ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 19 ในห้องทำงานส่วนตัวของตุลยวัต ซึ่งมีทั้งโต๊ะวางโน้ตบุ๊คตัวโปรดตรงหน้ากับโต๊ะเขียนแบบที่อยู่ทางด้านขวามือให้เขาใช้งานได้อย่างสะดวกสบายตามความถนัด ชายหนุ่มถอดแว่นตากรอบหนาออกวางลงบนโต๊ะก่อนจะยกแก้วกาแฟหอมกรุ่นขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว หลังจากเพิ่งแก้ไขรายละเอียดงานออกแบบเฟอร์นิเจอร์ภายในห้องพักของรีสอร์ทแห่งหนึ่งเป็นรอบที่สอง ทั้งที่ผ่านหลายชั่วโมงตั้งแต่ไปส่งปุณณมีจนกลับมาทำงาน หากภาพสายตาที่ยังหลงเหลือร่องรอยความรักความห่วงหาอาวรณ์ระหว่างปุณณมีกับฉายะชาติ ก็คอยตามมาหลอกหลอนให้เขาแทบไม่มีสมาธิในการทำงาน  ทั้งสองคนยังคงมองกันด้วยความรัก ตุลยวัตไม่อาจปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้เลย ชายหนุ่มหมุนเก้าอี้หันให้หันไปทางโต๊ะเขียนแบบซึ่งมีแบบร่างของงานอีกชิ้นที่เขาลงมือเขียนค้างไว้เมื่อช่วงเช้าวางอยู่   แต่เขาไม่ได้หันมาเพื่อจะทำงานต่อ กลับเปิดลิ้นชักหยิบกระดาษวาดสีน้ำอีกแผ่นกับดินสอออกมา เพื่อเริ่มลงมือสเก็ตช์ภาพเหมือนของใครบางคนที่เขาใช้ความทรงจำเกือบทั้งชีวิตจดจำรายละเอียดของเธอ ตุลยวัตเผลออมยิ้มโดยไม่รู้ตัว  เมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ไม่เคยลบเลือนไปจากความทรงจำ “เราถามอะไรฉายหน่อยได้ป่ะ  ทำไมถึงรักใบปอ เราว่าใบปอนิสัยขี้งอน โกรธง่าย เอาแต่ใจตัวเองจะตาย คบกันไปสักพักฉายต้องทนไม่ได้แน่” “ความรักมันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอครับคุณตุล  ไม่รู้สิครับ สำหรับผม ผมคิดว่าคุณใบปอเป็นผู้หญิงที่นิสัยเรียบง่าย แล้วก็มีความอบอุ่นเป็นที่พึ่งได้ในทุกๆเรื่อง ส่วนเรื่องเอาแต่ใจก็มีบ้าง แต่ผมก็ชอบที่ได้ตามใจเธอนะครับ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตผมก็มีค่าและมีความหมายต่อใครสักคนเหมือนกัน” “โอ้โห พูดขนาดนี้ แสดงว่ารักจริงหวังแต่งเลยใช่มั้ย” “แน่นอนครับ ผมหวังว่าผมจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับคุณใบปอไปจนตลอดชีวิตของผมเลย” ตั้งแต่ได้รับรู้ความในใจของฉายะชาติในค่ำคืนวันนั้น ชายหนุ่มก็เลือกที่จะทำใจและตัดใจ แม้จะยากเย็นเพียงใด เพราะยิ่งเห็นความใกล้ชิดสนิทสนมของน้องชายบุญธรรมกับหญิงสาวที่เขาเฝ้ามองเธอมานานแสนนาน ก็ทำให้กลายเป็นภาพที่ขวางหูขวางตา ส่งผลให้ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ ต้องหาเรื่องหญิงสาวอยู่บ่อยๆ ทั้งที่ก็รู้ว่าสิ่งที่พูดและทำนั้นตรงข้ามกับความรู้สึกในใจ กลายเป็นเหมือนคนพาล ชอบพูดจาหาเรื่องชวนทะเลาะ จนทำให้เธอทั้งเบื่อและรำคาญบางทีอาจถึงขั้นเกลียด ไม่อยากมองหน้าจนถึงทุกวันนี้ “อะแฮ่ม! ท่านตุล ว่างเหรอคะ มาแอบวาดรูปสาวอยู่เนี่ย” “เฮ้ย ก้อย จะเข้าห้องคนอื่นทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อน