PANTIP.COM : W11081629 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑๙ หนทางต่อไป [[ แอบโชว์ปกบ่วงรักกลางตะวันด้วยค่ะ ]] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๙ หนทางต่อไป

น้องเจนนี่ตีวงเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าโรงผลิตน้ำมันมะพร้าวอีกครั้งในยามเที่ยงตรง เมื่อณัฐวุฒิและอารียาลงจากรถก็พบพี่รบพี่โชคพร้อมนายตำรวจที่มาเก็บหลักฐานตามที่มีคนโทรศัพท์เข้าไปแจ้งอีกสามนายยืนรออยู่แล้ว

“มาแล้วหรือวะ ตำรวจเขากำลังรอสอบปากคำอยู่พอดี”

พี่รบเอ่ยบอกสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ถามว่าไปไหนมาให้มากความต่อหน้าตำรวจ เพราะคิดว่าที่เดาไว้ไม่น่าจะพลาด ตอนสายๆ เมื่อได้รับโทรศัพท์จากชาวบ้านที่รู้จักมักคุ้นกันดีโทรไปบอก เขาก็รีบบึ่งรถจากที่ทำงานไปรับพี่โชคมาที่นี่ทันที มาถึงไล่เลี่ยกันกับตำรวจทั้งสามนาย

“ครับพี่รบ”

“พี่เข้าไปตรวจสอบข้างในหมดแล้วนะ” นายตำรวจตงฉินวัยกลางคนที่ดูเหมือนมียศสูงที่สุดในที่นั้นเอ่ยขึ้น เขาคือผู้หมวดฉลอง หรือที่ชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า ‘หมวดหลอง’ นั่นเอง ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดต่อซึ่งแสดงให้เห็นว่าคดีนี้ก็น่าหนักใจสำหรับการทำงานของตำรวจไม่น้อยทีเดียว

“ดูเหมือนจะไม่มีหลักฐานอะไรเหลือให้เอาผิดคนร้ายได้เลย ลายนิ้วมือแฝงก็ไม่พบ รอยเท้าคนร้ายที่พื้นก็ไม่มีก็น้ำมันมะพร้าวมันนองเสียขนาดนั้น พยานแวดล้อมอย่างอื่นก็ไม่มี ยากหน่อยนะทิดพร้าว”

“ครับ ผมเข้าใจ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เพราะเมื่อเช้าเขาเองก็เห็นอยู่ว่าคงสาวไปถึงตัวคนสั่งได้ยาก ถึงได้วิ่งโร่ไปจัดการเสียเอง และแน่ใจว่าสายัณห์เองก็คงไม่กล้าเอาเรื่องเอาราวกับเขาทางกฏหมายเพราะจะต้องถูกสาวไปถึงเรื่องที่ไปรุกป่าบนเขาแน่ แต่ในทางลับณัฐวุฒิแน่ใจว่าเขายังต้องปะทะกับสายัณห์อีกหลายยกแน่

อารียาที่ยืนฟังอยู่ เริ่มรู้สึกว่าณัฐวุฒิค่อนข้างกว้างขวางไม่น้อย ก็ขนาดตำรวจยังเรียกชื่อเล่นของเขาอย่างมักคุ้นกันดีแบบนี้

“เหลือแต่นายพจน์คนเดียว ที่พอจะเป็นพยานบุคคลได้ แต่ตอนนี้หมอคงยังไม่ให้เข้าไปสอบปากคำ เห็นว่าโดนเข้าไปหนักเหมือนกันนี่” ผู้หมวดฉลองยังเอ่ยต่อ แสดงให้เห็นว่าเขาเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจกับคดีนี้

“ผมก็ยังไม่เห็นเหมือนกันครับ เสร็จเรื่องจากที่นี่ก็ว่าจะไปเยี่ยมมันที่โรงพยาบาลอยู่เหมือนกัน”

“ตอนนี้ที่ทำได้ก็คงแค่ลงบันทึกประจำวันไปก่อน ว่าแต่ทิดพร้าวสงสัยใครบ้างหรือเปล่าล่ะ” ผู้หมวดฉลองถามพร้อมจ้องหน้าผู้เสียหายนิ่งอย่างอยากจะรู้ เพราะเท่าที่รู้จักกันหนุ่มรุ่นน้องคนนี้ก็เป็นคนดีไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร แล้วทำไมถึงได้โดนลอบกัดเสียยับเยินขนาดนี้

“ก็จะมีใครล่ะครับ” ณัฐวุฒิตอบเสียงเข้มขึ้น

เพียงแค่นั้นนายตำรวจวัยกลางคนยศผู้หมวดก็พยักหน้าเข้าใจ ชาวบ้านที่นี่อยู่กันอย่างมีมิตรจิตมิตรใจ ทำมาหากินเลี้ยงปากท้องเลี้ยงครอบครัวไปวันๆ ตามประสา ไอ้เรื่องที่จะไปเที่ยวระรานกล้าลงมืออุกอาจขนาดนี้คงเดาตัวคนกล้าทำได้ไม่ยาก แต่มันไม่มีหลักฐานอะไรให้ไปเอาผิดได้นี่สิ

