ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ - นิทานจาก“โลกเก่า” “วันนี้คุณว่ามอร์แกนจะแวะมาให้เราแหย่เล่นอีกไหม” ผมเอ่ยออกไปตามใจคิด เอี้ยวตัวหันไปหาเพื่อนซึ่งนั่งทำงานอยู่เกือบจะหลังชนกัน แม้ไม่ได้ดังอะไรนักแต่คำพูดนั้นก็ทำลายอารมณ์สบายๆ ในห้องทำงาน ซึ่งดำเนินต่อเนื่องมายาวนานหลายชั่วโมงลงสนิทได้ทันใจ “ไม่น่าจะใช้คำว่าเรา...  คุณนั่นแหละวิศรุต เอาแต่ยั่วเอาแต่แหย่เด็กคนนั้นแรงๆ ทุกครั้งที่เจอ ทีกับเด็กฝึกงานคนอื่นไม่เห็นเคยเกเรแบบนี้” “ใช้คำว่าเกเรเลยหรือ” ผมหลุดถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะออกไป “ก็แหงละ” อดัมเพื่อนร่วมชะตาของผมปิดเพลงบรรเลงของบีโธเฟ่นซึ่งเปิดไว้ คลอบรรยากาศลง หันมาทางผม ผมยักไหล่ ล้วงกระเป๋าตรงอกเสื้อ หยิบเหรียญสกุลเงินสากลคร่ำคร่าที่ใช้กันทั่วโลก เมื่อสองพันกว่าปีก่อนออกมาชูให้เขาดูตรงหน้า เหรียญนำโชคที่อดัมเองก็รู้ดี ว่าผมพกติดตัวเสมอ...เหรียญเก่าๆ ของสะสมที่หาได้ไม่ยากนัก แต่ถึงแม้ว่ามันจะได้ชื่อว่าเป็นเหรียญนำโชค ผมก็ไม่ได้ถนอมอะไรเจ้าเหรียญที่ว่านี้มากมาย “ออกหัวมา ก้อยไม่มา...” “มอร์แกนมา...แต่เหรียญออกก้อย ! ” อดัมระบุเจาะจงด้วยสีหน้ายิ้มๆ โดยสลับตัวเลือกเสียใหม่ให้ตรงใจ ผมยิ้มให้กับความจุกจิกในรายละเอียดของเพื่อน เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงตอบแค่ มา หรือ ไม่มา ตามใจคิด ส่วนจะกำหนดให้เป็นหัวหรือก้อยนั้นก็ ไม่แตกต่าง แต่สำหรับอดัม... เราสองคนมองตามเหรียญเก่าๆ ที่ถูกดีดลอยสูงขึ้นไป ผมไม่ตะปบมันไว้ ปล่อยให้เจ้าเหรียญเพื่อนยากหมุนไปตามชะตากรรมของมันเอง หล่นกระทบพื้น กลิ้งกระดอน จนถึงเวลาที่มันพอใจจะหยุดลง ผมนิ่วหน้าน้อยๆ ผลออกมาเหมือนที่อดัมทายทุกอย่าง ก่อนเหลียวไปสบตาเพื่อนร่วมห้อง ด้วยความคาใจไม่สร่างซา ไม่ใช่เพราะว่าเขาทายผลแม่น เพราะยังไม่รู้ว่ามอร์แกนจะมา จริงไหม แต่อยากรู้ว่าเพราะอะไรอดัมจึงเลือกทายแบบนั้นมากกว่า “ทำไมล่ะ ทำไมถึงคิดว่ามอร์แกนจะมา ทั้งที่วานเธอโกรธผมถึงขนาดนั้น” “...ก็ใครใช้ให้ไปยั่วโมโห น่าจะรู้ว่าขานั้นเขาอารมณ์ขึ้นไวขนาดไหน” อดัมติง “แค่อยากแกล้ง ไม่คิดว่าจะโกรธจริงจัง อืม ผมคงยังไม่รู้จักเธอดีเท่าคุณสักทีนะ” ผมเอ่ยกับอดัมอย่างปลงตก ได้ยินเพื่อนหัวเราะในลำคอตอบมา “วันหนึ่งคุณอาจกลายเป็นคนที่รู้จักเธอมากที่สุดก็ได้” อดัมเอ่ยเหมือนจะหยอก แต่เป็นผมที่แกล้งทำหูเชือนกับคำนั้นเสียเอง มูนไลท์ โซนาต้า ของบีโธเฟน บรรเลงขึ้นอีกคำรบจากที่ถูกหยุดไป พร้อมๆ กับ ลำนำแห่งหยาดพิรุณซึ่งเริ่มต้นโปรยปราย ฟังราวกับกำลังมีเม็ดฝนเล็กๆ หล่นกระทบ ผนังภายนอกห้องสี่เหลี่ยม ก่อเกิดจังหวะชวนให้ใจสงบคลอเคล้าไปกับโน้ตดนตรี ถึงกระนั้นพวกเราก็รู้ดีว่านั่นเป็นเสียงของบรรยากาศที่ถูกสร้างขึ้น เหมือนกับก่อนหน้านี้ ซึ่งเป็นเพียงลมวูบไหว ก็แค่เสียง...ยามนี้ผนังสีดำเงานั้นไม่มีภาพเม็ดฝนใดนอกจาก ความมืดมิดสนิทดังเดิม  แน่ละ ด้วยวิทยาการของเราสามารถสร้างสิ่งนั้นขึ้นมาได้ อย่างไม่ยากเย็นอะไรเลย แต่มันคงเป็นการสิ้นเปลืองพลังงานซึ่งปัจจุบันมีค่ายิ่งกว่าขุมเพชร ห้องทดลองที่พวกเราทำงานอยู่ลึกลงมาใต้ดินนับได้เป็นระยะทางกว่าหนึ่งไมล์ เพื่อให้ผลการทดลองบางอย่างคงที่ตามที่ควรจะเป็น โดยไม่ได้รับผลกระทบจาก สภาพแวดล้อมเบื้องบน ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนค่อนข้างเหนียวแน่น ผมเรียกอดัมว่าเพื่อนร่วมชะตา เพราะเราร่วมทางกันมาโดยตลอด ผมมีพ่อแม่...เสียชีวิตเพราะสงคราม จนกลายมาเป็น เหมือนเขาซึ่งไม่มี สมบัติอย่างเดียวที่ได้รับสืบทอดมาจากบรรพบุรุษคือชื่อ ...วิศรุต พงศ์ธารา ส่วนเขา เพื่อนรักของผม ได้ชื่อจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าว่า ...อดัม กรีนแมน เราอาจไม่ได้เริ่มต้นจากการมีสิ่งใด แต่ชีวิตนั่นแหละ คือสมบัติอันมีค่าที่สุดในทุกยุคสมัย บางคนมีชีวิตเพื่อเสพสุข แต่บางคนอาจใช้ชีวิตนั้นเพียงแค่ช่วยให้คนอื่นพ้นจากทุกข์ หนักหนาที่ตนเองเคยเข้าใจเป็นอย่างดี แบบไหนก็ไม่ผิด แค่อย่าทำให้โลก มันแปดเปื้อนมากขึ้น และให้อะไรกลับคืนแก่โลกบ้าง แค่นั้นก็ถือว่าไม่เกิดมาเป็นภาระให้กับแผ่นดิน พวกเราเรียกได้ว่าเป็นนักวิทยาศาสตร์ อาจจะเป็นรุ่นสุดท้าย และรุ่นที่ดีที่สุด นั่นคือความเห็นส่วนตัวของผม เป็นผมเองที่บอกกับอดัมอย่างนั้น ตั้งแต่เมื่อเรายังเด็ก เรียนมาด้วยกัน เมื่อเขาเอ่ยถาม... ‘คุณว่านักวิทยาศาสตร์ของโลกนี้ คนไหนที่มวลมนุษยชาติควรจะเรียกว่าป๋า’ แม้จะเป็นประโยคจริงจังปนล้อเล่นไร้สาระ แต่อดัมก็ยังพูดจาด้วยน้ำเสียงสุภาพตามปกติ แค่นั้นก็ทำให้รู้สึกถึงตัวตนของเขาได้ดี  ชายที่จริงจังกับทุกเรื่อง ‘พวกเราไง...เพราะเราจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ทำเพื่อให้มากกว่ากระสันในความรู้ ด้วยเวลาจำกัด ทรัพยากรจำเขี่ย ผมหมายถึงนับทั้งสิ่งที่เป็นรูปเป็นร่าง และทรัพยากร ทางอารมณ์ ถึงไม่มีอารมณ์ เราก็ต้องทำงานให้ลุล่วงอยู่ดี’ ผมพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก แต่แฝงนัยยะจริงจังไม่แพ้กัน ดนตรีเปล่าเพลง แมดเวิร์ล ของ แกรี่ จูลส์ ดังขึ้นมาแทนที่โชแปง อดัมคงเพิ่งใส่เพิ่มมา ในชุดเพลงที่ฟังกันบ่อยๆ เขามักเลือกเพลงซึ่งฟังแล้วใจสงบ แต่เพลงนี้กลับออกไป ในทางชวนให้ปลงเสียมากกว่า เพลงซึ่งเก่ามากแล้วกลับนิยมขึ้นมาใหม่ คงเพราะเนื้อหาอันโดนใจคนหลายยุคหลายสมัย พอเราเผลอลืมสิ่งสำคัญไป หลายๆ สิ่งรอบตัวก็จะช่วยย้ำเตือนให้ระลึกถึงมันขึ้นมาได้เอง อีกครั้ง หรือไม่อีกทีก็คงเพราะว่าตอนนี้มนุษย์เราไม่มีศักยภาพ ไม่มีอารมณ์สุนทรีย์ พอที่จะสร้างสื่อบันเทิงหรือศิลปินใหม่ๆ ขึ้นอย่างจริงจังมาเนิ่นนานแล้ว แต่ละวัน คิดเพื่อเอาชีวิตให้รอดยังแทบเป็นไปไม่ได้ อดัมเอื้อนตามเพลง ลากเสียงยาว