คำว่ามารยาทน่ะสะกดเป็นมั้ย” ตุลยวัตหันมาตอบด้วยน้ำเสียงตกใจพลางรีบเก็บกระดาษกับดินสอไว้ในลิ้นชักโต๊ะ “นี่ อู้งานแล้วอย่ามาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องนะ ก็ประตูมันไม่ได้ล็อก แล้วก่อนเข้ามาฉันก็เคาะแล้ว แกไม่ได้ยินเอง ฉันจะเข้ามาบอกว่าเมื้อกี้พจน์บอกว่าพิ้งค์โทรมาชวนไปคาราโอเกะด้วยกันเย็นนี้  จะเลี้ยงขอบคุณเรื่องงานตัวที่พจน์เป็นคนทำน่ะ “ “เย็นนี้เหรอ?” ชายหนุ่มย้อนถามและมองหน้าเพื่อนเหมือนยังลังเล “ทำไม อย่าบอกนะว่าแกไม่ว่าง จะรีบกลับไปนอนตักแม่หรือมีนัดกับใคร ถ้าเป็นใบปอ ก็ชวนไปด้วยกันก็ได้นี่” “ถึงชวนก็คงไม่ไปหรอก ตอนนี้ใบปอคงไม่มีอารมณ์จะไปเที่ยวเฮฮาที่ไหนทั้งนั้นแหละ” คราวนี้ กฤษณาเป็นฝ่ายเลิกคิ้วอย่างสงสัยบ้าง “คุณพ่อใบปอป่วยเป็นโรคมะเร็งปอดระยะสุดท้าย  ช่วงนี้ที่บ้านนั้นเลยยุ่งๆวุ่นวายกันนิดหน่อย ใบปอเองเลิกงานก็ต้องรีบกลับบ้านไปอยู่ดูแลคุณพ่อคุณแม่” “เฮ้ย จริงดิ  ไม่น่าเลยว่ะ  ฟังแล้วสงสารน้องจัง โรคนี้พอมันถึงระยะสุดท้ายก็รักษาให้หายยากแล้วด้วย  แล้วใบปอเป็นไงบ้าง โอเคมั้ย” “ภายนอกก็ดูเหมือนจะเข้มแข็งเป็นปกติดี ไม่มีอะไรน่าห่วง แต่ลึกๆแล้วฉันว่าเค้ากำลังเครียดแล้วก็คิดมากด้วย” คนฟังมองอากัปกิริยาของเพื่อนสนิทยามพูดถึงหญิงสาวซึ่งมีความสนิทสนมผูกพันกันระหว่างครอบครัวมายาวนานอย่างสังเกต เหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองก็ดูเครียดและเป็นกังวลมากๆอย่างที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยนัก เพราะบุคลิกที่ทุกคนรู้จักและคุ้นเคยก็คือความเป็นหนุ่มอารมณ์ดี มองโลกในแง่ดี ยิ้มรับกับทุกปัญหาที่เข้ามาไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหน  แทบไม่เคยแสดงออกถึงความไม่สบายใจฉายชัดทางแววตามากขนาดนี้มาก่อน ทั้งๆที่ไม่ความจริงแล้วก็ไม่ใช่ปัญหาของตัวเองโดยตรงเลย “เออ แล้ว เรื่องงานถ่ายแบบของแกกับใบปอน่ะ จะไปกันเมื่อไหร่เหรอ รู้รึยังว่าไปถ่ายที่ไหน” “รีสอร์ทเปิดใหม่ที่สวนผึ้งน่ะ  ไปสัปดาห์ ช่วงเย็นๆวันเสาร์ ค้างคืนนึงแล้วคงถ่ายวันอาทิตย์ทั้งวันเลย เห็นพี่เค้าว่ามาอย่างงั้นนะ” ตุลยวัตตอบยิ้มๆ และเป็นรอยยิ้มเหมือนเด็กกำลังพูดเรื่องอะไรที่ถูกใจเอามากๆ จนกฤษณามองแล้วก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ “แหม ดีใจออกนอกหน้าเหลือเกินนะ   น่าสงสัยจริงๆว่า เป็นเพราะอะไร เพราะคนที่ได้ทำงานด้วยรึเปล่า” เห็นสายตารู้ทันของเพื่อนแล้ว ชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนมือไม้เกะกะไปหมด ต้องยกขึ้นเกาท้ายทอยเบาๆ ซึ่งอากัปกิริยาแบบนี้ กฤษณารับรู้ทันทีเลยว่าเป็นอาการแก้เขินแบบไม่รู้ตัวของเขา “ดีใจที่จะได้ไปเที่ยวต่างหากล่ะก้อย  อยากไปสวนผึ้งมานานแล้ว ไม่มีโอกาสได้ไปซะที” กฤษาพยักหน้าและมองเขาด้วยแววตาล้อเลียน “อืม  แค่ชื่อก็หวานแล้วเนอะ สวนผึ้ง คงเป็นทริปถ่ายแบบที่โรแมนติกน่าดู” ตุลยวัตไม่พูดโต้ตอบอะไรอีก