ความคิดเห็นที่ 1 มันยกมือขึ้นป้องแสงแฟลช สีผิวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะศาสตราจารย์อัสนีหันไปยิ้มให้กับช่างภาพ  ดร.ชาญชัยสังเกตพบความแตกตื่นบนใบหน้าของลูซิเฟอร์1 เขาหันไปสะกิดดร.ตะวันผู้เป็นรุ่นน้อง  นักวิทยาศาสตร์หนุ่มหันไปมองตามที่รุ่นพี่บอก  แสงแฟลชยังคงสว่างวูบวาบ  เสียงชัตเตอร์ดังคลิ๊กๆระงมหู  ใบหน้าของมนุษย์จอมพลังเริ่มเกิดอาการเกร็งเล็กน้อย  สองมือของมันกำแน่น และสีผิวก็แดงเข้มขึ้นเรื่อยๆ         “เอาละครับ  เห็นทีต้องขอหยุดการถ่ายภาพไว้สักครู่ก่อนนะครับ”ดร.ชาญชัยเป็นคนพูด เขาโบกมือส่งสัญญาณให้ช่างภาพหยุดกดชัตเตอร์ขณะเดินมายืนขวางหน้าศาสตราจารย์อัสนีและลูซิเฟอร์1 “เราจะให้ทำการถ่ายรูปอีกครั้งเมื่อเสร็จสิ้นการแถลงข่าวครับ”         เสียงกดชัตเตอร์หยุดลงในทันที  บรรดาช่างภาพต่างกลับลงนั่งบนเก้าอี้ประจำที่  ศาสตราจารย์อัสนีงุนงงเล็กน้อยกับการกระทำของลูกศิษย์  เขาหันไปเหลือบมองดร.ตะวันที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะแถลงข่าวด้วยสายตาต้องการคำอธิบาย  ดร.ตะวันไม่ตอบอะไร  แต่พยักพเยิดให้ศาสตราจารย์วัยกลางคนหันกลับไปมองข้างกาย         ศาสตราจารย์อัสนีเหลียวไปมองลูซิเฟอร์1อย่างเชื่องช้า  แล้วเขาก็ต้องผงะถอยห่างออกมาโดยไม่รู้ตัว  ผิวของมนุษย์จอมพลังเป็นสีแดงจัด  จมูกของมันหายใจฟืดฟาดเหมือนวัวกระทิง  ดวงตากราดมองกล้องถ่ายรูปในมือของบรรดาช่างภาพอย่างสับสน         “ใจเย็นๆ ลูกเอ๋ย” ศาสตราจารย์รีบก้าวเข้าไปกระซิบเมื่อได้สติกลับคืน “พวกนั้นไม่ทำอะไรเจ้าหรอก  พ่อรับรองได้  มันไม่เป็นอันตรายต่อเจ้า  มันไม่เป็นอันตราย  ค่อยๆหายใจนะ  น่าน อย่างนั้น  ดีมาก ลูกพ่อ  ทีนี้มานั่งพักกับพ่อตรงนี้ดีกว่านะ”         น้ำเสียงอันปลอบโยนของศาสตราจารย์ช่วยให้ลูซิเฟอร์1กลับมาหายใจเป็นระดับปกติ  ใบหน้าของมันลดความเกร็งลงอย่างช้าๆเมื่อศาสตราจารย์เอื้อมมือมาลูบศีรษะอันโล้นเลี่ยน และในที่สุด  ผิวสีแดงก็สลายตัวจางลงกลับคืนเป็นสีน้ำตาลเช่นเดิมอีกครั้งเมื่อมันถูกจับให้นั่งลงบนเก้าอี้ของดร.ชาญชัยที่โต๊ะแถลงข่าว         “ท่าทางลูซิเฟอร์จะไม่ชอบแสงแฟลชนะครับอาจารย์”ดร.ตะวันกระซิบกับศาสตราจารย์อัสนีขณะดร.ชาญชัยเดินกลับมาสมทบที่โต๊ะ  สายตาทุกคู่ในหอประชุมกำลังจับจ้องพวกเขาด้วยความตื่นเต้น “เมื่อกี้หวิดไปแล้ว เห็นที  การถ่ายรูปช่วงท้ายคงต้องให้รวบรัดที่สุด”         “ใช่”ศาสตราจารย์พยักหน้าตอบ พลางหันไปเหลือบมองดร.ชาญชัยแล้วส่งยิ้ม “ เห็นทีลูซิเฟอร์ของเราจะยังไม่คุ้นเคยกับการพบเจอผู้คนเยอะๆขนาดนี้  เราคงต้องแถลงข่าวให้กระชับที่สุดแล้วล่ะ  ช่วงต่อไปคุณรับหน้าที่แทนผมก็แล้วกันนะ ชาญชัย  ผมจะนั่งคุมลูซิเฟอร์ไว้เอง  เผื่อมีอะไรแบบเมื่อครู่กิดขึ้นอีกจะได้ป้องกันไว้ทัน”         ดร.ชาญชัยพยักหน้ารับคำก่อนจะหันไปกวักมือเรียกดร.ตะวันขณะศาสตราจารย์อัสนีทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ข้างกายของลูซิเฟอร์1   เสียงนักข่าวเริ่มขยับตัวถอนหายใจอย่างอึดอัดเมื่อดร.ตะวันเดินอ้อมโต๊ะออกมาหารุ่นพี่พลางกระซิบถาม “มีอะไรหรือครับพี่ชัย?”         “แกช่วยเลื่อนภาพให้พี่หน่อยนะ ตะวัน”ดร.ชาญชัยกระซิบตอบผ่านมุมปากขณะล้วงรีโมทคอนโทรลอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อยื่นส่งให้รุ่นน้อง “ที่จริงพี่ต้องเป็นคนเลื่อนภาพแล้วอาจารย์จะเป็นคนบรรยาย  แต่ก็อย่างที่แกเห็น  พี่ต้องเป็นคนบรรยายแทนอาจารย์ในตอนนี้”         “ไม่มีปัญหาครับ”ดร.ตะวันรับคำ พร้อมรับรีโมทมาถือไว้ในมือ “วางใจผมได้เลย”         ดร.ชาญชัยพยักหน้าหนึ่งทีแล้วจึงปรบมือเสียงดังเรียกความสนใจจากสื่อมวลชนในห้องประชุมอีกครั้ง  เขาเดินไปด้านหน้าเวที  สองมือผายออกพร้อมกับพูดด้วยเสียงแจ่มใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น         “ เอาละครับ  เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาต่อพี่น้องสื่อมวลชนทุกท่าน  ผม  ดร.ชาญชัย  เอกเจริญปัญญาจะเป็นคนอธิบายกระบวนการทดลองและกระบวนการสร้างมนุษย์จอมพลัง ลูซิเฟอร์1ผู้นี้ใหทุกคนได้ทราบ  รวมถึงจะนำความสามารถอันเหลือเชื่อของเขามาให้ทุกคนได้ประจักษ์ต่อสายตาด้วยครับ”         กล่าวจบ  ดร.