ความคิดเห็นที่ 1 23. ลูกไม้ของคาชา (ครึ่งแรก) “ข้าไม่อาวุโสพอที่จะเป็นลุงเจ้าได้หรือ?” จากนั้นคาชาหันไปมองเงาสะท้อนมัวๆ ของตนที่ปรากฏบนหน้าต่าง เขาลูบหน้าตัวเองยามไร้หนวดเคราที่ทำให้แม้แต่ตัวเองก็รู้สึกว่าดูหนุ่มขึ้นกว่าเดิมหลายปีแล้วพึมพำ “เอ...หรือว่าไม่พอจริงๆ” “ท่านต้องการอะไรจากข้ากันแน่ ท่านคาชา!” รามิตทุบกำปั้นโครมลงบนโต๊ะจนข้าวของสะเทือน ขณะนี้ทั้งสองกำลังนั่งสนทนาโดยลำพังอยู่ในห้องรับรองแห่งหนึ่งของโรงพักแรมในเมือง หลังจากเหตุการณ์ต่างๆ คลี่คลายออกมาว่าแท้จริงสัตว์ประหลาดที่ดักทำร้าย สังหารชาวบ้านและเหล่านักเดินทางปรากฏมาว่าแท้จริงเป็นตัวสตกะแสนเจ้าเล่ห์นั่นเอง ความจริงแล้วสตกะฝูงนี้ไม่มีกำลังกล้าแกร่งเท่าใดนักเพราะพวกมันไม่ใช่สตกะที่ถูกฝึกมาเพื่อใช้งานมาก่อน แต่กระนั้นความร้ายกาจที่มีมาแต่ธรรมชาติของมันก็สามารถดักทำร้ายชาวเทพได้จนถึงชีวิตเพราะความหิวโซ จากนั้นเจ้าจ่าฝูงลองเสี่ยงล่าสดายุเพื่อกินเนื้อ หากทว่าผลที่ได้กลับกลายเป็นว่าสดายุตัวนั้นแม้จะบาดเจ็บกลับรอดชีวิตแต่เจ้าของของมันต่างหากที่กลับวายปราณ แต่กระนั้นแม้จะโดนทำร้ายจนปีกหักและตาบอดเจ้าสดายุที่น่าสงสารก็ยังพาร่างไร้วิญญาณของเจ้าของให้พ้นจากฝูงเถื่อนเดรัจฉาน มันพบโพรงใต้ดินโดยบังเอิญและซ่อนร่างเจ้าของเอาไว้ในนั้น แม้จะตระหนักว่าเจ้าของมันสิ้นชีวาไปแล้วก็ตาม ส่วนเจ้าพวกสตกะหลังจากพวกมันได้มีโอกาสดื่มกินโลหิตของชาวเทพ ตั้งแต่นั้นมาพวกมันจึงไม่ต้องการล่ามนุษย์สามัญแต่อย่างใดนอกจากแค่ประทังชีวิต...ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่เหล่ามือปราบเทวะได้เดินทางมาถึง พวกมันจึงวางแผนที่จะจัดงานเลี้ยงขนานใหญ่ สตกะตัวหนึ่งแอบดักทำร้ายโตมรในป่าเพื่อลอกแบบและดำเนินงานตามแผน หากในเวลานั้นเองเจ้าสดายุปีกหักก็มาช่วยได้ทัน และพาเขาไปซ่อนยังโพรงใต้ดิน แต่กระนั้นเจ้าจ่าฝูงก็ได้พลังของหัวหน้ามือปราบมาส่วนหนึ่งทำให้มันใช้ร่างแปลงได้เป็นเขาได้อย่างสมบูรณ์ และหาวิธีที่จะแก้แค้นเจ้าสดายุปีกหักและต้อนเหยื่อเพื่อเลี้ยงฝูงของมัน เหตุการณ์ต่างๆ ต่างดำเนินไปได้ด้วยดี เหล่ามือปราบไม่มีใครรู้เลยว่าหัวหน้าของตนแท้จริงแล้วคือตัวสตกะแปลงและเป็นสัตว์ร้ายที่พวกเขากำลังตามล่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย และกว่าที่พวกเขาจะรู้ตัวอีกครั้งว่าได้ตกหลุมเจ้าสัตว์ร้ายแสนเจ้าเล่ห์นี้ก็เกือบเป็นเวลาที่สายไป...