[เรื่องซ่าน] Loves Writer

...สายลมพัดกรรโชกรุนแรงจนกระทั่งกระท่อมไม้หลังเล็กๆกลางทุ่งโยกเอนตามแรงลม ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดโอบร่างบางๆของสาวน้อยสุดที่รักไว้แนบกาย
    "อดทนไว้นะลำปาว ลมพายุแค่นี้ไม่อาจพัดใจพี่ให้พลัดจากใจเธอไปได้หรอก" ชายหนุ่มพูดกับสาวน้อยที่นอนตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของเขา
    "ลำปาวหนาวมากค่ะ คุณอยุธยา...ลำปาวหนาวมากกกก" สาวงามบ้านนาตอบกลับคุณชายสุดที่รักของเธอด้วยเสียงสั่นเครือ
    "ทนอีกนิดนะจ๊ะ ผ่านพ้นคืนนี้ไปก็จะเป็นพรุ่งนี้แล้ว เชื่อผมนะที่รัก"  
    "ค่ะ คุณอยุธยา ...ลำปาวรักคุณค่ะ"
    "ผมก็รักลำปาวนะ รักมากกว่าทุกๆสิ่งที่ผมเคยรัก"

    สายลมยังคงพัดกรรโชกต่อไป หากแต่มิอาจทำให้ดวงใจแห่งรักที่โอบกอดกันไว้ทั้งสองดวงหวั่นไหวได้อีก...



    --------


    ครื้ดดดด!!แกร๊กกก!แกร๊กกก!...ครื้ดดดด!!  

    เสียงดึงกระดาษของปริ้นเตอร์เครื่องเก่าๆยี่ห้อแคนเน่าดังขึ้นอีกครั้งในเช้าตรู่วันหนึ่ง หลังจากที่มันไม่เคยถูกเปิดใช้งานมานานนับปี นี่เป็นสัญญาณบอกให้โลกรับรู้ว่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่านักเขียนขี้เกียจคนหนึ่งเริ่มจะขยับตัวทำงานอีกครั้งแล้ล้ล้ล้ล้ววววววว - - - อ้าวเฮ้ย!!กระดาษติด


    จริงๆแล้วผมยังไม่ควรจะเรียกตัวเองว่านักเขียนหรอกนะ เพราะค่อนข้างแน่ใจว่าตัวเองยังไม่สามารถดำรงชีวิตด้วยการเขียนหนังสือเพียงอย่างเดียวได้ และสำหรับผมการเขียนก็เป็นเพียงหนึ่งทางเลือกในการระบายออกของบางอารมณ์เท่านั้น แม้ว่าจะเคยได้ค่าตอบแทนในการเขียนเป็นเงินค่าเรื่องบ้างบางครั้งบางคราวก็เถ   - - -บ้าเอ๊ย!!คราวนี้หมึกหมด แล้วแบบนี้จะปริ้นต์ต้นฉบับได้มั้ยวะเนี่ย พอจะขยันทีไรเป็นต้องมีอุปสรรคยังงี้ทุกทีสิน่า




    "ก๊อกๆ ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นขณะที่ผมกำลังง่วนกับการค้นหาหมึกมาเติมปริ้นเตอร์ ท่าทางห้องข้างๆจะมาโวยวายเรื่องทำเสียงดังอีกแล้วมั้งเนี่ย

    "คร้าบ ขอโทษที่เสียงดังครั...อ้าว!เธอ" ความประหลาดใจเกิดขึ้นเมื่อผู้ที่มาเยือนคือคนที่เพิ่งจากผมไป และผมไม่คิดว่าเธอจะย้อนกลับมา

    "เสียงดังจริงๆนั่นแหละ ดังไปถึงหน้าลิฟท์เลย...นี่เธอตื่นมาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย เดี๋ยวห้องข้างๆเค้าก็มาโวยวายอีกหรอก" เสียงหวานๆต่อว่าขึ้นมาทันทีเมื่อผมเปิดประตูต้อนรับ

    "ทำงานนิดหน่อย...แล้ว เธอมาทำไมล่ะ?" ไม่อยากจะบอกว่าจริงๆแล้วผมยังรู้สึกดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง ทั้งที่เพิ่งจะเลิกรากันไปไม่นาน

    "เรามาเก็บของที่ลืมไว้ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม?" สีหน้าเธอดูจริงจัง มันเป็นสีหน้าที่ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก ครั้งล่าสุดที่เห็นก็คือวันที่บอกลากันนั่นแหละ