ชาญชัยก็ปรบมือส่งสัญญาณสามครั้ง  จอโปรเจ็คเตอร์ขนาดยักษ์ก็ค่อยๆถูกหย่อนลงมาจากเพดาน  มีสายเคเบิ้ลและโครงเหล็กยึดโยงเอาไว้  ดร.ชาญชัยหันไปสบตากับนักวิทยาศาสตร์รุ่นน้อง  ดร.ตะวันพยักหน้าเล็กน้อยขณะยกรีโมทชี้ไปยังจอโปรเจ็คเตอร์  วินาทีต่อมา ภาพบนจอก็สว่างวาบ         “สิ่งที่ทุกๆคนกำลังเห็นอยู่นี้  ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่า มันคือร่างของลูซิเฟอร์ 1เมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้านี้นี่เองเอง”ดร.ชาญชัยพูดพร้อมกับผายมือไปยังจอภาพซึ่งแขวนอยู่กลางอากาศด้านหลังตนเอง  ภาพบนจอในขณะนี้เป็นภาพของก้อนเนื้อสีน้ำตาลเข้มที่อยู่ในตู้ทดลอง “ขั้นต่อไป เดี๋ยวผมจะให้ทุกคนดูวิวัฒนาการเจริญเติบโตอันน่ามหัสจรรย์ของลูซิเฟอร์ 1”         แล้วดร.ตะวันก็กดรีโมทชี้ไปยังจอภาพอีกครั้ง  ภาพบนจอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วแสดงให้เห็นถึงการเจริญเติบโตของก้อนเนื้อก้อนนั้นในตู้ทดลอง  จากก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นไร้รูปทรง  เพียงหนึ่งวันต่อมา มันก็มีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิมถึงสิบเท่าและแปรเปลี่ยนรูปร่างเป็นทรงกระบอกเรียวยาว  ภาพเดินหน้าไปยังวันต่อมา จากทรงกระบอกเรียวยาว มันก็เริ่มมีรยางค์งอกออกมาจากข้างลำตัว รยางค์นี้มีลักษณะของอวัยวะส่วนที่เป็นแขนและขาอย่างชัดเจน ตกเย็นของวันนั้น  มันก็เปลี่ยนรูปทรงเป็นร่างกายของมนุษย์  มีศีรษะงอกออกมา และมีขนาดร่างกายสูงถึงหกฟุตเจ็ดนิ้ว         “น่าเหลือเชื่อใช่ไหมครับกับการเจริญเติบโตของลูซิเฟอร์1”ดร.ชาญชัยเริ่มกล่าวอธิบายอีกครั้ง “แต่วิทยาศาสตร์มีคำอธิบายให้กับทุกเรื่องเสมอ  โครงสร้างโดยหลักในตัวของมนุษย์จอมพลังลูซิเฟอร์1ไม่เหมือนกับมุนษย์อย่างเราๆทั่วไปเพราะมันอัดแน่นไปด้วยการทำงานของไมโตคอนเดรียที่มีมากกว่ามนุษย์ทั่วไปถึงหนึ่งร้อยเท่า  มันคือเซลล์ที่สร้างพลังงานให้กับร่างกายของเรานั่นเองครับ และถามว่า ไมโตคอนเดรียมีความสำคัญขนาดไหน? ก็ตอบได้คำเดียวครับว่า  หากไมโตรคอนเดรียในร่างกายของคนเราไม่ทำงาน  เราก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ เพราะไมโตรคอนเดียเป็นตัวที่ควบคุมการหายใจและเป็นแหล่งจ่ายพลังงานทั้งหมดให้ร่างกายของเรา         หลายๆท่านในที่นี้อาจจะสงสัยว่า แล้วมันแตกต่างหรือพิสดารผิดจากธรรมดายังไง? ต้องอธิบายอย่างนี้ครับว่า  เราสร้างลูซิเฟอร์1ขึ้นมาโดยอาศัยไมโตรคอนเดรียเป็นหัวใจสำคัญ  ก็อย่างที่ทุกท่านคงได้เห็นแล้วนะครับว่าสีผิวของลูซิเฟอร์1สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาจากอารมณ์ความรู้สึก เพราะในตัวของลูซิเฟอร์1 ไม่มีเม็ดสีเมลานินอยู่บนผิว ไม่มีไมโอโกลบินในกล้ามเนื้อ ไม่มีเฮโมโกลบินในเลือด เลยทำให้ผิวมีสีตามสีของไมโตคอนเดรีย         และการเจริญเติบโตของมนุษย์จอมพลังไมโตคอนเดรียคนนี้เป็นไปอย่างรวดเร็วตามอายุไขอันแสนสั้น  อายุของเขาจะอยู่ได้เพียงสามเดือนเท่านั้น นับว่าน่าเสียดายอย่างยิ่ง  หนึ่งวันที่ผ่านไปของคนเรา เท่ากับหนึ่งขวบปีของมนุษย์ไมโตคอนเดรีย แม้ในขณะนี้ ร่างกายของเขาจะใหญ่โตเท่ามนุษย์วัยเจริญพันธุ์ แต่สมองก็ยังเป็นสมองของเด็กวัยเพียงเจ็ดขวบเท่านั้น”         ดร.ชาญชัยเหลือบไปส่งสัญญาณให้ดร.ตะวัน  ภาพบนจอจึงเปลี่ยนเป็นภาพเคลื่อนไหวบันทึกกิจกรรมที่ลูซิเฟอร์1ทำตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา  กิจกรรมทุกอย่างล้วนเป็นการละเล่นของเด็กทั้งสิ้น  ไล่ตั้งแต่ต่อตัวต่อเลโก้ ก่อปราสาททราย เล่นรถบังคับ  ปลูกผัก รดน้ำต้นไม้ และทุกๆกิจกรรมจะมีศาสตราจารย์อัสนีอยู่ในภาพด้วยเสมอ         “มุนษย์ไมโตคอนเดรียจะเรียนรู้ได้รวดเร็วมาก  พวกเขาฉลาดเป็นกรด  สมองจะพัฒนาขึ้นในทุกๆวัน เช่นวันนี้สมองของเขาเป็นเด็กเจ็ดขวบ พอถึงพรุ่งนี้ สมองก็จะพัฒนาไปเป็นเด็กแปดขวบ และเมื่อครบหนึ่งเดือนระดับความคิดในสมองก็จะเป็นของคนอายุสามสิบปี  ฉะนั้น  หากสร้างเขาขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์อะไร ก็จงปลูกฝังไว้ในระดับแรกเกิด  อยากให้เขาเป็นอาวุธสำหรับกองทัพ ก็ปลูกฝังเรื่องสงครามและการฆ่าฟัน แต่โชคดีที่ศาสตราจารย์อัสนีและพวกผมไม่ได้สร้างเขามาด้วยจุดประสงค์นั้น” ดร.