ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 7 “แต่หนูจองไว้แล้วนี่คะ หนึ่งห้องพร้อมที่นอนเสริม” นัดดาพูดพร้อมกับยื่นหลักฐานการโอนเงินล่วงหน้าครึ่งหนึ่งให้ผู้หญิงวัยห้าสิบปีเศษซึ่งเป็นเจ้าของที่พักดู “ป้านึกว่าพวกคุณจะไม่มาแล้วนะสิ” คนตอบมีสีหน้าลำบากใจไม่ต่างจากผู้มาเยือน “เห็นผิดเวลาแล้วไม่ติดต่อมา” นัดดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ พวกเธอมาถึงที่นี่เกินเวลาที่กำหนดไว้จริงๆ นัดไว้ไม่เกินบ่ายสาม แต่ตอนนี้เกือบห้าโมงเย็นแล้ว “ป้าพยายามโทรไปหาตามเบอร์ที่คุณให้ไว้ แต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด” เจ้าของที่พักพูดต่อ พอนัดดาเห็นหมายเลขโทรศัพท์ที่ฝ่ายนั้นยื่นให้ดูเธอก็ถอนหายใจหนักหน่วงกว่าเดิม ไม่รู้ว่าตอนโทรจองเธอพูดไม่ชัด หรือทางนี้ฟังเพี้ยนกันแน่ เลขหมายจึงได้ผิดไปอย่างนี้ จะโทษเจ้าของที่พักฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะอันที่จริงแล้ว พวกเธอควรโทรแจ้งว่าจะมาถึงช้ากว่าที่ตกลงกันไว้ แต่เหตุที่ลืมไปเสียสนิทก็เพราะมัวแต่กังวลเรื่องรถยนต์จนไม่ได้นึกถึงอย่างอื่น และการที่เจ้าของที่พักให้ห้องพักนักท่องเที่ยวคนอื่นไปก็ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะหากต้องปล่อยให้ห้องว่าง เพื่อรอลูกค้าที่จ่ายเงินไว้ครึ่งหนึ่งแล้วแต่ไม่มา ก็จะขาดรายได้อีกครึ่งหนึ่งไปฟรีๆ ซึ่งไม่มีที่ไหนเขาทำกัน “ป้าคืนเงินให้พวกคุณก็แล้วกันนะ” นัดดายืนอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกแม้แต่จะยื่นมือมารับเงินที่อีกฝ่ายส่งมาให้ “หนูไม่ต้องการเงินคืน หนูต้องการที่พัก” เธอพูดเสียงอ่อย เงินตอนนี้จะมีความหมายอะไร เพราะช่วงเทศกาลอย่างนี้ ที่พักอื่นๆ ก็น่าจะเต็มหมด จะหวังฟลุ๊คเหมือนรายที่เข้าพักแทนเธอ คงยากยิ่งกว่าหนึ่งในร้อย เธอเดินอ่อนระทวยมานั่งข้างๆ รุจีซึ่งเริ่มโทรศัพท์ไปออดอ้อนรำพึงรำพันกับแฟนอีกครั้ง โชคชะตาจะเล่นตลกอะไรปานนี้ ซวยซ้ำซวยซ้อนมิได้หยุดหย่อน วิลาสิณีเม้มปากจนเกือบจะเป็นเส้นตรง อุตส่าห์ลางานดั้นด้นมาหลายร้อยกิโลเมตรเพื่อมาเจอเหตุการณ์รถเสีย และไม่มีที่จะนอน เธอยอมไม่ได้เป็นอันขาด “ไม่รู้หละ ป้าต้องหาที่พักให้พวกหนูให้ได้ ต้องเสียเงินเพิ่มก็ยอม ไม่งั้นแล้วพวกหนูจะไปนอนที่ไหนกัน” เจ้าของที่พักมองหญิงสาวทั้งสามด้วยความเห็นใจ “ป้าจะลองติดต่อที่อื่นให้ แต่ไม่รู้จะได้หรือเปล่านะ” แล้วนางก็เรียกหลานชายวัยไม่เกินสิบสองขวบ ใช้ให้ขี่จักรยานไปสอบถามตามที่พักต่างๆ ทั้งโรงแรม บ้านเช่า และที่เปิดเป็นโฮมสเตย์ ส่วนนางเองก็พยายามโทรศัพท์ติดต่อช่วยอีกแรง ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เด็กชายขี่จักรยานกลับมาพร้อมกับสีหน้าผิดหวัง “ไม่ว่างเลยยาย แต่ละที่คนแน่นอย่างกะหนอน ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด” เจ้าของที่พักถลึงตาดุหลานที่พูดจาไม่เหมาะสม ทว่าทั้งสามสาวไม่ได้ใส่ใจ เธอสนแต่คำพูดประโยคแรกมากกว่า “แล้วเราจะทำอย่างไรกันดี” วิลาสิณีถามเพื่อน ซึ่งไม่มีใครตอบได้ ความหวังสุดท้ายหลุดลอยไปแล้ว “ป้าๆ จักรยานพวกนี้ให้เช่าหรือเปล่า คันละเท่าไหร่” นักท่องเที่ยววัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเดินเฮละโลกันเข้ามา คนหนึ่งเพิ่งถาม หากพวกที่เหลือเข้าไปจับจองถกเถียงแก่งแย่งจักรยานกัน ประหนึ่งเจ้าของตอบรับให้เช่าแล้ว แต่ละคนถ้าไม่แต่งตัวรุ่มร่ามก็ฟิ๊ตเปรี๊ยะแนบเนื้อ กางเกงสั้นจนแทบไม่มีขา อวดเนื้ออวดหนังราวกับตอนนี้ไม่ใช่ฤดูหนาว กล้องถ่ายรูปเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เจออะไรเป็นต้องถ่าย นายแบบนางแบบจำเป็นโพสต์ท่าได้แม้กระทั่งกับฝาผนัง เจ้าของที่พักเหลือบตามองคนพูด ก่อนเบนสายตาไปยังพวกที่กำลังแอ็คอาร์ตกับจักรยาน สิ่งที่สะดุดตานางไม่ใช่เครื่องแต่งกายของพวกนั้น ไม่ใช่ท่าทางหรือกล้องถ่ายรูปที่กำลังถูกใช้งานอย่างเมามัน หากเป็นแก้วกาแฟที่ถือกันอยู่ทุกคนนั่นต่างหาก แก้วกาแฟที่มีสีสันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่เหมือนใคร “ไม่ว่างจ้ะ จักรยานสามคันนี้มีคนจองแล้ว” กล่าวจบคนพูดก็ง่วนอยู่กับโทรศัพท์ ท่าทางเหมือนจะอธิบายอะไรบางอย่างให้คนทางโน้นฟัง พักเดียวก็ยิ้มแย้มเดินมาหาสามสาวซึ่งนั่งหน้าเมื่อยที่เก้าอี้รับรอง “ถ้าไม่ได้เป็นโรงแรม พวกคุณพอจะพักกันได้ไหม” ใบหน้าซังกะตายของทั้งสามมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินอย่างนี้ “ได้สิคะ” วิลาสิณีเป็นคนตอบ “จะเป็นบ้านพักหรือโฮมสเตย์ พวกหนูพักได้ทั้งนั้น ป้าหาให้ได้แล้วใช่ไหม” รอยยิ้มของเจ้าของที่พักหายไปวูบหนึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะกล่าวอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “เอ่อ... ไม่ใช่บ้านพักอะไรหรอก เป็นบ้านของคนรู้จักกัน เขาอนุญาตให้พวกคุณไปนอนที่นั่นได้” สามสาวมองหน้ากันเป็นเชิงขอความเห็น ที่พักอื่นๆ ก็เต็มหมดแล้ว ขนาดเจ้าของพื้นที่ช่วยหาเองก็ยังไม่ได้ หากไม่รับข้อเสนอนี้ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป ทว่ายังมีเรื่องที่ต้องกังวลอีกหนึ่งประการ “ปลอดภัยไหมคะ” “ปลอดภัยแน่นอน ไม่ต้องห่วง ไม่มีที่ไหนปลอดภัยมากกว่าที่เชียงคานอีกแล้ว” เมื่อได้ยินคำยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะเช่นนั้น วิลาสิณี นัดดา และรุจีจึงตอบตกลง คนยื่นข้อเสนอจึงโล่งอกที่ปัญหานี้ได้รับการแก้ไขให้ลุล่วงไปได้ด้วยดี “จักรยานนั่น พวกคุณเอาไปคนละคัน ป้าให้ยืมฟรีๆ ไม่คิดเงิน จะกลับเมื่อไหร่แล้วค่อยเอามาคืน” แม้จะไม่ได้ขี่จักรยานมานานแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาของวิลาสิณีกับนัดดา เป็นการดีเสียอีกที่ได้ขี่ฟรีๆ เพราะตั้งใจจะเช่าอยู่แล้ว แต่สำหรับรุจีในเวลานี้ออกจะขลุกขลักเล็กน้อย ด้วยกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอใบใหญ่เกินที่จะหอบหิ้วขึ้นจักรยานได้อย่างสะดวก เดือดร้อนถึงหลานชายเจ้าของที่พักซึ่งขี่จักรยานคล่องแคล่วเป็นฝ่ายหอบหิ้วไปให้แทน จักรยานทั้งสี่คันแล่นไปตามถนนชายโขงได้ครึ่งทาง คนที่ขี่รั้งท้ายก็โหวกเหวกเสียงดัง “เดี๋ยวๆ ๆ ๆ ฉันลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่โน่น” ห้ามล้อของจักรยานสามคันหน้าถูกใช้งานทันที นัดดาหันไปถามคนที่หอบแฮ่กหน้าซีดอยู่ข้างหลัง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหนื่อยหรือตกใจกันแน่ “ลืมกระเป๋าตังค์หรือ” รุจีพยักหน้า แล้วทำท่าจะเลี้ยวรถกลับ นัดดาจึงบอกวิลาสิณี “แกไปกับน้องก่อน ฉันจะไปเป็นเพื่อนไอ้จิ๊บมัน ประเดี๋ยวจะตามไป” ถ้าไม่ติดที่เด็กชายต้องช่วยหอบกระเป๋าให้รุจี วิลาสิณีก็คงตามกลับไปด้วย นอกจากเด็กชายจะขี่ไม่ค่อยสะดวก บนถนนชายโขงขณะนี้ นักท่องเที่ยวยังเริ่มออกมาเดินเที่ยวกันอย่างประปรายบ้างแล้ว “แกคอยสังเกตรถจักรยานของฉันให้ดีล่ะ” วิลาสิณีบอกเพื่อน “ฉันจะจอดให้แกเห็นชัดๆ จะได้รู้ว่าหลังไหน” บูรณะชงกาแฟมือเป็นระวิง ตั้งแต่ช่วงบ่ายเป็นต้นมาลูกค้าเข้าร้านไม่ขาดสาย มีทั้งสั่งไปดื่มข้างนอก และนั่งดื่มในร้าน พอตกเย็นลูกค้าก็ยิ่งเยอะ จนเขาคิดว่าที่เขม่นตาซ้ายเป็นลางดีก็เพราะเหตุนี้นี่เอง ส่วนลางร้ายจากการเขม่นตาขวานั้นยังไม่ปรากฏ แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ ในเมื่อลางดีมันออกเด่นขนาดนี้ จะมีร้ายบ้างเล็กๆ น้อยๆ ก็ช่างมันเถิด เสียงแจ๋วๆ ของเด็กชายทำให้บูรณะเงยหน้าจากการชงกาแฟขึ้นมอง เห็นเจ้าของเสียงลากกระเป๋ามีลูกล้อใบเขื่องเดินลิ่วๆ นำหน้าหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาในร้าน “พี่บู๊ ยายให้ผมพาน้าคนนี้มาส่ง” สีหน้างงๆ ของ ‘น้าคนนี้’ แปรเปลี่ยนเล็กน้อย วิลาสิณีนึกอยู่ในใจ ‘เด็กเวร ทีผู้ชายขายกาแฟเรียกพี่ แต่เธอเองอายุน้อยกว่าชัดๆ กลับเรียกน้า’ แต่นั่นยังไม่ร้ายแรงเท่ากับประโยคแรกของคนถือกระบอกพ่นครีมแต่งหน้ากาแฟค้าง “อ้าว... ไหนป้าเอ็งบอกว่าเป็นเด็ก” คำพูดนี้จี๊ดขึ้นสมองวิลาสิณีทันที ไม่ว่าคำตรงข้ามกับ ‘เด็ก’ จะคืออะไร แต่มันก็หมายถึงการมีอายุมากทั้งนั้น เธอตั้งท่าจะต่อล้อต่อเถียงก็บังเอิญมีคนสั่งกาแฟเพิ่ม จึงได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ “คุณ... นั่งรอ... ตรงนั้นแป๊บนึง” บูรณะเหลียวไปเหลียวมาแล้วชี้ไปยังลังไม้ซึ่งตั้งประดับอยู่ภายในร้าน ก่อนหันไปพูดกับเด็กชาย “เปี๊ยก เอ็งพาพี่เขาไป แล้วอย่าเพิ่งกลับ เดี๋ยวมีเรื่องวานให้ทำหน่อย” วิลาสิณีค่อยเย็นใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยการถูกลดระดับจากน้าเป็นพี่ก็ฟังดูรื่นหูกว่าประโยคแรกของเขาเป็นไหนๆ หญิงสาวมองไปรอบๆ ร้าน บรรยากาศที่นี่เรียบๆ ถ้าตัดเจ้าของร้านออกไป ก็น่าจะใช้คำว่าเป็นกันเองได้ คนที่เข้ามาจะรู้สึกโปร่งโล่งสบาย ไม่อึดอัดเหมือนร้านกาแฟบนห้างในกรุงเทพ ฝาผนังเป็นไม้แผ่นเก่าๆ ซึ่งดูดีอยู่แล้ว เจ้าของจึงไม่ได้กรุอะไรทับ เพียงแค่ทาสีเหลืองอ่อนๆ ซึ่งเป็นสีที่จัดอยู่ได้ทั้งโทนอุ่นและโทนเย็น ของประดับในร้านก็ไม่ได้มีมากมายจนรกรุงรัง แต่ทุกชิ้นชวนให้เข้าไปมองใกล้ๆ อย่างเช่นลังไม้ซึ่งเธอนั่งทับอยู่นี้ แทนที่จะเป็นลังรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสหรือสี่เหลี่ยมผืนผ้า กลับกลายเป็นสี่เหลี่ยมคางหมูเสียอย่างนั้น ไม่รู้ว่ามันเคยบรรจุของอะไรไว้ วิลาสิณียังถือโอกาสมองเจ้าของร้าน ‘เขาอายุมากกว่าเธอ’ วิลาสิณีฟันธง แต่ก็ยอมให้หน่อยโดยขมวดความคิดตอนท้ายว่า น่าจะประมาณสักสองสามปีเท่านั้น ผิวของชายหนุ่มค่อนข้างขาว ซึ่งหญิงสาวคิดว่าคงจะเป็นเรื่องปกติธรรมดาของคนอีสานตอนบน ผมเผ้าไม่ยาวไม่สั้นหวีเป็นระเบียบเรียบร้อย ผิดกับหนวดเคราซึ่งไม่ได้โกนปล่อยให้ขึ้นเป็นไรเขียวๆ ตัดกับสีผิว ดวงตาภายใต้คิ้วเข้มนั้นดูอ่อนโยนทว่าแฝงความมุ่งมั่น และที่ทำให้วิลาสิณีลอบมองชายหนุ่มอย่างเพลิดเพลินไม่รู้เบื่อนั่นก็คือ ท่าทางคล่องแคล่วของเขา จะหยิบจะฉวยอะไรล้วนดูเนียนตาไปทั้งหมด สรุปแล้วเขาเป็นผู้ชายที่ดูดีคนหนึ่ง ถ้าจะมีเสียก็คงเป็นที่ปาก เพราะประโยคแรกนั้นเพียงประโยคเดียว ทำให้เธอไม่อาจมองเขาในเชิงบวกได้เลย มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 08:51:36

