ความคิดเห็นที่ 1 กลางดึกคืนถัดมา เจ้าชายเวลอสเดินทางมาได้เพียงครึ่งทางเพราะยังคงเพลิดเพลินอยู่กับสิ่งแปลกใหม่ในเอเลทาร์ โดยเฉพาะเรื่องราวเกี่ยวกับเวทมนตร์ที่เจ้าตัวให้ความสนใจเป็นพิเศษ ทางพระราชวังแห่งเอเลทาร์แอบเตรียมงานอภิเษกอย่างลับๆ แต่ยิ่งใหญ่เพื่อให้สมเกียรติ ในขณะเดียวกันก็ต้องระวังหูตาของเจ้าหญิงและพระพี่เลี้ยง ส่วนเจ้าหญิงฟาร์เซียก็นั่งร่างแผนการล้มเลิกงานอภิเษกอย่างเพลิดเพลินในห้องส่วนตัว พอคิดออกแล้วเจ้าหญิงของเราย่อมอารมณ์ดีเป็นธรรมดา เพื่อใช้ความคิดเจ้าหล่อนจึงให้พระพี่เลี้ยงไปพักผ่อนและเลือกที่จะนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพัง “เอาแบบนี้ดีไหมนะ” เจ้าหล่อนพึมพำกับตัวเองแล้วจ้องมองทางเลือกในกระดาษที่เขียนไว้อย่างนึกสนุก แต่ในขณะที่กำลังใช้ความคิด เธอก็ได้ยินเสียงลมพัดแรงจนกระจกกั้นระเบียงและหน้าต่างพากันสั่นกราว แรงผิดปกติเสียจนอดหันไปมองไม่ได้ แล้วเจ้าหญิงก็ได้พบกับสิ่งมีชีวิตที่น่ามหัศจรรย์ซึ่งไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เจอ “มังกร!” ฟาร์เซียร้องขึ้นแล้วเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ร่างบางรีบวิ่งไปใกล้กระจกระเบียงเพื่อให้เห็นได้ชัดถนัดตา แล้วก็พบว่ามังกรตัวนั้นกำลังบินลงจอดที่ระเบียงห้องของเธอเอง มันเป็นมังกรขนาดไม่ใหญ่มากนักเมื่อเทียบกับที่เคยได้ยินมา หากนัยน์ตาสีฟ้าสวยที่เหมือนจะใสซื่อกลับพาให้อยากจ้องมองอย่างประหลาด เกล็ดทั่วตัวของมันสะท้อนกับแสงจันทร์แวววาวจนดูเหมือนเป็นสีทอง พอมันขยับเข้ามาใกล้เธอถึงได้เห็นอย่างชัดเจนว่ามันมีสีเงินสวยทั่วตัว รวมถึงปีกคู่ใหญ่นั้นก็เป็นสีเงินเช่นกัน สิ่งที่สะท้อนความแข็งแกร่งที่สุดนอกจากเขา และเขี้ยว คือกรงเล็บอันทรงอำนาจที่ทำให้ผู้เห็นรู้สึกได้เลยว่า นี่แหละสิ่งมีชีวิตสุดแข็งแกร่งที่เรียกกันว่า... มังกร ก๊อก ก๊อก! มังกรตัวนั้นนั่งบนขาหลังของตนแล้วยื่นมือ... หรือที่เรียกกันว่าขาหน้ามาเคาะประตูกระจกอย่างมีมารยาท พอเจ้าหญิงตั้งสติได้แล้วก็รีบเปิดกระจกทันที ยังไงๆ เธอก็เป็นแม่มดที่มีเวทมนตร์กล้าแข็งคนหนึ่ง ต่อให้สู้มังกรไม่ได้ ก็เอาตัวรอดได้อย่างไม่ยากเย็นอยู่แล้ว ท่านแม่สอนเวทเกราะคุ้มครองให้เธอเป็นพิเศษแล้วยังสอนไว้ด้วยว่า ‘เป็นเจ้าหญิงจะใช้เวทโจมตีไม่ได้ไม่เป็นไร ส่วนเรื่องคุ้มครองตัวเองไม่ได้ถึงใครจะไม่ว่าอะไร แต่แม่ว่าเรียนไว้เผื่อกรณีฉุกเฉินหน่อยก็ดี เผื่อเจอสถานการณ์คับขันจะมัวมารอให้เจ้าชายมาช่วยก็คงไม่ทันการณ์’ “เจ้าใช่เจ้าหญิงแห่งเอเลทาร์หรือเปล่า” มังกรตัวนั้น ‘ถาม’ ขึ้นเพื่อความแน่ใจ ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ตอบรับ ทำได้แต่เบิกตากว้าง ท่าทางจะแปลกใจสินะที่เห็นมังกรพูดได้ เซเลใช้ช่วงเวลาที่เจ้าหญิงกำลังตกตะลึงมองสำรวจอีกฝ่าย แม้เมื่อมังกรแปลงร่างเป็นมนุษย์แล้วจะมีหน้าตางดงามสักแค่ไหนก็เทียบไม่ได้กับความงามของเจ้าหญิงตรงหน้า เจ้าหล่อนมีรัศมีประหลาดที่ดึงดูดเสียจนแทบละสายตาไม่ได้ ไม่ใช่เพียงความงามแต่เป็นรัศมีแห่งอำนาจและหลายสิ่งหลายอย่างที่สะท้อนความเป็นตัวตนของเธอ หากแต่คำจำกัดความของเขาที่มอบให้เจ้าหญิงก็มีเพียงคำว่า ‘น่ามอง’ และ ‘น่าสนใจ’ เท่านั้น ไม่เหมือนเจ้าชายเมืองอื่นที่พอได้พบเจ้าหญิงก็เกิดความรู้สึกอยากครอบครองหรือที่เจ้าตัวเรียกว่ารักแรกพบ “เจ้าคือเจ้าหญิงฟาร์เซียแห่งเอเลทาร์ ใช่หรือไม่” เซเลถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เพราะถ้าเกิดจับตัวผิดไปท่านพ่อบอกว่าจะเกิดเรื่องยุ่งยากตามมาในภายหลัง “ใช่” เจ้าหญิงตอบกลับมาในที่สุด เธอจ้องมองมังกรอย่างตื่นเต้น ในใจอยากจะยื่นมือเข้าไปสัมผัสว่ามังกรนั้นจะเป็นอย่างในหนังสือว่าไว้หรือเปล่า หากแต่อีกใจก็ต้องห้ามตัวเองไว้ไม่ให้ทำอะไรที่ไม่สมควร “ข้ามาเพื่อลักพาตัวเจ้า” คราวนี้เจ้าหญิงได้แต่ทำกิริยาเดิม คือเบิกตากว้างหากแต่เป็นสงสัย ประหลาดใจ มากกว่าการตกใจอย่างที่แล้วมา “ข้า-มา-เพื่อ-ลัก-พา-ตัว-เจ้า” เซเลย้ำอีกรอบเพื่อให้เจ้าหญิงได้ยินและเข้าใจชัดเจน “ทำไมต้องลักพาตัวข้าล่ะ” เจ้าหญิงรู้สึกสนุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า คิดในใจว่าจะลองเล่นดูสักหน่อย ไม่บ่อยหรอกนะที่คนเราจะได้มายืนพูดคุยกับมังกรแบบนี้ แถมยังเป็นมังกรซื่อๆ ที่บอกกันหน้าตาเฉยอีกว่าจะมาลักพาตัว “ท่านพ่อบอกว่า ภารกิจของมังกรคือการลักพาตัวเจ้าหญิง” “เหมือนในนิทานเลย” ฟาร์เซียตาวาว ไม่นึกเลยว่านิทานที่ได้ยินอยู่บ่อยๆ นั้นจะกลายเป็นจริง “ใช่ ...ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่นิทาน แต่เป็นตำนานจากเรื่องจริง ...เจ้ารีบเตรียมตัวเถอะ ข้ามีเวลาไม่มากนัก เดี๋ยวพวกทหารตื่นมาแล้วจะวุ่นวาย” เซเลใช้เวทมนตร์ที่พ่อสอนสะกดให้ทุกคนหลับไป เว้นก็แต่เจ้าหญิงผู้เป็นเป้าหมายครั้งนี้ เพราะถ้าเจ้าหญิงหลับขณะขี่หลังมังกรแล้วตกลงมา ภารกิจก็จะล้มเหลว แถมมังกรยังจะโดนเมืองนั้นไล่ตามฆ่าอีกต่างหาก ...แต่พ่อกลับไม่เคยบอกเลยว่าทำยังไงให้เจ้าหญิงร่วมมือด้วย เซเลจึงคิดเอาเองว่าพวกเจ้าหญิงไม่เคยปฏิเสธ “รีบหรือ แล้วทำไมข้าต้องไปกับท่านด้วยล่ะ” “เพราะภารกิจของมังกรคือการลักพาตัวเจ้าหญิง ส่วนภารกิจของเจ้าหญิงคือยอมให้มังกรลักพาตัว” เซเลตอบอย่างจริงจังและสุดแสนจะมั่นใจ “อืม ภารกิจของท่านคือการลักพาตัวข้า และภารกิจของข้าคือยอมให้ท่านลักพาตัวสินะ” เจ้าหล่อนแสร้งพยักหน้าอย่างใสซื่อยอมรับแต่โดยดี จากนั้นก็แอบยิ้มในใจ ...จะมีข้ออ้างอะไรที่จะเลื่อนการแต่งงานได้ดีไปกว่าถูกลักพาตัวล่ะ ดีไม่ดีถ้าวางแผนอีกสักหน่อยอาจจะต้องยกเลิกงานแต่งไปเลยก็ได้... “ใช่ เร็วเข้าเถอะ ทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว อ้อ! ท่านพ่อบอกว่าต้องทิ้งจดหมายไว้แจ้งด้วยว่าลักพาตัวไปที่ไหน เดี๋ยวเจ้าชายตามไปไม่ถูก ฝากเจ้าเอาไปวางในห้องให้หน่อยนะ” ว่าแล้วก็ควักจดหมายในซองสีงาช้างยื่นให้เจ้าหญิงที่หลังจากได้ยินคำว่า ‘เจ้าชาย’ แล้วชักรู้สึกแปลกๆ “ได้ ...ข้าจะไปเก็บของใช้ที่จำเป็นด้วยเลย” นาทีนี้ช่างมันก่อนละกัน หนีไปจากที่นี่ให้ได้ก่อนถึงจะดีที่สุด! “ข้าจะรอ” เจ้าของเกล็ดสีเงินสวยพยักหน้าแล้วยืนรออย่างสงบนิ่ง ...จากนั้นไม่ถึงสิบห้านาที มังกรและเจ้าหญิงก็พร้อมออกเดินทาง... “ยอดเยี่ยมที่สุด!” ฟาร์เซียร้องขึ้นหลังจากมังกรบินร่อนลงจอดในหมู่บ้านหนึ่ง ใกล้กับรั้วของคฤหาสน์ใหญ่ในป่าลึก การได้นั่งกินลมชมวิวอยู่บนหลังมังกรทำให้เธอรู้สึกเป็นอิสระ เป็นครั้งแรกที่ได้ออกมาจากพระราชวังโดยไม่มีผู้ติดตาม ไม่ต้องคิดถึงหน้าที่ ไม่ต้องรักษาภาพพจน์ของเจ้าหญิง แถมยังเป็นคนพิเศษที่ได้มีโอกาสนั่งบนหลังมังกรอีกต่างหาก “ถึงหมู่บ้านมังกรแล้ว ลงไปสิ ข้าหนัก” เซเลเร่ง ที่หนักน่ะไม่ใช่เจ้าหญิงหรอก แต่เป็นสัมภาระของเจ้าหญิงต่างหาก ถ้าท่านพ่อบอกไว้ก่อนว่าพวกเจ้าหญิงจะมีสัมภาระเยอะขนาดนี้ เขาจะได้เตรียมถุงใบใหญ่ๆ แบบมีหูหิ้วไว้ใส่แล้วใช้กรงเล็บหิ้วเอา ไม่ใช่แบกมาหนักๆ แบบนี้ มังกรก็หลังหักได้เหมือนกันนะ “นิดๆ หน่อยๆ เอง... นี่ก็เป็นภารกิจของมังกรเหมือนกันนะ พ่อของเจ้าไม่ได้บอกด้วยเหรอว่านอกจากลักพาตัวแล้ว ภารกิจของมังกรอีกอย่างก็คือการดูแลเจ้าหญิงที่ลักพาตัวมาด้วย” จากการเดินทางที่ผ่านมา ฟาร์เซียชวนเซเลคุยมาตลอดทางเลยได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับพวกมังกรพอสมควร และรู้ด้วยว่ามังกรที่อยู่ตรงหน้าเธออายุไม่ต่างกันเท่าไหร่ แถมยังเป็นกันเองอีก สรรพนาม ‘ท่าน’ ก่อนหน้านี้ ถึงได้เปลี่ยนมาเป็น ‘เจ้า’ ได้อย่างรวดเร็ว “จริงหรือ ท่านพ่อไม่เห็นบอกเลย ...รู้อย่างนี้ข้าไม่ลักพาตัวมาให้ลำบากหรอก” ประโยคสุดท้ายเซเลได้แต่บ่นงึมงำในลำคอ “เป็นมังกรต้องไม่บ่นด้วยนะ มังกรน่ะต้องทั้งอดทนทั้งแข็งแกร่ง” “ข้าก็เคยได้ยินมาว่าเป็นเจ้าหญิงต้องเรียบร้อย ว่านอนสอนง่ายเหมือนกัน” ประโยคนี้ทำเอาเจ้าหญิงผู้ไม่เรียบร้อยค้อนตาคว่ำ ไปๆ มาๆ เจ้ามังกรตัวนี้น่าจะเรียกได้ว่ากวนประสาทและปากตรงกับใจมากกว่าใสซื่อ ไม่ค่อยรู้อะไร แถมคิดอะไรก็พูดออกมาหมด นี่ถ้าไม่ใช่มังกรคงได้มีเรื่องกันสักตั้งสองตั้ง “มีเพลงเกี่ยวกับมังกรด้วยล่ะ ท่านพ่อร้องไห้ข้าฟังตั้งแต่เด็ก เราร้องต่อๆ กันมานับพันๆ ปี เดี๋ยวข้าจะร้องให้เจ้าฟัง” เซเลไม่สนใจอารมณ์เจ้าหญิง เขารู้เพียงว่าอยากให้เจ้าหญิงคุ้นเคยกับมังกร ปรับตัวให้ได้ อะไรๆ จะได้ง่ายขึ้น จึงได้เริ่มต้นจากบทเพลงของมังกรเผื่อว่าเจ้าหล่อนจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น “เป็นมังกรต้องไว้ลาย ก่อนตายต้องไว้ชื่อ เป็นมังกรต้องเลื่องลือ ยึดถืออุดมการณ์ เป็นมังกรต้องมานะ เสียสละ กล้าหาญ เป็นมังกรห้ามเกียจคร้าน ต้องบากบั่นและอดทน...” บทเพลงมังกรดังต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ในขณะที่เซเลนำพาเจ้าหญิงสู่คฤหาสน์ ทั้งคู่เดินลัดเลาะกำแพงไปจนถึงประตูหน้า มีคนมาเปิดประตูและรับสัมภาระทั้งหมดจากเซเลเข้าไปเก็บ จากนั้นเขาถึงได้เปลี่ยนร่างเป็นแบบมนุษย์ ฟาร์เซียอึ้งกับร่างที่อยู่ตรงหน้า เซเลมีเส้นผมสีเงินสะท้อนกับแสงจันทร์เหมือนเกล็ดของเขา เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบเหมือนบุคคลที่ปรากฏเพียงในภาพวาด แม้ผิวจะขาวเสียจนเกือบเท่าเธอแต่ร่างกายสมส่วนกำยำนั้นบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเจ้าตัวออกกำลังกายบ่อยแบบคนรักสุขภาพ ...