เพราะเวลานี้ใจของเขาลอยไปอยู่ถึงสวนผึ้งเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รอเวลาที่ตัวกับหัวใจอีกดวงจะตามไปในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้   เสียงโทรศัพท์มือถือของปุณณมีดังขึ้นระหว่างที่เธอก้าวออกมาจากลิฟท์ของอาคารที่ทำงานหลังได้เวลาเลิกงานมาสักพักใหญ่ หญิงสาวเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือออกมามองและก็พบว่าเบอร์โทรเข้าเป็นเบอร์แปลกๆที่ไม่ได้บันทึกไว้จึงมองอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกดรับสาย “สวัสดีค่ะ” “หวัดดีใบปอ  นี่ต้าร์เองนะ ใบปอเลิกงานแล้วรึยัง พอดีมีคนอยากคุยด้วยน่ะ” “เพิ่งเลิกเมื่อไม่นานนี้เอง ตอนนี้ก็ยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลย” หญิงสาวเลือกที่จะไม่ถามว่าใครอยากคุยกับเธอ เพราะไม่แน่ใจว่ากีรติอยู่กับใครบ้างและเดาไม่ถูกว่าเขามีจุดประสงค์อะไรแน่กับการโทรมาหาครั้งนี้ ปลายสายเงียบไปเกือบหนึ่งนาที ก่อนจะมีเสียงทักทายคุ้นหูดังขึ้น “ฮัลโหลใบปอ เราเองนะ รุตม์  คิดถึงใบปอจังเลย มาเจอกันหน่อยได้มั้ย” ปุณณมียิ้มกว้างด้วยความดีใจ เมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนซึ่งได้พบหรือพูดคุยกันมานานมากแล้ว “เราก็คิดถึงรุตม์เหมือนกัน  เอ อยู่ตรงนั้นด้วยรึเปล่า ฝากบอกเอด้วยนะว่าเราคิดถึงมาก” “คิดถึงเอ แล้วจำได้รึเปล่าว่าวันนี้วันอะไร  ที่พวกเราโทรมาหาใบปอก็เพราะว่าอยากเจอ แล้วก็อยากชวนมางานเลี้ยงวันเกิดเอด้วย  ใบปอมาได้รึเปล่า” นรุตม์บอกชื่อร้านอาหารกึ่งผับในย่านที่อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของปุณณมีมากนัก  หญิงสาวก้มมองนาฬิกาข้อมือ ความตั้งใจในวันนี้ของเธอคืออยากกลับไปถึงบ้านเร็วๆ เพื่อเตรียมตัวสำหรับการไปบันทึกเทปรายการโทรทัศน์ในวันมะรืน และไปอยู่ดูแลผู้เป็นพ่อด้วย แต่ กับเพื่อนๆอย่างนรุตม์ เอธัช และกีรติ เธอก็อยากพบเจออยากพูดคุยกับพวกเขาเช่นกัน “เราอาจจะไป แต่คงอยู่ได้ไม่นานนะ  ได้รึเปล่า” “แค่ใบปอบอกว่าจะมาก็ดีใจแล้ว  รีบๆมาเลยนะ  พวกเรารออยู่” “งั้นก็ อีกสักพักเดี๋ยวเจอกันที่ร้านแล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ รุตม์” พอวางสายโทรศัพท์จากนรุตม์แล้ว ปุณณมีก็กดโทรหานิดา เพื่อชวนเพื่อนรักไปด้วยกัน เพราะนิดาเองก็ค่อนข้างคุ้นเคยกับหนุ่มๆวงไลท์บลูในฐานะที่ทำงานอยู่ในเครือบริษัทเดียวกันอยู่บ้าง แม้จะไม่ได้ร่วมงานกันจริงจังถึงขั้นสนิทสนมก็ตาม และที่สำคัญ เธอไม่ค่อยอยากไปงานนี้ตามลำพังเท่าไหร่ เพราะไม่รู้ว่าในงานจะมีคนอื่นมากน้อยแค่ไหน การมีนิดาไปด้วย อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกว่ายังมีเพื่อนและไม่โดดเดี่ยว หญิงสาวไม่ลืมที่จะฝากให้นิดาเตรียมของขวัญวันเกิดเล็กๆน้อยๆไปให้เอธัชด้วย แล้วทั้งสองก็ตกลงกันว่าจะมาพบกันที่หน้าร้านและเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเอธัชด้วยกัน