...Dragon Delivery...#17 (3/7 ครึ่งหลัง)

http://writer.dek-d.com/lawit/writer/view.php?id=738340

###

ใช้คอมมากไปจนข้อมืออักเสบค่ะ  เลยหายตัวไปพักใหญ่  ตอนนี้ยังไม่หายดีแต่โอเคขึ้นเยอะแล้ว T_T

###

เป้ @ ถ้ามีโอกาสจะแว่บกลับไปหารัฟบ้างนะ  ระหว่างนี้เรื่องมันยังตึงเครียด  ให้รัฟรอหน่อยละกัน

คุณแก้วกังไส @ ขอบคุณค่า

คุณแมวเหมียวพุงป่อง @ เป็นลาสต์บอสต้องประมาณนี้แหละคับ

คุณหนมจีน @ ถ้าเป็นเทย์อาจจะไม่เวิร์คก็ได้นะ  

อมมี่ @ โซลโทสู้ ๆ  > <

คุณ Canossa @ ยังไม่แน่เหมือนกันนะขอรับ
เชลาบอกว่าคุยกับไซธีนไว้  ไซธีนบอกว่าถ้าเชลายอมอยู่ที่ทะเลสาบซีเล  แล้วออกมาเรื่อย ๆ จนกว่าจะเจอโซลโท ไซธีนจะสืบเรื่องวิญญาณธาตุน้ำที่หายไปมาบอกค่ะ
ก็พอจะเดาได้ว่าไซธีนหลอก  หรืออีกทีจะว่าไม่หลอกก็ได้  เพราะลุงเจแกก็อยู่แถวนั้น  เชลาเจอตัวเมื่อไหร่ก็ต้องรู้อยู่ดี - -'

คุณ scottie @ นั่นสิคะ :)

คุณ Draconia @ ลุงนายทะเบียนแกไม่เป็นไรหรอกเน่อ  แกเป็นคนแบบท่านเปา  จะให้ตัดก็ตัดได้  แต่ถ้าไม่สมควรตัดแกจะหงุดหงิดกัดไม่ปล่อยเหมือนกัน
เวลาเดินไม่เหมือนกันค่ะ   ยังพอวางใจได้อยู่เน้อ

คุณ river @ ยกเลิกเลยค่า  ขอโทษด้วยเน้อ
แต่อาจจะมีรีไซเคิลกลับมานิดหน่อยนะคะ  รอดูต่อไปหน่อยละกันเน้อ

คุณกาปอมซ่า @ ขอบคุณค่า  หม่ำ ๆ ^^

พี่โร @ สู้ ๆ คับ > <

คุณ chaiyanun @ ขอบคุณค่า หลังจากเขียนจบหมดแล้ว  อาจจะมีปรับใหม่อีกรอบ ดึงข้อดีของสองอันมารวมกันให้ได้มาก
กว่านี้  แต่ว่าตอนนี้ขอเขียนให้ผ่านก่อนเน้อ

###

โซลโทสะบัดศีรษะโดยแรง

เมื่อครู่เขามึนไปวูบหนึ่ง   ทุกสิ่งทุกอย่างมาเร็วเกินกว่าจะรับได้ทัน   แต่ชายหนุ่มก็ทราบว่าไม่ใช่เวลามางงอะไรแล้ว  พอได้สติจึงมองรอบ ๆ  ...ฉากละครทั้งหลายยังคงล่องลอยไปมา  บางครั้งก็สลับสับเปลี่ยนตำแหน่ง  บางทีมีฉากหายไป  และมีฉากใหม่มาแทน  ดูแล้วน่าเวียนหัวจนเจ้าของร้านเอชานอดตาลายไม่ได้

แต่มัวยืนงงย่อมไม่เกิดอะไร  โซลโทจึงก้าวออกไปข้างหน้า  เขายังใจชื้นอยู่หน่อยว่าตนมีเวลา...ใช่ไหม   เขาบอกจ้าวแห่งความตายแล้วว่าถ้าชนะ นางต้องให้เขากลับไปในเวลาที่จะแก้ไขอะไรทัน ในเมื่อมีเวลา อย่างน้อยก็ไม่ต้องเร่งร้อนพยายามเลือกออกมาให้ได้   โซลโทรู้ดีว่าตนเป็นคนคิดช้า   แต่เขาจะดูไปทุกความทรงจำแล้วกัน  ถ้าหากเห็นหมดสิ้น   ก็คงเลือกออกมาได้

พอคิดอย่างนั้นแล้ว   ชายหนุ่มก็เดินเลียบไปตามฉากละคร   เขาคิดว่าตอนแรกควรจะเพียงดู   ยังไม่ควรเข้าไป

.......................................................................................................................

เทย์รู้สึกเซ็งชีวิต

ที่จริงบอกว่าเซ็งชีวิตก็ไม่ถูกนัก  แต่ควรบอกว่ารู้สึกเหมือนกรรมตามทันมากกว่า  ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาใช้ชีวิตแบบพ่อพวงมาลัย  หิวก็กิน ง่วงก็นอน  เรียนไม่จบก็หนีหน้าอาจารย์ที่ปรึกษาอย่างเอาเป็นเอาตาย  ไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น  แถมยังไม่สำนึกบุญคุณเวลาคนอื่นมารับผิดชอบแทนให้เสียด้วย

พอถึงตอนนี้ จู่ ๆ ก็เหมือนสวรรค์ส่งกรรมเวรที่ทำไว้มาให้...แบบทบต้นทบดอกอย่างไรไม่ทราบ  น้องสาวของเขานอนไม่ฟื้น  ส่วนตา...ก็อาการหนักพอกัน  จริงอยู่  อาการหนักของตาย่อมไม่ได้แปลว่าหมดอาลัยตายอยาก  เพราะท่านตาพระเพลิงของเขาเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทที่ไม่เข้าใจว่าหมดอาลัยตายอยากสะกดอย่างไร  แต่ถึงอย่างนั้น ไอ้อาการหนักแบบเดี๋ยวก็ประสาทเรื่องนานา  เดี๋ยวก็แค้นจัด ลากขวานออกจากบ้านจะไปฆ่าคน   เทย์ก็รับไม่ไหวเหมือนกัน

"นั่นมันร่างของไอ้ขอรับ" พ่อมดประท้วง

"แล้วไง" ท่านทาร์นไม่สนใจ "หั่นมันเป็นสักสี่สิบห้าสิบชิ้น  นานาจะได้ฟื้นขึ้นมา"

"ถ้าท่านทำอย่างนั้น  ยายนานาฟื้นมาก็ไม่ดีใจ"

"ช่าง  ข้าหาที่ดีกว่านี้ร้อยเท่ามาให้หลานข้าได้  จะเอากี่คนก็ชี้นิ้วมา"

"นี่ท่านพูดถึงหัวผักกาดหรืออะไร"

สรุปแล้วสองคนก็ทะเลาะกันถึงเช้า ไม่มีใครที่ร้านได้นอน  ท่านทาร์นโมโหออกไปหาเรนา  ส่วนเทย์เอาสังขารยับเยินของตนมาหาวิดามอรี ตั้งใจเต็มที่ว่าจะมาออดอ้อนงี่เง่าใส่ แต่แล้วกลับพบว่าคนรักตนไม่อยู่ในสภาพจะรับอะไรแบบนั้นได้เลย   เธอป่วยเพราะพยายามจะตายมากเกินไป  เธอคิดว่าถ้าหากสามารถไปถึงโลกแห่งความตาย  ก็อาจจะพบโซลโท

"ข้าไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงไม่ตาย" วิดามอรีที่นั่งโทรมอยู่ริมเตียงบอก "บางทีอาจจะเพราะก่อนนี้ตายนานเกินไป...ข้าไม่เคยตายนานขนาดนั้นมาก่อนเลย"

"แล้วเจ้าทำอะไรลงไป" เทย์เริ่มตกใจ

"ข้าก็...กินยา" สายตาของวิดามอรีเริ่มตกไปข้างเตียง

เทย์เริ่มไม่แน่ใจว่าคนรักจะกินยาอย่างเดียว   ว่าไปแล้ว เขาเริ่มไม่แน่ใจด้วยว่ายาที่เธอกินเป็นยาอะไร  พอคิดไปจนเตลิดเปิดเปิงแล้วก็หน้าซีดลงทุกที   สรุปไม่รู้จะทำอย่างไร  เลยฉุดข้อมือวิดามอรีขึ้นมา

