ความคิดเห็นที่ 1 หวานยังพยายามเชื่อมั่นว่า..ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆเกิดขึ้นในความสัมพันธ์   หวานพยายามเชื่อมั่นในความบริสุทธิ์ที่มี   แต่แล้ววันหนึ่ง ความเหงาความเดียวดายที่รุมเร้าขึ้นทุกที   ก็ทำให้หวานเรียกร้องทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืน                    “เที่ยงนี้ไปนั่งกินข้าวที่ริมแม่น้ำเยื้องอาสนวิหารใหญ่ด้วยกันไหม โรมรัน”                    หวานหยั่งเชิงลองถาม                    “ไม่ได้หรอก เธอน่าจะรู้เหตุผลดีแล้วนะหวาน”                    “นานๆไปนั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกันสักมื้อ จะไม่ได้เชียวหรือ”                    “บอกแล้วไงว่าไม่ได้ ฉันต้องนั่งกินที่โรงเรือน   เธอก็เห็นว่าพ่อแม่ให้นายน้อยมานั่งเฝ้าฉันทุกเที่ยงเลย”   โรมรันบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ เพราะกำลังวุ่นวาย   กับการอ่านหนังสือเตรียมสอบเก็บคะแนนสัปดาห์หน้า                    หวานมองเขาด้วยดวงตาหม่นๆ เพราะเริ่มรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง                    “ถ้างั้นเอาเป็นว่ามื้อเที่ยงนี้ ฉันจะไปนั่งกินข้าวกับเธอที่โรงเรือนแล้วกันนะ”                    แล้วหวานก็เลือกรวบรัดตัดสินเอาเอง                    “วุ่นวายจริง กินที่ไหนกับใครก็เหมือนกัน”                      เป็นครั้งแรกที่หวานเห็นท่าทีไม่พอใจของโรมรันต่อหน้าต่อตา   เป็นครั้งแรก..ที่หวานรู้สึกว่าเจ้าของน้ำเสียงไม่ได้หยิบยื่นไมตรีให้กับตนเหมือนอย่างเคย   ความเฉยชาคือสิ่งที่หวานเริ่มสัมผัสได้ และยิ่งรับรู้ถึงละอองไอของมันมากขึ้น   เมื่อตอนที่นั่งกินข้าวเที่ยงที่โรงเรือน.. .. .. .. .. ..          .. .. .. ..          .. .. .. ..          .. .. .. .. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 18:33:14

ความคิดเห็นที่ 2 “อิ่มแล้วล่ะนายน้อย เก็บเถอะ”   โรมรันบอก                    นายน้อยจัดแจงเก็บสำรับใส่หูหิ้วปิ่นโตตามเดิม   ขณะที่หวานยังคงนั่งกินข้าวในสำรับของตัวเองไม่อิ่ม หวานค่อยๆเงยหน้ามองโรมรันอย่างงงๆ                    “เห็นเธอกินข้าวได้นิดเดียวนะ ทำไมอิ่มเร็วจัง”                    “ก็อิ่มจริงๆ”   โรมรันตอบสั้นๆด้วยทีท่าไม่ใส่ใจเช่นเดิม โรมรันหันมองนายน้อยแล้วพูดต่อ   “หวานตามฉันมานั่งกินข้าวที่นี่เองนะนายน้อย ฉันไม่ได้เรียก   เดี๋ยวนายน้อยเข้าใจผิด ฟ้องพ่อแม่แล้วจะไปกันใหญ่”                     “ทราบขอรับ”   ..นายน้อยรับคำเพียงแค่นั้น เมื่อจัดเก็บสำรับใส่หูหิ้วปิ่นโตเสร็จเรียบร้อยก็กลับออกไป                      แต่สำหรับหวานถึงกับนิ่งงัน..   