ความคิดเห็นที่ 1 บทส่งท้าย เสียงร้องเพลงสื่อการเรียนการสอนดังเจี๊ยวจ๊าวทั่วลานโล่งของหมู่บ้านภายในหุบเขา เด็กน้อยก่อนวัยเรียนในชุดชาวเขาประจำเผ่าผุดลุกยืนมองรูปภาพสีสวยที่คุณครูถือโบกไปมาประกอบเพลง บ้างกระโดดโลดเต้นตามจังหวะรื่นเริง สิ้นเสียงเพลงนั้น ทุกคนพร้อมใจกันปรบมือให้ตนเอง แสงอาทิตย์ทอดตรงกลางศีรษะดังสัญญาณบอกเวลาหมดคาบเรียน “แดดเริ่มแรงแล้ว หมดเวลาเรียนแล้วจ้ะเด็กๆ กลับบ้านกันดีๆ นะคะ” “คูขา พุ่งนี้คูมาร้องเพลงอีกมั้ยค้า” “มาสิจ๊ะ แล้วพรุ่งนี้ครูจะเอาดินสอสีมาให้ทุกคนด้วยนะ” คุณครูเอ่ยอย่างรู้ใจว่าลูกศิษย์ตัวน้อยทั้งหลายชอบใช้ดินสอสีคัดการบ้านมากกว่า เด็กๆ โห่ร้องยินดีเมื่อได้รับคำสัญญา ก่อนจะวิ่งแข่งแยกย้ายกันกลับบ้านซึ่งกระจายอยู่รอบหุบเขา รุ่งทิพย์เก็บข้าวของอันได้แก่สมุดภาพและหนังสือนิทาน ก่อนเดินลัดเลาะไปตามรั้วไม้ไผ่ของบ้านผู้ใหญ่บ้าน “เดี๋ยว... คู อย่าเพ่อไป” ชายวัยกลางคนร้องเรียกเธอขณะกำลังติดเครื่องรถจักรยานยนต์ “เอานี่ไปกินนะ ขอบคูที่คูมาสอนเดะๆ ลูกหลานเรา” “ขอบคุณค่ะ ลุงผู้ใหญ่ ฟักลูกใหญ่ดีจังนะคะ” คุณครูรับฟักลูกโตมาใส่ตะกร้าหน้ารถ เออหนอ ใครว่าเธอไม่ได้รับค่าเหนื่อยจากการมาสอนเด็กชาวเขาบนดอยซึ่งไม่มีโอกาสได้เข้าเรียนระดับชั้นอนุบาล เพื่อเตรียมความพร้อมพวกเขาก่อนขึ้นชั้นประถมศึกษา รุ่งทิพย์ขอเถียงสุดใจ เพราะเธอได้รับค่าเหนื่อยอันประเมินค่ามิได้ คือน้ำใจของพวกเขานั่นเอง รถจักรยานยนต์แล่นห่างออกไป แมกไม้ครึ้มบดบังหมู่บ้านชาวเขาที่เธอเพิ่งจากมาจนแลดูกลมกลืนไปกับป่า หญิงสาวนึกขันยามคิดว่าถ้าทุกคนที่เธอรู้จักได้มาเห็นเธอขี่รถจักรยานยนต์ขึ้นลงดอยเป็นว่าเล่นเช่นนี้ คงแปลกตาพวกเขาที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ สามารถบังคับเครื่องยนต์ซึ่งหนักกว่าตนเท่าตัวได้ เมื่อนั้นความห่วงใยคงมาพร้อมกับการท้วงติง เรื่องนี้จึงกลายเป็นความลับต่อไป สายลมเย็นจากความชุ่มชื้นของป่าสองข้างทางพัดมาปะทะใบหน้า รุ่งทิพย์สูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์มาเก็บไว้ในอกดังของรักของหวง เส้นผมหลังหมวกกันน็อคชนิดครึ่งใบปลิวสยายตามแรงลม หากพ้นโค้งหน้าไปแล้วก็เป็นอันสิ้นสุดถนนสองเลนลดเลี้ยวไปตามหุบเขา เข้าสู่ถนนสายหลักของตัวเมือง กระนั้นรถราก็ยังคงบางตา ส่วนใหญ่เป็นรถจักรยานยนต์ตามเศรษฐกิจของชาวบ้านในอำเภอนั้นๆ รุ่งทิพย์ขี่ไปตามเส้นทางคุ้นเคย ผ่านโรงเรียนซึ่งมีเพียงอาคารสามชั้นหลังเดียวอ้อมไปยังด้านหลังอันเป็นบ้านพักครู เธอเข็นรถผ่านรั้วไม้ของบ้านเดี่ยวชั้นเดียวหลังหนึ่ง สถานที่ซึ่งเธอพักอาศัยอยู่กับคุณครูรุ่นพี่ผู้ใจดี “ทิพย์มาพอดี มากินข้าวซี พี่เพิ่งทำเสร็จเดี๋ยวนี้เอง” “พี่หลินไม่น่าลำบากเลย ขายังเจ็บอยู่แท้ๆ” เธอรีบช่วยรุ่นพี่ที่ยังคงรัดข้อเท้าด้วยผ้าสีน้ำตาลยกสำรับอาหาร “ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ แค่ขาแพลงเท่านั้นเอง อาทิตย์หน้าก็ขึ้นไปสอนเด็กๆ กับทิพย์ได้แล้ว” “เด็กๆ ก็ถามถึงครูหลินค่ะ นี่ลุงผู้ใหญ่ให้ฟักมาด้วย ลูกโตเทียว” “จริงซี พี่เกือบลืม” คนขาเจ็บกะเผลกไปหยิบซองจดหมายจากตู้หนังสือ “มีซองขาวมาถึงทิพย์เมื่อเช้านี้จ้ะ จดหมายจากผอ. หรือผ้าป่าวัดไหนอีกแล้วก็ไม่รู้” หญิงสาวยิ้มขันกับถ้อยคำเย้าแหย่ คุณครูรุ่นพี่ผู้นี้ย่อมทราบดีว่าจดหมายที่เธอได้รับประจำนั้นมาจากผู้จ่าหน้าซองคนเดียวกัน กระนั้น เจ้าหล่อนยังคงรักษามารยาท ไม่ก้ำเกินสอบถามเรื่องส่วนตัว รุ่งทิพย์อดใจวางซองจดหมายไว้ข้างตัวระหว่างรับประทานอาหาร ทั้งที่ใจอยากรู้เนื้อความข้างในเสียแต่เดี๋ยวนี้ นับวัน...จดหมายจากทางไกลนั้นได้สร้างอิทธิพลกับใจเธอเพิ่มขึ้นช้าๆ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 11:53:49