"เจ้า...ไปที่วัง" เขาบอกดื้อ ๆ

"หือ" อีกฝ่ายกำลังไม่สบาย  โดนดึงก็ออกจะงง

"เจ้าไปที่วัง  ข้าจะให้คนดูเจ้า  ห้ามเจ้าตาย" ชายหนุ่มพูดแล้วก็รวบเธอใช้เวทมนตร์ไปอย่างนั้น   เขาพาเธอไปโยนไว้ที่ห้องของเอลาซ  ที่จริงคือบังคับให้นอนเตียงของเอลาซ  แน่นอนว่าห้องนอนของท่านชายย่อมจัดไว้อย่างดีตลอดเวลา...เป็นห้องที่ดีที่สุดในวัง เนื่องจากเจ้าหญิงโมราเป็นพวกชอบความเรียบง่ายนอนตรงไหนก็ได้  เวลานั้นบังเอิญเอลาซอยู่ห้องทำงานข้าง ๆ   ก็เดินมาดูงง ๆ

"เจ้าอย่าบังอาจเข้ามา" เทย์แยกเขี้ยวใส่

"ก็นี่มันห้องนอนของข้า" ท่านชายประท้วง

"ไม่ใช่แล้ว  เป็นอาณาเขตของข้า  ข้าประกาศอาณาเขตแล้ว" พ่อมดจัดการยึดครองพื้นที่ดื้อ ๆ "ไปตามหมอกับนางกำนัลของเจ้าหญิงมาให้ที   ต้องมีใครมาเฝ้าไม่ให้ยายนี่ฆ่าตัวตาย"

ท่านชายมองไปเห็นวิดามอรีทำตาขอโทษมา  ก็รู้สึกปลงอนิจจัง   คิดว่ายอมไปดีกว่าให้เทย์จะเกิดบ้ากว่านี้  ระหว่างนั้น  พ่อมดก็ได้สมใจก็ทรุดลงนั่งอยู่ที่ข้างเตียง

"เจ้าอย่าตาย" เขาบอกแม่มดดำ

วิดามอรีไม่ได้พูดอะไร เธอจับความรู้สึกในน้ำเสียงนั้นได้ เทย์ที่ระบายด้วยวิธีอาละวาดใส่ชาวบ้านกำลังเครียดและกลัว ไม่มีใครพูดถึงเรื่องของโซลโทตรง ๆ ราวกับได้ตกลงกันโดยไม่ต้องเอ่ยปาก  แต่ที่จริง คนที่รับไม่ได้ที่สุดอาจจะเป็นพ่อมดนี่เองกระมัง

...ไอ้ขอรับเคยอยู่ที่นี่ไหม ชะตาชีวิตของมันเป็นของใคร  หากว่าที่จริงมันไม่ควรอยู่จนได้เติบโตมา  จะเรียกเวลาเหล่านั้นว่าอะไร และถ้าหากจะให้ถูกต้องตามกระแสโลก แม้ต่อสู้กับไซธีนจนชนะแล้ว ไอ้ขอรับจะกลับมาไหม  มันจะมีวันกลับมาไหม

ถ้าไอ้ขอรับไม่กลับมาจะเป็นอย่างไร

แน่นอนว่าเทย์ไม่พูดเรื่องพวกนี้  เขาหยิ่งเกินไป  อย่างดีถ้าหากเซ้าซี้มาก  เขาก็อาจจะแค่นเสียงเฮอะว่าสนใจคนตรงหน้าก่อนดีกว่า  ยิ่งสถานการณ์ยังบอกไม่ถูกว่าจะเป็นอย่างไร  ยิ่งควรทำสิ่งที่ทำได้   ตอนนี้ที่วังก็เริ่มเตรียมการป้องกันเหตุร้าย  แต่ยังไม่มีการแจ้งเรื่องกับคนในเมืองเพราะไม่ต้องการให้เกิดความแตกตื่น ทั้งคาดการณ์ไม่ถูกว่าไซธีนจะทำอย่างไร หลายวันนี้ไม่มีใครหาตัวเขาพบ คาดว่าคงหลบซ่อนด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง รออะไรบางอย่าง ด้วยเหตุนี้ในขณะที่พยายามค้นหา   พระราชาโทปาซจึงกลับไปวังหลวงด้วยมังกรเร็ว  ที่นั่นมีสิ่งของที่พระองค์เคยใช้ต่อกรกับไซธีนตอนที่เจวานเกิดใหม่ ๆ  ของเหล่านั้นเคยขับไล่ไซธีนเมื่อตอนที่พลังสมบูรณ์อยู่ไปได้   ก็น่าจะจัดการเขาในเวลานี้ได้เช่นกัน   เทย์เองแม้ทำอะไรไม่ได้มากก็วิ่งไปวิ่งมาระหว่างวัง วิทยาลัย  และร้านเฮเบล  พยายามไม่คิดอะไร