หากไม่มีอารมันเข้ามาขวาง การที่ศิษย์เอกจอมเทพสามารถล่วงรู้เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ได้ เมื่อเด็กหนุ่มพลาดท่าเสียทีแก่พิทยาที่ผูกใจเจ็บที่ทำให้เขาเสียหน้าและเสียเชิงในที่สาธารณะจนได้รับความอับอายเป็นอย่างยิ่ง จึงหาทางที่จะแก้เผ็ดเด็กหนุ่มมาตลอด หากการณ์กลับกลายเป็นว่า รามิตในนามอารมันพบโตมรนอนบาดเจ็บในโพรงรังใต้ดิน ในทีแรกแม้แต่รามิตเองยังคิดว่ารังใต้ดินนี้เป็นของเจ้าสัตว์ร้าย แต่แล้วต่อมาเขาจึงสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้ หลังจากนั้นด้วยความกลัวว่าอารมันจะกลับมาเผยร่างจริงของมัน เจ้าจ่าฝูงในคราบโตมรก็เตรียมการให้เหล่ามือปราบเข้าใจว่าเจ้าสดายุปีกหักตาบอดตัวนี้แท้จริงคือสัตว์ร้าย ในเวลานั้นอารมันยังห่วงอาการของโตมรตัวจริงจึงไม่ได้ขึ้นมาช่วยเจ้านกที่แสนซื่อสัตย์และกล้าหาญตัวนี้ โตมรผู้บาดเจ็บจึงบอกว่าไม่ต้องห่วงเขาให้รีบไปช่วยวิหคเทพจะดีกว่า จากนั้นเด็กหนุ่มจึงปีนขึ้นมาจากโพรงจนพบกับอุมาที่ด้านบน มือปราบสาวไม่สงสัยในตัวเด็กหนุ่ม เธอเชื่อคำพูดของอารมันยอมลงไปใต้ดินจนพบกับโตมรและเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทั้งหมดจึงวางแผนเพื่อช่วยเหลือเหล่ามือปราบและฉีกหน้ากากจอมปลอมของมัน แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 54 23:36:19 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 23:35:23

ความคิดเห็นที่ 2 แต่สิ่งที่รามิตไม่สามารถคาดเดาได้คือ การมาถึงของเจ้าของโรงปักษาเสริวาตนามชาคริตและเหล่านภบาล และในขณะนี้แม้แต่ศิษย์เอกจอมเทพก็ไม่สามารถเดาความคิดตลอดจนการกระทำของฝ่ายตรงข้ามได้สักนิดเลยว่า เขามีจุดประสงค์อะไรกันแน่ คาชาทำท่าขยับไหล่แล้วยืดแข้งขาออกมาอย่างสบายใจ ยกมือทั้งสองข้างประสานไว้ที่ท้ายทอย จงใจใช้ขาข้างหนึ่งดันเก้าอี้เอียงจนตั้งอยู่เพียงสองข้างแทนที่จะเป็นสี่อย่างสมดุล จากนั้นเมื่อเก้าอี้จะล้มลงคาชาก็ใช้ขาอีกข้างโยกให้มันกลับมาเพื่อเลี้ยงจุดสมดุลไว้เหมือนเด็กซนๆ เล่นโยกเก้าอี้ “ฮื้อ...ตอนนี้ข้าคือชาคริต เจ้าของโรงนก ไม่ใช่คาชง คาชาอะไรนั่น สักหน่อยนะ” “มือปราบแห่งทิศเหนือ ยังอยู่ที่นี่จนถึงพรุ่งนี้ ข้าจะบอกว่าเขาว่าแท้จริงท่านคือ คาชา ข่าน ต่างหาก” คาชา ผิวปากดังวิ้ว “ตามสบายเลย หวังว่าเขาคงจะเชื่อเจ้านะ เพราะชื่อเสียง ‘นายชาคริต’ ของข้าที่นี่เป็นไปในทางที่ดีน่ะ” แต่รามิตไม่หลงกล เขาไม่ได้โต้ตอบว่าอะไรเลยมีแต่ดวงตาเท่านั้นที่ฉายแววเอาจริง “ไม่เมตตาข้าเลยหรือ?” คาชาแกล้งครวญ รามิตหมดความอดทน ทุกครั้งที่เขาพบกับบุรุษแสนเจ้าเล่ห์ผู้นี้เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอด เมื่อเกือบสามปีก่อนคาชานำเขาไปเป็นบรรณาการในงานเทศกาลเพื่อแลกกับเงินรางวัลค่าหัว จนรามิตเกือบเอาชีวิตไปทิ้งคาสนาม ปีถัดมาคาชานำเขาเข้าไปพัวพันกับคำสาปชั่วนิรันดร์แห่งบาดาล เขาเฉียดตาย...