เวลาต่อมา ที่บริเวณหน้าร้านอาหาร ปุณณมีมาถึงร้านก่อนนิดาเกือบๆยี่สิบนาที ก่อนที่อีกฝ่ายจะมาถึงพร้อมกับถือถุงใส่กล่องของขวัญมาด้วย “รอนานมั้ย ใบปอ โทษทีนะ ฉันก็รีบสุดแล้วนะเนี่ย” “ไม่เป็นไร ฉันก็เพิ่งมาถึงก่อนแกไม่นานเหมือนกัน  แล้วตกลงได้อะไรเป็นของขวัญให้เอ” ปุณณมีมองไปที่ถุงใส่กล่องของขวัญอย่างสนใจ “อ๋อ เสื้อแจ๊คเก็ตน่ะ เห็นเวลาเล่นคอนเสิร์ตเค้าชอบใส่ แล้วพอดีในตึกมีชอปของเฟรด เพอรี่กำลังลดราคาตั้งห้าสิบเปอร์เซนต์ จะให้ไปเดินซื้อที่อื่นคงไม่ทัน กระทันหันซะขนาดนี้ แล้วฉันก็แนบการ์ดอวยพรไปอันนึงบอกว่าเป็นของขวัญจากเราสองคน” “ก็โอเคนะ  ป่ะ งั้นก็เข้าไปข้างในกันเถอะ” บรรยากาศด้านในร้าน ฝั่งที่มีการจองพื้นที่สำหรับเลี้ยงสังสรรค์วันเกิดให้กับเอธัช มือเบสหนุ่มของวงไลท์บลู ไม่ได้คึกคักหรือเต็มไปด้วยผู้คนอย่างที่สองสาวคาดไว้ในตอนแรก มีเพียงเพื่อนสนิทไม่กี่คนที่เขาเชิญมาเท่านั้น ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจมากนักเพราะชายหนุ่มเจ้าของวันเกิดมีอุปนิสัยค่อนข้างพูดน้อยและขี้อาย ต่างจากกีรติกับนรุตม์ เพื่อนร่วมวงอีกสองคนที่ดูจะสนุกสนานเฮฮาเป็นพิเศษราวกับเป็นเจ้าของวันเกิดซะเอง “ใบปอมาแล้ว” กีรติพูดเสียงดังจนเกือบจะเป็นเสียงตะโกนเมื่อเขาหันมาเห็นปุณณมีกับนิดาถือกล่องของขวัญเดินเข้ามา นรุตม์ได้ยินก็รีบดึงแขนเอธัชให้ไปต้อนรับหญิงสาวด้วยกัน จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 00:03:22

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 19 ต่อ) “เป็นสาวสวยขึ้นเยอะเลยนะ ใบปอจ๋า คิดถึงมากเลยขอกอดทีได้มั้ย” นรุตม์พูดพลางอ้าแขนทำท่าจะเข้าไปกอดปุณณมีที่ยืนอมยิ้มมองอย่างนึกขำ และโดยที่ไม่ต้องลงมือทำอะไร ก็มีคนเข้ามาช่วยเหลือมทันควัน “ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ ไอ้รุตม์ ทำเป็นเนียนนะแก” กีรตีแทรกตัวมาขวางตรงกลางพร้อมทั้งผลักนรุตม์ออกไปเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ “รุตม์กับเอ ก็หล่อขึ้นเหมือนกันแหละ  อ่ะ นี่ของขวัญวันเกิด ของเรากับนิ  ทุกคนรู้จักนิ เพื่อนเราอยู่แล้วเนอะ คงไม่ต้องแนะนำ” สามหนุ่มหันไปให้ความสนใจกับนิดาทันทีที่ปุณณมีพูดจบ โดยเฉพาะเอธัชที่มองหญิงสาวไม่วางตาตั้งแต่เห็นเธอเดินเข้ามาพร้อมปุณณมีแล้ว “รู้จักสิ ทำงานอยู่ตึกเดียวกัน เจอกันในลิฟท์ออกบ่อย ถึงจะไม่ค่อยได้มีงานร่วมกันก็เถอะ  คุณเจ้าของวันเกิดครับ ยืนทำอะไรอยู่  มารับของขวัญไปสิ” กีรติหันไปคว้าตัวเอธัชที่ยืนอยู่หลังนรุตม์ให้ก้าวมาข้างหน้าเพื่อรับถุงใส่กล่องของขวัญจากนิดา “ขอบคุณมากนะครับ  ขอบคุณนะใบปอ ดีใจมากๆเลยที่ใบปอกับคุณนิมางานเรา” เอธัชมองหน้าหญิงสาวทั้งสองคนสลับกันไปมาด้วยความยินดี  ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจว่าที่เขาดีใจยิ่งกว่าได้รับของขวัญจากเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานก็คงเป็นเรื่องที่เธอพาคนที่เขาอยากชวนมางานที่สุดมาด้วยราวกับรู้ใจเขาเป็นอย่างดี  ไม่มีใครรู้หรอกว่า เขาคอยมองหาเธอทุกครั้งที่ไปทำงาน และแอบมองเธอด้วยสายตาชื่นชมมานานแล้ว อาจมีโอกาสได้พูดคุยทักทายกันเล็กๆน้อยๆบ้าง ยามเจอกันแบบบังเอิญในลิฟท์หรือในร้านอาหาร ร้านกาแฟใต้ตึก แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้รู้จักกันแบบจริงจังสักที   “โห แล้วจะยืนคุยกันอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ยเนี่ย เข้าไปนั่งที่โต๊ะกันดีกว่า” นรุตม์เอ่ยขึ้นและเป็นฝ่ายเดินนำทุกคนไปยังโต๊ะซึ่งเตรียมไว้ให้กับสองสาว  ปุณณมีกวาดตามองรอบๆตัวเหมือนอยากจะแน่ใจว่า วันนี้สมาชิกวงไลท์บลูคงมีกันสามคนแค่นี้จริงๆ ทว่า พอรู้สึกว่าวันนี้เขาไม่ได้มาจริงๆ ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า เขากำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนในเวลานี้ ทำไมถึงพลาดงานวันเกิดของเพื่อนสนิท ในขณะที่เพื่อนๆที่เหลือมากันครบเลยล่ะ “กำลังสงสัยว่าฉายไปไหนใช่มั้ยใบปอ” คำถามของกีรติดังขึ้นมาราวกับอ่านใจของหญิงสาวได้ ปุณณมีปรายตามองไปทางเขาและยิ้มนิดๆ   “เราแค่สงสัยว่าทำไมสมาชิกวงไลท์บลูถึงไม่ครบเฉยๆ วันเกิดมือเบสทั้งที” “พอดีว่ามือกลองของวงเรามีหน้าที่สำคัญคือต้องคอยดูแลคนป่วยที่โรงพยาบาลด้วยน่ะสิ  เห็นเอมันบอกว่าดึกๆถึงจะตามมา” ปุณณมีเพียงแค่พยักหน้ารับรู้โดยไม่พูดอะไร บรรยากาศรอบโต๊ะเหมือนจะเงียบไปแบบน่าอึดอัดเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นิดาจึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุย “ได้ข่าวว่าจะมีมินิคอนเสิร์ตเปิดอัลบั้มใหม่ของไลท์บลูเร็วๆนี้ใช่มั้ยคะ แล้วช่วงปลายปีก็จะมีคอนเสิร์ตใหญ่ฉลองส่งท้ายปีด้วย” “คุณนิพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดีแล้วครับ ถือโอกาสชวนใบปอกับคุณนิไปทั้งสองงานเลยแล้วกัน เดี๋ยวจะแจ้งรายละเอียดแบบเป็นทางการอีกที” นรุตม์พูดพลางรินไวน์แดงใส่แก้วส่งให้กับสองสาว   เวลาผ่านไปเรื่อยๆ หนุ่มๆทั้งสาม โดยเฉพาะเอธัชเจ้าของวันเกิดก็นั่งคุยอยู่โต๊ะของปุณณมีบ้าง เดินไปนั่งพูดคุยกับโต๊ะเพื่อนสนิทคนอื่นๆบ้าง จนกระทั่งได้เวลาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์และเป่าเค้กแล้ว ปุณณมีก็สะกิดนิดาเป็นเชิงว่าอยากกลับบ้านแล้ว สองสาวจึงกล่าวลาเอธัชและขอตัวกลับก่อน “เสียดายจัง รู้สึกว่ายังไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เลย  แต่ยังไงก็ดีใจมากนะที่ใบปอกับคุณนิอุตส่าห์มา” เอธัชพูดขณะเดินมาส่งเพื่อนทั้งสองที่หน้าร้านและมีกีรติเดินตามมาด้วย   “เราก็ดีใจเหมือนกันที่ได้มาเจอทุกคนอีก  ถ้ามีโอกาสเราจะไปดูคอนเสิร์ตของวงไลท์บลูแน่นอน  ไปก่อนนะ” สองหนุ่มยืนมองตามสองสาวจนเห็นว่าทั้งสองแยกกันไปที่รถยนต์ของตัวเองแล้ว