ตอนนางกำนัลกับหมอเข้ามาแล้ว  เทย์ก็ยืนดูอยู่อีกครู่หนึ่ง   พึมพำสองสามคำก่อนจะเลี่ยงออกไป

"เจ้าอย่าตาย  มีอะไร...ข้าจะแก้ให้เอง"

จอมมารชอบใช้วิธีชั่วร้าย เขาลักพาเจ้าหญิงไปไว้ที่ปราสาท แต่ในนิทานหลายเรื่องก็เล่าว่าพอพาเจ้าหญิงไปแล้ว เจ้าหญิงอยากได้อะไร จอมมารจะหามาให้ได้ แถมยามถูกเจ้าหญิงรังแกหรือหลอกเอาผู้กล้ามาฆ่า จอมมารยังชอบยอมเจ็บตัวง่าย ๆ  

บางทีจอมมารคงเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทนั้นกระมัง ถึงจะเจ้าเล่ห์ โลภมาก เห็นแก่ได้ แต่พอมีอะไรที่สำคัญแล้วก็ไม่ชอบเสียไป

อย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นจอมมารอยู่ดี

"เจ้ามากับข้า" พ่อมดหันไปบอกเอลาซที่ยังยืนไม่แน่ใจชีวิตอยู่หน้าห้อง "ไม่งั้นข้าจะทูลเจ้าหญิงว่าเจ้าบังคับพายายวิดามานอนเตียงตัวเอง  บัดสีบัดเถลิงมาก"

.........................................................................................................................

ไซธีนบอกว่าตนเหลือความทรงจำเพียงหยิบมือ

แต่บางที เขาคงเทียบกับความทรงจำทั้งหมดในช่วงชีวิตยาวนานนับพันปีกระมัง  โซลโทที่เดินไปเรื่อย ๆ จึงรู้สึกว่ามันมาก   บางฉากดูคล้ายเรื่องยาว  สามารถยืนดูได้นาน ๆ ไม่จบไม่สิ้น   บางฉากสั้นนิดเดียว  หรือกระทั่งเป็นแค่ภาพนิ่งสีเทา  นอกจากนี้  ยังมีความทรงจำที่ใหญ่โตมาก  และความทรงจำที่เล็กเท่าฝ่ามือ  ต้องหรี่ตาดูดี ๆ ถึงจะเห็นว่าข้างในมีอะไร

ความทรงจำส่วนใหญ่เป็นเรื่องส่วนตัวมาก   โซลโทดูแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจ   เมื่อแรกเขางงเวลาที่เห็นภาพอาหาร  หรือสัตว์  หรือหนังสือปะปนอยู่ด้วย   ครั้นแล้วจึงเริ่มทราบเลา ๆ ว่านั่นคงเป็นความทรงจำถึงสิ่งที่ชอบและเกลียดกระมัง  ส่วนใหญ่ของพวกนี้จะชัด   คนเราต่อให้ลืมอะไรหลายอย่าง  ก็มักจะจำได้แม่นยำว่าตนชอบหรือไม่ชอบอะไร   โซลโทดูไปดูมาจนชักรู้ถึงขนาดว่าไซธีนชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร  ก็ชักหงุดหงิดใจว่าทำไมตัวเองต้องรู้ด้วยขึ้นมาเหมือนกัน

ถัดจากภาพสิ่งที่ชอบหรือไม่ชอบ  ภาพที่ชัดมักจะเป็นภาพที่ส่งผลกระทบต่อตัวเองอย่างรุนแรง  เป็นเรื่องฝังใจที่บางครั้งอธิบายไม่ได้  ภาพพวกนั้น  บางภาพโซลโทก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงฝังใจ   แต่บางภาพเขากลับเข้าใจดีมาก  เข้าใจจนเกือบเป็นความเจ็บปวดทีเดียว  หนึ่งในภาพที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดที่สุดคือรูเซลคาที่นั่งแช่เท้าอยู่ริมแม่น้ำ  นางเหม่อมองไปไกลจนโซลโทรู้สึกแปลก ๆ  จึงได้เข้าไปดู