    "...ต้องขออนุญาตด้วยเหรอ รู้สึกห่างเหินจังเลยแฮะ" ไม่ใช่ว่าผมทำใจไม่ได้กับความห่างเหินที่เกิดขึ้นหรอกนะ แต่ผมยังไม่ได้คิดจะทำใจเลยด้วยซ้ำ

    "แหม ก็ต้องขออนุญาตก่อนสิ...เผื่อเธอจะแอบซ่อนสาวคนใหม่ไว้ในห้องไง"

    "...แล้วถ้ามีจริงเธอจะทำยังไง?" ผมยิงคำถามกลับ อยากรู้ว่าเธอจะมีปฏิกิริยายังไง

    "......" ไม่มีคำตอบออกมาจากปากเธอ หญิงสาวหลบสายตาผมแล้วเดินเข้ามาในห้องที่เธอคุ้นเคย และเริ่มบ่นเรื่องใหม่ "โห ทำไมห้องมันรก สกปรก เหม็นอับขนาดนี้ล่ะ อยู่ยังไงของเธอเนี่ย"

    "อือ...ก็อยู่อย่างที่เห็นนี่แหละ" ถ้าจะพูดจริงๆก็เพราะห้องนี้มันไม่มีเธอแล้วไงล่ะ มันถึงเปลี่ยนจากสวรรค์เป็นนรกอย่างที่เห็น ในเมื่อกลิ่นหอมของเธอที่เคยอบอวลมันจางหายจากห้องนี้ไปแล้ว มันจะเหลืออะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่กลิ่นอับกับกลิ่นเต่าของผู้ชายเฉาๆที่เหงาอยู่คนเดียวแบบนี้ ผมเองก็รู้สึกแย่นิดๆเหมือนกัน ไม่อยากให้เธอมาเห็นผมในสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย ให้ตายสิ มีไอ้บ้าที่ไหนพออกหักปุ๊บ ก็หมกตัวเขียนนิยายอยู่ในห้องเป็นอาทิตย์ มันดูงี่เง่ามากๆเลยว่ะ

    เธอเดินไปมาทั่วห้อง เหมือนจะสำรวจมากกว่าจะมองหาของที่เธอบอกว่าลืมทิ้งไว้ ผมไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร ที่แน่ๆมันคงไม่ใช่หัวใจของผมแน่นอนแล้วล่ะ เพราะอันนี้มันคือสิ่งที่เธอต้องการทิ้งจริงๆ ...บรรยากาศในห้องตอนนี้เป็นบรรยากกาศที่ทำให้ผมอึดอัดและว้าวุ่นใจลึกๆ เป็นอีกครั้งที่ผมต้องเข้ามาอยู่ในโลกหลังการถูกบอกเลิก อะไรบางอย่างก่อตัวเป็นกำแพงขึ้นมากั้นระหว่างเรา  ผมไม่สามารถจะเดินไปโอบกอดพรอดรักกับคนที่ผมเคยทำได้ แม้เธอจะกลับมาอยู่ใกล้ตัวอีกครั้ง แต่ความรู้สึกมันกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว  ราวกับว่าที่หน้าผากของเธอเขียนคำว่า'แฟนเก่า'เอาไว้สะกดใจผม ...คนเคยรัก


    "...อะไร?มองหน้าเราทำไม? จะหาเรื่องเรอะ?" เธอถามเมื่อหันมาเห็นผมเอาแต่ยืนนิ่งจ้องมองเธอ

    "เปล่า...ไม่ได้มองหาเรื่อง แต่มองหารัก..." ผมทำหน้ามึนหยอดมุกไป เพียงหวังอยากเรียกบรรยากาศเก่าๆกลับมาบ้าง

    "จะมาพูดอะไรตอนนี้ คิดจะแหย่เราเล่นหรือไง" เธอพูดพลางเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า คงมาค้นหาชุดโปรดที่ลืมทิ้งไว้ล่ะมั้ง