กีรตีก็ไม่รอช้ารีบเดินตามปุณณมีไปอย่างรวดเร็ว   “ใบปอ เดี๋ยวก่อน” ปุณณมีที่กำลังจะเปิดประตูรถได้ยินเสียงเรียกก็หันมองและก็เห็นกีรติกำลังเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับดอกกุหลาบสีชมพูดอกหนึ่งในมือ “มีอะไรเหรอต้าร์” แทนคำตอบ นักร้องหนุ่มยิ้มกว้างพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบในมือส่งให้เธอ  หญิงสาวเลิกคิ้วเหมือนงุนงง แต่ก็เอื้อมมือไปรับ “ให้เราเหรอ เนื่องในโอกาสอะไรเนี่ย” “ก็ในโอกาสที่ใบปอเป็นโสดแล้วไง  รับดอกไม้ไปแล้วเราจะถือว่าใบปอให้โอกาสเรา ได้มั้ยนะ” สายตาของคนพูดแสดงความรู้สึกออกมาอย่างเปิดเผย  ปุณณมีมองตอบอย่างอึ้งๆ นึกไม่ถึงว่าเขาจะยังรู้สึกแบบนี้กับเธออยู่  จริงอยู่ว่า สมัยเรียนมหาวิทยาลัยในช่วงที่เธอคบหากับฉายะชาติ แม้กีรติจะรับรู้และยอมรับในความสัมพันธ์ของเพื่อนทั้งสองเป็นอย่างเข้าใจดี  เขาก็ยังชอบมีคำพูดทีเล่นทีจริงว่าในทำนองว่าเขาจะรอเธอให้ต้องรู้สึกอึดอัดอยู่บ้างในบางครั้ง  ทว่า เขาก็ไม่เคยทำอะไรที่เกินขอบเขตความเป็นเพื่อนที่ดีเลย  แต่พอชีวิตของพวกเขาเปลี่ยนไป ได้เข้าสู่วงการเพลงกลายเป็นศิลปินมีชื่อเสียง กีรติก็เป็นคนหนึ่งที่มีข่าวกับหญิงสาวมากมายจนปุณณมีก็คิดว่า เขาน่าจะลืมความรู้สึกที่เคยมีต่อเธอและอาจจะมีผู้หญิงสักคนเข้ามาอยู่ในใจแล้ว ไม่น่าจะมาพูดอะไรแบบนี้กับเธอได้อีก “เมารึเปล่าเนี่ย  หล่อเลือกได้อย่างต้าร์ มีสาวๆสวยๆรออยู่อีกตั้งเยอะแยะเลยนะ เราว่า” “เราไม่ได้เมา เรายังมีสติดี ดีมากๆด้วยใบปอ ก็รู้ว่าเราชอบพูดตรงๆ เป็นคนปากตรงกับใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าเราไม่แน่ใจ เราคงไม่พูดมันออกมาหรอก  ถ้าตอนนี้ใบปอยังไม่มีใคร ก็แค่อยากให้เปิดโอกาสให้เราบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ” “แล้วถ้า เราจะบอกว่า เรามีคนอื่นอยู่แล้วล่ะ” ปุณณมีย้อนถามเสียงเบาพร้อมกับก้มหน้ามองดอกกุหลาบในมือ   “ถ้าใบปอหมายถึงพี่ชายของฉายคนที่เป็นข่าว  เราขอพูดตรงๆว่าเราไม่ค่อยเชื่อ” “ทำไมล่ะ” กีรติยิ้มที่มุมปากคล้ายกำลังพอใจมากที่ได้เห็นหน้าตาสงสัยของปุณณมี “ไม่รู้สิ  คนอื่นอาจจะไม่คิดอะไร แต่เราเป็นเพื่อนสนิทกับฉาย แล้วก็รู้จักใบปอมานาน มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ใบปอจะเลิกกับฉายปุ๊บแล้วไปคบกับพี่ตุลทันทีเลย  แถมยังให้สัมภาษณ์ว่าคบกันมาหลายเดือนแล้วอีกนะ  มันดูแปลกๆยังไงไม่รู้” “ต้าร์ก็ยังเป็นคนช่างสังเกตเหมือนเดิม   เราว่าเรากลับบ้านก่อนดีกว่า ไว้ค่อยเจอกันใหม่วันหลังนะ” หญิงสาวพูดตัดบทดื้อๆ   “เป็นอันว่าใบปอไม่ได้ปฏิเสธเรา เราจะถือว่าใบปอให้โอกาสตั้งแต่วันนี้เลย” “คิดผิดคิดใหม่ได้นะต้าร์  โอเค เราไม่ได้พูดปิดโอกาส แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรากำลังเปิดโอกาสนี่นา เราขอพูดตรงๆว่า เราก็ไม่อยากเสียเพื่อนไปเหมือนกันนะ  