ขวางปืนกามเทพ ตอนที่ ๒{แตกประเด็นจาก W11069311}
|
 |
2
"บ้าเอ๊ย" ลูดัสสบถ "เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย"
ชายหนุ่มขับรถทะลุประตูรั้วออกมา ตรงเข้าสู่ปาร์ตี้สุดเมามันริมหาดที่สหรัฐ ห่างไกลจากที่ที่เป้าหมายของเขาอยู่ไกลลิบ ตอนนี้เขาต้องตั้งหลัก จะมาเสียท่าง่ายๆ ไม่ได้
ชายหาดเบื้องหน้าเป็นหาดแคบๆ ไม่ได้สวยงามมากนัก แต่ผู้คนกำลังเปิดเพลงละตินดังสนั่น ก้องไปในท้องฟ้าสีครามสด ลมปลิวสะบัด สาวๆ ในชุดว่ายน้ำสีสด วิ่งไล่ตามหนุ่มๆ ในกางเกงว่ายน้ำขาสั้น สวมหมวกฟางวาดลายสดใส กระป๋องเบียร์ลอยฟ่องในกระติกแช่น้ำแข็งเย็นเฉียบ ลูกบอลชายหาดลอยโลดตามเสียงหวีดว้ายของผู้คนวัยหนุ่มสาว ไม่มีใครสนใจรถสปอร์ตสีดำกันชนหน้ายับเยินที่พุ่งออกมาจากประตูรั้วที่อีกฟากเป็นบันได ชัวร์อยู่แล้ว ไม่มีใครมองเห็นเขานี่
ใครจะมองเห็นกามเทพ
ตอนนี้ลูดัสไม่ได้สนความสนุกสนานเร้าใจเบื้องหน้า เขาจดจ่ออยู่กับความล้มเหลวที่แปลกประหลาด ไม่เคยมีใครเห็นเขาเวลาที่เขาทำงานมาก่อน และปืนของเขาก็ไม่เคยยิงไม่ออก
ชายหนุ่มก้มมองปืนในมือ กระสุนสีทองส่องแสงแวววาวอยู่ข้างใน แหงสิ ยุคนี้สมัยนี้ใครจะยังมาใช้ลูกศรลูกธนูอีกล่ะ เมื่อมีปืนที่ทรงประสิทธิภาพ พกพาง่าย แถมไม่ต้องง้างให้เมื่อยแขน คนที่ยังยึดติดกับลูกศรก็มีแต่เอรอส... พี่ชายของเขานั่นแหละ ที่ไม่ยอมหันไปหาอุปกรณ์ใหม่ๆ มาใช้กับความรัก
ความรักแบบนั้นมันเก่า โบราณคร่ำครึไปแล้ว
แต่ความคิดเกี่ยวกับพี่ชายก็ทำให้ลูดัสคอแห้งผาก เอรอสคงจะติที่เขาไม่รอให้เป้าหมายอยู่คนเดียว เขาคงจะบ่นแล้วบ่นอีกอีกตามเคย ชายหนุ่มเดินดุ่มลงไปบนชายหาด คว้าโค้กกระป๋องที่แช่รวมกับเบียร์จากกระติกข้างๆ ไอ้หนุ่มที่หลับอยู่ใต้เงาของร่มพลาสติก ยกขึ้นมาซด ซึมซับรสหวานซ่าของเครื่องดื่มที่อร่อยกว่าไวน์เป็นไหนๆ
ลมเค็มๆ แห้งๆ ตีชายเสื้อเชิ้ตชายหนุ่มจนรุ่ยร่าย อากาศของเซาท์ ปาเดร ที่เท็กซัส ชวนให้นึกถึงบ้านเกิดของเขาที่กรีก ไม่ต่างจากสายลมที่ชายทะเลเมืองไทย... ที่ที่เขามีธุระต้องจัดการ และเขาจัดการไม่สำเร็จ
กี่ปีแล้วนะ ไม่สิ กี่ศตวรรษแล้วนะ ที่เขามีหน้าที่นี้ เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
ชายหนุ่มมองเห็นเด็กหนุ่มวัยมหาวิทยาลัยคนหนึ่งหัวเราะยิงฟันอยู่กับเพื่อน เขาเบ่งกล้ามไปมาราวกับเป็นนักเพาะกาย แล้วก็ขำกลิ้งเหมือนมันเป็นเรื่องตลก เพื่อนๆ ก็หัวเราะไปกับเขา
ขอโทษนะ ไอ้หนู... ลูดัสคิด เขาสะบัดปืนสีทองไปยังอกของหนุ่มน้อยคนนั้นแล้วเหนี่ยวไก