เขาลองเรียกนาง  แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ  ไม่รู้ว่าเพราะติดต่อกับความทรงจำพวกนี้ไม่ได้   หรือนางเป็นคนไม่สนใจใครอยู่แล้ว   นางมองออกไป...ไกลแสนไกล   ใบหน้ามีบางอย่างทำให้นึกถึงเชลา   แต่สีหน้าและกิริยาท่าทางต่างกันโดยสิ้นเชิง

โซลโทยืนเก้กังอยู่พักหนึ่ง   ตอนที่เริ่มนึกออกว่ารูเซลคาคนนี้เป็นใครนั่นเอง   เด็กชายเล็ก ๆ คนหนึ่งก็วิ่งมา  เขาโผเข้ากอดคอรูเซลคาจากข้างหลัง   หัวเราะร่า   เพียงเพื่อจะถูกรูเซลคานั้นจับไหล่   ดันออกไปโดยไม่ได้หันมามอง

นางไม่ได้ทำรุนแรง   คงไม่ใช่คนรุนแรงโดยนิสัย   แต่โซลโทก็เห็นทันทีเช่นกันว่ามีความห่างเหินบางอย่าง...การปฏิเสธที่จะรับรู้   นางไม่มอง  ไม่สนใจแม้เมื่อเด็กชายวิ่งไปกลับอีกหลายครั้ง   นำสิ่งของมาอวด  กระโดดโลดเต้น  ปีนป่ายจนตกลงมา   นางไม่สนใจไม่ว่าเขาจะร้องไห้หรือหัวเราะ   ราวกับไม่เห็นและไม่รับรู้แต่อย่างใด   โซลโทดู ๆ ไปจนโกรธขึ้นมา   ก็ว่านาง  แต่แน่นอนว่านางไม่ได้ยิน

เขาหันไปทางเด็กชายเหมือนกัน   ทว่าเด็กก็ไม่เห็นเขา   ยังพยายามเรียกร้องความสนใจต่อไปราวกับไม่มีที่สิ้นสุด  ราวกับเหตุการณ์นี้จะดำเนินไปตลอดกาลนาน   โซลโทมองภาพนั้น   ครั้นแล้วเขาก็รู้สึกวาบขึ้นมา...หากว่านี่เป็นตัวตนแท้จริงของไซธีน  เขาจะทำอย่างไร

‘นั่นไม่ใช่ตัวตนแท้จริงของข้า’ เสียงหัวเราะหึ ๆ ดังขึ้นข้างหูทันที ‘เจ้าเลือกผิด  ข้าจะหักเป็นครั้งที่หนึ่งละนะ’

"ข้ายังไม่ได้..." โซลโทหันขวับด้วยความตกใจ   แต่แน่นอนว่าเขาไม่เห็นใคร

"ท่านโกง!" ชายหนุ่มร้อง

‘เช่นนั้นก็โทษตัวเองที่ไม่มีฤทธิ์อำนาจอะไร   โทษจ้าวแห่งความตายที่ไม่ยุติธรรมจริงดังปากว่า  โลกนี้เป็นโลกของข้า  ข้าจะเป็นผู้กำหนดกฎเกณฑ์’

โซลโทเจออย่างนั้นก็ได้แต่หันกลับมา  โกรธ  มึนงง  และเริ่มรู้สึกกลัว...อีกฝ่ายเล่นอย่างนี้แล้ว   เขาจะทำอย่างไรได้  ไม่มีทางเป็นฝ่ายได้เปรียบเลยหรือไง

เขามองภาพตรงหน้าอีกครั้ง เด็กชายยังคงเรียกร้องความสนใจที่ไม่มีวันได้รับตลอดกาล สุดท้ายชายหนุ่มก็ยังอดสงสัยไม่ได้  ถ้าหากตัวตนที่แท้ของไซธีนเป็นอย่างนี้   เขาจะทำลายได้อย่างไร   เขาคิดว่าไซธีนชั่วร้าย  ตัวตนที่แท้ก็คงชั่วร้ายเหมือนกัน   แต่ดูเหมือนบางที  ในโลกแห่งความทรงจำนี้ก็คงมีไซธีนมากมาย

เมื่อทำอะไรไม่ได้   เขาก็ละจากฝั่งน้ำนั้น   เดินต่อไป

แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 54 11:21:36

จากคุณ	: ลวิตร์
เขียนเมื่อ	: 18 ก.ย. 54 03:32:38