ความคิดเห็นที่ 2 . พอมีเวลาว่าง บูรณะก็เดินอ้อมเคาน์เตอร์ยิ้มร่าเข้ามาหาวิลาสิณี หญิงสาวเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาใส่เสื้อยืดสกรีนคำว่า ‘เชียงคาน’ ทว่า ‘เชียง’ ตัวเล็กนิดเดียว แต่คำว่า ‘คาน’ ตัวใหญ่เบ้อเริ่ม เห็นแล้วแสลงใจเหลือเกิน บูรณะยิ้มให้เธออีกครั้ง แล้วถามหน้าตาเฉย “แน่ใจหรือครับว่าจะพักที่นี่” วิลาสิณีขมวดคิ้ว กะพริบตาถี่ๆ ตีความหมายของเขาไม่ออก “ไม่มีอะไรหรอกคุณ” ชายหนุ่มเดาความคิดของอีกฝ่ายได้ “ที่ถามก็เพราะว่าเห็นคุณมาคนเดียว” “เรามากันสามคน” หญิงสาวบอก “แต่ถึงฉันจะมาคนเดียวก็พักได้ ทำไม... ที่นี่มีอะไรน่ากลัวหรือคะ” แม้จะพูดออกไปอย่างนั้น หากหญิงสาวก็อดหวั่นใจไม่ได้ เธอกวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้ง ถึงที่นี่จะตกแต่งดูสวยงามสะอาดตา ทว่าจะอย่างไรมันก็คือห้องแถวไม้โบราณอายุมากกว่าเธอหลายเท่า ไม่รู้ว่าเคยเกิดเหตุการณ์สยองขวัญอะไรมาบ้างหรือเปล่า ดูเหมือนว่าบูรณะจะมีทีท่าโล่งใจที่ได้ยินหญิงสาวกล่าวอย่างนั้น “อ้อ... มากันสามคน ค่อยยังชั่วหน่อย เพราะถ้าไม่อย่างนั้น ถึงคุณจะไม่กลัว แต่ผมกลัว” “กลัวอะไร... กลัวของหายอย่างนั้นหรือคะ” คิ้วที่เพิ่งคลายเริ่มขมวดเข้าหากันอีกครั้ง “คุณสบายใจได้ ปิดร้านแล้วกลับไปนอนที่บ้านได้เลย ไม่ต้องห่วง นอกจากฉันจะไม่ขโมยของแล้ว ยังจะเฝ้าให้อีกด้วย” บูรณะหัวเราะหึๆ พอจะเดาออกว่าหญิงสาวต้องเข้าใจอะไรผิด “ใครบอกคุณว่าผมจะไปนอนที่อื่น ร้านผมอยู่นี่ ผมก็ต้องนอนที่นี่สิครับ” “อ้าว...” วิลาสิณีอุทาน ผิดคาดไปมากมาย “คุณพักที่นี่” “ใช่ครับ” “อยู่กันกี่คนคะ” ชายหนุ่มไม่ตอบด้วยคำพูด แต่ยกนิ้วชี้ขึ้นมานิ้วเดียว หญิงสาวเข้าใจทันที ไอ้ที่เขาบอกว่ากลัวในตอนแรกน่ะ คือกลัวที่จะอยู่กับเธอเพียงสองต่อสอง แล้วตัวเองก็ดันปากดีไปบอกว่าอยู่ได้... ก็ป้าเจ้าของที่พักที่โน่นไม่พูดให้กระจ่างนี่นา แถมตานี่ยังมาทำกำกวมอีกต่างหาก จากที่มั่นใจในความกล้าของตัวเองก็กลายเป็นหวั่นใจขึ้นมาแทน วิลาสิณีลุกขึ้นเดินไปหาเด็กชายซึ่งยืนมองผู้คนขวักไขว่อยู่หน้าร้าน แล้วก้มหน้าลงไปพูดเบาๆ “น้อง... ช่วยหาที่พักที่อื่นให้พี่หน่อยได้ไหม” เด็กชายเปี๊ยกสั่นศีรษะดิกแทนคำตอบ ทว่าเธอยังคงตื๊อ “น่า... นะ... ช่วยพี่อีกทีเถอะ พี่มีรางวัลให้นะ” ยังไม่ทันที่เด็กชายเปี๊ยกจะพูดอะไร ก็มีเสียงดังมาจากทางด้านหลัง “นี่คุณ... ไม่ต้องไปหาที่อื่นหรอก พักที่นี่แหละ” วิลาสิณีสะดุ้งโหยง อุตส่าห์เลี่ยงมาพูดเบาๆ ไม่รู้ว่าตานี่มาแอบยืนฟังตั้งแต่เมื่อไหร่ “ตอนนี้อย่าว่าแต่แถบนี้เลย” บูรณะพูดต่อ “ที่พักรอบนอกก็ไม่เหลือแล้วครับ เขาจองล่วงหน้ากันเป็นเดือนๆ” วิลาสิณีถอนหายใจ มันก็น่าจะเป็นอย่างที่เขาพูดอยู่หรอก แต่เธอก็ยังไม่ยอมจำนน เอาละ... ยังไงตอนนี้ก็ยอมทำตามที่เขาบอกไปก่อน ประเดี๋ยวระหว่างเดินเล่น เห็นที่ไหนเจ้าของบ้านน่าไว้ใจ และไม่มีท่าทางยียวนอย่างนี้ จะลองติดต่อขอพักที่นั่น ถ้าได้อย่างที่หวังไว้แล้วละก็... เชอะ... ฉันไม่ง้อนายหรอก วิลาสิณีเดินหงอยกลับไปนั่งรอคอยเพื่อนที่ลังไม้รูปร่างแปลกประหลาดตามเดิม ส่วนบูรณะก็ง่วนอยู่กับการชงกาแฟขาย ส่วนเด็กชายเปี๊ยกยืนอยู่หน้าร้าน ชะเง้อมองหานัดดากับรุจีซึ่งผิดเวลาไปนาน กว่าหญิงสาวสองคนนั้นจะมาก็ปาเข้าไปพักใหญ่ๆ วิลาสิณีเห็นเข้าก็แทบจะลุกขึ้นวิ่งไปหา เธออยากจะชวนเพื่อนทั้งสองออกไปหาที่พักที่อื่นเร็วๆ “อยู่ที่นี่เอง ตามหาเสียแทบตาย” รุจีบ่น เธอขี่จักรยานเป๋ไปเป๋มาแทบจะชนใครต่อใครตั้งหลายหน สุดท้ายพอคนบนถนนมากขึ้นจึงต้องเปลี่ยนมาเดินจูงจักรยานแทนขี่ “ผ่านตรงนี้สองสามเที่ยวแล้วไม่ยักเห็น” นัดดากล่าวขึ้นมาบ้าง “นี่ถ้าคราวนี้น้องไม่เรียก ก็คงเลยไปอีก” มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะเธอกำหนดจุดสังเกตไว้ที่จักรยาน ตอนแรกคิดว่าแค่ไม่กี่คันก็พอจะจำได้ แต่พอเอาเข้าจริงๆ จักรยานบนถนนสายนี้มีเป็นร้อยคัน ไม่รู้จะแยกแยะอย่างไร ยังดีที่เด็กชายเปี๊ยกตะโกนเรียก จึงได้เจอกัน “ตกลงเราพักที่นี่กันหรือ” นัดดาถาม เธอเองก็แปลกใจและผิดคาดไม่น้อย ด้วยไม่คิดว่าบ้านที่ป้าเจ้าของที่พักที่โน่นบอก จะคือร้านกาแฟอย่างนี้ “แสดงว่าเราคิดเหมือนกัน” วิลาสิณีโมเมความคิดของนัดดา พลางฉุดมือเพื่อนทั้งสองให้เข้ามาใกล้ “ฉันว่าเอาอย่างนี้ดีไหม...” นัดดาตั้งอกตั้งใจฟังเป็นอย่างดี ผิดกับอีกคนที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าคนพูด รุจีมองไปที่อื่น ซ้ำยังครางออกมาดั่งคนละเมอ “แกสองคนว่ามั้ย... เจ้าของร้านโคตรหล่อเลยว่ะ” วิลาสิณีถอนหายใจเฮือกใหญ่ กระตุกมือเพื่อนอย่างแรง นอกจากจะไม่มีผลให้รุจีกลับมาสนใจเธอแล้ว ยังทำให้เพื่อนอีกคนหันไปมองยังคนที่รุจีพูดถึง นัดดาเพ่งมองอย่างคลับคล้ายคลับคลา เธอปลดมือออกจากวิลาสิณีแล้วเข้าไปมองใกล้ๆ ชายหนุ่มซึ่งก้มหน้าก้มตาชงกาแฟ วิลาสิณีฮึดฮัด นี่เพื่อนของเธอเป็นอะไรกันไปหมด เห็นคนหน้าตาดีหน่อยก็ทำตัวราวกับว่าต้องมนต์สะกด ประเดี๋ยวเถอะ ถูกตานั่นยียวนเข้า ขี้คร้านจะชวนเธอออกจากร้านนี้ไม่ทัน ความคิดของวิลาสิณีหยุดลงตรงเสียงตื่นเต้นของนัดดา “พี่บู๊... พี่บู๊ใช่ไหมคะ จำนัทได้หรือเปล่า” ------------- จบบทที่ 7 ------------- ต่อบทที่ 8 ------------>>>> จากคุณ : : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 08:53:06

