ความคิดเห็นที่ 1 ครู่หนึ่งที่มาร์ควิสแห่งเรดดิงตันเกิดความสงสาร ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ แต่เป็นนิโคลัส เวนเวิร์ธกับลูกสาวของเขา ปิศาจตนใดกันที่บันดาลให้สุภาพบุรุษนิสัยดีและมีเกียรติคนหนึ่งตกหลุมรักนางแม่มดร้ายเห็นแก่ตัวจนกระทั่งมีพยานรักด้วยกัน โอ ไม่หรอก สำหรับหล่อนแล้วเด็กหญิงน้อยๆ คนนั้นไม่ใช่พยานรัก แต่เป็นเครื่องมือผูกมัด แหล่งทำมาหากินที่พอหมดประโยชน์แล้วก็เขี่ยทิ้งไปราวกับขยะไร้ค่าชิ้นหนึ่ง บางทีการอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของเขาอาจดีกว่าอยู่กับแม่ใจยักษ์คนนี้ก็ได้ โรเบิร์ตขบกรามแน่นเพื่อห้ามความต้องการที่จะผรุสวาทคำแรงๆ ใส่ผู้หญิงคนนี้และเปลี่ยนมันเป็นคำถาม “จะให้ผมไปรับตัวเธอเมื่อไหร่” “ประมาณสองเดือนนับจากนี้ค่ะ” สีหน้าของนาตาลีฉายแววโล่งอก ไม่น่าแปลกหรอก “ดิฉันอยากร่ำลาลูกก่อน” หัวคิ้วของลอร์ดเรดดิงตันกระตุกเล็กน้อย เขาอยากประชดหล่อนแต่ก็ทำเพียงผงกศีรษะอย่างรวดเร็วครั้งหนึ่ง “แจ้งชื่อกับที่อยู่ของคุณให้พ่อบ้านทราบด้วย” จากนั้นเขาก็หมุนตัว เดินกลับเข้าไปในห้องโถงราวด้วยการก้าวยาวๆ ราวกับว่าไม่ต้องการเสวนากับหล่อนอีกต่อไป นาตาลีมองจนกระทั่งแผ่นหลังกว้างใหญ่นั้นเลี้ยวลับไปทางมุมหนึ่งของคฤหาสน์ หญิงสาวส่งยิ้มอบอุ่นให้พ่อบ้านวัยกลางคนตอนปลาย เมื่อเขาผายมือเชิญหล่อนไปยังโต๊ะสูงที่ใช้สำหรับจดรายชื่อแขกที่เข้าร่วมงานเลี้ยง นาตาลีมองกระดาษใหม่เอี่ยมกับขวดหมึกที่เติมจนเต็มพอดีแล้วชวนคุย “เลดี้เรดดิงตันคงชอบงานรื่นเริงสินะคะ” พ่อบ้านไม่สนใจหล่อน “ชื่อและที่อยู่ครับ คุณผู้หญิง” นาตาลีเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วยักไหล่ จากนั้นก็บอกชื่อ ที่อยู่และจุดสังเกตในละแวกใกล้เคียง ความละเอียดรอบคอบนั้นทำให้พ่อบ้านต้องเหลือบมองหล่อนถึงสองครั้ง แต่เขาไม่มีสีหน้าอื่นใดนอกจากความเรียบเฉยที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี “ช่วยลงวันที่ด้วยได้ไหมคะ” หล่อนกล่าว และรีบเสริมเมื่อเห็นสายตาเตือนของเขา “ฉันคิดว่าสองเดือนเป็นระยะเวลาที่นานพอจะทำให้คนๆ หนึ่งลืมธุระที่ไม่สำคัญได้ค่ะ” “ท่านมาร์ควิสไม่เคยลืมแม้แต่เรื่องเล็กน้อยครับ คุณผู้หญิง” เขาพูด “ยิ่งถ้าเป็นเรื่องของคนสนิท ท่านจะจดจำได้ดีเป็นพิเศษ” “ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับเกียรตินั้นค่ะ” นาตาลียิ้มให้เขาอย่างเย็นชา รอจนกระทั่งพ่อบ้านลงวันที่ตามคำขอจนเสร็จเรียบร้อยจึงเอ่ยปากขอเสื้อคลุมคืน จากนั้นหล่อนก็หมุนตัวออกจากคฤหาสน์โดยไม่กล่าวคำลากับใคร มาร์ควิสแห่งเรดดิงตันมองหญิงสาวในเสื้อคลุมสีดำเดินฝ่าสายฝนไปยังประตูด้านนอกผ่านทางหน้าต่างห้องทำงาน