ทำให้รู้ได้ว่าที่เขาร้องตามคงจะไม่ใช่ แกรี่ แต่เป็น อดัม แลมเบิร์ต ซึ่งบันทึกเสียงในช่วงก่อนศตวรรษที่ ๒๐ ผมจำไม่ได้ว่าปีไหน นับจากเวลานั้นก็ผ่านมานานนม เป็นเวลาเกือบ ๓ สหัสวรรษแล้ว คนเราไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากช่วงเวลาเดิมๆ เท่าไหร่ ยังคงเสพสิ่งซ้ำซาก แม้จะในรูปแบบอันแตกต่างไป ศิลปะคงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยเยียวยาหัวใจ เมื่อการมีศาสนาอย่างเป็นทางการกลายเป็นสิ่งต้องห้าม เพราะเหล่ามนุษย์ใช้มัน เป็นเครื่องมือนำพาความขัดแย้ง การรบรา และหายนะมาสู่มากกว่าสันติ ผมเหลือบตาไปเห็นอดัมโยกตัวตามจังหวะเพลงในขณะที่ร้องด้วย ต้องยิ้มให้กับ ความเป็นเด็กของเขา เด็กจริงจังและฉลาดที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา “people  run  in  circles   It's  a  very very , Mad world...” อดัมจัดว่าเป็นคนเสียงดีพอๆ กับหน้าตาทีเดียว บางทีอาจจะดียิ่งกว่า เพียงแต่ว่า ไม่ค่อยมีใครเคยได้ฟังเขาร้องเพลง นอกเสียจากผม... “แบบนี้น่าไปร้องเพลงจีบสาว” “เผอิญยังไม่มีสาวให้จีบ” อดัมเถียงเบาๆ ก่อนจะเอื้อนหงุงหงิงคลอตามจังหวะดนตรี ต่อไป คล้ายกำลังรื่นรมย์เต็มประดา ทั้งที่ความจริงอาจไม่ใช่เช่นนั้นเลยก็ตาม “Children waiting for the day they feel good   Happy birthday...happy birthday เด็กน้อยเฝ้าใฝ่ฝัน...ขอเพียงสุขสันต์ ในวันเกิด   เฮ้อ คงดีไม่น้อยถ้าหากว่าเด็กทุกคนรู้ว่าตัวเองเกิดที่ไหน วันไหน พ่อกับแม่เขาเป็นใคร ขอแค่ได้มีความสุขสักวันในรอบปี เราไม่เกี่ยงหรอกว่าจะเป็นวันเกิดหรือวันไม่ได้เกิด” ผมถอนหายใจ อดัมกำลังพูดถึงตัวเขาเอง... ยังไม่ทันที่จะมีใครได้เอ่ยอะไรต่อจากนั้น บรรยากาศน่าอึดอัดกลับคลายลงกะทันหัน เมื่อประตูเปิดค่อนข้างแรง มอร์แกนก้าวฉับๆ เข้ามา วางกาแฟให้อดัม ยิ้มน้อยๆ เพียงมุมปากกับคำขอบคุณของเขา ไม่ยักกะพูดจ้อถูกคอกันเหมือนอย่างเคย ส่วนทางผม...เธอมองมาด้วยสายตาหมางเมิน ก่อนจะเดินลงส้นมาหา วางแก้ว กาแฟสังเคราะห์บางๆ ลงแรงจนน่ากลัวว่ามันจะยุบคามือ กาแฟข้างในยังอยู่ดี เพราะมีฝาครอบปิดเรียบร้อย จะว่าไปกาแฟข้างในก็ไม่ใช่ของจริง พวกเราไม่มี ไร่กาแฟหรืออะไรแบบนั้น ก็แค่สังเคราะห์ให้รู้สึกว่ามันคือกาแฟ ผสมสารที่ ช่วยไม่ให้ง่วงไว ถึงเวลานี้มนุษย์เราก็ยังพยายามดิ้นรนเสพความรู้สึกให้มากเท่าที่จะสามารถ มอร์แกนเชิดหน้าออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรกับเราสองคน ทั้งไม่เปิดโอกาส ให้ผมได้ยั่วให้หายโกรธหรือโกรธมากขึ้น... ถึงแม้ว่าเธอจะเด็กกว่าพวกเรามากถึงสิบปี แต่มอร์แกนก็ไม่เคยกลัว เพราะอดัมใจดี และเพราะผมชอบยั่วโมโหจนเธอหมดความ ยำเกรงไปเองในที่สุด และเราสองก็คนพอใจที่จะให้มันเป็นแบบนั้นตั้งแต่แรก “เบื่อฟังเพลงแล้ว ผมอยากฟังนิทานหน่อยอดัม คุณเล่าสนุก นั่นน่ะช่วยแก้ง่วงได้ดีกว่ากาแฟอีก” “เรื่องอะไรดีล่ะ” “เงือกน้อย...” “ชอบอะไรซ้ำซาก” “ซ้ำซากแต่กินใจ ดีกว่าทันสมัยแบบฉาบฉวย  ภาษิตเขาว่าไว้” “ตั้งแต่พวกเรายังวัยรุ่น จนโตแล้วคุณก็ยังชอบฟังนิทาน” นั่นสินะ เราคงเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กที่สุภาพต่อกันมากที่สุดในโลก อาจเป็นด้วยเราเคารพในตัวกันและกันมากเกินไป ผมชอบที่เขามีความเป็นเด็ก มากพอๆ กับความเป็นผู้ใหญ่ในสายตาใครๆ เพราะผู้ใหญ่ที่แท้คงไม่ต้องเสแสร้ง วางตัวมีบุคลิกเป็นอย่างที่สังคมตีตราว่าคือมาตรฐาน “ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรออดัม จะบอกให้อีกครั้งถ้าคุณลืม ...นักเล่าเรื่องสมัยก่อน คนหนึ่งที่ผมชอบมากเคยพูดเอาไว้ นิทานเล่าความจริงโดยไม่ถูกปิดเบือนด้วยประเด็น จุกจิก นิทานไม่โกหก ความจริง อาจจะไม่ได้อยู่ในเนื้อเรื่อง แต่อยู่ตรงวิธีการ... เวลาใครสักคนในนิทานถูกกำหนดให้ทำตามเงื่อนไขโง่ๆ พวกนั้นเคยมีข้อโต้แย้งไหม เปล่าเลย พวกเขายอมทำตาม เพราะต้องทำตาม เพราะพวกเขาคือตัวละครของโลกนั้น เหมือนๆ กับในโลกของเรา เราต้องเล่นไปตามบท ถึงแม้จะไม่รู้ ไม่เข้าใจ กระทั่งไม่เห็นด้วย ว่าทำไปทำไม” “ฟังดูแย่... แต่ว่าคุณก็ยังชอบฟังนิทานไม่ใช่หรือวิศรุต” “นั่นก็เพราะผมชอบอยู่กับความจริง ในเมื่อเรื่องที่แต่งขึ้นกลับแสดงความจริง ได้มากยิ่งกว่าเรื่องที่เห็นอยู่ตรงหน้าละก็...” “แล้วทำไมต้องเป็นเงือกน้อย ? เพราะว่าหลงรักนางเงือก หรือว่าแม่มดแห่งท้องทะเล” เมื่ออดัมพูดถึงแม่มดแห่งท้องทะเล ผมเริ่มหวั่นๆ ว่านิทานจะพลอยถูกโยงไปหามอร์แกน แม่สาวเสิร์ฟกาแฟอารมณ์ร้ายคนเมื่อครู่ จึงเห็นสมควรที่อดัมจะต้องเริ่มนิทานของเขาเสียที “พงศ์ธาราน่ะชอบน้ำ แล้วก็อีกอย่าง ผมชอบนิทานที่ว่าด้วยเรื่องของ...ความรัก ” อดัมหลับตาลง คล้ายพึงใจกับวัจนะชวนเชื่อของผม ริมฝีปากได้รูปคลี่ออก เป็นรอยแย้มยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเริ่มต้นนิทานเรื่องเด่น เรื่องที่เขาสามารถเล่าได้ดีที่สุด “ กลางห้วงสมุทรอันไกลโพ้น... ณ ที่ซึ่งท้องทะเลเป็นสีดุจสีน้ำเงินเข้มแห่งบานมิรู้โรยดอกงามที่สุด ผืนน้ำทอประกายระยิบระยับ สะอาดใสเหมือนคริสตัลเจียระไน เบื้องใต้แผ่นน้ำนั้น เป็นความลึกอันเรียกได้ว่า ลึกสุดหยั่ง... ” แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 54 03:12:51 จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 03:11:46

ความคิดเห็นที่ 2 Mad World - Adam Lambert จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 03:14:17