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 8 บูรณะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง เขาใช้เวลานึกนิดเดียวก็จำได้ว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นใคร “อ้าว... นัท ไม่ได้เจอกันนานเลย มาเที่ยวเชียงคานเหรอ” “ค่ะ” นัดดาตอบด้วยความดีใจ ในขณะที่วิลาสิณีถอนหายใจสามครั้งติดต่อกันพลางคิดในใจ ‘โธ่เว๊ย ถามมาได้ ว่ามาเที่ยวเชียงคานเหรอ แต่งตัวอย่างนี้ สะพายเป้ใส่เสื้อผ้าอย่างนี้ คิดว่ามาหางานทำหรืออย่างไร’ ความหวังที่จะชวนกันไปหาที่พักแห่งใหม่เป็นอันว่าหลุดลอย ลองเพื่อนคนหนึ่งดีใจจนออกนอกหน้า ทักทายกันเสียงดังลั่นร้าน ส่วนอีกคนแม้ไม่รู้จัก แต่ก็ยืนทำตาเป็นประกายวิ้งๆ ต่อให้มีช้างมาฉุดก็ไม่มีทางได้ไปพักที่อื่นแน่ๆ “แอร์... จิ๊บ... มารู้จักกับพี่บู๊เร็ว” นัดดาพยักหน้าเรียกเพื่อน วิลาสิณีเบ้ปากแล้วนั่งเฉย ผิดกับรุจีที่แทบจะถลาเข้าไปหา ท่าทางน่าหมั่นไส้ คนนั่งบนลังไม้หันหน้าไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจคำแนะนำตัวของนัดดา พอช่วงที่เพื่อนแนะนำบูรณะให้รุจีรู้จัก วิลาสิณีก็บอกตัวเองว่า เธอไม่ได้ตั้งใจฟังสักหน่อย เพียงแต่เสียงของนัดดาดังมาเข้าหูเธอเอง บูรณะเคยรับราชการอยู่ที่เดียวกับนัดดา แต่ก็เป็นระยะเวลาเพียงสั้นๆ เพราะเธอสอบบรรจุได้ไม่เท่าไร ชายหนุ่มก็ลาออกไปประกอบอาชีพส่วนตัว ซึ่งใครๆ ก็รู้กันว่านั่นเป็นเพียงเหตุผลประกอบใบลาเท่านั้น ส่วนที่เป็นความจริงก็คือ บูรณะทนทำงานในระบบราชการไม่ได้ “อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย นัท” บูรณะกล่าวเมื่อนัดดาเอ่ยถึงตรงนี้ “สามปีที่พี่อยู่ที่นั่น มันเพียงพอแล้วว่าพี่ปรับตัวเข้ากับวัฒนธรรมการทำงานในระบบราชการไม่ได้จริงๆ” นัดดาพยักหน้าช้าๆ “นัทก็เหมือนกับพี่บู๊นั่นแหละค่ะ” รุจีได้ยินเข้าก็สงสัย “แล้วทำไมแกไม่ลาออก” “ขืนลาออกฉันก็กินแกลบต่างข้าวเท่านั้นสิ” คนถูกถามทำตาโตก่อนขยายความ “ฉันมีเงินมีทองร่ำรวยเหมือนพี่บู๊เขาเสียเมื่อไหร่เล่า” “รวยเรยที่ไหนกัน” บูรณะยิ้มพลางพยักพเยิดให้ดูของที่อยู่ในมือ “ต้องทำงานงกๆ อยู่นี่เห็นไหม ไม่ทำงานก็ไม่มีเงินใช้ ไม่ได้เป็นเศรษฐีมาจากไหน” นัดดารู้ว่าเขาถ่อมตัว คนเราลองกล้าลาออกจากราชการทั้งๆ ที่ยังมีอายุงานอีกหลายสิบปี ถ้าไม่ได้มีฐานะอยู่แล้ว จะตัดสินใจอย่างนั้นได้อย่างไร การรับราชการเป็นอาชีพที่มั่นคง แต่คนดีหลายคนท้อแท้ รู้เห็นว่าโกงกิน ทั้งฉ้อราษฎร์ทั้งบังหลวง แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะมันเป็นขบวนการ ร่วมกันกินร่วมกันโกงตั้งแต่หัวยันหาง บนสุดถึงล่างสุด จนเกิดวัฒนธรรมอุบาทว์ขึ้น ถ้าไม่ร่วมขบวนการโกง อย่าหวังเจริญก้าวหน้าในตำแหน่งหน้าที่การงาน ตรงกันข้าม คนชั่วกลับมีตำแหน่งสูงขึ้นๆ ซ้ำยังสร้างทายาทรุ่นหลังไว้โกงกินต่อไป ทำไมมันจึงได้กลับตาลปัตรถึงเพียงนี้ แม้จะมีลูกค้าเข้ามาอุดหนุนไม่ขาดสาย แต่บูรณะก็จำเป็นต้องวางมือ เขาฝากเด็กชายเปี๊ยกให้ช่วยจดรายการที่ลูกค้าสั่งก่อนเดินไปคว้ากระเป๋าใบเขื่องของรุจี กระเป๋าสะพายของนัดดา รวมทั้งเป้ใส่เสื้อผ้าของวิลาสิณี “ไป... ขึ้นไปดูห้องพักกัน” พูดจบเจ้าตัวก็เดินลิ่วๆ นำไปที่บันไดทั้งๆ ที่หอบหิ้วสัมภาระถึงสามใบ หญิงสาวสองคนรีบเดินตาม มีเพียงคนเดียวที่ยังนั่งเฉยอยู่ ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก... “อ้าว... แอร์ ทำไมไม่ตามมาล่ะ” นัดดาถาม ในขณะที่รุจีเอ่ยปากเร่ง “เร็วสิแอร์ เราจะได้อาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปเดินเล่นกัน” เหมือนพูดกับรูปปั้น คนฟังยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด ร้อนถึงเจ้าของร้านที่หันกลับมามองอย่างขำๆ “นี่คุณ... ถ้าไม่ตามขึ้นมาก็ช่วยชงกาแฟขายให้หน่อย” บูรณะพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนเปลี่ยนสายตามาทางเด็กชายซึ่งเริ่มจดรายการจากลูกค้าแล้ว “เปี๊ยก... ส่งรายการให้พี่เขาเลย พี่เขาอยากช่วย” ได้ผลเกินคาด วิลาสิณีลุกขึ้นยืนราวกับติดสปริง เท่านั้นยังไม่พอ เดินลงส้นตึงๆ มาแล้วแทรกตัวผ่านเพื่อนทั้งสอง หลบหลีกชายหนุ่มขึ้นบันไดไปก่อนใคร ราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้านอย่างไรอย่างนั้น บูรณะมองตามหลังหญิงสาว แทนที่จะขุ่นเคือง เขากลับหัวเราะชอบใจ “เพื่อนเรานี่แรงไม่ใช่เล่นแฮะ นัท” นัดดารู้สึกเกรงใจอดีตเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่เหลือที่จะกล่าว เธอฝืนยิ้มพลางพูดกับเขาเบาๆ “พี่บู๊อย่าถือสาเจ้าแอร์มันเลยนะคะ เดี๋ยวนัทจะปรามๆ มันให้” “ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก ตามสบายเถอะ อย่าคิดมาก” บูรณะหมายถึงอย่างที่พูดจริงๆ นอกจากจะไม่ถือสาแล้ว ยังรู้สึกสนุกเสียอีก เขาพอจะรู้แล้วว่า อะไรเป็นต้นเหตุให้เขม่นตาขวา ชายหนุ่มหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ชีวิตที่จืดชืดไร้รสชาติมาเนิ่นนาน จะได้มีสีสันบ้างเสียที ชั้นบนของห้องแถวไม้คูหานี้มีเพียงสองห้อง ห้องใหญ่อยู่ด้านหน้าริมฝั่งถนน ส่วนห้องเล็กกว่าอยู่ติดกับบันไดทางด้านหลัง บูรณะยิ้มชอบใจเมื่อเห็นคนที่ขึ้นมาก่อนยืนหันรีหันขวางอยู่ตรงโถงหน้าห้องทั้งสอง เขาวางสัมภาระทั้งหมดลงแล้วเปิดประตูห้องเล็ก “พักกันห้องนี้นะ คับแคบหน่อยแต่ก็พอนอนกันได้สามคน อ้อ... ไม่มีเตียงนะ มีแต่ที่นอน ถ้าไม่อยากรอก็หยิบมาปูได้เลย ผ้าสะอาด ซักแล้วอยู่ในตู้” รุจีชะโงกหน้าเข้ามาดูเป็นคนแรก เธอกวาดตามองอย่างรวดเร็วก่อนหันมาถามเจ้าของบ้าน “ไม่มีห้องน้ำหรือคะ” “อย่าว่าแต่ห้องน้ำในห้องนอนเลยครับ” บูรณะยิ้มให้คนถาม “ชั้นบนทั้งชั้นนี่ยังไม่มีเลย ห้องน้ำมีอยู่ข้างล่างเพียงห้องเดียว” คนฟังทำหน้าบ้องแบ๊ว หากก็ต้องยอมรับสภาพเมื่อนึกได้ว่าที่นี่ไม่ใช่โรงแรมหรือบ้านสมัยใหม่ที่นิยมมีห้องน้ำหลายห้อง “ตามสบายนะครับ ขาดเหลืออะไรก็บอกได้ ผมขอตัวไปทำงานก่อน ถ้าใครอยากจะช่วยก็เชิญนะครับ ผมไม่ขัดข้อง” นัดดากับรุจีต่างรู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงใคร ขณะที่เขาเดินยิ้มลงบันไดไปนั้น คนที่ถูกชวนก็เดินเชิดหน้าเข้าห้องพักไปเป็นคนแรก สงสัยช่อดอกไม้ของเจ้าสาวในวันนั้นจะออกฤทธิ์ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 08:55:14