ความคิดเห็นที่ 2 'ทิพย์เพื่อนรัก ก่อนอื่นต้องขอโทษที่จดหมายฉบับนี้อาจถึงมือทิพย์ช้าไปหน่อย เพราะนัทต้องลงมาประชุมที่กรุงเทพฯ แทนนายอำเภอซึ่งป่วยกะทันหัน อย่าเพิ่งต่อว่ากันเสียก่อน เพราะนัทก็เพิ่งได้อ่านจดหมายจากทิพย์ตอนกลับไปนี่เอง พ่อกับแม่สบายดี พ่อออกจะท้วมกว่าเดิมนิดหน่อยเพราะไม่ค่อยออกกำลังกาย นัทและแม่เคี่ยวเข็ญเมื่อไรถึงได้ออกไปตัดแต่งต้นไม้บ้าง แม่บ่นถึงทิพย์แทบทุกวัน บอกว่าจะติดต่อแต่ละทีช่างยากเย็นเหมือนอยู่กันคนละประเทศ แต่ไม่ต้องห่วงนะ นัทแก้ตัวแทนทิพย์กับแม่ไปแล้ว อย่างไรทิพย์ก็หมั่นโทรถึงท่านบ้างนะ แม่เขาเป็นห่วงทิพย์มากอยู่ เพราะถือว่าทิพย์เป็นลูกหลานแท้ๆ คนหนึ่ง ไปกรุงเทพฯ คราวนี้นัทออกจะโอ้เอ้อยู่ ถือโอกาสว่าติดต่อกับเสาร์อาทิตย์พอดีเลยนัดพบเพื่อนเก่าๆ ทุกคนสบายดีและถามถึงทิพย์ นัทบอกพวกเขาไปว่ารอทิพย์เก็บเกี่ยว ‘แครอท’ เมื่อไรคงเอามาฝากทุกคน อิอิ นัทมีเรื่องหนึ่งจะเล่า คิดอยู่นานว่าควรเล่าให้ทิพย์ฟังดีไหม แต่ก็คิดว่าทิพย์คงอยากรู้ความเป็นไปของเขาบ้างไม่มากก็น้อย นัทเจอคุณโต้งโดยบังเอิญ เราได้ดื่มกาแฟและพูดคุยกันนิดหน่อย นัทถามถึงภรรยาของเขาจึงได้รู้ว่าคุณโรสอาการทรงๆ ทรุดๆ หน้าฝนที่ผ่านมาก็ป่วยด้วยโรคปอดบวม บางทีนัทอดคิดไม่ได้ว่าเธอได้รับผลกรรมที่ก่อโดยที่กฎหมายยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ทิพย์คิดเหมือนกันไหม คุณโต้งเธอซูบไปมากและคงไม่ได้ดูแลตัวเองอย่างเคย เธออ้อมค้อมเปรยถึงทิพย์จนนัทเห็นใจ เลยเล่าเรื่องความเป็นอยู่กับงานการของทิพย์ให้ฟัง เท่านั้นแหละ หน้าเธอจึงค่อยสดชื่นขึ้นบ้าง ไม่อย่างนั้นนัทที่นั่งอยู่ด้วยจะพลอยหายใจไม่ออกตายเสียก่อน หวังว่าทิพย์คงไม่โกรธที่นัทถือวิสาสะเล่าเรื่องของทิพย์ให้คุณโต้งฟัง ขอยืนยันว่านัทเล่าเท่าที่เล่าให้เพื่อนคนอื่นฟังเท่านั้น ถ้าเป็นไปได้นัทก็อยากให้ทิพย์ติดต่อเธอบ้าง อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้ใหญ่ที่เคยมีพระคุณต่อทิพย์ แต่หากทิพย์จะโกรธที่นัทจุ้นจ้านก็ขอความกรุณาส่งจดหมายมาบอกกันสักนิด อย่าให้คอยจดหมายด้วยความเป็นห่วงเลย สุดท้ายนี้ นัทมีข่าวดีที่สุดจะบอก นัทได้ข่าวว่ามีตำแหน่งปลัดอำเภอว่างลงที่กาญจนบุรี นัททำเรื่องขอย้ายโดยมีผู้ใหญ่หลายท่านให้กำลังใจ กาญจน์กับตากนั้นใกล้กันนิดเดียว หากทิพย์ไม่รังเกียจ เพื่อนคนนี้คงมีโอกาสได้แวะเวียนไปเยี่ยมเยียนบ่อยๆ ระหว่างนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆ นะจ๊ะ คิดถึงและเป็นห่วงเสมอ นัท' .................................................................................................. รุ่งทิพย์พับจดหมายหลังอ่านทวนเนื้อหาถึงสามรอบใส่ซองดังเดิม หญิงสาวลุกจากเตียงไปไขกุญแจลิ้นชักโต๊ะทำงาน ก่อนเก็บรวบรวมมันไว้กับจดหมายก่อนหน้านี้ของศรัณย์ เนื้อหาในจดหมายฉบับล่าสุดเล่าถึงความเป็นไปในชีวิตของอีกฝ่าย ทุกอย่างคงเป็นปกติดีหากไม่มีเรื่องราวของบุรุษผู้หนึ่งสอดแทรกมา ดวงตาคู่งามวูบไหวด้วยความสับสน จากถ้อยความที่เพื่อนเล่ามาก่อให้เกิดความห่วงใยต่อผู้มีพระคุณคนหนึ่งของเธอ ระยะเวลาต่างหากที่ทำให้รู้สึกห่างเหิน เธอหาได้ถือโทษโกรธเคืองเขาดังเช่นที่ศรัณย์คิดเลย ตั้งแต่วันงานพระราชพิธีพระราชทานปริญญาบัตร รุ่งทิพย์ก็ตั้งใจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกขั้นหนึ่ง เธอรักและทุ่มเทให้กับงานตรงหน้า จนไพล่เผลอหลงลืมติดต่อผู้ซึ่งอยู่ห่างไกล มือบางกำปากกาจรดกระดาษ ก่อนอื่นเธอต้องชี้แจงให้เพื่อนชายเข้าใจว่าเธอรู้สึกนึกคิดเช่นไร จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 11:55:14