“บางครั้งคำว่าหลักฐาน มันก็เป็นอุปสรรคสำคัญในการจับกุมคนร้ายมาดำเนินคดีเหมือนกัน” นายตำรวจวัยกลางคนเองก็พอจะรู้ว่าสายัณห์มีเบื้องหลังที่ตำรวจยังไม่สามารถเอาผิดได้อยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังไม่มีหลักฐานอะไรยืนยันชัดเจน ถึงยังทำอะไรไม่ได้มาจนถึงทุกวันนี้

“ครับ ผมเข้าใจ”

“แล้วนี่จะทำยังไงกันต่อไปล่ะ ย่อยยับหมดแล้วแบบนี้” น้ำเสียงของผู้หมวดฉลองแสดงความเห็นใจ ตอนเข้าไปเก็บหลักฐานในที่เกิดเหตุ เขาเองเข้าไปเห็นยังผงะกับซากน้ำมันมะพร้าวที่แหลกเหลวไปหมดแล้ว

คำถามนี้ ทำให้อารียาแหงนหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างอยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำยังไงต่อไป สิ่งที่เห็นคือสีหน้าที่ไม่มีวี่แววให้เห็นสักนิดว่าจะท้อถอยหรือยอมแพ้ ใบหน้าจริงจังกับน้ำเสียงแสดงความมุ่งมั่นนั้นทำให้เธอคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ เธอมองคนไม่ผิดจริงๆ

“ถ้ารอผลิตใหม่คงไม่ทันไปออกซุ้ม คงต้องดึงของจากที่อื่นมาก่อน ส่วนเครื่องจักรคงต้องแจ้งให้เจ้าหน้าที่จากบริษัทมาตรวจสอบให้ก่อนว่าพอจะซ่อมได้หรือเปล่า ถ้าซ่อมไม่ไหวจริงๆ ก็คงต้องสั่งเครื่องจักรกันใหม่” ชายหนุ่มผู้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงคนสำคัญที่ก่อตั้งและคอยดูแลวิสาหกิจชุมชนเล็กๆ แห่งนี้บอกถึงสิ่งที่เขาคิดแก้ปัญหาเฉพาะหน้าคร่าวๆ

“คงจะแย่ เมื่อกี้ที่เข้าไปดูเห็นโดนซะเยิน ท่าจะซ่อมยากอยู่” ผู้สูงวัยกว่าบอกอย่างเห็นใจ เท่าที่เห็นสภาพเขาว่าเครื่องจักรพวกนั้นมีสิทธิ์โดนโละทิ้งมากกว่า

“ทำไงได้ล่ะครับ ก็ต้องตั้งหลักใหม่ให้ได้เร็วที่สุด”

“งั้นพี่ขอตัวกลับโรงพักก่อนแล้วกันนะ ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับคดีเพิ่มจะโทรมาบอก หรือว่าถ้าทิดพร้าวมีอะไรก็ขึ้นโรงพักไปหาพี่ได้” ผู้หมวดตบไหล่รุ่นน้องเบาๆ อย่างให้กำลังใจและล่ำลาอยู่ในที

“ครับ ขอบคุณมากครับพี่หลอง” ณัฐวุฒิพนมมือขึ้นทั้งไหว้ขอบคุณและไหว้ลาในคราวเดียว พลางมองตามหลังนายตำรวจทั้งสามนายที่เดินไปขึ้นรถกระบะมีตราโล่ห์และไฟสัญญาณบนหลังคา

“แล้วนี่คุณจะทำยังไงต่อคะ” อารียาที่ยืนเงียบมานานถามขึ้น ดูเหมือนจะเป็นคำถามเดียวกับที่ผู้หมวดฉลองถามไปแล้วเมื่อสักครู่ พลางสาวเท้าตามชายหนุ่มเข้าไปภายในโรงผลิตน้ำมันมะพร้าว พลอยให้พี่โชคพี่รบและพี่หมูเดินตามไปด้วย

ณัฐวุฒิหยุดยืนมองความเสียหายที่ยังปรากฏแก่สายตาอีกครั้ง เขานิ่งไปอย่างใช้ความคิดชั่วครู่ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างตัดสินใจเด็ดขาด

“อันดับแรกเลย ต้องหาสินค้าไปลงที่ซุ้มให้ได้เร็วที่สุด”

“หาที่ไหนล่ะคะ ก็พินาศไปหมดแล้วแบบนั้น ผลิตใหม่ก็ยังไม่ได้”