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่  ๑  ถึงโลกที่จากมา นิทานของอดัมจบไปแล้ว ต่อไปนี้เป็นนิทานของผมบ้าง จุดเริ่มต้นของนิทาน ซึ่งอาจ มีทั้งเศร้า ทุกข์ สุข รอยยิ้ม น้ำตา ทุกสิ่งแสดงออกมา เห็นไปจนถึงภาษาแห่งใจ พวกเราต่างก็ไม่คิดว่าชีวิตของตนเองจะกลายเป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันให้เรื่องราวยิ่งใหญ่ ดำเนินไป นิทานแห่งการเดินทางข้ามผ่านจักรวาล จากจุดกำเนิด สู่บ้านใหม่... แต่จุดสิ้นสุดนั้นเล่า ไม่มีใครล่วงรู้ เรื่องราวเหล่านี้อาจยาวเกินกว่าที่ใครบางคนจะเป็นผู้เล่ามันทั้งหมด แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมขอเป็นผู้เริ่ม เมื่อเวลาผ่านไปนับร้อย นับพัน หรือถึงหมื่นปีหลังจากเรื่องของผม เรื่องเล่าของสรรพสิ่งก็จะยังดำเนินไปอีก ทุกอย่างที่ว่าก็มีต้นกำเนิดมาจากแหล่งเดียวกัน ...น้ำ มารดาของสรรพชีวิตแห่งดวงดาว ผมชอบประโยคที่ว่านี้มาก พงศ์ธารา นามสกุลซึ่งมีความหมายว่าสกุลอันกำเนิดแต่น้ำ เป็นภาษาไทย ต้นตระกูลเก่าแก่ของผมที่ยังพอสืบสาวขึ้นไปได้ ตอนนี้เราแยกเป็นแค่ชาวเอเชีย ตามลักษณะโดยรวม แต่ความหมายของนามนี้คือพวกเราทั้งหมด ไม่ใช่แค่ตัวผม หมายถึงเหล่าสิ่งมีชีวิตชั้นสูงที่เดิมก็กำเนิดจากน้ำเหมือนกันกับสิ่งมีชีวิตอื่น   เราพัฒนามาจนแตกต่าง มีมันสมองรวมอยู่ในหัวใจเช่นคนอย่างเราๆ ท่านๆ แต่ถึงจุดหนึ่งอาจไม่ถือเป็นพวกเดียวกัน ต่อเมื่ออวัยวะทั้งสองส่วนนี้แยกจากกัน ด้วยความพิการทางใจแต่กำเนิด หรืออุบัติเหตุระหว่างการเติบโต ภายใต้โดมกระจก เมื่อหลับตาพักจากงาน เราเคยจินตนาการไปว่าอยู่ท่ามกลางอวกาศ พร่างหมู่ดารา ดาวนับล้านดารดาษเกลื่อนไป มากมายเสียยิ่งกว่าเม็ดทรายบทชายหาด ริมฝั่งมหาสมุทร ในค่ำคืนอันเงียบสงบ ผมกับอดัมมักจะนั่งทำงานกันสองคนในห้องลึกลงมาใต้ดิน โดยไม่มีใครมารบกวน อ้อ นอกจากมอร์แกน พวกเราได้รับสิทธิในฐานะ อัจฉริยะ... เป็นเช่นนั้นมายาวนาน แม้จะรู้เต็มอกว่างานที่เรากำลังคร่ำเคร่งอยู่นั้นสืบเนื่องมาจาก ความฉุกละหุกโกลาหนเพียงใดที่เบื้องบน เราต้องใจเย็น เพราะเมื่อไหร่ที่ใจร้อนขาดสติ ก็ไม่อาจคิดอะไรดีๆ ออกมาได้ ตั้งแต่ศตวรรษที่ ๒๐ พื้นที่อันตรายของโลก ริง ออฟ ไฟร์ หรือ วงแหวนไฟ พินาศสิ้น ด้วยความโกรธเกรี้ยวแห่งพระแม่ธรณี ...เป็นเหตุสุดวิสัย ? แน่ใจหรือว่าทุกอย่างเกิดขึ้น โดยน้ำมือของธรรมชาติแต่เพียงอย่างเดียว เพียงผีเสื้อกระผือปีกยังสามารถสั่นสะเทือนถึงอีกซีกโลก ประสาอะไรกับการกระทำ ของมนุษย์จำนวนนับล้านล้านล้านที่กระหน่ำทำร้ายโลกทั้งในยามปกติ ทั้งก่อสงคราม ย่อยๆ ต่อเนื่องยาวนานสืบมาเป็นพันพันปี สงครามโลกครั้งที่สามอาจไม่สามารถนับได้ว่าเกิดเมื่อไหร่ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะจบลงตรงไหนอีกเหมือนกัน เมื่อเกิดมาบนโลกใบนี้ คงต้องมีสักครั้งหรือหลายครั้งที่จะได้ยินคำพูดกรอกหูว่า ไม่มีปัญหาอะไรแก้ไขไม่ได้ โดยแม้แต่ผู้พูดเองในเวลานั้นอาจจะไม่ได้เชื่อตาม คำกล่าวที่ว่าจากปากตนเลยด้วยซ้ำ เขาเพียงแค่อยากให้เราสู้ ไม่อยากให้ละทิ้งสิ่งที่เรียกว่า “ความหวัง” บางครั้งมันจะมีเหลืออยู่น้อยนิด อย่างกับน้ำเพียงไม่กี่หยดที่ติดอยู่ก้นขวด ก็ยังอยากจะเขย่า เค้นคั้นออกมาให้ได้จนหยดสุดท้าย แต่มนุษย์จะยังพูดคำว่ามีหวังได้หรือเปล่า เมื่อยามฟ้ามิได้เป็นสีฟ้าอีกต่อไป... เมื่อยามที่น้ำกลายเป็นสีโคลน... และมวลพืชทั้งหลายหงิกงุ้มดำไหม้ ไม่อาจเติบโตเชิดกิ่งก้านใบขึ้นอวดสีเขียว รับแสงตะวัน ที่บัดนี้ดูราวกับเปลวเพลิงจากขุมนรก มิอาจเป็นความหวังของ มวลหมู่ชีวิตบนโลกดังเดิมได้อีก งานของเราจบลงแล้ว อย่างน้อยก็สำหรับที่นี่ บนโลก ไกอาผู้เป็นมารดา... ยานอพยพค่อยๆ ทยอยจากไป แต่คนที่ได้ไปกับยานน่ะหรือ มีจำนวนเพียงไม่เท่าไหร่ ประชากรโลกส่วนมากถูกทิ้งให้แห้งตาย เน่าไปพร้อมๆ กับโลกใบนี้ เป็นความล้มเหลวของมวลมนุษยชาติที่จะก้าวไปถึงจุดซึ่งสามารถสร้างอาณานิคมใหม่ ยังแดนดาวอันไกลโพ้นฟ้า พวกเขาไม่โชคดีขนาดนั้น ทั้งมีเวลาไม่พอ นักวิทยาศาสตร์ จำนวนแค่กระหยิบมือไม่เร็วพอจะสู้กระบวนการทำลายตนเองที่ดำเนินมาอย่างไม่หยุดยั้ง โดยน้ำมือคนบนโลกซึ่งดูจะมีพลังงานและเรี่ยวแรงแข็งขันกว่ากันสักหมื่นสักแสนเท่า นักวิทยาศาสตร์กลุ่มสุดท้ายยังรั้งอยู่เพื่อคุมการอพยพของยาน ซึ่งคาดว่าคงจะเป็นงวดสุดท้ายเช่นกัน ส่วนคนที่ไม่มีโอกาสขึ้นยานนั้นช่างน่าสมเพชนัก เพราะพวกเขาคงไม่มีทั้งปัญญา ทั้งกำลังสร้างยานที่จะพาเอาตัวรอดพ้นไปจาก ขุมนรกอันแรงร้อนนี้ได้อีกแล้ว จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 03:15:34

ความคิดเห็นที่ 4 ยานลำสุดท้ายในขบวนกำลังจะออก ลาก่อนโลก ลาก่อนมาตุภูมิ... ลมแรงร้อนจัดพัดมา รู้สึกได้ผ่านชุดป้องกันรังสี กลับทำให้รู้สึกอบอุ่นในใจราวกับได้สัมผัสจากมือแม่ ผมกำลังจะก้าวขึ้นยานพร้อมเพื่อนสนิทคนเดิมนามอดัม แต่แล้วก็รู้สึกว่าฝ่ายนั้นหยุดนิ่ง มิได้ก้าวตามมา แล้วทำไมเขาไม่ขึ้นไปเดินนำหน้าเหมือนอย่างเคยล่ะ ตามนิสัยที่ชอบ นำคนอื่นของเพื่อนคนนี้ เขานำเพื่อจะปกป้อง เพื่อที่จะรับอันตรายทั้งปวง ที่อาจเกิดขึ้นก่อนใคร ผมคิดกับตัวเองอย่างขำๆ ตลอดเวลาใครๆ ก็ลอบพูดกันว่า ดร.อดัม กรีนแมน เป็นคนเดียวที่มักจะก้าวนำหน้า ดร.วิศรุต พงศ์ธารา ไปได้เสมอ ผมไม่ริษยา แต่อุ่นใจ ยามมีเขาอยู่ข้างหน้าด้วยซ้ำ เพราะผมรู้ว่าตัวเองจะปลอดภัยหากมีมือของอดัม “อยากตกยานหรือไง คุณหัวหน้า...” ผมหันไปกระตุ้น แต่แล้วกลับเริ่มรู้สึกเอะใจ ด้วยสีหน้าของเพื่อนในยามนี้แทนคำพูดอย่างชัดเจนว่าเขากำลังคิดอะไร ความลังเลใจ ในนาทีสุดท้าย สิ่งที่ผมไม่อยากเห็นมากที่สุด “มาคิดๆ ดูแล้ว ผมไม่ไปดีกว่า คุณไปเถอะวิศรุต...” “ล้อเล่นหรือไง” ผมถามเขาเสียงเบา ทั้งที่รับรู้ได้จากคำพูดกระทั่งแววตาของคนตรงหน้า ว่าสิ่งที่อดัมแสดงออกในเวลานี้นั้น หาใช่ความลังเลใจอย่างที่ผมคิดแต่แรก ทว่าเป็น ความมั่นใจ... “ผมแอบคิดมาตลอด การไปจากที่นี่ มันไม่ใช่ความหวังอย่างที่หลายคนคิด คุณก็รู้ดีเท่าๆ กับผม เราไม่ได้จะไปยังโลกใหม่เหมือนในฝัน แต่กำลังมุ่งไปสู่ อนาคตที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง เรียกว่าลอยไปตามยถากรรม ตามบุญตามกรรม” “จะไม่รับผิดชอบพวกลูกยานเลยหรือในฐานะกัปตัน พวกเราต้องไป...