ความคิดเห็นที่ 3 'นัทเพื่อนรัก เมื่อได้รับจดหมายฉบับนี้แล้ว นัทคงโล่งใจขึ้นบ้างว่าทิพย์ไม่ได้โกรธที่นัทนำเรื่องทิพย์ไปเล่าให้คุณโต้งฟังเลย แม้ยังติดใจสงสัยอยู่บ้างว่ากรุงเทพฯ นั้นออกจะกว้างขวาง แต่นัทยังอุตส่าห์เจอคนรู้จักซึ่งมีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งในสิบล้านกระมัง ถ้านัทบอกว่านัทเล่าเรื่องของทิพย์ให้คุณโต้งฟังเหมือนพูดคุยกับเพื่อนคนอื่น ทิพย์ก็ขอบอกว่าทิพย์หลงลืมไม่ได้ติดต่อเธอเช่นเดียวกับที่ลืมติดต่อครูสร้อยเช่นกัน งานรับปริญญาวันนั้นทิพย์อาจยังตกใจจนพูดอะไรไม่ออก แต่ทิพย์ก็ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ให้ทุกอย่างที่ผ่านมาเป็นเพียงเครื่องเตือนใจเท่านั้น ปัญหาต่อมาคือทิพย์ไม่รู้จะพูดคุยกับเธออย่างไร เป็นห่วงสภาพจิตใจคุณโรสส่วนหนึ่งหากเธอเกิดระแวงขึ้นมาอีก ทิพย์จึงคิดว่าจะหาของบำรุงไปฝากเธอทั้งสองคนทีเดียวท่าจะเหมาะกว่า รายงานให้ปลัดอำเภอทราบขนาดนี้ หวังว่าท่านคงพอใจนะจ๊ะ ฝากกราบขอโทษคุณครูสร้อยอีกครั้งที่ทิพย์ทำให้ท่านกังวลใจ แต่กว่านัทจะได้รับจดหมายนี้ ทิพย์คงโทรหาท่านแล้วเรียบร้อย อย่างที่นัทรู้ ทิพย์มักไม่ค่อยได้อยู่ติดบ้านเท่าไร ถ้าขึ้นดอยสัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่สู้ดี ทิพย์ยังว่าจะหาโน้ตบุ้กสักเครื่องไว้เชื่อมต่อโลกอินเตอร์เน็ต เดี๋ยวใครจะว่าเราลับหลังอีกว่าเป็นพวกหลังเขา ตอนนี้โครงการที่ทิพย์กับพี่หลินช่วยกันทำกำลังเป็นไปด้วยดี ทุกวันเสาร์อาทิตย์ซึ่งว่างจากงานประจำที่โรงเรียน เราขึ้นไปสอนอ่านเขียนให้ลูกหลานชาวเขา เด็กๆ พวกนั้นไม่มีโอกาสได้เข้าเรียนเตรียมความพร้อมก่อนขึ้นชั้นประถม บางคนเลยวัยแล้วด้วยซ้ำ ทิพย์กับพี่หลินหวังแค่ให้พวกเขารู้หนังสือ ไม่ถูกหลอกลวงได้ง่าย คิดว่าคงมีผลดีต่อตัวเขาไม่มากก็น้อย ขอแสดงความยินดีล่วงหน้ากับข่าวดีของนัทด้วยนะจ๊ะ ทิพย์ยินดีต้อนรับเพื่อนรักเสมอถ้านัทแวะเวียนมา อยากให้นัทได้มาเห็นงานลอยกระทงสายของที่นี่มากกว่ารูปภาพที่ทิพย์ส่งไป เชื่อเหลือเกินว่านัทต้องประทับใจเหมือนกัน คิดถึง รุ่งทิพย์' .................................................................................................... แสงทองของดวงตะวันดูจะลดความร้อนแรงลงท่ามกลางร่มเงาของต้นไม้ กระรอกน้อยวิ่งผ่านกิ่งก้านแข็งแรงรวดเร็ว ถัดลงมาจากนั้น ตำลึงเลื้อยล้อมรั้วไม้ก่อเกิดลวดลายวิจิตรงดงามตามธรรมชาติ หญิงสาวยิ้มบางขณะเหม่อมองความรื่นรมย์จากโต๊ะทำงาน พลางคิดว่าคนไกลคงชื่นชอบความสวยงามอย่างไม่ต้องปรุงแต่งนี้เช่นกัน ..................................................................................................... ***ขอบคุณทุกคนที่อวยพรให้หายไวๆในตอนที่แล้วนะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาถึงตอนจบด้วยค่ะ แพรวคงหายไปปั่นเรื่องใหม่สักพัก หวังว่าจะไม่ลืมกันนะคะ*** จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 11:58:17