ครั้งที่สามเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เลย คาชาขายความลับของเส้นทางลับในปราสาทจันทรคราสกับท่านอารญาผู้นำตระกูลเกตุดารา นางนำเขามายังวิหารคำรามเพื่อให้เทพอาวุโสรุมสังหาร เขาสิน่าจะเป็นฝ่ายตะโกนออกมาดังๆ ว่า ไม่เมตตาข้าเลยหรือ? แต่สุดท้ายรามิตส่ายศีรษะ เอ่ยเสียงเรียบ “ข้าว่า ข้าน่าจะปลอดภัยมากกว่าหากเราจะไม่ได้พบกันอีก” จากนั้นรามิตลุกจากฝั่งตรงข้ามไม่ยอมเสียเวลาสนทนาอีกต่อไป “ไม่กลัวหรือว่าข้าจะบอกท่านมือปราบว่า ข้าไม่ได้พบหลานชายที่ออกมาเดินทางท่องเที่ยวแต่...พบทัณฑธรแห่งตะวันตกแทน หากโลกาธิบดีรู้ ท่านคงดีใจมากทีเดียว” คาชาต่อรองโดยงัดไม้ตายออกมาใช้ทันควัน ศิษย์เอกจอมเทพหยุดกึก ก่นด่าตัวเองในใจ คาชาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง สายตากรอกตามร่างของเด็กหนุ่มที่ต้องจำใจกลับมานั่งกอดอกอย่างเดิม แล้วกล่าวอย่างผู้ชนะ “ทีเจ้ายังใช้ชื่อปลอมได้...ทำไมข้าจะใช้บ้างไม่ได้หือ? ท่านอารมัน?” เขาลำเลิก “อีกอย่าง...คนที่กล้าอ้างนามเทพรัตติกาลที่โดนสังหารตั้งแต่ยังหนุ่มมาแทนตัวโดยไม่กลัวอาถรรพณ์นี่ คงมีแต่เจ้าคนเดียว” “ข้าไม่ได้ปิดบังชื่อจริงเพื่อทำงานสกปรก” คาชาเบ้ปากเมื่อได้ยินผู้เยาว์กว่าว่าร้ายต่อหน้า แต่เขาก็ยังคงนั่งเอนหลังบนเก้าอี้เอียงๆ เพียงสองข้าง ดูแล้วน่าหวาดเสียวด้วยเกรงว่ามันจะหงายโครมไปด้านหลัง แต่เหมือนคาชาไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจเลยทั้งเก้าอี้ที่เสียสมดุลหรือท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเด็กหนุ่ม รามิตเอามือกอดอก จ้องเขม็งไปยังฝ่ายตรงข้าม “ไม่ไว้วางใจข้าล่ะสิ” คาชากล่าวอย่างรู้ทันแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาคลายมือจากที่ประสานไว้ที่ท้ายทอย ทิ้งให้เก้าอี้ตั้งอยู่ในจุดสมดุลอยู่บนทั้งสี่ขาอย่างเดิม “ดีแล้ว เฮ้อ...อย่าได้วางใจใครง่ายๆ ดีแล้ว...งั้นเอาอย่างนี้...ข้าจะบอกความลับที่แสนสำคัญของข้าให้เจ้าฟัง ดีไหม?” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 23:38:19