ชาญชัยตอบพร้อมกับลอบชำเลืองมองกลับไปที่โต๊ะแถลงข่าว  ลูซิเฟอร์1กำลังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่กับศาสตราจารย์เหมือนพ่อลูกกำลังหยอกล้อกัน “แต่เหนืออื่นใด  จุดหมายที่เราสร้างเขาขึ้นมาก็เพื่อพิสูจน์ให้โลกได้เห็นว่า ซูเปอร์แมนหรือฮัคตัวเขียวไม่ได้มีเพียงในการ์ตูนเท่านั้น  มนุษย์เองก็สามารถสร้างมันขึ้นมาได้ในโลกแห่งวิทยาศาสตร์”         ดร.ตะวันยกรีโมทขึ้นชี้ยังจอภาพอย่างรู้หน้าที่  ภาพบนจอเปลี่ยนเป็นภาพของลูซิเฟอร์ที่เพิ่งถ่ายทำไปเมื่อวานในลานจอดรถของสถาบันวิจัยเซลล์แห่งประเทศไทย  มันเป็นภาพของลูซิเฟอร์1กำลังยกรถสิบล้อทั้งคันชูขึ้นสูงเหนือศีรษะด้วยพลังแขนเพียงข้างเดียวเท่านั้น         “ลูซิเฟอร์1 สามารถทำได้ทุกอย่างเหมือนซูเปอร์ฮีโร่ในการ์ตูน”ดร.ชาญชัยกล่าวขณะบรรดาสื่อมวลชนพากันส่งเสียงฮือฮาให้กับภาพที่ปรากฏบนจอ “ไม่มีกระสุนชนิดใดสามารถเจาะเข้าไปในร่างของเขาได้  ไม่มีระเบิดชนิดใดจะทำให้ร่างของเขาแหลกเป็นผุยผง  เขาสามารถพังตึกได้ทั้งตึกโดยการทุบผนังเพียงครั้งเดียวด้วยมือเปล่า และยังมีความสามารถอื่นๆที่เราต้องขอปิดไว้ก่อน” จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 19:08:09

ความคิดเห็นที่ 2 ภาพบนจอโปรเจ็คเตอร์ในตอนนี้เป็นภาพของลูซิเฟอร์1กำลังชกกำปั้นใส่ผนังด้านนอกของอพาร์ทเม้นท์ร้างแห่งหนึ่ง  เพียงลูซิเฟอร์ 1ก้าวถอยหลังกลับออกมาเท่านั้น อาคารทั้งหลังก็ถล่มครืนพังลงมาต่อหน้าต่อตาทันที         การแถลงข่าวผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงด้วยความเรียบร้อย  ดร.ชาญชัยจบการอธิบายด้วยการแจ้งให้สื่อมวลชลได้ทราบว่าขณะนี้ กองทัพบกของสหรัฐกำลังเจรจากับศาสตราย์จารย์อัสนีเพื่อขอให้สร้างลูซิเฟอร์รุ่นต่อไปสำหรับใช้ในสงครามตะวันออกกลางที่กำลังคุกรุ่น         ในตอนนี้ เข้าสู่ช่วงสุดท้ายของการแถลงข่าวซึ่งจะอนุญาตให้นักข่าวและช่างภาพสามารถถ่ายรูปได้เต็มที่  ศาสตราจารย์อัสนีเดินประคองลูซิเฟอร์1ออกมาหน้าเวที ใบหน้าอันหล่อเหลาของมนุษย์ไมโตคอนเดียกำลังแย้มบานด้วยรอยยิ้ม  จอโปรเจ็คเตอร์ถูกดึงกลับขึ้นไปบนเพดาน  เปิดฉากหลังให้โล่งว่างสำหรับถ่ายรูป ดร.ชาญชัยและดร.ตะวันขยับกายมายืนขนาบข้างศาสตราจารย์และลูซิเฟอร์1ซึ่งยืนเด่นอยู่ตรงกลาง และแล้ววินาทีต่อมา  แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปก็สว่างวูบวาบขึ้นอีกครั้ง         ไม่มีลางบอกเหตุเลยว่า หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที....จะมีคนรอดชีวิตออกจากห้องประชุมได้เพียงสองคนเท่านั้น! ------------------------------------------ ดร.ชาญชัยรู้สึกตัวขึ้นในห้องพักของโรงพยาบาล  ทั่วร่างเจ็บระบม  สมองปวดตึบๆเหมือนจะระเบิดเสียให้ได้ แต่ความทรงจำของเขายังอยู่ดี  สิ่งแรกที่เขาคิดถึงก็คือลูซิเฟอร์1.....เกิดอะไรขึ้นหลังจากการถ่ายรูป?         ภาพของวันแถลงข่าวกลับมาฉาบฉายในห้วงคำนึงของดร.ชาญชัย  แสงแฟลชนับร้อยนับพันกระพริบวูบวาบจนเขาเองยังตาลาย ในตอนนั้น เขารู้สึกได้ว่าลูซิเฟอร์1กำลังหวาดกลัวต่อแสงแฟลชของกล้องถ่ายรูป  มนุษย์ไมโตคอนเดรียตัวสั่นสะท้าน แม้ศาสตราจารย์อัสนีจะคอยปลอบอยู่ตลอดเวลา แต่นั่นกลับเป็นผลร้าย....         ลูซิเฟอร์1ตกอยู่ในภาวะแตกตื่น  ดูเหมือนว่าสัญชาติญาณป้องกันตัวจะถูกปลุกขึ้นมาจากส่วนลึกในจิตใต้สำนึกของเซลล์ไมโตคอนเดรีย  ดร.ชาญชัยแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้น  มันเหมือนกับว่าวงจรที่พวกเขาตั้งโปรแกรมไว้ควบคุมลูซิเฟอร์1เกิดการปิดตัวเองลงและมันได้เปิดระบบควบคุมขึ้นใหม่จากความหวาดกลัว มันเป็นระบบที่อยู่เหนือการควบคุมทั้งมวล         ลูซิเฟอร์1 แยกเขี้ยวคำราม  สีผิวกลายเป็นสีแดงเข้ม ดวงตาวาวโรจน์ขณะหันเข้าหาศาสตราจารย์อัสนีที่ข้างกาย  นักวิทยาศาสตร์วัยกลางคนได้แต่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจเท่านั้นเมื่อถูกลูซิเฟอร์1เหวี่ยงเข้าใส่กำแพงของห้องประชุมอย่างแรงจนทะลุกระเด็นไปด้านนอก และเสียชีวิตลงในทันที         แสงแฟลชในห้องแถลงข่าวหยุดลง  นักข่าวและช่างภาพทุกคนตกอยู่ในอาการตกตะลึง  ดร.