ชายหนุ่มละสายตาจากน้ำมันมะพร้าวที่เจิ่งนองเต็มพื้นมามองหน้าเนียนที่สีหน้ามีริ้วรอยของความกังวลใจไม่แพ้กันของเธอ

“ผมจะลองโทรหาเพื่อนที่กรุงเทพฯ ดูก่อน เขาเป็นผู้จัดจำหน่ายน้ำมันมะพร้าวที่เราผลิต จำได้ว่าเราเพิ่งส่งของล็อตสุดท้ายให้เขาไปเมื่อสองวันก่อน เขาคงยังไม่ได้ส่งไปให้ลูกค้าที่ไหน”

คราวนี้อารียาคลายคิ้วที่ขมวดมุ่น ยิ้มออกมาได้อย่างยินดี “ถ้าได้ของล็อตนั้นกลับมาก่อนก็ดีสิคะ”

“แต่ปัญหาก็คือ ของล็อตนั้นส่วนใหญ่จะมีออเดอร์ที่จะต้องส่งไปหมดแล้ว ถ้าเราไปดึงกลับมาลูกค้าที่สั่งออเดอร์เข้ามาก็จะไม่ได้รับสินค้า มีที่ผลิตเกินออเดอร์ส่งไปให้เพื่อนผมเขาเอาออกไปตระเวนขายตามงานอีเวนท์ต่างๆ ไม่เท่าไหร่”

“อ้าว” หญิงสาวลากเสียงยาวๆ อย่างผิดหวังเหมือนคนที่เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์แล้วแสงนั้นหายวับไปเสียเฉยๆ นี่เธอมีความรู้สึกร่วมไปกับชายหนุ่มและชาวบ้านที่นี่ไปด้วยขนาดนี้เชียวหรือ

“ไม่เป็นไรหรอก ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรไปออกงานที่ซุ้มเสียเลย” กลายเป็นณัฐวุฒิที่ต้องส่งเสียงปลอบอารียาแทน

“แล้วเราจะไปเอาของมาได้ยังไงล่ะคะ งานจะเริ่มพรุ่งนี้อยู่แล้ว” ถึงจะมีของให้ไปออกซุ้มจริงๆ แต่มันก็อยู่ไกลถึงกรุงเทพฯ โน่นเชียวนะ

“ผมจะตีรถเข้ากรุงเทพฯ เอง จากนี่ไป – กลับ ก็ไม่เกินสิบสองชั่วโมง ประมาณเที่ยงคืนผมน่าจะกลับมาถึง เรายังพอมีเวลาจัดของที่ซุ้มได้ เพราะพรุ่งนี้กว่านายอำเภอจะมาเปิดงานจริงๆ ก็เกือบสิบโมง”

“งั้นเดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนทิดพร้าวเอง เผื่อจะได้เปลี่ยนมือกันขับรถ” พี่หมูที่ยืนฟังทั้งสองคนคุยกันอยู่นานเสนอตัว

“ดีครับ” สีหน้าชายหนุ่มดูคลายกังวลลงนิด

“ก็ดีนะ พวกเราจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงทิดพร้าวกันมาก” พี่โชคเอ่ยสนับสนุน

คนจะตีรถเข้ากรุงเทพฯ เม้มปากอย่างคิดอะไรชั่วครู่ก่อนจะบอก “งั้นเอายังงี้ เดี๋ยวผมจะพาคุณหยากลับไปส่งที่บ้านก่อน จะได้เปลี่ยนรถด้วย แล้วกลับมารับพี่หมูที่นี่”

“ครับ” พี่หมูรับคำ

“พี่หมูจะหาอะไรกินก่อนก็ดีนะ ผมคงตีรถยาวเลยทีเดียว ไม่อยากพักรถ เดี๋ยวจะกลับมาจัดซุ้มไม่ทัน”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับคำเบาๆ ชายหนุ่มก็หันไปทางพี่รบพี่โชค ออกตัวด้วยสุ้มเสียงมีร่องรอยของความเกรงใจว่า “ทางนี้ผมคงต้องขอรบกวนฝากพี่สองคนไว้ก่อน ตำรวจมาเก็บหลักฐานกลับไปแล้ว อีกเดี๋ยวชาวบ้านคงเข้ามาเคลียร์แล้วก็ทำความสะอาดให้เข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม”

“อย่าห่วงเลยไอ้ทิดเรื่องแค่นี้เอง เสียดายที่มาไม่ทันเอ็งออกไปเมื่อตอนสายๆ ไม่งั้นจะขอร่วมวงคิดบัญชีด้วยสักคน เห็นเขาว่าควบรถออกไปเสียฝุ่นตลบเลยนี่” พี่รบพูดอย่างนักเลงพลางตบไหล่เพื่อนรุ่นน้องเสียงดับป้าบ