ความคิดเห็นที่ 4 . “แอร์... แกทำตัวอย่างนี้ไม่ดีเลยนะ” นัดดาเปิดฉากฉะเพื่อนทันทีที่อยู่กันเพียงลำพัง วิลาสิณีรู้ตัวว่าตนเองทำเรื่องแย่ๆ แต่ก็ยังไม่วายเถียง “ฉันไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อนนี่นา” นัดดาไม่รู้ว่าก่อนที่เธอจะมาถึงทั้งคู่มีเรื่องอะไรกัน หากเท่าที่เธอเห็น วิลาสิณีเป็นฝ่ายเสียมารยาท เรียกไปแนะนำตัวก็เฉย ชวนขึ้นมาข้างบนก็ทำเป็นไม่สนใจ บูรณะเสียอีกที่คอยมองวิลาสิณีตลอดเวลา “แกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า พี่บู๊เขาออกนิสัยดี” ประโยคนี้รุจีเป็นคนกล่าว ซึ่งก็ทำให้วิลาสิณีตาเขียวปั้ดหันหน้ามาทางคนพูด “แกรู้จักเขาแป๊บเดียว รู้ได้อย่างไร แล้วกับฉันเนี่ยคบกันมานานเท่าไหร่” รุจีส่ายหน้าแล้วโยนให้นัดดาเป็นคนทำหน้าที่อบรมคนหัวดื้อตามเดิม “ก็เพราะเรารู้จักแกมานานแล้วน่ะสิ ถึงได้พอเดาถูกว่าอะไรเป็นอะไร” “พวกแกเดาผิด แถมยังไม่ฟังฉันอีก” วิลาสิณีประท้วง นัดดาจึงพยักหน้า “ถ้างั้นแกก็เล่ามา ว่าพี่บู๊เริ่มหาเรื่องแกก่อนยังไง” พอเจอย้อนถามเข้า วิลาสิณีก็อึกอัก เธอลืมไปแล้วว่าต้นสายปลายเหตุเกิดจากอะไร รู้แต่เพียงว่าผู้ชายคนนี้น่าหมั่นไส้เหลือเกิน “เอ่อ... เอ่อ...” “นั่นไง แกหาเรื่องพี่เขาก่อนชัวร์” ว่าจะอยู่เฉยๆ แล้ว แต่พอเพื่อนอึกอัก รุจีก็พูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “เดี๋ยวสิ... ให้ฉันนึกก่อน” วิลาสิณีไม่ยอมรับคำกล่าวหา “อ้อ... นึกออกแล้ว เขาว่าฉันว่า... เอ่อ...” แล้วคนบอกว่านึกออกก็อึกอักอีกจนได้ นัดดากับรุจีตั้งอกตั้งใจฟังเต็มที่ วิลาสิณีเหมือนคนติดอ่าง หากในที่สุดเธอก็โพล่งออกมา “เขาว่าฉันแก่” “เฮ้ย...” ทั้งนัดดาและรุจีอุทานขึ้นมาพร้อมๆ กัน “เป็นไปไม่ได้” นัดดาพูดต่อ “พี่บู๊ไม่ใช่คนอย่างนั้น ฉันว่าแกต้องฟังผิดแหงๆ” “หรือไม่ก็แปลผิด... หูหาเรื่อง” รุจีกล่าวเสริม “ไหนแกลองบอกมาซิว่าพี่เขาพูดว่าอย่างไร” นัดดากับรุจีช่วยกันใช้สายตาคาดคั้น จนวิลาสิณีพูดจาตะกุกตะกักอีกครั้ง “เอ่อ... เขา... เอ่อ... เห็นหน้าฉันแล้วบอกนึกว่าเด็ก” ขาดคำของวิลาสิณี เพื่อนทั้งสองก็หัวเราะกันจนตัวงอ นัดดาพูดพลางหัวเราะพลาง “แค่นั้นเองนะหรือ” คนพูดเช็ดน้ำตาที่ไหลพรากเต็มสองแก้ม “เขาก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่นา” “ถ้าเห็นแล้วยังบอกว่าเด็กสิแปลก” รุจีกล่าวบ้าง เธอหัวเราะจนแทบจะหมดแรงเหมือนกับนัดดา ส่วนคนเล่าไม่นึกขำไปด้วย “พวกแกไม่ได้อยู่ในสถานการณ์นั้น พวกแกไม่รู้หรอกว่าฉันรู้สึกยังไง หน็อยแน่ พูดออกมาได้ไม่คิด” “พี่เขาจะไปรู้ได้ยังไง ว่าแกมีแผลอะไรอยู่” “ไม่รู้แล้วพูดทำไม” วิลาสิณียังพาล “ท่าทางก็กวนเหลือเกิน มันน่าจับแล่เนื้อเอาเกลือทานัก” นัดดาหัวเราะหึๆ ก่อนพูดอย่างเป็นงานเป็นการ “แกกำลังโกรธอย่างไร้เหตุผลอีกแล้ว อยากได้ใบแดงใช่ไหม” “อย่างนี้นับด้วยหรือ” “นับสิ ทำไมจะไม่นับ เราตกลงกันว่าแกห้ามโกรธ ห้ามโมโหทุกกรณี” วิลาสิณีหน้าจ๋อย ที่ตกลงกันไว้ไม่มีข้อแม้จริงๆ “ยกเว้นหน่อยเถอะ” เธอออดอ้อน แต่นัดดาสั่นศีรษะดิก “ไม่ได้” “น่า... นะ” วิลาสิณีอ้อนวอนพลางจับมือเพื่อนทั้งสองคน “ขอฉันโกรธคนนี้คนนึงไม่ได้หรือ” ทั้งนัดดาและรุจีคงส่ายหน้าปฏิเสธ คนอยากโกรธจึงจุ๊ปากด้วยความเสียดาย “นี่แอร์...” นัดดาปลอบทั้งๆ ที่ยังงงในพฤติกรรมของเพื่อน “ที่ฉันกับจิ๊บบังคับอย่างนี้ก็เพื่อตัวแกเองนะ จำไม่ได้หรือที่ฉันเคยบอกว่าเสน่ห์ของแกน่ะมีล้นเหลือ เพียงแค่ตัดความขี้โมโหออกไป” “หรือว่าแกอยากขึ้นคานไปตลอดชีวิต” ประโยคสุดท้ายรุจีเป็นคนพูด วิลาสิณีไม่อยากขึ้นคาน อยากมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้าม แต่พอนึกถึงความยียวนของเจ้าของบ้านทีไรก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทุกที นัดดามองเพื่อนออก จึงย้ำคำหนักแน่น “ห้ามแกโกรธหรือโมโหอีกเป็นอันขาด ฉันไม่เตือนอีกแล้วนะ” วิลาสิณีจำใจยอมรับ รู้ว่ายากหากก็ต้องฝืนทน... ไม่ควรไปทำข้อตกลงบ้าๆ นี้ไว้เลย กว่าสามสาวจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฟ้าก็เริ่มมืดไปนานแล้ว ทว่าแทนที่ลูกค้าในร้านจะลดน้อยลงกลับเพิ่มมากขึ้น บูรณะง่วนอยู่กับการชงกาแฟ จนไม่ทันสังเกตว่าหญิงสาวทั้งสามลงมาจากชั้นบนเมื่อไร ต่อเมื่อนัดดาส่งเสียงทัก เขาจึงได้เงยหน้ามอง “จะไปเที่ยวกันแล้วหรือ จะเดินหรือขี่จักรยานไปล่ะ” “ว่าจะเดินค่ะ ขี่จักรยานคงไม่ไหว คนเยอะเหลือเกิน” “พี่ก็จะบอกนัทอย่างนั้น เดินเล่นไปเรื่อยๆ ของมีให้ดูให้ซื้อไปตลอดทาง” “ค่ะ... เมื่อตอนเย็น ขี่จักรยานผ่านพอเห็นบ้างแล้ว” นัดดากล่าว แล้วก็นึกขึ้นได้ “พวกเราจะไปกินข้าวกันก่อน เอาอะไรไหมคะ เดี๋ยวจะได้ซื้อกลับมาฝาก” บูรณะยิ้มพลางมองนาฬิกาซึ่งแขวนอยู่บนฝาผนัง “กว่านัทกับเพื่อนจะกลับมาก็ดึกแล้วหละ ขอบคุณมาก แต่ไม่ต้องเป็นห่วง พี่หยิบอะไรกินไปเรื่อยแหละ ขนมในร้านมีเยอะแยะ” วิลาสิณีมองไปยังชั้นวางขนมจำพวกเบเกอรี่ ไม่เห็นจะมีเยอะแยะอย่างที่ชายหนุ่มกล่าวเลย เธอคะเนไว้ว่าถ้าลูกค้ายังเข้ามาไม่ขาดสายอย่างนี้ อีกไม่เกินสิบห้านาทีขนมจะต้องเกลี้ยงชั้นแน่ “ไม่เปลี่ยนใจนะคะ” วิลาสิณีพูดออกมาท่ามกลางความแปลกใจของนัดดาและรุจี รวมทั้งคนที่เธอถามด้วย ขณะที่หญิงสาวซึ่งทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกสองคนมองหน้ากัน บูรณะก็ตอบกลับมา “เปลี่ยนก็ได้ครับ ถ้าคุณจะซื้อมาฝากผม” คราวนี้เลยเหมือนถูกผีทั้งป่าช้ายกขบวนกันมาหลอกหลอน นัดดากับรุจีทำตาปริบๆ มองคู่กรณีซ้ายทีขวาที “ได้เลยค่ะ อย่าเพิ่งกินอะไรไปก่อนนะคะ ประเดี๋ยวแอร์ซื้อมาเก้อ” มองหน้ากันแล้ว ทำตาปริบๆ ก็แล้ว หากพอได้ยินประโยคสุดท้ายของเพื่อน นัดดากับรุจีถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อกเลยทีเดียว นอกจากวิลาสิณีจะพูดดีๆ กับบูรณะแล้ว ยังใช้สรรพนามแทนตัวว่าแอร์อีกต่างหาก ระหว่างดีใจกับหวั่นใจ พวกเธอควรจะรู้สึกอย่างไรดี คนทำให้เพื่อนประหลาดใจเดินออกจากร้านกาแฟอย่างรื่นรมย์เหมือนได้ปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกไป นัดดาพยายามมองโลกในแง่ดีว่าเพื่อนคงจะสบายอกสบายใจที่สามารถข่มอารมณ์โกรธของตนเองได้ พอเดินบนถนนชายโขง พักเดียวนัดดาก็ลืมเรื่องนี้ไปจนสิ้น ข้าวของเครื่องใช้กระจุกกระจิก เสื้อผ้าหลากสีสัน สกรีนข้อความต่างๆ นานาที่เกี่ยวกับเชียงคานหรือจังหวัดเลยสร้างความเพลิดเพลินให้แก่เธอและเพื่อนๆ ไม่น้อย รุจีหอบพะรุงพะรัง เธอซื้อมากที่สุดเพราะต้องซื้อไปฝากแฟนด้วย เห็นอะไรแปลกหูแปลกตาหน่อย เงินเป็นต้องหลุดออกจากกระเป๋า นัดดาเป็นคนจ่ายรองลงมา ส่วนวิลาสิณียังไม่ได้ซื้ออะไรสักชิ้น “ฉันเล็งไว้แล้วว่าจะซื้ออะไร” คนยังไม่ได้จ่ายเงินสักบาทตอบเมื่อเพื่อนถาม นัดดาและรุจีก็ไม่อยากเซ้าซี้ ทั้งๆ ที่ไม่เห็นว่าคนพูดจะเล็งอะไรไว้ตั้งแต่เมื่อไร สินค้าสองฝั่งถนนน่าสนใจกว่าการทำตัวแปลกๆ ของเพื่อนมากนัก วิลาสิณีเดินดูของไปเรื่อยๆ ช่วยเพื่อนต่อรองราคาบ้าง ช่วยถือของให้บ้าง ไม่ใช่ว่าไม่มีของถูกใจ เสื้อผ้าสวยๆ เอย สติ๊กเกอร์ข้อความเท่ๆ เอย สมุดบันทึกปกไม่ซ้ำแบบเอย ไหนจะของที่ระลึกอาร์ตๆ อีก เธออยากได้ทั้งนั้น ทว่าวันนี้จำต้องฝืนอดใจไว้ก่อน คืนพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน นัดดากับรุจีฝากของให้วิลาสิณีช่วยถือจนรู้สึกเกรงใจ แล้วความเคลือบแคลงทั้งหลายก็คลี่คลายเมื่อเดินกลับจนใกล้จะถึงที่พัก วิลาสิณีเริ่มซื้อของเป็นอย่างแรก จากนั้นก็ซื้อๆ ๆ ราวกับจะกวาดทุกอย่างที่ขวางหน้า ของๆ เพื่อนเริ่มทยอยคืน แต่ก็แทนที่ด้วยของใหม่จนมือทั้งสองแทบจะถือไม่ไหว นัดดากับรุจีเพิ่งจะเข้าใจ... สิ่งที่วิลาสิณีซื้อทั้งหมด ล้วนแล้วแต่เป็นของกิน ! ------------- จบบทที่ 8 ------------- ต่อบทที่ 9 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 08:57:00