ความคิดเห็นที่ 3 ใครอยากจะรู้กัน? รามิตอยากตอกกลับไปแรงๆ ด้วยรู้สึกรังเกียจฝ่ายตรงข้ามอย่างยิ่ง แต่ก็ยังพยายามรักษามารยาทเอาไว้ “ขอบคุณในข้อเสนอของท่าน แต่ข้าไม่สนใจมันหรอกขอรับ ขอให้ท่านเสนอต่อคนอื่นจะดีกว่า” “คิดดีแล้วหรือ? งั้นเจ้าคงบอกลาไอ้ตาเดียวแล้วใช่ไหม?” คาชาพูดแบบทองไม่รู้ร้อน พลางหยิบถ้วยน้ำขึ้นมาหมุนเล่น รามิตเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยถามย้ำว่าใครกันที่อีกฝ่ายกล่าวอ้างถึง แต่คาชายังคงสนทนาอย่างสบายใจ ลูบลวดลายบนถ้วยไปมาดุจมันเป็นทองคำ “ถ้าเจ้าไม่อยู่...ข้าจะทำอะไรกับสดายุที่บินไม่ได้ซ้ำยังตาบอดไปข้างหือ? เจ้าได้ยินแล้วนี่ว่าข้าคือ ชาคริตเจ้าของโรงปักษาเสริวาต ดังนั้นข้าคือเจ้าของไอ้ตาเดียวอย่างแท้จริง รู้ไหมวิหคเทพตัวนี้หากแล่เนื้อมันไปขายที่ตลาดค้าเนื้อ จะได้ราคาตั้งร้อยหีบเงิน คุ้มจะตาย ดีกว่าเสียเงินเสียเวลาค่าหยูกยาตั้งเยอะ” เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง เถียงสู้ไม่ได้ คาชาวางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะ แล้วพูดเนิบๆ “หากเจ้าไม่ซื้อมันมันกลับในราคาเท่าเดิมหรือมากกว่านี้ ข้าก็เห็นจะต้องนำเนื้อมันไปขายเพราะตอนนี้มันเหลือประโยชน์อย่างเดียวเท่านั้น อย่างที่เจ้าเข้าใจดี ข้าเป็นโจรแล้วยังเป็นพ่อค้าเถื่อน เจ้าของโรงปักษาไร้เมตตา และคนเจ้าเล่ห์ รักเงินทองยิ่งชีวิต เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรกับมันได้หรือ? เจ้าเป็นเด็กฉลาด ลองแนะนำให้ฟังสักหน่อยสิ”  เขาเว้นวรรคครู่หนึ่งแต่ในที่สุดนายพ่อค้าแจ้งความประสงค์อย่างไม่อ้อมค้อม “หรือไม่...ก็ไปกับข้า แล้วทำให้มันบินได้อีกครั้ง” รามิตจ้องเขม็ง นิ่งเงียบ เขาตระหนักดีว่าทุกคำพูดของคาชา ล้วนเชื่อถือไม่ได้ แต่... “ข้าจะแน่ใจว่าได้อย่างไรว่าท่านจะไม่วางแผนฆ่าข้าอีก” รามิตถามตามตรง คาชากอดอก คิ้วขมวด ทำท่านึกคำตอบในใจอย่างเคร่งเครียด แต่รามิตรู้ดีว่านั่นเป็นเพียงการแสดงที่อีกฝ่ายจงใจแกล้งกวนประสาทเสียมากกว่า “เออ...” ในที่สุดเขาลากเสียงยาว “ไม่ใช่...เจ้าต้องเข้าใจว่าที่ผ่านมานั่นเป็นเพียงการค้าเท่านั้น ปัทโธ่...แล้วอย่างไรเล่า? เจ้าก็ยังมายืนเถียงกับข้าปาวๆ แบบไม่มีอะไรบุบสลายนี่นา ลูกผู้ชายเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยกันหรอก จริงไหม?  หึ..