Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
Love, Hatred and the Maze (1) ติดต่อทีมงาน

บ่ายสามโมงวันอาทิตย์ แดดอ่อนๆฤดูใบไม้ผลิในกรุงเบอร์ลินขับเคลื่อนให้ผู้คนออกมาเดินพลุ่งพล่านเต็มลานช็อปปิ้งใจกลางเมือง สาวแรกรุ่น แอนนามาเรีย วัยยี่สิบเอ็ดปี นั่งดื่มกาแฟในร้าน มอส อย่างสบายใจ ทั้งเดือนนี้เธอได้ตารางทำงาน “เข้าเช้า เลิกบ่าย” สร้างความพึงพอใจให้กับสาวน้อยเป็นอย่างมาก หลังจากตลอดหกเดือนที่ผ่านมา เธอต้องทำงาน “เข้าสาย เลิกหัวค่ำ” ซึ่งขณะนั้นตรงกับฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวของเบอร์ลิน ที่ตะวันขึ้นสายและตกบ่ายแก่ๆ ทำให้ช่วงเวลาทำงานของเธอตลอดทั้งหกเดือนปราศจากซึ่ง เวลากาแฟสบายๆ ในช่วงระหว่างวัน ตามแบบฉบับความนิยมของชาวเมืองเบอร์ลิน ฝั่งตรงข้ามของร้านกาแฟมอส ชายหนุ่มอายุรุ่นราวไล่เลี่ยกับเธอ นั่งบ่นเสื่อผ้าใบริมถนนคนเดิน กระเป๋าหนังเก่าๆสีดำบรรจุรองเท้าเก่าๆสองสามคู่ และอุปกรณ์ซ่อมแซมรองเท้า แอนนามาเรีย วางเงินค่ากาแฟบนโต๊ะ แล้วลุกออกจากร้านตรงไปยังชายหนุ่มนักซ่อมรองเท้า

“สวัสดีค่ะ ฉันอยากจะซ่อมส้นสูงสองคู่ค่ะ รบกวนช่วยดูให้หน่อยได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มไม่ได้ทักตอบ ไม่ได้แม้แต่เงยหน้าขึ้นมามองดูผู้มาเยือน ได้แต่เอื้อมมือมาหยิบรองเท้าทั้งสองคู่ พิจารณาดูรอบๆ

“คู่สีน้ำเงินซ่อมได้ แต่คู่สีดำ ส้นหัก ซ่อมไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มนักซ่อมรองเท้าตอบอย่างห้วนๆ

“เอ่อ... ซ่อมไม่ได้เลยเหรอคะ น่าเสียดายจัง คู่นี้ฉันเพิ่งซื้อมา เพิ่งได้ใส่แค่สองสามครั้งเอง”

“ซ่อมไม่ได้ ส้นมันหัก จะให้เอาส้นออกไหมหล่ะ แล้วก็ใส่มันแบบไม่มีส้นนั่นแหล่ะ ถ้าอยากใส่มาก”

“เอ่อ...” แอนนามาเรียลังเลที่จะตอบ รู้สึกไม่พอใจอย่างมากที่คนซ่อมรองเท้าพูดจาไร้มารยาทกับเธอผู้ซึ่งเป็นลูกค้า แต่ด้วยความที่ขี้เกียจเดินไปหาร้านอื่น เธอจึงยอมจำใจให้ชายหนุ่มนักซ่อมรองเท้าข้างทางซ่อมรองเท้าให้เธอ
“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นก็ซ่อมแค่คู่สีน้ำเงินก็ได้ ว่าแต่ จะมาเอาได้เมื่อไหร่คะ”

“พรุ่งนี้ ตอนนี้บ่ายสามกว่าๆแล้ว เลิกงานแล้ว หิวข้าว”

ด้วยความอดทนนับหนึ่งถึงสิบช้าๆ แอนนามาเรียตอบตกลง แล้วก็หันหลังเดินไป แต่แล้วสักครู่ก็หันกลับมาคืน

“ฝากคู่สีดำไว้ด้วยได้ไหมคะ พอดีฉันจะต้องไปซื้อของต่อ ไม่อยากหอบไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลา”
ช้าๆ ชายหนุ่มค่อยๆเงินหน้าขึ้นมามอง หน้าตาแสดงบ่งบอกถึงความเบื่อโลกเต็มที่ แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่แอนนามาเรียได้เห็นหน้าชัดๆของหนุ่มนักซ่อมรองเท้า อายุก็ไม่มากนี่นา ทำไมขี้หงุดหงิดจริงๆ เธอคิดในใจ

“ก็ได้ เอาวางไว้ตรงนั้นแหล่ะ” ชายหนุ่มตอบห้วนๆ พร้อมเบ้หน้าไปทางซ้ายมือเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกหญิงสาวให้วางร้องเท้าไว้ข้างๆ (แล้วรีบไปไกลๆ) แอนนามาเรียยิ้มใจดีสู้เสือ แล้วก็กล่าวขอบคุณ

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเอา”
แล้วเธอก็ยิ้มกว้างๆให้กับคนซ่อมรองเท้าอีกครั้ง โบกมือบ๊ายบายอย่างน่ารัก แล้วก็เดินจากไป

เธอแอบขำในใจ คนหน้าบึ้ง ขี้หงุดหงิด ไร้มารยาท แบบหมอนั่น ต้องเจอยิ้มหวานๆแบบนี้แหล่ะ จะได้งง
เมื่อเธอนึกถึงหน้าตาของชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะแปลกใจพอสมควรกับเธอ ตอนที่เธอโบกมือบ๊ายบายให้กับเขา แอนนามาเรียขำออกมาเต็มที่ พร้อมกับเดินอย่างร่าเริงใจตรงไปยังร้าน “เซ อูนด์ อาร์” ร้านขายเสื้อผ้าร้านโปรดของเธอ

แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 54 22:39:03

จากคุณ : myladyannbook
เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 22:30:23




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com