ชาญชัยจำได้ว่าตัวเขาเองและดร.ตะวันพยายามเข้าไปรั้งตัวลูซิเฟอร์1เอาไว้ แต่ก็ถูกสะบัดจนกระเด็นไปคนละทิศละทางเมื่อมนุษย์ไมโตคอนเดรียกระโจนลงจากเวทีพุ่งเข้าใส่กลุ่มสื่อมวลชลอย่างบ้าคลั่ง         ดร.ชาญชัยถูกสะบัดจนกระเด็นมากระทบเสาหินของหอประชุม ภาพสุดท้ายที่เขาได้เห็นก่อนจะหมดสติลงก็คือภาพของลูซิเฟอร์1กำลังจับนักข่าวทุ่มไปมาด้วยความเมามันส์  และจากพละกำลังอันเหลือเฟือของมนุษย์ไมโตคอนเดรียนั่นเองก็ทำให้ทั้งหอประชุมเกลื่อนไปด้วยซากศพผิดรูปผิดร่างนับไม่ถ้วนในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น         นั่นคือทั้งหมดที่ดร.ชาญชัยจำได้  เขาไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตนเองรอดชีวิตมาได้อย่างไร และดร.ตะวัน นักวิทยาศาสตร์รุ่นน้องจะปลอดภัยดีหรือไม่?  เขาไม่รู้อะไรเลย  ดร.ชาญชัยขยับกายเอื้อมมือไปยังหัวเตียงอย่างอึดอัด  เขาเกลียดการที่ตัวเองกลายเป็นคนไม่รู้อะไรเลยจริงๆ         มือของดร.ชาญชัยกดกริ่งเรียกพยาบาล และอีกไม่นาน เขาก็จะได้รับคำตอบสำหรับทุกๆคำถาม -------------------------------------- “ตอนนี้ไม่มีใครหยุดลูซิเฟออร์1ได้แล้ว”ดร.ตะวันพูดอย่างกลัดกลุ้ม  ชุดทหารที่เขาสวมใส่เป็นริ้วรอยขาดวิ่นสมบุกสมบันราวกับเพิ่งออกมาจากสนามรบ “ทางกองทัพเรียกผมเข้าไปเพื่อให้ช่วยหาวิธีฆ่ามัน  แต่ก็อย่างที่พี่ชัยก็รู้น่ะครับ  เราสร้างลูซิเฟอร์ขึ้นมาให้ทนทานต่ออาวุธทุกชนิด  ผมลองทุกวิธีแล้ว  ขนาดออกไปสู้กับมันพร้อมพวกทหาร  เรายังแพ้มันกลับมาชนิดที่ผมไม่มีทางหาจุดอ่อนมันได้เลย”         “ก็เราสร้างมันขึ้นมาเพื่อให้ไร้จุดอ่อนนี่” ดร.ชาญชัยกล่าวเสริมเมื่อรุ่นน้องพูดจบลง  ห้องพักในโรงพยาบาลของเขาตอนนี้กำลังก้องกังวานด้วยเสียงจากลำโพงโทรทัศน์เบื้องหน้า  มันกำลังฉายภาพลูซิเฟอร์1เที่ยววิ่งพล่านไปทั่วเมืองกรุง ทุบตึก ทำลายข้าวของเป็นเวลากว่าสองอาทิตย์มาแล้วโดยที่ไม่มีใครหยุดยั้งได้ แม้แต่กองทัพรถถังก็ตาม         “ตอนนี้กรุงเทพของเราต้องอพยพประชาชนไปอยู่จังหวัดอื่นๆชั่วคราว”ดร.ตะวันพูดอีกครั้ง “เราจำเป็นต้องทำให้กรุงเทพเป็นเมืองร้างเพื่อที่จะจัดการลูซิเฟอร์1ได้อย่างสะดวก  เราสูญเสียกำลังพล สูญเสียรถถังและตึกรามบ้านช่องไปค่อนเมือง ถ้าพี่ไปเห็นกับตา พี่จะพบว่าตอนนี้กรุงเทพของเรามีแต่ซากปรักหักพังทั้งนั้น”         ดร.ชาญชัยนิ่งเงียบ  เขานั่งอยู่บนเตียง หลุบสายตามองขาเหล็กของดร.ตะวันผู้นั่งอยู่ด้านข้าง  ขาเหล็กของนักวิทยาศาสตร์หนุ่มได้มาเพราะขาจริงขาดกระเด็นจากแรงสะบัดของลูซิเฟอร์1ในหอประชุม  เมื่อเทียบกันแล้ว  อาการอื่นๆของดร.ตะวันก็แทบไม่เป็นอะไรอีกเลย  ผิดกับดร.ชาญชัยที่ซี่โครงหัก ม้ามแตก กระดูกสันหลังแหลกละเอียดจากแรงกระแทกกับเสาหิน  ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ที่เขารอดชีวิตมาได้         ทันใดนั้น  เสียงโทรศัพท์มือถือของดร.ตะวันก็กรีดร้องขึ้น  นักวิทยาศาสตร์ผู้ต้องสวมหน้าที่ทหารรบจำเป็นล้วงมือหยิบโทรศัพท์ออกจากเสื้อด้านใน  เขากดรับและยกแนบหูขณะดร.ชาญชัยได้แต่นั่งเฝ้ามองด้วยความสนใจ         “..ครับ  เดี๋ยวผมจะไปทันทีเลย...แน่นอนครับ ...อีกไม่เกินยี่สิบนาที...ครับ..ครับ...ครับ...แค่นี้ก่อนนะครับผู้การ  ครับ”ดร.ตะวันกดวางสายแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองนักวิทยาศาสตร์รุ่นพี่ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ทางกองทัพแจ้งมาว่าลูซิเฟอร์1กำลังปรากฏตัวอยู่แถวคลองเตย  ผมต้องรีบไปแล้วนะพี่  ว่างๆผมจะมาเยี่ยมใหม่”         “แกจะไปทั้งๆที่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางกำจัดลูซิเฟอร์1ได้ยังงั้นน่ะเรอะ ?” ดร.ชาญชัยส่งเสียงถามด้วยความห่วงใยขณะดร.