“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเรียบร้อยไปแล้ว” แววตาของชายหนุ่มโชนแสงกร้าวขึ้น เมื่อนึกถึงคนที่ทำให้โรงผลิตน้ำมันมะพร้าวของเขามีสภาพเป็นเช่นที่เห็นอยู่ตรงหน้า

พูดจบร่างสูงก็ผละเดินมาขึ้นรถพลอยให้อารียาออกเดินตามมาด้วย แต่เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ ชายหนุ่มก็หันกลับไปหาพี่รบและพี่โชคอีกครั้ง

“ฝากบอกทุกคนด้วยนะครับว่าให้สบายใจได้ เราจะไม่ทิ้งวิสากิจของเราเพราะเรื่องแค่นี้หรอก” น้ำเสียงนั้นเด็ดเดี่ยวมั่นคง อย่างกับจะย้ำให้คนที่เขาไปตั้นหน้าจนสลบเหมือดคาหมัดได้ยินด้วย

“ถ้างั้น แล้วเครื่องจักรล่ะครับ” พี่หมูอ้อมแอ้มถาม เพราะไม่ต้องรอเจ้าหน้าจากบริษัทผู้ผลิตเครื่องจักรเข้ามาตรวจสอบพี่หมูรู้ดีว่ายับเยินเกินจะแก้ไข ถ้าจะผลิตน้ำมันมะพร้าวกันต่อจริงๆ ก็ต้องสั่งเครื่องจักรใหม่มาทดแทนของเดิม ซึ่งเท่าที่รู้สถานการณ์ทางการเงินตอนนี้ของกลุ่มวิสาหกิจคงมีเงินก้อนไม่พอที่จะซื้อเครื่องจักรใหม่ได้แน่

“เรื่องนั้น เดี๋ยวกลับจากกรุงเทพฯ แล้ว ผมจะมาจัดการเอง”

คำตอบด้วยสีหน้าที่บ่งถึงความมั่นใจ ไม่มีความท้อแท้เจือให้เห็น ทำให้พี่หมูคลี่ยิ้มบางๆ อย่างวางใจออกมาได้เป็นครั้งแรกของวันอันแสนวุ่นวายวันนี้

เสียงดังโครมครามที่เกิดจากข้าวของต่างๆ ถูกกวาดตกลงมากระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง ตามมาด้วยเสียงห้าวๆ เข้มๆ ตวาดลูกน้องดังลั่น

“ไป มัวยืนเซ่อหาอะไร ไสหัวออกไปให้หมด”

เพียงชั่วครู่ ส้มจีนก็เห็นชายฉกรรจ์ซึ่งเป็นลูกน้องที่คอยเดินตามหลังพี่ชายเป็นพรวนก็พากันลนลานออกมาจากห้องโถงกว้างที่เธอกำลังเดินสวนเข้าไปพอดี

ดวงตาเล็กเรียวเปลือกตาชั้นเดียวหลุบมองของสารพัดสิ่งที่ระเนระนาดเกลื่อนพื้นพรม ก่อนจะไล่สายตาขึ้นไปมองพี่ชายคนเดียว

“อั๊วเห็นเขาคุยกันให้แซดว่าวันนี้เฮียมีเรื่องกับพี่พร้าวขราเหรอ”

“ทำยังงี้ มันหยามหน้ากันเกินไป” เสียงนั้นราวกับคำรามออกมา เดือดดาลจัดจนแม้ส้มจีนยังนิ่วหน้า พร้อมกับที่มือใหญ่ทุบโครมลงบนโต๊ะไม้หรูอย่างไม่กลัวเจ็บ

“แต่อั๊วว่า...”

“พอ พอเลย ลื้อไม่ต้องพูดเข้าข้างมันเลย มันทำให้อั๊วเสียหน้าแค่ไหนลื้อรู้มั่งมั้ย”

สายัณห์กัดฟันพูดอย่างคั่งแค้น ตั้งแต่เป็นตัวเป็นตนมา ลูกชายคนเดียวของเถ้าแก่ผู้มีอันจะกินที่สุดในอำเภอนี้ยังไม่เคยโดนใครหยามหน้าได้ขนาดนี้ แล้วไอ้พร้าวมันเป็นใคร กล้าบุกมาเอาเรื่องเขาซึ่งๆ หน้าถึงที่ แถมยังต่อยเขาเสียสลบต่อหน้าคนแทบจะครึ่งอำเภอ แล้วอย่างนี้เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ลื้อก็เหมือนกันนะอาส้มจีน จำไว้เลยว่าอั๊วไม่มีทางยอมให้ลื้อไปเป็นดองกับไอ้พร้าวเด็ดขาด ชาตินี้มีอั๊วต้องไม่มีไอ้พร้าว ลื้อจำไว้ให้ดี”