เขาละสายตาจากหล่อนครู่หนึ่งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู พอเห็นว่าเป็นพ่อบ้าน เขาก็กลับไปมองนาตาลีต่อจนกระทั่งเห็นหล่อนก้าวขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ใต้ต้นไม้ “ชื่อและที่อยู่ของมิสลาร์สันครับ มายลอร์ด” พ่อบ้านพูดพลางวางกระดาษไว้บนโต๊ะ โรเบิร์ตยังไม่หันมาจนเมื่อรถม้าเคลื่อนตัวแล้วจึงผละจากหน้าต่าง เขานิ่วหน้าเมื่อเห็นว่ามีวันที่ระบุไว้ในกระดาษแผ่นนั้นด้วย “หล่อนน่าจะให้ฉันไปรับเด็กคนนั้นเสียเดี๋ยวนี้เลย ว่าไหมดาลตัน” “หล่อนคงมีความจำเป็นจริงๆ ครับ” พ่อบ้านตอบ แต่ลอร์ดเรดดิงตันขึ้นเสียงในลำคอเป็นเชิงไม่เห็นด้วย “เรื่องปากท้องเป็นสิ่งจำเป็นเสมอ ฉันคิดว่าหล่อนคงหมดความอดทนกับลูกสาวของหล่อนแล้ว” “ดูเหมือนมายลอร์ดจะไม่ชอบหล่อนสักเท่าไหร่นัก” “ความสุขของนิโคลัสต้องพังทลายเพราะการล่อลวงของผู้หญิงคนนั้น” โรเบิร์ตตอบพลางเลื่อนเก้าอี้ เขานั่งลง หยิบกระดาษแผ่นนั้นมาอ่านทวนอีกครั้งพลางเปิดลิ้นชัก แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ สอดมันเก็บไว้กับสมุดนัดหมายแทน “ฉันจำสีหน้าทุกข์ตรมของเลดี้ชาร์ลอตได้ มันจะติดตาฉันไปจนวันตายเลยล่ะ” พ่อบ้านเพียงมองเขาด้วยใบหน้านิ่งเฉย จากนั้นก็ค้อมศีรษะลง “ดึกมากแล้วครับมายลอร์ด พรุ่งนี้ท่านมีนัดกับตระกูลแบรดลีย์ตอนเก้าโมงเช้า” โรเบิร์ตกอดอกพลางเอนหลังพิงเก้าอี้ ทอดมองดาลตันด้วยสายตารู้ทัน “อยากพูดอะไรก็พูดมา อย่าอมพะนำ” “กระผมเป็นแค่บ่าว ไม่เหมาะสมที่จะ...” พ่อบ้านหยุดเมื่อเห็นลอร์ดเรดดิงตันโบกมือไปมาและจ้องเขาเป็นเชิงบังคับ เขาถอนหายใจ “กระผมเห็นว่าคนที่เจ็บปวดไม่ได้มีแค่เลดี้ชาร์ลอตเท่านั้นครับ” “อย่าให้น้ำหนักตัวของหล่อนหลอกนายได้” โรเบิร์ตบอก สองมือของเขากลับมากอดอกอีกครั้ง “ถ้านายได้เห็นแววตาของหล่อนก็จะรู้เองว่าหล่อนห่างไกลจากคำว่าน่าเวทนามาก” “และกระผมก็สังเกตเห็นว่าแววตาของท่านห่างไกลจากคำว่าเวทนาหล่อนครับ” ดาลตันชี้ “ท่านแสดงออกค่อนข้างโจ่งแจ้งว่ารังเกียจหล่อน” โรเบิร์ตอ้าปากเพื่อจะค้าน แต่แล้วก็หุบปากลง สองคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันก่อนถาม “ฉันแสดงออกชัดเจนมากเลยรึ” “ไม่มากจนน่ากลัว แต่ไม่น้อยจนมองไม่ออกครับ” ดาลตันตอบ ลอร์ดเรดดิงตันสบถพลางลดมือขนาบไว้ข้างตัว เขาเอนหลังพิงเก้าอี้มากขึ้นด้วยท่าทางของคนหมดแรง “แวบแรกที่เห็นฉันก็นึกสงสารหล่อนอยู่หรอก แต่แล้วสีหน้าและคำพูดของเลดี้ชาร์ลอตก็เข้ามารบกวนจิตใจฉัน” “ท่านใส่ใจเลดี้ชาร์ลอตมากเกินไปครับ อย่าลืมว่าเธอเป็นเพียงเพื่อนร่วมวงน้ำชาของเลดี้แคทเธอรีนชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ก่อนจะแต่งงานกับท่านบารอนเวนเวิร์ธ” โรเบิร์ตหลับตาพร้อมกับนึกทบทวน