แต่ในเมื่อเจ้ากล้าถามตรงๆ กับข้า ข้าก็จะตอบตรงๆ กับเจ้าเช่นกันว่า ข้าไม่มีสิ่งใดรับประกันว่าสิ่งที่เจ้าบอกจะไม่เกิดขึ้นอีก เจ้าก็รู้ว่านายของข้ามีแต่...” “ทองกับผลึกอัคคีเท่านั้นใช่ไหมขอรับ” รามิตเอ่ยต่ออย่างรู้ทันเพราะเคยได้ยินอีกฝ่ายกล่าวทำนองนี้ไม่ต่ำกว่าสองครั้งแล้ว และคาชาก็ไม่ปฏิเสธ “ตั้งแต่เจอเจ้า ข้ามีไอ้อย่างว่าเพิ่มขึ้นเยอะเลย” คาชาพูดอวดหน้าตาเฉย จากนั้นจึงกล่าวต่อ “ข้าจะไม่บังคับ และข้าเองก็เป็นคนแบบนี้ อีกอย่างข้าเชื่อว่าระดับศิษย์เอกจอมเทพคงไม่ต้องพึ่งปัญญาสามัญของมนุษย์ต่ำต้อยอย่างข้า นี่เป็นสิ่งที่เจ้าต้องตัดสินใจด้วยตนเองว่าจะเลือกทางใด เพราะมีแต่เจ้าคนเดียวนั่นแหละที่เข้าใจตัวเองดี และเข้มแข็งพอที่จะรับผลใดๆ ที่จะติดตามมา ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเอง หากเจ้าคิดจะไปจริงๆ ข้าย่อมขวางไม่ได้ แต่...อย่าลืมไปลาไอ้ตาเดียวเสียก่อนเล่า” ไม่วายที่คาชาจะทิ้งท้าย รามิตทบทวนประโยคของนายพ่อค้ามากเล่ห์ในใจด้วยมันคล้ายกับที่ท่านวสุธรา จ้าวตระกูลตะวันตกเคยเอ่ยกับเขาที่ผาบั่นเศียร จนเด็กหนุ่มนึกแปลกใจว่าภายใต้บุคลิกยียวนกวนโทโสไร้สามัญสำนึกของคาชา บางครั้งเขากลับสามารถเอ่ยคำพูดที่เกินสถานะของพ่อค้าธรรมดาได้อย่างไร “เช่นนั้น...หมายความว่า หากข้าทำให้ตาเดียวบินได้อีกครั้ง ท่านจะไม่แล่เนื้อมันไปขายใช่ไหมขอรับ?” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 23:43:35

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อได้ยินคำพูดทั้งประโยคของเด็กหนุ่ม คาชาจึงเพิ่มข้อต่อรองใหม่ เขาเอามือทั้งสองประสานกันใต้คางแล้วยิ้มพรายแบบกวนโทสะอย่างยิ่ง “งั้นเรามาทำสัญญากันเลยดีไหม? เจ้าพร้อมจะเป็นหลานชายบุญธรรมผู้มีเกียรติของข้าตลอดหน้าหนาวนี้หรือยัง? ท่านอารมัน?” รามิตพยายามข่มความโกรธ เขานิ่งใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา “ท่านก็แค่ต้องการให้เหล่ามือปราบเลิกความสนใจที่จะสืบเรื่องราวของท่านเท่านั้น อีกอย่างหนึ่งข้าก็ต้องการแค่รักษาชีวิตตาเดียว บอกตามความจริงข้าอยากจะให้พ้นหน้าหนาวไปเสียเร็วๆ เพราะเราต่างก็มีความเห็นล้วนไม่ตรงกันสักเรื่อง” “ก็ดีนะจะได้ไม่เบื่อเพราะฤดูเหมันต์ที่นี่น่ะยาวกว่าในดินแดนอื่น...ข้าเคยบอกเจ้าหรือไม่?” “ข้าก็จะอยู่พอให้ตาเดียวบินได้เท่านั้นล่ะขอรับ” เด็กหนุ่มยืนยัน “ข้าก็ไม่ได้ต้องการให้เจ้าต้องอยู่นานกว่านั้นหรอก” คาชาโต้กลับ จากนั้นก็เอนกายพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาสีดำเข้มปรากฏแววท้าทาย “เมื่อถึงเวลา...