คำที่พี่ชายคนเดียวกล่าวอาฆาต ทำเอาส้มจีนถึงกับใจหายวูบ นี่พี่ชายเธอเกลียดผู้ชายที่เธอใฝ่ฝันถึงขนาดนี้เชียวหรือ ได้แต่ยืนนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกอยู่ตรงนั้น

จากคุณ : npuiy

เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 04:57:05

ความคิดเห็นที่ 2

ร่างบางเดินมาหยุดยืนเก้กังอยู่หน้าประตูห้อง ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ความทรงจำในเช้าวันที่เธอบุกเข้าไปอาละวาดใส่เจ้าของห้องยังแจ่มจ้า นิ้วเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากบางอย่างเผลอไผลเมื่อนึกถึงเหตุการณ์อันน่าหวาดหวั่นนั้นอีกครั้ง แต่นี่มันก็สายมากแล้วขืนเธอไม่เข้าไปปลุกมีหวังเขาคงไปไม่ทันพิธีเปิดงานแน่

“เฮ้อ... สายป่านนี้แล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีก เดี๋ยวก็ไปไม่ทันเปิดงานกันพอดี”

มือเรียวละจากริมฝีปากไปเคาะประตูก๊อกๆ ค่อนข้างดังเพื่อปลุกคนในห้องไปด้วยในตัว แต่เมื่อยืนรออยู่อึดใจ ภายในก็ยังเงียบสนิท ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะลุกมาเปิดให้เสียที ทำให้เธอเคาะอีกครั้งแต่ดังกว่าเดิม แต่ก็ยังให้ผลเหมือนครั้งแรก คือ ประตูบานนั้นไม่มีทีท่าว่าจะถูกเปิดออกจากคนในห้องแต่อย่างใด

คราวนี้หญิงสาวเปลี่ยนวิธี จากเคาะประตูเป็นส่งเสียงเรียกแทน “คุณมะพร้าวคะ ตื่นหรือยัง”

ความเงียบจากภายในห้องหลังจากทั้งเคาะประตูทั้งส่งเสียงเรียกทำให้หญิงสาวเริ่มละล้าละลัง

‘หรือว่าเขาตื่น ลุกออกไปไหนนานแล้ว แต่เราไม่ทันเห็นเองหว่า’ หญิงสาวเปรยกับตัวเอง แต่เพื่อให้แน่ใจลองเปิดเข้าไปดูก่อนดีกว่า ว่าเขาตื่นลุกออกจากห้องไปแล้วจริงๆ

อารียาจับลูกบิดประตูค้างอย่างชั่งใจ ลังเลขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลว่าจะถอยหรือจะเข้าไปดี แต่เมื่อลองหมุนดู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อค หรือว่าเขาออกไปแล้วจริงๆ เข้าไปดูสักนิดให้แน่ใจว่าเขาไม่อยู่แล้วจริงๆ ดีกว่า

หากเมื่อประตูแง้มออก หลังกวาดตามองไปรอบห้อง อารียาก็นึกดีใจที่เปิดเข้ามาดูให้แน่ใจ เพราะร่างสูงที่เธอตั้งใจมาปลุก ยังหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้างกลางห้อง

“คุณมะพร้าวคะ สายแล้วนะคะ” หญิงสาวยืนหันรีหันขวางอยู่ข้างประตู บอกตัวเองไม่ถูกกว่ากลัวอะไรทำไมถึงไม่กล้าเดินเข้าไปให้ใกล้กว่านั้น ได้แต่ยื่นหน้าตะโกนเข้าไป แต่เมื่อส่งเสียงเรียกไปแล้วชายหนุ่มก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาขานรับทำให้คนเรียกเริ่มเครียดหนักคิดไม่ตกว่าจะหาวิธีอะไรมาปลุกคนขี้เซาตอนนี้ดี

“ทำไมต้องมานอนขี้เซาเอาตอนนี้ด้วยนะ”

หญิงสาวบ่นไม่จริงจังนัก เพราะการนอนกระสับกระส่ายรอฟังเสียงรถเขากลับมาเมื่อคืน ทำให้เธอรู้ดีว่าเขาเพิ่งจะได้นอนตอนเริ่มได้ยินเสียงไก่ขันแล้วนี่เอง รวมแล้วเขาเพิ่งจะได้นอนไปสามชั่วโมงกว่าๆ เท่านั้น จะว่าไปเธอก็เห็นใจเขาไม่น้อยที่ตีรถไปกลับร่วมเจ็ดร้อยกิโลฯ แถมยังต้องเอาของที่ได้มาไปจัดเรียงที่ซุ้มอีกพักใหญ่ กว่าจะได้นอนก็ใกล้รุ่งเต็มทีแล้ว