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 9 บูรณะอ้าปากค้าง มองดูอาหารทั้งคาวหวานที่วิลาสิณีบรรจงวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ เขาลองนับดูคร่าวๆ แล้วไม่ต่ำกว่าเจ็ดแปดอย่าง “ยังไม่ได้กินข้าวกันมาหรือ” เขาถามด้วยความหวังที่ว่า มันจะไม่เป็นอย่างที่คิด หากวิลาสิณีตอบเปรี้ยงเดียว ความหวังอันน้อยนิดนั้นก็พังครืน “แอร์ซื้อมาฝากพี่บู๊ค่ะ” เธอแย้มยิ้ม ซึ่งบูรณะดูแล้วไม่จริงใจสักนิด มิหนำซ้ำยังตอกย้ำ “ตามสัญญาไงคะ เอ้า... กินให้หมดเลยค่ะ กำลังร้อนๆ” ชายหนุ่มมองอาหารบนโต๊ะอีกครั้ง อย่าว่าแต่เขาคนเดียวเลย ต่อให้อีกสามคนช่วยกันกินก็ยังไม่แน่นักว่าจะหมด ขณะที่กำลังหาทางออก คนซื้อมาฝากก็ซ้ำด้วยดาบสุดท้าย “ไม่หมดถือว่าเสียน้ำใจนะคะ” แล้วคนพูดก็ยิ้มอย่างมีชัยชนะ ลุกขึ้นเดินไปยังบันได ปล่อยให้บูรณะนั่งทำหน้าปั้นยากอยู่กับเพื่อนทั้งสองคนของเธอ “เดี๋ยวก่อน... แอร์” บูรณะเรียกวิลาสิณีก่อนที่เธอจะก้าวขึ้นบันไดขั้นแรก ด้วยความย่ามใจหญิงสาวจึงเดินกลับมาหาเขา “ว่าไงคะ หรือว่าแค่นี้ยังไม่อิ่ม ต้องการให้แอร์ไปซื้ออะไรมาเพิ่มอีก” “เปล่าครับ แต่ตามธรรมเนียมของผม ใครซื้อของกินมาฝาก ผมจะต้องเรียกให้มากินด้วยกัน” บูรณะกล่าวอ้างถึงธรรมเนียมที่เขาเพิ่งตั้งขึ้นมาเองเป็นครั้งแรก แล้วยืมคำพูดของเธอมากล่าวย้อน “ถ้าไม่อย่างนั้น จะถือว่าเสียน้ำใจ” วิลาสิณีตกตะลึง นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาไม้นี้ แผนการที่อุตส่าห์วางไว้ดิบดีตั้งแต่ก่อนออกไปเดินเที่ยว ล้มเหลวไม่มีชิ้นดี มิหนำซ้ำยังย้อนกลับมาทำร้ายตัวเธอเองอีก “มา... มา... กินด้วยกัน นัท... จิ๊บ” บูรณะยังปรานีด้วยการชวนเพื่อนทั้งสองของเธอมาเป็นตัวหาร วิลาสิณีจะบ่ายเบี่ยงอย่างไรก็ไม่ได้ จึงจำทรุดตัวลงนั่งละเลียดกินอาหารที่เธอตั้งใจซื้อมาแกล้งเขา ชายหนุ่มคอยดูหญิงสาวอยู่ตลอดเวลา เธอตักหนึ่งคำ เขาตักหนึ่งคำ เธอหยุด เขาหยุด ไม่ยอมเสียเปรียบ แล้วในที่สุดวิลาสิณีก็ยอมแพ้ อาหารยังเหลือบานเบอะ แต่ถ้าฝืนกินต่อไป มีหวังอึดอัดตายแน่ “ไม่ไหวแล้ว ไม่ต้องกินให้หมดก็ได้” หญิงสาวยกธงขาว ท่ามกลางการถอนหายใจของเพื่อนๆ รุจีบ่นอุบอิบเพราะรู้สึกเหมือนรอบเอวตัวเองจะเพิ่มขึ้นมาอีกสองสามนิ้ว ในขณะที่นัดดาอิ่มตื้อลุกขึ้นยืนแทบไม่ขึ้น ส่วนคนที่สบายที่สุดเห็นจะเป็นบูรณะ “ยังไม่หมดเลยครับ เหลืออีกตั้งเยอะ... เสียดาย” ชายหนุ่มพูด มีผลให้วิลาสิณีค้อนขวับ “เชิญคุณกินไปคนเดียวเถอะ ฉันอิ่มแล้ว ไปอาบน้ำนอนดีกว่า” นอกจากจะตาเขียวแล้ว สรรพนามยังกลับไปเป็นเหมือนเดิม บูรณะหัวเราะชอบใจพูดไล่หลังหญิงสาวซึ่งเดินตุปัดตุป่องไปที่บันได “อิ่มๆ อยู่ เขาห้ามอาบน้ำหรือนอนนะครับ อยู่นั่งคุยกันสักพักดีกว่ามั้ย” ไม่มีคำตอบจากวิลาสิณี นอกจากเสียงตึงๆ ของการเดินลงส้นขึ้นบันไดไปชั้นบน จนนัดดาต้องขอโทษบูรณะแทนเพื่อนอีกครั้ง “พี่บู๊อย่าโกรธเจ้าแอร์มันนะคะ” “คนโกรธเขาทำหน้าตาอย่างนี้กันหรือ” บูรณะชี้ให้อดีตเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องดูหน้าตัวเอง ถึงจะมีแต่รอยยิ้มเกลื่อน หากนัดดาก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี “แอร์เป็นคนขี้โมโห นัทกับจิ๊บเตือนก็แล้ว ขู่ก็แล้ว ยังไม่หาย นี่ขนาดตกลงกันไว้ว่าห้ามโมโหเด็ดขาด ไม่งั้นจะเลิกคบ ยังมีรั่วอยู่เป็นประจำ” บูรณะฉุกใจคิด แล้วทวนคำพูดของนัดดา “ตกลงกันว่าห้ามโมโห” “ค่ะ” “ไม่งั้นจะเลิกคบ” “ค่ะ” นัดดาตอบเหมือนเดิม โดยมีรุจีช่วยเสริม “พวกเราแจกใบเหลืองไปแล้ว ถ้าโกรธหรือโมโหอีกครั้งถูกใบแดง” มิน่าเล่า ถึงได้ผีเข้าผีออกอย่างนั้น ชายหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่อง สอบถามสองสาวอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “นัทกับจิ๊บไม่ได้คิดจะเลิกคบจริงๆ ใช่ไหม ถ้าแอร์ทำไม่ได้ตามข้อตกลง” “แหม... พี่บู๊ เพื่อนกันจะเลิกคบกันได้ยังไง นัทกับจิ๊บก็ขู่ไปอย่างนั้นแหละ เจตนาก็เพื่อจะให้เจ้าแอร์ควบคุมอารมณ์ได้เท่านั้น” ไม่มีใครรู้ว่าบูรณะคิดอะไรอยู่ในใจ เพียงแต่หญิงสาวทั้งสองต่างรู้สึกว่าหลังจากนั้น ชายหนุ่มก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ... เหมือนวิลาสิณีในตอนหัวค่ำไม่มีผิด วิลาสิณีนั่งอ่านหนังสือซึ่งเธอมีติดกระเป๋าอยู่เป็นประจำอย่างรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างอยู่บนที่นอน หญิงสาวยังไม่ได้อาบน้ำหรือล้มตัวลงนอน เธอบอกตัวเองว่าไม่ได้ทำตามที่บูรณะแนะนำสักหน่อย เรื่องแบบนี้ใครๆ เขาก็รู้กัน เสียงเหมือนนกกระจอกแตกรังของเพื่อนดังมาก่อนตัว โดยเฉพาะรุจีซึ่งฉอดๆ ถึงโปรแกรมที่จะไปเที่ยวในวันพรุ่งนี้ ซึ่งบูรณะเป็นคนแนะนำว่าควรจะไปที่ไหนบ้าง วิลาสิณีทำเป็นไม่สนใจ นั่งอ่านหนังสือต่อไป นัดดารู้นิสัยเพื่อนดีว่าอาการอย่างนี้ต้องคอยเงี่ยหูฟังแน่ๆ จึงขยิบตากับรุจีแล้วค่อยๆ ลดเสียงลงจนกลายเป็นกระซิบกระซาบ วิลาสิณีเอียงตัวฟัง เพื่อนอยู่ทางซ้าย เธอก็เอียงไปทางซ้าย พอเพื่อนย้ายไปคุยกันทางขวา เธอก็เอียงตัวไปทางขวา “นี่แอร์...” นัดดากล่าวเสียงกลั้วหัวเราะ “ฉันว่าถ้าลำบากนักแกก็วางหนังสือแล้วมาคุยกันดีกว่า” คนถูกจับได้ยิ้มอายๆ แต่ก็ยังวางฟอร์ม แกล้งมองหนังสือเหมือนอ่านค้างอยู่แล้วทำเป็นเสียดายก่อนปิดมันแล้วเขยิบตัวมาใกล้เพื่อน “พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวไหนกันบ้าง” เธอถามเหมือนไม่ตั้งใจถาม ทว่ารุจียิ้มหวานตั้งใจตอบเต็มที่ “เช้าตรู่ ก่อนกินข้าว พี่บู๊ชวนตักบาตร” เพียงได้ฟังโปรแกรมแรกวิลาสิณีก็แทบจะอยากกลับไปอ่านหนังสือตามเดิม “ต่อจากนั้น ชิมเมนูเด็ดที่พี่บู๊ออกไปซื้อมาให้ ปาท่องโก๋ยัดไส้” ยังไม่ทันที่วิลาสิณีจะว่าอะไร รุจีก็กล่าวถึงโปรแกรมที่สาม “หลังจากอิ่มแล้ว เราจะขี่จักรยานไปแก่งคุดคู้กัน พี่บู๊บอกให้ไปตอนเช้าๆ คนจะได้ไม่เยอะ ไม่ต้องแย่งกันถ่ายรูป” คราวนี้วิลาสิณีรีบชิงพูด ก่อนที่เพื่อนจะเอ่ยถึงโปรแกรมต่อไป “ตกลงว่าพี่บู๊ของแกเป็นคนกำหนดทั้งหมดเลยใช่ไหม” “ต๊าย... ฟังพูดเข้า” รุจีตีแขนวิลาสิณี แล้วหันไปพยักพเยิดกับเพื่อนอีกคน “ทำมาเป็นยกให้ ประเดี๋ยวก็เอาจริงๆ ไม่คืนหรอกเนอะ นัทเนอะ” “ใช่ๆ ไม่รู้ว่ากัดฟันพูดหรือเปล่า” นัดดาเข้ากับรุจีเป็นปี่เป็นขลุ่ย วิลาสิณีทำตาปริบๆ ตั้งนานกว่าเธอจะเข้าใจในความหมายของเพื่อนทั้งสอง “แกพูดอย่างนี้ หมายความว่าไง” “ก็หมายความอย่างที่แกคิดนั่นแหละ” วิลาสิณีอึ้งไปร่วมๆ หนึ่งนาที กว่าจะโพล่งออกมา “ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลย แกสองคนนี่ท่าจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว” คนบ้าสองคนกอดคอกันหัวเราะคิกคัก คนดีไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรให้พ้นตัวจึงลุกขึ้นยืนกระฟัดกระเฟียด “ฉันไปอาบน้ำนอนดีกว่า คุยกับพวกแกนี่ไร้สาระจริงๆ” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 08:58:40