ความคิดเห็นที่ 4 อ่าวจบซะแล้ว น่ารักดีค่ะตอนจบ...แต่สรุปนัทกับทิพย์จะเป็นงัยกันต่อละค่ะเนี่ย ว่าแต่ ขอให้คุณแพรวหายเร็วๆนะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณแพรป่วยเลยไม่ได้อวยพรตอนที่แล้ว มาตอนนี้คงไม่สายไปนะค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 18:14:28

ความคิดเห็นที่ 5 ติดตามอ่านมาตลอดเลยค่ะ มาลงชื่ิอบทส่งท้าย จะรอให้กำลังใจผลงานชิ้นต่อไปนะคะ จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 18:40:03

ความคิดเห็นที่ 6 จบลงด้วยดี หวังว่ารุ่งทิพย์กับนัทคงมีอนาคตร่วมกันนะคะ นัทไปทำงานใกล้ๆ ก็คงได้เจอกันบ่อยๆ รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 22:47:28

ความคิดเห็นที่ 7 แล้ว...ทิพย์คงจะมีนัทเต็มหัวใจในที่สุดนะ เป็นกำลังใจให้น้องแพรวนะจ๊ะ จากคุณ : พิชช์ (pichayaratana) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 23:30:19

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นกำลังใจให้น้องแพรว ถึงไปถึงนัทและทิพย์นะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 04:08:19

ความคิดเห็นที่ 9 เย้ น้องนัทน่าร้ากสม่ำเสมอ ^^ นับว่าโต้งได้คะแนนเป็นบวกบ้าง ที่ยังดูแลโรสนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:08:47