อย่ามาขอร้องข้าให้ตนเองอยู่ต่อก็แล้วกัน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแกมเย้ยเล็กน้อย รามิตส่ายศีรษะ และคิดว่าเรื่องทำนองนั้นไม่มีวันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน “อย่าแน่ใจนัก” คาชาดักคอ “อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนที่สุดบนโลกา จำคำพูดของข้าที่เคยกล่าวกับเจ้าในบาดาลเมื่อครั้งก่อนได้หรือไม่? ข้าบอกว่าหากวันใดที่ผู้คนขับไล่ใสส่งเจ้า เมื่อนั้นเจ้าจะมาหาข้า ในตอนนั้นในใจเจ้าปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง แล้วดูพวกเราตอนนี้สิ!” คาชาไม่พูดเปล่ากางแขนออกทั้งสองข้าง “เรื่องนั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่ข้าต้องการ และข้าก็ไม่ได้เป็นฝ่ายมาหาท่านนะขอรับ” รามิตยืนกรานเสียงแข็ง “แต่ก็ไม่ได้จากไป...” คาชาย้อน “งั้นข้า...” จากนั้นเด็กหนุ่มสะพายกระเป๋าทำท่าจะลุกขึ้น เมื่อนั้นเองคาชาจึงรีบพูดแก้ ท่าทางคล้ายจะยอมอ่อนให้ก้าวหนึ่ง “พับผ่า...เจ้านี่มันพวกยอมหักไม่ยอมงอจริงๆ นิสัยแบบนี้โตเป็นผู้ใหญ่จะลำบากนา เอา...ข้ายอมแล้วก็ได้” จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปค้นของกุกกักในสัมภาระที่วางอยู่บนพื้นยื่นสารฉบับหนึ่งให้เด็กหนุ่ม ในทีแรกรามิตคิดว่าคงเป็นร่างสัญญาที่เต็มไปด้วยเงื่อนไขที่ได้เปรียบของคาชา แต่เมื่อเปิดอ่านจึงรู้ว่าเขาเข้าใจผิดไปเอง “นั่นคือเอกสารแสดงความเป็นเจ้าของของตาเดียว” คาชาอธิบาย “แต่มันจะเพียงกระดาษ และกองเนื้อสดายุหากเจ้าไม่สามารถทำให้มันยอมรับเจ้าเป็นนายของมันได้ ดังนั้นชะตาของตาเดียวเป็นของเจ้าแล้วนับแต่นี้ไป จงดูแลมันให้ดี แล้วเจ้าจะพบกับความประหลาดใจ ท่านอารมัน” ***** คุยกันท้ายบท: ครึ่งแรกนี้มีแต่บทสนทนาแถมพระเอกเรายังเถียงสู้ไม่ได้อีกต่างหาก (เพราะยังห่างชั้นกันเยอะ) ครึ่งหลังมาต่อกันอีกนิดนะคะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 23:48:01

ความคิดเห็นที่ 5 ก็เพิ่งหัดพูด เอ้ย ได้พูดยาวๆ ไม่กี่ประโยคนี่คะ เอามาขึ้นเวทีประชันกับนายคาชา ก็โดนน็อคตั้งแต่ยก 1   แต่คาชาก็สอนถูกนะ รามิต อย่าเพิ่งแน่ใจในอนาคต แม้แต่ตัวเอง ส่วนของที่สะดุด ทำให้มันใช้ร่างแปลง/ได้/เป็นเขาได้อย่างสมบูรณ์ ส่วนนี่ ซ้ำ เด็กหนุ่มที่ต้องจำใจกลับมานั่งกอดอกอย่างเดิม แล้วกล่าวอย่างผู้ชนะ/รามิตกอดอกแล้ว รามิตเอามือกอดอก จ้องเขม็งไปยังฝ่ายตรงข้าม/รามิตยังกอดอกเข้าไปอีก อ่านแบบไวๆ รอบแรก สะดุดแค่นี้ ไว้สมองใสๆ มาอ่านใหม่อีกหลายรอบค่ะ จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 00:17:06

ความคิดเห็นที่ 6 รามิตจะต้องขอบคุณคาชาในภายหลัง ป๋ายังไว้ใจเชียวนา จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 00:53:38