จริงอย่างที่ดาลตันพูด เมื่อสมัยที่เลดี้ชาร์ลอต บุตรสาวคนโตของเอิร์ลแห่งเวสฟอร์ดยังเป็นวัยรุ่น หล่อนมักจะเกาะติดอยู่กับกลุ่มของมาร์ชันเนส ภรรยาของเขาอย่างไม่สมควรเพราะฐานันดรซึ่งแตกต่างกัน แต่ที่แคทเธอรีนยอมรับชาร์ลอตเข้าร่วมกลุ่มด้วยก็เป็นเพราะเธอไม่ถือยศถาบรรดาศักดิ์เหมือนชนชั้นสูงส่วนใหญ่ เหมือนเขา และหลังจากที่แต่งงานกับบารอนเวนเวิร์ธผู้มั่งคั่งจนนำพาไปสู่การนอกใจที่น่าอัปยศอดสูในระยะเวลาอันสั้น เลดี้ชาร์ลอตก็พาตัวเองเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเขาอย่างแนบเนียน โดยใช้วิธีร้องไห้ฟูมฟาย ตัดพ้อต่อว่าเพื่อนรักของเขากับนางบำเรอปริศนา แล้วลอร์ดเรดดิงตันก็ใจหายวาบ เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตัดสินนาตาลี ลาร์สันเพียงเพราะคำพูดและการกระทำของเลดี้ชาร์ลอตเท่านั้น แต่สำหรับเพื่อนรักของเขา นิโคลัส เวนเวิร์ธไม่เคยเอ่ยถึงชู้รักของตนเลยสักครั้งไม่ว่าจะแง่ดีหรือร้าย หลังจากกลับมาอยู่กินกับภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเขาก็กลายเป็นคนเงียบขรึม แถมยังไม่เคยระบายความทุกข์เกี่ยวกับข้อบกพร่องของเลดี้ชาร์ลอตให้เขาฟังด้วย มีเพียงฝ่ายภรรยาเท่านั้นที่ยังพร่ำบ่นไม่เลิก “นรกแล้ว ดาลตัน ฉันเพิ่งนึกออกว่าเลดี้ชาร์ลอตก็เหมือนกับชนชั้นสูงทั่วไป” โรเบิร์ตสูดปาก “ให้ตายเถอะ ฉันมองหล่อนเป็นน้องสาวมาหลายปี จนตอนนี้หล่อนเกือบจะกลืนกินครอบครัวของฉันไปด้วยแล้ว” “ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกครับ มายลอร์ด” ดาลตันพูด “อย่างน้อยท่านไรอัลก็เรียนในที่ห่างไกล ส่วนท่านเลออนก็ยังเด็กเกินกว่าจะรู้ความ”     โรเบิร์ตเหลือบมองพ่อบ้านก่อนหลับตาอย่างอ่อนระโหยเมื่อคิดถึงลูกชายทั้งสอง สามปีแล้วที่ไรอัลไม่ยอมกลับทวินฮิลล์เพราะรังเกียจน้องชายของตัวเอง น้องชายที่พรากแม่ไปจากเขา น้องชายที่พรากบุคคลที่เขาเคารพรักประหนึ่งน้าชายแท้ๆ ลอร์ดเรดดิงตันยังจำได้ดีว่าไรอัลชื่นชมบูชานิโคลัสมากเพียงใด เด็กชายตัวน้อยมักจะเกาะแข้งเกาะขาขอให้นิคสอนทำของเล่นพิสดารอย่างกระดาษพับบินได้ หรือไม่ก็ชักชวนกันไปยิงนกตกปลาตามประสาผู้ชาย เพียงคืนเดียวหลังจากที่เลออนเกิด โลกของไรอัลก็แหลกสลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี แต่มาร์ควิสแห่งเรดดิงตันไม่สามารถเกลียดบุตรชายของตัวเองได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุตรชายคนเล็กที่เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากแคทเธอรีน ภรรยาของเขา ด้วยเหตุนั้น เขาอาจจะกำลังเสียบุตรชายคนโตไปด้วยใช่หรือไม่ “มีจดหมายจากไรอัลมาบ้างหรือเปล่า” โรเบิร์ตถามทั้งที่ยังหลับตา “ไม่ครับ” ดาลตันตอบ คนฟังจึงถอนหายใจและลืมตา “เพิ่งส่งเงินไปนี่นะ คงยังไม่มีจดหมายมาในเร็วๆ นี้แน่” “อย่ากังวลเลยครับมายลอร์ด กระผมทราบมาว่าบุตรชายคนโตของตระกูลแบรดลีย์เป็นเพื่อนสนิทของท่านไรอัล คงจะพอช่วยเหลือกันได้” “ฉันจะภาวนาต่อพระผู้เป็นเจ้าก็แล้วกัน” ลอร์ดเรดดิงตันลุกขึ้นยืนด้วยท่วงท่าสง่างามและยิ้มให้กับพ่อบ้าน “ดึกมากแล้วดาลตัน ฉันคิดว่าถึงเวลาที่ต้องไปพักผ่อนเสียที ราตรีสวัสดิ์” =========== ใกล้เที่ยงแล้ว แต่เฟลิโอน่า ลาร์สันยังไม่ยอมแตะต้องอาหารที่เพื่อนบ้านนำมาให้ เด็กน้อยยืนชะเง้อชะแง้อยู่หน้าห้องเช่าซอมซ่อที่ถูกสร้างไว้เป็นแหล่งพักอาศัยของเหล่าชนชั้นแรงงานที่เข้ามาทำงานในลิเวอร์พูล เนื่องจากตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาพักรับประทานอาหารกลางวัน ถนนทางเข้าห้องเช่าซึ่งเป็นชุมชนแออัดจึงค่อนข้างเงียบเหงา นานๆ ครั้งจึงจะมีคนเดินผ่านสักคน ไม่นานนัก เฟลิโอน่าก็ได้ยินเสียงรถม้าดังมาจากอีกด้านของถนน เมื่อเด็กน้อยเหลียวหลังดูก็พบว่ารถม้าประจำถิ่นที่แม่เช่าไปนั้นมาถึงแล้ว หล่อนวิ่งเต็มฝีเท้าออกไปตรงถนน แต่กลับถูกจับตัวโดยคนงานชายชาวต่างชาติคนหนึ่ง เขาโวยวายเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงไม่ชัดเจนนักว่าหล่อนทำเรื่องอันตราย “ขอโทษค่ะ” เด็กหญิงพูดเสียงอ่อยแล้วชะเง้อชะแง้อีก เมื่อเห็นแม่ลงจากรถม้า หล่อนก็ยิ้มกว้าง “แม่!” นาตาลีเหลียวมองบุตรสาวของตนแล้วยิ้มตอบ หล่อนทำสัญญาณมือให้เฟลิโอน่ารออยู่ตรงนั้นพลางจ่ายเงินส่วนที่เหลือให้คนขับรถม้า เมื่อเสร็จเรียบร้อย หล่อนก็ข้ามถนนมายืนอยู่ตรงหน้าลูกสาว กล่าวขอบคุณชายชาวต่างชาติคนนั้นและจูงมือลูกเดินกลับบ้าน เฟลิโอน่ามองมือมารดาและถาม “แม่จ๋า ทำไมตัวร้อนจัง” แม่หนูเงยหน้า “แม่ไม่สบายรึเปล่าคะ” นาตาลีเพียงยิ้มและเปิดประตู รุนหลังลูกให้เข้าบ้านแล้วลงกลอน จากนั้นหล่อนเดินไปตรวจรอบบ้าน ปิดหน้าต่างบานที่หันหน้าออกสู่ถนน จากนั้นหล่อนกระซิบ “แฟนนี่ ฟังแม่อย่างเดียว เข้าใจนะ” เมื่อเด็กหญิงพยักหน้า หล่อนก็เดินเข้าครัว ก้มลงใต้โต๊ะและดึงกล่องไม้ขนาดหนึ่งฝ่ามือที่ถูกผูกติดกับแผ่นกระดานออกมาเปิด ในนั้นมีเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกพับครึ่งกับล็อกเกตประดับอัญมณีสีน้ำเงิน เฟลิโอน่าเดินมาหยุดดูแล้วเอียงคอเป็นเชิงถาม “ลูกต้องเก็บของสิ่งนี้ไว้ให้ดี ห้ามทำหายเด็ดขาด” นาตาลีพูดพลางพับกระดาษให้เล็กลง จากนั้นจึงเปิดล็อกเกตและเก็บกระดาษชิ้นนั้นไว้ด้านใน “อย่าให้ใครเห็นล็อกเกตนี้ด้วย เข้าใจไหม” นาตาลียิ้มเมื่อเห็นลูกสาวพยักหน้า