หวานสะกิดใจคำพูดสุดท้ายที่เขากำชับนายน้อยผู้เป็นบ่าว                    “พ่อแม่ของเธอสั่งห้ามเธอไม่ให้คบกับฉันเหรอ”                    หวานตัดสินใจถามขณะเดินตามโรมรันกลับเข้าห้อง เพื่อเตรียมเรียนหนังสือในช่วงบ่าย                    “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”                    “ไม่มีอะไร แล้วที่เธอพูดกับนายน้อย มันหมายความว่าอะไร”                    “เปล่านะ ฉันบอกว่าไม่มีอะไรก็ต้องไม่มีอะไรสิ”   โรมรันเริ่มรู้สึกรำคาญ                    “แต่ฉันว่ามันต้องมี ฉันรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรามันเปลี่ยนไป”                    “เธอมันบ้า ชอบคิดชอบพูดอะไรเพ้อเจ้อ”   โรมรันกระแทกเสียงใส่ แล้วเดินเลี้ยวเข้าประตูห้องเรียนทันที ไม่ไยดีใครที่อยู่ข้างหลัง                    น้ำเสียงกระแทกกระทั้น.. กระทบกระเทือน..ความรู้สึกของหวานเข้าให้เต็มแรง   ความสัมพันธ์ระหว่างกันเริ่มเปลี่ยนไปจริงหรือนี่     กว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมา.. เขาเล่นละครตบตาเพื่อการตีห่างหรืออย่างไร   จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 18:34:00

ความคิดเห็นที่ 3 ..ตลอดช่วงบ่ายในห้องเรียน   ความรู้สึกของหวานไม่อยู่กับเนื้อตัว มันล่องลอยไปเท่าที่ใจมันฟุ้งซ่าน   หลายครั้งหวานเหม่อมองคนที่นั่งอยู่ตรงแถวหน้าสุด   อย่างหวังว่าเขาจะเหลียวหันหลังมองกลับมาบ้าง แต่เปล่าเลย ไม่มี..                    ชีวิตในโรงเรียนนอกจากโรมรันแล้วหวานไม่มีใคร   หวานจึงไม่รู้จะหันหน้าปรึกษาใครในยามนี้ จะปรึกษามาสเตอร์ก็คงไม่ได้   เพราะเป็นเรื่องราวของใจอันแปลกแสนแปลกพิกล       ตอนเย็นเมื่อกลับถึงบ้าน.. ครั้นคิดจะปรึกษาแม่ก็ยากเหลือทน   ด้วยความรู้สึกในใจแบบนี้หวานอับจนคำพูดจา แต่แล้วหวานก็นึกขึ้นได้ว่า   ยังมีอยู่คนหนึ่งที่หวานเชื่อว่าจะพูดคุยสนทนาได้ในทุกเรื่องราวอย่างเปิดเผย                      “เขาเปลี่ยนไปจริงๆนะล้ำ”   หวานพร่ำพูดเอาไม่หยุดเมื่อมาหาเลิศล้ำที่บ้าน   แล้วพากันออกมาเดินคุยกันอยู่ข้างนอกเรือน ในมุมที่ลับตาผู้คน                    “เหมือนพ่อแม่ของเขา ห้ามเขาไม่ให้คบกับฉัน” หวานสาธยายต่อ                    “เธอแน่ใจเหรอหวาน”                    “แน่ใจสิ” น้ำเสียงของหวานเริ่มสั่นเครือ หวานจะร้องไห้                    “เรื่องแค่นี้ อย่าร้องไห้นะหวาน”                    “จริงๆนะล้ำ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ของเขา ถึงห้ามเขาไม่ให้คบกับฉัน”                    เลิศล้ำมองดูเพื่อนด้วยความสงสาร   “ถ้ายังงั้นก็ไม่เห็นจะต้องง้อ ก็คบหาคนใหม่ๆมาเป็นเพื่อนสิ อยู่โรงเรียนมีคนตั้งเยอะแยะ”                    “แต่ฉันชอบเขา”   หวานบอกออกไปตามใจคิด                    เลิศล้ำงงงันความรู้สึกของหวาน งงงันในคำพูดจาเพราะไม่รู้ชัดถึงความหมาย                    “เธอชอบเขา” เลิศล้ำถามย้ำซ้ำคำ จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 18:34:32