ต้าร์ไปนอนคิดใหม่เถอะ” ปุณณมีพูดจบก็ก้าวเข้าไปในรถและปิดประตูโดยไม่รอฟังคำโต้ตอบของอีกฝ่าย  กีรติยังคงมีรอยยิ้มขณะยืนมองจนรถยนต์ของหญิงสาวลับสายตาไปในความมืดของท้องถนน ยังไงก็แล้วแต่ เขาจะไม่ยอมเปลี่ยนความคิดง่ายๆแน่ๆ ต่อให้ต้องสูญเสียความเป็นเพื่อนก็ตาม อย่างน้อยมันก็คงดีกว่าไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย ชายหนุ่มล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดพิมข้อความว่า ‘ขับรถกลับบ้านดีๆ แล้วก็นอนหลับฝันดีด้วยนะ’  แล้วส่งไปที่เบอร์โทรศัพท์ของปุณณมีก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยงวันเกิดอีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบสงัดในตอนเกือบห้าทุ่มที่ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล ฉายะชาตินั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างเตียงของสิตางศุ์ที่เพิ่งนอนหลับไปไม่นานหลังจากดูรายการโปรดทางโทรทัศน์จบแล้ว  ชายหนุ่มถอนใจอย่างเหนื่อยๆขณะเปิดแทบเล็ตเล่นแก้ง่วง แล้วภาพงานวันเกิดของเอธัชที่กำลังอัพโหลดขึ้นมาในโปรแกรมโซเชียลเน็ตเวิร์คก็ทำให้เขาถึงกับตาสว่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ชายหนุ่มเหลือบตามองคนบนเตียงแวบหนึ่งแล้วลุกขึ้นยืนหันหลังกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาเอธัชทันที “ ไอ้เอ ใบปอมางานวันเกิดแกด้วยเหรอวะ แล้วตอนนี้กลับไปรึยัง” “กลับกันหมดแล้วฉายงานเลิกตั้งนานแล้ว ใบปอมาแค่แป๊บเดียวแล้วก็รีบกลับไปตั้งแต่สามทุ่มได้มั้ง นี่ฉันก็เพิ่งกลับมาถึงบ้านเหมือนกัน  แกอยู่ไหนน่ะ โรงพยาบาลเหรอ” แทนที่จะตอบคำถามเพื่อน ฉายะชาติกลับถามด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นเพราะความเจ็บใจระคนผิดหวัง “ทำไมแกไม่โทรมาบอกฉันซักคำว่าใบปอไปงานวันเกิดแกด้วย  แกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่รึเปล่าเอ เพราะไอ้ต้าร์แน่เลย มันห้ามไม่ให้แกโทรมาบอกฉันใช่มั้ย” “เฮ้ยฉาย  แกใจเย็นๆหน่อยสิวะ  ฉันชวนแกล่วงหน้าตั้งหลายวันแล้ว แกไม่ยอมมาเองนี่หว่า  แล้วจะมาโวยวายเอาอะไร  ถามจริงถ้าใบปอไม่มาแกจะโทรมาด่าฉันรึเปล่าวะ” ฉายะชาติกดวางสายโทรศัพท์อย่างโกรธจัด  รู้สึกว่ายิ่งคุยเขาก็ยิ่งโกรธและโมโหเพื่อนมากขึ้นทุกที  และเมื่อหันหลังกลับไป ชายหนุ่มก็ต้องเผชิญกับสายตาของร่างบนเตียงนอนซึ่งบัดนี้ลุกขึ้นมานั่งและจ้องมองเขาอย่างคาดคั้นเอาคำตอบนั้น เหมือนจะบอกให้รับรู้ว่าเธอได้ยินที่เขาคุยโทรศัพท์ตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว เธอยังไม่ได้หลับสนิทอย่างที่เขาคิด .. จบตอนที่ 19 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 00:04:37