อารียาสูดลมหายใจยาวเข้าเต็มปอดอย่างเรียกกำลังใจหลังจากหายใจไม่ทั่วท้องมาหลายนาที โหย่งปลายเท้าออกจากหลังบานประตูย่องเงียบกริบไปบนพื้นกระดานขัดจนมันวับ แล้วไปหยุดยืนตีสีหน้าไม่ถูกอยู่หน้ามุ้งสีขาวสะอาดนั้น ที่บอกว่าตีสีหน้าไม่ถูกเพราะมันมีทั้งแววหวาดๆ ระคนขัดเขินอย่างไรบอกไม่ถูก จะถอยกลับออกไปก็ไม่ได้ จะเข้าไปใกล้กว่านี้ก็ไม่กล้า ทางที่ดีอารียาเลยใช้วิธีส่งเสียงเรียกอีกรอบ

“คุณมะพร้าวคะ” หญิงสาวโก่งตัวชะโงกใบหน้าเข้าไปจนชิดมุ้งเพื่อดูปฏิกิริยาคนหลับ แต่ร่างที่นอนตะแคงข้างหันหน้ามาหาที่ยังไม่ไหวติงแม้แต่น้อยทำให้รู้ว่าคงไร้ผล

คราวนี้หญิงสาวกวาดตามองรอบตัวอย่างหวังหาเครื่องทุ่นแรงที่จะใช้ยื่นไปสะกิดให้เขาตื่นโดยที่ตัวเธอไม่ต้องเข้าไปใกล้เขามากกว่านี้ เหตุการณ์ที่เสียจูบครั้งแรกให้เขาทำให้เธอประหวั่นมาจนถึงตอนนี้

แต่เสื้อตัวที่เขาสวมเมื่อวานที่ถูกถอดพาดไว้กับพนักเก้าอี้ไม้แท้ที่เข้าคู่กับโต๊ะทำงานตัวเล็กข้างเตียง ที่บอกให้เธอรู้ว่าเขาคงจะถอดพาดไว้ง่ายๆ แล้วล้มตัวลงนอนหลับลึกทันทีเพราะความเหนื่อยเพลีย กับกองเอกสารเป็นระเบียบและของจุกจิกน้อยชิ้นบนโต๊ะทำงานที่มีเครื่องโน๊ตบุ้ควางอยู่มุมหนึ่ง ทำให้เธอจนปัญญาว่าจะหยิบฉวยอะไรมายื่นสะกิดปลุกเขาจากนอกมุ้งได้

“ก็ได้”

อารียาตัดใจกลั้นความหวาดหวั่นลึกๆ ไว้ สูดลมหายใจยาวอีกรอบอย่างรวบรวมความกล้า ยกมือขึ้นแหวกประตูมุ้ง ก้าวเข้าไปอีกนิด ก่อนเขย่งปลายเท้าชะโงกหน้าแล้วเอื้อมจนสุดปลายแขนเพื่อรักษาระยะห่างให้มากที่สุด เพราะรู้สึกว่ายิ่งเข้าใกล้ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจตัวเองชักจะส่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจที่พยายามสูดยาวๆ เมื่อครู่ก็เริ่มติดขัด ใช้ปลายเล็บยาวมนสะกิดเรียกไปบนโคนแขนของเขาพร้อมส่งเสียงเรียกไปด้วย

“ทำไมหนังหนา ความรู้สึกช้าอย่างนี้ล่ะ” อารียาถึงกับบ่นพึม ต่อว่าคนหลับเสียอย่างนั้น

‘เข้าไปใกล้อีกนิดคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง’ หญิงสาวที่ต้องรับบทหนักขึ้นมาปลุกคนขี้เซาพยายามทำใจกล้าขึ้นอีกนิด พอกินข้าวเช้ากับเธอเสร็จป้าพิกุลก็รีบไปดูลูกน้องเถ้าแก่แอ๊ดที่มานับมะพร้าวในสวนเพื่อให้เสร็จทันไปพิธีเปิดงานพร้อมทิดพร้าว แต่ก่อนไปนางบอกให้เธอขึ้นมาดูว่าเขาตื่นหรือยังนี่สิ ส่วนลุงบุญไม่รู้ว่าหายไปไหนตั้งแต่เช้ามืด

หญิงสาวสืบเท้าเข้าไปใกล้ร่างสูงที่นอนตะแคงข้างหันหน้ามาหาให้มากขึ้นอีก จนเธอได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของคนหลับพร้อมกับเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ก้มตัวลงมองใบหน้าที่ยังมีริ้วรอยของความเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียให้เห็นชัดเจน นอกจากนั้นเธอยังเห็นริ้วรอยของความกังวลที่หว่างคิ้วอีกด้วย คงไม่พ้นเรื่องเมื่อวานที่ต้องตามแก้ปัญหากันอีกนานแน่ๆ