หล่อนลูบศีรษะเล็กๆ ที่มีเรือนผมสีดำหนาและหยักศกสองสามครั้ง หย่อนล็อกเกตไว้ในมือเล็กๆ ของลูกแล้วลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็ซวนเซเพราะอาการหน้ามืดเนื่องจากพิษไข้ เฟลิโอน่าหน้าตื่นพลางวิ่งเข้าไปประคองมารดา แต่เพราะเด็กหญิงยังตัวเล็กจึงทำได้เพียงเกาะขาไว้เท่านั้น “แม่จ๋า แม่เป็นอะไรหรือเปล่า” “ไม่จ้ะลูกรัก” หล่อนพูดแล้วยกนิ้วชี้แตะจมูกลูก “แฟนนี่ หนูลืมที่แม่บอกแล้วหรือ” เฟลิโอน่าทำแก้มป่องแล้วสะบัดศีรษะไปมา นาตาลีหัวเราะ “จำไว้นะ แฟนนี่ ห้ามให้ใครเห็นล็อกเกตนี้ ห้ามอวดกับใครๆ ด้วยว่าลูกมีเครื่องประดับ และอย่าทำหายเด็ดขาด” เมื่อเด็กหญิงพยักหน้าเร็วๆ เพื่อบอกว่าตนเข้าใจแล้ว หล่อนจึงพูดต่อ “แม่จะออกไปส่งจดหมายอีกสักครู่ พอประตูบ้านปิด แม่ก็อนุญาตให้ลูกใช้เสียงได้แล้วจ้ะ” หลังจากที่เด็กหญิงพยักหน้า นาลาตีก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและคลำด้านบน ดึงซองกระดาษที่ใช้กาวยึดไว้กับแผ่นไม้ออกมา ระหว่างนั้นเฟลิโอน่าจ้องการกระทำของหล่อนตาแป๋ว “จำเรื่องที่แม่สั่งไว้นะ แฟนนี่” หล่อนสั่งเมื่อเดินไปถึงประตูหน้าบ้าน เฟลิโอน่าพยักหน้าอีก นาตาลียิ้มแล้วออกจากบ้านไป เฟลิโอน่าพ่นลมออกจากปากแล้วเดินไปทางลิ้นชักเก็บของ หยิบเข็ม ด้ายและผ้าเช็ดหน้าของแม่ออกมาผืนหนึ่ง หล่อนพับผ้าทบหนึ่ง วางล็อกเกตลงไปและพับอีกหลายทบจนแน่ใจว่าแน่นหนาดีแล้วจึงค่อยเย็บมันติดกับกระโปรงด้านในที่ตนสวมอยู่ แม่ของหล่อนซ่อนสิ่งต่างๆ ไว้ในที่ซึ่งมองเห็นได้ยาก และนี่เป็นจุดซ่อนที่ดีที่สุดเท่าที่เด็กน้อยคิดออก แล้วเฟลิโอน่าก็นึกขึ้นได้ว่าลืมถามแม่เรื่องพ่อ ก่อนออกจากบ้านไปหลายวัน แม่พูดว่าจะไปหาเขาเพื่อขอให้แวะมาเยี่ยมลูกสาวบ้าง อันที่จริงเฟลิโอน่าอยากให้แม่อยู่กับหล่อนมากกว่า พ่อออกจากบ้านไปห้าปีแล้วและไม่เคยกลับมาอีก ทำให้แม่ต้องออกเดินทางไปตามหาเขาปีละสามถึงสี่ครั้ง ซึ่งในความคิดของเด็กหญิง พ่ออาจลืมแม่กับหล่อนไปแล้วก็ได้ คราวนี้แหละ เมื่อแม่กลับมา หล่อนจะพูดกับแม่ว่าหล่อนไม่ต้องการพ่ออีกแล้ว แม่ไม่จำเป็นต้องไปตามหาเขาเพื่อหล่อนอีกแล้ว เด็กหญิงทำเสียงฮึในลำคออย่างฮึกเหิม ก่อนเดินไปหยิบหนังสือนิทานทำมือที่แม่เป็นทั้งคนวาดและแต่งเรื่องราวมานั่งอ่าน แม้ตัวละครจะเป็นที่ชัดเจนว่าบรรดาสัตว์ต่างๆ ให้ความช่วยเหลือลูกกระต่ายตัวหนึ่งในการเดินทางไปหาพระจันทร์ แต่นิทานเรื่องนี้ก็ยังไม่มีชื่อและยังเขียนไม่จบ เฟลิโอน่าคิดว่าคราวนี้ต้องขอให้แม่เขียนต่อจนจบและเริ่มตั้งชื่อให้กับนิทานเสียที ในโลกนี้มีเรื่องราวมากมายที่อาจยังเขียนไม่จบ และนิทานกระต่ายน้อยก็เป็นหนึ่งในนั้น จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 13:30:40