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีแบบง่วงๆค่ะ ทุกคน มาโพสตอนที่ 19 ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงนอน ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้วค่ะ มาอ่านแล้วจ้า จิ้นภาพครึ่งหมูครึ่งงูแล้วเสียวสันหลังวาบๆ บรื๋อส์ นิสัยเค้าเลยอ่ะ กินแล้วนอนเลื้อยเนี่ย มีความสุขที่สุด จากคุณ : อรุสา (npuiy)<<< ฮ่า คนเขียนก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ค่ะ - -' ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) ตุลยวัตกับปุณณมีเหมาะสมกันที่สุดแล้วค่ะ ฉายะชาติกับสิตางศ์ก็เหมาะกันดีแล้วนะคะเนี่ย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)<<< ก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นค่ะ ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) อ๊ะ คนเขียนต้องนิ้วก้อยสั้นแน่เลย เขียนบรรยายได้ถูกมาก ประสบการณ์ตรง คนนี้ก็เล่นกีตาร์บอดเหมือนกัน แฮ่ๆ จากคุณ : scottie <<< ถูกต้องที่สุดเลยค่ะ ตอนหลังเริ่มท้อแท้ใจมาก หันมาเล่นอูคูเลเล่แทนแล้ว  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ตามอ่านทันแล้วค่า ^ ^ ก่อนอื่นเก็บมาฝากก่อน จากตอนที่แล้ว ต่างๆ นาๆ >>>> ต่างๆ นานา ตุลนี่ปากเสียตลอดนะ แต่ท้ายๆ ใบปอมี แอบเคลิ้มหน่อยๆ ป่ะคะ และเท่าที่สังเกต ต่อให้ตุลปากเสีย แต่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้จริงใจดีอ่ะ ดีกว่าฉายเยอะเลย จากคุณ : makokchor<<< จะพยายามจำนะคะว่า ต่างๆนานา เขียนแบบนี้ เป็นคำที่ใช้ผิดตลอด - -''  ตุลนอกจากปากเสียแล้วยังปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจด้วยค่ะ 55 ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< ^________^ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ **ขอบคุณกิฟท์จากคุณนารีจำศีล, npuiy, แก้วกังไส, kdunagin, Mnemosyne, makokchor, :::อาราเร่:::,และคุณสามปอยหลวง  ด้วยนะคะ ^^ สำหรับคืนนี้ นอนหลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะคะ พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 00:14:53

ความคิดเห็นที่ 4 กีรติมาเป็นคู่แข่งตุลอีกคนแล้วสิคะเนี่ย แต่ดูท่าทางใบปอจะไม่สนใจคนนี้เท่าไหร่ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 00:51:12

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นกำลังใจให้ตุลนะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 04:05:51

ความคิดเห็นที่ 6 ต้าร์กับฉายไปไกลๆ เลย ชิชิ อิชั้นเชียร์พี่ตุลเท่านั้นค่ะ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 10:14:10

ความคิดเห็นที่ 7 ตามอ่านครบแล้วนะคะ อ่านตอนนี้แล้วเห็นใจทั้งตุลทั้งฉายเลยค่ะ อยากให้ทั้งสองคู่ลงเอยด้วยดีเร็วๆ จัง จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 15:02:54

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 19:01:43

ความคิดเห็นที่ 9 ใบปอตรงดี เริ่มชอบละ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:35:10