ไม่สิ ต้องเรียกว่ามังกรรักสุขภาพถึงจะถูก แต่ที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะไปคงเป็นนัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นกับรอยยิ้มหวานที่พาให้สติล่องลอย โดยเฉพาะเมื่อเสียงทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์มังกร” “เจ้าหญิงถูกมังกรลักพาตัวไป!” เสียงพระราชาดังขึ้นในห้องโถงที่ข้าราชบริพารได้แต่เงียบกริบ ไม่มีใครกล้าพูดขึ้นสักคนโดยเฉพาะหน่วยองครักษ์ที่ไม่รู้จะแก้ตัวว่าอย่างไรดี “พ่ะย่ะค่ะ เมื่อเช้าพระพี่เลี้ยงเข้าไปในห้องแล้วไม่พบเจ้าหญิง บนโต๊ะอักษรมีจดหมายจากมังกรที่ลักพาตัวเจ้าหญิงทิ้งเอาไว้ และมีผู้ที่อาศัยใกล้เขตรั้ววังจำนวนไม่น้อยที่ยืนยันว่าเมื่อคืนนี้เห็นมังกรบินผ่านไปจริงๆ มีจำนวนหนึ่งที่ยืนยันว่าเห็นผู้หญิงกับห่อสัมภาระขนาดใหญ่นั่งอยู่บนหลังมังกรด้วยพ่ะย่ะค่ะ” พระราชารับฟังแล้วก็ได้แต่นั่งนิ่ง เจ้าหญิงนั่งอยู่บนหลังมังกรเฉยๆ ไม่เท่าไหร่ ฟาร์เซียอาจจะไม่กล้าขยับเพราะกลัวตกจากหลังมังกรก็ได้ แต่ ‘ห่อสัมภาระ’ ที่ว่านี่... ถ้าให้เดาจากนิสัยของฟาร์เซีย ดูยังไงก็เหมือนเจ้าหญิงหนีไปกับมังกรมากกว่าถูกลักพาตัว! “เอาจดหมายมาให้ข้า” พอได้ยินรับสั่งราชองครักษ์ประจำตัวเจ้าหญิงก็รีบส่งจดหมายให้ในทันที ขืนชักช้ากว่านี้มีหวังได้หลุดจากตำแหน่งแน่ๆ ถึง... ผู้ที่ได้อ่าน เจ้าหญิงอยู่กับข้า ถ้าอยากได้นางคืนก็ให้เจ้าชายแห่งซาเมียร์มาสู้กับข้าเพียงลำพังเพื่อรับตัวเจ้าหญิงคืนไป ปล.ข้าได้เขียนแผนที่ถ้ำไว้ให้ด้านล่างของจดหมายนี้แล้ว รีบมาด่วน!  หากชักช้าข้าไม่รับประกันความปลอดภัยของเจ้าหญิง มังกรเซเล “ติดต่อเจ้าชายเวลอส บอกข่าวนี้ให้เขาทราบพร้อมกับนำจดหมายและแผนที่นี้ให้ไปด้วย” จะเดินทางไปช่วยเจ้าหญิงหรือไม่เป็นการตัดสินใจของเจ้าชายและเป็นการทดสอบไปในตัวว่าคนคนนี้เหมาะสมที่จะมาเป็นเขยแห่งเอเลทาร์หรือไม่ และบางทีการไปช่วยเจ้าหญิงครั้งนี้อาจทำให้ฟาร์เซียประทับใจจนยอมแต่งงานแต่โดยดีก็เป็นได้ “ห้องนี้เป็นห้องของเจ้า มีอะไรก็เคาะประตูเรียกได้ ข้าอยู่ห้องข้างๆ” หลังจากพาฟาร์เซียชมคฤหาสน์แล้วเซเลก็พาเธอมายังห้องที่พ่อของเขาจัดไว้ให้ ซึ่งก็คือห้องข้างๆ เขานี่เอง ...ตกลงมังกรต้องดูแลเจ้าหญิงเป็นเรื่องจริงสินะ... “ทำไมเป็นคฤหาสน์ล่ะ มังกรต้องลักพาตัวเข้าหญิงไปซ่อนในถ้ำไม่ใช่เหรอ” ฟาร์เซียนึกแปลกใจตั้งแต่เห็นคฤหาสน์นี้แล้ว ยิ่งพอเซเลพาชมแถมแนะนำทั้งสถานที่และมังกรตัวอื่นๆ ให้รู้จักเธอก็ยิ่งสงสัย โดยเฉพาะพ่อมังกรของเขาที่ยิ้มให้เธอแบบแปลกๆ นั่นก็ด้วย ทุกอย่างเต็มไปด้วยเรื่องน่าสงสัยและน่าสนใจจริงๆ “เจ้าชอบอยู่ในถ้ำมากกว่าเหรอ” พอเซเลถามขึ้นเธอก็ได้แต่รีบส่ายหัว ขืนให้เขาเข้าใจเองมีหวังพาเธอไปอยู่ถ้ำจริงๆ แน่ “ถ้าเจ้าไม่ชอบถ้ำก็ดี ข้าก็ไม่ชอบเหมือนกัน พื้นก็แข็ง อากาศหนาว ชื้น แถมแมลงเยอะ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมังกรต้องลักพาตัวเจ้าหญิงไปอยู่ถ้ำ... แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ท่านพ่อได้เตรียมถ้ำสะอาดเอาไว้ให้ใช้แล้วเหมือนกัน อยู่ห่างจากที่นี่ไกลพอสมควร ไว้เจ้าชายใกล้จะเดินทางไปถึงที่นั่นแล้วข้าจะพาเจ้าไป เขาจะได้คิดว่าข้าลักพาตัวเจ้าไปไว้ในถ้ำ” “อืม ข้าเข้าใจแล้ว พวกเจ้าฉลาดจริงๆ เลย” พอได้ยินอย่างนั้นมังกรสีเงินก็ยิ้มรับ แล้วเอ่ยขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปพักผ่อนเสียที “ยังมีเวลาอีกนานกว่าเจ้าชายจะเดินทางมาถึงที่นี่ ระหว่างนี้ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยว ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ ราตรีสวัสดิ์” ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้แล้วจุมพิตที่หน้าผากของเจ้าหญิงเพื่อให้เจ้าหล่อนนอนหลับฝันดีเหมือนกับที่แม่ของเขาทำให้บ่อยๆ นี่ก็ถือเป็นหนึ่งในการดูแลเอาใจใส่เจ้าหญิงเช่นกัน แต่เซเลหารู้ไม่ว่าการกระทำนั้นทำให้เจ้าหญิงนอนไม่หลับแทบทั้งคืน! “ตื่นได้แล้ว” เสียงปลุกดังขึ้นในตอนเช้า หากเป็นในยามปกติเจ้าหญิงคงตกใจที่พระพี่เลี้ยงปลุกเสียใกล้ขนาดนี้ แต่ยามนี้ไม่ปกติ และฟาร์เซียเองก็ยังคงอยากจมอยู่กับฝันหวาน... ก็เพิ่งได้นอนตอนรุ่นสางนี่เอง ขอนอนต่ออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป “อื้อ” ว่าแล้วก็พลิกตัวหนีไปอีกทาง ลืมนึกไปเลยว่าเจ้าหญิงที่ดีไม่ควรทำ และที่นี่ก็ไม่ใช่ห้องนอนจริงๆ ของเธอ “ฟาร์เซีย” เสียงนั้นยังดังขึ้นอีก คราวนี้ไม่มาเปล่าแต่มากับสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผาก... สัมผัสแผ่วเบาที่ทำให้เธอต้องรีบลืมตาตื่นขึ้น เพราะมันคือจุมพิตแบบเดียวกับเมื่อคืน! “เจ้า...” ยังไม่ทันได้เอ่ยจบใบหน้าคมคายก็ก้มลงมาพร้อมกับสัมผัสแนบชิดที่ริมฝีปากบางของเธอทำให้ตาโตของเจ้าหญิงเบิกกว้าง ได้แต่ตะลึงค้างอยู่อย่างนั้น พออีกฝ่ายผละริมฝีปากออกแล้วยิ้มหวานให้พร้อมกับเอ่ยคำเท่านั้นแหละสติของเธอถึงจะกลับมาอย่างแจ่มชัด “อรุณสวัสดิ์...” หลังจากเอ่ยคำนี้เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าก็ดังก้อง และนั่นทำให้เซเลรู้เป็นครั้งแรกว่าเจ้าหญิงมือหนักแค่ไหน แต่ยังไม่รู้ว่าอะไรที่ไม่ควรทำ “เจ็บ” เซเลเอามือกุมแก้มข้างที่โดนตบแล้วมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ เขาอุตส่าห์มาปลุก แล้วทำไมเจ้าหญิงต้องตบเขาด้วยล่ะ ถ้ามังกรมีหน้าที่ต้องโดนเจ้าหญิงทำร้ายด้วยแบบนี้ก็แย่น่ะสิ “เจ้าทำอะไร!” นัยน์ตาคู่สวยลุกวาวขึ้นพร้อมดันตัวอีกฝ่ายให้ออกห่าง “ข้าก็แค่จูบอรุณสวัสดิ์เจ้าเท่านั้นเอง ท่านพ่อบอกว่ามังกรต้องรักและเอาใจใส่เจ้าหญิง แต่ข้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง ...ข้าเห็นท่านพ่อกับท่านแม่ทำแบบนี้บ่อยๆ ก็เลยเอามาใช้บ้างเท่านั้นเอง” ว่าแล้วนัยน์ตาสีฟ้าก็หลุบลง ท่าทางจ๋อยๆ ของอีกฝ่ายทำให้เจ้าหญิงโกรธไม่ลง “อย่าทำแบบนี้ จูบเป็นสิ่งศักดิ์และมีไว้เพื่อคนที่รักกันเท่านั้น ท่านพ่อกับท่านแม่ของเจ้าเขารักกัน แต่ข้ากับเจ้าเพิ่งรู้จักกันยังไม่ถึงวันด้วยซ้ำ” “แล้วทำไมเมื่อคืนไม่เห็นเจ้าว่าอะไรเลยล่ะ” เซเลก็ยังคงไม่เข้าใจ ‘ท่านพ่อบอกว่า’ มังกรต้องรักและเอาใจใส่เจ้าหญิง ตามทฤษฎี (?) ของเขาแล้ว รักต้องประกอบด้วยสองฝ่าย ในเมื่อมังกรต้องรักเจ้าหญิง เจ้าหญิงเองก็ต้องรักมังกรเหมือนกัน ก็ในเมื่อรักกันแล้วทำไมถึงจูบไม่ได้ล่ะ เมื่อคืนเจ้าหญิงก็ไม่ว่าอะไร เขาก็คิดสิว่าการจูบเจ้าหญิงเป็นเรื่องที่ถูกต้อง “ข้า... ข้า... ข้ายังไม่ทันตั้งตัว! ข้าตกใจอยู่ ยังไม่ทันพูดอะไรเจ้าก็ไปแล้ว ...จูบเมื่อคืนยังไม่เท่าไหร่ แต่เช้านี้เจ้าเล่นจูบที่... นี่มันจูบแรกของข้านะ!” “นี่ก็จูบแรกของข้าเหมือนกัน” ฟังคำพูดซื่อๆ กับตาแป๋วๆ นั่นแล้วยิ่งโมโห ช่วยรู้สึกอะไรบ้างได้ไหม! “อย่า-ทำ-แบบ-นี้-อีก! ออกไปได้แล้ว ข้าจะตามไปเจอที่ห้องอาหาร” สุดท้ายฟาร์เซียก็ได้แค่ย้ำเตือนไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ในตอนนั้นเธอไม่รู้เลยว่าการไม่อธิบายเหตุผลครั้งนี้จะก่อเรื่องยุ่งๆ ให้ชวนปวดหัวใจอีกนับไม่ถ้วน โดยเฉพาะเมื่อคู่กรณีเป็นมังกรหัวดื้ออย่างเซเลที่ลองได้เชื่ออะไรแล้วก็จะเชื่ออยู่อย่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง จากคุณ : arissina (arissina) เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 21:12:55

ความคิดเห็นที่ 2 “นั่งตรงนี้สิ” เซเลตบลงที่ตักของตัวเองเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องอาหาร อาการนั้นเล่นเอาฟาร์เซียถอนหายใจออกมาด้วยความกลุ้ม พอหันไปมองเจ้าบ้านที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ พ่อมังกรตัวดีก็หันไปจู๋จี๋กับแม่มังกรแล้วทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้กันทั้งคู่ ปล่อยให้เธอต้องรับมือกับลูกมังกรหัวดื้อที่ไม่เคยรู้อะไรเลยว่าแต่ละอย่างที่ทำน่ะส่งผลต่อหัวใจของเธอแค่ไหน คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าแล้วเจ้าหญิงก็หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ฟาร์เซียเมินคนที่รอให้เธอนั่งตักแล้วเลือกนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเขาแทน จากนั้นก็เอ่ยทักทายผู้ใหญ่ประจำโต๊ะ “อ่า... อรุณสวัสดิ์ หลับฝันดีไหมเจ้าหญิง” พ่อมังกรถามแล้วส่งยิ้มแปลกๆ มาให้เธอ “ก็ดีค่ะ” ได้แต่ตอบรับและไม่สานต่อบทสนทนามากไปกว่านี้ ขึ้นชื่อว่ามังกร... ฉลาด เจ้าเล่ห์ และเดาใจยาก อาจจะต้องเพิ่มรับมือยากไปอีกอย่างถ้ามังกรส่วนใหญ่เป็นแบบที่นั่งอยู่ข้างเธอ “ทำไมไม่นั่งตักข้าล่ะ อย่างนี้ข้าก็ป้อนเจ้าไม่ถนัดน่ะสิ” คำถามของคนถูกเมินเล่นเอาเงียบกันไปทั้งโต๊ะ “ข้ากินเองได้” ฟาร์เซียเลือกตอบสั้นๆ พลางแอบเหลือบมองปฏิกิริยาของผู้อาวุโสกว่าว่ามีท่าทีอะไรกับเรื่องนี้บ้าง จะว่าเป็นเรื่องปกติของมังกรก็ไม่น่าใช่เพราะดูทั้งพ่อและแม่มังกรจะอึ้งไปนิดเมื่อลูกชายเอ่ยออกมา “ท่านพ่อ... เจ้าหญิงดื้อ... นั่นไม่ดี นี่ไม่เอา โน่นก็ไม่ได้ แล้วแบบนี้ข้าจะดูแลยังไงล่ะ” พอทำตามที่ตั้งใจไว้ไม่ได้เซเลก็หาตัวช่วย ท่านพ่อมักจะให้คำตอบที่ดีและมีเหตุผลเสมอ “ก็ต้องว่าไปตามนั้น มังกรต้องตามใจเจ้าหญิง เจ้าหญิงจะได้มีความสุข นั่นคือภารกิจนะลูก” คำตอบเหมือนจะดูดีทำเอาฟาร์เซียสำลักน้ำ ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งได้ยินเหตุผลพิลึกแบบนี้ มังกรเขาสอนกันแบบนี้นี่เองเซเลถึงได้... “ต้องดูแลเจ้าหญิง เจ้าหญิงกลับไม่ชอบให้ดูแล แต่ก็ต้องตามใจเจ้าหญิงอีก ...ยากจังเลย” เซเลบ่นอุบเป็นการปิดท้ายบทสนทนาในมื้อนั้น วันนั้นเซเลพาฟาร์เซียเดินชมรอบหมู่บ้านมังกรซึ่งไม่แตกต่างจากหมู่บ้านของมนุษย์ทั่วไปมากนัก เดิมทีเธอคิดว่ามังกรพอแปลงเป็นมนุษย์จะหน้าตาดีเป็นพิเศษเหมือนกับที่เซเลเป็นเสียอีก แต่พอมาเจอแบบนี้ก็เลยได้รู้ว่ามังกรก็มีแตกต่างกันไปเหมือนมนุษย์ พวกมังกรในหมู่บ้านจะแปลงเป็นมนุษย์เพราะพื้นที่ในหมู่บ้านมีไม่มากนัก และส่วนใหญ่มังกรที่อยู่ในหมู่บ้านรอบคฤหาสน์จะเป็นมังกรชั้นสูง แต่ถ้าออกนอกเขตหมู่บ้านแล้วก็จะแปลงเป็นมังกรตามปกติ ใกล้หมู่บ้านยังมีลานลงจอดของมังกรและสวนสาธารณะอีกด้วย “เหนื่อยไหม” เสียงทุ้มนุ่มถามยามที่ทั้งคู่นั่งลงบนม้านั่งแล้วดูลูกมังกรในสวนสาธารณะบินเล่นไล่จับกันไปมา ผ้าเช็ดหน้าสีขาวถูกส่งมาซับเหงื่อให้เธอโดยไม่ได้ร้องขอทำเอาเธอเขินเสียจนต้องเบือนหน้าไปอีกทาง “ไม่เหนื่อยหรอก สนุกดี แล้วเจ้าล่ะ ต้องมาพาข้าเที่ยวแบบนี้เหนื่อยบ้างไหม” “ข้าเต็มใจ” คำตอบพร้อมกับรอยยิ้มนั่นทำเอาใจเต้นเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ “หลังจากนั้นจะเป็นยังไง...” ฟาร์เซียเอ่ยถามเปลี่ยนเรื่อง ในตอนนี้นี่คือเรื่องที่เธออยากได้คำตอบมากที่สุด “ถ้าหากว่าเจ้าชายมาช่วยข้าแล้ว หลังจากนั้นจะเป็นยังไง” “เจ้าก็กลับไปกับเจ้าชาย แล้วครองรักกันอย่างมีความสุขเหมือนในตำนาน” คนตอบไม่ยอมมองตาเธอเลย “เท่านั้นหรือ แล้วเจ้าล่ะ ตาย หรือหายตัวไปจากชีวิตข้าอย่างนั้นหรือ” “นั่นเป็นภารกิจของมังกร” คำตอบมีเพียงเท่านั้น และคนตอบก็ยังคงมองตรงไปข้างหน้า ไม่หันมามองเธออีกเช่นเคย ทั้งที่ในตอนนี้สิ่งที่เธออยากรู้คือความรู้สึกของคนตอบต่างหาก “ภารกิจของมังกรคือการตามใจเจ้าหญิง ข้าไม่ต้องการให้มีการบาดเจ็บเกิดขึ้น ไม่ต้องการให้เกิดการต่อสู้เลยด้วยซ้ำ แต่ถ้ามันหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ เจ้าก็ห้ามตาย ...แล้วหลังจากนั้นก็อย่าลืมมาหาข้าบ้าง ได้ไหม” เซเลหันมามองเธอหลังจากจบคำถามนั้น ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกมาแบบแบ่งรับแบ่งสู้ “ข้าจะพยายาม” “ข้าไม่ได้ต้องการแค่ความพยายาม แต่ข้าต้องการคำสัญญา สัญญากับข้านะเซเล ห้ามตายเด็ดขาด เจ้าเข้ามาในชีวิตข้าแล้วข้าไม่ยอมให้ผ่านไปง่ายๆ หรอก อย่างน้อยหลังจากนี้เราก็ยังติดต่อและเป็นเพื่อนกันต่อไปได้ หรือถ้าไม่ได้จริงๆ ข้าก็ต้องการให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไป” ...ได้โปรดมีชีวิตอยู่ต่อ และใช้ชีวิตอย่างมีอิสระแทนข้าด้วย... “ข้าสัญญา” พอเห็นอีกฝ่ายพูดอย่างจริงจังแล้วเธอจึงยิ้มตอบรับ จากนี้ก็ให้มันเป็นเรื่องของอนาคต แต่ในวันนี้เธอสบายใจ เท่านั้นก็พอแล้ว เธอพอใจแม้จะไม่ได้เอ่ยอีกคำถามออกไปก็ตาม ...หากนี่ไม่ใช่ภารกิจ เจ้าจะเต็มใจดูแลข้าจริงหรือเปล่า จะเต็มใจตามใจข้าไหม แล้วจะเอาใจใส่อย่างที่เป็นอยู่แบบนี้ไหม เซเล... หลังจากนั้นเซเลก็พาเธอท่องเที่ยวนอกสถานที่ เพราะบินได้และใช้เวทมนตร์พรางตัวทำให้ไม่ต้องกลัวคนเห็นและยังประหยัดเวลาในการไปยังที่ต่างๆ ส่วนวันที่ลักพาตัวเจ้าหญิงมาเขาไม่ได้ใช้เวทพรางตัวเพราะต้องการให้มีคนเป็นพยานว่ามังกรลักพาตัวเจ้าหญิงมาจริง อยู่ด้วยกันไม่กี่วันฟาร์เซียก็ได้เที่ยวมากกว่าที่ผ่านมานับรวมกันทั้งชีวิต แต่ละวันผ่านไปอย่างสนุกสนาน ทั้งคู่พากันไปดูสถานที่แปลกๆ และสวยงามในต่างเมือง กินอาหารประจำท้องถิ่น ได้พบเจอผู้คนและวัฒนธรรมที่แปลกใหม่ รวมทั้งได้เรียนรู้กันและกันมากยิ่งขึ้น ยังพอมีเวลาอีกหลายวันเพราะถ้ำที่บอกเจ้าชายไว้อยู่ห่างไกลจากเอเลทาร์ และด้วยอัตราการเดินทางแสนเอื่อยที่ชอบแวะเมืองนั้นเมืองนี้ ท่าทางเจ้าชายจะต้องใช้เวลาอีกเป็นเดือนกว่าจะเดินทางไปถึง