ความคิดเห็นที่ 2 จบบทที่ 1 ค่ะ เปิดเรื่องใหม่แล้ว แฮ่ๆ ^__^ เรื่องนี้เป็นแนวรักดราม่าค่ะ ชื่อหวาดเสียวชวนให้คิดนิดหน่อยแต่ไม่มีบทติดเรทใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ พอดีเรื่องนี้เขียนไปหาข้อมูลไปจะช้าหน่อยนะคะ สองอาทิตย์ต่อตอนน่าจะไวสุดแล้ว และบางจุดอาจแปลกพิลึกไปบ้างก็ต้องขออภัยมา ณ จุดนี้ค่ะ ถ้าท่านใดมีข้อเสนอแนะ แนะนำติชม เชิญได้ตามอัธยาศัยเลยค่ะ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ V(//^_____^\\)V จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 13:34:36

ความคิดเห็นที่ 3 ลงชื่อติดตามอ่านค่ะ เปิดเรื่องได้น่าติดตามดี จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 14:13:40

ความคิดเห็นที่ 4 เลดี้ชาร์ลอตต่างหากที่น่ากลัวกว่าใคร จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 15:19:03

ความคิดเห็นที่ 5 อ๊ะ จะดำเนินไปถึงรุ่นลูกหรือเปล่า .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 20:40:46

ความคิดเห็นที่ 6 เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ ครับ เฟลิโอนา ต้องโตมาสวยมากแน่นอน ติดอยู่นิ้ดดดเดียว นิดมากๆ ชื่อเล่นของนางเอกครับ fanny เป็นศัพท์แสลงที่ความหมายไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ถ้าอเมริกันใช้ จะหมายถึงก้นครับ ส่วนถ้าชาวอังกฤษใช้ ความหมายจะรุนแรงขึ้นอีก มันจะย้ายจากก้นของสุภาพสตรีขยับค่อนมาทางด้านหน้าแทน (เขินจัง แหะๆ) ซึ่งถ้ากลายเป็นคำที่นางร้ายเรียกนางเอก อาจจะเหมาะทีเดียว เหมือนกับซินเดอเรลลา ที่มาจาก นังเอลลาหน้ามอม (ซินเดอร์ คือฝุ่นขี้เถ้าในครัว) แต่ไม่มีแม่ชาวอังกฤษคนไหนเรียกลูกสาวอย่างนั้นแน่ๆ ครับ ยังไงก็ขอตามต่อนะครับ สู้ๆ ปล. ขอเติม ชื่อเฟลิโอนานั้นผมไม่เคยได้ยิน แต่ชื่อที่ใกล้ๆ กัน อย่างเฟลิซิตี หรือเฟลิเซีย จะมีชื่อเล่นว่าฟีฟี ฟลิซ ลิซซี ลิซซา ครับ เผื่อใช้เป็นกรณีศึกษาได้ :) แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 54 23:01:58 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 54 23:00:22 จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 22:50:39

ความคิดเห็นที่ 7 ติดตามค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 02:06:25

ความคิดเห็นที่ 8 เปิดเรื่องน่าสนใจดีค่ะ จากคุณ : mamyo เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 02:00:36

ความคิดเห็นที่ 9 รอตอนต่อไปค่ะ ปล. รออ่าน ใต้เงาพระจันทร์ อยู่นะคะ อิอิ ( มีแอบทวงของเก่า) :) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 14:15:47