ความคิดเห็นที่ 7 ไปดีที่ว่าเมื่อตอนที่แล้ว ก็คือ ไปดี ไงครับ(งงไหม) คำแนะนำของ ท่านข่าน ทำให้ รามิต ต้องไปดีเสมอ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 01:32:17

ความคิดเห็นที่ 8 พวกสตกะนี่จัดเป็นตัวแสบและตัวอันตรายที่สุดในเรื่องนี้เลย เพราะวิชามารเหลือเกิน แสนรู้อีกต่างหาก คาชารับบทคม  กวนได้ใจ สามารถนำไปขยายผลได้อีกเรื่องเลย ดูหมือนรามิตกำลังถูกอารมันครอบงำ ทีละน้อย ดูสิว่าคนจริงจังมาแต่แรกจะพลิกบทตัวเองอย่างไร^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 05:48:34

ความคิดเห็นที่ 9 รามิตเถียงสู้คาซาไม่ได้เลย น่าสงสารมาก หรือว่าที่อารมันรั่วได้แบบนั้น เพราะโดนคาซาแกล้งมากไปจนสติแตก จากคุณ : Ezel เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 08:36:21

ความคิดเห็นที่ 10 ยังมีขโมยซีนกว่านี้อีกหรือนี่ แค่ออกมาตอนนี้รามิตของเราก็พูดอะไรไม่ค่อยออกแล้ว แต่รู้อยู่อย่างนึง ว่ารามิตเตรียมตัวน่วมอีกเมื่อได้เจอคาชา(เอ๊ะหรือไม่น่วมแต่ได้ไปฝึกวิชาแทน) จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 18:16:54

ความคิดเห็นที่ 11 คุยกับคนอ่านนะคะ คุณ ซาลาสซา: มาเป็นคนแรกกี่ครั้งซ้อนกันแล้วนี่ ขอบคุณมากค่ะ คุณ scottie: อ่านอีกนิดนะคะ เดี๋ยวก็จะรู้ว่าต้องขอบคุณใครค่ะ (?) ปล. สงสัยคุณ Scottie ต้องจำคาชาสลับกับตัวละครไหนแน่ๆ เง้อ...สงสัยตัวประกอบชักเยอะไปเสียแล้วเรา คุณ zoi: ไปดี...อืม...ไปดีแน่ (?) คุณ GTW: ตัวสตกะยังไม่ถึงร้ายที่สุดค่ะ (เอื๊อก!) เพราะหากจับตัวได้แล้วจะกำจัดไม่ยาก ในเรื่องยังมีตัวร้ายๆ กว่านี้(จำพวกตัวประหลาดนะคะ พวกร้ายแบบเทพๆ ไม่นับ) แต่ยังไม่ถึงคิวเนอะ คุณ Ezel: เออ...อารมันมันรั่วจริงๆ ด้วย คุณ septer: ใช่ค่ะ ไม่ได้หลอกให้อ่านนะคะ ในความเห็นของคนเขียนมีคนขโมยซีนกว่านี้อีกค่ะ แต่มันอยู่ท้ายๆ เรื่องน่ะ และขอขอบคุณ Give เงียบๆ ของ คุณPhoenixorus, คุณชัดเจนฯ และคุณ toonka_toon ค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 21:43:22

ความคิดเห็นที่ 12 มาตามอ่านค่ะ ว้ายๆ ตอนต่อไปยังไม่ออก โชคดีจัง ฮ่าๆ ช่วงนี้สอบ เลยไม่ได้เล่นเนตเลยยค่ะ คิดถึงรามิตมากกกก 555+ จากคุณ : นัส (Tsuna27Natsu72) เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 00:54:49

ความคิดเห็นที่ 13 มาติดตามต่อ เพิ่งจะเสร็จจากงานศพญาติ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 11:30:29