อารียาวางมือทั้งสองข้างลงบนต้นแขนเขาแล้วเขย่ารุนแรง ปากก็ส่งเสียงเรียก “คุณมะพร้าวคะ”

“กินยานอนหลับเข้าไปสักสิบเม็ดหรือยังไงกันเนี่ย ฮึ”

อารียารามือมาท้าวสะเอวต่อว่าคนหลับ เมื่อร่างนั้นยังนอนไม่รู้สึกรู้สาถึงแม้เธอจะเขย่าเรียกอยู่นานก็ตาม ไม่ทันได้ระวังตัวเพราะกำลังคิดว่าจะใช้มุขคลาสสิกแบบในทีวีดีมั้ย ที่เขาชอบตะโกนกันว่าไฟไหม้ๆ ให้คนนอนหลับสะดุ้งตื่นด้วยท่าที่น่าขันเรียกเสียงหัวเราะจากคนดูเพลิน และไม่ทันคิดว่าคนที่เธอเห็นว่านอนขี้เซาเรียกยังไงก็ไม่ตื่นจะไวทายาดขนาดนี้ด้วย

อารียายืนตะลึงตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นไปในบัดดล เมื่อตาจับภาพไหววูบเร็วๆ ได้แค่ว่าร่างสูงที่เห็นว่าหลับนั้นอยู่ดีๆ ก็ลุกพรวดขึ้น แล้วพุ่งเข้ามาหาเธอรวดเร็วราวงูฉกจนหลบไม่ทัน และเมื่อพยายามเรียกหัวใจที่เหมือนถูกใครกระชากลงไปไว้ที่ตาตุ่มขึ้นมาได้ หญิงสาวก็ยกมือยันหน้าอกกว้างนั้นไว้แน่น ส่งเสียงตะกุกตะกักถามว่า

“ตะ... ตื่น แล้วหรือคะ”

“ตั้งแต่คุณเคาะประตูแล้ว”

ใบหน้าคมคายที่ความอ่อนเพลียเหน็ดเหนื่อยมาลดทอนลงไม่ได้ก้มต่ำลงมาจนชิดจนเห็นนัยน์ตาคมกริบแฝงแววหวานสบอยู่ใกล้ ลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่าแผ่วไล้ผิวแก้ม และอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบรัดรอบตัวราวงูรัดเหยื่อจนหญิงสาวขยับไปไหนไม่ได้ ความร้อนจากริมผิวแก้มลามไปทั่วใบหน้าอย่างรวดเร็ว อุตส่าห์ระวังตัวอย่างดีแล้วเชียว ยังพลาดจนได้สิน่า

“แล้วทำไมไม่ลุกขึ้น” อารียาคิดว่าตัวเองต่อว่าเสียงเขียวออกไป แต่ทำไมเสียงที่ได้ยินมันถึงไม่ได้ดังไปกว่าเสียงกระซิบเลยล่ะ

กับคำถามคล้ายจะต่อว่านี้ ทำให้ชายหนุ่มยิ่งรัดวงแขนแน่นขึ้น ก้มหน้าลงมาหาใบหน้าที่แหงนเงยขึ้นมองจนปลายจมูกชิดกัน ดุจจะบอกให้หญิงสาวทราบคำตอบด้วยวิธีนั้น

“ป้าพิกุลให้มาเรียก กลัวคุณไปไม่ทันพิธีเปิดงาน” หญิงสาวหลุบตารีบก้มลงบอกกระท่อนกระแท่นกับแผงอกกว้างเมื่อไม่อาจสานสบกับดวงตาดำใหญ่คู่คมเป็นประกายพราวนั้นได้ ไม่ติดใจเอาเรื่องเขาแล้วก็ได้แต่จะทำยังไงดีให้หลุดไปจากวงแขนอบอุ่นแข็งแรงนี่ได้โดยเร็วที่สุด เพราะแค่นี้ก็เข่าอ่อนแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว

“อีกเดี๋ยวค่อยไปก็ได้ เมื่อคืนผมจัดไว้เรียบร้อยหมดแล้ว”

อารียาฟังแล้วอยากร้องให้เสียเดี๋ยวนั้น แล้วทีนี้จะทำยังไงให้เขาปล่อยล่ะ เท่าที่คิดออกในยามที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ก็เอาแบบที่ง่ายที่สุดไปก่อนก็แล้วกัน

“ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ”

“ทำไมล่ะ” อารียาเงยหน้าขึ้นตวัดค้อนคมให้คนถามหน้าซื่อเสียทีหนึ่ง ผู้ชายที่อยู่ใกล้ชิดในเวลานี้ดูต่างกับคนที่บุกไปเอาเรื่องสายัณห์ถึงที่ราวเป็นคนละคน