ก็เพราะที่ตรงนี้ มันไม่มีหวังแล้ว” ผมพยายามหว่านล้อมเพื่อน “ไม่ใช่ไม่รับผิดชอบ... แต่การละทิ้งโลกของเราไปนี่สิ ผมยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นการ ไม่รับผิดชอบยิ่งกว่า เป็นการหนีปัญหาอย่างน่าสมเพช ผมคิดแบบนี้มาตลอด คุณเองก็รู้ เหมือนเวลาที่คนรักกำลังจะตาย เราควรจะอยู่เคียงข้าง หรือว่าละทิ้งไป” “แล้วบนยานล่ะ ไม่มีคนที่คุณรักเลยหรือไง” ผมมองเขา อัดอั้นเหมือนก้อนอะไรบางอย่าง แล่นขึ้นมาจุกอยู่ในอก “มันไม่เหมือนกัน” อดัมส่ายหน้า “...ใครๆ ก็ว่าเราเป็นอัจฉริยะ ชื่นชมกันมาทั้งชีวิต ถ้าผมจะขอใช้ความฮึกเหิมที่ได้จากคำเยินยอนั้นมาเป็นพลังในที่ซึ่งคนอื่นอาจคิดว่า ไม่มีหวัง มันก็น่าจะดีนะ ส่วนคุณ ต้องไปต่อเพื่อสร้างความหวังอันใหม่ให้กับเหล่าคน ที่รออยู่บนยาน เราต้องแยกกันไป ...รู้ไหมวิศรุต สมัยเด็กๆ ก่อนเราจะรู้จักกันเสียอีก ครูคนหนึ่งที่ผมรักมากเคยสอน ตราบใดยังไม่ตายก็อย่าทิ้งความหวัง ความหวังของใครๆ อาจอยู่ในอวกาศ ดวงดาวอันไกลโพ้น แต่สำหรับผม...ขอเริ่มความหวังครั้งสุดท้ายบนโลกซึ่งทุกๆ คน เชื่อว่ากำลังตายจากไป อย่างน้อยผมก็อยากอยู่ช่วยคนมากมายที่ยังตกค้างอยู่ที่นี่” “อดัม...คุณคิดจะอยากเป็นพ่อของมนุษย์ทุกคนบนโลกเหรอไง พวกนั้นน่ะไม่ได้เห็นค่า ของคุณหรอก อาจจะอยากโห่ไล่ด้วยซ้ำ เหมือนกับที่แต่ก่อนพวกเขาไม่เคยเห็นค่า ใครก็ตามที่ออกมาพูดเพื่อให้โลกนี้มันสะอาดขึ้น ไม่ว่าจะในแง่กายภาพ หรือจิตวิญญาณ” ผมส่ายหน้าให้เพื่อน ใจหายจนอยากเข้าไปดึงแขน ฉุดกระชากลากถูให้ขึ้นยานด้วยกัน หรือแม้กระทั่งใช้ยาสลบ แต่หนักใจตรงที่ความนับถือกันมีมากกว่านั้น... “ถึงแม้ว่าโลกนี้มันจะบ้า แต่ก็เป็นโลกของเรา...” อดัมยิ้ม ทำท่าคล้ายอยากเอามือ ล้วงกระเป๋ากางเกง แต่เผอิญว่าชุดรัดกุมที่เราสวมอยู่ในตอนนี้ไม่มีกระเป๋า เขาดึง ตรากัปตันออกจากออกเสื้อ แปะมันลงที่ตรงหน้าอกข้างซ้ายของผม ตำแหน่งที่หัวใจ กำลังสูบฉีดสายธารแห่งชีวิตไปหล่อเลี้ยงกายซึ่งกำลังสั่นน้อยๆ ผมยังมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนอยู่นาน จนเสียงสัญญาณเตือนเริ่มเร่งให้ขึ้นยาน “ถ้ามอร์แกนรู้ว่าผมปล่อยให้คุณอยู่ที่โลกอย่างนี้ คนที่เธอจะเอาตายก็คือผม” กระนั้นเท้าทั้งสองของผมก็พาตนเองถอยหลังขึ้นสู่ทางลาดทอดตัวสู่ประตูยานที่เปิดอ้า รอคอยผมอยู่เป็นคนสุดท้าย แม้สายตายังไม่วายจับจ้องไปยังอดัมด้วยแววร้อนรน เพื่อนที่ร่วมต่อสู้ด้วยกัน เคียงบ่ากันมาตั้งแต่หนุ่มจนวัยล่วงเข้าจวนสี่สิบ “ผมไม่ใช่อดัมผู้ให้กำเนิดลูกหลานของโลกใบนี้หรอก แต่ผมจะเป็นอดัมคนที่พยายาม เฝ้าดูแลมนุษย์คนสุดท้ายบนโลกให้ดีที่สุด ให้นานตราบเท่าที่ผมจะสามารถอยู่ได้” อดัมตะโกนมา ในขณะที่ประตูยานกำลังจะกั้นเราสองคนจากกัน ผมยังมองไปยังเขา ระยะไกลเกินกว่า จะพูดกันได้ แต่ผมก็ยังคงส่งภาษามือถึงเขาอย่างที่คนเคยท่องอวกาศใช้สื่อสารกัน ในยามที่ไม่อาจพูดจา “แล้วผมจะติดต่อมา” “ยังไง” อดัมส่งสัญญาณมือเป็นคำถามกลับมา “ไม่รู้สิ เงยขึ้นดูสัญญาณบนท้องฟ้า...รอคอยข่าวจากผมก็แล้วกัน” จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 03:16:40

ความคิดเห็นที่ 5 ณ ห้วงอวกาศไกลโพ้นดาราจักร สามปีต่อมา... “เราจากโลกมาไกลเกินกว่าที่จะย้อนกลับ หนทางข้างหน้ามืดสนิท ยานก็ชำรุด ถึงแม้ว่าจะอยู่ไปได้ถึงสิบปี แต่สำหรับอนาคตที่ไกลไปกว่านั้น ตอนนี้ไม่มีความหวัง อะไรเหลืออยู่อีกแล้ว” มอร์แกน ไนด้า ซึ่งเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวพูดขึ้นในห้องปรึกษาวางแผนของ ยานโอเดสซ่าหมายเลข ๑๓ น้ำเสียงเหมือนกำลังบ่นพร่ำรำพึงมากกว่าต้องการจะบ่งชี้อะไรจริงจัง ก่อนหันมาสบสายตาวิศรุต ผู้ชายที่เธออยากจะโทษว่าเป็นต้นเหตุของ ความซวย ทุกๆ อย่างที่บังเกิดขึ้นกับยาน และกำลังจะเกิดขึ้นต่อไปเป็นสายโซ่ แต่ลึกๆ เธอรู้ว่า เขาทำดีที่สุดแล้ว อย่างที่คนอื่นอาจตัดสินใจกับทางเลือกยากลำบากที่ผ่านๆ มา ไม่ได้ดีเท่าด้วยซ้ำไป วิศรุตยิ้ม ถึงแม้ว่าดวงตาสีฟ้าสดใสคู่นั้นจะมองเขาอย่างที่เรียกว่า เกือบจะเป็นเคียดแค้น ...แต่ชายหนุ่มยังคงยิ้มไม่สร่างเมื่อเอ่ยกับแม่สาวผมทองตรงหน้า “พูดออกมาเถอะครับ ดร.ไนด้า คุณคิดอยู่ใช่ไหมล่ะ ว่าถ้าหัวหน้า ผู้นำยานลำนี้เป็นอดัม ทุกอย่างจะไม่ผิดพลาด ...หรืออย่างน้อย อะไรๆ ก็คงจะดีกว่านี้” วิศรุตยิ้มให้หญิงสาวผู้มีอายุน้อยกว่าเขาร่วมสิบกว่าปี ในสายตาเขาเธอเป็นคนสวยมาก จากเด็กสาว โตมาเป็นแม่สาวดุ จอมพยศ แกร่งกว่าผู้ชาย อย่างที่เขาชอบ... ถ้าหากว่าตลอดเวลาที่ผ่านอีกฝ่ายจะไม่ได้แสดงออกว่าไม่ชอบหน้าเขาเพียงใด เขาอาจจะผิดที่แหย่เธออยู่เรื่อย ถึงตอนนี้ก็กลับลำไม่ทันเสียแล้ว “ทั้งสองคนนี้ จะกัดกันให้ได้อีกแล้วใช่ไหม” เสียงสูงๆ ของบุคคลที่สามเอ่ยขัดขึ้น “ฉันยังไม่ได้พูดอะไรอย่างเขาว่าเลยนะสแตนลีย์” หญิงสาวสบถอย่างฉุนนิดๆ ยักไหล่ “อยู่ๆ เขาก็ร้อนตัวขึ้นมาเอง” “โอ๊ย ไม่ต้องพูดหรอกย่ะ ก็เธอเล่นพิฆาตเขาด้วยสายตาเสียขนาดนั้น พอได้แล้วมอร์แกน” สแตนลีย์ เฮย์ส เอ่ยกับเพื่อนสาวด้วยปลายเสียงห้วนจัด แม้ท่าทางของเขาจะไม่ถึงกับ ตุ้งติ้ง ออกจะแลดูสมชายเกินกว่าเหตุในบางครั้งด้วยซ้ำ แต่สแตนลีย์ก็ไม่เคยปกปิด ว่าเขาเองเป็นอะไร ด้วยคำพูดจาและอีกหลายๆ อย่างที่ตรงไปตรงมาเสมอ “ฉันก็เสียใจพอๆ กับหล่อนนั่นแหละที่อดัมสุดหล่อคนนั้นไม่ยอมขึ้นมากับยาน แต่เขาเลือกทางนั้นเอง เธอเลิกพาลกับคุณวิศรุตได้แล้ว นี่ก็ผ่านมาตั้งสามปีดีดักแล้ว อะไรกันยังมาแฟ่ดๆ ไม่เลิก” สมาชิกอีกสองคนที่เหลือในห้องนั่งเงียบกันไปคล้ายไม่มีความเห็น หนึ่งในนั้นซึ่ง อาวุโสที่สุดกลับเดินปลีกไปเหม่อมองภาพอวกาศแสนสวยงามด้วยแววตาเลื่อนลอย คล้ายคนเสียสติ อีกคนที่ดูภายนอกเหมือนนักเลงหัวไม้ รอยสักเต็มตัวจนลามจากใต้เสื้อ ขึ้นมาถึงคางควักบุหรี่เถื่อนออกมาจุดสูบ ...