ตะวันเดินลากขาเหล็กกระโผลกกระเผลกไปยังประตู “แกก็รู้ดีว่าไม่มีทางที่จะทำลายมันได้  บอกพวกทหารให้ปล่อยลูซิเฟอร์1ไว้  ตอนนี้มันอาจจะกำลังตื่นกลัว หากมันสงบลงเมื่อไหร่  ลูซิเฟอร์1คนเดิมอาจจะกลับมาก็ได้”         “มันสายไปแล้วครับ พี่ชัย”ดร.ตะวันชะงักฝีเท้าและเหลียวหน้ากลับมาตอบ “เวลาผ่านมาสองอาทิตย์แล้วที่ลูซิเฟอร์1เที่ยวอาละวาดอยู่แบบนี้ คงเกินที่จะกู่กลับ และสิ่งเดียวที่เราทำได้ก็คือสู้กับมันไปเรื่อยๆเพื่อรอให้อายุไขของมันสิ้นลง โชคดีที่เราสร้างให้ลูซิเฟอร์1มีอายุได้แค่สามเดือนเท่านั้น”         “เท่ากับว่ารอให้เซลล์ฝ่อตัวงั้นหรือ....”ดร.ชาญชัยพึมพำกับตัวเอง สีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างเมื่อนักวิทยาศาสตร์รุ่นน้องลากขาก้าวเดินสู่ประตูอีกครั้ง “...ให้เซลล์ฝ่อตัว...การทำงานของไมโตคอนเดรีย...ฝ่อตัว...อะพ็อพโทรซิส...ใช่สิ!..ไซโตรโครม ซี!...เดี๋ยวก่อน ตะวัน  อย่าเพิ่งไป!”         ดร.ชาญชัยตะโกนเรียกเสียงดังลั่นจนดร.ตะวันถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยขณะมือเอื้อมจับอยู่ที่ลูกบิดประตู  นักวิทยาศาสตร์หนุ่มค่อยๆหันกายกลับมาทางรุ่นพี่อย่างเชื่องช้า  เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม  เมื่อนั้น  ดร.ชาญชัยก็ฉีกยิ้มด้วยความปิติเป็นคำตอบแล้วร้องบอกว่า         “พี่รู้แล้วว่าจะกำจัดลูซิเฟอร์1ได้ยังไง!!!” ----------------------------------------------           “แน่ใจนะครับด๊อกเตอร์ว่ามันจะได้ผล?”เสียงของทหารยศพันเอกร้องถามเมื่อดร.ตะวันประทับปืนลูกซองขึ้นบ่า นิ้วมือแตะอยู่ที่ไก เล็งใส่ร่างสีแดงเข้มของลูซิเฟอร์1ที่กำลังเหวี่ยงรถถังคันหนึ่งฟาดเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างถนน  เสาไฟโค่นลงในทันที แต่ไม่มีประกายเปลวเพลิงเพราะได้ระงับการจ่ายกระแสไฟเอาไว้แล้ว “ขนาดปืนใหญ่ยังทำอะไรมันไม่ได้  ปืนลูกซองของด๊อกเตอร์แค่นี้จะเอาอยู่ได้ยังไง”         “เดี๋ยวผู้พันก็คอยดูแล้วกัน”ดร.ตะวันตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทฤษฎีของดร.ชาญชัยจะปฏิบัติได้จริงหรือไม่ “ตอนนี้ผู้พันสั่งให้ทหารทุกคนกลับเข้ามาอยู่หลังบังเกอร์ก่อนดีกว่า  ผมกำลังจะยิงแล้ว”         นายทหารยศผู้พันคนนั้นมีสีหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแล้วหันไปโบกมือส่งสัญญาณเรียกทหารจำนวนหลายสิบนายที่กำลังยืนคุมเชิงอยู่รอบๆบริเวณให้เข้ามาหลบอยู่หลังบังเกอร์ชั่วคราว  ลูซิเฟอร์1กราดตามองมาทางบังเกอร์ตามความเคลื่อนไหวของทหาร มันแหกปากคำรามลั่นแล้วจึงกระโจนตามมาอย่างรวดเร็ว         “ตายโหง จะยิงก็รีบยิงสิด๊อกเตอร์!” ผู้พันโวยวายขณะมนุษย์ไมโตคอนเดรียพุ่งเข้ามาใกล้บังเกอร์มากขึ้นทุกที “มันมาแล้ว  ไม่งั้นเดี๋ยวก็ตายกันหมดหรอก!”         แต่ดร.ตะวันยังยืนประทับปืนนิ่งงัน  แม้นิ้วกำลังแตะอยู่ที่ไก  ยกปลายกระบอกเหนือขอบบังเกอร์เล็งไปยังร่างของลูซิเฟอร์1ที่กำลังวิ่งเข้ามา  ดร.ตะวันสูดหายใจรวบรวมสมาธิ เขาจะพลาดไม่ได้  กระสุนพิเศษที่จะสามารถปลิดชีพมนุษย์ไมโตคอนเดรียมีเพียงแค่นัดเดียวเท่านั้น                 เขาจะลั่นไกต่อเมื่อแน่ใจว่ามันไม่พลาดเป้า...และตอนนี้  มันก็ถึงเวลานั้นแล้ว!         ร่างของลูซิเฟอร์1อยู่ห่างจากบังเกอร์ไม่ถึงห้าสิบเมตร มันย่อกายลงเตรียมกระโจนข้ามเข้ามาในบังเกอร์ แต่วินาทีนั้น ดร.ตะวันก็ตัดสินใจเหนี่ยวไก เสียงปืนลูกซองคำรามลั่น ลูกกระสุนพุ่งออกไปขณะปืนดีดตัวขึ้นตามแรงเหวี่ยงจนนักวิทยาศาสตร์หนุ่มถึงกับยืนเซ           ภาพต่อมาที่ปรากฏต่อสายตาของทุกคนก็คือ  ลูซิเฟอร์1ทรุดลงนั่งคุกเข่าบนพื้นถนน  มือหนึ่งยกขึ้นกุมบริเวณหน้าอก มีน้ำข้นขุ่นสีเขียวเหนียวหนืดไหลทะลักออกมาจากง่ามนิ้ว  แสดงให้เห็นว่ากระสุนถูกเป้าหมาย  ดร.ตะวันเหยียดกายเกาะขอบบังเกอร์ยืนมองสิ่งที่เกิดขึ้น  มนุษย์ไมโตคอนเดรียค่อยๆกระตุกร่างอย่างช้าๆ  มันพยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ล้มพับลงไปอีก และเสียงโหยหวนของมันก็แผดร้องลั่นเมื่อร่างที่ใหญ่โตบึกบึนกำลังเหี่ยวแฟบลงทีละนิดเหมือนลูกโป่งถูกปล่อยลม         ดร.