เซเลยังคงเอาใจใส่เธออย่างสม่ำเสมอ และยังดื้อเหมือนเดิมจนฟาร์เซียเริ่มกลัวตัวเองที่ชินกับจูบราตรีสวัสดิ์ทุกคืน และการที่ต้องมีเขามาปลุกในทุกเช้า ที่สำคัญคือชินกับการมีเขาอยู่ข้างๆ เสมอ แต่ไม่ว่าจะชินแค่ไหนหัวใจก็ยังคงเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น และอีกหลายๆ เรื่องที่เซเลทำให้ด้วยความอ่อนโยน ทำเอาเธอแทบจะละลายไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เซเลเป็นเด็กดื้อที่ไม่ยอมกินผัก ถ้าคนอื่นมาได้ยินว่ามังกรไม่กินผักอาจคิดว่าไม่ผิดปกติอะไร แต่มังกรมีวิวัฒนาการมานานมากแล้ว เมื่อล่าสัตว์น้อยลง ร่างกายจึงปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมมากขึ้น อาหารการกินหลายๆ อย่างจึงคล้ายมนุษย์ แต่จะกินมากกว่ามนุษย์ทั่วไป เพราะฉะนั้นมังกรที่ไม่กินผักเลยเป็นเรื่องแปลกสำหรับที่นี่ เพื่อสุขภาพของเซเลเอง ฟาร์เซียเลยพยายามใช้ทุกวิธีในการหลอกล่อให้เซเลได้กินผักทุกวัน ฟาร์เซียชอบศิลปะและรักการวาดรูปมาก เมื่อรู้ว่าเธอต้องอยู่ที่นี่ถึงหนึ่งเดือนเธอเลยจัดแจงตกแต่งห้องเสียใหม่ นำศิลปะในแต่ละที่ที่ได้พบเจอจากการเที่ยวมาตกแต่งราวกับเป็นห้องของตัวเอง และใช้เวลาว่างในบางวันหมดไปกับการบังคับให้เซเลอยู่นิ่งๆ เป็นแบบวาดรูปให้เธอซึ่งต้องใช้ขนมหวานมาเป็นตัวหลอกล่อ เจ้าตัวถึงจะยอมอยู่เฉย... แม้จะแค่ชั่วระยะเวลาที่มีขนมในมือ เพราะฉะนั้นการวาดรูปเซเลแต่ละครั้งเลยต้องใช้ขนมกองโต ถึงอย่างนั้นฟาร์เซียก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนไปวาดรูปอย่างอื่นอยู่ดี แต่ละวันที่ผ่านไปทำให้ความผูกพันและความรู้สึกแปลกๆ ก่อตัวมากขึ้น จนฟาร์เซียเริ่มมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง พอรู้ตัวอีกทีก็ถึงกำหนดที่จะต้องเดินทางจากที่นี่ไป “ไปกันเถอะ ฟาร์เซีย” นี่เป็นอีกครั้งที่เซเลพูดโดยไม่หันมามอง ฟาร์เซียเลยไม่อาจรู้ได้เลยว่าตอนนี้อีกฝ่ายมีสีหน้าแบบไหนและรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ “เจ้ายังจำสัญญาได้ใช่ไหม” ฟาร์เซียทวงถามสัญญาในวันแรกๆ ที่มาที่นี่เพื่อเป็นการย้ำเตือนอีกฝ่ายให้ระวังตัว “แน่นอน ข้าจำได้” “ความจริงเราไม่ต้องไปก็ได้นะ เจ้าแค่พาข้ากลับไป ข้าจะอธิบายทุกอย่างเอง จะได้ไม่ต้องต่อสู้...” “มันเป็นภารกิจของข้า” เซเลตัดบท ไม่ต้องการให้เธอพูดอะไรไปมากกว่านี้ เพราะเขาเองก็กำลังลังเลใจ “ข้าไม่สน! ภารกิจไม่สำคัญไปกว่าใจของเจ้า เซเล... เจ้าอยากทำหรือเปล่า อยากไปต่อสู้ไหม... อยากส่งข้าไปให้ใครคนอื่นหรือเปล่า...” อีกฝ่ายจูงมือเธอเดินออกจากคฤหาสน์พร้อมกับเอ่ยตัดบทในทันใดโดยไม่สนใจน้ำเสียงตัดพ้อของเธอเลย “ไปกันเถอะฟาร์เซีย ได้เวลาจบเรื่องนี้ลงเสียที” เจ้าหญิงนั่งเงียบอยู่หลังลูกกรงเหล็กในถ้ำกลางหุบเขาที่ทำความสะอาดไว้อย่างดี ตั้งแต่ออกเดินทางทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกแม้แต่คำเดียวได้แต่นั่งเงียบกันอยู่อย่างนั้น และเซเลก็ยังคงไม่ยอมสบตาเธอทั้งที่เวลานี้ นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นคือสิ่งที่เธออยากเห็นมากที่สุด “เจ้ามังกรชั่ว ปล่อยตัวเจ้าหญิงออกมาเดี๋ยวนี้!” พอเจ้าชายเวลอสเดินเข้ามาในถ้ำก็ตะโกนถ้อยคำที่เตรียมไว้ในทันที โดยบทพูดนี้มีทหารและราชองครักษ์ที่ให้กำลังใจอยู่ข้างนอกหุบเขาเป็นผู้คิดให้อีกทีหนึ่ง “บังอาจ! เจ้ามีสิทธิ์อะไรไปด่าเขาว่าชั่ว” คนที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนกลับเป็นเจ้าหญิงที่นั่งอยู่หลังลูกกรง... แถมเป็นลูกกรงที่ไม่มีกุญแจคล้องประตูเอาไว้อีกต่างหาก “เจ้าหญิง ข้าดีใจที่เห็นท่านปลอดภัย” เจ้าชายแห่งซาเมียร์เปลี่ยนเรื่องทันควัน เจ้าหญิงดูไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือและยังดูสมบูรณ์ดีไม่มีอะไรบุบสลาย แถมทำท่าไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกต่างหาก ทั้งที่มันควรจะเป็นการพบกันครั้งแรกที่น่าประทับใจแท้ๆ “ข้าก็ปลอดภัยและมีความสุขดีอยู่แล้วจนกระทั่งได้เห็นท่านนั่นแหละ กลับไปซะ ข้าไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากท่าน” ฟาร์เซียกล่าวอย่างไม่ไว้หน้าอีกฝ่าย เธอโมโหเซเลที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่ยอมทำอะไรเลยพาลลงที่อีกคนหนึ่งซึ่งดันโผล่เข้ามาพอดี “งั้นก็ดี ข้าเองก็ไม่ได้สนเจ้า ข้าสนใจเขาต่างหาก!” พอเห็นเซเลแปลงจากมังกรมาอยู่ในร่างมนุษย์แล้วจับดาบเตรียมพร้อมสู้ยิ่งทำให้เลือดในกายเขาเดือดพล่าน