ทั้งที่ถือเป็นข้อห้าม แต่เวลานี้ไม่มีใครสนใจ จะว่ากล่าวเขาแต่อย่างใด วิศรุตมองหน้าทุกคนอีกครั้ง “ผมขอตัวนะ ต้องไปทำหน้าที่ประจำวันสักหน่อย ในเมื่อประชุมกันต่อไปก็ไม่ได้ข้อเสนอแนะอะไรดีขึ้น” ชายซึ่งเป็นผู้นำ มีหน้าที่ รับผิดชอบ ควบคุม บริหารทุกๆ อย่างในยานโอเดสซ่ากล่าว “งานสำคัญอะไรของเขา ถึงตอนนี้ยังมีอะไรเหลือให้ต้องจัดการอีกเหรอ ? ” สแตนลีย์บ่นอย่างเพลียๆ เมื่อวิศรุตคล้อยหลัง “หึ จะงานอะไรเสียล่ะ...นอกจากงานทิ้งขยะประจำวัน น่าปลื้มใจจริงนะ ผู้นำยาน กับคนทิ้งขยะของยานเราดันเป็นคนคนเดียวกัน” มอร์แกนเอ่ยด้วยสุ้มเสียงห้วนสะบัด ก่อนจะเดินลงส้นเท้าออกไปจากห้องประชุมนั้นอีกคน ผ่านส่วนต่างๆ ของยานที่แลดูจะหมดหวังเพราะอุบัติเหตุตัวยานถูกชนด้วยเทหวัตถุอวกาศ ตรงปีกซ้ายเมื่อไม่นานมานี้ ทั้งระบบจึงรวนตามไปด้วย ทั้งห้องเพาะปลูก ห้องทดลองสิ่งมีชีวิต ห้องเสบียงยังพอใช้ได้ ยานเขายังไม่นับว่า อยู่ในภาวะวิกฤติ อาหารยังมีพอเพียง ไม่มีส่วนสำคัญใดของยานเสียหาย ไม่มีโรคระบาด ทว่าเช่นกัน...ไม่มีแม้กระทั่งความหวังยาวไกลในหนทางข้างหน้า จำนวนคนฆ่าตัวตายเพิ่มขึ้นจากไตรมาสก่อนของขวบปี ผู้โดยสารในยานนี้มีทั้งนักวิทยาศาสตร์ และพลเรือนซึ่งได้รับคัดเลือกมาเป็นพิเศษ แต่ถึงกระนั้นเวลาเพียงแค่สามปีก็ยังกดดันพอจะ ทำให้พวกเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปบางคนก็ย่ำแย่ตั้งแต่จากโลกมาแล้ว สามปีนับว่าเป็นเวลาน้อยนิดเหลือเกินกับการเดินทางในอวกาศ แต่เมื่อคราวนี้ไม่ใช่ การเดินทางท่องเที่ยวอันสดใส ทว่าเป็นการเดินทางไปตามยถากรรมอย่างที่อดัมบอก บางคนไม่เต็มใจจะจากโลกมา จำใจเพราะเป็นตัวแทนของครอบครัว ตระกูลของพวกเขา ไม่อยากให้สายเลือดสูญสิ้นไปพร้อมกับโลกที่กำลังตายลง แต่ตัวแทนเหล่านั้นก็มีจิตใจ อ่อนแอเกินกว่าจะเดินทางไปต่อได้ในห้วงจักรวาลอันมืดมิดไร้ซึ่งความหวัง คนพวกนี้ส่วนมากไม่มีศาสนา ศาสนาแรกของมนุษย์มาจากความกลัว จนต้องสร้างทวยเทพแห่งธรรมชาติขึ้นมาให้ยึดเหนี่ยว พัฒนาเป็นศาสนาศิวิไลซ์ เปลี่ยนเป็นไร้ศาสนา... ถึง ค.ศ.๕๕๐๐ วนมาจบที่ความกลัวอีกครั้ง ไม่แน่ว่าจากนี้ศาสนาอาจกลับมา ผู้นำยานยิ้มกับตนเอง แม้ว่าสมัยก่อนที่เขาจะจากโลกมาการเป็นคนเอเชียไม่ได้เป็นปัญหา กับการก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดไม่ว่าในวงการไหนๆ แต่เขาก็ยังไม่ได้เป็นผู้นำยานหมายเลข ๑๓ เพราะเลือกอยู่เคียงข้างอดัม เพื่อนรักผู้โดดเด่นกว่าเขาแบบเฉือนเอาชนะไปได้ สุดท้ายแล้วยังไง หมอนั่นกลับเป็นฝ่ายเลือกที่จะแยกไป ไม่ใช่ทิ้งเขา แต่เลือกทำให้ ตนเองกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งไว้บนโลก ไม่มีใครกล้าตำหนิเมื่อทราบเหตุผลที่อดัมตัดสินใจ วิศรุตไม่เคยโกรธเพื่อนกับการตัดสินใจบ้าระห่ำ ในวินาทีสุดท้าย ยังคิดถึงฝ่ายนั้นมากมาย เขาพยายามติดต่อกลับไปตามสัญญาที่ให้ไว้ จากเมื่อแรกด้วยเทคโนโลยีสื่อสารขั้นสูงสุด ที่ส่งตรงไปถึงโลกได้ในทันที ถัดจากนั้น ฝากข้อความไปกับสัญญาณที่ต้องใช้เวลาเดินทาง ไปยังโลกนานหลายปี จนมาตอนนี้ข้อความแรกที่เขาใช้วิธีนั้นส่งไปคงยังไม่ถึงมือ อดัม กรีนแมน ด้วยซ้ำ... แต่วิศรุตก็ยังคิดจะรักษาสัญญา ฝากสัญลักษณ์ไว้รายทาง ในจุดอวกาศสำคัญที่ผ่าน หากมีผู้ผ่านทางมาพบ ขอให้ช่วยนำข้อความของเขา ส่งต่อไปถึงโลกให้ด้วย จนมาตอนนี้ทั้งยานต้องประหยัดสงวนพลังงานเอาไว้มากกว่าที่คิด เพราะมีพลังงานสำรอง บางส่วนรั่วไหลออกไป แม้ตอนนี้พวกเขาจะยังไม่เดือดร้อน แต่ไม่แน่ว่าต้องอยู่ในยานนี้ ไปอีกกี่ปี วิศรุตยังยิ้มออก ขณะที่กำลังจะส่งข่าวของยานออกไปตามปกติ ข้อความหลายส่วน อาจไม่เรียกว่าส่งถึงคนเป็นเพื่อนนามว่าอดัมที่ยังอยู่บนโลกอีกต่อไปแล้ว แต่เขาเขียนถึง โลกที่จากมามากกว่าอื่น... ชายหนุ่มบรรจุจดหมายซึ่งเป็นตัวคอมพิวเตอร์บันทึกสัญญาณเสียงลงในแคปซูลใส เตรียมปล่อยมันออกไปพร้อมกับขยะอวกาศซึ่งจะถูกปล่อยทิ้งออกไปนอกยานทุกวันๆ แต่ในขณะที่เขากำลังจะยัดมันเข้าช่องทิ้งขยะ มือเรียวขาวของใครบางคนก็แย่งสิ่งนั้น ไปจากเขา “ฉันอยากจะรู้นักว่าที่คุณทำมันมีสาระอะไรนักหนา คุณวิศรุต...” มอร์แกนเอ่ยเสียงเข้ม ถอยหลบเมื่อชายหนุ่มเอื้อมมือจะคว้าแคปซูลใสนั้นกลับไป เธอเปิดมันออก กดปุ่ม เล่นเสียงก่อนเขาจะถึงตัว วิศรุตพ่นลมหายใจดังพรืด สีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้งขณะถอยไปยืนกอดอกอิงผนังอย่างใจเย็น เมื่อหญิงสาวผู้ถือดีกำลังเริ่มฟังข้อความในจดหมายของเขาอย่างไม่มีความเกรงใจ เธอไม่เคยให้ความเคารพเขาในฐานะผู้นำยาน เธอเกลียดเขา แต่ไม่ว่ายังไงวิศรุตก็ ยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นหญิงสาวผมทองอ้าปากค้างเพราะในข้อความท้ายๆ นั้น มีเอ่ยถึงเธอเป็นการส่วนตัวด้วย “...มอร์แกนอารมณ์เสียเหมือนกับผู้หญิงวัยหมดประจำเดือนใส่ผมเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว ดูท่าไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็คงไม่อาจแทน ดร.กรีนแมน คนแสนดีแสนน่ารัก ของเธอได้เลย หวังว่าอยู่ที่โลกจะหาผู้หญิงสวยนิสัยดีสักคนมาเป็นแม่ของลูกได้ อ้อ...ถ้าสภาพแวดล้อมดีพอที่คุณคิดจะมีลูกสักคนน่ะนะ โชคดีแล้วอดัม ที่ไม่ต้องทนกับยายคนที่เอาแต่ทำตัวเป็นเด็กตลอดเวลาคนนี้ ไม่แน่ว่าถ้าเป็นคุณที่มาทำหน้าที่ผู้นำคอยคุมยาน ตอนนี้เธออาจจะหันมาเกลียดคุณ เหมือนเกลียดขี้หน้าผมอยู่ก็เป็นได้...  สุดท้ายนี้ สำคัญมาก ขอให้คุณและทุกคนบนโลก หรือใครก็ตามที่อพยพมาจากโลกแล้วได้พบเจอสาส์นนี้เข้าโดยบังเอิญ อย่าได้ท้อถอย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอให้ยังมีความหวังในการมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อวันข้างหน้า สวัสดี...                         