ตะวันโยนปืนลูกซองทิ้งท่ามกลางความงุนงงของพวกทหาร  เขาล้วงมือหยิบโทรศัพท์มือถือในเสื้อออกมา  กดเบอร์ของดร.ชาญชัยในขณะที่สายตายังจับจ้องที่ลูซิฟอร์1ซึ่งมีอาการชักกระตุกแรงขึ้นเรื่อยๆ  ร่างกายที่กำลังเหี่ยวแห้งลงนั้น มีรอยปูดโปนขึ้นเป็นจุดๆทั่วร่างเหมือนคนเป็นโรคท้าวแสนปม รอยปูดโปนนั้นพากันพองตัวขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนลูกโป่งถูกอัดแก๊ส  เสียงของลูซิเฟอร์1คำรามเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่รอยปูดโปนทั่วร่างจะแตกโผละออก ร่างของลูซิเฟอร์1ระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ส่งเศษก้อนเนื้อปลิวว่อนกระจุยกระจายไปทั่วบริเวณ  ในที่ๆร่างของลูซิเฟอร์1เคยยืนอยู่ในตอนนี้  เหลือเพียงกองเนื้อที่มีน้ำสีเขียวเขรอะราดเอาไว้เปียกแฉะส่งกลิ่นชวนคลื่นเหียนมาแต่ไกลเท่านั้น           “เราทำสำเร็จแล้วครับ พี่ชัย!”ดร.ตะวันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์เมื่อได้ยินสัญญาณรับสาย “ทฤษฏีอะพ๊อพโทรซิสของพี่ใช้ได้ผล  ลูซิเฟอร์1 ตายแล้ว!” จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 19:15:00

ความคิดเห็นที่ 3 ------------------------------------ ดร.ชาญชัยยกมือชกลมอย่างสะใจเมื่อวางหูโทรศัพท์  จบสิ้นกันเสียทีกับมนุษย์จอมพลัง  มนุษย์อมตะที่ไม่มีใครโค่นมันได้  แต่มันก็ถูกโค่นลงแล้วในตอนนี้  ถูกโค่นลงโดยจุดอ่อนในตัวของมันเอง  จุดอ่อนที่เขามองข้ามไปอย่างไม่น่าเชื่อ         เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก  ใบหน้ายังเปื้อนยิ้มขณะเอนหลังลงนอนบนเตียงพยาบาล  ในสมองกำลังคำนึงถึงทฤษฏีการฆ่าตัวตายของเซลล์ที่เรียกว่าอะพ๊อพโทซิส ซึ่งเขาใช้มันเป็นตัวกำจัดลูซิเฟอร์1  อะพ๊อพโทซิสหรือการตายแบบ “คำสั่งประหาร”(programmed cell death)นี้เป็นการทำงานในระบบของเซลล์ที่จะสั่งให้เซลล์ต่างๆแยกตัวออกจากกันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและค่อยๆฝ่อตัวเหี่ยวแห้งไปในที่สุด         และการที่จะทำให้เกิด “คำสั่งประหาร”ได้นั้นก็ต้องอาศัยโมเลกุลคาสเปส  ซึ่งการที่จะทำให้โมเลกุลคาสเปสเริ่มทำงานก็ต้องใช้โปรตีนไซโตโครม ซีที่มีอยู่ในไมโตคอนเดรียทุกตัว และการที่จะกระตุ้นให้ไซโตโครม ซีทำงานได้นั้นก็ต้องทำลายไมโตคอนเดรียส่วนหนึ่งเสียก่อนซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย         ไมโตคอนเดรียได้ชื่อว่าเป็นเซลล์ที่ตายง่าย แม้จะทนต่อกระสุนหรือแรงระเบิด  แต่มันกลับพ่ายแพ้สารพิษหรือแม้กระทั่งอนุมูลอิสระในตัวมันเอง  ดร.ชาญชัยจึงสั่งให้ดร.ตะวันเข้าไปยังสถาบันวิจัยเซลล์ก่อนที่จะเดินทางไปสมทบกับพวกทหาร และสั่งให้นำเซลล์มะเร็งและอีกสารพัดสารพิษผสมรวมกันบรรจุในลูกกระสุน         และกระสุนนัดนี้คือสิ่งที่ปลิดชีพมนุษย์ไมโตรคอนเดรียลงได้....         เมื่อกระสุนพุ่งเข้าใส่ร่างของลูซิเฟอร์1  สารพิษจะแตกตัวออกจากลูกกระสุนและกระจายไปทั่วร่าง  ไมโตคอนเดรียส่วนหนึ่งจะถูกทำลาย ไซโตโครม ซีจะถูกปลดปล่อยออกมาในไซโตพลาสมและกระตุ้นการทำงานของคาสเปสที่จะทำลายล้างเซลล์ทุกเซลล์ที่ขวางหน้า ในขณะที่ช่องทางเข้าออกของไมโตคอนเดรียจะรวนเร  ช่องที่ควรปิด ก็จะเปิด ช่องที่ควรเปิดก็จะปิด ทำให้สารพิษต่างๆไหลทะลักเข้าไปได้อย่างง่ายดาย         นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ร่างของลูซิเฟอร์1ค่อยๆฝ่อตัวเหี่ยวลงเมื่อโดนยิง  แต่สิ่งหนึ่งที่ดร.ชาญชัยไม่เข้าใจก็คือ  ที่ดร.ตะวันบอกว่า ลูซิเฟอร์1 “ระเบิด”ออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  กลายเป็นกองเศษเนื้อเหม็นเน่านั้น  มันดูคล้ายการตายแบบนีโครซิสมากกว่า  แต่ช่างเถอะ  ไม่ว่ามันจะตายแบบไหน แต่สรุปตายก็คือตาย  มันตายไปแล้ว จะไม่มีมนุษย์ไมโตคอนเดรียหรือมนุษย์จอมพลังอีกต่อไป         ดร.