อยากประลองมือเต็มแก่ “ไม่ได้นะ เขาเป็นของข้า” เจ้าหญิงกลับตีความผิดไปในอีกแบบหนึ่ง “อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าแค่ต้องการสู้กับเขา ถ้าชนะข้าก็พาเจ้ากลับไปคืนเอเลทาร์ แต่ถ้าข้าแพ้เจ้ากับเขาจะไปไหนก็ไปสิ” บทสนทนาของเจ้าชายกับเจ้าหญิงทำเอามังกรมึนงง ความจริงเจ้าชายกับเจ้าหญิงต้องประทับใจกันและเกิดรักแรกพบสิถึงจะถูก “ได้ ท่านพูดเองนะ” ตกลงกันเสร็จแล้วเจ้าหญิงก็หันมาพูดกับมังกร นาทีนี้อาการงอนให้เก็บเอาไว้ก่อน เรื่องอื่นสำคัญกว่า “เซเล ห้าม-แพ้-เด็ด-ขาด!” ประกาศิตจากเจ้าหญิงเล่นเอามังกรทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว และยิ่งได้ฟังเจ้าชายก็ยิ่งหมั่นไส้มากขึ้น “ถ้าเจ้าชนะข้าจะทำตามที่เจ้าขอหนึ่งข้อ” มีสิ่งหลอกล่อเพิ่มแรงบันดาลใจอีกนิดคงไม่ผิดกติกานะ ไหน ๆ มันก็ไม่มีกติกามาตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่ “พูดกันเสร็จแล้วก็มาสู้กันสักที เสียเวลา” เวลอสบ่นแล้วหันไปมองเจ้าหญิงอย่างไม่ถูกชะตา ขืนแต่งกันไปเอเลทาร์กับซาเมียร์เมืองแตกแน่นอน ต่อให้ชนะกลับไปเขาก็คงต้องไปยกเลิกงานอภิเษกอยู่ดี หรือไม่ก็ยุให้เจ้าหญิงแต่งกับมังกรไปให้รู้แล้วรู้รอดเลย รักกันดีนักนี่ ...เขามาเพื่อเป็นพระเอกนะ ไม่ใช่ตัวร้าย! “ข้าพร้อมแล้ว” เซเลเอ่ยขึ้น เขาต้องอยู่ในร่างมนุษย์เพราะดูแล้วว่า ถ้าอยู่ในร่างมังกรแค่กระพือปีกทีเดียวเจ้าชายก็มีสิทธิ์ปลิวไปกระแทกกำแพงได้ ยังไงก็ชนะใส เพื่อให้ดูไม่น่าเกลียดจนเกินไปอยู่ในร่างนี้จึงดีที่สุด เจ้าชายเป็นฝ่ายบุกโดยใช้ดาบในตำนานที่สืบทอดกันมาหลายต่อหลายรุ่นโจมตีอีกฝ่ายที่ใช้แค่ดาบธรรมดาแต่ก็ยังต้านทานเขาได้อย่างสบาย จากมุมมองของเจ้าหญิงจะเห็นว่าต่างฝ่ายต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างเมามัน แต่ในความเป็นจริงแล้วเวลอสเองรู้ดีว่าเซเลสู้แบบสบายๆ แค่ไหน แถมยังจงใจทำเป็นเสียท่าในบางครั้งเพื่อให้ดูตื่นเต้นขึ้น ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหที่ทำอะไรไม่ได้ ทำให้เจ้าชายแห่งซาเมียร์ยิ่งโหมกระทำบุกหวังว่าจะเรียกเหงื่อจากอีกฝ่ายได้บ้าง “ถ้าเขาตายข้าจะฆ่าท่าน!” เจ้าหญิงที่ส่งเสียงเชียร์เป็นระยะหันมาแหวใส่เจ้าชายหลังจากที่เซเลแกล้งเบี่ยงตัวให้อีกฝ่ายตวัดดาบโดนตัวเขาจนได้เลือดมาบ้าง “อึก!” มังกรหนุ่มกระอักเลือดออกมาอีกเล็กน้อยทำให้เจ้าหญิงตกใจ ยิ่งพอเห็นเวลอสทำท่าจะฟันดาบซ้ำในขณะที่เซเลหยุดการเคลื่อนไหวเธอยิ่งอยู่เฉยไม่ได้ ตูม! ตูม! ตูม! พลังเวทมนตร์ส่งโจมตีเจ้าชายเพื่อสกัดการเคลื่อนไหว ทำให้เจ้าชายที่หมั่นไส้เจ้าหญิงมาตั้งแต่ต้นเหวี่ยงดาบไปทางเจ้าหญิงแทนด้วยความแค้นส่วนตัว! ฉึก! ดาบในตำนานปักลงบนร่างของมังกรผู้กระโดดเอาตัวเข้ามาปกป้องเจ้าหญิง ก่อนทั้งร่างจะร่วงลงกระแทกพื้นแล้วแน่นิ่งไป “เซเล!” เสียงกรีดร้องของฟาร์เซียดังก้อง เจ้าหล่อนเปิดประตูกรงออกอย่างง่ายดายแล้วรีบวิ่งปราดเข้ามาดูอาการของเขา ร่างบางทรุดลงนั่งใกล้อีกฝ่ายแล้วยื่นนิ้วไปใต้จมูกของเขาเพื่อให้มั่นใจว่าเซเลยังมีลมหายใจ และเมื่อไม่มีการเคลื่อนไหว ไม่มีแม้แต่ลมหายใจ นัยน์ตาคู่สวยจึงได้เบิกกว้าง! “ไม่นะ! เซเล ฟื้นขึ้นมาสิ เจ้าสัญญากับข้าแล้วไงว่าจะไม่เป็นอะไร” น้ำตาของเจ้าหญิงหยดลงกระทบใบหน้าของมังกร หากแต่ไม่มีอะไรดีขึ้น แม้จะพูดหรือร้องไห้อีกสักเท่าไหร่เซเลก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวเลยแม้แต่น้อย “เซเล” ฟาร์เซียเรียกเสียงเครือแล้วสะอื้น ร่างบางก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายแล้วเอ่ยถ้อยคำหวังให้เขาได้ยิน “เจ้ารู้ความหมายของมันใช่ไหม เซเล ได้โปรด ตื่นขึ้นมาแล้วบอกข้าว่าเจ้าเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน” น้ำตายังคงไหลรินลงมาไม่ขาดสาย แต่มันยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง “เซเล ฟื้นขึ้นมาสิ ข้ารักเจ้านะ อย่าทิ้งข้าไปเลย... ได้โปรด” ฟาร์เซียซบหน้าลงสะอื้นกับร่างของอีกฝ่าย แล้วทันใดนั้นนิ้วมือของเซเลก็ขยับ จากนั้นเจ้าตัวก็ไอแล้วกระอักเลือดออกมา “ฟาร์... เซีย” เสียงพูดแผ่วเบาทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง “ข... ข้า... แพ้” เจ้าหญิงส่ายหน้าเพื่อบ่งบอกว่าไม่เป็นไร แล้วแอบตวัดหางตาไปมองเจ้าชายตัวร้ายที่ได้แต่ยืนนิ่งเฉย ก่อนหันกลับมาที่มังกรซึ่งสำคัญกว่าเป็นไหนๆ “เจ้าไม่ได้แพ้ เซเล รีบกลับกันเถอะ ไปให้หมอรักษา...” “ข้าชนะ... ใจเจ้า... ใช่ไหม” ร่างที่นอนอยู่กับพื้นยังคงพยายามเอ่ยออกมา พร้อมด้วยรอยยิ้ม “เจ้าชนะ ชนะมาตั้งนานแล้ว เซเล อย่าพูดอีกเลย เราต้องรีบ...” “ถ้า... อย่างนั้น... ข้า... ขอเจ้าได้ข้อ...