ความคิดเห็นที่ 4 “ใช่ ฉันชอบเขา”   หวานยังคงเชื่อมั่นในความรู้สึกของตัว                    “ชอบแค่ไหน ชอบยังไง”   เลิศล้ำหยั่งเชิง                    “ชอบมาก อยากอยู่กับเขาตลอดไป”           “อะไรนะ”   เลิศล้ำตกใจนักแท้ แทบไม่เชื่อหูของตัวเอง           “ชอบมาก อยากอยู่กับเขาตลอดไป”           หนนี้เลิศล้ำแน่ใจว่าฟังไม่ผิด..   “บ้าเหรอหวาน เธอพูดเธอคิดอะไรรู้ตัวบ้างหรือเปล่า เธอกับเขาเป็นผู้ชาย   ผู้ชายกับผู้ชายจะชอบกันได้ยังไง”   เลิศล้ำปรามเพราะเห็นว่ามันนอกรีตนอกรอย   แม้จะรู้แต่ไหนแล้วว่านิสัยของหวานกระเดียดมาทางผู้หญิง   แต่ลึกเร้น..เลิศล้ำต้องการเห็นเพื่อนเดินอยู่ในวิถีทางอันควร           “ไม่รู้ล่ะ ถึงยังไงฉันก็ชอบเขาอยู่ดี”   หวานยืนยันคำเดิม           คำเดิมของหวานที่เพียรยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เลิศล้ำเริ่มอับจนคำพูดจา   ทุกวันที่เห็นหวานอยู่ตรงหน้า ทั้งทีท่าและรูปกายของเพื่อนคนนี้   มีความเป็นหญิงเพิ่มพูนขึ้นทุกคราไป นรกสวรรค์..จะแกล้งกันอย่างนั้นหรือ               “สองสัปดาห์แล้วนะล้ำ คราวนี้เขาไม่พูดกับฉันเลย”           หวานเริ่มเหนื่อยอ่อนกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น   “ใจเย็นๆน่าหวาน อย่างน้อยก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน   คงไม่มีอะไรมากหรอก อีกสักพักคงคุยกันเองแหละ”   เลิศล้ำปลอบและให้ความเห็น.. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 18:35:00

ความคิดเห็นที่ 5 “แต่เรื่องทั้งหมดเกิดจากอะไร ฉันอยากรู้ ฉันผิดฉันไม่ดีตรงไหน   ฉันมันเลวชั่วช้ามากนักงั้นเหรอ”   หวานพร่ำพูดคลับคลายตำหนิตน และแล้วเมื่อถึงที่สุด   ความอัดอั้นตันใจทำให้หวานทนต่อไปไม่ได้   ความทุรนทุราย..จึงทำให้หวานต้องการรู้ความจริง               “ถามจริงๆเถอะโรมรัน พ่อแม่ของเธอ ห้ามเธอไม่ให้คบหาฉันด้วยเรื่องอะไร   เธอควรบอกให้ฉันรับรู้บ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้ค้างคาอยู่อย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่เราจะเข้าใจกัน”           หวานตัดสินใจถามโรมรัน ..ในตอนเย็นของวันสอบเก็บคะแนนกลางภาควันสุดท้าย               โรมรัน ซึ่งกำลังวุ่นวายอยู่กับการเก็บอุปกรณ์และตำรับตำราเรียนเพื่อเตรียมกลับบ้าน   ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหวาน “เธอมาวุ่นวายกับฉันอีกแล้วนะ”           “เธอก็บอกความจริงให้ฉันเข้าใจสิ ฉันจะได้เลิกถามเลิกวุ่นวาย”   “ก็ได้”   เขายืนจ้องหน้าหวานแน่นิ่ง “พ่อของฉันไม่อยากให้ฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับตัวเธอ   แล้วก็ครอบครัวของเธอด้วย เพราะพ่อของเธอเป็นกบฏ”                      หวานนึกไม่ถึง ตะลึงงันกับถ้อยคำตรงหน้า “พอเถอะโรมรัน ไม่ต้องพูดต่อ”                    หวานมองหน้าเขาด้วยความเจ็บลึกทวี.. ..   จากนั้นจึงหันหน้าหนีแล้ววิ่งออกไปไกลลับไกล ไม่สนใจอะไรทั้งหมด   หยาดน้ำตาอันเจ็บร้าวเริ่มรินไหลออกมาจนท่วมท้น   หวานถามตัวเองมันเกี่ยวอะไรกันหรือ   หวานเพ้อพกกับตัวเอง หวานผิดตรงไหน พ่อผิดอย่างไร ใครก็ได้ช่วยบอกที..                    หวานมาหยุดยืนที่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ทอดสายตาออกไปยาวไกลตามเวิ้งน้ำ   ที่ต้องแสงอาทิตย์ยามเย็นเป็นประกายระยิบระยับตา   หวานทอดมองแน่นิ่งเนิ่นนาน ที่แท้ก็เรื่องที่พ่อถูกยัดเยียดความผิดนี้เอง   เรื่องที่พ่อถูกใส่ร้ายป้ายสี กลับกลายเป็นมลทินติดชีวิตของทุกคนในครอบครัวแล้วหรือนี่.. .. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 18:35:46