ชาญชัยเข็ดขยาดกับมันเกินพอแล้ว -------------------------------------------- ณ  กลางถนนอันแผดร้อนระอุด้วยแสงแดด  เชือกสีเหลืองที่กั้นรอบบริเวณซากศพของลูซิเฟอร์1กำลังไหวพะเยิบพะยาบด้วยแรงลม  กลุ่มทหารกำลังรื้อถอนบังเกอร์ ขณะเจ้าหน้าที่จากสถาบันวิจัยเซลล์แห่งชาตินำอุปกรณ์เข้ามาเก็บกวาดกองเนื้อของมนุษย์ไมโตคอนเดรียอย่างขะมักเขม้น         ไม่มีใครรู้เลยว่า หายนะกำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ         ก้อนเนื้อก้อนหนึ่งที่กองรวมอยู่กับก้อนเนื้ออีกหลายๆก้อนกำลังเต้นกระดุบกระดิบโดยที่ไม่มีสายตาของผู้ใดสังเกตพบทั้งสิ้น  การเกิดอะพ็อพโทซิสเกือบจะทำให้พวกมันสูญพันธ์ไปแล้ว แต่โชคดีที่วินาทีสุดท้ายก่อนตาย ยังมีไมโตคอนเดรียบางส่วนเลือกที่จะตายแบบนีโครซิสซึ่งมีอีกชื่อว่ามรณกรรมแบบระเบิด         มรณกรรมแบบระเบิดนี้เซลล์และไมโตคอนเดรียจะป่องออกเหมือนลูกโป่ง ก่อนจะแตกโพละออกเหมือนลูกโป่งที่อัดแก๊สมากเกินไปซึ่งการระเบิดนี้จะทำให้เศษเซลล์ สารพิษ และเอนไซม์ในเซลล์แตกกระจัดกระจายไปรอบๆสร้างความเดือดร้อนให้กับเซลล์รอบข้างที่ต้องตายตามไปด้วยอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง         แต่ถึงกระนั้น มันก็ยังมีโอกาสที่เซลล์บางส่วนจะรอดตายจากการระเบิด แน่นอน  มีบางส่วนรอดตายมาได้จริงๆ  แม้จะรอดมาด้วยสภาพของทหารผ่านศึกก็เถอะ  แต่การกลับมาของผู้พ่ายแพ้ย่อมมาพร้อมกับความแค้นที่น่ากลัวกว่าเดิม รุนแรงกว่าเดิม โหดร้ายกว่าเดิมเสมอ         และพวกมันจะกลับมาอีกครั้ง ในไม่ช้า......... จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 19:21:23

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วเป็นอย่างไร บอกกันมั่งนะคร้าบบบบบบบบ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 19:23:07

ความคิดเห็นที่ 5 คิดว่าอาจจะมีความเข้าใจผิดทางวิทยาศาสตร์อยู่หลายส่วน ยกตัวอย่างที่เด่นมากๆคือ "ไมโตคอนเดรียได้ชื่อว่าเป็นเซลล์ที่ตายง่าย" ไมโตคอนเดรียเป็นออร์กาเนลในเซลล์นะคะ แล้วที่พูดถึง apoptosis ก็ยังสับสนอยู่มาก นำชื่อโปรตีนต่างๆมากล่าวถึงแต่ไม่ได้สัมพันธ์กันกับสิ่งที่กล่าวอ้าง เข้าใจว่าเป็นจินตนาการและเป็น scifi แต่คิดว่าต้องค้นคว้าให้พื้นฐานวิทยาศาสตร์เรื่องที่มาพูดแน่นกว่านี้ถึงจะฟังดูน่าเชื่อถือน่ะค่ะ โชคดีนะคะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 01:36:56

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกดีครับ แต่สงสัยอยู่อย่างว่า ขนาดกระสุนปืนใหญ่ยังเจาะร่างกายไม่ได้ แล้วกระสุนที่ยิงสารพิษเข้าไปคืออะไร (แอบคิดว่า ถ้าอย่างนั้น ก็เอากระสุนอันนั้นล่ะ ระดมยิงจนกว่าจะตายก็คงได้มั้ง) จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 08:09:39

ความคิดเห็นที่ 7 ไมโตรคอนเดรีย (MC) ไม่ได้ทำหน้าที่แค่ "สร้่างพลังงาน" ให้เซลล์ แต่หน้าที่หลักของมันอีกอย่างคือ "ควบคุมการสร้าง" พลังงานของสารอาหาร เช่นกลูโคส (CHO) + ออกซิเจน (O2) มันสูงมากๆๆๆ มากจนไม่มีเซลล์ไหนทนทานได้ สิ่งที่ MC ทำคือ ค่อยๆให้ O2 ทำปฏิกิริยากับ CHO ทีละน้อยๆ ค่อยๆปล่อยพลังงานออกมาทีละสเตป การเผาผลาญ CHO 1 โมเลกุล ให้พลังงานที่มากจนต้องใช้ ATP มารับถึง 37 ตัว ------------------- อย่างที่สอง .. MC มีหน้าที่ **สร้าง** พลังงาน ไม่ได้มีหน้าที่ **ใช้** พลังงานเหล่านั้น เหมือนกับเขื่อนพลังงาน .. สร้างไฟฟ้าได้ 1,000,000,000 วัตต์-ชั่วโมง แต่จะส่งพลังงานนั้น ไปให้ปืนเลเซอร์ ที่รับพลังงานได้แค่ 1,000,000 วัตต์-วินาที ปืนเลเซอร์ ก็พังแน่นอน ---------------------- ถ้ามีปืนล้านกระบอกเพื่อรับพลังงานเหล่านั้น ไปยิงทำลายข้าศึก ??? ก็ต้องดูว่า ปืนเหล่านั้น ประสิทธิภาพ 100% หรือไม่ ถ้าประสิทธิภาพ 100% .. พลังงานที่ส่งเข้าปืน แปรรูปเป็นพลังงานส่งออกหมดสิ้น ไม่มีพลังงานเหลือตกค้างในปืน นิยายเรื่องนี้ ก็ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด แต่ถ้ามีพลังงานตกค้าง .. ประสิทธิภาพในการเปลี่ยนพลังงานที่ได้รับ ไปเป็นพลังทำลายไม่ใช่ 100% พลังงานที่เหลือ จะแปรรูปเป็นความร้อน เผาผลาญปืน จนไหม้สลายหมด ในเวลาไม่ถึง 0.1 วินาที ------------------------ ประการสุดท้ายคือ .. อย่างที่ว่ามา ในสมการพื้นฐาน CHO + O2 -> CO2 (คาร์บอนไดออกไซด์)  + H2O + พลังงาน มนุษย์ไมโตร .. รับพลังงาน (CHO) มาจากที่ไหน?? รับ O2 เข้าไปทันได้อย่างไร รับเข้าทางไหน ปอดคนปกติ มีพื้นที่รับ O2 พอที่จะผลิตพลังงานมากกว่าความต้องการแค่ 10 เท่าเท่านั้น OK .. หายใจผ่านทางผิวหนังได้ การใช้พลังงาน เพื่อมีความสามารถจนทำลายได้มากมายขนาดนั้น ทุกๆครั้งที่ "หายใจเข้า" จะ "สูบ" O2 จากรอบๆบริเวณตัว จนเกิดเป็นหย่อมความกดอากาศต่ำ ชนิดที่ว่า หายใจแค่ 2-3 นาที ก็สามารถสร้างพายุได้แล้ว .. เพราะอากาศในรัศมี 100 เมตร ความกดดันหายไปไม่น้อยกว่า 1/5 .. ------------------------------ ถ้ามนุษย์ MC นี้ เป็นจริง ฆ่าง่ายมากครับ แค่ยิงระเบิดที่มีการเผาไหม้สูงๆ ไปรอบๆตัว .. เพื่อเผา O2 ให้หมด ร่างกายขาดพลังงานทันที .. ตายในเวลาไม่ถึงชั่วหนึ่งลมหายใจ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 08:34:56

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้ข้อมูลนะครับ ผมจะนำมาปรับปุรงในผลงานเรื่องต่อๆไปให้มากขึ้น ไฟ๊ต์โตะ!!! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 09:55:15

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่อง อย่าให้สลับซับซ้อน .. วางโครงเรื่องง่ายๆ คนอ่าน อ่านสำนวน ไม่ได้อ่านเนื้อหา ฉนั้น อย่าใส่เนื้อหาเข้าไปเยอะ แต่ถ้าเนื้อหาที่จะใส่ มันเป็นแกนหลักของเรื่อง เราก็ต้องแม่นในเนื้อหานั้นๆ .. ----------- หลายๆท่านในที่นี้อาจจะสงสัยว่า แล้วมันแตกต่างหรือพิสดารผิดจากธรรมดายังไง? ต้องอธิบายอย่างนี้ครับว่า  เราสร้างลูซิเฟอร์1ขึ้นมาโดยอาศัยไมโตรคอนเดรียเป็นหัวใจสำคัญ   ฯลฯ ตรงนี้คือ key point  .. ในการแถลงข่าว ต้องมีคำถามจากนักข่าวบางคน ที่แสนจะฉลาดเฉลียวผิดปกติ คำตอบต่อคำถามพวกนั้น จะเป็นตัวปิด "ความไม่สมเหตุสมผล" ที่ผมว่ามาทั้งหมดได้ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 14:13:49

ความคิดเห็นที่ 10 ".. หลายๆท่านในที่นี้อาจจะสงสัยว่า แล้วมันแตกต่างหรือพิสดารผิดจากธรรมดายังไง? ต้องอธิบายอย่างนี้ครับว่า  เราสร้างลูซิเฟอร์1ขึ้นมาโดยอาศัยไมโตรคอนเดรียเป็นหัวใจสำคัญ   ... " ดร.ชาญชัย หยุดคำบรรยายก่อนหยิบน้ำขึ้นมาดื่มอย่างใจเย็น และนิ่งเงียบ ก่อนยิ้มนิดๆด้วยความดีใจ ที่มีนักข่าวปากกาคมคนหนึ่ง ยกมือขึ้นเพื่อถามคำถาม ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เขาวาง ไม่เสียทีที่เชิญนักข่าวความรู้ดีคนนี้มาด้วย "ท่านครับ แต่จากความรู้ทางวิทยาศาสตร์พื้นฐาน ที่เรารู้กันทั่วไป ไมโตคอนเดรีย มันเป็นตัวสร้างพลังงาน ซึ่งการสร้างได้ ต้องมีเชื้อเพลิงให้มัน แล้วมนุษย์ไมโตฯที่ท่านสร้างขึ้นมา รับสารอาหารที่เป็นเชื้อเพลิงเข้าไปอย่างไร หายใจเอาออกซิเจนเข้าไปทันหรือครับ ระบายความร้อนส่วนเกินที่เกิดจากการเผาผลาญเชื้อเพลิงจำนวนมากนี้ได้อย่างไร แล้วก็ ..." เหยี่ยวข่าวสายวิทยาศาตร์ ยิงคำถามเป็นชุด ก่อนต้องชะงักเพราะเห็น ดร.ชาญชัย ยกนิ้วชี้ขึ้นมาส่ายเป็นเชิงห้าม "ตรงนี้ เป็นความลับสุดยอดครับ พวกเราทุ่มเทแรงกายแรงใจ มานานนับปี จนเจอแก้ปัญหาพวกนี้ได้สำเร็จ สามารถสร้างมนุษย์ไมโตคอนเดียที่ท่านเห็นอยู่" ดร.ชาญชัยตอบ พร้อมยิ้มกว้าง "ผมอยากให้พวกท่าน ผ่านเรื่องตรงนี้ไปครับ ความลับพวกนี้บอกใครไม่ได้จริงๆ ท่านคงเข้าใจ" "ผมขอบอกว่า มันไม่ใช่ป้องกันแก้ไขได้ง่ายๆ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น แล็บอื่นๆ รวมทั้งกองทัพสหรัฐ คงทำสำเร็จไปนานปีแล้ว และก็คงไม่เจรจาตกลงกับศาสตราย์จารย์อัสนีเพื่อขอให้เราสร้างลูซิเฟอร์รุ่นต่อไปด้วยงบประมาณไม่จำกัด หรอกครับ" จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 14:24:44

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านค่ะ อ่าน apoptosis และ คำในวงเล็บปุ๊บ รู้เลยว่าไปค้นมาแหงๆ (เพราะว่าเพิ่งค้นมาเหมือนกัน) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:25:49

ความคิดเห็นที่ 12 10 โอ้ ว้าว คุณแมวเหมียวพุงป่องครับ ข้าน้อยขอคำนับร้อยครั้ง!!! ปล.ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการชี้แนะครับผม จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 21:27:56