จากผม วิศรุต พงศ์ธารา กัปตันยานโอเดสซ่าหมายเลข ๑๓” ...ความเงียบที่เริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆ ก่อตัวขึ้น แต่แล้วก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงหัวเราะพรืด อย่างกลั้นไม่อยู่ของผู้นำยาน “เป็นไงล่ะ ชอบใจไหม ผมไม่ได้ขอให้คุณอ่านนะครับ มิสไนด้าคนสวย” “คุณนี่มัน... ทุเรศที่สุด ยิ่งกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยนะ นินทาผู้หญิงลับหลังแบบนี้” “อาจจะไม่มีใครพบเจอมันด้วยซ้ำ ถ้าแบบนั้นมันก็แค่คำบ่นกับลมกับแล้งของผู้ชายหน้าโง่ คนหนึ่ง คุณก็คิดแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ที่ว่าจดหมายของผมไม่มีค่าอะไร อีกอย่าง ความเป็นสุภาพบุรุษ...ก็ไม่จำเป็นต้องมีกับคนที่ คุณเห็นผมเป็นศัตรูตลอดเวลาเลย แล้วก็นี่นะ เป็นสุภาพสตรีจะแย่แล้วคุณน่ะ เที่ยวได้กระชากจดหมายของคนอื่นจากมือ ไปต่อหน้าต่อตาเขา” “ก็ดีกว่าชอบทำอะไรลับหลังแล้วกัน” มอร์แกนเชิดหน้า แก้มของเธอเป็นสีแดงจัด แลดูน่ารัก ขัดกันกับความกราดเกรี้ยวที่เจ้าของดวงหน้างามแสดงออก พอเห็นเธอ หายใจฟืดฟาด ชายหนุ่มก็ยิ่งขำจนต้องส่งเสียงหัวเราะออกมา “หุบปาก กล้าดียังไง !  แถมในบันทึกเสียงนั่นยังมาหาว่าฉันเป็นผู้หญิงวัย ใกล้หมดประจำเดือนอีกด้วย” “โอ๊ย คุณฟังผิดแล้ว... ผมไม่ได้บอกว่าใกล้ แต่บอกว่าคุณน่ะ เป็นผู้หญิงวัยทองแล้วตะหาก” ชายหนุ่มปัดป้องกำปั้นของหญิงสาวที่อัดเข้ามาใส่เขาแรง ไม่ใช่อย่างมวยวัด แต่อย่างคนที่ถูกฝึกการใช้ร่างกายมาจนสามารถต่อสู้ได้จริงๆ วิศรุตไม่มีทางเลือก เขาไม่อยากตอบโต้ให้เธอต้องเจ็บตัว ชายหนุ่มรวบร่างของคนกำลังแผลงฤทธิ์ เข้าไว้ในอ้อมแขน เธอฮึดฮัด ขยับจะร้องประท้วงแล้วก็คงด่าเขาอีกเป็นชุด ชายหนุ่มจึงยิ่งไม่มีทางเลือกเป็นครั้งที่สอง ตัดสินใจประกบริมฝีปากลงจุมพิตเธอ ด้วยแรงอารมณ์ แปลกที่คราวนี้แม่คนถือดีอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งลนไฟลงคาแขนเขาเลยทีเดียว บางที เขาน่าจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว วิศรุต เขี่ยแก้มเธอเบาๆ หลังจากจุมพิตอ้อยอิ่งผ่านพ้นไป “ไง ยังเกลียดผมอยู่ไหม...” เขาพึมพำ ลืมตา สบตาสีฟ้าสวยของมอร์แกน หน้าตาแดงก่ำกันไปทั้งสองฝ่าย โดยที่เขายังไม่ยอมคลายแขนปล่อยหญิงสาวเป็นอิสระ “เกลียด มากยิ่งกว่าเดิมอีก” หญิงสาวกระซิบเสียงแผ่วระโหย แต่ยามนี้ดวงตาที่มองสบตา ชายหนุ่มกลับมีแววหวั่นไหว ไม่ได้พูดอย่างมั่นใจเช่นแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว และเขาก็รู้สึก ยินดีเหลือเกินจนอยากจะบอกข่าวนี้กับอดัม คิดว่าเพื่อนคงแปลกใจไม่น้อยทีเดียว จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 03:17:39

ความคิดเห็นที่ 6 ...ผมของเธอเป็นสีทองเข้ม ตาของเธอเป็นสีฟ้าสดใส   อย่างที่คนโบราณเรียกกันว่า “ฟ้าเหมือนท้องฟ้า” แต่รอสโซ่เองไม่เคยเห็นสีท้องฟ้าจริงๆ เป็นดังเช่นที่ว่า ถึงกระนั้นเขาก็รู้สึก ภาพดวงตาคู่งามที่จดจ้องเขาเป็นสีสันงามล้ำ เขาสบสายตานั้นอีกครั้ง ก่อนจะสะดุ้ง ลืมตาตื่นขึ้นมา... ดวงตาของผู้หญิงที่ชื่อมอร์แกน ไนด้า ยังคงติดตรึงในฝันเหมือนเคย แต่เธอไม่ได้ชอบเขา หึ...คนอื่นจะรู้รึเปล่าก็เรื่องของมัน เขารู้ดีว่าเจ้าหล่อนคอยแต่แอบมองผู้นำยานโอเดสซ่าอยู่เสมอ คงจะสนใจผู้ชายคนนั้นอยู่ลึกๆ ในยานที่ยากจะเจอผู้หญิงถูกใจมาอยู่ใกล้ชิดแบบนี้เขาก็เลยหาได้แต่เพียงคู่นอน เพศที่สามแบบสแตนลีย์ อย่างน้อยก็คุยกันรู้เรื่อง... รอสโซ่ คล้าก ไม่ได้รังเกียจ สำหรับเขาผู้หญิงก็ได้ ผู้ชายก็ดี แต่ถ้ามีโอกาสเลือก ก็พอใจจะมีคู่นอนเป็นหญิงมากกว่า เขาอยากมีลูก เพราะถูกปลูกฝังมาว่าการมีบุตรสักคน นั้นมีค่ายิ่งกว่าทอง ในยุคสมัยที่อยู่กันอย่างลำบากลำบนเช่นที่ผ่านมา รอสโซ่ขยับลุกจากการก่ายกอดของคนข้างกาย พยายามไม่ให้สแตนลีย์ตื่น เขาเดินเข้าไป ทำธุระในห้องน้ำ ก่อนจะล้างมือ ล้างหน้า ยืนอยู่หน้ากระจกเงา ทอดตามองร่างเปลือยเปล่า ของตนเอง มัดกล้ามตึงแน่นที่เขาพึงใจ หายากที่นักวิทยาศาสตร์ซึ่งถูกฝึกให้มาประจำบนยานรูปร่าง ดูดีขนาดนี้ แม้ส่วนใหญ่จะออกกำลังกันพอให้ร่างกายแข็งแรง แต่เขาออกกำลังกาย เพื่อให้ได้รูปร่างสัดส่วนงดงามโดยเฉพาะ บวกกับความที่เป็นช่างผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่อง และวิศวกรรม เขาชอบออกแรงพอๆ กับชอบใช้สมองร่างแผนผังของอะไรบางอย่าง แผนของเขายังอีกยาวไกลนัก หนวดเคราดำๆ ชักจะเริ่มถูกปล่อยปละให้ยาวจนดูเด่นชัดออกมาจากใบหน้าตอบซีดขาว มีคนบอกว่าเขาเหมือนแวมไพร์ และเวลาที่สถานการณ์พาเครียดจนหน้าซูบตาลึกอย่างนี้ ก็ยิ่งเหมือน รอสโซ่ไล่สายตาไปตามลาดไหล่กว้างผึ่งผายของตนเองซึ่งเต็มพรืดไปด้วย รอยสักตลอดแนว ลามเรื่อยขึ้นมาตามลำคอจรดคาง เขาชอบรอยสัก มันอาจแสดงถึง ชีวิตจิตใจ ตัวตน ตลอดจนจิตวิญญาณ ทุกๆ อย่าง... บ้างมาจากเนื้อแท้ บ้างเป็นแค่ ภาพหลอกๆ ที่วาดไว้ชี้ชวนให้ผู้มองเห็นคิดว่าเขา “เป็น” แท้จริงมันก็เพียงการสร้างภาพ แต่รอยสักที่เขาชอบที่สุด เห็นจะเป็นกลางหน้าอกนี้เอง                          “The Way To Live Forever”                              ตัวอักษรงดงามพาดผ่าน                            หนทางที่จะคงอยู่ตลอดไป... ไม่ใช่ความเชื่อทางศาสนา แต่เป็นความเชื่อส่วนบุคคล รอสโซ่กำลังตามหาหนทางนั้น แม้อาจไม่ใช่ตัวเขาแต่จะต้องเป็นส่วนหนึ่งของเขา ตระกูลคล้าก ลูกหลานของ รอสโซ่ คล้าก ต้องคงอยู่ต่อไป ถ้าหากว่ามนุษย์จะพินาศเขาก็อยากให้คนนามสกุลนี้ ได้อยู่ไปจนเป็นคนสุดท้าย เขายังยิ้มเยาะอดัม กรีนแมน ผู้โง่พอจะเลือกตายไป พร้อมโลกเก่า ต่างกับตัวรอสโซ่ซึ่งหมายใจจะทำทุกทางให้ตนเองรอด มีชีวิตยืนยาว แย่หน่อยก็ตรงที่เขายังอดคว้าบุหรี่มาจุดสูบไม่ได้เวลาเครียดเท่านั้นเอง เสียงกุกกักในห้องบอกให้รู้ว่าสแตนลีย์ตื่นแล้ว ฝ่ายนั้นเดินมาโอบกอดเขาจากด้านหลัง คงจะรู้สึกพิศวาสเขามาก ค่าที่รอสโซ่เองลงทุนปรนเปรอให้ทุกอย่าง แต่เขาทำก็เพียงเพื่อ แลกกับความลับของยานลำนี้ มีหลายๆ อย่างที่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้รู้ ไม่เหมือนสแตนลีย์ ซึ่งนิสัยเข้ากันได้กับทุกคน ทั้งหน้าที่โดยตรงบุรุษเพศที่สามคนนี้เป็นถึงผู้ช่วยของ ดร.