ความคิดเห็นที่ 6 . แล้วคนมีสาระก็ตื่นก่อนใครเพื่อน... ยังไม่ทันจะสว่างดี เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือปลุกให้นัดดาตื่นจากการหลับรวดเดียว ความหนาวเย็นทำให้เธอซุกตัวในผ้าห่มอันอบอุ่น ไม่อยากลืมตาขึ้นมาเลย แต่แล้วเมื่อนึกขึ้นได้ก็พรวดพราดลุกขึ้นมาเขย่าตัวรุจีซึ่งนอนขดตัวกลมอยู่ข้างๆ “จิ๊บๆ เช้าแล้ว ตื่นเถอะ เดี๋ยวไม่ทันตักบาตร” รุจีพูดอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ไม่ว่านัดดาจะเขย่าตัวยังไงก็ไม่สนใจ คนปลุกจึงใช้วิธีกระชากผ้าห่มออก หากถึงกระนั้นรุจีก็ยังงัวเงียพูด “แกปลุกไอ้แอร์มันก่อนสิ เดี๋ยวมันเบี้ยวไม่ยอมลงไปตักบาตรด้วยกัน” นัดดาเห็นด้วยกับเพื่อน วิลาสิณีทำท่าจะประท้วงตั้งแต่เมื่อคืน ขืนไม่บังคับมีหวังไม่ยอมลงไปตักบาตรด้วยแน่ เธอหันไปอีกข้างเพื่อจะปลุก แต่แล้วก็ต้องพบกับความว่างเปล่า “เฮ้ย...” เธออุทาน พอหายตกตะลึงก็หันกลับไปเขย่ารุจีอย่างแรง “จิ๊บ... แอร์หายไปไหนแล้ว” คราวนี้คนนอนตัวขดพรวดลุกขึ้นนั่งตาสว่างทันที มองไปยังที่นอนของวิลาสิณี “หรือว่าแอบหนีกลับกรุงเทพไปแล้ว” “บ้าสิ...” นัดดาดุเพื่อนทั้งๆ ที่เธอก็หวั่นใจ “คงไม่ทำถึงขนาดนั้นหรอกน่า” “ก็ไม่แน่” รุจีมองโลกในแง่ร้าย “พวกเราแหย่เรื่องพี่บู๊มากเกินไปหรือเปล่า โธ่เอ๊ย... เรื่องแค่นี้ไม่น่างอน” “กระเป๋าเสื้อผ้า” นัดดาเอ่ยออกมา ถ้ากระเป๋าเสื้อผ้ายังไม่หายไปไหน ก็แสดงว่าเพื่อนเธอยังอยู่ ขณะที่มองหาอยู่นั้น วิลาสิณีก็เปิดประตูผลัวะเข้ามา “ทำไม... มีอะไรกันหรือ” คนเห็นเพื่อนทำหน้าตาตื่นสอบถามด้วยความสงสัย นัดดาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ส่วนรุจีถามกลับ “แกหายไปไหนมา” วิลาสิณีงุนงงเป็นสองเท่า “อ้าว... ฉันก็ไปแปรงฟันล้างหน้าล้างตาน่ะสิ ใครเขาจะตื่นขึ้นมาแล้วนั่งอมขี้ฟันกันเหมือนพวกแก” รุจีทำคอย่นรีบเอามือปิดปาก ในขณะที่นัดดาจ้องมองเพื่อนอย่างไม่วางตา “แกรีบตื่นแต่เช้าทั้งๆ ที่อากาศหนาวน่านอนอย่างนี้เนี่ยนะ” วิลาสิณีหลบสายตาเพื่อนวูบ ตอบเสียงอ้อมแอ้ม “ฉันอยากสูดอากาศบริสุทธิ์บ้างก็เท่านั้น” เธอรู้สึกว่านอกจากนัดดาแล้วยังมีรุจีอีกคนที่จ้องเธออย่างจับผิด “ฉันไม่ได้รีบตื่นขึ้นมาเพื่อตักบาตรสักหน่อย” คำแก้ตัวนี้เหมือนกับเป็นคำยืนยันกลายๆ “ยังไม่มีใครกล่าวหาแกอย่างนั้นเลย” นัดดาแทบจะหัวเราะออกมา “แกจะทำตัวเป็นตุ๊กแกกินปูนร้อนท้องไปทำไม” “ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิด” ตุ๊กแกโวยวาย “ทำไม... แค่ตื่นเช้านี่ผิดด้วยหรือ” “ไม่ผิดหรอก ถูกเผงเลย” รุจีชิงตอบหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก่อนจะฉุดมือนัดดาให้ลุกขึ้น “นัท... เราไปแปรงฟันล้างหน้ากันเถอะ ประเดี๋ยวไม่ทันเจ้าแอร์มัน” ก่อนเดินพ้นประตูห้อง รุจียังหันมาแหย่เพื่อน “ไปตักบาตร ไม่ต้องแต่งตัวสวยมากนักนะ” บูรณะจัดของในร้านตามปกติ หากที่ไม่เหมือนเคยก็คือ เขาออกมายืนหน้าร้านบ่อยๆ เพ่งมองไปตามถนนเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง พอเห็นจักรยานคันหนึ่งแล่นร่อนไปทางซ้ายทีขวาทีอยู่ลิบๆ เขาก็ยิ้มออกมาได้ พอใกล้จะถึง จักรยานคันนั้นก็เลิกร่อนไปมา กลับกลายเป็นแล่นอย่างเร็วจี๋ตรงรี่เข้ามาหาบูรณะ “ของตักบาตรมาแล้ว” เด็กชายเปี๊ยกยิ้มเผล่ บนไหล่สะพายกระติ๊บข้าวเหนียวสี่ใบ ที่แฮนเดิ้ลแขวนถุงก็อบแก็บใบเบ้อเร่อใส่ถุงกับข้าวเล็กๆ หลายถุงไว้ข้างในอีกที บูรณะรับของทั้งหมดมาพลางยิ้มให้ยายจันกับป้าเอิบที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าบ้านฝั่งตรงกันข้าม ซึ่งกำลังมองมาอย่างสงสัย “ซื้อมาตักบาตรน่ะครับ” “รู้แล้วว่าจะตักบาตร” ยายจันกล่าว “แต่ทำไมถึงได้มากมายขนาดนั้น วันเกิดหรือ” “เปล่าครับ ไม่ใช่วันเกิด” บูรณะตอบยิ้มๆ ก็ควรให้ชวนสงสัยอยู่หรอก เพราะปกติแล้ว วันไหนถ้าจะตักบาตร เขาก็มักจะขอให้ยายจันหรือไม่ก็ป้าเอิบหุงข้าวเหนียวเผื่อ และร่วมสมทบค่ากับข้าวเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น “ของคนอื่นด้วยน่ะครับ ไม่ใช่ของผมเพียงคนเดียว” “อ้อ... มีเพื่อนมาพักด้วย มาจากกรุงเทพหรือ” “ไม่ใช่เพื่อนหรอกครับ พวกเธอ...” ยังไม่ทันที่บูรณะจะพูดจบ ยายจันก็โบกไม้โบกมือทำทีว่าเข้าใจ “คู่รักล่ะสิ... ดีแล้ว ตักบาตรร่วมกันจะได้เจอกันทุกชาติ” บูรณะทำหน้าปั้นยาก จะอ้าปากอธิบาย ป้าเอิบก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “น้าจัน เขาเรียกว่าแฟน ไม่มีใครเขาเรียกว่าคู่รักแล้ว” “ใครจะเรียกฟงเรียกแฟนก็เรียกไป ฉันจะเรียกคู่รัก มันตรงตัวกว่าเป็นไหนๆ” “ยาย...” ชายหนุ่มรีบกล่าวก่อนผู้สูงวัยทั้งสองจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่ “ไม่ใช่ทั้งแฟน ไม่ใช่ทั้งคู่รักนั่นแหละครับ พวกเธอ...” ป้าเอิบยิ้มแย้ม พยักพเยิดกับยายจัน “เห็นไหม น้าพูดอย่างนั้น เด็กมันก็เลยอาย” ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ยิ่งพูด คู่สนทนายิ่งเข้าใจผิด เขาจึงหาฝ่ายที่สามมาช่วยยืนยัน “เปี๊ยก... เอ็งช่วยอธิบายหน่อยซิ” เด็กชายเปี๊ยกยิ้มเผล่ก่อนพูดเสียงดังฟังชัด “มิน่าล่ะ พี่บู๊ถึงได้ยอมให้น้าๆ สามคนมานอนที่นี่ คนไหนแฟนพี่บู๊เหรอครับ” บูรณะหลับตาปี๋ นอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้ว เด็กน้อยยังทำให้การอธิบายยากเพิ่มขึ้นอีกสิบเท่า แล้วก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเมื่อวิลาสิณี นัดดา และรุจีเดินจากชั้นบนลงมาสมทบที่หน้าร้านพอดี “คนไหนเอ่ย...” ป้าเอิบถามลอยๆ พร้อมกับมองหญิงสาวทั้งสามคนอย่างพินิจพิเคราะห์ คนถูกมองจึงยืนงง เพราะไม่รู้ว่าในวงสนทนากล่าวกันถึงเรื่องใด เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากใคร ป้าเอิบจึงถามใหม่ คราวนี้ชัดเจนแจ่มแจ้ง “คนไหนเป็นแฟนพ่อบู๊” บูรณะสะดุ้งเฮือก หันไปมองหญิงสาวทั้งสามเป็นเชิงปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ทว่าสายตาเจ้ากรรมดันไปหยุดอยู่ที่วิลาสิณี ทั้งนัดดาและรุจีจึงมองตาม วิลาสิณีหน้าร้อนผ่าวเมื่อสายตาทุกคู่ล้วนจับจ้องมาที่เธอ ไม่เว้นแม้แต่เด็กชายเปี๊ยก ก่อนที่เธอจะกล่าวอะไร ยายจันก็ยิ้มให้ “หนูโชคดีมากนะลูก พ่อบู๊เขาเป็นคนน่ารัก” ป้าเอิบพยักหน้าสนับสนุน แล้วพูดกับบูรณะ “เราก็โชคดี แฟนออกสะสวย มิน่าล่ะ ถึงได้ขยันขันแข็งทำงานหาเงินนัก” บูรณะยิ้มแห้งแล้ง เหลือบตามองไปที่วิลาสิณี เห็นหญิงสาวตาเขียวปั้ดก็สะดุ้งอีกหน จึงอธิบายต่อผู้อาวุโสทั้งสอง “ไม่มีใครเป็นแฟนใครหรอกครับ พวกเธอจะมาพักที่บ้านป้าน้อย” เขาหมายถึงยายของเด็กชายเปี๊ยก “บังเอิญผิดพลาดนิดหน่อย ที่พักเต็ม ป้าน้อยก็เลยขอให้มาพักที่บ้านผมแทน” “อ้าว... แล้วกัน” ยายจันมีสีหน้าผิดหวัง แต่ก็ยังไม่วายถามวิลาสิณีเพื่อความแน่ใจ “เป็นอย่างนั้นหรือหนู” “ค่ะ” วิลาสิณีตอบอย่างมั่นใจที่สุด “พวกหนูมาถึงช้า เจ้าของที่พักก็เลยให้ห้องคนอื่นไป ถ้าว่างก็คงไม่มาพักที่นี่หรอกค่ะ” ปลายประโยคหญิงสาวหันมาค้อนชายหนุ่มหนึ่งขวับ ยายจันฟังจบแล้วก็ถอนหายใจด้วยความเสียดาย ส่วนป้าเอิบมองหน้าบูรณะกับวิลาสิณีสลับกันไปมา “แสดงว่าพ่อบู๊ยังไม่มีแฟน” นางเว้นจังหวะนิดหนึ่งก่อนพูดกับวิลาสิณีอย่างจริงจัง “หนู... ถ้าจะเปลี่ยนใจยังทันนะ” ------------- จบบทที่ 9 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 08:59:55