ตามคาด ปืนของเขาลั่น ส่งลูกกระสุนสว่างบาดตาเข้าไปที่หัวใจของหนุ่มน้อย เด็กหนุ่มแปลกหน้านิ่งอยู่พักหนึ่งเมื่อกระสุนแล่นผ่านหัวใจ ร่างใหญ่เซลงนั่ง มือกุมอกล่ำสัน เขากะพริบตาเมื่อเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งของเขาก้มลงถามไถ่ว่าเป็นอะไรรึเปล่า
เด็กหนุ่มยิ้มชั่วเสี้ยววินาทีที่ไม่มีใครสังเกต เขากระซิบบางอย่างด้วยสีหน้าเจ็บปวด ก่อนจะปล่อยให้เด็กสาวค่อยๆ ประคองเขามาที่ร่มกันแดด ทิ้งให้เพื่อนๆ มองตามอย่างเป็นห่วงสักพักก่อนหันไปเล่นน้ำกันต่ออย่างสนุกสนาน
ลูดัสยิ้มอย่างมั่นใจ ดวงตาสีทองวาวแวบด้วยความพอใจกับผลลัพธ์ อย่างนี้สิ เรื่องที่เกิดกับเขาปกติ นี่สิ วิธีที่มันควรจะเป็น โชคดีนะไอ้หนุ่ม
ชายหนุ่มเดินกลับไปที่รถ ผ่านร้านค้าที่เปิดซุ้มเรียงราย มีทั้งอาหารและเสื้อผ้า สีสันสดใสชวนมอง เมื่อเขาเดินผ่าน เมื่อความมั่นใจและโล่งใจสลายหายไป สมองของเขาก็เหลือแต่ความสงสัย ถ้าปืนและเวทย์มนต์ของเขายังทำงานจริง แล้วที่เมืองไทยนั่นเกิดอะไรขึ้นกันแน่
จะว่าเป็นเพราะเมืองไทยก็ไม่ได้ ลูดัสเคยทำงานที่นั่นหลายครั้ง และงานของเขาก็ได้ผล ครั้งนี้คนที่ก่อให้เกิดความแตกต่างก็เห็นจะเป็นผู้หญิงคนนั้น คนที่นั่งข้างๆ เป้าหมายของเขา คนที่สร้างรอยบุบอันเบ้อเริ่มให้รถสปอร์ตคันใหม่เอี่ยม
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
ลูดัสคิด ก่อนจะเปิดประตูบานหนึ่งของร้านค้าแล้วก้าวเข้าไป เสียงกระดิ่งแขวนข้างประตูดังกรุ๋งกริ๋ง แต่คนทั้งนอกร้านและในร้านไม่เห็นใครเข้าออกทั้งสิ้น
ไพลินเกือบลืมว่าตัวเองเป็นใคร หล่อนรู้แค่ว่าหล่อนปลอดภัยแล้ว
เลือดสูบฉีดไปทั้งตัวเหมือนเพิ่งออกกำลังหนัก มือของหล่อนสั่นจนอย่าว่าแต่จับพวงมาลัยเลย ถอดเข็มขัดนิรภัยจะลงจากรถไปดูความเสียหายยังไม่กล้า หัวใจของหล่อนกระแทกซี่โครงจนรู้สึกเจ็บ หญิงสาวแทบจะนึกว่าหล่อนคงจะหัวใจวายตั้งแต่ยังสาวเสียแล้ว
"งึมมม ถึงบ้านแล้วเหรอหนูลิน" นวลปรางลุกขึ้นมา เสียงงัวเงีย ตาปรือ "ทำไมวันนี้บ้านฉันมื้ดมืด ขอไปค้างบ้านแกแล้วกันนะ" ว่าแล้วหล่อนก็พลิกตัวไปอีกข้างของเบาะ ปล่อยเสียงกรนเบาๆ สม่ำเสมอออกมา
ไพลินฉุน ฉุนที่เพื่อนหล่อนช่างไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่าเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวเขย่าตัวเพื่อนหล่อนเบาๆ "ปราง ตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนกันก่อน แก ฉันกลัว" เสียงไพลินสั่นด้วยแรงอารมณ์ แต่นวลปรางผู้เปลี่ยนชื่อเป็นเมรีชั่วคราวงึมงำกลับมา "ไม่ต้องกลัว ป๊าฉันไม่กินแกหรอก"
หญิงสาวผู้เพิ่งประสบภัยถอนหายใจเฮือก หมายมาดว่าจะซักเพื่อนรักให้สะอาดในวันถัดไป นี่เพื่อนหล่อนหรือแฟนไปติดหนี้เจ้าพ่อที่ไหนมานะ เขาถึงมาตามไล่ยิงอย่างนี้ คนไล่ยิงก็ท่าทางเป็นมืออาชีพน่าดู แม้ตอนยิงปืนก็ไม่ได้แสดงสีหน้ากลัวหรืออะไรเลย
ภาพใบหน้างดงามกับดวงตาสีทองแวววาวไม่ได้ทำให้หญิงสาวฝันหวานอีกต่อไปแล้ว แต่ทำให้ขนคอลุกชัน มือสั่นเทา ไพลินไม่คิดว่าจะสามารถขับรถไปไหนได้ในสภาพแบบที่เป็นอยู่ หญิงสาวจึงความหาโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋า กดเบอร์ที่จำขึ้นใจ ครู่เดียวเสียงทุ้มสดใสก็ตอบมาตามสาย
"มีอะไรคร้าบ เที่ยวมันไหมพี่หนูลิน จะให้ตูนไปจอยป่าว" ไพฑูรย์ น้องชายของหล่อน ตอบมาตามสายอย่างมีความหวัง เสียงไร้เดียงสาของเด็กหนุ่มแทบทำเอาไพลินน้ำตาร่วงด้วยความโล่งใจ
"แหม อยากเที่ยวเต็มที่เชียวนะ" หล่อนค่อนขอด พยายามทำเสียงปกติ "เอาแท็กซี่มารับพี่กับยายปรางที พอดีโดนรถชนน่ะ"
ห้านาทีต่อจากนั้นหญิงสาวต้องเอามือถือออกห่างจากหู เพราะน้องชายตะโกนเสียงลั่นด้วยความเป็นห่วง จนหายตกใจนั่นล่ะ ชายหนุ่มเกือบเต็มตัวก็กรอกเสียงมาตามสาย "อยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวผมไปรับ"
สัญญาณตัด หายไปสองนาที ก่อนที่น้องชายหล่อนจะโทรมาอีกครั้ง เสียงไพฑูรย์หอบฮั่กๆ เหมือนเขาเพิ่งวิ่งร้อยเมตรมาเสร็จ "แฮ่ก... พี่หนู... ลิน... รถชน... ตรงไหน นะ..."
หญิงสาวเหลียวมองป้ายถนนที่ถูกส่องไฟสลัวไว้ โชคดีที่เป็นซอยในถนนเส้นใหญ่ที่มีคนพอรู้จัก พอบอกไป ไพลินก็ได้ยินเสียงน้องชายส่งเสียงล้งเล้งสั่งการแท็กซี่ ก่อนที่จะกดวางหูโทรศัพท์อย่างกระแทกกระทั้น
แตกตื่นเป็นงิ้วตื่นโรงเชียว น้องฉัน หญิงสาวคิดด้วยความซาบซึ้ง
ไม่ถึงสิบนาที ไฟจากแท็กซี่ก็ส่องสาดใส่รถที่ไพลินนั่ง ประตูบานหน้าเปิดผลัวะตั้งแต่รถยังไม่ทันจอดดี แล้วร่างเพรียวก็วิ่งปรูดมาหาหล่อน ไพลินเปิดประตูลงไปรับ เมื่อชายหนุ่มคว้าไหล่บางมองสำรวจทั้งตัว พลิกซ้ายพลิกขวา
"พี่หนูลินเป็นอะไรไหม หัวกระแทกรึเปล่า ดูสิ ช้ำเชียว" ประโยคหลังแตกตื่นเหมือนหล่อนมีแผลเลือดอาบ นิ้วโป้งของเขาแตะแก้มพี่สาวแผ่วเบาตรงที่โดนสาวชุดเขียวตบเข้าให้ ไพลินสะดุ้งเพราะกลัวโดนจับได้ว่ามันไม่ใช่แผลรถชน แต่ไพฑูรย์เข้าใจไปอีกทาง "ตูนขอโทษ เจ็บเหรอ"
| จากคุณ |
:
คมลิขิต   
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 ก.ย. 54 01:59:34
|
|
|
| 