    "ถ้าขอแหย่จริงๆจะให้แหย่มั้ยล่ะ?" ผมยังหยอดต่อไปอีก

    "บ้า!!ไปไกลๆเลย คนบ้ากาม!!" มีรอยยิ้มเขินอายเล็กๆน้อยๆเกิดขึ้นที่ริมฝีปากบางๆสีชมพูจางๆ  ...อืม พอเหอะ ตอนนี้ผมคงสร้างความสุขให้เธอและได้รับจากเธอมากที่สุดแค่นี้ล่ะมั้ง ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะตามล่อ เอ้ย ตามล้อเธอเล่นอีกต่อไป บางเรื่องราวเมื่อถึงเวลาที่ควรจบลงก็คงต้องให้มันเป็นไปตามธรรมชาติล่ะนะ ว่าแล้วผมก็ปล่อยให้เธอทำธุระของเธอต่อไป ส่วนตัวผมก็หันกลับไปจัดการกับงานของตัวเองอีกครั้ง...


    .


    .


    .  


    ---------


    "แฮปปี้เอนดิ้ง!!" 'เฮีย'บรรณาธิการอ้วนดำ(แต่รวย)มีสีหน้าพอใจมากหลังจากอ่านต้นฉบับนิยายเรื่องใหม่ของผมจบลง

    "ติดขัดตรงไหนมั้ยครับเฮีย?แนะนำเพิ่มเติมได้นะครับ" ผมก็พูดไปงั้นแหละ เพราะดูท่าทีเฮียแกจะติดใจเรื่องราวความรักน้ำเน่าของ'อยุธยา'ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์กับ'ลำปาว'สาวงามบ้านนาเข้าซะแล้ว การจะเขียนเรื่องให้เฮียชอบนั้นมันไม่ยากเลย ความคิดของเฮียนั้นอ้างอิงตามรสนิยมของผู้อ่านทั่วไป และสิ่งที่ผู้อ่านทั่วไปคาดหวังจากนิยายรักก็คงไม่พ้นฉากจบแบบ 'แฮปปี้เอนดิ้ง!!'หน้าที่ของผมก็แค่จินตการถึงความรักในอุดมคติแล้วเขียนมันออกมาเท่านั้นเอง แม้ว่าผมจะไม่เคยเห็นและไม่เชื่อว่าแฮปปี้เอนดิ้งมีอยู่จริงก็ตาม

    "ชอบๆ เฮียชอบมาก อกหักทีไร ลื้อเขียนเรื่องได้โดนใจทุกที เฮียล่ะอยากให้ลื้ออกหักทั้งปีจริงๆเลย" อ้าวเฮีย...ปากเรอะนั่น

    "ทำไมเฮี้ย!เอ๊ย!!ทำไมเฮียพูดอย่างนั้นล่ะครับ ผมไม่ได้เป็นนักอกหักอาชีพนะ...เออ แล้วใครบอกเฮียล่ะว่าผมอกหัก"

    "ฮ่าๆๆ นั่นไง!มันจริงมั้ยล่ะ ก็เวลาปกติลื้อก็เอาแต่ฟุ้งซ่านไปวันๆ ไม่เห็นมีงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย...แต่พออกหักปุ๊บ ก็มีงานเข้ามาปั๊บทุกที" เออ อันนี้เถียงไม่ได้ มันเป็นยังงั้นจริงๆแฮะ

    "มันมีแรงบันดาลใจน่ะเฮีย ก็แค่อยากระบายอารมณ์ค้างๆออกมา"

    "เฮียก็เห็นว่าลื้ออกหักอยู่บ่อยๆ ยังไม่ชินอีกเรอะ?"

    "ถ้ามันชิน ผมก็คงไม่มีนิยายเรื่องใหม่มาส่งเฮียแล้วล่ะ"

    "เฮ่ย!ไม่ดีๆ แบบนั้นไม่เอานา...ว่าแต่ครั้งที่เท่าไหร่แล้วล่ะ จำได้รึเปล่า?"

    "อะไรครั้งที่เท่าไหร่?"

    "ก็อกหักไง...กี่ครั้งแล้ว?"

    "เกือบเท่าอายุแล้วมั้ง...เลิกถามเหอะ"

    "เหรอ แล้วลื้ออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?"

    "ยี่สิบกว่า"

    "กว่าอะไรล่ะ?"