หนึ่ง... ใช่ไหม” เธอยกมืออีกฝ่ายขึ้นมาแนบแก้มที่ยังคงมีน้ำตาแล้วพยักหน้าตอบรับ วินาทีนี้เธอตอบรับทุกอย่าง อะไรก็ได้ ขอแค่เขายอมฮึดสู้กับความตายก็พอ “แต่งงาน...กับข้า...นะ” “แน่นอน ถ้าเจ้าสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างข้า ไม่ทิ้งข้าไป เซเล ข้าจะแต่งงานกับเจ้า เจ้าอย่าเป็นอะไรไปนะ” ฟาร์เซียร้องไห้หนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาสำคัญ และเธอรักเขามากขนาดไหน “เจ้ารับปากแล้วนะ... ข้า... ข้า... ข้าไม่เป็นอะไร” จากนั้นนัยน์ตาโตของเจ้าหญิงก็เบิกกว้างยิ่งกว่าที่เคย แม้แต่เจ้าชายเองก็ตกใจที่เห็นมังกรที่ควรจะนอนโชกเลือดใกล้สิ้นใจลุกขึ้นมาด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ดาบของเขายังปักคาอกอยู่เลย! “เจ้า...” เจ้าหญิงถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว “ท่านพ่อพูดไว้ไม่ผิด มังกรอย่างเราหนังเหนียวตายยาก ดาบแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก” ว่าแล้วก็ดึงดาบออกมา มีเลือดออกมาเล็กน้อยเท่านั้นเพราะดาบดีแค่ไหนก็แทงไม่ค่อยทะลุผิวมังกร ส่วนเลือดนี่ก็ของปลอมทั้งนั้น “ข้าก็รักเจ้าเหมือนกันนะฟาร์เซีย เราไปจัดงานแต่งงานกันเถอะ ที่วังของเจ้าก็ได้ ข้าจะได้ไปคุยกับพ่อและแม่ของเจ้าด้วย” เซเลฉุดมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้น “เจ้าหลอกข้า!” “ข้าไม่ได้หลอก ดาบนั่นแทงลงมาจริง แต่ข้าแค่กำลังตัดสินใจว่าควรทำอย่างไรดี สุดท้ายข้าก็ตัดใจส่งเจ้าไปให้ใครไม่ได้จริงๆ ...หรือเจ้าไม่ดีใจที่ข้าไม่เป็นอะไร” ประโยคเอ่ยตัดพ้อกับแววตาเศร้าๆ ทำเอาเจ้าหญิงแทบพูดไม่ออก “ข้าดีใจที่เจ้าไม่เป็นอะไร แต่...” “ไปแต่งงานกันเถอะ” มังกรตัดบทแล้วลากเจ้าหญิงออกไป ปล่อยเจ้าชายทิ้งไว้อยู่ตรงนั้นเอง หลังเรื่องวุ่นวายจบลง เซเลพาฟาร์เซียกลับไปเอเลทาร์ พ่อมังกรและแม่มังกรมารอเจรจาอยู่ก่อนแล้วเหมือนเดาได้ว่าเรื่องจะจบลงแบบนี้ พระราชาแห่งเอเลทาร์ยอมรับความสัมพันธ์ของทั้งคู่แต่โดยดี เมืองเอเลทาร์ทำสัญญาเป็นพันธมิตรกับมังกร แล้วงานอภิเษกของเจ้าหญิงฟาร์เซียและมังกรเซเลก็ถูกจัดขึ้นในวันรุ่งขึ้น ส่วนเจ้าชายหลังร่วมลงนามเป็นพันธมิตรและอยู่ร่วมงานอภิเษกแล้วก็เดินทางผจญภัยออกค้นหาประสบการณ์ใหม่ๆ และค้นหาคู่ครองของตนต่อไป... กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในเมืองเอเลทาร์ มีตำนานบทใหม่เล่าขานกันว่า มังกรลักพาตัวเจ้าหญิงไป เมื่อเจ้าชายเดินทางไปช่วยเจ้าหญิงก็พบว่าเจ้าหญิงกับมังกรนั้นรักกัน จากนั้นเจ้าชายก็เป็นฝ่ายหลีกทางและออกผจญภัย ส่วนเจ้าหญิงและมังกรนั้นไซร้ก็ได้ครองรักกันตลอดกาล... ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : arissina (arissina) เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 21:13:30

ความคิดเห็นที่ 3 อืมม์ มังกรตัวนี้น่ารักดีแฮะ^^..... แต่มาท้ายๆก็เจ้าเล่ห์ไม่เบา :) จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 05:08:56

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีค่ะ ขอบคุณที่นำมาลงให้อ่าน เอามาลงบ่อยๆนะคะ จะรอติดตามผลงานค่ะ จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 18:31:41

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 21:11:57

ความคิดเห็นที่ 6 Psycho man - ชอบมังกรเหมือนกันค่ะ >_< เรื่องนี้เซเลเขาเป็นพระเอกนี่เนอะ มานีโอลา - ขอบคุณค่ะ ^^ มีเรื่องยาวที่แต่งอยู่ (เรื่อยๆ) เรื่อง Arris Mistress ลงทั้งในเด็กดีและพันธุ์ทิพย์ ว่างๆ ก็ลองไปอ่านดูนะคะ ^^ peiNing - ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 19:08:22 จากคุณ : arissina (arissina) เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 19:06:30

ความคิดเห็นที่ 7 เวรบรรทัดบ้าง จะอ่านง่ายขึ้นนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 20:53:50

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะ ^^ งงๆ ว่าในพันธุ์ทิพย์เค้าไม่มีเรื่องย่อหน้าให้ หรือเพราะจัดไม่เป็นเอง ปกติจะก๊อปจาก word มาลงอย่างเดียวเลย ทำให้ไม่ค่อยได้ตรวจเรื่องบรรทัดค่ะ ขอบคุณนะคะ คราวหน้าจะตรวจให้ดีค่ะ ^^ จากคุณ : arissina (arissina) เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 11:56:29