วิศรุต ทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทกับมอร์แกน เผลอๆ ก็ไปคอยปลอบใจตาลุงฟูจิวาระ นักฟิสิกส์ที่นับวันจะยิ่งสติแตกขึ้นเรื่อยๆ เขาคงทำไม่ได้จริงๆ เป็นมิตรสนิทกับผู้ชายสองคนนั่น แค่อยู่ใกล้ๆก็หงุดหงิดแล้ว แต่กับมอร์แกน เป็นเธอมากกว่าที่ทำเหมือนไม่อยากใกล้เขาเกินจำเป็น “รอยสักบนตัวคุณนี่ มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ” สแตนลีย์พึมพำอย่างเอาใจ “แล้วคุณชอบรอยไหน” รอสโซ่เอี้ยวคอไปถามยิ้มๆ เขาเองก็อยากเอาใจอีกฝ่ายเช่นกัน “รูปเทพีตาเดียวที่ไหล่ขวาคุณนี่ ผมชอบ สวยมาก ประณีตจริงๆ ” “ตาอีกข้างถูกเส้นผมบังอยู่เท่านั้นเอง เทพีไกอา มารดาแห่งผืนดิน... ผมออกแบบเอง ให้เส้นผมที่เป็นเหมือนคลื่นน้ำนี้สยายมาล้อมกรอบ สวยใช่ไหม” “ผมชอบจังเลย” สแตนลีย์จุมพิตร่องรอยนั้นอย่างบรรจง “ฟังแล้ว...ทำให้คิดถึงโลกที่จากมา” “ต่อไปก็จะต้องมีโลกใหม่ที่สวยงาม มีน้ำ มีอากาศ มีผืนดินที่มนุษย์อยู่ได้ เชื่อผมสิ เราจะดำรงอยู่ ตลอดไป...” โอเดสซ่าหมายเลข ๑๓ ยังคงล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมายในอวกาศ เวลาผ่าน จากเดือนเป็นปี ดร.วิศรุต พงศ์ธารา ผู้นำยาน กับมอร์แกนซึ่งทำหน้าที่ควบคุมดูแล เกี่ยวกับชีวพันธุ์จากโลกกลายจากคู่อริมาเป็นคู่รัก ไม่มีใครแปลกใจนัก เพราะกรณี เกลียดอะไรก็มักจะได้อย่างนั้นมีให้เห็นอยู่เรื่อย ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน เป็นความหวังกำลังใจ ของกันและกัน แม้วันที่ผู้นำยานแทบจะสิ้นหวัง แต่เขาก็ยังก้าวไปข้างหน้าเพราะเธอ “ทำอะไรน่ะมอร์แกน” วิศรุตเยี่ยมหน้าเข้าไปถามคนรักในห้องทดลองของเธอ หญิงสาวยิ้ม ชูกระถางเล็กๆ ที่บรรจุดินเทียมเบาหวิวให้อีกฝ่ายดู “พืชกินสัตว์ ถ้าไม่มีสัตว์ให้กินมันก็จะกลายเป็นพืชกินพืช พืชนักล่า ทำทุกอย่างให้ตัวเองอยู่รอด...” “ผมว่ามันชักจะเริ่มเข้าใกล้มนุษย์ ล่าคนอื่น แล้วก็หันมาล่าพวกเดียวกัน แต่ในหมู่มนุษย์ ก็ยังมีคนที่สู้เพื่อพวกเดียวกัน ยอมให้ตัวเองถูกทำลาย แม้ไม่รอดก็ขอให้คนอื่นรอด” “คุณพูดถึงอดัมหรือไง” มอร์แกนยิ้ม เธอกลายเป็นคนอารมณ์ดีกว่าแต่ก่อนมาก เมื่อมีความรักแล้วไม่ต้องฝืนใจแสดงว่าเกลียดอีกต่อไป “อดัมกับพวกเรา ไม่ต่างกัน...” ผ่านไปเป็นเวลาสิบสามปีของโลกมนุษย์ นับตั้งแต่เริ่มออกเดินทาง พวกเขาจึงได้ ลงจอดบนดาวสีสดสวยมลังเมลืองราวอัญมณีกลางห้วงอวกาศ น่าฉงนที่มันช่างเหมือน โลกที่จากมาราวกับถูกเตรียมไว้ต้อนรับ วิศรุตขนานนามดาวดวงนี้ว่า “อความารีน่า” หลังจากทดสอบแล้วว่าปลอดภัย มอร์แกนเองยังจำได้ถึงวินาทีที่ทั้งคู่จับมือกันก้าวลงสู่พื้นน้ำแข็งขั้วโลกของโลกใหม่ ด้วยข้อจำกัดอันสุดวิสัย พวกเขาเลือกที่ลงไม่ได้อย่างใจนัก อากาศเย็นจัด แต่ก็สดชื่น...   พวกเขารู้ รู้ว่าที่นี่เต็มใจต้อนรับเหล่ามนุษย์ผู้มาเยือน ความรู้สึกซึ่งส่งตรงสู่ใจนั้น บอกให้ทั้งคู่ถอดหน้ากากป้องกันที่สวมไว้เผื่อๆ ออก น่าฉงนเมื่อได้เห็นพร้อมๆ กัน ว่าตาของอีกฝ่ายที่มือยังเกาะกุมกันไว้นั้นกลายเป็นสีฟ้าสดใสทอประกายน้ำเงินลึกล้ำ เหมือนอย่างภาพของดาวดวงนี้ที่มองเห็นจากภายนอกอวกาศ หันไปมองคนอื่นๆ ก็เป็นเช่นเดียวกัน พวกเขายอมรับความเปลี่ยนแปลงนั้นด้วยใจเบิกบานมากกว่าสงสัย เพราะความเข้าใจ อันไร้สาเหตุ แม้จะไม่ใช่เข้าใจทั้งหมด แต่แล้วหลายสัปดาห์ต่อมาก็เกิดเรื่องไม่คาดคิด ยานมีเหตุต้องทรุดจมลงในน้ำแข็งขั้วโลก ซึ่งแยกแตกออก สืบเนื่องมาจากไม่สามารถเลือกที่ลงจอดได้ เพราะเมื่อมาถึงดาวดวงนี้ ตัวยานเองก็สะบักสะบอมร่อแร่มาในอวกาศ ด้วยอุบัติเหตุสุดวิสัยตามระยะเวลาหลายขวบปี ที่ผันผ่าน จนวิศรุตแทบจะต้องสวดอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แม้จะยังคงมียานเล็กสำรองเหลืออยู่จำนวนหนึ่ง กับความรู้บางอย่างซึ่งติดอยู่ในซากยาน ส่วนบน ยังมิได้หักพังจมลงสู่ก้นบึ้งลึกใต้น้ำแข็งขั้วโลกไปด้วยกันกับลำยานส่วนใหญ่ แต่นั่นก็ยังนับว่าน้อยนิดเหลือเกินเมื่อเทียบกับสิ่งที่สูญเสียไป “พวกเราต้องไปจากที่นี่ อากาศหนาวเกินไป เรามีเสบียงและข้าวของไม่เพียงพอ สำหรับปักหลักอยู่นี่กันทั้งหมด” วิศรุตโต้เถียงรุนแรงกับรอสโซ่ คล้าก ซึ่งดึงดันจะอยู่ไป จนกว่าจะกู้ซากยานได้ “ดี...ก็ไปสิ ถ้าคนเหลือน้อยที่นี่ก็พอจะอยู่กันได้ แต่จำไว้ ว่าอะไรที่สามารถกู้ขึ้นมาจาก ใต้น้ำแข็งนี่ได้ก็นับเป็นสมบัติของพวกเรา คนขี้ขลาดที่คิดทิ้งไปคงไม่มีสิทธิ์มาขอทวงคืน” รอสโซ่เยาะ “เอาไอ้แก่บ้าฟูจิวาระไปด้วยแล้วกัน มันคงไม่มีประโยชน์อะไรกับพวกฉันแล้ว” เจ้าของร่างสูงสง่าหัวเราะลั่น ถ่มน้ำลายลงพื้นแรงๆ ก่อนก้าวจากไป หิมะพร่างพรมลงมาในขณะที่ผู้เตรียมอพยพย้ายถิ่นกำลังจะขึ้นยานเล็ก มอร์แกนยืนอยู่ตรงกลาง มองหน้าสแตนลีย์เพื่อนรักอย่างลำบากใจ “เธอ ...จะไม่ไปกับฉันจริงๆ หรือ” หญิงสาวถามออกไป สบตาสวยซึ้งเกินชายของเพื่อน ที่ยามนี้ดูออกจะแดงๆ “ไม่ ฉันคง...ต้องอยู่กับรอสโซ่ ขอโทษด้วยนะ” ชายผู้มีหัวใจอ่อนไหวเอ่ยออกมา อย่างยากลำบากพร้อมหยาดน้ำตา “เธอรักเขาสแตนลีย์ แต่ผู้ชายคนนั้นรักตัวเองเท่านั้น” “ถ้าฉันไม่อยู่ใครจะคอยรั้งเขาไว้บ้างล่ะมอร์แกน รอสโซ่เชื่อว่าการจากไปพร้อมพวกเธอ เป็นทางที่ไม่มีอนาคต เพราะขุมความรู้กว่าเจ็ดสิบส่วนร้อยของพวกเรายังจมอยู่ใต้น้ำแข็ง อีกอย่างฉันต้องอยู่ช่วยให้ความฝันของเขาเป็นจริง ฝันที่เราจะรอดและสามารถดำรงอยู่ ตลอดไป...” “เราต้องได้พบกันอีกแน่ สแตน... นี่จะไม่ใช่การจากกันครั้งสุดท้าย” หญิงสาวผมทองพูดพลางสูดจมูกแรงๆ  โผเข้ากอดเพื่อนรัก ...