    "กว่าจะเจอรักแท้มั้ง โอ้ย!!เฮียจะถามไปทำสำมะโนครัวอะไรวะครับ?เอาค่าเรื่องมา ผมจะกลับแล้ว" เฮียนี่กวนตี นว่ะ ถ้าไม่เห็นแก่ค่าตอบแทนที่เคยได้รับและกำลังจะได้รับ ป่านนี้ผมหอบต้นฉบับไปขายที่อื่นแล้ว

    "ฮ่าๆๆๆ เอาน่า เดี๋ยวซักวันมันก็ต้องแฮปปี้เอนดิ้งเหมือนนิยายที่ลื้อเขียนแหละน่ะ" เฮียพูดเหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง ก่อนจะยื่นค่าเรื่องส่งให้ผม

    "อ่ะจ๊ะ...สาธุ" ผมรับค่าเรื่องแล้วยกมือไหว้ หมดธุระแล้วต้องรีบไป ก่อนที่เฮียจะชวนคุยอะไรปวดตับอีก



    ...ระหว่างนั่งรถกลับ ก็เกิดความคิดสับสนขึ้นมาอีก บ้าจริงๆเลย ทำไมล่ะ?การที่บางครั้งเรานึกถึงเรื่องเศร้าในเวลาที่เรามีความสุข หรือการที่เราคิดเรื่องสนุกได้ในยามที่มีทุกข์เหลือแสน มันน่าตลกตรงไหนเหรอ? ผมกลับคิดว่านี่เป็นวิธีการที่ดีสำหรับเบรคอารมณ์ความรู้สึกไม่ให้สุดโต่งเกินไปนะ และอย่างน้อยเมื่อเวลาอกหักผมก็มีทางหาเงินมาซับน้ำตาได้ล่ะวะ



    .



    .



    .




    --------


    ผมกลับมาถึงห้อง หลังการจากไปของเธออีกครั้ง คราวนี้คงไม่มีการมาเยือนครั้งต่อไปแล้วล่ะ

    ห้องดูสะอาดเรียบร้อย เหมือนตอนที่เธอเคยอยู่อีกครั้ง...แต่ก็คงจะอีกไม่นานหรอก





    กระดาษโน๊ตใบนึงถูกวางทับด้วยชามมาม่าอยู่บนโต๊ะคอมฯ

    'ดีใจที่กลับมาขยันอีกครั้ง แต่อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยล่ะ คราวนี้ลาแล้วจริงๆ ขอให้โชคดีกับนิยายเรื่องใหม่นะ...Happy ending & Goodbye'



    ...เออ อะไรของเธอวะเนี่ย  ในเมื่อเธอกู๊ดบายไปแล้ว มันจะแฮปปี้เอนดิ้งได้ไงเล่า...



    เออ...เธอเองก็น่าจะรู้เหมือนกันนี่หว่า ว่าแฮปปี้เอนดิ้งน่ะ มันมีอยู่แต่ในเรื่องที่แต่งขึ้นแค่นั้นแหละ มันเคยเกิดขึ้นจริงๆกับเราซะเมื่อไหร่ล่ะ



    อ้าว!แล้วตกลงเธอเจอของที่ลืมไว้รึเปล่าล่ะเนี่ย?



    เอ่อ  แล้วนี่ผมต้องทำอะไร?ยังไงต่อล่ะเนี่ย? จะกลับไปแก้นิยายเรื่องเก่ารึไง?...หรือจะเก็บมันใส่ลัง'นิยายรักที่พลาดพลั้ง'แล้วเอาไปชั่งกิโลขายดีวะ?...เอ้อ แล้วคราวนี้ควรจะเริ่มต้นเขียนเรื่องใหม่เมื่อไหร่ดีหว่า?





    ...ว่าแล้วนักเขียนนิยายรักก็นั่งลง คิดไปพลาง ซดมาม่าเส้นอืดๆไปพลาง กลางห้องว่างเปล่าที่ตอนนี้เป็นของเขาคนเดียว...































    .






    .





    .


    จบไม่สวยเลยเนาะ?



-------------------------------------------------------
เรื่องเก่าอีกแล้วครับ ถ้าอ่านจบแล้ว ชอบหรือไม่ชอบยังไงก็วิจารณ์ได้ครับ


ส่วนนี่คือเรื่องแรกที่โพสต์ในนี้ ถ้าชอบเรื่องข้างบนหรือมีเวลาว่างก็ฝากไปคอมเม้นต์เรื่องนี้ด้วยนะครับ ^ ^"
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11062389/W11062389.html


ขอบคุณครับ

จากคุณ	: Sweettoxic
เขียนเมื่อ	: 20 ก.ย. 54 18:42:35