ความคิดเห็นที่ 6 หวานคิดถึงพ่อจัง ป่านนี้พ่อจะเป็นอย่างไรบ้าง.. ..   ชีวิตของพ่อต้องระเหเร่ร่อนเนิ่นนานเพียงไหนแล้ว   พ่อรู้ไหม หวานกับแม่รอคอยการกลับมาของพ่ออยู่ทุกวันคืน   หวานเห็นแม่สวดมนต์ภาวนาก่อนเข้านอนอยู่บ่อยๆว่า ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายคุ้มครองพ่อ   และหวานก็มั่นใจว่าต้องเป็นอย่างนั้น เพราะพ่อของหวานเป็นคนดี   พ่อต้องปลอดภัย จะไม่มีใครทำอะไรพ่อได้เลย.. ..                      เย็นนี้หวานเดินกลับบ้านด้วยความเปล่าเปลี่ยวอย่างที่สุด   หยาดน้ำตาบนร่องแก้มเหือดหายไปนานแล้ว หวานปล่อยให้มันหมดสิ้นกันที่ตรงริมฝั่งแม่น้ำ   หวานบอกตัวเองว่าความสัมพันธ์ที่มีต่อโรมรันจบกันที   แต่เป็นการบีบบังคับตัวเองเสียมากกว่า เพราะหวานชอบเขา รักเขาจนจะจับจิตจับใจ                      หวานหลอกตัวเองได้ไม่นานเท่าไหร่ สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้แก่ความรู้สึกของตัว                      ..สองสามวันถัดมา หวานพยายามสานสร้างความสัมพันธ์กับโรมรันอีกครั้ง   แต่เหมือนว่าทุกสิ่งที่ทำลงไปนั้นไร้ความหมาย และจะไม่มีค่าใดๆอีกแล้ว.. ..                    “เมื่อเช้าแม่ทำขนมใส่บาตร ส่วนที่เหลือจากใส่บาตรฉันก็เลยตั้งใจเอามากินที่โรงเรียน   ฉันเอามาเผื่อเธอด้วยนะโรมรัน”   หวานยื่นขนมซึ่งห่อด้วยใบตองให้                    “ขอบใจนะ”   โรมรันรับห่อขนมมาวางไว้บนโต๊ะ ไม่ใส่ใจคนที่ยืนจ้องมองเลยแม้แต่นิด   ไม่ไยดีเลยว่าความรู้สึกตรงหน้านี้น้อยใจเพียงไร   โรมรันวุ่นวายอยู่กับการทบทวนตำราเรียนบนโต๊ะต่อไป.. ..                    หวานอยากจะพูดอะไรอีกมากแต่ไม่กล้า เพราะรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนเก่า   โรมรันคนเก่าไม่เคยทำท่าเฉยชา ไม่เคยพูดจาตะคอกแข็งกร้าว   ไม่เคยแสดงทีท่ารำคาญหวานแม้แต่น้อย                    หวานค่อยๆเดินคอหลุบต่ำ กลับไปนั่งที่เก้าอี้ม้ายาวตรงหลังห้องเพียงลำพัง.. .. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 18:36:18

ความคิดเห็นที่ 7 ความโดดเดี่ยวอ้างว้างเกาะกุมรุมเร้าหัวใจดวงน้อยอีกแล้ว..   ทั้งๆที่ภายในชั้นเรียนมีเด็กนักเรียนมากมาย   แต่ความหดหู่เดียวดายกลับเพิ่มพูนในความรู้สึกทุกเสี้ยวเวลานาที                    หวานเริ่มกลัวว่า ชีวิตในโรงเรียนของตนอาจต้องโดดเดี่ยวอ้างว้างตลอดไป   การคบหาเด็กผู้ชายคนอื่นในฐานะเพื่อนสำหรับหวานยากเย็นแท้   เพราะเด็กผู้ชายก็เล่นหยอกหัวแบบเด็กผู้ชาย มีความแข็งกร้าวรุนแรงกว่าเด็กผู้หญิง   หวานไม่ชอบ หวานเกลียดความรุนแรงและแข็งกร้าว..                        นับวันนับคืน.. นับเดือนนับปี..                    