“ก็” ก็อะไรดีล่ะอารียา คิดสิ คิด

หญิงสาวว้าวุ่นใจ ในขณะที่อีกฝ่ายเลิกคิ้วมองอย่างเห็นขันกับท่าทีของเธอ

“เอ่อ... ฉันก็จะได้รีบไปอาบน้ำแต่งตัวมั่งไงคะ เดี๋ยวไม่ทัน”

ณัฐวุฒิก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเดือดร้อนอะไรกับเธอด้วย แถมยังบอกหน้าตายเสียด้วยว่า “ถ้าคุณกลัวไม่ทันจริงๆ เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จ ผมไปช่วยอาบให้ก็ได้นะ จะได้เร็ว”

หญิงสาวแทบไม่เชื่อหู ไปไม่เป็นกับน้ำเสียงซื่อๆ ที่มาจากใบหน้าที่เจ้าตัวคงพยายามบังคับให้ซื่อสนิทไม่คิดอะไรมากนั่น แต่แล้วก็มีปาฏิหาริย์ที่สวรรค์คงส่งมาช่วยนางฟ้าแสนดีแบบที่เธอคิดว่าตัวเองเป็นมาตลอดจนได้

เสียงเพลงเรียกเข้าดังกังวานขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะทำงานข้างหัวเตียงพอดี และชั่ววินาทีที่เขาหันไปมอง อารียาที่รอจังหวะอยู่แล้วก็ผลักทรวงอกนั้นเต็มแรง สะบัดตัวจนหลุดจากอ้อมแขนของเขา โกยอ้าวไปหยุดตั้งหลักหลังบานประตู ไม่รู้ตัวว่าตัวเองใช้เวลาไหนแหวกประตู้มุ้งออกมา

แต่... ก่อนที่จะลับหายไปจากห้อง อารียายังมีหน้าหันกลับมาเปิดยิ้มยั่ว ลอยหน้าลอยตาบอกคนที่ไม่คิดจะตามมาคว้าตัวเธอไว้ว่า “เสียใจด้วยย่ะ ฉันอาบเองได้”

ก่อนจะแลบลิ้นให้ทีหนึ่ง สะบัดหน้ากลับเหมือนเด็กสาวแก่นๆ ซนๆ คนหนึ่ง ก่อนจะรีบดึงประตูปิดตามหลังเสียดังสนั่น เล่นเอาคนที่ยังยืนอยู่กลางห้องหัวเราะดังลั่นกับท่าทีกลัวจนลนลานแต่ยังไม่วายปากกล้าของหญิงสาว แล้วก้าวยาวๆ ไปกดรับโทรศัพท์ที่หน้าจอขึ้นชื่อของพี่หมู รู้ดีว่าฝ่ายนั้นคงโทรมาตามให้เขารีบเข้าไปที่ซุ้มได้แล้วนั่นเอง

อารียาก้าวลงจากรถพร้อมป้าพิกุล เมื่อณัฐวุฒิขับเข้ามาจอดไว้ในบริเวณที่กั้นเชือกจัดไว้เป็นที่จอดรถของผู้ที่จะเข้าชมงานโดยเฉพาะ เสียงโฆษกของงานที่กล่าวเชิญชวนประชาชนทั่วไปให้เข้าร่วมพิธีเปิดดังมาเข้าหูชัดเจน ปะปนด้วยเสียงรถ เสียงผู้คน จนจ้อกแจ้กจอแจฟังไม่ได้ศัพท์ไปหมด

“เข้าไปข้างในกันเถอะจ้ะหนูหยา” ป้าพิกุลหันมาชวนด้วยเสียงดังกว่าปกติเพื่อแข่งกับเสียงรอบข้าง พลางแตะข้อมือของหญิงสาวเบาๆ ให้เดินตามเข้าไปในงานด้วยกัน

หญิงสาวผู้ดีจากเมืองกรุงพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปพร้อมป้าพิกุลอย่างว่าง่าย โชเฟอร์หนุ่มหันไปกดสัญญาณล็อกรถก่อนจะสาวเท้าขึ้นมาเดินขนาบเธออีกด้าน

อารียายิ้มอย่างสดชื่น นี่นับเป็นครั้งแรกที่ไฮโซดีกรีนักเรียนนอกที่เคยเข้าชมงานอีเว้นท์และงานแฟชั่นโชว์ระดับโลกของเมืองนอกมานับไม่ถ้วนเช่นเธอจะมีโอกาสได้มาเดินชมงานแสดงพืชผลทางการเกษตรประจำอำเภอเล็กๆ บรรยากาศดูบ้านๆ แบบนี้

ดูซิ ว่าจะประทับใจเธอได้สักแค่ไหนกัน

<<< ตอนหน้าอย่าลืมมาเดินเที่ยวงานวันมะพร้าวด้วยกันนะคะ แล้วพี่มะพร้าวก็จะลงแข่งปีนต้นมะพร้าวแล้วด้วยค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 04:58:58