ให้เก็บ ของแบบนี้เดี่ยวซื้อให้เมื่อไหร่ก็ได้ มันไม่ได้แพงขนาดนั้น

เชื่อใจเค้า กินในวันสุดท้ายตอนเขียนไดอารี่ไปหนึ่งชิ้น

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่สัมผัสกับการ"กินทั้งน้ำตา"

และได้สัมผัสกับมันอีกไม่รู้อีกกี่ครั้ง หลังจากที่รู้ว่ามันไม่มีอีกแล้ว






แล้วก็คิดถึงชอคโกแลตราคาถูกที่ซื้อให้เค้า ชิ้นละไม่กี่บาท ก็มีปัญญาแค่นั้น

แต่เห็นเค้าแกะแล้ว ของเราชิดซ้ายชิดขวาไปเลย เค้าแกะอย่างทะนุถนอม เหมือนมันมีค่ามากมาย ต่างกับเราจริงๆ

เจสยื่นให้เรากัดก่อน แล้วก็กินที่เหลือ ข้างในมีไซรัปก็เลยลำบากหน่อย เค้าก็เช็ดปากให้ จนตอนนี้ก็จำได้หมดทุกวินาที

เค้ากินแค่ชิ้นเดียว แล้วก็เก็บ ยิ้มเขินๆบอกว่า "อยากเก็บไว้กินนานๆ" แล้วก็เก็บใส่ถุงเหมือนเดิม

ที่แท้ก็ปัญญาอ่อนเหมือนกับเรานะส่อไจ๋**

**ส่อไจ๋ = ตาทึ่ม







สรุปว่า เมื่อคิดถึงมื้ออาหารที่หรูหราที่สุด ก็...คิดไม่ออกหรอก อยู่แบบโคตรปุถุชน มีอะไรก็กินอย่างนั้น

แต่มื้อที่ดีที่สุด ก็คงจะเป็นมื้อค่ำของวันนั้น...


...

...

...




ตอนนั้นเจสบอกเราว่า อยากไปกินอาหารดีๆสักมื้อที่เวอทิโก้ โอเคมั๊ย

ฉันเองก็ไม่รู้ราคาที่แน่ๆหรอก แต่ก็ไม่กล้ากิน รู้แต่ว่า ไปแบบนั้น ไม่มีความสุขแน่ๆ กลัวทำตัวผิดระเบียบสังคม

บอกเจสไปว่าไม่อยากไป เจสก็ตามใจ นึกออกร้านไหนค่อยบอกละกัน

มื้อที่หรูหราที่สุดก็เลยไม่แน่ใจว่ามื้อไหนกันแน่






แต่มื้อที่มีค่าที่สุดในชีวิตเป็นมื้อดึกที่ข้างถนน ร้านข้าวต้มเล็กๆ เสริฟบนโต๊ะอลูมิเนียม(หรือสแตนเลสก็ไม่แน่ใจ) สภาพร้านแบบว่า...อย่างกัง

เจสดึงมือฉันไว้ตอนเราเดินไปบอกว่า"อยากกินข้าวต้ม อยากกินบ๊ะเตง รู้จักมั๊ยส่อไจ๋ บ๊ะเตง พ๊อคพอร์ริจ"

เค้าก็หันมาถาม "แน่ใจแล้วหรอ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"

ฉันค้อนใส่ มันจะดูถูกกันมากไปหน่อยแล้ว แล้วก็เดินไปสั่งบ๊ะเตงให้เค้า

ยังจำได้ว่าเจสเอากล้องมาวางบนโต๊ะสองตัว เปิดออโต้ชัต แล้วก็ถ่ายเองอีกเครื่อง บอกให้ฉันกินไปเรื่อยๆ ไม่ต้องมองกล้อง

แต่พอฉันเห็นกล้องก็อดใจไม่ได้ หยิบเครื่องปรุงเค้ามาเป็นพรอพ แต่ด้วยนิสัยซุ่มซ่ามติดตัว ก็ทำน้ำส้มสายชูราดตัวไปครึ่งแก้วเห็นจะได้

ตอนนั้นทำได้แค่หัวเราะขำตัวเอง เจสเค้าก็ตกใจรีบหยิบทิชชู่ส่งให้ ฉันก็เอาไปเช็ดโต๊ะ บอกเค้าว่าขอโทษ ขอโทษจริงๆ

เจสก็ส่ายหัว เอาทิชชู่เช็ดตัวให้ บอกว่า "เดี๋ยวกลับไปอาบน้ำนะ สกปรกหมดแล้ว"

ไอเราก็ไม่รู้ นึกว่าให้เช็ดโต๊ะ ซื่อบื้อได้อีก

เจสก็ถ่ายรูปต่ออยู่ดี แล้วเค้าก็กินต่อ จนหมด...หมดเกลี้ยงเลย ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายอย่างเค้าจะกินอะไรแบบนี้ได้

ที่มีความหมายมากก็เพราะเจสบอกว่า มื้อนี้อร่อยมาก ทำเอาฉันยิ้มไม่หุบ ภูมิใจจนถึงทุกวันนี้ ๕๕ เป็นเอามาก

ฉัน "คุณรู้มั๊ยว่า อาหารมื้อนี้เป็นมื้อที่ดีที่สุด ไม่ต้องจองโต๊ะ ไม่ต้องมีเดรสโค้ด แต่เรากลับได้อยู่กันสองคน ไม่มีใครมารบกวน แล้วก็อร่อย ราคาก็ถูกอีก"

เจส "นั่นสิ ๕๕"

ฉัน "อาซัง ฉันนั่งทานอาหารข้างถนนกับคุณแบบนี้ อย่างนี้ ได้ตลอดชีวิตของฉันเลยนะ"

เจส "ผมไม่ยอมให้คุณต้องกินอะไรแบบนี้ไปตลอดชีวิตหรอก"


...

...

...



ง่ายไปมั๊ย ความทรงจำสำหรับมื้ออาหารที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต

แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 54 19:48:35

จากคุณ : KissAhoLicGal
เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 54 19:34:20

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com