แล้วพวกเขาก็แยกจากกัน ลำบากบ้างสุขบ้างหลังจากนั้นตลอดเวลาที่อพยพลงใต้มาเรื่อยๆ แม้เสียดายที่ต้องสูญเสีย ทั้งทรัพยากร  ตัวบุคคล ทั้งขุมความรู้มากมายซึ่งบรรพบุรษสั่งสมมา แต่มันก็ยากยิ่งที่จะให้ หวังอย่างรอสโซ่ การกู้ซากยานมหึมาขึ้นจากน้ำแข็งโดยไม่มีทั้งกำลังและเทคโนโลยี แทบเป็นไปไม่ได้เลย ผู้คนพร้อมเหล่ายานเล็กเกือบทั้งสิ้นเลือกอพยพลงใต้แม้รอสโซ่จะไม่พอใจแต่เนื่องด้วย เสียงของคนหมู่มาก ยานเล็กจึงต้องแบ่งกันตามสัดส่วนที่เหมาะสมกับจำนวนคน เมื่อเดินทางลงมาพบเกาะซึ่งพอจะอยู่ได้ พวกเขาเริ่มหาเสบียง ต่อเรือ มีแยกย้ายออกไป บ้าง อยู่รวมหมู่กันบ้าง เริ่มจะแตกคอแย่งชิงข้าวของสินทรัพย์อันมีค่ากันบ้าง แต่อย่างน้อยสังคมของพวกเขาก็ถือกำเนิดขึ้นมาแล้วในดาวดวงใหม่... เมื่ออะไรหลายๆ อย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง วิศรุตและมอร์แกนจัดงานแต่งงานเพียงลำพัง ที่ริมทะเลแสนงามแห่งอความารีน่า จูบสาบานรักต่อสักขีพยานคือลมหายใจของท้องฟ้า ต่อสายตาของแผ่นดิน วิศรุตเขียนจดหมายถึงอดัม กรีนแมน แต่คราวนี้เขาใส่มันลงขวด ปล่อยให้ลอยออกสู่ทะเลในวันแต่งงานนั้นเอง โดยมีสายตายิ้มๆ ของภรรยามองตาม “คุณบอกอดัมว่าไงบ้าง” “อยากให้เขารู้ว่าเรายังอยู่...บอกว่าเราได้พบโลกใหม่แล้ว และคราวนี้จะช่วยกันรักษามัน ให้ดีที่สุด ไม่ให้เป็นเหมือนอย่างที่ผ่านๆ มาอีก เมื่อมนุษย์ยังอุตส่าห์ได้มีโอกาสแก้ตัว” “ฉันเชื่อว่าข้อความนั้นจะต้องไปถึงเขาอย่างแน่นอน...” มอร์แกนมองคนรักด้วยดวงตาพร่างรอยยิ้ม ดวงดาวริมฟ้าขึ้นแล้ว มองไปเห็นดาวดวงสว่างที่สุดของอความารีน่ากะพริบทักทายมา วิศรุตมองเลยขึ้นไปบนท้องฟ้าซึ่งเริ่มจะเห็นเป็นโดมมืดลงทุกขณะ นอกจากประกายดาว ที่เห็น เขาอยากมองไกลไปกว่านั้น หากแม้ว่าตาคนสามารถมองทะลุฟ้า ผ่านล้านดารา กลับไปสู่มาตุภูมินั่นแล้ว สายตาจะใช้เวลาเดินทางผ่านห้วงอวกาศไปเร็วกว่า ความเร็วของปีแสงรึเปล่า เมื่อไหร่กันที่ความในใจของเขาจะสามารถส่งไปถึงคนบนโลกนั้น ...คงไม่มีวัน ลูกสาวคนแรกที่เกิดมามีดวงตาสีฟ้าจรัสดุจอความารีน่าเช่นกัน มอร์แกนเรียกเธอว่า เอวา  พวกเขาอยู่กันอย่างมีความสุข ...จนถึงวันที่มอร์แกนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ดร.วิศรุตแทบเป็นบ้า เขาเหลือเพียง อย่างเดียวที่จะเตือนใจให้นึกถึงเธอ คือลูกสาวผู้มีผมสลวยสีทองเข้มเหมือนมารดา เด็กหญิงมักจะไปยืนตรงริมทะเล เธอจะทำแบบนั้น เวลาที่ว่างจากการเรียนเขียนอ่านเสมอ “เหม่ออะไรหรือลูก” วิศรุตมักจะถามเอวา และเธอก็จะหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม... แบบเดียวกันกับยิ้มของมอร์แกน “คิดถึงแม่ค่ะ... หนูรู้ว่าแม่ยังอยู่ ไม่เคยจากพวกเราไปไหนเลย” “พ่อก็ได้แต่หวังว่าจะเป็นแบบนั้นเหมือนกัน” สายตาของมอร์แกนยังมองพวกเขาอยู่จริงๆ เธออยู่ในที่ที่ไม่ใกล้ แต่ก็ไม่ไกลออกไปนัก พลังงานของอความารีน่าซึ่งพวกเขาไม่เคยเข้าใจลึกซึ้งตั้งแต่แรกมาถึง มันเป็นยิ่งกว่า ที่คาดไว้ ตอนนี้ไม่เพียงพลัดถิ่นมาจากโลกเก่า แต่โลกของเธอเองได้ถูกแยกออกจากสามี และลูกแล้วโดยสิ้นเชิง คงมีแต่คำว่า รัก คิดถึง เสียใจ และเสียดาย เท่านั้น ที่พร่ำจากหัวใจดวงหนึ่ง ตลอดเวลายังคงส่งมันไป หวังให้ล่องลอยสู่โลกที่จากมา ...แม้ไม่รู้ว่าถ้อยความเหล่านั้นจะส่งผ่านไปถึงคนผู้ซึ่งกำลังรอคอยหรือไม่ก็ตาม... จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 03:19:53

ความคิดเห็นที่ 7 มารับของขวัญวันเกิด (ในเวลางาน 555) จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 09:13:14

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาให้กำลังใจก่อน ส่วนเรื่องจะตามอ่านอ่านเป็นระยะจ้า จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 11:20:00

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านจบแล้ว ตามอ่านตั้งแต่ภาคแรก สนุกดี โพสตอนต่อไปเร็วๆนะ จากคุณ : Dequardo เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 23:01:23

ความคิดเห็นที่ 10 แอบสงสัยว่าอ่านรู้เรื่องเพราะจำของเก่าได้หรือเปล่า เหมือนจะดำเนินเรื่องไปเร็วขึ้น จนมันกระโดดไปไหม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 20:28:12

ความคิดเห็นที่ 11 จำของเก่าไม่ได้แล้ว ของใหม่ก็ดี ไม่เวิ่นเว้อ ปอลอ เราใจได้เจอคุณมนุษย์เขียวอีกไหม? จากคุณ : ไหมฝัน เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 14:46:57

ความคิดเห็นที่ 12 คุณสกอตตี้ อันที่โพสต์รอบใหม่นี่ไม่มีตัดค่ะ มีแต่เพิ่ม...   แต่อาจจะรู้สึกว่ากระโดดข้ามชัดขึ้น เพราะลงต่อกันรวดเดียวยาวหน่อย อยากรวบภาพรวมให้มาสิ้นตรงมอร์แกนหายไป แต่เดี๋ยวจะมีย้อนหลังของแต่ละฝั่งตัวละครอีกทีค่ะ ว่าตั้งแต่แยกกันลงมาจากแดนน้ำแข็งแล้วเป็นยังไง คนที่ยังอยู่เป็นยังไง เข้าใจว่าลงเรื่องทางเนทแล้ว บรรยายทิ้งๆ แบบนี้จะค่อนข้างค้างคา  ถ้าเป็นหนังสือคำตอบก็จะอยู่ถัดไป เปิดไปอ่านต่อๆได้เลย ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ เพราะหลายครั้งได้แก้ตามคอมเม้นต์ที่มีประโยชน์ของคุณสกอตตี้ จำได้ว่าตั้งแต่ลงดับแดนดาราครั้งแรก ที่คนเขียนเขียนศีรษะผิดเป็นศรีษะ สองที่ละมั้ง *///* ก็ได้คุณสกอตตี้นี่แหละที่บอก เพราะบางทีมือมันพิมพ์ไปตามการออกเสียงในหัว คนอ่านส่วนมากจะไม่กล้าชี้จุดผิด ก็ได้แต่ปล่อยให้ผ่านเลยไป(ถ้าไม่เจอเองตอนตรวจอีกทีคงแย่) ป.ล. ตอนแรกนึกว่าจะลงต่อกันได้แบบติดๆ อาจจะขอเว้นไปอีกหน่อยให้ชัดเจนเรื่องการพิมพ์ก่อน - -' มีอาถรรพ์แน่ๆ เรื่องชุดนี้ จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 16:51:10