หวานคุ้นชินต่อความอ่อนหวานนุ่มนวลเพิ่มขึ้นเป็นลำดับ   วิถีความเป็นหญิงเล็ดลอดเกาะกุมชอนไช   จนจวนเจียนจะเป็นเจ้าของครอบครองหัวใจทั้งดวงเข้าไปทุกที   โรมรันไม่รู้ดอกว่า ตั้งแต่ครั้งเยาว์วัยจนเริ่มโตเป็นเด็กหนุ่ม   ในความสัมพันธ์อันดีซึ่งเคยมีระหว่างกัน ตัวของหวานได้โหยหาและซึบซับสิ่งใดมาบ้าง                      โรมรันไม่รู้ดอกว่า ตลอดช่วงเวลาเหล่านั้นหวานเป็นสุขนัก   ครั้งคราใดที่อยู่ใกล้โรมรัน หวานรู้ดีว่าหวานจะต้องปลอดภัย และจะไม่มีใครกล้ามารังแก   โรมรันคือผู้คอยคุ้มภัยปกป้องดูแลหวาน   และเป็นคนแรกที่ทำให้หวานรู้ว่า..   มีบางสิ่งบางอย่างซึ่งหวานต้องการจากผู้ชายด้วยกัน มันไม่ใช่ความแข็งกร้าวรุนแรง   หากคือความเป็นผู้นำ คอยทะนุถนอมปกปักและรักษา                    จริงแท้คือการตกลึกล่วงล้ำ คือความรู้สึกของเด็กสาววัยแรกดรุณ   อันกำลังเฝ้าเพ้อละเมอฝันถึงเด็กชายวัยแรกรุ่นเดียวกัน   เสมือนดั่งกุหลาบแรกแย้มกำลังเริ่มเบ่งบาน.. ..                      แต่ครั้นถึงวันนี้กำลังจะไม่มีอะไรเหลือ.. ..     จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 18:36:57

ความคิดเห็นที่ 8 ..เพราะความสัมพันธ์อันเคยดีที่เคยหยิบยื่นให้   โรมรันเก็บเอากลับคืนทีละนิดทีละน้อย เก็บเอากลับคืนทั้งๆที่หวานยังต้องการอยู่                    ยิ่งนานวันหวานก็ยิ่งรักมาก ทั้งๆที่ยิ่งนานวัน โรมรันยิ่งห่างเหินมากเป็นทวี                    “อีกสองสัปดาห์จะสอบปลายภาคแล้ว มีบางวิชาฉันไม่ค่อยเข้าใจ   เธอช่วยทบทวนให้ฉันหน่อยได้หรือเปล่า โรมรัน”   หวานหวังจะให้วิธีนี้ เป็นจุดฉุดรั้งให้ทุกอย่างกลับคืน                    หวานรีบไปหาโรมรันทันที เมื่อระฆังตีบอกเวลาเลิกเรียนของท้ายวันดังขึ้น                    “ฉันไม่ว่าง”   โรมรันบอกอย่างไม่ใส่ใจ   ..เขาวุ่นวายอยู่กับการจัดเก็บอุปกรณ์และตำรับตำราเตรียมกลับบ้าน                    “แค่วันละชั่วโมงหลังเรียนเองนะ ไม่นานหรอก” หวานรบเร้า                    “บอกแล้วไงว่าฉันไม่ว่าง”                    “อ้าว ก็เมื่อเย็นวานนี้ฉันยังเห็นเธอนั่งทบทวนเลขให้ขจรกับสวัสดิ์”                    “ก็บอกแล้วไงหวาน ที่ฉันไม่ว่างก็เพราะต้องทบทวนวิชาต่างๆให้ขจรกับสวัสดิ์   พวกเขามาขอฉันไว้ก่อนเธอตั้งนาน อีกอย่างขจรกับสวัสดิ์ก็เรียนอ่อนกว่าเธอมาก   ธอน่ะออกจะเรียนเก่งนะหวาน น่าจะทบทวนเองได้”                    “แต่บางวิชาฉันไม่เข้าใจจริงๆนะ โดยเฉพาะเลข   แต่ไหนแต่ไรเธอเคยนั่งทบทวนวิชาต่างๆให้ฉันทุกครั้งก่อนสอบไม่ใช่เหรอ”   หวานยังเพียรรบเร้าไม่เลิก พยายามบอกเล่าให้เขานึกถึงภาพวันเก่าๆ                    “ทำไมเธอวุ่นวายจังเลยหวาน ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ว่าง อย่าเซ้าซี้อีกนะ”                    โรมรันตะคอกเสียงใส่ อย่างไม่ไยดีความรู้สึกของคนตรงหน้าเช่นเคย                    ..ว่าแล้ว โรมรันก็หอบหิ้วอุปกรณ์และตำรับตำราเดินออกจากห้องกลับบ้านไปทันที   (อ่านต่อฉบับหน้า)   http://www.baantalaylormbooks.com     จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 18:38:25