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html บทที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10924084/W10924084.html บทที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10948083/W10948083.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984648/W10984648.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984648/W10984648.html ------------------------------------------------------------------- . จากคุณ : : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 09:01:46

ความคิดเห็นที่ 8 เจิม ๆๆๆ สวัสดีค่ะคุณตั๋ม เปิดเข้ามาเจอตั้งแต่คุณตั๋มลงถึง คคห.ที่ 2 แต่อดใจรอ ไม่อยากปาด เพราะเดี๋ยวจะทำให้ท่านผู้อ่านท่านอื่นเสียอรรถรส อดใจรอแทบไม่ไหว F5 ทุก 20 วิเลยเนี่ย...ฮ่าๆๆๆ ว่าแล้วก็ขอแห้วหนึ่งกระป๋องนะคะ มาไม่ทันตั้งชื่อ ชื่อใหม่นี่ก็ไม่ไกลจากชื่อเดิม ยินดีด้วยนะคะ ปูลู ... เหมือนเดิมนะคะ ฮี่ๆๆ เอ่อ... คุณตั๋มคะ ... ในลิงค์ที่ให้ มีอะไรผิดพลาดมั้ยคะนั่น? หรือเค้างงเอง??? แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 54 09:05:47 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 09:02:09

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณสำหรับของรางวัลนะคะ ขอเลือก "แด่ดวงใจด้วยไม้หน้าสาม" สำรอง "เพียงสบตาเธอก็เผลอรัก" เดี๋ยวส่งที่อยู่หลังไมค์ค่ะ สงสัยเรื่องปาท่องโก๋ยัดไส้ด้วยคน มันหน้าตาเป็นยังไงอ่ะ เพิ่งเคยได้ยินครั้งนี้เอง แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 54 21:03:33 จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 10:44:44

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณ สำหรับรางวัลค่ะ แจ้งรายละเอียดทางหลังไมล์ไปแล้วนะคะ จากคุณ : เอริชา เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 15:57:26

ความคิดเห็นที่ 11 มีรางวัลปลอบใจด้วย แต่พี่ตั๋ม เรื่องที่ให้เลือกน่ะ เกดมีหมดแล้ว ที่ไม่มีแค่เรื่องล่าสุดเรื่องเดียวเอง ศาสตร์มรณะ ถ้าไงไว้รอแลกดีกว่านะ (ยังมีโควต้าเหลือไหมอ่ะคะ) ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ดีใจที่ได้ชื่อ ที่ชอบแล้วด้วยค่ะ ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 19:17:23

ความคิดเห็นที่ 12 ปาท่องโก๋ยัดไส้.......น่ากินอ่ะ >< เป็นยังไงคะอธิบายหน้าตาให้ฟังหน่อย พรุ่งนี้กินปาท่องโก๋ใส่โจ๊กไปก่อนละกัน --' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 20:30:48

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณสำหรับของรางวัล เดี๋ยวส่งที่อยู่ให้หลังไมล์นะคะ  รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ เห็นเขียนนิยายเกี่ยวกับเมืองเลยสองเรื่องแล้ว มีความหลังที่เมืองเลยป่าวคะ อิอิ.. จากคุณ : ละอัตตา เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 21:36:03

ความคิดเห็นที่ 14 รีเฟรชเวปอยู่หลายวัน  คราวนี้หายไปหลายอาทิตย์คะ ยังเป็นห่วงกลัวโดนผลกระทบจากน้ำท่วมไปด้วยคะ ขอบคุณสำหรับของรางวัลนะคะ เป็นครั้งแรกที่ได้ร่วมสนุก  และได้รับรางวัลปลอบใจด้วย เลือกหนังสือไว้แล้วคะ   ขอให้ แด่ดวงใจด้วยไม้หน้าสาม  ยังไม่มีคนจองหมดนะคะ เรื่องผีที่รัก กับ เพียงสบตาเธอก็เผลอรักมีแล้วคะ แจ้งที่อยู่ทางหลังไมค์ไปแล้วคะ สัปดาห์หนังสือเดือนหน้า  ขอให้หนังสือที่คุณตั๋มแต่ง ขายดี ขายดี นะคะ จากคุณ : แม่มดมอมแมม (แม่มดมอมแมม) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 21:49:04

ความคิดเห็นที่ 15 ...นายแบบนางแบบจำเป็นโพสต์ท่าได้แม้กระทั่งกับฝาผนัง... เอิ่ม...อ่านประโยคนี้แล้วไปไม่เป็นไปชั่วขณะ อะไรจะเห็นภาพขนาดนั้น 555 อ่านแล้วอยากไปเที่ยวเชียงคานอีกรอบเลยค่ะ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 22:20:19

ความคิดเห็นที่ 16 ให้พี่บู๊ชวนน้องแอร์เลยไปเที่ยวไร่มะขามหวานที่บ้านบุฮมด้วยนะครับ มะขามว้านหวาน อยู่ริมโขง บรรยากาศดีนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 22:38:54

ความคิดเห็นที่ 17 เย่ๆๆๆๆ ดีใจได้รางวัลข้างเขียงค่ะ เอิ๊กๆๆๆ "ผีที่รัก" มีแล้ว งั้น.. ขอ "เพียงสบตาเธอก็เผลอรัก" ค่ะ สำรองไว้ด้วย "แด่ดวงใจด้วยไม้หน้าสาม" เผื่อมีคนเลือกไปก่อน ^^ ส่วน "รัก ณ เชียงคาน" ชื่อเรื่องนี้ ลงตัวที่สุด ชอบด้วยค่ะ อิอิ เสียดายที่ไม่ได้เล่มนี้ แต่ไม่เป็นไร อาจจะไปซื้อพร้อมขอลายเซ็นค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะพี่ตั๋ม ..ส่งที่อยู่หลังไมค์นะคะ ^^ จากคุณ : พร 3 ประการ เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 13:22:59

ความคิดเห็นที่ 18 อยากกินปาท่องโก๋ยัดไส้ด้วย ส่วนหนังสือ ขอบคุณมากค่า สละสิทธิ์ให้ชาวถนนฯคนอื่นได้บ้าง ได้หนังสือจากชาวถนนฯมาน่าจะเกิน 10 เล่มแล้ว เกรงใจค่ะ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:04:42

ความคิดเห็นที่ 19 พี่บู๊,,,ไม่บู๊สมชื่อเลย เป็นอ้วน,,,จับกระแทกฝาไปละ คนอะไร,,,เย้อออออเยอะ!!! จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 16:45:33

ความคิดเห็นที่ 20 คนขี้โมโหนี่ต้องรีบปรับปรุงตัวจริงๆ เป็นเมหือนกันเลยค่ะ รู้ตัวก็พยายามคุมอารมณ์อยู่ ต่างกันตรงไม่มีเรื่องกุ๊กกิ๊กแบบแอร์เลย อิอิ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 22:29:43

ความคิดเห็นที่ 21 เย้...ยินดีกับชื่อหนังสือด้วยค่ะ และขอแสดงความยินดีกับผู้ที่คิดชื่อเรื่องด้วยค่ะ ส่วนเราเป็นบัตรผ่าน ก็เลยไม่สะดวกให้ที่อยู่ในกระทู้ค่ะ ดังนั้นขอสละสิทธิ์ก็แล้วกันค่ะ แต่ยังไงก็เจอกันในงานหนังสืออยู่ดีค่ะ เพราะเราตั้งใจว่าจะไปเก็บพี่บู๊มาไว้ที่บ้านเราอยู่แล้วค่ะ ^_^ ปล. เราชอบชื่อ goodbye my คาน ของคุณเรียวรุ้งค่ะ จากคุณ : บัตรผ่าน 314328 เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 13:41:03 A:61.19.52.106 X: TicketID:314328

ความคิดเห็นที่ 22 ยินดีด้วยครับกับชื่อใหม่ พอดียุ่งๆกะงานศพญาติ ตั้งศพมา7วัน นี่เพิ่งจะเผาเสร็จไป ก็ต่อด้วยงานกินเจ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 11:28:04